ความคิดเห็นที่ 1 อ่านต่อนะครับ.... เสียงผู้ประกาศดังขึ้นว่า “คณะกรรมการจัดการแข่งขันมีความยินดีที่จะประกาศให้ผู้เข้าร่วมการแข่งขันและประชาชนชาวนครปราสาททองได้ทราบว่า การแข่งขันคลีสนามในปีนี้ได้รับความสนใจอย่างกว้างขวางโดยมีผู้สมัครเข้าร่วมการแข่งขันเป็นจำนวนถึง 101 ท่าน แต่เนื่องจากกติกาการสมัครเข้าร่วมการแข่งขันได้กำหนดไว้แล้วว่าจะรับผู้สมัครได้เพียง 32 ท่าน คณะกรรมการจัดการแข่งขันจึงต้องขอแสดงความเสียใจกับนักกีฬาที่ต้องพลาดหวังไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมการแข่งขันเป็นจำนวนถึง 69 ท่าน อย่างไรก็ตาม ท่านพ่อหลวงแห่งนครปราสาททองซึ่งเป็นประธานคณะกรรมการจัดการแข่งขันได้กรุณามอบรางวัลให้กับผู้ที่พลาดโอกาสทุกท่านเป็นทองคำหนัก 1 ตำลึง.....” เสียงผู้ประกาศต้องชะงักลงครู่หนึ่งเมื่อประชาชนที่มาชมการแข่งขันจำนวนมากและนักกีฬาต่างโห่ร้องและปรบมือกันอย่างสนั่นหวั่นไหว เมื่อเสียงค่อยซาลง ผู้ประกาศจึงประกาศต่อว่า “.....นอกจากนี้ ท่านพ่อหลวงยังได้เพิ่มรางวัลพิเศษให้แก่นักกีฬาที่ต้องตกรอบในทุกรอบ เป็นทองคำหนัก 2 ตำลึง 3 ตำลึง 4 ตำลึง และ 5 ตำลึงตามลำดับ.....” เสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้นอีกครั้ง “.....สำหรับรองชนะเลิศ จะได้รับรางวัลเป็นทองคำมูลค่าถึง 10 ตำลึง และผู้ที่ชนะเลิศในการแข่งขันครั้งนี้จะได้รับรางวัลทองคำจำนวน 20 ตำลึง....นอกจากนี้ ในปีนี้ยังปรากฏว่ามีผู้สมัครเข้าร่วมการแข่งขันจากต่างเมืองเป็นจำนวนมาก คณะกรรมการจัดการแข่งขันเชื่อมั่นว่า การแข่งขันในปีนี้จะสนุกสนาน ตื่นเต้น เร้าใจกว่าทุกปีที่ผ่านมา บัดนี้ ได้เวลาของการแข่งขันแล้ว....คู่แรก เป็นการพบกันระหว่าง นายพิชัยยุทธ กับ นายวิลาศ.....” นายปริศน์มองดูพื้นสนามคลีเขียวขจีอันราบเรียบขนาบด้วยแนวไม้ทั้งสองฝั่งยาวเป็นแนวไปตลอด มองเห็นธงสีแดงที่ปักอยู่ลานสนามคลีโบกสะบัดอยู่ลิบๆ เขานึกถึงกีฬากอล์ฟที่เขาเคยเล่นเมื่อกว่าสิบปีก่อนสมัยที่เขาเคยอยู่ในสังคมเมืองอันแสนวุ่นวาย มันเป็นกีฬาที่ต้องแข่งขันกับตัวเองโดยแท้ แต่แรกนั้นเขาไม่เข้าใจเลยว่าการแข่งกับตัวเองนั้นเป็นอย่างไร แต่เมื่อปลีกตัวเองสู่ความสงบ การปฏิบัติเพื่อให้เกิดสติ เขาจึงเริ่มคิดได้ว่า นักกีฬาแต่ละคนนั้นมีฝีมือเท่าที่ตนเองเป็นผู้กำหนดทั้งจากระยะเวลาและประสพการณ์ในการเล่น การฝึกซ้อม เมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างน้อยนักกีฬาแต่ละคนจะต้องเล่นได้ตามฝีมือที่ควรจะเป็น ความคาดหวังจนเกินไปก็ดี ความคิดที่แยกแยะไม่ถูกต้องว่าอะไรที่ควรคิด อะไรที่ไม่ควรคิด สิ่งต่างๆ เหล่านี้ย่อมเป็นการรบกวนจิตใจของผู้เล่น ทำให้การเล่นต่ำกว่าฝีมือของแต่ละคน เพราะมันเป็นกิเลสที่เผาผลาญจิตใจอยู่ทุกขณะ และบ่อยครั้งที่ทำความผิดพลาดขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย คือการเล่นอย่างไม่มีสตินั่นเอง เสียงผู้ประกาศดังขึ้นอีกครั้งว่า “คู่ต่อไปคือนายราเชนทร์ กับ นายปริศน์” นายราเชนทร์ตีลูกคลีออกไปก่อน ลูกนั้นตรงออกไปกลางสนาม ไม่เลี้ยวลดอย่างคนอื่น เสียงปรบมือจากผู้ชมรอบด้านดังขึ้นพร้อมกัน แป๋วเป็นผู้ช่วยของนายปริศน์ส่งไม้ยาวให้ เสียงจากผู้ชมเงียบกริบ ต่างจับตาดูอย่างสนใจด้วยท่าทางในการจรดของนายปริศน์แตกต่างจากนักกีฬาคนอื่นค่อนข้างมาก เขาตีลูกคลีพุ่งออกไปกลางสนาม ข้ามลูกของนายราเชนทร์ไป ทำให้เกิดเสียงครางฮือจากผู้ชม ตามด้วยเสียงปรบมือ เมื่อนายปริศน์และแป๋วออกเดินตามลูกไป ฝูงชนกลุ่มหนึ่งออกเดินตามไปอย่างกระชั้นชิด ลูกคลีของนายราเชนทร์ถึงก่อนจึงเริ่มเล่นครั้งต่อไปก่อน เขาตีลูกคลีออกไปค่อนข้างดี ลูกยังอยู่ในสนาม แต่เมื่อนายปริศน์เล่นครั้งต่อไป ระยะห่างของลูกทั้งสองยิ่งเพิ่มขึ้น นายราเชนทร์เล่นครั้งที่สามแล้วลูกยังไม่ถึงลานสนามซึ่งเป็นที่ปักธง ส่วนนายปริศน์เล่นครั้งสามด้วยไม้คลีอันสั้น เขาสามารถตีลูกคลีให้ขึ้นไปอยู่บนลานทรงกลมนั้นได้แม้จะไม่อยู่ใกล้ธงนักก็ตาม นายราเชนทร์ตีลูกคลีเป็นครั้งที่สี่ลูกคลีถึงจะขึ้นบนลานสนามนั้นได้ นายปริศน์รับไม้อีกอันหนึ่งที่สั้นที่สุดและมีองศาหน้าไม้ชันสุดมาจากแป๋วๆ เดินไปดึงธงออกจากหลุม เขาก้มลงสำรวจทิศทางดูลักษณะของใบหญ้าและความลาดเอียงของลานนั้น เดินอ้อมกลับไปอีกทางหนึ่งมองจากที่หลุมไปยังลูกคลีที่ตั้งอยู่ เดินกลับมาด้านเดิม ตั้งท่าจรด และเคาะลูกคลีให้กลิ้งไปตามทางลาดเอียงนั้น ลูกคลีกลิ้งไปผิวลานสนาม เลี้ยวไปตามความลาดเอียง เฉี่ยวปากหลุมไปเล็กน้อยไปหยุดอยู่หลังหลุมเพียงฝ่ามือเดียว และเคาะลูกคลีให้ลงหลุม นายราเชนทร์ก้มลงเล็งทาง เดินวนไปมารอบลานนั้น เมื่อพร้อมจึงตั้งท่าและเคาะลูกคลีให้ลงหลุมได้อย่างสวยงาม นายราเชนทร์กล่าวขึ้นว่า “ข้าไม่เคยเล่นคลีสนามกับใครที่สามารถตีแซงหน้าข้าได้มาก่อน มีเพียงท่านผู้เดียว ท่านจะให้คำแนะนำอะไรแก่ข้าได้บ้าง?” “ด้วยความยินดีเสมอ เพียงแต่ขอให้เราเล่นจบก่อน แล้วเราจะได้สนทนากัน” เมื่อทั้งสองเล่นกันถึงหลุมที่สาม นายราเชนทร์พยายามตีลูกให้แรงจนเกินเหตุ ลูกคลีนั้นเลี้ยวหลุดออกไปจากสนาม พุ่งเข้าไปในพุ่มไม้อันรกชัฏ ใช้เวลาหาลูกคลีอยู่นาน เมื่อผู้เล่นคู่หลังตามมาทันและยังหาลูกคลีไม่พบ กรรมการจึงประกาศให้นายปริศน์เป็นผู้ชนะ โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 3 พ.ย. 47 20:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านต่อเลยนะครับ นายปริศน์เล่นชนะในรอบที่สอง สามและสี่อย่างไม่ยากเย็นนักและกลายเป็นจุดสนใจของผู้ชมโดยทั่วไป รอบชิงชนะเลิศ เสลี่ยงคันใหญ่มีคนหามหน้าหลังฟากละสี่คน มีทหารถือหอกขนาบทั้งซ้ายขวาเป็นแถวยาว ม่านที่กั้นตลบขึ้นทั้งสี่ด้านเปิดโล่งตลอด พ่อหลวงโลเกศนั่งเด่นเป็นสง่าอยู่ภายใน เสลี่ยงคันนั้นมาหยุดอยู่บริเวณที่เริ่มเล่นของสนามแรก ประชาชนที่เฝ้าดูอยู่โดยรอบต่างประนมมือไหว้พ่อหลวงกันอย่างพร้อมเพรียง พ่อหลวงยิ้มอย่างอารมณ์ดี กรรมการผู้ดูแลการแข่งขันนายหนึ่งพานายปริศน์และคู่แข่งขันแนะนำตัวแก่พ่อหลวงๆ กล่าวแก่ทั้งสองว่า “ขอให้ท่านทั้งสองโชคดีในการแข่งขัน แต่แน่นอนการแข่งขันย่อมมีผู้ชนะเพียงหนึ่งคน คนปราชัยที่มีเกียรติก็คือคนที่เล่นอย่างดีที่สุด และแพ้ให้เป็นเท่านั้น” สนามแรก ทั้งสองทำคะแนนได้เท่ากัน คู่แข่งขันของนายปริศน์สามารถปัดลูกจากระยะไกลให้ลงหลุมได้ในทีเดียว พ่อหลวงติดตามชมอย่างใกล้ชิด ผู้ชมต่างปรบมือให้เกรียวกราวเพราะเขาคือคนท้องถิ่น ส่วนนายปริศน์มาจากต่างแดนนั่นเอง สนามที่สองนั้นเลี้ยวโค้งไปทางซ้ายเล็กน้อย อุปสรรคสำคัญคือสระน้ำใหญ่ทางขวาที่พึงหลีกเลี่ยง นายปริศน์แม้จะไม่ได้หวังเงินรางวัล แต่ความปรารถนาของเขาคือสิ่งอื่น นั่นทำให้เกิดความเครียดขึ้นในใจอย่างไม่รู้ตัว เขาตีดันลูกเลี้ยวออกไปทางสระน้ำนั้น แต่ยังโชคดีที่ลูกไปหยุดอยู่ริมตลิ่งพอที่จะเล่นลูกต่อไปได้ จบสนามที่สองทั้งคู่ยังมีคะแนนเท่ากันอยู่อีก แม้นายปริศน์จะตีลูกได้ไกลกว่า ความแม่นยำนั้นใกล้เคียงกัน แต่ที่เขาเป็นรองคือเมื่อลูกคลีอยู่บนลาน บางสนามที่นายปริศน์น่าจะสามารถชนะได้โดยง่ายเพียงปัดลูกคลีให้ลงหลุมในสองครั้ง แต่นายปริศน์กลับทำถึงสามครั้งทำให้เสมอกันไปได้ แป๋วรู้สึกหงุดหงิดที่นายปริศน์เล่นผิดพลาดถึงกับเอ่ยขึ้นว่า “อาปริศน์เครียดมากเกินไปแล้วนะคะ ลูกง่ายๆ ธรรมดาๆ อาปริศน์ก็ทำให้มันยากได้” “แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นอะไรถ้าไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะ โอกาสนี้เป็นเพียงโอกาสเดียว เธอก็รู้” “ทำไมแป๋วจะไม่ทราบ แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องบีบจนไม้แทบแหลกคามืออย่างนั้นนี่คะ” “อะไร! ฉันบีบไม้แน่นขนาดนั้นเชียวรึ? เธอรู้ได้อย่างไร?” “จะไม่รู้ได้อย่างไร ก็กล้ามที่แขนทั้งสองขึ้นเป็นมัดๆ ไม่เรียกว่าออกแรงบีบแล้วจะเรียกว่าอะไร เดี๋ยวจะพาลเสียไปซะหมด” “เออ นั่นสิ ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเวลาเคาะลูกออกไป ทำไมลูกถึงกระโดดๆ พิกล มันวิ่งไม่ราบเรียบอย่างที่ควรจะเป็นเลย” “งั้นก็ตั้งสติเสียใหม่สิคะ เสียดายที่เป็นนักปฏิบัติ” “พอแล้ว ไม่ต้องซ้ำเติม” “เหลืออีกเพียงสองสนามเท่านั้นนะคะ” “เออน่า ฉันนับเป็น นายนั่นก็ตีไม่มีเสียเสียด้วย” “ถ้ามัวรอให้เขาตีเสียก็อย่าเล่นดีกว่าค่ะ” นายปริศน์มองหน้าแป๋วเห็นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อดหมั่นไส้ไม่ได้เงื้อมด้ามไม้คลีทำท่าจะตีก้น แป๋วกระโดดหนีออกห่างพลางหัวเราะร่วน นายปริศน์หลับตาตั้งสติใหม่ เขาตีลูกคลีออกไปได้ทั้งตรงและไกล ทิ้งคู่แข่งขันไว้เบื้องหลังเสียไกล ยิ่งเมื่อตีครั้งต่อไปยิ่งทิ้งห่างมากขึ้น เขาได้ยินเสียงแว่วมาจากคู่แข่งขันที่พูดกับผู้ช่วยว่า “อย่างดีก็เสมอกันอีกแหละ” แป๋วก็ได้ยินไม่ต่างกัน เธอหันไปมองนายปริศน์เห็นสีหน้าไม่สู้ดีจึงเอ่ยขึ้นว่า “อยากจะเป็นนกอินทรีต้องอย่าไปฟังเสียงนกกระจอก” นายปริศน์ฟังไม่เข้าใจ ถามขึ้นว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร?” แป๋วยิ้ม บอกว่า “ก็ถ้าอาปริศน์อยากเป็นพญาอินทรี แล้วทนฟังเสียงนกกระจอกไม่ได้ ยกปีกขึ้นอุดหูก็ตกลงมาตายเท่านั้น” นายปริศน์หัวเราะเสียงดังทำเอาผู้ชมและพ่อหลวงโลเกศหันมามองกันเป็นแถว “จริงของเธอ เข้าใจเปรียบได้ดี ถ้าฉันชนะ ฉันยกทองคำให้เธอหมดเลย” “แป๋วไม่ได้อยากได้ทองคำสักหน่อย แต่อยากได้อย่างอื่นมากกว่า” นายปริศน์ตีลูกคลีขึ้นลานได้ในสามครั้ง ในขณะที่คู่แข่งขันเล่นไปแล้วสี่ครั้ง แต่ตำแหน่งที่ลูกคลีหยุดอยู่นั้นนายปริศน์ต้องเล่นก่อนเพราะอยู่ห่างจากหลุมมากกว่า เขาก้มลงมองเส้นทางที่ลูกจะต้องผ่านไปทั้งสองด้าน วาดภาพการวิ่งของลูกขึ้นมาในใจ เมื่อตัดสินใจได้เด็ดขาด เขาจรดตั้งท่าไปตามแนวทางที่ต้องการ หลับตาสงบสติและเคาะลูกไปตามที่คิดไว้ สายตาจับอยู่ที่ตำแหน่งที่ลูกตั้งอยู่เดิมโดยไม่หันไปมองตาม ลูกคลีวิ่งเรียบไปตามผิวพื้น เลี้ยวไปตามความลาดเอียง ตรงไปที่หลุม หยุดอยู่ตรงปากหลุมและทิ้งตัวลงหลุม เสียงโห่ร้องจากผู้ชมดังสนั่นขึ้น อย่างไรเสีย แม้คู่แข่งขันจะสามารถเอาลูกคลีลงหลุมได้ในครั้งเดียว แต่ก็ยังแพ้อยู่ดีในหลุมนั้น จะเพียงหนึ่งหรือสองแต้มก็แล้วแต่ สนามสุดท้าย เป็นสนามที่น่าหวาดเสียวที่สุด แม้จะเป็นสนามที่ไม่ยาวนัก ผู้เล่นทั้งสองสามารถพอที่จะตีได้ถึงในการเล่นสองครั้ง แต่เพราะสระน้ำใหญ่ที่เว้าเข้ามาทางด้านซ้าย และแนวป่าทึบทางด้านขวาทำให้เหลือพื้นที่สนามไม่มากนัก ความแม่นยำเป็นสิ่งสำคัญ นายปริศน์ให้คู่แข่งขันเป็นฝ่ายเล่นก่อนได้ ตีลูกคลีเบี้ยวออกไปทางด้านขวา แม้จะไม่หายเข้าไปในป่าลึก แต่อุปสรรคที่จะต้องแก้ไขนายปริศน์คะเนว่าอย่างไรเสียก็ไม่มีทางตีลูกขึ้นลานได้ในการเล่นครั้งที่สอง เขาเลือกไม้สั้น ตีลูกคลีออกไปได้ตรงตามที่ใจต้องการ นายปริศน์ตัดสินใจใช้ไม้คลีสั้นตีอีกครั้งด้วยลานที่เบื้องหน้ามีลักษณะเป็นเหมือนเกาะที่ห้อมล้อมด้วยน้ำ การตีด้วยไม้ยาวนั้นอาจจะถึงลานได้ก็ตาม แต่เสี่ยงเกินไป เขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยง คู่แข่งขันของเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเคาะลูกคลีออกมาให้อยู่กลางสนาม และไม่มีทางอื่นนอกจากต้องเลือกเล่นเสี่ยงตีขึ้นลานจากตรงนั้นด้วยไม้ยาว ลูกที่ตีออกไปดีมากพอที่จะข้ามน้ำถึงลานได้ เสียงปรบมือจากผู้ชมดังขึ้นเมื่อลูกคลีไปตกที่ขอบลานและวิ่งต่อไปเล็กน้อย ไปหยุดอยู่ห่างจากธงสีแดงเพียงวาเดียว “อาปริศน์ไม่ต้องทำอะไรมากนะคะ แค่ตีให้ขึ้นลานเท่านั้นก็ชนะแล้ว” นายปริศน์ไม่ใช่จะไม่รู้ จะให้ตีลูกแบบนี้อีกสักร้อยทีอย่างไรเสียก็ทำได้ทั้งร้อยที แต่ในภาวะที่กดดันอย่างที่ผจญอยู่ขณะนี้แม้ตัวเองจะฝึกฝนจิตใจให้นิ่งอยู่ในสมาธิได้มานานแค่ไหนก็ตาม มันก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีครั้งที่ร้อยหนึ่งที่อาจพลาดได้ เขาจรดไม้คลีสั้น แต่ใจนั้นสั่นอย่างบอกไม่ถูกจนไม่อาจระงับลงได้ นายปริศน์ถอยออกมาตั้งหลักใหม่อีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ขจัดความคิดทั้งมวลออกจากจิตใจ เข้าจรดลูกใหม่อีกครั้ง ขจัดความลังเลออกจากจิตใจ บอกกับตัวเองว่า ‘ถ้ามันจะไม่ชนะ มันก็ไม่ต่างจากชนะ ก็ทำได้ดีที่สุดมันก็เท่านี้’ ลูกที่ตีออกไปลอยข้ามน้ำ ตรงไปที่ลาน กลิ้งตรงไปที่ธงสีแดงไปหมดแรงหยุดอยู่ในหลุมอย่างไม่คาดฝัน “เฮ! อาปริศน์แน่จริงๆ เราชนะแล้ว เฮ!” เสียงผู้ชมโห่ร้องกันอึงมี่ พ่อหลวงโลเกศลุกขึ้นยืนบนเสลี่ยงปรบมือให้ด้วยความยินดี เดินตรงเข้าไปหานายปริศน์บนลานสัมผัสมือด้วย และชูมือขึ้นให้เป็นเกียรติแห่งชัยชนะ “ท่านเล่นได้ยอดเยี่ยมมาก เห็นทีต้องให้คำแนะนำแก่ข้าบ้างล่ะ” “ด้วยความยินดีขอรับพ่อหลวง” “ข้าเตรียมงานแจกรางวัลและฉลองชัยชนะไว้แล้วค่ำนี้ อย่าลืม ผู้ช่วยของท่านได้รับเชิญด้วยเช่นกัน” แป๋วประนมมือไหว้และถอนสายบัวอย่างอ่อนช้อย โปรดติดตามต่อไป.... จากคุณ : thongprakai - [ 3 พ.ย. 47 20:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากครับคุณทองประกาย จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 3 พ.ย. 47 20:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมติดตามอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 4 พ.ย. 47 07:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดีๆที่ คุณ ทองประกายนำมาฝากครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 4 พ.ย. 47 10:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านกันต่อนะครับ.... ห้องโถงขนาดใหญ่สว่างไสวจากคบไฟที่ติดเรียงกันเต็มผนังทุกด้าน มีโต๊ะขนาดใหญ่เก้าโต๊ะวางเรียงตามยาวขนานไปกับความยาวของห้อง ทุกตัวมีอาหารและเครื่องดื่มเต็มเอียด มีคนนั่งกันเต็ม ทั้งสองฟาก ต่างเสียงหัวเราะสรวลเสเฮฮากันอย่างเต็มที่ มีโต๊ะเพียงตัวเดียวที่ตั้งขวางและอยู่ในระนาบเสมอกันกับโต๊ะตัวอื่นๆ แต่มีคนนั่งเพียงฟากเดียวหันเข้าหาโต๊ะตัวอื่นๆ พ่อหลวงนั่งเป็นประธานอยู่ตรงกลาง ขนาบด้วยนายปริศน์ แป๋วและเสนาบดีคนอื่นๆที่ด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งเป็นคู่แข่งขันของนายปริศน์และเสนาบดีอีกสามสี่คน นายปริศน์และแป๋วต้องปฏิเสธเครื่องดื่มที่ดมดูก็รู้ว่าคือสาโท และสุราองุ่นแดงอย่างแข็งขัน จึงได้เครื่องดื่มที่เป็นน้ำผลไม้รสหวานอมเปรี้ยวเย็นจัดแทน พ่อหลวงชวนนายปริศน์สนทนาขึ้นว่า “ท่านเลือกผู้ช่วยของเจ้าอย่างไร ข้าเห็นแต่คนอื่นเขาใช้เป็นชายทั้งสิ้น ของท่านกลับเป็นหญิงสาวผู้เลอโฉม” นายปริศน์ไม่ค่อยซาบซึ้งกับคำชมของพ่อหลวงสักเท่าไร และเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาทั้งมวลที่อาจจะเกิดขึ้นกับแป๋วจึงตอบว่า “ผู้ช่วยของข้าเป็นภรรยาข้าเอง เรารู้ใจกันเป็นอย่างดี” แป๋วกำลังยกน้ำผลไม้ขึ้นจิบถึงกับแทบสำลักเมื่อได้ยินคำตอบของอาปริศน์ของตนเช่นนั้น จ้องมองนายปริศน์แทบไม่กระพริบ “อ้อ เป็นเช่นนั้นเอง ห่ะ ห่ะ ห่ะ ดีมาก นี่หากท่านไม่ชนะล่ะก็ ท่านคงไม่ได้นอนร่วมเตียงกับภรรยาท่านเป็นแน่” นายปริศน์ได้แต่หัวเราะแค่นๆ หันกลับไปมองแป๋วถึงเห็นว่าเธอจ้องมองอยู่ก่อนแล้วจึงได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พ่อหลวงชวนสนทนาต่อว่า “ข้าเองเล่นคลีสนามมาช้านาน แต่ฝีมือไม่พัฒนาขึ้นสักที แต่เมื่อได้เห็นฝีมือของท่านนึกเลื่อมใสอยู่ ไม่ทราบว่าท่านจะให้คำชี้แนะแก่ข้าอย่างไรได้บ้าง?” นายปริศน์เห็นสบช่องจึงบอกว่า “ข้าเองไม่มั่นใจว่าจะสามารถพอ แต่หากพ่อหลวงเห็นว่าข้าพอจะเป็นประโยชน์อยู่บ้างข้าก็ยินดี” “ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ถ้าเช่นนั้น ท่านจะรังเกียจหรือไม่ถ้าหากข้าจะขอให้ท่านเป็นแขกของข้า พำนักอยู่เสียที่นี่ ข้าจะจัดห้องพักให้ท่านกับภรรยาที่ท้ายสวนฤดูคิมหันต์ ที่นั่นสงบเงียบและไม่ห่างไกลจากสนามคลีสักเท่าไร” “นับเป็นกรุณาของท่านพ่อหลวงเป็นอย่างสูง ว่าแต่สัมภาระของข้ากับภรรยา....” “ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เช้าข้าจะให้ทหารไปจัดการนำมาให้ท่านเอง” ห้องพักในความหมายของพ่อหลวงแท้จริงเป็นบ้านที่สร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ลักษณะไม่ต่างจากสถานที่เขาพักแรมอยู่ที่นอกเมือง เพียงแต่ความวิจิตรอันเกิดจากการตกแต่งสวนของบริเวณโดยรอบนั้นดูไม่ต่างจากพระราชวังของจีนในสมัยโบราณที่เดียรดาดด้วยพฤกษานาๆ อีกศาลากลางน้ำที่มีทางเชื่อมต่อกับตัวบ้าน สระน้ำขนาดใหญ่นั้นมีกอบัวชูช่อสลอน อ่างน้ำดินเผาเคลือบสีน้ำเงินบ้าง เขียวบ้าง แดงบ้างตั้งเรียงรายที่ริมระเบียงบ้าน มีไม้น้ำชูก้านอยู่ไหวๆ เครื่องเรือนแต่ละชิ้นบรรจงแกะสลักเสลาได้ลวดลายที่อ่อนช้อย หญิงสาวหน้าตาสะสวยห่มสไบเฉียงนั่งพับเพียบกับพื้นขณะที่นายปริศน์และแป๋วเดินขึ้นบนเรือน หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งหน้าเอ่ยขึ้นก่อนว่า “พ่อหลวงให้พวกเรามารับใช้เจ้าค่ะ หากท่านทั้งสองต้องการสิ่งใด ข้าเจ้าจะจัดหาให้ตามประสงค์ทุกสิ่งเจ้าค่ะ” นายปริศน์ชายตาดูเพียงแว่บเดียว เดินตรงไปที่ตั่งไม้ที่วางชิดผนังเรือนด้านหนึ่ง มีหมอนอิงวางอยู่สองใบเคียงกัน แป๋วมองหญิงสาวทั้งสี่อย่างสำรวจพลางบอกว่า “เราต้องการผลไม้และน้ำผลไม้เย็นๆ เสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยน เท่านั้นแหละ” ไม่เกินสามนาทีต่อมา หญิงสาวทั้งสี่นำผลไม้กลับมาสองถาดใหญ่และโถดินเผาสีแดงพร้อมถ้วยสองใบบรรจุน้ำผลไม้วางลงบนโต๊ะขนาดเล็กหน้าตั่ง แป๋วบอกเชิงสั่งว่า “เท่านี้แหละ เราสองคนต้องการอยู่กันตามลำพัง ไม่ต้องขึ้นมาถ้าไม่ได้เรียก” “เจ้าค่ะ เสื้อผ้านั้นเตรียมไว้ให้แล้วอยู่ในห้องนอนใหญ่นะเจ้าคะ” ทั้งสามสาวทำท่ากระมิดกระเมี้ยน แอบหัวเราะกันคิกคัก รับคำขึ้นพร้อมกันแล้วหมอบคลานออกไป แป๋วพูดขึ้นก่อนว่า “แม่สี่คนนั้นคงนึกว่าเราเป็นผัวเมียกันจริงๆ และอยากอยู่กันตามลำพัง เลยทำท่าพิกล” “ช่างเขาเถิด ว่าแต่เธอสังเกตไหมว่าพ่อหลวงไม่ได้ปฏิบัติตัวราวกับเป็นกษัตริย์เลย ตรงข้ามกลับทำตัวเสมือนคนที่เป็นหัวหน้าเท่านั้น” นายปริศน์ตั้งข้อสังเกตขึ้นก่อน “เราจะไปรู้ได้อย่างไรคะอาปริศน์ คนที่เป็นพ่อมดคงตบตาคนทั่วไปได้แนบเนียนนัก ตอนแรกหนูยังคิดว่าพ่อมดโลเกศจะต้องหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวหรือดุร้ายอะไรทำนองนี้แหละ ที่ไหนได้หล่อยิ่งกว่าพระเอกหนังเป็นไหนๆ” “นั่นสิ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน แต่เธอลองพิจารณาดูอีกด้านดีๆ สิ ไม่มีใครต้องใช้คำราชาศัพท์ด้วย โต๊ะที่นั่งก็อยู่ในระดับเดียวกับทุกคน แถมทั้งเราและเหล่าเสนาบดีก็นั่งร่วมโต๊ะด้วยอย่างเท่าเทียม ที่สำคัญ ฉันไม่เห็นเลยว่าชาวบ้านชาวเมืองจะได้รับความเดือดร้อนแสนสาหัสอะไรอย่างที่เราเคยได้ยินทั้งจากท่านผู้เฒ่ากรวิกและท่านสิงหราช ผู้คนก็ดูเป็นสุขดี การคุ้มกันก็ไม่ได้แน่นหนาอย่างที่คิด” “อาปริศน์คิดว่าน่าจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังหรือคะ?” “มันก็เป็นไปได้แน่ทั้งในทางที่ดีและเลว” นายปริศน์ทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก “หนูว่าอย่าเพิ่งไปคิดอะไรตอนนี้เลย นี่ก็ดึกมากแล้ว เราเข้านอนดีกว่า เรื่องอื่นๆ ค่อยว่ากันใหม่” “แล้วเราจะนอนห้องเดียวกันล่ะหรือ?” นายปริศน์ถาม “อย่างนั้นสิคะ ขืนแยกห้องความก็แตก ถ้าพ่อหลวงรู้เข้าจะกลายเป็นที่น่าสงสัยเสียเปล่าๆ ว่าแต่ว่า ทำไมอาปริศน์ต้องแนะนำว่าหนูเป็นเมียอาปริศน์ด้วยล่ะ?” “ฉันไม่อยากให้เธอมีปัญหายุ่งใจในภายหลัง เผื่อว่าพ่อหลวงหรือใครก็แล้วแต่มาพึงใจเธอเข้ามันก็จะยุ่ง ถ้าบอกว่าเป็นเมียฉันเรื่องมันก็จบ เข้าใจหรือยัง?” “แล้วะต้องเป็นจริงๆ หรือเปล่าคะ?” สายตาล้อๆ ของหญิงสาวทำให้นายปริศน์ส่ายหน้าอย่างระอาใจ พลางบอกว่า “ไหนว่าจะนอนก็รีบนอนเสียสิ” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 4 พ.ย. 47 11:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านต่อนะครับ นายปริศน์ใช้เวลาไปกับการภาวนาและนอนหลับไปเพียงสองสามชั่วโมง เมื่อเสียงไก่ขันแว่วมา แป๋วยังหลับอย่างสบายใต้ผ้านวมหนา เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินออกจากประตู ท้องฟ้าเริ่มทอแสงรำไร หมอกหนาปกคลุมไปทั่วบริเวณจนมองไม่เห็นทั้งต้นไม้และสระน้ำใหญ่ ห้องน้ำขนาดใหญ่ ส่วนหนึ่งมีม่านโปร่งสีขาวกั้นแยกส่วนที่เป็นอ่างอาบน้ำที่ก่อด้วยอิฐขัดเรียบ น้ำเป็นไอร้อนลอยขึ้นจากอ่างขนาดสองคนลงไปนอนแช่ได้อย่างสบายๆ ขอบอ่างมีเครื่องหอมนานาชนิดวางเรียงราย มีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดวางซ้อนกันอยู่สี่ผืน อีกมุมของด้านเดียวกันเป็นที่ยืนอาบน้ำ มีกระบอกเหมือนกระบอกไม้ไผ่ยื่นออกมาจากผนังที่ด้านหนึ่ง มีโซ่สีเงินห้อยติดอยู่ตรงโคนกระบอกทำหน้าที่เหมือนวาวล์เปิดปิดน้ำ อีกส่วนหนึ่งเป็นพื้นที่โล่งสำหรับใช้แต่งกาย มีกระจกเงากรอบสีทองบานใหญ่ติดอยู่ที่ผนังด้านหนึ่ง เสื้อผ้าหลายชุดวางอยู่บนโต๊ะไม้แยกเป็นของหญิงและชาย นายปริศน์เลือกที่จะอาบน้ำด้วยการยืน เขาเปลื้องผ้าออกจนหมด เดินเข้าใต้กระบอกน้ำนั้น ออกแรงเบาๆ ดึงสายโซ่ลง น้ำเย็นเฉียบพุ่งออกมาจากกระบอกเป็นสายรดราดบนตัวจนตัวเองสะดุ้งเหยง เขาไม่รู้ว่ากระปุกเล็กๆ สี่ห้ากระปุกที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังนั้นคือสิ่งใด ไม่มีสบู่จะฟอกตัว จึงได้แต่ลูบไล้ใบหน้าและร่างกาย นายปริศน์ต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสาวๆ หัวเราะคิกคักอยู่ภายในห้องอาบน้ำเดียวกัน หญิงสาวหนึ่งในสี่คนคลุมด้วยเสื้อคลุมหลวมๆ เดินผ่านม่านสีขาวนั้นเข้ามาและตรงเข้ามาหาเขา นายปริศน์ต้องรีบหันหลังให้อย่างร้อนรน แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไร เสียงหญิงสาวคนนั้นเอ่ยขึ้นก่อนว่า “ข้าเจ้าชื่อมาลัย มีหน้าที่ปรนนิบัติท่าน ข้าเจ้าจะอาบน้ำให้ท่าน” ไม่พูดเปล่า หญิงสาวชื่อมาลัยเปลื้องเสื้อคลุมออกทันที ร่างที่เปลือยเปล่านั้นได้สัดส่วนกลมกลึง นายปริศน์ระล่ำระลักบอกว่า “ไม่ต้อง ข้าอาบเองได้ บอกข้าแค่นั้นว่านี่กระปุกอะไร แล้วออกไปได้” เสียงนายปริศน์สั่นเพราะความหนาวเหน็บจากความเย็นของน้ำ แต่ที่มากไปกว่านั้นเพราะร่างอันเปล่าเปลือยของหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มละไม ดูเหมือนจะฟังภาษาเขาไม่เข้าใจ เพราะเธอยังเดินเข้ามา เอื้อมมือเปิดฝากระปุกหนึ่งออก ใช้นิ้วมือเรียวแตะผงสีขาวที่บรรจุอยู่ภายในออกมาและลูบไล้ลงบนแผ่นหลังของเขาเกิดเป็นฟองมากมาย “เอาล่ะ พอแล้ว ข้ารู้แล้ว เธอออกไปได้แล้ว” มาลัยยังทำท่าอ้อยอิ่งคล้ายไม่มั่นใจ นายปริศน์ต้องสำทับขึ้นอีกครั้งว่า “ข้าจะอาบน้ำเอง ขอบใจเธอมาก ออกไปได้แล้ว” ขณะที่มาลัยเดินผ่านม่านกลับออกมา เสียงหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่นายปริศน์คุ้นเคยเป็นอย่างดีดังกร้าวขึ้นว่า “เธอทั้งสี่คนออกไปได้แล้ว” หญิงสาวทั้งสี่รีบผละออกไปจากห้องน้ำนั้นทันที แต่ที่ตามมาในความรู้สึกของนายปริศน์กลับเลวร้ายกว่า เมื่อแป๋วเปลื้องเสื้อคลุมออกจนเหลือแต่ร่างระหงอันเปลือยเปล่า เดินลงในอ่างน้ำที่กรุ่นอยู่ราวกับไม่มีใครอยู่ด้วย เธอเปิดกระปุกต่างๆทั้งสี่กระปุกที่วางอยู่ริมอ่างน้ำนั้น จุ่มมือลงไปในกระปุกหนึ่งแล้วกระทุ่มมือกับน้ำจนแตกเป็นฟองเต็มอ่างน้ำบดบังเรือนร่างไว้หมดสิ้น นายปริศน์ไม่พูดว่ากระไร เพราะพูดไปก็เหมือนเปล่าประโยชน์ เขารีบชำระร่างกายและเดินออกจากที่นั้น ห่อตัวด้วยผ้าคลุมขนาดใหญ่ จัดการแต่งกายอย่างรวกๆ ผลุนผันออกจากห้องอาบน้ำไป นายปริศน์แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่หญิงสาวทั้งสี่นำมาให้ดูไม่แตกต่างจากเหล่าเสนาบดีสักเท่าไร อากาศภายนอกนั้นเย็นเยือก นายปริศน์เดินเล่นอยู่ที่ระเบียงเรือนนั้น สายตาเหม่อมองธรรมชาติอันงดงาม หมอกหนาทึบเริ่มจางลงบ้างด้วยแสงพระสุริยนต์ที่เริ่มทอแสงสีทอง เสียงหมู่มวลวิหคที่ขับขานเพลงตามทำนองของมันชวนให้หลงใหลใฝ่ฝัน แป๋วแต่งกายเรียบร้อยรัดกุม นั่งลงเคียงข้าง พลางเอ่ยขึ้นก่อนว่า “อากาศดีมากนะคะ” นายปริศน์นิ่งเฉย ไม่ตอบคำ สายตามองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย “เดี๋ยวมาลัยคงนำอาหารมาให้นะคะ” นายปริศน์ยังคงเงียบ แป๋วหันมามองด้วยความแปลกใจ “อาปริศน์เป็นอะไรไปหรือคะ?” นายปริศน์หันกลับมามอง สีหน้าเคร่งเครียด พูดขึ้นเบาๆ ว่า “แป๋วรู้ตัวไหมว่าทำไม่ถูก” “คะ?” “ฉันไม่ว่าอะไรมาลัย เพราะเธอไม่รู้และทำไปตามหน้าที่ แต่เธอรู้ดีเพราะฉันบอกเธอหลายครั้งแล้ว” คราวนี้แป๋วเป็นฝ่ายเงียบบ้าง หน้าเสีย ไม่กล้าสบตาด้วย นายปริศน์จึงพูดเสียงเข้มว่า “อย่าทำแบบนั้นอีกนะ” นายปริศน์ตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ต้องชะงักเมื่อแป๋วพูดขึ้นว่า “ผิดมากหรือคะ ถ้าแป๋วจะบอกว่าแป๋วรักอาปริศน์” เมื่อสิ้นคำ น้ำตาเป็นสายเริ่มไหลปรี่ลงมาตามแก้มนวล “เธอจะรักใคร ไม่ผิด แต่ไม่ใช่กับฉัน ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันปฏิบัติและรักษาศีล 8 ไม่ใช่แค่ศีล 5” “ศีล 8 ก็แค่เพิ่มศีลที่ต้องรักษาอีก 3 ข้อ คนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้วถ้าไม่ประพฤติผิดในกาม ก็สามารถรักษาศีลได้ครบแล้วไม่ใช่หรือคะ? แป๋วยังเป็นโสด อาปริศน์ก็โสด แป๋วยินดีเป็นภรรยาอาปริศน์ มันจะผิดตรงไหน?” “เธอเข้าใจผิดแล้ว คนที่รักษาศีล 8 ไม่ได้หมายความว่าศีลข้อ 3 นั้นจะห้ามเพียงการประพฤติผิดในกามที่เรียกว่า กาเมสุมิจฉาจารา แต่จะต้องเว้นจากการร่วมประเวณีซึ่งเรียกว่าอพรหมจริยา แม้จะกับภรรยาหรือสามีก็ตาม เธอเข้าใจหรือยัง” หญิงสาวอึ้ง พลางเอ่ยขึ้นอย่างเศร้าสร้อยว่า “แล้วแป๋วจะทำอย่างไร เพราะใจของแป๋วมอบให้อาปริศน์หมดแล้ว” แป๋วรับสารภาพความในใจอย่างหมดเปลือก น้ำตายังไหลพรากไม่ยอมหยุด “ต้องได้สิ” ใจของแป๋วแป้วลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ยืนยันหนักแน่นดั่งขุนเขา ความจริงแล้วแป๋วรู้ดีว่าใจของตนเองนั้นเป็นอย่างไรและสุดที่เธอจะห้ามใจตัวเองลงได้และหวังอยู่ลึกๆ ว่าอาปริศน์ของเธอจะเปลี่ยนใจยอมรับเธอได้ แต่ไม่นึกว่าจิตใจของอาปริศน์จะหนักแน่นถึงเพียงนั้น วันนี้เธอตกลงใจที่จะบอกความในใจทั้งหมด แต่เจตนาที่ยั่วยุให้อาปริศน์เกิดกิเลสขึ้นนั้นไม่มี เธอเพียงแต่ทำไปโดยไม่ได้ระวังตัวและส่วนลึกนั้นเธอยังติดยึดและต้องการความเป็นเจ้าของ ครู่ใหญ่ต่อมา มาลัยกับหญิงสาวรับใช้อีกสามคนทยอยลำเลียงถาดอาหารเช้ามาให้ และบอกว่า “พ่อหลวงให้มาเรียนท่านทั้งสองว่า เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วให้ข้าเจ้านำพาท่านทั้งสองไปที่สนามคลี” นายปริศน์บอกกับแป๋วว่า “ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ เธอออกไปพบจันทราทิพย์และนัดแนะกันว่าจะส่งข่าวคราวแก่กันได้อย่างไร แม้เราจะสามารถเข้าออกสถานที่นี้ได้โดยสะดวก แต่เกรงว่าอาจเป็นการเสียเวลาในการส่งข่าวสาร ฉันว่าฉันจะส่งข่าวให้โดยผูกสาสน์ติดธนู ให้เธอไปคอยเฝ้าดูธนูทุกวัน ทุกเวลาทางทิศตะวันออกของพระราชฐานแห่งนี้ และอย่าลืม เอาสัมภาระของเรากลับมาด้วย ถ้าต้องมีทหารไปด้วยก็ไม่เป็นไร ระวังอย่าให้เป็นพิรุธแล้วกัน” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 5 พ.ย. 47 13:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านต่อนะครับ พ่อหลวงพร้อมด้วยเสนาบดีอีกสามคนพร้อมอยู่แล้วที่สนามคลี อยู่ในเขตพระราชฐานที่พ่อหลวงให้สร้างขึ้น พ่อหลวงสีหน้าสดใส ใบหน้ายิ้มละไมกล่าวทักทายขึ้นก่อน “เมื่อคืนท่านกับภรรยาคงหลับได้สบายดีสินะ” “ขอรับพ่อหลวง สบายดีมาก” “ดี ท่านจะให้คำแนะนำข้าเป็นประการใดบ้างในการตีลูกคลีให้ได้ดีอย่างท่านบ้าง” นายปริศน์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า “การจะตีลูกคลีได้ดีนั้นมีปัจจัยอยู่สองอย่าง หนึ่งคือรู้และเข้าใจวิธีการที่ถูกต้อง สองคือความเพียรในการฝึกซ้อม ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งย่อมไม่ได้ผลตามที่ปรารถนา ข้าอยากเริ่มด้วยการให้คำแนะนำถึงวิธีการที่ถูกต้องเป็นเบื้องแรก” นายปริศน์อธิบายให้พ่อหลวงและเสนาบดีให้ทราบถึงพื้นฐานที่สำคัญ “การจับไม้คลีที่ข้าเห็นโดยทั่วไปนั้นยังคลาดเคลื่อน ไม่เหมาะสมอยู่ ที่ท่านจับโดยใช้ทั้งฝ่ามือกำเข้าไปรอบด้ามนั้นทำให้ข้อมือแข็งไม่สามารถขยับได้ขณะที่เหวี่ยงไม้ขึ้นและลงและตีผ่านลูกไป วิธีการจับที่ถูกต้องจะต้องจับด้วยปลายนิ้วทั้งมือซ้ายและขวา” นายปริศน์สาธิตวิธีการจับที่ถูกต้อง และอธิบายเพิ่มเติมว่า “หากข้อมือไม่แข็ง สามารถสะบัดได้ขณะที่หน้าไม้คลีกระทบลูก มันจะมีความเร็วที่ปลายไม้เพิ่มขึ้นมากมาย” นายปริศน์ขยับไม้ด้วยข้อมือทั้งสองซึ่งยื่นออกตรงหน้า เพียงการพลิกกลับของข้อมือทั้งสองที่อยู่นิ่งกับที่ ไม่เคลื่อนที่ไปไหน แต่ปลายไม้คลีนั้นกลับเคลื่อนที่ไปได้มากมาย “พ่อหลวงต้องหมั่นฝึกฝนวิธีการจับไม้คลีให้ถูกต้อง ไม่ขัดเขิน จนกระทั่งกลายเป็นธรรมชาติ ยามใดที่พ่อหลวงมีเวลาว่าง หากมีไม้คลีอยู่ข้างกายก็ให้หมั่นฝึก ยิ่งฝึกมากก็จะคุ้นเคย เคยชินได้เร็วเพียงนั้น” นายปริศน์ดูการจับไม้เพียงอย่างเดียวก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงเพราะเมื่อให้นำไม้คลีออก และเริ่มต้นจับใหม่ยังต้องแก้ไขกันอยู่ตลอด พ่อหลวงอดสงสัยไม่ได้ถามขึ้นว่า “ลำพังแต่เพียงการจับไม้คลีก็แสนยากเข็ญ แล้วเมื่อไรจะได้เริ่มตีลูกกันสักที” “จะตีเมื่อไรก็ย่อมได้ แต่หากไม่ถูกต้อง ผลที่ออกมาก็จะเหมือนเดิมคือไม่มีการพัฒนา เพราะการจะตีลูกคลีได้ตรงและไกลนั้นทุกส่วนของร่างกายจะต้องทำงานอย่างสอดคล้องกลมกลืนกัน หรืออย่างน้อยให้มีข้อผิดพลาดน้อยที่สุด” เมื่อเห็นว่าพ่อหลวงพอจะจับไม้ใหม่แต่ละครั้งทำได้ดีพอควร นายปริศน์จึงอธิบายต่อว่า “การจับไม้คลีจะต้องไม่แน่นจนเกินไป แต่ไม่ใช่ปล่อยให้หลุดๆหลวมๆ ความพอดีหรือความเป็นกลางเป็นเรื่องสำคัญเพราะมือทั้งสองจะทำงานไปพร้อมๆ กันได้ ฝ่ามือขวาที่แนบกระชับกับหัวแม่มือซ้ายและปลายนิ้วชี้ขวาที่เกี่ยวจับด้ามอยู่นั้นจะต้องมีน้ำหนักคงที่เสมอกันตลอดตั้งแต่ท่าที่จรด เหวี่ยงไม้ขึ้นและลง ความสม่ำเสมอ คงที่จึงจะเกิดขึ้นได้ ทั้งสองมือจึงจะทำหน้าที่ของมันคือซ้ายดึงไม้ลงและขวาเป็นมือที่ตีกระทบลูก แต่ทั้งสองมือจะทำงานของมันเองตามธรรมชาติอย่างสอดคล้องกัน แต่จะทำได้อย่างไร ข้าจะได้อธิบายให้ฟังต่อไป” นายปริศน์จัดท่าทางในการจรดให้กับพ่อหลวงใหม่จากเดิมที่เท้าซ้ายยืนต่ำว่าเท้าขวามากให้มาอยู่ในระดับเดียวกันและอธิบายว่า “หากเท้าซ้ายต่ำกว่าเท้าขวา ร่างกายของเราไม่ว่าจะเป็นสะโพกหรือไหล่ก็จะเป็นในทำนองเดียวกัน เวลาเหวี่ยงไม้ขึ้นและลงไม้คลีจะเดินทางตามแนวของไหล่ ลำตัวแลเท้าที่ยืน ลักษณะดังกล่าวเหมือนการตีเฉือนจากขวาไปทางซ้าย ลูกคลีจะถูกตีแบบเฉือนๆ มันเดินทางในทางตรงข้ามคือจากซ้ายไปขวา ลูกที่ตีไปจะไม่ได้ระยะทาง” พ่อหลวงและเสนบดีต่างพยักหน้าด้วยความเข้าใจ นายปริศน์อธิบายต่อว่า “เราจึงจำเป็นจะต้องจัดร่างกายให้เป็นเหมือนเส้นตรงที่ขนานไปกับแนวที่เราต้องการจะตีลูกไป นั่นหมายความว่าท่านจะต้องลากเส้นสมมติจากลูกไปยังเป้าหมายที่ต้องการและยืนให้ขนานกับเส้นสมมตินั้น แต่เนื่องจากเป้าหมายนั้นอยู่ในระยะไกล หากเรามองถนนสายตรงสายหนึ่งเราจะมองเห็นว่าปลายถนนสายนั้นไปบรรจบกันข้างหน้าทั้งที่ความจริงนั้นเปล่าเลย ดังนั้นในท่าจรดเมื่อเรามองออกไปมันจึงเหมือนว่าทั้งไหล่ สะโพกและเท้าทั้งสองไปจบลงที่เป้าหมาย ทั้งที่ความจริงเรายืนขนาน” เมื่อเห็นว่าพ่อหลวงและเหล่าเสนบดีเข้าใจเป็นอย่างดีแล้ว เขาพยายามจัดลักษณะท่าทางให้เสียใหม่ แสดงท่าให้ดูและอธิบายว่า “เข่าทั้งสองจะต้องย่อลงเล็กน้อยเพื่อให้เกิดการดีดส่ง ถ่ายพลังที่เกิดจากการหมุนของร่างกายเมื่อเหวี่ยงไม้ขึ้นและลงได้ ส่วนสะโพกนั้นจะต้องยื่นออกด้านหลังก็เพื่อรักษาสมดุลย์ของร่างกายของลำตัวส่วนบนที่ขณะที่ยืนจรดนั้นโน้มไปข้างหน้า การรักษาสมดุลย์ของร่างกายให้ได้นั้นเป็นเรื่องสำคัญประการหนึ่ง เพราะนั่นหมายถึงความคงที่ในการตีแต่ละครั้งซึ่งมีความเร็วจากการเหวี่ยงไม้เข้ามาเกี่ยวข้อง” ท่าทางของพ่อหลวงที่จรดนั้นดูทะมัดทะแมงขึ้น ดูเป็นนักกีฬามากขึ้น แต่ที่เขายังเห็นว่าไม่ถูกต้องคือแขนที่จรดเอื้อมออกจากตัวมากเกินไป เขาพยายามที่จะให้พ่อหลวงหดแขนทั้งสองเข้ามา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร พอจรดครั้งใหม่พ่อหลวงก็ยืดแขนออกไปทุกที จนพ่อหลวงบ่นพึมพำขึ้นว่า “จรดแบบที่ท่านบอกจะตีลูกได้อย่างไร มันไม่ถนัดเอาเลย และไม่มีทีท่าว่าจะตีถูกลูกได้เลย” นายปริศน์จึงอรรถาธิบายว่า “การตีลูกคลีได้ไกลและตรงทิศทางที่ต้องการเป็นสิ่งที่ควรจะควบคู่กันไป ถ้าเหวี่ยงไม้คลีตีด้วยมือหรือแขนแต่เพียงอย่างเดียวจะไม่สามารถควบคุมทิศทางได้เพราะมือจะสามารถเดินทางพาไม้คลีเข้าหาลูกมาจากหลายทิศทางมาก....” นายปริศน์แสดงให้ดูประกอบ พ่อหลวงและเหล่าเสนาบดีต่างพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง นายปริศน์อธิบายต่อว่า “.....ทางเดียวที่จะควบคุมให้ไม้คลีเดินทางเป็นทางเดียวคือการใช้ร่างกายหรือลำตัวส่วนบนเป็นส่วนที่ควบคุม....” นายปริศน์แสดงท่าขณะที่เหวี่ยงไม้ขึ้นและหยุดในตำแหน่งบนสุด และแสดงท่าที่ใช้ลำตัวส่วนบนในการหมุนกลับโดยให้มือทั้งสองนั้นอยู่เฉยๆ “....ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ไม้คลีจะเดินทางกลับในแนวทางเดียวกันเสมอ” พ่อหลวงรู้สึกสนใจเป็นอย่างยิ่ง ตั้งใจฟังคำอธิบายอย่างตั้งอกตั้งใจ และทดลองทำตามดูบ้าง แต่ยังสงสัย จึงถามขึ้นว่า “แล้วจะเอาแรงที่ไหนตีลูก หรือเหวี่ยงไม้คลี?” “พลังที่ใช้ในการตีลูกคลีมีอยู่สองอย่าง หนึ่งคือแรงเหวี่ยงจากการหมุนลำตัว และการคลายข้อมือทั้งสองขณะที่ลำตัวหมุนผ่านไปแล้วอย่างที่แสดงให้ดูในวิธีการจับไม้ตอนต้น แรงเหวี่ยงจากการหมุนตัวจะต้องสร้างขึ้นจากการหมุนบิดลำตัวจากการเหวี่ยงไม้ขึ้นให้ลำตัวส่วนบนบิดเป็นเกลียวคานกับลำตัวส่วนล่าง ลำตัวส่วนบนจึงต้องหมุนให้มาก หมุนให้สุด ส่วนลำตัวส่วนล่างจะต้องคุมให้นิ่งที่สุด การหมุนบิดคานกันจึงจะเกิดขึ้นได้....” นายปริศน์แสดงท่าให้ดูโดยการเหวี่ยงไม้ขึ้นจนสุดในขณะที่เท้าทั้งสองยังปักนิ่งอยู่กับที่ สะโพกแม้จะบิดตามไปด้วยแต่ไม่มากเท่าการหมุนของลำตัวส่วนบน เขาอธิบายต่อว่า “....จุดที่เรารู้สึกว่าตึงที่สุดในร่างกายจะได้แก่ สะโพกทางด้านซ้าย ไหล่และแผ่นหลังทางด้านซ้าย และด้านในของขาขวา เมื่อตึงเต็มที่ก็พร้อมที่คลายกลับเองโดยไม่ต้องออกแรงตีหรือเหวี่ยงไม้กลับ มันจะคลายกลับเองตามธรรมชาติ ปล่อยให้ธรรมชาติทำงานของมันเอง ดังนั้นที่ข้าพยายามจับให้แขนทั้งสองของพ่อหลวงไม่ให้เอื้อมออกมากเกินไปก็เพราะแขนทั้งสองจะต้องเชื่อมโยงกับลำตัวเข้าไว้” นายปริศน์แปลกใจที่เมื่อพ่อหลวงตั้งท่าจรดใหม่ ท่าทางนั้นสง่างามอย่างที่เขาต้องการ “สวยงามมากขอรับพ่อหลวง เป็นท่าจรดที่สง่างาม ถ้าจรดได้เช่นนี้ทุกคราว ไม่ว่าจะใช้ไม้ยาวหรือสั้นพ่อหลวงก็พร้อมที่จะตีลูกได้แล้ว ด้วยความเข้าใจที่ถูกต้อง” “เป็นเพราะท่านต่างหากที่สามารถอธิบายได้อย่างไร้ข้อเคลือบแคลงสงสัย ข้าจะลองตีลูกได้หรือยัง? รู้สึกเมื่อยมากเลยที่ไม่ได้ออกกำลังยืดเส้นยืดสาย” “ได้แล้วขอรับพ่อหลวง อย่าลืมนะขอรับ เหวี่ยงไม้ขึ้นให้จนสุดจริงๆ เสียก่อน มันจะเป็นการสร้างพลังให้เกิดขึ้น จากนั้นจึงปล่อยให้ร่างกายตอบสนองของมันเองตามธรรมชาติ” เป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่งที่เมื่อพ่อหลวงปฏิบัติตามโดยปราศจากความลังเลสงสัย และมีความเชื่อโดยแท้เนื่องจากนายปริศน์ได้พิสูจน์ให้เห็นโดยชัดแจ้งแก่หัวใจตนแล้ว พ่อหลวงจึงสามารถตีลูกออกไปทั้งที่เป็นครั้งแรกได้อย่างสวยงาม เสียงที่หน้าไม้กระทบลูกนั้นฟังดูชัดเจน ถนัดถนี่ ผลต่อเนื่องที่ตามมา ร่างกายกลับไปยืนทรงตัวได้อย่างมั่นคง นายปริศน์ยิ้มให้ด้วยความยินดีและอธิบายต่อว่า “ถ้าต้องการให้ลูกคลีตรงไปที่เป้าหมายใด ที่เราวาดภาพเอาไว้แล้วในในใจก็ให้ส่งไม้ไปที่จุดที่เราต้องการนั้น เป็นอันจบ เราไม่มีความจำเป็นจะต้องทำอะไรมากไปกว่านั้น ความพยายามใดๆ ที่มากไปกว่าความจำเป็นนั้นเป็นกิเลสที่เกิดขึ้นในใจของเรา มันจะทำลายทุกอย่าง” พ่อหลวงตั้งท่าจรดใหม่ และตีลูกคลีออกไปตามที่ได้รับคำชี้แนะ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ลูกคลีก็เป็นไปอย่างที่ต้องการนั้นทุกประการ “ท่านนับเป็นบุคคลแรกที่สามารถชี้แนะได้อย่างชัดแจ้ง ห่ะ ห่ะ ห่ะ ข้าต้องขอขอบใจท่านมาก” “นั่นยังไม่ถูกต้องนักพ่อหลวง คำชี้แนะของข้าเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่พ่อหลวงเป็นผู้ปฏิบัติและสามารถปฏิบัติได้ผลด้วยตนเอง ท่านจงภูมิใจในตัวท่านเอง ยามใดก็แล้วแต่ที่อาจเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา พ่อหลวงควรจะบอกตัวเองได้โดยการทบทวนจากสิ่งที่ข้าได้ชี้ไว้แล้ว” นายปริศน์ออกจะกังขาที่พ่อหลวงสามารถทำได้ในคราวเดียวและเป็นคราวแรก แต่เขามั่นใจว่าเขารู้ในคำตอบนั้น “ค่ำนี้ข้าขอเชิญท่านไปร่วมรับประทานอาหารและเราจะได้สนทนากันให้เป็นที่เพลิดเพลิน สำหรับวันนี้ ข้าพอใจ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง และข้าจะปูนบำเหน็จให้ท่านจนเป็นที่พอใจสำหรับท่าน” “เป็นความกรุณาของท่านอย่างยิ่ง” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 7 พ.ย. 47 00:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Morning ค่ะ ท่านพี่........ โพสต์ซะดึกเลย......นั่งรอนอนรออยู่ตั้งนาน เอาอีกค่ะ เอาอีก จากคุณ : jita (jita) - [ 7 พ.ย. 47 07:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังงี้ก็รู้แล้วซิเนี่ยว่าชาติไหนเป็นคนคิดค้นกอล์ฟ .. จากคุณ : ตามอ่าน (tlek) - [ 7 พ.ย. 47 13:05:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ได้ความเพลิดเพลินแล้วยังได้ทบทวนพื้นฐานกอล์ฟอีกตะหาก...ขอบคุณครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 7 พ.ย. 47 13:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Morning ja มาตามอ่านค่ะ จากคุณ : julyy (julyy) - [ 8 พ.ย. 47 08:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ซาหวัดดีค่า...ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ช่วงนี้งานยุ่งมากค่ะ กลับมาติดตามอ่านเช่นเคย กอล์ฟโบราณน่าสนใจมากๆค่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 8 พ.ย. 47 09:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดียามสายครับ จากคุณ : Ping Guy - [ 8 พ.ย. 47 09:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สายัณห์สวัสดิ์ครับทุกท่าน.....ผมก็ว่าอยู่แล้ว ชาติที่เป็นต้นกำเนิดกอล์ฟแท้จริงแล้วคือไทยเรานี่เอง 555 ว่าแล้วก็เชิญอ่านต่อนะครับ...... ทหารสองนายอารักขาแป๋วออกจากพระราชฐานและตรงไปยังที่พักเพื่อนำสัมภาระ ระหว่างที่เดินทางกลับ แป๋วและจันทราทิพย์เดินสนทนากันมาเรื่อยๆ ต่างจูงม้าคนละตัวโดยมีทหารประกบคู่เดินคล้อยหลังไปเล็กน้อย ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งไม่น้อยกว่าห้าคนนั่งสนทนากันอย่างครื้นเครงที่หน้าร้านจำหน่ายสุราริมทางที่ทั้งสองสาวและทหารสองนายเดินผ่านไป ความงดงามของหญิงสาวทั้งสองเป็นที่สะดุดตาเป็นยิ่งนัก หนึ่งในกลุ่มชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะพูดจาเกี้ยวพาราสีขึ้น “โอ แม่เทพธิดาทั้งสอง งดงามราวจุติมาจากสวรรค์ หัวใจดวงน้อยๆ ของพี่กำลังแหลกสลายลงเพราะหลงเสน่หาเจ้าแล้วทีเดียว” พูดไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มคนนั้นหน้าตาท่าทางยวนยี ที่ด้านหลังสะพายดาบคู่ กระโดดลุกขึ้นจากที่นั่งทันทีตรงเข้าขวางหน้าหญิงสาวทั้งสอง ไม่มีความเกรงกลัวทหารทั้งสองที่อารักขามาด้วยแม้แต่น้อย ทั้งสองหญิงสาวหยุดกึกลงทันที ทหารนายหนึ่งตรงรี่เข้าหาชายหนุ่มคนนั้นทันที แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ชายหนุ่มคนนั้นตวัดดาบที่สะพายหลังออกจ่อเข้าที่คอหอยของทหารนายนั้น ทหารอีกนายหนึ่งตวัดดาบออกมาถือไว้ตรงเข้าหาชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มนั้นปราดเปรียวกว่าตวัดดาบด้วยอีกมือหนึ่งปัดดาบในมือของทหารนายนั้นกระเด็นหลุดไปจากมือ และจ่อปลายดาบเข้าที่คอหอย ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะร่า พลางเอ่ยว่า “ห่ะ ห่ะ ห่ะ ทหารของพ่อหลวงมีน้ำยาก็เพียงเท่านี้เองรึ? เฮ้ย พวกจับอ้ายทหารทั้งสองนี้มัดไว้ก่อน ข้าจะเจรจากับสาวงามทั้งสองนี่เอง” ชายหนุ่มอีกสี่คนกรูกันเข้าจับทหารทั้งสองมัดมือไพล่หลัง ดึงตัวออกห่าง จันทราทิพย์เดือดจัด แต่เมื่อประเมินฝีมือแล้วอาจจะยังเป็นรองอยู่จึงได้แต่สะกดใจนิ่งไว้ แป๋วยิ้มระรื่นไม่หวั่นไหวสะทกสะท้าน กล่าวขึ้นว่า “ท่านฝีมือยอดเยี่ยมมาก ต้องการอวดให้เราผู้หญิงสองคนประทับใจเช่นนั้นหรือ?” “หาใช่เช่นนั้นไม่แม่นางผู้เลอโฉม ข้าเพียงจะเชิญท่านทั้งสองไปกับเราเท่านั้น” “ไปไหน?” “ข้ารับรองว่าสถานที่ที่ข้าจะพานางทั้งสองไปนั้นย่อมงดงามและเป็นสุขกว่าที่ท่านกำลังจะไปกับทหารเลวทั้งสองนายนั่นอย่างแน่นอน” “แล้วถ้าเราไม่ไปเล่า?” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ อย่างไรเสียนางทั้งสองก็ต้องไป เพราะถ้าข้าตั้งใจจะเชิญใครแล้ว ไม่มีใครจะปฏิเสธข้าได้” “หมายความว่าบุรุษเยี่ยงท่านจะใช้กำลังบังคับเราเช่นนั้นสิ?” “ถ้าไม่จำเป็นข้าย่อมหลีกเลี่ยง” “แล้วท่านคิดว่าท่านจะทำได้?” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ ขนาดทหารเลวทั้งสองที่อารักขานางยังคุ้มครองนางไม่ได้ นับประสาอะไรกับตัวนางเอง” “ที่ข้าถามก็เพียงอยากรู้เท่านั้นว่าบุรุษชาติอาชาไนยเช่นท่านและสมุนสุนัขเลวจะใช้กำลังเข้าข่มเหงผู้หญิงที่อ่อนกำลังกว่า” ประชาชนที่ผ่านไปมาเริ่มให้ความสนใจมากขึ้นและจับเป็นกลุ่มใหญ่ขึ้นทุกทีจนเหมือนล้อมเป็นวงเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แป๋วเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้นให้คนที่ห้อมล้อมอยู่ได้ยินกันทั่ว “ท่านเป็นบุรุษห้าคนใช้กำลังเข้าข่มเหงผู้หญิงที่อ่อนแอกว่านับเป็นความกล้าหาญอย่างยิ่งยวด” “เจ้าไม่ต้องพูดมาก จะไปดีๆ หรือจะต้องให้ข้าบังคับ” “คำก็บังคับ สองคำก็บังคับ มิหนำซ้ำยังจับทหารของพ่อหลวงเป็นเชลย นับเป็นบุรุษผู้กล้ายิ่งนัก” เสียงพึมพำในหมู่ชาวบ้านดังขรมไปทั่ว ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดี หากพูดให้มากความไปเกรงว่าจะยืดเยื้อจึงยื่นมือหมายคว้าจับข้อมือหญิงสาว แต่ไม่นึกว่าจะคว้าได้แต่ลม แถมยังไม่รู้สาเหตุที่มีแรงหนึ่งดึงให้ตนถลำไปข้างหน้าชนเข้ากับสีข้างของม้า และเหมือนมีอีกแรงหนึ่งดึงให้ยุดไว้ไม่เซถลาไปให้ได้อาย แป๋วแกล้งเบี่ยงตัวหลบ พลางเอ่ยเสียงดังว่า “ท่านรังแกผู้หญิงจริงๆ เช่นนั้นหรือ?” เสียงชาวบ้านที่มุงดูอยู่เริ่มส่งเสียงสาปแช่ง ชายหนุ่มรู้สึกงุนงงเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นรวดเร็วดังสายฟ้าแลบ เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ความปรารถนาที่จะจับกุมหญิงสาวทั้งสองกลับไปด้วยนั้นยังเต็มเปี่ยมอยู่ในใจ ชายหนุ่มหมายเผด็จศึกให้เด็ดขาดในคราวเดียว เขากระชับดาบในมือหมายจะใช้บังคับแต่ต้องประหลาดใจอย่างยิ่งยวดที่บังเกิดความรู้สึกชาขึ้นที่หลังมือขวาอย่างฉับพลัน เท่าที่สามารถมองเห็นด้วยสายตาขณะนั้น เขาเห็นเพียงว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าได้ปลดเอาสายรัดเกล้าออก ปล่อยให้ผมยาวคลี่ขจายเต็มแผ่นหลังเท่านั้น เมื่อยกหลังมือขึ้นดูจึงเห็นว่าที่หลังมือนั้นเจาะเป็นจุดเล็กๆ มีเลือดซึมออกมาเพียงเล็กน้อย ปล่อยให้ดาบหลุดจากมือ แต่หญิงสาวกลับสามารถรับดาบเล่มนั้นไว้ได้ทันก่อนที่จะตกลงพื้นดิน และยื่นส่งคืนให้ พลางบอกว่า “ของเจ้า เอาคืนไป ข้าไม่ต้องการ” คนที่มองไม่ทันกลับเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนส่งดาบนั้นให้หญิงสาว แต่หญิงสาวกลับคืนดาบนั้นให้ ครั้นจะขยับตัวจะใช้มือซ้ายที่กุมดาบอีกเล่มหนึ่งอยู่เข้าบังคับ แต่กลับต้องสะดุดเท้าตัวเองจนแทบจะหกล้มคะมำลงไป ดูเซ่อเซอะเป็นตัวตลกต่อหน้าฝูงชน ใจในพลางคิดว่าแม่หญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้านั้นไม่แคล้วต้องเป็นนางปีศาจร้ายอย่างแน่นอน เขาได้ยินเสียงหญิงสาวพูดขึ้นแผ่วเบาพอได้ยินกันเพียงสองคนว่า “ถ้าเจ้าไม้ปล่อยทหารทั้งสอง ข้าจะทำให้เจ้าได้อายกลางตลาด” ชายหนุ่มมั่นใจแล้วว่าการกระทำเมื่อครู่นี้แน่แท้เป็นฝีมือของนางปีศาจร้าย แต่ยังแสร้งทำเป็นใจดีกล่าวขึ้นเสียงดังว่า “เฮ้ย! ปล่อยตัวทหารเลวสองคนนั่น อย่าไปเอาเรื่องเอาราวกับผู้หญิงดีกว่า กลับ” “ขอบใจ” แป๋วเอ่ยขึ้นเสียงดังฟังชัด จันทราทิพย์ปรี่เข้ามาใกล้ ถามเสียงกระซิบว่า “ท่านทำอย่างไรกับมันถึงได้ปล่อยเราอย่างง่ายดายเพียงนี้” “เจ้าอย่ารู้เลย อาปริศน์ให้ข้ามาบอกว่าให้เจ้าคอยดูสัญญาณทางฝั่งตะวันออกของพระราชวังทั้งวันและคืน เขาจะยิงธนูผูกสาส์นออกมา” “ท่านรู้ไหมว่าพวกมันเป็นใคร?” “เจ้ารู้งั้นสิ?” “ทำไมข้าจะไม่รู้” “ถ้าเช่นนั้นจะอมพะนำอยู่ทำไมก็บอกมาเร็วสิ” “อ้ายคนที่เข้ามาลวนลามเป็นลูกชายของเสนาบดีคนหนึ่งของพ่อหลวง มันชื่ออิทธิเทพ เกเรมากเพราะถือว่าพ่อมันเป็นใหญ่และตัวมันเองก็มีฝีมือพอตัว ข้าเคยปะทะกับมันครั้งหนึ่ง แต่สู้มันไม่ได้เลยต้องหลบหนีเอาตัวรอด ดีที่มันไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร ไม่เช่นนั้นคงเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตแน่ แม้ทหารสองนายที่ถูกมันจับเมื่อครู่ก็คงไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปร้องเรียนเพราะทหารทั้งหมดรู้ดี” “งั้นเจ้าคงรู้สิว่ามันอยู่ที่ไหน” “จะอยู่ที่ไหนเสียอีก ก็จวนของพ่อมันแหละ” “แล้วพ่อมันล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง ข้าหมายถึงเลวเหมือนลูกไหม?” “ไม่เหมือน พ่อมันเลวกว่า” “พ่อมันชื่ออะไร?” “เสนาฯ จำรัส” ก่อนจะจากกันที่หน้าประตูพระราชฐาน แป๋วสำทับจันทราทิพย์อีกครั้งว่า “เจ้าไปแจ้งให้พ่อเจ้าทราบตามที่ข้าบอก จะทำอย่างไรก็ตามใจเจ้า เราทั้งสองจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย เรามีหน้าที่เพียงถอนคำสาปและส่งข่าวให้เจ้าทราบเท่านั้น” โปรดติดตามต่อไปนะครับ..... จากคุณ : thongprakai - [ 8 พ.ย. 47 18:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สายัณห์สวัสดิ์ แอนด์ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ รออรุณสวัสดิ์ต่อนะคะ จากคุณ : jita (jita) - [ 8 พ.ย. 47 21:22:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านต่อนะครับ.... นายปริศน์และแป๋วเดินไปตามเส้นทางในพระราชฐานโดยมีมาลัยเป็นคนนำพา แป๋วชวนมาลัยสนทนาไปตลอดทางและซักถามถึงสถานที่ต่างๆ ที่เดินผ่านไป “อาคารหลังใหญ่ตรงนั้นคืออะไรนะมาลัย?” “นั่นเป็นที่ประทับเดิมของเจ้าผู้ครองนครเดิม ข้าเจ้าเคยอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เด็ก แต่บัดนี้ถูกปล่อยร้างไว้แต่ยังได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี” “พ่อหลวงโลเกศไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกรึ?” “หามิได้ พ่อหลวงให้สร้างจวนที่พักขึ้นใหม่อยู่ในเขตพระราชวังฤดูเหมันต์ที่ข้าเจ้ากำลังจะพาท่านไป” “ทำไมล่ะ?” “ข้าเจ้าไม่มั่นใจ แต่เคยได้ยินคนอื่นพูดกันว่าพ่อหลวงไม่บังอาจเพราะพ่อหลวงไม่ใช่กษัตริย์จึงไม่คู่ควรที่จะอยู่ที่ที่ประทับของกษัตริย์” “แล้วพระขนิษฐาของกษัตริย์องค์เดิมที่เป็นแม่หลวงปัจจุบันเล่า พระนางเป็นเช่นไรบ้าง?” “เดี๋ยวท่านก็จะได้พบ” “แต่ข้าอยากรู้ว่าพระนางทรงเกษมสำราญดีอยู่หรือไม่อย่างไร?” “พระนางทรงเกษมสำราญดี เป็นที่รักยิ่งของพ่อหลวงยิ่งนัก” “แล้วพระนางทรงพอพระทัยพ่อหลวงหรือไม่?” “องค์แม่หลวงพอพระทัยพ่อหลวงเป็นยิ่งนักเช่นเดียวกัน” แป๋วและนายปริศน์แปลกใจที่ได้ยินเรื่องเป็นเช่นนี้ เพราะมันแตกต่างจากที่ทั้งสองเคยฟังมาอย่างสิ้นเชิง แป๋วซักต่อไปว่า “องค์เจ้าผู้ครองนครเดิมมีองค์รัชทายาทหรือไม่?” “มี เป็นพระธิดาเพียงพระองค์เดียว แต่ตั้งแต่ทรงพระเยาว์ขณะที่เกิดเหตุการณ์ปั่นป่วนขึ้นข้าเจ้าเองก็ยังแบเบาะนักไม่ทราบความอะไร จะมีก็แต่ฟังคนอื่นมาทั้งนั้น เลยไม่ทราบว่าองค์พระธิดาหายไปไหนหรือสิ้นพระชนม์ไปก็ไม่รู้ได้” “แล้วไม่มีพระยุพราชเลยเช่นนั้นรึ?” “ก็องค์เจ้าผู้ครองนครเดิมกับพระมเหสีมีพระราชธิดาเพียงพระองค์เดียวจะมีพระยุพราชได้เช่นไร?” ที่หน้าจวนพ่อหลวงมีทหารมหาดเล็กเฝ้าประตูอยู่เพียงสองคน มาลัยมาหยุดส่งที่หน้าประตู มีหญิงสาวอีกสองคนออกมารับนายปริศน์และแป๋วต่อ นายปริศน์มองดูรั้วที่ก่อสร้างด้วยไม้โปร่งๆ แต่ทึบไปด้วยไม้เถาที่เกาะเกี่ยว มีคบไฟส่องแสงสว่างไสวที่ริมรั้วเป็นระยะๆ จวนขนาดใหญ่สว่างไสวราวกลางวันด้วยแสงจากคบไฟที่จุดสว่างขึ้นหมดทุกอัน ทหารหลายหมู่ๆ ละหกคนเดินตรวจยามไปรอบบริเวณนั้น ภายในห้องอาหารสว่างไสวด้วยแสงจากเชิงเทียนที่ตั้งบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่และโคมไปที่ผนัง พ่อหลวงนั่งที่หัวโต๊ะ ขนาบด้วยแม่หลวงและนายปริศน์ โดยมีแป๋วนั่งอยู่เคียงข้างแม่หลวง แป๋วนึกชื่นชมแม่หลวงในใจด้วยพระพักตร์และบุคลิกลักษณะอันแสนสง่างาม มิต้องสงสัยเลยว่าเหตุไฉนพ่อหลวงถึงได้ลุ่มหลงออกปานนั้น พ่อหลวงเอ่ยขึ้นก่อนว่า “ข้ายังไม่รู้เลยว่าท่านประกอบอาชีพอันใดรึท่านปริศน์?” นายปริศน์รู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะบอกความจริงแต่ตระหนักดีถึงภาระกิจที่ต้องปฏิบัติ “ต้องเรียนพ่อหลวงว่า แต่เดิมข้านั้นเป็นพ่อค้าวาณิชธรรมดาคนหนึ่ง แต่นิยมการท่องเที่ยว เที่ยวชมธรรมชาติ เมื่อมาถึงนครปราสาททองนี้เห็นว่าเป็นเมืองที่สงบน่าพักผ่อน ประกอบกับเห็นว่ามีการแข่งขันคลีสนามที่ข้าพอมีทักษะอยู่บ้างเลยได้มีโอกาสเข้าร่วมการแข่งขันด้วย เมื่อโชคดีได้รับความกรุณาจากพ่อหลวงได้รับทองคำเป็นรางวัลเป็นทุนรอนให้ท่องเที่ยวต่อไป ข้าและภรรยารู้สึกซาบซึ้งเป็นยิ่งนัก” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ ใครจะกล่าวเช่นนั้นได้ท่านปริศน์ ข้าและชาวเมืองนครปราสาททองต่างหากที่โชคดีที่ได้คนมีฝีมือเช่นท่านมาเป็นครูสอน อีกหน่อยชาวเมืองเราจะได้พัฒนาฝีมือให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป ว่าแต่วิธีการเล่นลูกสั้นๆ และวิธีการปัดลูกบนลาน ข้ายังไม่ได้เรียนรู้จากท่านเลย วันใดที่ข้าว่างหวังว่าจะได้รับคำชี้แนะจากท่านอีกนะ” “ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งขอรับพ่อหลวง และยิ่งยินดีแทนประชาชนชาวนครปราสาททองที่มีผู้ครองนครประเสริฐยิ่งเช่นท่าน” “ข้าพยายามอยู่ แต่โจรผู้ร้ายยังชุกชุมก่อความไม่สงบอยู่เนืองๆ จะเร่งปราบอย่างไรก็ไม่ราบคาบสักที พวกมันอาศัยอยู่ในป่าลึก จับไม่ได้ไล่ไม่ทันสักที” “ถ้าเช่นนั้นก็แปลก เพราะหากประชาราษฎร์อยู่เย็นเป็นสุข บ้านเมืองก็ไม่น่าจะมีโจรผู้ร้าย” “มันจะไม่ง่ายอย่างที่ท่านกล่าว แม้ข้าจะพยายามแต่ไม่ได้หมายความว่าเหล่าเสนาบดีและทหารทุกคนจะดีเสมอไปทั่วทุกคน มันก็มีทั้งคนดีและคนเลวปะปนกันไป ยากที่จะดูแลได้อย่างทั่วถึง” “ในความรู้สึกของข้า และเท่าที่ข้าพบเห็น ท่านพ่อหลวงปกครองอย่างมีทศพิธราชธรรม ยังจะมีใครบังอาจเช่นนั้นหรือ?” “ก็อย่างที่ข้าบอกแหละ จับไม่ได้ไล่ไม่ทันจะเอาผิดก็ยาก ยิ่งเป็นเสนาบดีที่มีอำนาจ ยิ่งจับยากยิ่งขึ้น” นายปริศน์อับจนปัญญาไม่รู้จะหาทางวกเข้าสอบถามอย่างไรเกี่ยวกับเจ้าครองนครองค์เดิมจึงได้แต่มองสบตากับแป๋วๆ ดูเหมือนจะรู้ความหนักใจนั้นจึงเอ่ยถามแม่หลวงขึ้นว่า “ข้าเห็นว่าแม่หลวงมีศิริโฉมงดงามยิ่งนัก คาดว่าคงจะละม้ายมารดาสินะเจ้าคะ?” แม่หลวงยิ้มอย่างสดใส ทำท่าเหนียมอายที่ถูกชมเอาซึ่งหน้าเช่นนั้น และตอบว่า “ก็แปลกนะที่ใครๆ บอกว่าข้ามีส่วนคล้ายบิดามากกว่า ส่วนพี่ชายของข้านั้นมีส่วนละม้ายมารดาเป็นยิ่งนัก” แป๋วเห็นเป็นโอกาสดียิ่งจึงกล่าวต่อว่า “ข้าเคยฟังจากผู้ใหญ่หลายต่อหลายคนกล่าวว่าบุคคลที่เป็นหญิงแต่กำเนิดมาเหมือนบิดา หรือชายที่กำเนิดมาเหมือนมารดานั้นถือเป็นบุคคลที่มีบุญวาสนายิ่งนัก ความนี้ไม่ทราบว่าจะเท็จจริงประการใดนะเจ้าคะ อย่างข้าเองเกิดมาเหมือนมารดาราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน เลยไม่มีบุญวาสนา ได้สามีที่แก่คราวบิดา แถมยังเฉยชาอีกต่างหาก มันน่าน้อยใจนะเจ้าคะ” แป๋วค้อนนายปริศน์และอดจะว่ากระทบไม่ได้ ทั้งพ่อหลวงและแม่หลวงหัวเราะขึ้นพร้อมกัน มีแต่นายปริศน์ที่นั่งนิ่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แม่หลวงกล่าวว่า “คงไม่จำเป็นอย่างนั้นเสมอไปหรอกกระมัง” “จริงสิเจ้าคะ ก็อย่างแม่หลวงทั้งมีศิริโฉมงดงามและยังมีพ่อหลวงที่รูปโฉมที่หล่อเหลายิ่งนัก อีกเป็นถึงเจ้าผู้ครองนคร จะว่าไม่มีบุญญาธิการได้อย่างไร ว่าแต่เห็นแม่หลวงกล่าวถึงพี่ชาย ข้าเดาว่าคงเป็นเจ้าผู้ครองนครอีกเมืองหนึ่งกระมัง?” นายปริศน์นึกชมแป๋วอยู่ในใจที่หาทางวกเข้ามาในเรื่องที่ตนต้องการรู้ และสังเกตเห็นสีหน้าของทั้งแม่หลวงและพ่อหลวงต่างสลดลงหน่อยหนึ่งก่อนที่พ่อหลวงจะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านทั้งสองมาจากต่างเมืองไกลจึงไม่รู้ความเป็นไปในนครของเรา ถ้าเช่นนั้นข้าจะกล่าวสรุปให้ท่านทั้งสองฟังดังนี้ว่าที่จริงแล้วแม่หลวงนั้นเป็นถึงพระขนิษฐาของเจ้าผู้ครองนครปราสาททององค์เดิม แต่เมื่อหลายปีก่อนนั้นบ้านเมืองเกิดเหตุความไม่สงบขึ้นจากอำมาตย์และเสนาบดีบางคนที่มักใหญ่ใฝ่สูงคิดยึดครองอำนาจตั้งตนเป็นใหญ่เสียเอง พวกมันจับเจ้าผู้ครองนครองค์ก่อนปลงพระชนม์ ตลอดจนพระมเหสีก็ไม่เว้น และเข้าใจว่าคงจะจับเอาพระราชธิดาองค์น้อยไปด้วยหรืออย่างไรไม่แน่ชัด ข้าต้องถวายอารักขาแก่พระขนิษฐาและรวบรวมเสนบดีที่ยังจงรักภักดีบางคนขึ้นต่อต้าน แต่มันก็สายเกินการ ผู้ครองนครและพระมเหสีถูกปลงพระชนม์ไปเสียก่อนแล้ว แล้วด้วยความจำเป็น ข้าจึงต้องกำกับด้วยเวทย์มนต์คาถาที่เคยได้ร่ำเรียนมาเพื่อกำราบให้อยู่แต่ต้นมือเสียก่อน เหล่าเสนาบดีบางคนที่ยังจงรักภักดีที่อาจหลบหนีไปเสียแต่เนิ่นอาจเข้าใจว่าข้าเป็นต้นเหตุเพราะในที่สุดข้าจำต้องขึ้นครองเมืองเสียเอง ไม่เช่นนั้นบ้านเมืองจะโกลาหลมากไปกว่านี้ ประชาราษฎร์อาจถูกข่มเหงรังแก บ้านเมืองจะลุกเป็นไฟ” ดวงตาอันเศร้าหมองของพ่อหลวงนั้นเห็นได้ชัด ทั้งนายปริศน์และแป๋วต่างพรึงเพริดไปกับข่าวสารชิ้นใหม่ที่เหนือความคาดหมาย พ่อหลวงกล่าวต่อไปว่า “ข้าและแม่หลวงไม่ได้นิ่งนอนใจ ส่งทหารแลสายลับออกสืบเสาะหาเบาะแสขององค์พระธิดาอยู่จนบัดนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว หากบุญของนครปราสาททองยังมี เราคงได้พบพระธิดา และเมื่อถึงวันนั้นข้าพร้อมจะสละตำแหน่งเจ้าผู้ครองนครนี้ให้ในทันที” แม่หลวงเสริมขึ้นว่า “แต่แผ่นดินนั้นไพศาลยิ่งนัก จะไปตามหาพระธิดาจากที่ใด จะวายชนม์หรือยังก็ไม่ทราบได้” แป๋วซักขึ้นว่า “เหตุการณ์ตอนที่พระธิดาหายสาบสูญไปนั้นเกิดขึ้นมานานเท่าใดแล้ว และตอนนั้นพระธิดามีพระชนมายุเท่าใดแล้วเจ้าคะ?” “ตอนนั้นพระธิดายังเป็นทารกอยู่เลย เหตุการณ์นั้นผ่านล่วงมาเกือบยี่สิบปีเห็นจะได้แล้ว ถ้าพระธิดายังมีพระชนชีพอยู่ บัดนี้คงเป็นสาวอย่างเต็มตัวแล้ว” “แม่หลวงเคยเห็นพระธิดาตอนที่ยังทรงพระเยาว์หรือเจ้าคะ?” “ยิ่งกว่าเคยเห็นเสียอีก ข้าเคยเลี้ยงด้วยตัวข้าเองด้วยซ้ำไป” แป๋วซักต่อไปว่า “แล้วพระธิดามีอะไรพิเศษที่พอจะเป็นที่สังเกต อาจเป็นพวกสร้อยพระศอหรืออะไรทำนองนี้หรือไม่เจ้าคะ?” “มี แต่มันอยู่ในพระวรกายที่ซึ่งยากนักจะมองเห็นได้ จะให้ทหารไปจับหญิงสาวทั่วเมืองมาเปลื้องผ้าดูก็ใช่ที่” “แม่หลวงหมายความว่า....” นายปริศน์นิ่งฟังอยู่นานจึงเอ่ยขึ้นบ้าง “ข้าหมายความว่า พระธิดามีปานสีแดงสดเป็นรูปคล้ายรูปดอกบ๊วยที่กลางหลัง และมีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ทราบความจริงนี้” นายปริศน์นิ่งอึ้งขึ้นทันที เขานึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาอย่างละเอียดลออ พลันรู้สึกสะดุดใจขึ้นมา แต่ยังนิ่งเฉยอยู่ เมื่อเห็นว่าบทสนทนาที่เคร่งเครียดมากเกินกว่าจำเป็น และเป็นเรื่องการเมืองไปเสียอีก แม่หลวงจึงกล่าวตัดบทขึ้นว่า “แย่จัง เรื่องที่สนทนากลับทำให้ท่านทั้งสองหมดรสชาติในอาหารไป” “หาเป็นเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะแม่หลวง ดีเสียอีกที่เราทั้งสองได้ความกระจ่าง หากเป็นไปได้ข้าทั้งสองจะได้ช่วยอีกแรงหนึ่งในการค้นหาพระธิดาคืนสู่นครปราสาททอง” โปรดติดตามต่อไป..... จากคุณ : thongprakai - [ 9 พ.ย. 47 09:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สนุกครับ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย จากคุณ : Ping Guy - [ 9 พ.ย. 47 10:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หนุกจังค่ะ แล้วจะมาตามอ่านนาค้า จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 9 พ.ย. 47 20:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บอกตามจริงนะครับว่าผมดีใจที่บอกว่าสนุก แต่เนื่องด้วยความจำเป็นบังคับ ทำให้ไม่สามารถเขียนเรื่องให้ยืดยาว ยืดเยื้อจนเป็นที่ไม่พึงประสงค์ต่อไปได้ อีกคงไม่กี่ตอนล่ะครับที่เรื่องนี้จะจบลงและขอขอบคุณที่ติดตามอย่างแน่นแฟ้นเสมอมา อ่านต่อนะครับ นายปริศน์และแป๋วกลับสู่ที่พักด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งสับสนและไม่สามารถจะปลงใจในเรื่องราวใดๆ ได้ ทั้งจากหญิงสาวรับใช้ชื่อมาลัย และจากพ่อหลวงหรือแม่หลวงก็ดีนั้นกลับกลายเป็นคนละเรื่องละราว นายปริศน์ปรารภขึ้นก่อนในขณะที่อยู่ในห้องพักเพียงลำพังสองต่อสอง “เธอว่าเรื่องที่ได้ยินมาทั้งหมดจากพ่อหลวงก็ดี แม่หลวงก็ดีหรือแม้กระทั่งจากมาลัยก็ดีจะน่าเชื่อถือได้ขนาดไหน? ที่น่าตั้งข้อสังเกตคือความเป็นไปได้ที่แม่หลวงจะเข้าข้างพ่อหลวงมากมายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?” “มันก็พูดยากนะอาปริศน์ ที่พ่อหลวงเล่ามาก็มีความเป็นไปได้สูง หรือจะว่าเป็นความเท็จก็เป็นไปได้อีกเช่นกัน แต่อย่างที่อาปริศน์ว่าแหละค่ะว่าแม่หลวงจะเข้าข้างพ่อหลวงมากมายขนาดนั้นจะเป็นได้หรืออย่างไร ซึ่งถ้าเป็นไปย่อมหมายความว่าแม่หลวงจะต้องลุ่มหลงพ่อหลวงจนเกินไป อีกยังต้องกระหายอำนาจถึงขนาดที่จะช่วยพ่อหลวงทำรัฐประหารขึ้น แต่ว่าใครจะบอกได้” “แต่ฉันว่าฉันรู้ความจริงอยู่อย่างหนึ่ง เธอเองก็น่าจะรู้นะถ้าทันสังเกตเห็น” แป๋วทำสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจคำพูดของนายปริศน์จึงถามว่า “อาปริศน์หมายความว่าอย่างไร แป๋วไม่เข้าใจ ความจริงอะไร?” “ก็ความจริงที่ว่า ใครคือพระธิดาน่ะซี” “หา! อาปริศน์รู้ว่าใครคือพระธิดา” แป๋วร้องเสียงหลงแทบจะไม่เชื่อถือคำพูดนั้น นายปริศน์ต้องจุปากเตือนให้แป๋วเบาเสียงลง “มันจะเป็นไปได้อย่างไร?” “เป็นไปได้สิและเป็นไปแล้ว” “อาปริศน์บอกมาเลยดีกว่า อย่าทำเป็นมีลับลมคมในกับแป๋วเลย” “ฉันจะบอกก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าเมื่อรู้แล้วเธอจะต้องไปสอบถามความให้แน่ชัดเพื่อให้เรื่องนี้กระจ่างมากกว่านี้” “แป๋วสัญญาค่ะ” แป๋วยกมือขึ้นทำท่าเหมือนสาบานตน “จันทราทิพย์” นายปริศน์ตอบสั้นๆ “จันทราทิพย์ทำไมหรือคะอาปริศน์?” “จันทราทิพย์นั่นแหละคือพระธิดา” “หา! จันทราทิพย์คือพระธิดา อาปริศน์ทราบได้อย่างไร?” น้ำเสียงของแป๋วยังไม่เชื่อโดยสนิทใจนัก “เธอจำคืนวันที่เราช่วยกันถอนธนูที่ปักกลางหลังของจันทราทิพย์ไม่ได้แล้วหรือ เธอเป็นคนกรีดมีดปลายแหลมลงบนแผ่นหลังของจันทราทิพย์เอง เธอไม่เห็นหรือว่าที่แผ่นหลังของจันทราทิพย์มีปานรูปดอกบ๊วยสีแดง ห่างจากที่ธนูดอกนั้นปักอยู่เพียงนิดเดียว” “แป๋วจะไปเห็นได้ไง ตอนกรีดมีดลงไป เลือดงี้ทะลักออกมาเต็มไปหมด ตอนดึงธนูออกแป๋วก็หวาดเสียวเสียจนต้องปิดตาไม่กล้ามอง อาปริศน์แน่ใจหรือคะว่าไม่ผิดแน่” “ถ้าเธอไม่เชื่อก็ลองนัดจันทราทิพย์มาพบแล้วขอเธอดูเอาเอง แต่ฉันนั้นมั่นใจเพราะเห็นเต็มตา แม้จะในท่ามกลางความสว่างของกองไฟก็ตาม” “แป๋วต้องพิสูจน์ให้เห็นจริงแน่นอนค่ะ” “แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ปัญหาอยู่ที่สิงหราชพ่อของเธอนี่สิ ก็คงไม่ใช่บิดาบังเกิดเกล้าของเธอแน่ และพระยุพราชที่สิงหราชที่ว่าประทับอยู่ด้วยจะเป็นจริงแค่ไหน นี่คือคำถามที่เธอต้องถามเอากับจันทราทิพย์ให้ได้เสียก่อนๆ ที่เธอจะบอกความจริงแก่จันทราทิพย์ และเมื่อได้ความจริงแล้ว การจะช่วยเหลือจันทราทิพย์ให้ได้บรรลังก์คืนเป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้ยากที่สุด จนกว่าความจริงจะกระจ่างว่าพ่อหลวงนั้นพูดความจริงที่จะคืนราชบรรลังก์ให้หรือไม่ เรายังไม่อาจไว้ใจได้แม้กระทั่งแม่หลวง ขืนเราเปิดเผยความจริงไปทั้งหมดก็เหมือนยื่นจันทราทิพย์ไปสู่ปากจรเข้เท่านั้น” “สรุปแล้วยังไม่มีอะไรไว้ใจได้สักอย่าง” “แน่นอน แต่พอมีบุคคลเดียวที่วางใจได้คือจันทราทิพย์ จึงจำเป็นที่ต้องเข้าไปในจวนของเสนาฯจำรัสเพื่อสืบหาความจริงอีกชั้นหนึ่งด้วย ส่วนฉันจะพยายามสืบจากเหล่าเสนาบดีและพ่อหลวงเองขณะที่ฉันไปสอนกีฬาสนามคลีให้ คืนนี้ฉันจะยิงธนูผูกสาส์นนัดแนะกับจันทราทิพย์ให้มาพบเธอ เอาที่เดิมที่เราเคยพักแล้วกัน หรือจะเป็นที่สนามคลีของนายผิน” “แป๋วว่าที่สนามคลีของนายผินจะเหมาะกว่า” นายปริศน์ใช้เศษผ้าเขียนข้อความสั้นๆ มัดเข้ากับลูกธนูดอกหนึ่งอย่างแน่นหนา และจัดการผูกสายธนูเข้ากับคันธนู เดินตรงไปที่ระเบียง บอกกับแป๋วว่า “หวังว่าฉันคงไม่ยิงธนูดอกนี้ไปตกในสระน้ำนั่นหรอกนะ” “อาปริศน์ก็เล็งเผื่อๆ หน่อยสิ เห็นนั่งมองสระน้ำอยู่ทุกวัน น่าจะพอคะเนได้ไม่พลาดหรอก ว่าแต่ธนูจะแรงพอยิงผ่านพ้นออกนอกเขตพระราชฐานเชียวรึ” “ข้อนั้นไม่ต้องสงสัย” นายปริศน์พาดลูกธนูขึ้นสาย กลั้นใจแล้วเหนี่ยวพรืดเดียวจนตึงเต็มที่วาดธนูไปตามทิศที่ต้องการแล้วปล่อยสายดัง “ผึง” ลูกธนูพุ่งออกไปแทบมองไม่ทันหายลับไปในความมืดแห่งราตรีนั้น โปรดติดตามต่อไป.... จากคุณ : thongprakai - [ 10 พ.ย. 47 11:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านต่อเลยนะครับ... เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น มาลัยนำอาหารเช้ามาบริการให้และบอกว่า “พ่อหลวงให้มาเรียนท่านว่า หลังอาหารเช้าแล้วพ่อหลวงจะคอยอยู่ที่สนามคลีดังเดิม” “ขอบใจมากมาลัย ไปเรียนท่านพ่อหลวงว่าข้าจะไปทันที” “เจ้าค่ะ” พ่อหลวงและเสนบดีอีกสี่คนเดิมพร้อมกันอยู่แล้วที่สนามคลี ต่างฝึกซ้อมตีลูกคลีกันอย่างขะมักเขม้นตามที่ได้เรียนรู้จากนายปริศน์มา ทันทีที่เห็นนายปริศน์ พ่อหลวงส่งยิ้มให้อย่างกว้างขวาง พลางเอ่ยทักขึ้นว่า “ท่านปริศน์ ดูผลงานของลูกศิษย์ท่านเสียบ้าง” “พ่อหลวงนับว่าพัฒนาได้เร็วมาก อีกเหตุหนึ่งเพราะพ่อหลวงมีร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์อย่างบุรุษชาติทหาร และแน่นอนต้องตีได้ไกลกว่าข้า” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ ถ้าไม่มีอาจารย์อย่างท่าน ไฉนเลยข้าจะไปได้ถึงไหนกันเชียว” “พ่อหลวงกล่าวหนักไปแล้ว อย่าให้ถึงขนาดยกย่องข้าเป็นถึงอาจารย์เลย ข้าไม่บังอาจจะรับได้” นายปริศน์ไม่ได้แกล้งสรรเสริญพ่อหลวง แต่เพราะความจริงที่พ่อหลวงสามารถตีลูกคลีได้อย่างเฉียบคมมากขึ้น ระยะทางจึงเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย “ข้าสงสัยว่าจะต้องสั่งให้ช่างเหล็กตีด้ามไม้คลีทำด้วยเหล็กให้ข้าเสียแล้วสิ เพราะเมื่อสักครู่ข้าหวดไม้คลีหักคามือไปอันหนึ่ง นี่ไง” พ่อหลวงชี้ให้ดูไม้คลีที่หักกลางลำเป็นสองท่อนที่วางอยู่บนพื้นสนาม แม้นายปริศน์จะไม่มีความรู้เรื่องอุปกรณ์เท่าใดนัก แต่การตีเหล็กให้เป็นแท่งเพื่อใช้เป็นด้ามไม้คลีนั้นแน่นอนจะต้องมีน้ำหนักมากเกินไปและอาจไม่มีความยืดหยุ่นได้เลย “ข้าอาจจะไม่สันทัดเรื่องไม้คลีนี้เท่าใดนัก แต่ในความเห็นส่วนตัวเห็นว่าการตีเหล็กออกมาทั้งแท่งเมื่อรวมกับน้ำหนักของหัวคลีที่ตีขึ้นจากเหล็ก ข้าเห็นว่าหัวเหล็กของไม้คลีจะไม่มีน้ำหนักเอาเลยเพราะก้านที่ทำด้วยเหล็กนั้นมีน้ำหนักมากเกินไป วิธีที่น่าจะเหมาะสมที่สุดคือก้านนั้นจะต้องไม่มีน้ำหนักมากหรือเมื่อนำมาชั่งแล้วจะต้องมีน้ำหนักน้อยกว่าหัวไม้คลี แต่จะทำเช่นนั้นได้ก้านที่เป็นเหล็กนั้นจะต้องกลวงคือตีเหล็กเป็นแผ่นบางแล้วนำมาม้วนให้ได้รูปทรงที่ต้องการ ส่วนกรรมวิธีในการตีเหล็กหรือหลอมเหล็ก ข้าไม่มีความรู้เลย” “เห็นจะจริงดังที่ท่านว่า เอาล่ะข้าจะให้ช่างเหล็กเขาลองทำดู ว่าแต่วิธีการเล่นลูกด้วยไม้คลีสั้นให้ได้ระยะต่างๆ ที่ต้องการ ท่านจะให้คำแนะนำเป็นประการใดบ้าง?” นายปริศน์พิจารณาอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวขึ้นว่า “การตีลูกคลีด้วยไม้คลีสั้นให้ได้ระยะและทิศทางที่ต้องการนั้นมีหลักอยู่สองประการคือวิธีการเล่นที่ถูกต้องและการฝึกซ้อมให้ได้ระยะทางตามที่เราต้องการซึ่งข้าจะกล่าวรวมๆ กันไปดังนี้ว่า ในขณะที่เราต้องการตีลูกคลีในระยะสั้นๆ ความสำคัญคือความแน่นนอน สม่ำเสมอ แต่เนื่องจากการเล่นลูกสั้นนี้เราไม่ต้องการระยะทางสูงสุดเช่นที่เราตีด้วยไม้คลียาว แต่เราต้องการความแม่นยำ การยืนจรดเราจึงต้องมั่นใจว่าส่วนล่างของลำตัวนั้นเคลื่อนไหวน้อยที่สุด จะทำได้โดยการยืนให้น้ำหนักตัวลงที่เท้าซ้ายให้มากกว่าเท้าขวา เวลาเหวี่ยงไม้คลีขึ้นลงจึงจะไม่คลอนแคลน ประการต่อมาคือในขณะที่จรดนั้นเราต้องพอมองเห็นทางที่ลูกคลีจะพุ่งออกไปและตกลง ณ ที่ใด เราจึงต้องยืนให้เท้าซ้ายต่ำกว่าเท้าขวาเพียงเล็กน้อย การควบคุมไม้คลีให้เดินทางอย่างที่ต้องการทุกครั้ง ถ้าเราใช้มือในการควบคุม มือจะสามารถเดินทางมาได้หลายทิศทางลักษณะเดียวกับการตีด้วยไม้คลียาวที่ข้าได้อธิบายไปแล้ว ดังนั้นวิธีที่เหมาะสมที่สุดคือการควบคุมด้วยไหล่ทั้งซ้ายและขวา ทั้งขึ้นและลงโดยปล่อยให้มืออยู่เฉยๆ ดังนั้นการจับไม้คลีก็ดี การตั้งท่าจรดก็ดีร่างกายทุกส่วนจะต้องไม่มีอาการเกร็งหรือให้ร่างกายมีความสบายที่สุดนั่นเอง สำหรับการกำหนดระยะทางขึ้นอยู่กับการขึ้นไม้ เราจึงต้องรู้ตัวเองว่าถ้าเราขึ้นไม้แค่ไหนจะได้ระยะทางแค่ไหน สำหรับข้าใช้วิธีง่ายๆ คือเมื่อขึ้นไม้จนกระทั่งแขนซ้ายขนานกับพื้นดินแล้วตีไปได้ระยะทางแค่ไหน ถ้าลูกที่ต้องตีมีระยะทางสั้นกว่านั้น ข้าก็จะขึ้นไม้ให้น้อยลง” พ่อหลวงซักถามขึ้นว่า “หมายความว่าจะต้องเดินนับระยะทางเช่นนั้นหรือไร?” “ถ้าพ่อหลวงสามารถทำได้ละเอียดเพียงนั้นก็จะดีถ้าไม่เป็นการทำให้เสียเวลามากจนเกินเหตุไปเท่านั้น” เมื่อฟังคำอธิบายแล้วพ่อหลวงและเหล่าเสนาบดีต่างเริ่มฝึกซ้อมกันโดยมีนายปริศน์คอยให้คำแนะนำอย่างใกล้ชิด โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 10 พ.ย. 47 12:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านต่อนะครับ... แป๋วออกเดินทางจากพระราชฐานโดยทางม้า ทันทีที่ถึงสนามคลีของนายผิน จันทราทิพย์คอยท่าอยู่ก่อนแล้ว เธอรีบชวนจันทราทิพย์ไปยังสถานที่ลับตาผู้คนซึ่งเป็นห้องพักส่วนตัวของนายผิน แป๋วเอ่ยขึ้นก่อนว่า “จันทราทิพย์ เจ้าเชื่อมั่นหรือไม่ว่าข้าและอาปริศน์นั้นปรารถนาดีต่อเจ้า” จันทราทิพย์ทำหน้าไม่เข้าใจแต่ตอบว่า “ข้าเชื่อ” “มากแค่ไหน?” “ไร้ข้อกังขาทั้งมวล” “ดีมาก ถ้าเช่นนั้นถ้าข้าจะถามอะไรเจ้า เจ้าจะบอกความจริงแก่ข้าทุกอย่าง” “ถ้าข้าบอกได้” จันทราทิพย์ไม่มั่นใจแม้บุคคลทั้งสองแม้จะเป็นผู้ช่วยชีวิตตนจากเงื้อมมือทหารของพ่อหลวงก็ตามที ใครจะรู้ว่ามีกลลวงเป็นอย่างใด จิตมนุษย์นั้นไซร้ ยากแท้สุดหยั่งถึง แต่ดูเหมือนแป๋วจะเดาใจเธอได้ออกจนหมด “แสดงว่าที่เจ้าพูดกับใจของเจ้าไม่ตรงกัน เอาล่ะ ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้ามีอะไรบางอย่างที่จะพิสูจน์ให้เจ้าเห็น และเมื่อเจ้าได้รู้ความเป็นจริงทั้งปวงแล้วหวังว่าเจ้าจะคลายข้อกังขาเสียที แต่จงได้ตระหนักให้ดีว่าความจริงบางอย่างที่ข้าจะเฉลยแก่เจ้านั้นอาจมีคนอื่นที่รู้ด้วยก็เป็นได้ และเมื่อเจ้าได้รู้ความจริงนี้แล้ว เจ้าจะตัดสินใจอย่างไรเป็นเรื่องของเจ้า” ยิ่งแป๋วพูดมากขึ้นเท่าใด จันทราทิพย์ยิ่งงงมากขึ้นเพียงนั้น อีกยังเพิ่มความอยากรู้เป็นทวีคูณ “ท่านรีบบอกมาเถิด ข้ากระหายอยากรู้เต็มแก่แล้ว” “ถ้าเช่นนั้น ข้าอยากให้เจ้าเปลื้องเสื้อของเจ้าออกก่อน ข้าอยากดูแผ่นหลังของเจ้า” จันทราทิพย์ยิ่งงงหนักมากขึ้น ไม่เข้าใจสักคำที่หญิงสาวตรงหน้าได้เอ่ยขึ้น สัญชาติญาณบอกให้เธอเบี่ยงกายหลบด้วยความขวยใจ “มันเรื่องอันใดที่ข้าจะต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าท่านด้วย?” “เอาเหอะน่า ไม่ต้องทำอายไปหรอก ข้าเป็นหญิงเหมือนเจ้า และถ้าไม่มีความสำคัญข้าจะให้เจ้าเปลื้องผ้าด้วยกิจอันใด” จันทราทิพย์อิดเอื้อนอยู่พักใหญ่จนแป๋วอดรนทนไม่ได้พูดเสียงเฉียบขาดว่า “ถ้าเจ้าไม่อยากรู้ ข้าก็จะไปละ ข้ากับอาปริศน์จะได้จบสิ้นเรื่องราวที่นี่สักทีแล้วกลับบ้าน แล้วปล่อยให้เจ้า บิดาของเจ้าและสหายของเจ้าเผชิญชะตากรรมของตัวเองไป” เมื่อถูกยื่นคำขาดแบบนี้ จันทราทิพย์ไม่มีทางใดนอกจากค่อยปลดกระดุมที่เสื้อออกทีละเม็ด มือซ้ายนั้นยกขึ้นปิดบังปทุมถันไว้แทบไม่มิดชิด มือขวาค่อยเริกเสื้อลงจากบ่าเผยให้เห็นผิวสีชาอ่อนนวลเนียนกลมกลึง แป๋วใจร้อนกว่ารีบดึงเสื้อลง พลางจับให้จันทราทิพย์หันหลัง ภาพที่ปรากฎตรงหน้าทำให้เธอตะลึงงันไปชั่วครู่ พลางนึกในใจว่า ‘เป็นอย่างที่อาปริศน์พูดจริงๆ’ บาดแผลจากดอกธนูยังปรากฎให้เห็นรอยได้จางๆ แต่ปานรูปดอกบ๊วยสีแดงนั้นเด่นชัดยิ่งนัก แป๋วบอกว่า “เอาล่ะ เจ้าส่องกับกระจกเงาแล้วดูเอาเอง” จันทราทิพย์หันหลังให้กับบานกระจกเงาในห้อง พลางเอี้ยวดูจุดสีแดงเป็นดวงๆ เล็กๆ สี่ห้าจุดที่รวมตัวกันเป็นวงกลม ตรงกลางเป็นจุดสีแดงขนาดเล็กกว่า ลักษณะเหมือนดอกไม้ที่เจ้าตัวเองไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน “ก็แค่ปานรูปดอกไม้ ไม่เห็นจะแปลกประหลาดตรงไหน” ปากของเธอนั้นพูดอย่าง แต่ใจกลับเต้นระทึก กลัวความจริงบางอย่างที่จะได้ยินต่อไป “ไม่ประหลาดหรอกถ้าไม่ได้หมายความว่านั่นคือสัญญลักษณ์เพียงอย่างเดียวที่ใช้อ้างความเป็นพระราชธิดาของเจ้าผู้ครองนครปราสาททองเดิม และนั่นหมายถึงสิทธิอันชอบธรรมในการสืบราชสมบัติต่อจากเจ้าครองนครองค์เดิม” แป๋วเล่าให้จันทราทิพย์ฟังถึงรายละเอียดที่ทราบจากแม่หลวงมาทั้งหมด รวมถึงความเป็นไปได้ที่เจ้าผู้ครองนครปัจจุบันจะสนับสนุนให้เธอได้ครองราชย์ต่อไป จันทราทิพย์นั่งเหม่อปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไม่รู้ถึงไหนต่อไหน แต่ความจริงแล้วเธอคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาอย่างซ้ำซาก “เจ้าว่าอย่างไรเมื่อได้ทราบความจริงอย่างนี้ทั้งหมด” แป๋วถามแทรกความเงียบขึ้น “หมายความว่าสิงหราชไม่ใช่บิดาของข้าที่แท้จริง” เสียงของจันทราทิพย์อ่อนแรงระคนความตะลึงงัน “และอาจเป็นคนที่ร่วมปลงพระชนม์พระบิดาของเจ้า และลักลอบพาตัวเจ้ามาก็เป็นได้” “แต่สิงหราชเป็นคนที่เลี้ยงดูข้ามาจนเติบใหญ่ และรักข้าดั่งบุตรในอุทร” “ถ้าเช่นนั้นตอบข้าหน่อยสิว่าที่สิงหราชเคยบอกข้าว่าพระยุพราชประทับอยู่ด้วยนั้นเป็นความเท็จใช่ไหม?” จันทราทิพย์ไม่ตอบ แต่พยักหน้าตอบรับ “ถ้าเช่นนั้นเจ้ามีเรื่องต้องคิดอยู่สองเรื่อง เรื่องแรกหากสิงหราชยึดอำนาจกลับได้เป็นผลสำเร็จ เขาจะประกาศตนเป็นเจ้าผู้ครองนครเสียเองหรือจะบอกความจริงแก่เจ้าและให้เจ้าเป็นแม่หลวง หรือสอง กลับตัวเข้าข้างฝ่ายเจ้าโลเกศ แต่ถ้าเจ้าตัดสินใจประการหลังข้าต้องมั่นใจก่อนว่าเจ้าและข้าจะไม่ถูกหักหลัง เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเท่ากับข้าช่วยส่งตัวเจ้าไปหาความตาย เรื่องนี้ต้องรอให้อาปริศน์สืบสาวราวเรื่องให้รู้ชัดเสียก่อน” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 10 พ.ย. 47 12:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านต่อเลยนะครับ... พ่อหลวงโลเกศอนุญาตให้เหล่าเสนาบดีกลับหลังจากที่เลิกจากการซ้อมคลีสนาม คงมีแต่นายปริศน์ที่อยู่ด้วยเพียงลำพัง ทั้งสองนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ร่มต้นจามจุรีขนาดใหญ่ปล่อยให้สายลมเย็นเยือกพัดผ่านเอาความสดชื่นมาให้ พ่อหลวงเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ “ท่านว่ากีฬาคลีสนามนี้จะยากกว่าการเป็นเจ้าผู้ครองหรือไม่ ในความเห็นของเจ้า?” นายปริศน์ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวว่า “กีฬาคลีสนามเป็นกีฬาที่ผู้เล่นจะต้องรับผิดชอบต่อตัวเอง แม้ในการแข่งขันระดับเมืองใหญ่ ผู้ที่เป็นตัวแทนนักกีฬาของเมืองหนึ่งๆ จะต้องรับผิดชอบต่อผลการแพ้ชนะซึ่งแน่นอนหากประสบชัยชนะย่อมนำชื่อเสียงมาสู่บ้านเมืองของตน แต่การเป็นผู้ไม่ชนะนั้นมีอยู่มากมายหลายคนในแต่ละรอบ การเป็นผู้ไม่ชนะจึงไม่ดูเป็นที่แตกต่าง แม้ผู้เล่นคนหนึ่งๆ จะคิดว่าตนเองมีทั้งความสามารถ มีสมาธิและความมุ่งมั่นเพียงพอ แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นนั้นไม่มี ดังนั้นแม้จะอ้างว่าทำหน้าที่เพื่อบ้านเมือง แต่ก็ยังปฏิเสธได้ยากว่าไม่มีอะไรเพื่อตนเองเลย แต่การทำหน้าที่ครองเมือง เจ้าผู้ครองต้องรับผิดชอบต่อความผาสุกและความทุกข์ยากของประชาราษฎร์นับจำนวนมากมายจึงจะต้องเป็นบุคคลที่ปกครองด้วยระบบคุณธรรมอย่างแท้จริง เพราะอำนาจอาจทำให้คนเกิดกิเลสได้ไม่ยาก และยิ่งมีอำนาจเด็ดขาดด้วยแล้วคนอาจเกิดกิเลสได้ไม่ยากเพียงนั้น ดังนั้นการจะเป็นผู้ครองเมืองได้ดีจริงจึงต้องเป็นบุคคลที่เสียสละอย่างยิ่งยวด ไม่มีอะไรที่ทำไปเพื่อตนเองเลย” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ ฟังท่านกล่าวแล้วเหมือนข้าได้ฟังพระธรรมเทศนากระนั้น” “ถ้าไม่เป็นการบังอาจเกินไป ข้าขอกราบเรียนตามตรงว่า ข้าได้ศึกษาพระธรรมคำสอนมาบ้างและได้ปฏิบัติธรรมมาเป็นสิบปีแล้ว ข้าย่อมกระจ่างในกิเลสตัณหาทั้งปวงได้ดี ณ ระดับหนึ่งเป็นธรรมดา” พ่อหลวงเหลียวหันมามองนายปริศน์อย่างสนเท่ห์ใจ และกล่าวขึ้นว่า “ท่านปฏิบัติธรรมด้วยเช่นนั้นสิ มิน่าข้าว่าข้ามองท่านไม่ผิดเป็นแน่ ถ้าเช่นนั้นข้าขอถามหน่อยว่าเมื่อการฆ่าสัตว์เป็นบาป แล้วจะปกครองเมืองอย่างไรโดยที่หลีกเลี่ยงการฆ่าไม่ได้” นายปริศน์อธิบายว่า “จริงอยู่การฆ่าสัตว์เป็นบาป แต่การไม่ฆ่าทั้งที่จำเป็นและทำได้ปล่อยให้เกิดความเสียหายใหญ่โตติดตามมาก็เป็นบาปพอกัน แต่ครั้นเมื่อประเมินประโยชน์ต่อคนหมู่มาก อีกไม่ปล่อยให้คนๆ นั้นก่อกรรมเวรมากขึ้นไปอีก ข้าว่าน่าจะนับว่าเป็นบุญกุศลด้วยซ้ำไป ถ้าคนๆ นั้นตระหนักดีในข้อนี้ เขาจะรู้คุณท่านด้วย” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ นับว่าท่านอธิบายได้ดีเกินคาด” “ถ้าหากพ่อหลวงจะอนุญาต ข้าจะขอถามท่านบ้าง” “ถามสิ ถามได้เลย” “ตามที่พ่อหลวงได้กล่าวไว้ว่าท่านได้ลงคาถาอาคมเพื่อกำราบเหล่าอมิตรไว้นั้น ข้าอยากทราบว่าอาคมที่ท่านลงไว้จะปรากฏผลอันใดบ้าง?” “มันจะมีผลประการเดียวแหละคือชาวเมืองนครปราสาททองที่หนีออกจากอาณาเขตจะต้องคำสาปให้มีอายุยืนเป็นร้อยเท่าและจะกลับเข้ามาไม่ได้อีก หากกลับเข้ามาก็จะถึงฆาตโดยพลัน” “หากท่านถอนคำสาปนั้นจะมีผู้ใดล่วงรู้ได้หรือไม่?” “จะไปรู้ได้อย่างไร นอกจากทดลองออกไปนอกเขตนครแล้วกลับเข้ามาเท่านั้น แต่ใครเล่าจะกล้า” นายปริศน์พยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางถามต่อว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น ไม่ว่าจะมีคาถามนตรากำกับอยู่หรือไม่ก็แทบจะไม่มีความหมาย” “สมควรจะเป็นเช่นนั้นเพราะถึงบัดนี้ เวลาก็ล่วงเลยมากว่ายี่สิบปีแล้ว” “ไม่ทราบว่าคาถาอาคมที่ลงไว้นั้นจะมีผลต่อดวงวิญญาณด้วยหรือไม่ขอรับพ่อหลวง?” “จะไปมีได้อย่างไร ข้าลงคาถาเพื่อกำกับคนไม่ใช่ผีนะ ห่ะ ห่ะ ห่ะ” “แล้วพ่อหลวงมีวิชากำกับวิญญาณด้วยหรือไม่ขอรับ?” “ข้าไม่ใช่หมอผีนี่จะได้จับผีเป็น” นายปริศน์ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจถามขึ้นว่า “ถ้าข้าเข้าใจไม่ผิด พ่อหลวงน่าจะรู้จักอำมาตย์เอกท่านหนึ่งชื่อ อำมาตย์กรวิก” “แน่นอนข้าย่อมรู้จักดี แต่ไม่รู้ว่าหลังเหตุการณ์ความไม่สงบที่เกิดขึ้นแล้วท่านอำมาตย์กรวิกได้หายสาบสูญไปไหนเหมือนกัน ข้าเข้าใจว่าคงถูกพวกเสนาบดีบางคนฆ่าตายเสียแล้วก็ไม่รู้” “ท่านอำมาตย์กรวิกเป็นคนดีหรือไม่ขอรับพ่อหลวง?” “แน่นอนที่สุด ท่านอำมาตย์กรวิกเป็นคนที่จงรักภักดีต่อองค์เจ้าผู้ครองนครเป็นที่สุด ข้าเคารพและยกย่องท่านอำมาตย์เสมอมา” “ถ้าพ่อหลวงทราบว่าท่านกรวิกต้องทนทุกข์แสนสาหัสอยู่ ณ บัดนี้ พ่อหลวงพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือหรือไม่?” “แน่นอนที่สุด ข้าย่อมต้องช่วยเหลือจนสุดความสามารถ ว่าแต่ท่านพูดราวกับว่าท่านรู้จักท่านอำมาตย์กรวิกกระนั้น” นายปริศน์ยังไม่มั่นใจกับคำพูดของพ่อหลวง เขาจำเป็นต้องรอข่าวคราวจากแป๋วให้แน่ชัดเสียก่อนจึงบ่ายเบี่ยง เปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 10 พ.ย. 47 12:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านต่อนะครับ แป๋วต้องการที่จะพิสูจน์เรื่องบางเรื่องให้เป็นที่ประจักษ์แก่จันทราทิพย์เพื่อช่วยให้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น “เจ้าบอกว่าเจ้ารู้จักจวนท่านเสนาฯจำรัส” “เป็นเช่นนั้น” “ดี ถ้าเช่นนั้นเราจะไปกัน เผื่อว่าเจ้าจะได้หูตาสว่างขึ้นบ้าง” “ไปที่จวนเสนาฯจำรัสง่ายๆ อย่างนี้เช่นนั้นหรือ?” “เอาเถิดน่า ข้ามีวิธีก็แล้วกัน” ทั้งสองสาวควบม้าอย่างรีบเร่ง เมื่อใกล้จวนเสนาฯจำรัสเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ทั้งสองหญิงสาวหาสถานที่ซ่อนม้าให้มิดชิด แป๋วล้วงเอาผ้าคลุมกำบังกายออกมา บอกว่า “ด้วยผ้าผืนนี้ ทั้งข้าและเจ้าจะไปไหนมาไหนโดยไม่มีใครเห็น สำคัญที่ต้องอย่าส่งเสียงเป็นพอ” แป๋วสลัดผ้าคลุมกำบังกายออกคลุมร่างทั้งสองไว้ตลอดร่างถึงศีรษะ “เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว เดินผ่านประตูเข้าไปซึ่งหน้าเลยล่ะ” หญิงสาวทั้งสองต้องเดินด้วยเท้าเป็นระยะทางสองร้อยเมตรจึงมาถึงหน้าจวนของเสนาฯจำรัส ประตูหน้าและกำแพงนั้นทั้งสูงและมิดชิด แป๋วตัดสินใจยกมือขึ้นทุบประตู “ปัง ปัง ปัง” เพียงครู่หนึ่ง ประตูหน้าบานใหญ่ก็เปิดแง้มออกอย่างช้าๆ ใบหน้าบุรุษหนึ่งเยี่ยมแต่หน้าออกมามอง บานประตูอ้าออกไม่มากพอที่ทั้งสองจะเร้นกายเข้าไปได้ แป๋วรีบก้มลงคว้าก้อนหินขนาดใหญ่ที่ริมทางแล้วออกแรงปาก้อนหินนั้นกระทบที่รั้วดังปังใหญ่ บุรุษนั้นรีบหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น แต่คราวนี้ต้องออกมาทั้งตัว มองหาต้นเสียงนั้น แป๋วรีบฉุดมือจันทราทิพย์ให้เร้นกายเข้าไปทันที เส้นทางเล็กๆ ตรงแน่วเป็นแนวนั้นโรยด้วยกรวด สองหญิงสาวต้องเดินบนพื้นหญ้าริมทางเพื่อมิให้เกิดเสียงใดๆ ทั่วทั้งบริเวณที่เดินผ่านไปนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย เบื้องหน้าลึกเข้าไปเป็นเรือนไม้ขนาดใหญ่ แสงสว่างจากภายในลอดผ่านออกมาตามช่องบานหน้าต่างมีให้เห็นเป็นระยะๆ ทั้งสองย่องเดินไปจนถึงบานประตูใหญ่หน้าเรือน เมื่อผลักบานประตูไม้ขนาดใหญ่เผยอเปิดอ้าขึ้นโดยง่าย มีเสียงเป็นบุรุษดังลอดออกมาจากด้านใน แป๋วและจันทราทิพย์เดินลึกเข้าไปตามที่มาของเสียง และต้องหยุดชะงักลงเมื่อปรากฏเสียงฝีเท้าหนึ่งเป็นสตรีเดินออกมาจากด้านหลังด้วยความรีบเร่งผ่านหน้าทั้งสองไปอย่างฉิวเฉียด แป๋วและจันทราทิพย์ตกใจจนแทบจะลืมหายใจ เมื่อเรียกสติกลับคืนมาได้ แป๋วเร่งจูงมือจันทราทิพย์เดินสวนทางที่หญิงสาวนั้นเดินออกมา แป๋วยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้จันทราทิพย์ระวังตัว เมื่อภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าบนโต๊ะขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มสารพันมีบุรุษสี่คนกำลังดื่มกินกันอย่างออกรสชาติ พลางสนทนากันไป แป๋วฉุดมือจันทราทิพย์ให้หลบลงให้พ้นทางที่เดินผ่านไปมาและซ่อนกายอยู่หลังเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ เสียงของนายอิทธิเทพบุตรชายคนเดียวของเสนาฯจำรัสดังขึ้นว่า “ท่านบิดาได้ข่าวคราวจากสิงหราชบ้างไหม?” คำพูดเพียงแค่นั้นทำให้จันทราทิพย์ถึงกับนิ่งขึ้ง แป๋วหันมามองหน้าแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองบุรุษทั้งสี่ “เจ้าจะถามทำไม?” เสนาฯจำรัสผู้เป็นบิดาถามขึ้น “ข้าก็อยากทราบข่าวคราวบ้าง และอยากรู้ความเคลื่อนไหวเผื่อว่าจะมีแผนการอะไรต่อไป” “ไม่เคยเห็นเจ้าจะถามไถ่ มาครั้งนี้เกิดอะไรขึ้น?” “ไม่มีอะไรท่านบิดา ข้าแค่อยากจะรู้” “เด็กหนุ่มจะมีอะไรนอกจากเรื่องหญิงสาว ห่ะ ห่ะ ห่ะ” เสียงนั้นค่อนข้างจะคุ้นหู แต่แป๋วนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินมาจากที่ใด จึงตัดสินใจชะโงกหน้าออกดู ครั้นเมื่อเห็นหน้าจึงรู้ได้ทันทีว่า นั่นคือบุรุษหนึ่งที่เป็นคู่แข่งขันกีฬาคลีสนามของอาปริศน์นั่นเอง “เป็นเช่นนั้นจริงรึ อิทธิเทพ?” เสียงเสนาฯจำรัสถามอย่างคาดคั้น นายอิทธิเทพตอบอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนักว่า “คือเมื่อสองสามวันก่อน ข้าบังเอิญพบหญิงสาวสองนางงดงามดั่งเทพธิดา แต่คนหนึ่งหนึ่งนั้นข้าว่านางต้องไม่แคล้วเป็นปีศาจ นางเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมากจนข้าตั้งตัวแทบไม่ทัน เกือบเสียทีนาง ถ้าท่านบิดากับท่านสิงหราช ท่านอาอรชุนและท่านลุงวรเชษฐ์จะมีแผนการอันใดที่สามารถเร่งเผด็จศึก แย่งชิงบัลลังก์จากพ่อหลวงโลเกศกลับมาได้ ข้าก็....” “เจ้าก็จะได้ใช้กำลัง บังคับข่มขืนเอากับนางทั้งสองอย่างนั้นสิ?” เสนาฯจำรัสดักคอได้ทัน จันทราทิพย์นึกอยู่ในใจว่า ‘ที่แท้สิงหราชบิดาเลี้ยงของตนก็คบคิดกับคนชั่วอย่างเสนาฯจำรัส อีกคนคืออรชุนก็ไม่แคล้วต้องชั่วร้ายครือกัน’ ความคิดนั้นต้องสะดุดหยุดลงเมื่อเสียงนายอรชุนดังขึ้นว่า “ข้าก็ไม่นึกเหมือนกันว่าอ้ายคนต่างถิ่นอย่างนายปริศน์จะมาตัดหน้าเอาชนะการแข่งขันสนามคลีจากข้าไปได้ นึกแล้วก็ยังเจ็บใจไม่หาย ถ้าไม่มีมัน ข้าก็คงชนะ ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับพ่อหลวงโลเกศ โอกาสของเราก็มีมากขึ้น” “นายปริศน์มันโชคดีเป็นที่สุด บุคคลคนนี้แหละที่สิงหราชส่งข่าวมาบอกข้าว่าจะเข้าเมืองมาและจะหาทางทำลายอาคมของพ่อหลวงลงให้ได้ อย่างน้อยถ้าเรามีโอกาสได้ใกล้ชิดมัน ทำความสนิทสนมกับมัน บอกข่าวให้มันรู้ว่าเรานั้นเป็นสหายของสิงหราช ให้การสนับสนุนมัน ข้าว่าโอกาสที่เราจะทำการใหญ่ก็อาจประสพผลก็เป็นได้ มันก็ใช่ว่าจะเสียทีไปทั้งหมดแหละท่านอรชุน” เสนาฯจำรัสเอ่ยขึ้น “แล้วหากบังเอิญนายปริศน์ไปเข้าข้างพ่อหลวงเข้าล่ะ?” เสียงของเสนาฯวรเชษฐ์เอ่ยขึ้นบ้างหลังจากที่นิ่งฟังมานาน “สิ่งที่ท่านบิดากับสหายทั้งสามที่สู้อุตส่าห์ฝ่าฟันกันมา ถึงขนาดลอบปลงพระชนม์พ่อหลวงองค์เดิมและพระมเหสี การทั้งปวงมิล้มครืนไม่เป็นชิ้นดีกระนั้นหรือ?” นายอิทธิเทพกล่าวขึ้น แป๋วหันไปมองหน้าจันทราทิพย์เห็นเธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่กรอดๆ มือทั้งสองนั้นกำแน่น ร่างทั้งร่างสั่นระริกด้วยความโกรธแค้น แป๋วต้องรีบดึงมือมากุมไว้มั่น สายตานั้นเตือนให้เธอรักษาสติไว้ให้มั่นคง เสียงเสนาฯวรเชษฐ์ดังขึ้นอีกครั้งว่า “แล้วที่ท่านสิงหราชเคยบอกเอาไว้ว่ายังมีไพ่อีกใบที่เป็นใบสุดท้ายในมือ ท่านเสนาฯจำรัสพอทราบไหมว่าคืออะไร?” “ข้ารู้ แต่ที่ข้ายังสงสัยคืออะไรที่จะทำให้พ่อหลวงยอมรับไพ่ใบสุดท้ายนั้น” “ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านเสนาฯจำรัส?” “ท่านสิงหราชบอกข้าว่าพระราชธิดาองค์เดียวของพ่อหลวงองค์ก่อนอยู่ในมือของท่านสิงหราช ที่ข้าสงสัยคือการจะอ้างใครเป็นพระราชธิดาจะง่ายดายเพียงนั้นเชียวรึ อะไรเป็นข้อพิสูจน์ ต่อให้เป็นพระราชธิดาองค์จริงก็เถิด พ่อหลวงโลเกศไหนจะเชื่อได้ง่ายๆ” “นั่นสิ ท่านบิดา เว้นแต่....” นายอิทธิเทพพูดทิ้งค้างไว้เพียงนั้น ทุกสายตาในที่นั้นจับมาที่เขาเป็นจุดเดียว “....เว้นแต่ว่าทั้งสิงหราชและพ่อหลวงโลเกศต่างรู้ว่าอะไรที่เป็นข้อพิสูจน์” เสนาฯวรเชษฐ์กล่าวขึ้นว่า “สมมติว่ามีข้อพิสูจน์ที่ยอมรับได้จริง คิดว่าพ่อหลวงโลเกศจะใส่ใจเช่นนั้นรึ?” “แน่นอน ข้ามั่นใจ” เสนาฯจำรัสตอบด้วยความมั่นใจ “ถ้าท่านบิดามั่นใจขนาดนั้น แล้วทำไมไม่ลงมือเสียแต่เนิ่น จะมัวรีรออยู่ใย?” “ก็จนกว่าทั้งข้าและสิงหราชจะมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าพ่อหลวงโลเกศยังจงรักภักดีต่อพ่อหลวงองค์เดิมอย่างไม่คลอนแคลน ยี่สิบปีที่ผ่านมานั้น บัดนี้กาลเวลาได้พิสูจน์อยู่แน่ชัดแล้ว” “ท่านเสนาฯจำรัสหมายความว่า หากเราใช้พระธิดาเป็นเครื่องต่อรอง พ่อหลวงโลเกศย่อมไม่มีวันอิดเอื้อนเป็นอันขาดเช่นนั้นรึ?” “แม่หลวงด้วยเช่นกัน” ภายใต้เสื้อคลุมกำบังกาย น้ำตาของจันทราทิพย์ไหลพรากจนแทบจะสะอื้นไห้ออกมาอย่างทุกข์ระทมกับข่าวที่ได้ยิน แป๋วฉุดมือให้จันทราทิพย์ลุกขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่มีหญิงสาวสองคนเดินนำเครื่องดื่มเข้ามา ทั้งสองหญิงสาวจึงถือโอกาสเร้นกายจากที่นั้นไปอย่างเงียบเชียบ โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 10 พ.ย. 47 15:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านต่อนะครับ แป๋วพาจันทราทิพย์กลับมายังที่พักภายในเขตพระราชฐานด้วย ครั้นเมื่อพบนายปริศน์ แป๋วจึงเล่าเรื่องราวแต่ต้นให้นายปริศน์ฟังจนสิ้นทุกถ้อยกระบวนความ นายปริศน์เอ่ยถามขึ้นว่า “เมื่อเจ้ารับรู้ความทั้งสิ้นแล้ว เจ้าจะตัดสินใจอย่างใดต่อไป จันทราทิพย์?” จันทราทิพย์ยังนิ่งอึ้งอยู่ สมองนั้นสับสนคิดอะไรดูวุ่นวายไปทั้งหมด บุคคลที่เคยถนอมกล่อมเลี้ยงตนมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย รักตนแสมอด้วยบุตร เป็นห่วงเป็นใยและเอื้ออาทร กลับกลายเป็นคนที่ฆ่าบิดาบังเกิดเกล้าของตน ด้วยความปรารถนาเพื่อครองอำนาจ เพื่อความเป็นใหญ่เพียงประการเดียวนั้นหรือ จันทราทิพย์ตอบตัวเองว่า ไม่น่าจะใช่ แล้วหากตนกลับหันหลังให้ เข้ากับพ่อหลวงที่เธอรู้แน่ชัดว่าคงจงรักภักดีต่อพระบิดาและตัวเธอเอง แน่นอนเธอจะได้รับการสนับสนุนให้ขึ้นเป็นแม่หลวงแทนโดยที่เธอเองก็ทราบดีอยู่ถึงเบื้องหลังของสิงหราช เสนาฯจำรัสและเสนาฯบางคน เธอจะจัดการสถานการณ์เช่นนั้นอย่างไรดี สั่งประหารเหล่าเสนาฯผู้คิดคด โดยเว้นสิงหราชไว้เช่นนั้นหรือ สิงหราชจะคิดล้มล้างเธอต่อไปหรือไม่เมื่อการณ์นั้นกลับกลายเป็นอีกอย่างหนึ่ง หรือจะสังหารเสียทั้งหมด ที่สำคัญ ตัวเองอยากเป็นแม่หลวงหรือไม่ จันทราทิพย์ตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “ข้าไม่รู้” “ถ้าเช่นนั้น จงตอบคำถามของข้าเพียงข้อเดียวว่า เจ้าต้องการเป็นแม่หลวงแห่งนครปราสาททองหรือไม่?” นายปริศน์ถามขึ้น “ข้าไม่รู้” ทั้งนายปริศน์และแป๋วต่างเข้าใจดีถึงความสับสนที่เกิดขึ้นในจิตใจของจันทราทิพย์และไม่ต้องการจะเร่งรัดแต่อย่างใด แป๋วพูดปลอบใจขึ้นว่า “แต่อย่างน้อยตอนนี้เจ้าก็พอรู้ว่าจะหันหน้าไปทางใดจึงจะเหมาะสมกว่ากัน” นายปริศน์กล่าวขึ้นบ้างว่า “ถ้าเช่นนั้นเอาอย่างนี้ เจ้าจงพำนักอยู่กับเราสักเพลาหนึ่งก่อน ให้เจ้าได้มีเวลาได้ไตร่ตรองให้ดี เจ้าจะเห็นเป็นประการใด?” จันทราทิพย์ไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับ “ดี ถ้าเช่นนั้น ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักวิธีการปฏิบัติภาวนาเพื่อให้จิตสงบ เมื่อจิตสงบเกิดขึ้นแล้วเจ้าจะมีสติ มีสมาธิและเกิดปัญญาสามารถใคร่ครวญได้อย่างเหมาะสมต่อไป” หลังจากที่จันทราทิพย์ได้เพียรปฏิบัติกับนายปริศน์และแป๋วอยู่เป็นเวลาถึงเจ็ดวัน ค่ำวันหนึ่ง จันทราทิพย์เอ่ยขึ้นกับนายปริศน์และแป๋วว่า “ท่านทั้งสองมีบุญคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวงจนข้าไม่รู้จะทดแทนท่านได้อย่างไรจึงจะสาสม เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วหากข้าจะขอให้ท่านทั้งสองได้ช่วยเหลือข้าอีกเพียงสิ่งหนึ่ง ไม่ทราบว่าท่านจะรับปากข้าได้หรือไม่?” “ย่อมได้เสมอ แต่ทั้งนี้จะต้องไม่เป็นการกระทำที่ผิดศีล” “แน่นอน สิ่งที่ข้าจะขอร้องให้ท่านช่วยย่อมไม่เป็นการกระทำที่ผิด” “ถ้าเช่นนั้นเราทั้งสองจะรับปากเจ้า” “ดี ถ้าเช่นนั้นท่านทั้งสองช่วยพาข้าไปพบท่านพ่อหลวงและแม่หลวงหน่อย” แป๋วอดรนทนไม่ได้ ถามขึ้นว่า “เจ้าคิดว่าจะทำอะไรต่อไป?” “เดี๋ยวท่านก็จะได้รู้เอง” ทั้งสามไปพบพ่อหลวงและแม่หลวงที่จวนทันที พ่อหลวงและแม่หลวงรู้สึกประหลาดใจที่เห็นหญิงสาวหน้าตาดีอีกคนหนึ่งที่นั่งหมอบอยู่ตรงหน้า นายปริศน์เอ่ยขึ้นก่อนว่า “ข้าขอแนะนำหญิงสาวผู้นี้ให้พ่อหลวงและแม่หลวงรู้จัก แม่นางชื่อ จันทราทิพย์” จันทราทิพย์ก้มลงกราบ ครั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาของแม่หลวงที่จับจ้องมองอยู่ก่อนด้วยความสนใจ พ่อหลวงเอ่ยขึ้นว่า “แล้วที่มาพบข้านี่ก็เพื่อแนะนำแม่นางคนนี้ให้เราได้รู้จักเท่านั้นหรือ?” “ถูกต้องแล้วขอรับพ่อหลวง แม่หลวง เพราะแม่นางคนนี้คือพระราชธิดาของพ่อหลวงองค์เดิม หรือเป็นพระราชนัดดาของแม่หลวงขอรับ” แป๋วช่วยเสริมขึ้นว่า “ข้าได้พิสูจน์ด้วยตนเองมาแล้วเจ้าค่ะ ตรงตามที่แม่หลวงได้บอกไว้ทุกประการ” แม่หลวงตะลึงไปชั่วครู่ก่อนที่จะลุกขึ้น เดินตรงมาที่จันทราทิพย์ พยุงร่างนั้นให้ลุกขึ้นและพาเดินหายลับไปยังอีกห้องหนึ่งทันที เพียงครู่ใหญ่ๆ ทั้งแม่หลวงและจันทราทิพย์เดินกลับออกมาพร้อมด้วยใบหน้าที่อาบนองด้วยน้ำตา แม่หลวงโอบหลังจันทราทิพย์อย่างแน่นแฟ้นและให้นั่งลงที่ข้างกาย “ไม่ผิดแล้วพ่อหลวง จันทราทิพย์เป็นหลานสาวของข้าเอง ข้ารู้สึกสงสัยตั้งแต่แรกเห็นแล้ว” พ่อหลวงถึงกับลุกขึ้นจากที่นั่ง คุกเข่าถวายบังคมต่อหน้าพระพักตร์พระราชธิดา จันทราทิพย์ตั้งตัวแทบไม่ทัน รีบลุกขึ้นประคองพ่อหลวงให้นั่งลงตามเดิม พลางเอ่ยว่า “พ่อหลวงอย่าทำเช่นนั้น อย่างไรเสียขณะนี้พ่อหลวงก็ยังเป็นพ่อหลวงอยู่” พ่อหลวงกล่าวขึ้นว่า “พระอาญาไม่พ้นเกล้า ข้าพุทธเจ้าจะรีบจัดการประกาศต่อชาวเมืองนครปราสาททองให้เป็นที่ทราบโดยทั่วกัน.....” ก่อนที่พ่อหลวงจะกล่าวความอันใดต่อไป จันทราทิพย์เอ่ยขึ้นว่า “ข้าต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าพ่อหลวงมีปรีชาสามารถจัดการปกครองบ้านเมืองอย่างเป็นสุขเสมอมา ที่ข้ามานี่ ข้ามิปรารถนาจะทวงบัลลังก์คืนแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะว่าสหายทั้งสองของข้าได้แก่นายปริศน์และแป๋วที่ทั้งเป็นคนได้ช่วยชีวิตข้าให้อยู่รอดได้มาจนทุกวันนี้ อีกยังสัญญาว่าจะช่วยเหลือข้าอีกประการหนึ่ง ข้าถึงตัดสินใจมาพบพ่อหลวงและแม่หลวงในวันนี้เพื่อแจ้งให้ท่านพ่อหลวงและแม่หลวงทราบว่า สิ่งที่ข้าจะขอร้องให้นายปริศน์และแป๋วช่วยข้าคือ พาข้าไปจากที่นี่ และขอมอบหมายหน้าที่ในการปกครองบ้านเมืองแก่ท่านพ่อหลวงสืบไป” ทุกคน ณ ที่นั้นต่างตะลึงเมื่อได้ยินคำกล่าวของจันทราทิพย์ “แต่....” ไม่ทันที่นายปริศน์จะเอ่ยคำใดออกมา จันทราทิพย์ยกมือห้ามและกล่าวว่า “ท่านได้ให้สัญญาแกข้าไว้แล้วนะ ส่วนเรื่องการบริหารบ้านเมืองอย่างไรสุดแท้แต่พ่อหลวงจะเห็นดี แต่ยังมีเสนาบดีบางคนที่ยังคิดคดอยู่ นายปริศน์จะเป็นผู้แจ้งให้ท่านทราบเองว่าเป็นใคร” นายปริศน์เสริมขึ้นว่า “เมื่อพระธิดามีความประสงค์เช่นนั้น ข้าต้องขอร้องพ่อหลวงให้ถอนคาถาที่กำกับไว้ เมื่อพระธิดาเสด็จจากเมืองไปแล้ว พ่อหลวงจะลงคาถากำกับใหม่หรือไม่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะเข้ามาเกี่ยวข้อง” แม่หลวงกล่าวขึ้นว่า “เจ้าแน่ใจแล้วหรือจันทราทิพย์ เจ้าเพิ่งกลับมาสู่อ้อมอกของอาได้เพียงครู่เดียวก็จะจากไปอีกแล้ว” แม่หลวงน้ำตาไหลรินไม่หยุดยั้ง โอบกอดจันทราทิพย์ไว้แน่น พ่อหลวงเอ่ยถามขึ้นว่า “แล้วพระธิดาตัดสินพระทัยจะเสด็จเมื่อใด” “เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้” จบบริบูรณ์ จากคุณ : thongprakai - [ 10 พ.ย. 47 15:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ-ะ..ฮ้-า....... มีปานแดงรูปหัวใจที่แผ่นหลังด้วย เอ..อาปริศน์ จาเป็นนายกองปลอมตัวมาอ่ะป่าวววว?? . จากคุณ : แรดเหิน(เข้ามาแซว) (tiboon) - [ 10 พ.ย. 47 19:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แล้วอาปริศน์ กับแป๋วละ่ครับเป็นยังไงต่อ ส่วนจันทราทิพย์ผมเจอเธออยู่ก๊วนหน้าเมื่อวานนี้ ต้องใช่แน่เลย เห็นปานแดงที่หลังเสื้อเธอ มีภาคสอง มั๊ยเนี่ย จากคุณ : UST (UST) - [ 11 พ.ย. 47 10:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หวัดดีครับคุณ UST นายปริศน์กับแป๋วมาได้ยังไงก็กลับบ้านแบบนั้นแหละครับและพาจันทราทิพย์ไปด้วย แต่คงไม่เขียนภาค 2 แล้วล่ะครับ เดี๋ยวจะโดนตืบ แหะ แหะ เอาไว้เขียนเรื่องอื่นดีกว่าที่มันเกี่ยวกับกอล์ฟเยอะๆ แต่จะปนชีวิตรักนักกอล์ฟไว้ด้วย คอยติดตามแล้วกันนะครับ และขอบคุณที่อุตส่าห์ติดตามอ่านกัน คุณแรดเหินครับ นายกองนี่คืออะไรครับ ยังไม่เข้าใจ ไขปริศนาหน่อยนะ อ้อและขอบคุณมากที่ชวนไปเล่น cyber แต่นี่ผมไม่ได้เล่นมาเป็นเดือนๆ แล้ว เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไร มันไม่มีอารมณ์อยากเล่นเอาซะเลย build ไม่ขึ้น จะกระตุ้นยังไงก็ไม่ขึ้น ทำยังไงดีล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 47 12:06:39 จากคุณ : thongprakai - [ 11 พ.ย. 47 12:05:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เล่นพาไปทั้ง 2 คน อย่างนี้แป๋วไม่หึงแย่เลยเหรอครับ จากคุณ : Ping Guy - [ 11 พ.ย. 47 17:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ท่านว่า double standard นั้นไม่เหมาะ ถ้า double sandwich ไม่เป็นไร ว่าไหมครับ? จากคุณ : thongprakai - [ 11 พ.ย. 47 17:48:44 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อุ๊ย.....อะไรกันเหรอ double double...... จากคุณ : jita - [ 11 พ.ย. 47 20:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แหม ทำเป็นใสๆ นะ double แปลว่าสองทีจ้ะ จากคุณ : thongprakai - [ 11 พ.ย. 47 21:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 33 นายกอง = ร้อยเอก ถ้าเป็นนิยาย หรือละครที่ท๊อปฮิตติดตลาด ก็คือพระเอกที่มักเป็นร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมาสืบคดีและจะเปิดเผยตัวเองในตอนจบ จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 12 พ.ย. 47 13:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แหะๆ...ไปอ่านเรื่องอื่นมาก่อนตอนจบของเรื่องนี้แล้วครับ... มันส์...สุด...ๆ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 18 พ.ย. 47 02:28:50 ]