ความคิดเห็นที่ 1 มารอคร้าบ จากคุณ : la liga fan - [ 11 พ.ย. 47 13:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แหม คุณลา ลิกา ยอดแฟนของผม มาแต่เช้าเชียวนะครับ งั้นอ่านต่อเลยนะครับ ผมโดดร่มมาเล่นกอล์ฟที่สนามหัวหมาก 1 อยู่บ่อยๆ อย่างน้อยก็สัปดาห์ละครั้งเป็นอย่างน้อย เหตุหนึ่งเพราะมหาลัยที่ผมเรียนอยู่นั้นอยู่ไม่ไกลจากสนาม สองคือ บ้ากอล์ฟทั้งที่เล่นมานานพอควรแล้วนะ แต่ก็ยังบ้าอยู่ สามคือสะดวกเพราะมีรถเป็นส่วนตัว ที่พ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบเข้าเรียนที่นี่ได้ คือพ่อน่ะอยากให้ผมเรียนที่นี่นัยว่าภาษาอังกฤษจะได้ดี แต่ไม่เห็นจะดี หางานง่ายใครๆ ก็อยากรับและให้เรียนวิชาเกี่ยวกับบริหารธุรกิจ จะได้ช่วยงานพ่อในอนาคต แต่ผมดันเลือกเรียนคณะศิลปศาสตร์ ภาษาอังกฤษโดยที่พ่อไม่ระแคะระคายเลยสักนิด ที่พ่อไม่ระแคะระคายก็ใช่ว่าพ่อจะไม่ใส่ใจกับการเรียนของลูก แต่เวลาเอาผลการเรียนให้พ่อดูและชี้ให้ดูว่าช่องนี้คือเกรดที่ได้ใช้เป็น เอ บี ซี พ่อก็พอดูออกว่าบี ซีคืออะไร แต่ไม่รู้จักตัว เอ เพราะไม่เคยมีให้พ่อดู วิชาที่อยู่ข้างหน้าพ่ออ่านไม่ออก พ่อเลยไม่รู้ว่าผมเรียนอะไรบ้าง เรียนไปได้ปีเศษก็เริ่มมีแฟน สมมติว่าเธอชื่อแหม่มแล้วกัน มันโหลดี บางคนหมวยแทบตายก็ยังชื่อแหม่ม ความจริงผมไม่ได้อยากมีแฟนหรอกนะเพราะรู้อยู่ว่ากอล์ฟกับแฟนมันไปกันไม่ค่อยได้ นักกอล์ฟจะเข้าใจดีว่าถ้านัดกับแฟนกับนัดเล่นกอล์ฟ ส่วนใหญ่จะเลือกเล่นกอล์ฟมากกว่า แต่ตอนนั้นไม่รู้นะครับว่าถ้าไม่ใช่แฟนแต่เป็นภรรยาจะต่างกันหรือเปล่า มารู้เอาตอนหลังว่าถ้าต้องหย่าต้องหย่ากับภรรยา เพราะสนามกอล์ฟผมไม่ได้จดทะเบียนสมรสด้วย มันเป็นอะไรไม่รู้เหมือนกันและเพราะกอล์ฟนี่แหละที่ทำให้ผมต้องเลิกกับแฟนมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน เดี๋ยวจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง การมีแฟนจึงเหมือนการดึงเธอเข้ามาในชีวิตเราโดยที่ให้เธอเป็นที่สองรองจากกอล์ฟ เหมือนเอามาเป็นเมียน้อยกระนั้น แต่ความจำเป็นมันบังคับอยู่ก็เพราะผมไม่ค่อยได้เข้าเรียน ก็เรียนบ้างแหละแต่ไม่มากอย่างที่ควรจะเป็น แหม่มจึงช่วยผมเรื่องเรียนได้มหาศาล จะหาว่าผมเป็นที่เห็นแก่ตัวก็ด่าเหอะ แต่ตอนนั้นมันคิดได้แค่นั้น ผมต้องหาคนช่วยและยังรำลึกถึงบุญคุณของเธออยู่ไม่รู้คลาย อย่างแรกที่ผมเลือกคือเธอคนนั้นต้องเป็นคนที่เอาใจใส่ในการเรียน ผมก็ถามไปทั่วแหละว่ากลุ่มไหนที่เขาเรียนกันเก่งๆ ใครไม่รู้นึกว่าผมจะหากลุ่มเด็กเรียนไปเข้ากลุ่มด้วย แต่เปล่าหรอก หาเอามาเป็นแฟนต่างหาก พอรู้ว่าเป็นกลุ่มไหน ผมก็เล็งคนที่หน้าตาดีหน่อย ไม่ใช่เชยเสียจนเฉิ่ม ผมจะไม่สนใจว่าเธอจะมีแฟนอยู่แล้วหรือยัง เพราะผมถือคติว่าใครดีใครได้ แล้วแหม่มก็มีแฟนอยู่แล้วจริงๆ ยังโชคดีหน่อยที่แฟนแหม่มอยู่คนละคณะ โอกาสที่ผมจะได้ใกล้ชิดกว่าย่อมมีมากกว่าเป็นธรรมดา ผมเริ่มจากการเลือกที่นั่งเรียนให้ติดกับเธอดื้อๆ อย่างนั้นแหละ เวลาเรียนผมก็ตั้งใจเรียนนะ แต่แม้จะเข้าใจที่อาจารย์สอน ผมก็ต้องแกล้งเซ่อทำเป็นไม่รู้เรื่องและขอให้เธอช่วยสอนบ้าง พอหลายวิชาที่ผมจะนั่งติดเธอทุกครั้ง แหม่มก็เริ่มรู้สึกผิดสังเกต เพราะบางครั้งหลังเลิกเรียนแต่ละวิชาผมจะตามติด เธอไปไหนผมก็ไปด้วย แม้ในกลุ่มของเธอจะมีแต่หญิง ผมก็ไม่สนใจ เข้าไปรวมกลุ่มด้วย ที่นับว่าเรียกคะแนนในกลุ่มเพื่อนๆของเธอได้มากก็ตรงที่ผมขยันซื้อขนมไปฝาก ไปแบ่งกันกิน บางครั้งสาวๆ จะไปไหนกัน ผมก็จะอาสาอย่างแข็งขันขนแม่คุณทั้งหลายไปเต็มคันรถ ผมไม่ได้ตามตื๊อนะ ชนะใจสาวเพราะการตื๊อไม่ใช่วิสัยของผม ผมชอบใช้อย่างหนา ตราช้าง และทบทวนตำราว่าด้วยการศึกจากสามก๊กไปพร้อมๆ กัน วันไหนที่ผมโดดเรียนไปเล่นกอล์ฟ ผมจะฝากเธอช่วยจดเล็คเชอร์ให้บ้างหรือไม่ก็ให้เธอบรรยายสรุปที่อาจารย์สอนให้ฟัง เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นๆ จนในที่สุดแหม่มก็มีปัญหากับแฟนอย่างไม่ต้องคาดคิด มันมีอยู่แล้วอยู่ที่มากหรือน้อย จะว่าไปผมก็ระวังคำพูดจาอยู่มาก ไม่จีบเธอตรงๆ ไม่ชวนไปไหนมาไหนเพียงลำพังสองคน อย่างน้อยก็จะเพื่อนของแหม่มไปด้วยอีกคน ส่วนเธอจะคิดอย่างไรกับผมๆไม่สนไม่ว่าจะแค่รู้สึกเฉยๆ เพราะแค่คำว่าเพื่อน หรือชอบเพราะผมเข้ากับเธอและเพื่อนๆ ได้ดีซึ่งตรงนี้แหละที่ต่างจากแฟนของเธอที่เข้ากับกลุ่มเพื่อนไม่ค่อยได้ ที่ไม่ได้ก็เพราะนายคนนั้นมักจะเรียกร้องเวลาที่เป็นส่วนตัว ส่วนผมยังไงก็ได้ ที่ผมได้คะแนนขาดลอยก็ตรงที่ใจกว้างกว่าเยอะ บางทีผมก็ควักเงินเลี้ยงข้าวทั้งกลุ่ม ตักอาหารให้ทุกคนไม่ใช่เฉพาะแหม่ม แต่นายคนนั้นกระทั่งแค่ค่ารถแท็กซี่ แกยังแชร์จ่ายให้แหม่มคนเดียว อาหารก็ตักให้แหม่มคนเดียว คนอื่นข้าไม่สน นั่นแหละที่สามก๊กสอนไว้ “จะรักสาว ต้องรักสุนัขของสาวด้วย” ตอนที่ผมรู้ว่าทั้งสองคนมีปัญหากัน ผมต้องทำใจดีสู้เสือ ทั้งปลอบประโลมและชี้ให้เธอเห็นถึงความดีของแฟนเธอทั้งที่ในใจเป็นอีกอย่างหนึ่งอยากยุให้เลิกด้วยซ้ำไป แต่ทำไม่ได้เพราะจะทำให้แหม่มมองได้ว่าผมซ้ำเติม ไม่ใช่สุภาพบุรุษ ใจไม่กว้างพอซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่แฟนแหม่มทำทั้งหมด แหม่มเล่าให้ผมฟังว่า “พี่วิทย์ใจแคบมาก ชอบกล่าวหาโดยไม่มีมูล ชอบด่าแบบไม่รู้เรื่อง แหม่มล่ะเบื่อที่สุด” “แหม่มไม่น่าจะคิดอย่างนั้นนะ แหม่มต้องเข้าใจสิว่าเพราะพี่วิทย์เขารักเธอ บางครั้งก็ต้องใจแคบเพราะเรื่องความรักจะทำใจกว้างได้ที่ไหน เธอควรจะเข้าใจเขาให้มาก สรุปง่ายๆ ถ้าเขาไม่รักเธอ เขาจะเป็นอย่างนี้เรอะ เขาก็เฉยน่ะซี ไม่สนใจ ไม่ใช่เหรอ” ประกอบกับแรงโหมของเพื่อนๆ วันหนึ่งแหม่มประกาศให้ทุกคนในกลุ่มรู้ว่า “เรากับพี่วิทย์เลิกกันแล้วล่ะ” ผมอยากจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ และตีหน้าละห้อยแทน ใครจะว่าผมหน้าไหว้หลังหลอกก็ตามใจ ผมไม่สนเพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ได้บอกแหม่มสักคำว่าผมคิดถึง หรือชอบ หรือรัก หรือพูดเป็นนัย หรือจีบด้วยแบบไหนๆ เปล่าทั้งนั้น ถ้าเธอจะเข้าใจเอาเอง ใครจะไปช่วยได้ โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 11 พ.ย. 47 17:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เย้ๆ มาแล้วจ้า......... รออ่านต่อนะคะ แหมไอ้ประโยคที่ว่า "เมื่อหัวหน้าเห็นว่าเราใช้ง่าย ไม่เกี่ยงงอน ก็เลยใช้ตะบัน ปล่อยให้คนอื่นๆ ว่างงานไปโดยปริยาย" เนี่ยมันตร๊ง-ตรงกะนู๋ตอนนี้เลย.... จากคุณ : jita (jita) - [ 11 พ.ย. 47 20:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ..... นู๋ก็ว่าจะเลิกกับพี่ ทอง เหมือนกันนะ เพราะไรคิดเอาเอง 5555 .... ปล. ล้อเล่นน่า เด๋วจะร่วมเล่มออกหนังสือ นะ จากคุณ : โทโมกะ - [ 11 พ.ย. 47 20:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนู Jita ก็รอดูตอนเขาประเมินผลละกันนะ ถ้าเขาใช้เราเพราะเราทำงานได้ดี ไว้ใจกว่าจึงให้ทำงานและประเมินผลงานให้ดีก็ OK แต่ถ้าทุกคนได้ขึ้นเท่าๆ กันแล้วก็อย่าไปอยู่ต่อเลยครับ หัวหน้าคนนี้ใช้ไม่ได้แล้วละ จากคุณ : Ping Guy - [ 11 พ.ย. 47 21:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลูกน้องผมมีอยู่ 5 ประเภทครับ 1. ไม่ต้องสอนงาน ทำงานนั้นโดยไม่ผิดพลาด มีความคิดสร้างสรรค์ใหม่ๆ มาเสนอ 2. สอนงานเพียงครั้งเดียว ก็ทำงานนั้นๆ ได้ 3. พวกสมองช้า ต้องสอนหลายๆ ครั้ง ถึงจะทำงานนั้นได้ 4. พวกผิดซ้ำซาก 5. พวกผิดแล้วยังเถียง แล้วผมจะบอกลูกน้องเสมอ (ทางโทรศัพท์ เพราะนายมัวแต่ออกรอบ) "ถ้าคิดว่า ทำงานเยอะกว่าคนอื่น แล้วได้เงินน้อยกว่า ให้ลาออกไป ถ้าได้เงินเยอะกว่าคนอื่น แต่ทำงานน้อยกว่า ผมจะบีบให้ออกเอง" วิธีการบีบออกของผมคือ ไม่จ่ายงาน ให้นั่งเฉยๆ บางคนคิดว่า ก็สบายสิ แฮะๆๆ ได้ผลทุกรายครับ จากคุณ : pigtt - [ 12 พ.ย. 47 09:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวัดดีค่ะพี่ทอง...แค่เห็นชื่อกระทู้นี้ก็ต้องรีบกดเข้ามาอ่านค่ะ ว๊ายย...เรื่องสมัยหนุ่มๆของพี่ทอง...รออ่านต่อนะค้า นู๋ jita...จริงๆคิดในแง่ดี... เวลานายจะมอบหมายงานให้ใคร ก็จะเลือกคนไว้ใจ กับ คนที่ทำงานผิดพลาดน้อยที่สุด แล้วเราเผอิญอยู่ในกลุ่มนั้นแหละ เลยได้งานเยอะกว่าใคร อิ...อิ...แล้วข้อดีอีกอย่างอะนะ...เห็นบางทีเห็นนายยังให้ไปตีกบวันทำงานได้ด้วยอ่ะ แล้ว...เมื่อไหรจะได้ไปกันอีกละเนี่ยยย จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 12 พ.ย. 47 10:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอต่อคร้าบ...รอต่อ คอนเซฟการเลือกแฟนของคุณ thongprakai น่าจำไปใช้มั่ง...แฮ่ งานไม่เสีย (ถ้าเป็นนาย เป็นลูกน้องอาจเสียงาน) แถมกอล์ฟก็ได้เล่น...ซำบาย จากคุณ : la liga fan - [ 12 พ.ย. 47 10:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ..... เข้ามาแอบอ่าน จากคุณ : Sergio Garfield - [ 12 พ.ย. 47 10:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ช้าก่อน!!! คุณชาเขียว และคุณลา ลิกา เรื่องที่ผมเขียนอยู่นี่เป็นแค่นิยาย เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นนะครับ ไม่ใช่เรื่องจริง เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่..... อ่านต่อนะครับ... ผมก็ยังเป็นของผมอย่างเดิม เพื่อนชวนไปเล่นกอล์ฟเมื่อไรทั้งที่แหม่มนัดเอาไว้ก่อนแล้ว ผมก็จะบอกเธอหน้าตาเฉยว่า “ชั้นจะไปเล่นกอล์ฟนะ เลิกแล้วจะกลับมา ถ้าเธอยังอยู่ชั้นจะไปส่งบ้าน” “แต่เธอนัดชั้นเอาไว้แล้วนะ เบี้ยวดื้อๆ เลยเหรอ” “อย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าเบี้ยว เขาเรียกว่าขอความเข้าใจต่างหาก” “ตามใจ จะไปไหนก็ไป” เสียงแหม่มบอกตรงๆว่าไม่พอใจ แต่จะทำอะไรได้ เพราะเมื่อเธอพูดจบผมกลับหลังหันเดินไปที่รถทันที ความจริงส่วนหนึ่งที่ผมกล้าเบี้ยวดื้อๆ เป็นเพราะที่เรานัดกันนั้นไม่มีอะไรมาก แหม่มชวนผมและคงมีเพื่อนอีกคนสองคนไปด้วย ไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าซึ่งเป็นการเดินที่ผู้ชายอย่างผมเบื่อที่สุด ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนอื่นจะเป็นอย่างผมหรือเปล่านะ แต่การเข้าไปเดินในห้างโดยไม่ได้ตั้งใจจะไปซื้ออะไร คือเดินไปเรื่อยๆ ดูไปเรื่อยๆ ถ้าเห็นอะไรถูกใจ พอใจจึงซื้อและซื้อไปได้เรื่อยๆ บางครั้งอยู่แค่ชั้นเดียวดูอยู่ได้ตั้งสี่ห้าชั่วโมง ใครจะไปทนได้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันจะมีอะไรให้ดูนักหนา ที่น่าเบื่ออีกประการหนึ่งคือเมื่อทางห้างฯ เขามีของแถมหรือแลกซื้อของในราคาถูกเมื่อจ่ายเงินซื้อถึงจำนวนหนึ่งก็จะได้สิทธินั้น แหม่มก็เป็นประเภทนี้คือจะต้องจ่ายเงินซื้อของอีกห้าร้อยกว่าบาทเพื่อให้ได้ยอดเงินนั้น แต่ดันมาถามผมว่า “อย่างนั้นดีไหม อย่างไหนดีกว่ากัน?” ผมเห็นว่าของที่เธอถามน่าจะมีอยู่แล้วนะ และเป็นของประเภทค่อนข้างจะถาวรเสียด้วยคือใช้ได้นานกว่าจะเสีย ผมเลยถามว่า “ที่บ้านไม่มีเหรอ?” แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นว่า “มี แต่อยากซื้ออีกห้าร้อยกว่าจะได้คูปองเพื่อไปแลกซื้อของราคาถูก” คำตอบทำให้ผมฉงนสนเท่ห์ใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่นึกว่าจะได้ยินคำตอบนี้เลยบอกไปว่า “เธอกำลังจะจ่ายเงินอีกห้าร้อยกว่าบาทเพื่อซื้อของที่มีอยู่แล้วเพื่อเอาไปเก็บ ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้ใช้เพื่อเอาไปแลกซื้อของซึ่งต้องจ่ายเงินอีกและเป็นของที่เธอก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ในที่สุดก็จะกลายเป็นขยะรกบ้าน และโปรดจำไว้ให้ดีว่า ของถูกไม่มีดี ของดีไม่มีถูก มีแต่ราคายุติธรรม” ว่าแล้วผมก็จูงมือเธอเดินออกจากห้างไปทันที ไม่สนใจว่าเธอจะงอนไปกี่ตลบเพราะไม่ตามใจเธอ ห้างพวกนี้ก็เหลือเกิน ‘ช่างรู้ใจสตรีไปเสียหมด’ ความจริงผมอยากจะพูดมากกว่านั้น แต่ยังเกรงใจ ยังอยากรักษาน้ำใจอยู่เลยเอาแค่เบาะๆ หลุม 2 ของสนามหัวหมากเป็นพาร์ 5 ไม่ยาวเท่าไหร่ แต่ห้ามตีเบี้ยว ขวาเป็นน้ำไปตลอดแนวจนถึงกรีน ถ้าข้ามน้ำออกไปเป็นโอ บี ซ้ายเป็นแนวต้นสนติดกับหลุม 8 ซึ่งเป็นพาร์3 ถ้าหลุดเข้าไปต้องเคาะออกมาลูกเดียว มันไม่ทางตีลุยออกไปได้ ผมเล่นที่นี่มาจนชำนาญจึงใช้ไม้ 3 ทีออฟออกไปอยู่กลางแฟร์เวย์ ช๊อตสองต้องตีตรงตามสมควร เบี้ยวได้นิดๆ แต่ต้องไม่มากเพราะทางซ้ายก่อนถึงกรีนระยะประมาณ 70ถึงร้อยหลาจะเป็นบ่อน้ำ แค่ไม้สามสองครั้ง ช๊อตสามก็ขึ้นที่ระยะต่ำกว่าร้อยแล้ว ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนสนามหัวหมากจะค่อนข้างโปร่งตา ต้นไม้ไม่หนาทึบ ดูแล้วสบายตาสบายใจดี แต่ตอนนี้ค่อนข้างทึบ ไม่รู้เป็นเพราะต้นไม้มันใหญ่ขึ้นหรือเปล่า หรือเป็นเพราะเขาปลูกเสริมขึ้นจนบดบังทัศนียภาพรอบตัว ให้ความรู้สึกโดยรวมแบบอึดอัดเล็กๆ ผมและเพื่อนตีสามทีขึ้นกรีนได้ ก็เลยได้พาร์อีกเช่นเคย บอกแล้วว่าเบอร์ดี้น่ะ ฝันไปได้เรื่อยๆ หลุม3 จะเป็นหลุมที่เขมือบคะแนนของผมบ่อยที่สุด ทั้งที่หลุมนี้ระยะก็ไม่ได้ยาวอะไรเลย ถ้าตีไม้หนึ่งออกไปดีๆ ระยะจะเหลือประมาณร้อยเศษ ขึ้นเหล็ก 9 หรือ 8 สบายๆ แต่ผมมักตีแหกขวาประจำ ดีหน่อยถ้าไม่ตกน้ำก็ต้องเขี่ยๆ ลูกออกมา จะตีลุยไปที่กรีนลำบากเพราะแนวสนถี่ๆ กั้นเราเอาไว้ วันนั้นก็เหมือนวันอื่นๆ ที่ต้องตีตามฟอร์มคือแหกขวาอีก ต้องเคาะลูกออกมา ยิงเบอร์ดี้จากกลางแฟร์เวย์ วันที่ผมบอกแหม่มว่าไปเล่นกอล์ฟทั้งที่นัดเธอเอาไว้แล้วนั้น กว่าผมจะกลับมาก็เย็น ไม่นึกหรอกว่าจะเจอแหม่ม เธอกระเง้ากระงอดเล็กน้อย แต่พอเห็นสายตาอ้อนๆ ของผมเธอก็ใจอ่อน ผมเลยต้องพาเธอไปเลี้ยงข้าวปลอบใจในสนามซ้อมกอล์ฟแถวๆ นั้น “จะพามาเลี้ยงข้าวทั้งที ยังดันพามากินในสนามซ้อมกอล์ฟอีก” แหม่มต่อว่าเอาจริงๆ ผมก็แก้ตัวไปว่า “ชั้นเพิ่งเลิกจากเล่นกอล์ฟ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย ดูสารรูปสิจะพาเธอไปกินที่หรูๆ ได้ไง” แต่ความจริงใจผมอยากซ้อมกอล์ฟมากกว่า อาหารก็สั่งมาอย่างนั้นแหละ กินแค่สองสามคำ ซ้อมไปสี่ถาดจนตัวเฉอะแฉะ ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ระหว่างที่ซ้อม โปรประจำสนามที่ผมรู้จักดี อย่าให้บอกเลยว่าชื่ออะไร แต่อยากนินทาสักนิดว่านอกจากจะสอนไม่ได้เรื่องแล้วยังชายสายตาขี้หลีไปมองแหม่มอยู่บ่อยๆ จะว่าไป ก็โทษแกไม่ได้เพราะแหม่มหน้าตาดี รูปร่างก็เตะตาน้อยเสียเมื่อไหร่ แถมกระโปรงนักศึกษาก็แสนสั้น ยิ่งนั่งก็ยิ่งสั้น ยิ่งไขว่ห้างยิ่งสั้นใหญ่ พอโปรมาถึงช่องที่ผมซ้อมอยู่ เห็นผมตีวางตัวไปซ้ายที ตรงที ขวาทีอย่างไม่ได้ตั้งใจ แกก็เริ่มให้คำแนะนำอย่างโน้นอย่างนี้ไปเรื่อย เช่นพอผมตีลูกสไลซ์ออกขวา แกก็บอกว่า “คุณเอก(นามสมมติของผม)ต้องสแน้ปข้อมือหน่อย ลูกจะได้ออกซ้าย ยังไงก็ดีกว่าออกขวา” ผมนึกอยู่ในใจว่า ‘อะไรของโปรวะ ออกซ้ายดีกว่าออกขวา มันดีกว่ากันตรงไหน มันน่าจะเลวพอกันไม่ว่า’ พอผมตีไม่ได้ดั่งใจแกๆ ก็ขอไม้จากผมไปและเริ่มตีอวดให้ผมหรือแหม่มดูก็ไม่รู้ ตีไปก็โม้ไป ฟังแล้วถ้าไม่เกรงใจอยากโดดก้านคอสักครั้ง คืออยากจะบอกว่าผมเป็นนักกีฬามาแต่เด็ก เล่นกีฬามาสารพัด รูปร่างเลยกำยำ แม้จะไม่สูงชะลูดนักก็ตามแต่รับรองว่าก้านคอสั้นๆ ของโปรน่ะผมเตะไม่พลาดแน่ นั่นเป็นเพียงความคิดที่วูบขึ้นวูบลงไปตามอารมณ์ ผมซ้อมจนหมดสี่ถาดแบบไม่ได้อะไรเลยนอกจากเหงื่อ แต่ดีใจที่โปรไปพ้นๆ เสียได้ แต่ยังไงผมกับแหม่มก็ต้องไปเองอยู่ดี บ้านแหม่มอยู่แถวลาดพร้าว สมัยนั้นลาดพร้าวไม่เหมือนสมัยนี้ สมัยนั้นระยะทางจากปากซอยถึงบ้านเธอตอนเกือบสี่ทุ่มนั้นค่อนข้างเปลี่ยว สองข้างทางมีแต่หญ้ารกๆ บ้านแต่ละหลังจะปลูกอยู่ห่างๆ กัน ปัจจุบันมีแต่บ้านคนรกๆ เต็มไปหมด ในความรู้สึกของหญ้ารกยังดีกว่าคนรก พอรถจอดที่ประตูหน้าบ้าน คนสวนรีบออกมาเปิดประตูให้ “อาทิตย์นี้พ่อแม่ไปต่างประเทศ ไม่มีใครอยู่บ้าน จะเข้ามาอาบน้ำก่อนไหม?” แหม่มถาม ผมไม่ต้องรอให้เธอชวนเป็นครั้งที่สอง ดันชี้กระรอกให้โพรง ผมหันหัวรถเข้าบ้านทันที คว้ากระเป๋ากีฬาที่มีเสื้อผ้าสำรองอีกหนึ่งชุด เดินตามเธอไป แหม่มพาไปที่ห้องนอนของเธอ เป็นห้องนอนที่ค่อนข้างใหญ่ พื้นนั้นปูด้วยพรมสีขาวนวล เตียงขนาดเล็กนอนคนเดียวตั้งอยู่ทางด้านซ้าย ตรงข้ามเตียงมีโทรทัศน์ตั้งอยู่บนโต๊ะยาวที่ใช้เป็นโต๊ะเขียนหนังสือด้วย ทั้งหัวเตียงและบนเตียงเต็มไปด้วยตุ๊กตาสารพัดสัตว์ หลากสีหลายชนิดดูน่ารำคาญตา ห้องน้ำและห้องแต่งตัวกั้นเป็นสัดส่วนแยกต่างหากออกจากห้องนอนมีประตูกั้นกลาง แหม่มหยิบผ้าเช็ดตัวให้ผมผืนหนึ่งแล้วพาไปเข้าห้องน้ำ ตัวเธอเองเดินออกไปจากห้อง ผมอาบน้ำเสร็จกลับออกมาในเสื้อผ้าชุดใหม่กับผมที่เปียกปอน ทีวีนั้นเปิดอยู่ มีแก้วน้ำวางอยู่ในถาดบนพื้นห้องสองแก้ว แหม่มดึงให้ผมนั่งลงบนพื้นที่ปลายเตียงหันหน้าเข้าหาทีวี เธอหยิบที่เป่าผมและนั่งลงบนเตียงด้านหลังผม เสียงที่เป่าผมพ่นทั้งลมร้อนและเสียงดังจนฟังทีวีไม่รู้เรื่อง มือหนึ่งขยี้ผมไป อีกมือหนึ่งจับที่เป่าผมส่ายไปมาบนหัว เมื่อผมแห้งสนิท แหม่มลุกขึ้นและถามผมว่า “จะต้องรีบกลับบ้านหรือเปล่า?” “เปล่า” “งั้นรอเดี๋ยว แหม่มจะอาบน้ำบ้าง” ผมนั่งดูทีวีไป วางศีรษะลงบนเตียงและเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย มารู้ตัวอีกทีตอนที่รู้สึกว่ามีมือเร็วเล็กนุ่มลูบไล้ที่ใบหน้า เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นเห็นใบหน้าหวานๆ ของแหม่มอยู่เคียงข้าง และต้องหลับตาลงอีกครั้งหนึ่งเมื่อริมฝีปากสัมผัสกับความนุ่มนวลชุ่มฉ่ำอย่างประหลาด มันหวานหอมเหมือนสตรอเบอร์รี่สดสีแดงเข้ม ความหวานไม่จัดจ้านจนเกินไปและมีความชุ่มปากยากที่จะหาอะไรมาเปรียบได้ ความนุ่มละมุนน่าตื่นใจอีกอย่างหนึ่งที่แวะเข้ามาทักทาย ต่างสัมผัสทักทายกันด้วยความยินดี ใจนั้นล่องลอยไปแสนไกลและเริ่มเต้นแรงขึ้นเป็นลำดับ และนึกถึงกลอนหกบทหนึ่งที่เคยเรียนในชั้นมัธยม จำได้อย่างเลือนลางว่า “ดูหนูสู่รูงู งูสุดสู้หนูสู้งู ฯลฯ” ผมชอบทำเยลลี่กินเอง เมื่อเอาออกมาจากตู้เย็น แกะออกใส่ถ้วย มันจะเต้นระริก สั่นไหวไปมาอย่างน่าดู เยลลี่จะหอมหวาน นุ่มนวล เมื่อใส่เข้าปากผมจะใช้ลิ้นบดเล่นอย่างเพลิดเพลิน บางครั้งจะตักวางบนมือแล้วใช้ปากดูดดังจ๊วบกลืนหายเข้าไปในลำคอ แต่ดูเหมือนแหม่มจะชอบกินส้มตำรสจัดๆ แม้จะอร่อยแต่มันเผ็ดเสียจนต้องสูดปาก เหงื่อไหลเต็มหน้าแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากินจนหมดจาน ผมมีกางเกงยีนส์อยู่ตัวหนึ่งขาแคบๆ เวลาจะใส่ทีต้องนั่งเพราะกว่าจะยัดขาเข้าไปได้แต่ละข้างนั้นช่างลำบากแสนเข็ญ บางทีหมดแรงไปเสียก่อน ใส่ไม่สำเร็จจนทำเอาท้อใจไม่อยากจะใส่มันแล้ว โปรดติดตามต่อนะครับ.... จากคุณ : thongprakai - [ 12 พ.ย. 47 11:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คาดว่าคุณทองฯ คงจบจากสถาบันที่สอยภาษาอังกฤษเป็นหลัก และอยู่ด้านหลัง ม. ราม แน่ๆ ถ้าใช่ละก็ รุ่นอะไรครับ จากคุณ : หลุม๑๐ - [ 12 พ.ย. 47 11:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หวัดดีครับคุณการ์ฟีลด์....แอบอ่าน..เอ เหมือนแอบดูไหมครับ?? คุณหลุม๑๐ ครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งนะครับ แต่พอรู้อยู่บ้างเพราะมีเพื่อนเรียนที่นั่น จากคุณ : thongprakai - [ 12 พ.ย. 47 11:31:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวัดดีค่ะพี่ทอง และมิตรรักนักอ่านทุกท่าน....... คุณ Ping Guy คะ แล้วนู๋จารู้ได้ไงอ่ะว่าประเมินเท่ากันหรือไม่เท่ากัน เพราะมานเปนความลับที่อยู่ในใจของทุกคน.........ก็คงทำเท่าที่เราทำได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณหมู 2 ทีคะ บางคนเค้าก็ชอบนะคะ ว่างๆ เนี่ย ชาเขียว.....ก็คิดว่านายรักนั่นแหละ แต่นายที่ออกรอบด้วยน่ะ ไม่ใช่นายโดยตรงจ้า ขอนั่งริงไซด์นะคะพี่ทองขา จากคุณ : jita (jita) - [ 12 พ.ย. 47 11:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืม นั่นสิครับ ยังไงก็อวยพรขอให้ได้ขึ้นเงินเดือนเยอะๆ สมกับที่เราลงแรงไปนะครับ นี่ถ้าพี่ทองไม่เฉลย ผมก็นึกว่าพี่มารำลึกความหลังแล้วนะครับ จากคุณ : Ping Guy - [ 12 พ.ย. 47 14:15:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมอ่านที่คุณ pigtt เขียนถึงลูกน้อง 5 ประเภทแล้วนึกถึงที่พระพุทธเจ้าเปรียบคนไว้ดัง บัว 4 ประเภท แต่ของคุณมีตั้ง 5 ประเภท แต่ดูแล้วพวกที่ 4กับ 5 นี่ใกล้เคียงกันนะครับเพียงแต่พวกหนึ่งไม่เถียง อีกพวกหนึ่งชอบเถียง นิยายที่ผมเขียนนี้มีมูลความจริงอยู่บ้าง แต่จะเป็นตอนไหน อะไร ยังไง ขอสงวนไว้รู้แต่เพียงผู้เดียว จากคุณ : thongprakai - [ 12 พ.ย. 47 15:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวัดดีครับ เข้ามาแอบอ่านบ้างเหมือนกัน สนุกดีครับ ผมเพิ่งเล่นกอล์ฟมาไม่นาน ได้อ่านเรื่องของคุณทอง ทำให้ได้รู้ถึงบรรยากาศสนามกอล์ฟรุ่นแรกๆ แล้วจะรออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : ส.อ้น (smilesection1) - [ 13 พ.ย. 47 06:47:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยินดีต้อนรับครับคุณsmilesection1 อ่านไปเถิดครับ มีเรื่องมากกว่าสนามกอล์ฟให้อ่านด้วย อ่านต่อนะครับ จบจากหลุม3 มีซุ้มน้ำ ตอนนี้สร้างอยู่ริมน้ำของสระใหญ่ เมื่อก่อนถ้าจำไม่ผิดจะไม่มีสระน้ำนั้น ติดกันเป็นแท่นทีของหลุม4 ซึ่งเป็นหลุมพาร์3 ระยะประมาณ 160 เศษๆ ตอนนี้ทำเหมือนเกาะ มีน้ำล้อมเกือบหมด ด้านหลังกรีนเป็นสะพานเชื่อมให้เดินเข้ามา ความจริงหลุมนี้ไม่น่าจะยากสักเท่าไร ระยะก็ไม่ได้ยาวเกินไปนัก กรีนก็ใหญ่โตเอาการ แต่เพราะสระน้ำที่ใหญ่กว่ากรีน ผมเลยซัดลงน้ำอยู่บ่อยๆ แต่วันนั้นไม่ลงน้ำเพราะสมัยนั้นไม่มีน้ำ ถ้ามีก็คงลงเพราะผมตีโดนไม่ดี ลูกไม่ถึงกรีน ต้องไปชิพ พัทท์เอา ออกโบกี้ตามระเบียบไป หลุม5 เป็นพาร์4 ที่ค่อนข้างยาว อย่างน้อยก็สำหรับผม ขนาดตีโดนออกไปดีๆ ยังเหลืออีกตั้ง 190หลา ต้องตีด้วยเหล็ก3 อีกที แล้วมันจะดีได้ไง ให้พอไปอยู่ข้างกรีนก็ดีใจแล้ว แต่สมัยใหม่นี้ หลุมนี้เขาวางแท่นทีให้สั้นลง แต่ทางซ้ายก็เป็นน้ำของสระน้ำของหลุม 4 ถ้าแหกขวาเข้าป่าก็มีหวังตกน้ำได้สบายๆ ถ้าหากรอดพ้นไปได้ ระยะสำหรับช็อตสองก็ไม่เท่าไหร่ มันน่าแปลกที่วันนั้นผมกับเพื่อนตีสกอร์ออกมาเท่ากันตลอดทุกหลุม ผมเริ่มมีความรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นสมบัติของแหม่มไปเสียแล้วทั้งที่คืนนั้นเราไม่ได้มีสัมพันธ์ที่เกินเลยถึงขั้นกู่ไม่กลับ แค่กู่ยังพอได้ยินและกลับมาได้ ถ้าจะถามผมว่าเพราะอะไร ผมตอบไม่ถูกเหมือนกัน ใจในส่วนลึก คือผมยังมีสติพอที่จะไม่ปล่อยให้อารมณ์ชั่วแล่นทำให้ตัวเองกลายเป็นคนเห็นแก่ได้ถึงขนาดนั้น เพราะหากจะมีอะไรเป็นอุปสรรคไม่ว่าจะเกิดขึ้นจากใครก็ตามที ผมไม่อยากให้เธอด่าไล่หลัง ถ้าจะถามผมว่าสัมพันธภาพระหว่างแหม่มกับแฟนเก่าเป็นเช่นไร ผมตอบได้เลยว่าไม่รู้ และไม่อยากจะรู้ และไม่เคยถาม แต่แม้จะรู้ มันก็ไม่เกี่ยวกับสถานภาพของการคบกันระหว่างผมกับเธอสักนิด เพราะการคบกัน ไม่ได้เกี่ยวกับอดีต แต่เป็นเรื่องปัจจุบันที่เราพึงใจต่อกันขนาดไหนมากกว่าซึ่งคำตอบผมมีอยู่แล้ว เพราะเมื่อเธอป้อนให้ผมกินเย็ลลี่ ชิมสตรอเบอร์รี่อยู่ครู่หนึ่ง ผมก็ขอตัวกลับ และไม่คิดจะพยายามใส่กางเกงยีนส์ขาแคบๆ ตัวนั้นเลย ใจหนึ่งนั้นถามตัวเองว่าเราโง่เกินไปหรือเปล่า หรือแหม่มจะหาว่าผมโง่หรือเปล่า? ผมไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือผิด แต่เพราะความที่ผมเอามือซุกหีบในคืนนั้นเอง ทำให้ผมกลายเป็นที่ชื่นชมอย่างมากมายของแหม่มไปเสียฉิบ ถึงตอนนี้ผมว่าไม่ว่าผมจะคิดถูกหรือผิดก็ตาม ผลที่ตามมาก็ไม่ต่างไปเท่าไหร่ เมื่อผมรู้สึกว่าสถานะของการคบกันเริ่มเปลี่ยนไป แหม่มปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนมาติดแจอยู่กับผมทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้สึกดีอยู่ด้วยก็ตาม แต่ผมต้องเริ่มวางกลยุทธใหม่โดยพาตัวเองเข้าไปในกลุ่มเพื่อนของเธอมากขึ้น บางครั้งแหม่มจะชวนผมไปไหนต่อไหนเพียงลำพัง ผมจึงต้องหาทางดึงเอาเพื่อนของเธอไปด้วยอย่างที่เราเคยเป็น จนบางครั้งแหม่มวางท่าปั้นปึ่งจนงานกร่อย อย่าหาว่าผมเล่นตัวเพราะรู้ว่าผู้หญิงเขามาชอบแล้วเลย แต่เป็นเพราะผมต้องการรักษาสัมพันธภาพของการเป็นทั้งเพื่อนและแฟนให้เหนียวแน่นที่สุดต่างหาก ถ้าลำพังมีแต่คำว่าแฟนอย่างเดียว ความรู้สึกต่างๆ จะเปลี่ยนไปทันที จำได้ไหมที่ผมเคยบอกไว้ตอนต้นว่าผมต้องการแฟนสักคนที่ช่วยผมเรื่องเรียน ผมยังยืนยันคำนั้นอยู่ ไม่ได้ต้องการให้มาช่วยผมในด้านอื่น – ใช่ ผมอาจจะเห็นแก่ตัว กลัวการผูกมัด ผมถึงไม่พยายามมัดตัวเอง ระหว่างที่ผมเรียนที่นี่ ผมมีเพื่อนอยู่ที่มหาลัยอื่นอีกตั้งเยอะ และอย่างที่บอกแหละว่าผมเข้าเรียนบ้าง ไม่เข้าเรียนบ้าง ที่ไม่เข้าเรียน นอกจากจะไปเล่นกอล์ฟก็ยังตะลอนๆ ไปหาเพื่อนที่มหาลัยอื่นด้วยทั้งที่อยู่แถวสามย่านและท่าพระจันทร์ แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่อง ไม่ใช่เรื่องเดียว แต่เป็นถึงสองเรื่องในเวลาใกล้เคียงกัน ก่อนจะอ่านเรื่องราวของผมต่อไป ขอให้วางใจเป็นกลางสักนิดนะครับ แล้วพิจารณาดูว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายหรือเกินธรรมดาไป เรื่องทั้งสองนั้นใกล้เคียงกันมีอยู่ว่า ที่ท่าพระจันทร์ กลุ่มเพื่อนที่สนิทในสมัยที่เรียนมัธยม แม้จะเข้าเรียนต่างคณะกันแต่จะรวมกลุ่มกันอย่างเหนียวแน่น และจะมีเพื่อนใหม่ทั้งหญิงและชาย เพื่อนใหม่ที่เป็นผู้ชาย ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไร ถ้าสนใจก็บ้าล่ะ ผมจะสนใจแต่เฉพาะเพื่อนหญิง และมีเพื่อนหญิงของเพื่อนหญิงที่พวกเราได้รู้จักกันไปด้วย เมย์(นามสมมติ)เป็นคนที่สะดุดใจผมที่สุด จะเป็นเพราะความเป็นรุ่นหนุ่มหรืออะไรก็ตามแต่ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะต้องใช้กลยุทธอย่างหนาอีกตามเคย เมื่อพอคุ้นเคยกันบ้าง ผมก็เริ่มจู่โจมทั้งทางบก ทางอากาศและทางน้ำ ทางบกก็คือถ้าโอกาสอำนวยผมจะไปส่งเมย์ที่บ้านด้วยพาหนะคู่ชีพนั่นแหละ ทางอากาศก็คือโทรศัพท์ ทางน้ำก็คือพาเธอไปล่องเจ้าพระยาบ้าง และแน่นอน เมย์จะมีเพื่อนไปด้วย มีก็มี สนุกสนานดีออก แต่เมย์นี่ไม่ใช่ธรรมดา เธอออกจะบู๊ๆ สักนิด พูดจาค่อนข้างจะโผงผางและไม่ถือเนื้อถือตัวจนน่าหมั่นไส้ คนเรานี่ถ้าหัดสังเกตให้ดีจะดูออกนะว่ามันเป็นธรรมชาติของตัวเองหรือประดิษฐ์ขึ้น ถ้าบังเอิญว่าผมไปเจอพวกช่างประดิษฐ์ล่ะก็ จะท้าทายความสามารถให้ผมเค้นเอาความเป็นธรรมชาติของเธอออกมาให้จงได้ แต่บางครั้งผมจะเฉย ใครอยากเป็นอย่างไร ทำอะไรก็เป็นเรื่องของเขา เมย์เป็นคนชอบซักชอบถามซึ่งจะไม่ค่อยชอบโดยเอาตัวเองเป็นมาตรฐาน เพราะในส่วนตัวผมไม่ชอบซักถามอะไรที่เป็นส่วนตัวมากเกินไป พูดง่ายๆ ผมไม่ชอบแส่ในเรื่องของคนอื่น ถ้าพอใจจะบอกเล่า ผมจะบอกเอง เมื่อถามไม่ได้เรื่องได้ราวมากนัก เมย์จะหันไปถามเพื่อนๆ แต่ยากหน่อย เพราะผมบอกเพื่อนเอาไว้แต่สมัยไหนแล้วว่าเรื่องของใครก็เรื่องของคนนั้น อีกอย่างเพื่อนสนิทผม เราเรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก มีหรือจะไม่รู้ใจกัน ผมไม่ได้บอกให้เพื่อนโกหกนะ แต่ให้บอกว่าไม่รู้ อยากรู้ให้มาถามผมเอาเอง ถ้าผมไม่อยากบอกผมจะหาทางเฉไฉไปได้เรื่อยๆ ที่จริง หน้าตาของผมก็ใช่ว่าจะไม่น่าไว้วางใจ ดวงตาใสๆ ซื่อๆ (เพื่อนบอก) แต่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในใจตลอดเวลา ทำให้คนที่ยิ่งพยายามจะเรียนรู้ตัวผมกลับไม่รู้อะไรเลย และจุดนี้แหละที่เป็นจุดที่ดึงความสนใจของเมย์ ผมจึงเรียนรู้เกี่ยวกับสตรีขึ้นมาอีกอย่างว่าส่วนใหญ่ผู้หญิงเป็นเพศที่ชอบทำอะไรโดยอารมณ์นำหน้า ไม่มีหลักการและเหตุผล ขอย้ำนะครับว่า “ส่วนใหญ่ ไม่ได้หมายความว่าทั้งหมด” หรือประเภทที่เรียกว่า ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุนั่นแหละ ถ้าคุณสามารถทำให้ผู้หญิงเกิดทิษฐิในตัวคุณขึ้นมาได้เมื่อไร ต่อให้จีบนางฟ้าก็สำเร็จอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ทราบว่าเคยสังเกตหรือไม่นะครับว่าทำไมในโลกนี้ถึงมีผู้นำที่เป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นผู้นำระดับประเทศ หรือในองค์กรใหญ่ เล็กก็ตาม ไม่ใช่เพราะผู้ชายเป็นเพศที่กร้าวร้าวหรือโดยทางสรีระแล้วผู้ชายเป็นเพศที่แข็งแรงกว่าหรอก แต่ความจริงเป็นเพราะผู้ชายจะพิจารณาไตร่ตรองโดยใช้เหตุและผลเป็นหลัก ในขณะที่ผู้หญิงจะใช้อารมณ์เป็นหลัก อย่างในการศึก ถ้าเมืองใหญ่เมืองหนึ่งจะชวนเมืองเล็กเมืองหนึ่งเข้าพวกไปตีเมืองเล็กอีกเมืองหนึ่ง แม้ว่าจะสำเร็จอย่างแน่นอน แต่คิดหรือว่าในที่สุดแล้วเมืองใหญ่นั้นจะปล่อยเมืองเล็กที่เป็นพวกนั้นเอาไว้ดูเล่นแก้กลุ้ม ไม่มีทางหรอก เมืองเล็กนั้นจึงต้องเข้าพวกกับเมืองเล็กด้วยกันขึ้นต่อต้านหรือคานอำนาจเอาไว้ เมืองใหญ่นั้นก็ต้องคิดหนักก่อนที่จะทำอะไร แต่หากเป็นสตรี อาจกลายเป็นว่าถ้าฉันชอบเธอฉันก็จะเป็นพวกเธอ ถ้าฉันไม่ชอบเธอก็อย่าหวังให้ยาก แต่การใช้อารมณ์ใช่ว่าจะมีแต่ผลเสียไปเสียหมด มันก็มีข้อดีอยู่ในตัว เพราะผู้หญิงจะละเอียดอ่อน สามารถเข้าใจความรู้สึกซึ่งสามารถนำมาใช้ในการวางกลยุทธทางการตลาดได้อย่างเป็นผลดีกว่าผู้ชาย ไม่นานนักเมย์ก็ยอมไปไหนมาไหนกับผมเพียงลำพัง ผมไม่ได้ตีความเป็นอย่างอื่น แต่เข้าใจว่าเธอคงให้ความไว้วางใจในดวงตาซื่อๆ คู่นี้ หรือทิษฐิที่อยากเอาชนะผมก็เป็นได้ทั้งสองอย่าง ผมไม่ได้ทำให้เธอผิดหวัง เพราะผมยังรักษามิตรภาพไว้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ไม่งอกเงยและไม่เหี่ยวเฉา โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 13 พ.ย. 47 08:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านต่อนะครับ.... กลับมาที่หลุม 6 เป็นพาร์ 5 ที่ไม่ยาวสักเท่าไร แต่บ่อน้ำทางขวาที่ใช้ร่วมกับหลุม 5 เอาไว้ดักคนชอบแหกโค้ง ทางซ้ายก็เป็นทางน้ำขนานไปกับแฟร์เวย์ สมัยก่อนไม่มีทางน้ำขวางกลางแฟร์เวย์ แต่ตอนนี้มี คนตีไกลๆ จึงได้เปรียบเพราะสามารถตีสองถึงได้ ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง อย่างไรเสียก็ไม่มีทางถึง ไม่ไกลจากกรีนทางขวามีบ่อน้ำขนาดใหญ่รอดักคนชอบแหกอีกตามเคย ด้านหลังกรีนเป็นทางน้ำที่ทางสนามสร้างล้อมสนามทั้งสนามเอาไว้ ไม่รู้ว่าเจตนาเพื่อป้องกันการบุกรุกหรือเอาไว้ดักลูกกอล์ฟกันแน่ อย่างสมัยก่อนที่สนามเอกชัยสร้างเสร็จใหม่ๆ จะเต็มไปด้วยธารน้ำเลื้อยไหลซ่อกแซ่กไปทั่วทุกหลุม ไม่รวมถึงสระน้ำใหญ่ๆ ที่มีจำนวนนับไม่ถ้วน ถามผู้รู้หรือผู้เดาก็ไม่รู้ได้ เขาบอกว่าเจ้าของสนามชอบพายเรือ จึงขุดคลองให้เชื่อมกันหมดทั้งสนามจะได้พายเรือเที่ยวเล่นในยามเย็น ข้อเท็จจริงเป็นอย่างไรไม่รู้ได้ แต่ที่แน่ๆ ปีหนึ่งๆ เห็นแค้ดดี้ของผมคนหนึ่งที่มีอาชีพเสริมคือรับซื้อลูกกอล์ฟที่งมจากสนามต่างๆ เอามาขายต่อบอกว่า ที่สนามเอกชัยนี่ ปีหนึ่งๆ สามารถงมลูกกอล์ฟได้หลายแสนลูก สร้างรายได้ให้กับสนามอย่างเป็นกอบเป็นกำ แต่ในที่สุดก็ทนเสียบ่นของนักกอล์ฟไม่ไหวต้องถมคูคลองไปมากหลาย แต่กระนั้นที่เหลืออยู่ก็ยังกลืนลูกกอล์ฟได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผมเคยไปเล่นครั้งแรก ลูกกอล์ฟลงน้ำไปสามลูก พอไปเล่นครั้งที่สองทั้งที่รู้สนามพอควรแล้วนะกลับหมดลูกไปถึง 7 ลูก ก็มีอย่างที่ไหน บางหลุมผมตีออกไปตรงๆ แท้ๆ แต่แค้ดดี้บอกว่าดีเกินไป กอล์ฟมีด้วยหรือครับที่ตีดีเกินไป ลูกเลยแฟร์เวย์ลงน้ำไปเสียฉิบ วันนั้นเมื่อผมและเพื่อนเล่นมาถึงหลุม 13 ซึ่งเป็นหลุมที่ห่างจากคลับเฮาส์ที่สุด หลุมนี้เป็นหลุมที่มีบ่อน้ำข้างหน้า ข้างๆ และหน้ากรีน(ถ้าจำไม่ผิดนะ) เห็นชาวญี่ปุ่นสองคนนั่งคุยกันอยู่บนสะพาน คนหนึ่งเคาะลูกกอล์ฟในมือกับพื้นสะพาน อีกคนบอกให้เราผ่านไปได้ ผมและเพื่อนเอ่ยปากขอบคุณที่ให้ผ่าน ผมอดไม่ได้จึงถามว่าทำไมถึงไม่เล่นต่อ ชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งตอบผมว่า ไม่มีลูกกอล์ฟแล้วคือลูกลงน้ำหมดแล้ว ผมก็ชี้ที่ลูกในมือ เขาบอกว่านี่ลูกพัทท์ ผมไม่อยากถามต่อว่าหมดไปกี่ลูกหรอก มันช้ำใจเกินไปกระมัง ไปที่สามย่านบ้าง อย่างที่ผมบอกไว้แล้วว่าผมมีเพื่อนอยู่เกือบทุกคณะ แต่ที่ผมชอบไปที่สุดก็คือคณะที่เรียนวิชาเกี่ยวกับการปกครอง เพราะนอกจากจะมีเพื่อนสนิทอยู่สองสามคน ยังมีสาวที่ชื่อปรางค์(นามสมมติ) เธอหน้าตาน่ารักมาก เหมือนตุ๊กตา ผิวขาวๆ ยิ้มสดใส ฟันซี่เล็กเรียงกันอย่างสวยงาม แถมยังมีลักยิ้มที่แก้มซ้ายสามารถดึงใจชายอย่างผมให้ตกหลุมได้ซึ่งไม่ใช่ง่ายๆ เมื่อประเมินสถานการณ์ดูแล้ว ผมจะใช้วิธีการอย่างหนานั้นคงไม่สำเร็จ เพราะปรางค์เป็นคนขี้อายมากจนถึงมากที่สุด ถ้าเธอรู้ว่าใครมาตั้งท่าป้อและจะเดินเข้าหา เธอจะหายวับไปกับตาได้ทันที ผมจึงต้องวางท่าเฉยอย่างเดียว และแอบลอบมองให้เธอได้รู้บ้าง เมื่อสอบถามจากเพื่อนๆ ถึงรายละเอียดในชีวิตประจำวันของปรางค์จนเป็นที่แน่ชัดตามตำรายุทธที่ว่า “รู้เขา รู้เรา รบสิบครั้งชนะสิบเอ็ดครั้ง” นั้นเป็นสัจจะธรรมเสมอ เชื่อไหมว่าผมรู้แม้กระทั่งว่าเธอชอบเลี้ยงปลาตู้ มีทั้งหมดกี่ตัว และเลี้ยงมันด้วยอาหารอะไร ยี่ห้อใด เมื่อเห็นแล้วว่าจะตามจีบที่คณะคงไม่มีวันสำเร็จแน่ ผมจึงใช้วิธีจู่โจม ไม่ให้เธอได้ตั้งตัวติดนั่นคือบุกไปหาที่บ้านเลย โธ่! ปลายังรู้ว่ามีกี่ตัว แล้วบ้านไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่ใช่นายเอกน่ะซี ผมกดออดหน้าบ้าน ไม่นานนักลุงสูงอายุคนหนึ่งมาเปิดประตูให้ ผมยกมือไหว้อย่างนอบน้อมโดยไม่สนใจว่าจะเป็นคนสวนหรือใคร ท่านว่ามือไม้อ่อนเข้าไว้ ใจคนย่อมละลายได้ไม่ยาก “ผมชื่อ เอก ครับ เป็นเพื่อนคุณปรางค์ จะมาขอพบคุณปรางค์ครับ คุณปรางค์ฝากผมซื้ออาหารปลาน่ะครับ ผมผ่านมาแถวนี้พอดีเลยแวะเอาให้น่ะครับ” ผมจำเป็นต้องโกหก ไม่เช่นนั้นจะอ้างว่าอะไร คุณลุงหน้าตาใจดีบอกว่า “อ้อ เป็นเพื่อนลูกปรางค์หรือ? เข้ามาก่อนสิหลานชาย” เห็นหรือยังว่ามือไม้อ่อนไว้ก่อนเป็นต่อ เพราะคนที่ผมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมเป็นพ่อของปรางค์นั่นเอง เข้ามาถึงในห้องรับแขก พ่อของปรางค์อุตส่าห์รินน้ำให้ผมเอง แต่ผมก็เห็นอยู่จะปล่อยให้ท่านรินน้ำให้เด็กอย่างผมได้อย่างไร ผมกุลีกุจอยื่นมือเข้าช่วยอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด ส่วนเด็กรับใช้นั้นพ่อของปรางค์ให้ไปตามปรางค์มาจากบนบ้าน พอปรางค์ลงมาเห็นหน้าผมๆ รู้ว่าเธอจำผมได้ แต่เธอทำหน้าเหรอหราเหมือนเจอผี อ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง จนผมต้องรีบเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกันเองเพื่อกลบเกลื่อนที่ผมได้โกหกพ่อของปรางค์เอาไว้ว่า “หวัดดีปรางค์ ดื่มน้ำไหม เรารินให้เอง” ปรางค์ยังเซ่ออยู่และยังเซ่อต่อไปเพราะผมน่าจะเป็นคนสุดท้ายในโลกที่เธอคาดว่าจะได้พบ เธอตอบตะกุกตะกักว่า “ไม่เป็นไร” สายตาเธอนั้นจ้องหน้าผมไม่กระพริบ เดินลงบันไดมาเหมือนถูกสะกด ผมต้องส่งยิ้มให้อย่างกว้างขวาง คุณพ่อของปรางค์ก็แสนดี ปลีกตัวออกไปนอกบ้าน พลางบอกว่า “คุยกันตามสบายนะ พ่อจะไปทำสวนต่อ” ผมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมอีกครั้ง และพูดกับปรางค์ว่า “ผมซื้ออาหารปลามาฝาก ที่บ้านผมก็เลี้ยงปลา บังเอิญวันก่อนผมคุยกับเพื่อนๆ เรื่องสัตว์เลี้ยง คุยไปคุยมาไหงคุยถึงปรางค์ได้ก็ไม่รู้ เห็นเพื่อนบอกว่าปรางค์ชอบเลี้ยงปลา บังเอิญวันนี้ไปซื้ออาหารปลาก็เลยนึกถึง เลยซื้อมาเผื่อ” ที่บ้านผมไม่ได้เลี้ยงปลาหรอก หมาหรือแมวก็ไม่มี ผมก็โม้ไปอย่างนั้นแหละ “แล้วเธอรู้จักบ้านปรางค์ได้ยังไง?” “ผมชื่อเอกครับ” ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองจนเกินไปว่าปรางค์จะรู้ชื่อผม แท้จริงเธอไม่รู้หรอก แต่อย่างน้อย คำพูดของปรางค์ทำให้ผมใจชื้นขึ้น เพราะหากถามผมว่า “คุณเป็นใคร?” ผมคงหน้าม้าน ไม่รู้จะพูดยังไงต่อแน่ ผมอธิบายแบบโกหกผสมความจริงว่า “ก็หลังจากที่เราคุยกันถึงปรางค์เรื่องปลา ผมก็แสร้งถามไปถามมาเพราะใจน่ะอยากรู้อยู่แล้ว จนได้ความนี่แหละ” “คุณใจกล้ามากนะที่มาหาปรางค์ถึงที่บ้าน แล้วคิดหรือว่าปรางค์จะต้อนรับ” คนที่ดูขี้อายๆ กลับเป็นแม่เสือตัวน้อยๆ ด้วยคำพูดตรงๆ แบบนั้นทำให้ผมต้องปั่นสมอง หาคำตอบที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด “ผมไม่คิด แต่ที่ไม่คิดไม่ใช่คิดว่าปรางค์จะต้อนรับหรือไม่ แต่ไม่คิดว่าปรางค์จะขับไล่ไสส่งคนที่เปิดเผย ไม่มีอะไรต้องปิดบัง กล้ามาถึงบ้าน ไม่ทำลับๆ ล่อๆ แต่ถ้าปรางค์จะไม่ต้อนรับจริงๆ ก็สมควรอยู่หรอก เพราะผมเป็นใครก็ไม่รู้ แค่เคยเห็นหน้าที่คณะบ้างก็เท่านั้น จะว่าไปผมก็ทำเกินไปจริงๆ ผมขอโทษด้วย และหวังว่าปรางค์จะให้อภัย งั้นผมกลับล่ะ แต่ขอให้รับอาหารปลานี้ไว้เพราะที่บ้านผมไม่ได้เลี้ยงปลาหรอก ผมอ้างไปอย่างนั้นเอง” อย่างแรกผมต้องปรามให้เธอเห็นว่าเธอควรจะเป็นคนอย่างไร ชี้ให้เธอเห็นว่าผมเป็นคนอย่างไรที่เธอควรจะต้อนรับ ในเวลาเดียวกันเธอย่อมมีสิทธิที่จะปกป้องความเป็นสุภาพสตรีของเธอ และตำหนิตัวเองไปในที แต่ไม่วายที่จะทดสอบความสนใจของเธอที่มีต่อผมบ้างหรือไม่ อีกยอมรับผิดทั้งที่ในใจคิดอีกอย่าง สุดท้ายคือยอมรับของกำนัลที่ผมนำมาให้เป็นการปูทาง แม้ว่าจะเป็นของเพียงเล็กน้อยก็ตาม ผมไม่รอฟังคำตอบ ไม่มองหน้าปรางค์ หันหลังกลับออกจากบ้านทันที แต่เดินอย่างช้าๆ ไปไหว้คุณพ่อของปรางค์ที่กำลังพรวนดินต้นไม้ที่ริมรั้วด้านข้าง เดินไปยังไม่ถึงครึ่งทาง เสียงฝีเท้าน้อยๆ วิ่งตามผมออกมา บอกว่า “เดี๋ยว เอก ไปให้อาหารปลากับเราก่อนสิ” นี่เป็นกลยุทธอีกวิธีหนึ่งที่ใช้พิชิตใจสาว เราต้องสร้างความเหลือเชื่อ ไม่เหมือนใครให้เกิดขึ้นให้จงได้ โดยทั่วไปส่วนใหญ่แล้ว ผู้หญิงจะไม่ชอบผู้ชายที่ซื่อบื้อหรอก ยิ่งสามารถสร้างความประหลาดใจให้กับเธอได้ หรือสร้างความแตกต่างไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่เป็นคู่แข่งได้ รับรองว่าจะเป็นต่อทำคะแนนขึ้นนำได้ไม่ยาก แต่อย่าลืมนะครับว่า “เหนือฟ้ายังมีเทวดา” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 13 พ.ย. 47 09:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เสาร์สวัสดิ์ค่ะ......พี่ซุนทองฯ และมิตรรักทุกท่าน คุณ Ping Guy คะ ขอบคุณนะคะ ขอให้สมพรปากค่ะ ขึ้นเงินเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "รู้เขา รู้เรา รบสิบครั้งชนะสิบเอ็ดครั้ง” มีโบนัสด้วย “เหนือฟ้ายังมีเทวดา” แล้วเหนือเทวดามีอะไรเอ่ย........ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 47 10:22:01 จากคุณ : jita - [ 13 พ.ย. 47 10:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณจิตาครับ ไหนเฉลยหน่อยสิว่า ซุนทอง คืออะไร? ส่วนเหนือเทวดาจะมีอะไรผมไม่รู้ ใครรู้ช่วยบอกที... อ่านต่อนะครับ ผมหยิบอัลบัมรูปอีกเล่มหนึ่งออกมาเปิดดู พลางนึกในใจว่า ‘ทำไมถึงมีแต่รูปตีกอล์ฟเต็มไปหมดหว่า’ หน้าแรกของเล่มนี้เป็นรูปที่ถ่ายที่สนามกอล์ฟหลวงหัวหินนานมาแล้วเหมือนกัน สมัยก่อนสนามรถไฟ หัวหิน พื้นสนาม หญ้าจะไม่ฟูนุ่ม เขียวขจีอย่างเช่นทุกวันนี้ หญ้าจะขึ้นเป็นหย่อมๆ บนพื้นที่แข็งเหมือนหิน เวลาตีลูกออกไปที ลูกจะควบปุเลงๆ ดีดซ้ายบ้าง ขวาบ้างไปตามยถากรรม บริเวณที่มีหญ้าเขียวๆ เป็นบริเวณที่อยู่ในระยะของหัวสปริงเกอร์ที่พ่นน้ำถึงเท่านั้น เลยดูเหมือนโอเอซิสในทะเลทรายกระนั้น บนแฟร์เวย์ที่น่าจะเรียกว่า อันแฟร์เวย์(unfairway) มากกว่าเพราะแทบทุกลูกจะไปซุกตามซอกหญ้าเหมือนนางอาย หากหวังว่าลูกจะลอยเด่นเป็นสง่าจะมีอยู่แต่ในฝันเท่านั้น ขนาดธงที่ปักบนกรีนในหลุมยังทำด้วยไม้ไผ่เลยนับประสาอะไรกับอย่างอื่น นักกอล์ฟที่ฝีมือพื้นๆ ตีไม่ค่อยจะแม่นลูกคือตีหลังลูกนั่นแหละ ลูกจะถูกทรายที่พื้นดินดันออกไปเสียก่อน นอกจากจะไม่ได้ระยะแล้วยังสะท้านข้อมือ ผ่านไปถึงท่อนแขน ลามไปถึงไหล่ คอ และศีรษะคือหัวเสียนั่นเอง บรรดานักกอล์ฟเจ้าถิ่นถึงนิยมการเล่นแบบเคาะให้ลูกวิ่งขึ้นกรีนมากกว่า ส่วนผมเป็นนักกอล์ฟชาวกรุงที่ถนัดการโยนมากกว่า แต่หากพลาดตีหลังลูกไปเพียงนิดเดียว พื้นที่เป็นทรายแข็งจะดันลูกให้ไปเพียงสอง สามฟุตเท่านั้น พอจะเล่นแบบเคาะลูกให้วิ่งไปบ้างก็กะระยะและน้ำหนักไม่เป็น สั้นบ้าง ยาวบ้างจนให้ความรู้สึกใหม่ว่าถ้าอยากจะได้คะแนนดีๆ จากที่นี่ก็คิดผิด สนามกอล์หหลวงหัวหินจึงเป็นสนามกอล์ฟที่ผลิตนักกอล์ฟมืออาชีพชั้นนำของประเทศทุกยุคทุกสมัยเสมอมา สนามกอล์ฟหลวงหัวหินมีมนต์เสน่ห์อย่างลึกล้ำ ไปหัวหินทีไรไม่ไปเล่นก็เหมือนไปไม่ถึงหัวหิน อย่างหลุม 10 ปัจจุบัน(เมื่อก่อนคือหลุม 1) ตอนจะตีช๊อต 2 ขึ้นกรีน เห็นกรีนยกสูงๆ อย่างเป็นธรรมชาติของสนามกอล์ฟที่สร้างบริเวณเชิงเขาแล้ว มันให้ความรู้สึกที่ว่านี่แหละสนามกอล์ฟต้องเป็นแบบนี้ อีกหลุมหนึ่งคือหลุมที่ 13 เป็นหลุมที่บาดใจหลุมหนึ่ง ถ้าคุณตีระยะกลางๆ ต้องตีวางลูกไปทางซ้าย ลูกจะอยู่ใกล้เคียงระดับเดียวกับธง แต่จะมีเหวลึกกั้นกลางเอาไว้ ทำให้ต้องตีแม่นยำอย่างที่สุด หากตีหลังลูกๆ ไปได้ไม่ไกล ต้องไปตะแคงตีช๊อตต่อไปด้วยความทุลักทุเลแน่นอน แต่ถ้าเป็นคนตีไกลพอสมควรสามารถตีข้ามเนินไปได้ ลูกจะไปอยู่ที่ก้นเหวเหลือระยะประมาณร้อยหลาเศษนิดหน่อยขึ้นเขาขนาดตึกห้าชั้น คุณต้องเลือกเหล็กให้พอดีซึ่งบางครั้งผมเคยตีมาตรงนี้ แต่ไม่เคยเลือกเหล็กได้ถูกต้องสักครั้ง ถ้าตีรวบออกซ้าย อย่าคิดว่าจะตีเลย หาลูกยังยาก อย่างที่บอกแหละว่าหลุมนี้มีเหวกั้นกลางเอาไว้ กรีนจึงลอยเด่นมองไม่เห็นโคนธงว่าปักอยู่ที่ไหน ผมเล่นมาก็หลายปี ที่หลุมนี้ไม่เคยได้เบอร์ดี้สักครั้ง พาร์ประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ นอกนั้นก็คิดเอาเอง มิตรภาพของเราทั้งสามคือผมกับเมย์ และผมกับปรางค์เริ่มงอกงามขึ้นเป็นลำดับทั้งที่ผมไม่ได้มีเวลาให้กับทั้งสองคนมากเท่าใด เพราะเวลาที่ใช้ไปส่วนใหญ่คือที่มหาลัยกับแหม่มเป็นอันดับแรก รองอันดับแรกคือกอล์ฟ รองอันดับสองคือปรางค์และเมย์ หากใครสงสัยว่าผมจัดสรรเวลาอย่างไร บอกได้เลยว่า ห้าวันทำการผมจะอยู่ที่มหาลัยกับแหม่มบ้าง เล่นกอล์ฟบ้างตามแต่เวลาเรียนจะอำนวยหรือใจจะอำนวยสุดแล้วแต่ว่าอย่างใดจะมีน้ำหนักมากกว่ากัน อาจมีบ้างบางคราวที่แวะไปหาปรางค์หรือเมย์ที่คณะ ส่วนวันเสาร์อาทิตย์จะเป็นของปรางค์และเมย์ วันเสาร์และอาทิตย์นั้นผมจะไม่เล่นกอล์ฟอย่างเด็ดขาดเพราะนอกจากนักกอล์ฟจะเยอะ เสียเวลามากคือแทบจะทั้งวัน ไม่สนุกเพราะเสียนิสัยที่เล่นแบบสบายๆ มาจนชิน จะให้มานั่งคอยคราวละ 5 นาทีกว่าจะได้ตีแต่ละช็อต ผมไม่เอาด้วยเด็ดขาด ก็ผมมีโอกาสเลือกเล่นได้ในวันธรรมดา จะเช้า หรือบ่ายก็สุดแท้แต่ ที่จะหนักหนาสาหัสเห็นจะเป็นวันเกิดของตัวเองที่ต้องไม่ซ้ำกันถึง 4 วัน วันหนึ่งคือวันเกิดของตัวเองจริงๆ ส่วนอีกสามวันก็เป็นของแต่ละคนที่ไม่ผมก็เธอๆ จะไปกินข้าวฉลองวันเกิดจอมปลอมของผมกัน ดังนั้นที่บ้านผมโดยเฉพาะน้องๆ จะงงว่าทำไมผมถึงได้รับการ์ดอวยพรวันเกิดปีละหลายวันจัง ที่แย่คือวันปีใหม่หรือวันสิ้นปีที่มีอยู่แค่วันเดียว แต่วันหรือคืนนั้นจะต้องกลายเป็นวันที่ผมต้องอยู่คนเดียวโดยอ้างกับทั้งสามสาวว่าผมต้องอยู่กับครอบครัว เมื่อรายละเอียดของแต่ละคนมีมากมาย ผมจึงจำเป็นต้องมีสมุดโน๊ตไว้จดรายละเอียดทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นวันเกิดของใคร ใครชอบอะไร ไม่ชอบอะไรฯลฯ เพื่อป้องกันความผิดพลาดซึ่งความจริงเป็นประโยชน์แก่ตัวเองมากในภายหลังเมื่อผมเรียนจบและเริ่มทำงานเพราะรู้จักการบริหารอย่างมีประสิทธิภาพ อีกอย่างการคบสาวถึงสามคนในเวลาเดียวกัน คุณต้องมีสติอย่างดีเยี่ยม อย่าเผลอเรียกชื่อผิดๆ ถูกๆ เข้าล่ะถ้าไม่อยากเห็นใบหน้ามีรอยโดยไม่จำเป็น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะไม่มีปัญหาเกิดขึ้น มีแน่ จะช้าหรือเร็วเท่านั้น ในขณะที่ผมมีเพื่อนอยู่ตามคณะต่างๆ ของทั้งสองมหาลัย ทั้งเมย์และปรางค์จะไม่มีได้อย่างไร มันเริ่มจากเมย์ก่อน “มีเพื่อนชั้นที่คณะนั้น ที่มหาลัยนั้นบอกชั้นว่าเธอไปที่คณะเค้าบ่อยๆ ถามหน่อยสิ เธอไปทำอะไร?” ผมอดสะดุ้งไม่ได้ทั้งที่เตรียมใจไว้ก่อนแล้วว่าวันหนึ่งอาจมีการซักฟอกเกิดขึ้น ผมตอบหน้าตาเฉยว่า “ไปหาเพื่อนน่ะซี ถามได้” “เธอเป็นเพื่อนปรางค์ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ใจผมนั้นนึกว่า ‘โอ้โฮ! แม่คุณไม่อ้อมค้อมเลย ยิงเข้าเป้าตรงๆเลยนะ’ และฝืนตอบว่า “ก็นอกจากปรางค์ ชั้นก็มีเพื่อนคนอื่นอีกนี่นา” ผมต้องทำใจดีสู้เสือ ตอบไปจ้องตาเธอเขม็ง “แล้วปรางค์ล่ะ เธอไปรู้จักตั้งแต่เมื่อไหร่?” “ปรางค์ก็เป็นเพื่อนของเพื่อนน่ะซี ไม่น่าถาม” “แล้วเธอคบปรางค์แบบไหน?” “หมายความว่ายังไง คบแบบไหน? ” “ก็...คบแบบที่เธอคบกับชั้นหรือเปล่าล่ะ?” “แล้วเราคบกันแบบไหนล่ะ?” “ทำเป็นยอกย้อนดีนักนะ” “ใครว่า ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเราคบกันแบบไหน?” แล้วปรางค์ก็ถามคำถามชุดคล้ายกัน จะต่างกันตรงที่ปรางค์นั้นอ่อนโยนกว่า “เอกรู้จักเมย์ที่ท่าพระจันทร์ไหม?” ผมไม่อ้อมค้อม ตอบปรางค์ไปตามตรงว่า “ถ้าเป็นเมย์ที่อยู่คณะนั้นล่ะก็ รู้จัก” “เอกคบกับเมย์แบบเดียวกับที่คบกับปรางค์หรือเปล่า?” “อย่าเพิ่งโกรธนะ ถ้าเอกจะถามว่า ปรางค์ล่ะคบกับเอกแบบไหน?” พอถูกผมย้อนถามเข้าให้ปรางค์ก็อึ้ง ไม่รู้จะตอบผมว่ายังไง ได้แต่ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ผมรู้สึกสงสารจับจิตจนต้องพูดแทนเธอว่า “ถ้าปรางค์คบกับเอกแบบแฟน เมย์ก็ไม่ใช่ แต่ถ้าปรางค์คบกับเอกแค่เพื่อน เมย์ก็เหมือนกัน” ผมรู้ว่าเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด แต่เชื่อเถิด ถ้าเป็นความระแวงที่เกิดขึ้นในใจของผู้หญิงแล้ว ไม่มีวันที่เธอจะแล้วแก่ใจได้ง่ายๆ จนบังคับให้ผมต้องเปิดตำรายุทธอีกครั้งหนึ่ง เมื่อวันหนึ่งเมย์เกิดป่วยต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดไส้ติ่ง ผมตัดสินใจเด็ดขาด เอ่ยปากชวนปรางค์ว่า “เพื่อนเอกที่ท่าพระจันทร์บอกว่าเมย์ไม่สบายเข้าโรงพยาบาล เราไปเยี่ยมเมย์กันไหม?” ปรางค์งงเพราะนึกไม่ถึงว่าผมจะชวนเธอไปเยี่ยมเมย์ แต่พยักหน้าตอบรับ เราแวะซื้อขนมแถวสยามไปเป็นของเยี่ยม และพาปรางค์ไปที่โรงพยาบาลทันที เมื่อถึงโรงพยาบาลผมต้องแกล้งถามที่ประชาสัมพันธ์ว่าเมย์อยู่ห้องเบอร์อะไร ทั้งที่ผมรู้ดีอยู่แก่ใจและไม่อยากให้ปรางค์รู้สึกว่าผมรู้ดีจนเกินควร เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมรู้สึกโล่งอกที่ไม่มีเพื่อนของเมย์เลยสักคน ผมเป็นคนยื่นขนมให้เมย์และบอกว่า “เมย์ นี่ปรางค์นะ ปรางค์นี่เมย์” ผมเห็นทั้งสองสาวยิ้มให้แก่กัน ไต่ถามทุกข์สุขกันราวกับเป็นเพื่อนกันมาสักชาติ ใจนั้นสับสนคิดไม่ออกว่าที่ทำไปนี้ถูกหรือผิดกันแน่ เมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลา ผมชวนปรางค์กลับ ขณะที่อยู่ในรถ ผมพูดขึ้นว่า “ปรางค์เห็นไหมว่าหากผมมีอะไรกับเมย์ ผมจะกล้าพาปรางค์ไปเยี่ยมเมย์หรอกรึ?” เช้าวันรุ่งขึ้น ผมซื้อโจ๊กไปฝากเมย์แต่เช้าตรู่ ป้อนโจ๊กให้เมย์กินด้วยมือของตัวเอง และบอกว่า “เห็นไหมเมย์ ถ้าชั้นมีอะไรกับปรางค์ ชั้นจะกล้าพาปรางค์มาเยี่ยมเธอรึ?” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 13 พ.ย. 47 11:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอ้โหท่านพี่...... มีเราอ่านกะตอบกันสองคนเอง..... คนอื่นหายไปไหนกันจ๊ะ ตำราจีบสาวมีเป็นกระตั๊กเลยนะท่านพี่ ...... เหอ...เหอ....เหอ......เจ้าจงระวังเอาไว้ จากคุณ : jita - [ 13 พ.ย. 47 13:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ครายบอกว่าสองคน มีแรดตัวนี้ซุ้มอ่านอยู่ คร๊าบ เฮ่อ อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียนมหา'ลัย มีแต่เรื่องวุ่นๆแบบนี้เลยแหล่ะ แต่ผมไม่มีครับ เพราะจีบสาวไม่เป็น จากคุณ : แรด(ซุ้มอ่านมิใช่แอบจิต)เหิน) (tiboon) - [ 14 พ.ย. 47 12:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมก็ตามอ่านอยู่เหมือนกันนะครับ ชอบข้อเขียนของคุณทองประกาย สมัยมัธยมเป็นโรงเรียนชายล้วน ไม่มีประสบการณ์เลย พอเข้ามหาลัย โอ้โฮ ว้าวววววววววว เกือบรีไทร์เลยครับ แต่ชีวิตมหาลัยนี่ สนุกและมีคุณค่าแห่งการจดจำมากนะครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 15 พ.ย. 47 08:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าว แล้วไม่นับผมเป็นคนแล้วรึ จากคุณ : Ping Guy - [ 15 พ.ย. 47 09:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านต่อนะครับ แม้สนามกอล์ฟหลวงหัวหินจะไม่มีบ่อน้ำสักบ่อ แต่สมัยก่อนข้างแฟร์เวย์จะเป็นป่ารกทึบ ถ้าลูกหลุดเข้าไปจะหาเจอได้ยากยิ่ง ตั้งแต่เล่นที่สนามนี้มา ไม่เคยสักครั้งที่ลูกจะไม่หายทั้งที่ไม่มีน้ำเลยนะ ที่ข้างกรีนหลุม 13 ริมเชิงเขา จะมีซุ้มขายน้ำและอาหาร และมีลิงไม่น้อยที่มาคอยแย่งชิงอาหาร เช่นเดียวกับที่หลุม 4 ซึ่งเป็นหลุมพาร์ 3 ข้ามเหว ด้านหลังกรีนเป็นหน้าผาหินสูงชัน ตอนเย็นๆ แดดร่มลมตกจะเห็นบรรดาศิษย์เห้งเจียมาไต่หน้าผาเล่นหรือเปล่าไม่รู้ แค้ดดี้เล่าให้ฟังว่า บางทีถ้าเผลอๆ มันคือลิงจะดอดมาหยิบลูกกอล์ฟไปหน้าตาเฉย เพราะพอตีลูกออกจากแท่นทีเสร็จ จะต้องเดินลงเหวลึกประมาณตึกสามชั้นเป็นอย่างน้อย และปีนขึ้นจากเหวถึงกรีน ลูกก็หายไปซะแล้ว หลุม 14 (หลุม5 เดิม) ที่หัวหินเป็นอีกหลุมหนึ่งที่สวยดี เป็นหลุมพาร์ 3 ระยะประมาณ 150 หลาจากทีขาว มีเหวกั้นกลางอีกตามเคย ถ้าตีไม่ออนหรืออยู่ข้างๆ กรีนจะทำพาร์ได้ยากมาก เมื่อก่อนกรีนจะราบเรียบ แบนๆ แต่ใช่ว่าจะพัทท์ง่ายๆ เนื่องจากเป็นสนามที่อยู่เชิงเขานั่นเองทำให้กะน้ำหนักและไลน์ค่อนข้างจะลำบาก ประกอบกรีนจะมีหญ้าอยู่สองประเภท บางกรีนใช้หญ้านวลน้อยเวลาพัทท์ทวนหญ้าต้องกล้าหาญเป็นพิเศษ บางกรีนรู้สึกจะใช้หญ้าเบอร์มิวด้า แต่ยากพอกัน เมฆค่อยตั้งเค้าขึ้นอย่างเงียบๆ เมื่อไรจะจับเป็นกลุ่มก้อนหนาแน่นและตกลงมาเป็นฝน ไม่มีใครบอกได้ เมย์โทรมาหาผมที่บ้านและบอกให้ผมไปรับ พอเมย์ขึ้นรถเท่านั้น น้ำตาก็พรั่งพรูออกมา ไม่พูดจาอะไรสักคำ เอาแต่ร้องไห้จนผมใจเสีย ไม่นึกเหมือนกันผู้หญิงที่ดูแกร่งๆ แบบเมย์จะร้องไห้ ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เมย์ร้องไห้จะเกี่ยวกับผมหรือเปล่า แต่ลางสังหรณ์บอกกับตัวเองว่ามันต้องเกี่ยวกับผมแน่ และวันนั้นเป็นวันที่ผมได้รู้ความจริงหลายอย่าง มันมากเสียจนผมไม่เชื่อว่าจะเป็นไปได้ “เมย์ บอกหน่อยสิว่าเป็นอะไร” ผมรู้ตัวว่าเสียงอ่อย ผมส่งกล่องทิชชูให้ทั้งกล่อง ไม่น่าเชื่อว่าเธอใช้ซับน้ำตาจนหมด เมื่อเธอเริ่มพูด สิ่งที่ผมรู้จากเธอทำให้ใจหายแว๊บ “เมย์ชอบเอกมากนะ” จะไม่ใจหายได้อย่างไรในเมื่อตัวเองเริ่มทบทวนสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นมาโดยตลอดนั้นผมกล้ายืนยันได้ว่าสิ่งที่ผมปฏิบัติต่อเธอไม่มีอะไรที่เกินขอบเขตไปสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ ผมมั่นใจว่าผมให้เกียรติเธอเสมอทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่ว่าเพื่อนสนิทที่ชอบถามว่าไปถึงไหนแล้ว ผมก็จะบอกไปแบบกลางๆ ว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนที่เข้าใจกันได้ดี ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นเพราะมันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ และไม่เคยพยายามจะทำอะไรให้มากไปกว่านั้นเลย หากจะถามความรู้สึกของผมจริงๆ ที่มีต่อเธอ ผมบอกได้ว่า ผมนิยมชมชอบมากกว่าเพื่อนผู้หญิงคนอื่น จะยกเว้นแต่ปรางค์และแหม่มที่ผมให้ความรู้สึกในแบบเดียวกัน แต่มันก็เหมือนมีเส้นที่กีดขวางเอาไว้เพียงแค่นั้น ไม่มากไปกว่านั้นไม่ว่าจะกับใคร ผมเริ่มถามตัวเองต่อไปว่า หรือการกระทำของผมแบบนั้นมันบังเอิญไปผูกใจของเธอเข้า ในขณะที่ถ้าเป็นคนอื่นอาจไม่รู้สึกอย่างที่เธอรู้สึกก็ได้ หมายความว่าหากผมแสดงอาการของการเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ได้ ชอบเอาเปรียบผู้หญิง เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เมย์อาจถอยห่างผมไปเลยก็เป็นได้ ผมขับรถไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง มารู้ตัวอีกทีก็ถึงพัทยาแล้ว ผมขับรถเข้าถนนเรียบหาด เลี้ยวเข้าถนนซอยเล็กๆ และจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ยังไม่ทันบีบแตรรถ คนเฝ้าบ้านออกมาเปิดประตูรั้วให้ ผมส่งเงินให้จำนวนหนึ่งบอกให้ไปซื้อเครื่องดื่มและอาหารเที่ยง “ผมจะนั่งเล่นที่ระเบียงนะ ลุง” เมย์เลิกร้องไห้แล้ว แต่ขอบตาแดงก่ำ หันมาถามผมว่า “นี่บ้านเธอหรือ?” “เปล่า บ้านพ่อ เราไปนั่งเล่นที่ระเบียงนะ” บ้านตากอากาศหลังใหญ่สร้างเกือบเต็มเนื้อที่มีบันไดขึ้นบนบ้านที่ด้านหน้าซึ่งเป็นระเบียงบ้าน มีเตียงผ้าใบขนาดใหญ่สองตัวตั้งอยู่เคียงกัน ที่ริมระเบียงด้านหนึ่งมีโต๊ะอาหารและเก้าอี้เสียบอยู่เจ็ดแปดตัว ผมเข้าไปในบ้าน หยิบหมอนออกมาสองใบ ส่งให้เธอใบหนึ่ง นั่งเอนลงที่เตียงผ้าใบตัวหนึ่งใช้หมอนหนุนศีรษะ เมย์นั่งเอนลงข้างๆ ผมถามขึ้นว่า “เมย์กับปรางค์คุยกันใช่ไหม หลังจากวันนั้นที่ชั้นพาปรางค์ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล?” “ใช่” จะบอกว่าแปลกใจก็ใช่ จะบอกว่าไม่แปลกใจก็ใช่อีกที่ทั้งเมย์และปรางค์กลับมาติดต่อกัน มันไม่เหนือความคาดหมายมากเกินไป ผมเลยตัดสินใจบอกว่า “งั้นชั้นจะบอกเธอตามตรงนะว่าชั้นไม่เข้าใจความรู้สึกของทั้งเธอและปรางค์เลย ไม่มีใครพูด ไม่มีใครบอก ความเข้าใจของชั้นคือเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น ถามว่าชั้นจีบเธอและปรางค์หรือเปล่า ชั้นยอมรับว่าใช่ แต่เธอเข้าใจไหมว่า เมื่อไม่มีใครสักคนที่แสดงท่าทีอะไรเลย และชั้นก็ไม่เคยคิดว่าจะจีบใครสำเร็จ สิ่งที่เธอทั้งสองคนแสดงออกต่อชั้นก็มีแต่ความเป็นมิตรที่ดีต่อกัน และชั้นก็พอใจถ้าจะต้องเป็นแบบนั้น” “แล้วทำไมเธอต้องจีบทีเดียวสองคนพร้อมกันล่ะ?” “มันอาจจะเป็นสันดานที่ไม่ดีของผู้ชายอย่างชั้นก็ได้ เพราะชั้นก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะชอบชั้นหรือเปล่า หรือชอบแบบไหน” “เธอก็เลยจีบอีกคน ไว้เผื่อเลือก” “ชั้นไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าเผื่อเลือกหรือเปล่า ถ้าเธอจะบอกว่าใช่ก็ใช่ แต่ทุกอย่างมันไม่มีอะไรให้ชั้นแน่ใจได้สักอย่าง ถ้าชั้นมั่นใจนะว่าเธอมีใจกับชั้นบ้าง ชั้นก็คงไม่จีบปรางค์หรอก” “แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วนี่” “งั้นชั้นถามอะไรอย่างนะ ในเมื่อเธอคุยกับปรางค์แล้ว เธอรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับใจของปรางค์บ้าง?” “ลองเดาดูสิ” “ถ้าให้ชั้นเดา ชั้นก็เดาว่าปรางค์ก็คงไม่ต่างอะไรจากเธอเท่าไหร่ จริงไหม?” “ทำไมถึงเดาอย่างนั้น?” “ก็เพราะถ้าไม่เป็นอย่างนั้น เธอคงไม่ถึงกับโศกาถึงเพียงนั้น เพราะเธอคงเดาได้ว่าวันหนึ่งชั้นก็ต้องคุยกับปรางค์ และชั้นก็คงได้รู้ความจริง เธอก็เลยเลือกที่จะบอกชั้นเป็นคนแรกเสียก่อน เรียกว่าชกก่อนเป็นต่อ” “ช่างมั่นใจตัวเองขนาดนั้นเชียวนะ” “ตรงข้าม อย่างที่ชั้นบอกเธอแหละว่าชั้นไม่ได้มั่นใจอะไรเลยสักนิดเดียว แต่ตอนนี้มันต่างกัน” “แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป” “ไม่รู้สิ แต่ชั้นจะทำอย่างดีที่สุดแล้วกัน” “กับทั้งสองคน?” “ก็เธอสองคนเข้าใจกันดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 15 พ.ย. 47 12:46:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านต่อเลยนะครับ เราทานอาหารเที่ยงกันที่ระเบียงบ้าน ผมมีความรู้สึกว่าเมย์เริ่มเข้าใจผมขึ้นบ้าง ส่วนความผิดของผม ถ้าเธอจะคิดว่าเป็นความผิด แต่เธอไม่ได้พูดถึงอีกจะด้วยความรู้สึกอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมต้องยอมรับตามตรงว่าถึงตอนนี้ ผมไม่เข้าใจผู้หญิงเลยสักนิด เรานั่งคุยกันที่ระเบียงอยู่จนเย็น เมื่อขับรถกลับพาเมย์ไปส่งบ้านก็เป็นเวลาค่ำมากแล้ว ตอนที่เห็นบ้านเมย์จะบอกว่าไม่ตกใจก็ไม่ได้เพราะเฉพาะที่เห็นความยาวของรั้วบ้านก็กลืนหายไปในความมืด ตัวบ้านที่มองเห็นจากภายนอกมันเหมือนกับวังมากกว่าที่จะเป็นบ้านคน ผมนึกในใจว่าพ่อของเมย์คงรวยสุดๆ เมย์ชวนผมทานอาหารเย็นที่บ้านด้วย แต่ผมปฏิเสธอ้างว่าจะต้องกลับบ้านไปทานข้าวที่บ้าน ความจริงแล้วเป็นเพราะเมื่อเห็นความใหญ่โตของบ้านผมก็ตัวลีบจนเหลือนิดเดียวเสียแล้ว นั่นทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเมื่อฐานะทางบ้านเมย์ออกจะร่ำรวยปานนี้แล้ว ทำไมเธอถึงไม่มีรถยนต์ส่วนตัวที่จะขับมาเรียนหนังสือเองหรือมีคนรถขับรถมาส่งเป็นคุณหนู เมย์จูบที่แก้มผมเบาๆ และป้อนเชอร์รี่ลูกสีแดงเข้มรสชาติหอมหวานให้ผมทานอยู่ครู่หนึ่ง เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ ขณะที่ผมกำลังจะออกจากบ้านตั้งใจว่าจะไปซ้อมกอล์ฟ ปรางค์โทรศัพท์มาพอดี แม้ผมจะรู้เรื่องราวจากเมย์มาบ้าง แต่จิตใจตอนนั้นก็อดที่จะหวั่นไหวไปไม่ได้ ผมไม่แน่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าปรางค์จะกลายเป็นแม่เสือขึ้นมาหรือเปล่า แต่จะไม่รับนัดเธอนั้นไม่ได้เด็ดขาด ปรางค์ตกลงที่จะไปเจอผมที่สนามซ้อมกอล์ฟ ผมจำได้ว่าเพื่อนที่เล่นกอล์ฟด้วยกันคนหนึ่งบอกผมว่าเวลาเวลาที่ที่ผมจะดาวน์สวิงนั้น ศีรษะผมจะเคลื่อนไปทางซ้ายก่อนเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันตอนที่ผมขึ้นสวิงศีรษะก็จะเคลื่อนที่ไปทางขวามากเกินไป และอาจจมีผลมาจากการที่ผมพยายามจะขึ้นสวิงให้กว้างจนเกินไป ผมไม่รู้ว่าปรางค์จะมาถึงกี่โมง ผมเลยสั่งลูกมาแค่สองถาดเท่านั้น พอพยายามจะสวิงไม้ขึ้นไม่ให้ศีรษะโยกไปทางขวาคือพยายามรักษาตำแหน่งศีรษะให้นิ่ง มันรู้สึกขัดไปหมดผิดจากความรู้สึกที่เคยสวิง แต่จำเป็นต้องเชื่อสิ่งที่เพื่อนผมบอกแหละเพราะหลักความจริงของการสวิงมันน่าจะเป็นแบบนั้น ผมเลยต้องฝืนสวิงไปทั้งที่ขัดๆ มันก็แปลกดี ที่ผมสามารถตีลูกได้แน่นขึ้นแฮะ แม้จะไม่ได้ออกแรงตีเลยก็ตาม ผมมารู้เอาตอนหลังว่า เมื่อผมพยายามรักษาตำแหน่งของศีรษะให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่หมายความว่าจะต้องไม่เกร็ง ร่างกายส่วนอื่นๆ มันก็นิ่งไปด้วย แม้จะมีความรู้สึกว่าวงสวิงจะแคบแต่ระยะทางที่ตีได้จากเหล็กอันเดียวกันแทนที่จะสั้นลงกลับไกลขึ้นอีกเล็กน้อย ที่สำคัญผมตีลูกได้ตรงขึ้น สม่ำเสมอมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนเช้าที่สนามซ้อมกอล์ฟไม่ค่อยจะมีนักกอล์ฟสักเท่าไร อากาศเย็นสบาย พอซ้อมหมดไปหนึ่งถาด ผมสั่งกาแฟมานั่งดื่มอย่างสบายอารมณ์ ผลจากการซ้อมที่ดีทำให้ผมลืมเรื่องอื่นไปเสียสนิท ลืมไปด้วยว่านัดกับปรางค์เอาไว้ มารู้ตัวอีกที ใจผมก็แทบจะหล่นไปอยู่ที่เท้าเมื่อเห็นปรางค์เดินคู่มากับเมย์ ผมต้องฝืนใจ ทำใจดีสู้เสือโบกมือให้ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นว่าภาพที่เห็นนั้นเป็นปกติเสียเหลือเกินทั้งที่ตอนนั้นใจผมหดลงเหลือนิดเดียว มันเหมือนธรรมชาติ ผมทักขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ “เมย์มาด้วยเหรอ?” ปรางค์เป็นคนที่พูดขึ้นแทนว่า “ปรางค์ชวนเมย์มาเองแหละ เมย์มารับที่บ้านและเมื่อคืนเราคุยกันแล้วค่ะ” “คุยกันว่า?” “เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” ผมไม่เข้าใจความหมายของคำว่า เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันสักเท่าไร แต่ผมไม่อยากจะซักให้มากความ เพียงรับรู้เอาไว้เฉยๆ ทั้งที่รู้ว่าความหมายนั้นจะตีความไปได้ตั้งหลายแบบหลายอย่าง แต่ตอนนั้นที่เห็นว่าทางที่ดีที่สุดน่าจะดูเหตุการณ์ต่อไป ที่สำคัญที่สุด การรู้มากเกินไปจะกลายเป็นเรื่องที่มัดตัวเองในที่สุด ไม่มีทางที่จะแก้ตัวได้หากมีอะไรที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เมื่อทั้งปรางค์และเมย์ต่างมานั่งคอยและดูผมซ้อมกอล์ฟ ผมเอ่ยปากชวนทั้งคู่ว่า “จะลองเล่นดูไหม?” ทั้งคู่ต่างพยักหน้า ผมเลยสอนให้ทั้งสองสาวหัดจับกริพให้เป็นเสียก่อน ใครนึกว่าแค่การสอนให้จับกริพนั้นจะง่ายๆ โดยเฉพาะกับสุภาพสตรีที่ไม่ค่อยจะถนัดกับการเล่นกีฬาอะไรมาก่อนเลย ผมต้องนั่งทบทวนถึงวิธีการให้คำแนะนำในการจับกริพนี้แทบแย่ กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าผมเคยอ่านเจอในหนังสือกอล์ฟเล่มหนึ่ง เขาแนะนำว่าในท่ายืนตรง ให้วางมือซ้ายที่ข้างลำตัวแล้ววางไม้กอล์ฟให้หน้าไม้ตรงไปยังเป้าหมายและให้จับกริพจากตำแหน่งนั้น ปรากฏว่าง่ายขึ้น ทั้งสองคนทำได้สะดวกขึ้นและถูกต้องมากขึ้น จากนั้นจึงสอนท่ายืนให้ ผมต้องทำท่าแสดงแบบให้ดูอยู่ตั้งนานจนเมื่อยเอวไปหมด และค่อยๆ จัดท่าให้ทั้งสองคนจนดูว่าพอใช้ได้ ก็ให้ทำซ้ำอยู่อย่างนั้น จนทั้งปรางค์และเมย์เริ่มบ่น “โอ๊ย! ทำไมมันถึงต้องวุ่นวายขนาดนี้นะ” ปรางค์โอดครวญขึ้นก่อน ตามด้วยเมย์ “นั่นสิ ยืนไปตามถนัดไม่ได้หรือไง ทำไมต้องดึงตูดออกไปข้างหลังด้วยล่ะ น่าเกลียดจะตาย” ผมหัวเราะและบอกว่า “ใครว่าน่าเกลียด ท่าทางเธอทั้งสองคน ใครมาเห็นเข้าเขาจะต้องชมว่าสวยงามสง่าเท่ห์อย่าบอกใครเชียวนะ” พอได้ฟังคำชมเข้าหน่อยทั้งสองค่อยหน้าชื่นขึ้น ผมเลยค้นพบวิธีการสอนกอล์ฟอย่างแรกว่า นักเรียนต้องการกำลังใจ ผู้สอนต้องชมเอาไว้เยอะๆ และรายละเอียดปลีกย่อยซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญๆ ที่ผู้สอนต้องเอาใจใส่ไม่ควรจะปล่อยให้ข้ามไป ใครจะเชื่อว่าผมสอนให้สองสาวจับไม้ ตั้งท่าอยู่อย่างนั้นโดยไม่ให้ตีลูกเลยสักแปะตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง และเป็นพื้นฐานของการสอนกอล์ฟอย่างที่สองที่เรียนรู้ในวันนั้นว่าผู้สอนจะต้องมีความอดทนและต้องเรียนรู้ว่า คนเราแต่ละคนมีความแตกต่างกันในการเรียนรู้ จะไปหวังว่าที่เราสอนไปแนะนำไปผู้เรียนจะรับได้เท่าๆ กันทั้งหมด มันเป็นไปไม่ได้ ผมเองเพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่ามีความสุขกับการสอนโดยเฉพาะกับสองสาวที่แสนน่ารักถึงสองคน เราสั่งอาหารเที่ยงมาทานกันตรงที่ซ้อมนั่นแหละ และสังเกตเห็นว่าทั้งเมย์และปรางค์มีความสุขมากกับการได้เรียนกอล์ฟจากผม ระหว่างที่ทานอาหาร ปรางค์ถามผมขึ้นว่า “กอล์ฟมันสนุกตรงไหนนะ ปรางค์เห็นเวลาคนออกไปเล่นตากแดดตากฝนเดินตามลูกกอล์ฟ ไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหน น่าเบื่อจะตาย ร้อนก็ร้อน ผิวมีหวังเกรียมไหม้หมด” ผมต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่ามันสนุกยังไงและค่อยเรียบเรียงให้เธอทั้งสองฟังโดยจับเอาประเด็นที่คิดว่าน่าจะดึงความสนใจของผู้หญิงมาให้ได้เสียก่อน ผมอธิบายว่า “การเล่นกอล์ฟจะสนุกอย่างไรเดี๋ยวชั้นค่อยอธิบายให้ฟัง แต่ที่ชั้นค้นพบเองเวลาลงไปเดินในสนามคือทัศนียภาพรอบๆ ตัวที่เต็มไปด้วยความเป็นธรรมชาติอย่างแท้จริง ชั้นจะเดินดูและชื่นชมต้นไม้ ดอกไม้ สระน้ำ ธารน้ำที่มีปลาว่ายวนเวียนไปมา นกชนิดต่างๆ ที่ร้องขับขานอย่างน่าฟัง แมลงชนิดต่างๆ บางสนามก็มีภูเขา เทือกเขารายล้อม หญ้าเขียวๆ ต้นไม้เขียวๆ มันเหมือนเดินอยู่บนวิมานสวรรค์ชั้นฟ้า ทำให้เราลืมความเคร่งเครียดต่างๆ ในชีวิตประจำวัน แถมการเดินยังเป็นการออกกำลังที่ดีอย่างหนึ่งเพราะเราไม่ตั้งหน้าตั้งตาเอาเป็นเอาตายกับมัน” ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดอย่างถนัดที่บังเอิญจับประเด็นที่จะอธิบายให้สองสาวฟังได้ถูกต้องและเคลิบเคลิ้มไปกับทัศนียภาพที่วาดขึ้นตามไปด้วย ผมอธิบายต่อว่า “กีฬาอย่างอื่นเรามีคู่ต่อสู้ทำให้เราแพ้ได้ หรือเราสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ แต่กอล์ฟไม่มี เราเป็นคู่แข่งขันของตัวเราเอง ถ้าเราคิดว่าเราสามารถเอาชนะตัวเราเองได้ เราก็ชนะคนอื่นได้ แต่การชนะในกีฬากอล์ฟไม่ได้หมายความว่าเราต้องได้ถ้วยรางวัลหรือเป็นที่หนึ่งในการแข่งขันแต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นนะ แต่มันหมายถึงความสุขที่เราได้รับจากการเล่นแต่ละครั้งมากกว่าซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด มากไปเสียกว่าถ้วยรางวัล เราอาจจะไม่ชนะใครเลยก็ได้ เราอาจมาเป็นที่สุดท้ายของการแข่งขันก็ได้ แต่มันไม่มีความหมายถ้าเรายังสามารถเล่นอย่างมีความสุขกับตัวของเราเอง และนั่นคือหัวใจของการเล่นกอล์ฟ เป็นปรัชญาของการเล่นกอล์ฟ ถ้าชนะหรือได้ตำแหน่งที่สองอย่างไม่มีความสุขก็อย่าเล่นเสียดีกว่าเพราะเราเสียทั้งเวลา เงินทองและอื่นๆ อีกมากมายแต่กลับแบกเอาความทุกข์กลับบ้าน มันไม่ฉลาดเลย เธอว่าจริงไหม?” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 15 พ.ย. 47 13:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หวัดดีค่ะพี่ทอง...น้า tiboon...คุณพเนจร...คุณ Ping Guy นับสิค่ะนับ ไม่นับคุณ Ping Guy ได้ไง มาปูเสื่อรอต่อนะคะ..... จากคุณ : jita - [ 15 พ.ย. 47 20:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ...เข้ามาแอบอ่านต่อไป ไม่นับไม่เป็นไร จากคุณ : Sergio Garfield - [ 16 พ.ย. 47 10:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีครับพี่ทองฯ และทุก ๆ ท่าน สนุกเหมือนอย่างเคยนะครับพี่ทองฯ แถมมีเกร็ดกอล์ฟแทรกด้วย โปรดต่อด่วนนะครับ จากคุณ : พิชชิ่งเวจด์ - [ 16 พ.ย. 47 11:59:14 A:210.246.75.197 X: TicketID:008780 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ๊าย........ทู๊กท่าน อย่าเข้าจายผิด ไม่มีการนับอะไรทั้งน้านคะ แค่ถามเฉยๆ ว่าหายไปไหนกันหมด เท่านั้นเอง จริงๆ นะ จากคุณ : jita (jita) - [ 16 พ.ย. 47 12:07:09 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านต่อนะครับ.... หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จ ความตั้งใจของเมย์และปรางค์แต่เดิมที่จะชวนผมไปดูหนังกลายเป็นพับไป กลายเป็นว่าผมต้องสอนกอล์ฟให้ทั้งสองคนต่ออีก ในฐานะที่ตัวเองเล่นกอล์ฟมานานพอควร ที่เคยเรียนมา ผมมีความรู้สึกเหมือนความพยายามในการทำงานสิ่งหนึ่งโดยไม่มีความเข้าใจอะไรเป็นพื้นฐานเลย อาศัยแต่เพียงความที่ต้องเชื่อจากครูที่สอนโดยขาดความเข้าใจเหมือนตาบอดคลำช้างซึ่งในความรู้สึกส่วนตัวเห็นว่าคนเราจะทำอะไรได้ดีกว่าหากมีความเข้าใจในสิ่งที่ทำโดยไม่มีข้อสงสัย หรือหากจะมีข้อสงสัยจะต้องสอบถามได้และได้รับคำอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผล ไม่ใช่เชื่อเพราะคนที่บอกเป็นอาจารย์ที่น่าเชื่อถือเท่านั้น และแน่นอนต้องสามารถพิสูจน์ให้เห็นแก่ตัวเองได้ ผมต้องประมวลสิ่งที่จะอธิบายเท่าที่ความรู้ของตนจะพึงมีว่า “ชั้นจะอธิบายให้เธอทั้งสองคนเข้าใจเสียก่อนว่าหลักการของการสวิงมีว่าอย่างไร ถ้าใครไม่เข้าใจตรงไหนให้ถามนะ อย่าปล่อยให้ผ่านไป การสวิงชั้นเคยเปิดพจนานุกรมดูมันแปลว่าการเคลื่อนที่ของวัตถุรอบแกนกลางที่ไม่เคลื่อนที่และมีรัศมีที่คงที่ด้วย.....” ผมมองดูทั้งสองสาวเห็นว่าคงไม่มีข้องใจจึงอธิบายต่อว่า “....เหมือนโล้ชิงช้า ที่มีแกนด้านบนที่อยู่นิ่งกับที่ หากแกนข้างบนเคลื่อนที่โยกไปมา ตัวชิงช้าก็จะแกว่งไม่เป็นเรื่องเป็นราว สวิงกอล์ฟก็เหมือนกัน ส่วนที่เคลื่อนที่คือไม้กอล์ฟ มือที่จับไม้ แขนทั้งสอง ไหล่ทั้งสอง โดยมีลำตัวส่วนบนเป็นแกนในการหมุน เข้าใจไหม?....” จะไม่เข้าใจได้อย่างไรเมื่อทั้งสองสาวฉลาดกว่าผมตั้งเยอะเพราะคะแนนที่เธอเรียนได้เกรดสามกว่าๆ ทั้งคู่และมีแนวโน้มที่จะได้เกียรตินิยมด้วยซ้ำไป ส่วนผมแทบจะเอาตัวไม่รอด เมื่อเห็นว่าทั้งสองสาวเข้าใจดี ผมจึงอธิบายต่อไปว่า “....ลำตัวส่วนล่างมีหน้าที่รองรับการหมุนคือจากการเหวี่ยงไม้ที่เรียกว่าสวิง ลำตัวส่วนล่างจึงต้องค่อนข้างนิ่ง แต่ไม่ใช่ฝืนจนเกร็ง แรงการตีจึงมาจากแรงของการหมุนตัวทั้งไปและกลับพาให้แขนทั้งสองเหวี่ยงตามออกไป ที่เรียกว่าแรงเหวี่ยงจากศูนย์กลาง” ผมพยายามช่วยประคับประคองท่าทางอันแสนจะกระโดกกระเดกของทั้งสองสาวอยู่เป็นนานสองนาน แต่ไม่ว่าจะพยายามสักขนาดไหนก็ยังเก้งก้างไม่ต่างไปจากหุ่นยนต์อยู่ดี จนทั้งคนเรียนและคนสอนท้อใจไปตามกัน แต่นักเรียนทั้งสองคนก็ยังยืนยันในเจตนาที่อยากจะหัดเล่นต่อไป เย็นวันนั้นเอง ผมพาทั้งเมย์และปรางค์ไปที่ร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟแห่งหนึ่ง ซื้อไม้กอล์ฟและอุปกรณ์อื่นๆ ของสุภาพสตรีมาครบชุดไม่ว่าจะเป็นหมวก รองเท้า ถุงมือและอื่นๆ เท่าที่จำเป็นสำหรับสุภาพสตรีโดยผมเอาบัตรเครดิตการ์ดที่ใช้ร่วมกับพ่อรูดให้ไปก่อน ตอนแรกผมนึกว่าพ่อจะโวยวายเมื่อมีบิลมาเรียกเก็บเงิน แต่พอเห็นว่าเป็นค่าไม้กอล์ฟและอุปกรณ์ ท่านก็ไม่ว่าอะไร ไม่สงสัยด้วยนะว่าซื้ออะไรไปตั้งเยอะแยะ ท่านจ่ายให้โดยดี เมย์และปรางค์จะเอาเงินมาคืนให้ ผมจะรับไว้ก็ใช่ที่ ก็รู้อยู่ว่าคงไม่ได้เอาไปคืนพ่อแน่ เลยแกล้งบอกไปว่า “พ่อถามเหมือนกัน แต่ชั้นก็บอกว่าซื้อให้เธอทั้งสองคน ท่านก็ไม่ว่าอะไร แถมยังบอกว่าดีเสียอีกที่หัดเล่นกอล์ฟกัน แล้วชั้นจะเอาเงินจากเธอมาใช้เองก็กระดาก เอาเป็นว่าถือซะว่าพ่อชั้นซื้อให้ก็แล้วกันนะ” ผมพลิกอัลบัมรูปไปอีกหน้าหนึ่ง ทั้งหน้านั้นเป็นรูปสวิงกอล์ฟบ้าง รูปกำลังพัทท์บ้าง และอิริยาบถอื่นเกี่ยวกับกอล์ฟบ้าง แต่คราวนี้เป็นรูปที่ถ่ายที่สนามกอล์ฟบางพระ สนามนี้เมื่อก่อนโดยเฉพาะด้านหลุม 1 จะแตกต่างจากปัจจุบันโดยสิ้นเชิง แต่ทางด้านหลุม 10 ยังเหมือนเดิมเกือบจะทุกประการ จะว่าไปภาพของสนามกอล์ฟบางพระในสมัยก่อนยังตรึงตราอยู่ในความทรงจำไม่รู้เลือน แต่ถ้าเป็นของปัจจุบันกลับนึกภาพไล่เรียงได้ไม่ครบ เมื่อก่อนหลุม 1 เป็นพาร์ 5 ขาสุนัขไปทางขวาเล็กน้อย ซ้ายขวาเป็นแนวต้นไม้ไปตลอดทาง ที่ยากน่าจะเป็นบนกรีนเพราะความลาดเอียงของกรีนจะฝืนหรือหลอกความรู้สึก ต้องเชื่อแค้ดดี้สถานเดียว หลุม 2 เดิมเป็นหลุมพาร์ 4 ขาสุนัขไปทางขวาเล็กน้อยเช่นกัน แฟร์เวย์ค่อนข้างแคบเพราะมีทรายดักอยู่ตรงทางโค้งพอดี แถมยังมีต้นไม้ขึ้นอยู่กลางแฟร์เวย์ จำไม่ได้แล้วว่าเป็นต้นอะไร หลุม 3 เมื่อก่อนเป็นพาร์ 4 สั้น ขาสุนัขไปทางซ้าย ด้านขวาของแฟร์เวย์เป็นไหล่เนินลาดลง กรีนสร้างติดกับเนินเขา เป็นหลุมที่เล่นไม่ยากนัก แต่ถ้าตีหลุดแหกขวาในช๊อตแรก มันก็จะยากขึ้นเยอะเลย หลุม 4 เดิมจะเป็นพาร์ 5 ทางด้านซ้ายเป็น โอบี ส่วนทางขวาจะมีต้นมะม่วงห้าร้อยปีคือต้นใหญ่ มีแต่ใบแต่ไม่มีลูก ขึ้นเรียงรายขนานไปกับแฟร์เวย์ทั้งซ้ายและขวา กรีนนั้นจะยกสูงตามลักษณะของภูมิประเทศ หลุมนี้แหละเป็นหลุมที่ผมเคยตี 3 ออนแต่พัทท์ตั้ง 5 ครั้งมาแล้ว เพราะธงปักอยู่ด้านหน้า แต่ผมตีออนทางซ้ายระยะประมาณ 20 ฟุต แค้ดดี้บอกว่ามีไลน์ซ้ายประมาณเกือบหนึ่งคันธงและต้องพัทท์เลี้ยงไลน์ ผมทำอวดดีไม่ยอมเชื่อแค้ดดี้ เผื่อไปแค่ครึ่งเดียว และพัทท์น้ำหนักปกติ ปรากฏว่าขนาดลูกวิ่งเข้าไลน์ วิ่งผ่านปากหลุมยังกระฉอกออกมา แล้ววิ่งต่อจนตกกรีนไปเลย ต้องพัทท์กลับขึ้นมาใหม่ แต่พัทท์แรงไป พอเลยขึ้นไปด้านบนเหนือหลุม เวลาพัทท์ลงมันก็ไม่มีเบรค แม้จะแตะลูกเบาๆ มันยังวิ่งเลยจนตกกรีนลงไปอีก พัทท์ครั้งต่อมาเป็นพัทท์ที่สี่ แต่พัทท์สั้น เพื่อนๆ เห็นว่าผมเผชิญชะตากรรมมาพอแล้วเลยยกให้ หลุม 5 เดิมเป็นพาร์ 3 ค่อนข้างยาว เวลาตีต้องตีเผื่อทางซ้ายไว้เล็กน้อย เพราะด้านขวาจะเป็นไหล่เขาเตี้ยๆ ถ้าหลุดไปทางขวาจะชิพเพื่อทำพาร์คงลำบาก หลุม 6 เดิมเป็นพาร์ 3 สั้น ตีจากบนเขาลงไป ถ้าจำไม่ผิดนักกอล์ฟเรียกหลุมนี้ว่าหลุมเรไร ไม่ทราบว่าได้ชื่อมาจากไหน แต่เป็นหลุมที่สวยมากหลุมหนึ่ง เพราะข้างๆ ทีหน้าซุ้มน้ำจะมีไม้กอล์ฟขนาดยักษ์สามอัน ขนาดยาวประมาณตึกสองชั้น วางไขว้กัน เรียกได้ว่าเป็นสัญญลักษณ์ของที่นี่ มองไปไกลๆ จะเห็นอ่างเก็บน้ำบางพระอยู่ทางซ้าย หลุม 7 นั้นเมื่อก่อนจะเป็นพาร์ 4 ทางด้านซ้ายจะเป็นโอบี ด้านขวามีบ่อน้ำและมีทรายข้างแฟร์เวย์ กรีนราบเรียบไปกับพื้นสนาม หลุม 8 เมื่อก่อนจะเป็นหลุมพาร์ 4 ที่น่ารักมาก ไม่ยาวมากนัก รู้สึกจะมีต้นไม้ขึ้นกลางแฟร์เวย์เหมือนกัน กรีนจะยกสูงเป็นสองลอน ด้านหลังกรีนถ้าจำไม่ผิดจะเป็นต้นเฟื่องฟ้า ถ้าตีไม่ออนหลุดไปทางซ้ายจะชิพเข้ามาทำวันพัทท์ค่อนข้างจะยาก ส่วนทางขวาของกรีนจะเป็นบังเกอร์ค่อนข้างต่ำลงไปมาก หลุมนี้เป็นหลุมที่ผมชอบที่สุดหลุมหนึ่ง หลุม 9 เดิม เป็นหลุมพาร์ 4 ไม่ยาวนัก แฟร์เวย์จะกว้างขวาง กรีนจะอยู่ชิดกับที่พักนักกอล์ฟก่อนที่จะเดินลงสู่สนาม ถ้าจะถามว่าผมพิสมัยแบบใดมากว่าระหว่างเลย์เอ้าท์เดิม กับปัจจุบัน ผมชอบอย่างเดิมมากว่า สนามบางพระนี้เป็นสนามที่ผม เมย์และปรางค์ไปเล่นกันค่อนข้างบ่อย เมื่อก่อนรถราจะไม่มากเท่าปัจจุบัน ขับรถเพียงชั่วโมงเศษก็ถึงแล้ว และนั่นคือสาเหตุหนึ่งที่ทำไมผมถึงมีรูปถ่ายในสนามกอล์ฟมากมาย สาวๆ น่ะชอบถ่ายรูป แต่งตัวโก้เก๋ แต่ฝีมือตีกอล์ฟ ก็งั้นๆ เพราะมัวไปฝังใจกับที่ผมได้โฆษณาชวนเชื่อไว้มากคือชื่นชมกับธรรมชาติ และจ้อกันระหว่างสาวๆ มากกว่าตีกอล์ฟ โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 16 พ.ย. 47 16:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านต่อเลยนะครับ เวลานั้นผ่านไปเร็วราวจรวด เผลอหน่อยเดียวเราก็เรียนกันจบแล้ว อย่างที่ผมบอกในตอนต้นแหละว่าแหม่มเป็นคนที่เคี่ยวเข็ญให้ผมเรียนเหมือนเด็กๆ ตอนที่เราเรียนกันปีสุดท้ายนั้น ผมรู้ว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งยังเรียนไม่จบมาแอบๆ จีบๆ แหม่มอยู่ แหม่มไม่ได้เล่าอะไรให้ผมฟังเลย แต่ที่พอรู้เรื่องก็เพราะเพื่อนในกลุ่มที่แอบคาบข่าวมาบอก รวมถึงจากการสังเกตเองบ้างซึ่งพอประเมินได้ว่าแหม่มเองก็ดูจะพอใจอยู่เช่นกัน แต่คงเป็นเพราะที่มีผมเป็นมารขวางคออยู่ แหม่มจะทำอะไรคงไม่ถนัดนัก แรกๆ ผมก็ตั้งใจว่าจะทำตัวเป็นจรเข้ขวางคลองไปเรื่อยๆ แต่เมื่อคิดดูอีกทีเห็นว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับแหม่ม ผมเลยคุยกับแหม่มในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่เรานั่งอยู่ในรถเพียงลำพัง หน้าบ้านของเธอ “แหม่ม ถามจริงๆ เถอะ เธอมีอะไรอยากจะบอกฉันหรือเปล่า?” แหม่มตีหน้าเซ่อ ทำเก๋ไก๋ไม่รู้ว่าผมกำลังพูดเรื่องอะไร “มีอะไรเหรอ ไม่มีนี่” “เธอคบกับฉันมาตั้งสามปีกว่าแล้ว เธอไม่รู้เหรอว่านิสัยฉันเป็นอย่างไร?” “เอกหมายความว่าอะไรล่ะ?” “เอาล่ะ ไม่เป็นไร ถ้าแหม่มไม่พูด เอกจะพูดเอง แต่ก่อนที่จะพูดฉันอยากให้แหม่มได้เข้าใจอะไรไว้สักอย่างหนึ่งคือ ฉันเป็นคนที่พร้อมจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ เสมอ ยอมรับอะไรได้ไม่ยาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันคนหนึ่ง ฉันรับรองว่าจะไม่มีวันงี่เง่าให้เธอเห็นอย่างเด็ดขาด แหม่มเข้าใจที่ฉันบอกไหม?” ผมสังเกตเห็นว่าสีหน้าของแหม่มสลดลงหน่อยหนึ่ง และหลบสายตา ไม่อยากจะมองสายตาของผมที่จับที่ใบหน้าเธออยู่ตลอดเวลา ผมพูดต่อว่า “เธอไม่จำเป็นต้องโกหกฉัน ไม่จำเป็นจริงๆ ถ้าฉันจะถามว่าเธอพอใจที่จะคบกับพี่สันติเขาใช่ไหม?” ผมต้องแปลกใจอีกครั้งที่เห็นน้ำตาซึมๆ ที่ขอบตาแทนคำตอบ ผมสรุปเอาเองว่าน่าจะใช่ ผมพูดต่อว่า “มันไม่ใช่เรื่องแปลก ความจริงเป็นเรื่องธรรมดาเสียด้วยซ้ำที่มีใครคนอื่นมาชอบพอเธอ และเธอก็มีไมตรีด้วย ฉันเองก็ทำหน้าที่ของการเป็นเพื่อนที่ดีต่อเธอเท่านั้น ไม่ได้ทำหน้าที่ของการเป็นแฟนเลย เพราะฉะนั้นฉันก็จะทำหน้าที่ของการเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอต่อไป ส่วนหน้าที่ของการเป็นแฟนเธอเป็นคนเลือกของเธอเอง เธอจะได้สบายใจ พี่สันติก็จะได้สบายใจ ฉันเองก็สบายใจ” แหม่มถามขึ้นว่า “แล้วตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เอกไม่ได้ชอบแหม่มเลยหรือไง?” “เราจะไม่พูดเรื่องในอดีตที่ผ่านมาดีกว่า พูดไปก็แค่นั้น เราน่าจะพูดเรื่องปัจจุบันอย่างเดียว ถ้าเธอพอใจจะคบกับพี่สันติ ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่สันติเค้าชอบเธอ เราก็เริ่มจากตรงนี้เป็นต้นไป มันไม่ง่ายกว่าเหรอ” “แต่แหม่มอยากรู้นี่” “เรื่องบางเรื่องรู้ไปก็เท่านั้น อย่ารู้เสียดีกว่าเพราะไม่ว่าจะเป็นอย่างไรมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะหากฉันบอกเธอว่าฉันรักเธอมาก เพียงแต่ไม่ได้แสดงออก เธอก็อาจจะเขว แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้รักเธอเลย เธอก็จะเสียใจ เห็นไหมว่ามันไม่มีประโยชน์ เชื่อฉันเหอะ อย่างไรเสียเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป” แหม่มผวาเข้ากอดคอผมไว้แน่น และกอดอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ที่เปียกไหล่เสื้อด้านซ้าย เสียงแหม่มพูดสะอื้นๆ ว่า “เอกสัญญานะว่าเราจะต้องเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป” “แน่นอน ความเป็นเพื่อนเป็นมิตรภาพที่ยั่งยืนที่สุด ไม่ว่าเราจะแก่แค่ไหน จนอายุ 70 เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ดี และขอบใจมากที่เธอได้ช่วยเหลือฉันเรื่องเรียนมาตลอด ไม่มีเธอฉันยังไม่รู้ว่าจะเป็นผีหรือเป็นคนเลย ขอบใจมากนะ” “เพื่อนก็มีเอาไว้ช่วยเหลือกันไงล่ะ” แหม่มหันมายิ้มทั้งน้ำตา และพูดเป็นคำสุดท้ายว่า “ขอบใจที่เข้าใจ” ผมยิ้ม โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 16 พ.ย. 47 17:05:02 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านต่อนะครับ หลังจากที่เรียนจบผมใช้เวลาไปกับการตระเวณเล่นกอล์ฟกับเมย์และปรางค์ แต่เมย์นั้นเตรียมตัวจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ผมและปรางค์สมัครงานไว้สองสามบริษัท ไม่นานนักปรางค์ได้งานทำเป็นผู้ช่วยเลขานุการของบริษัทฝรั่งแห่งหนึ่ง อีกไม่นานผมก็ได้งานที่บริษัทร่วมทุนแห่งหนึ่งในฝ่ายต่างประเทศ บริษัทที่ผมทำงานอยู่นั้นเป็นบริษัทที่ใหญ่โตมาก องค์กรค่อนข้างจะซับซ้อน เมื่อมองดูอนาคตของตัวเองจะว่าก้าวหน้าได้ยากก็ใช่เพราะต้องปีนป่ายหลายขั้นกว่าจะไปถึงระดับบริหารได้ แต่จะว่าไม่ยากก็ได้ ถ้าเราสามารถพิสูจน์ตัวเองให้บริษัทเห็นได้ วันที่เมย์จะเดินทาง ปรางค์ไปนอนค้างเมย์ด้วย ช่วยจัดข้าวของราวกับจะไปอยู่ตลอดชีวิตงั้นแหละ ที่สนามบิน ผมมองดูเมย์และปรางค์กอดกันไปร้องไห้ไป และนึกแปลกใจอยู่ลึกๆ ว่าเมย์และปรางค์กลับกลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุดไปได้ทั้งที่จุดเริ่มต้นน่าจะเป็นอย่างอื่นมากกว่าด้วยซ้ำ เมื่อร้องไห้จนน้ำตาหมดไปประมาณครึ่งตุ่ม ผมได้ยินเมย์พูดกับปรางค์ว่า “แล้วเธออย่าเอาไปครองเสียคนเดียวล่ะ ฝากดูแลตาเอกจอมกะล่อนของเราด้วยนะ” ปรางค์หัวเราะทั้งน้ำตา เมย์เดินมาที่ผมที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นคนสุดท้าย ผมตั้งใจจะหอมแก้มเธอสักนิด กอดเธอเบาๆ สักหน่อย แต่เมย์กลับเป็นคนที่ดึงผมไปกอดเสียแน่น จูบผมที่ริมฝีปากโดยไม่เกรงสายตาใครทั้งสิ้น ผมต้องรีบผลักเมย์ให้ออกห่างก่อนที่คุณพ่อของเมย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจะเอาปืนมาส่องผมให้ เมย์กระซิบกับผมว่า “ชั้นฝากยายปรางค์ให้ดูเธอเอาไว้แล้วนะ แล้วสัญญานะว่าจะคิดถึงชั้นและรักชั้นไม่น้อยกว่ายายปรางค์” ผมได้แต่ยิ้มเก้อๆ ผมทำงานที่บริษัทนี้มาได้สามปี ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว เงินเดือนก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน วันหนึ่งปรางค์โทรมาคุยกับผมที่ทำงาน เธอบอกผมว่า “ปรางค์เห็นจะอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วล่ะเอก” “เกิดอะไรขึ้นล่ะ?” “ก็นายฝรั่งที่ย้ายมาใหม่น่ะซี มันพยายามจะชวนปรางค์ไปไหนมาไหนอยู่เรื่อย ถ้าเป็นเรื่องงานปรางค์ไม่เคยเกี่ยงอยู่แล้ว แต่วันหยุดนายก็ยังจะชวน พอปรางค์ปฏิเสธบ่อยเข้าเขาก็แสดงท่าไม่พอใจ แล้วปรางค์จะทำยังไง” ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าน่าจะดีที่สุดสำหรับปรางค์ ผมจึงบอกว่า “ปรางค์จะรังเกียจไหมล่ะ ถ้าจะมาเป็นเลขาฯให้เอก” “จริงหรือเปล่า?” เสียงของปรางค์ตื่นเต้นมากจนระงับไว้ไม่อยู่ “จริงสิ เอกเพิ่งได้รับโปรโมทเป็นผู้จัดการฝ่ายใหม่ที่ทางบริษัทเขาเพิ่งตั้งขึ้นใหม่ และตำแหน่งนี้ให้มีเลขาฯได้” “เอาๆๆๆ งั้นปรางค์ลาออกเลยนะ วันนี้เลย แต่คงต้องอีกหนึ่งเดือนกว่าปรางค์จะไปทำงานด้วยได้” “นั่นแหละกำลังดีเลยล่ะ เอกจะได้บอกฝ่ายทรัพยากรบุคคลว่าไม่ต้องหาเลขาฯ” “ไชโย!” เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะอีกเครื่องหนึ่งดังขึ้น ผมวางเครื่องที่คุยกับปรางค์ รับอีกเครื่องหนึ่ง “ผมเอกครับ” เสียงผู้หญิงที่อีกปลายสายหนึ่งดังขึ้นว่า “คุณเอกนะคะ ดิฉันโฉมเฉลาค่ะเป็นเลขาฯท่านประธานฯ ท่านประธานฯ ขอเชิญพบหน่อยค่ะ จะว่างเมื่อไหร่คะ?” “เดี๋ยวนี้เลยได้ไหมครับ ผมว่างอยู่” “ดีเลยค่ะ เชิญเลยนะคะ” “ครับ” ใจผมไม่เป็นปกติเท่าไหร่เพราะตั้งแต่ทำงานมาสามปียังไม่เคยพบหน้าประธานบริษัทเลยสักครั้ง อย่างที่ผมบอกแหละว่าบริษัทที่ผมทำงานอยู่นี้เป็นบริษัทที่ใหญ่โตมาก ตึกสามสิบชั้นมีพนักงานในบริษัทที่ผมทำงานอยู่ตั้งครึ่งค่อนตึกเข้าไปแล้ว ที่เหลือเป็นบริษัทในเครือทั้งสิ้น ผมสงสัยในใจว่าท่านประธานมีอะไรจะพบผมเป็นการส่วนตัว คำถามวนเวียนไปมาในหัวนับไม่ถ้วน ผมยืนรอลิฟท์ กดลิฟท์ขึ้นไปชั้นสูงสุดของอาคาร เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องท่านประธาน เลขาฯรีบลุกขึ้น เดินนำพาผมเข้าไปในห้องเห็นท่านประธานกำลังก้มลงมองหาอะไรสักอย่างในลิ้นชัก เลขาท่านประธานพูดขึ้นว่า “ท่านประธานคะ คุณเอกมาพบท่านค่ะ” เมื่อท่านประธานเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นหน้าท่านประธานเท่านั้น ผมเข่าอ่อนแทบจะล้มลงตรงนั้นด้วยความช็อค ท่านประธานจะเป็นใครไปเสียอีกนอกจากคุณพ่อของเมย์ ท่านก็มองผมอย่างพินิจคล้ายกับว่าจะเคยเห็นผมที่ไหนมาก่อนแต่คงนึกไม่ออก เสียงห้าวๆ ของท่านดังขึ้นว่า “นั่งก่อนสิคุณเอก” “ขอบคุณครับท่าน” “เอ....ผมว่า....” ยังไม่ท่านที่ท่านจะพูดจบประโยค เสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้น ท่านพูดกรอกลงไปว่า “....อืม ให้เข้ามาเลย” และหันมาพูดกับผมว่า “คือ.....” ก่อนที่ท่านจะได้พูดต่อ เสียงเปิดประตูจากด้านหลังของผมดังขึ้น มีสตรีหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ร้องขึ้นด้วยความดีใจว่า “คุณพ่อ...” เป็นเสียงที่ไม่ว่าผมจะได้ยินจากที่ไหน ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ อย่างไรเสียผมก็ต้องจำได้อยู่ดี สองพ่อลูกตรงเข้ากอดกัน ท่านประธานจูบที่แก้มลูกสาวอย่างรักใคร่ หญิงสาวในชุดกางเกงยีนส์กับเสิ้อยืดเก่าๆและกระเป๋าสะพายทันสมัยราคาแพงไม่เข้าชุดกัน เธอหันกลับมามองผมและร้องขึ้นเสียงหลงว่า “อ้าว เอก” ไม่ร้องเปล่า เธอโผเข้ามาหาผม ดึงให้ผมลุกขึ้นและบรรจงกอดอย่างแนบแน่น ผมได้แต่ทำหน้าเหรอหรา มองดูท่านประธานที่ยืนมองตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ เมย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสนจะปรีดากับคุณพ่อของเธอว่า “คุณพ่อขา นี่ไงคะเอก แฟนของหนูที่เล่าให้คุณพ่อฟังไงคะ” ผมวางหน้าไม่ถูก แต่เมื่อเห็นหน้าท่านประธานที่อ้าปากค้าง ผมอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ท่านประธานฯพูดขึ้นว่า “ก็คนนี้แหละที่พ่อจะให้หนูไปฝึกงานกับเขา คุณเอกเป็นคนเก่ง ตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี เพิ่งได้รับโปรโมทใหม่ๆ อนาคตท่าทางจะไปไกล ฉันฝากให้ช่วยดูแลลูกสาวฉันด้วยนะ” “ครับท่าน” “อย่างงั้นเชียวหรือเอก เธอนี่เอาเรื่องเหมือนกันนะ สามปีเองเธอได้ตำแหน่งอะไรแล้วล่ะ?” “ผมว่า เดี๋ยวผมจะพาคุณเมย์ไปดูที่ทำงานใหม่เลยแล้วกันนะครับ ผมขออนุญาตนะครับท่าน” เมย์เดินคล้องแขนผมเดินออกไปจากห้องท่านประธาน ผมต้องรีบแกะมือเธออกกระซิบบอกว่า “เมย์ ระวังหน่อย คนอื่นเขามองกัน โดยเฉพาะพ่อเธอ ชั้นเป็นพนักงานที่นี่นะ” เมย์กระซิบผมตอบว่า “ก็ชั้นคิดถึงเธอแทบตาย ว่าจะไม่ให้รู้นะว่ากลับมาเมื่อไหร่ ตั้งใจจะให้เธอกับยายปรางค์ประหลาดใจเล่นๆ” เรากลับเข้ามาถึงในห้องทำงานของผมๆ บอกเมย์ว่า “เธอสวยขึ้นมากเลยเมย์” “จริงเหรอ เธอก็หล่อขึ้นมากเหมือนกัน” เมย์ทำท่าจะกอดผม แต่ผมต้องยกมือขึ้นกันไว้และบอกว่า “ไม่ได้นะ ที่นี่ที่ทำงาน ฉันมีอะไรจะบอกเธอให้เธอแปลกใจเหมือนกัน” “เรื่องอะไร ยายปรางค์ล่ะซี” “ใช่” “ทำไม อย่าบอกนะว่ายายปรางค์ท้อง” “บ้า ไม่ใช่เรื่องนั้น ก่อนหน้าที่ชั้นจะขึ้นไปพบท่านประธานคือคุณพ่อเธอนั่นแหละ ปรางค์เขาโทรมาหาชั้น คร่ำครวญใหญ่ว่าเจ้านายใหม่ของเขาขี้หลี จะชวนยายปรางค์ไปไหนต่อไหนที่ไม่ใช่ในหน้าที่ ปรางค์เลยบอกว่าจะออก ชั้นยังไม่มีเลขาฯ ปรางค์ก็ทำงานเก่ง ชั้นก็เลยชวนมาทำงานด้วย ปรางค์ก็ตกลง” “จริงเหรอ ดีใจจังเลย งั้นเดี๋ยวเธอโทรไปหายายปรางค์ชวนมันไปกินข้าว ชั้นจะให้มันเซอร์ไพรซ์เล่น” “ได้ๆๆ” เรากลับมาเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง ตอนแรกที่ผมคิดว่า กอล์ฟ กับ ความรัก มันจะไปกันไม่ได้ แต่ความจริงแล้ว กอล์ฟ กับ ความรัก มันไปกันได้ดีกว่าที่คิดไว้เสียอีก จะเขียนต่อดีไหมเนี่ย.... จากคุณ : thongprakai - [ 16 พ.ย. 47 17:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีครับคุณ sergio garfield ผมชอบชื่อคุณจังเลย ตั้งได้เข้ากันดี หวัดดีนู๋ jita นู่เป็นนักเรียนที่น่ารักจังนะ ตามผมแจเลย หวัดดีคุณพิชชิ่งฯ ไม่ได้คุยกันซะนาน กอล์ฟพัฒนาไปถึงไหนแล้วครับ น่าจะเก่งแล้วนะ เห็นว่าซ้อมบ่อย ขอให้เก่งๆนะครับ คุณๆ เชื่อกันเหรอว่าคุณ แรดเหินจะจีบสาวไม่เป็น ผมไม่เชื่อหรอก ดีนะที่คุณพเนจร 007 ไม่โดนรีไทร์ ผมน่ะเฉียดไปเฉียดมาเหมือนกัน และเห็นด้วยอย่างยิ่งที่ว่าชีวิตในรั้วมหาลัยนั้นสนุกมาก ยังอยากจะกลับไปเป็นเด็กเลย แงๆๆๆๆๆ คุณ ping guy นู่ jita เค้าใจเสียหมดแล้ว โอ๋ๆ หน่อยเร็ว.... จากคุณ : thongprakai - [ 16 พ.ย. 47 18:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แหม! เกือบจะลืมบอกไปว่า พรุ่งนี้(17) ผมจะเดินทางไปพะเยาอีก ไปทอดกฐินน่ะครับ จะกลับอีกทีคงเป็นวันจันทร์ แล้วจะเอาบุญมาฝากทุกท่านครับ จากคุณ : thongprakai - [ 16 พ.ย. 47 18:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อนุโมทนาบุญครับ ผมจีบผู้หญิงไม่เป็นตริงๆ ที่เคยเป็นอดีตภรรยาก็ไปคุยกะเค้าทึ่อๆงั้นแหล่ะ อาศัยว่า จริงใจ จริงจัง ไม่เป็นจิงโจ้ ก็เท่านั้น จากคุณ : tiboon - [ 16 พ.ย. 47 19:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่ว่างหลายวัน โผล่มาก็ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ จากคุณ : UST - [ 17 พ.ย. 47 12:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีครับ...คุณทอง...และทุกๆท่าน... ผมก็ช๊อบ...ชอบ...สตรอเบอรี่...เชอรี่...เยลลี่...ไรเนี่ย...อะ...ชอบจริงๆด้วย... ขออนุโมทนาบุญด้วยคนครับ... ได้อ่านเรื่องบันเทิงเริงรมย์ผสมสาระเกี่ยวกับสนามกอล์ฟแล้วก็อยากไปออกรอบ...บังเอิญมีโอกาสจะได้ไปวันศุกร์นี้ที่ นอร์ทเธิร์นรังสิต...เฮ้อ...นานๆออกรอบทีไม่รู้สกอร์ออกมาจะเละ...ซ้า...ขนาดไหน... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 18 พ.ย. 47 02:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาอ่านต่อแล้วค่ะ.........มิตรรักทุกท่าน นายส่งไปสัมมนาหฤโหด ตั้งกะ แปดโมงเช้าถึงสามทุ่ม ......แทบตายเลย พี่ทองฯ นู๋ไม่ได้ใจเสียอะไรซะหน่อย.......แต่โอ๋ๆ นู๋ก็ชอบนะ อนุโมทนาด้วยค่ะ จากคุณ : jita - [ 18 พ.ย. 47 09:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 40 โอ๋ๆๆ จากคุณ : Ping Guy - [ 18 พ.ย. 47 10:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 41 . พี่ทองครับ หลุมอะไรนะที่หัวหมากที่ต้นไม้ล้มทับนายทหารน่ะ และที่บางพระ ยังจำชื่อหลุมเก่าๆได้ไหม ผมจำได้แต่หลุมเรไร หลุมเดียว ส่วนหลุม 13 จำได้ว่า สมัยนั้นมีคนเสิร์ฟข้ามจากแท่นขาว นับได้ไม่กี่คน ซึ่งผมไม่อยู่ในจำนวนเหล่านั้น ยังจำได้ไหมครับ . จากคุณ : ชอบแช้งค์ - [ 18 พ.ย. 47 12:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อะไรครับที่ทองฯ จะจบแค่นี้เหรอครับ ตามพลอตน่าจะแต่งได้ยาวกว่านี้นะครับ ไม่อยากให้ตาเอกแกมีเมีย 2 คนน่ะครับ แบบว่าอิจฉาน่ะครับ คนอะไร รูปหล่อ พ่อรวย เมียสวย รวยด้วย แถมมี 2 คน อีก ......... เรื่องกอล์ฟนี่ ผมว่าตอนนี้ผมซ้อมไปซ้อมมาชักไม่ค่อยได้เรื่องแล้วครับ เมื่อไหร่พี่ทองฯ จะว่างมาดูวงให้ผมล่ะครับ..... ขออนุโมทนาด้วยครับสำหรับเรื่องบุญ พี่ทองฯขยันทำบุญ ถือศีล เจริญภาวนา อีกไม่นานก็เลิกเล่นกอล์ฟล่ะครับ ....... จากคุณ : พิชชิ่งเวจด์ - [ 19 พ.ย. 47 10:39:47 A:210.246.69.138 X: TicketID:008780 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เอ..จริงๆแล้วพี่ท่าน(ขออนุญาตเรียกพี่ดีกว่าไม่อยากเรียกพ่อหน่ะค่ะ คิกๆๆๆ) น่าจะกลับจากพะเยาแล้วนี่คะ ยังไงๆขอตามคุณพิชชิ่งเวดจ์ไปด้วยคนนะคะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า........ จากคุณ : JJH - [ 22 พ.ย. 47 11:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สวัสดีครับทุกท่าน กลับจากการทอดกฐินที่วัดจำปาทองแล้ว เมื่อค่ำวันนี้เอง ความจริงน่าจะเป็นตอนเย็น แต่เครื่องบินลงจอดที่ดอนเมืองไม่ได้ ต้องบินวนอยู่แถวนครสวรรค์เหตุเพราะเครื่องบินทหารทำเหตุ ไม่รู้เหตุอะไร เลยต้องบินกลับไปไปที่สุโขทัยเพื่อเติมน้ำมัน กว่าจะถึงกทม. ก็ทุ่มเศษแทนที่จะเป็น 5 โมงเย็น ผมไปวันพุธ ทอดกฐินวันเสาร์ ที่ไปก่อนก็เพื่อปฏิบัติภาวนา เลยมีเรื่องแปลกอยากจะเล่าสู่กันฟัง คือระยะหลังนี่ผมภาวนาดีขึ้น ก้าวหน้าขึ้น พระอาจารย์ก็บอกว่าก้าวหน้าขึ้น สามารถผ่านด้านเวทนาคือรู้จักแยกจิตออกจากความเจ็บปวดของร่างกายได้ดีขึ้น ทำให้นั่งภาวนาได้นานมากขึ้น สงบขึ้น และในคืนวันศุกร์ก่อนวันทอดกฐินนั้นเอง ขณะที่นั่งปฏิบัติภาวนาร่วมกันนั้น ผมมีความรู้สึกเหมือนมีเสียงหนึ่งบอกอะไรบางอย่างคล้ายกับขะให้หรือขออะไรจากผมก็ไม่ทราบ ในท่าที่นังสมาธินั้นเอง ผมยกมือขวาขึ้น และในจิตนั้นเมื่อชำเลืองไปทางด้านซ้ายผมเห็นนิมิตเป็นโคมประทีบเป็นดวงๆ เป็นแถวยาวสว่างไสวไปหมด นับเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก เมื่อเลิกปฏิบัติ ผมเรียนถามพระอาจารย์ๆ บอกว่า เขามาของส่วนบุญ แต่ผมไม่รู้หรอกว่าที่ว่าเขาน่ะคือใคร สองคืนต่อมาก็ไม่ปรากฏว่ามีอะไรอีก จิตมีแต่สงบเฉยๆ ผมไม่ลืมหรอกครับที่ได้แผ่เมตตาให้กับทุกท่าน คุณ Vee ครับ สกอร์ออกมาไม่ดี ผมว่ายังไม่สำคัญเท่ากับใจที่มีความสุขกับการเล่นได้ สำคัญที่ใจครับ ป๋าชช. ครับ ผมไม่ทราบเรื่องต้นไม้ล้มทับนายทหารเลยครับ แต่หลุม 13 จำได้ครับ มีบ่อน้ำขวาและหน้ากรีน เป็นหลุมที่ผมก็ชอบเพราะมันไม่ยาว ผมเคยไปตีที่แท่นหลังสุด โอ้โฮ! คนละเรื่องกับแท่นขาวเลย ยากขึ้นมาก แต่ถ้าตีได้ดีก็ภูมิใจ เดี๋ยวผมจะตามไปอ่านกระทู้ของป๋าครับ คุณพิชชิงเว็ดจ์ครับ ผมคิดว่าผมคงยังไม่เลิกเล่นหรอกครับ แต่ตอนนี้ก็เพลาๆ ลงไปเยอะ วันไหนจะไปซ้อมที่ไหนลองนัดดูสิครับ แต่ไม่รับรองนะครับว่าผมจะช่วยอะไรได้มากนัก คุณJJHครับ ตอนกลับจากวัดจำปาทอง ต้องขับรถผ่านอำเภอแม่ใจด้วย ก็ดูสุขสงบดี น่าอยู่มากนะครับ ส่วนจะตามคุณพิชชิงเว็ดจ์ไปด้วยย่อมได้เสมอครับ และนับเป็นความกรุณาอย่างสูงที่ไม่เรียกผมว่า พ่อ เรียกว่า พี่น่ะดีแล้ว ค่อยพอเป็นมิตรกันได้ ธรรมะวันนี้ จงอย่าเชื่อในสิ่งที่คนอื่นบอก ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองให้เห็นจริง แล้วค่อยเชื่อนะจ๊ะ จากคุณ : thongprakai (thongprakai) - [ 22 พ.ย. 47 22:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เห็นด้วยครับ... แหม...แต่ไม่ทันได้มีความสุขกับการได้เล่นเท่าไหร่...ก็ให้มีอันต้องหยุดแค่หลุม 6 หรือ 7 นี่ล่ะครับ... มีงานด่วนเลยต้องเลิกกลางคัน...น่าเสียดาย... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 22 พ.ย. 47 23:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ขออนุโมทนาในกุศลที่พี่ทองฯไปทำมาครับ และขอแสดงความนับถือและยินดีอย่างยิ่งกับการเจริญภาวนาของพี่ทองฯครับ การให้ทาน (ทำบุญ), ถือศีล (ละความชั่ว), และเจริญภาวนา (ทำสมาธิ) คือหนทางแห่งการพ้นทุกข์ครับ ขออวยพรให้พี่ทองฯพ้นทุกข์จากวัฎสงสาร ในเร็ววันนะครับ แล้วผมขอเป็นศิษย์พี่ทองฯ ทั้งเรื่องกอล์ฟ และเรื่องธรรมครับพี่ หวังว่าคงมีโอกาสพบกันนะครับ จากคุณ : พิชชิ่งเวจด์ - [ 23 พ.ย. 47 01:40:12 A:210.246.71.72 X: TicketID:008780 ]

ความคิดเห็นที่ 47 แหะๆ...แล้วไม่รู้มีต่อหรือเปล่าครับ??? จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 25 พ.ย. 47 09:58:51 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มีเรื่องใหม่ให้เขียนอยู่เหมือนกัน แต่เป็นเรื่องของเพื่อน เรื่องความรักกับกอล์ฟน่ะครับ ถ้าอยากรู้ ผมจะเขียนให้อ่าน ดีไหมครับ จากคุณ : thongprakai - [ 25 พ.ย. 47 15:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ดีค่ะอาจารย์ รีบๆเขียน รีบๆโพสนะคะ แล้วจะติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : JJH - [ 25 พ.ย. 47 17:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ดี...อย่างแน่นอน...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ วันลอยกระทง 14:19:44 ]