ความคิดเห็นที่ 1 Morning ค๊าพี่..... นอนดึก......ตื่นเช้าจังนะคะ ไม๊คะ ต่อค่ะต่อ ดีค่ะนู๋จาได้รู้ว่าเค้าเล่นพนันกันยังไง เห็นบอกเสียป๊อตๆ เอาคืนๆ กัน มันเกี่ยวกันไม๊คะ...... มาต่อไวๆ นะคะ จากคุณ : jita - [ 28 พ.ย. 47 09:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หวัดดีค้า..พี่ทอง วันอาทิตย์ยังเข้ามาแต่เช้าเลยนะค่ะ แล้ว...ใครจาพลาดเรื่องหนุกๆอย่างนี้ได้ไง...เนอะ จิตา เนอะ !! จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 28 พ.ย. 47 10:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ... คอยติดตามรายละเอียดตอนต่อไปอยู่ครับ...จะได้นำไปเป็นอุทาหรณ์... แหะๆ...ส่วนใหญ่เพื่อนที่พอจะเล่นกันได้ก็มีอยู่ไม่กี่คนเพราะฝีมือผมติดอันดับ Top 5 นับจากบ๊วยมา... เล่นทีไรได้แจก ป๊อยต์ เพื่อนอยู่เรื่อย... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 28 พ.ย. 47 12:37:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับท่านที่รักทั้งหลาย ก็หวังว่าจะได้ประโยชน์จากที่เขียนบ้างนะครับ อ่านต่อนะครับ... เมื่อเริ่มก้าวเข้าสู่ยุทธจักร จากเพื่อนกลุ่มหนึ่งไปยังอีกกลุ่มหนึ่งและต่อไปเรื่อยๆ แต่ละกลุ่มจะเล่นกันไปตามสนามต่างๆ ในแต่ละอาทิตย์ ในแต่ละวัน ผมไม่ใช่คนเรื่องมาก เล่นกับใครก็ได้(ขอให้ได้เล่น) ก็เลยมีโอกาสได้เลือกเล่นสนามที่ชอบ สมัยก่อนสนามกอล์ฟมีให้เลือกไม่มากนัก สนามที่พวกเราไปเล่นกันประจำคือนวธานี ที่เราจะไปเล่นกันในวันธรรมดา หากเป็นสุดสัปดาห์จะไปต่างจังหวัดเช่นบางพระ หรือสยามคันทรี พัทยา หรือไม่ก็หัวหิน ที่ชอบเล่นที่นวธานีเพราะกรีนค่อนข้างจะดี แค้ดดี้ก็น่ารักโดยเฉพาะแค้ดดี้ของผม เธอจะเอาใจใส่ในการดูแลทุกข์สุขของผมเป็นอย่างดี ผมก็จะดูแลทุกข์สุขของเธอไม่น้อยไปกว่ากัน บางทีก็เสียสมาธิเหมือนกันถ้าเธอมางอนๆ ใส่โดยไม่รู้สาเหตุจนผมต้องปรามอยู่บ้าง “นี่เธอ เอาไว้เล่นเสร็จค่อยงอนก็ยังไม่สายนะ ตอนนี้กำลังเล่นพนันอยู่ ถ้าเสียจะโดนเยอะ วันนี้เล่นกันหลายคู่ เธอก็เห็น” วันนั้นทีมผมมีอยู่สามหน่อ แต่ละคนตัวเล็กๆ ทั้งนั้น ผมสูงที่สุดก็แค่ 172 ซม. น้ำหนักแค่ 55 กก.อีกสองคนประมาณ 165 ซม. น้ำหนักพอๆ กับผม ตัวกระเปี๊ยกทั้งนั้น ฝ่ายตรงข้ามเรียกเราว่ายักษ์เล็ก อีกทีมหนึ่งมีอยู่สามคนเท่ากัน คนที่เตี้ยสุดประมาณ 178 ซม. น้ำหนักแต่ละคนไม่ต่ำกว่า 70 กก. เราเรียกทีมมันว่า ยักษ์ใหญ่ แต่เราไม่เคยกลัวยักษ์ใหญ่ทั้งสามทั้งที่ตีไกลระยะต่างกันค่อนข้างมาก เพราะเราสามคนตีค่อนข้างจะแน่นอน โดยเฉพาะลูกสั้น เพื่อนผมสองคนนั้นจะพัทท์ได้ดีมาก ชิพก็เก่ง ส่วนลูกพัทท์ของผมไม่ค่อยจะได้เรื่องเท่าไร แต่ลูกชิพไม่ว่าจะด้วยเหล็กอะไรผมจะทำได้ค่อนข้างดี ที่สำคัญคือกำลังใจของเราทั้งสามคน เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มบอกว่า “แม้จะตีเสียก็อย่าทิ้ง คนอื่นก็เสียได้เหมือนกัน พยายามเล่นให้ดีที่สุดแล้วกัน” ฝ่ายยักษ์ใหญ่จะเอาความไกลเข้าข่ม โดยเฉพาะหลุมพาร์ 5 แต่พวกเราก็ใช่ว่าจะตีสั้นกันเสียเมื่อไหร่ พาร์ 4 เราก็ตีช็อตสองถึงได้ทุกหลุม แม้พาร์ 5 จะไม่มีทางตีสองออนได้ แต่ช็อตสามก็แค่ชิพสบายๆ สามารถทำเบอร์ดี้ได้พอๆ กัน เมื่อประเมินสถานการณ์ต่างๆ โดยละเอียดแล้วเห็นว่าไม่เสียเปรียบแน่นอน ยักษ์เล็กจึงไม่เคยถอย แต่ละทีมมีสามคน ทั้งสามคนจะคู่วนกันหมด เช่นนาย ก. คู่กับ นาย ข. และคู่กับนาย ค. นายค.ก็จะคู่กับ นาย ข. ด้วย อีกทีมหนึ่งก็เหมือนกัน แต่ละคู่จะเล่นกับแต่ละคู่ของอีกฝ่ายหนึ่งวนกันจนครบทุกคู่ ดังนั้น นาย ก.คู่นาย ข. จะต้องเล่นกับอีกสามคู่ของฝ่ายข้าม คะแนนที่นำมาคิดคือคะแนนที่ดีที่สุดของแต่ละคู่เท่านั้น เราจะเล่นกันทั้งแมทช์และหลุม อย่างละ 100 บาท ส่วนตัวก็ต้องเล่นกันหมดเหมือนกันไม่มีการยกเว้น ดังนั้นเพื่อไม่ให้มีการได้เปรียบเสียเปรียบกันในทีม เราจึงตกลงกันว่าไม่ว่าจะได้เสียทั้งหมดเท่าไร จะหารด้วยสาม เชื่อไหมครับว่าเมื่อเล่นจบ เวลาคิดเงินแพ้ชนะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 1 ชม. กว่าจะคิดเสร็จเพราะจำนวนคู่จะมากมาย แต่ละทีมจะส่งตัวแทนในการคิดเงินเพื่อไม่ให้เกิดความมัวหมอง สรุปเลยดีกว่าว่าวันนั้นทีมยักษ์เล็กยกพลไปฉลองชัยชนะกันที่ นีลส์ แทเวิร์น เพื่อนผมสองคนพาแฟนไปด้วย ส่วนผมพาใครไปไม่บอก เราชนะอย่างขาดลอยและชนะด้วยลูกสั้นทั้งนั้น เพื่อนผมคนหนึ่งบอกว่า “ทีมยักษ์ใหญ่นัดล้างตาที่สนามเดิม แต่ขอเป็นหกโมงเช้า” ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะผมเกลียดการตื่นเช้าขนาดนั้นมาก แต่จะไม่ให้แก้มือไม่ได้ “หกโมงเช้า” ผมโวยลั่น “แล้วเอ็งรับนัดเหรอ?” “เออ แต่จะไปกลัวอะไร เอ็งก็ไปถึงสนามสัก 9 โมง ข้ากับอีกคนจะไปตามนัด เราจะเล่นกัน 27 หลุม ส่วนเอ็งเล่นแค่ 18 หลุม แต่ทั้งหมดยังต้องหารสามเหมือนเดิมนะ” “ไม่มีปัญหาหรอกเรื่องนั้น แต่ทีมมันไม่ด่าข้ายับเหรอ” “ด่าก็ด่าเอ็งคนเดียว แต่อยากเสียเงินหรือจะยอมโดนด่า” “เอาก็เอา ขืนไปเล่นเช้าขนาดนั้นข้าตีเละแน่ ไม่เป็นไร ข้าก็หาเรื่องแก้ตัวเอาเองแล้วกัน” ถ้าผมต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เศษเพื่อไปให้ทันเล่นกอล์ฟตอนหกโมงเช้ารับรองได้ว่าต้องเละแน่ ผมจึงไปถึงสนามในวันรุ่งขึ้นตอน 9 โมงเช้า สอบถามสตาร์ทเตอร์ปรากฏว่ายังเล่นไม่จบ 9 หลุมแรก มารู้ทีหลังจากเพื่อนว่ามันพยายามถ่วงเวลา กินอาหารเช้าและคุยอะไรเรื่อยเปื่อยและแกล้งรอผมด้วย ให้ผมได้มีเวลาพอและได้ซ้อมชิพพัทท์ก่อนออกรอบด้วย ส่วนทีมยักษ์ใหญ่นั้นมาตรงเวลาทั้งสามคน นี่แหละความเจ้าเล่ห์ของทีมยักษ์เล็ก แต่มันเป็นความคิดของเพื่อนผมเท่านั้นนะ ผมแค่คล้อยตามเห็นดีด้วยเท่านั้น ผลการเล่นวันนั้น ทีมยักษ์เล็กกินอีกตามฟอร์มและเป็นเงินจำนวนต่อคนมากเอาการ โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 28 พ.ย. 47 18:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาว...ว....ว...อิก...ก...ก... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 29 พ.ย. 47 10:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แค่เริ่มมาก็สนุกมากแล้วครับพี่ ขอบคุณครับ จากคุณ : จุ๊ - [ 29 พ.ย. 47 11:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับมหาจุ๊ และคุณ vee ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนหรือเปล่า แต่ผมอยากจะเน้นจริงๆ ครับว่าลูกสั้นนั้นสำคัญสำหรับเกมกอล์ฟจริงๆ อย่างน้อยเราก็เห็นชัดๆ แล้วว่าถ้าเราตีได้ regular on ทุกหลุม เรายังต้องพัทท์หลุมละ 2 ครั้งถึงจะสแควร์พาร์ หมายถึง 50% ของเกมทั้งหมด แต่ส่วนใหญ่เรา(รวมถึงผมด้วย)ไปเน้นการซ้อมตีลูกเดินทางเสียเป็นส่วนใหญ่ คะแนนถึงออกมาไม่ดีสักที..... ลองอ่านต่อแล้วกันนะครับ ในตอนก่อนนั้นผมพยายามที่จะบอกว่าเกมลูกสั้นนั้นมีความสำคัญมากเพียงใด ต่อให้คุณตีได้ไกลสักขนาดไหนและแม้จะขึ้นกรีนได้มากเพียงใด คุณก็ยังพึ่งลูกสั้นคือลูกพัทท์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในฐานะที่เราต่างเป็นนักกอล์ฟสมัครเล่น(แม้นักกอล์ฟมืออาชีพก็ไม่เว้น) โอกาสของความผิดพลาดย่อมมีมากขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งเดียวที่พอจะช่วยเราให้รอดปากเหยี่ยวปากการวมถึงการรักษาคะแนนให้ดีอยู่ได้ก็ด้วยลูกสั้นเท่านั้น ผมจึงต้องซ้อมมากขึ้นโดยปริยาย โดยเฉพาะลูกสั้น เมื่อก่อนนั้นผมจะซ้อมตีเสียเป็นส่วนใหญ่ จะซ้อมลูกสั้นอย่างมากก็เพียง 10% ของการซ้อมทั้งหมด หนึ่งในเพื่อนของผมนั้นแหละที่บอกให้ผมซ้อมพัทท์มากขึ้น ผมเลยใช้เวลาในการซ้อมลูกสั้นเพิ่มขึ้นเป็นครึ่งหนึ่งของการซ้อมทั้งหมด ผมอ่านเจอในหนังสือกอล์ฟเล่มหนึ่ง เขาให้หัดใช้แทบจะทุกเหล็กในถุงแม้กระทั่งเหล็กสามในการเล่นลูกสั้น แต่เราต้องรู้ว่าเหล็กแต่ละอันนั้นลูกจะตกแค่ไหนและวิ่งไปขนาดไหน และไม่มีอะไรดีไปกว่าการเดินนับก้าว การประเมินทำเลที่ลูกอยู่เพื่อเลือกใช้เหล็กให้เหมาะก็เป็นเรื่องสำคัญ ลูกที่ลอยเด่น หรือลูกที่จมหญ้าไปครึ่งลูก หรือลูกที่จมมิดในหญ้ากับตำแหน่งที่ธงปักอยู่ เราต้องประเมินให้ถูกว่าควรจะเลือกใช้เหล็กอะไร เขาให้ข้อสรุปเอาไว้อย่างนี้ครับว่า “จะใช้เหล็กอะไรก็ได้ที่ถ้าเราสามารถขึ้นได้เท่าๆกันทุกทีและยิ่งขึ้นไม้น้อยเท่าไรความผิดพลาดก็จะลดลงเพียงนั้น” จากคำกล่าวดังกล่าวเราจะเห็นว่าหากเราใช้เหล็ก 7 และขึ้นไม้เพียงสองฟุต กับเหล็ก 5 และขึ้นไม้เท่าๆกัน ระยะที่ได้จากเหล็กทั้งสองย่อมต่างกัน ตำแหน่งการวางลูกของเราก็มีผลต่อองศาหน้าไม้ด้วยเช่นกัน หากลูกจมในหญ้าจนมิด สมมติว่าเราเลือกใช้ pw และวางลูกค่อนมาทางขวาให้มาก หน้าของ pw จะชันมากขึ้นอาจจะเท่ากับเหล็ก 7 หรือ 6 ด้วยซ้ำไป ที่กล่าวมาข้างต้นนั้นผมหมายความถึงแต่เฉพาะการเล่นลูกที่อยู่ขอบๆ กรีนเท่านั้น หากต้องตีลูกข้ามอุปสรรคทรายที่ขวางหน้า หรือในหญ้าหนาที่ธงปักอยู่ค่อนข้างชิดขอบกรีนในทางที่เราจะเล่น การเล่นจะเปลี่ยนไปเพราะเราต้องการลูกโด่ง ลูกตกและให้หยุดเร็วที่สุด การใช้ sw หรือ lob wedge หรือ pw ตีให้ลูกลอยโด่งนั้นความจริงไม่ใช่เรื่องยากเพียงต้องรู้วิธีการและการฝึกซ้อมจนเกิดความมั่นใจ ปกติการเล่นลูกแบบนี้เราจะยืนเปิดเล็กน้อยเพื่อให้แนวการสวิงเดินทางจากนอกเข้าใน น้ำหนักตัวจะวางค่อนไปทางซ้ายเพื่อป้องกันไม่ให้ลำตัวส่วนล่างเคลื่อนไหวเกินจำเป็นเพื่อความแม่นยำ เราจะเปิดหน้าเหล็กก่อนที่จะจับกริพ ไม่ใช่จับกริพแบบปกติแล้วไปบิดมือให้หน้าเหล็กเปิด เราควรใช้ไหล่ทั้งสองในการควบคุมการสวิง ไม่ใช่มือเพราะการใช้มือในการควบคุมนั้นไม้สามารถเดินทางได้หลายทิศทาง ไม่มีความแน่นอน การสวิงจึงจะเป็นแนวไปตามลำตัว หากไม่จับไม้จนแน่นเกินไป ร่างกายทุกส่วนผ่อนคลายดีน้ำหนักของหัวเหล็กจะพาให้ข้อมือหักพับเองตอนแบ็คสวิง เวลาดาวน์สวิงหากเราใช้ไหล่ในการควบคุม ข้อมือจะยังหักพับอยู่อย่างเดิม มือต้องอยู่หน้าลูกแน่นอน เมื่อสวิงผ่านไปองศาหน้าไม้ทั้งที่เปิดอยู่ในตอนต้นและการหักพับของข้อมือ หน้าเหล็กจะตักช้อนลูกขึ้นเอง ที่สำคัญคืออย่าพยายามไปช่วยตักลูกขึ้นและขณะที่หน้าไม้กระทบลูกนั้นให้รักษาข้อมือซ้ายให้เป็นแนวตรงไม่หักพับไปทางซ้าย การเล่นลูกสั้นที่ดีขึ้นจากการหมั่นฝึกซ้อมนี่เองที่เป็นส่วนอย่างมากที่ทำให้แต้มต่อผมลดลงเหลือเพียง 6 ในระยะเวลาไม่กี่เดือน แต่แน่นอนการมีแต้มต่อน้อยๆ มันเป็นเรื่องบีบหัวใจมากมายทำให้ไม่สามารถชนะการแข่งขันใดๆ ได้เลยเพราะลูกเดินทางไม่ว่าจะด้วยไดร์ฟเวอร์หรือขึ้นกรีนของผมยังไม่พัฒนาไปเท่าที่ควรอย่างคนถือแต้มต่อน้อยๆ จะพึงเป็น โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ย. 47 13:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านต่อนะครับ... อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับว่ายักษ์เล็กอย่างพวกเราจะชนะยักษ์ใหญ่เสมอไป ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกครับในเกมกอล์ฟ ครั้งหนึ่งเราไปเล่นกันที่สนาม Unico หัวหมาก วันนั้นทีมยักษ์ใหญ่ตีดีมากและยังพัทท์ดีอีกด้วย เมื่อเล่นผ่านไป 6 หลุม ทีมผมมีแค่เบอร์ดี้เดียว แต่ทีมยักษ์ใหญ่มีถึง 4 เบอร์ดี้ เรียกว่าแต่ละคู่โดนอัพกันมาจนหน้าเสียไปเหมือนกัน ขณะที่กำลังพัทท์กันอยู่ที่หลุม 7 ทีมยักษ์ใหญ่พัทท์เบอร์ดี้กันทุกคน ส่วนทีมยักษ์เล็กมีเพื่อนผมอีกคนที่พัทท์เบอร์ดี้ ส่วนผมและเพื่อนอีกคนรอพัทท์ทำพาร์ระยะไม่ไกลนัก ยักษ์ใหญ่คนแรกพัทท์เบอร์ดี้สะบัดหลุมหลุดออกมา พวกเรานี้ลุ้นกันจนลืมตัวร้องวี๊ดว๊ายกันเป็นแถว ยักษ์ใหญ่คนที่สองพัทท์เบอร์ดี้จากคนละทิศ ลูกน่ะวิ่งตรงเข้ากลางหลุมแต่ยังโชคดีที่แรงไม่พอ ลูกไปหยุดอยู่ที่ปากหลุม แค่แมลงวันบินมาตอมคงลงหลุมไปแล้ว พวกเราก็ลุ้นกันจนก้นขวิดไปมา ถึงคราวที่เพื่อนผมต้องพัทท์บ้างเพื่อยิงเบอร์ดี้ ผมไม่กล้ามอง ถึงกับหันหลัง ใจนี้เต้นรัวเป็นกลองวันตรุษจีนที่เขาเชิดสิงโตกันเลย แต่เพื่อนผมคนนี้มันใจเด็ดมาก มันพอเห็นไลน์จากคนที่คนแรกมาบ้างแล้ว เพื่อนผมอีกคนเล่าให้ฟังว่ามันพัทท์ยัด ลูกชนขอบด้านตรงข้ามกระโดดลงหลุมแบบไม่มีการต่อรองใดๆ หลุมขนาดสองลูกครึ่งน่ะหดเล็กลงจนเหลือนิดเดียว ผู้เล่นของทีมยักษ์ใหญ่คนสุดท้ายที่พัทท์เบอร์ดี้ต้องกลั้นใจพัทท์ มันเป็นลูกพัทท์อีกลูกหนึ่งที่ทำให้เราหัวใจแทบวายอีกเช่นกันเพราะลูกนั้นมันแกว่งปากหลุมออกมาตั้งที่ฝั่งเดียวกับที่พัทท์ไป เล่นจบหลุมนั้น แม้เราจะชนะแต่ยังเหลืออีกสองหลุม ขณะที่เราเดินไปยังแท่นทีหลุม 8 ผมได้ยินเพื่อนผมคนหนึ่งพูดกับผุ้เล่นคนหนึ่งของทีมยักษ์ใหญ่ว่า “น่าเสียดายนะที่ทีมเอ็งพัทท์ไม่ลงสักคน มันน่าลงทั้งสามลูกแหละ ข้าว่าดวงเอ็งน่ะหมดแล้ว เขาเรียกว่าซวย” ฟังดูก็แสนธรรมดาสำหรับคนที่ไม่คิดอะไร แต่คนที่คิดอะไรไปกับคำพูดนั้นมันก็ทำให้เขวได้เหมือนกัน นายยักษ์ใหญ่คนนั้นถึงกับหวดแหกแฟร์เวย์ออกไปตั้งไกล แม้จะจบลงด้วยคะแนนที่เท่ากันในสองหลุมสุดท้าย ทีมเราก็ยังแพ้อยู่ เราต้องกัดฟันตียันเอาไว้ให้ได้ในเก้าหลุมหลัง บรรยากาศของการเล่นกอล์ฟที่ควรจะสนุกกลับมีแต่ความเคร่งเครียด เมื่อเล่นจบเก้าหลุมหลัง เราแพ้อีกเล็กน้อย แต่ที่แพ้มากคือใจของเราเองเพราะความไม่สนุก มันเป็นบทเรียนสอนใจอย่างหนึ่งคือหากคิดจะเล่นการพนันก็ให้พอเหมาะที่จะไม่ทำให้เราหมดสนุกในเกมอันแสนสนุกนี้เลย อย่างนักกอล์ฟท่านหนึ่งซึ่งมีฝีมือกอล์ฟดีมาก แต้มต่อประมาณ 2 เท่านั้น เขาแทบจะผูกขาดการชนะในการแข่งขันของชมรมในไฟล์ท เอ รูปร่างไม่ใหญ่โตนัก ตัวเตี้ยกว่าผมเสียอีก แต่ตีไกลจริงๆ อีกลูกสั้นก็สุดยอด และไม่ชอบเล่นพนันมาก เท่าที่ผมทราบแกจะเล่นหลุมหรือแมทช์ละ 50 บาทเท่านั้น คนที่ฝีมือด้อยกว่าแกๆ ก็จะต่อให้อย่างยุติธรรม แต่ก็ยังกิน ผมไปเจอแกที่สนามกอล์ฟ บางพระครั้งหนึ่ง แต่เมื่อเห็นก๊วนที่แกเล่นด้วยผมถึงกับอุทานอยู่ในใจว่า ถ้าแกเล่นก๊วนนี้ มีหวังแกต้องแด๊กหมดทุกคน และต้องรับทรัพย์เป็นจำนวนไม่น้อยเพราะก๊วนนี้เล่นกันค่อนข้างแพง อย่างน้อยก็หลุมหรือแมทช์ละหนึ่งพันบาท แล้วฝีมือค่อนข้างจะห่างกัน ไม่น่าจะเล่นกันได้ ต่อให้ต้องต่อหลุมก็ตาม แต่เชื่อไหมครับว่า นักกอล์ฟขนาดแต้มต่อ 2 กลับตีแชงค์เป็นว่าเล่น และตีออกมาเหมือนคนแต้มต่อ 18 เมื่อสอบถามจากผู้เล่นในก๊วนที่ผมรู้จักจึงได้ความว่า ทั้งที่แกไม่ต้องควักเงินเล่นเอง นักกอล์ฟหนึ่งในก๊วนเป็นคนชวนแกไปเป็นคู่เล่นด้วยและเป็นคนรับผิดชอบเรื่องเงินทั้งหมด พูดง่ายๆ ว่าถ้าเสียไม่ต้องควัก ถ้าได้จะได้ 30% และเล่นกันหลุมละห้าพันบาท ฝ่ายตรงข้ามรับกันไปอานเลย เห็นไหมครับว่า คนเราถ้าใจมันเสีย ใจไม่สู้ ความที่ไม่เคยเล่นสูงขนาดนี้ ความที่ไม่อยากให้เพื่อนเสีย มันทำให้บีบหัวใจจนตีไม่เป็นเรื่องเอาเลย อีกตัวอย่างหนึ่งคือการเล่นพนันในกีฬาสนุ้กเกอร์ระหว่างสองสโมสรใหญ่ในกทม.นี่แหละ ฝ่ายหนึ่งเรียกว่าฝ่ายไทยแล้วกัน เล่นการพนันอยู่เป็นอาจินต์และเดิมพันครั้งละมากๆ แต่อีกฝ่ายหนึ่งเรียกว่าฝ่ายฝรั่งแล้วกันเล่นแค่ระดับเป็นร้อยบาท เมื่อสองฝ่ายโคจรมาพบกัน การท้าทายกันจึงเกิดขึ้น ฝ่ายฝรั่งฝีมือดีกว่า แต่ต้องไปเล่นที่สโมสรของฝ่ายไทย ต่างฝ่ายต่างรวบรวมเงินเดิมพันได้จำนวนที่ต้องการ การพนันจึงเกิดขึ้น ผมคิดอยู่นานว่าจะร่วมกับฝ่ายฝรั่งจะดีไหม แต่จะไปร่วมกับฝ่ายไทยนั้นไม่ได้แน่เพราะมันคนละสังกัด อย่างน้อยต้องไม่ทรยศกันเอง ถ้าไม่เล่นก็แล้วไป ไม่มีการบังคับ ผมเลยตัดสินใจเป็นผู้ชมเฉยๆ กติกาใช้แบบสากล ชนะสองในสาม ฝ่ายฝรั่งเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างหลุดลุ่ย ทั้งที่ถ้าเป็นในภาวะปกติแล้วฝีมือของฝ่ายฝรั่งนั้นเป็นต่อ แต่เพราะความไม่คุ้นเคยต่อการเล่นพนันเป็นจำนวนเงินสูงขนาดนี้ ผู้ชมมากมายขนาดนั้น ความตื่นเต้น ความประหม่าและอีกหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในจิตใจทำให้พ่ายแพ้แทบจะไม่ได้ออกอาวุธเลย กีฬาสนุ้กเกอร์มีคู่ต่อสู้ทำให้เราแพ้ได้ แต่กีฬากอล์ฟไม่มี เราเป็นศัตรูอันร้ายกาจของตัวเราเอง ดังนั้นในกีฬากอล์ฟเราจึงจำเป็นต้องฝึกจิตฝึกใจของเราให้คิดให้ถูก และคิดในแง่บวกเสมออย่างที่คุณหมอวิธานได้เขียนบรรยายไว้ในหนังสือของคุณหมอนั่นเอง โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ย. 47 16:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รอครับพี่รอ ชอบอ่านประสบการณ์สนุกๆ ของพี่อย่างนี้แหละครับ จากคุณ : จุ๊ - [ 29 พ.ย. 47 16:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีครับ ส่วนตัวก็เห็นด้วยกับความสำคัญของลูกสั้น และการคิดในเชิงบวก เพราะเวลาขอแต้มต่อไม่เคยมีใครอ้างสักคนว่า "เอ็งนะพัตต์ดีจะตายต้องต่อสองหลุมนะ"... จากคุณ : Thirdwave - [ 29 พ.ย. 47 18:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับคุณ Thirdwave เยี่ยมแล้วที่เห็นสัจจะธรรม อ่านต่อนะครับ อย่างที่ผมเคยบอกไว้ตอนต้นว่าผมไม่ใช่คนเรื่องมาก เล่นกับใครก็ได้(ขอให้ได้เล่น) ผมเลยมีเพื่อนเล่นหลากหลาย วันๆ คอยโทรเช็คว่าใครจะไปเล่นที่ไหน ถ้าไปสนามที่ผมชอบผมก็จะไปกับก๊วนนั้น เขาเรียกว่า “จอมยุทธเกี่ยงสังเวียน” มีอยู่ก๊วนหนึ่งผู้เล่นแต่ละคนอายุอานามใกล้เคียงกัน แต่ผมจะเล่นดีกว่าหน่อยเพราะซ้อมอยู่เป็นประจำ เล่นอยู่เกือบทุกวัน วันไหนไม่เล่นก็ต้องเข้าสนามซ้อม ส่วนใหญ่ก็จะซ้อมกับทีมยักษ์เล็กของผมนั่นแหละ ก๊วนนี้จะดีอยู่อย่างที่ชอบเล่นตอนเย็น ส่วนใหญ่จะเป็นสนามรถไฟซึ่งตอนนี้กลายเป็นสวนสาธารณะไปแล้ว และเล่นเพียง 9 หลุมเพราะต้องโดดงานหรือเลิกงานก่อนเวลามาตีกอล์ฟกัน เราเล่นกันมานานพอสมควรจนมีความสนิทสนม ไปเที่ยว สรวลเสเฮฮากันตามประสาคนหนุ่ม(ตอนนั้น) ในก๊วนจะมีนักกอล์ฟอยู่สองคนที่ผมจับได้หลายครั้งว่าชอบเขี่ยลูก ตั้งลูกเป็นประจำ บางทีผมก็เห็นเอง บางทีแค้ดดี้เห็นแล้วมาฟ้องผมๆ บอกแค้ดดี้ว่า “ช่างมันเหอะ ข้าแด๊กมันอยู่บ่อยๆ สิบครั้งแด๊กซะ 8 อีกสองครั้งแค่เสมอ มันโกงได้ให้มันโกงไป ข้าก็แด๊กมันได้เหมือนกัน” ความจริงผมเคยบอกทั้งสองคนว่าผมจะต่อให้ มันก็ไม่เอา จะต่อสองหลุม สามหลุมก็ไม่เอา จะเล่นแต้มเท่าท่าเดียว ไม่รู้จะพิศวาสผมไปถึงไหน เอาเงินมาให้อยู่เรื่อย ผมเดาว่ามันสองคนคงเห็นว่าผมไม่เอาเรื่องเอาราวที่มันเขี่ยลูก ตั้งลูกกระมัง ก็เลยชอบใจ แต่มันไม่เคยเฉลียวใจสักนิดเลยว่าแม้จะเขี่ยลูก ตั้งลูกก็ยังไม่ชนะผมสักครา มันน่าจะมีอะไรสักอย่างนะ มีอยู่คราวหนึ่งที่เราไปเล่นกันที่สนามรถไฟเช่นเคย วันนั้นผมตีก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร มีเพียงเบอร์ดี้เดียว สามโบกี้ นอกนั้นพาร์หมด หนึ่งในสองคนนี้คนหนึ่งมีเพียงพาร์เดียว ดับเบิล 3 หลุม นอกนั้นโบกี้หมด ส่วนอีกคนมีสองพาร์ สองดับเบิ้ล นอกนั้นโบกี้หมด ดูเผินๆ ก็แพ้ผมแบบธรรมดาๆ อย่างที่เคยเป็น แต่ที่แพ้แล้วกลายเป็นไม่แบบไม่ธรรมดาก็คือความบังเอิญที่หลุมไหนที่เขาได้พาร์ ผมดันได้เบอร์ดี้ ที่ผมได้โบกี้ มันดันได้ดับเบิ้ล ที่มันได้โบกี้ผมดันได้พาร์อย่างลงตัว ดังนั้น คนหนึ่งจึงแพ้ผมทั้ง 9 หลุม ส่วนอีกคนแพ้ผม 8 หลุม ผมหันไปกระซิบกับแค้ดดี้ผมว่า “เห็นไหม ใครจะโกงก็ช่างมัน นี่แสดงว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ลงโทษมันทั้งสองคนแล้ว” แม้เราจะเล่นกันไม่มากแค่หลุมละ 50 บาท แต่แพ้ผมอย่างยับเยินเช่นนี้ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ก่อนหน้านั้นแม้ผมจะชนะอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้ชนะกันมากมายขนาดนี้ อย่างมากก็แค่สองหรือสามหลุมเท่านั้น แต่วันนั้นคงเป็นวันชำระบัญชีโกงอย่างแน่นอน ทำให้วันนี้ผมนึกถึงบทสวดมนต์ที่ผมเคยสวดความโดยสรุปว่า “เรามีกรรมเป็นของๆตน มีกรรมเป็นผู้ให้ผล ไม่ว่าเป็นบุญหรือเป็นบาป เราจักเป็นทายาทของกรรมนั้นสืบไป” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ย. 47 19:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ซาหวัดดีค่ะ ท่านเจ้าสำนักกิมซ่วงไล้เหลี่ยว.... เออ....เข้ามาอ่านรวดเดียวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ.... อาว...ว....ว...อิก...ก...ก... แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 47 20:30:45 จากคุณ : jita - [ 29 พ.ย. 47 20:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาร่วมแจมอีกครั้งครับ "กฎแห่งกรรมยุติธรรมที่สุด" ตอนเด็ก ๆ ก็ฟังแล้วผ่านกับมันครับ แต่ยิ่งเจอประสบการณ์ต่าง ๆ มากเข้าก็ชักเริ่มซาบซึ้งกับมัน... จากคุณ : Thirdwave - [ 29 พ.ย. 47 21:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นั่นน่ะสิครับคุณ Thirdwave ผมเห็นด้วยกับคุณเป็นอย่างยิ่ง เวลาเราได้ยินบางคนที่บ่นเรื่องความทุกข์ยากต่างๆ ในชีวิตให้ฟังไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้วแต่ พอซักถามเข้าไปจริงๆ มันกลายเป็นเรื่องที่แต่ละคนก่อเอาไว้เองทั้งสิ้น อย่างผมเคยคุยกับพนักงานเสริฟในสโมสรคนหนึ่งซึ่งมีความคุ้นเคยกันดี เขาคร่ำครวญถึงเงินที่ไม่พอจะยาไส้ ฟังแล้วก็น่าสงสาร แต่พอถามเข้าจริงๆ เช่นเธอซื้อโทรศัพท์มือถือมาเครื่องละเท่าไหร่ คำตอบคือ 7,000 บาท แล้วค่าโทร ค่ารักษาเครื่องอีกเดือนละประมาณเท่าไหร่ คำตอบคือ อย่างน้อยๆ อีกเดือนละ 700 - 800 บาท นอกจากนั้นยังมีอย่างอื่นอีกจิปาถะที่ล้วนแล้วแต่ไม่มีความจำเป็นทั้งสิ้น คำตอบที่ได้รับคือ คนอื่นเขามีหนูก็อยากมีบ้าง หรือมันเป็นความจำเป็นเช่นการสังสรรกับเพื่อนฝูงเกือบทุกคืน หรือการซื้อหวยและอื่นๆอีกมากมายที่ไร้ความจำเป็นทั้งสิ้น ผมเลยสรุปให้แกฟังว่า "เงินน่ะสำคัญแต่วิธีการใช้เงินสำคัญกว่า" และให้ไปคิดเอาเอง พนักงานบางคนที่บริษัทก็บ่นเรื่องเงินเดือนที่ได้ขึ้นน้อย บางคนก็ถูกปลดออกแล้วต่างก็โอดครวญหาว่าผู้บริหารใจร้าย ผมให้คำตอบว่า "ถ้าคุณเป็นเจ้าของกิจการ คุณจะจ้างพนักงานที่ทำงานแบบคุณไหม? ผมอยากจะถามหน่อยว่าจะมีคนบ้าที่ไหนที่ปลดพนักงานดีๆ ตั้งใจทำงานออก เป็นคุณๆ จะทำอย่างนั้นหรือ? เมื่อได้คำตอบแล้ว เลิกโวยวายได้" มีเพื่อนบางคนบอกผมว่าอย่างคนขี้โกงล่ะ รวยเอาๆ หน้าที่การงานก็เจริญก้าวหน้าดี ไหนว่าทำดีได้ดีล่ะ คนทำชั่วได้ดีมีเยอะแยะ ผมบอกว่า "ถ้าคุณคิดว่าการมีเงินเยอะทำให้มีความสุข คุณต้องคิดใหม่เพราะคุณมองแต่เพียงผิวเผิน คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าชีวิตเขาอยู่อย่างเป็นสุขจริงๆ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ กลัวว่าใครจะมาฆ่ามาแกง กลัวว่าใครจะจับผิดได้ ไปไหนมาไหนก็ต้องมีมือปืนคุ้มกัน ชีวิตมีแต่คนสาบแช่ง ถ้าอยากเป็นแบบนั้นก็ตามใจ และเชื่อเถิดใครที่ก่อกรรมอันใดไว้วันหนึ่งก็จะได้ผลที่ทำไว้อย่างแน่นอน" ที่ผ่านมาเรามีตัวอย่างให้เห็นในสังคมเยอะแยะ มีเงินเป็นหมื่นล้านก็มีหนี้เป็นหมื่นล้านได้ในชั่วเวลาข้ามคืน บางทีผลกรรมก็มาตกแก่ลูกหลานแย่งชิงทรัพย์สมบัติกันจนฆ่ากันตายก็มีให้เห็น ถ้าเป็นในเกมกอล์ฟ คุณไม่ซ้อมเลยจะหวังให้ตีดีมันจะเป็นไปได้อย่างไร จากคุณ : thongprakai - [ 30 พ.ย. 47 11:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเหนอหน้าครับ จากคุณ : Ping Guy - [ 30 พ.ย. 47 14:47:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซ้าธุค่ะ........ ตามมาติดๆ จากคุณ : jita - [ 30 พ.ย. 47 15:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอเหนอหน้าด้วยคน... ชอบจัง...มีสัจธรรมสอนใจด้วย... จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 30 พ.ย. 47 17:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แฮ่ๆ...ขอเหนอหน้ามาให้หนิดหนม...ล่วย...โคน...น๊า...ค๊าบ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 1 ธ.ค. 47 00:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ผลการขี้เกียจซ้อมลูกสั้น .......เละ...เลยเรา.. ตามสัจธรรมทำดีได้ดี ....ขี้เกียจ...ก็รับผลกรรม.. อ่านต่อครับ มันส์ดี จากคุณ : UST - [ 1 ธ.ค. 47 09:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สนุกดี และ ได้สัจจธรรมด้วยครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 1 ธ.ค. 47 09:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขณะที่ขับรถมาทำงาน ผมจะเปิดวิทยุสถานี 99 FM เวลา 9.00น.มีคุณเผ่าสิงห์ นิสัยสุข เป็นผู้ให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเล่นกอล์ฟ ท่านบอกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาได้เน้นเรื่องความสำคัญของการเล่นลูกสั้นมากกว่าอย่างอื่น ในขณะที่นักกอล์ฟทั่วไป(ผมก็เหมือนกัน)จะเน้นเรื่องการซ้อมลูกเดินทางมากกว่า ในฐานะที่เป็นนักกอล์ฟที่เล่นกอล์ฟมานานและเข้าใจความรู้สึกของนักกอล์ฟพอสมควรว่าเมื่อเรายังตีไม่อยู่กับร่องกับรอย เราก็อยากซ้อมให้มันดีขึ้น มันเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งที่เมื่อเราสามารถตีลูกจากแท่นทีและลูกจากแฟร์เวย์ได้ทั้งตรงและไกล ผมก็เป็น ใครๆ ก็เป็นด้วยกันทั้งนั้น แต่เราลืมไปอย่างหนึ่งว่าลูกที่เราตีออกไปได้ดีนั้นไม่ได้หมายความว่าจะออนเสียทุกลูก บางทีก็เลยกรีน บางทีก็สั้น หรือไม่ก็เอียงซ้าย ขวาทำให้ลูกตกทราบบ้าง ทั้งนี้ไม่รวมถึงลูกที่เราตีออกไปไม่ดีซึ่งมีเปอร์เซนต์ไม่น้อย ทั้งหมดนี้เราต้องแก้ไขด้วยลูกสั้นทั้งสิ้น ผมไม่ได้บอกว่าให้ซ้อมแต่ลูกสั้น แต่ให้ใช้เวลาซ้อมลูกสั้นให้มากขึ้น ถ้าคุณใช้เวลาซ้อม 2 ชม. ให้แบ่งซ้อมลูกสั้นสัก 1 ชม.เป็นต้น บางทีมันน่าโมโหนะครับที่ตีออกมาดีๆ ทั้งสองที ลูกเกือบออน อยู่แค่ขอบกรีน แต่ไม่สามารถชิพให้เข้าไปอยู่ในระยะใกล้พอที่จะทำพัทท์เดียวได้ หรือเผลอๆ ก็ตีหลังลูกหรือไม่ก็ท็อปลูก เลอะเทอะไปกันใหญ่ ผมเคยเล่นที่สนามกอล์ฟบางพระ รอบหลุม 10 วันนั้นเป็นวันที่ผมตีช็อตได้ดีมาก regular ออนเกือบทุกหลุม แต่ตีออกมา 45 คือ 3 พัทท์เกือบทุกหลุม หลุมที่ตีไม่ออนชิพเข้าไปได้ดีก็พัทท์ไม่ลง จนเพื่อนล้อว่า 3 พัทท์ของผมเป็น regular พัทท์ มันน่าเจ็บใจไหมครับ? จริงอยู่สนามบางพระอาจจะพัทท์ยากหน่อยแต่มันไม่ได้ยากขนาดต้อง 3 พัทท์แทบทุกหลุม คุณว่าไหม? และเชื่อไหมว่าผมเคยเล่นที่สนามนวธานี วันนั้นตีพอใช้ได้ แต่ regular ออนเพียง 2 หลุม แต่ผมกลับตีคะแนนได้ 36 + 36 (โดยไม่มีเบอร์ดี้เลย)เพราะลูกสั้นนี่แหละที่ช่วยให้พาร์ได้ทุกหลุม ผมว่านะ ถ้าคุณสามารถพัฒนาลูกสั้นให้ดีขึ้นได้ ลูกเดินทางคุณจะพัฒนาตามขึ้นมาเองด้วย เพราะความกดดันที่ต้องตีให้ออนมันลดลงเพราะคุณรู้ว่าแม้จะตีไม่ออนเดี๋ยวเราก็สามารถชิพครั้งเดียวและพัทท์ครั้งเดียวได้ ในทำนองเดียวกัน ถ้าคุณเป็นคนที่พัทท์ดี ลูกชิพคุณก็ง่ายขึ้นเพราะรู้ว่าหรือมั่นใจว่าแม้จะชิพเข้าไปไม่ใกล้นักคุณยังสามารถพัทท์ให้ลงได้ - มันเป็นผลซึ่งกันและกัน ซ้อมลูกเดินทางเราก็ซ้อมไป วันไหนถ้าคุณพัฒนาลูกเดินทางขึ้นมาได้ คุณจะถือแต้มต่อตัวเดียวอย่างไม่ต้องสงสัย หมั่นออกกำลังกายโดยเฉพาะขาถ้าเป็นไปได้ มันจะให้ผลอย่างน่าอัศจรรย์เลยทีเดียว ไม่เชื่อผมก็เชื่อคุณเผ่าสิงห์แล้วกันนะ "จิตที่สบาย ทุกอย่างก็สบายไปด้วย" จากคุณ : thongprakai - [ 1 ธ.ค. 47 11:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดีมากครับ ขอบคุณคุณทองประกาย ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งที่ว่าถ้าลูกสั้นดีแล้ว ลูกเดินทางก็จะพัฒนาตามขึ้นมาเอง อยากจะเสริมว่าลูกสั้นเป็นมินิสวิงหรือฮาล์ฟสวิง ซึ่งถือว่าเป็นพื้นฐานที่ต้องคุมให้ได้ก่อนที่จะก้าวไปหาฟูลสวิง มีเรื่องเล่าของฝรั่งเขาว่ากันว่าหยั่งงี้ คราหนึ่งนานมาแล้ว ตอนที่ยอดชายนายทอมวัตสันยังหนุ่มอยู่ แกเกิดอาการวงสวิงไดร์ฟหลุดสะเปะสะปะ (คงเหมือนกับไทเกอร์ตอนนี้) ใครก็ไม่รู้แนะนำให้ทอมไปขอคำแนะนำจากลุงไบรอน เนลสันที่ดัลลัส เท็กซัส นายทอมก็รึบจับเครื่องจากแคนซัสไปดัลลัส เมื่อไปถึงตามนัดที่สนามซ้อม ลุงไบรอนบอกให้ทอมตีลูกให้ดูหน่อย นายทอมชักหัวไม้ ๑ ออกจากถุงทันที ลุงไบรอนก็บอกว่าไม่ใช่ ให้เอาแซนเวดจ์มาตี ทำเอาทอมงงไปเลย ขอขยักไว้แค่นี้ครับ จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 1 ธ.ค. 47 14:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ต่อสิครับคุณวิโรจน์ เป็นวิทยาทานให้ผมเอาไปเล่าต่อ... ทุกคนรออยู่น่ะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 1 ธ.ค. 47 15:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ผมจำไม่ได้ว่าใครเป็นกล่าวเอาไว้ว่า "เราสามารถเรียนรู้คนๆ หนึ่งเพียงแค่ได้เล่นกอล์ฟด้วย 18 หลุมเท่านั้น" โดยไม่ต้องเสียเวลามากมายเพื่อศึกษาคนๆ หนึ่งเพราะบางทีเราก็ไม่อาจเรียนรู้ได้เลยจนกระทั่งมันสายไปเสียแล้ว ผมค่อนข้างจะเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น เพราะเราจะได้เห็นอะไรที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเช่นลักษณะ อุปนิสัยใจคอ และอื่นๆ ผมเล่นกอล์ฟมากว่ายี่สิบปีและไม่ค่อยเกี่ยงที่จะเล่นกับใครก็ได้ เลยได้มีโอกาสพบเห็นนักกอล์ฟมากหน้าหลายตา ในสนามกอล์ฟช่วยทำให้เรามองออกได้ว่าเราควรจะคบกับคนหนึ่งๆ มากน้อย ใกล้ชิดขนาดไหน เราจะสามารถตีกรอบได้ถูก เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะคบกับทุกคนในระดับเดียวกันเหมือนกันหมดทุกคน พูดง่ายๆ คือเราสามารถเลือกใช้เขาให้เป็นประโยชน์ได้ และแน่นอนไม่ใช่ในทางที่ผิด บางคนเราจะรู้ได้ว่าคนๆ นี้เป็นคนที่ไม่ชอบแพ้และจะทำบางเรื่องที่ไม่น่าทำเพื่อให้ชนะหรือไม่ให้แพ้ อย่างนักกอล์ฟคนหนึ่งที่คุ้นเคยกันดี ตามฝีมือเขาเหนือกว่าผมไม่น้อย เวลาเล่นเขาจะต่อให้ผมสองหลุม(ใน 9 หลุม) แต้มต่อนั้นค่อนข้างจะเป็นธรรมคือผมจะเสียน้อย แต่ไม่ค่อยได้ ผมเองไม่ได้ติดใจอะไรมากแพ้ก็แพ้ เป็นเรื่องธรรมดา และปกติผมจะไม่ได้เป็นคนคิดเงินว่าได้หรือเสีย คนที่ผมเล่นด้วยจะเป็นคนบอก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ เมื่อปรากฏบ่อยครั้งเข้าที่เราเสมอกัน ไม่ได้ไม่เสีย ก็ทำให้ผมต้องห่างๆ ออกมาในที่สุด ในหลายเรื่องด้วยเพราะผมรู้แล้วว่าแกไม่ชอบแพ้ใคร แม้เงินที่เดิมพันจะแค่ไม่กี่ร้อยบาทก็เหอะ ทั้งที่เจ้าตัวน่ะรวยจะตาย เมื่อมาชวนทำธุรกิจร่วมกัน ผมก็ปฏิเสธได้ง่ายขึ้นโดยไม่ต้องคิดมาก แต่คนที่ดี เราก็สามารถตัดสินใจที่จะเชื่อคำได้ง่ายขึ้น เวลาทำธุรกิจร่วมกันแทบจะไม่ต้องต่อรองเลยเพราะเรารู้ว่าเขายุติธรรมกับเรา ไม่มากเรื่องเสมอ บางคนที่ชอบพาล แพ้แล้วไม่จ่ายเลย จะมาเสียดายอะไรกับเงินเล็กน้อยที่ทำให้เราประเมินคุณค่าในตัวคนๆ หนึ่งได้ นับเป็นการลงทุนซื้อคนๆ หนึ่งด้วยเงินเพียงไม่กี่ร้อยบาท - มันถูกมาก กอล์ฟจึงเป็นปรัชญาแห่งชีวิตที่สอนเราได้มากมายจริงๆ จากคุณ : thongprakai - [ 1 ธ.ค. 47 19:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รอวิทยาทานจากคุณวิโรจน์อยู่อีกหนึ่งคนครับ... แล้วก็รอตอนต่อไปอยู่ครับ...( อาว...ว...ว...อิก...ก...ก...) จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 1 ธ.ค. 47 21:54:36 ]

ความคิดเห็นที่ 26 "คนดีก็มาจากคนเลวแหละ" เป็นคำพูดของพระอาจารย์ ผมนำมาพิจารณาดูและเห็นว่าที่ผ่านมาผมก็มีเรื่องเลวๆ เยอะอยู่ไม่น้อยเลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องอารมณ์ของตัวเอง หรือการกระทำอื่นๆ ที่ไม่สมควร นับไปนับมารู้สึกจะนับไม่ไหว มันเยอะเกินไป แต่แปลก ที่กอล์ฟมีส่วนทำให้ตัวเองได้รู้จักตัวเองมากขึ้นทั้งที่กอล์ฟก็เป็นเพียงกีฬาหนึ่ง พอผมได้เห็นนักกอล์ฟคนอื่นที่แสดงอารมณ์อันฉุนเฉียวออกมาทำให้คนอื่นๆ ในก๊วนหมดความสุขกันเป็นแถวไปด้วย ผมรู้ว่ามันเป็นการแสดงออกที่ไม่น่าดูเลย ผมเองก็ไม่ชอบ แต่ตัวเองก็เคยทำ แม้จะเป็นการกระทำที่เป็นการลงโทษตัวเองก็ตามที จากนั้นมาก็ค่อยๆ ระวังจิตและการแสดงออกของตัวเอง เมื่อเฝ้าระวังไว้ได้ สิ่งเลวร้ายที่ตัวเองเคยทำก็ค่อยลดลง ผมเคยตีกอล์ฟไม่ดี หงุดหงิดตัวเองถึงขนาดเดินออกจากสนามโดยไม่สนใจคนอื่น เมื่อตัวเองโดนเข้าบ้างคือคู่เล่นที่ตีไม่ดีแล้วเดินออกจากสนาม ผมถึงรู้ว่าที่เราเคยทำมันไม่มีจิตใจของการเป็นนักกีฬาเลยสักนิด และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำอีก ส่วนการทุบไม้ ก็เคยทำบ้างเหมือนกัน แต่ไม่รุนแรงนักเพราะยังรู้จักเสียดายของและรู้ว่าไม้มันอยู่ของมันเฉยๆ เราเองต่างหากที่ห่วย - ก็ยังดีอยู่นิดที่ไม่เคยโทษใครนอกจากตัวเอง เมื่อวันเวลาผ่านไป ได้เห็นโลกมากขึ้น มีหลายสิ่งหลายอย่างผ่านเข้ามาในชีวิตมากขึ้น ประกอบกับความที่ไม่ยอมปล่อยให้สิ่งต่างๆ ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ทำตัวเหมือน "น้ำครึ่งแก้ว" ด้วยใจที่เป็นกลาง ผมจึงค้นพบว่า "คนเลวคนนี้ยังพอสั่งสอนได้ เรียนรู้ได้" จากคุณ : thongprakai - [ 2 ธ.ค. 47 11:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณค่ะ...พี่มหาทอง สำหรับข้อคิดทั้งทางโลกและทางธรรม....... ยังรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : jita - [ 2 ธ.ค. 47 15:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สา...ธุ..งามๆเจ้าค่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 2 ธ.ค. 47 19:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ความงามสง่าของหงส์ยามที่มันกรีดกรายท่องไปในสายน้ำเป็นทีจับใจของผู้พบเห็น อีกยามที่มันเริงระบำเป็นคู่ บางคราวมันจะใช้ลำคออันยาวเกี่ยวประหวัดเข้าหากัน เคล้าคลอเคลียอย่างอ้อยอิ่งราวกับจะบอกเราว่ามันนั้นท่องมาจากแดนสวรรค์ชั้นฟ้า เพราะมันงามสง่ายามที่เหินสู่เมฆากระทบแสงจันทราแลแสงอาทิย์อุทัย แต่มันไม่อาจค้างฟ้าอยู่ได้นาน เมื่อถึงถิ่นฐานก็จำต้องร่อนลง - มันก็เป็นสัตว์โลกอย่างเราๆ ท่านๆ นั่นเอง จากคุณ : thongprakai - [ 2 ธ.ค. 47 23:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พูดถึงหงส์เลยนึกขึ้นได้ว่าเคยไปสนามกอล์ฟสนามหนึ่งแต่จำไม่ได้ว่าสนามไหนนะ...ที่เขาเลี้ยงหงส์ไว้... เลี้ยงแบบธรรมชาติไม่ได้ขังไว้ในกรง ให้ความรู้สึกธรรมชาติสุดๆ... ใครเคยไปหรือพอจำได้...กรุณาทบทวนความจำให้ผมหน่อย...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 3 ธ.ค. 47 02:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณ The Vee ไม่แน่ใจว่าเป็นสนามบางกอกกอล์ฟคลับ หรือไม่ก็สนามสามพรานน่ะครับ ที่บางกอกนี่ผมเจอเป็นห่านครับ ผมกำลังจะขึ้นช็อตสองอยู่ดี ๆ ไม่รู้พี่ห่านแกเพี้ยนอะไรขึ้นมา ไล่จิกพวกผมจะกระเจิงเลยครับ คุณทองประกายครับ ติดตามอ่านอยู่ตลอดครับ ได้สาระและบันเทิงครบเครื่องดีครับ แล้วหยุดสามวัน เพื่อน ๆ ทุกท่าน ไปตีกอล์ฟที่ใหนครับ ส่วนผมยังไม่มีโปรแกรมเลย ถ้าว่างมาจอยกันมั้ยครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 3 ธ.ค. 47 07:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ พเนจร007 ครับ... ที่ บางกอกกอล์ฟ เป็นห่านอย่างที่คุณว่าครับ...แต่น่าจะเป็นคนละตัวกันเพราะที่ผมเจอ...เธอออกจะน่ารัก...เดินดุ๊กดิ๊กๆ ผ่านหน้าผมลงน้ำไป...ดูท่าน่าจะเย็นสบาย...จนน่าอิจฉา... แต่มีที่ๆผมจำไม่ได้นี่แหละ...เป็นหงส์ครับ...ที่เห็นมีทั้งสีขาว สีดำเลย...ขอไปทบทวนความจำก่อนนะ... ถ้านึกขึ้นได้ค่อยกลับมาเล่าสู่กันฟังนะครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 3 ธ.ค. 47 10:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมจำได้คับคล้ายคับคลาเหมือนกันคุณ vee แต่ก็นึกไม่ออก นึกออกแล้วอย่าลืมมาเล่าให้ฟังนะครับ แล้วเนี่ย คุณวิโรจน์ไม่ยอมมาเล่าต่อสักที พวกเราคอยอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 3 ธ.ค. 47 11:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ต้องขอโทษคุณพเนจร007 ด้วยครับ ลืมไปครับว่าไม่ใช่สนามสามพรานเพราะยังไม่เคยมีโอกาสไปตีเลยครับ... คุณทอง...ครับ...ยังไงก็ช่วยๆผมด้วยนะ... ไม่แน่ใจว่า...จะ นิจิโกะ หรือเปล่า? หรือจะสนามแถววังน้อย...อยุธยา... โอย...ยังนึกไม่ออก...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 3 ธ.ค. 47 20:42:40 ]