PANTIP.COM : S3196769 บอ.บู๋ เขียนใน ทุ่งหญ้า x เกี่ยวกับบอลไทย "สีซอให้ควายฟัง ?" [ฟุตบอล]

ความคิดเห็นที่ 6

สีซอให้ควายฟัง
ในฐานะนักข่าวเจ้าของรางวัล “[^_^]อะวอร์ด” 10 สมัยซ้อนผู้มีนรก
ติดอยู่แถวริมฝีปาก ผมถูกใครหลายคนคะยั้นคะยอให้เขียนถึงเรื่องบอลไทยอีก
ครั้ง (โดยไม่เต็มใจ)
ด้วยโทษฐานที่ช่วงนี้ทีมชาติไทยของเราทำตัวห่วยแตกแบบเกินห้าม
ใจ
อันนี้จริงความห่วยแตกก็เป็นสิ่งที่อยู่คู่กับวงการฟุตบอลไทยมานานกว่า 30 ปี ซึ่งตอนหลังผมรู้ซึ้งถึงรสพระธรรมว่าตัวเองควรหลีกเลี่ยงจะกล่าว
ถึงบนหน้ากระดาษ เนื่องเพราะไม่ทราบว่ากล่าวไปแล้วจะมีอะไรพัฒนาขึ้น

คิดดูนะครับคุณ ถ้าผู้ที่ถูกพาดพิงนำคำแนะนำเหรือข้อเสนอแนะและ
คำติเตียนบนหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ไปปรับปรุงแก้ไขหรือนำไปใช้เป็นแนวทาง
ในการซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอบ้าง ป่านนี้ทีมชาติไทยคงได้ไปเล่นฟุตบอลโลกสม
ใจอยากตั้งแต่ 20 ปีที่แล้วโน่นครับ

ที่มันยังย่ำตีนอยู่กับที่สลับกับการถอยหลังลงคลองน้ำเน่าแบบนี้ เพราะไม่มีการปรับปรุงตัวเองในรูปแบบที่ชัดเจนแจ่มแจ้งแทงตรงจุดสักครั้ง
ทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรมากมายนักหรอกครับ แค่ล้างเผ่าพันธุ์
ถอนรากถอนโคนคล้ายการรักษารากฟันเท่านั้นเอง

ทนเจ็บและระบมเหงือกหน่อยเพื่อสุขภาพฟันที่แข็งแรง

เพราะมัวแต่ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากอยู่นั่นแหละ วงการฟุตบอลจึงตกอยู่ในสภาพทุเรศทุรังอย่างที่เห็น

ฉะนั้นการเขียนถึงเรื่องแนวนี้เลยคล้ายๆ สุภาษิตไทยโบราณว่า “ราด
น้ำรดหัวตอ” หรือ “สีซอให้ควายฟัง”
ควายฟังเพลงไม่รู้เรื่องนะครับ เพราะมันเป็นสัตว์ที่โง่เกินกว่าจะเข้าใจ
ในภาษา แต่ผมว่าคนที่ยังดันทุรังสีซอให้ควายฟังอาจโง่กว่าควายก็เป็นได้ คือรู้ทั้ง
รู้อยู่ว่าน้อยควายฟังเพลงไม่รู้เรื่อง ก็ยังอุตส่าห์สีซอให้มันฟังอีก
ตกลง “คนสีซอ” โง่กว่า “ควาย”
ผู้อ่านโปรดทราบ.. เพื่อสนองตัณหาผู้อ่านบางท่าน ผมยอมเป็นคนสี
ซอครับ อาจจะโง่กว่าแต่ยังดีกว่าเป็นควาย งานนี้ไม่มีติเพื่อก่อ ในเมื่อทำอย่างนั้น
ไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉะนั้นขอทำเพื่อความสะใจแบบเพียวๆ แล้วกัน

ครับ ผมยอมเป็นคนสีซอที่อาจโง่กว่าควาย

อันนี้อาจคล้ายกับพวกที่ชอบถามว่า “เมื่อไหร่ทีมชาติไทยจะได้ไป
ฟุตบอลโลกสักที”

พวกที่ชอบถามแบบนี้แสดงว่ายังมีทั้งความหวังและความเชื่อว่าสักวัน
หนึ่งทีมชาติไทยจะไปฟุตบอลโลกได้สำเร็จ

ใครที่ชอบตั้งกระทู้ถามหรือมีความเชื่อแบบนั้น ผมถือว่าเป็นพวกไม่
รู้จักฟุตบอลไทยที่แท้จริง จัดเป็นพวกชอบแสดงความเป็นห่วงทีมชาติแบบฉาบ
ฉวย แถมยังจัดอยู่ในประเภท “เพ้อเจ้อร์ส” อีกต่างหาก

ที่สำคัญ คือ เป็นพวกชอบหลอกตัวเองอย่างรุนแรง
จำได้ไหมครับตอนถ่ายทอดสดพิธีการจับสลากแบ่งสายฟุตบอลโลก
รอบคัดเลือก โซนเอเชีย ซึ่งปรากฎว่า ทีมชาติของเรา (ซึ่งความจริงน่าจะบอกว่า
เป็นทีมชาติของคนกลุ่มหนึ่งหรือใครคนใดคนหนึ่งมากกว่า) ได้อยู่ร่วมสายเดียว
กับ ยูเออี, เยเมน และเกาหลีเหนือ นั่นหมายความว่าเราหลีกเลี่ยงทีมยักษ์ใหญ่ขา
ประจำเวิลด์คัพอย่าง เกาหลีใต้, ญี่ปุ่น, จีน หรือ ซาอุฯ ได้สำเร็จ – พี่แกรายงาน
ข้ามทวีปมาเลยครับ โดยพูดกับผู้ชมทางทีวีประมาณ “เราโชคดีมากครับที่ได้อยู่
กลุ่มนี้ ผมว่าคราวนี้เรามีสิทธิ์ไปบอลโลกสูงทีเดียว”

อนึ่ง พี่แกหรือ “แม่ง” ในที่นี้ คือผู้เกี่ยวข้องกับทีมชาติไทยคนหนึ่งซึ่งเดินทางไปร่วมงานจับสลากแบ่งกลุ่มฟุตบอลโลกรอบคัดเลือก

ยินแล้วก็ได้แต่ขำกลิ้งครับ ขำกลิ้งให้กับความฝันกลางแดดตอนเที่ยง
ในเดือนเมษายนของแม่ง

เข้าใจครับว่าการพูดแนวนี้ไม่ต่างจากการสร้างขวัญและกำลังใจ เป็น
การพูดบนความหวัง เพราะอย่างน้อยคนเราต้องอยู่บนความหวัง ประเภทฝันให้
ไกลแล้วไปให้ถึงอะไรทำนองนั้น เพียงแต่มันเป็นคำพูดของคนที่ไม่รู้จักตัวเองดี
พอ

เปรียบได้ก็คงเสมอหนึ่งไอ้หน้าปลาตีนริจีบนางฟ้าบนสวรรค์

คือมีความหวังมีความฝันและตั้งเป้าหมายให้ตัวเองเพื่อเป็นแรงผลัก
ดันให้ควบทะยานสู่จุดมุ่งหมาย แต่:-)ไม่ได้ดูหน้าตัวเองเลยว่ามันเหมือนปลาตีน

ฉะนั้นสิ่งที่ต้องทำอันดับแรกคือไปรักษาหน้าของตัวเองให้ไม่เหมือน
ปลาตีนก่อนเป็นอันดับแรก

หรือไม่ก็ไปเกิดใหม่ให้หน้าตาดีกว่าปลาตีนเล็กน้อย

แล้วค่อยทะลึ่งฝัน

ดังนั้นคำถาม “คิดว่าเมื่อไหร่ทีมชาติไทยจะไปฟุตบอลโลก” จึงเป็นคำ
ถามที่ไม่สร้างสรรค์ เท่าๆ กับไม่รู้ว่าถามให้มันได้อะไรขึ้นมา เนื่องเพราะสิ่งที่ได้
รับกลับมาจากผู้เกี่ยวข้องมักหนีไม่พ้นคำตอบประเภท

1. ใจเย็นๆ ผมว่าเรายังมีสิทธิ์
2. ตอนนี้เรากำลังสร้างทีมใหม่ คงอีกไม่นานเกินรอ
3. ผมว่าปี 2010 เราน่าจะได้ไป (หลังพลาดพลั้งในปี 2006 และทั้งที่การแข่งขันระดับภูมิภาคยังตกรอบแรก)
4. ไม่น่าจะเกิน 10 ปี เราได้ไปแน่
5. ถ้าพลาดในปี 2010 อีก 4 ปี ข้างหน้าเราคงได้ไปแล้วล่ะ

ถ้าพ้นจากห้าข้อนี้ กรุณาเอาตีนมาเหยียบหน้าผมได้เลย

เหล่านี้คือคำตอบที่ไม่ยืนอยู่บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริง และแทบไม่ต่างจาก
การสร้างวิมานบนอากาศพอๆ กับหลอกตัวเองไปวันๆ แถมเป็นคำตอบที่แสดงให้
เห็นถึงภูมิปัญหาอันน้อยนิดบนความตอแหลได้อย่างหน้าตาเฉย

เมื่อเกิดคำถามประเภทนี้ขึ้นเมื่อไหร่ สาบานว่าผมแทบไม่เคยได้ยินคำตอบอย่าง
จริงใจไม่หลอกตัวเองและผู้ชมสักครั้ง

คำตอบประเภท “จะไปได้อย่างไรครับคุณ ทุกวันนี้นักฟุตบอลยังรับประทานบะหมี่
กึ่งสำเร็จรูปเป็นอาหารกลางวันกับรับประทานเหล้าเป็นอาหารเย็นอยู่เลย”

หรือ…จะไปได้อย่างไรครับคุณ ในเมื่อประเทศเรายังไม่มีฟุตบอลอาชีพแท้จริง
หรือ…จะไปได้อย่างไรครับคุณ ทุกวันนี้นักเตะทีมชาติไทยยังหาสนามซ้อมเป็นหลักแหล่งไม่ได้เลย (ทั้งที่บ้านเรามีสนามราชมังคลาฯ สนามศุภชลาศัย สนาม
เทพหัสดิน สนามโน่น สนามนี่ ที่ควรจะใช้เป็นของตัวเองเต็มไปหมด แต่นักเตะที่
เป็นตัวแทนประเทศชาติกลับเหมือนเปรตที่ต้องขอส่วนบุญที่นั่นทีที่โน่นทีไปเรื่อย
ไม่เคยมีสนามซ้อมประจำเป็นของตัวเองเหมือนที่ประเทศอื่นเขามี

หรือ…พูดตรงๆ ว่าเรายังไม่ห่…อะไรเลยจสักอย่าง จะสะเออะตั้งเป้าหมายไปบอลโลกทำไมคำตอบประเภทนี้มักพบได้ตามวงเหล้าแถวก้นร้านลาบมากกว่าพบในรายการทีวีหรือรายการข่าว

นอกจากนี้ยังไม่มีใครอยากพูดถึงฟุตบอลระดับเยาวชนทุกรุ่นว่าทำไมเราไม่เป็นขา
ประจำฟุตบอลโลกในระดับนี้เสียก่อน แล้วไหนจะเอเชียน คัพ, เอชียน เกมส์ หรือ
โอลิมปิก ที่ควรเป็นบันไดสู่จุดสูงสุดอย่างฟุตบอลโลก

เอะอะก็ถูกยัดเยียดว่าต้องไปฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย สงสัยว่าหน้ามันคงใหญ่
กว่ากะโหลกไง เลยไม่เคยคิดจะตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาของตัวเอง
ในเมื่อพวก:-)มัวแต่เกรงใจ ไม่กล้าพูดอะไรกันตรงๆ ออกมาก็เป็นอันจบข่าว
ดังนั้นเราจึงควรจะเลิกพูดและเลิกถามถึงเรื่องการไปฟุตบอลโลกของทีมชาติไทย
ได้แล้วครับ อีกสักประมาณ 300 ปี ค่อยมาถามกันใหม่
กระนั้นการตกรอบแรก ไทเกอร์ คัพ อย่างน่าอับอาย ก็ยังอุตส่าห์มีข้อแก้ตัวที่ฟังดู
ดี:-)ว่าเราใช้นักเตะสายเลือดใหม่ที่เรียกว่า “ยัง บลัด”

“ยัง บลัด” ในที่นี้หมายถึงผู้เล่นวัยรุ่นหน้าใหม่ไร้ประสบการณ์ แม้คุณภาพค่อนข้าง
บัดซบ แต่อุดมด้วยความตั้งใจ

และในเมื่อมันได้ชื่อว่าเป็น “ยัง บลัด” ท่านผู้ชมก็ควรจะเข้าใจว่าความล้มเหลวที่ได้รับควรมีค่าไม่ต่างจากการถอยหลัง 1 ก้าว เพื่อเดินหน้าอีก 3 ก้าวอะไร
ประมาณนั้น (ตามคำแก้ตัวที่ฟังดูดี)

คาดว่านี่คือความหวังดีของท่านผู้จัดการทีมนะครับ

โถ…อุตส่าห์ยอมถอยหลังก่อนเพื่อทะยานไปข้างหน้า ซึ่งมองเผินๆ ก็เป็นวิธีที่เข้า
ท่า ไม่น่าทับถมหรือซ้ำเติมกันให้มากนักหรอก

เพียงแต่อยากทราบในเมื่อได้ชื่อว่า “ยัง บลัด” แล้วทำไมไม่ค่อยเป็นค่อยไปใน
ระดับอายุต่ำกว่านี้จนกว่าจะสุกงอมได้ที่ ไม่ทราบว่าเขย่งก้าวกระโดดขึ้นมาเป็น
ชุดใหญ่ได้อย่างไรทั้งๆ ที่มันยังฝาดอยู่ หรือถ้าผู้เป็นโค้ชมีวิสัยทัศน์กับภูมิปัญญา
คัดเลือกผู้เล่นที่ดีที่สุดของประเทศเพียงแค่นี้ (ตามใบสั่ง) ก็ควรเปลี่ยนอาชีพไปขายไส้กรอกดีกว่าไหม

อ้อ…ลืมไป นี่คือการถอยหลังเพื่อทะยานไปข้างหน้านี่หว่า แล้วเราจะไปว่าอะไร
เขาได้ล่ะ

สรุปว่าใครจะติดทีมชาติก็คงขึ้นอยู่กับว่า คนนั้นเป็นเด็กของใครเหมือนเดิม ซึ่งจะ
ว่าไปก็ทำเพื่อตัวเองอยู่ดีนั่นแหละ เพียงแต่เอาความหวังลมๆ แล้งๆ ของชาติมา
อ้างให้มันฟังดูดี และเป็นข้อแก้ตัวที่สมควรได้รับการอภัยโทษ

แต่เอ…นี่ผมกำลังสีซอให้ควายฟังอยู่ใช่ใหมครับเนี่ย?

“บอ.บู๋”

เนื้อหาทั้งหมด อยู่ในคอลัมน์ ทุ่งหญ้า x ของ บอ.บู๋ ใน นสพ.สตาร์ซอคเกอร์ นะครับ
แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 48 19:44:46

จากคุณ : ทอฟฟี่มาเฟีย - [ 25 ธ.ค. 47 15:08:14 ]