ความคิดเห็นที่ 1 มาสวัสดีคนแรกเลยครับ อิอิ จากคุณ : Mulligan - [ 20 มี.ค. 48 22:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีคร้าบบบ พี่ทองฯ สบายดีนะครับ ติดตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 21 มี.ค. 48 08:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาสวัสดีด้วยคนค่ะ พี่ทอง คุณ Mulligan  พี่พเนจร......... รออ่านต่อค่ะ........ พี่ทอง ขออนุญาตนะคะ วันศุกร์นี้.....โดดงานไปตีกบกันนะพี่ทอง พี่มอนตี้........อิอิ คุณ Mulligan โดดไหวมั๊ยคะ...... จากคุณ : jita - [ 21 มี.ค. 48 08:21:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีคร๊าบบบ...อิอิ... ได้ที่ 4... ก็ยังติด Top 5...อิอิ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 21 มี.ค. 48 09:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเร็วๆ นะครับ อารมณ์ค้างเลยครับพี่ จากคุณ : พานทองแดง - [ 21 มี.ค. 48 09:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอแอบอ่านด้วยคนนะครับ ขอขอบคุณ คุณthongprakai ครับ จากคุณ : อาภัพเงิน - [ 21 มี.ค. 48 09:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับทุกท่าน น้องjitaครับ..คุณมอนตี้ คนนี้เป็นผู้ที่ชอบใช้เทเลอร์เมทเป็นชีวิตจิตใจหรือเปล่าครับ(ปกติแม้แต่หมวกก็ใช้เทเล่อร์เมทนะครับ)..ถ้าใช่ ผมคิดว่าคุ้นๆอยู่นะครับ ฟังคุณทองเล่าต่อครับผม จากคุณ : เสือ - [ 21 มี.ค. 48 10:35:04 A:202.28.78.130 X: TicketID:069853 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขออนุญาตพี่ทองนะครับ เรียน พี่เสือ ครับ เรียนท่านพี่     มารบูรพา     ที่เคารพ หลังจากจบ     การศึก        เมื่อปีก่อน ตัวผู้น้อง         ยังร่อนเร่     พเนจร เที่ยวตะลอน   ค้นหา          ยอดวิชา อันท่านพี่      มีเพลงยุทธ์   สุดเลิศล้ำ เมื่อวันขึ้น     หกค่ำ           ย่ำเดือนสี่ บางประกง    ริเวอร์ไซด์     เป็นเวที และท่านพี่    ได้ชัย           ไร้เทียมทาน สักวันหนึ่ง     เราท่าน         ร่วมออกศึก ใคร่ขอฝึก     เคล็ดวิชา       ฟ้าสังหาร สักวันหนึ่ง     เราท่าน         ประจันบาน ร่วมกันทาน    รีเจนซี่          ดีแน่เอย จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 21 มี.ค. 48 11:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทู๊กท่าน......... วันนี้มาเป็นตัวโพสต์แทนพี่ทองค่ะ คือว่าพี่ทองเค้าโพสต์แล้วไม่ผ่าน ระบบบอกว่าพบคำไม่สุภาพ แล้วพี่แกก็หาจนตาแฉะ และคาดว่าจะตาลายแล้วด้วย ก็เลยให้หนูช่วยหาให้ค่ะ.......... เอาเป็นว่าหนูโพสต์ได้แล้วกันนะคะ.......เย้ๆๆๆๆๆ เชิญอ่านกันเลยค๊า................ อย่างเพื่อนนักกอล์ฟคนหนึ่งที่ผมได้รู้จัก ก็เพราะเพื่อนคนหนึ่งพามาร่วมก๊วนด้วย เมื่อผมเห็นหน้าแกครั้งแรกผมรู้สึกถูกชะตาขึ้นมาทันทีไม่รู้เป็นเพราะอะไร มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แต่หากจะอธิบายกันทางธรรมะ ก็อาจเรียกได้ว่าเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อนในอดีตชาติ ก็หมายความว่าในชาติก่อนๆ นั้นเราอาจเคยเป็นสหายหรืออาจเป็นพี่เป็นน้องกัน ก็เป็นได้ทั้งนั้น แต่อย่าไปสนใจประเด็นนี้เลย เอาเป็นว่า นายปืน (นามสมมติ) เองแกก็ถูกชะตาในตัวผมอยู่เหมือนกัน ผมคงไม่ต้องอธิบายมากว่าความหมายของผมคืออะไร เพื่อนผมคนที่พานายปืนมาพอจะรู้ว่าฝีมือกอล์ฟของแต่ละคนเป็นอย่างไร วันนั้นซึ่งเป็นวันแรกที่เรารู้จักกันนายปืนบอกว่าถ้าฝีมือใกล้เคียงกันหมด แกจับคู่กับผมก็ได้ ส่วนผลจะเป็นอย่างไรเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน นายปืนเป็นคนรูปร่างค่อนข้างใหญ่ ผมหยักศกยาวประบ่า ประดับด้วยหนวดแพใหญ่ใต้จมูกทำให้ดูเหมือนนักดนตรีมากกว่าจะเป็นนักกอล์ฟ ดวงตาออกจะตี่ๆ ฉายแววโหดเล็กๆ จมูกหนาใหญ่ ริมฝีปากค่อนข้างหนาและกว้าง ดูรวมๆ แล้วเหมือน มหาโจรมากกว่า เสียงแกจะแหบๆ หน่อย และดังคับฟ้า นิสัยค่อนข้างจะทะลึ่งค่อนไปทางหยาบโลน พูดจาไม่ค่อยเกรงใจบรรดาสาวๆ ที่เป็นแค้ดดี้เท่าไร ส่วนฝีมือในเชิงกอล์ฟของแกนั้นก็ใช่ย่อย ด้วยลำหักลำโค่นที่ค่อนข้างจะบึกบึนราวควายเปลี่ยว เวลาแกกระหน่ำตีโดนดีๆ ลูกกอล์ฟแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ แต่มักจะหาความแน่นอนไม่ค่อยจะได้   เนื่องจากแกเป็นคนที่มีอารมณ์เหมือนน้ำมันสำหรับเติมเครื่องบินเจ็ท เวลาแกตีเสียแกจะสบถอย่างชนิดเปิดหาศัพท์ในพจนานุกรมแทบไม่ทัน บางทีก็เหวี่ยงเหล็กทิ้งอย่างไม่แยแส แค้ดดี้ต้องตามเก็บให้วุ่นวาย เมื่อกล่าวถึงเพื่อนกลุ่มนี้ จำเป็นต้องกล่าวถึงเพื่อนร่วมกลุ่มอีกคนหนึ่งที่มีฝีมือในเชิงกอล์ฟเหนือกว่าคนอื่นเขาอยู่เล็กน้อยชื่อนายกิม (นามสมมติ) นายกิมเป็นคนรูปร่างเล็ก ผอมเกร็งแต่แข็งแรง และสามารถเล่นลูกสั้นได้อย่างยอดเยี่ยมทั้งลูกชิพและพัทท์ แต่ที่โดดเด่นเห็นจะเป็นฝีปากที่แกหมั่นลับให้คมอยู่เสมอ รวมทั้งชั้นเชิงในการเจรจาต่อรองที่ไม่เคยเป็นรองใครในปฐพี อย่างคราวหนึ่ง ผมและนายกิมไปเล่นกอล์ฟกับก๊วนๆ หนึ่งที่มีฝีมือค่อนข้างดี นายกิมสามารถเจรจาให้เขาต่อทั้งส่วนตัวให้เขาและผมได้คนละสองหลุม และยังต่อให้เราสองคนรุมได้อีก ซึ่งว่ากันตามจริงนายคนนั้นไม่ได้เหนือกว่าถึงขนาดนั้น อย่างมากก็ต่อให้ผมได้แค่หลุมเดียวและไม่น่าจะต่อนายกิมได้เลย ผลน่ะหรือ นายคนนั้นก็หมดสิ โดนทั้งส่วนตัวและทีม(สองรุมหนึ่ง) อีกไม่รู้เท่าไหร่ ผมมีหน้าที่อย่างเดียวคือเฉย ตีอย่างเดียว การเจรจาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายกิม เมื่อทั้งนายปืนและนายกิมโคจรมาเจอกัน นายกิมพยายามต่อรองให้ให้นายปืนต่อให้ แต่นายปืนก็ใช่ย่อย แกบอกว่า “เราเล่นกันเก้าหลุมแรกก่อน ไม่ต้องมากก็ได้ แล้วเก้าหลุมหลังค่อยว่ากันใหม่” ผมลืมบอกไปว่าอาชีพเดิมของนายปืนคือการเล่นพนัน แกเคยอยู่อเมริกาแบบโรบินฮู้ด ทำหน้าที่เป็นตัวกลางรับแทงบอล กินแต่ส่วนต่างเป็นเปอร์เซนต์ ลูกค้าของแกส่วนใหญ่จะเป็นคนไทยทั้งที่เป็นนักศึกษาและคนที่อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นการถาวร แต่สาเหตุที่แกกลับมาเมืองไทยหลังจากไปอยู่อเมริกามากว่าสิบปีก็เพราะภรรยาแกเสียชีวิต เรื่องราวจะเป็นอย่างไรจะได้ว่ากันต่อไป หลังจากที่เราเล่นกันบ่อยครั้งขึ้น ต่างเริ่มรู้กันแล้วว่านายกิมฝีมือเหนือกว่า ด้วยความที่ยังมีความเป็นมิตรกันอยู่บ้าง นายกิมจึงยอมต่อให้เราคนละหลุมสองหลุมทั้งที่ปกติแกจะไม่ค่อยยอมต่อให้ใคร พูดง่ายๆ คือเขี้ยวนั่นแหละ เมื่อมีการต่อให้บ้างระดับการเล่นจึงใกล้เคียงกันมากขึ้น แต่คนที่ฝีมือเหนือกว่าอย่างไรเสียก็ยังเหนือกว่า อาจจะมีบ้างบางครั้งบางคราวที่คนที่เป็นรองจะเล่นดีขึ้นมาบ้าง หรือเว้นแต่ว่าได้หมั่นฝึกปรือฝีมืออยู่สม่ำเสมอจึงอาจก้าวขึ้นมาทัดเทียมได้ อย่างวันหนึ่งที่เราเล่นกัน นายปืนตีเหมือนผีเข้า ทั้งตรงและไกล แถมยังเล่นลูกสั้นได้ดีอีกด้วย เมื่อเล่นจบเก้าหลุมแรกนายปืนจึงชนะนายกิมอยู่ไม่น้อยทำเอานายกิมถึงกับโอดครวญเป็นการใหญ่ “โห! เอ็งตีแบบนี้ ข้าก็ตายสิวะ” นายกิมมองสกอร์การ์ดไป ครางไป แล้วบ่นต่อว่า “เก้าหลุมเอ็งตี สแควร์พาร์ แล้วข้าต่อเอ็งอีก 2 หลุม เอ็งรู้ไหมว่าข้าโดนไปเท่าไหร่?” นายปืนหัวเราะเสียงแหบด้วยความชอบใจ มองหน้านายกิม บอกว่า “วันนี้จะเป็นวันถอนเงินฝากพร้อมดอกเบี้ย เอ็งแด็กข้าไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว พอโดนเข้าหน่อยทำโวยวาย” “ก็อย่าแด็กตะกรุมตะกรามนักสิ เวลาข้ากินอย่างมากก็แค่สองสามหลุม นี่เอ็งรอบเดียวซัดไปแล้ว ห้า หลุม แล้วยังมีคู่อีกไม่รู้เท่าไหร่ อ้ายหอกนั่นก็สอดดีอิ๋บอ๋าย อย่างนี้ข้าก็ตายสิ” อ้ายหอก นายกิมหมายถึงผม เพราะวันนี้นายกิมใจกล้าหาญต่อให้เราสองคนรุม โปรดติดตามต่อค่ะ (เลียนแบบ) จากคุณ : jita - [ 21 มี.ค. 48 12:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต่อเลยนะคะ นายปืนไม่ฟังเสียง ขึ้นแท่นทีหลุมสิบ ตั้งท่าจะตี แต่ต้องชะงักเพราะนายกิมท้วงขึ้นว่า “เดี๋ยวๆๆ รอบนี้ต้องแต้มเท่านะ ส่วนสองรุมหนึ่งน่ะต้องต่อข้าด้วย” นายกิมไม่ได้พูดเล่น เขาเดินไปที่ลูกของนายปืนแล้วเขี่ยลูกให้ตกจากที ยืนประจันหน้า “อ้ายเวรนี่ เวลาเอ็งกิน ข้าไม่เคยขอแต้มต่อเพิ่ม รอบแรกต่อเท่าไหร่ รอบสองก็ต่อเท่านั้น...” นายปืนยืนเท้าสะเอว หน้าตาท่าทางขึงขัง พูดเสียงดังว่า “....คู่ก็เหมือนเดิม ไม่ต่อโว๊ย” นายกิมก็ชักโกรธเพราะเห็นว่านายปืนไม่ยอม พูดเสียงและท่าทางกวนบาทาว่า “แต้มต่อไม่ลด ก็ไม่ต้องเล่น ที่เสียมา ข้าก็ไม่จ่าย ชักดาบ” นายปืนหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นทีละน้อย แต่ยังสะกดใจไว้ได้อยู่ พูดขึ้นว่า “เอ็งไม่เล่นอย่าเล่น จะชักดาบก็ตามใจ ข้าเล่นกับอ้ายทองสองคนก็ได้ เอ็งจะไหนก็ไป” นายปืนก้มลง หยิบลูกขึ้นวางบนทีใหม่ ตั้งท่าจรดจะตี แต่นายกิมเอาไม้เขี่ยลูกให้ตกจากทีอีกครั้ง บอกว่า “ไม่ได้ เลิกเล่นก็เลิกเล่นหมดทุกคน” นายปืนหน้าแดงเถือก เอื้อมมือไปผลักนายกิมเบาๆ ให้ไปให้พ้นทางแล้วหยิบลูกขึ้นตั้งบนทีอีกครั้ง พูดเสียงกร้าวว่า “ถ้าเอ็งเขี่ยลูกข้าอีก ข้าจะเอาไม้กอล์ฟเขี่ยกะบาลเอ็งบ้าง” พูดจบก็เงื้อมไม้หนึ่งในมือขึ้นสูง นายกิมถอยหลังห่างออกมาสองสามก้าว ปล่อยให้นายปืนตั้งท่าและตีลูกออกไป ลูกกอล์ฟถูกกระหน่ำด้วยอารมณ์ที่กรุ่นขึ้นมาแล้ว ลูกพุ่งหวือออกไปแล้วเลี้ยวโค้งแหกไปทางขวาซึ่งเป็นบ่อน้ำใหญ่ น้ำในบ่อแตกกระจาย นายกิมถึงกับหัวร่อออกมาก๊ากใหญ่ พูดหน้าตาเฉยว่า “งั้นเล่นต่อก็ได้” เขาปักที วางลูกบนที แต่ยังไม่ทันจะได้ตี เขาเหลือบเห็นนายปืนขว้างไม้ลงกับพื้น เดินย่างสามขุมเข้ามาหา หน้าตาที่เหมือนโจรเหี้ยมเกรียมดูน่าเกรงขามยิ่งนัก ผมเองถึงกับใจแป้วคิดในใจว่าสงสัยจะได้ดูคนโดนยำก็วันนี้แหละ ที่ต้องเรียกว่ายำเพราะนายกิมตัวเล็กกว่านายปืนกว่าครึ่งค่อน แค่ทุบเบาๆ คงสลบเหมือด นายกิมเหมือนจะรู้ตัว เขาทิ้งไม้แล้วโกยอ้าวลงจากแท่นที ลงไปในแฟร์เวย์โดยมีนายปืนกวดตามไปติดๆ ผมและแค้ดดี้มองตามด้วยใจระทึก คนหนึ่งวิ่งหนี อีกคนวิ่งไล่จับเหมือนเด็กๆ ถึงประมาณครึ่งสนาม นายกิมวิ่งอ้อมบังเกอร์ ตรงกลับมาที่แท่นทีที่พวกเรายืนอยู่ ฝีเท้าการวิ่งของนายกิมไม่ใช่ย่อยอยู่เหมือนกันเพราะแม้ขานายปืนจะยาวกว่าแต่ยังกวดไม่ทันสักที พอมาถึงที่ผมยืนอยู่ มันเอาตัวผมเป็นเกราะบัง ปากหอบแฮ่กๆ พูดระล่ำระลักว่า “ช่วยข้าที มันกระทืบข้าแน่” ผมเห็นท่าทางนายปืนคงเอาจริง ส่วนนายกิมน่าหมั่นไส้ตามสมควรน่าจะโดนเตะสักทีสองที แต่ก็น่าสงสาร เลยพูดไกล่เกลี่ยว่า “ปล่อยลูกหมาไปเหอะปืน เตะมันก็เสียตีนเปล่าๆ เล่นกอล์ฟกันต่อเหอะ” ผมฉวยโอกาสด่านายกิมบ้าง “ไม่ได้ ข้าต้องเตะแม่งสักที กวนส้นอิ๋บอ๋าย” ท่าทางเอาจริงแต่แอบหลิ่วตาให้ผมๆ เลยรู้ว่านายปืนไม่ทำหรอก แค่ขู่นายกิมเล่นๆ ทั้งสองเล่นเอาเถิดเอาล่ะกันรอบๆ ตัวผมและกลุ่มแค้ดดี้อยู่พักใหญ่ ในที่สุดนายกิมทรุดตัวลงนั่งยองๆ กับพื้นหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นท่วมหัวไหว้ปรกๆ พลางครวญว่า “เอ็งฆ่าข้าๆ ก็ตายเปล่า เลี้ยงเอาไว้ดูเล่นเหอะ ข้าขอโทษๆ” ท่าที่นายกิมลงนั่งยองๆ ยกมือขึ้นท่วมหัวไหว้ปรกๆ อย่างน่าสงสาร แถมยังหลับตาปี๋ ทำให้นายปืนอดสงสารไม่ได้ เขาหันมาหลิ่วตาให้กับผมอีกครั้ง อมยิ้ม พลางพูดตะคอกเสียงดังขึ้นว่า “เอ็งจะเล่นต่อหรือเปล่า แล้วเอ็งจะกวนส้นอีกหรือเปล่า?” “เล่นจ้ะเล่น ไม่กวนส้นเท้าแล้วจ้ะ” “แล้วเอ็งยังจะขอลดแต้มต่ออีกหรือเปล่า?” “ไม่ลดจ้ะ ไม่ลดก็ได้” “ขืนเอ็งกวนส้นอีกที คราวนี้เอ็งโดนตื้บแน่” ผมจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก พวกแค้ดดี้พากันอกสั่นขวัญแขวนหน้าเสียไปตามกัน ผมบอกว่า “เอ็งสองคนนี่เล่นเหมือนเด็กๆ เล่นกอล์ฟกันต่อเหอะ” ผมตั้งลูกและตีออกไป นายปืนตั้งลูกตีใหม่ นายกริมตีลูกม้วนเหมือนทองม้วนออกไปทางซ้าย เหงื่อแตกซ่กทั้งตัว ผมเห็นมันยังหายใจหอบอยู่ไม่หาย เล่นไปได้อีกห้าหกหลุม หมาปากเปราะชอบเห่าฉันใด ความปากเสียของนายกิมย่อมอดไม่ได้ฉันนั้น เมื่อเห็นนายปืนตีแป้กลูกตกน้ำในหลุมพาร์สามระยะไม่ไกลนัก นายกิมหัวเราะหึหึ พลางพูดขึ้นว่า “โถ ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้ นี่ ดูนี่เป็นตัวอย่าง แล้วจำไว้” นายกิมปักลูก ตีลูกออกไปอย่างสวยงาม พลางหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้กับนายปืนด้วยความลืมตัว ลืมทัณฑ์บนที่ติดตัวอยู่ นายปืนหัวเสียกับลูกที่ตีตกน้ำเป็นทุนอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูด และหน้าตาท่าทางกวนโทโสของนายกิมที่เป็นเสมือนน้ำมันที่ราดเข้าไปในกองไฟ ไฟนั้นย่อมลุกโชนขึ้นทันที เขายกไม้ที่ถือในมือตรงรี่เข้าหานายกิมทันที ผมและแค้ดดี้ร้องกันเสียงหลงเพราะเห็นว่านายปืนคงเอานายกิมตายแน่ นายกิมถึงกับตาเหลือก กระโจนพรวดวิ่งจู๊ดออกไปทันที นายปืนเงื้อมเหล็กในมือวิ่งไล่กวดไปทันที ผมถึงกับตกใจตะโกนเสียหลงว่า “เฮ้ย! อย่านะโว๊ยปืน” นายกิมเห็นท่าไม่ดีและจวนตัวเต็มที ไม่รู้จะหนีไปทางไหนได้อีกเพราะด้านหลังนายปืนผู้กระหายเลือดเงื้อมเหล็กตั้งท่าจะฟาดลงมา  เมื่อไม่เห็นว่าจะมีทางไหนรอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชได้ เขาตัดสินใจทิ้งไม้ในมือแล้วกระโจนโดดตูมลงไปในน้ำทันที เมื่อโผล่เหนือพื้นน้ำขึ้นมาอีกทีเห็นนายปืนนั่งหัวเราะจนตัวโยกตัวคลอนอยู่ที่ริมฝั่ง น้ำหูน้ำตาไหล พลางพูดเสียงปนหัวเราะเอิ๊กๆ ว่า “เอ็งนึกว่าข้าจะตีเอ็งจริงๆ เหรอ?” “อ้าว! อ้ายหอก ใครจะไปรู้วะ หากเอ็งเจือกตีจริงข้าก็หัวแบะน่ะซี” นายปืนยังหัวเราะไม่หยุด เขาก้มลง ยื่นไม้ในมือให้นายกิมจับแล้วออกแรงดึงตัวนายกิมขึ้นมาจากน้ำ บอกว่า “คราวหน้าไม่แน่นะเอ็ง ชอบปากเสียดีนัก” ผมน่ะหัวเราะไม่ออก คิดอยู่เหมือนกันว่านายปืนจะเอาจริง โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนต่อไปพี่ทอง.....จะมาต่อเองค่ะ อิอิ ไปละ) จากคุณ : jita - [ 21 มี.ค. 48 12:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โชคดี๊ดี...มีท่านเลขาjita...อยู่ด้วยช่วยปรู๊ฟ... ม่ายง้านอดอ่านอ่ะ...ขอบคุณครับ... รอตอนต่อไปของ คุณทอง อยู่ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 21 มี.ค. 48 13:16:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีได้สักทีครับทุกท่าน....ผมไม่เข้าใจว่าระบบการไม่อนุญาตให้เขียนคำบางคำมันเป็นยังไง ผมอ่านไม่รู้ตั้งกี่รอบต่อกี่รอบ ไม่น้อยกว่าสิบก็แล้วกัน ก็ยังโพสไม่ผ่านสักที เลยต้องวานให้ผู้ชำนาญเช่นคุณ Jita ช่วยอ่านปรู๊ฟ และช่วยโพสแทนเสียเลย.... ไม่ไหวครับ ตาลาย อ่านต่อนะครับ (ไม่รู้ว่าจะไม่ผ่านอีกหรือเปล่านะ) อีกวันหนึ่งที่เราไปเล่นกอล์ฟกัน แน่นอนมีทั้งนายปืนและนายกิมร่วมก๊วนอยู่ด้วย เล่นไปได้ห้าหลุม นายปืนตีเละเป็นไข่กวน ลูกสามารถไปได้สารพัดทิศ ยิ่งอารมณ์เสียยิ่งเลอะหนักจนแกทนไม่ไหว ไม่ว่าจะสบถและขว้างปาไม้จนครบสูตรหมดแล้วอารมณ์แกก็ยังระบายออกไปไม่หมด และนอนแน่เหมือนแช่แป้ง แกโดนนายกิมชนะมาทุกหลุม พอหยุดพักที่หลุมห้า แกหายเข้าไปในห้องน้ำครู่สั้นๆ กลับออกมาด้วยใบหน้าผ่องใสผิดปกติ ดวงตาส่อแววเป็นมิตรแม้กระทั่งนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้แกยังโบกมือทักทายด้วย หมาที่แกแสนจะจงเกลียดจงชังเคยไล่เตะมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแกกลับลูบหัวมันได้ด้วยความเอ็นดู เริ่มเล่นต่อที่หลุมหก นายปืนตีได้นุ่มนวลขึ้น ลูกทั้งตรงและไกล สีหน้าแจ่มใสมีรอยยิ้มเจืออยู่เล็กๆ ตลอดเวลาเหมือนโจรถูกหวย ผมเองก็ใจชื้นขึ้นเพราะต้องแบกมันมานานจนไหล่เอียง นายปืนตีขึ้นกรีนได้ดีกว่าไทเกอร์ในสมัยนี้เสียอีกเพราะลูกที่เลยไปกลับมีแบ็คสปินถอยกลับเข้าหาหลุมแทบจะไม่ต้องพัทท์ และตีแบบนี้เรื่อยไปจนจบหลุมเก้า นายปืนทำได้สองเบอร์ดี้ ที่เหลือพาร์หมด ผมอดพิศวง งวยงงกับฝีมือของนายปืนเป็นอย่างมากมาย ที่สำคัญคือ ไม่ว่านายกิมจะกระเซ้าเย้าแหย่ พูดจากวนโทสะยังไง นายปืนก็ไม่โกรธ กลับหัวเราะรับมุกไปด้วย ขณะที่เรากำลังเดินไปที่หลุมสิบ ผมอดใจไม่ได้กระซิบถามนายปืนว่า “ทำไมเอ็งถึงตีดีอย่างนี้วะ ห้าหลุมแรกยังเละเทะอยู่เลย” มันไม่ตอบ ล้วงมือลงไปถุงกอล์ฟ หยิบซองบุหรี่ออกมา ดึงส่งให้ผมมวนหนึ่ง บุหรี่มวนนั้นปลายบุหรี่ถูกบีบม้วนเป็นจุกอยู่ ผมบอกได้ทันทีเลยว่ามันคือบุหรี่ยัดไส้ ผมส่ายหน้าบอกว่า “ขืนข้าดูดมีหวังเลอะแน่ ยิ่งอากาศร้อนๆ แบบนี้” “ใครว่า เอ็งดูอย่างข้าเป็นตัวอย่างสิ มันเพลินนะ สวิงก็นุ่มนวล เวลาพัทท์งี้ เห็นเส้นทางพัทท์ราวกับทางช้างเผือก เวลาปล่อยไม้พัทท์ก็นุ่มนวล” พอเล่นไปได้สักห้าหลุม นายปืนก็ควักบุหรี่สอดไส้ออกมาดูดอีก กลางสนามเลยล่ะ แล้วตีต่อไปจนจบเก้าหลุมด้วยคะแนนสแควร์พาร์ ทำเอานายกิมถึงกับอวกเป็นเลือด แต่คนที่อารมณ์ร้อนดังไฟป่าใช่ว่าจะสงบลงได้ง่ายๆ ล่าสุดที่เราได้เล่นด้วยกันเป็นวันที่นายปืนตีได้แย่มาก ทุกอย่างเหมือนเอานรกมากองไว้ในสนามกอล์ฟสำหรับแก สิบแปดหลุมมีอยู่แค่พาร์เดียว นอกเหนือจากนั้นมีคะแนนแทบจะทุกตัวเลข เริ่มตั้งแต่ 5 6 7 8 9 และ10 ระหว่างที่เรากำลังเดินอยู่บนแฟร์เวย์หลุม 18 หลุมนี้นายปืนตีลูกตกน้ำไปแล้วสองลูก แกเดินหน้างุดๆ ไม่พูดไม่จากับใครเลย พวกเราก็ไม่กล้าจะตอแยด้วย ขณะที่คนอื่นกำลังจะพัทท์ แกเดินไปที่แค้ดดี้ ขอเหล็กจากแค้ดดี้ทีละอัน กระแทกก้านเข้ากับหัวเข่าจนหักออกเป็นสองท่อนจนครบทุกอัน แล้วเหวี่ยงลงน้ำจนหมด พลางพูดด้วยอารมณ์ที่พอจะสงบลงบ้างว่า “เลิก ข้าสาบส่งอ้ายกีฬาเฮงซวยนี่ เลิกเล่นเด็ดขาด” แต่จริงๆ แล้วแกไม่เลิกหรอกครับ หลังจากหยุดเล่นไปหนึ่งปีเต็ม นายปืนก็กลับมาเล่นอีกอยู่ดี อีกคราวหนึ่ง เราไปเล่นกอล์ฟกันที่บางพระ ศรีราชา นายปืนแต่งกายค่อนข้างจะสบายไปหน่อย แต่เมื่อก่อนทางสนามไม่ได้มีกฏเรื่องการแต่งกายเข้มงวดอย่างเช่นปัจจุบัน นายปืนนุ่งกางเกงเหมือนกางเกงฟุตบอล หรือกางเกงว่ายน้ำ ขาค่อนข้างสั้น ปลายขาค่อนข้างหลวม ส่วนเสื้อนั้นเป็นเสื้อมีปกธรรมดาทั่วไป เล่นไปได้หน่อย ผมสังเกตเห็นว่าแค้ดดี้สาวบางคนยืนอยู่ด้วยกันแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บางคนทำท่าเอียงอายยังไงพิกล บางทีแค้ดดี้ผมก็เป็นไปกับเขาด้วย ผมชักรำคาญ จะหัวเราะหรือขำเรื่องอะไรก็ไม่เล่าให้ฟังบ้าง เลยถามแค้ดดี้ของผมว่า “พวกเธอหัวเราะอะไรกัน?” แค้ดดี้ไม่ยอมตอบ ได้แต่ทำหน้าเอียงอาย บิดไปบิดมาจนน่าหมั่นไส้ ผมจึงสำทับว่า “นี่ ถ้าเธอไม่บอกก็เลิกหัวเราะ เดี๋ยวฉัน....” ยังพูดไม่ทันจบ เด็กแค้ดดี้ดึงแขนเสื้อผมให้ขยับตัวตามไป กระซิบบอกผมว่า “นายดูคุณปืนสิคะ” ผมก็หันไปมองนายปืนที่นั่งยองๆ ลงก้มดูไลน์พัทท์อยู่ และอยู่เยื้องๆ เราไปนิดหน่อย ผมดูแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติจึงบอกแค้ดดี้ว่า “ให้ดูอะไร ไม่เห็นมีอะไรนี่” “นายดูที่ปลายขากางเกงเวลาที่แกนั่งยองๆ แต่ต้องมองต่ำๆ นะคะ” พอผมหันไปมองเป็นเวลาเดียวกับที่นายปืนลุกขึ้น ตั้งท่าพัทท์พอดี พอถึงหลุมต่อมา ผมจึงตั้งใจสังเกตอย่างที่แค้ดดี้บอก เมื่อเห็นนายปืนก้มลงนั่งดูไลน์ ภาพที่เห็นทำให้ผมตกตะลึงแทบสิ้นสติ มิน่าเล่าแค้ดดี้สาวถึงหัวเราะกันคิกคักด้วยความถูกใจ “โอ้! จอร์จผู้ยิ่งใหญ่” ผมอุทานอยู่ในอก นายปืนเล่นใส่กางเกงแบบ โน อันเดอร์แวร์ คือไม่นุ่งกางเกงใน ปล่อยให้มังกรยักษ์เยี่ยมหน้าออกมารับลมทะเลตามสบาย ผมรีบเดินไปหานายปืนทันทีด้วยดวงจิตที่คิดริษยาอยู่เล็กๆ ผมกระซิบถามว่า “เอ็งไม่ได้นุ่งกางเกงในหรือวะ?” มันหันมามองหน้าผมด้วยความประหลาด คงสงสัยว่าผมรู้ได้ไง ตอบผมสั้นๆ ว่า “เออ รู้ได้ไง?” “ไม่ใช่ข้าคนเดียวที่เห็น แค้ดดี้ทุกคนในก๊วนเห็นกันหมด ก็อ้ายนั่นมันโผล่เวลาที่เอ็งนั่งลงดูไลน์น่ะ” นายปืนยิ้มจนหนวดกระดก บอกว่า “มิน่า ข้าก็สงสัยว่าทำไมมันถึงเย็นๆ” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 21 มี.ค. 48 14:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีทุกๆ คนครับ ยังไม่ได้อ่านเลย แวะมาทักเฉยๆ จากคุณ : Ping Guy - [ 21 มี.ค. 48 15:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาสวัสดีครับทุกท่าน... รออ่านต่ออยู่ครับพี่ทอง... เชียงใหม่ร้อนมากเลย... จากคุณ : เด็กดอย... (kdeewaja) - [ 21 มี.ค. 48 19:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาสวัสดีอีกรอบตอนค่ำๆ ค่ะ............. อิอิ ตกลงพี่เสือกะพี่มอนตี้เคยจับคู่จู๋จี๋กันแล้วเหรอคะ.....แล้วเมื่อไหร่จะมาจิ๊จ๊ะกันอีกค๊า........หนูจัดให้ดีมั๊ยเอ่ย หวัดดีค่ะพี่วี คุณพานทองแดง คุณอาภัพเงิน โปรปิ้งไก่ พี่เด็กดอย (กรุงเตบก็ร้อนโคดๆ เลยค่ะ) รออ่านน้องจอร์ชน้อยของนายปืนต่อก๊า.... จากคุณ : jita - [ 21 มี.ค. 48 19:42:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฃ่วงรอคุณทองมาเล่าต่อ ขอแอบมาสวัสดียามค่ำคืนอีกครั้งครับทุกท่าน น้องjita...ตกลงว่าใช่คนที่ผมรู้จักจริงๆด้วยครับเมื่อก่อน เคยนัดตีกันบ่อยๆที่ไฟฟ้าบางปะกง(ปกติวันเสาร์น่ะครับ) คุณทองครับ...ผมชักจะเป็นห่วงนายปืนเสียแล้ว เพราะที่บางพระถ้าเป็นหน้าร้อนแมลงหวี่เยอะมากนะครับ555 รอฟังต่อครับ จากคุณ : เสือ - [ 21 มี.ค. 48 21:13:10 A:202.28.76.217 X: TicketID:069853 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดี คุณทอง คุณjita และทุกๆท่านอีกทีครับ... อิๆ...นายแน่มาก...นายปืน...หย่าย...อิๆ...เอิ๊ก... ของเราได้แค่ปืนพกกระบอกจุ๋มจิ๋มๆ น่ารักๆ...แค่นั้นหล่ะ... ยังไงก้อระวังแมลงหวี่ที่ คุณเสือ พูดถึง ละกานนนน... จากคุณ : T (The Vee) - [ 21 มี.ค. 48 21:41:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีค่ะพี่ทอง, คุณThe Vee, jita, พี่เสือ และทุกๆท่าน ไม่ได้เข้ามาอ่านแค่ 2-3 วันเอง กระทู้พี่ทองยาวเป็นรถไฟเหมือนเคย ว่าแต่นายปืน(ใหญ่)...ใจถึง...คนนี้...น่าหวาดเสียว  ขืนมีใส่แบบนี้มาร่วมก๊วนด้วย...ต๊าย...เพื่อนฝูงคงพัตต์กันไม่ค่อยลงแน่ๆ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 22 มี.ค. 48 10:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านต่อนะครับ.... ช่วงระหว่างที่นายปืนเลิกเล่นกอล์ฟ ผมและนายปืนยังคบหากันตามปกติ เราไปเที่ยวกันบ้าง ไปเต้นระบำ ฟังเพลงกันบ้าง ไปทานข้าวกันบ้างสุดแท้แต่ว่าอารมณ์หนุ่มจะพาไป หลังจากที่นายปืนดื่มเบียร์ไปสามขวด นายปืนเริ่มพูดเก่งขึ้น แกเล่าว่า “ตอนที่อยู่อเมริกา ข้ามีแฟนตั้งหลายคนทั้งแหม่มและคนไทย แปลกนะที่ผู้หญิงชอบผู้ชายโหดๆ” “อ้าว งั้นถ้าข้าอยู่อเมริกาคงหาแฟนไม่ได้น่ะซี หน้าตาข้าไม่โหดเหมือนเอ็งนี่” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ มันคงไม่ถึงขนาดนั้นมั๊ง สาวที่ชอบหน้าจืดๆ เรียบร้อยๆ ติ๋มๆ อย่างเอ็งก็คงมีบ้างแหละ” ผมไม่รู้ว่ามันชมหรือด่ากันแน่ นายปานเล่าต่อว่า “ในที่สุด ข้าเลยตกลงปลงใจกับแหม่มคนหนึ่งเพราะดันมีท้อง เราเลยแต่งงานกัน ชีวิตแต่งงานก็ดีไปอีกแบบหนึ่ง มันเหมือนทำให้เราเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จะใช้เงินก็ต้องระวังมากขึ้น การเที่ยวเตร่แบบหัวราน้ำก็ลดลงไปเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าลดลงไปได้ยังไง แต่เรื่องผู้หญิงน่ะอย่างไรเสียก็อดใจไม่อยู่....” ผมค่อนข้างจะเห็นด้วย แต่ไม่ใช่ทั้งหมด มันต้องแล้วแต่ว่าสถานการณ์หนึ่งๆ นั้นเป็นอย่างไร ไม่ใช่คลำดูไม่มีหางก็จะเอาไปเสียหมด อย่างน้อยก็ต้องมั่นใจว่าภัยจะไม่มาถึงตัวในภายหลัง นายปืนเล่าต่อว่า “....วันหนึ่งข้าบังเอิญรู้จักแหม่มคนหนึ่ง เป็นคนที่สวยและเร่าร้อนมาก เธอทำงานเป็นเลขาฯ ในบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง และแน่นอนเธอก็มีอะไรกับนายของเธอถึงขนาดทำให้ครอบครัวของนายต้องแตกแยก นายกับภรรยาถึงขนาดหย่าขาดจากกัน เธอเล่าให้ฟังว่า ความจริงแล้วแม้นายของเธอจะคลั่งไคล้เธอจะสักขนาดไหนก็แล้วแต่ แต่ไม่พ้นเรื่องเพศที่มาเป็นอันดับแรก แถมยังไม่มีอะไรพิเศษให้ทั้งที่เธอมอบให้ทั้งกายไปแล้ว เงินเดือนขึ้นให้ก็เหมือนปกติ จะขอให้เปลี่ยนหน้าที่เพื่อเธอจะได้ก้าวหน้าขึ้นบ้างก็ไม่ยอม เธอเลยตัดสินใจบอกศาลา เธอบอกว่านายเธอโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเพราะนอกจากเธอจะเป็นคนทำให้ครอบครัวต้องแตกแยกแล้วนายเธอกลับคลั่งเธออยู่ไม่น้อย เธอทนไม่ได้เพราะงานเริ่มมีปัญหา เธอเลยตัดสินใจลาออก....” นายปืนยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ เล่าต่อว่า “....ระหว่างที่เธอกำลังหางานทำ เธอเจอกับข้าในบาร์แห่งหนึ่ง ความสัมพันธ์จึงเริ่มต้นขึ้นและต้องยอมรับว่าเรื่องบนเตียงของเธอนั้นสุดยอด ยากที่จะหาใครเทียมทานได้ เราคบกันอยู่เป็นเดือนๆ จนกระทั่งเธอได้งานใหม่ ถึงตอนนั้นเธอก็ค่อยปลีกตัวจากข้าไป ข้าต้องยอมรับอีกว่า ในใจข้านั้นโหยหาอยู่มาก แม้จะไม่ถึงขนาดคลั่งแต่ก็ทำให้ข้าเป็นไปไม่น้อย ตอนที่เธอปลีกตัวไปข้าโทรไปคุยด้วยเธอก็พูดเพียงสองสามคำและบอกว่าข้าน่าจะเข้าใจ และอย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆ ในชีวิตข้า ไม่เคยมีใครโดยเฉพาะผู้หญิงที่พูดแบบนี้ด้วย มันทำให้แค้นใจอยู่เหมือนกัน บางครั้งข้าโทรไปหาเธอเพียงแค่จะได้ยินเสียงเธอก็สุขใจแล้ว ข้าเป็นเอามากจนกระทั่งเมียข้าที่บ้านสังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้น แต่เมียข้าไม่เคยพูดสักคำ ข้าเลยไม่สังหรณ์ใจอะไรเลยสักนิดว่าผู้หญิงไม่ว่าชาติไหนจะมีสัญชาติญาณในเรื่องแบบนี้เหมือนกันหมด” นายปืนยกแก้วเบียร์ซดจนหมดแก้ว รินจากขวดลงเติม ส่วนผมจิบแต่กาแฟ ตั้งใจฟังเหมือนเด็กฟังนิทาน นายปืนเล่าต่อ “ตอนที่คบกับผู้หญิงคนนี้ ข้าเคยไปนอนค้างที่อพาร์ทเม้นท์ของเธอบ้างบางคืน ต้องโกหกเมียว่าไปตามเก็บเงินกับลูกค้าที่ต่างรัฐ ชีวิตแต่งงานมันไม่ดีก็ตรงนี้ ทำให้ข้าต้องโกหกเป็นไฟ ก่อนแต่งงานน่ะเหรอ จะไปค้างที่ไหนก็ไป จะทำอะไรก็ทำ แต่ที่แย่ที่สุดคือคืนหนึ่งผู้หญิงคนนี้ถูกฆาตกรรม” ผมอดสะดุ้งอยู่ในใจไม่ได้ ไม่คิดว่าเรื่องจะเลวร้ายไปถึงขนาดนั้น ตอนแรกเข้าใจเพียงว่าเพราะความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อาจทำให้ครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งต้องพังทะลายลง แต่เรื่องราวกลับเลวร้ายกว่าที่คิดเพราะมีการฆาตกรรมเกิดขึ้น นายปืนเล่าต่อว่า “หลังจากที่ตำรวจได้พยายามค้นหาหลักฐานต่างๆ ในที่เกิดเหตุ ซึ่งแน่นอนมีลายนิ้วมือของข้าเต็มไปหมด และเชื้ออสุจิที่พบในตัวผู้ตายก็เป็นกรุ๊พเลือดเดียวกับของข้าคือกรุ๊พ โอ ที่รู้เพราะการตรวจ จากดี เอ็น เอ และหลังจากที่ตำรวจพยายามสืบประวัติโดยละเอียดก็รู้ว่าเคยคบหากับข้า ข้าเลยโดนตำรวจเชิญตัวไปที่สถานีเพื่อสอบปากคำ แต่ข้ายังโชคดีที่คืนวันเกิดเหตุนั้นข้าสามารถอ้างหลักฐานพยานบุคคลและสถานที่ได้ทำให้ข้าพ้นผิด กรุ๊พเลือดแม้จะตรงกับของข้าแต่ก็ใช้เป็นหลักฐานกล่าวหาอะไรไม่ได้  แต่มันเสียทั้งเวลาและอารมณ์อยู่นาน ตำรวจยังไม่สามารถหาตัวคนร้ายได้ แต่จากหลักฐานทั้งหมดนั้นตำรวจยังไม่สามารถปิดคดีได้เพราะมันไม่ใช่การบุกรุกเข้าไปในห้องของเธอ คนร้ายจะต้องรู้จักกับผู้ตายเป็นอย่างดีถึงเปิดประตูรับ ไม่มีร่องรอยของการพังทำลายประตู คนร้าย เธอโดนข่มขืน โดนคนร้ายจับมัดมือมัดเท้า และใช้ค้อนทุบตีที่ศีรษะจนตาย แม้ทางนิติเวชจะพบคราบอสุจิในช่องคลอดมีสัมพันธ์ทางเพศกับใครคนหนึ่งในคืนนั้นคืนที่เธอถูกฆาตกรรม ตำรวจจึงมุ่งประเด็นไปที่บุคคลที่เคยมีสัมพันธ์กับเธอมาก่อนและอาจเกิดการหึงหวงจนกระทั่งลุแก่โทสะ นอกจากข้าแล้ว ยังมีเจ้านายเก่าแต่กรุ๊พเลือดไม่ตรงกันจึงรอดตัวไปอีกคน” นายปืนมองหน้าผม พูดด้วยเสียงสั่นๆ ว่า “ตำรวจยังต้องสืบหาตัวคนร้ายอยู่ต่อไป และคงไม่ง่ายนักเพราะเท่าที่ข้ารู้ผู้หญิงคนนั้นเคยมีสัมพันธ์กับผู้ชายจำนวนไม่น้อยทั้งประเภทชั่วข้ามคืนและประเภทที่คบหากันยาวนานหน่อย แต่สิ่งที่ข้าไม่คาดฝันมาก่อนมันเกิดขึ้นจนได้ วันหนึ่งข้าไปรื้อหาของในโรงรถ รู้ไหมว่าข้าเจออะไร” ใครจะไปเดาถูก ผมเดาไม่ถูกจึงได้แต่ส่ายหน้า นายปืนบอกว่า “ข้าเจอค้อนที่มีคราบเลือดติดอยู่และเศษผมสีทอง คำถามเกิดขึ้นในสมองมากมาย มันเป็นไปได้หรือไม่ที่จะเป็นค้อนอันเดียวกับที่ใช้ฆาตกรรมผู้หญิงคนนั้น ถ้าใช่ จะเป็นใครได้นอกจากคนเดียวคือเมียข้า....” นายปืนถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าสลดลงก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า “แต่ก่อนอื่นใด ข้าจัดการล้างคราบเลือดออกจนหมด กลับเข้าไปในบ้านพร้อมด้วยค้อนอันนั้น ข้าพูดอะไรไม่ออก ไม่อยากถาม ไม่อยากรู้ความจริง ทันทีที่เมียข้าเห็นค้อนอันนั้น เธอเยือกเย็นมาก แต่สายตานั้นสลดลง น้ำตาค่อยไหลออกมาอาบแก้มทั้งสอง เธอนั่งลงและพูดกับข้าว่า เธอทนไม่ได้ที่เห็นว่าข้าเริ่มเปลี่ยนไป ชายคนเดียวที่เธอรักเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเปรียบตัวเองเหมือนผ้าขี้ริ้วที่ผัวไม่ต้องการและไม่รู้ว่าวันใดคือวันสิ้นสุดแห่งชีวิตครอบครัวที่เธอมีความรู้สึกหวงแหนและเป็นสิ่งเดียวที่มีค่าในชีวิตที่เธอมีอยู่ ข้าเองรู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องอยู่กับฆาตกรหฤโหดเพราะผู้หญิงคนนั้นถูกฆ่าตายอย่างทารุณ แต่ข้าไม่รู้จะพูดยังไง ที่เมียข้าทำไปเพราะรักข้า ข้าจึงต้องทำใจ แต่เรื่องมันไม่ได้จบลงง่ายๆ อย่างนั้น เมียข้าคิดมากกับสิ่งที่เธอได้กระทำลงไป ยิ่งมารู้ทีหลังว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยจริงจังกับใคร อย่างไรเสียข้ากับผู้หญิงคนนั้นก็ต้องยุติความสัมพันธ์ลงไม่วันใดก็วันหนึ่ง เธอยิ่งเสียใจมากขึ้น และนั่นทำให้เธอคิดสั้น ฆ่าตัวตายอีกสัปดาห์หนึ่งต่อมาทั้งที่ข้าเองไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยสักคำ ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจเธอสักนิด ตรงข้ามข้ากลับเห็นใจ เข้าใจและพร้อมที่จะให้อภัย เมื่อเมียข้าตาย ข้าก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม มันมีแต่สิ่งที่กระตุ้นเตือนความทรงจำที่ทำให้ข้ารู้สึกว่าถ้านานไปข้าคงเป็นบ้าได้เหมือนกัน เลยหอบลูกกลับมาเมืองไทยดีกว่า” ผมอึ้งไปนานเมื่อรู้สาเหตุการตายของภรรยานายปืน ความจริงผมอยากถามอยู่เหมือนกันว่าเมียนายปืนทำอย่างไร แต่คิดว่าไม่จำเป็น ผมเดาได้ตลอดเรื่อง จบสำหรับเรื่องนี้...ยังมีเรื่องอื่นต่อ จากคุณ : thongprakai - [ 22 มี.ค. 48 12:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม.......มีรักก็มีทุกข์.......... รออ่านเรื่องต่อไปดีกว่า........ จากคุณ : jita - [ 22 มี.ค. 48 13:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สวัสดีจีตา พี่ทอง พี่เสือ พี่มอนตั้ และทุกๆ ท่านครับ ผมเข้ามาอ่านรวดเดียวจบ  สนุกสนานเฃ่นเคย ขอบคุณมากครับ จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 22 มี.ค. 48 13:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดียามบ่ายแก่ๆครับ คุณทอง/พี่วิโรจน์/คุณT(T็he Vee)/คุณชาเขียวred_teeและทุกๆท่าน เรื่องที่แล้วนึกภาพคุณพลอยไว้ว่า น่าจะมีบุคลิคประมาณคุณสุดารัตน์...มาเรื่องนี้ผมนึกถึงบุคลิคนายปืนประมาณนักร้องคนโปรดคนหนึ่งคือ มิค แจ็คเก้อร์ครับ(น้องๆสมัยนี้คงไม่รู้จักมั้ง) เกี่ยวกับเรื่องการมีเมียเป็นฝาหรั่งนี่นะครับพี่ทอง ผมมีเพื่อนอยู่คนอยู่กินกันจนลูกโตๆไปแล้ว ปัจจุบันก็กลับมาตายรังที่เมืองไทย(แบบฝรั่งชายแก่ๆที่ชอบมากันนั่นแหละ) แต่เหตุผลของเขามันเกี่ยวกับสรีระน่ะครับ ผมไม่สะดวกที่จะนำรายละเอียดมากล่าวครับ อิ อิ.. ฟังเรื่องคุณทองต่อดีกว่าครับผม จากคุณ : เสือ - [ 22 มี.ค. 48 15:33:06 A:10.30.1.192 X:202.28.77.30 TicketID:069853 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พี่ทองอยู่หนายยยยยยยยยย.............. มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 48 21:48:57 จากคุณ : jita (jita) - [ 22 มี.ค. 48 21:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอน ผมจัดการเอง ผมนอนมองหญิงสาวในร่างที่เปลือยเปล่าที่นอนอยู่เคียงข้าง ใบหน้าอ่อนหวานหลับพริ้มอย่างเป็นสุข เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาเราต่างแสดงบทรักกันอย่างเต็มที่ เธอเร่าร้อน เร่งเร้า รุนแรง แต่ก็เป็นเพราะผมนั่นแหละที่ปรนเปรอความสุขให้เธออย่างเต็มเปี่ยมจนเธอแทบจะสำลักความหฤหรรษ์ที่ผมมอบให้ด้วยความเต็มใจ พึงใจ พอใจ ผมเองก็ได้รับการตอบแทนดุจกัน เธอแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติด้วยใจรัก ไม่มีอิดเอื้อน ไม่มีอาการรังเกียจรังงอน เราคบหากันมากว่าเจ็ดเดือนแล้ว ตลอดระยะเวลาที่คบหากันมาเราตักตวงแต่ความสุขที่หาได้บนเตียงบ้าง ต่างสถานที่บ้างไม่ว่าจะเป็นชายทะเล หรือภูเขา หรือที่อื่นใดสุดแต่โอกาสจะอำนวยให้ ผมยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ผมเอ่ยปากชวนเธอไปหัวหิน ตอนแรกผมไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเธอจะไป แต่มันไม่เสียหายหากจะลองชวนดู แต่เธอพลิกความคาดหมายของผมคือตอบตกลงทันที ระหว่างเดินทาง เราสนทนากันอย่างออกรส  เธอเป็นคนหัวเราะง่าย ร่าเริงเหมือนประกายตาของเธอที่ฟ้องอย่างชัดแจ้งว่าพร้อมที่จะรับไมตรี ผมไม่อยากบรรยายว่าบัวมีหน้าตายังไง สรุปง่ายๆ ว่าเธอเป็นคนสวย ระคนด้วยความน่ารัก ส่วนคุณจะจินตนาการเธอออกมาแบบไหนก็แล้วแต่ รูปร่างนั้นไม่ต้องพูดถึง  ส่วนใดที่ควรจะนูนก็นูนดี ส่วนใดที่ควรจะโค้งก็โค้งได้สมส่วน ส่วนที่ควรจะเว้าก็เว้าได้อย่างเหมาะเจาะ และนี่แหละเป็นสาเหตุที่ผมต้องใช้ความพยายามอยู่ไม่น้อย ไม่น้อยเลยจริงๆ ที่จะได้เธอมา หลังจากที่เราอาบน้ำอาบท่ากันเรียบร้อย ผมชวนเธอลงไปเดินเล่นที่ชายหาด หาดที่แทบจะเรียกได้ว่ามีแค่เราสองคนในคืนเดือนมืด ผมจูงมือบัวเดินท่องไปตามชายหาด รับสายลมที่กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ขาดระยะ ฟังเสียงคลื่นเล็กๆ ที่ทยอยสาดซัดเข้ามากระทบฝั่งดังครืนๆ เสื้อคลุมเหมือนผ้าแพรตัวหลวมที่เธอใส่ปลิวไสวไปตามแรงลม ผมยาวที่ปล่อยสยายลงพริ้วตามไปด้วย กำแพงรั้วบ้านติดหาดที่ยาวไปตลอดแนวทำให้ผมมั่นใจว่าจะไม่มีสายตาของบุคคลที่สาม ผมดึงมือเธอเอาไว้ก่อนที่จะเดินขึ้นบันได ใจผมสั่นระทึกเหมือนกลองศึกที่ลั่นในสนามรบเมื่อโอบกอดร่างนั้นไว้แนบแน่น มือหนึ่งเชยคางเธอขึ้นแล้วจูบพรมไปทั่วทั้งใบหน้า เนิ่นนานที่ใบหูจนร่างนั้นสั่นสะท้าน ครางครวญฟังไม่ได้ศัพท์ และดื่มด่ำไปกับรสทิพย์ที่ต่างบรรจงมอบให้แก่กัน มือที่ไม่เคยอยู่นิ่งสำรวจไปทั่วร่างจนเธอทานทนต่อไปไม่ได้ กระซิบบอกผมที่ข้างหูว่า “ที่นี่หรือคะ หรือจะขึ้นไปบนบ้าน?” “โหมโรงที่นี่ บรรเลงต่อบนบ้าน” ผมตอบ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขัดจินตนาการที่ผมวาดไปไกลถึงในอดีตระหว่างผมกับหญิงสาวชื่อบัว “ฮัลโหล....มีปัญหาอะไร....อืม.....แล้วผมจะรีบไป” “มีอะไรหรือคะ?” บัวถาม “มีปัญหาที่ทำงานนิดหน่อย” ผมบอก “แล้วที่คุณสัญญาว่าจะมาทานอาหารเย็นกับบัวล่ะ?” “ถ้างานไม่มีปัญหาอะไร ผมจะรีบกลับมา ผมก็ไม่นึกว่าจะเกิดปัญหาเร่งด่วนขึ้น” ผมรีบบึ่งรถจากคอนโดของเธอ กลับมาที่ทำงาน ทันทีที่เหยียบย่างเข้ามาในที่ทำงาน เลขาฯ หน้าห้องรายงานทันทีว่า “คุณเดือนเพิ่งกลับมาจากชลบุรี เห็นว่ามีธุระด่วนอยากปรึกษากับนายค่ะ ให้หนูเรียกคุณเดือนมาพบเลยนะคะ” “ได้” นายเดือนเป็นพนักงานขายของบริษัทที่ผมให้ออกตลาดเมื่อวานซืนนี้และคิดว่าจะต้องกลับกรุงเทพฯ อย่างเร็วก็ต้องเป็นวันเสาร์ แต่เขากลับมาก่อนกำหนด แสดงว่าจะต้องมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น ว่ากันตามตรงคนที่จะทำงานกับนายเดือนได้มีอยู่ไม่มากนัก หนึ่งก็คือผมในฐานะที่เป็นเจ้านายโดยตรง สองคือผมในฐานะที่มีบุญคุณส่วนตัวกับนายเดือน นายเดือนเดินหน้ามุ่ยเข้ามา ในมือหอบเอกสารตั้งใหญ่ “นั่งก่อนสิเดือน” “ขอบคุณครับ” “มีปัญหาอะไร” “นายให้ผมไปดูลาดเลาตลาดทางภาคตะวันออก บอกตามตรงว่าผมคงทำไม่ได้เพราะพนักงานขายเก่าที่ลาออกไป ไปอยู่บริษัทอื่นที่เป็นคู่ค้าของเราทำตลาดเอาไว้เกือบหมดแล้ว ไม่ว่าผมจะไปหาลูกค้าเดิมของบริษัทรายไหน ทุกรายปฏิเสธหมด ไม่ยอมแม้กระทั่งจะฟัง ผมน่ะจนปัญญา ให้ผมกลับเข้ามาประจำอยู่ในกรุงเทพฯ ดีกว่านะครับนาย ผมจะได้อยู่กับภรรยาของผมด้วย หลังๆ นี่ภรรยาผมยิ่งมีท่าทางเนือยๆ กับผม หาว่าผมไม่เอาใจใส่เธอบ้างล่ะ นายก็รู้ว่าผมรักเธอขนาดไหน” ผมนิ่งใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะบอกว่า “การที่จะให้คุณกลับมาประจำที่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เรื่องยาก แต่อย่างที่ผมเคยบอกแหละว่าคุณก็จะย่ำอยู่กับที่แบบนี้เพราะคุณก็ยอมรับเองว่าสู้คนอื่นที่เขี้ยวๆ ไม่ได้ แล้วถ้าคุณเป็นอยู่อย่างนี้ คุณจะไม่มีทางก้าวหน้าได้เลย และแน่นอน คุณก็จะมีปัญหากับภรรยาคุณอีกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมถึงอยากให้คุณไปสร้างผลงานที่ต่างจังหวัดสักระยะหนึ่งก่อน เมื่อกลับเข้ามาในกรุงเทพฯ คุณจะได้มีทั้งประสบการณ์และผลงานพอที่จะอ้างได้และใช้เป็นฐานของตัวเอง แต่นี่คุณไปเพียงวันเดียวคุณก็ถอยเสียแล้ว แล้วคุณจะเรียนรู้อะไรได้ยังไง” นายเดือนทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก พลางเอ่ยว่า “แต่อย่างที่ผมบอกแหละครับนายว่าปัญหามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นายคิดว่าผมควรจะทำยังไง” “สู้สิ ลองสิ ตื๊อสิ ไม่สั่งของไม่เป็นไร ไปเยี่ยมให้เห็นหน้าบ่อยๆ ใช้ความสัมพันธ์แบบส่วนตัว ซื้อของไปฝากบ้าง ไม่จำเป็นต้องมีค่างวดอะไร แสดงน้ำใจ เข้าหาเจ้าของไม่ได้ ก็หาทางอื่น เช่นภรรยาโดยมีของฝากเล็กๆ น้อยๆ น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อนเลย ใจคนก็เหมือนกัน” ผมแนะทางให้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่านายเดือนเคยไปอบรมมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่มาแล้ว นายเดือนถอนใจเฮือกใหญ่ บอกว่า “เท่าที่นายมีประสบการณ์มา นายคิดว่าจะมีที่มันหินน้อยกว่านี้ไหมครับ ภาคเหนือ หรือภาคอื่นๆ ก็ได้” “ความจริง ไม่ว่าจะเป็นภาคไหนก็เหมือนกัน คุณก็ยังต้องทำอย่างที่คุณเคยได้รับการอบรมมา” ผมบอกด้วยใจที่แสนจะระเหี่ยโดยเฉพาะกับคนที่ถอดใจง่ายๆ อย่างนายเดือน ผมบอกต่อว่า “ที่ผมส่งคุณไปภาคตะวันออกก็เพราะการเดินทางมันสะดวกกว่า ขับรถแค่ไม่กี่ชั่วโมงจากกรุงเทพฯ คุณจะกลับมาในวันหยุด เสาร์หรืออาทิตย์ มันก็ง่ายหน่อย จะได้มาอยู่กับเมีย สนามกอล์ฟก็มีให้คุณเลือกเล่นอยู่มากมาย ถ้าไปภาคอื่น การเดินทางมันไกลกว่ากันเยอะ จะขับรถไปคุณก็รู้ว่ามันเหนื่อย จะนั่งเครื่องบิน คุณต้องจ่ายเองเพราะบริษัทให้งบค่าเดินทางไว้แค่นั้น จะเล่นกอล์ฟคุณจะหอบไม้กอล์ฟ ถุงกอล์ฟไปยังไงระหว่างที่อยู่ที่นั่นจะเอารถที่ไหนใช้ คุณเข้าใจหรือยังล่ะ” “ครับ” “ดี งั้นคุณรีบกลับไปชลบุรีได้แล้ว เดี๋ยวจะค่ำมืด” “พรุ่งนี้ไม่ได้หรือครับ ผมอยากกลับไปหาภรรยาก่อน” “แล้วคุณจะบอกภรรยาว่ายังไง เพราะตอนที่คุณเดินทางคุณก็บอกไปแล้วว่าจะกลับอาทิตย์ละครั้งไม่ใช่หรือ นี่คุณไปแค่วันเดียวแล้วกลับมา คุณจะบอกภรรยาว่าไง” “จริงสิครับ ผมลืมไป ถ้าเช่นนั้น หากผมมีปัญหาอะไร ผมจะขออนุญาตนายโทรเรียนปรึกษานายได้ไหมครับ?” “ได้สิ” ผมเองไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องใส่ใจในเรื่องที่จะว่าไปเหมือนไม่เป็นเรื่อง เมื่อพนักงานที่ไร้ความสามารถ ใจที่ไม่สู้ อ้อนเหมือนเด็กๆ ที่ต้องการกำลังใจ ต้องเคี่ยวต้องเข็นอย่างนายเดือนแบบนี้ ซึ่งความจริงแค่หาคนใหม่มาแทน ทำไม่ได้ก็ออกไป มันง่ายกว่าตั้งเยอะและผมสามารถทำได้ง่ายๆ ด้วย กลับไม่ทำ จนพนักงานคนอื่นในบริษัทมองว่านายเดือนเส้นใหญ่ หรือเป็นเด็กฝาก บ้างก็เลยเถิดไปว่าผมคิดอะไรกับนายเดือนในทำนองชู้หนุ่มก็มี ผมนั่งทำงานต่ออีกพักหนึ่ง พลางคิดถึงบัวที่ผมแอบเอาเวลาของบริษัทไปหาความสำราญด้วยเมื่อตอนเที่ยง ผมรีบเก็บเอกสารบนโต๊ะ เดินออกจากที่ทำงาน ขับรถตรงไปยังคอนโดของบัวทันที เราจะได้ทานอาหารเย็นกัน ฝีมือปลายจวักของบัวไม่ใช่ธรรมดา และต่อด้วยการแสดงบทรักอันเร่าร้อนอย่างเมื่อตอนเที่ยง “เป็นอย่างไรบ้างคะ งานเรียบร้อยดีนะคะ” บัวถามขณะที่ผมก้าวล่วงผ่านประตูห้องเข้าสู่ภายใน “เรียบร้อยดี ผมจัดการกับนายเดือนเรียบร้อยไปแล้ว” บัวถึงกับหน้าเสียเมื่อได้ยินชื่อนายเดือน ถามว่า “เดือนกลับมาหรือคะ ก็ไหนว่าจะไปภาคตะวันออก จะกลับมาคงเป็นวันเสาร์หรืออาทิตย์ไงคะ” “คุณยังไม่รู้อีกหรือว่าสามีคุณเป็นคนยังไง แต่ไม่ต้องห่วง ผมจัดการเอง" โปรดติดตามตอนใหม่ต่อไปนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 22 มี.ค. 48 23:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ๊ะโอ๋.............พี่ทอง อีโรติคหมิ่นเหม่มากกกกกกกกค่ะ....... รออ่านต่อค่ะ..........(อยากรู้ก็รู้ว่าอยากรู้เนอะ.....ว่าแต่ละชีวิตจะดำเนินต่อไปยังไง) คำเตือน : อ่านเฉยๆ ห้ามคิดจินตนาการต่อ ห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปีอ่าน และห้ามอ่านเกินวันละ 2 เที่ยว........... แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 48 09:41:50 จากคุณ : jita - [ 23 มี.ค. 48 09:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ผมก็ว่างั้นแหละ ชักจะหมิ่นเหม่เกินไปแล้ว เลิกเขียนดีกว่า เปลี่ยนเป็นเขียนเรื่องธรรมะดีกว่าเนอะ จากคุณ : thongprakai - [ 23 มี.ค. 48 11:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีครับ... อ๋าย...หยา...น่า...นะ...คุณทอง...ไหนๆก็ไหนๆ... ให้มันสุดๆไปเลยฮะ... ปกติในบทความของ คุณทอง ที่ผ่านมาจะมีแง่คิดหรือคติดีๆสอดแทรกอยู่เสมอๆใช่แต่จะอีโรติคสถานเดียวนา... หยุดกลางคัน...ก็อดทราบตอนจบ...แบบ...มันค้างๆ...อ่ะ... แต่ก้อเป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัว...แล้วแต่ คุณทอง จะเห็นสมควร...ครับ จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 23 มี.ค. 48 11:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาสวัสดีทุกท่านตอนบ่ายแก่ๆ อีกแล้ว(ตามประสาคนแก่) ตอน..ผมจัดการเอง..ที่คุณทองกรุณาเขียนให้อ่านอยู่นี้ ผมยังมั่นใจว่าเป็นแนวธรรมะอยู่นะครับ...กาเมสุมิจฉาฯไงครับ ผมเดาว่าตอนจบคุณทองคงให้ตัวเอก(pov.บุรุษที่หนึ่งคือ ผม)ได้รับผลกรรมอะไรสักอย่างแน่นอน อยากฟังต่ออ่ะครับ..แต่ขึ้นอยู่กับคุณทองนะครับ จากคุณ : เสือ - [ 23 มี.ค. 48 15:16:24 A:10.30.1.192 X:202.28.77.30 TicketID:069853 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาหนับหนุนพี่เสือค่ะ...... สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ใครทำกรรมใดไว้ ก็ต้องได้รับผลกรรมนั้นๆ..........หนูเชื่อเรื่องกรรมค่ะ เพราะงั้นถึงหนูจะว่าหมิ่นเหม่ (ตามความคิดของหนู) ทั้งๆ ที่เพิ่งอ่านไปได้ตอนเดียวเอง...... ถึงตอนนี้หนูก็ยังอยากจะรู้ว่าแต่ละคนจะได้รับผลของการกระทำนั้นๆ อย่างไร........ เขียนต่อเถอะนะคะ.....พลีส พลีส จากคุณ : jita - [ 23 มี.ค. 48 16:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เรื่องของคุณปืนเหมือนกับหนังที่ Harison Ford ที่เล่นรับบทเป็นอัยการแล้วมีอะไรกับเพื่อนร่วมงานซื่งต่อมาถูกฆาตกรรมและมีหลักฐานมัดตัว Harison Ford แทบเกือบดิ้นไม่หลุด หลังที่คดีจบลงเขาเจอะค้อนในโรงรถที่เปื้อนเลือดทำให้เขารู้ว่าภรรยาเขาเป็นคนฆ่านั่นเอง แต่เนื่องจากความรู้สึกนึกผิดที่เขาเป็นต้นเหตุ เขาก็จัดการล้างค้อนนั้นอย่างสะอาด ซึ่งภรรยาเห็นในขณะที่เขากำลังล้างอยู่พอดี หนังจบลงในแบบที่ทั้งสองคนยังอยู่ด้วยกันในความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งคู่ สงสัยเอาเรื่องของคุณปืนมาเป็นหรือเปล่าครับเนี่ย จากคุณ : TJAY - [ 23 มี.ค. 48 16:32:37 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอบคุณ TJAY เรื่องที่ผมเขียนมันมีบางส่วนที่เป็นจริงและเรื่องที่แต่งขึ้น แต่เนื่องจาก ผมไม่ใช่นักเขียนที่มีจินตนาการกว้างไกลขนาดนั้น พูดง่ายๆ ไม่ใช่มืออาชีพนั่นแหละ ผมก็เลยยืมเอาแนวของหนังบางเรื่องอย่างที่คุณดูมา เช่นเดียวกับที่ผมดู มาเขียน จะเรียกว่าขโมยมาก็ไม่ผิดนัก ตอนแรกก็คิดอยู่เหมือนกันว่ามันจะไม่เหมาะเพราะไม่ได้เกิดจากมันสมองของเราเอง แต่อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้วว่ามันค่อนข้างยากที่จะคิดแนวเรื่องแต่ละเรื่องออกมาได้ อีกต้องการให้เรื่องที่เขียนออกมาเร็ว มันก็ต้องชุบมือเปิบเอาอย่างนี้แหละ หวังว่าจะไม่ถือสากันนะครับ ผมถึงเข้าใจดีว่า นักเขียนจริงๆ กว่าจะผลิตงานออกมาได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย คิดและเขียนกันเป็นปีๆ และน่ายกย่อง ส่วนผมก็มุ่งหวังแต่เพียงให้ความบันเทิงเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ผิดถูกประการใดก็ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วย จากคุณ : thongprakai - [ 23 มี.ค. 48 18:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณทอง...ครับ...มีแต่ต้องขอบคุณมากกว่าที่กรุณาสละเวลา...นั่งคิดนั่งพิมพ์ทั้งสาระบันเทิงมาให้พวกเราได้อ่านกัน...จนมีถึงตาแฉะ ตาลาย... แล้วก้อ...รับทราบ...มาตั้งแต่ต้นๆแล้วที่ คุณทอง เกริ่นว่ามีทั้งเรื่องจริง เรื่องแต่ง เรื่องอื่นๆ...ปนเปกันไป... ยังไงก็ขอขอบคุณ...อยู่ดี... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 24 มี.ค. 48 00:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมว่าต้องขอขอบคุณทองประกายมากกว่าที่เอาเรื่องมาเขียนให้คนอ่านได้มีความเพลิดเพลิน ผมไม่ได้คิดไปถึงเรื่องที่เอาเค้าโครงหนังมาเขียนแต่กลับคิดว่าหนังเรื่องนั้นอาจจะเอาเรื่องที่เกิดขึ้นจริงมาสร้างก็เป็นไปได้ ผมเองก็อาจคำนำไม่ละเอียดเลยนึกว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ขอบคุณอีกทีที่ให้ความบันเทิงแก่พวกเรา และคอยดูผลงานเรื่องใหม่ต่อไปด้วยครับ จากคุณ : TJAY - [ 24 มี.ค. 48 10:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีครับคุณ Vee ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ ผมอยากจะบอกว่าผมเคยคิดที่จะแต่งหนังสือขายเหมือนกัน และลงมือเขียนไปแล้วเมื่อสี่ปีก่อน เมื่อเขียนไปได้ประมาณปีเศษๆ เขียนทุกวันนะครับ และเขียนไปได้ประมาณ 500 หน้า(หน้าใน words) ก็เริ่มติดขัด จนต้องเอากระดาน( white board )มาแปะชื่อตัวละครเพื่อเขียนผูกเรื่องการเชื่อมโยงระหว่างตัวละครแต่ละตัว แถมยังต้องวางแผนล่วงหน้าว่าจะมีตัวละครใดโผล่เข้ามาอีกและจะมีความสัมพันธ์กันอย่างไร จนกระดานนั้นเลอะเทอะไปหมด ในที่สุดก็เอือมระอาตัวเอง เพราะคิดว่าทำไมผมต้องเขียนเรื่องให้มันยุ่งยากซับซ้อนขนาดนั้น แถมยังจะต้องให้ผู้อ่านได้เห็นถึงคุณค่ากับสิ่งที่อ่าน ใช่แต่เพียงความบันเทิงเท่านั้น ถ้าลำพังจะเขียนเรื่องให้มันดำเนินไปง่ายๆ เช่นนิยายน้ำเน่าทั้งหลาย มันก็ง่าย สะดวก ไม่ต้องคิดมาก แต่มันจะมีคุณค่าอะไรถ้าผู้อ่านสามารถบอกตอนจบของเรื่องได้เพียงแค่อ่านบทแรก และผู้อ่านไม่ได้อะไรเลยซึ่งแน่นอน เรากำลังจะเอาเงินของเขา มันก็ต้องมีค่าบ้าง สรุปแล้ว เรื่องที่เขียนค้างอยู่ก็ยังค้างอยู่ แต่บอกตัวเองว่าจะต้องเขียนให้จบ แม้ในชีวิตจะสามารถเขียนนิยายได้เพียงเรื่องเดียวก็ตาม ผมกำลังจะบอกว่ามันไม่ง่าย บางทีก็ขี้เกียจคิดก็เลยลอกของคนอื่นมาก็คือเรื่องของนายปืนตอนท้ายนี่แหละ เพราะหากจะเอามาดัดแปลงอีกเล็กน้อยมันก็อาจจะเหมือนเป็นของตัวเองได้ แต่จะมีใครรู้ดีเท่าตัวผมเอง ผมโกหกตัวเองไม่ได้ก็เลยดัดแปลงไปเพียงนิดเดียว แต่เรื่องอื่นๆ ที่เขียนมาไม่ได้ขโมยแนวคิดของใครนะครับเดี๋ยวจะเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นขี้ขโมย ผมยังจะเขียนให้อ่านกันเพลินๆ ต่อไป ถ้าไม่เบื่อกันเสียก่อน และต้องขอขอบคุณที่ติดตามกันมาโดยตลอด น่ารักจริงๆ จากคุณ : thongprakai - [ 24 มี.ค. 48 11:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาสวัสดีทุกท่านยามบ่ายๆ(แก่ๆ)ครับ คุณทองครับ..ก่อนอื่นผมขอชื่นชมในความเป็นคนตรงของคุณนะครับ ... ความจริงในการเล่าเรื่องราวต่างๆไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบใดมันก็ย่อมจะต้องมีการบังเอิญที่จะคล้ายๆหรือเกือบจะเหมือนกันได้อยู่แล้ว..มีนิยายหลายเรื่องของไทยที่เอาเค้าโครงของต่างชาติมาใช้ ผมคิดว่าคุณทองและเพื่อนๆหลายคนคงทราบดี ผมอ่านสำนวนการเล่าของคุณทองแรกๆคิดว่าคุณทองคงจะต้องเป็นนักประพันธ์นะ เพราะการลำดับเรื่องราว/สำนวนโวหาร/การดำเนินเรื่องนี่ใช้ได้เลยครับ(พูดตรงๆถ้าไม่เข้าท่าผมไม่เสียเวลามาตามอ่านหรอกครับ) เมื่อมาอ่านใน#34...ใช่เลยคุณทองเป็นนักแต่งนิยายคนหนึ่งจริงๆ....แต่มีปัญหาในการเขียนเล่าเรื่องราว(ดังที่คุณทองพูดไว้) คุณทองครับ วันนี้ผมมีของมาฝาก ของฝากชิ้นนี้อาจจะทำให้ปัญหาในการแต่งนิยายของคุณผ่านพ้นไปได้(แต่ถ้าคุณทองมีอยู่แล้วก็ถือว่าผมเอามะพร้าวมาขายก็แล้วกัน555) ของฝากชิ้นนี้ก็คือหนังสือชื่อ...เขียนนิยาย..ของ..รตชา..ราคา 350 บาท คุณทองหาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปได้ครับ หวังว่าคงจะได้อ่านนิยายเรื่องยาวของคุณทองในไม่ช้านี้ครับ จากคุณ : เสือ - [ 24 มี.ค. 48 15:40:01 A:10.30.1.192 X:202.28.77.30 TicketID:069853 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โอย..แย่แล้ว.....ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวันแน่ะ งานเยอะมากเลย...เรื่องให้อ่านก็เยอะเหมือนกันเนาะ...ไว้พรุ่งนี้จะเข้ามาอ่านก็แล้วกัน จากคุณ : kamloon (kamloon) - [ 25 มี.ค. 48 17:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณคุณทองประกายครับ อ่านเพลินมาก จากคุณ : - เต้ย - - [ 26 มี.ค. 48 02:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาอ่านแล้ว... หนุกดี... น่าติดตามตอนต่อไป... ยังรอเรื่องของคุณทองฯ อยู่นะ เป็นกำลังจาย..ย..ย..ให้ จากคุณ : kamloon - [ 26 มี.ค. 48 11:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สวัสดีครับพี่ทอง บัวไม่เอา จะเอาน้องพลอย ผมว่าพี่เขียนหมิ่นเหม่มากแล้วนะครับ มันอันตรายกับคนอ่านมาก เขียนมันตรงๆเลยไม่ดีเหรอครับ....อะจะว้าย...บรื๋อ..องงอ่ปากัทหบไดเหมายววก จากคุณ : papamint (papamint) - [ 26 มี.ค. 48 12:09:52 ]