PANTIP.COM : S3391493 สวรรค์กับนรก [กอล์ฟ]

ความคิดเห็นที่ 4

สวัสดีครับคุณจิตา คุณวิโรจน์ และน้องนิวพอร์ท 2 เราไม่ได้เล่นกอล์ฟด้วยกันตั้งนานแล้วนะ ไม่รู้จะไปไหนก็สามพรานก็ได้ ผมชอบสนามน่ะครับ สวยดี

เชิญอ่านต่อนะครับ

เรา หมายถึงคุณหมอกับผม เล่นกอล์ฟไปถึงหลุมสี่เป็นหลุมพาร์สาม ยาวสองร้อยหลานิดๆ เราตีกันไม่ขึ้นกรีนสักคน ขณะที่เดินข้ามสะพานไม้ตรงไปที่กรีน คุณหมอถามผมว่า
“ที่บอกว่าเคยฆ่าสัตว์น่ะทำอะไรไปบ้างและเพราะอะไร?”
“หลายอย่างครับคุณหมอ ผมมีบ้านอยู่ที่ชานเมือง เป็นสวนผลไม้ ผมกับเพื่อนๆ เอาปืนลูกกรดเข้าไปในสวนหานกยิงเล่น ขนาดนกกระยางที่เกาะอยู่บนต้นไผ่สูงๆ ไกลออกไปไม่น้อยผมยังยิงถูกเลยทั้งที่ยอดไผ่มันไหวไปเอนมาตลอดเพราะแรงลม เพื่อนๆ ยิงเท่าไรก็ไม่ถูก แต่ผมยิงถูก เรียกว่าเป็นมือเพชฌฆาตโดยแท้....” ผมเว้นวรรค ชิพลูกจากขอบกรีน ลูกไปหยุดห่างจากหลุมกว่าคันธง คุณหมอชิพบ้าง ลูกวิ่งเฉียดปากหลุมไปนิดเดียว เข้าวงกลมสีขาว

หลังจากที่ตีจากแท่นทีหลุมห้า เป็นหลุมพาร์ห้า ผมเล่าต่อว่า
“คุณหมอเชื่อไหม ผมกับน้องๆ เคยไปตกปลากัน นั่งเรือออกไปกลางทะเลในตอนเย็น ปกติผมจะเกลียดการตกปลามากเพราะมันน่าเบื่อที่สุดที่ต้องคอยนั่งเฝ้าปลากินเหยื่อ น้องๆ จะนั่งกันคนละมุมของเรือ เหวี่ยงเบ็ดออกไปแล้วก็นั่งคอยอยู่อย่างนั้น ผมรำคาญเลยนอน จนถึงประมาณเกือบเที่ยงคืน ยังไม่ได้ปลากันสักตัว ผมตื่นขึ้นมาก็เลยเอาเบ็ดอีกคันหนึ่งมาหย่อนมั่ง ไม่ถึงห้านาที เบ็ดของผมก็กระตุก โดนปลาลาก ผมใช้เบ็ดไม่เป็นหรอก น้องๆ เลยเข้ามาช่วยลาก ปรากฏว่าได้ปลาเก๋ามาหนึ่งตัว ขนาดประมาณยาวกว่าศอกเล็กน้อย ผมงี้พูดจาเกทับน้องๆ เป็นคุ้งเป็นแคว แล้วคืนนั้นทั้งคืนยันรุ่งก็ได้ปลาเก๋าตัวนั้นเพียงตัวเดียว คุณหมอเห็นไหมว่าผมทำบาปขึ้นแค่ไหน....”

ผมตีช็อตสองเสร็จ เล่าต่อว่า
“....อีกคราวหนึ่งเราไปพัทยากัน แถวๆ หาดวงศ์อมาตย์น่ะครับ เราเอาคันเบ็ดไปด้วย เดินไปที่โขดหินที่ยื่นลงไปในทะเล แล้วตกปลากัน กลางค่ำกลางคืนปลามันนอนหมดแล้วที่ไหนจะมากินเบ็ด มันก็เหมือนคืนนั้นที่เล่าให้ฟังที่ผมไปเรือกับน้องๆ แหละ นั่งคุยกันไปดูเบ็ดไปนานตั้งสองชั่วโมงก็ไม่ได้ปลาสักตัว ผมเลยเอามั่ง เอาเบ็ดมาให้น้องสอนวิธีการเหวี่ยงเบ็ด เหวี่ยงเท่าไรก็เหวี่ยงไม่ไป จนน้องต้องเหวี่ยงให้ แล้วให้ผมถือเบ็ดไว้ แป๊บเดียวเท่านั้นมีอะไรไม่รู้ลากเบ็ด พอน้องสาวเบ็ดขึ้นมากลายเป็นปลาไหลทะเลตัวยาวกว่าสองเมตร”

คุณหมอฟังด้วยความแปลกใจและคงสงสัยว่าทำไมผมถึงทำบาปได้ขึ้นขนาดนั้น ผมเองก็ไม่เข้าใจ เราตีช็อตสามไม่ขึ้นกรีนสักคน ลูกผมตกทราย ลูกของคุณหมออยู่ข้างกรีน คุฯหมอถามต่อว่า
“แล้วเรื่องผู้หญิงล่ะ ที่บอกว่ามีคราวเดียวเป็นสิบๆ คนน่ะเป็นยังไง”
ผมหัวเราะ บอกว่า
“เป็นสิบๆ น่ะเว่อร์ไปหน่อยครับ แต่แค่สี่ห้าคนในเวลาเดียวกันก็แย่แล้ว แต่ผมเป็นคนใจหินมากนะครับ ผมไม่สนใจว่าผู้หญิงเขาจะเสียใจแค่ไหน ไปทำให้เค้าชอบ หากเบื่อหรือไม่พอใจอะไรก็สลัดทิ้งทันทีโดยไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น”
“แล้วมีสัมพันธ์อะไรกับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า?” คุณหมอถาม
“ไม่หรอกครับ อย่างน้อยผมก็เลือกคือ หนึ่ง ถ้าเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นๆ จะไม่สร้างความวุ่นวายให้ในอนาคต สองคือ ผมต้องไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของผู้หญิงคนนั้น และสามคือ ถ้ามีสามีอยู่แล้วและรู้ ผมก็จะไม่ยุ่งเด็ดขาด”
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าผู้หญิงคนหนึ่งๆ จะไม่สร้างความวุ่นวายให้” คุณหมอซัก
“ก็คุยสิครับ ซักไปเรื่อยๆ ถามไปเรื่อยๆ คนเราส่วนใหญ่ชอบเล่าเรื่องตัวเองอยู่แล้ว จะบอกว่าตัวเองเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่ สนใจแต่เรื่องของตัวเอง ยิ่งผมถามมากก็รู้มาก มันก็พอประเมินได้แหละว่าคนไหนควรอยู่ห่างๆ ไว้”
“แล้วรู้ได้ไงว่าตัวเองจะไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของผู้หญิงคนนั้นๆ ?” คุณหมอซักเหมือนทนายความในศาล
“พฤติกรรม สังคม สภาพแวดล้อม ลักษณะอุปนิสัยใจคอ โหงวเฮ้ง อะไรทำนองนี้แหละ”
“โอ้ โฮ! ต้องดูมากขนาดนั้นเชียวหรือ?” คุณหมออุทานด้วยความแปลกใจ
“แหม คุณหมอ อย่าหาว่าผมเอามะพร้าวไปขายสวนเลยนะ ความจริงไม่ได้ตั้งใจดูมากมายขนาดนั้น แต่มันเป็นไปเองตามธรรมชาติ จากการสังเกต คนที่ดี เราทำไมจะดูไม่ออกว่าดี เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ต้องการทำให้คนดีต้องเสียใจเพราะผม ส่วนที่เหลือก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนไม่ดี เพียงแต่ในความรู้สึกของผมนั้นบอกว่าอะไรที่เป็นสิ่งแรกในชีวิตของคนเรามันจะประทับใจไม่รู้เลือน และผมไม่ต้องการสร้างความประทับใจให้กับใคร ส่วนผู้หญิงที่มีสามีแล้วจะทำตัวอย่างสาวโสดๆ ไม่ได้ง่ายๆ หรอก และถ้ารู้อยู่แล้ว ผมก็จะไม่เข้าใกล้ด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าจะกลัวบาปหรืออะไรนะครับ แต่มันเป็นเรื่องของ ใจเขา ใจเราน่ะครับ”

“คุณนี่แปลกนะ ทั้งที่ฟังดูแสนจัดจ้าน แต่ก็มีข้อยกเว้นมากมายเหมือนกัน ผมเห็นบางคนมันเอาไม่เลือก” ไม่รู้คุณหมอด่าหรือชมกันแน่ แต่ช่างเหอะ คนแก่คราวพ่อจะด่าผมๆ ถือว่าท่านให้พรแล้วกัน และผมก็สนิทกับคุณหมอไม่น้อยแม้จะต่างวัยกันมากก็ตาม กอล์ฟทำให้เราเป็นเพื่อนกันได้ง่ายๆ อย่างนี้แหละ
ผมบอกว่า
“ความจริงไม่ใช่จะไม่อยากนะครับ แต่บางคราวก็จำเป็นต้องยับยั้งชั่งใจไว้บ้าง เรื่องพรรค์นี้ลองได้กินครั้งที่หนึ่งมันก็จะมีครั้งที่สองครั้งสามตามมา แล้ววันหนึ่งก็จะยุ่ง”
“ก็จริงนะ ดีที่คุณยังยับยั้งไว้ได้ แล้วเรื่องขโมยเงินแม่ล่ะ ทำไมถึงทำ?” คุณหมอซักต่อ
“ความจริงผมไม่ได้อยากทำนะครับ แต่ตอนนั้นผมน่ะเป็นหนุ่มแล้ว แม่ให้เงินวันละยี่สิบบาท ที่ไหนจะพอใช้ เพื่อนชวนไปไหนก็ไปไม่ได้เพราะไม่มีเงิน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเพื่อนผู้หญิงเลย ไม่มีสิทธิชวนสาวไปเที่ยวไหนเด็ดขาดนอกจากมาที่บ้าน แล้วจะไปดูหนังดูละคร เต้นรำ ฟังเพลงอย่างที่หนุ่มสาวคนอื่นเขาทำกันจะทำได้ที่ไหน แต่ผมรู้ว่าแม่เก็บเงินไว้ที่ไหน ใช้กุญแจดอกไหนเพราะบางทีแม่ก็ใช้ให้ผมไปเปิดเอาเงินให้ พอสบโอกาส ผมเอากุญแจของแม่ไปทำอีกดอกหนึ่ง แต่ผมไม่ขโมยเยอะนะครับ เดี๋ยวแม่รู้ หยิบแค่เล็กน้อย พอใช้บ้างเท่านั้น แต่จะแค่ไหนมันก็ขโมยเหมือนกันแหละ เพียงแต่แม่ไม่เคยจับได้ก็เท่านั้น”
“อืม จริงสินะ การเข้มงวดกับลูกมากไปมันก็ไม่ดี มันทำให้ลูกต้องหาทางออกผิดๆ อย่างเพื่อนผมคนหนึ่ง รวยจนไม่รู้จะเอาเงิน เอาโฉนดไปเก็บไว้ที่ไหน แต่ให้เงินลูกแบบนี้แหละ ลูกเลยต้องหาเงินเอง รับจ้างเป็นเด็กเดินตั๋วม้า นานเข้ามันก็ติดกลายเป็นนักพนันม้า เสียผู้เสียคนไปก็มี”
“ครับ ทางสายกลางน่ะดีที่สุด”

โปรดติดตามต่อไปนะครับ

จากคุณ : thongprakai - [ 3 เม.ย. 48 20:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12

สวัสดีครับคุณวี จะไปเล่นกอล์ฟกันเมื่อไร คุณจิตาคงบอกเองแหละครับ

สวัสดีครับท่านมหาจุ๊ ผมเพียงแต่ต้องการจะสื่อว่าคนดีก็มาจากคนที่เลวมาก่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้ผมเป็นดีร้อยเปอร์เซนต์นะครับ เพียงแต่เลวน้อยลง

อ่านต่อนะครับ

แสงแดดเจิดจ้าแผดเผาเหมือนย่างเนื้อบาร์บีคิว ผมยกแขนตัวเองขึ้นดม อืม มันใกล้เนื้อย่างเข้าไปทุกทีแล้ว เดี๋ยวคงสุกได้ที่ เนื้อตัวเองไม่รู้ว่าจะเหม็นสาบหรือเปล่านะ แต่ผมเดาว่าน่าจะเหม็น คนเรากินอะไรต่อมิอะไรเข้าไปตั้งมากมายที่เราเรียกว่าโปรตีนเพื่อสร้างกล้ามเนื้อและซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอของร่างกาย บรรดาเนื้อสารพัดสัตว์ที่เรากินเข้าไป ที่เรากินได้ก็เพราะความเคยชิน กินกันมาแต่อ้อนแต่ออกนั่นแหละ ต่อให้กินเนื้อตัวเงินตัวทองแต่เด็กๆ มันก็ต้องกินได้อยู่ดี คนบางคนอุตริ อาหารพื้นๆ ธรรมดาดันไม่พอ ต้องสรรหาสัตว์ประหลาดหรือแมลงประหลาดๆ มากินกัน แล้วก็แต่งปรุงรสด้วยน้ำจิ้มสารพัดอย่างเพื่อให้รู้สึกว่าอร่อย เลยไม่รู้ว่าที่บอกว่าอร่อยนั้นเป็นเพราะน้ำจิ้มหรือน้ำซุป หรือเนื้อที่เรากินเข้าไปกันแน่ - มันเลยดูเหมือนเราพยายามโกหกตัวเองอยู่ร่ำไป

พอเล่นจบหลุม 9 ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา ทำความสะอาดแขนที่เกรียมเหมือนเนื้อย่าง แล้วเอาครีมกันแดดพอกเข้าไป ความรู้สึกค่อยสดชื่นขึ้น แล้วถามตัวเองว่า ‘ข้านี่ถ้าจะบ้าหรือเปล่า อยู่ดีไม่ว่าดี ที่ร่มๆ แอร์เย็นๆ ก็มี ดันไม่อยู่ แต่ดันเห็นการเหวี่ยงไม้ตีลูกกอล์ฟกลมๆ แล้วเดินตากแดดอันร้อนระอุด้วยความเพลิดเพลิน’ คิดจบ ถามจบ ก็ออกไปเล่นกอล์ฟต่อ

ผมเล่าให้คุณหมอฟังต่อว่า
“ผมไม่ได้รีบร้อนทำอะไรลงไปหรอกครับ พนักงานคนไหนที่มีปัญหามากลาออก ผมก็ให้เลย แล้วหาใหม่ที่เป็นผู้ชาย แต่ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายจะไม่มีปัญหานะครับ มันก็มีเหมือนๆ กันแหละ เพียงแต่ไม่จุกจิกเท่าผู้หญิงบางคนเท่านั้น แต่ผู้ชายนี่ถ้าแสบจะแสบสันต์ สรุปแล้วก็ครือกันตราบเท่าที่ยังเป็นคนอยู่ รวมทั้งตัวผมเอง....”
“.....ผมจำได้ว่าผมเคยอ่านประวัติของพระอาจารย์มั่น ท่านเล่าว่าสาเหตุหนึ่งที่ท่านชอบออกเดินธุดงค์ อยู่ตามป่าตามเขา บางครั้งได้เจอนาคบ้าง เทวดาบ้าง มนุษย์บ้าง ท่านก็จะเทศนาโปรด ท่านบอกว่าเวลานาคหรือเทวดามาฟังธรรมจะมากันอย่างเรียบร้อย เวลากลับก็จะกลับอย่างเรียบร้อย เวลาฟังธรรมก็จะฟังอย่างตั้งใจ ที่เหนื่อยที่สุดเห็นจะเป็นมนุษย์ เวลาฟังธรรมก็เหมือนจะฟัง แต่ไม่รู้เรื่องบ้าง รู้เรื่องบ้าง ฟังจบก็จะขอนั่นบ้าง นี่บ้าง สรุปแล้วคือฟังธรรมก็ฟังไปแบบนั้นแหละ ไม่รู้เรื่องหรอก”
“อ้าว! ไหนบอกว่าไม่เชื่อเรื่องศาสนา ไม่เชื่อเรื่องนรกสวรรค์ไงล่ะ”
“ผมเพียงแต่บอกว่าผมอ่านประวัติของท่าน ส่วนจะเชื่อหรือไม่เชื่อเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่มันก็น่าคิดนะครับคุณหมอ คืออย่างพระอาจารย์มั่น ท่านเป็นพระ ท่านต้องรักษาศีลตั้งสองร้อยกว่าข้อ และแน่นอนท่านจะไม่มุสาเด็ดขาด หรือคนที่เรียบเรียงประวัติของท่านมาพิมพ์เป็นหนังสือให้เราอ่านกัน ก็คงไม่กล้าที่จะเขียนเสริมเติมแต่งเอาเองแน่เพราะหนังสือนี้ไม่ได้มีไว้จำหน่าย แต่มีไว้แจกเป็นทาน ยิ่งหากบุคคลที่เล่าประวัติของท่านเป็นพระ เป็นลูกศิษย์ของท่านด้วยแล้ว ก็คงไม่กล้าที่จะมุสาเป็นแน่ ได้ยินได้ฟังมาจากท่านอย่างไรก็ว่าไปตามนั้น มันก็เลยน่าคิดว่าจะมีเทวดาหรือนาคจริงอย่างที่เขียนไว้ในหนังสือหรือไม่”

คุณหมอตรึกตรองอยู่พักหนึ่งจึงบอกขึ้นสั้นๆ ว่า
“อืม นั่นสินะ”

ผมเล่าต่อว่า
“ผมเป็นเหมือนคนครึ่งผีครึ่งคนอยู่พักใหญ่เพราะโรคนอนไม่หลับนี่แหละ สมองมันคิดไปเรื่อยๆ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็ยังเอามาคิด อย่างเรื่องกอล์ฟก็เหมือนกัน ผมดันไปคิดอยู่ได้ว่ามันจะต้องมีวิธีใดก็วิธีหนึ่งที่จะต้องเป็นสวิงแบบง่ายๆ ไม่ต้องซ้อมก็เก่งได้ แล้วก็คิดอยู่นั่นแหละ คิดไป ลองไป มันก็ไม่สำเร็จสักที ก็ความจริงมันจะมีที่ไหนกันเล่า กอล์ฟแม้จะมีแนวคิดในการสวิงอยู่หลายวิธี แต่ละวิธีก็ใช้ได้ผลเหมือนกันทั้งนั้น แต่จะทำให้วิธีใดวิธีหนึ่งได้ผลดีขึ้นมา มันก็ต้องฝึกซ้อม นั่นเป็นทางเดียวที่จะทำให้เราเล่นเก่งได้....”

“.....จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมได้พบกับคนๆ หนึ่ง เป็นเพื่อนของน้องชาย และเป็นโยมอุปัฏฐากตอนที่น้องชายผมบวช เขามาที่บ้าน เราได้รู้จักกันและด้วยความที่ผมเป็นคนที่อยากรู้ ชอบฟังโดยเฉพาะเรื่องที่ไม่เคยรู้ เราจึงได้คุยกันเรื่องศาสนาและการปฏิบัติธรรม คือคนนี้เคยบวชมาก่อน และปฏิบัติธรรมมาโดยตลอด แม้แกจะเล่าเรื่องมหัศจรรย์ บ้าบอมากมายซึ่งแกคิดว่าจะทำให้ผมเชื่อได้ง่ายๆ แน่นอนแกคิดผิด ผมเคยเชื่ออะไรง่ายๆ ที่ไหน.....”

คุณหมอถามขัดขึ้นว่า
“แกเล่าเรื่องมหัศจรรย์อะไรหรือ?”
“โอ๊ย สารพัด สารพัน อะไรที่คุณหมอเคยได้ยิน อะไรที่เคยได้อ่าน นั่นแหละ โม้ได้เป็นวรรคเป็นเวร จนผมรำคาญเหมือนกัน แต่ก็คิดว่าสนุกดีเลยฟังไปเรื่อย แต่มีอยู่ตอนหนึ่ง แกบอกว่าศาสนาพุทธที่เรียกว่าเป็นศาสนาที่มีความเป็นวิทยาศาสตร์มากที่สุดเพราะเราสามารถพิสูจน์ให้เห็นได้ด้วยตัวเอง ศาสนาพุทธไม่เคยสอนหรือบอกเรื่องความอิทธิฤทธิ์ แต่ศาสนาพุทธบอกว่าถ้าอยากได้อะไรต้องพยายามขวนขวายด้วยตนเอง หรือที่บกว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนั่นแหละ.....”

“.....ผมก็เลยเล่าเรื่องที่ผมนอนไม่หลับให้แกฟัง แกบอกว่าที่ผมเป็นเช่นนี้เพราะจิตใจฟุ้งซ่าน คิดในเรื่องที่ไม่ควรคิด เช่นเรื่องในอนาคต เรื่องในอดีตที่ผ่านไปแล้ว ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ หรือเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ปล่อยวางไม่ลง ปลงไม่ได้ แต่มีวิธีหนึ่งที่ช่วยได้นั่นคือการนั่งสมาธิ การนั่งสมาธิช่วยให้จิตสงบได้ พอได้ยินแค่นั้นว่าการนั่งสมาธิทำให้จิตสงบได้ ผมชักสนใจ ผมสนใจอยู่ประการเดียวคือทำอย่างไรจิตถึงสงบลงได้บ้าง ผมจะได้นอนหลับอย่างสบายๆ แกก็เลยถือโอกาสชวนผมและคนอื่นๆ ที่สนใจให้ลองนั่งสมาธิดู ที่บ้านผมแหละ ที่ห้องพระ แล้วแกก็นำในการนั่งสมาธิ แกจะบอกเป็นตอนว่าควรทำอะไร อย่างไร.....”

“.....คุณหมอเชื่อไหมครับว่า ตอนท้ายๆ ของการนั่งสมาธิ แกบอกว่าให้กำหนดจิตแผ่เมตตาให้กับคนที่เรารัก คนที่เราไม่ชอบ ให้อภัยกัน อโหสิกรรมซึ่งกันและกัน หวังให้เขาเป็นสุข พอผมกำหนดจิตตามที่แกว่า ใบหน้าของเพื่อนคนหนึ่งที่ผมไม่ชอบเอามากๆ ลอยเด่นขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร ใบหน้านั้นหันมายิ้มให้กับผมแล้วจางหายไป พอออกจากสมาธิเสร็จ ผมเล่าให้แกฟังสิ่งที่ผมเห็น แกถามว่าแล้วผมรู้สึกอย่างไร ผมก็บอกว่าผมสบายใจมากขึ้นทันที และไม่รู้สึกเกลียดชังคนนั้นอีกต่อไป แกบอกว่าเมื่อดวงจิตที่ใสสะอาดย่อมนำมาซึ่งความสุขที่แท้จริงอย่างที่ผมได้ประสบมาแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ต่อไปให้หมั่นปฏิบัติทุกๆ คืน.....”

“.....แกบอกว่าการนั่งสมาธิทำให้จิตสงบลงได้ เมื่อจิตสงบจะทำให้เกิดสติ เมื่อมีสติจะทำให้เกิดปัญญาขึ้นเอง ปัญญานี้จะทำให้เรารู้ว่าอะไรควรคิด อะไรไม่ควรคิด แล้วผมจะนอนหลับได้อย่างสบาย”

โปรดติดตามต่อไป

จากคุณ : thongprakai - [ 4 เม.ย. 48 13:33:15 ]