ความคิดเห็นที่ 1 ฉันมีพี่น้องสองคน...    ฉันเป็นพี่สาวคนโต อีกสองคนก็เป็นผู้หญิงหมด  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้นเลย  และมันทำให้ดิฉันเสียใจจนไม่อยากที่จะลืมได้เลย     พ่อกับแม่ของฉันรับราชการทหาร   อยู่ในจังหวัดลำปาง ฉันอยู่กับพ่อ แม่และน้องคนสุดท้อง  นั่นหมายความว่าน้องคนกลางไม่ได้อยู่กับเรา    ทุกอย่างราบรื่นชีวิตชั้นมีความสุขมาก   เล่นสนุกไปตามประสาเด็ก   ชั้นเรียนอยู่โรงเรียนคาทอลิกแห่งหนึ่ง  และน้องชั้นยังไม่เข้าเรียนเลย   ในชีวิตในวัยเด็กของชั้นเต็มไปด้วยความสุข  ไม่ว่าเทศกาลอะไรก็สนุกไปหมดทุกอย่างดี ช่างเป็นเวลาที่น่าจดจำยิ่งนัก แต่แล้ว   เรื่องเศร้าก็เกิดขึ้น        ในวันนั้นเองเป็นเช้าวันเสาร์ที่ฝนเริ่มตกปรอยๆ  ชั้นกับน้องนั่งดู ทีวี อยู่ในบ้านดูรายการโปรดอยู่ ซิงเกอร์เวิรค์  ใช่ถ้าใครรู้จักรายการนี้ก็แปลว่าเราอยู่ในช่วงปี พ.ศ.2525 ขณะดูทีวีอยู่นั้น                               มีชายแปลกหน้า  แต่งตัวชุดทหารระดับสูง หน้าตาใจดี ส่งยิ้มให้ชั้นและน้อง   แม่ได้เชิญเค้าเข้ามาพูดคุยกันอยู่พักนึง สังเกตุเห็นสีหน้าแม่เปลี่ยนไป และเดินเข้าไปในครัว สักพักก็มีเสียงเอะอะ....โครมคราม....ดังมาจากในครัว..... ฉันกับน้องก็วิ่งไปดู   ภาพที่เห็นคือพ่อกับแม่กำลังทะเลาะกัน ทั้งตบตีกัน   เป็นภาพที่ไม่เคยคิดว่าจะเห็นได้เลย เพราะพ่อกับแม่ฉันรักกันมาก  ( ในสายตาฉัน ) แม่ร้องไห้  และมือทั้งสองข้างก็ตบตีพ่อ พ่อก็ทั้งปัด ทั้งตีตอบเช่นกัน ฉันกับน้องกอดกันร้องไห้ และพยายามเข้าไปห้าม    แต่จนใจเหลือเกิน ตัวชั้นเล็กมาก เพราะเป็นเด็กอายุ 6ขวบเอง น้องสาวฉันเพิ่งจะ 3 ขวบเอง                                           พยายามร้องขอให้หยุด  จนทนไม่ได้ฉันขว้างแก้วโอวัลตินที่ถืออยู่ใส่ทั้งสองคน   พ่อกับแม่ก็หยุด   แม่ก็วิ่งร้องไห้ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ( บ้านพักทหาร คงนึกออกนะคะว่าโครงสร้างของบ้านเป็นยังไงสำหรับลูกข้าราชการทหาร ) และพ่อก็เดินเข้ามาอุ้มฉันกับน้อง   ซึ่งแข่งกันร้องไห้อยู่   เวลาผ่านไปประมาณ 1ชั่วโมง ฝนก็ตกหนักขึ้น หนักจนทำให้ไม่ได้ยินเสียงทีวี นอกจากเสียงฝน                                    ทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงดัง...ปัง... ดังไปพร้อมเสียงฝน  เสียงที่ดังนั้นทำให้เราทั้งสามสะดุ้ง....สุดตัว    อุ๋ย...ฉันร้องขึ้นพร้อมกับเอามือแตะพื้น เพราะสิ่งที่ฉันแตะนั้นก็คือ เลือด ...  เลือด...มันหยดลงมาตรงปลายเท้าที่ชั้นนั่งพอดี  พ่อนั่งอยู่ที่โซฟานี่  ชั้นนั่งตรงกลางหว่างขาพ่อ น้องคนเล็กกอดคอพ่ออยู่ ฉันเอามือแตะ และบอกพ่อว่า เลือด....อาราย พ่อสะดุ้งสุดตัว และกอดเราทั้งสองไว้แน่น พ่อบอกกับฉันว่า ให้ค่อยๆ ขึ้นไปหาแม่  เรียกแม่ออกมาทานข้าวนะ   ฉันไม่รู้อะไรเพราะเป็นเด็กมาก ค่อยๆเดินขึ้นไปเคาะประตู ชั้นสอง แม่น้องขา ก๊อกๆๆ แม่น้องขา ก๊อกๆๆ แม่น้องลูกหิวข้าว เคาะอยู่นานๆ แม่ก็ไม่เปิด.... ในใจคิดว่าแม่คงงอน  ฉันเดินลงมาและบอกพ่อว่าแม่งอน ไม่ยอมเปิดตู                                                                พ่อก็บอกว่าเอาน้องไปช่วย... เพื่อเอาไปช่วยกันเรียกแม่   ฉันกับน้องช่วยกันเรียกแม่ ยืนเคาะประตูอยู่นานเหมือนกัน แม่ก็ไม่ยอมเปิด ฉันเคาะจนเจ็บมือ ทั้งเคาะทั้งเข่ยาประตู มันไม่ไหวติงเลยซักนิด    พ่อบอกว่าให้ไปตามลุงหวิง  ที่อยู่ข้างบ้าน ซิ่งเป็นทหารที่เป็นเพื่อนแม่อีกคนที่ใจดี   ฉันไม่เอาร่มแล้ว วิ่งตากฝนออกไป....... แปลกจังฉันบอกลุงเค้าแค่ว่าแม่ไม่ยอมเปิดตู   และเห็นเลือด    บรรดาคนในระแวกนั้นก็กรูกันเข้ามาในบ้านฉันเต็มไปหมด  ฉันก็ไม่รู้อะไร  มันเกิดไรขึ้น ฉันหาน้องไม่เจอ เราเห็นแต่คนเต็มบ้านเลย   ทั้งลุงทั้งป้าบ้านตรงข้าม อะไรกันนี่....มันมีอะไรกัน ฉันวิ่งหมุดกลุ่มคน จำนวนมากขึ้นไปชั้นบน   มีคนอยู่เต็มไปหมด กำลังงัดประตูอยู่.....   ออกแล้วในใจคิด   ฉันคนแรกที่มุดประตูเข้าไปได้ แต่สิ่งที่ฉันเห็นนั้น   แม่ของฉันนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับในมือของแม่ มี ปืน อยู่ด้วย  ฉันเดินเข้าอีก พร้อมกับเสียงที่ทุกคนร้องห้าม.........อย่านะลูก..... อย่าเข้าไป.........ออกมาลูก....อย่าลูกอย่า                                                                         ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น   อยากหาแม่   แต่ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น   แม่ตายแล้ว   "แม่ฉันยิงตัวตาย"  และเลือดที่หยดลงมานั้นเป็นเลือดของแม่ฉันเอง... เป็นไปได้ไง แม่นอนบนเตียงที่นอนหนาขนาดนั้นเลือดที่ไหนจะซึมลงมาได้ โอ้พระเจ้า ......ทำไม ขณะที่ฉันยืนจ้องสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นก็มีใครไม่รู้     มาอุ้มชั้นไป พร้อมกับเสียงเอะอะโวยวาย .....  เสียงร้องไห้.. เสียงกรี๊ด...    เสียงผู้คนดังระงมไปหมด... ฉันไม่รู้เลยว่าอยู่ไหน  มีใครไม่รู้มาป้อนข้าว ให้กินขนม จนนึกได้ น้อง...น้องเราอยู่ไหน วิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นมาโดยไม่รู้ว่ามันไกลบ้านเราแค่ไหน โชคดี แค่ข้างบ้านเรานี่เอง น้องอยู่ไหน วิ่งเรียกน้อง... เรียกแม่... ใครๆพวกนั้นยังคงอยู่ในบ้านเต็มไปหมด ฉันพยามยามตระกุยตระกายร้องจะเข้าบ้านให้ได้  แม่น้องขา....แม่น้องขา นุ้ย นุ้ยอยู่ไหน ทันใดนั้นมีคนมาอุ้มชั้น    อ่อ แม่ป้าของชั้นเอง        ( แม่ป้าคือชื่อที่ชั้นเรียกเค้าเอง เค้าเป็นพี่เลี้ยงของเรา )     แม่ป้าร้องไห้ ทุกคนร้องไห้  ตำรวจมา นักข่าวมา ใครต่อใครไม่รู้เต็มบ้านไปหมด...   พ่อ...     พ่อขาอยู่ไหน ...   แม่ป้าปล่อยฉัน   และเดินเข้าไปตบหน้าพ่อของฉัน ฉันงง มันเกิดไรขึ้น     มีตำรวจบอกกับฉันว่า    " แม่หนูตายแล้ว " โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ เอาเป็นว่า ติดตามตอนสองนะคะ ว่าเรื่องขนหัวลุกจะเป็นยังไง ใน เรื่องของ แม่...... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 7 ส.ค. 49 02:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อุ้ย.จะพยายามจัดหน้ากระดาษให้ดีกว่านี้นะคะ ขออภัยนะคะ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 7 ส.ค. 49 02:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องของแม่ ตอนที่ 2     จากที่รู้ว่า แม่ตายแล้ว...  ใช่แม่ตายแล้วในความเข้าใจของเด็กอย่างฉัน เดี๋ยวแม่ก็มาแม่ไม่อยู่ไปธุระ แต่เมื่อไหร่ล่ะ...   เป็นคำถามที่ไม่มีใครตอบได้ซักคน  หลังจากวันที่มีคนมาเต็มบ้าน ฉันก็ไม่สามารถอยู่บ้านหลังเก่าได้เลย เพราะต้องปิดบ้านเพื่อตรวจสอบเรื่องคดี  และต้องสอบพยานในการตายของแม่    ฉันและน้องต้องไม่มีที่นอน ต้องไปนอนบ้านแม่ป้า ( แม่ป้าซึ่งเป็นพี่เลี้ยงของเรา) ส่วนพ่อต้องโดนจับกุมไว้ก่อน       งานศพของแม่ได้ถูกจัดขึ้นที่วัด ตามประเพณี วันแรกของการตั้งศพ ต้องทำพิธีรดน้ำศพ    นั่นเป็นวันที่ฉันและน้องได้เจอแม่   เอ๊ะ....ทำไมแม่นอน ไม่สบายเหรอ ทำไมต้องห่มผ้าให้แม่ด้วย ทำไมต้องเอาน้ำราดมือแม่ด้วย.... อย่านะ อย่า...เดี๋ยวแม่น้องหนาว ในใจมีแต่คำถาม ทำไม ....ทำไม....และก็ไม่มีใครตอบ   มีแต่เสียงร้องไห้   แม่น้องขา....แม่น้องคุยกันหน่อย....แม่น้องขา.....ฉันร้องเรียกแม่   ให้ลุกนั่งมาคุยกันหน่อย  ภาพที่ทุกคนเห็นสิ่งที่ฉันทำนั้น  มันเป็นภาพที่น่าเศร้าที่สุดในขณะนั้น เพราะฉันคิดว่าแม่ต้องกลับมา เดี๋ยวแม่น้องก็มา  ไปธุระเดี๋ยวมา ตายแล้วเดี๋ยวก็มา  พ่อจับมือฉันให้รดน้ำศพแม่   ฉันงง ทั้งน้ำตาไหล สะอื้นตลอดเวลา  ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวแม่น้องหนาว..... ฉันมองหน้าพ่อและพูดออกไปด้วยความโกรธ ฉันทนไม่ไหวที่ทุกคนเอาน้ำมาราดมือแม่ของฉัน   ฉันกับน้องวิ่งไปดึงมือแม่ที่นอนอยู่   ร้องบอกแม่ให้ตื่น แม่น้องตื่นหน่อย เร็วๆ หิวไข่ตุ๋นแล้ว  น้องฉันก็ร้องไห้ ดิ้นลงกับพื้นนอนหงายเลย  ต่างคนต่างร้องไห้ทั้งคู่ ทุกคนที่มองดูอยู่ในงานต่างก็พากันร้องไห้ กับภาพที่เห็นฉันกับน้องร้องไห้ดิ้นลงกับพื้น.....แม่น้องขา....หิวข้าวแล้ว.....      พ่อไม่อยู่ พ่อไปซื้อดอกไม้มาประดับพวงหรีดติดรูปของแม่  อันที่ใช้อยู่เป็นสีแดง พ่อบอกแม่น้องไม่ชอบ แม่ชอบสีเหลือง  พ่อรีบวิ่งมาพร้อมกับดอกไม้สีเหลืองเพราะได้ยินเสียงฉันกับน้องร้องไห้เสียงดัง     พ่อมาอุ้มชั้นกับน้องไปข้างๆวัด ตรงนั้นมีอาหาร ที่เค้าเตรียมกันไว้เพื่อต้อนรับแขกที่มางาน  พ่อเช็ดน้ำตาให้ฉันกับน้อง และบอกว่าจะทำไข่ตุ๋นให้.....เราสองคนเงียบและหยุดร้อง ราวกับว่าแม่น้องจะมาแล้ว มาทำไข่ตุ๋นให้แล้ว......       หลังจากกินข้าวแล้วก็หลับ  ตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว อุ้ย...คนมาเต็มเลย มาในชุดดำ  ทำไมต้องดำทำไม่ไม่ใส่ชุดสวยๆ ฉันพูดกับน้อง ไม่เห็นสวยเลยเนาะชุดพวกนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้มองว่าชุดที่ตัวฉันเองใส่ก็เป็นสีดำเหมือนกัน.....   มีคนมาบอกว่าแม่ใหญ่มาแล้ว (ยายของฉัน )  จากความเศร้าทั้งหลายก็หายไปทันที  แม่ใหญ่มาแล้ว.....ฉันวิ่งตระโกนกระโดดโรดเต้นดีใจที่ยายมา  แม่ใหญ่ร้องไห้ ร้องไห้ไม ....ฉันถามและก็ถามกลุ่มคนที่มาด้วยว่าร้องไห้ไม    ใช่ค่ะ     เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ.....     แม่ใหญ่ไปจุดธูปไหว้ศพ ซึ่งก็มีฉันตามติดเป็นเงา ทำไมเป็นแม่แล้วไหว้ลูกได้เหรอ....ทุกคนมองหน้ากันและก็เงียบ      ทันใดนั้นก็มีเสียงร้อง กรี๊ด......ดังออกมาข้างวัด แม่น้องมาแล้ว   ฉันลุกขึ้นวิ่งไปตามเสียงนั้น  แต่มีคนอุ้มฉันไว้และมีคนตระโกนว่าอุ้มเด็กไว้ นั่นเสียงแม่น้องจริงๆ นุ้ย   แม่น้องมาแล้ว ............    ฉันพยายามดิ้นเพื่อจะไปหาแม่.... ใช่...แม่น้องมาจริงๆ ไหนล่ะ   แม่มาเป็นเสียง ร้องไห้ สะอึกสะอื้น.... ไม่ใช่แค่แม่ที่ร้องไห้ แม่ใหญ่ก็ร้องไห้เหมือนกัน และทุกๆคนในวัดต่างก็พากันกลัว ...........เพราะเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงของวิญญาณ วิญญาณของแม่ฉันเอง     เป็นเสียงร้องไห้ที่น่ากลัวมาก ทุกๆคนในงานศพต่างก็พากันสวดมนต์ เสียงค่อยๆเงียบลง เงียบลง พระเริ่มสวดศพ ตามประเพณีของกิจสงฆ์     แต่แล้ว......ประโยคที่พระสวดว่า ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น นั่นหล่ะ คำว่าหลับไม่ตื่น.... ไฟก็ดับพรึบลงมาทันที ให้ตายสิ ทำไมหมาต้องหอนกันตอนนี้ด้วย ป้าคนหนึ่งที่นั่งข้างฉันพูด แม่น้องมาแล้ว.....น้องฉันร้องตระโกนออกไป มันทำให้ทุกคนในวัดต่างพากันตกใจและพูดคุยกันด้วยความกลัว.....เพราะสิ่งที่ฉันกับน้องเห็นนั้น    ใช่แม่น้องของเราจริงๆด้วย .............       ฉันเห็นแม่ยืนอยู่นอกรั้ววัด ....   ในศาลาที่ตั้งศพนั้นมืดมาก   จนทำให้เห็นแสงสว่างข้างนอกอย่างชัดเจน ใช่  แม่น้องจริงๆด้วย ..  ฉันวิ่งออกไปข้างนอก แต่ก็มีคนมาจับแขนฉันกับน้องไว้ไม่ให้ออกไป  พ่อฉันเอง พ่อร้องไห้ และพูดบอกว่าแม่น้องไปสบายแล้วลูก .........    และภาพที่เห็นแม่ยืนอยุ่ในชุดเครื่องแบบทหาร  ชุดกระโปรงสีเขียวขี้ม้า เสื้อแขนยาวสีขาว  เป็นภาพสุดท้ายที่ติดตาที่สุดในตอนนั้น  และเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เห็นแม่     ฉันถามพ่อว่าเห็นแม่น้องมั้ย  พ่อส่ายหน้าทั้งน้ำตา แต่ฉันเชื่อว่าพ่อเห็น แต่ทำไมพ่อไม่พูด.... ไฟมาละ พระก็สวดต่อ สวดจนจบ แต่มันยังไม่จบ วิญญาณที่รอคอยลูกรักทั้งสอง ยังไม่จบเพียงเท่านี้.....          คืนนั้นฉันไปนอนกับแม่ใหญ่และญาติที่มากัน บ้านพักรับรองของค่ายทหารให้บ้านหลังใหญ่ไว้พัก   บ้านหลังนี้ไม่ห่างจากบ้านที่แม่น้องตายนัก  แต่บ้านหลังนี้เป็นบ้านทรงโรมันที่ทำด้วยไม้  สวยงาม  และเก่ามากๆ  เก่าในแบบที่สวย   คืนนั้นฉันพูดเสมอ และพูดตลอดเวลาว่า   เดี๋ยวแม่น้องมาหาแม่ใหญ่  มาหาหนู  มารับหนูไปด้วย  พอฉันพูดจบ  ให้ตายสิ  หมาหอนตามหลังมาเลย..... ไฟไม่ดับแต่มีลมพัดแรงมาก..... แรงจนหน้าต่างที่คล้องกับที่ล๊อคกลอนสั่นไปทั้งโครง โคมไฟ ที่แขวนอยู่นั้น แกว่งไปมา เหมือนจะตกลงมาให้ได้       ใช่แม่ฉันมาจริงๆ..... มาด้วยแรงอาฆาต มาด้วยแรงห่วง ห่วงลูก... และกลัวว่าลูกจะไม่มีใครดูแล "วิญญาณน้องเฮี้ยนจริงๆนะแม่"    ป้าของฉันพูด เมื่อสิ้นเสียงป้า  เสียงที่ทุกคนได้ยินหลังจากนั้นก็เป็นเสียงร้องไห้ ....ใช่แล้ว    เป็นเสียงร้องไห้ที่ฉันได้ยินในวัดเมื่อตอนหัวค่ำจริงๆ เสียงร้องไห้ทำไมโหยหวนจัง ฉันคิดในใจว่าแม่คงมารับแล้วล่ะ  แต่ด้วยอำนาจของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในค่ายทหารนี้   จึงไม่สามารถทำให้แม่เข้าถึงตัวฉันได้ แม่ใหญ่ ลงมาจุดธูปที่หน้าบ้านพักรับรอง   เพื่อให้ดวงวิญญาณของแม่ฉันสงบลง...   แม่ใหญ่บอกว่าจะพยายามหาความเป็นธรรมให้นะลูก .....   ไม่ต้องห่วงลูก   ถ้าเป็นห่วงก็คุ้มครองลูกนะ อย่าให้ใครทำร้ายลูก ....แม่รักลูกที่สุด และลูกก็เป็นที่สุดของแม่เหมือนเดิมไปสู่สุขคตินะลูกรัก...... ยังไม่จบแค่นี้ วิญญาณและแรงอาฆาตของแม่ ยังมีต่อในตอนต่อไปค่ะ น้ำตาไหลเลยค่ะ  คิดถึงแม่มากๆเลยค่ะ ขณะพิมพ์อยู่เนี่ยะ... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 7 ส.ค. 49 02:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีเวลาว่าง ก็มาต่อแล้วค่ะ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 11:35:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องของแม่ตอนที่3     งานศพของแม่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว    ตอนบ่ายก็ต้องเผาแล้ว  ทำไมต้องเผาด้วยเนาะ...  ฉันพูดกับน้อง  แม่น้องต้องร้อนแน่เลยฉันพูด   แม่ใหญ่ก็พูดปลอบใจว่าถ้าไม่เผาแม่น้องก็ไม่ได้เป็นนางฟ้าสิลูก เหรอ...    ถ้าเผาแล้วเป็นนางฟ้าด้วย...   ในความเป็นเด็กของฉันนั้นไม่ได้รู้เลยว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะอยู่ด้วยกันกับแม่ อยู่ด้วยร่างแต่ไม่ได้อยู่ด้วยลมหายใจ...     เริ่มเวลาเคลื่อนศพเพื่อทำการฌาปนกิจศพ  รู้สึกใจหายยังไง ไม่รู้แม่ ป้าฉันพูด แต่แม่ใจจะขาดแล้วลูก....แม่ใหญ่พูดและกอดฉันกับน้องแน่น    ศพได้เคลื่อนเข้าไปในเตาเผาเตรียมรอเวลาที่จะเผา    ผู้คนที่มาร่วมงานมากสมกับยศสมกับตำแหน่ง  และสมกับความดีของแม่ที่ทุกคนรักใคร่... เค้าจะเริ่มเผาแล้ว จะจุดไฟแล้วเหรอ... เดี๋ยวนะ   อย่าเผาแม่น้องนะ   ฉันวิ่งออกไปที่หน้าเตาเผา ร้องไห้สะอึกสะอื้น....  อย่านะ  ไม่เอา  ไม่เอา   เดี๋ยวแม่น้องร้อน เผาไม ฮือ...ฮือ...ยังไม่ทันจะอ้าปากว่าอีก ก็เห็นยายและป้าวิ่งมาที่ฉัน และอุ้มไปกอด...       ในใจมีแต่คำถามตลอดเวลา ทำไมต้องเผา..  ไม่เผาแม่น้องของหนูไม่ได้เหรอ ..  เดี๋ยวแม่น้องกลับมาไม่ได้ แม่ขา มาเร็วๆนะ มาเร็วๆ สิ่งที่ฉันพูด เหมือนวิ่งขึ้นรถไฟที่จอดรออยู่ วิ่งเร็วๆ เดี๋ยวตกรถ แต่มันไม่ใช่...ไม่ใช่เลย.... เพราะสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นมันเป็นสิ่งที่จะเป็นไปไม่ได้เลยตลอดกาล การกลับมาของแม่สุดที่รักไม่มีทางเลยที่จะเป็นจริงไปได้     ฉันต้องยืนดูควันไฟที่โพยพุ่งออกมาจากปล่องไฟ น้ำตาไหล ไหลเหมือนสายน้ำ   ไหลจนแทบจะขาดใจ   แม่น้องจ๋า.... แม่น้องของลูก แล้วลูกจะอยู่กับใคร น้องจะอยู่กับใคร....   แทบทุกคนที่เห็นฉันร้องไห้ ทุกคนก็ร้องไห้เสียใจไปกับฉันเช่นกันประหนึ่งว่าเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกับฉัน     ไม่เว้นแม้แต่   คุณตำรวจที่ทำคดีให้แม่ฉัน    ถามว่าจะมีใครที่ไม่ร้องไห้กับฉันในวันนั้นไหม    ฉันว่าน้อยนะน้อยมากถ้าใครในวันนั้นเห็นฉันและน้องร้องไห้เรียกร้องหาแม่    แม่ที่ซึ่งไม่มีวันได้เห็นหน้ากันอีก...   แม่ซึ่งเป็นที่รักที่สุดในชีวิต...   แม่ซึ่งเป็นดวงใจดวงแรกที่เรารักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น.... จากไปอย่างนี้....  ถ้าผู้นั้นไม่เสียน้ำตากับฉันในวันนี้เค้าก็คงจะน้ำตาตกใน         สิ่งที่นึกขึ้นได้   สิ่งที่ลืมมองหา พ่อ พ่อ นั่นสิ พ่อไปไหน ฉันกวาดตามองหาพ่อ เจอแล้ว  พ่อบวชให้แม่   เพราะครอบครัวของเราไม่มีผู้ชายนอกจากพ่อ บวชเพื่อเป็นการอโหสิกรรม   ในวันนั้นมีคนพูดว่า เค้าถือกันว่า   อย่าบวชให้เมียเพราะถ้าบวชแล้วจะเป็นอาถรรพ์      อาถรรพ์  อะไร  ก็เป็นอาถรรพ์ที่เชื่อกันว่า  เผาเมียได้  ไม่นานก็เผาลูกได้เช่นกัน   ฟังแล้วใจหายเป็นความเชื่อที่น่ากลัวขนาดนี้  แล้วทำไมพ่อต้องบวช  เพราะพ่อไม่เชื่อ   พ่อคิดว่าสิ่งที่พ่อทำเป็นการอโหสิกรรมให้แม่ และเป็นการส่งบุญไปให้แม่....แต่เชื่อใหม การกระทำครั้งนี้เป็นการกระทำที่ผิด เพราะพ่อคิดผิด..... และจะผิดตลอดไป.....     เวลาผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์   คดีใกล้ปิดลงทุกอย่างเริ่มคลี่คลายแต่มันไม่ใช่...มันเป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น   เริ่มต้นอะไร   ก็เริ่มต้นที่วิญญาณของแม่ วิญญาณที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตแรงรักที่มีต่อลูก   กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว...และนี่เป็นเพียงบทแรก.....       ฉันกับน้องต้องต้องไม่มีที่นอนเพราะพ่อยังไม่ได้ซื้อเตียงใหม่    เลยต้องนอนกับฟูกที่ไม่หนาและไม่นุ่ม แต่ก็นอนสบายเพราะทุกคืนแม่น้องจะมากล่อมฉันกับน้องนอน     แม่มาหาฉันกับน้อง  แม่มายังสวยเหมือนเดิมเราสองคนเลยไม่งอแงเวลาจะหลับฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันเห็นไม่ใช่ความฝันแต่ฉันอธิบายไม่ได้.... คืนหนึ่งและยังไม่ดึกนัก แต่เป็นเวลานอนของเด็กฉันรู้สึกปวดท้องฉี่   ก็ต้องเดินลงบรรไดมาเข้าห้องน้ำข้างล่าง    เพราะไม่มีกระโถนแล้ว     แม่ไม่อยู่ไม่มีใครทำให้   เด็กหกขวบอย่างฉันทำอะไรได้เองไม่มากนัก  ระหว่างนั้นกำลังเดินลงบรรไดมาสิ่งที่เห็น     ฉันเห็นเป็นเงามืด ..  สลัวๆ...   สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ใต้บรรไดที่ฉันเดินอยู่    มันต้องเป็นหนู   หนูแน่ๆ เพราะอะไรที่อยู่ใต้แสงไฟ พอโดนเงากระทบก็จะทำให้เกิดเงาสะท้อน  และมองเห็นเป็นขนาดใหญ่ได้   แต่ทำไมมันใหญ่เรื่อยๆเลย พ่อเหรอ พ่ออยู่ในครัวนี่นา...ได้ยินเสียงล้างจาน แล้วนี่มันเป็นอะไร   ทำไมหนูตัวโตจัง   นี่มันกินฉันกับน้องได้เลยนะฉันคิด   ปวดฉี่อยู่นี่นา   ทำไงดีเดินไปห้องน้ำไม่ไหวแล้วกลัวมาก   กลัวสิ่งที่ยังไม่ได้เห็นกับตา... มันยังเดินไปมาอยู่เลย   ขนลุกไปทั้งตัว หลับตาไม่ได้ด้วย     โอ้พระเจ้า...นี่มันตัวอะไรกัน ว้าย...มันเดินไปที่ในครัวแล้ว พ่อ พ่ออยู่ในครัวด้วย แต่ไม่เป็นไร พ่อเราเป็นทหารนี่นา ไม่กลัวหนูหลอก   ไม่ใช่เลย... สิ่งที่ฉันคิด ฉันคิดผิดกับเรื่องความกลัวของพ่อ  พ่อกลัว และร้องเสียงหลง   เพราะสิ่งที่พ่อเจออยู่นั้นฉันเข้าไปช่วยพ่อไม่ได้ ใช่มันไม่ใช่แค่หนูธรรมดา แต่มันเป็น หนูผี...... มันไม่ใช่หนู แต่มันเป็นวิญญาณของแม่....              เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น เป็นเหตุที่ทำให้ฉันกับน้องมาอยู่กับแม่ป้า  เพราะพ่อคิดว่าเป็นสิ่งที่ดี่ที่สุดในขณะนั้น....แต่พ่อก็คิดผิด...และความคิดผิดในครั้งนี้ทำให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันกับทุกๆคนในบ้านแม่ป้า....         ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ฉันรู้สึกอบอุ่นใจพราะฉันมีแม่น้องอยู่ด้วยตลอดเวลา  มันรู้สึกอุ่นใจและไม่กลัวอะไร นอกจากเวลากลางคืน        เวลาประมาณเกือบๆตีหนึ่งได้ ทุกคนในบ้านแม่ป้าก็ต้องตกใจตื่นกันหมด  ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวใหญ่ เลยมีคนอยู่มาก ทุกๆคนตื่นกันหมด   เหตุที่ทำให้ต้องตื่นรวมฉันกับน้องด้วย เพราะมี   พายุมา ลมแรงเหลือเกิน  แรงจนทำให้ไฟติดๆดับๆ โคมไฟที่อยู่ในเล้าไก่ และโรงหมู แกว่งไปมา เหมือนจะหลุดจาเบ้าโคมให้ได้ ....      "  แม่น้องมาแล้ว  " ......น้องของฉันพูดขึ้นมา แม่ป้าและฉันโดดกอดกันทันที   แม่ป้าพูดขึ้นว่า  อย่าพูดลูก นุ้ยอย่าลูก...   เสียงหมูในเล้าร้องเสียงหลง วิ่งไปมาชนคอกเสียงดัง ไก่ก็ร้องบินไปมาจนได้ยินเสียงปีก  ทั้งหมูทั้งไก่ต่างก็ส่งเสียงร้อง ....     โอ้ยให้ตายสิพระเจ้า..นี่มันอะไรกัน.....   จิ๊กกี๋   หมาพันธ์เทอร์เรีย ที่เลี้ยงไว้ก็ขู่และแยกเขี้ยวปานกับเห็นสิ่งที่มันไม่อยากให้เข้ามา    ลมก็ยังกระหน่ำพัด ลมแรงขึ้น เหมือนกับหัวใจของพวกเราในบ้านเต้นแรงขึ้น    แม่ป้าและพี่ลูกของแม่ป้า พากันวิ่งหาธูป  และเทียนเพื่อสวดมนต์   แต่ให้ตายสิ จุดไม่ติดเลย จุดธูปจุดเทียนไม่ได้เลย    ทำไงดีมือก็สั่น ลมก็แรง หมู หมา กาไก่ ต่างก็ร้องเสียงหลง นี่มันเป็นอะไรกันหมด .... ..... พอได้แล้วน้อง พอเถอะ สงสารลูกๆ น้องพี่ขอร้องนะ พี่รับรองว่าจะเลี้ยงลูกของน้องให้ดี พี่สัญญา....แม่ป้าร้องไห้และพูดตระโกนออกไป....     แปลกแฮะ...ลมสงบ แต่สิ่งที่ได้ยินนี่สิ ให้ตายเหอะ...ยิ่งกว่าเสียงลมซะอีกแต่มันเป็น  เสียงสะอื้น เสียงร้องไห้ของแม่น้อง ใช่..... เสียงแม่ของเรา...        '' ...ใช่ แม่มาหาเรา แม่มารับเราจริงๆ.... ''     เสียงร้องไห้ที่ได้ยิน เป็นเสียงร้องที่โหยหวนใจเหลือเกิน เสียงร้องนี้ทำให้ขนลุกไปทั้งร่าง ทำไมเสียงช่างเศร้าปานนี้ ทำไม   ทำไมหนอ... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 11:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องของแม่ตอนที่ 4   เสียงร้องไห้อย่างโหยหวนในคืนนั้น ทำให้ทุกๆคนในบ้านหวาดกลัว และทั้ง ยังทำอะไรไม่ถูก วิญญาณที่ร่ำไห้  คร่ำครวญว่าอยากเอาลูกไปด้วย  เป็นห่วงลูก  คิดถึงลูกมาก      ฉันได้ยินเสียงแม่ นั่นเป็นเสียงของแม่ ใช่   ฉันอยากไปอยู่กับแม่ แต่ฉันจะไปได้ไง    แม่ต้องมารับเท่านั้น แม่มารับหน่อยสิ แม่น้องจ๋า....แม่น้องจ๋า       ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อจะให้พ้นจากอ้อมกอดของแม่ป้าให้ได้   เพื่อที่จะได้ไปอยู่กับแม่น้อง    ฉันทั้งร้องไห้ทั้งดิ้นรน  พยายามที่จะวิ่งไปหาแม่ แม่น้องจ๋ารอก่อนนะ    อย่าเพิ่งหนีไปนะ รอก่อน.... ลมทำท่าเหมือนจะสงบ แต่ทันใดนั้นกับแรงขึ้นทันที   พรึบ..  ไฟดับลงทันที ทุกคนในบ้าร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ แม่ป้ากอดฉันไว้แน่น   พร้อมทั้งน้ำตา   และบอกกับแม่น้องว่า       .....'' น้องเอ้ย....ปล่อยลูกไว้นะ   น้องเอาลูกไปไม่ได้นะ....  ลูกยังเล็กมาก...  ลูกต้องเรียนหนังสือนะน้อง ".......      พี่ขอร้องนะน้อง อย่าเอาลูกไป...ฮือ..ฮือ... แม่ป้าพูดกับแม่น้องทั้งน้ำตา   พูดในความมืด   ไม่มีใครมองเห็นเลยว่า    แม่น้องอยู่ตรงไหนของบ้าน หรือที่เล้าหมู เพราะหมูก็ร้อง .....หรือที่เล้าไก่.....หรือใกล้ๆตัวเรา....    แต่ในใจของฉันก็ยังอาลัยอาวร แม่สุดที่รักอยู่    อยากให้เราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม  ทางเดียวที่ฉันจะได้อยู่กับแม่ได้คือฉันต้องตาย ใช่ฉันกับน้องต้องตายเท่านั้น ถึงจะได้อยู่กับแม่ได้ แต่ทำยังไงล่ะถึงจะตายได้   สิ้นเสียงขอร้องของแม่ป้า.....ทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม   พรึบ... ไฟมาแล้ว  ลมสงบแล้ว  ทุกอย่างเงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น    แปลกมากมันหยุดไปหมดทุกอย่าง     เสียงแม่น้อง    เสียงร้องของหมูและไก่         จริงเหรอ อะไรมันจะเข้าที่เข้าทางได้เหมือนเดิม ทำไมมันช่างง่ายดายนัก    ทุกคนในบ้านต่างมองหน้ากันและไม่พูดอะไรกันแล้ว     ต่างพาฉันและน้องเข้านอน รุ่งเช้าในวันต่อมาฉันเป็นไข้ ไม่สบายตัวร้อนหนัก   แม่ป้าพาฉันไปหาหมอได้ยามามาทานก็แล้ว   อาการฉันก็ไม่ดีขึ้นเลย   ต้องคอยเช็ดตัวตลอด   ทำยังไงก็ไม่หาย     แต่มีสิ่งหนึ่งที่วิเศษมาก   ... มันสามารถทำให้ฉันหายได้ นั่นคือ.....การจุดธูปบอกแม่ของฉัน ....  ใช่ค่ะ    แม่ป้าให้พี่เหน่ง ที่เป็นลูกชายของแม่ป้าอุ้มฉันมาหน้าบ้าน   และก็ จุดธูป   เพื่อบอกแม่น้อง  ว่าให้ช่วยคุ้มครองลูก อย่าให้ลูกเจ็บไข้ได้ป่วยเลย ลูกยังเล็กนะน้อง   ถ้าเป็นไปได้พี่ขอร้องนะน้อง อย่าเอาลูกไป....เราอยู่กันคนละโลกแล้ว   น้องเป็นผี   ลูกเป็นคน     เราอยู่กันคนละภพ คนละชาตินะน้อง สงสารลูก อย่าเอาลูกไปน้า...   พี่ขอนะน้อง พี่ไม่เคยขออะไรน้องเลย แต่ครั้งนี้พี่ขอให้ลูกนะ....   ถ้าน้องรักลูกจริงน้องใช้พลังความรักปกป้องลูกนะ อย่าให้ลูกเป็นอะไรให พ้นภัยอันตรายนะน้องนะ          แม่ป้าไหว้ไปพร้อมกับน้ำตา    พูดเพื่อร้องขอชีวิตของฉัน..... เชื่อมั้ย.... ธูปที่จุดไหว้อธิฐานนั้นไหว้เกือบหมดก้านแล้วทำไมมันเร็วจัง       จู่ๆ.....  ควันธูปที่ก็ลอยเข้ามาปะทะตัวฉัน    ในขณะนั้นเป็นเวลาที่ไม่มีลมเลย  ตอนก่อนจุด และตอนจุด   ควันธูปก็เลยเป็นปกติ ลอยขึ้นบนฟ้าแบบปกติ  แต่นี่มันไม่ปกติแล้ว      เพราะสิ้นเสียงร้องขอของแม่ป้าแล้ว  ควันธูปที่ลอยขึ้นบน กลับลอยย้อนมาที่ฉัน    เพราะเราทั้งสามนั่งไหว้อยู่   พี่เหน่งที่อุ้มฉันอยู่ถึงกลับผงะ....เพราะนี่เป็นตอนเช้าไม่ใช่กลางคืน...  แรงจริงๆนะแม่  พี่เหน่งพูดกับแม่ป้า   แม่ป้าก้มลงกราบธูปที่ปักอยู่พื้นดิน กล่าวลาเป็นครั้งสุดท้ายว่า  พี่จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปไหนนะน้อง     แล้วเดี๋ยวจะไปลงทรวงถามกันว่าเป็นมายังไงทำไมน้องต้องฆ่าตัวตาย แล้วแม่ป้าก็พาฉันเข้าบ้าน การที่เราต้องปักธูปลงดินนั้นเราไหว้ดวงวิญญาณไม่ได้ไหว้พระ และใช้ธูปเพียงดอกเดียวเท่านั้น "  การลงทรง   คือการเข้าทรงแบบทางภาคเหนือ ''   จะเป็นการเรียกดวงวิญญาญที่เป็นที่รัก และไม่เป็นที่รัก ก็ได้ เรียกมาเพื่อถามไถ่ ความเป็นมาของการตายเป็นอย่างไร   นี่เป็นความเชื่อของคนทางภาคเหนือ ว่า การลงทรงจะติดต่อกับดวงวิญญาณได้   และมันก็เป็นความจริง ( ให้ตายสิขณะที่พิมพ์ขนฉันลุกทั้งตัวเลย นี่เป็นเวลาเที่ยงวันนะเนี่ยะ ) จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 11:59:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันเดียวกันนั้นเอง   เวลาเกือบ 10 โมงเช้า   พ่อก็มาหาฉันและน้อง   พ่อกับฉันเราน้องแยกกันอยู่ ฉันกับน้องอยู่กับแม่ป้าเพราะไม่มีใครดูแล เวลาพ่อต้องเข้าเวร   ส่วนพ่ออยู่คนเดียวที่บ้านหลังนั้น           ฉันและน้องดีใจที่เจอพ่อ โดดกอดกันด้วยความคิดถึง    พ่ออุ้มฉันกับน้องได้พร้อมๆกัน  เพราะพ่อแข็งแรงมาก เป็นทหารที่แข็งแรงและเก่งอีกด้วย   ( เป็นเพราะตอนนั้นเราเป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียวเอง)            พ่อพูดกับแม่ป้าว่า   พี่ผมโดนแล้ว.....แม่ป้าและพี่ๆต่างก็ตกใจถึงกับผงะ หน้าถอดสีกันเป็นแถว   พ่อเล่าให้แม่ป้าฟังว่า     เมื่อคืนผมนอนไม่หลับคิดถึงลูก   คิดว่าจะเอาขนมอะไรมาฝากลูกและจะพาลูกไปเที่ยวที่ไหนดีเพราะเป็นวันเสาร์อาทิตย์     ผมนอนไม่หลับเลยเอารูปน้องและลูกๆที่ถ่ายกันที่เวียงจันทร์ตอนไปเที่ยวมาดู.....   ให้ตายสิพี่....    จู่ๆ ไฟดับ   ดับได้ไงเนี่ยะ...ถ้าดับก็ต้องดับท้งค่ายสิ......         พี่เชื่อมั้ย   บ้านอื่นไม่ดับ   ดับบ้านผมหลังเดียวด้วย      เพราะผมดันไปคิดถึงน้องเข้าพอดี ตอนแรกผมคิดว่าบังเอิญมากกว่า......    แต่มันไม่ใช่เลยพี่ .......       สักพักจู่ๆก็มีเสียงน้ำไหล    ผมพยายามฟัง  มันเป็นเสียงมาจากน้องน้ำนะพี่      ตอนแรกผมคิดว่าผมปิดฝักบัวแน่นแล้ว    ทำไมมันไหลได้ล่ะ     บ้านอื่นเปล่า  ไม่ใช่เลย  บ้านผมเอง....    ผมพยายามกลั้นใจจะเดินเข้าไปปิดน้ำ  แต่คิดอะไรออกได้    ผมจึงเดินเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อจะได้มีแสงสว่างของไฟข้างทางบ้าง    ( ประตูที่เปิดเป็นประตูหน้าบ้าน ซึ่งมีประตูมุ้งลวดกันยุงอีกบานน่ะค่ะ  )            ขณะที่จะเดินเข้าไปปิดน้ำ ผมต้องผงะแทบหงายหลังเลย  เพราะในห้องน้ำ มีเสียงคนอาบน้ำพี่...ใจผมหล่นลงถึงตาตุ่มเลยพี่      มีเสียงคนอาบน้ำ.......จริงๆ ........       ผมเดินต่อไม่ได้แล้วเพราะไม่ใช่แค่เสียงคนอาบน้ำนะพี่  มีเสียงฮัมเพลงด้วย   เพลงของ Carpenters  เพลง yesterday once more ใช่เลย....   ขณะที่มีเสียงฮัมเพลงนั้น   จู่ๆผมก้ได้กลิ่น  กลิ่นอะไรอ่ะ  กลิ่นคุ้นๆ  อ๋อ....นั่นมันกลิ่นของกัมมะถันนี่นา   กลิ่นแรงมากพี่   แรงมากๆเลยพี่  แรงจนผมหายใจแทบไม่ออกเลย...... อะไรนี่  มันเกิดอะไรขึ้น   พี่ ....ผมทนไม่ได้ละ...กลั้นใจวิ่งออกนอกบ้านทันที....             และคืนนั้น พ่อก็ไม่ได้นอนที่บ้านหลังนั้น   ต้องไปนอนบ้านเพื่อนที่ถัดไปอีก5หลัง       เสียงที่พ่อได้ยินนั้นเป็นเสียงของ ดวงวิญญาณของแม่น้องที่กำลังอาบน้ำอยู่  และเพลงที่ฮัมนั้นก็เป็นเพลงโปรดของแม่ด้วย   ไม่ว่าแม่จะทำอะไรแม่ก็จะฮัม...เพลงที่ชอบด้วย    และเสียงเพลงที่พ่อได้ยินนั้น  มันทำให้รู้ว่า ผู้ที่อาบน้ำในห้องน้ำนั้นคือแม่น้อง   เสียงที่พ่อได้ยิน  กลิ่นที่พ่อได้กลิ่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่   การเริ่มต้นเท่านั้น    เริ่มต้นอะไร ก็เป็นการเริ่มต้นของวิญญาณ อาฆาตไง.... อาฆาตเรื่องอะไร...... ขณะที่คุณอาบน้ำ   เคยมั้ยที่ได้ยินเสียงฮัมเพลงและเป็นเพลงทีคุณไม่คุ้นหู    เพลงที่มองไม่เห็นตัวผู้ร้อง.................................................. จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 12:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องของแม่ตอนที่5   เสียงฮัมเพลงของแม่นั่นเอง   นี่ก็เลยเป็นที่มาของการลงทรง      วันเดียวกันนั้นเองพ่อ แม่ป้า ชั้นกับน้องและพี่ๆอีกสองคน  ได้เดินทางไปหมู่บ้านแห่งหนึ่งในจังหวัดลำปางนั่นเอง  ซึ่งประมาณโดยระยะทาง  ไม่น่าจะไกลมากนัก    แต่มันทำให้ทุกคนคิดผิด       เพราะหนทางที่เรากำลังจะไปนั้นไกลๆมาก ไกลจนไม่น่าไปและไม่น่าเชื่อ.....เพราะสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่อึมครึม และมองไม่เห็นยอดเขา  ใช่เพราะเราอยู่กลางหุบเขานั่นเอง  หนทางภาคเหนือบางที่ก็คราคร่ำไปด้วยไม้ใหญ่และวังเวง..........              เราเดินทางมาถึงที่หมาย ด้วยความตื่นเต้นกันทุกคน เพราะเราไม่รู้ว่าเบื้องหน้านั้นจะเป็นยัไง    ส่วนชั้นกับน้องด้วยความเป็นเด็ก กิน เล่นกัน เหนื่อยก็หลับ   ไม่ได้รู้เลย  สิ่งที่เรากำลังจะเผชิญนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครได้คาดจริงๆ                 บ้านที่มาถึงหลังนี้   เป็นบ้านไม้ยกพื้นสูง  ต่อเติมชั้นล่าง ตกแต่งอย่างสวยงามตามแบบภาคเหนือ     ขณะที่ทุกคนกำลังก้มถอดรองเท้านั้น       พี่เหน่งลูกชายของแม่ป้าก็ร้องเฮ้ย.......เสียงดัง จนทำให้ทุกคนตกใจและโกรธ พี่อี๊ดลูกสาวคนโตของแม่ป้าได้ถามว่า อะไรวะ....!!!ถามไปด้วยความตกใจและโมโหน้อง       พี่เหน่งหน้าถอดสี เหงื่อแตกไปทั้งตัว...   และก็บอกว่า เดี๋ยวค่อยคุย.......พี่อี๊ดกลับบ่นน้องด้วยความเซ็งทันทีว่า (เป็นภาษาเหนือค่ะ)    ไอ้บ้าเดี๋ยวก็โดนเจ้าของบ้านด่าหรอก         '' ..ไม่เป็นไรเป็นเรื่องล้อเล่นของเค้าน่ะจ้า.....ใครๆมาเค้าก็เล่นด้วยหมดแหละ  คนแถวนี้เค้าชินกันหมดแล้ว...'' เสียงของผู้หญิงแก่ ดังขึ้นมาจากไหนไม่รู้     คาดว่านะเป็นชั้นสอง    เห็นได้ไงวะ...ว่าเราเจอไรพี่เหน่งกระซิบพี่อี๊ด  แล้วพี่อี๊ดก็ถามว่าเจออะไร    พี่เหน่งไม่ยอมปริปาก แต่ก็บอกไว้ว่า เดี๋ยวค่อยเล่า      และไอ้คำว่าเดี๋ยวค่อยเล่านั่นยิ่งทำให้ทุกคนขนหัวลุกเค้าที่ว่าเป็นใคร......       เราขึ้นมาถึงชั้นสอง มี หญิง ชายวัยกลางคนเข้ามาต้อนรับได้จัดแจงที่นั่งและอธิบายวิธีการไหว้พระและเจ้าที่เจ้าทางให้เรา.....     พร้อมกับบอกให้คอยสักครู่นะ   ไหน....ก็มากันแล้วอยู่ไกลกันเนาะ  แต่ก็ยังอุตส่าห์มา....พวกเค้ารู้ได้ไง  ทั้งที่ไม่มีใครโทรบอกซักคน และรู้ได้ไงว่าเรามาไกล       เพราะก่อนที่เราจะมาที่นี่น่ะ แม่ป้ารู้จักสถานที่แห่งนี้เพราะเพื่อนแนะนำให้เท่านั้น  รู้สถานที่และหนทางเพียงคร่าวๆเท่านั้น  และที่สำคัญไม่ได้บอกกล่าวกันก่อนว่าจะมา     พวกเราทุกคนได้แต่ทำหน้าสงสัย  แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร  เพราะว่าอะไร.... เพราะว่าบรรยากาศโดยรอบมันทำให้เราไม่กล้าที่จะคิดถามอะไร   เพราะกลัวว่าถ้าคิดเฉยๆ แล้วกลับมาคนตอบให้นี่สิ...........       เอ้า... เป็นไงมาไงฮะ....ทุกคนสะดุ้งตกใจเพราะเราได้ยินกันแต่เสียงส่วนตัวผู้พูดเรายังไม่เห็น   นั่นไง.. ท่านมาละ สิ้นเสียงหญิงชาย  เมื่อครู่  ก็มี หญิงวัยกลางคนค่อนข้างมีอายุสักหน่อย เดินมาพร้อมกับในมือกำธูป กำเทียนมาเต็มสองกำมือ    แต่งตัวตามแบบฉบับชาวเหนือ แต่ลักษณะท่าทางดูแล้วขลัง.........         เรียกชั้นว่า  ''  แม่อุ้ยแปง  ''   ท่านพูดฟังจากน้ำเสียงดูเป็นหญิงใจดี แต่ดูจากดวงตานี่สิแปลก  แปลกที่ว่านี้คือ  ท่านตาบอดทั้งสองข้าง บอดสนิท หรือที่เค้าเรียกว่าตาบอดตาใส      แค่นี้ก็ทำให้พวกเราทั้งหมดยิ่งต้องเชื่อในสิ่งเราไม่เชื่อละล่ะ    ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเราต้องไม่ใช่คนธรรมดา    ( ต้องขอย้อนอีกนิดนะคะว่า แม่อุ้ย ภาษาเหนือเรียกว่า ยาย ส่วนชื่อเต็มของ เค้าก็คือ คำแปง   เรียกกันเข้าใจง่ายๆและน่ารักก็คือ แม่อุ้ยแปงค่ะ )     สิ่งที่เราต้องตาค้างก็คือว่าทำไมท่านถึงเดินไปมา หยิบจับโน่นนี่ได้อย่างเช่นคนปกติ   จุดธูปเทียนได้เหมือนเราๆ  และยังปักเทียนได้ตามที่มันควรอยู่ได้ด้วย       ความสงสัยในตัวแม่อุ้ยแปงเริ่มทวีมากขึ้นอีกเพราะ ท่านได้พูดว่า   '' ... แ ม่ ข อ ง ส อ ง ค น นี้ ล่ะ สิ .....  เฮ้อ  มั น ห ว ง ลูก ข อ ง มั น นะ  ...''  เท่านั้นแหละพวกเราที่นั่งกันอยู่ถึงกับจะขยับตัวกันไม่ได้ เพราะยังไม่มีใครได้เริ่มพูดอะไรกันสักคำ..  ยังไม่ได้กล่าวทักทายสวัสดีท่านเลย..    ยังไม่มีใครได้เริ่มต้นบอกกล่าวอะไรสักอย่าง     ยังไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่มานี้ด้วย และที่ระทึกขวัญไปใหญ่ก็คือ  ท่านรู้ได้ไง... เพราะที่บ้านท่าน ไม่ต้องการให้มีการใช้เทคโนโลยีสื่อสารใดๆเลย  โทรทัศน์ วิทยุ หนังสือพิมพ์  และไม่มีโทรศัพท์ด้วยเช่นกัน.... ( ที่สำคัญ สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ ใช้กันเลย..)          แม่ป้ากับพ่อพยายามตั้งสติ เพื่อจะบอกกล่าวเรื่องที่เป็นมาและจุดประสงค์ ว่าต้องการพูดคุยกับแม่น้องว่าเป็นยังไงถึงได้ฆ่าตัวตายอย่างนี้          แต่ ยังไม่ได้พูดอะไร ท่านก็รู้ได้ยังไง  นั่นสิ..... ท่านพูดแต่เพียงว่า  จะคุยกับแม่เด็กมั้ย... พ่อพูดพร้อมพนมมือรับว่า  คุยครับท่าน...       ได้ ท่านตอบ     สักครู่ท่านก็ทำพิธีในแบบของผู้มีของดี ใช่ค่ะ  มันอาจจะเหมือนในหนังในละครที่มีพ่อมด แม่มด หมอผี นั่นแหละ   แต่นี่ไม่ใช่  เพราะว่ามันเป็นเรื่องจริง....    ขณะที่เรารอท่านกำลังลงทรง ทุกคนรู้สึกว่ามีใครมองเราอยู่  มีความรู้สึกเหมือนว่ามีคนมาจ้องมองเราตลอดเวลา   แต่ไม่เห็นตัวซะที   มีแค่ปลายหางตา แว๊บไป แว๊บมา  ท่านพูดขึ้นเสียงดัง  ทำให้เราสะดุ้งฮวบขึ้นมา เท่านั้น          เอ้า.....มาแล้ว คุยเลยท่านพูดขึ้นเสียงดัง  ทำให้เราสะดุ้ง เพราะเราอยู่ในความเงียบกันหมด      สิ้นเสียงแม่อุ้ย.... ก็มีเสียงที่เราคุ้นหูนั่นมาอีกแล้ว  ใช่...เสียงของแม่น้อง  เสียงร้องไห้ของแม่น้อง.....   แม่น้องมาแล้ว  ฉันตกใจบวกกับดีใจ   ใช่จริงๆเนาะนุ้ย   ฉันกับน้องลุกกระโดดโลดเต้นดีใจปรบมือกันใหญ่    แต่ไหนล่ะ  ไม่เห็นตัวเลย  นุ้ยก็พูดว่า  แม่น้องเล่นซ่อนแอบ เท่านั้นแหละฉันกับน้องก็วิ่งไปมากํน  เพราะคิดว่าเป็นแม่จริงๆ แม่สุดที่รักของพวกเรามาแล้ว      แต่ไม่รู้เลยว่าที่เราได้ยินนั้นเป็นการเข้าทรง   เป็นแค่เสียงของแม่เท่านั้น   เพราะร่างกายของแม่  สลายไปในอากาศแล้ว      แม่ป้ากับพ่อน้ำตาไหล    ที่เห็นฉันกับน้องเป็นแบบนี้  ทั้งดีใจและเสียใจ ไปกับลูกทั้งสอง       น้องรักลูก...ห่วงลูกเหลือเกิน  ลูกจ๋า....แม่น้องอยากกอดลูกใจจะขาด ....   เสียงสะอื้น.....นี้ทำให้พวกเราที่มา  พากันร้องไห้ตามไปด้วย  ไม่มีแต่เราที่ร้องไห้  หญิงชายที่ออกมาต้อนรับเราก็น้ำตาซึมเหมือนกัน น้องจะเอาลูกไปด้วย......... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 12:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากประโยคที่ว่าน้องจะเอาลูกไป   ใช่ในเวลาที่แม่คิดจะฆ่าตัวตายนั้น แม่ได้เขียนจดหมายไว้และได้ส่งไปให้ ยายของฉันซึ่งอยู่อีกจังหวัดนึง   (  และจดหมายฉบับบนั้นก็ยังอยู่ที่ฉัน )   แสดงว่าตลอดเวลา แม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายมาโดยตลอดช่างน่ากลัวและน่าสงสารแม่ของฉันเหลือเกิน     แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นจดหมายที่แม่เขียนไปหายายน่ะสิ   แม่บอกว่าจะเอาฉันกับน้องไป ด้วย    ไปอยู่ด้วยกันสามคนแม่ลูก         จากคำพูดของแม่น้องในร่างแม่อุ้ยแปงนั้น......ถึงกับทำให้ทุกคนในนั้นตกใจ    แม่ป้ากอดฉันกับน้องไว้แน่น   ร่างทรงเริ่มสั่น...และโยกตัวก้มๆ เงย ๆ  หลับตาพูดและร้องไห้ ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น      นึกออกมั้ยคะ เวลาเราเห็นคนถูกผีเข้า   จะหลับตาพูด  แต่นี่ไม่ใช่ผีเข้า แต่เป็นร่างทรง       เสียงร้องไห้เริ่มดังขึ้นพร้อมโยกตัวมากขึ้น    น้องไม่อยากให้ลูกต้องอยู่กับพ่อมัน  ฮือ....ฮือ.....  คอยดูนะใครที่มันทำกับน้องไว้ ....    มันไม่มีทางอยู่อย่างสงบแน่นอน....น้องจะจองเวรจองกรรมมันทุกชาติไป......คอยดู         เท่านั้นแหละ...พ่อถึงกับร้องไห้โฮ...เลย    พร้อมกับบอกแม่ป้าว่า    พอนะพี่พอเหอะ   ผมไปรอข้างล่างนะ แล้วพ่อก็ลงไปข้างล่าง     น้องชั้นจะลงไปมั่ง    เริ่มงอแงอยู่ไม่เป็นสุขกันละ       พี่อี๊ดพูด  และก็พาฉันกับน้องตามลงไปด้วย         จากนั้นฉันก็ไม่รู้อีกเลยว่าแม่ป้ากับร่างทรงนั้นพูดคุยอะไรกันต่อ.......    แต่ที่รู้ก็คือ คำพูดของแม่น้องเป็นความจริงค่ะ ทำไมฉันถึงพูดอย่างนี้เหรอ.......         เรื่องมันมีอยู่ว่า   หลังจากที่แม่ฉันตาย  ฉันต้องไปอยู่กับแม่ป้า   มีความเป็นอยู่ตามประสาเด็ก    แต่เริ่มกลายเป็นเด็กที่มีปัญหาทั้งพี่ทั้งน้อง     นั่นก็ไม่ได้ทำให้พ่อของฉันมาสนใจ  แต่รู้มั้ย   มันกลายเป็นหน้าที่ของแม่ป้า      ทำไมต้องกลายเป็นหน้าที่ของแม่ป้า   แล้วพ่อล่ะ  ใช่...  ใช่ค่ะแล้วพ่อล่ะ    ตอนนั้นหน้าที่ของพ่อก็คือ   ดูแลเรื่องบ้าน   และ  ป้องกันตัวเองจาก     วิญญาณของแม่น้องที่ที่หลอกหลอนอยู่ทุกค่ำคืน.......     พ่อเล่าว่าบางคืนก็หนักเสียจนไม่นอนที่บ้านนั้น    บางคืนก็เงียบเสียจนไม่มีอะไร      และด้วยความเฮี้ยนของดวงวิญญาณ ของแม่น้องได้ทำให้ ความที่เป็นทหารหาญของพ่อหายทันที         ความกลัว....   ในสิ่งที่เรามองไม่เห็นว่าจะโจมตีในรูปแบบใด    นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด และที่น่ากลัวกว่านั้น  คือพ่อต้องเผชิญอยู่คนเดียวนี่สิ........... เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งปี   ความรักที่พ่อมีต่อแม่นั้นได้จางหายไป   ใช่ค่ะยังไม่ถึงหนึ่งปี   แต่มันก็เป็นไปแล้ว      วันหนึ่งพ่อได้มาหาฉันกับน้องเหมือนที่เคยมาเป็นปกติ....    แต่วันนี้ไม่ปกติค่ะ   พ่อมากับผู้หญิงคนนึง  และผู้หญิงคนนั้นก็คือ   ''  อนาคตแม่ใหม่ของฉัน  ''      แต่ไม่ใช่ค่ะ.... คนแล้วคนเล่าที่พ่อพามา   ไม่ได้ทำให้แม่ป้า ฉัน และน้องเป็นปลื้มสักคน         จนมาถึงผู้หญิงนึง   แม่ป้าชอบ และน้องฉันชอบ   นุ้ยอาจจะชอบเพราะนุ้ยเป็นเด็กที่ชอบผู้หญิงผมสั้นและดัดหยิก   เหมือนแม่ของฉันเลย.....       ผู้หญิงคนนี้ช่างเหมือนแม่ฉันเหลือเกิน...    ทั้งผิวพรรณ  หน้าตา    ทำไมคล้ายกันอย่างงี้    ตกลง...     ผู้หญิงคนนี้เธอได้เป็นแม่ใหม่ของฉันจริงๆ ( แต่ฉันไม่ชอบ  )     วันที่พ่อได้พาผู้หญิงคนนี้มาบ้านแม่ป้า....     แม่ป้าสังเกตุว่า หล่อนได้ใส่เสื้อผ้าของแม่ฉันด้วย     เสื้อที่พ่อของร้องไม่ให้เผา  เสื้อผ้าตัวโปรดของแม่  แต่พ่อกลับเอาให้ผู้หญิงคนโปรดใส่................   มันไม่ใช่เป็นเรื่องโปรดของวิญญาณแม่น้องเลย..............    มีอยู่วันนนึงพ่อและหล่อนคนนั้นมาหาแม่ป้า      พ่อหน้าตาไม่สดชื่น     แม่ป้าทักว่าทำไม   ไม่สดชื่นเลยแป๋วล่ะเป็นไงบ้าง   ''  หล่อนชื่อแป๋ว  ''    พ่อบอกว่าโดนเล่นงานอีกแล้ว     หล่อนก็พูดว่าแป๋วโดนเต็มๆเลยพี่     หล่อนเล่าว่า    แป๋วอาบน้ำอยู่สักพักก็รู้สึกเย็นที่กลางหลัง    แต่ไม่ได้คิดอะไร   เพราะตอนเป็นเวลากลางวัน   ไม่น่าที่จะมีอะไร แต่   คิดผิดมากเลยพี่      แป๋วรู้สึกว่ามีใครอยู่ในห้องน้ำกับแป๋วยืนดูแป๋วอาบน้ำ  ที่ปลายหางตา  รู้สึกเลยว่ามีใครเดินไปเดินมาอยู่ในห้องน้ำ...      ซึ่งห้องน้ำก็ไม่ได้กว้างขวางอะไรเลย....   แต่ทำไมรู้สึกว่าห้องน้ำมันกว้างจัง      จู่ๆ ....น้ำก็หยุดไหล...    ไฟที่ไม่ได้เปิดก็ เปิดๆ.. ปิดๆ..  ขึ้นมาซะงั้นน่ะ   แล้วก็ มีไอเย็นๆ  อะไรก็ไม่รู้มาอยู่รอบๆคอ    แล้วมันก็มารัดคอเลยพี่   มันเหมือนคนถูกบีบบคอน่ะพี่    แต่ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลยนะ     แป๋วพยายามดิ้นสุดแรงเกิดเลยพี่ แต่มันก็ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้น ก็เหมือนถูกมัด มัดทั้งตัวเลย       (  นึกออกมั้ยคะ เวลาคนเราถูกบีบคอ แน่นๆ  ทำอะไรก็ไม่ได้   ยิ่งดิ้นยิ่งแน่น  หายใจก็ไม่ออก  น้ำฝักบัวก็ไหลอยู่ตรงหน้า )   แป๋วกลั้นใจ สวดมนต์   แต่สวดไม่ได้พี่   หายใจยังยากเลย  นึกกลั้นใจ  นะโม ฯ  แต่ในใจนะพี่      สักพักก็หายไป  แป๋วรีบเช็ดตัว รีบแต่งตัวออกจากบ้านเลยพี่ รีบกลับบ้านไปเล่าให้แม่ฟัง   ใช่ค่ะ .....สิ่งที่หล่อนคนนี้เจอ ดวงวิญญาณอาฆาตของแม่น้องนั่นเอง       ทำไมน่ะเหรอ   ก็เพราะ   หล่อนคนนี้กำลังจะมาเป็นแม่ใหม่ของลูกแม่ไง...... ก็เพราะหล่อนคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ไง ...... ก็เพราะหล่อนคนนี้ดันไปใช้ หมวกคลุมผมอาบน้ำของแม่น้องด้วย........ สิ่งที่หล่อนคนนี้เจอ  เป็นแค่เพียง เรื่องเด็กๆ  เด็กๆ ยังไง  ก็เพราะเรื่องที่หล่อนต้องเจอ  หนักกว่านี้อีกหลายเท่า   หนักเท่าชีวิต............................................ เฮ้ย.....ที่พี่เหน่งเจอนั้น  เป็นผีเด็ก หญิงชาย  นุ่งห่มชุดไทย มวยผมจุก    กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาหยอกล้ออยู่..... ผีเด็ก  เป็นผี ที่แม่อุ้ยแปงเลี้ยงไว้  เพื่อเป็น ผีบอก  นั่น เอ ง...........     แล้วคุณล่ะ.....   เวลาไป นอนบ้านใคร อย่าลืม..... ขอขมาเจ้าที่เจ้าทาง... เจ้าของบ้าน    ไปอาบน้ำบ้านใคร ก็อย่าไปเอาหมวกคลุมผมของเค้ามาใส่ล่ะ    ไม่เช่น อาจจะเจออย่างหล่อนคนนี้ก็เป็นได้.......................................... ไม่เชื่อ  อย่าลบหลู่  สิ่งที่คุณมองไม่เห็น  แต่สิ่งนั้นอาจเห็นคุณ........... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 12:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากที่พ่อกลับไป   ฉันกับน้องก็ใช้ชีวิตกันตามประสาเด็กตามปกติ   แต่ที่ไม่ปกติ  ก็คงจะเป็นแต่ที่บ้านพ่อ       เพราะบางคืนก็จะมีเสียงกรีดร้องของหล่อนคนนั้น....       แต่บางคืนก็เงียบสงบ....  เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น   มันเป็นเวลากลางคืนที่เขย่าขวัญ สั่นประสาท และทรมานต่อเพื่อนบ้านระแวกนั้น     รวมทั้งเพื่อนๆทหาร  ที่แม่น้องรู้จัก...    ไม่ว่าจะอยู่ในค่าย  หรือนอกค่ายก็ตาม  ใครที่เป็นเพื่อนแม่น้อง     เชื่อมั้ย...!  แม่น้องไปหาหมด แทบทุกคน....        ป้าอารีดา  เป็นเพื่อนสนิทสุดๆของแม่คนนึง  ที่แม่น้องไปหา      ป้าเล่าว่า     ตอนดึกของคืนวันที่ 5 กันยายน ปี พ.ศ.2525    ป้าบอกว่ารู้สึกเหมือนเคลิ้มหลับเคลิ้มตื่น   แต่ในความรู้สึกนั้น  ได้นั่งคุยกับแม่น้อง  น้องนั่งคุยด้วยเหมือนปกติ   ( เหมือนๆ คุณๆไปเที่ยวหาเพื่อนนั่นแหละ )       แต่ที่ไม่ปกติคือ.... ไม่มีฉันกับน้องไปด้วย ....           ป้าอารีดา  บอกว่า มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน     ก็สะดุ้งตื่น   หลุดจากภวังค์   ไปดูที่หน้าบ้านว่าใครมา     เพราะเวลานั้นมันก็ ดึกดื่นมากแล้ว  และที่สำคัญ ป้าอารีดาไม่ได้อยู่ที่ลำปาง    ป้ามาราชการที่กรุงเทพฯ   บ้านที่พักก็เป็นบ้านรับรองที่ทางกรมจัดให้   แล้วใครจะมาหาได้ล่ะ    ถ้าเป็นคนนนอกต้องมีทหารยามมาแจ้งให้ทราบก่อน  แล้วนั่นมันใครกันล่ะ....      แต่ป้าก็ลุกไปดู                 ป้า....เปิดประตู สิ่งที่ป้าเห็นและ  ดีใจ ปนตกใจนิดหน่อย   เพราะสิ่งที่ป้าเจอคือ........   แม่น้อง.......มายังไงล่ะเนี่ยะน้อง.... เข้ามาก่อน    คำแรกที่ป้าทัก     ป้าได้พูดคุยกับแม่น้องอยู่พักใหญ่   คุยกันตามประสาเพื่อนทั่วๆไป     และเวลาก็เดินมาถึงช่วงขนหัวลุกคือ     ตี 2 เกือบๆจะตี 3 แม่น้องก็ลากลับ ป้าก็บอกว่าทำไมไม่พักด้วยกัน     แม่บอกว่าจะไปหาลูก เป็นห่วงเดี๋ยวไม่มีใครดูแล    ป้าก็บอกว่า  น้องสงสารลูก นะ ฝากคนอื่นเลี้ยงไม่เหมือนเราเลี้ยงนะเธอ เอามาเลี้ยงเองเหอะ   ...........แม่ก็ยิ้มและรับคำว่า  กำลังจะไปรับลูกมาอยู่ด้วย   แล้วก็เดินจากไป...... เป๊ง...เป๊ง...เป๊ง...... เสียงเวรยามเคาะสัญญาณเวลา ขณะนี้เป็นเวลา  ตีสาม       ป้าอารีดาสะดุ้งตื่น    ด้วยความตกใจ เพราะ เวร ยามทหารนั้น  เดินผ่านบ้านพักที่บ้านพักอยู่นั่นเอง       ป้าบอกว่า ตื่นมาแล้วรู้สึกใจสั่นยังไงชอบกล  และ งงๆ  อยู่    แต่ไม่ได้งง กับเสียง บอกเวลา นะ   ที่งง ก็คือ ไอ้ที่ผ่านมา เมื่อกี้นี้..... เป็นความฝัน...... รึว่าเป็นความจริง......     รึว่าเป็นเพราะ ฤทธิ์ยาแก้แพ้อากาศกันแน่     เพราะอะไรเหรอ   เพราะประตูไม่ได้ล็อคน่ะสิ         (เพื่อนๆคะ ปรกติ ถ้าเราไปนอนที่ไหน เราก็จะล็อคประตู ใช่ มั้ยคะไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม เพื่อป้องกันตัวเอง )      แต่นี่...  ป้าไม่ได้ล็อค  หรือ ลืม ล็อค   เป็นไปได้เหรอ    หรือว่าป้าเพิ่งปิดประตูกันแน่...................   และมันก็เป็นไปแล้ว ป้ากลับมาจากราชการแล้ว และสิ่งที่ป้าได้รับรู้ในวันนั้นเองก็คือนั้น   ''  การตายของแม่น้อง ''   นั่นทำให้ป้า ตกใจและเสียใจที่สุด    ไม่ต่างจากเพื่อนของแม่ทุกๆคน   และทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า....     แม่น้องได้ไปหาทุกคนเหมือนๆกัน   แต่ต่างกันตรงที่ว่า    เค้ารู้กันหมดแล้ว  เหลือป้า อารีดาคนเดียวที่ไม่รู้   เพราะงานนั่นเอง .............  แม่น้องรักเพื่อนทุกคน เพื่อนของแม่มีมาก เพราะแม่เป็นที่รักใคร่ของเจ้านายและเพื่อนๆ  ทหารทุกคน ไปจนถึงภริยาของเจ้านาย    และไปจนถึง เพื่อนๆทหารของพ่อ.......    ป้าอารีดา เล่าว่า แม่น้องไปหากรุงเทพฯ  ไปหาที่บ้านพักรับรองเลย   หน้าตาอมทุกข์เหมือนเดิม                   ( เพราะแม่ต้องเหนื่อยกับงาน และไหนต้องเลี้ยงลูกอีก สองคน   พ่อ เหรอ ส่วนใหญ่พ่อใช้เวลา อยู่ในป่า มากกว่า อยู่กับพวกเรา  เพราะ พ่อเป็น ทหาร สามเหล่าทัพ )          น้องหน้าตาอมทุกข์แต่ก็แฝงในตาเป็นคนสนุกเหมือนเดิม     ใส่เสื้อสีเหลืองลายดอกไม้   ตัวโปรด   เพราะผ้าชิ้นนี้ เพื่อนรัก ซื้อให้ในวันเกิด  น้องมานั่งคุยกันอยู่พักนึงมั้ง   จำไม่ค่อยได้   แต่ที่จำได้คือ  บอกกับน้องว่า เอาลูกมาเลี้ยงเองดีกว่า   และน้อง  ยังรับคำอีกว่า กำลังจะไปรับลูก......... แต่ก็ยังรู้สึกแปลกใจนะว่า มาได้ยังไง   แต่ป้าก็ต้องเชื่อ  และคุณผู้อ่านก็ต้องเชื่อ  เพราะว่ามันเป็นไปแล้ว และมันก็เป็นความจริง..    วิญญาณของแม่น้องเป็นที่กล่าวขวัญกันในช่วงนั้นมาก  ได้สร้างความหวาดกลัวให้แก่ เพื่อนบ้านทหารระแวกนั้นเป็นอย่างยิ่ง    เพราะในเวลาค่ำคืนเมื่อไ...ร จะเป็นเวลาที่ทุกคนไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย       ไม่อยากให้มีเสียงร้องไห้...... เศร้าโศก......    ไม่อยากให้มีเสียง กรีดร้อง ......   ไม่อยากให้มีเสียงใดๆทั้งสิ้น....   เพราะในค่ายทหารนั้นเป็นสถานที่ที่รู้ๆกันอยู่ว่าน่ากลัวอยู่แล้ว     แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่เพิ่มความน่ากลัว ทวีคูณเพิ่มไปอีก   เ  พ ร า ะด ว ง วิ ญ ญ า ณ.....    ที่วนเวียนอยู่ที่ในค่ายแห่งนี้ ล้วนแต่เป็น  ด ว ง วิ ญ ญ า ณ ....  ที่ตายโหงทั้งสิ้น............... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 12:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เวลาผ่านไป ชีวิตฉันก็พลิผลันไปเรื่อยๆ  ตามประสาของเด็ก ครอบครัว แตกแยก ฉันอยู่กับแม่ป้า  และก็มาอยู่กับ ย่าที่อุตรดิตถ์     แต่ก็ต้องย้ายมาอยู่กับ ย่าน้อย (เมียน้อยปู่) ที่เชียงใหม่      ไปไหนต่อไหนอีกมากมาย     สุดท้ายมาลงเอยที่   อุตรดิตถ์ เพราะเป็นบ้าน แม่ใหญ่      (คงจำกันได้นะคะว่าแม่ใหญ่เป็นใคร )   ชีวิตฉันในวัยเด็ก ก็ย้ายถิ่นฐานมามากมาย เพราะ พ่อแม่ รับราชการ    แต่ก่อนที่จะมาลงเอยที่อุตรดิตถ์   ฉันขอท้าวความนิดนึงนะคะ   หลังจากที่แม่ตาย ฉันกับน้อง  ต้องแยกกันอยู่ไปเลย   เพราะความที่พ่อ มีแม่ใหม่ให้ลูกๆ   และฉันก็เป็นที่รักของ แม่ใหญ่   เพราะเป็นแม่ใหญ่เป็นแม่ของแม่ฉัน  ฉันผูกพันกับยายมากกว่า คนอื่น นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันกับน้องต้อง พรากจากกัน........               และคุณผู้อ่านคะ...   เชื่อมั้ยคะ ... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดทั้งปวงนั้น   คำพูดของแม่ที่พูดมา นั้น ว่า อยากเอาลูกไปอยู่ด้วย    คำนั้นเป็นความจริงละค่ะ....   ฉันกับน้องสุดที่รัก เราพลัดพรากจากันจริงๆ.....    จากกันแล้ว   และได้จากกันตลอดไป ....  จากไปแบบไม่มีวันหวลคืนมาอีก......................................         ฉันเรียนอยู่ที่สถาบันสอนศิลปะแห่งหนึ่ง  ที่ จังหวัดอุตรดิตถ์ ....   อีกสองวันก็ต้องสอบกลางภาคแล้ว     มีเพื่อนหญิงคนหนึ่ง ในห้องได้ เอา จดหมายเล็กๆ ฉบับนึงให้ฉัน    ในข้อความจดหมายนั้น มันไม่เล็กเหมือนจดหมายเลย    ในข้อความมีว่า  "  นุ้ยตายแล้วถูกรถชน  ไม่รู้ว่าเผา เมื่อไร "         คุณพระช่วย อะไรกันเนี่ยะ  ใครบังอาจ กวน...ทีน  ล้อเล่นอะไรเนี่ยะ     ฉันงง  สงสัย  มึนๆ บื้อๆ ชา ไปทั้ง ตัว       วิ่งตามหาไอ้คนที่ส่ง จดหมายมาให้ จนเจอ สอบถาม ความเป็นมา    จนได้เบอร์โทรศัพท์ที่บ้านฉันมา    ใช่ ....บ้านพ่อฉันเอง จริงๆ  เบอร์โทรศัพท์ก็เบอร์เดียวกันจริงๆ   อะไรกันฮะเนี่ยะ.......    ได้ใจความจากเพื่อน  ก็รีบวิ่งไปโทรศัพ์ ที่ตู้ สาธารณะ เพื่อนชื่อ ออน  เป็นเพื่อนสุดที่รักของ วิ่งไปด้วย     ฉันได้โทรศัพท์ไปที่บ้านของย่าใหญ่  (  แม่ของพ่อ  )  ย่าบอกว่า นุ้ยโดนรถชน เสียชีวิตแล้วจริงๆ    แต่ไม่รู้ว่า เผา  เมื่อไร............                   เท่านั้น แหละค่ะ คุณผู้อ่านคะ  ฉันร้องไห้โฮ ออกมา เต็มเสียง..    โดยไม่แคร์เสียตาใครที่ผ่านไปผ่านมาทั้งสิ้น  ฉันร้องไห้เหมือนจะขาดใจให้ได้.,,..     คุณพระช่วย มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ   ............ มันเป็นเพราะอะไร   ทำไมคนที่ฉันรักต้องจากไปอีกแล้ว  มันเป็นเวรกรรมอะไร กันนักหนา     คุณผู้อ่านคะ.... ขณะที่ฉันนั่งพิมพ์อยู่นี้  น้ำตาก็ไหล ไปด้วยค่ะ  ฉันคิดถึงน้อง   คิดถึงแม่จริงๆ   คิดถึงพวกเค้า เหลือเกิน  ....................     ฉันออกจากตู้โทรศัพท์ไม่ได้  หาทางออกไม่เจอ  วนเวียน หมุนอยู่ อย่างนั้น      จนเพื่อน ต้องมาเปิด ประตูให้ออก     ชีวิตฉันในตอนนั้น  มัน  ไม่สีสรรค์   ไม่รู้ร้อน หรือหนาว   งง มึนไปหมด   เวลา เดิน รู้สึก จะลอยให้ได้   มันรู้เลยว่า ความเสียความรู้สึก นั้น มันเป็น อย่างน้ นี่เอง.....     ฉันต้อง ลาหยุด แบบ ฉุกเฉิน  ไม่สมารถ มาสอบกลางภาคได้   แต่ด้วยความ กรุณา ของคณาจาร์   ทำให้ฉัน ได้ไปงานศพ ของน้องสุดที่รักจนได้   การเดินทางไปงานศพของน้องสุดที่รักนั้น   มันช่างไกลเหลือเกิน ในตอนนั้น   ฉันไปกับพี่สาวคนนึง ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน   คนนึง    จังหวัลำปางที่ใครๆ รู้จัก มันก็ไม่ไกลมาจาก จังหวัดอุตรดิตถ์  ถ้าคุณๆผู้อ่าน นึกออก   แต่มันไม่ใช่ แค่ลำปางนี่สิ   แต่ไกลถึง อำเภองาว เลย   84 ถึง 86 กิโลเมตร     กว่าจะถึงที่นั่น      นั่นเป็นบ้านพ่อ  เป็นบ้านใหม่ที่พ่อพาน้องสุดที่รักของฉันมาอยู่ ด้วย  ทั้งสองคน ( ใช่ค่ะ ฉันมี น้องสาว เพิ่ม อีก หนึ่งคน  )     ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีน้อง สาว อีกคน   รู้ ก็ต่อ เมื่อจากที่แม่ ตายแล้ว ชีวิต ก็พลิกผลัน ไปเรื่อยๆ..... นั่นเอง   น้องคนนี้ คือน้อง แท้ ๆคลานตามกันมาเลย    และน้องที่เสียชีวิต นั่น ก็เป็นน้องคนสุดท้อง ของฉัน และเป็นสุดที่รักของฉัน เช่นกัน .....    คุณๆ คงจะสงสัย  ที่ว่า ทำไม ไม่รู้เลย เหรอว่า มีน้องสาว 2 คน     เป็นไปได้เหรอ   เป็นไปแล้วค่ะ  เพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันไม่เคยเห็นน้องคนนี้เลย   เพราะอะไรนั่นเหรอ  น้องคนที่ 2นั้น    ย่าใหญ่ ได้เอาไปเลี้ยงตั้งแต่เกิดแล้ว    ส่วนฉันก็ แม่ใหญ่เลี้ยง มาตั้งแต่เกิด เหมือนกัน  ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างเลี้ยง   พอฉัน รู้ประสา แม่ก็เอามาเลี้ยง    เพื่อต้องเข้าโรงเรียน   และน้องคนเล็กล่ะ    แม่ป้าค่ะ เป็นคนเลี้ยง     แม่เลี้ยงพวกเราทีเดียว 3 คนไม่ไหว แน่นอน    ย่าก็เลยต้องเลี้ยง คนที่2ไว้       พอแม่ตาย เราก็ต้องมาอยู่กับย่าใหญ่  เพราะว่า แม่ป้าเค้า ก็ต้องเลี้ยงหลานที่เกิดมาใหม่  จึงทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนผลันอีกเช่นกัน.....         พอน้องเรียนถึงมัธยมต้น พ่อก็เอาไปเลี้ยงต่อ แต่การเลี้ยงของพ่อนั้น   มันช่างเหลือเชื่อ  เพราะ พ่อ ย้าย บ้านมาอยู่ที่ อำเภองาว ทำไมต้องเป็นที่นี่ เพราะที่งาว อยู่ใกล้ที่ทำงานของหล่อนคนนั้น   ใกล้ที่ทำงานของพ่อเช่นกัน    และที่สำคัญ ได้ ห่างไกล ดวงวิญญาณของแม่ด้วยเช่นกัน............ และด้วยความห่างไกลนั้น     ทำให้ฉันกับพี่สาวต้องมาแวะพักที่บ้านแมป้า       เพื่อจะได้ไปงานศพ พร้อมๆกัน     แต่ คุณๆคะ   แ ม่ป้าไม่รู้เลย ว่าเกิดอะไรขึ้น.......           ฉันกับพี่สาว มาถึงบ้านแม่ป้า  แก ดีใจ พี่เหน่ง พี่อี๊ด และทุกคนก็ดีใจ.....   ทำไมดีใจล่ะ  ทำไมไม่เสียใจกันบ้างเหรอ       ใช่ค่ะ     เพราะ แม่ป้า และคนที่บ้านนี้ไม่มีใครรู้ เรื่องนุ้ยเลย ....  ทำไมไม่รู้ พ่อไม่ได้บอกเหรอ อ้าว....นี่มันอะไรกันเนี่ยะ  แม่ป้าไม่รู้จริงๆค่ะ           แม่ป้าบอกกับฉันว่า ซื้อสร้อยคอทอง 1 สลึง นึงเอาไว้ให้นุ้ย แล้ววันพรุ่งนี้นัดกันแล้ว หลังโรงเรียน จะแอบไปหานุ้ย   ทำไมต้องแอบ  เพราะว่า พ่อไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว       พ่อไม่อยากให้แม่ป้าไปหานุ้ยอีก  เพราะน้องเริ่มโต  เริ่มก้าวร้าว  ( เป็นไปตามวัย ของเด็ก ที่ขาดแม่ดูแล )   นัง แม่ใหม่ก็ เป่าหูพ่อเรื่องแม่ป้า   ก็เลยทำให้ คนสองคนที่รักกันและผูกพันธ์ กัน ต้องมา มาพบเจอกัน แบบ หลบๆ ซ่อนๆ     และ   การ   หลบซ่อนครั้งนี้เลยเป็นเหตุที่ทำให้แม่ป้า พลาดเรื่องที่ใหญ่ที่สุดไป......         ฉันกับพี่เห็นแม่ป้า เอาสร้อยคอออกมา  เรามองหน้ากัน และ ก็รู้จริงๆ ว่า แม่ป้าไม่รู้อะไรเลย     ฉันกับพี่ กอดแม่ป้า และค่อยบอกแก กับเรื่องที่เกิดขึ้น  สิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่ป้านั้น  ไม่ขอ บรรยายนะคะ  เพราะมันเกินจะพรรณาได้ สำหรับคนที่รัก คนที่เลี้ยงมากับมือ  ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้        เช้าวันเดินทางฉัน แม่ป้า พี่สาว และ พี่อี๊ด ลูกสาวคนโตของแม่ ป้าไปด้วย   เราทั้งหมดนั่ง รถประจำทาง ไป อำเภองาว   มันเป็นหนาทางที่แสนไกล  และเป็นหนทางที่เหน็บหนาว ทำไมวังเวง อย่างนี้   มาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ...   เราก้าวลงรถด้วยความ เมื่อยล้า...  ในการเดินทางครั้งนี้ มีทุกอารมณ์ ปนอยู่   มีอยู่อย่างเดียวที่ไม่มี นั่น คือ ความสุข....  ฉันมาถึงวัดที่ตั้งศพน้อง  ทุกคนที่มา ร่ำไห้ อย่าง น่าสงสารไม่แพ้กัน   เพราะ  เป็นที่น่าเสียดายอย่างที่สุดที่จะหาได้ละ      นุ้ย กำลังจะขึ้น ม.4 ในปีหน้า   กำลังจะได้สร้อยคอที่อยากได้   แต่ก็ต้องมาเสียชีวิต ซะก่อน    เพราะ ใคร .....เพราะนังคนนั้นนั่นเอง   เพื่อนบ้านเล่าให้ฟังว่า  พ่อและนังนั่น กำลังจะตั้งวง กินเหล้า กัน คงจะมีเพื่อนมาอีกมาก   นังตัวแสบใช้ให้นุ้ยไปซื้อน้ำแข็ง น้องก็ต้องไป...   ไปทั้งๆที่เพิ่งจะหัดขี่ มอเตอร์ไซด์  ไม่กี่วันนี้เอง   ทำไม พ่อไม่ห้ามล่ะ ...  ทุกอย่าง  มันเปลี่ยนไปแล้ว..... ไม่มีอะไรเหมือนเดิม น้องก็ไปตามที่เค้าใช้  ขณะที่ขี่รถอยู่นั้น   มีรถพ่วงสิบล้อ  วิ่งมาด้วยความเร็ว   ขณะที่หักเลี้ยว ซ้ายนั้น    พ่วงที่พ่วงมาด้วย มันไม่พ้นทางโค้ง      จึงตบเข้า ข้างทาง  โดยที่มีน้องฉันอยู่ ตรงนั้น พอดี   ( นึกออกมั้ยคะ  นึกตามภาพนะคะ  สมมุติ เราอยู่ ตรง กลาง สามแยก    ข้างหน้า เราเป็นทางตรง   ขวามือ เราเป็นเส้นทางไป ลำปาง     ซ้ายมือ เป็นเส้นทางไป พะเยา      ตรงไปข้างหน้าเราก็คือ  อำเภอ ร้องกวางจังหวัด แพร่       บ้าน ของพ่อ อยู่ ทางขวามือ   ของทางตรง  ที่เราอยู่  )   นุ้ย ขับรถ อยู่ ตรง ทาง มุม แพร่ง พอดี    เค้าก็เลย เรียกว่า ทางสามแพร่ง                รถสิบล้อคันนั้น ได้ตบ รถมอเตอร์ไซด์ที่น้องขับมา  ลงข้างทาง   ทันที......         รถล้มลง  ต่อหน้า คนที่ยืน รอรถโดยสาร ประจำทาง      น้องของฉันตายคาที่ทันที  ตายทั้งที่มีถุงน้ำแข็ง อยู่หน้ารถ    คิดดูเอานะคะ  ว่า น่าสงสาร แค่ไหน ......................     น้องคนกลางไม่ได้อยู่ด้วย  เพราะเค้าเรียนที่ตัวเมืองลำปาง  มีคนโทรไปบอก  น้องจึงรีบมา         ฉัน โกรธ และโมโห  เค้าทั้งสองคนมาก   ที่ทำไม ต้องเป็นน้องของฉันด้วย   ทำไมพ่อ ไม่ปกป้องน้อง   ทำไมพ่อไม่ดูแลน้อง    ทำไม  .....และทำไม  เป็นคำถามที่ไม่มีใครตอบเลย  .... ยังไม่หมดเท่านี้ค่ะ   อย่าลืม ติดตาม ตอนจบนะคะ  มาอ่านต่อกันว่า  วิญญาณนุ้ยจะเป็นยังไง และ  น่ากลัว ขนาดไหน จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 12:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องของแม่ตอนจบ   ฉันและพี่สาวนอนบ้านหลังนั้นของพ่อ   ส่วนแม่ป้า ก็กลับลำปาง   เพราะมีธุระที่ต้องจัดการที่บ้านอีกมาก     ญาติๆที่รู้ข่าวต่างก็มาจน ครบ       คืนนี้แหละ เป็นคืนที่สาม....    เป็นคืนที่คน ทางภาคเหนือ และอาจจะทุกภาคเชื่อกัน   ก็ได้ว่า วิญญาณนั้นจะกลับร่าง   แต่ วิญญาณของน้องเรานี้ กลับมาที่บ้านแทน       กลับยังไง เหรอ.....      น้องเราตายไปแล้ว   เค้าก็จะมีแม่เกิด พ่อเกิด ใหม่  คือ พ่อแม่ ของทางอีกโลก อีกภพนึง  ที่จะพาเค้าไปเกิดนั่นเอง...      แต่ไม่ใช่เกิดง่ายๆ   ต้องกลับมาเอา สิ่ง ของ สามอย่างที่เค้ากำหนดไว้ด้วย    ถ้าไม่ได้ ก็คงจะไม่ได้เกิด  เป็น แน่  ......   อย่างที่    1.กล้วยน้ำว้า       2. ไฟ        3.  น้ำ สามสิ่งนี้   พ่อเกิดแม่เกิดต้องการ     ครอบครัวของเราก็สามารถหาสิ่งที่ต้องการนี้ได้ เพราะมันไม่ใช่ของยากเลยใช่มั้ยคะ   คุณๆคงว่า อย่างนั้น ............  แต่พอถึงเวลาที่ต้องหานี่แหละ   ไม่ได้เป็นการหาไว้ล่วงหน้านะ  แต่ต้องหาตามเวลาที่เค้า จำกัด คือ ก่อนพิธีการไหว้ สตวง คือการทำกระทง ไว้ ดวงวิญญาณ นั่นเอง ...    อุปสรรค ก็มี  แต่ก็ผ่านไปได้  คุณๆ คงไม่อยากรู้ รายละเอียดมากมาย เพราะอาจจะเสีย สายตาในการอ่าน       เอาเป็นว่า ถึงตอน ระทึกละกันค่ะ         คืนนั้นหลังจากการไว้ดวงวิญญาณแล้ว   ทุกคนหลับกันหมดด้วยความเหนื่อยล้า        ฉันต้องตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก     เพราะฉันได้ยินเสียงหมาของนุ้ยเห่า.... อยู่  และก็ยังเห่าอยู่อย่างนั้น.. มานานแล้วมั้ง..   แต่ฉันไม่มีใครได้ยิน    ฉันปลุกพี่ และ น้องคนที่2ตื่น     ทุกคนก็ตื่นตามฉัน เพราะว่า หมาที่ร้องเห่า หอน นั้น นั่นเป็นเสียงหมาของนุ้ยนี่นา          หมาอยู่ไหน...    ทุกคนพยายามมองหา ในความมืด  ฉันพยายามตามหาเสียงของมันว่าอยู่ที่ไหน  ให้ตายสิ..   นังแคสเปอร์ อยู่กลางถนนได้ไง ...     ( หน้าบ้านของฉันเป็นถนน  ซูเปอร์ ไฮเวย์ ใหญ่ )   ใครที่อยู่ทางเหนือจะรู้จักดีว่า ถนนเส้นนี้ มีรถวิ่งตลอด 24 ชั่วโมง เพราะเป็นเส้นทางหลัก    หมาออกไปข้างนอกได้ยังไง....   ฉันโวยวายขึ้นมา  ใครเอาหมาเข้ากรง...   ทำไมไม่ดูให้เรียบร้อย     น้องสาว ฉันบอกว่า เค้าเป็นคนจัดการเอง   แต่น้องบอกว่า มีกุญแจไขปิดล็อคกรงด้วยนะ ....    นั่นสิ แล้วหมาออกมาได้ยังไง....         พ่อบอกว่า  นุ้ยมั้งลูก     นุ้ยเหรอ.... นุ้ยจะเอาออกมาได้ไงพ่อ   น้องเสียแล้วนะ ฉันค้านขึ้นมา    ย่าก็บอกว่า อาจเป็นไปได้ เพราะ แคสเปอร์ ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่นุ้ยรักเหมือนกัน      ฉันไม่สนใจคำพูดใครๆทั้งสิ้น   ตัดสินใจวิ่งออกจากบ้านไปตามเอาหมากลับมา    เพราะกลัวรถชนมัน       คืนนี้    เดือนมืดมาก    ฉันมองไม่ค่อยเห็นอะไร เพราะในสมัยนั้น ไฟ ข้างทาง มีน้อยเหลือเกิน  และก็ไม่แน่ใจว่า ปัจจุบัน มีอะไรดีขึ้นบ้าง              เห็นแล้วค่ะ    มันอยู่กลางถนน โชคดีที่ช่วงเวลนั้น ไม่รถผ่านมา.... แคสเปอร์กลับบ้านเร็วๆ    ฉันร้องตระโกนเรียกมัน  และพยายามวิ่งไปหามัน ...     ทำไมยิ่งวิ่ง มันยิ่งอยู่ไกล ล่ะ     หมาก็ยิ่งวิ่งหนีไปอีก ....     ฉันใจคอไม่ดีแล้ว เริ่ม ร้องไห้  พูด พล่ามอยู่คนเดียว เพราะไม่มีใครวิ่งทันฉันเลย      เปอร์  กลับบ้านเราน้า  เปอร์     ฮือ... ร้องไห้ไปด้วยวิ่งไปด้วย    นุ้ย   หนู พี่ขอร้องลูก อย่าเอาเปอร์ไปนะ    นุ้ย มาหาพี่นะ   มาเอาพี่ไปอยู่ด้วย    ไม่ต้องเอาเปอร์ไปนะลูก  เอาพี่ไปนะ   เราไปอยู่ด้วยกันน้านุ้ยน้า           ฉันขาดสติไปแล้ว  วิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อจะไปแทนที่ หมาตัวนั้น  ไม่อยากให้มันไปอยู่กับนุ้ย   ฉันอยากไปอยู่ กับน้องมากกว่า      ทุกคนเห็นฉันวิ่ง หายไปในความมืดก็ออกตาม            ฉันเห็นหมาแล้ว อยู่ตรงหน้านี่เอง  ฉันพยายามอุ้มมัน   แต่ทันใดนั้น ก็มีแสงสว่าง ดวงโต มุ่งหน้ามาที่ฉัน  ฉันมองไม่เห็นอะไรแล้ว  นอกจากแสงจ้าที่อยู่ตรงหน้า        คุณคะ มันเหมือนภาพ สโลโมชั่นมาก  ทุกอย่างมันเห็น ต่อหน้าต่อตา  สิ่งที่ฉันเห็น  คือนุ้ย  ยืนกลางแขนทั้งสองข้าง กลางแสงสว่างจ้านั้น    แล้ว ก็ เหมือนมี อะไรมาผลักฉันลง ข้างทาง   ฉันล้มลง  เนื้อตัวมีแต่ฝุ่น   แคสเปอร์มันอยู่ในอ้อมแขนฉันได้ไง  หมาโดดมาตอนไหน         นุ้ยล่ะ....   แล้วนุ้ยไปไหน....    ฉันลุกขึ้นได้   ร้องตระโกนเรียกน้อง ให้กลับมา   ร้องไห้ แทบจะขาดใจใ...   ขอร้องให้น้องกลับมาให้เห็นอีก.....          พ่อ และทุกๆคน วิ่งมาถึง   พี่สาวฉันกอดฉันแน่น  แล้วทุกคนก็ถามว่าเป็นไงลูก เป็นอะไรบ้าง เจ็บมั้ย     .....ฉันงง  ทุกคนก็พาฉันเข้าบ้าน แคสเปอร์ก็อยู่ในที่ของมันแล้ว    ย่าและพ่อ เล่า ว่า     เห็นฉันวิ่งออกไป กลางถนน  จู่ ก็วิ่งไป ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร  ใครพูดก็ไม่ฟัง วิ่งไปที่ถนนอย่างเดียว      แล้วทุกคนก็ตกใจ  เพราะเห็นรถ สิบล้อพ่วง  วิ่งตรงมาที่ฉัน   แล้วก็วิ่งต่อไป           สิ่งที่ทุกคนเห็น เค้าคิดว่า เอาอีกแล้ว ประวัติศาสตร์ ซ้ำรอย อีกแล้ว  ทั้งพี่ทั้งน้องแน่เลย       คุณๆคะ .....สิ่งที่ทุกคนเห็น กับสิ่งที่ฉันเห็นมันต่างกัน คนละเรื่อง  ไม่มีใครเห็นนุ้ย   ไม่มีใครเห็น หมาอยู่กลางถนน ไม่มีใครเห็นจริงๆ ....       จนแล้วจนเล่า  จนบัดนี้ ก็ไม่มีใครรู้ใครเห็นอะไรเลย   นอกจากเห็นฉันโดนรถทับแล้วรถก็วิ่งไป               คุณคะ ฉันยังอยู่  ยังไม่ตาย  ยังมีลมหายใจอยู่มาเล่าเรื่องนี้ได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันนั้น  มันคืออะไร..  เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ  ไม่ว่า เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน  มันยังตาตรึงอยู่ในความทรงจำของฉัน คนนี้        และไม่ว่าจะนานแค่ไหน     ฉันก็ยังคิดถึงพวกเค้าอยู่เสมอ    และยังมีการตายเกิดขึ้นในชีวิตของพวกเราที่เหลืออยู่    ไม่ว่าจะเป็นคนอื่น หรือคนในครอบครัว ก็ตาม สิ่งนี้คือ สิ่งที่เราเลี่ยงหนีไม่ได้     ไม่ว่าคุณจะยากดี มีจนซักขนาดไหน  ไม่มีใครหนีได้ซักคน    เรื่องที่เกิด     แม่น้องฆ่าตัวตาย  เนื่องจาก ภาระ หนี้สิน  ที่ทั้งตน และ คนอื่น ก่อไว้ให้  คนอื่น  ใช่ค่ะ  หนี้สินมาจากการค้ำประกันคนอื่น   มันพอกพูนทวีคูณขึ้นไม่มีวันหยุด     พ่อไม่ค่อยมีเวลาดูแลพวกเรามาตั้งแต่เด็กแล้ว ส่วนใหญ่เป็นหน้าที่รับผิดชอบของแม่   คิดดูสิคะ ว่ามันหนักหนาแค่ไหน      ทำไมแม่จึงฆ่าตัวตาย ด้วยการยิงปืน ปกติ แม่จะยิงปืนเฉพาะเวลาโมโห และต้องไม่มีลูกอยู่ในบ้านด้วย  แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า ว่า แรงโมโหของแม่ครั้งนี้พรากเราทั้งคู่ไปเพราะความโมโห พ่อ ที่ตบตี แม่ ฉันคิดว่า คงมีอีกมากมายปัญหา ที่ไม่มีใครรู้ นอกจาก พ่อ กับแม่ค่ะ     การตายของนุ้ย... นั้น ตำรวจ ดำเนินคดี กับคนขับรถในข้อหา ขับรถโดยประมาทและทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิต   ดัดแปลงรถไม่ถูกตามที่กฏหมายกำหนด   อีกข้อหานึง ที่น่าเจ็บใจ.......  มียาม้าไว้ครอบครองเพื่อเสพย์  และเค้า ก็เสพย์ยาในขณะ ขับรถชนน้องฉันด้วย    เรื่องคดีฉันไม่ได้สืบเนื่อง เป็นเรื่องของพ่อ ( สมัยก่อน ยังเรียก ยาม้า อยู่ค่ะ )   บ้านหลังที่พ่อกับนัง แม่ใหม่อยู่นั้น  เป็นบ้านที่ มีเจ้าของอยู่แล้ว   เค้าขายต่อ  แต่เค้า ไม่สามารถ ขายวิญญาณที่ สิงสถิตในบ้านนั้นได้     นั่น หมายความว่า....บ้านหลังนั้นมีวิญญาณ    วิญญาณของลูกสาวเจ้าของบ้านผูกคอตาย   ในห้องที่ฉันกับพี่สาวนอนพัก ในวันไปงานศพนั่นเอง ต่อมาไม่กี่ปี  ลูกชายของ อา  ที่มีหน้าตาและ นิสัยใจคอเหมือนนุ้ย  นั่งก็เหมือน  กินก็เหมือน   มือไม้เหมือนกันหมด   ทุกอย่างเหมือนนุ้ย หมด ยกเว้น เป็นผู้ชาย   ก็มาเสียชีวิตลง ที่บ้านหลังนั้นเช่นกัน  หลานคนนี้ พ่อกำลังจะขออา เพื่อมาเป็นลูกบุญธรรม  แต่ก็มาตายซะก่อน             เด็กคนนั้น อายุยังไม่ถึง3ขวบดีเลย  เค้า มาตายที่บ้านนั้น   นุ้ยก็มาตายที่บ้านั้น    แม่ฉัน  น้องฉัน  หลานฉัน ก็มาตาย  ในเวลา ห้วงชีวิตที่เค้ามาผูกพันธ์ กับพ่อของฉัน  ทุกคนที่มาผูกพันธ์กัน ก็มาตายกันหมด   หลายตาย ด้วยการจมน้ำตาย      อาจเป็นผล ของการจองเวร จองกรรม   หรือเปล่า ฉันไม่อาจจะตอบอะไรได้มาก   เพราะมันยังไม่ถึงเวลาของฉัน ถ้าถึงวันนั้น ฉันอาจจะตอบคำถามที่คุณๆ สงสัยได้..........     การที่เรารักใคร  เราจงรักเค้าด้วยการให้ ให้ในสิ่งที่เรารักให้ในสิ่งที่ดีที่สุด   เท่าที่เราจะหาได้     เพราะถ้าเวลาของเค้า   หมด      คุณจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจว่า  ยังม่ได้ทำอะไรให้เลย     จงให้สิ่งที่คุณรักเสียตั้งแต่วันนี้  ก่อนที่จะไม่มีคนรักให้รัก     จงทำดีเพื่อบุญกุศลของตนเอง   และคนที่ล่วงลับไปและ  ขอให้เป็นคนดี สร้างประโยชน์แก่สังคม  แล้ว สังคมจะรักคุณ  จงทำดี กับพ่อแม่  จงรักเค้าให้มากๆ     ก่อนที่คุณจะไม่มีใครให้รัก........... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 12:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จบแล้วค่ะ.... ขอโทษนะคะ คุณผู้อ่านที่เรื่องราวมันยาว และ ตัวหนังสือมันเยอะไปหมดจนน่าปวดตา   แต่ด้วยใจจริง เจฉ่ายอยากให้ทุกคน หันกลับไปมองคนที่รักของคุณ ว่าคุณได้ทำอะไรเพื่อคนที่คุณรักแล้วหรือยัง..... .จะได้ไม่เสียใจภายหลังไงคะ....... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 8 ส.ค. 49 13:00:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยังไงก็ยังมี....แม่หนอน...นะจ๊ะ ยังคิดถึงเสมอ ถึงจะไม่ค่อยได้คุยกัน จากคุณ : หนอนสายตายาว - [ 8 ส.ค. 49 18:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยาวแต่ก็อ่านจนจบ ขอบคุณครับ... จากคุณ : superbat - [ 8 ส.ค. 49 20:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ้ว... ยาว.. จาง..... >_< จากคุณ : freeek!!! - [ 11 ส.ค. 49 08:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 555555555555555555   ทนอ่าน กันหน่อยนะคะ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 11 ส.ค. 49 11:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาแปะจองไว้ก่อนอยู่บ้านคนเดียวไม่กล้าอ่าน บรรยากาศฝนตกยะเยือกด้วย จากคุณ : แฟรี่พิ้งค์ (แฟรี่พิ้งค์) - [ 11 ส.ค. 49 21:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 19 วันแม่ ผ่านไป  ยังไง ก็ยังคิดถึงแม่ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 14 ส.ค. 49 01:12:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาจองไว้ก่อน แล้วค่อยมาอ่าน เพราะว่า ตอนนี้ งานยุ่งมากเลย จากที่เคย เข้ามาอ่านทุกวัน กลายเป็น ไม่มีเวลาจะอ่าน เดี่ยวหมด ลูกค้า จะมาอ่านอีกที     วันแม่ ได้หอมแม่หนึ่งที เขิลจัง จากคุณ : ทะเลยิ้ม - [ 14 ส.ค. 49 14:02:18 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สุขสันต์ วันแม่  กันถ้วนหน้าเลยค่า.... ยกเว้น เจฉ่าย   ฮือ  ฮือ...... คิดถึงแม่ค่า จากคุณ : เจฉ่าย - [ 15 ส.ค. 49 01:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ถามคุณเจฉ่ายหน่อยค่ะ เป็นเรื่องเล่าใช่ไหมคะ อ่านไปมาเข้าใจว่าเป็นเรื่องจริงค่ะ เขียนได้ดีมากค่ะ สามารถทำหนังสือขายได้เลยนะคะ ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวที่มีข้อคิดดีๆ จากคุณ : คนชอบอ่าน (Jintawanee) - [ 17 ส.ค. 49 17:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ที่ เล่า มาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เจ้าค่ะ.......... จากคุณ : เจฉ่าย - [ วันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ 01:27:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อุ่ย...เงียบจังน้อ..... จากคุณ : เจฉ่าย - [ 21 ส.ค. 49 01:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาแล้วค่า จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 23 ส.ค. 49 11:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เย้................. สวัสดีค่ะคุณแมวน้อยสีน้ำตาล จากคุณ : เจฉ่าย - [ 25 ส.ค. 49 14:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านจบแล้วค่ะ เป็นเรื่องจริงที่ทั้งเศร้า แล้วก็ทั้งน่ากลัวด้วย ขอบคุณค่ะ *^V^* จากคุณ : ริญดา - [ 28 ส.ค. 49 13:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่าน  ว่าแต่ คุณเมฆครึ่งฟ้าครึ่งฝน เข้ามาอ่านละยังคะ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 30 ส.ค. 49 13:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 29 บางเรื่องราว ก็เอาไว้เป็นอุทาหรณ์ สอนใจได้นะคะ อย่างเจฉ่าย เวลา ทำอะไร ไม่ได้ดั่งใจคิด ก็จะนึกถึงแม่ไว้ก่อน  เวลาท้อแท้ เหนื้อย เหนื่อย ...จะนึกถึงแม่ และ ผู้ มีพระคุณที่เลี้ยงดูเรามา     เหมือนเป็นการสร้างกำลังใจ ให้ตัวเราเองด้วย    นั่น ก็ทำให้ มีแรงฮึดสู้ได้น้า................ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 13 ก.ย. 49 02:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 30 น่ากลัวจังค่ะ แต่ก็ได้ข้อคิดเหมือนกัน จากคุณ : อยากเป็นไกด์ ใครช่วยที - [ 21 ก.ย. 49 21:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณนะคะ ที่เจฉ่ายมีประโยชน์ให้เพื่อน และพี่ ได้รับข้อคิดดีๆได้บ้าง    ดีใจค่ะ จากคุณ : เจฉ่าย - [ 22 ก.ย. 49 01:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แวะมาเยี่ยมจ้า ^_^ จากคุณ : อริสโตเติล - [ 11 ต.ค. 49 12:55:51 ]