ความคิดเห็นที่ 1 เคยมีคนพยายามแย้ง ว่าหลักศิลาจารึกเป็นของปลอม เนื่องจากถูกสร้างมาในขณะที่ประเทศไทยกำลังสร้างชาติ แต่บางคนก็เถียงว่าเป็นของจริง จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ข้อสรุป เพียงแต่ว่าแนวโน้มที่จะเป็นของปลอมมีสูงมาก อาจารย์บางท่านได้ออกมาโต้แย้งว่าเป็นของปลอม แต่ก็ทำให้ชาวสุโขทัยซึ่งถือว่าตัวเองเป็นเจ้าของศิลาไม่พอใจเป็นจำนวนมาก ถึงขั้นลุกฮือออกมาต่อต้าน แต่พออาจารย์ถามไปว่า มีใครอ่านศิลาออกกันมั่ง ฝ่ายต่อต้านก็เงียบไปเลย จากคุณ : Izawath - [ 24 ม.ค. 50 20:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันที่ 01 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2547 ปีที่ 25 ฉบับที่ 04 รายงานพิเศษ ชัชวาล ปุญปัน ภาควิชาฟิสิกส์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ข้อสงสัย การตรวจพิสูจน์ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ด้วยวิธีวิทยาศาสตร์ จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องนี้ กลับมาเป็นประเด็นสาธารณะอีกครั้งหนึ่ง เมื่อองค์การยูเนสโกประกาศยกย่องให้ศิลาจารึกหลักที่ ๑ เป็น "มรดกแห่งความทรงจำโลก" มีข้อโต้แย้งถกเถียงปรากฏในหน้าหนังสือพิมพ์อีกครั้งในเดือนกันยายน ๒๕๔๖ ที่ผ่านมา แน่นอนว่า เหตุผลจากการตรวจพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ก็ถูกนำมาอ้างอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครร่วมถกในประเด็นนี้ด้วย ผมเพิ่งมาสนใจเอาเมื่อเกิดกรณีมรดกแห่งความทรงจำโลกนี้เอง ว่าประเด็นการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์นั้นเป็นอย่างไร? พยายามตามหางานพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ ก็ได้จากบทความตีพิมพ์ในนิตยสารศิลปากรดังกล่าวเพียงบทความเดียว ดังนั้นข้อสงสัยทั้งหมดของผม จะอิงจากผลการพิสูจน์ที่ตีพิมพ์เมื่อปี ๒๕๓๔ ฉบับนี้ เป็นหลัก หลังจากที่ได้ศึกษางานวิจัย การตรวจพิสูจน์ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ด้วยวิธีวิทยาศาสตร์ เท่าที่ผมพอจะจับประเด็นต่างๆ ได้แล้ว ผมพบว่าจริงๆ แล้วการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ยังมิได้จบดังที่เข้าใจกัน คือเข้าใจว่า พิสูจน์ได้แล้วว่าพ่อขุนรามคำแหงเป็นผู้สร้าง แต่ที่จริงไม่ใช่เช่นนั้น ขอให้ดูบทสรุปประโยคต่อจากที่ยกมาข้างบน "แต่ทั้งนี้ มิได้หมายความว่า จะเป็นการยืนยันว่า ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ทำขึ้นในสมัยพ่อขุนรามคำแหง อาจจะเป็นช่วงระยะเวลาใดเวลาหนึ่งในสมัยสุโขทัยก็ได้" จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "การศึกษาวิจัยด้วยวิธีนี้ มิได้เป็นการกำหนดอายุของศิลาจารึก แต่เป็นการเปรียบเทียบริ้วรอย และองค์ประกอบที่ผิวที่เปลี่ยนแปลงไป เนื่องจากกระบวนการสึกกร่อน ผุพัง สลายตัวของศิลาจารึกหลักที่ ๑ เทียบกับศิลาจารึกหลักอื่นๆ ของสุโขทัย และศิลาจารึกของรัตนโกสินทร์ (ถ้ามี) เป็นที่น่าเสียดายที่ยังค้นไม่พบศิลาจารึกหรือวัตถุโบราณสมัยรัตนโกสินทร์ที่ทำด้วยหินทรายแป้งชนิดเดียวกันนี้ จึงยังไม่สามารถเปรียบเทียบให้เห็นข้อแตกต่างอย่างชัดเจน" (หน้า ๑๐๑) ในการตรวจสอบนั้น ผู้วิจัยใช้ศิลาจารึกและโบราณวัตถุที่ทำจากหินทรายแป้ง (Calcareous siltstone) เช่นเดียวกับหลักที่ ๑ มาเป็นตัวเปรียบเทียบ คือ ศิลาจารึกหลักที่ ๔๕, ศิลาจารึกหลักที่ ๓, ศิลาจารึกภาษามคธ และภาษาไทย กล่าวถึงชีผ้าขาวเพสสันดร ตัวอักษรสมัย พ.ศ. ๑๙๐๐ และพระแท่นมนังคศิลาบาตร ผมเห็นว่า การยังไม่พบศิลาจารึกที่ทำในสมัยต้นรัตนโกสินทร์ จากหินชนิดเดียวกันกับศิลาจารึกหลักที่ ๑ มาตรวจสอบเปรียบเทียบแบบเดียวกันนั้น เป็นสิ่งสำคัญมาก เพราะตราบใดที่ยังไม่สามารถพิสูจน์ว่ามันแตกต่างอย่างไร ข้อพิสูจน์ว่าเหมือน ก็ยังเลื่อนลอยไม่หนักแน่น กล่าวคือ ผลการวิจัยที่ว่า ริ้วรอยที่เกิดจากการสึกกร่อน ผุพัง สลายตัวของผิวหิน ระหว่างศิลาจารึกหลักที่ ๑ คล้ายคลึงกับศิลาจารึกหลักที่รู้แน่ๆ ว่าทำในสมัยสุโขทัย แล้วจึงมาสรุปว่า น่าจะทำในสมัยสุโขทัย ไม่ใช่รัตนโกสินทร์ตอนต้น แต่กลับไม่มีริ้วรอยการสึกกร่อนจากจารึกที่ทำในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นมาเทียบนั้น เท่ากับว่าการศึกษาวิจัยยังทำไม่เสร็จ จึงไม่ควรสรุปว่า "...ดูจะเป็นไปไม่ได้ที่ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ถูกทำขึ้นในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น..." หากจะสรุปโดยเคร่งครัดในหลักฐานควรจะบอกว่า "ยังตอบไม่ได้ว่าสร้างในสมัยใด จนกว่าจะมีหลักฐานอื่นๆ นอกจากสมัยสุโขทัย มาตรวจสอบเสียก่อน" เป็นต้น เพราะถ้ามีศิลาจารึกหินทรายแป้ง ที่ทำในยุครัตนโกสินทร์ตอนต้นมาเทียบแล้วเกิดพบว่าคล้ายกับศิลาจารึกหลักที่ ๑ ขึ้นมาอีก ย่อมเกิดคำถามแน่นอน จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ในเรื่องศิลาจารึก เป็นเรื่องของระยะเวลาที่ยาวนานเป็นร้อยเป็นพันปี จะทำแบบในห้องทดลองไม่ได้ นั่นคือ จนถึงปัจจุบัน ยังไม่มีวิธีการทางวิทยาศาสตร์ใดๆ ที่จะสามารถวัดอายุของการจารึกลงบนศิลาว่าจารึกลงเมื่อใดโดยตรงได้* วิธีที่จะหาอายุ มักจะเป็นการหาร่องรอยของการผุพังอยู่กับที่ (Weathering) ซึ่งอาจจะพอเป็นร่องรอยในการวิเคราะห์ได้บ้าง แต่ไม่สามารถระบุเวลาที่แน่นอน ส่วนใหญ่มักจะใช้วิธีเปรียบเทียบกับการผุพังของศิลาจารึกที่ทำจากหินชนิดเดียวกันและอยู่ในสภาพแวดล้อมเดียวกันมาตลอดระยะเวลาหลายร้อยหลายพันปีนั้น ดังนั้นรายงานการตรวจพิสูจน์ฉบับนี้จึงระบุสิ่งที่ไม่สามารถทำได้ดังต่อไปนี้ "แต่ถ้าจะให้พิสูจน์ว่าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ทำขึ้นหลังจากศิลาจารึกหลักอื่นๆ ของสุโขทัย เป็นเวลานานเท่าใด คงจะพิสูจน์ไม่ได้..." และ "บอกไม่ได้ว่าหินนั้นๆ ถูกสกัดมาใช้งานเมื่อใด" (หน้า ๘๘) เพราะในเรื่องการกำหนดอายุของหินด้วยวิธีทางธรณีวิทยานั้น จะบอกเพียงอายุของหินที่ใช้ทำศิลาจารึกว่าเกิดขึ้นมากี่ร้อยล้านปีมาแล้ว แต่บอกไม่ได้ว่าถูกสกัดมาใช้เมื่อใด นี่คือขีดจำกัด จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สงสัยการพิสูจน์ ทางวิทยาศาสตร์ ดังได้กล่าวแล้วว่าผู้วิจัยศึกษาเปรียบเทียบริ้วรอยที่เกิดจากการสึกกร่อน และองค์ประกอบทางเคมีบนผิวของศิลาจารึกสมัยสุโขทัย กับศิลาจารึกหลักที่ ๑ โดยอาศัยหลักที่ว่าหินที่อยู่กลางแจ้งเป็นเวลานานหลายร้อยปี ย่อมสึกกร่อนมากกว่าหินที่อยู่กลางแจ้งเป็นเวลาสั้นๆ หรืออาจไม่ได้อยู่กลางแจ้งเลย ผู้วิจัยได้ตั้งสมมติฐานไว้ดังนี้ "ถ้าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ทำขึ้นในสมัยสุโขทัย จะมีระยะเวลาที่ถูกทอดทิ้งอยู่กลางแดดกลางฝนเป็นเวลานานกว่า ๕๐๐ ปี ก่อนที่จะถูกเคลื่อนย้ายมาเก็บรักษาในกรุงเทพฯ และการที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพบศิลาจารึกหลักนี้โดยง่ายภายในระยะเวลาอันสั้น แสดงว่าขณะที่ถูกพบ ศิลาจารึกหลักนี้ไม่ได้อยู่ใต้ดิน และอาจจะไม่เคยอยู่ใต้ดินเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นผิวของศิลาจารึกหลักที่ ๑ น่าจะมีริ้วรอยที่เกิดจากการสึกกร่อน เนื่องจากสภาวะแวดล้อมทางธรรมชาติและการเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบทางเคมี ใกล้เคียงกับศิลาจารึกหลักอื่นๆ ที่ทำขึ้นในสมัยสุโขทัย โดยมีข้อแม้ว่าต้องเป็นหินชนิดเดียวกัน มีองค์ประกอบทางเคมีใกล้เคียงกัน และอยู่ในสภาพแวดล้อมคล้ายคลึงกัน แต่ถ้าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ถูกทำขึ้นในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ประมาณ ๑๕๐ ปีมาแล้ว หลังจากทำเสร็จไม่นานก็นำมาเก็บรักษาในที่ร่มมาโดยตลอด เพราะฉะนั้น ริ้วรอยการสึกกร่อน และองค์ประกอบทางเคมีบนผิวของศิลาจารึกหลักนี้ย่อมจะแตกต่างจากศิลาจารึกหลักอื่นๆ ที่ทำขึ้นในสมัยสุโขทัย ซึ่งถูกทอดทิ้งอยู่กลางแจ้งเป็นเวลานานหลายร้อยปีอย่างแน่นอน" จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากสมมติฐานที่ผมยกมา มีข้อน่าสังเกตกรณีที่ผู้วิจัยตั้งโจทย์ว่า ถ้าจารึกหลักที่ ๑ ทำในสมัยสุโขทัย ก็น่าจะอยู่กลางแดดมา ๕๐๐ กว่าปี และตอนที่พระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎไปพบนั้น ก็พบได้โดยง่าย น่าจะอยู่บนดิน ฉะนั้นผิวของศิลาจารึกน่าจะมีริ้วรอยการสึกกร่อนและการเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบทางเคมี ใกล้เคียงกับศิลาจารึกหลักอื่นๆ ที่ทำโดยหินชนิดเดียวกัน และรู้แน่ว่าทำในสมัยสุโขทัยเช่นกัน แต่ถ้าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ทำในต้นรัตนโกสินทร์ เมื่อดูประวัติการพบก็น่าจะอยู่กลางแดดไม่กี่ปี ก็นำมาไว้ในร่ม ดังนั้นริ้วรอยการเสื่อมสลายจะต้องแตกต่างจากศิลาจารึกสุโขทัย ต่อสมมติฐานเช่นนี้ ผมสงสัยว่า อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับหินนั้น การบอกความเปลี่ยนแปลงของริ้วรอยที่เกิดจากการสึกกร่อน จะบอกช่วงห่างของระยะเวลาได้แค่ไหน จึงเห็นความแตกต่างได้ ประเด็นก็คือ ปรากฏการณ์การผุพังอยู่กับที่ มีลักษณะไม่เป็นเชิงเส้น (Non-linear) คือ มีความสัมพันธ์กับองค์ประกอบต่างๆ แบบไม่ตรงไปตรงมา และตัววัตถุคือหินนั้น ไม่เป็นสารเนื้อเดียวกัน (Heterogeneous) ด้วยเหตุนี้จึงยากที่จะบอกว่า การผุพังแปรผันตรง กับเวลา กล่าวคือ เป็นไปได้หรือไม่ ที่เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง การเปลี่ยนแปลงของแต่ละหลัก จะเข้าใกล้กันมากขึ้น จนไม่สามารถบอกความแตกต่างได้ จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:41:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยกตัวอย่างเช่น เมื่อทำจารึกบนหินมาหลักหนึ่งแล้ว ต่อมาอีก ๑๐ ปี ทำอีกหลักหนึ่งด้วยหินชนิดเดียวกัน ถ้าตรวจพิสูจน์ในขณะนั้น ย่อมจะเห็นความแตกต่างระหว่างสองหลักได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ๓๐๐ ปี จารึกทั้งสองหลัก มีอายุ ๓๑๐ ปี และ ๓๐๐ ปี จะเริ่มบอกความแตกต่างไม่ได้ว่าหลักนี้อายุ ๓๑๐ ปี อีกหลักอายุ ๓๐๐ ปี ประเด็นของผมก็คือ เป็นตัวเลขอะไรที่จะเริ่มบอกไม่ได้ เช่น ๓๕๐ ปี กับ ๒๐๐ ปี หรือ ๕๐๐ ปี กับ ๒๐๐ ปี นี่คือความไม่เป็นเชิงเส้นของกระบวนการผุพัง เพราะฉะนั้น ในช่วงของเวลาแค่เป็นร้อยปี อาจไม่แตกต่างกันก็ได้ ถ้ายังไม่มีเครื่องมือหรือวิธีการที่แม่นยำพอจะแยกความแตกต่างนั้นได้ นี่คือข้อสงสัยของผม ประเด็นต่อมาก็คือ ในสมมติฐานของผู้วิจัยที่บอกว่า ถ้าจารึกหลักที่ ๑ ทำขึ้นในสมัยสุโขทัย จะมีระยะเวลาถูกทอดทิ้งอยู่กลางแดดกว่า ๕๐๐ ปี เพราะการที่ไปพบได้โดยง่ายก็แสดงว่า ไม่ได้อยู่ใต้ดิน และอาจไม่เคยอยู่ใต้ดินเลย ตรงนี้ผมเห็นว่า ไม่สามารถสรุปเช่นนี้ได้ ระยะเวลา ๕๐๐ ปี เป็นระยะเวลาที่ยาวนาน จนไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันอยู่ในสภาพอย่างไรมาบ้าง รู้เพียงแต่ว่า ไปพบอยู่บนดินเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๖ เท่านั้น (ประวัติการค้นพบศิลาจารึกหลักที่ ๑ ก็ยังเป็นข้อถกเถียงอยู่ว่าพบจริงหรือไม่ แต่เนื่องจากเป็นประเด็นทางประวัติศาสตร์ จึงขอยกไว้ก่อน ไม่นำมากล่าวในที่นี้) จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 การตั้งสมมติฐานแบบนี้ จึงดูเป็นการเจาะจงที่จะให้เงื่อนไขว่า อันหนึ่งอยู่กลางแดดกลางฝนกว่า ๕๐๐ ปี ส่วนอีกอันหนึ่ง ถ้าทำในสมัยต้นรัตนโกสินทร์ก็ต้องอยู่ในร่มมาเป็นเวลา ๑๕๖ ปี ก่อนทำวิจัย อย่างไรก็ตาม เมื่อผมดูภาพศิลาจารึกหลักที่ ๑ กับหลักที่ ๓ และหลักที่ ๔๕ แล้ว กลับพบว่า จารึกหลักที่ ๑ ดูใหม่กว่าและสมบูรณ์กว่าอีกสองหลักมากทีเดียว ข้อสงสัยต่อมาก็คือ การเสนอผลจากการถ่ายภาพด้วยกล้องจุลทรรศน์แบบต่างๆ แล้วเปรียบเทียบภาพถ่ายนั้น ภาพส่วนหนึ่งใช้กล้องจุลทรรศน์แบบโพลาไรซ์ เพื่อดูความแตกต่างของปริมาณแคลไซต์ที่ผิวหิน กับส่วนที่อยู่ด้านในของผิวนั้น โดยเรียกผิวที่อยู่ด้านนอกโดนแดดลม สัมผัสกับสภาพแวดล้อมภายนอกว่า ด้านที่expose และเรียกด้านในถัดเข้าไป ด้านที่ยังไม่สัมผัสกับสภาพแวดล้อมว่า ด้านที่ไม่ถูก expose แล้วนำเสนอ ทั้งของจารึกหลักที่ ๑, ๓, ๔๕ และหลักที่กล่าวถึงชีผ้าขาวเพสสันดร ให้เห็นถึงการลดลงของปริมาณแคลไซต์ ระหว่างผิวที่ expose กับไม่ expose ซึ่งเมื่อผมสังเกตดูก็เห็นว่ามันลดลง แต่ขณะเดียวกันภาพของแต่ละหลักก็มีลักษณะเฉพาะของตนเอง จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 การทดลองที่ถือว่าสำคัญอีกวิธีหนึ่งของงานวิจัยนี้ ก็คือ การใช้เครื่อง Energy Dispersive X-rays Spectrometer มาตรวจวิเคราะห์ปริมาณแร่ธาตุบนผิวของตัวอย่าง ทั้งส่วนที่ expose และ ไม่ได้ expose โดยอาศัยหลักที่ว่า เมื่อยิงลำแสงอิเล็กตรอนจากกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราดไปยังผิวของตัวอย่าง ลำแสงอิเล็กตรอนจะทำให้เกิดรังสีเอกซ์ (X-ray) ที่มีพลังงานต่างๆ ขึ้นอยู่กับชนิดของธาตุที่เป็นองค์ประกอบ ซึ่งเมื่อวัดพลังงานของรังสีเอกซ์ที่เกิดขึ้น จะสามารถคำนวณหาปริมาณแร่ธาตุที่เป็นองค์ประกอบบนจุดเล็กๆ แต่ละจุดบนตัวอย่างได้ เมื่อผู้วิจัยเปรียบเทียบผลการวิเคราะห์หลายๆ จุดบนตัวอย่างแต่ละตัวอย่าง แล้วหาค่าเฉลี่ย ก็พบว่า ผิวของศิลาจารึกหลักที่ ๑ หลักที่ ๓ หลักที่ ๔๕ และหลักที่กล่าวถึงชีผ้าขาวเพสสันดร ด้านที่ expose ต่อสภาวะแวดล้อม มีปริมาณแร่และธาตุ แตกต่างจากด้านที่ไม่ expose ในสัดส่วนที่ผู้วิจัยระบุว่าใกล้เคียงกันทั้ง ๔ หลัก ดังนี้ จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 - ปริมาณซิลิกอน (Si) และซิลิกา (SiO2) ซึ่งเป็นองค์ประกอบของแร่ควอตซ์ ที่ผิวด้านนอกของตัวอย่าง สูงกว่าด้านใน (ที่ไม่ expose) ประมาณ ๓-๑๐% - ปริมาณอะลูมิเนียม (Al) และอะลูมินา (Al2O3) ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของแร่เฟลด์สปาร์และแร่คลอไรด์ ที่ผิวด้านนอกของตัวอย่าง ต่ำกว่าด้านใน ประมาณ ๒-๑๐% - ปริมาณแคลเซียม (Ca) และแคลเซียมออกไซด์ (CaO) ซึ่งเป็นองค์ประกอบหลักของเนื้อประสาน ที่ผิวด้านนอกต่ำกว่าด้านใน ประมาณ ๓-๑๐% จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมเห็นว่าประเด็นนี้น่าสนใจ กล่าวคือ ผู้วิจัยพยายามบอกว่าทั้งหลักที่ ๑, หลักที่ ๓, หลักที่ ๔๕ และหลักที่กล่าวถึงชีผ้าขาวเพสสันดร มีสัดส่วนการเพิ่มและลดของแร่ธาตุบางตัว ในลักษณะเดียวกัน จึงน่าจะบอกได้ว่า ทั้ง ๔ หลัก ทำในสมัยเดียวกัน คือสมัยสุโขทัย แต่ผมสงสัยวิธีการสรุปแบบนี้ กล่าวคือ เป็นที่ทราบกันดีว่า ศิลาจารึกหลักที่ ๔๕ ที่เรียกว่า ศิลาจารึกปู่ขุนจิดขุนจอดนั้น หน่วยขุดแต่ง กองโบราณคดี กรมศิลปากร "ขุดพบ" ได้ที่ริมเสาเบื้องขวาหน้าวิหารกลาง ด้านหลังของวิหารสูง ในวัดมหาธาตุ จังหวัดสุโขทัย เมื่อพุทธศักราช ๒๔๙๙ นั่นคือหลักที่ ๔๕ จมดินมานานเท่าใดไม่ทราบ เพิ่งขุดขึ้นก่อนจะตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์ ในปี พ.ศ. ๒๕๓๒ แค่ ๓๓ ปี เท่านั้น แต่ผลการตรวจยังไปใกล้เคียงกับหลักที่ ๑ ซึ่งสมมติฐานบอกว่า ถ้าสร้างในสมัยสุโขทัย ก็ต้องอยู่กลางแดดกลางฝนนานถึง ๕๐๐ ปี ก่อนจะมาอยู่ในร่ม ลองคิดดูว่าหลักหนึ่งเพิ่งขึ้นมาอยู่บนดินได้ ๓๓ ปี อีกหลักอยู่บนดิน ๕๐๐ ปี และมาอยู่ในร่ม ๑๕๐ กว่าปี กลับมาเหมือนกัน แสดงว่าต้องมีปัญหาอะไรบางอย่าง จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ปัญหานั้นก็คือ ความน่าเชื่อถือของตัวเลข ๓-๑๐%, ๒-๑๐% หมดไปในทัศนะของผม กล่าวคือ ปริมาณแร่ธาตุบางชนิดที่ลดลง ๒-๑๐%, ๓-๑๐% ของผิวด้านนอกเทียบกับผิวด้านใน และบางชนิดดูเหมือนเพิ่มขึ้น ๓-๑๐% นั้น ไม่สามารถนำมาสู่ข้อสรุปว่า มันควรจะสร้างในสมัยเดียวกันได้ เพราะเงื่อนไขแวดล้อมของตัวจารึก ต่างกันอย่างชัดๆ ค่า ๒-๑๐% จึงเป็นค่าที่กว้างเกินกว่าที่จะนำมาตีความได้ แม้แต่ถ้าพบว่ามีค่าแค่ ๕% เท่ากันพอดี ยังต้องมีประเด็นวิเคราะห์อื่นๆ เพิ่มเติมอีกมาก อย่าลืมว่าจารึกแต่ละหลักแม้จะทำจากหินทรายแป้งเหมือนกัน แต่องค์ประกอบภายในแตกต่างกัน มันไม่เป็นเนื้อเดียวกัน (Heterogeneous) ดังได้กล่าวไว้แล้ว ผมกลับสรุปได้ในทางตรงกันข้ามว่า ค่า ๒-๑๐% นั้นไม่สามารถจำแนกแยกแยะความแตกต่างระหว่างหลักหนึ่งที่จมดินอยู่ กับอีกหลักที่อยู่กลางแจ้งได้ และด้วยเหตุนี้ ผลการวิเคราะห์ที่ได้จึงกลายเป็นข้อหักล้างวิธีพิสูจน์นี้เสียเอง จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มีการทดลองที่ผู้วิจัยต้องการพิสูจน์ให้แน่ชัดขึ้น กล่าวคือ ได้สกัดส่วนหนึ่งของตัวอักษรส่วนหางของ "ล" บนด้านที่ ๓ ของศิลาจารึกหลักที่ ๑ แล้วนำมาตัดและขัดเป็นแผ่นหินบาง แล้วตรวจสอบด้วยกล้องจุลทรรศน์แบบโพลาไรซ์ เพื่อดูว่าผิวของหินตรงร่องที่เกิดจากการแกะสลักตัวอักษรนั้นมีการเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบในลักษณะเดียวกันกับผิวส่วนอื่นๆ (ที่ไม่มีตัวอักษร) ของศิลาจารึกหลักที่ ๑ หรือไม่ ผลปรากฏว่า ปริมาณแคลไซต์ลดลงมาใกล้เคียงกัน ผู้วิจัยสรุปว่า การแกะสลักตัวอักษร น่าจะทำในช่วงเดียวกัน หรือใกล้เคียงกันกับการสกัดหินออกมา การพิสูจน์นี้ ผู้วิจัยต้องการตัดข้อสงสัยที่ว่า อาจมีผู้พบแท่งหินนี้ที่สุโขทัย แต่ไม่มีคำจารึก แล้วนำมาจารึกขึ้นทีหลัง ตรงนี้ ผมเพียงแต่ตั้งข้อสังเกตว่า เราไม่ทราบว่าระยะเวลาห่างกันเท่าใด ที่วิธีการตรวจแบบนี้จะบ่งบอกความแตกต่างได้ เช่น ที่ได้ตั้งคำถามไว้แล้วว่า สกัดมาแล้วจารึกเลย หรือ ๕ ปีค่อยจารึก หรือ ๕๐ ปีค่อยจารึก เมื่อเวลาผ่านไปนานเท่าใด จึงเริ่มจะบอกความแตกต่างไม่ได้อีกต่อไป ข้อที่ผมเห็นว่าสำคัญที่สุด คือ การไม่มีจารึกที่ทำด้วยหินทรายแป้งชนิดเดียวกัน แต่ทำในสมัยต้นอยุธยา, กลางอยุธยา, ปลายอยุธยา และต้นรัตนโกสินทร์มาเปรียบเทียบกัน ตราบใดที่ยังไม่มีการตรวจสอบกับสิ่งที่ถูกตั้งข้อสงสัย ผมเห็นว่า การพิสูจน์ยังไม่สำเร็จ ยังต้องช่วยกันศึกษาค้นคว้าต่อจากสิ่งที่ผู้วิจัยได้ใช้ความพยายามในการเริ่มต้นมาแล้วต่อไป จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 * ผู้สนใจศึกษาวิธีการตรวจสอบวัตถุโบราณด้วยวิธีวิทยาศาสตร์ ดูได้จาก website ของ The British Museum ในส่วนของ The Department of Scientific Research http://www.thebritishmuseum.ac.uk/science/index.html ลอกมาได้แค่เนี้ยคงพอช่วยรัยได้มั่งอ่านะครับ จากคุณ : หน้าไม้ใจเย็นยิ่ง - [ 24 ม.ค. 50 21:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมากครับ ได้ความรู้ขึ้นมาเยอะเลยครับ จากคุณ : valor - [ 24 ม.ค. 50 22:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 http://www.sukhothai.go.th/history/hist_08.htm จากคุณ : c'est bon - [ 24 ม.ค. 50 22:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สรุปก็คือยังไม่มีข้อสรุปที่แน่นอนใช่มั้ยครับ? รู้เพียงว่า สร้างในช่วงที่ใกล้เคียงกัน เท่านั้นหรือเปล่าครับ? จากคุณ : DrumzillA - [ 25 ม.ค. 50 08:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อุตส่าอ่านตั้งนาน ยังไม่มีข้อสรุปอะไรเลย จากคุณ : แสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยอมยิ้ม - [ 25 ม.ค. 50 09:46:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม คุณหน้าไม้ เวลาไม่เมานี่ มีสาระไม่เบาเลยนะครับ จากคุณ : ksk - [ 25 ม.ค. 50 10:30:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขึ้นฝั่งแล้วหรือขอรับท่านพี่ จากคุณ : ฟาน (108dog) - [ 25 ม.ค. 50 10:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณคุณหน้าไม้ใจเย็นยิ่ง ที่นำมาให้อ่านครับ จากคุณ : นกกินเปี้ยว (นกกินเปี้ยว) - [ 25 ม.ค. 50 10:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เรียน DrumzillA ผมจะบอกรายละเอียดเพิ่มเติมครับ ตอนเด็กๆคุณครูสอนเราว่าพ่อขุนรามคำแหงประดิษฐ์อักษรไทย และประวัติศาสตร์สุโขทัยในตำราเรียนส่วนใหญ่ มักอิงมาจากจารึกหลักที่ 1 ซึ่งๆจารึกหลักที่1เป็นจารึกที่ประหลาดที่สุด ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน สิ่งนั้นคือการนำเอาสระ กับพยัญชนะ มาไว้ในบรรทัดเดียวกัน ซึ่งระบบการเขียนแบบนี้ ไม่พบในอักษรอินเดีย หรืออักษรตระกูลไทที่ไหน ที่แปลกไปกว่านั้น มีการนำเอาสระมาไว้ข้างหน้าพยัญชนะ เช่น "กิน"เอาสระ"อิ"มาไว้ข้างหน้า"ก" ระบบหารเขียน ไม่พบที่ไหนอีกเลยแม้ในอักษรยุโรป ถ้าจารึกมีปัญหา จะมีคำถามตามมาว่า"ถ้าพ่อขุนรามฯไม่ได้ประดิษฐ์อักษร แล้วใครประดิษฐ์???"ผมขอให้ทุกคนดูข้อความต่อไปนี้"...เมื่อก่อนลายสือไทยนี้บ่มี ๑๒๐๕  ศกปีมะแม พ่อขุนรามคำแหง หาใคร่ใจในใจ แลใส่ลายสือไทยนี้ ลายสือไทยนี้จึ่งมีเพื่อขุนผู้นั้นใส่ไว้..."ลองดูทีลำประโยค "...เมื่อก่อนลายสือไทนี้บ่มี..."แต่ก่อนสุโขทัยเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนหรอครับ ถึงไม่มีอักษรใช้? เท่าที่ทราบ อักษรไทยสุโขทัยหรืออักษรฝักขาม มักจะคู่กับอักษรขอมสุโขทัย เอาไว้จารึกเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนา หรือไม่ก็จารึกภาษาบาลี อักษรในจารึกพ่อขุนรามฯ และจารึกหลักอื่นๆที่ไม่ใช่อักษรขอม มันคืออักษรฝักขาม แต่เป็นอักษรฝักขามของสุโขทัย เรียกอักษรไทยสุโขทัย มีต้นแบบคล้ายอักษรทมิฬ นั่นคือการเอาตัวสะกดมาไว้บรรทัดเดียวกับอักษรนำ ผิดกับอักษรขอม มอญ พม่า ล้านนา และอักษรธรรม ที่เอาตัวสะกดลดรูป แล้วมาไว้ด้านล่างของพยัญชนะ เราเรียกว่า"ตีน-เชิง" ส่วนอักษรฝักขาม มีก่อนสุโขทัย เพราะมีจารึกหลายๆอันก่อนสุโขทัย ที่จารึกด้วยอักษรคล้ายสุโขทัย เช่นจารึกล้านนา จารึกล้านช้าง และจารึกสุโขทัย ผมจะให้ดูอีกประโยค"พ่อขุนรามคำแหง หาใคร่ใจในใจ แลใส่ลายสือไทยนี้"-พ่อขุนคิดในใจ เลย"ใส่"ลายสือไท ขอย้ำว่าพ่อขุน"ใส่"ไม่ใช่ประดิษฐ์ คือเอาอักษรฝักขามมาใส่ เอาอักษรมาใส่อะไร ก็อีกเรื่องครับ เรื่องนี้ ดร.ประเสริฐบอกว่า ใส่ หมายถึงแก้ไข ผมไม่ทราบว่าพ่อขุนรามฯนึกยังไง ถึงแก้ไขอักษรฝักขามให้สระอุ อู อิ อี มาอยู่บรรทัดเดียวกัน แต่แปลกดีครับ รุ่นต่อๆมากลับเอาสระมาไว้เหมือนเดิม ไม่ยอมใช้ตามพระบิดา ที่บอกว่า"ใส่"อาจจะสื่อว่า พ่อขุนได้เขียนตำรานั้นตำรานี้ พ่อขุนให้ให้การศึกษาแก่ประชาชน คนเลยเข้าใจว่าพ่อขุนประดิษฐ์ลายสือไท จากคุณ : NgaoMak - [ 25 ม.ค. 50 17:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ผมจะยกตัวอย่างเรื่องราวสุโขทัยจากตำราเรียนให้ดู ...เมืองสุโขทัยเป็นเมืองที่มีความอุดมสมบูรณ์ อ้างมาจาก"...เมืองสุโขไทนี้ดี ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว..."ซึ่งความเป็นจริง สมัยสุโขทัย ห่างไกลแหล่งน้ำ แถมดินปลูกอะไรไม่ได้ ...ประชาชนสมัยสุโขทัยสามารถค้าขายได้อย่างเสรี โดยไม่มีการเก็บภาษี ถ้าไม่เก็บภาษี จะเอางบที่ไหนเข้าคลัง เอางบที่ไหนมาบริหารประเทศ แถมค้าขายกับต่างชาติไม่เก็บภาษีอีก"...เจ้าเมืองบ่เอาจกอบในไพร่..."ในสมัยสุโขทัย ไม่มีภาษีจังกอบ ภาษีจังกอบ คือภาษีผ่านด่าน มีในสมัยอยุธยา เก็บเวลาคนต่างถิ่นจะมาค้าขาย โดยจะวัดตามความกว้างของปากเรือ เรียกว่า"ภาษีปากเรือ" พ่อขุนรามฯทรงใช้การปกครองที่เรียกว่า"ปิตุลาธิปไตย"หรือ พ่อปกครองลูก ผมจินตนาการว่าปกครองอย่างไร และต้องดูว่าสมัยนั้นมีกี่ครัวเรือน แถมอาณาเขตสุโขทัย ก็กว้างใหญ่พอสมควร การปกครองแบบนี้ ต้องใช้กับพื้นที่ๆคนน้อยๆ น้อยมากๆ จริงๆแล้ว การปกครองแบบนี้ เป็นแค่การปกครองในอุดมคติเท่านั้น ฯลฯ ต่อไปผมจะยกตัวอย่างข้อพิรุธให้ทุกๆคนได้อ่าน "พ่อgooชื่อสรีนีทราทิตย์..."มาเป็นศรีอินทราทิตย์ได้อย่างไร เพราะร.4เป็นคนพบจารึกหลักนี้ และได้ส่งสำเนาให้เซอร์จอห์น เบาริง โดยแก้คำว่า"ศรีนีทรา"เป็น"ศรีอินทรา"เพราะสระอีอยู่ข้างหน้าน. สระอีในจารึกหลัก1เป็นสระจม แต่จารึกหลักอื่น "อินทราทิตย์"สระอิ เป็นสระลอย "...แม่gooชื่อนางเสือง..."เป็นสำนวนภาษาตะวันตก ลองดูประโยคนี้ My mother name is Mrs.Sueang หรือ Lady Sueang ลองพิจารณาดีๆ นางเสืองเป็นสามัญชนหรอครับ ถึงใช้คำว่า"นาง" ปกติถ้าจะใช้นาง ต้องมีคำลงท้ายเช่น มหาเทวี การเรียกสตรีว่า"นาง"พบมากในวรรณคดีรัตนโกสินทร์ เช่น นางสีดา นางรจนา นางรจนา นางละเวง ฯลฯ ถ้าอยุธยา จะเรียกชื่อนั้นโดดๆ เช่น นางสีดา ในสมัยอยุธยาจะเรียก สีดา เฉยๆ หรือไม่ก็ใส่ว่าพระสีดา องค์สีดา พระแม่สีดา ลองดูนี่ก็ได้ เรื่องลิลิตพระลอ เคยได้ยิน"นางเพื่อนนางแพง"รึป่าว มีแต่"พระเพื่อนพระแพง" อิเหนา ก็เรียกว่า บุษบา จินตหรา กุสุมา ไม่มี นางจินตหรา(จันทรา) นางบุษบา หรือนางกุสุมา "...พ่อกูจึงขึ้นชื่อgooชื่อพระรามคำแหง..."ไม่พบคำว่า"รามคำแหง"ในจารึกหลักอื่นๆ มีแต่พญารามราช เคยได้ยินคำว่า"คำแหงพระราม"ป่าวละ "...เมื่อชั่วพ่อgoo gooบำเรอแก่พ่อgoo gooบำเรอแก่แม่goo gooได้ตัวเนื้อตัวปลา gooเอามาแก่พ่อgoo gooได้หมากส้มหมากหวาน อันใดกินอร่อยกินดี gooเอามาแก่พ่อgoo gooไปตีหนังวังช้างได้ gooเอามาแก่พ่อgoo..."นับว่าเป็นเรื่องแปลก ที่จารึกหลักนี้ เหมือนความคิดส่วนตัวมากๆ และเป็นไปไม่ได้ที่จารึกหลักนี้จะเขียนเรื่องตนเอง ซึ่งปกติเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่มีใครเอามาใส่จารึกหรอกครับ ลองดูประโยคที่ว่า"...อันใดกินอร่อยกินดี..."ภาษามันสมัยใหม่มากๆ และสมัยร.4มีการเผยแพร่ศาสนาคริสต์ และชักชวนร.4ให้มานับถือ ซึ่งในพระคัมภีร์สอนว่า พระเจ้าให้กำเนิดเรา เราต้องบูชาพระเจ้า แต่ในจารึกสื่อความนัยว่า"พ่อแม่ฉันให้กำเนิดฉันมา ฉันต้องดูแลท่าน" "...เมืองสุโขทัยนี้ดี ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว..."ความเป็นจริง สุโขทัยแห้งแล้ง และห่างไกลจากแหล่งน้ำมากๆ ซึ่งขัดกับสภาพภูมิศาสตร์ "...เจ้าเมืองบ่เอาจกอบในไพร่ลูท่างเพื่อนจูงวัวไปค้า ขี่ม้าไปขาย ใคร่จักใคร่ค้าช้าง ค้า ใครจักใคร่ค้าม้า ค้า ใครจักใคร่ค้าเงือนค้าทองค้า..."แสดงให้เห็นว่าค้าขายอิสระมากๆ เมื่อไม่เก็บภาษี เอางบที่ไหนมาบริหารประเทศ และภาษีจังกอบ มีในสมัยอยุธยาครับ เหตุการณ์นี้ สอดคล้องกับร.4สั่งยกเลิกภาษีผ่านด่าน เพราะกลัวเกิดสงคราม "...ในปากประตูมีกระดิ่งอันณื่งแขวนไว้หั้น ไพร่ฟ้าหน้าปก กลางบ้านกลางเมือง มีถ้อยมีความ เจ็บท้องข้องใจ มันจักกล่าวเถิงเจ้าเถิงขุนบ่ไร้ ไปลั่นกะดิ่งอันท่านแขวนไว้ พ่อขุนรามคำแหงเจ้าเมืองได้ยินเรียกเมือถาม สวนความแก่มันด้วยซื่อ..."ใครมีเรื่องทุกข์ร้อน ก็ให้ไปสั่นกระดิ่งร้องทุกข์ ไม่มีประโยคไหนในจารึกบอกว่ามีพ่อปกครองลูก เป็นการปกครองในอุดมคติเท่านั้น "...ฎั่งกินน้ำโขงเมื่อแล้ง..."ไม่ปรากฎ"โขง"ในจารึกหลักอื่น มีแต่คำว่า"ของ" "...รอบเมืองสุโขทัยนี้ ตรีบูร(ตรีปุระ)ได้สามพันศี่ร้อยวา..."ตรีบูร คือกำแพง3ชั้น ซึ่งในสมัยสุโขทัย ปรากฎตรีบูรแค่ 1 ชั้น ส่วน"...สามพันศี่ร้อยวา..."คือความยาวกำแพงชั้นนอก ซึ่งสร้างในสมัยอยุธยา "...ฝูงท่วยมีศรัทธาในพระพุทธศาสนา..."คำว่า"มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา"นี่ก็เป็นการวางประโยคตามภาษาตะวันตก ลองดูประโยคนี้People have region in Buddhism.ถ้าเป็นการวางแบบไทยแท้ๆจะได้"ฝูงท่วยศรัทธาพระพุทธศาสนา"ไม่ต้องมีคำว่า"มี" หรือ "ใน" ส่วนคำว่า"พระพุทธศาสนา"ไม่ปรากฎในเอกสารสุโขทัย มีแต่คำเรียกศาสนาพุทธว่า พระศาสนา พุทธศาสนา ศาสนาพุทธ ศาสนาพระพุทธ ศาสนาพระพุทธเป็นเจ้า ศาสนาพระเจ้า(สมัยก่อนเรียกพระพุทธเจ้าว่าพระเจ้า เช่น พระเจ้าตนหลวง พระเจ้าองค์ตื้อ ฯลฯ พอศาสนาคริสต์มา ก็ได้เอาคำว่าพระเจ้าออก เพราะซ้ำกับคำว่าgods) พระพุทธศาสนา เป็นคำยุคหลังๆครับ "...ทรงศีลเมื่อพรรษาทุกคน..."ประโยคนี้ ต่อจากคำว่า"...มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา" ถามว่าประโยคนี้ หมายถึงประชาชน พระสงฆ์ หรือกษัตริย์ ถึงมีคำว่า"ทรง"   "...เที้ยรย่อมคนเสียดกัน เข้ามาดูท่านเผาเทียน ท่านเหล้นไฟ..."ประเพณีเผาเทียนเล่นไป นึกถึงอะไร จุดพลุ? ยิงปืน? ข้อความนี้ฟังดูทันสมัยมากๆ เผาเทียน คือการจุดธู)เทียนบูชาพระ เล่นไฟคือการเอาโคมไฟแขวนบนเสา อันนี้อิงจากตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์ แต่งในสมัยร.3 ถ้าจะบอกว่าคือจุดพลุ จะบอกว่าสมัยสุโขทัยยังไม่มีดินปืนครับ "ผมจะยกตัวอย่างเรื่องราวสุโขทัยจากตำราเรียนให้ดู ...เมืองสุโขทัยเป็นเมืองที่มีความอุดมสมบูรณ์ อ้างมาจาก"...เมืองสุโขไทนี้ดี ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว..."ซึ่งความเป็นจริง สมัยสุโขทัย ห่างไกลแหล่งน้ำ แถมดินปลูกอะไรไม่ได้ ...ประชาชนสมัยสุโขทัยสามารถค้าขายได้อย่างเสรี โดยไม่มีการเก็บภาษี ถ้าไม่เก็บภาษี จะเอางบที่ไหนเข้าคลัง เอางบที่ไหนมาบริหารประเทศ แถมค้าขายกับต่างชาติไม่เก็บภาษีอีก"...เจ้าเมืองบ่เอาจกอบในไพร่..."ในสมัยสุโขทัย ไม่มีภาษีจังกอบ ภาษีจังกอบ คือภาษีผ่านด่าน มีในสมัยอยุธยา เก็บเวลาคนต่างถิ่นจะมาค้าขาย โดยจะวัดตามความกว้างของปากเรือ เรียกว่า"ภาษีปากเรือ" พ่อขุนรามฯทรงใช้การปกครองที่เรียกว่า"ปิตุลาธิปไตย"หรือ พ่อปกครองลูก ผมจินตนาการว่าปกครองอย่างไร และต้องดูว่าสมัยนั้นมีกี่ครัวเรือน แถมอาณาเขตสุโขทัย ก็กว้างใหญ่พอสมควร การปกครองแบบนี้ ต้องใช้กับพื้นที่ๆคนน้อยๆ น้อยมากๆ จริงๆแล้ว การปกครองแบบนี้ เป็นแค่การปกครองในอุดมคติเท่านั้น ฯลฯ ต่อไปผมจะยกตัวอย่างข้อพิรุธให้ทุกๆคนได้อ่าน "พ่อgooชื่อสรีนีทราทิตย์..."มาเป็นศรีอินทราทิตย์ได้อย่างไร เพราะร.4เป็นคนพบจารึกหลักนี้ และได้ส่งสำเนาให้เซอร์จอห์น เบาริง โดยแก้คำว่า"ศรีนีทรา"เป็น"ศรีอินทรา"เพราะสระอีอยู่ข้างหน้าน. สระอีในจารึกหลัก1เป็นสระจม แต่จารึกหลักอื่น "อินทราทิตย์"สระอิ เป็นสระลอย "...แม่gooชื่อนางเสือง..."เป็นสำนวนภาษาตะวันตก ลองดูประโยคนี้ My mother name is Mrs.Sueang หรือ Lady Sueang ลองพิจารณาดีๆ นางเสืองเป็นสามัญชนหรอครับ ถึงใช้คำว่า"นาง" ปกติถ้าจะใช้นาง ต้องมีคำลงท้ายเช่น มหาเทวี การเรียกสตรีว่า"นาง"พบมากในวรรณคดีรัตนโกสินทร์ เช่น นางสีดา นางรจนา นางรจนา นางละเวง ฯลฯ ถ้าอยุธยา จะเรียกชื่อนั้นโดดๆ เช่น นางสีดา ในสมัยอยุธยาจะเรียก สีดา เฉยๆ หรือไม่ก็ใส่ว่าพระสีดา องค์สีดา พระแม่สีดา ลองดูนี่ก็ได้ เรื่องลิลิตพระลอ เคยได้ยิน"นางเพื่อนนางแพง"รึป่าว มีแต่"พระเพื่อนพระแพง" อิเหนา ก็เรียกว่า บุษบา จินตหรา กุสุมา ไม่มี นางจินตหรา(จันทรา) นางบุษบา หรือนางกุสุมา "...พ่อกูจึงขึ้นชื่อgooชื่อพระรามคำแหง..."ไม่พบคำว่า"รามคำแหง"ในจารึกหลักอื่นๆ มีแต่พญารามราช เคยได้ยินคำว่า"คำแหงพระราม"ป่าวละ "...เมื่อชั่วพ่อgoo gooบำเรอแก่พ่อgoo gooบำเรอแก่แม่goo gooได้ตัวเนื้อตัวปลา gooเอามาแก่พ่อgoo gooได้หมากส้มหมากหวาน อันใดกินอร่อยกินดี gooเอามาแก่พ่อgoo gooไปตีหนังวังช้างได้ gooเอามาแก่พ่อgoo..."นับว่าเป็นเรื่องแปลก ที่จารึกหลักนี้ เหมือนความคิดส่วนตัวมากๆ และเป็นไปไม่ได้ที่จารึกหลักนี้จะเขียนเรื่องตนเอง ซึ่งปกติเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่มีใครเอามาใส่จารึกหรอกครับ ลองดูประโยคที่ว่า"...อันใดกินอร่อยกินดี..."ภาษามันสมัยใหม่มากๆ และสมัยร.4มีการเผยแพร่ศาสนาคริสต์ และชักชวนร.4ให้มานับถือ ซึ่งในพระคัมภีร์สอนว่า พระเจ้าให้กำเนิดเรา เราต้องบูชาพระเจ้า แต่ในจารึกสื่อความนัยว่า"พ่อแม่ฉันให้กำเนิดฉันมา ฉันต้องดูแลท่าน" "...เมืองสุโขทัยนี้ดี ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว..."ความเป็นจริง สุโขทัยแห้งแล้ง และห่างไกลจากแหล่งน้ำมากๆ ซึ่งขัดกับสภาพภูมิศาสตร์ "...เจ้าเมืองบ่เอาจกอบในไพร่ลูท่างเพื่อนจูงวัวไปค้า ขี่ม้าไปขาย ใคร่จักใคร่ค้าช้าง ค้า ใครจักใคร่ค้าม้า ค้า ใครจักใคร่ค้าเงือนค้าทองค้า..."แสดงให้เห็นว่าค้าขายอิสระมากๆ เมื่อไม่เก็บภาษี เอางบที่ไหนมาบริหารประเทศ และภาษีจังกอบ มีในสมัยอยุธยาครับ เหตุการณ์นี้ สอดคล้องกับร.4สั่งยกเลิกภาษีผ่านด่าน เพราะกลัวเกิดสงคราม "...ในปากประตูมีกระดิ่งอันณื่งแขวนไว้หั้น ไพร่ฟ้าหน้าปก กลางบ้านกลางเมือง มีถ้อยมีความ เจ็บท้องข้องใจ มันจักกล่าวเถิงเจ้าเถิงขุนบ่ไร้ ไปลั่นกะดิ่งอันท่านแขวนไว้ พ่อขุนรามคำแหงเจ้าเมืองได้ยินเรียกเมือถาม สวนความแก่มันด้วยซื่อ..."ใครมีเรื่องทุกข์ร้อน ก็ให้ไปสั่นกระดิ่งร้องทุกข์ ไม่มีประโยคไหนในจารึกบอกว่ามีพ่อปกครองลูก เป็นการปกครองในอุดมคติเท่านั้น "...ฎั่งกินน้ำโขงเมื่อแล้ง..."ไม่ปรากฎ"โขง"ในจารึกหลักอื่น มีแต่คำว่า"ของ" "...รอบเมืองสุโขทัยนี้ ตรีบูร(ตรีปุระ)ได้สามพันศี่ร้อยวา..."ตรีบูร คือกำแพง3ชั้น ซึ่งในสมัยสุโขทัย ปรากฎตรีบูรแค่ 1 ชั้น ส่วน"...สามพันศี่ร้อยวา..."คือความยาวกำแพงชั้นนอก ซึ่งสร้างในสมัยอยุธยา "...ฝูงท่วยมีศรัทธาในพระพุทธศาสนา..."คำว่า"มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา"นี่ก็เป็นการวางประโยคตามภาษาตะวันตก ลองดูประโยคนี้People have region in Buddhism.ถ้าเป็นการวางแบบไทยแท้ๆจะได้"ฝูงท่วยศรัทธาพระพุทธศาสนา"ไม่ต้องมีคำว่า"มี" หรือ "ใน" ส่วนคำว่า"พระพุทธศาสนา"ไม่ปรากฎในเอกสารสุโขทัย มีแต่คำเรียกศาสนาพุทธว่า พระศาสนา พุทธศาสนา ศาสนาพุทธ ศาสนาพระพุทธ ศาสนาพระพุทธเป็นเจ้า ศาสนาพระเจ้า(สมัยก่อนเรียกพระพุทธเจ้าว่าพระเจ้า เช่น พระเจ้าตนหลวง พระเจ้าองค์ตื้อ ฯลฯ พอศาสนาคริสต์มา ก็ได้เอาคำว่าพระเจ้าออก เพราะซ้ำกับคำว่าgods) พระพุทธศาสนา เป็นคำยุคหลังๆครับ "...ทรงศีลเมื่อพรรษาทุกคน..."ประโยคนี้ ต่อจากคำว่า"...มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา" ถามว่าประโยคนี้ หมายถึงประชาชน พระสงฆ์ หรือกษัตริย์ ถึงมีคำว่า"ทรง"   "...เที้ยรย่อมคนเสียดกัน เข้ามาดูท่านเผาเทียน ท่านเหล้นไฟ..."ประเพณีเผาเทียนเล่นไป นึกถึงอะไร จุดพลุ? ยิงปืน? ข้อความนี้ฟังดูทันสมัยมากๆ เผาเทียน คือการจุดธู)เทียนบูชาพระ เล่นไฟคือการเอาโคมไฟแขวนบนเสา อันนี้อิงจากตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์ แต่งในสมัยร.3 ถ้าจะบอกว่าคือจุดพลุ จะบอกว่าสมัยสุโขทัยยังไม่มีดินปืนครับ ลองเทียบสมัยอยุธยา เวลาเข้าเฝ้า ต้องก้มหมอบให้ต่ำ ยิ่งต่ำยิ่งดี อย่ามองแม้แต่เท้าเลย เพราะถือว่ากษัตริย์เป็นของสูง ในกฎตราสามดวง ก็บัญญัติว่าใครมองขบวนเสด็จ จะถูกปืนยิงตา แต่ในจารึก บรรยายว่าคนเบียดเสียดไปดูพิธีเผาเทียนเล่นไฟได้ ซึ่งเป็นกิจส่วนพระองค์ "...๑๒๑๔ ศก ปีมะโรง พ่อขุนรามคำแหงเจ้าเมืองศรีสัชชนาลัยสุโขทัยนี้ ปลูกไม้ตาลนี้ ได้สิบสี่เข้า จึงให้ชั่งพันขดานหิน ตั้งหว่างกลางไม้ตาลนี้..."ผมกำลังจิตนาการ และนึกภาพกษัตริย์ออกว่าราชกลางดงตาลหนะ "...วันเดือนดับ เดือนโอกแปดวัน วันเดือนเต็ม เดือนบ้างแปดวัน ฝูงปู่ครู  เถร มหาเถร ขึ้นนั่งเหนือขดานหินสูดธรรมแก่อุบาสก ฝูงท่วยจำศีล ผิใช่วันสูดธรรม พ่อขุนรามคำแหง เจ้าเมืองศรีสัชชนาลัยสุโขทัย ขึ้นนั่งเหนือขดานหิน..."วันธรรมดา ท่านออกว่าราชการ วันพระให้พระขึ้นเทศนาบนพระแท่นเดียวกัน รู้สึกแปลกๆ ขนาดญาติพี่น้องยังไม่สามารถไปนั่งเล่นบนบัลลังค์ได้ แต่พระสงฆ์สามารถไปนั่งบนนั้นได้ "...ท่านแฏ่งช้างเผือกกรพัดลยางเที้ยนญ่อมทองงา...(น่าจะเป็นคำว่า ซ้าย)ขวา ชื่อรูจาครี..."ลองเทียบกับช้างทรงในจารึกวัดศรีชุม จะชื่อว่า"eแดงพุะเลิง หรือ eแดงเพลิง ระดับภาษาต่างกันมากๆ" "...จารึกอันณึ่ง มีในเมืองเชลียงสถาบกไว้ด้วยพระศรีรตนธาตุ จารึกอันณึ่งมีในถ้ำชื่อถ้ำพระราม อยู่ฝั่งน้ำสำพาย จารึกอันณึ่งมีในถ้ำรัตนธารในกลวงป่าตานนี้..."จารึก3อันที่ว่า อยากรู้แล้วสิครับ ว่าจารึกอะไร "...๑๒๐๗ ศกปีกุน ให้ขุดเอาพระธาตุออกทั้งหลายเห็น กระทำบูชาบำเรอแก่พระธาตุได้เดือนหกวัน..." มหาศักราช๑๒๐๗ คือปีระกา ไม่ใช่ปีกุน ฯลฯ แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 50 19:27:27 จากคุณ : NgaoMak - [ 25 ม.ค. 50 18:16:25 ]