แย่จัง เสียสุขภาพจิตชะมัด เรามันเป็นคนที่เวลาเลือกซื้อนิยาย แล้วต้องยืนดูก่อน เพื่อพิจารณาว่าจะเอานิยายเรื่องไหน ซื้อน่ะผมซื้ออยู่แล้ว เงินมีครับ ไม่อ่านของใครฟรีหรอก
ไม่ต้องมามองผมแบบนี้หรอก เหมือนดูถูกผมยังไงชอบกล เจ้าของร้านก็ยังเป็นเด็กสาว อายุน่าจะประมาณ ม.5-ม.6 เป็นลูกสาวเจ้าของร้าน ผมเลยไม่อยากถือสา เพราะเห็นเขาเป็นเด็ก แต่เขามองผมด้วยสายตาแปลกยังไงชอบกล จะว่าเหยียดก็ไม่เชิง เขามองแบบเล็งๆ ลูกค้าคนอื่นก็ไม่เห็นเขาสนใจเท่าไหร่เลย และมีหลายครั้งที่เดินเข้ามาถามแบบไร้มรรยาทหลายครั้ง เขาถามผมว่าชอบหนังสือแนวไหน ให้ช่วยเลือกไหม บ้านที่ไหน มาซื้อบ่อยหรือเปล่า มากับใคร กำ แล้วทำไมผมต้องบอกเขาด้วยล่ะ
ถ้าเขาถามครั้งสองครั้ง ผมจะไม่ว่าอะไรเขาเลย แต่นี่เข้าไปซื้อทีไร ก็ถามผมด้วยประโยคเดิมๆ ทุกที คือผมเป็นนักเขียนนะครับ เวลาเลือกซื้อนิยาย ผมจะต้องมีสมาธิอย่างถึงที่สุด จึงจะซื้อได้
แล้วอีกอย่าง ผมก็เป็นลูกค้าขาประจำของร้านพ่อ ร้านแม่เขานะ เป็นลูกค้าประจำร้านเขา ตั้งแต่ผมอายุ 15 จนผมทำงานแล้ว ผมก็มาอุดหนุนเขาประจำ เพราะเห็นว่าเป็นคนคุ้นเคย
สมัยก่อนที่ยังไม่เอาลูกสาวมาเฝ้าร้านแทน มันก็ไม่มีปัญหาหรอก เพราะอาเตี่ย อาม่าเขา ไม่เคยมองผมอย่างนี้นี่นา ส่วนใหญ่พอผมมา เขาก็จะ อ้าว....มาซื้อเหรอ เชิญเลือกตามสบาย ไม่รบกวน แต่กับลูกสาวเขา ทำให้ผมอึดอัดที่จะซื้อสักเล่มครับ ผมเคยทำเป็นไม่สนใจ ก้มอ่านหนังสือไป พอเงยหน้าขึ้นมา เจอสายตาคุณเธอจ้องเขม็งเลย มองจะกินเลือดผมใช่ไหม จะกินเลือดผมหรือเปล่า ทำให้รู้สึกอึดอัด พิลึกยังไงชอบกล อยากเดินเข้าไปถามเขาเหมือนกัน ทำอย่างนี้ต้องการอะไร แล้วผมมาสำรวจตัวเองในกระจกร้านนะ ว่าตัวเองลืมรูดซิบ หรือหน้าตาเปี๋ยนไป๋ ลืมติดกระดุมเสื้อ หรือลืมอะไรบนใบหน้าตัวเองไหม ก็ไม่มีนี่นา ผมก็มีหู มีจมูก มีตา เหมือนคนปกติ และทำไมน้องเขาถึงมองผมแบบนั้นครับ เขาคิดยังไงกับผม เขารู้สึกไม่ถูกชะตากับผมอย่างแรงใช่ป่ะ มันก็มีเหมือนกันนะ บางทีคนเราไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เริ่มไม่ชอบขี้หน้ากันตั้งแต่เห็น แบบไม่มีเหตุผลแบบนี้
แย่จังครับ หากผมจะต้องเสียความรู้สึกกับร้านหนังสือร้านนี้ไปแบบถาวร ทั้งที่ผมเองอยากจะอุดหนุนเขาต่อไป ลูกสาวเขาทำให้ผมอึดอัด จนไม่กล้ามาเข้าร้านอีก ที่เสียดาย เพราะมันเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในตลาด และมีคลังนิยายใหม่-เก่า ให้เลือกมากมายครับ ไม่ว่าจะเป็นนิยายของทมยันตี---แก้วเกล้า----พนมเทียน
ถ้าผมไปซื้อร้านอื่นนะ ผมก็ทำได้ แต่ร้านอื่นส่วนใหญ่จะเป็นร้านเล็กๆ ไม่มีนิยายดังๆ ให้เลือกเท่าไหร่ แล้วผมจะต้องทำยังไงครับ ผมต้องตัดขาดจากร้านนี้เลยเหรอ ถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ แค่เด็กสาวคนนึง ที่ชอบมากวนใจผม
**ขอฝากถึงเจ้าของร้านหนังสือเล็ก-ใหญ่ทุกคนนะครับ ฝากไว้ตรงนี้เลย กรุณาไปทำภารกิจของคุณซะ ไปกวาดร้าน ไปจัดหิ้งหนังสือในร้านให้มันดูเป็นระเบียบ
คุณไม่ต้องไปเล็งลูกค้าแบบจ้องให้รู้สึกอึดอัด มันเสียมรรยาทของเจ้าร้านที่ดี รู้ไหมครับ ลูกค้าของคุณน่ะ เขามีกระตังพอครับ ถึงจะมีไม่มาก แต่เขาก็ซื้อหนังสือได้ละกัน
หัดให้เกียรติลูกค้ากันบ้าง ใครไปซื้อหนังสือแล้ว เจอแบบผมบ้าง แล้วเราจะแก้ยังไงครับ กับเจ้าของร้าน ประเภทนี้
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 50 17:49:22
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 50 16:17:00
จากคุณ :
รักดีดี ต้องมีลายเซ็นต์ 
- [
21 ก.ค. 50 16:14:48
]
คิดยังไงเวลาไปซื้อหนังสืออ่านแล้ว กำลังยืนเลือกอย่างตั้งใจ แต่ถูกเจ้าของร้านจ้องมองแบบไร้มรรยาท
... เข้ามาดู
