PANTIP.COM : X5823944 หากคุณเป็นโลก.......คุณอยากจะพูดอะไร []

ความคิดเห็นที่ 12

ณ มหาจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลแลเงียบเหงาแห่งหนึ่ง

("ลูกโลกเจไดหนุ่ม" ผู้มีสีฟ้าหม่นแลดูเหงาหงอย กำลังเปิดสภากาแฟสุริยะเพื่อปรับทุกข์กับบรรดาเพื่อนๆดาวเคราะห์ใหญ่น้อยอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: "เฮ้อ!เบื่อจังเลย" (กล่าวพลางหาวหวอดจนหมู่ชั้นบรรยากาศรอบตัวเริ่มแปรปรวนยังผลให้เกิดฝนตกปริมาณมหาศาล) "ช่วงนี้พวกสิ่งมีชีวิตในตัวผมมันทำกันเกินไปแล้ว ทำกันเกินไปแล้วจริงๆ" " คิดดูนะครับเมื่อไม่ถึง4000ปีก่อนตัวผมล้วนเต็มไปด้วยพืชพรรณสีเขียวแลอากาศบริสุทธิ์ แต่ดูเจ้าพวกลิงกังพวกนี้สิ ดู ดู๋ ดูมันทำ" "นอกจากจะเพิ่มจำนวนมากมายเหมือนปรสิตแล้วมันยังชอนไชขุดคุ้ยร่างกายของผมซะไม่มีชิ้นดูจนตอนนี้" แค่ก แค่ก แค่ก (ลูกโลกเจไดเริ่มไอแค่กๆอย่างน่าสงสาร ยังผลให้เกิดแผ่นดินไหวที่พื้นผิวอย่างรุนแรง)

ดาวศุกร์(เพื่อนสนิทผู้สว่างไสวที่สุดของลูกโลกเจไดหนุ่ม): "โถๆๆอย่าเครียดสิคุณลูกโลก เห็นมั้ยพอเครียดทีไร"สิว"ผุดขึ้นมาทุกทีเลย" (ดาวศุกร์กล่าวพลางจ้องมองไปยังภูเขาใต้ทะเลที่เริ่มสั่นสะเทือนแลยกตัวขึ้นมา คาดว่าอีกไม่นาน"สิว"เม็ดนี้คงจะพุ่งทะยานจนกลายเป็นเกาะเล็กๆกลางทะเลแน่นอน)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: "ที่ผ่านมาผมก็พยายามจะทนนะครับ แต่ว่าสภาพของผมมันไม่ไหว" แค่ก แค่ก แค่ก "มันไม่ไหวแล้วจริงๆ"

ดาวพุธ:(เจ้าเตี้ยจอมซ่าส์แห่งระบบสุริยะผู้มีปากเหมือนมีคอนเวิร์ท): "อีโธ่เอ้ย! นี่เอ็งจะมาบ่นหาพระแสงอาไรกันว้า" "ข้าบอกไม่รู้กี่ทีแล้วว่าให้หัดทำดีท็อกซ์ร่างก่ายซะมั่งเอ็งก็ไม่เชื่อ ล้างไอ้พวกลิงกังนั่นซะให้หมดเหมือนที่เอ็งเคยทำกับพวกไดโนเสาร์คอยาวนั่นไง" "ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้เอ็งก็ไปกระโดดหลุมดำฆ่าตัวตายซะเถอะ" (ดาวพุธพูดจาเย้ยหยันก่อนจะหมุนรอบตัวเองจากไป)

ดาวศุกร์: "นี่ลูกโลก..นายอย่าไปฟังปากด็อกๆของเจ้าพุธมันเลยนะ หมอนั่นก็เป็นซะอย่างงี้แหละ" "แต่เราก็เห็นด้วยกับมันนะว่านายควรจะต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อสั่งสอนพวกลิงกังเหล่านั้นซะมั่งก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้"

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: "ผมเองก็ลองหลายวิธีแล้วครับ แต่ทุกครั้งที่เหตุการณ์ผ่านไปพวกลิงกังก็จะกลับมาหยิ่งผยองแลเริ่มทำลายร่างกายของผมต่อไปอย่างเดิม" "แต่เอ้ ..ช่วงนี้ไม่เห็นคุณพลูโตเลย เขาไปไหนของเขานะ"

ดาวเสาร์(เจ้าแม่แฟชั่นขาเม้าสท์แห่งระบบสุริยะด้วยเพราะวงแหวนที่เธอไม่เคยถอดห่างออกนอกกายเลย): "อ๋อ นายพลูโตน่ะเหรอได้ข่าวว่าช่วงนี้เก็บตัวเงียบไม่พบปะใครเลย" "สงสัยเป็นเพราะที่พวกลิงกังไปลดเกรดเขาลงขั้นหนึ่งละมั่ง นี่ดูสิพี่แกน้อยใจจนไม่ยอมออกมาหาเพื่อนๆเลย เฮ้อ!" (ดาวเสาร์กล่าวพลางรองพื้นหน้าตนเองให้สวยเด่นเด้งขึ้นด้วยสะเก็ดดาวแถวนั้นแลหมุนรอบตนเองจากไปเช่นกัน)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: "น่าสงสารนะครับ แค่ก แค่ก แค่ก แค่คำพูดไม่กี่คำของพวกลิงกังก็สามารถทำให้ดาวผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาต้องกลายสภาพมาเป็นแบบนี้ได้" "นี่ถ้าผมมีโอกาสล่ะก็ ผมจะกวาด จะกวาดพวกมันให้เหี้ยนไปจากตัวผลเลยทีเดียวคอยดูสิ" (ลูกโลกเจไดหนุ่มกล่าวพลางกัดฟันกรอดๆด้วยความแค้นยังผลให้เกิดภูเขาไฟระเบิดอย่างรุนแรงที่พื้นผิว)

ระหว่างนั้นเอง "พระอาทิตย์" นักเลงโตขาใหญ่ซึ่งเป็นเจ้าพ่อแห่งระบบสุริยะก็ก้าวเข้ามา แลร้องสั่งดาวหางมาเคี้ยวแก้เครียดกับ"ยูเรนัส"ซึ่งเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้

พระอาทิตย์: "เฮ้!ยูเรนัส...อั๊วะขอดาวหางซัก5แสนตันมาเคี้ยวแก้เครียดหน่อยเซะ รีบๆจัดมาเลยนะ ขืนชักช้าพ่อจะเผาให้เรียบเลย ฮึ่ม" (กล่าวพลางเปล่งแสงระยิบระยับไปทั่วจนทุกคนต้องพากันหมุนรอบตัวเองคราหนึ่ง)

ยูเรนัสรีบกุลีกุจอจัดของตามที่สั่งขณะที่พระอาทิตย์เริ่มหันหน้าอันเหี้ยมโหดแลสว่างไสวมาสนทนากับลูกโลกเจไดหนุ่ม

พระอาทิตย์: "เฮ้ว่าไงไอ้ลูกโลก ได้ข่าวว่าช่วงนี้ไม่สบายหนักเรอะ" "เฮ้อ..ก็อย่างงี้แหละน้าพวกใจเสาะเหยาะแหยะ ถ้าแกหัดใจคอเหี้ยมโหดแบบชั้นซะมั่งก็สบายตัวไปนานแล้วจะเลี้ยงไปทำไมพวกลิงกังนั่น" (กล่าวพลางยัดดาวหางเข้าปากแลเคี้ยวตุ้ยๆจนไฟแลบออกมาทั่วบริเวณ)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: "คะ...คือ..เอ่อลิงกังที่คุณว่านั้นเขาก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดหรอกนะครับ" "คนดีๆที่รักผมก็มีมากมายแต่เผอิญว่าพวกลิงมักง่ายมันมีอัตราส่วนมากกว่าก็เท่านั้นเอง"

พระอาทิตย์: "เฮอะ!เอาเถอะพ่อนักบุญนั่นมันเรื่องของเอ็งข้าไม่อยากยุ่ง ว่าแต่ช่วงนี้แฟนเอ็ง"น้องดวงจันทร์"เป็นไงมั่งล่ะ" "เห็นว่าโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วไม่ใช่รึว่างๆพามาหาข้าหน่อยซี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่" (พระอาทิตย์กล่าวพลางเริ่มทำหน้าหื่นแลส่งยิ้มแปลกๆ)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: กรอด กรอด กรอด(เริ่มกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแลส่งแววตาแห่งความสมเพชออกมาแต่โชคไม่ดีที่พระอาทิตย์ขาใหญ่เห็นเข้าพอดี)

พระอาทิตย์: "หึ หึรู้มั้ยว่ามีไอ้ดวงดาวกี่ดวงแล้วที่ส่งสายตาแบบนั้นให้ชั้น สุดท้ายพวกมันล้วนไหม้เป็นตอตะโกทุกดวงไป" "รู้ไว้ซะด้วยว่าข้าคือพระอาทิตย์เป็นนายเหนือหัวของพวกดาวเคราะห์อย่างแกทุกดวงไม่มีอะไรในสุริยะนี้ที่ข้าต้องการแล้วไม่ได้" "หึ หึ หึข้าว่าคืนนี้ข้าต้องไปเยี่ยมเยียนพระจันทร์แฟนเองซะหน่อยแล้ว ผิวเหลืองอร่ามแบบนั้นท่าทางจะบำเรอข้าได้สนุกแน่นอนฮ้าฮ่าๆๆๆๆๆ"

ลูกโลกเจไดหนุ่ม: "อะ..อะ..ไอ้ชั่วเอ้ยกะ..แกตาย ว้ากกกกกก" (กล่าวตะโกนกู่ร้องพลางถามโถมเข้ามาแต่ทว่า...)

แว่บ แว่บ แว่บ (เพียงพระอาทิตย์ฉายแสงอันร้อนแรงใส่ ลูกโลกก็ถูกผลักกระเด็นไป)

ดาวศุกร์:ทะ..ทำเกินไปแล้วไอ้พระอาทิตย์ชั้นขอสาบานว่าชั้นจะ.. (แว่บ แว่บ) โครมๆๆ (ยังกล่าวไม่ทันจบดาวศุกร์ก็โดนลำแสงอันร้อนแรงของพระอาทิตย์พุ่งใส่จนกระเด็นไปชนหมู่อุกาบาตแลสลบไสลแน่นิ่งไป)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม(ยันตนเองขึ้นอย่างสะบักสะบอม): "แฮ่กแฮ่ก ชะ..ชั้นไม่มีวันยอม..แฮ่กแฮ่ก" "ไม่มีวันยอมให้แก..ยะ..ยุ่งกับพระจันทร์..ดะ..เด็ดขาด ว้ากกกกก" (ลูกโลกกู่ร้องพลางถามโถมเข้าใส่พระอาทิตย์อย่างสุดกำลัง)

พระอาทิตย์: "เฮ้อ!พวกมดปลวกนี่มันช่างตื๊อจริงๆเชียว ถ้างั้นแกก็จงมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านไปเสียเถอะ" แว่บ แว่บ แว่บ แว่บ แว่บ แว่บ (พระอาทิตย์กล่าวพลางเปล่งแสงใส่ลูกโลกอย่างต่อเนื่องจนบรรดาเผ่าพันธุ์ลิงกังที่พื้นผิวเริ่มทยอยล้มตายลง)

ลูกโลกเจไดหนุ่ม(กล่าวอย่างตะกุกตะกักท่ามกลางแสงแดงเพลิงที่แผดเผาร่างกาย): "ฮึก..อั่ก..ชะ..ชั้น..มะ..ไม่มีวัน..ไม่มีวันยอมม ว้ากกกกกก"

จากนั้นเหตุการณ์เริ่มออกแนวหนังฮีโร่ผู้เสียสละแห่งวงการฮฮลลีวู้ด เมื่อลูกโลกเจไดหนุ่มยอมพลีชีพตนเองด้วยการหมุนรอบตนเองอย่างเร็วจี๋จนคล้ายสว่านแลพุ่งเข้าใส่แกนกลางของพระอาทิตย์อย่างรวดเร็ว

พระอาทิตย์: "นะ..หนอยก..แกทำไมตายยากตายเย็นจังวะ" "รีบๆสลายเป็นขี้เถ้าไปซะทีสิโว้ย แว่บ แว่บ แว่บ"

ลูกโลกเจไดเหนุ่ม(กล่าวอย่างกระท่อนกระแท่นระหว่างที่ร่างตนเองเริ่มสลายไป): พระ..พระจันทร์..ผะ.ผมขอ..ขอโทษ..ที่ไม่ได้..ไม่ได้บอกลาคุณ..ปะ..เป็นครั้งสุดท้าย ผมขอโทษ" (ลูกโลกเจไดหนุ่มกล่าวพลางพุ่งทะลวงเข้าไปในร่างของพระอาทิตย์ลึกขึ้นๆๆ)

พระอาทิตย์(เริ่มแสดงอาการผิดปรกติเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมพุ่งไปที่แกนกลาง): "อะ..ไอ้..พวกมดปลวก..มะ..ไม่มีทาง..ข้าไม่ยอมตาย..เพราะฝีมือพวกมดปลวก..ยะ..อย่างแกแน่..ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมมมมมมม อ้ากก บรึมมมม!!"

(พระอาทิตย์กู่ร้องคำรามเป็นครั้งสุดท้ายก็ระเบิดแสงที่สว่างไสวที่สุดเท่าที่เคยมีมาไปทั่วจักรวาลแลระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เป็นเวลาเดียวกับที่พระจันทร์ซึ่งได้รับทราบเรื่องราวจากยูเรนัสจึงรีบเดินทางมายังบริเวณดังกล่าวโดยทันที)

พระจันทร์(ทำหน้าตื่นตกใจ): "กะ.เกิดอะไรขึ้นละ..ลูกโลก..ล่ะ ลูกโลกไปไหนแล้ว" (พระจันทร์กล่าวถามดาวศุกร์ที่พึ่งฟื้นขึ้นมา)

ดาวศุกร์: "ละ..ลูกโลกเขา..เขา..เขายอมสละชีพตนเองไปพร้อมกับพระอาทิตย์แล้ว" "ธะ..โธ่เว้ยยทำไมแกทำอะไรโอย่างงี้วะ โว้ยยยย" (ดาวศุกร์กล่างพลางกู่ร้องร่ำไห้แลหมุนรอบตนเองจากไป)

พระจันทร์(เริ่มร้องไห้อย่างฟูมฟายแลทรุดลงไป): "ละ..ลูกโลก
ทำไม ทำไมเธอทำแบบนี้ ทำไมเธอต้องมาสละตัวเองเพื่อไอ้ดาวบริวารอย่างชั้นด้วยทำไม ทำไม โฮๆๆๆๆ"

(พระจันทร์เริ่มเปล่งเสียงร่ไห้ออกมา แสงที่เคยเหลืองสดนั้นดูหมองลงไปถนัดตาระหว่างนั้นมีเศษชิ้นส่วนเล็กๆของลูกโลยลอยมากระทบที่เบื้องหน้าเธอหยิบมันออกมาดู)

(มีข้อความเล็กๆซึ่งสลักไว้ตรงเศษชิ้นส่วนนั้นว่า "มีเธอตลอดไป ดวงจันทร์ที่รัก")

(พะระจันทร์กอดชิ้นส่วนนั้นไว้แน่นแลเริ่มฟูมฟายอย่างคนคลุ้มคลั่ง เสียงร่ำไห้จากพระจันทร์ดังก้องไปทั่วระบบสุริยะจักรวาลที่เยือกเย็นแลเริ่มมืดลง มืดลง มืดลง)

...เอวัง...

(May the Spoil b e with you)
ขอสปอยล์จงสถิตย์อยู่กับท่าน

จากคุณ : เจไดหนุ่ม - [ 16 ก.ย. 50 21:02:35 ]