ความคิดเห็นที่ 1 เศร้า จากคุณ : จขกท แห่งความเหงา (หมวย เรเควี่ยม) - [ 2 พ.ค. 51 20:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลองใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวบ้างก็ดีนะครับ สมัยผมตั้งแต่จบ ม.6 ไปออสเตรเลียคนเดียว ไปอยู่เงียบๆ หลายปีเหมือนกัน เคยมีช่วงหนึ่ง เกือบ 3 เดือน แทบไม่ได้คุยกับใครเลย แต่ก็ทำให้ รู้จักตัวเองดีขึ้น จากคุณ : Practical x 2 - [ 2 พ.ค. 51 21:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยู่คนเดียว ...  คิดอะไรดีๆ ได้หลายข้อเลย จิตใจสงบเยือกเย็น    เหงา ลองเหงา ให้สุดๆ   แล้วพอได้อยู่คนเดียวอีก มันจะไม่เหงา จากคุณ : คหบดีเมืองน่าน (dongwa) - [ 2 พ.ค. 51 21:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โดยมากจะเลิกกันนะ... คือตอนแรกเนี่ยมันจะคิดถึงแบบนี้แหละ แต่พอเคยชินซักพัก ก็จะประมาณว่า โอเค ไว้พรุ่งนี้ค่อยโทร .. ทีนี้ก็เริ่มรู้สึกว่า เอ๊ะ เราไม่ได้โทรไปตั้งเดือนนึงแล้ว! สุดท้ายก็เลิกกันคับ... จากคุณ : root :-D - [ 2 พ.ค. 51 21:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณPractical มีร้องไห้คิดถึงบ้านบ้างไหมครับ จากคุณ : หมวย เรเควี่ยม - [ 2 พ.ค. 51 21:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารจริงจริ๊ง............ ผมอยู่คนเดียวมาสิบกว่าปีแล้ว พ่อแม่พี่น้องไม่มีซักคน  แต่ก็ยังอยู่มาได้ครับ จากคุณ : p_warat - [ 2 พ.ค. 51 21:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แค่อารมณ์ชั่ววูบครับ วูบเข้าและก็วูบออก แรกๆก็แบบนี้แหละ ผมอยู่หอพักคนเดียวตั้งแต่ ม.4 ตอนที่พ่อกับแม่มาส่งเนี่ย ผมมองตามท้ายรถจนลับตา ตอนนั้นรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล พออยู่มาได้ 3 เดือนเท่านั้นแหละคุณเอ๋ยยย.... เวลาพ่อแม่มาส่งแล้วจะกลับ --- เอ้่า จะกลับแล้วเหรอ....เออ....อย่าลืมโอนเงินนะ ??!!! 555 พอมาอยู่กรุงเทพนานเข้าก็คิดถึงบ้านนะ แต่พอกลับไปบ้านได้ระยะหนึ่งก็เริ่มเบื่อ และก็อยากกลับมาเจอเพื่อนที่กรุงเทพอีก !! เป็นบ่อย วูบมาแล้วก็วูบไป จากคุณ : Shoe_Shine - [ 2 พ.ค. 51 21:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องเข้มแข็งครับ ไม่ได้มีใครบังคับให้คุณเข้ามาทำงานในกทม.นี่นา ผมไม่ได้กวนตรีนนะ แต่มันก็เป็นทางที่คุณเลือกเอง (รึเปล่า) เลือกแล้วก็ต้องเดินไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่ไหว จะยอมก็ได้ครับ ชีวิต ถ้าไม่ลำบาก ก็เท่ากับคุณทำอะไรไม่เป็นเลยนะ ยังดีที่คุณมีงานทำ ยังมีพ่อแม่ ยังมีแฟน ถึงจะไม่ได้เจอทุกวันเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่าง ห้ามยึดติดครับ อย่าเอาเวลาทั้งหมดไปคิดว่า เมื่อก่อนเจอกันทุกวันอย่างงู้นอยางงี้ คิดแบบนี้จิตหงุดหงูกันหมดพอดี เวลาคนที่ออฟฟิศถามว่าอยู่กับใคร ถ้าจะตอบไปว่า อยู่คนเดียว พ่อแม่อยู่ตจว. ผมว่าเท่ดีออก เข้ามาทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ (นี่พยายามมองคุณแบบพระเอกสุด ๆ เลยนะเนี่ย ตัวจริงเป็นโจรป่าววะ) ปล1 อย่าอยู่แต่ในห้อง กทม.ถึงจะห่วยแต่ก็มีที่ดีดีให้ไป หาสิ่งที่คุณชอบแล้วก็ไปทำซะ อย่ามัวนั่งคร่ำครวญอยู่หน้าชักโครก มันไม่ได้ทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ปล2 ไม่มีเพื่อนในกทม.เลยเหรอครับ จากคุณ : โอจารุมารุ (โอจารุมารุ) - [ 2 พ.ค. 51 21:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยู่คนเดียวก็สนุกดีค่ะ ชีวิตจะเหงาๆหน่อย แต่คิดไปคิดมาก็สบายดีค่ะ ไปไหนไม่ต้องมาคอยโทรรายงานใคร คิดปุ๊บ ทำปั๊บได้เลย ไม่ต้องรอใครให้เสียเวลา ทำใจให้สบายค่ะ ดูหนังฟังเพลงบ่อย น่าจะช่วยได้ . . . อันตัวเรา เหงาจนชิน จากคุณ : ~~ช้างน้อยร้อยโล~~ - [ 2 พ.ค. 51 21:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สมัยผมเซ็นสัญญารับทุนมานั้น เห็นระยะเวลา 10 ปีในสัญญายังไม่รู้สึก อะไร ต่อเมื่อเดินทางไปถึงคืนแรก นอนบนเตียงจึงเริ่มรู้สึกว่า นี่เราต้องอยู่ แบบนี้ไปอีก 3,650 วันเป็นอย่างต่ำเลยนะ นั่นแหละครับที่ความตื้นตันเกิด ขึ้น ช่วงนั้นมีหลายๆ อย่างเหมือนกันที่กระทบต่อจิตใจ คนที่เราหลงชอบ ตั้งแต่อยู่ม.ปลาย แล้วตอนหลังคิดตัดใจ แต่ภายหลังเขาก็รู้และแสดงให้ เห็นว่ายินดีจะคบกับเรา แต่มันก็สายไปแล้วเพราะผมต้องเดินทาง ต้องทิ้ง ทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง จากคุณ : Practical x 2 - [ 2 พ.ค. 51 21:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปล1 อย่าอยู่แต่ในห้อง กทม.ถึงจะห่วยแต่ก็มีที่ดีดีให้ไป หาสิ่งที่คุณชอบแล้วก็ไปทำซะ อย่ามัวนั่งคร่ำครวญอยู่หน้าชักโครก มันไม่ได้ทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ...ผมจะลองทำดูนะครับ จะลองไปเที่ยวเล่นกลับดึกๆดูบ้าง ปล2 ไม่มีเพื่อนในกทม.เลยเหรอครับ ...มีครับ แต่มันก็ทำงานกันหมดทุกคน(เหมือนผมอ่ะ)งานมันก็หนัก เลิกดึกอีก อยู่คนละบริษัทด้วย เลยไม่ได้เจอกันเลย จากคุณ : หมวย เรเควี่ยม - [ 2 พ.ค. 51 21:49:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อย้ายมาอยู่ประเทศใหม่ ต้องปรับตัวทุกอย่าง อาหาร เพื่อนฝูง วัฒนธรรม บ้านก็ต้องหาเอง การเรียนก็ต้องตั้งใจทำให้สัมฤทธิ์ผล ต้องจัดการต่อสภาพ จิตใจของตนให้ได้ กระทั่งหลายเดือนผ่านไปก็เริ่มชิน พอชินแล้วนานไป ก็ แสวงหารักใหม่ มีความสุขอยู่ระยะสั้นๆ เพราะคนที่เราคบก็ต้องกลับคืนสู่ ประเทศของเขา ในที่สุดก็ต้องอยู่คนเดียวอีก ห่างกันไปพอเขาเห็นว่าอนาคต กับเราคงไม่มีแล้ว ก็บอกเลิก คบคนใหม่ แต่งงาน แสนจะเสียใจ ผมก็มุทำ งาน วันดีคืนดีเดินกลับบ้านถูกจี้ ถูกชกจนล้ม เขาก็คงจะไม่รู้ ชีวิตก็ต้องสู้ต่อ ไป เวลาผ่านไปอีกก็เจอกับรักใหม่ กระทั่งผมเรียนจบก็ต้องกลับ คราวนี้ผม เป็นฝ่ายต้องไปบ้าง จึงพยายามปลอบประโลมแฟนทุกอย่าง ติดต่อกันอย่าง สม่ำเสมอ กระทั่งเขาเรียนจบกลับมาทำงาน ก็ต้องอยู่ห่างที่กัน 700 กว่า กิโลเมตร ตอนนี้ก็ติดต่อไปมาหาสู่กันเสมอ นี่ก็คบกันมา 6 ปีแล้ว เวลาที่ ต้องอยู่ห่างกันนี่ก็เป็นปีที่ 4 แต่ชีวิตก็ดำเนินต่อไปและเราก็ปรับตัวเข้ากับ สภาพความเป็นอยู่นั้นครับ จากคุณ : Practical x 2 - [ 2 พ.ค. 51 21:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผมคิดว่าคุณ Prac นี่ผ่านประสบการณ์อยู่คนเดียวมาอย่างโชกโชนทีเดียวครับ  แนะนำผมได้เต็มที่เลยนะครับ จากคุณ : หมวย เรเควี่ยม - [ 2 พ.ค. 51 22:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มันต้องใช้เวลาครับ อย่างผม ผมเข้าใจแล้วหละ ทำไมตอนเด็กๆ พ่อแม่ชอบเอาผมไปเข้าค่ายตอนปิดเทอม มันฝึกให้เราเข้มแข็ง ดูแลตัวเองได้ ไงหละครับ ผมว่า อยู่คนเดียว สบายดีนะ ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร 55+ แต่คนเรามันก็ต้องมีสังคมแหละเนอะ ... เป็นธรรมดาของโลก ปล. จขกท. เข้มแข็งไว้นะครับ .. จากคุณ : Nanoดะ - [ 2 พ.ค. 51 22:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เราเพิ่งเคยอยู่คนเดียวตอนเข้าปี 1 ค่ะ ปกติก็อยู่บ้าน อยู่กับครอบครัว เพื่อน ไปอยู่แรก ๆ ก็ไม่กล้านอนคนเดียว กลัวผี ต้องเปิดไฟไว้ตลอด ผ่านไปสองคืนก็ปิด เพราะรู้สึกเปลืองไฟ อีกอย่าง ถ้าจะเจอ...จะเปิดจะปิดไฟก็คงไม่ต่างกัน - -" ช่วงแรก ๆ พ่อแม่มารับกลับบ้านทุกอาทิตย์เลยค่ะ เราเองก็ไม่ชินที่ต้องอยู่คนเดียว แต่คณะที่เรียนมันงานหนักมาก หลัง ๆ เลยไม่ได้กลับบ้าน บางทีเราก็ไม่กลับเป็นเดือนน่ะค่ะ รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก แป๊บ ๆ ผ่านมาจะ 3 ปีที่อยู่คนเดียว รู้สึกชอบค่ะ เป็นอะไรที่มีความสุข เพราะทำอะไรก็ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น เราชอบที่จะอยู่กับตัวเองซะมากกว่า วันนึงก็เรียนเต็มวัน กลับมาทำงานต่อเกือบเช้า แล้วค่อยนอน เลยไม่มีเวลาเหงา ไม่ค่อยได้คิดเรื่องอื่นเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะโลกส่วนตัวสูงอยู่แล้วด้วย แต่คนเราก็ไม่เหมือนกันหรอกค่ะ บางคนก็อยู่คนเดียวไม่ได้เลย มีอาการจิตตก อะไรแบบนั้น จขกท.ลองหาเพื่อนที่อยู่ใกล้ ๆ กันได้สิคะ เวลาเหงา ๆ ก็ไปหาเพื่อน ไปนั่ง ไปนอน ห้องเพื่อน คิดว่าน่าจะช่วยได้มากนะคะ ปล. ของคุณ Practical x 2 นี่นับถือจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : ด๋อยด๋อย - [ 2 พ.ค. 51 22:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แรกๆจะฟุ้งซ่านแหละครับ สำหรับผม ...   การอยู่คนเดียว เป็นการพักจิตพักใจ ให้มีเวลาคิดทบทวนสิ่งต่างๆ   เพื่อจะปรับปรุงตัวเราให้ดีขึ้น   มันก็คล้ายๆกับ การเล่นกล้าม ต้องมีวันหยุดบ้าง   ให้ร่างกายได้พัก เพื่อสร้า้งกล้ามเนื้อ และซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอไป...   ^   ^   เกี่ยวกันไหมนี่.......... แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 51 22:27:23 จากคุณ : -.- (Ghillie) - [ 2 พ.ค. 51 22:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมคงจะแนะนำอะไรไม่ได้มากมาย เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน การจัด การกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่เหมือนกันด้วย บางคนอาจมุ่งไปในทางธรรม บางคนอาจพยายามทำใจให้สงบ แต่บางคนอาจไปสังสรรกับเพื่อนฝูงให้ ลืมความเหงา ทำได้หลายแบบและขึ้นกับสถานการณ์ในขณะนั้นๆ ครับ สำหรับผมเองช่วงเวลาสิบกว่าปีที่อยู่ต่างประเทศ เวลาที่เศร้าที่สุดก็คือตอน ที่แฟนคนที่ 2 ต้องกลับประเทศเขา ตอนนั้นที่สนามบินซิดนีย์เขาติดตั้ง งานปฏิมากรรมที่ประตูขาออกเรียกว่า weeping wall ผมกับแฟนคนที่ 2 เราทำอะไรไม่ได้ อนาคตที่จะอยู่ด้วยกันมันไม่มี ต้องไปกันคนละทาง ก่อนจะขึ้นเครื่อง เขาเข้ามากอดผม น้ำตานองหน้าและว่า ลาก่อน แล้วก็วิ่ง เข้าประตูไปและนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขา ส่วนผมเองยืนมองเครื่องบิน ผ่านหน้าต่าง แล้วก็ยืนอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง น้ำตามันไหลออกมาเอง ตัวสั่นคงเพราะความกลัวที่ต้องกลับไปอยู่คนเดียว ทั้งที่ก่อนหน้าที่จะไม่มี เขาเราก็อยู่ได้ไม่เป็นไร แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว จะเดินหนีไปก็ก้าว ไปไม่ไหว คนที่นั่งรอเครื่องบินอยู่แถวนั้นก็ว่า จะต้องเศร้าโศกไปถึงไหน กัน ก็คงโทษเขาไม่ได้เพราะเขาไม่ได้เข้าใจในสถานการณ์ต่างๆ หลังจาก นั้นแล้ว ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาก เมื่อกลับมาที่มหาวิทยาลัยก็พยายามหาอะไร ใหม่ๆ ทำ และงานอดิเรกใหม่ที่ได้เจอ และทำติดต่อเสมอมาจนถึงปัจจุบัน นับแต่วันนั้นก็คือ การเข้ามาอ่านและตอบกระทู้ห้องหว้ากอนี้เองครับ เพื่อนๆ อยู่ที่นี่เอง จากคุณ : Practical x 2 - [ 2 พ.ค. 51 22:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 การอยู่คนเดียวมันทรมานค่ะ บางครั้ง คนเราก็ไม่สามารถทนต่อความรู้สึกรัก และผูกพัน ที่นานเกินไปได้ มันก็เหมือนการจากลา เข้าใจขึ้นมาทันทีเลย ที่ว่า ไม่มีใครรักเราจริงเท่าพ่อแม่ ตอนที่เรามาอยู่ต่างประเทศ ตอนแรกๆก็ปรับตัวไม่ได้เลย เพราะเป้นเด็กติดแม่มาตลอด นั่งนับวันนับคืน เพื่อที่จะกลับไป ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถกลับไปได้ ทั้งๆท่มีผู้คนรายล้อมมากมาย แต่เหมือนไม่มีใครเลย ตอนนั้นมีเพื่อนมาก แต่มีเพื่อนแท้กลับไม่มีเลย สี่ปีผ่านไป ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่คิดถึงบ้าน กับพอ่และแม่ ตอนนี้เรียนเพื่อที่จะดูแลพ่อกับแม่ให้ดีท่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้ และจะเก็บความฝันไว้จนกว่าท่านจะจากโลกนี้ไปอย่างสงบสุข จากคุณ : มิ้นๆ (mint_la) - [ 2 พ.ค. 51 22:29:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 บางทีข้อดีของการอยู่คนเดียวอาจจะเป็น "โอกาสที่จะได้ตระหนักถึงคุณค่าของคนที่รักเรา ว่ามันมากมหาศาลขนาดไหน" ก็ได้ครับ จากคุณ : Practical x 2 - [ 2 พ.ค. 51 22:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สบายใจ ตัดสินอะไรได้ด้วยตัวเอง อยากไปไหนก็ไป ไม่มีห่วง แต่ก็นะ ต้องรับผิดชอบตัวเองให้ได้ด้วย ทำตัวเละเทะ เที่ยวเตร่ ก็ไม่ไหว สงสารครอบครัว.. เหงาบ้างบางครั้ง แต่ไม่นานก็จะชิน และมีความสุขกับมันได้เองค่ะ ^^ จากคุณ : Me-GotCha - [ 2 พ.ค. 51 22:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ก่อนอื่นขอก๊อปปี้ความคิดเห็นที่สิบแปดมาทุกตัวอักษรเลยค่ะ เราขอบอกเลยว่าไม่มีวินาทีไหนที่ไม่คิดถึงบ้าน หลายครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วเศร้ามาก จนแทบจะตายให้ได้ ถามตัวเองตลอดชีวิตนี้เกิดมาเพื่ออะไร ตอนนี้เราทำอะไร ทำไปทำไม เราเอาชีวิตที่บ้าน ที่จะได้อยู่อย่างมีความสุข(แม้จะทะเลาะกันบ้าง)กะพ่อกะแม่ มาแลกกะอะไร ถ้าเราตายไปพรุ่งนี้...มันจะคุ้มมั้ย เราอย่คนเดียวมาเกือบสามปีแล้วค่ะ เพื่อนก็ไม่ค่อยมี เพราะปกติไม่คุยกะใครอยู่แล้ว คนที่อยู่ๆ คุยๆกัน ต่างคนก็ต่างเป็นเพื่อนแก้ขัดของกันและกัน ไม่ได้รู้สึกว่าสนิทใจจนบอกทุกอย่างในใจไปได้ แต่ยังไงดีล่ะ.... มันไม่ตายหรอกค่ะคุณเจ้าของกระทู้ คืนนี้เราจะนอนหลับ พรุ่งนี้เราก็จะตื่นมาเหมือนเดิม ทุกวัน พยายามทำวันนี้ให้ดีที่สุดสำหรับตัวคุณเองและที่บ้านดีกว่าค่ะ ถ้าบอกตัวเองว่าเหงา เหงา เหงา มันจะเหงาไปเรื่อยๆ สุดท้ายจะเสพติดความเหงา เหมือนเรา (ฮา) ยังดีน้า...อยู่กรุงเทพ เบื่อๆก็ออกไปเดินเล่น หาอะไรอร่อยๆกิน น่าอิจฉาจะตาย ปล. ไม่บังอาจแนะนำมาก เพราะตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด แต่มาสู้ด้วยกันต่อไปเนอะ เดี๋ยวหาเวลาว่างได้ก็กลับบ้านจิ่ ใกล้นิดเดียวเอง ปล. กระทู้นี้เป็นกระทู้รวมคนเหงาไกลบ้านรึเปล่าคะ กร๊ากกกก จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 2 พ.ค. 51 22:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วเจ็บจี๊ดเลยค่ะ "..ให้อยู่ลำพังคนเดียวก็คงไม่เอาแล้ว ทำไม่ได้ ..อยากจะมีชีวิตที่มีเธอ" ตอนเกิดมาก็ตัวคนเดียว ไหงแค่คิดว่าจะอยู่คนเดียวก็ทนไม่ไหวล่ะเนี่ย จากคุณ : pongpei - [ 2 พ.ค. 51 23:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ไม่มีเธอครับ เย้ย!!!... จากคุณ : มือสังหาร_Ok - [ 2 พ.ค. 51 23:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ผมอยู่คนเดียวตั้งแต่อายุ 12 จนตอนนี้ 28 รู้สึกชอบที่ไม่ต้องเกรงใจใคร มีงานเป็นเพื่อน แฟนก็มีไม่ขาดมือ ไม่รู้สึกเหงาเลย อิสระ คว้ามันไว้ก่อนที่จะไม่มีให้คว้า จากคุณ : คุงแมน - [ 2 พ.ค. 51 23:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แฮ่ม!! พอมาอ่านแล้ว รู้สึกว่า ผมไม่ได้เหงาคนเดียวแฮะ มีเพื่อนร่วมเหงาอีกหลายคน     *O* จากคุณ : หมวย เรเควี่ยม - [ 2 พ.ค. 51 23:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ผมอยู่คนเดียวจนชินแล้ว นี่ปิดเทอมก็ไม่ได้เรียนซัมเมอร์ อยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่  ที่บ้านก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ ไม่เหงาครับ ไม่เหงาเลยจริงๆ  อาจจะชินแล้วก็ได้  เพราะผมก้อายุ20 มันก็เป็นอย่างนี้มานานแล้วเหมือนกัน เหงาน่ะไม่เหงา แต่เบื่อมากกว่า ไม่รู้จะทำอะไรดี  ถ้าคุณมีอะไรให้ทำก็ดีไปครับ  ความจริงหลายอย่างที่อยากทำก็มีนะ แต่ติดที่ปัจจัยเป็นส่วนใหญ่ ช่วงนี้ว่างหน่อยก็ออกกำลังกายวันละชั่วโมงกว่า เหงื่อออกก็หายเครียด หายบ๊อง ได้เหมือนกันนะ จากคุณ : NaTArT - [ 3 พ.ค. 51 00:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ป.ล. ลืมไปว่าเค้าขอข้อดี ข้อดีของการอยู๋คนเดียว  สำคัญเลย คืออิสระมากๆๆๆๆ ไม่ต้องมีอะไรมาให้จุกจิกกวนใจ  จะไปไหนไปเลย  จะกินอะไรกินเลย  ไม่ต้องถามใคร  ไม่ต้องกินตามใคร  อยากดูหนังแนวไหนดูได้ตามสบาย  ไม่ต้องห่วงว่าคนข้างๆจะชอบดูหรือเปล่า ความจริงอยู่คนเดียวนี่ดีออกครับ  แต่ถ้าคนกำลังใจส่วนตัวไม่แข็งแรงก็ต้องใช้เวลาหน่อยนึงในการปรับตัว จากคุณ : NaTArT - [ 3 พ.ค. 51 00:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จะเหงาไปทำใม ผมยังอยู่ด้วยตัวเองตลอด ไปต่างที่ต่างถิ่น แรกยังไม่มีเพื่อนไปอยู่สักพักชินแล้วมีเพื่อนเข้ามาตรึมเลย อยากอยู่คนเดียวมากไม่วุ่นวายดี อิสระดีออกอยากทำอะไรก็ทำ ทุกสิ่งคืนโลกเป็นของเราแล้วนิ จากคุณ : ว้าก้อ (PC-MOD) - [ 3 พ.ค. 51 00:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แต่ผ่านมา จากคุณ : ปูนตราเสือ - [ 3 พ.ค. 51 00:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อยู่กทม.ยังมีเวลาเหงาอยู่อีกเหรอ ใช้เวลาเดินทางก็หมดเวลาแล้ว อนึ่งในรถบีทีเอส มีอะไรเพลินๆ ให้มองเยอะเลย จากคุณ : mamao - [ 3 พ.ค. 51 01:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอบเหมือนคุณ ด๋อยด๋อย   . . . จากคุณ : ไม่มีสมาชิกชื่อนี้ - [ 3 พ.ค. 51 01:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่รู้จะตอบ จขกท ยังไงเพราะผมอิจฉามากๆๆ เอาเป็นว่าใช้เวลาช่วงนี้ให้เหงาสุดๆไปเลยดีกว่าครับ ผมเคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาเหมือนกันสมัยเรียนที่ต่างประเทศ ค่อนข้างเหงาได้สะใจมากครับ พอตอนนี้แต่งงานมีลูก 2 คน งานก็ท่วม เมียก็บ่นลูกก็กวน อยากอยู่คนเดียวใจจะขาดดดดดดดด จำความรู้สึกนี้ไว้ดีๆนะครับแล้วสักวันคุณจะคิดถึงมันเชื่อผมสิ หุหุหุ ปล. แต่ทุกว้นนี้ก็มีความสูขดีครับ สนุกกับการหาหนทางหนีลูกเมียไปเที่ยว .... (แต่ไม่เคยสำเร็จเลยยย)  --" จากคุณ : สนุกกับมันสิครับ (TaToTaT) - [ 3 พ.ค. 51 02:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนออกมาจากบ้านครั้งแรก ห่างอกแม่ก็หลายปีที่แล้ว ร้องไห้ตอนแม่กับพี่ๆมาส่งขึ้นรถทัวร์ไปทำงานที่ใต้ สุดท้ายสิบเดือนก็กลับ จริงๆกลับเดือนละสองครั้งเลย จนคิดว่าไม่คุ้มแล้ว ย้ายกลับกรุงเทพฯดีกว่า ตอนนี้อยุ่ต่างประเทศสองปีแล้ว กลับไม่ได้เลือกแล้ว ปีแรกไม่ร้อง ปีนี้ตอนต้นปีร้องบ่อยหน่อย มาถึงก็ขยันจนตัวดำๆกลายเป็นขาว เพราะทำงานตั้งแต่เช้าจนดึก แล้วตอนนี้ท่าทางจะทรุดโทรมกลายเป็นเหลือง ฮ่าๆๆๆ ขยันจนได้กิจการเป็นของตัวเองแค่ปีนิดๆเอง แต่สุดท้ายตอนนี้ใกล้จะต้องปิดกิจการแล้ว เพราะเพื่อนๆถอนตัว เค้าเอาตัวรอดกันไม่ได้ ค่าเช่าใจกลางเมืองในยุโรปมันแพงมหาศาล ซื้อรถได้เดือนละคันเลย บ้านจนนะ นั่นเงินมากโขเลย เค้าถอยเราก็ดันทุรังไม่ได้ แต่ยังดีได้งานใหม่ก่อนจะปิดกิจการอีก แต่ว่าสัญญาก็ผูกมัดและเขี้ยวมาก ถึงแม้จะให้เงินกับตำแหน่งดีก็เถอะ เฮ้อ มีแต่เรื่องเครียดๆนะ แต่ก็ทำให้ตัวเอง โตขี้นมากกกก ผ่านไรมาเยอะ อกหัก โดนโกง โดนหลอก โดนเอาเปรียบ ฯลฯ ชินแล้ว มันมากกว่าเหงาอีกนะ เราเป็นผู้หญิงเพิ่งออกจากอกแม่นะ สองปีผ่านไรมาเยอะ คุณเป็นผู้ชาย มันจะยากขนาดนั้นเลยเหรอ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 51 02:41:06 จากคุณ : นั่นน่ะซิ - [ 3 พ.ค. 51 02:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่าน คห ของ อ แพรค แล้ว อินเลยครับ ผมเคยโดดเดี่ยวอยู่ต่างแดน เหงามาก แค่3เดือนยังแทบบ้า เจอคนไทยคนนึงดีใจใหญ่ แต่ผมว่า ที่นี่เมืองไทยนะ ถ้าผมเองต้องไปไกลจากครอบครัว คงจะหาเพื่อน ที่ทำงาน หรือตามที่ต่างๆ ผูกมิตรกันได้ ไม่ยากหรอกมั้ง คนไทยใจดี ไม่คิดมาก แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 51 04:21:37 จากคุณ : ขอเอาชื่ออากงเป็นเดิมพัน - [ 3 พ.ค. 51 04:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คิดถึงพ่อแม่ก็โทรหาสิครับ ปกติผมก็อยู่บ้านกับพ่อแม่ แต่ว่าปัจจุบันผมย้ายไปทำงานที่อเมริกา ปีนึงผมจะได้เจอหน้าพ่อแม่อย่างมากก็ครั้งเดียว และไม่มีหลักประกันใดๆว่าผมจะได้กลับบ้านทุกปีด้วย แค่ต่างจังหวัด สัปดาห์ไหนอยากกลับก็ยังกลับไปหาได้ แต่ต่างประเทศถึงอยากกลับแค่ไหนก็ไม่ใช่ว่าจะกลับได้ง่ายๆนะครับ คุณต้องพยายามหากิจกรรมอะไรทำบ้างแล้วล่ะ อย่าหมกมุ่นกังวลแต่กับเรื่องนี้ อย่างไรเสียท่านก็ไม่อยู่ค้ำฟ้าไปตลอดชีวิตคุณหรอกนะครับ และในอนาคตคุณก็ต้องเป็นหลักแบบเดียวกับพวกท่านให้กับลูกหลานของคุณเหมือนกัน ทำใจให้สบายครับ จากคุณ : คนไม่ดีที่ไม่มีหัวใจ - [ 3 พ.ค. 51 04:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 36 การอยู่คนเดียว ทำให้ช่วยเหลือตัวเองเป็น แต่อย่าช่วยบ่อย มันเพลีย... จากคุณ : เด็กน้อยขี่ม้าก้านกล้วย - [ 3 พ.ค. 51 04:55:34 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ทำไมหลายๆคนบอกว่าอยู่ห่างแฟนแล้วจะต้องเลิกกัน มันเป็นแบบนั้นตลอดเลยหรอ --- ในกรุงเทพมีอะไรให้ทำเยอะแยะเลยครับ ลองหางานอดิเรกทำสักอย่างเดียวก็ดีขึ้น คบรอบๆข้างเยอะแยะ เปิดใจคุยเดียวก็ได้เพื่อนใหม่ ^^ ผมอะอยากอยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้บ้างจัง ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายสบายใจดีออก อยากทำอะไรก็ทำ เหงาก็โทรหาเพื่อน หาแฟน  แต่อาการเหงาเพราะห่างครอบครัวผมไม่เคยอะ ไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่มาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้เลยเฉยๆ จากคุณ : แมลงเม่าบินเข้าดวงใจ - [ 3 พ.ค. 51 08:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เป็นคนติดครอบครัวอีกคนนึงค่ะ.. เห็นใจเน้อ.. แนะนำ จขกท.โทร.คุยกับพ่อแม่-แฟนบ่อย ๆ ค่ะ ไม่ได้กลับไปกอดทุกคนในบ้าน ได้ฟังเสียงให้อุ่นใจก็ยังดี แล้วค่อยกลับไปเจอทุกคนช่วงหน้าเทศกาล หรือวันหยุดเอา (ไม่รู้จะแนะนำยังไง..เป็นผู้ใหญ่แล้วก็คงต้องสู้ ๆ ต่อไปอ่ะนะคะ) จากคุณ : i'm not superman - [ 3 พ.ค. 51 08:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อยู่คนเดียวมากว่า 10 ปีแล้ว เฮอ....ทำไงได้ ก็ไม่มีใครเขาอยากมาอยู่ด้วย จากคุณ : วิญญานพเนจร_2 - [ 3 พ.ค. 51 09:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เข้ามาอ่านความเห็นของทุกท่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจขึ้นจริงๆครับ ขอบคุณชาวหว้ากอมากๆครับ จากคุณ : หมวย เรเควี่ยม - [ 3 พ.ค. 51 10:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ผมก็อยู่คนเดียวมานานแล้วครับ   มีคนอยากจะมาขออยู่ด้วย ผมยังไม่เอาเลยครับ  มันสบายกว่ากันเยอะนะครับ   มีบางครั้งเท่านั้นเองที่รู้สึกเหงา อยากมีเพื่อน  แต่ก็แค่บางครั้งครับ จากคุณ : G_AOD - [ 3 พ.ค. 51 10:46:40 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เหล้าไม่ใช่สิ่งเลวร้ายครับ เหอๆ อัดอั้นมากๆ เครียดมากๆ ก็ชวนเพื่อนไปหาร้านเงียบๆ บรรยากาศดีๆ มีเหล้าซักหน่อย แหล่มครับ แหล่ม ป.ล. แต่อย่าบ่อย เดี๋ยวติด จากคุณ : oppertunity - [ 3 พ.ค. 51 10:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านของ อ.แพรค แล้วขนลุกเลยอ่ะครับ เหงาดีจริงๆ สุดท้ายเพื่อนก็อยู่ที่นี่เอง~ (^_ T ) . . . . ( ไม่รู้จะยิ้มหรือร้องดี ห่ะๆๆ... ) จากคุณ : 'l| Zh ii rO |l' - [ 3 พ.ค. 51 11:19:59 A:124.121.153.184 X: TicketID:166621 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ีมองคนหลายๆคนรอบตัวคุณสิ เราเชื่อว่ามีคนหลายล้านคนที่มาใช้ชีวิตตัวคนเดียวอยู่ห่างจากครอบครัว ทุกคนเหงาแน่นอน แต่ก็ต้องเข้มแข็ง อย่าไปคิดต่อว่าเรื่องโชคชะตาอะไรนัก พ่อแม่คุณยังอยู่ครบ คิดถึงพวกท่านก็โทรหาสิคะ  แต่มันสำคัญที่คุณต้องพยายามอยู่คนเดียวและทำตัวให้ชินให้ได้มากกว่า ไม่มีใครจะมาช่วยคุณได้หรอกเรื่องความเหงาและคิดถึงบ้านเนี่ย  ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งค่ะ เหล้าน่ะถ้าไม่เคยดื่มก็อย่าไปดื่มมันไม่ดีต่อสุขภาพ เหงาก็หาเกมส์มาเล่น เช่าหนังมาดู เดินเที่ยวไปเรื่อยๆ ไปสมัครสมาชิกทีเคพาร์ค นั่งอ่านหนังสืออยู่ในนั้นทั้งวันเวลาว่างๆ อย่าปล่อยตัวเองให้ว่างนักมันจะฟุ้งซ่าน ข้อดีของการอยู่คนเดียวมันจะทำให้เราสู้และเข้มแข็งขึ้นเพราะเวลามันเกิดอะไรมันจะไม่มีใครมาช่วยเหลือเรานอกจากเราจะช่วยเหลือตัวเองและคิดเอง จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 3 พ.ค. 51 12:22:13 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เหงาก็คบคน โลกสับสนมีเยอะไป หางานอดิเรกทำครับ ค้นตัวเองให้พบ จากคุณ : PV - [ 3 พ.ค. 51 12:24:40 A:118.174.127.50 X: TicketID:102349 ]

ความคิดเห็นที่ 46 มีแฟนอยู่ด้วยกันครับ หายเหงา แต่ ปวด หมอง แทน จากคุณ : eping - [ 3 พ.ค. 51 12:31:45 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ชอบค่ะ.. อิสระดี   อยากทำไรก็ทำ ส่วนตัวชินกับการอยู่คนเดียวน่ะ.คิดว่ามันสนุกดี  ไม่วุ่นวาย  บางทีมากคนก็ยิ่งมากความค่ะ..แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของ จขกท  น่ะค่ะ..เคยไกลบ้านมาก่อนใหม่ก็เหงาเด๋วก็ชินค่ะ..สู้ๆ.. จากคุณ : เอื้องป่า - [ 3 พ.ค. 51 12:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คำปลอมใจที่ดีที่สุดคือ คำปลอบใจจากปากผู้ที่เสียใจนั่นเอง... จากคุณ : หมึกสด - [ 3 พ.ค. 51 14:30:54 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ผมก็เคยครับ พักอยู่หอตรงโซนมุสลิม ( หาหมูกินไม่ได้เลยแถวนั้น ) หลังตึกไทยซีซี ( สถานีสุรศักดิ์ ) ก็ไม่เหงานะ เลิกงานก็นั่งเล่นคอมที่ห้อง ว่าง ๆ ก็ไปโอเล้งมั่ง ลานเบียร์มั่ง คาราโอเกะมั่ง(ไอ้ร้านแถว ๆ ถนนวิทยุชื่ออะไรนะ จำไม่ได้แล้ว แพงค่อด ๆ ) เปิดออฟฟิศเล่นเกมส์ออนไลน์กันมั่ง ไม่ก็นั่งรถเมล์ไปกินลมชมสะพานมั่ง เสาร์อาทิตย์ ไม่รู้ไปใหนก็ นี่เลยครับ หาร้านหนังสือใหญ่ ๆ ซักร้าน ผมไปนั่งอ่านยืนอ่านได้ทั้งวันล่ะครับ  รับรองจะหายเหงา แต่ถ้างานยุ่ง ๆ ก็คงไม่ต้องกังวลว่าจะเหงา ไม่มีเวลาคิดหรอกครับ จากคุณ : Pixzz - [ 3 พ.ค. 51 16:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ห่างบ้าน ห่างคุณแม่ครั้งแรก ก้อมาอยู่ดูไบนี่เลยค่ะ เหงา ร้องไห้อยู่แรกๆ ยิ่งคนรอบข้างจ้องแต่จะทำร้ายเราลับหลัง ผ่านไป ผ่านไป เริ่มเข้มแข็งขึ้น ตอนนี้ ขอบคุณการอยู่คนเดียวที่ทำให้เราเป็นคนใหม่ เด็กขี้แยคนเก่า หายไปแล้วค่ะ จากคุณ : นางมารนอกสังกัด - [ 3 พ.ค. 51 18:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ผมเริ่มสัมผัสชีวิตที่เข้าใกล้ความโดดเดี่ยว ครั้งแรกตอน ป.6 แล้วตลอดแต่ละปีที่ผ่านไป เรื่อยๆ ก็จะเข้าใกล้ความโดดเดี่ยวมากขึ้นเรื่อยๆ จน 2 ปีที่ผ่านมานี้(ตั้งแต่อยู่มหาลัยปี 2) ก็เริ่มจะโดดเดี่ยวสมบูรณ์ล่ะ ความรู้สึกเหงา มีเฉพาะช่วงที่มีการ "เปลี่ยนแปลง" เกิดขึ้น(ซึ่งจุดนี้ จะมีขึ้นหลายครั้งก็ได้) ไม่นาน เราก็ชิน ชินแล้ว เราก็รู้สึกว่าไม่ค่อยอยากไปเป็นกลุ่มๆ ต้องพะวงนั่น พะวงนี้ รอคนนั้นคนนี้ เริ่มจะรำคาญ ก็เลยกลายเป็นชอบอยู่คนเดียวไปเอง - -a พอนานวันเขา ทักษะสังคมเสื่อมถอย ขาดอารมณ์ความเป็นมนุษย์บางอย่างไป พอถึงตอนนั้น อยากกลับเข้าสังคม ก็ทำไม่เป็นแล้วล่ะ 5555 ปล. ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง lol ปล2. เวลาจิตตก อ่านหนังสืออภิธรรมไปเรื่อย ให้มีเรื่องให้คิดเยอะๆ จนลืมเหงาไปเอง ก็รู้สึกดีขึ้น จากคุณ : Detonator_Pao_ - [ 4 พ.ค. 51 14:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอใช้กระทู้ระบายความเหงาด้วยคนค่ะ เหงาครั้งแรกจำได้เลย ตอนป.4 ต้องย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ ทุกอย่างใหม่หมดสำหรับเรา โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ ศาสนาใหม่ (โรงเรียนคริสต์) วันแรกหลังจากพ่อแม่มาส่ง ยังเก่งอยู่ แต่พอตอนกลางคืนเท่านั้นแหละ รองไห้ใหญ่เลย อยากกลับบ้านมากๆ ก็กลับไม่ได้ เพื่อนก็ไม่มี แต่มันก็ผ่านมาได้ เพราะยังเด็กอยู่มั้ง ปรับตัวง่าย แป๊บเดียวก็มีเพื่อนฝูงเบ้อเร่อ พอเรียนมหาลัยก็ต้องอยู่หอเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้สึกเหงานะคะ เพื่อนเยอะดี แต่พอมาตอนนี้ ต้องอยู่บ้านคนเดียว พ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัด น้องก็ไปเรียน น้องอีกคนไปทำงานที่อื่น อยู่บ้านคนเดียวจริงๆเลยค่ะ รู้เลยว่า ทำไมต้องมีครอบครัว เราว่าอยู่หอยังไม่เหงาเท่านี้เลย เพราะบ้านมันเป็นหลังไงคะ พอไม่มีใครอยู่ก็วังเวงพิกล เงียบเชียบหูอื้อเลยทีเดียว ก็พยายามหาอะไรทำค่ะ เล่นเน็ตไปเรื่อยเปื่อย ออกไปกินข้าวดูหนังกับแฟนเกือบทุกวันเลย เพราะไม่อยากกลับบ้านมาอยู่คนเดียว ช่วงนี้แฟนไปต่างประเทศ 2 อาทิตย์ เฮ้อ แย่เลย ก็มานั่งเหงาเป็นเพื่อน จขกท นี่แหละค่ะ จากคุณ : zonier - [ 4 พ.ค. 51 15:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คห.51 ขอบอกว่าเจอคนประเภทเดียวกันแล้วอ่ะ นึกว่าเป็นอยู่คนเดียว ชอบจัง เพราะเป็นเหมือนกัน ชินแล้ว เราก็รู้สึกว่าไม่ค่อยอยากไปเป็นกลุ่มๆ ต้องพะวงนั่น พะวงนี้ รอคนนั้นคนนี้ เริ่มจะรำคาญ ก็เลยกลายเป็นชอบอยู่คนเดียวไปเอง - -a พอนานวันเขา ทักษะสังคมเสื่อมถอย ขาดอารมณ์ความเป็นมนุษย์บางอย่างไป พอถึงตอนนั้น อยากกลับเข้าสังคม ก็ทำไม่เป็นแล้วล่ะ 5555 จากคุณ : hit on me - [ 4 พ.ค. 51 17:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 54 พอนานวันเขา ทักษะสังคมเสื่อมถอย ขาดอารมณ์ความเป็นมนุษย์บางอย่างไป พอถึงตอนนั้น อยากกลับเข้าสังคม ก็ทำไม่เป็นแล้วล่ะ 5555 ------------- ใช่เล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กลายเป็นหาเพื่อนในหว้ากอไปแทน -.-๒ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 4 พ.ค. 51 19:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อ่าวกรรม ^^! กลายเป็นมีคนแนวเดียวกันหลายคนแหะ (มาก๊อบคำพูดผมอีกอ่ะ ><! ไม่ยอมๆ หุๆๆ) เรื่องที่ไม่ค่อยชอบต้องรอใคร ไม่พะวงเรื่องคนรอบๆ ส่วนหนึ่ง สาเหตุเพราะธุระหน้าที่ที่ผมต้องทำ มันมันเยอะมากด้วย ในแต่ละวัน ต้องวางแผนว่า ต้องทำอะไรบ้าง เวลาไหน ดังนั้นชีวิต นศ. เพื่อนๆผมที่เป็นคนธรรมดาทั่วไป ที่ยังไม่ต้องมีธุระอะไรวุ่นวายแบบผม เขาก็อยู่ชิวๆ โลกมหาลัยเป็นเหมือนโลกอิสระใบแรกของเขา มีพ่อแม่ support อยู่ด้านหลังเต็มที่ มีแต่ความรู้สึกดีๆประทับใจกับชีวิตมหาลัย ซึ่งความชิวๆ สบายๆ แบบนั้น มันก็รวมไปถึง ไม่มีการ fix เวลาสำหรับทำงานอะไรที่แน่นอนชัดเจนเท่าไหร่นัก คราวนี้พอผมมีธุระต้องทำ ซึ่งเวลาต้อง fix จึงรอใครไม่ค่อยได้ , ภาพที่แสดงออก ก็จะเหมือนกับว่าเราไม่ค่อยแคร์ใคร จะมาก็มาจะไปก็ไป ไม่ค่อยรอเพื่อน (ซึ่งในสายตาคนปกติ ก็ย่อมมีความรู้สึกติดลบกับเรา ในจุดนี้) สุดท้าย เมื่อเราเป็นแบบนี้บ่อยจนเป็นนิสัย มันก็ชิน และก็เลยมีนิสัยไม่ชอบจะรอใครแบบเอื่อยเฉื่อยอีกต่อไป - -a ชีวิตไม่สิ้น ดิ้นกันต่อไป อืม... EDIT จะมีช่วงหนึ่ง ที่ผมดรอบการเรียนไป 1 ปี (เด็กซิ่ว) ตอนแรกเรียนราม แต่ตอนหลังคิดว่าไม่ใช่ ก็พยายามจะเอนท์เข้า ธรรมศาสตร์ให้ได้ ช่วงเวลานั้น นอกจากเตรียมเอนท์ อีกอย่างที่ได้ทำคือ มีเวลาคิดทบทวน และศึกษาธรรมะ เยอะขึ้น เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มจะเข้าใจถึงแก่นของเรื่อง กฏแห่งกรรม จากการประมวลความรู้ที่มีทั้งหมด และพยายามสร้างโมเดล อธิบาย กฏแห่งกรรมอย่างเป็นรูปธรรม แต่ยังไม่เสร็จ ก็ต้องเข้าเรียนก่อน และส่วนหนึ่งเพราะความรู้คงยังไม่มีมากพอ ที่จะทำโมเดลกฏแห่งกรรม ให้เสร็จสมบูรณ์ได้ ยังมีอะไรต้องศึกษาอีกเยอะ ก็ต้องศึกษากันต่อไป นี่คงจะเป็นข้อดีของการอยู่สันโดษอีกข้อนึงก็ได้ ^^ (เพียงแต่ตอนนั้นผมยังไม่สันโดษจริงๆ เพราะอยู่กับแม่, แต่ก็เป็นภาวะที่ปลีกตัวห่างจากสังคมค่อนข้างมากๆแล้วเหมือนกัน ) สุดท้ายตอนนี้ ผมก็อยู่คนเดียวอย่างแท้จริง บ้านที่ใหญ่พอจะอยู่ได้เป็นครอบครัวใหญ่ ตอนนี้อยู่คนเดียวกับหมาๆ ที่ทยอยแก่ตาย(เลี้ยงไว้นานมาก) การดูแลบ้านหลังใหญ่ งานบ้านและซ่อมบำรุงเฉยๆก็หมดเวลาไปทั้งวันล่ะ =,= แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 51 11:41:08 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 51 11:37:13 จากคุณ : Detonator_Pao_ - [ วันฉัตรมงคล 11:29:40 ]