PANTIP.COM : X6622971 จริงเหรอครับที่เค้าว่าอัจฉริยะ กะคนบ้า ห่างกันนิดเดียว []

ความคิดเห็นที่ 11

"...คุณคิดว่าโลกทั้งใบมันมีอยู่จริงหรือเปล่า..."

คลิที่ลิงค์นี้เพื่อฟังเพลงประกอบ
http://www.imeem.com/irwinteh/music/fNd0Wfnj/jay_chou_dandelions_promise/

(ณ บริเวณห้องวิจัยอันแสนเงียบเหงาแห่งหนึ่งในค่ำคืนอันแสนหม่นหมอง "เจไดหนุ่ม" นักวิจัยด้านพันธุวิศกรรมผู้ปราดเปรื่องเจ้าของราวัลโนเบลเมื่อหลายปีก่อนกำลังนั่งมองจอมอนิเตอร์สีฟ้าอยู่อย่างเหงาหงอย ที่ใจกลางห้องในเงามืดนั้นตั้งไว้ด้วยเครื่องจักรสีเงินยวงซึ่งถูกเชื่อมต่อด้วยสายไฟรกรุงรัง)

"ตัวผมมีปัญหาทางด้านสมองมาหลายปีแล้ว โดยล่าสุดแพทย์ที่ไปหาล้วนแต่กล่าวว่าอาการของผมเวลานี้น่าจะทำให้ร่างกายมีเวลาเหลืออยู่อีกแค่ไม่เกิน3เดือนเท่านั้น" (เจไดหนุ่มพร่ำเพร้อก่อนจะเหลียวมองไปยังกองเอกสารตรงหน้าอย่างครุ่นคิด)

"หลายปีที่ผ่านมาสมองของผมประสบปัญหาหลายอย่างทั้งการปวดอย่างรุนแรง รวมถึงการสูญเสียความทรงจำบางส่วนจนทำให้ผมลืมเรื่องราวในอดีตไปจำนวนมาก" (ภาพตัดไปที่ชายหนุ่มลุกเดินไปสับคันโยกแผงไฟที่มุมกำแพง เพียงพริบตาเดียวทั่งทั้งห้องก็สว่างวาบ เผยให้เห็นว่าที่แท้เจ้าเครื่องจักรกลางห้องนั้นคือเก้าอี้สีดำขลับซึ่งถูกติดตั้งไว้กับมอนิเตอร์รูปทรงประหลาดแลอุปกรณ์มากมาย)

"แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำคือคนรักของผม เธอผู้นั้นที่เป็นแสงสว่างแลกำลังใจให้ผมต่อสู้กับโรคร้ายอย่างมีความหวัง แต่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนตร์จึงทำให้เธอต้องมาจากผมไปอย่างมิมีวันหวนกลับ" (ภาพตัดไปที่เจไดหนุ่มกำลังหยิบหลอดแก้วสีเขียวนวลออกมาจากตู้เก็บความเย็นอย่างระมัดระวัง)

"ผมเคยใช้เวลาครุ่นคิดแลค้นคว้าอยู่หลายปี จนพบว่าอาการป่วยของผมมันไม่มีทางจะรักษาให้หายขาดได้ ทางรอดที่ดีที่สุดซึ่งหมอบอกผมคือการรักษาด้วยการผ่าตัดควบคู่กับการกระตุ้นด้วยยาอย่างรุนแรง แต่นั่นจะทำให้สมองผมเสียหายโดยถาวร ผมจะกลายเป็นไอ้บ้าที่ไม่รู้ความอะไรอีกแม้ร่างกายจะยังมีลมหายใจอยู่ก็ตาม" (ภาพตัดไปที่เจไดหนุ่มนำขวดน้ำยาสีเขียวสดมาเสียบใส่ในหลอดแก้ว เมื่อเขากดปุ่มด้านข้าง หลอดแก้วนั้นก็ดูดน้ำยาในหลอดแลส่งต่อไปยังเจ้าเครื่องจักรรูปทรงประหลาดตัวนั้น)

"แต่ผมไม่ยอมละความพยายาม ผมใช้สมองส่วนที่ยังทำงานได้ดีคิดค้นคว้าวิธีแก้ไขซึ่งเต็มไปด้วยความยากลำบากเพราะอาการหลงลืมของผม" "แต่ผมมีระเบียบวินัย ..ใช่.. ผมมีระเบียบวินัยในการที่จะทำสิ่งต่างๆซ้ำไปมาหลายครั้งจนกลายเป็นกิจวัตร นั่นจึงทำให้ผมสามารถทำงานวิจัยต่อไปได้ จนกระทั่งผมมาพบเรื่องของการยักย้ายถ่ายเทคลื่นสมอง" (ภาพตัดไปที่เจไดหนุ่มกำลังกดแป้นคีย์บอร์ดมือเป็นระวิงก่อนจะถอนหายใจอย่างหดหู่แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทรงแปลกประหลาดตัวนั้น)

"จริงอยู่สมองผมเสียหายโดยถาวร แต่ถ้าผมสามารถยักย้ายถ่ายเทคลื่นสมองแลความนึกคิดทั้งหมดไปกักเก็บยังสถานที่แห่งใหม่ซึ่งดีกว่า ปลอดภัยกว่า แลมั่นคงกว่าล่ะ" (พลันตัวล็อคที่เก้าอี้สีดำขลับนั้นก็เริ่มล็อคร่างของเจไดหนุ่มจนจรึงแน่นกับเก้าอี้เก้าอี้ จากนั้นจึงปรากฏเข็มฉีดยาสีเขียวสดโผล่ออกมาที่ด้านหลังต้นคอก่อนจะกระแทกเข้าใส่ที่ร่างของเจไดหนุ่มอย่างแรงแลเริ่มปลดปล่อยของเหลวสีเขียวสดนั้นไปทั่วร่างของเขา)

"หลังค้นคว้าอยู่หลายปีจนพบว่าร่างของมนุษย์หรือศพที่ผมนำมาใช้นั้นล้วนไม่สามารถทำให้ผลการวิจัยเป็นไปอย่างที่คาดอีกทั้งเวลาแห่งชีวิตที่เหลือน้อยลงทุกทีจึงทำให้ผมตัดสินใจลองใช้วิธีสุดท้าย" (จากนั้นจึงปรากฏอุปกรณ์รูปทรงคล้ายหมวกเลื่อนลงมาครอบศรีษะเจไดหนุ่มที่กำลังสั่นกระตุกเป็นเจ้าเข้า ก่อนที่มันจะเสือกไสก้านเหล็กจำนวนมากเข้าไปยังศรีษะของเขาอย่างน่าสยดสยอง ที่ด้านนอกนั้นเริ่มปรากฏหมู่เมฆครึ้มแลเสียงของพายุใหญ่ดังแว่วตามสายลมมา)

"วิธีสุดท้ายที่ทำให้ผมหายขาดจากอาการป่วยทั้งหมด" (พลันเจ้าเครื่องจักรก็เริ่มทำงานแลส่งกระปสไฟฟ้าปริมาณมหาศาลเข้าสู่หมวกเหล็กใบนั้น หน้าจอมอนิเตอร์เริ่มกระพริบไปมารวมถึงมิเตอร์ด้านข้างจำนวนมากซึ่งล้วนวิ่งเร็วเป็นหนูติดจั่น)

"วิธีสุดท้ายที่ผมเสี่ยงเดิมพันด้วยชีวิต" (พลันกระแสไฟฟ้าจำนวนมากก็สปาร์คไปมาอย่างแรงจนเกิดประกายไฟพุ่งแปลบปลาบไปทั่วห้องพร้อมๆกับที่บังเกิดสายฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาทันที)

(พลันห้องวิจัยทั้งหมดก็มืดลงพร้อมๆกับความเงียบสงัดที่แผ่ปกคลุมไปมาอย่างน่าประหลาด ไม่นานไฟฉุกเฉินก็เริ่มทำงานขึ้นเผยให้เห็นร่างอันไร้วิญญาณของเจไดหนุ่มซึ่งบัดนี้ปรากฏโลหิตไหลนองออกมาทั่วใบหน้าแลศรีษะ ดวงตาที่ยังเบิ่งค้างของเขาปรากฏแววพึงใจอย่างประหลาดที่สุด)

..ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป.. (จู่ๆหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้านข้างก็ทำงานขึ้นมาอย่างอย่างกระทันหันแลปรากฏตัวอักษรสีเขียวสดแถวหนึ่งขึ้นมาเป็นข้อความว่า)

..ในที่สุด! ผมก็ได้พบบ้านแล้ว..

(..รูปโอบีวันยืนเก๊กอยู่..)

(May the Spoil be with you)
ขอสปอยล์จงสถิตย์อยู่กับท่าน

จากคุณ : เจไดหนุ่ม - [ 20 พ.ค. 51 07:57:05 ]