PANTIP.COM : X6894787 เครื่องบินกับนักบินหายสาบสูญไปที่เขาใหญ่ร่วมปี [เรื่องลึกลับ]

ความคิดเห็นที่ 19

อีเมล์ล่าสุดที่ผมส่งหาญาตินักบิน

สวัสดีครับ
ผมขอเล่าเรื่องความเป็นมาในการติดต่อกับวิญญาณของผมน่ะครับ
ก่อนนั้นพี่สาวได้นำการเล่น แอ็งเจิ้ล มาสอนผมเล่น (ไม่ทราบว่าพี่เคยได้ยินการเล่นอย่างงี้มาก่อนหรือไม่) คือการจับปากกาสองคนแล้วมีกระดานเขียนเป็นภาษาอังกฤษ แล้วเชิญแอ็งเจิ้ลของเจ้าตัวออกมาถามดวงชะตา ผมเห็นว่าปากกาเลื่อนไปได้ก็รู้ว่าไม่ใช่พี่สาวเลื่อน ต่อมาผมได้ใช้กระดานภาษาไทยซึ่งก็เลื่อนได้เป็นปกติตามความเชื่อว่า วิญญาณรู้ทุกภาษา(หรือไม่) ต่อมาไม่ได้เชิญเพียงแอ็งเจิ้ล แต่ลองเชิญวิญญาณอื่นๆมาถามไถ่ดู เช่นเจ้าที่บ้าน ผมทราบดีว่าการทำอย่างงี้ก็ไม่ต่างจากการเล่นผีถ้วยแก้วแต่อย่างใด ซึ่งกรณีผีถ้วยแก้วผมก็เคยเล่นมาก่อนเหมือนกัน และก็สัมผัสได้ว่ากำลังสื่อสารกับคนอื่นที่นอกเหนือจากคนในวงจริงๆ เพียงแต่กรณีนี้เปลี่ยนรูปแบบจากถ้วยแก้วมาเป็นปากกาเท่านั้น และคงต้องใช้ตั้งแต่ 2 คนขึ้นไปมาจับจึงจะเลื่อนได้ อย่างไรเสีย การใช้คนจับเพียงคนเดียวแล้วเลื่อนได้ยังเป็นปริศนาของผมในสมัยนั้นอยู่ว่าสามารถเป็นได้หรือไม่ แต่ก็ไม่ค่อยเชื่อนักเพราะลองจับคนเดียวหรือให้คนอื่นจับคนเดียวแล้วมันไม่เลื่อน หรือจับสองคนแล้วผมลองปล่อยมือปรากฏว่าคนอื่นจับนั้นยังเลื่อนต่ออีกเล็กน้อยแล้วหยุด แต่มีบางกรณีที่พบว่าจับคนเดียวแล้วเลื่อน เช่นคนบางคน หรือเด็กที่ยังไม่ค่อยรู้เดียงสานัก แต่เลื่อนช้ามาก แต่ผมก็เข้าใจว่าตัวเองจับเลื่อนคนเดียวไม่ได้อยู่เพราะทดลองแล้วเห็นว่าไม่ได้

ต่อมาไม่มีคนเล่นกับผม ผมมีความอึดอัดมาก มีก็เพียงกระดานอักษรที่ทำไว้กับตัวเอง เลยลองพยายามจับคนเดียวให้เลื่อนดู ก็ไม่เลื่อน แต่ก็ไม่ละความพยายาม โดยพยายามเพ่งสมาธิมากๆ ทำทุกอย่างให้เบา ไม่ฝืนอะไรหรือไม่ออกแรงช่วยอะไร ทำจิตว่างๆให้สิ่งที่ลิขิตมือตัวเองเป็นเจตนาของสิ่งอื่น สิ่งที่เห็นก็คือปากกาค่อยๆเลื่อนเล็กน้อย ที่จริงก็เหมือนมือมนุษย์ที่กระเพื่อมเพราะไม่สามารถอยู่เฉยๆได้เหมือนหุ่น แต่ผมก็พยายามเพ่งสมาธิอีกให้มันชัดยิ่งขึ้น สิ่งที่เห็นคือมือเลื่อนเป็นวงๆแคบๆ และรู้ว่านี่ไม่ใช่การเลื่อนเพราะเราไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ แต่มีอะไรลึกกว่านั้นสำแดงออกมา วันนั้นผมก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงอะไรๆจึงเข้าที่เหมือนการจูนคลื่นให้ตรงกัน การเลื่อนเด่นชัดมากขึ้นจากช้าๆก็เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งไปเร็วดั่งใจเขา การถาม-ตอบก็เริ่มขึ้น เอกลักษณ์การเลื่อนแบบนี้ยังเหมือนกับการจับสองคนอีกอย่างคือ ชอบเลื่อนเป็นวงกลม เมื่อจะย้ายที่ก็ตีเกรียวไป ผิดกับวิสัยคนธรรมดาหากจะไปที่ตัวอักษรอะไรก็คงไปตรงๆเลย ไม่ต้องตีเกรียวไปอย่างนั้น บางครั้งผมเคยลองถามเขาให้เปลี่ยนทิศทางการหมุนได้ไหม ซึ่งเขาก็ทำได้ แต่ผมก็ลำบากใจที่จะถามถึงสาเหตุของเขามากนักว่าทำไมต้องหมุน เกรงว่าเขาจะตอบไม่ได้เหมือนกัน

ถ้าถามว่า มือผมเลื่อนเพราะถูกอำนาจอื่นมาครอบงำมือตัวเองให้ไปตามนั้นหรือไม่? คำตอบคือ มีอำนาจอื่นมาจริง แต่ไม่ได้ครอบงำ ไม่ว่าอวัยวะส่วนใดของผมจนถึงสมอง ผมจึงยังมีสติสัมปชัญญะอยู่ ควบคุมอวัยวะภายนอกของตัวเองได้อยู่ ส่วนมือเลื่อนเพราะกล้ามเนื้อของตัวเองทั้งนั้น แต่เป็นการยอมให้กล้ามเนื้อมือและแขนเป็นไปตามอำนาจอื่น ซึ่งสิ่งนั้นอาจจะมีจิตเป็นของตัวเอง ซึ่งการเลื่อนอาจจะตรงบ้างเบี้ยวบ้าง ซึ่งผมจะทราบดีว่าผมเลื่อนได้ตรงเขาหรือว่าใส่ความคิดตัวเองในการเลื่อนลงไปกันแน่ ซึ่งจุดนั้นต้องใช้สมาธิตัวเองแยกให้ออกว่าอันไหนตัวเองอันไหนคนอื่น ส่วนที่ผมบอกว่าไม่ได้ถูกครอบงำมือ เพราะผมสามารถฝืนการเลื่อนนั้นได้ และการฝืนนั้นก็ไม่ต้องออกแรงฝืน เพียงคิดจะฝืนและมีพยายามฝืนก็หยุดโดยไม่ต้องออกแรงฝืน ไม่ออกแรงไม่ว่าจากทิศทางใด ดังนั้น หากอำนาจอื่นนั้นมาทำให้ผมนำมือไปทำในสิ่งไม่ดี เช่นนำไปกดระเบิด ผมก็ได้วิบากกรรมไม่ดีนั้นด้วยครับ เว้นแต่อำนาจนั้นบังคับมือผมแบบฝืนไม่ได้ ผมจึงไม่ได้วิบากกรรมไม่ดีนั้น

อย่างไรก็ดี ก่อนที่ผมจะฝืนอำนาจนั้น ผมก็ต้องยอมให้อำนาจนั้นมาสื่อสารผ่านมือได้ก่อนครับ

สำหรับเรื่องการนำวิธีนี้มาช่วยหาเครื่องบิน ความจริงความสามารถผมก็อยู่เท่านั้นเองครับ ผมมองไม่เห็นภาพอะไรนอกจากมือตัวเองเลื่อนไปเท่านั้น การสื่อสารครั้งแรกดูจะส่อว่า ภาคิน มาหา แต่ในคืนวันนั้นผมคุยหลายรอบ คือเชิญเข้าเชิญออกหลายรอบ ซึ่งผมมาคิดย้อนไปแล้ว การสื่อสารรอบแรกน่าจะน่าเชื่อถือที่สุด เพราะวิญญาณอื่นที่อาจจะมาสวมรอยยังไม่รู้ตัว ส่วนเรื่องวิญญาณอื่นนั้น ผมก็ได้ทราบครั้งแรกจากทางพี่เองที่เล่าให้ฟังถึงการเข้าทรงแล้วโดนแทรกแทรง แต่ถ้าเขาจะมาแทรงแทรงผมด้วยจริงๆก็อาจจะดูเป็นอะไรที่เป็นเหมือนนิยายพอสมควร แต่ก็ไม่ประมาทว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้ เพราะอาจเป็นนิยายที่เป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะการสะกดประโยคว่า “สองคืนหอบราวลวดเอาดอกสหชาติออกข้าง ฮ.” เป็นประโยคที่อาจจะฟังได้ศัพท์ แต่ไม่รู้ว่าจะสื่อว่าอะไร เพราะผมก็ยังไม่ทราบเลยว่า “ดอกสหชาติ” คืออะไร นำลง google ก็ไม่พบ ที่สำคัญ เครื่องบินที่ตกก็เป็นเครื่องบินแบบปีก แต่ดันสะกดว่า ฮ. เฉยเลย ได้มาทราบจากพี่ในภายหลังว่า เครื่องบินของ นที คงเป็นแบบ ฮ. ก็ยิ่งมั่นใจไปว่าผมคงโดนแทรกแทรงแน่ ผมเคยขู่วิญญาณอื่น(ใครก็ตาม) ที่เข้ามาแทรกแทรงว่า การสวมรอยเป็นคนอื่นแล้วตอบคำถามอย่างงี้ เข้าข่ายมุสา และอาจจะตกนรกได้น่ะ ผมเอานรกมาขู่ แต่เหมือนเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ยังทำทุกอย่างไปเหมือนเดิมซ้ำๆซากๆ จนผมเองที่เป็นฝ่ายเบื่อกับสิ่งซ้ำๆซากๆ จนเว้นจากการติดต่อไปหลายวัน

การได้มาพบกับพี่ในวันแรก แล้วทำการสื่อสารให้ดูต่อหน้า ได้เบาะแสสำคัญคือ “เขาตะกรุด” แต่ก็อย่างว่าครับ ยังไม่บริสุทธิ์พอ เพราะไม่รู้ว่าเป็นวิญญาณของผู้ที่ต้องการคุยด้วยจริงหรือไม่ แต่มาคิดไปคิดมาแล้ว หากเครื่องของวิญญาณอื่น ในที่นี้หมายถึงนทีไปก่อนแล้วกันครับ ถ้าเครื่องเขาไม่ได้ตกบริเวณนี้ เขาจะชี้เขาตะกรุดไปเพื่ออะไร สำหรับเรื่องเมืองลับแลที่วันนั้นก็นำมาคุยกับวิญญาณของนักบินด้วย ความจริงผมก็ไม่ได้เชื่อเรื่องเมืองลับแลนัก แต่การสื่อสารของผมก็วางตัวเป็นกลางครับ คือสื่อไปตามความจริงที่วิญญาณต้องการโดยไม่ได้บิดเบือนแต่อย่างใดครับ เพราะหากผมบิดเบือนไม่ว่าด้วยเหตุผลประโยชน์ส่วนตัว หรือบิดเบือนเพื่อให้เข้ากับความคิดตัวเอง ผมก็จะผิดศีลฐาน มุสา ครับ

จากคุณ : สมภพ เจ้าเก่า - [ 16 ส.ค. 51 16:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20

ต่อ

สำหรับคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับภาคิน ที่จริงเป็นความต้องการแรกของผมที่อยากให้พี่ถาม ทั้งที่การไปดูด้วยสำนักอื่น ทางญาติอาจไม่ได้ลองถามคำถามพื้นฐาน แม้ว่าผู้นั้นจะอ้างว่าเห็นเครื่องบินหรือเหยียบอยู่บนเครื่องบิน ทางญาติอาจจะไม่ได้ติดใจที่จะถามว่า เครื่องที่เห็นนั้นหมายเลขเครื่องอะไร แต่ผมกลับอยากให้พี่ถามผม และสุดท้ายคำตอบที่ได้ก็เหมือนหว่านแห สร้างความผิดหวังกับทุกคนรวมทั้งผมด้วย แต่ถ้าเปรียบเทียบกับตัวผมเองถ้าถูกถามว่า ทะเบียนรถตัวเองคืออะไร ผมตอบไม่ได้น่ะครับ เพราะไม่ได้สนใจดูหรือจำเลยครับ แต่อย่างไรก็จะไม่เอาตัวเองเทียบกับภาคิน เพราะเขาอาจจำเป็นต้องรู้หมายเลขเครื่องตัวเองอยู่แล้ว และตอนนั้นผมได้ถามซ้ำๆแล้วว่า คุณจำหมายเลขเครื่องตัวเองได้หรือไม่ ก็ได้รับคำยืนยันว่าได้ ผมเองก็มาสงสัยถึงความเป็นวิญญาณว่าจะจำอะไรได้อย่างไร เพราะลำพังคนธรรมดาเมื่ออายุมาก ก็อาจจะจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ จำลูกหลานไม่ได้ แล้วจะนับภาษาอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว จะจำอะไรได้อย่างไร เพราะไม่มีสมองติดไป เหมือนตายแล้วก็เอาอะไรไปไม่ได้ แต่ถ้าผมคิดอย่างงี้ เช่นนั้นการสื่อสารกับวิญญาณก็ถือเป็นอันยุติเลยสิ เพราะข้อมูลทุกอย่างเขาจะต้องลืมหมดแล้ว ผมจึงไม่รู้ว่าวิญญาณรู้อะไร หรือจำอะไรได้หรือไม่ ท่ามกลางความสับสนนี้ ผมจึงได้หาข้อยุติสำหรับตัวเองว่า ผมจะไม่ถามถึงคำถามพื้นฐานอีก หมายถึงคำถามที่ญาติๆและเจ้าหน้าที่ๆเกี่ยวข้องรู้กันดี หากมีข้อสงสัยขึ้นจะถามกับคนเป็นโดยตรง ส่วนคำถามกับวิญญาณจะไว้ถามถึงสิ่งที่ยังไม่รู้เท่านั้นครับ เพราะยังไงวิธีนี้ก็เหมือนเป็นหนึ่งในวิธีลิบหรี่วิธีหนึ่งที่ยังเหลือบนโลก หากฟันธงไปว่าวิญญาณจำอะไรไม่ได้แน่ อะไรๆที่เรียกว่าสื่อสารกับวิญญาณคงจบไปเลย

ภายใต้ความสับสนว่า วิญญาณที่มาเป็นตัวจริงหรือไม่ ผมคิดว่ายังพอจะมีวิธีอีก นั่นคือ การติดต่อในสถานที่ๆมีเจ้าที่ดูแล ไม่ใช่ที่สาธารณะ ในครั้งแรกผมนึกจะกลับไปที่วัดพระโพธิสัตว์ เพราะเคยคุยกับเจ้าที่ๆนั่นซึ่งท่านดูจะใจดี และเคยถามท่านว่า วัดนี้มีพระที่มีญาณสูงกี่รูป เจ้าที่ตอบว่ามีอยู่ 2 รูป ยังไม่ทันได้กลับไปอีกครั้ง ผมก็ได้ไปงานครบรอบ 1 ปีแห่งการจากไปของเครื่องบินเมื่อวันที่ 9 สิงหาคม ที่ผ่านมานี้ ผมคิดว่าเจ้าที่ๆนี่น่าจะช่วยได้ดีอีก เพราะทางญาติได้ทำบุญกันที่นี่ แถมได้เส้นไหว้เจ้าที่ด้วย ผมตั้งใจจะขอให้เจ้าที่ช่วยดูให้ว่า วิญญาณที่มามีหน้าตาอย่างในรูปหรือไม่ หรือขอให้เข้าที่ช่วยบล็อกวิญญาณแปลกหน้าไม่ให้เข้ามาในที่นี้ เพราะยังไงงานนี้ก็เป็นงานทำบุญให้นักบินทั้งสอง การสื่อสารกับเจ้าที่ ผมได้ถามกับเจ้าที่ก่อนว่า วิญญาณของนักบินมาที่นี่หรือไม่ ผมให้ท่านชี้รูป เจ้าที่ไปชี้ที่รูปของ ภาคิน สอดคล้องกับการติดต่อครั้งแรกของผม ผมเลยอาจจะสรุปๆตามวิธีของผมได้ว่า มีวิญญาณของ ภาคิน มาปรากฏขึ้นแน่นอน ส่วนวิญญาณของ รณพ ยังเป็นปริศนาอยู่ เป็นปริศนาในที่นี้ ไม่ทราบว่าเสียชีวิตหรือยัง หากเสียชีวิตแล้วเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีเลยหรือไม่ อย่างไรก็ตาม บุญหากทำแล้วไม่ถึงผู้รับ บุญส่วนนั้นก็ย่อมตกถึงผู้ทำบุญเองครับ พระพุทธองค์ทรงเปรียบเหมือนนำอาหารมาให้แขกแล้วแขกไม่รับ อาหารย่อมตกเป็นของเจ้าของเอง
ผมได้ถามเจ้าที่ต่อว่า มีวิญญาณอื่นพยายามมาสวมรอยหรือไม่ เจ้าที่ตอบว่ามี และบอกต่อว่าเจ้าที่ได้ป้องกันวิญญาณนั้นไว้ไม่ให้เข้ามา ก็นับว่าเจ้าที่ๆนี่มีความสามารถในการป้องกันครับ ความสามารถของเจ้าที่อาจจะเป็นไปโดยตนเอง หรือต้องมีคนช่วยประกอบพิธีให้ตั้งแต่ตอนแต่งตั้งหรือตอนเส้นไหว้ผมก็ไม่แน่ใจครับ แต่เจ้าที่ๆอื่น เช่นที่อ่างเก็บน้ำบ้านดง จะใช้หลักการเกรงใจ คือบล็อกไม่ได้ตรงๆหรืออย่างไร หรืออาจเป็นเพราะผมไม่มีของเส้นไหว้ให้ท่าน วิญญาณตนอื่นยังสามารถเข้ามาได้ด้วยความหน้าด้านอยู่

วิญญาณที่เจ้าที่เห็น จะสอดคล้องกับในรูปตอนมีชีวิตหรือไม่? อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ว่าวิญญาณจะมีสภาพน่ากลัวเหมือนในหนังในละครหรือในภาพถ่ายหรือไม่ ครั้งนึง ผมเคยมีญาติที่เสียชีวิตด้วยโรค HIV ต่อมาผมได้คุยกับเจ้าที่ๆบ้าน เจ้าที่ตอบว่า “ผีเอดส์หิว" ผมไม่ทราบว่าทำไมเจ้าที่พูดจารุนแรงอย่างงั้น เพราะเหมือนเป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ หรือไม่ใยดีทั้งผีทั้งคนเลย แต่ผมก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเจ้าที่นัก เพียงแต่ถามต่อไปถึงสภาพของสิ่งที่เจ้าที่เรียกว่า ผีเอดส์ ว่าน่ากลัวหรือไม่อย่างไร เจ้าที่ตอบว่า น่ากลัว ผมก็ไม่ได้เห็นตามที่เจ้าที่เห็น แต่ก็พอจะทราบว่า ญาติคนนี้ตอนนี้สภาพคงไม่เหมือนตอนมีชีวิตอยู่แน่ ผมได้เคยเชิญเค้ามาถามตรงๆ ก็ยืนยันว่าหิวจริงๆ แต่จะลองอดดู (เหมือนจะดูว่า เป็นอย่างงี้แล้วถ้าอดจะตายซ้ำหรือไม่) กรณีวิญญาณของนักบิน ผมเลยต้องเสี่ยงพอสมควรเพราะไม่ทราบว่าวิญญาณจะมีสภาพอย่างไร แต่เจ้าที่อาจจะมีความสามารถในการดูมากกว่านั้นก็ได้

อย่างไรก็ดี งานทำบุญนี้ทางญาติอาจจะตั้งความหวังว่าทำบุญให้คนเป็น เพราะเชื่อว่านักบินทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ และรอวันกลับมา ผมก็ขอเชื่อตามนั้นเช่นกันครับ แม้ว่าจะคิดว่าตัวเองสื่อสารกับวิญญาณนักบินคนหนึ่งได้ ก็จะยังขอเชื่อตามญาติว่าทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่ยังไม่พบศพและพิสูจน์ได้แน่นอนว่าเป็นนักบินคนใดคนหนึ่งครับ

การติดต่อจะยังคงดำเนินต่อไปอีก หากได้ปัจจัยอื่นสนับสนุน เช่น พี่ลงทุนพาผมไปยังที่ๆมีแผนที่ชัดๆ ไม่ว่าสองมิติหรือสามมิติ(แบบนูน) ซึ่งก็ยังคงต้องขอให้เจ้าที่ๆนั่นเป็นบล็อกอยู่ แต่ไม่แน่ใจว่าขอปากเปล่าท่านจะร่วมมือหรือไม่ หากต้องมีของเซ่นเล็กน้อยก็คงต้องว่ากันครับ ถ้าเป็นวันหยุด ผมก็พร้อมจะช่วยเสมอครับ การติดต่อหากไม่มีแผนที่ บางทีหากผมอาจกลับไปที่ๆเคยทำบุญเพื่อให้เจ้าที่ช่วยบล็อกอีก บางทีผมอาจจะถามข้อมูลอื่นๆแทน(วันนั้นผมน่าจะถามอะไรมากกว่านี้น่ะครับ ผมลืมไป) ข้อมูลอื่นๆเช่น เหตุการณ์ภายในเครื่องเป็นอย่างไร หรือให้เขาบอกอะไรก็ได้ที่อยากบอกมาสั้นๆ ได้ใจความ แต่มาคิดแล้วก็คงทำให้รู้เหตุการณ์ในเครื่องเท่านั้น ไม่ช่วยให้หาตำแหน่งเครื่องได้พบครับ
ผมไม่คิดค่าใช้จ่ายหรือค่าตัวหรือค่าครูใดๆทั้งสิ้นครับ ผมช่วยด้วยความสมัครใจครับ เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าเครื่องบินไปไหน ยังไงก็เชื่ออยู่ว่าเครื่องบินยังมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ไม่หลุดมิติไปไหนครับ
อ่อ ส่วนเขาตะกรุด จะยังคงเป็นเบาะแสหนึ่ง(เชื่อถือในระดับหนึ่ง) หากพี่จะกลับไปอีกครั้งรบกวนบอกผมด้วยน่ะครับ ผมจะไปเดินด้วยครับ วันนั้นผมยังแปลกใจเลยว่า ทำไมวิญญาณบอกได้ว่าเขาตะกรุดอยู่ห่างจากสนามกอล์ฟ 6 กิโลเมตรได้ถูกต้อง ทั้งที่ผมก็ไม่ทราบว่าสนามกอล์ฟอยู่ที่ไหน เป็นภาคินจริงๆ(แต่ทำไมบอกหมายเลขเครื่องไม่ถูก) หรือวิญญาณอื่นที่มีความสามารถในการอ่านแผนที่ได้เหมือนกัน ซึ่งคงหนีไม่พ้นวิญญาณนักบินอื่นครับ?

จากคุณ : สมภพ เจ้าเก่า - [ 16 ส.ค. 51 16:18:12 ]