วันที่ 24 กันยายน พ.ศ.2533
ขณะที่เรือประมงของนอร์เวย์ลำหนึ่งได้แล่นผ่านภูเขาน้ำแข็งในมหาสมุทรแอตแลนติก ทั้งกัปตันและลูกเรือต่างพากันตื่นเต้นอย่างยิ่งที่ได้เห็นร่างของสตรีนางหนึ่ง กำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากผืนน้ำที่เย็นเฉียบ ไปยังที่ราบแคบๆบนภูเขาน้ำแข็ง
ลูกเรือกุลีกุจอช่วยชีวิตเธอสำเร็จ นำส่งโรงพยาบาลให้แพทย์รักษาขั้นต้น จากนั้นก็ส่งไปยังอังกฤษ เพราะผู้หญิงผู้นี้เป็นชาวอังกฤษ
แต่เมื่อไปถึงอังกฤษแล้ว เธอมีอาการประหลาดบางอย่างที่ทำให้คนสมัยใหม่เข้าใจว่า เธอเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง นั่นคือ เธอบอกกับใครต่อใครว่าชื่อ วินนี่ เค้าท์ส เป็นชาวเมืองเซาท์แทมป์ตันแห่งอังกฤษ เป็นผู้ที่รอดตายจากเรือมรณะไตตานิคพุ่งชนภูเขาน้ำแข็งเมื่อปี พ.ศ.2455
ตอนที่เรือประมงนอร์เวย์พบเธอที่ภูเขาน้ำแข็งนั้น เธออยู่ในสภาพสาวสวย ซึ่งเธอก็บอกว่าอายุเพิ่ง 29 ปีเท่านั้น ใครต่อใครก็ต้องเชื่อเพราะสภาพการณ์มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
แต่การที่เธอบอกว่า เธออายุเพียง 29 ปี และเป็นคนหนึ่งที่รอดตายจากเรือมัจจุราชไตตานิค มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ เพระขัดกับความจริงที่ว่า เรือไตตานิคจมลงมหาสมุทรแอตแลนติกเมื่อวันที่ 14 เมษายน พ.ศ.2455 ถ้านับถึงปี 2533 มันเป็นเวลา 78 ปีมาแล้ว
นางวินนี่ เค้าท์สที่พบในปี 2533 บอกว่า มีอายุเพียง 29 ปีก็เป็นเรื่องที่น่าเชื่อ เพราะเธอยังสาวสวยอยู่ ถ้าเธอเป็นผู้ที่รอดตายจากเรือไตตานิคแตก ป่านฉะนี้เธอต้องมีอายุมากถึง 107 ปี
ความจริงที่ขัดกันดังกล่าว ทำให้เธอถูกกล่าวหาว่าเป็นโรคจิต โรคประสาทหลอน จึงถูกส่งเข้าโรงพยาบาลโรคจิต เซเทอร์ ไซโคอะทริค แห่งเมืองออสโล
ต่อมาอีก 6 เดือน นางวินนี่ เค้าท์สกลับกลายเป็นคนแก่ลงอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าแพทย์จะช่วยเหลืออย่างไรก็ปราศจากผล เธอกลายเป็นคนแก่อายุกว่า 100 ปีและเสียชีวิตในที่สุด
นางเค้าท์สเป็นผู้ที่รอดตายจากเรือไตตานิคจมจริงหรือ ? นี่คือคำถามที่รอคำตอบจนถึงทุกวันนี้ ครั้นจะว่าเป็นเรื่องแต่งขึ้น ก็ดูเหมือนจะมีความจริงแฝงอยู่มาก เพราะเธอได้เล่ารายละเอียด เกี่ยวกับเหตุการณ์ตอนเรือไตตานิคพุ่งชนภูเขาน้ำแข็งอย่างถูกต้อง โดยเธอได้เล่าให้คณะแพทย์ที่รักษาเธอ 27 คน และนักวิทยาศาสตร์อีกจำนวนหนึ่งฟัง
บันทึกของนายแพทย์จาร์ล ฮาอะแลนด์ ผู้รักษาพยาบาลนางเค้าทส์ มีตอนหนึ่งซึ่งบันทึกจากปากคำนางเค้าท์สโดยตรงมีว่า
"เหตุการณ์สยองขวัญที่สุดเกิดขึ้นในเวลากลางคืนวันที่ 14 เมษายน 2455 บนเรือมีผู้โยสารเคราะห์ร้าย 1503 คน ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุเรือพุ่งชนก้อนน้ำแข็งนั้น เธอกำลังนอนหลับอย่ จำได้ว่าถูกปลุกอย่างรุนแรง จนต้องตื่นขึ้นมาพบกับผู้โดยสารที่กำลังบ้าคลั่งด้วยความกลัวและความตื่นเต้นตกใจ และแย่งกันไปที่เรือชูชีพ พร้อมทั้งเรียกให้เธอตามไปด้วย
ที่บนดาดฟ้าเรือ ผู้คนกลัวสุดขีดจนเสียสติ บางคนหัวเราะ บางคนร้องไห้ บางคนอยู่ในสภาพที่กำลังจมน้ำและกำลังจะเสียชีวิต โดยเฉพาะเด็กๆกับพวกผู้หญิงร้องไห้กันยกใหญ่ มีชาย 4 คนเกิดเถียงกันรุนแรง และชกต่อยกันเพื่อที่จะแย่งกันขึ้นเรือชูชีพ
เจ้าหน้าที่และลูกเรือต่างพากันเอาตัวรอด ไม่มีใครช่วยเหลือใครตามคำร้องขอเลย ผู้โดยสารอัดเต็มเรือชูชีพ พวกลูกเรือหย่อนลงสู่ผิวน้ำ คลื่นได้ผลักเรืออกไป พวกที่อยู่บนดาดฟ้าถูกเหวี่ยงลงสู่ใต้ผิวน้ำเรื่อยๆ บางคนก็ยืนแข็งทื่อด้วยความกลัวสุดขีด ปล่อยให้น้ำท่วมตัวขึ้นตามลำดับจนมิดร่าง
นางเค้าท์สเล่าเหตุการณ์เกี่ยวกับตัวเธอตอนหนึ่งว่า
ฉันหมดหนทางเลี่ยงให้พ้นจากจมน้ำตาย จึงต้องตะเกียกตะกายช่วยเหลือตนเอง เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในคืนเดียว คืนเดียวที่ฉันขึ้นไปบนก้อนน้ำแข็งสำเร็จ แล้วก็ได้เห็นเรือประมงแล่นเข้ามารับตัวฉัน...
นางเค้าท์สยืนยันว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงคืนเดียวเท่านั้น แต่เมื่อเธอทราบว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมามัน 78 ปีมาแล้ว เธอก็เริ่มแสดงอาการสูญเสีย เศร้าโศก หวาดกลัวเสียงโทรศัพท์ เสียงเครื่องบิน เสียงรถยนต์และเสียงวิทยุ ไม่มีความยินดียินร้ายในเรื่องศาสนาเลย
จิตแพทย์ฮาอะแลนด์กล่าวว่า นางเค้าท์สเกิดความเครียดทางด้านจิตใจทำให้แก่ลงอย่างรวดเร็ว อีกทั้งอายุคือ 107 ปีมันฟ้องตัวเอง ทำให้ภูมิต้านทานเธอเสื่อม แล้วก็เสียชีวิตด้วยโรคปอดบวมเมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ของปีถัดมา
เมื่อเธอเสียชีวิตแล้วเรื่องพิลึกกึกกือที่ถูกปิดในตอนแรกๆก็เปิดเผยออกมา โดยข้อมูลขั้นต้นจากหนังสือพิมพ์เดอะนิวส์ ฉบับประจำวันที่ 23 ตุลาคม 2533
ซึ่งได้ลงพาดหัวเกี่ยวกับการค้นพบนางเค้าท์สที่ภูเขาน้ำแข็ง และลงรายละเอียดเพียงว่า
นางเป็นคนที่รอดตายจากคืนสยองขวัญ ต่อมาหนังสือพิมพ์และนิตยสารอีกหลายฉบับต่างก็ติดตามข่าวและเจาะลึกเบื้องหลังเรื่องนี้ กระทั่งได้รับคำบอกเล่าจากคณะแพทย์ 27 คน และนักวิทยาศาสตร์อีกกลุ่มหนึ่งที่ดูแลรักษาเธอ จึงมีการเขียนรายละเอียดในแง่มุมที่ต่างกันออกไป
แต่ที่แน่สุดก็คือ นางเค้าท์สยืนยันว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอเพียงคืนเดียวเท่านั้น เธอตกลงไปในน้ำ แล้วตะเกียกตะกายขึ้นไปบนก้อนน้ำแข็งมหึมาก้อนหนึ่ง ก็เห็นเรือประมงเล่นเข้ามาช่วย เหตุการณ์มีเท่านี้เอง
แล้วเวลาที่มันหายไปตั้ง 78 ปีล่ะจะว่ายังไง ไปๆมาๆมันจึงเป็นปริศนาที่ยังพิสูจน์ไม่ได้มาจนทุกวันนี้
อ้างอิงจาก: หนึ่งคืนปริศนา,จำนงศรี เรขะวิจิตร นิตยสารต่วย'ตูนพิเศษ ฉบับที่ 221 เดือนกรกฎาคม 2536 หน้า 8-9
--------------------------------------------------------------------
ไม่มีเครดิตนะครับ เพราะผมเอามาจากต่วย'ตูนพิเศษ พิมพ์ลงเว็บ mythland เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว มีคนก็อปไปลงเว็บบอร์ดอื่นๆ และปัจจุบันบทความตั้งต้นก็หายไปแล้วครับ 
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 21:31:28
[The mystery of Titanic] หนึ่งคืนปริศนา
