PANTIP.COM : X7293670 เพื่อนๆในหว้ากอ มีความคิดจะพัฒนาระบบการศึกษาไทยอย่างไรครับ [วิทยาศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 13

ขอมองที่สภาพการศึกษา และความต้องการจากการศึกษาของประเทศก่อนก็แล้วกัน

สำหรับประเทศไทยแล้้ว เป็นประเทศที่พึ่งเทคโนโลยีจากต่างประเทศ กล่าวคือ ไม่ใช่ประเทศที่ผลิตความรู้ขึ้นมาเพื่อพัฒนาประเทศ ทำให้จุดประสงค์ของการเรียนด้านสร้างองค์ความรู้จึงตกไป กลายเป็นการเรียนรู้เพื่อสร้างงานให้กับประเทศ

สำหรับการพัฒนาองค์ความรู้แล้ว การเรียนรู้จะอยู่กับปัจจุบัน ผู้เรียนสามารถมีส่วนร่วมกับองค์ความรู้ได้ ทำให้เรียนรู้จากสิ่งที่เกิดขึ้นจริงจากธรรมชาติ ซึ่งภาวะธรรมชาติมักจะเป็นระบบเปิด คือมีหลายๆอย่างที่ยังรอคำอธิบายอยู่ และการศึกษาแบบนี้เองที่จะคอยให้คำอธิบายสิ่งเหล่านั้น

แต่การศึกษาที่เพียงเพื่อสร้างพลวัตภายในประเทศนั้น จะอยู่กับความรู้ในอดีตที่อยู่ในตำรา ผู้เรียนอาจจะไม่ต้องสัมผัสกับองค์ความรู้ที่เป็นปัจจุบัน และผู้เรียนไม่สามารถมีส่วนร่วมในการสร้างองค์ความรู้เหล่านี้เลย ความรู้ต่างๆขึ้นอยู่กับตำราเรียน และผู้สอนเท่านั้น ซึ่งทำให้ระบบการเรียนแคบลงจนควบคุมได้

เมื่อสำเร็จการศึกษามา นักเรียนนักศึกษาต้องเข้าสู่ตลาดงานเพื่อสร้างพลวัตให้กับระบบประเทศ ซึ่งตลาดงานที่เกี่ยวข้องกับระบบราขการมักจะเป็นระบบที่ตายตัว ดังนั้นระบบราชการจึงแทบไม่ต้องใช้องค์ความรู้ใหม่ๆ ซึ่งระบบราชการเองก็เป็นหน่วยงานที่ประสานงานกับระบบต่างๆภายในประเทศ จึงถือว่าเป็นส่วนที่สำคัญในการขับเคลื่อนประเทศนั้นเอง

เมื่อตลาดงานไม่ต้องการองค์ความรู้ใหม่ๆ และประเทศก็ไม่ใช่ผู้พัฒนาองค์ความรู้ รายวิชาของนักเรียนนักศึกษาจึงไม่มีอะไรแปลกใหม่ ทำให้ความสำคัญด้านสร้างองค์ความรู้จึงตกไป ไปเป็นการสร้างงานให้กับตนเองแทน

สำหรับการสร้างงานนั้น ส่วนมากค่านิยมภายในประเทศมักจะมีผลกระทบหลัก เนื่องโดยมนุษย์เป็นสัตว์สังคม ยิ่งทางเอเชียแล้ว ระบบสังคมยิ่งมีความซับซ้อนสูง การทำงานที่มีน่ามีตาจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ใครๆที่ "พร้อม" จะหมายปองอาชีพต่างๆที่ได้รับการยกย่อง ซึ่งส่วนมากมักจะเป็นอาชีพที่มีตลาดงานเยอะ ให้ค่าตอบแทนสูง และมีความมั่นคงสูง เช่น แพทย์ วิศวกร เป็นต้น

กลับมาที่การศึกษา เมื่อการศึกษาเน้นหนักไปที่งาน ดังนั้นจุดประสงค์หลักของการเรียนในระบบจึงอยู่ที่ ความรับผิดชอบ และความอดทนอดกลั้น ส่วนเรื่องความสำคัญของเนื้อหาันั้นจะรองลงมาบ้าง ดังนั้นจึงไม่แปลกที่วิชาจำพวก วิทยาศาสตร์บริสุทธิ์ ประวัติศาสตร์ หรือปรัชญา มักจะไม่เป็นที่นิยมกัน เพราะคำถามแรกที่จะโดนถามคือ จบไปทำงานอะไร

ดังนั้นเมื่อการศึกษาไม่จำเป็นต้องเน้นเรื่องความรู้ความเข้าใจมาก ประกอบกับไม่ได้เรียนรู้จากปัจจุบัน ผู้เรียนจึงเบื่อหน่ายได้โดยง่าย เพราะขัดกับธรรมชาติของความเป็นมนุษย์ แต่เนื่องจากระบบบีบคั้นทำให้พยายามปรับตัว ยอมได้ยอม สู้ได้ก็สู้ กลายเป็นคนที่ยอมรับความเบื่อหน่าย อดทนอดกลั้น และเอาการเอางานโดยปริยาย

อีกประการ การศึกษานั้นภายนอกเหมือนจะเป็นการให้ความรู้ แต่จริงๆแล้วมันเป็นการเรียนรู้ระบบ และสังคม เพื่อให้นักเรียนนักศึกษาสามารถเข้าสู่สังคมได้เป็นปรกตินั้นเอง

ส่วนปัญหาเรื่องของความเดินไม่ลงล็อคของระบบการศึกษา เด็ก ครู เนื้อหา การสอบเข้าต่างๆนั้น เป็นผลจากการพยายามควบคุมระบบการเรียนของมนุษย์ให้ได้

เช่นว่า ทำไมนักเรียนถึงไม่ตั้งใจเรียนเท่าที่ควร ทำไมครูสอนไม่ดีสอนไม่เข้าใจ ทำไมเนื้อหาที่ครูสอนไม่เปลี่ยนแปลงไปตามข้อมูลใหม่ ทำไมต้องเป็นแอดมิดชั่นทำไมไม่เอาแอนทรานซ์ ทำไมผู้บริหารการศึกษาไม่แก้ปัญหาัสักที ทำไมพ่อแม่เอาแต่ส่งลูกไปเรียนพิเศษ ทำไมไม่ไชน์เซ็นเตอร์ แล้วทำไมไชน์เซ็นเตอร์มันไม่ได้ผล เป็นต้น

ก่อนอื่นคนทุกคนที่อยู่ในสังคม ไม่ว่าจะประกอบอาชีพอะไร เขาก็ยังเป็นคน ดังนั้นผู้ที่มีอาชีพเป็นครูก็ยังเป็นคน ซึ่งคนนั้นไม่มีใครสมบูรณ์ในตนเองได้ เพราะยังมีความต้องการในด้านต่างๆอยู่ และแต่ละคนก็ต้องการไม่เท่ากันด้วย ดังนั้นการผลักภาระไปที่ครูที่ยังมีชีวิตส่วนตัวของเขา ซึ่งก็ใช่ว่าจะราบรื่นทุกวันนั้น ถือว่าเป็นความคิดที่ไม่เหมาะสมของผู้ปกครอง แต่ก็ไม่แปลกที่ผู้ปกครองจะคิดอย่างนั้น เพราะส่วนตัวผู้ปกครองที่ทำอาชีพต่างๆไม่เว้นแม้แต่ครูเอง ก็ไม่มีเวลาดูแลลูกตัวเอง จึงจำเป็นต้องฝากความหวังไปที่สถานศึกษา และสถานศึกษาเองต้องได้รับการยอมรับว่ามีโอกาสสูงในการก้าวไปสู่ลำดับต่อไปได้

ด้านนักเรียนนั้น ในฐานะที่เป็นเด็ก เด็กจะมีความอยากรู้อยากเห็นสูง เพราะเป็นวัยที่กำลังทำความรู้จักโลก ดังนั้นเมื่อไปเรียนรู้กับสิ่งที่ไม่ใช่ปัจจุบัน ความเบื่อหน่ายจึงเกิดขึ้น ซึ่งบางคนได้รับการทดแทนจุดนี้ด้วยคำชม หรืออาจจะทนอยู่กับความเบื่อหน่ายนี้ เพราะไม่มีทางเลือก แล้วยิ่งสายการเรียนได้รับการบีบคั้นจากค่านิยมทางสังคมแล้ว เมื่อถึงเวลาสอบคัดเลือกเข้าสู่อุดมศึกษา นักเรียนจำนวนมากต้องฝากคณะและสถาบันที่เลือกไว้กับคะแนนของตนเอง ซึ่งบางคนต้องการเรียนรู้องค์ความรู้จากคณะนั้นๆ แต่ก็ไม่ได้เรียน เพราะคะแนนไม่ถึง หรือบางคนคะแนนสูงมาก แต่ไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรจึงเลือกในสิ่งที่สังคมให้ค่าินิยมไว้ก่อน

สำหรับภายในอุดมศึกษานั้นขอบเขตกว้างมาก แต่หลักๆแล้วสถาบันอุดมศึกษาของประเทศ ยังไม่สามารถให้ผลด้านการสร้างองค์ความรู้ให้กับสังคมได้อย่างมีนัยยะ

จากที่ผ่านมาสิ่งที่การศึกษาให้ไม่ได้คือ การได้เรียนรู้จักตัวเอง ของนักเรียน เพราะมันเป็นสิ่งที่นอกเหนือจากรายวิชา อีกทั้งเป็นสิ่งที่สังคมไม่รองรับอีกด้วย ทำให้หลายๆคนที่ผ่านระบบ ไม่มีความสามารถในการรู้จักตัวเอง ซึ่งกลายเป็นว่าบุคคลนั้นกลายเป็นอัตตาลักษณ์ที่สังคมคาดหวังเอาไว้

ในเรื่องของการเรียนรู้จักตัวเองนั้น ทำให้ผู้เรียน "รู้" ว่าตนเองจะเรียนอะไรต่อไป โดยไม่ได้อ้าปากว่า เขาจะป้อนอะไรใส่ปากเรา เป็นอย่างแรก ซึ่งสามารถตัดภาระผู้สอนไปที่ จะใช้สื่ออะไรทำให้เด็กสนใจ คล้ายๆกับว่าจะตบมือขวาข้างเดียวอย่างไรให้เสียงมันดัง อีกทั้งผู้เรียนที่สนใจเรียนรู้ด้วยตนเองนั้น จะไม่เรียนแค่เท่าที่กำหนด แต่จะเรียนเท่าที่เขาบรรลุจุดประสงค์ และส่วนใหญ่ีมักจะมากกว่าที่กำหนดไว้ให้ จนในบางครั้งการเรียนรู้เหล่านี้จะเป็นการเรียนรู้โดยตรงจากความเป็นปัจจุบัน และการเรียนแบบนี้นั้นมักจะเป็นการสร้างองค์ความรู้จากรอบๆตัวด้วย ซึ่งนั้นก็จะทำให้ความรู้ต่างๆที่ไม่เคยค้นพบได้พบขึ้นมาได้

และเมื่อผู้เรียนรู้จักตัวเองมากขึ้น ก็จะรู้ว่าการมีสังคมมันจำเป็นแค่ไหน การขี้เกียจจนไม่ทำงานจึงไม่เกิดขึ้น แล้วการเรียนเพื่อทำงานจึงเป็นทางผ่านโดยปริยาย

ดังนั้นการแก้ปัญหาจึงเป็นการเรียนรู้จักตัวเองของผู้เรียน

สำหรับการแก้ปัญหานั้นไม่เจาะจงว่าต้องอยู่ในระบบการศึกษา เพราะสังคมมันทักทอเป็นใยแมงมุม ดังนั้นทุกๆฝ่ายจะมีผลต่อพัฒนาการของนักเรียน ซึ่งเป็นอนาคตของชาติ และวิธีการแก้ปัญหานั้นเริ่มจากการคลายปมที่เคลื่อนไหวไม่ได้ให้เริ่มเคลื่อนไหว คืออาจจะเริ่มจากภายในสถานศึกษา จนไปถึงสังคมภายนอกสถานศึกษา จนท้ายที่สุดไม่มีเส้นกันระหว่างสถานศึกษากับสังคมภายนอก

ถ้าจะเริ่มจากปัจจุบัน หลักๆยังอยู่ที่ระบบการศึกษา คือ เริ่มให้ความสำคัญด้านพัฒนาการของมนุษย์ ในปฐมวัยนั้นเน้นไปที่การปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนๆ ปล่อยให้เขามีเวลาเล่นกับเพื่อนให้มากกว่าการเรียน ในด้านการเรียนนั้นให้จัดเป็นรูปของการละเล่นไปในตัว

ส่วนชั้นประถมนั้้น(ย้ำว่า ณ ปัจจุบัน) ลดภาระการเรียนลง ให้โอกาสเข้าสู่ชุมชน และสถานประกอบการบ้าง ซึ่งหมายความว่าให้มีปฏิสัมพันธ์กับชุมชน เพื่อเรียนรู้ว่า ไม่ได้มีแต่ตนเอง

ส่วนสู่ชั้นมัธยม ขอแบ่งเป็นสองส่วนคือชั้นต้นและชั้นปลาย(ย้ำอีกครั้งว่า ณ ปัจจุบัน)

ชั้นต้น คล้ายๆชั้นประถม แต่ภาระด้านการเรียนนั้น แม้จะลดลงแต่ถือว่ายังเรียนมากกว่าชั้นประถม

ชั้นปลาย เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อ ดังนั้นเวลาที่ระบบให้จึงน้อยมาก แต่เป็นไปได้แม้จะไม่ได้ลดเวลาเรียนลง ก็ควรจัดกิจกรรมที่เกี่ยวกับสังคม

หลักๆในขั้นต้นอยู่ที่การมีปฏิสัมพันธ์กับสังคมนั้นเอง ส่วนในลำดับต่อไปนั้นจะเป็นการสร้างภาวะรู้จักตนเอง และปูทางไปสู่การเรียนรู้ต่อไป ซึ่งทุกๆอย่างสามารถทำไปพร้อมๆกันได้ แต่ ณ ปัจจุบัน การสร้างภาวะรู้ตนเองนั้น เป็นเรื่องที่ทำให้เห็นผลไม่ได้ และไม่มีประโยชน์ที่จะทำตรงๆ

ขอจบภาคแรกไว้เพียงเท่านี้ ขอยกรายละเอียดไว้คราวต่อไป
แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 51 16:57:17

จากคุณ : ทะเลคราม (blueocynia) - [ 7 ธ.ค. 51 04:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22

มาต่อประเด็นการแก้ไขปัญหา

จาก #13 ที่กล่าวจาก ณ ปัจจุบันของนักเรียน ขอต่อมาที่ครูก็แล้วกัน

เนื่องจากค่านิยมครูไม่ใช่อาชีพที่ใครที่ไม่มีอุดมการณ์จริงๆจะเลือกเป็นงานแรก หรือเพราะจำเป็นต้องทำแล้ว ความอยากสอนนักเรียนจะน้อยอย่างน่าใจหาย และทีผ่านมาผมมองครูไว้ สามแบบคือ

สอนเพื่อประกอบอาชีพเลี้ยงตัวรอด สอนเพื่อนำความรู้มาให้ศิษย์ และสอนให้ศิษย์เรียนรู้ด้วยตนเองได้

ในกรณีแรก ครูเพียงดำรงค์อาชีพของตนไปวันๆ ส่วนมากจะสอนแค่ที่ระบบการศึกษากำหนดเอาไว้ และที่จะมากกว่านั้นก็คือ ถ้ามีความสามารถสูงขึ้น หรือสอนวิชาที่สำคัญๆ เช่น วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ พวกเขาอาจจะบังคับให้นักเรียนมาเรียนพิเศษกับตัวเองเพื่อสร้างรายได้ให้มากขึ้น

ส่วนกรณีที่สองมีอุดมการณ์แล้ว แต่ยังติดที่สอนเพียงเนื้อหาที่ตนรู้ ใครรับได้ไม่ได้ไม่ได้สนใจมาก แต่จะดีใจที่มีคนสนใจความรู้ที่ตนเองมี ซึ่งมักจะเหมาะกับนักเรียนเฉพาะทางมาก

ส่วนกรณีสุดท้าย เป็นครูที่สนใจตัวนักเรียนจริงๆ และเห็นความสำคัญในพัฒนาการของนักเรียน ดังนั้นครูในกรณีนี้จะไม่ต้องรับภาระเรื่องการสอนแต่ความรู้มาก แต่จะรักงานนี้ เพราะความเป็นคุรุได้เข้าไปอยู่ในชีวิตของเขาแล้ว

แต่ในปัจจุบันส่วนมากจะมีครูแบบเเรกเยอะเพราะค่านิยมเรื่องงาน ทำให้ครูหลายคนเป็นประเภทจำใจต้องทำ แม้ว่าบางคนอาจจะข้ามมาจุดที่สองได้ แต่การถึงกรณีที่สามนั้นเป็นเรื่องที่พายเรือทวนกระแสมาก

ดังนั้นการแก้ปัญหาด้านครูต้องระลึกเสมอว่า ครูก็คือคน คนที่มีกิเลสอยู่ สิ่งแรกที่ต้องทำคือการเพิ่มอัตราค่าจ้าง สร้างค่านิยมยกย่องครูบ้าง เช่นพระเอกนางเอกละครหลังข่าวเป็นครูบ้าง ไม่ใช่เศรษฐีที่ไม่ต้องทำงานแล้วใช้เป็นแต่เงิน เป็นไปได้เพื่ออาชีพอื่นๆ เลิกผลิตละครที่เกิดมาบนกองเงินแล้วไม่ทำงานดีกว่า แล้วหันมาสร้างละครที่ผู้ทำอาชีพปกติเขาทำกันบ้าง ไม่ใช่เน้นไปที่ความริษยาละโลภมากจนเกินไป (สร้างละครชีวิตบ้าง)

ส่วนด้านการศึกษาส่วนมากครูผู้มีอายุจะภูมิใจในฐานะของตนอยู่แล้ว เรื่องค่านิยมจึงไม่มีปัญหา แต่จะมีปัญหาเรื่องความเป็นอยู่กับการวิธีการสอนเสียมากกว่า คือครูๆมักจะสอนแบบป้อนงานเป็นหลัก ดังนั้นครูที่เป็นต้นแบบในตอนนี้คือ คนที่คอยตรวจงานเด็กอย่างสม่ำเสมอ เนื่องด้วยส่วนมากโรงเรียนต่างๆัมักมีอัตราของนักเรียนสูงกว่าครูอย่าง 50:1 ครูจึงมีภาระงานมาก ยิ่งสั่งงานมากก็ยิ่งตรวจงานมากเป็นตัวแปรตาม และวันๆหนึ่งของครูจะมีเวลาตรวจงานเท่าไหร่เชียว ทั้งยังมีครอบครัวที่คอยดูแลเหมือนกับทุกๆอาชีพ ดังนั้นส่วนหนึ่งเลยให้งานแล้วไม่ตรวจ หรืออาจจะใช้วิธีอื่น เช่นให้ตรวจกันเอง โดยครูเป็นผู้บอกเฉลย ซึ่งถือว่าเป็นการลดภาระด้านเวลาได้เช่นกัน แล้วโรงเรียนส่วนมากมักจะเป็นระบบรัฐ

นอกจากครูต้องเหนื่อยเรื่องการสอนแล้ว ยังเหนื่อยเรื่องตำแหน่งอีก เพราะตำแหน่งนี้เองเป็นตัวระบุรายได้ที่ครูควรจะได้รับ และการเลื่อนขั้นนั้นต้องทำผลงานให้เข้าตาผู้บริหาร ซึ่งผู้บริหารเองก็คือคน คนที่มีกิเลสเหมือนกัน ดังนั้นการเอาใจใครสักคนถือว่าเป็นงานหนักเหมือนกัน ถ้าคนๆนั้นเราไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน

ซ้ำแล้วเมื่อเวลาที่มีในแต่ละวันต้องอยู่กับงานที่เยอะเกินรายได้ เวลาเรื่องดูแลบุตรหลานจึงไม่ค่อยจะมี จึงมักจะเห็นในหลายๆกรณีที่ตัวครูเองไม่สามารถสอนลูกตัวเองได้ เพราะไม่มีเวลา ประกอบกับเครียดกับงานที่เห็นว่าเป็นภาระหนักอยู่แล้ว และลูกตัวเองก็เป็นวัยที่แทบไม่ต่างจากนักเรียน ดังนั้นการจะพูดจากับลูกให้ต่างจากนักเรียนเป็นเรื่องที่ลำบากไม่น้อย

ดังนั้นในสถานการณ์ปัจจุบัน สิ่งที่ลดภาระครูลงไปได้บ้างคือเรื่องของรายได้ หรือเวลา หรือทั้งสองกรณีประกอบกัน เพราะการจะไปยุ่งกับระบบราชการนั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ยากเพราะมีความซับซ้อนสูง ในเรื่องของรายได้นั้นงบประมาณอาจจะน้อยจึงอาจจะเคลื่อนไหวได้ยาก แต่เรื่องของเวลานั้นมีได้หลายๆกรณีและไม่มีผลกระทบเรื่องเงิน คือ ลดชั่วโมงสอน ลดการตรวจงาน หรือปรับเปลี่ยนวิธีตรวจงาน ตั้งสมาคมนอกเวลาซึ่งครูสามารถพาครอบครัวเดินทางท่องเที่ยวได้ ลดจำนวนวันสอนลง มีชมรมงานอดิเรก เป็นต้น

เรื่องต่อมาอยู่ที่ฝ่ายบริหาร กล่าวคือฝ่ายบริหารของการศึกษาในแต่ละขั้นตอนนั้น จะเป็นผู้เหนี่ยวนำให้ครูและนักเรียนปฏิบัติตาม โดยนักเรียนจะต้องถูกกำหนดว่าจะไปขั้นตอนไหนต่อไป และครูเป็นผู้ควบคุมกันดำเนินสู่ขั้นต่อๆไป ซึ่งผู้บริหารการศึกษาเป็นคนวางแนวทางเหล่านี้ไว้ ซึ่งแนวทางต่างๆจะตอบรับกับขั้นตอนต่อๆไป เช่น การสอบเข้าสู่ระดับอุดมศึกษา หรือการทำงานต่อ ซึ่งถ้าเน้นไปที่การผ่านชั้นมากเกินไปแล้ว แนวโน้มการศึกษาจะอยู่ที่ความรับผิดชอบ และความอดทนอดกลั้น ทำให้จินตนาการถดถอย และการเรียนรู้ก้ไม่ได้เรียนเพื่อเข้าใจ แต่เรียนเพื่อทำอย่างไรให้ผ่านพ้นไปได้ ดังนั้นผู้บริหารจึงควรตั้งวิสัยทัศน์ว่า ควรจะให้ประเทศของมาในทิศทางไหน จะทำเพียงแค่ให้ระบบอยู่ต่อไป หรือการเดินทางไปข้างหน้า

เรื่องของวิสัยทัศน์ของการศึกษานั้น ต่อให้เรียนอดีตเก่งมากแค่ไหน ถ้าไม่เทียบกับปัจจุบัน องค์ความรู้ใหม่ก็ไม่มีทางเกิด เมื่อองค์ความรู้ใหม่ไม่เกิด ความคิดสร้างสรรค์ก็แทบไมจำเป็นอีกต่อไป แล้วประเทศก็ไม่ได้สร้างความแปลกใหม่ขึ้นเลย นอกจากเดินไปตามทางที่ผู้สร้างเทคโนโลยีเขาปูทางเอาไว้ อีกทั้งยังเป็นการกระทำเชิงอุตสาหกรรมที่เอาพิมพ์เก่่า มาปั้มวัสดุใหม่เท่านั้น อีกทั้งเมื่อเราไม่ใช่ผู้ผลิตองค์ความรู้แล้ว เราก็ได้แต่ตามเขา ซึ่งตามหลักของผู้ตามแล้ว ตามอย่างไรก็ไม่มีวันทัน จนกระทั่งสูญเสียเอกลักษณ์ของระบบตนเองไปเสียหมด และกลายเป็นประเทศที่มีแต่สถานที่ท่องเที่ยวและภาษาให้เป็นเอกลักษณ์

ดังนั้นสำหรับฝ่ายการศึกษานั้น ณ ปัจจุบัน ควรส่งเสริมการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักเรียนและครู แต่ไม่ใช่ผลีผลามลงตู้มเหมือนไชน์เซ็นเตอร์ ดังนั้นสิ่งที่ฝ่ายการศึกษาควรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยจริงๆคือ การมีปฏิสัมพันธ์ภายในชุมชนของครูและนักเรียน การลดดรีกรีความเข้มข้นของเนื้อหาลงบ้าง ให้เวลาว่างนักเรียนมากขึ้น นำความรู้เข้าสู่ระดับชุมชน โดยตั้งศูนย์การศึกษาภายในชุมชน ซึ่งไม่จำกัดอายุผู้เรียน และไม่ได้เรียนอย่างเป็นระบบ เน้นความสำคัญที่ ความรู้เป็นของประชาชนทุกคน และอีกอย่างที่สำคัญคือ การมีส่วนร่วมกับสื่อสิ่งพิมพ์และโทรทัศน์ เพราะการศึกษาจริงๆอยู่ที่สื่อต่างหากไม่ใช่อยู่ที่โรงเรียน ดังนั้นความรู้ของบุคคลในสังคมจึงสัมพัทธ์กับสื่อสิ่งพิมพ์และโทรศัพท์ที่นำออกมา จึงอยากให้ฝ่ายการศึกษาเข้าไปมีสวนรวมกับส่วนของสื่ออย่างจริงจัง

ในแง่ของสังคมคงห้ามกันได้ยาก เว้นแต่สื่อจะมีส่วนรวม หรืออย่างน้อยผู้ที่ผ่านไปผ่านมาแล้วอ่านเข้าอยากมีส่วนรวม

ถ้าเป็นเด็กนักเรียน คุณมีโอกาสต้านกระแสน้อยมาก แต่ควรสร้างจิตสำนึกไม่พอใจในสิ่งที่ถูกป้อนมาอย่างง่ายๆ หัดเรียนรู้ด้วยตนเองบ้าง และสร้างความรู้สึกที่ดีต่อชุมชน อย่าคิดว่าอยู่ตัวคนเดียวใ นโลกนี้

ถ้าเป็นนักศึกษา คุณเริ่มมีอิสระแล้ว แต่เป็นอิสระที่จะเลือกข้อ ไม่ใช่อิสระที่จะเป็น ดังนั้นหัดมีความคิดเป็นของตัวเองบ้าง รู้จักเรียนรู้อารมณ์ ข้อผิดพลาดในอดีต และเรียนรู้ที่จะแก้ไขมันด้วยตนเองบ้าง ไม่พอใจอะไรง่ายๆ และหัดเข้าสู่สังคมนอกรั้วบ้าง คนทำงานเขาก็คือคนเหมือนเรา อย่าพึ่งภูมิใจในความเป็นนิสิต นักศึกษาของตนจนดูแคลนผู้อื่น และเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้

ครูผู้สอน ถ้าเป็นชั้นอนุบาล ใจเย็นกับเด็กๆ เป็นไปได้ควรหาวิธีที่จะเพลิดเพลินไปกับเด็กๆด้วย ด้วยการหาการละเล่นทีคุณอยากเล่นไปเล่นกับพวกเขา พยายามทำตัวเองให้ผ่อนคลายเสมอๆ

ชั้นประถมและมัธยม พยายามหาความสุขจากการสอนให้ได้ ชวนพวกเขาคุยนอกจากเรื่องเรียนบ้าง ถ้าเด็กมีความคิดอะไรแปลกๆ ก็อย่าไปตำหนิเขา รู้จักเพลิดเพลินกับความแปลกใหม่ของเขาบ้าง และพยายามทำตัวให้ผ่อนคลายเสมอๆ

อาจารย์ในมหาวิทยาลัยและเฉพาะทาง อย่าไปตำหนิอาการแปลกๆของพวกเขา สนใจว่าเขาคิดอะไรบ้าง แม้ว่าความคิดเขาจะไม่ได้เรื่องบ้างก็ตาม

ฝ่ายบริหารการศึกษา มามีส่วนร่วมกับการศึกษาภาคสนามบ้าง เพื่อที่จะได้เข้าใจองค์ประกอบทั้งหมดว่าเป็นอย่างที่มันเป็นจริงๆ จะได้หากระบวนการในการแก้ไขปัญหาได้ถูกต้อง และเมื่ออยู่ในระดับเคลื่อนไหวระบบแล้ว ลดอััตตาของตนเองบ้าง ตำแหน่งของคุณไม่ได้มาเพื่อบังคับคนอื่น เพราะแค่ตำแหน่งมันทำให้คนนับถือจริงๆไม่ได้

สื่อต่างๆ นำเสนอเรื่องของความรู้ให้มากกว่านี้บ้าง ทั้งความรู้ทั่วไป ความรู้ภายในชุมชน ความรู้ในตำรา ลดการนำเสนอข่าวทำนองความเชื่อ โชคลาง การไม่ทำงานแล้วสบาย การแสดงออกทางอารมณ์แบบคนอีคิวต่ำ ลดการโฟกัสไปในเรื่องของข่าวร้ายๆ อย่างน้อยมองโลกในแง่ดีครึ่งร้ายครึ่งก็ไม่ว่ากัน

บุคคลทั่วไป อย่าลงไปตามกระแสมาก ให้ความสำคัญกับความรู้บ้าง เรื่องฐานะ ความอวดร่ำอวดรวย ตำแหน่งชั้นยศ ก็เบาๆลงหน่อย คือมีได้คุยได้ แต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า

การศึกษาที่ดีนำมาซึ่งความรู้สึกว่าชีวิตมีคุณค่าอย่างไม่ฉาบฉวยครับ

จากคุณ : ทะเลคราม (blueocynia) - [ 7 ธ.ค. 51 16:48:48 ]