ความคิดเห็นที่ 1 ผมค่อนข้างจะเตรียมใจกับอะไรพวกนี้ไว้ก่อนแล้วนะครับ .. พ่อ แม่ พี่ น้อง ของผมยังอยู่ครบนะ ..เลยยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเมื่อถึงวันนั้น แต่ ณ ตอนนี้ ผมเตรียมใจเอาไว้แล้ว ..ว่าไม่ผม ก็เค้า ที่ต้องจากไปก่อน ถ้าพูดถึงคนสนิท ที่จากไปแล้ว ..อย่างปู่ทวด ยายเล็ก อาจารย์ และเพื่อนสมัยเรียน ไม่รู้จะเอามาเปรียบกันได้รึเปล่านะครับ ..แต่ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยนะ โอเค ผมอาจจะดูเหมือนเศร้า แต่ลึกๆๆแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรมากมาย เพราะผมคิดอยู่แล้วว่า วันนึงทุกคนก็ต้องตาย ..ผมไม่ซีเรียส แต่ผมจะเครียด และเศร้าใจสุดๆๆตอนก่อนที่พวกเค้าจะตายอ่ะครับ เห็นเค้าทรมาน ..เห็นเค้าไม่สบาย นอนป่วยอยู่ ..นี่แหละเศร้าที่สุด ..ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยร้องไห้ในงานศพใครเลย ..จริงๆๆนะ จากคุณ : เด็กส่งแก๊ส - [ 12 ธ.ค. 51 13:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แค่เกือบเสียก็ซึ้งพอแล้วครับ ไม่อยากคิดถึงวันนั้นเลย จากคุณ : pon2007 (pon2007) - [ 12 ธ.ค. 51 13:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 I turned into another person that I'd never known after my father was murdered. จากคุณ : Cryptomnesia - [ 12 ธ.ค. 51 13:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยู่มายี่สิบปีไม่เคยเสียคนในครอบครัวเลยค่ะ จนมาปีนี้คุณพ่อมาเสียตอนต้นปี ต่อมากลางปีคุณย่าก็เสียตามไปอีกคน รู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไปเยอะเลย...ปล่อยวางต่อโลกมากขึ้นอีกจม T-T จากคุณ : Cha_cha_koi - [ 12 ธ.ค. 51 13:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เปลี่ยนมากค่ะ รู้สึกเลยว่า ชีวิตคือสิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป not significance โลกก็ยังคงอยู่ และหมุนไป ไม่ว่าใครจะอยู่ ใครจะไป คนที่เราเคยกลัว คนที่เราเคยโกรธ คนที่เราเคยรัก วันหนึ่ง พวกเขาก็หายไปจากโลก เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ?!?!?!?! จากคุณ : *Cookies* - [ 12 ธ.ค. 51 13:59:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ... ขออนุญาต จขกท. ครับ ปกติผมจะเข้าห้องราชดำเนิน   แต่วันนี้ต้องขออนุญาตพี่น้องหว้ากอ  เพราะบังเอิญเข้ามาตั้งกระทู้เรื่องภาพของซากเรือไททานิคในกระทู้นี้ X7313304 และมาเห็นกระทู้ของคุณมัจจุราชเข้า จึงขอเข้าร่วมแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับกระทู้ เนื่องจากในชีวิตจริงของผมได้ผ่านเรื่องอย่างนั้นมา .... ....... นานมาแล้วเกือบ 20 ปีที่ผ่านมา  คนรักของผมเสียชีวิตข้างกายผมด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ... เรารักกันมานานกว่าสิบปี ตั้งเรียนจนเรียนจบมหาวิทยาลัย .... วันนั้น..ผมร้องไห้เสียใจราวกับคนเสียสติ .. วันที่รดน้ำศพ ผมกอดศพเธอและร้องไห้แบบไม่มีคำว่าอายสำหรับน้ำตาลูกผู้ชาย ต่อหน้าผู้คนนับร้อย ... ..... นับแต่นั้น... ผมระลึกเสมอว่าตัวผมได้ตายไปพร้อมกับเธอแล้ว .... ทุกวันนี้ผมมีชีวิตอยู่อย่างไม่คิดที่จะสะสม ไม่อยากได้อะไรของใคร จากใคร และเป็นผู้ให้มาโดยตลอด ... ผมเข้มแข็งขึ้นกับความยากลำบาก ... ผมใจเย็นขึ้นกับการระงับอารมณ์และไม่โกรธใครง่ายๆ ... ผมมีเพียงร่างกายที่เหลืออยู่บนโลก ... และไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเธอ ........ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 51 14:00:59 จากคุณ : โชแปง - [ 12 ธ.ค. 51 13:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Red light is coming... จากคุณ : Cryptomnesia - [ 12 ธ.ค. 51 14:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านความสูญเสียคนที่รักของแต่ละความคิดเห็น รู้สึกเศร้าใจจัง ..   เข้ามาให้กำลังใจทุกคนนะคะ ...  สู้ๆๆ จากคุณ : kekodes - [ 12 ธ.ค. 51 14:14:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไฟแดงมาเยือนซะแล้ว  เหอๆ จากคุณ : ห้ามวางไว้ไกล้เด็ก - [ 12 ธ.ค. 51 14:14:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ # 7 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 51 14:15:24 จากคุณ : ช่อเอี้อง - [ 12 ธ.ค. 51 14:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมเคยไปดูร่างกายที่ไร้ลมหายใจ ที่ศิริราชบ่อยๆ เพื่อให้ตัวเองปลงและรับได้กับการที่ตัวเองจะต้องสูญเสียใครสักคนไป หรือ ปลงกับชีวิตที่มีอยู่... แต่สุดท้ายเมื่อเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เฉียดขึ้นมากับคนใกล้ตัว ผมกับรู้สึกว่าตัวเองทนอยู่ในสภาพที่ปลงหรือยอมรับมันได้.... ความรู้สึกคือ ณ. เวลานั้นคนส่วนใหญ่ น่าจะเสียใจต่อเหตุการณ์ไม่มากก็น้อย... และเวลาต่อมานั่นเองที่จะทำให้ตัวเราเองเข้มแข็งขึ้น...(อันนี้แล้วแต่บุคคลว่าจะเข้มแข็งขึ้นเพราะอะไร หรือ อาจจะอ่อนแอลงเลยก็ได้ อยู่ที่สภาพจิตใจบุคคลนั้น) จากคุณ : log in ไปพักร้อน... - [ 12 ธ.ค. 51 14:15:24 A:203.149.11.21 X: TicketID:194342 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาเพิ่มเติม ("ไม่สามารถ") ทนอยู่ในสภาพที่ปลงหรือยอมรับมันได้ จากคุณ : พิมพ์ไม่ครบ - [ 12 ธ.ค. 51 14:17:57 A:203.149.11.21 X: TicketID:194342 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มันทำให้ผม ไม่อยากสนิทกับใคร เพราะ เดี๋ยวต้องจากกันไปเราก็ต้องเสียยใจอีก จากคุณ : Teru - [ 12 ธ.ค. 51 14:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปลง ครับ ว่าเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา เคยแค่ รู้สึกสงสาร ตอนที่เค้าป่วย แต่ตอนที่จากไป กลับรู้สึกว่าดีแล้ว เค้าจะได้ไม่ทรมาร แต่เรื่องความเข้มแข็งหรืออ่อนแอ ของจิตรใจ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย ครับ จากคุณ : HiPex - [ 12 ธ.ค. 51 15:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยายที่เลี้ยงผมมา20กว่าปี(แต่ไม่ใช่ยายแท้ๆ) แกจู่ๆก็เป็นอัมพาต นอนอยู่บนเตียงได้2อาทิตย์ก็ตาย ตายตอนที่ผมกำลังอุ้มแกไปขึ้นรถไปโรงพยาบาล มันก็รู้สึกอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยวในช่วงแรกๆ สักพักก็ทำใจได้แล้วก้าวต่อไปเจสัน จากคุณ : GrooVe_(t -_-)t - [ 12 ธ.ค. 51 16:27:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คนรักของผมถูกคนเมาขับรถชนตาย วางแผนจะแต่งงานกันอยู่แล้ว วันนั้นไม่ได้มีลางอะไร ก่อนจากกันเขายังบอกว่า " พรุ่งนี้เราทำไรกินด้วยกันดี คิดด้วยนะ " ไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนั้นก้ได้ยินข่าวร้ายจากคุณพ่อเค้า โลกทั้งโลกเหมือนหมุนติ้วๆ ตัวผมชา เชื่อว่าถ้ามีคนเอามีดมาเสียบตอนนั้นคงไม่รู้สึกอะไร จากนั้นผมก็รู้สึกปล่อยวางกับชีวิตและความรัก รู้สึกว่าการจากกันมีอยู่ทุกเวลา มาได้ทุกเมื่อ ทำใจๆ ปล. ถึงผมจะก้าวเดินต่อไปกับใครคนใหม่ แต่ผมคิดถึงคุณเสมอนะ และรักคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลง แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 51 16:41:04 จากคุณ : scozember - [ 12 ธ.ค. 51 16:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สิ่งไหนที่เกิดซ้ำๆจะทำให้เกิดการเรียนรู้ ความเสียใจยังมีอยู่ แต่ความเข้าใจชีวิตจะมากขึ้น จากคุณ : ป้าหนา - [ 12 ธ.ค. 51 16:39:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ปลงมากขึ้น ไปมาก็หลายงาน เห็นคนอื่นเศร้าโศกเสียใจก็มีน้ำตาไหลบ้าง แต่... ก็คิดว่าสุดท้ายทุกคนก็ต้องไปอยู่ ณ จุดนั้น ฉะนั้น อย่าประมาทกับชีวิต สิ่งที่คิดว่าจะทำ อย่าจะ จะ อยู่ เวลาไม่ได้รอ ผมคิดว่าผมไม่ได้แกร่งขึ้น แต่เข้าใจชีวิตมากขึ้น อยากจะเหลืออะไรให้คนข้างหลัง จะได้ไม่เดือดร้อนนัก จากคุณ : น้ำเค็ม - [ 12 ธ.ค. 51 18:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พึ่งเสียน้องหมาอันเป็นที่รัก ที่เล่นด้วยกันมา 17 ปีไปเมื่อวานเองครับ  ผมก็เตรียมใจไว้ก่อนแล้วอ่าคัรบ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ก็มีเสียใจบ้าง แต่ก็ทำใจได้ ส่วนจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นไหม  สำหรับผม ยังเหมือนเดิมอะครับ ไม่ได้ทำให้แข็งแกร่งขึ้นหรืออ่อนแอร์ลง  แต่ทำให้เราปลงมากขึ้นกับชีวิต แล้วก็เข้าใจชีวิตมากขึ้นด้วยครับ จากคุณ : sUnTaO - [ 12 ธ.ค. 51 19:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พ่อผมเสียตั้งแต่ผมอยู่ม.3 (ตอนนี้ผมอยู่ม.6) คือพ่อผมเป็นโรคหัวใจ รักษามาเรื่อยๆจนต้องบายพาส อาการดีขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งครอบครัวก็คุยว่า จะไปซื้อบ้านใหม่แถบชานเมือง อากาศดีๆ ให้ป๊านอนพักฟื้นอยู่ข้างล่าง แถวนั้นมีร้านอาหารเยอะแยะเลย ป๊าชอบแน่ๆ จนวันหนึ่ง ผมเล่นวอลเลย์ที่โรงเรียนอยู่ แม่ผมก็โทรมาด้วยน้ำเสียงที่ตระหนกตกใจมากว่า ให้ผมรีบไปหาป๊าที่รพ.เดี๋ยวนี้ ผมรีบไปสุดชีวิต พอไปถึง ปรากฏว่าผมไปถึงคนแรก เจอพยาบาล พยาบาลก็บอกผมว่า ...บอกพ่อว่าให้เค้าไปดีนะ ... ... หมายความว่าไง บอกให้ไปดี ? พ่อผมเป็นอะไร ? ผมเดินไปที่เตียงป๊า ป๊าก็ยังเหมือนปกติ เครื่องวัดสัญญาณชีพจรก็ยังปกติ แต่ป๊าตาค้าง... ...ในหัวผมตอนนั้นมันว่างไปหมด คือสามัญสำนึกบอกแต่ว่า พ่อผมกำลังอาการดีขึ้น แล้วนี่อะไร พยาบาลอำเล่นเหรอ ชีพจรก็ยังเต้นอยู่เลย... พอแม่มาถึง แม่ร้องไห้โฮเข้าไปกอดป๊า ผมไม่กล้าเข้าไปดู ตอนนั้นผมยังไม่ยอมรับ น้ำตาที่ไม่เคยไหลมาหลายปี ก็มาไหลอย่างหยุดไม่ได้ในวันนั้น สุดท้ายคือพี่ชายผมมาถึงรพ. ตาของป๊าก็ค่อยปิดลงได้...ราวกับให้เจอทุกคนก่อน จากเหตุการณ์นี้ ทำให้ผมรู้สึก...ยังไงดีล่ะ เหมือนเข้มแข็งมากขึ้น แต่จริงๆแล้วผมกลับโหยหาความรักจากพ่อมากๆ(ตอนนั้นก็เพิ่งม.3นะ) จนตอนนี้ก็ไปเรียกพ่อของคนสนิทว่าป๊า 555+ หลักๆก็เข้าใจชีวิตอ่ะครับ มีเกิดก็มีดับ เป็นเรื่องธรรมดา ปล.1 อู่ย พิมพ์ซะยาว - - ปล.2 ผมเรียกพ่อว่าป๊า ปล.3 คาดว่าเสียชีวิตตอนฟอกไตครับ หัวใจเต้นผิดจังหวะ จากคุณ : ScaperS - [ 12 ธ.ค. 51 19:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รู้ว่าปลงกับชีวิตที่ไม่มีอะไรแน่นอน และทำให้ตัวเองเปลี่ยนไปในแง่ของการดูแลและเทคแคร์คนรอบข้าง โดยการเอาใจใส่คนรอบตัวให้มากกว่าเดิม เพราะคิดว่าสักวันนึงไม่เราก็เค้าต้องจากโลกนี้ไปวันใดวันนึง อาจจะวันนี้พรุ่งนี้ หรือเร็วๆนี้ก็ได้ ปล.สำหรับเราที่เจ็บปวดที่สุดคือ เราไม่รู้ว่าคนที่เรารักเสียชีวิตมาได้8ปีแล้ว เพิ่งจะมารู้เมื่อ2เดือนก่อน ร้องไห้แทบขาดใจอ่ะ  ทุกวันนี้ก็ยังเศร้าอยู่แต่ดีขึ้นบ้างแล้ว เพราะเรามัวแต่รอโน่นรอนี่ มัวแต่คิดเดี๋ยวจะกลับไปหา เดี๋ยว...เดี๋ยว...เดี๋ยว สุดท้ายเหลือแต่กระดูกกับรูปถ่ายที่รอให้เรากลับไปรับ  (พิมพ์แล้วน้ำตาซึมอีกรอบ) TT__TT จากคุณ : ~PLAYFULGIRL~ - [ 12 ธ.ค. 51 20:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เกิดมาเคยพรากจากก็อาเพียงคนเดียว ทำใจไม่ได้เลย ไม่ได้เลยจริง ๆ แม้เหตุการณ์จะผ่านไป 10 ปีเศษ ๆ แต่ทุกวันนี้บางทีก็ยังคิดอยากจะไปอยู่กับอา พ่อแม่ พี่ชาย ผมยังอยุ่ แค่คิดถึงวันที่ท่านจะจากไปผมก็น้ำตารื้นแล้ว นึกไม่ออกว่าจะอยู่ต่อไปยังไง ผมไม่เคยจากพ่อแม่ไปไหนไกล ๆ เลย ถ้าพ่อแม่ผมจากไป ผมคงกลายเป็นคนด้านชาล่ะมั้ง เพราะ โลกนี้ผมก็มีแต่พ่อแม่และพี่ชาย จากคุณ : อิฐมอญ - [ 12 ธ.ค. 51 21:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คนที่อยู่ คือคนที่ทรมาน คนที่ตาย คือคนที่สบาย พยายามคิดแบบนั้นอยู่ ...... จากคุณ : Jele - [ 12 ธ.ค. 51 21:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เผื่อใจไว้ แต่ถ้าทุกคนไปดี ก็คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไป (เพื่อรอวันตายของตัวเอง) เพราะถ้าถึงเวลานั้นคงไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร แต่ถ้าจากไปอย่างกะทันหัน หรือไปแบบไม่ดี (ถูกทำร้าย) คงทำใจยอมรับได้ยากค่ะ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 12 ธ.ค. 51 22:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สำหรับผม เรื่องตายนี่ "เฉยๆ" เลยก็ว่าได้ครับ ตั้งแต่เด็กมานี่ เกือบตาย เกิน 10 ครั้งอีกครับ แมว 9 ชีวิตอายเลยก็แล้วกัน ทำให้รู้ว่า ถ้าจะตายนี่ ง่ายนิดเดียวเอง อะไรที่เคยบ้า เคยหวง ฯ แป๊บเดียวก็เป็นศูนย์ทุกอย่าง ตอนนี้ก็เลยไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่า การใช้ชีวิตปกติ แต่เวลาให้อะไรกับคนอื่นได้ จะสบายใจมากกว่ารับอีกครับ 66666 จากคุณ : monsungja - [ 12 ธ.ค. 51 23:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ทำใจต่อการจากไปได้ แต่ทุกวันนี้ยังให้อภัยตัวเองไม่ได้ที่ไม่รู้จักใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดตอนที่คนๆ ยังอยู่ จากคุณ : Lily Pixel - [ 12 ธ.ค. 51 23:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มนุษย์เราเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เล็กมากๆในโลกนี้ ความตายเป็นสิ่งธรรมดา ซักวันก็ต้องถึงคิวเราตายบ้างเป็นเรื่องธรรมดา เราไม่ควรตั้งอยู่ในความประมาท อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด... จากคุณ : มันคือpotato - [ 13 ธ.ค. 51 00:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คห 27 คนเราต้องให้สิ่งที่ผ่านไปแล้ว ให้ผ่านไป อย่าเก็บมาคิด อย่าเก็บมาเศร้า อย่าลงโทษตัวเอง กรรม ทำครั้งเดียว ส่งผลครั้งเดียว แต่ถ้าคิดซ้ำๆบ่อยๆมันจะเป็นอาจิณกรรม กรรม ทำครั้งเดียว แต่ส่งผลซ้ำซาก (เพราะเราคิดถึงมันบ่อยๆ) ถ้าเสียใจในการกระทำในอดีต ขอให้ลืมความเสียใจนั้นไปเสีย การทำกรรมดี(กับคนอื่นๆ)ให้มากๆขึ้น จะช่วยได้เยอะ จากคุณ : *Cookies* - [ 13 ธ.ค. 51 07:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ทำดีให้กันก่อนจะสาย  ตายไปแล้วไม่มีประโยชน์ จากคุณ : otto - [ 13 ธ.ค. 51 08:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ท่านไม่ได้จากเราไปไหน...แต่อยู่ในใจเราตลอดเวลา จากคุณ : (^_^) (fayefaye) - [ 13 ธ.ค. 51 09:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 32 RIP เสียคุณย่าไปเมื่อหลายปีที่แล้ว เป็นหลานคนโต ต้องใจแข็ง ไม่ร้องไห้ (อย่างน้อยก็อย่าให้ใคร(น้อง)เห็น) ไม่อ่อนแอ ง่ายๆ  พ่อบอกไว้ เป็นตัวอย่างของน้องๆ ให้พวกเขาเข้าใจว่า ย่า เค้า ก็ยัง อยู่กับเราตลอดเวลา ตอนนี้ ยังรุ็สึกว่า ย่ายังอยุ่เสมอ เสียย่าไป ก็ทำให้ เข้าใจ อะไรๆ ปลง และก็รุ้จัก เตรียวตัวเตรียมใจ เสียเค้าไป ก็ยังรักเหมือนเดิม จากคุณ : PHOENIXz - [ 13 ธ.ค. 51 09:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คห 30 ถูกต้องแหล่วคร้าบบบ พึงระลึกว่า สักวันก็ต้องมีวันจากกันไป ไม่เราจาก ก็ เขาจาก ไม่ว่าเป็น คน สัตว์ สิ่งของ ทั้งรูปธรรม นามธรรม มาทำดีต่อกัน ณ วันนี้ ดีกว่า เคยเห็นตอนที่เค้า เคาะโลงเรียกกินข้าวไหม ตอนเป็นๆ เคยเรียกหรือเปล่า จากคุณ : อนิจจัง (ทอภู่เท่า) - [ 13 ธ.ค. 51 13:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ทำให้รู้สึกว่า ไม่รู้จะรวย เก่ง แก่งแย่งกันไปทำไม พอเห็นคนประเภทเช่นว่า เช่น เก่ง ขี้อิจฉา รวย จึงไม่รู้สึกกระวีกระวาด เพราะคิดว่า ตาย5 กันหมดแน่นอน จากคุณ : ฟ้าลั่น - [ 13 ธ.ค. 51 14:03:13 A:124.120.226.130 X: TicketID:091427 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เคยผ่านมาหลายครั้งแล้ว ผมว่าสิ่งสำคัญคือตายแบบไหนครับ ยิ่งคนที่ไม่คาดคิดว่าจะตายมาตายลงนี่เป็นสุดยอดของความช๊อค และก็เหมือนกันบางความเห็นที่ว่ามันจะทำให้คุณกลายเป็นอีกคนไปเลยตลอดชั่วชีวิต จากคุณ : Red Aegis - [ 13 ธ.ค. 51 21:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ความตายครั้งแรกที่ได้เจอกับคนใกล้ตัว คือคุณยายที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด ความรู้สึกแรกคือความว่างเปล่า เหมือนกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง ในหัวไม่เข้าใจกับคำว่าตาย กว่าจะรู้สึกว่าเสียใจมันเหมือนต้องใช้ใจยอมรับว่าเค้าจะไม่กลับมาอีกแล้วนั้นแหล่ะ ร้องไห้โฮเลย สิ่งที่เปลี่ยนไปมันรู้สึกว่าตัวเองโตขึ้น จากคนที่เอาแต่ใจตัวเองมากๆก็ลดลงจนไม่น่าเชื่อ กลายเป็นเอื้อเฟื้อกับคนรอบข้างไปแล้ว(อันนี้คนอื่นบอกมา) เพราะคิดได้ว่าทำสิ่งดีๆต่อกันไว้ดีกว่าจะไม่มีโอกาส จากคุณ : ท้องฟ้าสีน้ำเงิน - [ 13 ธ.ค. 51 21:55:35 ]