ความคิดเห็นที่ 1 เริ่มจากคำถามฮอตฮิตติดอันดับหว้ากอถึง 3 เดือน ก่อนจะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย คาดว่า หลงอยู่กลางมหาสมุทรแล้วหาทางกลับไม่ถูก "อะไรคือบทสรุปของจักรวาล" เออ.... อะไรล่ะ ที่แน่ๆไม่ใช่ กบาลของปลาวาฬใต้ต้นตาล แน่นอน จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 16:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รอดูอยู่ครับ จากคุณ : ห้ามวางไว้ไกล้เด็ก - [ 23 ม.ค. 52 16:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 1. คาดว่าจะมีดาวที่เหมือนหรือคล้ายๆโลกอีกรึเปล่าครับในกาแลคซี่ทางช้างเผือกเราก็พอ และในจักรวาลเราด้วยก็ดีครับ 2. อนาคตโลกจะเป็นยังไงถ้าไม่มีดวงอาทิตย์ 3. จักรวาลนี้เกิดจากบิ๊กแบ๊งจริงเหรอ ปล. เดี๋ยวคิดได้ก่อนค่อยมาถามต่อ จากคุณ : มนุษย์(ต่าง)ดาวบ้านนอก (pon2007) - [ 23 ม.ค. 52 16:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ะๆ แต่คำถามนี้เราจะเก็บไว้ตอบหลังๆ เพราะ จะตอบคำถามนี้ ต้องพูดกันอีกยาววววว เราจะเริ่มจากเรื่องใกล้ตัวเราก่อน วัตถุท้องฟ้าที่เราเห็นกันอยู่เกือบทุกคืน สว่างไสวเจิดจรัสที่สุดบนท้องฟ้าตอนกลางคืน วัตถุที่เราเฝ้าฝันมาและจินตนาการถึงมาตั้งแต่โบราณกาล ทุกประเทศทุกชนชาติล้วนมีตำนานหรือเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับสิ่งนี้ เช่นแดนอาทิตย์อุทัยยังมีคำบอกปากต่อปากถึงเจ้าหญิงจากแดนไกล ผู้ซึ่งลงมายังโลกมนุษย์เดินดิน หรือแม้แต่กวีไทยที่นำมันไปเปรียบเปรยในคำบทคำกลอนว่า "บุหลันลอยเลื่อน" ใช่แล้วครับ เจ้าสิ่งนั้นคือ "พระจันทร์"นั่นเอง ผมเคยไปบรรยายดาราศาสตร์ให้เด็กๆฟัง เล่านิทานบนดวงจันทร์ กระต่ายน้อยที่โดดึ๊งๆ หรือแม้แต่คุณตาคุณยายทำขนม คำถามที่จะได้ยินมากจากทั้งเด็กที่ช่างคิด และคุณครูหลายๆท่านคือ "ทำไมเราถึงเห็นดวงจันทร์ด้านเดียว?" "ดวงจันทร์ไม่หมุนรอบตัวเองหรอกหรือ ?" จากรูป : The rabbit on the moon จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 16:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมระนาบวงแหวนของดาวเสาร์ จึงเป็นระนาบเดียวกับเส้นสูตรของดาวเสาร์เป๊ะ จากคุณ : สมภพ เจ้าเก่า - [ 23 ม.ค. 52 17:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คห4 รูปง่ะ ผมมองไม่ออกว่ามีกระต่ายเลยครับ หรือ รูปนี้มันแย้งเรื่องเล่าอันนี้ เอ้ะ ยังไง? จากคุณ : ปัจเอนก เจกชน - [ 23 ม.ค. 52 17:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอบคำถามจากทางบ้าน ผมจะเก็บไว้ตอบทีหลังนะครับ ^^ ยังอยู่ด้วยกันอีกนาน วันนี้ว่างจากภารกิจ (เรียน) ทั้งปวงแล้ว ยกเว้นจะมีโทรศัพท์เรียกตัวไปทำภารกิจ "การป้องกันแห่งบรรพชน" 555+ ซึ่งเมื่อวานเซิฟล่มเลยอดเล่น วันนี้ท่าทางจะได้ไปดึกๆ เข้าคำถามของเราต่อ ทำไมเราถึงเห็นดวงจันทร์ด้านเดียว คำตอบง่ายๆ แต่อธิบายแล้วซับซ้อน นั่นก็คือ "ดวงจันทร์หมุนรอบตัวเองด้วยความเร็วเท่ากับที่มันโคจรรอบโลก" น่ะสิ ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ? คำตอบคือ เป็นกระทบจากแรงโน้มถ่วงระหว่างโลกและดวงจันทร์ครับ ดวงจันทร์ส่งแรงดึงดูต่อผิวโลกด้านที่ใกล้ดวงจันทร์มากกว่าด้านที่อยู่ถัดออกไปแน่นอน แต่ด้วยเหตุที่โลกประกอบด้วยน้ำเป็นส่วนใหญ่ ด้วยคุณสมบัติของ ของไหล น้ำจึงไหลไป "กอง" พองออกทั้งสองด้านของโลก แต่เนื่องจากโลกไม่ใช่ของแข็งทั้งหมด ดังนั้นแรงไทดัลที่ดวงจันทร์กระทำต่อโลกอีกอย่างคือจะทำให้พื้นผิวแข็งบริเวณใกล้ดวงจันทร์พองออก ทำให้แนวแรงโน้มถ่วงของโลกและดวงจันทร์อยู่ในสภาพไม่สมดุล เพราะแนวแรงดึงดูดของโลกไม่ได้อยู่ตรงกลางโลกพอดีแล้วใช่ไหมครับ ? (ก็มันพองออก ตำแหน่งศูนย์กลางเลยเคลื่อนไปเล็กน้อย) สภาพไม่สมดุลนี้เองที่ทำให้เกิดผลกระทบสามอย่างคือ 1. โลกหมุนรอบตัวเองช้าลง 2. ดวงจันทร์โคจรห่างออกจากโลกมากขึ้น และ 3. ดวงจันทร์หันด้านเดียวเข้าหาโลก หรือใช้เวลาโคจรรอบโลกเท่ากับเวลาที่มันหมุนรอบตัวเอง (Synchronous Rotation) สำหรับกรณีที่หนึ่ง โลกหมุนตัวเองช้าลงศตวรรษละ 0.15 เสี้ยววินาที จนเมื่อโลกเข้าสู่สมดุลที่โลกไม่เปลี่ยนตำแหน่งพองตัว (ซึ่งทำให้สมดุลเสียไป) การที่โลกไม่เปลี่ยนตำแหน่งพองตัวก็คือ โลกต้องหันหน้าด้านเดียวเข้าหาดวงจันทร์นั่นเอง สำหรับข้อ 2 เป็นแรงเร่งที่โลกกระทำต่อดวจันทร์ ทำให้ดวงจันทร์โคจรห่างออกจากโลกปีละ 3.8 เซนติเมตรครับ ดังนั้น วันหนึ่ง วันใดข้างหน้า ดวงจันทร์จะโคจรในระยะห่างจากโลกมากเกินหว่าที่จะมองเห็นสุริยุปราคาเต็มดวงได้ครับ วันหนึ่ง ดวงจันทร์กับโลก จะไม่หันไปไหน ต่างคนต่างมองหน้ากันตลอดเวลา.... (แต่ดวงอาทิตย์มันคงดับไปแล้ว โลกก็ไม่เหลือแล้วล่ะ =w=) แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 17:40:04 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 17:22:08 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 17:17:51 จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 17:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปูเสื่อรอ จากคุณ : Autster - [ 23 ม.ค. 52 17:16:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "อะไรคือบทสรุปของจักรวาล" ตอบได้ให้ไปเอาของรางวัลที่เรบ 99 ครับ จากคุณ : มนุษย์(ต่าง)ดาวบ้านนอก (pon2007) - [ 23 ม.ค. 52 17:20:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาเก็บความรู้.... แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 17:57:53 จากคุณ : คุณตุ่น - [ 23 ม.ค. 52 17:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คำถามจากคุณปัจ(นายเป็นเผ่าปัจสินะ !! credit : shaman king) : คห4 รูปง่ะ ผมมองไม่ออกว่ามีกระต่ายเลยครับ หรือ รูปนี้มันแย้งเรื่องเล่าอันนี้ เอ้ะ ยังไง? นายวิน : ว่าถึงเรื่องดวงจันทร์อีกสักนิด ไหนๆก็ไหนๆ เห็นคุณ ปัจเอนก เจกชน ถามมา.... เอ่อ.... ชื่อ มันต้อง "ปัจเจก เอนกชน" ใช่หรือเปล่า หรือเป็น "ปัจชน เอนกเจก" เอ๊ะ ..... ปัจเจก เอนกชน : ช่างมันเถอะน่ะ =   ="a ไม่มีอะไรให้มากกว่ารูปหนึ่งรูปครับ มันแล้วแต่คนจินตนาการ -   - แค่กระต่ายตัวเดียว เค้ายังจินตนาการได้เป็ฯร้อยท่า ทั้งท่ามิชชันนารี.... ท่า 69 .... ท่าหมา .... เอ้ย!! ท่านอนหมอบ ท่ากระโดด อะไรของเค้าก็ไม่รู้ เรื่องอย่างนี้ต้องถามผู้ชราอย่างหมอแมวครับ เคยเห็นหมอแมวมาโพสท์ไว้อยู่ :) จากรูป : ฝรั่งเค้าจินตนาการไว้อย่างนี้ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 17:32:54 จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 17:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กระทู้ที่พบมากอีกกระทู้หนึ่งก็คือ กระทู้เกี่ยวกับดาวพลูโต ซึ่งเป็ฯกระทู้ที่คนอาจจะยังไม่ทราบถามมาบ่อยๆ หรือแม้แต่ในชีวิตจริง พอมีคนทราบว่าผมเรียนทางดาราศาสตร์ คำถามนี้มักจะมาเป็ฯคำถามแรกเสมอ พลูโตไปไหน ??? ดาวเคราะห์กับดาวเคราะห์แคระต่างกันอย่างไร ??? ผมเคยเขียนไว้อย่างชัดเจนแล้วในกระทู้นี้ http://topicstock.pantip.com/wahkor/topicstock/2007/07/X5646637/X5646637.html จากภาพ ดาวพลูโตสร้างด้วยคอมพิวเตอร์ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 17:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทำไมดาวในอวกาศต้องกลมอ่ะ? [ดาราศาสตร์] angelinais ดาวต่างๆที่อยู่ในจักรวาล มีลักษณะกลมทุกดวงหรือป่าว [ดาราศาสตร์] Lookkaew san นี่เป็นตัวอย่างของคำถามที่พบบ่อยมากครับ ทำไมดาวถึงต้องกลม เป็นสี่เหลี่ยม สามเหลี่ยมได้ไหม ? ทำไมดาวถึงต้องหมุนรอบตัวเอง ทำไมดาวเคราะห์ หรือวัตถุในระบบสุริยะส่วนใหญ่อยู๋ในระนาบเดียวกัน เป็นอีกสามคำถาม พบมากใน pantip โดยเฉพาะคำถามแรก ซึ่งผมอยากตอบก่อนจะไปตอบคำถามของท่านอื่นๆที่ถามเข้ามา จริงๆแล้ว วัตถุในระบบสุริยะมีทั้งกลมและไม่กลมนะครับ ที่กลมนั่นคือเสถียรแล้ว ที่ไม่กลมนั่นคือมีขนาดเล็กไม่เสถียร พูดถึงพวกที่เป็นทรงกลมก่อน จริงๆมันก็ไม่ได้กลมดิ๊กนะครับ เพราะอิทธิพลหลายๆอย่างเช่นการหมุนรอบตัวเองที่ทำให้บริเวณเส้นศูนย์สูตรของดาวมีการป้านออกเล็กน้อย เท้าความไปตั้งแต่กำเนิดดาวครับ เอาตั้งแต่กำเนิดดาวฤกษ์ ในกลุ่มแก๊ซที่สมดุลกระจายอยู๋ในอวกาศแม้จะรวมตัวกันหนาแน่น แต่ก็หนาแน่นเท่ากันในทุกทิศทาง ถ้าหากว่าไม่มีอะไรมายุ่งกับมันเลย มันก็จะคงอยู่อย่างนั้นครับ แต่ถ้าหากว่ามีแรงอะไรมากระทำกับมันแล้วล่ะก็ เช่น shock wave ในอวกาศ มันจะพัดให้แก๊ซไปกองรวมกันที่จุดๆหนึ่ง ทีนี้มันก็จะไม่เสถียร แล้วมันก็จะพยายามทำตัวเองให้เสถียรโดยการดูดก๊าซรอบๆเข้ามา ณ จุดศูนย์กลางของมัน เมื่อมวลมากขึ้นมันก็ไม่เสถียรอีก ก๊าซ ฝุ่นละอองเหล่านั้นก็จะหมุนตัวเข้าหาจุดศูนย์กลางเพื่อรักษาโมเมนตัมเชิงมุม (นี่คือเหตุผลว่าทำไมดาวต่างๆจึงหมุนรอบตัวเอง) ดาวฤกษ์ที่เกิดใหม่นี้เรียกว่า protostar ซึ่งไอ้เจ้า protostar จะ "ดึง" ให้แก๊ซรอบๆตัวมันแบนลงและหมุนรอบตัวมันคล้ายจาน ซึ่งไอ้ก๊าซบริเวณที่เป็นแผ่นจานนี้เอง ที่จะกำเนิดเป็นดาวเคราะห์หรือดาวฤกษ์ดวงใหม่ หรือเทหวัตถุอื่นๆ นี่คือคำตอบว่าทำไม ดาวเคราะห์ต่างๆอยู่ในระนาบเดียวกัน เมื่อมวลมากขึ้น แรงโน้มถ่วงก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว แต่ไม่ใช่เพียงแรงโน้มถ่วงเท่านั้น เมื่อมวลมากและรวมกันเป็นก้อน ถึงจุดหนึ่งภายในก็จะเกิดความร้อน มีแรงดันต้านกับแรงโน้มถ่วง ถ้าทั้งสองแรงนี้ สมดุลกัน (ในกรณีของดาวฤกษ์) หรือแรงโน้มถ่วงชนะความแข็งของเนื้อสาร (ในกรณีของดาวเคราะห์ ) ดาวจะเข้าสู่สภาวะ hydrostatic equilibrium คือทำให้ดาวมีรูปทรงที่สสารอยู่ชิดกันมากที่สุดจากจุดศูนย์กลาง นั่นก็คือทรงกลมนั่นเองครับ จากรูป  circumstella disk ก็คือแผ่นจานรวมมวลที่กำเนิดสิ่งอื่นๆในเวลาต่อมา ที่หัวท้ายซึ่งภาพบรรยายไว้ว่า bipolar outflow เป็นลำพลังงานที่ protostar ปล่อยออกมาครับ ซึ่งดาวพลังงานสูงอย่างดาวนิวตรอนก็ปล่อยลำพลังงานนี้ออกมาเช่นกัน เช่นเดียวกับแก่นดาราจักรกัมมันตะต่างๆ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 18:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พักตอบคำถามกันสักนิด คำถามของคุณ pon2007 ถามว่า 1. คาดว่าจะมีดาวที่เหมือนหรือคล้ายๆโลกอีกรึเปล่าครับในกาแลคซี่ทางช้างเผือกเราก็พอ และในจักรวาลเราด้วยก็ดีครับ >>> สมมติว่า ผมให้ดาวฤกษ์เฉพาะในกาแลกซีเรามีประมาณหนึ่งแสนล้านดวง แล้วให้ดาวฤกษ์แต่ละดวงมีดาวเคราะห์ 5 ดวงพอ เท่ากับ เราจะมีดาวเคราะห์ในระบบสุริยะมากถึง ห้าแสนล้านดวง แถมในเอกภพเรามีกาแลกซีอีกกว่า แสนล้านกาแลกซี ต่อให้โอกาสมีดาวเคราะห์คล้ายโลก = 0.0000000000000000000000000000000000000001% จำนวนที่ให้สุ่มหยิบมันก็มีมากพอที่จะพบดาวเคราะห์คล้ายโลกครับ 2. อนาคตโลกจะเป็นยังไงถ้าไม่มีดวงอาทิตย์ >>>ถ้าสมมติวันหนึ่ง ไม่มีดวงอาทิตย์ โดยดวงอาทิตย์สลายไปตามธรรมชาติ โลกก็ไม่เหลือแล้วครับ เพราะดวงอาทิตย์จะกลายเป็นดาวยักษ์แดงและกลืนโลกเข้าไปก่อนที่มันจะหมดอายุขัย แต่ถ้าจู่ๆ แฮรี่ พอตเตอร์ เกิดพิเรนเสกให้ดวงอาทิตย์หายไป เมื่อนั้นเอง โลกก็แปรสภาพเหมือนดาวที่ตายแล้วนั่นแหละครับ แหล่งพลังงานจากธรรมชาติที่สำคัญที่สุดคือ พลังงานจากดวงอาทิตย์ครับ ไม่มีมันเราก็อยู่ไม่ได้ 3. จักรวาลนี้เกิดจากบิ๊กแบ๊งจริงเหรอ >>>จริงครับ ตามทฤษฎีปัจจุบันที่คนเชื่อถือมากที่สุดนะ ถามว่าฟันธงไหม? ตอบว่าไม่ครับ เพราะผมไม่เห็น แต่ทุกอย่างมันว่าไปตามนั้น เรื่องดาวเคราะห์นอกระบบอยากให้ลองอ่านที่นี่ครับ พี่สาวที่แสนจะใจดีของผมเป็นคนแปลไว้เอง http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B9%8C%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%9A%E0%B8%9A จากภาพ ขนาดดาวเคราะห์นอกระบบ สามดวงที่โคจรรอบพัลซาร์ PSR B1257+12 เมื่อเทียบกับโลก จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 18:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อีกคำถามของอาสมป๊อป อย่าหาว่าผมหดเลยนะ เจ้าของเพลงหวานละมุนละไม "ทำไมระนาบวงแหวนของดาวเสาร์ จึงเป็นระนาบเดียวกับเส้นสูตรของดาวเสาร์เป๊ะ" เป็ฯคำถามที่ดีมากครับ ผมขอตอบรวมไปกับคำถามนี้ น่าฉงนสงสัย วงแหวนเกิดขึ้นได้อย่างไร วงแหวนรอบดาวเกิดจากดาวบริวารหรือวัตถุที่เข้าใกล้ตััวดาวมากเกินไปจนถูกแรงไทดัลของดาวแม่ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยครับ แรงไทดัลคือแรงที่วัตถุมวลมากกระทำแรงดึงดูดต่อวัตถุอีกวัตถุหนึ่งในตำแหน่งต่งๆของวัตถุนั้นไม่เท่ากันครับ เช่นดาวพฤหัสกับดวงจันทร์ไอโอ ที่ดาวพฤหัสจะดูดผิวดาวด้านหันเข้าหาดาวพฤหัสมากกว่าด้านที่อยู่ถัดออกไป นั่นทำให้ภายในของไอโอถูกบิดเบี้ยวเสียดสีรุนแรงจนเกิดความร้อนขึ้น(ดวงจันทร์ไอโอเป็นดวงจันทร์ดวงเดียวที่ภายในยัง "alert" อยู่ นั่นคือยังมีการเปลี่ยนแปลงภายในดาวอยู่นั่นเองครับ) ถ้าไอโอเข้าใกล้ดาวพฤหัสมากกว่านี้ (มากกว่าขีดจำกัดของ Roche หรืที่นักดาราศาสตร์เรียกว่า Roche Limit) มันก็จะถูกแรงไทดัลที่รุนแรงขึ้นด้วยฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยครับ ทีนี้พอถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย วัตถุเหล่านั้นยังมีความเร็วของมันอยู่ ดาวแม่ก็จะมันมาโคจรรอบในแนวโคจรเดียวกันเป็นแผ่นไม่หนานัก แต่ที่เห็นชัดเพราะพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นน้ำแข็งหรือวัตถุสะท้อนแสงได้ดีครับ อธิบายเพิ่มเติมเพื่อตอบคำถามอาสมป๊อป จริงๆแล้วที่ผมตอบไว้ข้างต้นในกระทู้ก่อนหน้านี้เรื่องวงแหวนของดาว เป็นเพียงทฤษฎีหนึ่งในสามทฤษฎีที่ผม "ชอบ" คือคิดว่ามันอธิบายได้ดีที่สุด อีกสองทฤษฎีของการกำเนิดวงแหวนของดาวต่างๆรวมทั้งดาวเสาร์ด้วยนั่นก็คือ 1.เหตุผลคล้ายๆการเกิด astro belt หรือแถบเข็มขัดดาวเคราะห์น้อยแต่ไม่ใช่เสียทีเดียว นั่นคือ วงแหวนนี้มีมานานแล้วตั้งแต่สมัยเกิดระบบสุริยะพร้อมๆกับการเกิดดาวเสาร์ มันเกิดจากเศษซากที่รวมกันเป็นวงแหวนถูกรบกวนโดยแรงดึงดูดอันมหาศาลของดาวเสาร์ และโคจรอยู่ในบริเวณ Roche Limit จึงรวมตัวเป็นดาวบริวารไม่ได้และโคจรอยู่รอบดาวเสาร์นับแต่บัดนั้นมา 2. เกิดจากดาวบริวารสองดวงของดาวเสาร์พุ่งเข้าชนกันแล้วแตกเป็นเศษซากของมันยังโคจรอยู่รอบๆดาวเสาร์กลายเป็นวงแหวนขึ้นมา สังเกตุว่าทั้งสามทฤษฎี ต่างเหมือนกันในเรื่องหนึ่งคือ "เส้นทางโคจร" ทั้งสามทฤษฎีอธิบายได้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใดวงแหวนดาวเสาร์จึงอยู่ในระนาบเส้นศูนย์สูตรพอดิบพอดี เหมือนกับโลกกับดวงอาทิตย์ หรือโลกกับดวงจันทร์นั่นแหละครับ ที่ดาวมวลน้อยกว่าอยู่ในระนาบเดียวกับหรือใกล้เคียงเส้นศูนย์สูตรของดาวมวลมากกว่า ผมไม่แน่ใจนัก แต่ว่าบริเวณเส้นศูนย์สูตรของดาวเป็นบริเวณที่แรงโน้มถ่วงค่อนข้างเสถียรที่สุดด้วย เพราะวงแหวนเองประกอบด้วยซากเล็กๆจำนวนมาก มีการเปลี่ยนแปลงอยู่บ่อยครั้ง แต่มันจะจัดเรียงตัวเอียงสอดคล้องกับแนวเส้นศูนย์สูตรของดาวเสาร์เสมอ ก่อนจะถูกดูดให้อัดแน่นเข้ากลายเป็นวงแหวน ในเบื้องลึกกว่านั้น นักดาราศาสตร์เองก็ยังไม่เข้าใจ จริงๆแล้วที่ผมเอ่ยถึงเป็นแค่เพียงคร่าวๆ พอมานึกดูอีกที กลัวบางท่านอาจบอกว่า "เอ๊ะ ทีไททัน หรือไอโอยังไม่โคจรตามแนวเส้นศูนย์สูตรของดาวเสาร์กับดาวพฤหัสเลยนี่ฟ่า" ผมแค่ยกตัวอย่างให้เข้าใจง่ายเฉยๆครับ จริงๆแล้วองค์ประกอบสำคัญเกี่ยวกับแรงไทดัล และการจัดเรียงตัวของวงแหวนด้วยครับ แม้กระทั่งอิทธิพลแรงดึงดูดของดาวบริวารอื่นๆในบริเวณใกล้เคียงที่เราเรียกว่า Sheperd Moon ที่นอกจากจะช่วยรักษาเสถียรภาพของวงแหวนแล้ว บางครั้งมันยัง "แย่ง" วงแหวนส่วนหนึ่งหรือ "รบกวน" แนววงแหวนด้วยครับ อย่างที่กล่าวก่อนหน้า วงแหวนมีการเปลี่ยนแปลงภายในตัวของมันเองค่อนข้างบ่อยครับ ^^ จากรูป ดาวเสาร์กับออโรร่าที่ขั้วของดาว แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 19:20:22 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 19:14:47 จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 18:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทำไมดวงจันทร์ไม่มีบริวาร แล้วดวงจันทร์ของดาวอื่นๆมีบริวารบ้างไหมคะ เคยถามไปแล้วแต่เอามาถามรวมๆกันอีกทีหนึ่ง ^^ จากคุณ : หลานแว่น (mint_la) - [ 23 ม.ค. 52 18:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๊ะ เจอแร้ว รูปดวงจันทร์จินตนาการแบบต่างๆ เจ๋งดีครับ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 19:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ลืมรูป  -  -* จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 19:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ทำไมดวงจันทร์ไม่มีบริวาร แล้วดวงจันทร์ของดาวอื่นๆมีบริวารบ้างไหมคะ ถ้าจะตอบคำถามนี้มันเป็นเรื่องของแรงโน้มถ่วงและระบบของมันมากกว่าครับ ถ้ามีก็เป็นวัตถุขนาดเล็ก โลกเองไม่ได้มีดาวบริวารแค่ดวงจันทร์นะครับ ยังมีสิ่งที่เราเรียกว่า NEOs หรือ Near earth object อีกด้วย เป็นวัตถุขนาดเล็กที่โคจรรอบโลก พวกนี้ก็ถือเป็นดาวบริวารได้เหมือนกันครับ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 19:50:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น้องวินเอ้ย ......... เสี่ยอ่านกระทู้ผิดเป็น "คุยกับเนวิน" เอากิฟไป แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 20:10:51 จากคุณ : Skyman (Analayo) - [ 23 ม.ค. 52 20:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 นักดาราศาสตร์เขาวัดระยะทางกันได้อย่างไร? คำถามนี้ก็เจอบ่อยอีกเหมือนกัน ซึ่งวิธีที่การของนักดาราศาสตร์มีหลายรูปแบบมากครับ เริ่มจากวิธีแรกง่ายที่สุด ยิงคลื่นวิทยุให้ไปกระทบดาวพอสะท้อนกลับมาก็คำนวนเวลาซะ จบ ง่ายดาย จากภาพ : จานวิทยุ อาเรซิโบ จานวิทยุแบบจานเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุดในโลก เค้าไม่ได้ใช้ตัวนี้ในส่งคลื่นวิทยุไปทำการวัดนะครับ เอาภาพมาให้ดูเฉยๆ เจ้าตัวนี้เอาไว้สังเกตุการณ์ครับ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 20:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เทียบดาวแปรแสงกับข้อมูลเก่า ดาวแปรแสงเป็นดาวฤกษ์ชนิดหนึ่งที่มีความสว่างไม่คงที่ ซึ่งอาจเกิดขึ้นจากหลายสาเหตุแตกต่างกันไป ดาวแปรแสงจึงมีหลายชนิด แบ่งออกเป็น 3 ประเภทหลัก แต่ประเภทที่มีการนำมาใช้วัดระยะทาง คือ ดาวแปรแสงแบบยุบพอง ดาวแปรแสงแบบยุบพอง เป็นดาวที่มีการเปลี่ยนแปลงค่าความสว่าง อุณหภูมิ เนื่องจากกลไกภายในตัวดาวอันได้แก่ แรงโน้มถ่วงและแรงดันก๊าซ ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ผิวของดาว เช่น ดาวแปรแสงแบบเซฟีด และ RR Lyrae เป็นดาวแปรแสงแบบยุบพองประเภทหนึ่ง ซึ่งสามารถใช้วัดระยะห่างของวัตถุในห้วงอวกาศได้ เพราะคาบการแปรแสงของดาวแปรแสงมีความสัมพันธ์กับกำลังส่องสว่าง ยกตัวอย่าง ข้อมูลจากกราฟในภาพที่ 1 แสดงว่า ดาวแบบเซฟีดที่มีคาบการแปรแสง 20 วัน มีกำลังส่องสว่าง 10,000 เท่าของดวงอาทิตย์ หากนักดาราศาสตร์ตรวจพบ ดาวแปรแสงประเภทนี้ในกาแล็กซีที่อยู่ห่างไกล ก็สามารถนำค่ากำลังส่องสว่างที่ลดลง มาคำนวณเทียบหาระยะทางของกาแล็กซีนั้นได้ credit ผู้เฒ่าสายลม เพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีนี้ครับ วิธีนี้ภายหลังพบว่ามีปัญหาในเรื่องของดาวฤกษ์ type ต่างๆ ที่จะมีคาบแปรแสง และความสว่างไม่ตรงกับลำดับหลักข้อมูลเดิม จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 20:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วิธี parallax การวัดแบบ parallax คือการวัดแบบเลื่อมล้ำ ระหว่างตำแหน่งที่มอง พูดง่ายๆคือ ตำแหน่งที่เปลี่ยนไปของดาวที่อยู่ใกล้ กับดาวที่อยู่ไกลซึ่งเป็นฉากหลัง สังเกตุจากเวลานั่งรถไปตามชนบทลองดูต้นไม้ใกล้ๆรถ เทียบกับภูเขาที่อยู่ข้างหลังสิครับ ต้นไม้จะเคลื่อนผ่านเราไปเร็วมาก แต่ภูเขายังแทบไม่ไปไหน สังเกตุง่ายๆอีกวิธีคือ ลองยื่นมือมาข้างหน้า ชูนิ้วชี้ขึ้น หลับตาซ้าย เปิดตาขวา ก่อนจะหลับตาขวาเปิดตาซ้าย สังเกตุว่านิ้วชี้เปลี่ยนตำแหน่งไปเมื่อเทียบกับฉากหลัง ตรงนี้แหละครับ ที่เราเอามาวัดมุม และใช้ความรู้เรื่องตรีโกณมิติง่ายๆที่เด็กม.ปลายก็เข้าใจ มาช่วยในการวัดระยะห่าง โดยมีหน่วยวัดคือ "พาร์เสค"  ซึ่ง 1 พาร์เสค คือระยะห่างที่ทำให้เกิดมุมพารัลแลกซ์ 1 ฟิลิปดา (second หรือ 1 ใน 3600 องศา ขณะที่ขนาดปรากฎของดวงจันทร์เท่ากับประมาณครึ่งองศา) 1 พาร์เสค เท่ากับ 3.26 ปีแสง credit ภาพ และ เนื้อหาย่อหน้าสุดท้ายจากคุณเกียรตินำ จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 20:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เทียบ absolute magnitude กับ apparent magnitude วิธีนี้ใช้ได้โดยการนำความสว่างปรากฏกับความสว่างสมบบูรณ์มาเทียบกันครับโดยนำมาเข้าสูตร คำนวนง่ายๆ m-M=-5log(d/10) โดย d คือระยะห่างของดาวดวงนั้น m คือ apparent magnitude M คือ absolute magnitude จากรูป : ดาวแปรแสง cephid จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 20:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ห้องสมุดปิดแล้ว ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ไปก่อนล่ะก๊า พรุ่งนี้มาต่อใหม่เน้ออออ *------* จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 23 ม.ค. 52 20:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาให้กำลังใจน้องวิน โหวต+เข้าคลังจ้า แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 22:42:19 จากคุณ : Cryptomnesia - [ 23 ม.ค. 52 22:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้า LHC สามารถจำลองการเกิด Bigbang ได้จริงๆ สิ่งที่จะได้หลังจากที่อนุภาคมาชนกันแล้ว คืออะไรหรอครับ จักรวาลอันเล็กๆ , พลังงานชนิดใหม่ , ดาวเคราะห์ขนาดนิ้วโป้ง หรือ ปฏิสสาร (เห็นใน Angles and Demons) จากคุณ : Duk_Dik_Kung - [ 23 ม.ค. 52 23:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เพิ่มจาก คห 15 เล็กน้อยว่า ที่ดวงจันทร์คนเลี้ยงแกะแอบอยู่ในเขตวงแหวนได้ โดยไม่โดนแรงไทดัลของดาวเสาร์ฉีกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ไปด้วย ก็เพราะดวงจันทร์พวกนี้มีขนาดเล็กมากพอ จนทำให้ความแตกต่างของแรงไทดัลระหว่างด้านใกล้กับด้านไกลน้อยมากเกินกว่าจะทำให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ ได้นั่นเอง (เหมือนกับเวลาเอาหินเข้าเครื่องบดหิน ถ้าหินก้อนนั้นเล็กกว่าช่องว่างระหว่างล้อลูกกลิ้งที่ใช้บด หินก้อนนั้นก็จะสามารถหลุดรอดผ่านไปได้โดยไม่ถูกบดให้แตกอีกแต่อย่างใด) ลองถ้าพี่ใหญ่อย่างไททันส์หรือน้องรองอย่างรีอาหลุดเข้ามาใน Roche limit ของดาวเสาร์จิ รับรองไม่เหลือ วงแหวนดาวเสาร์ได้เพิ่มมวลสารอีกเยอะแน่ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 01:06:30 จากคุณ : เกียรตินำ - [ 24 ม.ค. 52 01:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอนอกเรื่องจาก คห 23 หน่อยแล้วกัน ความจริงวิธีวัดระยะแบบ Parallax นั้น คนเราก็ใช้อยู่แล้วในชีวิตประจำวัน เพราะตาทั้งสองข้างมีมุมมองแตกต่างกันเล็กน้อยทำให้เราสามารถกะระยะของวัตถุตรงหน้าได้ ซึ่งเป็นสัญชาตญาณที่มีมาแต่กำเนิดของมนุษย์ แต่ถ้าปิดตาลงข้างหนึ่ง หรือตาบอดไปข้าง ในระยะต้นๆ การกะระยะจะผิดพลาดมาก เพราะสมองเรายังปรับตัวไม่ทัน แต่พอผ่านไปซักพักจนสมองคุ้นเคยแล้วก็จะดีขึ้น อันนี้เคยอ่านจากชีวประวัติของกอร์ดอน แบ๊งค์ อดีตผู้รักษาประตูทีมชาติอังกฤษชุดแชมป์โลก ซึ่งภายหลังประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนตาบอดไปหนึ่งข้าง แบ๊งค์เล่าให้ฟังว่าตอนแรกที่ตาบอดนั้น ขนาดแก้วน้ำตรงหน้ายังหยิบไม่ถูกจนกลายเป็นปัดแก้วตกพื้นแทน เรื่องจะกลับไปเล่นฟุตบอลอาชีพอีกครั้งก็เลยไม่ต้องพูดถึงว่าจะทำได้หรือไม่ แต่พอหลังจากนั้นพักใหญ่ก็เริ่มดีขึ้นจนสามารถไปเล่นฟุตบอลในลีกอเมริกา (ซึ่งตอนนั้นเหมือนรายการโชว์มากกว่าฟุตบอลอาชีพเอาจริงอย่างในอังกฤษ) ได้อีกพักนึงก่อนจะเลิก จากคุณ : เกียรตินำ - [ 24 ม.ค. 52 01:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 รู้จักระบบสุริยะ : เลยพลูโตไปมีอะไร ? เข็มขัดไคเปอร์ หมู่เมฆออร์ต คืออะไร? รู้จักระบบสุริยะ ตอนที่1 : หมู่เมฆออร์ต ในปีค.ศ.1950 นักดาราศาสตร์ชาวเนเธอแลนด์ นามว่า แจน ออร์ต เสนอทฤษฎีของเขา ที่ว่า ด้านนอกระบบสุริยะเต็มไปด้วยฝุ่นน้ำแข็งสกปรกมากมาย ที่รวมตัวขึ้นด้วยความเย็นจัด วัตถุเหล่านี่ห่อหุ้มระบบสุริยะไว้เป็นทรงกลมเหมือนลูกโป่ง และอาจมีบริเวณกว้างถึง 50,000 AU เขากล่าวว่า บริเวณนี้เองที่เป็นแหล่งกำเนิดดาวหางคาบยาวอย่าง ดาวหางเฮียกุตาเก รู้จักระบบสุริยะตอนที่ 2 - TNO : Trans - Neptunian Object Trans - Neptunian Object หมายถึง วัตถุที่อยู่เลยวงโคจรของดาวเนปจูนออกไป TNO หรือ Trans - Neptunian Object ประกอบด้วย Kuiper Belt Object [KBO] และ Scattered Disc Object [SDO] Kuiper Belt ในปีค.ศ.1951 เจอราด ไคเปอร์นักดาราศาสตร์ชาวเนเธอแลนด์เป็นผู้เสนอว่า เลยดาวพลูโตออกไปเป็นแหล่งรวมเศษวัตถุอย่างดาวเคราะห์น้อยจำนวนมาก อาจเป็นวัตถุที่ดึงออกมาจากหมู่เมฆออร์ตด้วยแรงโน้มถ่วงของระบบสุริยะ kuiper belt นี้ยังเป็นแหล่งกำเนิดดาวหางคาบปานกลางอย่างดาวหางฮัลเลย์ที่เรารู้จักกันดี อย่างไรก็ตามในปัจจุบันถือว่าดาวพลูโตเป็นหนึ่งในวัตถุในแถบไคเปอร์ไปแล้ว และถือว่าดาวพลูโตเป็นวัตถุแถบไคเปอร์แรกที่ถูกค้นพบ จากเดิมที่ถือว่า 1192QB1 ที่ถูกพบในปีค.ศ.1992 โดยเดวิด จิววิต เป็นวัตถุไคเปอร์วัตถุแรก คาดว่าวัตถุในแถบเข็มขัดไคเปอร์จะมีไม่ต่ำกว่าหกร้อยล้านวัตถุ ส่วนใหญ่เป็นหินแข็งแบบดาวเคราะห์น้อย หรือสารประกอบโมเลกุลเล็กอย่างน้ำแข็ง วัตถุทั้งหมดในแถบนี้รวมกันคาดว่าจะมีมวลประมาณ 30% ของมวลโลก Scattered Disc Scattered Disc นั้น เป็นแหล่งรวมวัตถุที่คล้ายคลึงกับ KBO เพียงแต่เป็นชื่อเรียกวัตถุที่อยู่ห่างจากระบบดวงอาทิตย์ออกไปเกินกว่า 50 AU 2003UB313 เป็นวัตถุในบริเวณนี้ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยค้นพบ เนื่องจากระยะทางห่างจากวัตถุในแถบนี้อยู่ห่างจากดวงอาทิตย์มาก จึงมีความเสถียรน้อย อาจจะหลุดออกไปจาก SDO ก็ได้ จากภาพ : แสดง kuiper belt และ ort cloud จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สร้างจักรวาลเองก็ได้ ง่ายจัง!~ [บทความแนะนำ - หัวข้อกำเนิดจักรวาล] บทความเรื่องราวเกี่ยวกับกำเนิดจักรวาล ที่ไม่ได้เขียนโดยนักดาราศาสตร์ เขียนขึ้นโดยเภสัชกร แต่อ่านง่าย เข้าใจง่ายกว่าตำราบางเล่มเสียอีก สร้างจักรวาลเองก็ได้ ง่ายจัง!~ by ขลิบตุ้มนี้เสีย !! http://topicstock.pantip.com/wahkor/topicstock/2008/11/X7224295/X7224295.html แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 11:23:52 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 11:22:12 จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ซื้อกล้องดูดาวอย่างไร? การเลือกซื้อกล้องโทรทรรศน์ หรือกล้องดูดาว      การเลือกซื้อกล้องโทรทรรศน์ ในบางครั้งเราก็มักเรียกว่า กล้องดูดาว เราไม่มีทางที่จะเลือกได้ดีที่สุดได้ เพราะขึ้นอยู่กับปัจจัย หลายด้าน ได้แก่ กำลังทรัพย์  หรือ วัตถุประสงค์   เพราะวันนี้เราบอกว่าเลือกได้ดีที่สุดแล้ว แต่ในอนาคตอาจจะไม่เพียงพอ กับความต้องการหรือวัตถุประสงค์ของเราก็ได้        ปัจจัยในการเลือกกล้องดูดาว แตกต่างกับการเลือกกล้องสองทางไกลที่เราใช้ดูในเวลากลางวัน หรือที่เราเรียกว่ากล้องดูนก เนื่องจากปริมาณแสงที่ผ่านหน้ากล้องมีมากพอแต่เราจะไปคำนึงถึงเรื่องความคมชัดของภาพมากกว่า      ในฐานะที่ผู้เขียนเองอยู่ในวงการนี้ และเป็นคนที่ขายอุปกรณ์เหล่านี้ด้วย คำถามที่ผู้เขียนถูกถามบ่อยๆเกี่ยวกับกล้องดูดาวก็คือ      1) "เห็นได้ไกลแค่ไหน"  ปกติแล้วสายตาของคนปกติแล้วจะมองเห็นได้ถึงระยะอนันต์หรือที่เราเรียกว่า อิมฟินิตี้ แต่เราจะเห็นวัตถุนั้นหรือไม่ ขึ้นอยู่กับขนาด และ ความสว่างของวัตถุนั้น  ถ้าเราใช้กล้องที่มีประสิทธิภาพดีและการรวมแสงต้องเยี่ยมด้วย ดังนั้นกล้องราคาแพงๆที่ใช้วัสดุดีๆ จึงได้เปรียบกว่า      2) "มีกำลังขยายเท่าไหร่"  เรื่องนี้เราจะมาพูดกันถึงรายละเอียดอีกครั้ง     หลักในการเลือกซื้อกล้องโทรทรรศน์       อย่าคำนึงถึงแต่เรื่องของ "กำลังขยาย" เพียงอย่างเดียว เพราะหลายคนที่ถามหากล้องดูดาวมักถามก่อนว่า กล้องนี้มีกำลังขยายเท่าไหร่ เพราะการเลือกกำลังขยายต้องสัมพันธ์กับขนาดของหน้าเลนซ์ด้วย คือ กำลังขยาย เท่ากับ 50 คูณด้วย ขนาดหน้าเลนซ์หน่วยเป็นนิ้ว เช่น ถ้ากล้องมีขนาดเลนซ์วัตถุ 3 นิ้ว กำลังขยายสูงสูดที่ควรใช้ไม่เกิน 50 x3 = 150 เท่า หากมากกว่านี้จะทำให้ความเข้มแสงลดลงหรือ ภาพไม่คมชัด และอีกอย่างคือ กำลังขยายสูงมากๆจะมีผลกับ การขยายความแปรปรวนของชั้นบรรยากาศโลกด้วย ทำให้ภาพสั่นพริ้วเหมือนดูภาพในน้ำ กำลังขยายที่เหมาะสม ที่สุดบนพื้นโลกคือ 250-300 เท่า  เท่านั้น ดังนั้นอย่าหลงเชื่อกำลังขยายที่เกินจริงจากผู้ขายที่ไม่มีประสบการณ์       ขนาดหน้าเลนซ์วัถตุ หรือ ขนาดกระจกสะท้อนแสง เป็นปัจจัยสำคัญ หรือขนาดของลำกล้อง มีส่วนให้การ รวมแสงดี แต่ก็มีผลในเรื่องของราคาตามมาด้วย หน้าเลนซ์ขนาดใหญ่จะทำให้การรวมแสงดีขึ้น ความคมชัดของภาพ และสามารถใช้กำลังขยายได้สูงขึ้นตามไปด้วย โดยทั่วไปสำหรับกล้องหักเหแสงไม่ควรเลือกที่มีหน้าเลนซ์น้อยกว่า 60 มม. หรือ  2.5 นิ้ว   และกล้องแบบสะท้อนแสงควรมีไม่ต่ำกว่า 110 มม หรือ 4.5 นิ้ว เพราะกล้องแบบนิวโทเนี่ยน จะมีกระจกบานที่สองอยู่กลางลำกล้อง หากขนาดลำกล้องเล็กมากๆทำให้กระจกบานที่สอง รบกวนภาพที่อยู่หน้ากล้อง จากภาพ : ภาพที่ได้จากขนาดหน้ากล้องแตกต่างกัน ยิ่งหน้ากล้องใหญ่ขึ้น ความคมชัด เปรียบเทียบภาพดาวเสาร์ที่หน้ากล้อง 3 , 6 และ 12  นิ้ว จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ซื้อกล้องดูดาวอย่างไร? [ต่อ] กำลังการแยกภาพ(Resolving Power)  มีเรื่องหนึ่งที่หลายคนยังไม่รู้เกี่ยวกับกำลังการแยกภาพของกล้อง (ไม่ใช่กำลังขยาย) กำลังการแยกภาพก็คือ ความสามารถในการแยกภาพของวัตถุ 2 ชิ้นที่อยู่ใกล้ๆกันได้มากน้อยแค่ไหน เช่น ไฟหน้ารถยนต์ที่มี 2 ดวง เมื่ออยู่ไกลมากๆเราจะเห็นอยู่ใกล้กันเป็นดวงเดียว ต้องรอจนรถเข้ามาใกล้ๆจึงจะแยกออก  กล้องที่มีขนาดหน้ากล้องต่างกันแต่มีกำลังขยายเท่ากัน กล้องที่มีขนาดใหญ่กว่าจะแยกวัตถุใกล้กันได้ดีกว่า ในขณะที่กล้องขนาดเล็กจะเห็นวัตถุใหญ่ขึ้นก็จริงแต่ยังอยู่ชิดกันจนแยกไม่ออก                    กำลังแยกภาพหาได้จากสูตร   4.56 /  ขนาดหน้ากล้อง(หน่วยเป็นนิ้ว)         ค่าที่ได้มีหน่วยเป็น arcsec หรือ 1/3600 องศา   นั่นหมายความว่า ถ้าเราใช้กล้องขนาดใหญ่ดูพวกกระจุกดาวหรือกาแลกซี่ เราจะเห็นเนื้อดาวเป็นเม็ดๆแยกจากกันอย่างได้ชัด หรือใช้ดูระบบดาวคู่ที่อยู่ใกล้ๆกันมากๆได้ดีกว่า         ความยาวของตัวกล้องสั้นหรือยาวดี   ในอดีตจะเห็นว่ากล้องดูดาวส่วนมากจะมีขนาดยาวเกะกะ แต่ในปัจจุบันมีการผลิตกล้องที่มี ความยาวของตัวกล้องสั้นลง โดยจะขึ้นอยู่กับความยาวโฟกัสของเลนซ์วัตถุด้วย        ข้อดีและข้อเสียของกล้องแบบยาว        1) กล้องแบบยาวๆ จะเก็บหรือเคลื่อนย้ายเวลาเดินทางลำบาก        2) แต่มีกำลังขยายสูง และทำให้เลือกใช้เลนซ์ตาที่มี ความยาวโฟกัสไม่มากเพื่อให้ได้กำลังขยายที่พอเหมาะ (เลนซ์ตาที่มีความยาวโฟกัสสั้นจะมีราคาแพง) โดยกำลังขยายได้จากสูตร   กำลังขยาย =   ความยาวโฟกัสเลนซ์วัตถุ / ความยาวโฟกัสเลนซ์ตา(eyepieces)        3) ความยาวของกล้องที่เหมาะสมจะสามารถช่วยลดอาการคลาดสีได้ดีกว่ากล้องแบบสั้น (อ่านเรื่องเลนซ์)        ข้อดีและข้อเสียของกล้องแบบสั้น        1) กล้องแบบลำกล้องสั้นจะทำให้สามารถเคลื่อนย้ายและเดินทางได้สะดวก        2) แต่เนื่องจากมีความยาวโฟกัสสั้นทำให้ ได้กำลังขยายไม่สูงนัก เมื่อใช้เลนซ์ตาขนาดเท่ากันกับกล้องขนาดยาว        3) กล้องแบบสั้นๆปกติจะมีค่า F ratio ต่ำ (F5-F6) ทำให้ไวแสงจึงนิยมใช้เป็นอุปกรณ์ถ่ายภาพดาวด้วย        ปัจจุบันคนที่นิยมการเดินทางและชอบแบบลำกล้องสั้น จะหันมาใช้กล้องแบบผสมประเภท Makzutov เพราะจะมีลำกล้องที่สั้นแต่ความยาวโฟกัสยาว        นอกจากนี้ความยาวโฟกัสของกล้องมีผลกระทบกับความสว่างของภาพตามมาด้วย คือกล้องที่มีความยาวโฟกัสยาวแต่มีขนาดหน้ากล้องเล็กจะทำให้ค่า F ratio สูงขึ้นด้วย (F ratio = ความยาวโฟกัส หารด้วย ขนาดหน้าเลนซ์)  เช่นกล้องที่มีความยาวโฟกัสยาว 1000 มม. ขนาดหน้าเลนซ์ 102 มม. จะมีค่า F ratio เท่ากับ 9.8   ขณะที่กล้องที่มีความยาวโฟกัส 500 มม. ขนาดหน้าเลนซ์ 102 มม. เท่ากัน จะมีค่า F ratio เท่ากับ  5        ความสว่างของภาพมีผลกับการมองหาวัตถุด้วย กล้องที่ค่า F ratio สูงจะมองวัตถุพวกดาวเคราะห์ได้ดีเพราะมีความสว่างมากและได้กำลังขยายสูง  แต่จะลำบากมากที่ใช้มองหาวัตถุจางๆ อย่างเช่น กาแลกซี่และกระจุกดาว การเลือกความยาวโฟกัสของกล้อง  ความยาวโฟกัสของกล้องมีผลกับกำลังขยายของภาพโดยตรง ถ้าเราเลือกความยาวโฟกัสของกล้องให้สัมพันธ์กับขนาดหน้ากล้องก็จะมีผลกับเรื่องของความสว่างของภาพด้วย ที่เราเรียกว่า ค่า F ratio ตามที่ได้กล่าวมาแล้ว  แต่กำลังขยายของภาพมีผลกับขนาดของภาพที่เรียกว่า Field of View (FOV)โดยตรง เพราะยิ่งเราเพิ่มกำลังขยายสูงเท่าไหร่ พื้นที่ในการมองภาพ (FOV) ก็ยิ่งเล็กลงไปด้วย เช่น ถ้าเราต้องการดูดวงจันทร์ให้เห็นทั้งดวงเต็มฟิลด์ภาพ เราก็ต้องใช้กำลังขยายต่ำ ยกเว้นเราจะสำรวจหลุมบนดวงจันทร์จึงต้องเพิ่มกำลังขยายเข้าไป       ในทางกลับกัน ถ้าเราดูพวกกระจุกดาวที่มีขนาดใหญ่ แต่เราใช้กำลังขยายสูง เราก็จะเห็นเพียงบางส่วนของกระจุกดาวเท่านั้น  ดังนั้นในการเลือกดูวัตถุท้องฟ้าเราก็ต้องเลือกกำลังขยายให้เหมาะสมด้วย       การเปลี่ยนความยาวโฟกัสของกล้อง  เพราะบางครั้งเราเลือกกล้องที่มีความยาวโฟกัสมาระดับหนึ่งแล้ว เมื่อเปลี่ยนเลนซ์ตาเพื่อกำหนดขนาดภาพ(เปลี่ยนกำลังขยาย) แล้วอาจจะไม่เพียงพอ เช่น ขยายน้อยไป หรือยังขยายมากไป  เราอาจจะต้องใช้อุปกรณ์เสริมช่วย ถ้าเราต้องการทำให้กล้องมีความยาวโฟกัสเพิ่มขึ้น เราต้องเพิ่ม Barlow Lens   แต่ถ้าเราต้องการลดความยาวโฟกัสของกล้องลง เราต้องใส่ Focal Reducer ช่วยเป็นต้น จากภาพ : กล้องทางด้านซ้ายมีความยาวโฟกัสที่ยาวกว่ากล้องทางด้านขวา ขนาดจึงยาวกว่า (กล้องในภาพเป็นกล้องหักเหแสง) (ทางซ้าย F900mm ทางขวา F400mm) แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 11:34:53 จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ซื้อกล้องดูดาวอย่างไร? [ต่อ] เปรียบเทียบขนาดของเลนซ์ตาระหว่าง 1 นิ้วกับ 1.25 นิ้ว   ในปัจจุบันกล้องดูดาวขนาดเล็กมักจะทำกระบอกเลนซ์ ตาออกมาสองขนาดคือ 1 นิ้ว (0.965 นิ้วหรือ 24.10 มม.) กับ 1.25 นิ้ว ( 31.70 มม.) ซึ่งกล้องดูดาวที่ใช้เลนซ์ตา แบบ 1 นิ้วจะมีราคาถูกกว่าและส่วนใหญ่จะผลิตในจีนเพื่อให้ราคาถูก แต่กล้องดูดาวที่ใช้เลนซ์ตาแบบ 1.25 นิ้วจะเป็นแบบมาตรฐานที่หาซื้ออุปกรณ์เสริมได้ง่าย ให้มุมมองของภาพได้ดีกว่า  แต่ก็จะมี eyepieces adapter จำหน่ายซึ่งใช้เปลี่ยนขนาดกระบอกเลนซ์ตาให้ได้ เช่นใช้เลนซ์ตาแบบ 1.25 นิ้วกับ กล้องที่ตัวปรับโฟกัส แบบ  1 นิ้วได้เช่นกัน  แต่ทางที่ดีควรหลีกเลี่ยงกล้องที่ยังคงใช้เลนซ์ตาแบบ 1 นิ้วจะดีกว่า      ส่วนกล้องขนาดใหญ่ที่มีราคาแพงและคุณภาพดีมักจะใช้กระบอกเลนซ์ตาแบบ 2 นิ้ว แต่ก็จะมี adapter เปลี่ยนมาใช้ขนาด 1.25 นิ้วได้เหมือนกัน     เลือกกล้องแบบหักเหแสง หรือ แบบสะท้อนแสงดี   คำถามนี้จะขึ้นอยู่กับงบประมาณของผู้ซื้อและวัตถุประสงค์        ข้อดีข้อเสียของกล้องหักเหแสง        กล้องหักเหแสง มักจะมีราคาเริ่มต้นที่ต่ำเพราะสามารถทำให้มีหน้าเลนซ์ขนาดเล็กได้ โดยทั่วไปจะเริ่มต้นที่ 5,000 กว่าบาทที่ขนาด 60 มม. แต่ยิ่งใหญ่ขึ้นยิ่งแพงกว่าเมื่อเทียบกับกล้องสะท้อนแสง        กล้องหักเหแสงจะใช้เลนซ์เป็นตัวรวมแสง หากใช้เลนซ์คุณภาพต่ำก็จะได้ภาพไม่คมชัดมีอาการคาดสีรุ้งได้        ภาพที่ได้จากกล้องหักเหแสงจะให้ภาพหัวกลับและกลับซ้ายขวา จึงต้องอาศัย diagonal prism ช่วยแก้ไข        กล้องหักเหแสงมักมีขนาดหน้ากล้องเล็กจึงเหมาะที่จะสำรวจกับวัตถุท้องฟ้าที่มีความสว่างมากๆเท่านั้นเช่น ดวงจันทร์ ดาวเคราะห์ และกาแลกซี่ เนบิวล่าที่สว่างมากๆ หรืออยู่ไม่ไกลมากนัก        กล้องแบบหักเหแสงจะมองภาพจากท้ายกล้องทำให้สามารถติดกล้องถ่ายรูปได้สะดวก        กล้องแบบหักเหแสงไม่มีสิ่งกีดขวางหน้ากล้องอีก ทำให้ปริมาณแสงได้มาเต็มที่กว่ากล้องแบบสะท้อนแสง        ข้อดีข้อเสียของกล้องสะท้อนแสง        กล้องสะท้อนแสงมักทำขนาดเริ่มต้นที่ 114 มม. หรือ 4.5 นิ้วทำให้มีขนาดใหญ่เและต้องมีขาตั้งที่มั่นคง แข็งแรงจึงคลื่อนย้ายไม่สะดวก        ราคาของกล้องสะท้อนแสงจะถูกกว่าแบบหักเหแสงมากเมื่อมีขนาดหน้ากล้องเท่านั้น        เนื่องจากกล้องสะท้อนแสงมักมีขนาดใหญ่จะเหมาะที่จะใช้สำรวจวัตถุท้องฟ้าประเภทกาแลกซี่ เนบิวล่า และกระจุกดาวที่อยู่ไกลมากๆและมีความสว่างน้อยได้ดี       ภาพที่ได้จากกล้องสะท้อนแสงจะให้ภาพไม่กลับซ้ายขวา แต่อาจจะหัวกลับหรือเอง ซึ่งขึ้นอยู่กับตำแหน่ง การมองกล้องที่ส่วนหัวกล้อง จึงไม่จำเป็นต้องอาศัย diagonal prism เพื่อแก้ไขภาพ       กล้องแบบสะท้อนแสงจะถ่ายภาพแบบ prim focus ไม่ได้ ต้องถ่ายแบบ eyepices projection เท่านั้น เพราะมีระยะการปรับโฟกัสที่สั้นเกินไป จากภาพ : กล้องทางซ้ายเปฯกล้องโทรทรรศน์แบบหักเหแสง ส่วนทางขวาเป็นแบบสะท้อนแสง จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:38:29 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ซื้อกล้องดูดาวอย่างไร? [ตอนจบ] กล้องแบบผสม (Catadioptric) ทางเลือกสำหรับคนมีอันจะกิน    มีทำออกมาหลายแบบเช่น Schmidt-Cassegrain หรือ  Maksutov-Cassegrain มีราคาค่อนข้างสูงกว่ากล้องแบบหักเหแสง และ แบบสะท้อนแสง เพราะมีการออกแบบดี มีคุณภาพสูง และความยาวโฟกัสยาวมาก แต่มีขนาดกระทัดรัด   ทำให้เหมาะสำหรับนักดูดาวที่มีฐานะหน่อย ใช้ดูดวงจันทร์ ดาวเคราะห์ หรือ deep sky object เช่น กาแลกซี่และเนบิวล่า ได้ดีมาก และเหมาะกับงานถ่ายรูปด้วย เลือกกล้องต้องคำนึงถึงการถ่ายรูปด้วย                การซื้อกล้องดูดาวนั้นหากจะนำมาใช้ดูดาวอย่างเดียวก็คงจะพิจารณาตามที่กล่าวมาแล้ว แต่หากจะต้องการถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยก็ต้องพิจารณาถึงความไวแสงของเลนซ์และขนาดภาพบนแผ่นฟิล์มด้วย           F ratio  หรือ ความไวแสงของเลนซ์ หาได้จากเลนซ์วัตถุหรือ Primary mirror ของกล้องดูดาว โดยค่านี้สัมพันธ์กับทางยาวโฟกัส และ เส้นผ่านศูนย์กลางของเลนซ์ หรือกระจกนั้น  คือ                   F ratio =    ทางยางโฟกัสของเลนซ์วัตถุ / เส้นผ่านศูนยน์กลางของเลนซ์วัตถุ     เช่น กล้อง short tube ขนาด 80 มม. เลนซ์ทางยาวโฟกัส 400 มม. จะมี F number = 400/80 =   5    หรือ กล้อง ชมิดแคสซิแกน ขนาด  8 นิ้ว (200 มม.) กระจกทางยาวโฟกัส 2800 มม. จะมี F number = 2800/200 = 14       จะเห็นว่า ค่า F ratio จะมีค่าตายตัว และค่อนข้างสูง ทำให้การถ่ายรูปดาวต้องใช้เวลาในการเปิดหน้ากล้องนานกว่าปกติ จากที่เราเคยถ่ายจากเลนซ์มาตรฐาน ดังนั้นการถ่ายรูปผ่านกล้องดูดาวจึงควรติดบนขาตั้งอิเควทอเรียลติดมอเตอร์ตามดาวด้วย       หากเราต้องการให้ค่า F ratio น้อยลงทำได้สองอย่างคือ       1. เพิ่มขนาดหน้าเลนซ์ คือ ถ้ากล้องชมิดแคสซิแกน ทางยางโฟกัสเท่าเดิมคือ 2800 มม. แต่ต้องการให้ได้ค่า F อยู่ที่ 5 หน้ากว้างของกระจกก็จะต้องเป็น 2800/5 = 560 mm. หรือ 22 นิ้ว ซึ่งจะมีผลกับราคากล้องด้วย       2. ลดทางยาวโฟกัส  คือ ให้ขนาดหน้าเลนซ์เท่าเดิมคือ 200 มม. แต่ทางยาวโฟกัสสั้นลง 5 * 200 = 1000 mm แต่การลดทางยาวโฟกัสจะมีผลกับปัจจัยสองค่าคือ กำลังขยายของกล้องเมื่อติดเลนซ์ตา  และ ขนาดของภาพบนแผ่นฟิล์ม        ขนาดของภาพบนแผ่นฟิล์ม        ทางยาวโฟกัสของเลนซ์วัตถุนอกจากจะมีผลกับกำลังขยายของภาพโดยตรงแล้ว ยังมีผลกับ การรบกวนของแสง และ ขนาดของภาพวัตถุบนแผ่นฟิล์มด้วย        เช่นการถ่ายภาพดวงจันทร์ ซึ่งมีขนาดบนท้องฟ้า 1/2 องศา หากใช้เลนซ์มาตรฐาน 50 มม. ถ่ายจะเห็นภาพบนแผ่นฟิล์ม (ฟิล์มทั่วไปจะมีขนาด 35 คูณ 25 มม.) มีขนาดเพียง 0.45 มม.เท่านั้น   การเพิ่มทางยาวโฟกัสจะช่วยให้ได้ขนาดภาพใหญ่ขึ้น โดยใช้คำนวนได้จากสูตร            ขนาดภาพบนฟิล์ม =   ทางยาวโฟกัส / 110  หน่วยเป็น มิลลิเมตร         ซึ่งถ้าเราใช้กล้องชมิดฯ ทางยาวโฟกัส 2800 มม. จะได้ 2800/110 = 25.45 มม. ใหญ่เต็มฟิล์มพอดี    ดังนั้นการถ่ายรูปผ่านกล้องดูดาวขนาดเล็กนั้น คุณภาพของภาพอาจดีไม่เท่าที่เราได้เห็นเองกับตา กล้องดูดาวขนาดใหญ่ ดูว่าจะเหมาะสมที่สุด ทั้งในเรื่องของความไวแสงของเลนซ์ (F ratio) และขนาดของภาพบนแผ่นฟิล์ม เช่น ถ้าต้องการให้ได้รูปขนาดใหญ่เต็มฟิล์ม และ ความไวแสงของเลนซ์อยู่ที่ 5 แล้ว กล้องดูดาวควรมีขนาดหน้ากว้าง 200 นิ้ว ซึ่งเป็นกล้องที่นักดาราศาสตร์ใช้กัน ไม่ใช่นักดูดาวสมัครเล่นอย่างเราๆท่าน       เลือกขาตั้งกล้อง   ขาตั้งกล้องเองก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่สำคัญมาก เพราะบางครั้งเราเลือกตัวกล้องได้ดีคุณภาพสูง แต่กลับได้ขาตั้งกล้องไม่ดีนัก ก็จะทำให้การใช้งานยากขึ้น  ความมั่นคงของขาตั้งเพื่อลดอาการสั่นของกล้องเมื่อโดนแรงลมหรือจากการสั่นของพื้น  การตามดาวที่แม่นยำเพื่อการถ่ายรูป  ล้วนแต่เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องคำนึงถึงในการเลือกด้วย คัดลอกและดัดแปลงมาจาก Darasartonline.com ผู้เขียน original คือ พี่ Skywatcher webmaster Darasartonline.com เวบดาราศาสตร์และอวกาศสำหรับคนไทย จากภาพ : ทางซ้ายเปนกล้องแบบ Schmidt-Cassegrain ทางขวา เป็นกล้องแบบ Maksutov-Cassegrain จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 36 แว่บไปดูเพื่อนแข่ง soft ball ก่อง ว่างแล้วจะมาต่อก๊าาา =w= จากคุณ : nOnG_WinZ - [ 24 ม.ค. 52 11:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อึมม  เพราะบริเวณศูนย์สูตรมีความเสถียรของแรงโน้มถ่วงมากกว่า  วงแหวนเลยมักอยู่ระนาบเดียวกับเส้นศูนย์สูตร? อันนี้น้องวินคงทราบว่า  แกนหมุนของดาวทั้งหลายที่เอียงอยู่ สามารถแกว่งได้  แกนหมุนของวงโคจรดวงจันทร์ก็แกว่งได้  แกนหมุนของวงแหวนก็คงแกว่งได้ แต่ด้วยความเสถียรของแรงโน้มถ่วงที่ระนาบศูนย์สูตร  เป็นตัวบังคับให้วงแหวนยังคงอยู่ระนาบศูนย์สูตรอยู่  แม้จะมีการแกว่งของแกนหมุนไปแล้ว ใช่ไหมครับ ระนาบวงแหวนของดาวเสาร์เมื่อหมื่นปีที่แล้ว  จึงเป็นคนละระนาบกับปัจจุบัน จากคุณ : สมภพ เจ้าเก่า - [ 25 ม.ค. 52 12:29:15 ]