ความคิดเห็นที่ 1 บ้า คืออาการทางจิตประเภทไหน คิดมากจนมีอาการทางจิตน่ะมีแน่ครับ แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าบ้าในความหมายของจขกท.รึเปล่า จากคุณ : pheebar - [ 9 เม.ย. 52 03:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาผมคิดเยอะๆ แล้วมันจะมีอาการทางจิตแสดงออกมาน่ะครับ จากคุณ : Fatal1Ty - [ 9 เม.ย. 52 03:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คิดน้อยไปก็ฝ่อ คิดมากไปก็บ้า เฮ้อออออออออออออออออออ จากคุณ : ไม่มีสมาชิกชื่อนี้ - [ 9 เม.ย. 52 04:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหมือนกับ ค.ห.1  แต่การคิดมากจนมีอาการทางจิต มีน้อยกว่าที่คนทั่วไปเข้าใจกัน ไม่ใช่เอะอะก็จะบ้ากันได้ง่ายๆ แต่ บุคคลที่มีอาการทางจิต หรือโรคทางจิตเวชอยู่แล้ว และไม่ดูแลตัวเอง หรือไม่มีบุคคลใกล้ตัวดูแล ปล่อยให้คิดมาก คิดมาก เยอะๆเข้า อาการจะทรุดลงได้ครับ และมีอาการผิดปกติซ้ำเติม จากคุณ : atheist - [ 9 เม.ย. 52 06:08:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หาสารคดี Dangerous Knowledge มาดูซะนะ อัจฉริยะทั้ง 4 คน ศึกษาและใช้ความคิดในระดับลึก จนสุดท้ายก็กลายเป็นบ้า หรือไม่ก็ฆ่าตัวตาย Georg Cantor Ludwig Boltzmann Kurt Godel Alan Turin http://www.bbc.co.uk/bbcfour/documentaries/features/dangerous-knowledge.shtml ----------------------------------------------------------------------------- DANGEROUS KNOWLEDGE BBC Two: Wednesday 11 June 2008 11.30pm In this one-off documentary, David Malone looks at four brilliant mathematicians - Georg Cantor, Ludwig Boltzmann, Kurt Gödel and Alan Turing - whose genius has profoundly affected us, but which tragically drove them insane and eventually led to them all committing suicide. The film begins with Georg Cantor, the great mathematician whose work proved to be the foundation for much of the 20th-century mathematics. He believed he was God's messenger and was eventually driven insane trying to prove his theories of infinity. Ludwig Boltzmann's struggle to prove the existence of atoms and probability eventually drove him to suicide. Kurt Gödel, the introverted confidant of Einstein, proved that there would always be problems which were outside human logic. His life ended in a sanatorium where he starved himself to death. Finally, Alan Turing, the great Bletchley Park code breaker, father of computer science and homosexual, died trying to prove that some things are fundamentally unprovable. The film also talks to the latest in the line of thinkers who have continued to pursue the question of whether there are things that mathematics and the human mind cannot know. They include Greg Chaitin, mathematician at the IBM TJ Watson Research Center, New York, and Roger Penrose. Dangerous Knowledge tackles some of the profound questions about the true nature of reality that mathematical thinkers are still trying to answer today. จากคุณ : Infinity - [ 9 เม.ย. 52 07:12:45 A:113.53.20.159 X: TicketID:202689 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิดแบบไหนบ้างหละคะ เคยดูแบบ คนที่มีความหลัง ที่มิสป่าตอง นึกถึงความหลังตอนป้าแกสมัยสาวๆ แบบนั้นใช่ไหมคะ จากคุณ : อยู่ที่ไหนก็เหงาได้ - [ 9 เม.ย. 52 08:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ากลัวจริงๆ -_- ปล.#6 ถ้าเป็นการคิดตลอดเวลา น่าจะเกี่ยวมั้ง จากคุณ : chidkido - [ 9 เม.ย. 52 08:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 #6 ผมว่าแกสร้างโลกของแกสำเร็จแล้วล่ะ จากคุณ : nobuts - [ 9 เม.ย. 52 08:58:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บ้า จากคุณ : pla2 - [ 9 เม.ย. 52 09:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็ดพะโล้อยู่ไหน จากคุณ : xxGamerboyxx - [ 9 เม.ย. 52 09:10:53 A:203.156.10.166 X: TicketID:198178 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ท่านผู้นั้น จากคุณ : AW Milan - [ 9 เม.ย. 52 12:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คิดมาก แต่คิดแบบมีหลักการคิด มีเหตุผลสอดคล้อง คิดแล้วได้ระบายความคิดเป็นรูปธรรมขึ้น กับคิดมาก แบบคิดวนเวียน เหมือนพายเรือในอ่าง หาทางออกไม่ได้... น่าจะเป็นความคิดที่ต่างกันนะคะ.. จากคุณ : primjang - [ 9 เม.ย. 52 14:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผมคิดไม่เยอะ ไม่บ้าหรอกนะ แต่ "จน" -_-a จากคุณ : neopeax - [ 9 เม.ย. 52 14:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องเศร้าของเหล่า "อัจฉริยะ" เรื่องราวข่าวครึกโครมเกี่ยวกับ นพ.ประกิตเผ่า ทมทิตชงค์ เป็นอีกเรื่องที่คนไทยจำนวนมากกำลังติดตาม...ว่ามันยังไงกันแน่ ? กำลังสนใจว่าหมอหนุ่มที่เป็นคนเก่ง ฉลาด สามารถพลิกวิกฤติของธุรกิจครอบครัวคือสถาบันกวดวิชาแอพพลายฟิสิกส์ที่มีปัญหาให้ฟื้นคืนกลับมาได้ในเวลาไม่กี่ปี จนกลายเป็นโรงเรียนกวดวิชาฟิสิกส์อันดับต้น ๆ ของไทยในเวลานี้ สรุปแล้วหมอหนุ่มชื่อดังคนนี้ “มีปัญหาทางจิต” แน่หรือ ? เพราะอะไร ? กรณีของหมอประกิตเผ่าก็ต้องรอดูกันต่อไปว่าจะสรุปอย่างไร ? แต่หากใครกำลังคิดเรื่อง “เก่งแล้วเพี้ยน” เรื่องนี้มีตัวอย่าง..... ทั้งนี้ มีบุคคลสำคัญของโลกหลายคนเคยมีอาการ “อัจฉริยะเพี้ยน” และหากใครเป็นแฟนภาพยนตร์ต่างประเทศอาจจะคุ้นกับภาพยนตร์เรื่อง “A Beautiful Mind” ที่ดัดแปลงจากเรื่องจริงของนักคณิตศาสตร์อัจฉริยะชื่อ ศาสตราจารย์ จอห์น แนช ซึ่งเป็น “เจ้าของรางวัลโนเบล สาขา เศรษฐศาสตร์” ในปี 2537 หนังเรื่องนี้บอกเล่าถึงความเป็นมาของ จอห์น แนช ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยซึ่งผลการเรียนโดดเด่นเหนือเพื่อนร่วมรุ่น แต่ด้วยบุคลิกมั่นใจในตัวเองสูง ทำให้ “เก่งกาจแต่ขาดเพื่อน” ถึงขนาดมีประโยคคำพูดที่ว่าเขา “เป็นคนที่น่าจะเข้ากับจำนวนเต็มได้ดีกว่าจำนวนคน” และต่อมาชีวิตของเขาต้องประสบปัญหาเนื่องจากเริ่ม “ป่วยเป็นโรคจิตแบบไม่รู้ตัว” จนทำให้คนรอบข้างเริ่มหวาดกลัว และทำให้อาชีพการงานต้องสะดุดลง อย่างไรก็ตาม แต่หลังจากได้กำลังใจจากเพื่อน และโดยเฉพาะภรรยา แม้ จอห์น แนช จะใช้เวลารักษาอาการอยู่นานแต่ที่สุดก็กลับมาทำงานได้ตามปกติ จนได้รับการยอมรับจากแวดวงอาจารย์ จากการคิดค้นทฤษฎีใหม่ ๆ ขึ้นมากมาย นั่นคือเรื่องราวในหนังที่มีการแต่งเติมขึ้นบ้างเพื่อให้มีอรรถรส ซึ่ง จอห์น แนช ในภาพยนตร์เรื่องดังกล่าวนี้รับบทโดยดาราชื่อดัง รัสเซล โครว์ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับรางวัลออสการ์ สาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยม ปี 2545 สำหรับชีวิตจริงของ จอห์น แนช เขาเกิดในปี พ.ศ.2471 มีพ่อเป็นวิศวกรไฟฟ้า แม่เป็นครูสอนภาษาละตินและอังกฤษ ว่ากันว่าเขาสามารถอ่านเอ็นไซโคลพีเดียได้ตั้งแต่เด็ก ในสมัยเรียนมัธยมขณะที่เด็กคนอื่นจะอ่านหนังสือเรียนตามวัย แต่เขากลับชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับคณิตศาสตร์ที่คนระดับศาสตราจารย์ชอบอ่านกัน ความเป็นอัจฉริยะของเขาฉายแววออกมาเรื่อย ๆ และเมื่ออายุเพียง 20 ปี ขณะศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยปรินสตัน เขาก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นเลิศทางด้านคณิตศาสตร์ และในวัย 22 ปีเขาก็ได้รับปริญญาเอกทางคณิตศาสตร์จากมหาวิทยาลัยดังกล่าว โดยวิทยานิพนธ์ของ จอห์น แนช ความหนา 27 หน้า ซึ่งเป็นการศึกษาทฤษฎี Game Theory มีนักเศรษฐศาสตร์นำไปวิเคราะห์ใช้ จนมีส่วนสำคัญที่ทำให้เขาได้รับรางวัลโนเบลในภายหลัง จอห์น แนช ในวัยเพียง 23 ปี ได้เป็นอาจารย์สอนหนังสือที่ MIT ซึ่งถือว่าเป็นแหล่งรวมอัจฉริยะของโลกที่โด่งดังหลายคน อาทิ พอล แซม มวลสัน, โรเบิร์ต ซอโลว์ ซึ่งเป็นเพื่อนในจำนวนไม่กี่คนที่เขามีอยู่ เนื่องจากด้วยบุคลิก ชอบเก็บตัว กล้าคิด กล้าแหวกขนบธรรมเนียมเดิม และมั่นใจในตัวเองสูง ทำให้เขา “ไม่ค่อยมีเพื่อน” อนาคตของเขาสะดุดลงในวัย 31 ปี เมื่อมีอาการป่วยทางจิต ซึม เศร้า เห็นภาพหลอน ได้ยินเสียงคนคุยกันในหัวดัง ๆ เป็นอาการที่เรียกว่า Paranoid Schizophrenia เพ้อคลั่ง และเกิดความคิดแปลก ๆ เช่น คิดว่า ตนเป็นสายลับมีหน้าที่ถอดรหัสลับจากสื่อต่าง ๆ หรือกระทั่งคิดว่ามีฝ่ายตรง ข้ามจ้องเอาชีวิตเขาอยู่ อาการกำเริบหนักจนทำให้เขาสูญเสียสามัญสำนึก และ ถูก จับเข้าโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา จิตแพทย์ระบุว่าเขาเป็นโรค “จิตเสื่อม” เขาทำงานต่อไม่ได้ ต้องลาออกจาก MIT และอยู่ภายใต้การดูแลของจิตแพทย์นานถึง 25 ปี ก่อนจะมาได้รับรางวัลโนเบลในปี 2537 ซึ่งขณะรับรางวัลอาการดังกล่าวก็ยังไม่หายขาด แต่เขาก็สามารถควบคุมอาการได้มากขึ้นกว่าเดิม ถือเป็นตัวอย่างของอัจฉริยะเพี้ยน ที่สามารถต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บได้อย่างน่าชื่นชม “ในวงการจิตวิทยาก็มีการศึกษาจากคนกลุ่มนี้ ว่ามีโอกาสมากกว่าคนปกติทั่วไป ที่สำคัญในวงวิชาการก็ยังมีการศึกษาพบว่า คนเก่ง คนมีการศึกษาสูง มักมีปัญหาเรื่องอัตราการฆ่าตัวตายสูงกว่าคนปกติทั่วไป เนื่องจากคนกลุ่มนี้อาจต้องเผชิญกับความเครียดมากกว่าคนกลุ่มอื่น ๆ และมีโอกาสที่จะมีปัญหาสภาพจิตใจที่มาจากความเครียด” ...เป็นการระบุของ นพ.ทวีศิลป์ วิษณุโยธิน โฆษกกรมสุขภาพจิต โฆษกกรมสุขภาพจิตยังบอกอีกว่า... ในอดีตก็มีคนสำคัญหลายคนที่มีปัญหาทางจิต เช่น วินเซนต์ แวนโกะห์ ศิลปินภาพเขียนชื่อดัง, เซอร์ ไอแซค นิวตัน เจ้าของทฤษฎีเรื่องแรงโน้มถ่วง, เท็ด เทอร์เนอร์ เจ้าพ่อธุรกิจสื่อดังอย่างไทม์และซีเอ็นเอ็น อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้เมื่อได้รับการรักษาก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ “ไม่จำเป็นเสมอไปว่าคนที่มีอาการทางจิตจะต้องแต่งตัวมอมแมมเหมือนที่เรียกกันว่าบ้า แต่ก็สามารถเกิดได้กับคนแต่งตัวดี ๆ มีการศึกษา สูง ๆ ได้เช่นกัน แต่คนมักตัดสินว่าคนนี้เพี้ยน-คนนี้ไม่เพี้ยนจากภายนอก จนมองข้ามความเป็นจริงที่เกิดขึ้นไป” ...นพ.ทวีศิลป์ ระบุ ทั้งหมดทั้งมวลก็มิได้หมายถึงกรณี “หมอประกิตเผ่า” เป็นแต่เพียงพลิกปูม-ชี้จุดเสี่ยง...คนที่เป็น “อัจฉริยะ” อัจฉริยะ “เสี่ยงเป็นบ้า” นี่เป็นเรื่องจริง !?!?!?!. จากคุณ : หลังคาแดง - [ 9 เม.ย. 52 14:42:26 A:113.53.24.6 X: TicketID:202689 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คนไทป์ห้า แรงจูงใจ ต้องการเป็นคนมีความสามารถ ชำนาญในวิชาใดวิชาหนึ่งเป็นพิเศษ ชอบค้นหาความจริง ไม่ถูกใครรบกวน และละความต้องการของตัวเอง "ไทป์ห้า" เป็นไทป์ของอัจฉริยะ และคนเสียสติ เป็นไทป์ของคนที่เข้าใจสิ่งต่าง ๆได้อย่างลึกซึ้ง ซึ่งเป็นไปได้ทั้งอัจฉริยะ และคนเสียสติ อัจฉริยภาพนั้นอาจดูหลุดโลกไปบ้าง เป็นเพราะมันคือการเข้าใจความเป็นจริงในระดับที่สูงกว่าคนทั่วไป แต่ไม่ใช่คนบ้าที่ลึกซึ้ง แต่หลุดออกจากโลกแห่งความเป็นจริงอย่างไม่มีวันหวนกลับ การศึกษาไทป์นี้ ก็คือการหาความแตกต่างในความเหมือนของอัจฉริยภาพ กับวิกลจริตนั่นเอง บุคคลตัวอย่าง Albert Einstien, Stephen Hawking(นักฟิสิกส์), Friedrich Nietzsche(ปราชญ์ชาวเยอรมัน), Stanley Kubrick, Geogria O'Keeffe(จิตรกร), Emily Dickinson(กวีอเมริกัน), Simone Weil(กวีชาวฝรั่งเศส), Bill Gates, Jean-Paul Sartre(ปราชญ์ชาวฝรั่งเศส), Jacob Bronowski, James Joyce(นักเขียนชาวไอริช), Gary Larson, David Lynch, Stephen King(นักเขียนนิยายสยองขวัญ), Tim Burton(ผู้กำกับ "Batman"), Clive Barker, Laurie Anderson, Meredith Monk, John Cage(นักประพันธ์ดนตรี), Glenn Gould(นักเปียโน), Charles Ives(นักประพันธ์ดนตรี), Bobby Fischer(แชมป์หมากรุก), Vincent van Gogh(จิตตกร) กับความคิด ปัญหาของ "ไทป์ห้า" มาจากการให้ความสำคัญกับการคิดมากกว่าการทำ พวกเขาคิดตลอดเวลา โดยที่ไม่สนใจสิ่งรอบตัวเท่าที่ควร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า พวกเขาไม่ทำอะไรเลย เพียงแต่พวกเขาถนัดที่จะใช้ความคิดมากกว่า การลงมือปฏิบัติ ไทป์ในกลุ่มความคิด ("ไทป์ห้า"-"ไทป์หก"-"ไทป์เจ็ด") ล้วนแล้วแต่สนใจโลกภายนอกตัวเอง ที่จริง "ไทป์ห้า" ก็ไม่ยกเว้น แม้ว่าพวกเขาจะหมกมุ่นอยู่กับการใช้ความคิด แต่สิ่งที่พวกเขากำลังคิดอยู่นั้น พวกเขารับมาจากการได้พบเจอสิ่งรอบตัว สิ่งซึ่งพวกเขาสงสัย และเก็บมาคิด ปัญหาของ "ไทป์ห้า" จึงอยู่ที่พวกเขามักต้องการที่จะ ทำให้สิ่งรอบตัวที่ตนสงสัยนั้นสอดคล้องกับ ความคิดของตนเสียก่อนที่จะเริ่มลงมือปฏิบัติ ----------------------------------------------------------------------------- ระดับหก "คนขวางโลก" ความซับซ้อนในจิตใจของ "ไทป์ห้า" สร้างความสับสน และวิตกกังวลให้กับพวกเขา ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเลยที่ชัดเจนและแน่นอน พวกเขาสิ้นหวังกับการใช้ความคิดทั้งหลายของตน และกลัวว่าสักวันคนอื่นต้องคาดคั้นให้ตนเลิกเอาแต่คิด ในขณะที่ตนยังไม่พร้อมจะเลิก ความกลัวนี้จะทำให้พวกเขาป้องกันตัวอย่างก้าวร้าว ต่อสิ่งที่ตนคิดว่าคุกคามการสร้างความสามารถพิเศษของตน คำพูดจา การแต่งกาย และสิ่งที่พวกเขาให้ความสนใจ ล้วนแสดงออกราวกับจะพูดว่า "อย่ามายุ่งกับฉัน" ใครที่ไม่รู้ตาม้าตาเรือ อาจถูก "ไทป์ห้า" ในระดับนี้ไล่ตะเพิดไปได้ง่าย ๆ ดูผิวเผินแล้ว "ไทป์ห้า" ในระดับนี้ดูเป็นคนทนงตนว่ามีปัญญา แท้จริงแล้วกลับไม่มั่นใจในความคิดของตนเอง บางทีโครงการต่าง ๆที่พวกเขาคิดจะทำดูเป็นสิ่งที่ไร้ค่าในสายตาของเขาเอง พวกเขาจะปกป้องความเห็นของตนเองอย่างรุนแรงสลับกับ การเกิดความรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งไร้ค่า พวกเขาเริ่มมองอะไรสุดโต่ง และแปลกมากขึ้นเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับความคิดเหล่านั้นขึ้นมาใหม่ ทั้งที่ไม่มั่นใจในจุดยืนของตัว พวกเขาพยายามแสดงออกว่ามั่นใจ และพยายามนำมันมาใช้ แต่ความกลัวและความรู้สึกไร้สามารถในจิตไร้สำนึก จะทำให้พวกเขายังรู้สึกไม่มั่นใจอยู่ พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าทุกสิ่งในโลกนี้ช่างยากเย็น และโกรธที่คนอื่นกลับมองสิ่งเดียวกันว่าเป็นเรื่องง่าย ๆ พวกเขาเริ่มพูดทำลายความมั่นใจคนอื่น ด้วยการแสดงความเห็นในแง่ร้ายของตน เช่น "นายคิดจะไปเที่ยวชายหาดเหรอ ฉันเพื่ออ่านผลงานวิจัยล่าสุดเมื่อเช้านี้เอง เขาบอกว่าโอกาสที่จะไปเที่ยวทะเลแล้วเป็นมะเร็งมีสูงถึงเกือบร้อยเปอร์เซนต์แล้ว" สิ่งที่ "ไทป์ห้า" อาจบอกอาจเป็นข้อเท็จจริง แต่จุดมุ่งหมายของพวกเขาไม่ใช่การเสนอข้อเท็จจริง มันเป็นการทำลายความมั่นใจของคนอื่นมากกว่า นิสัยที่ชอบแสวงหาความรู้ทำให้ "ไทป์ห้า" มีข้อมูลมากมายเป็นเครื่องมือ "ไทป์ห้า" ทำตัวหัวรุนแรง ต่อต้านแบบแผนประเพณีที่คนทั่วไปยอมรับ พวกเขาชอบอะไรใหม่ ๆเพื่อที่จะได้ใช้ความคิดอย่างไร้ขอบเขต ความคิดที่ขวางโลกของ "ไทป์ห้า" ทำให้คนอื่นทนไม่ได้ที่จะต้องโต้เถียง หรือแม้แต่กลายเป็นศัตรูกัน พวกเขาเป็นศัตรูกับกฏเกณฑ์ ความคาดหวังต่าง ๆของสังคม พวกเขาจะใช้ชีวิตแบบแปลกเพื่อแสดงออกถึงจุดยืนเหล่านี้ และหลีกเลี่ยงชีวิตจำเจแบบคนส่วนใหญ่ อย่างการทำงานประจำ หรือการมีครอบครัว อาจแต่งตัวแปลกเพื่อยั่วยุสังคม หรือแสดงการไว้ทุกข์ การประท้วงในบางกรณีเป็นสิ่งที่สร้างสรร แต่การประท้วงของ "ไทป์ห้า" ในระดับนี้เป็นเพียงเพื่อจะบอกว่า ชีวิตเป็นเรื่องไร้สาระ ผู้คนช่างโง่เขลา ชีวิตฉันไร้ค่า แนวคิดแบบนี้เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดวัฒนธรรม " Alternatives " ขึ้นในปลายศตวรรษนี้ อย่าง แนวดนตรี Grunge, Cyberpunk, Heavy metal ฯลฯ ในระดับนี้ แม้ว่าจะเป็นคนชอบใข้ความคิด มองหาแต่ความเป็นไปได้ แต่พวกเขาก็มักชอบมองความเป็นจริงด้วย เพียงแต่มองมันอย่างเป็นจริงมากเกินพอดี พวกเขาอาจมองภาพวาดว่าเป็นแค่สี มองมนุษย์ว่าเป็นแค่เครื่องจักรทางชีวภาพ มองดอกไม้สวย ๆที่กำลังบานว่าเป็นแค่กระบวนการเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่ง พวกเขาใช้ความคิดอันลึกซึ้งและมีหลักมีเกณฑ์ของตนผสมผสานกับ การแปลความอย่างสุดโต่งโดยไม่รู้ตัว ความคิดแปลกประหลาดเหล่านี้ ทำให้ "ไทป์ห้า" ในระดับนี้ดูเหมือนคนเสียสติ แม้ว่าจะยังไม่ใช่ คนเราอาจมีความคิดที่แปลกได้ แต่คนไทป์อื่นจะไม่ใช้เวลากับมันมาก เพื่อพยายามพิสูจน์มันอย่าง "ไทป์ห้า" ในระดับนี้ ความคิดสุดโต่งเป็นสิ่งที่พวกเขาใช้เป็นสัญลักษณ์ในการสร้างตัวตน ดังนั้นพวกเขาจะปกป้องมันอย่างดีที่สุด และขู่ที่จะฟ้องร้องใครที่คิดจะขโมยความคิดของพวกเขาไป พวกเขาฉลาดเกินไปที่จะพูดอะไรออกมาได้ เพราะปัญหาของเขาคือการไม่รู้ว่าความคิดไหนดีกว่าความคิดไหน ทุกความคิดดูไร้สาระเท่า ๆกันหมด จนไม่มีประเด็นใดน่าสนใจ พวกเขาอาจชอบการโต้เถียง เพื่อตอกย้ำว่าตัวฉลาด แต่ในเวลาเดียวกัน มันเป็นเสมอการตอกย้ำว่าสิ่งที่ตนกำลังคิดนั้นไร้สาระ ไร้ประโยชน์ พวกเขาอาจดูเป็นคนทุ่มเท แต่ถ้าดูดี ๆ แล้วสิ่งที่เขาทำจริง ๆไม่ค่อยได้ประโยชน์ พวกเขาอาจใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือเกี่ยวกับมด การทำฐานข้อมูลที่ละเอียดยิบในคอมพิวเตอร์ อ่านเทคนิคการเล่นหมากรุก สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ช่วยให้ "ไทป์ห้า" ก้าวไปสู่จุดที่ดีขึ้น แต่กลับเบียดบังเวลาต้องใช้ไปกับการทำสิ่งที่จำเป็นกว่าในชีวิต พวกเขาอาจครอบครองโลก มีพลังเหนือธรรมชาติ หรือรอดชีวิตจากสงครามนิวเคลียร์ได้ในจินตนาการ แต่เรื่องอย่างการไปสัมภาษณ์งาน หรือการหัดขับรถกลับทำไม่ได้ ปัญหาสำหรับ "ไทป์ห้า" ในระดับนี้คือ ความรู้สึกไร้สามารถที่หลอกหลอนตนเองอยู่ ทำให้การอยู่ท่ามกลางสังคมเป็นเรื่องยาก หากพวกเขาไม่เข้าใจจุดนี้ ความวิตกกังวลและความกลัวจะยิ่งดันเขาออกจากสังคมมากขึ้นทุกที และจะยิ่งยากที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ พวกเขาจะโดดเดี่ยวและจมลงสู่ความมืดที่น่าสะพรึงกลัวมากกว่าเดิม จากคุณ : หลังคาแดง - [ 9 เม.ย. 52 14:50:26 A:113.53.24.6 X: TicketID:202689 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ระดับเจ็ด ความต้องการที่จะเป็นเอกเทศ เพื่อจะได้สร้างเสริมทักษะให้กับตัวเองทำให้ "ไทป์ห้า" เริ่มเป็นศัตรูกับใครก็ตามที่มายุ่งย่ามกับชีวิต ซ้ำร้ายเมื่อ "ไทป์ห้า" เข้าสู่ระดับเสื่อม พวกเขาจะมองว่าทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นตัวยุ่ง และเห็นว่าทางเดียวที่จะทำให้ตนรู้สึกปลอดภัยก็คือ การเลิกติดต่อกับคนอื่น พวกเขาปรับตัวได้ยาก และมองโลกด้วยความน่ารังเกียจ พวกเขารู้สึกว่า ยังไงเสียก็ไม่มีที่ไหนในสังคมที่เหมาะกับตน จึงแยกตัว และกลายเป็นเหยื่อของความรู้สึกสิ้นหวัง และเบี่ยงเบน พวกเขาจะแสดงพฤติกรรมก้าวร้าว เมื่อความคิดของพวกเขาได้รับการดูหมิ่น เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาฝาก ความนับถือตัวเอง ที่เหลือน้อยเต็มที่ของพวกเขาไว้ พวกเขาจะประนามคนเหล่านั้นกลับ และทำให้คนเหล่านั้นปฏิเสธพวกเขา ซึ่งยิ่งทำให้ "ไทป์ห้า" ไม่มีสังคม หมดทางที่จะมีความสัมพันธ์กับใครได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาเหมือนอยากที่จะคัดค้านสิ่งที่คนอื่นศรัทธา และมีความสุขเมื่อได้วิจารณ์สิ่งที่ดี ๆในโลกนี้ พวกเขาพยายามบอกว่า ความสัมพันธ์ของคนสองคนที่บริสุทธิ์นั้นไม่มี และชอบเปิดโปงความเน่าเหม็นของสันดานมนุษย์ พวกเขาดูถูกวิธีการที่คนบางคนใช้ในการสร้างความสุขให้กับชีวิตแบบภาพลวงตา และบอกว่าตนโชคดีที่ไม่ตกเป็นเหยื่อ เพราะเป็นผู้มีปัญญา สิ่งที่พวกเขาบอกอย่างจะจริง บางคนสร้างความสุขแบบจอมปลอมให้กับตัวเอง แต่บางคนก็ไม่ การมองโลกในแง่ลบอย่างเดียวไม่ใช่สิ่งที่ดี "ไทป์ห้า" ไม่เชื่อใน ความหวัง ศรัทธา ความรัก ความเมตตา หรือมิตรภาพ เพราะเขากลัวการมีความสัมพันธ์กับคน นั้นเป็นเหตุให้ "ไทป์ห้า" ในระดับนี้แยกตัว และต่อต้านความสัมพันธ์ หรือนามธรรมทั้งหลายที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างคน ความรู้สึกเหล่านี้รุนแรงขึ้นเป็นลำดับ อาจทำให้ "ไทป์ห้า" เลิกทำงานหาเงิน ละทิ้งโภคภัณฑ์ทั้งหลายยกเว้นสิ่งที่จำเป็นจริง ๆ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องพึ่งพาใครในโลกนี้ อันจะนำมาสู่การยุ่มย่ามชีวิตพวกเขาของคนรอบข้าง เลิกใช้รถยนต์ เลิกอยู่ตึก ไม่ใส่ใจในสารรูปตัวเอง กินถูก ๆ ไม่อาบน้ำ ติดเหล้า เริ่มคิดว่าไม่ผิดอะไรที่จะใช้ยาเสพติด ชอบลองยาใหม่ ๆ ยาแรง ๆ (นิสัยชอบทดลองมีอยู่ในตัวอย่างเต็มที่อยู่แล้ว) เจตนาใช้ยาที่แรงถึงตายอย่างเฮโรอีน ยาเสพติดทำให้ชีวิตของพวกเขายิ่งต้องโดดเดี่ยวมากขึ้นไปอีกระดับ และเร่งให้ทำร้ายตัวเองมากขึ้นไปอีก พวกเขาสร้างเส้นเขตแดนส่วนตัว ด้วยการทำหน้าตาหยามเหยียดพฤติกรรมคนอื่น เขียนด่าพฤติกรรมคนอื่น นิ่งเฉยแบบเกลียดชัง ทั้งหมดนี้ได้ผล เพราะคนอื่นจะผละจากชีวิตของเขาโดยง่าย ซึ่งพวกเขาก็ต้องการ ถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาจะไม่ตรวจสอบความคิดของตนจากคนอื่นอีกต่อไป ทำให้ความคิดเริ่มบิดเบือนมากขึ้น สำหรับไทป์อื่นในระดับเสื่อมอย่างนี้ พวกเขาปิกปิดอาการได้ดี แต่สำหรับ "ไทป์ห้า" กลับตรงกันข้าม ทุกคนจะสังเวช และสยดสยองกับพฤติกรรมที่พวกเขาแสดงออกมา แต่การยื่นมือเข้าช่วยเหลือนั้นเป็นไปได้ยาก ความจริงที่ว่า พวกเขา ต้องการการบำบัด นั้นทิ่มแทงใจพวกเขาอย่างมาก พวกเขาจะหาเหตุผลให้กับความคิดผิด ๆของตนเองได้ดีเสมอ ๆ และไม่มีทางคิดจะกลับไปอยู่อย่างคนทั่วไป ในระดับ พวกเขามีแต่ความขัดแย้งภายในใจ พวกเขาอาจจะยังเก่ง มีพรสวรรค์อยู่ แต่กลัวที่จะทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันขึ้นมา จึงไม่ได้ใช้สิ่งทีมีอยู่เลย พวกเขามีความก้าวร้าวต่อสังคมสูง แต่ไม่กล้าแสดงออกมา เพราะกลัวการที่จะต้องมีปากเสียงกับคนอื่น ----------------------------------------------------------------------------- ระดับแปด "ตัวประหลาด" การแยกตัวทำให้ "ไทป์ห้า" สูญเสียความมั่นใจในการอยู่ท่ามกลางสังคม กลายเป็นคนที่กลัวสังคมอย่างไม่มีเหตุผล พวกเขาละกิจกรรมต่าง ๆลงเสียจนไม่เหลืออะไรให้ละอีกแล้วในระดับนี้ อาจถึงขั้นอยู่แต่ในห้องคนเดียว ซ่อนตัวอยู่ชั้นใต้ดินบ้านเพื่อน การมองโลกของพวกเขาผิดไปจากความเป็นจริง พวกเขาคิดว่าโลกนี้มีแต่สิ่งน่าสะพรึงกลัว เพราะความกลัวในจิตใจที่คอยบิดเบือนความคิด ทุกสิ่งทุกอย่างดูยากไปหมด จนไม่ทำอะไรเลย คิดว่าเพดานอาจหล่นลงมาใส่ ทีวีอาจทำให้เกิดมะเร็ง เก้าอี้อาจกลืนพวกเขาเข้าไป มีอาการจิตหลอน ได้ยินเสียงหรือเห็นภาพประหลาด มองเห็นร่างกายของตัวเองว่าประหลาด ไม่ใช่ตัวเอง นอนไม่หลับ ตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลา หยุดคิดไม่ได้ ตลอดจนเหนื่อยโดยไม่รู้สาเหตุ "ไทป์ห้า" ทั่วไปอาจนอนไม่ค่อยหลับ แต่ในระดับนี้ พวกเขาไม่นอนเลย พวกเขากลัวว่าจะมีใครมาทำอันตรายขณะหลับ และยังกลัวฝันร้ายอีก ทำให้มีแนวโน้มที่จะพึ่งยาเสพติด เพื่อกดประสาท การนอนไม่หลับทำให้สมองใช้ความคิดอย่างหนัก และเป็นสาเหตุของการเห็นภาพหลอน อารมณ์แปรปรวน ที่แย่กว่านั้น ดูเหมือนว่า "ไทป์ห้า" ในระดับนี้ควบคุมการคิดของตนไม่ได้ เหมือนกับว่าความคิดของตนเป็นบุคคลอีกคนหนึ่ง ที่ควบคุมไม่ได้ แต่กลับย้อนตน ความกลัวที่ตนสร้างขึ้นกำลังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง ความคิดของพวกเขาเริ่มไม่มีเหตุผล เช่นอาจคิดว่าพฤติกรรมของนก ใช้ทำนายทิศทางทางการเมืองได้ ในหัวคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาแต่ล้วนแล้วแต่ไม่สร้างสรร และยิ่งทำให้รู้สึกกลัว แต่ก็หยุดไม่ได้ พวกเขาไม่ยอมรับความช่วยเหลือใด ๆ จากใคร เพราะนั้นคือการตอกย้ำถึงความไร้สมรรถภาพของตัว ----------------------------------------------------------------------------- ระดับเก้า "คนหลุดโลก" ในระดับนี้ "ไทป์ห้า" ยังคงอาศัยการแยกตัวที่เคยใช้เป็นทางสยบความกลัวอยู่แต่ไม่ได้ผลอะไรอีกต่อไป ความกลัวทำให้ "ไทป์ห้า" รู้สึกว่าไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยสำหรับตนหลงเหลืออยู่ แม้แต่ในใจ และตนก็ไม่มีความสามารถที่จะปกป้องตัวเองให้ปลอดภัยได้อีกแล้ว มีทางออกเหลืออยู่เพียงสองทาง หนึ่งคือฆ่าตัวตาย ("ไทป์สี่" ในระดับนี้ก็คิดฆ่าตัวตาย แต่เพราะเกลียดตัวเอง และเคียดแค้นคนที่ทำให้ตนต้องเจ็บอยู่ในใจ แต่ "ไทป์ห้า" ฆ่าตัวตายเพื่อหนีชีวิตที่ไร้ค่าและน่าสะพรึงกลัว "ไทป์ห้าปนสี่" และ "ไทป์สี่" with "ไทป์ห้า"-wing จะรู้สึกทั้งสองอย่าง) ในเมื่อทุกอย่างไม่น่าพิศมัย ก็จำต้องตัดขาดจากทุกสิ่ง หากไม่ฆ่าตัวตาย พวกเขาจะเลือกอีกทางหนึ่งเพื่อแก้ปัญหาเรื่องความวิตกจริตที่มากเกินไป วิธีนั้นก็คือ การแบ่งสติสัมปัชชญะของตนออกเป็นสองส่วน และเอาตัวเข้าอยู่ในส่วนที่ตนรู้สึกปลอดภัย หรือก็คือการแยกตัวออกจากตัวเอง อย่างพ่อที่พยายามลืมการตายของลูกที่ตนรัก ด้วยการตัดขาดจากทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับลูก ทำชีวิตให้มีแต่ความว่างเปล่า และเริ่มมีการของคนหลุดโลก หรือ Schizophrenia ซึ่งเกิดจากความเครียดจากการแยกตัวจากสังคม และอาการอ่อนล้าทางกายที่เป็นผลมาจากการใช้ความคิดฟุ้งซ่านมากเกินไป ส่งผลให้สารเคมีในสมองเสียความสมดุล "ไทป์ห้า" เป็นไทป์ที่เสี่ยงต่อการเป็น Schizophernia มากที่สุด (มีการตั้งสมมติฐานว่า ยีนที่ทำให้คนเป็น Schizophernia กับยีนที่ทำให้คนมีบุคลิกเป็น "ไทป์ห้า" อาจเป็นยีนตัวเดียวกัน นักวิทยาศาสตร์ยังคงทำการวิจัยเรื่องนี้อยู่) บางเวลา "ไทป์ห้า" ระดับนี้ก็เป็นแค่ "ไทป์ห้า" ที่มีสุขภาพจิตในระดับเสื่อม เมื่อถึงจุดที่ทนไม่ได้ในบางเวลา ก็กลายไปเป็น Schizophernia กลับไปมา ในระดับนี้พวกเขาสูญเสียความสามารถในการใช้สติปัญญาที่มีอย่างสิ้นเชิง แยกตัวจากสังคม จากตัวเอง และจากความคิดของตัวเอง พวกเขาไม่คิด ไม่รู้สึก และไม่ทำอะไรอีกต่อไป การที่พวกเขาแยกตัวจากสังคมไปตั้งหลัก เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัว ได้ทำให้พวกเขาสูญเสียความมั่นใจในตัวเองไปอย่างสมบูรณ์ในที่สุด กลายเป็นคนที่หมดทางช่วยเหลือ ไร้สามารถ พึ่งตัวเองไม่ได้ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่พวกเขากลัวมากทีสุด พวกเขาไม่มีใครเหลืออีกแล้ว ่ทั้งนี้ก็เพราะการแยกตัวของตนแท้ ๆ จากคุณ : หลังคาแดง - [ 9 เม.ย. 52 14:50:55 A:113.53.24.6 X: TicketID:202689 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ให้คิดแบบ " มัชฌิมาปฏิปทา"  ทางสายกลางคิดแบบพอดี มีสาระ มีประโยชน์  เพราะถ้าคิดน้อยไปสมองก็ฝ่อ  คิดมากไปก็บ้า จากคุณ : โดยมนุษย์เพื่อมนุษย์ - [ 9 เม.ย. 52 17:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่รู้ แต่ผมคิดว่าผมบ้า จากคุณ : npn - [ 9 เม.ย. 52 21:37:59 ]