ความคิดเห็นที่ 1 เข้าใจครับ ผมขออนุญาตไปตั้งกระทู้ตอบคุณเจไดในห้องเ้ฮฮาหว้ากอนะครับ จะตอบยาวเลย แต่เนื่องจากผมมาตอบในห้องหลักจะไม่เหมาะสม เนื่องจากฝ่าฝืนนโยบายของทางทีมงานพันทิปครับ ปล.ลองสังเกตนะครับ ช่วงนี้ผมจะอยู่เฮฮาหว้ากอ ตั้งกระทู้นอกเรื่องเยอะเลย ไม่ค่อยออกมาหน้าหลักหรอก ======================================== คุณเจไดหนุ่มครับ ผมไปเขียนตอบให้แล้ว ในกระทู้นี้ครับ นับถือ - ดิจิฯ http://www.pantip.com/cafe/wahkor/topic/X7906817/X7906817.html ======================================== แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 52 23:39:47 จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 26 พ.ค. 52 22:14:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ #1 อ.ก็ตอบไปตรงๆว่าติดห้องเฮฮาฯ  XD จากคุณ : คุณซัมซุง - [ 26 พ.ค. 52 22:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกเหมือนคุณจะไม่ค่อยมีความสุขกับ กิน กาม เกียรติ์ จากคุณ : ~ - [ 26 พ.ค. 52 23:01:56 A:113.53.163.18 X: TicketID:188497 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอตอบตามเรื่องในกระทู้ก็แล้วกัน เคยค่ะ  ส่วนใหญ่ก็มักเกิดตอนช่วงที่ต้องเลือกทางเดินชีวิต อย่างตอนเอนท์ (รุ่นเราเอนท์รุ่นสุดท้าย  รุ่นเดียวกะลูกคุณเหลี่ยม) ตอนนั้นก็เลือกเรียน...เลือกเพราะว่า ส่วนหนึ่งก็ตามคนรักไปเรียน  อีกส่วนก็อยากลองอะไรใหม่ๆ  พอได้ไปแล้ว ชีวิตก็พลิกผัน  ทุกอย่างไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้แม้แต่น้อย คนรักก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก โดนคนเอาเปรียบก็เยอะแยะ  ดีหน่อยที่ยังมีเพื่อนดี รุ่นพี่ที่น่ารักคอยอยู่ข้างๆ เรื่องเศร้าๆมันเลยพอบรรเทา พอถึงปีสี่ คราวนี้ต้องเลือกว่าจะเรียนต่อ ป.โท หรือ ทำงาน เราสับสนเป็นเดือนๆเลยค่ะ ไม่ใช่แค่เดือนสองเดือน  แต่เกือบครึ่งปีที่คอยถามตัวเองว่าจะเอายังงัยกับชีวิต ช่วงเวลานร้เป็นช่วงสำคัญ จะมาไร้สาระกะชีวิตเหมือนตอน ป.ตรีไม่ได้แล้ว อยู่คนเดียวอยู่นานเลยค่ะ เลยตัดสินใจเรียนต่อ โดยย้ายเข้ามาเรียนใน คณะที่ตัวเองสนใจจริงๆ เปลี่ยนคณะ เปลี่ยนความเป็นอยู่เดิมๆให้หมด ลืมๆอะไรที่มันเลวร้ายทั้งหมด แล้วเริ่มต้นใหม่ ตอนนี้ก็มีความสุขดีนะคะ  เรียนก็ได้อันดับที่ดีๆ พอเอาไปเรียนต่อ ป.เอก หรือว่าสมัครงานได้ไม่อาย Thesis ที่กำลังทำ ก็เหนื่อยดีค่ะ แก้ Proposal จนหัวบาน แต่มีความสุข ที่ได้หาทางตัวเองจนเจอซักที  ส่วนเรื่องความรัก...ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะเอายังงัย เราเองก็ปลงๆแล้วล่ะค่ะ  อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแหละเนาะ   สู้ๆค่ะ  ค่อยๆหาคำตอบกับชีวิตนะ  ชีวิตเรา อย่าเอาไปผูกกะใครล่ะ จากคุณ : ~~ช้างน้อยร้อยโล~~ - [ 26 พ.ค. 52 23:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เคยครับ มันเ้ป็นห้วงเวลาที่ขมขื่น และทุกข์มากครับ... ไม่อยากจำ แต่กลับจำ... ไม่เคยลืมเสียด้ว จากคุณ : Nanoดะ - [ 26 พ.ค. 52 23:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เคยตอนเป็นวัยรุ่น...นานมากแล้ว //me...กระซิกๆ จากคุณ : มือปราบหน้าใส - [ 26 พ.ค. 52 23:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประเด็นแรกผมจะกล่าวถึง ความสุขในเบื้องต้นเสียก่อน ลองออกจากโลกเสมือนจริงอย่างโลกไซเบอร์ดูครับ ลองมองหาผู้คนที่ทุกข์ยากจริงๆในโลกจริงดู แล้วหาทางช่วยเหลือเขาดูครับเอาเท่าที่จะทำได้โดยไม่หวังผลตอบแทน อาจจะแค่เล็กๆน้อยๆแต่อยากให้ลองทำดูครับอย่างน้อยที่สุดจะรู้ว่าในโลกนี้คุณไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างเดียวดาย คุณอาจจะเจอความสุขอันเนื่องมาจากทานบารมีก็ได้ แต่อย่ายอมเสียท่าให้คนผู้มีมิจฉาอาชีวะ (หลอกใช้)นะครับ แยกกันให้ออก ส่วนประเด็นทางแยกของชีวิตนั้น ผมคิดว่าไม่มีใครตอบคุณได้หรอกว่าทางเลือกไหนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด คนที่ตอบได้ ไม่สิ คนที่สามารถทำให้ทางเลือกนั้นเป็นทางที่ดีที่สุดได้มีแต่คุณคนเดียวเท่านั้นครับ การมาถามหาคำตอบว่าทางเลือกแบบไหนดีที่สุด หรือถามหาผู้มีประสบการณ์อย่างนั้นอย่างนี้ ผมว่าเปล่าประโยชน์ครับ สู้ลงมือทำไปเลยดีกว่า ทำให้ดีที่สุด ดีที่สุดจนคุณรู้สึกว่าต่อให้มันเป็นทางเลือกที่พลาดแล้วคุณจะไม่มีทางเสียใจทีหลัง แล้วต้องรับผิดชอบการตัดสินใจตัวเองด้วยนะครับ ส่วนประสบการณ์ซึ่งผมก็มีไม่มากนักก็คือ คุณต้องเลือกเอาว่าคุณจะเป็น"มืออาชีพ"หรือ"มือสมัครเล่น"ครับ มือสมัครเล่นจะปฏิบัติภารกิจโดยใส่ความรู้สึกทั้งด้านบวกและด้านลบเข้าไปครับ แต่มืออาชีพจะปฏิบัติภารกิจโดยใส่ความรู้สึกด้านบวกเข้าไปเท่านั้นครับ แต่ถ้าคุณปฏิบัติงานโดยใส่ใจเพียงภารกิจอย่างเดียวเท่านั้คุณจะกลายเป็นเครื่องจักรครับ ส่งท้ายนี้ถ้าคุณเป็นคนโสด ตัวคนเดียว ไม่มีห่วงผูกคอ พ่อแม่ไม่ต้องลำบาก ไม่ต้องส่งใครเรียน อยากทำอะไรก็ทำเถอะครับ ขอให้มีความสุขครับ ผมยังรอเรื่องราวสนุกๆจากคุณอยู่ จากคุณ : โป๊เรียกเซียน เกรียนเรียกเทพ - [ 26 พ.ค. 52 23:41:01 A:114.128.196.118 X: TicketID:179472 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้อ อย่าลืมหาให้เจอด้วยนะครับว่า "ภารกิจ"ทีแท้จริงของคุณคืออะไร จากคุณ : โป๊เรียกเซียน เกรียนเรียกเทพ - [ 26 พ.ค. 52 23:44:08 A:114.128.196.118 X: TicketID:179472 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หัวเลี้ยวหัวต่อครับ ตอนนี้ เดินทางไกลจากบ้านพันกว่ากิโล ได้งาน ที่ฝันไว้ อยากทำให้สุด งานยากเงินน้อย แต่ก็ดีกว่างานที่ได้เงินเยอะ แต่ไม่อยากทำ ตอนนี้ทำงานบริษัท ดำน้ำ วันนึงผมจะเป็น drive master  แก้วหูทะลุยังไม่มีเงินรักษาจะใช้บัตรทองก็ต้องย้ายโรงบาล แต่ไม่มีคนเซ็นรับรอง เงินกลับบ้านก็ไม่มี นาทีนี้ เหลือตังอยู่ หนึ่งพันสามร้อยสี่สิบหกบาท เสื้อยืด สี่ตัว กางเกงขายาวสองตัว กางเกงขาสั้น สองตัว โน๊ตบุ๊คเครื่องนึง สัญญารไวเลสขโมยเอาจากที่ใกล้ๆ เวลาเล่นต้องนั่งตากยุง กินข้างที่บริษัทสองมื้อ วันไหน ข้าวเหลือ แอบห่อกลับมากินที่บ้าน ไม่มีเงินเติมตังโทรศัพท์แล้ว อยากโทรไปหาใครก็ไม่ได้เพราะต้องประหยัด ทำงานบ่ายโมงเลิกสี่ห้าทุ่ม ไม่มีวันหยุด ทุกวัน ท่องอยู่ในใจ ว่า จะได้ดำน้ำ จะได้เป็นไดร์ฟมาสเตอร์ เวลาว่างๆ แอบอ่านโบร์ชัวร์ ของบริษัท แอบจดๆไว้ว่าอยากได้อะไรบ้าง กลับมานอนฝันถึงทุกวัน ความฝันมันทำให้เรามีกำลังก้าวเดินไปข้างหน้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่จริงก็ตาม หมอ jfk แกดำน้ำด้วยใช่ป่ะครับ จะหลังไมค์ไปปรึกาแกเรื่องแก้วหูแกจะว่างตอบผมไหมเนี่ย จากคุณ : บ้าคลั่ง - [ 26 พ.ค. 52 23:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เคยเดินมาถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อไหม >> คงเคยอ่ะค่ะ แต่ไม่ได้ใส่ใจเลย เช่นเวลาเรียนจบจากที่นึงไปอีกที่นึง อะไรแบบนี้ป่าวอะคะ อ่านของคุณเจได ไม่น่าเรียกบบนั้น น่าจะเรียกว่าชีวิตมาถึงทางตันมากกว่า ไม่ใช่ทางเลี้ยว ถ้าเป็นทางตันก็ต้องตอบว่าไม่เคยหรอก สงสัยโชคยังดีอยู่ ที่ชีวิตมีทางไปได้เรื่อยๆค่ะ เพราะชีวิตเราเป็นคนกำหนดเอง อันไหนที่เรากำหนดเองไม่ได้ เราก็ไม่ไปทางนัน้ ที่ จขกท.เป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะมีสาเหตุมาบังคับเช่น หวังเงินมากๆ หรือ อยากโน่นอยากนี่ เลยต้องทน แต่ของเราไม่ใช่ อยากทำอะไรที่ตัวเองมีความสุขมากกว่า เพราะ สิ่งที่จำเป็น มีพร้อมอยู่แล้ว ดังนั้น ทางที่เราเดินมา จะไม่มีคำว่า ลังเลที่ต้องเลือก หรือ คำว่า ทางตัน แต่สิ่งที่ฝัน หรือทางที่เราเลือกเดินก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกค่ะ มีเหนื่อยบ้าง ท้อบ้าง ล้มบ้างเป็นธรรมดา   อ๊ะ พูดถึง ทางที่ถูกบังคับก่อน บางอย่างก็มีนะ ทีู่ถูกบังคับ แต่ไม่ค่อยซีเรียส เพราะสามารถทำทางนั้นได้ดีในระดับนึง และ มีเวลามากพอที่จะทำทางที่เราชอบด้วย โดยส่วนตัวไม่ได้เก่งอะไรเลย น่าจะเรียกว่าแบ่งเวลาได้มากกว่า ถ้าขยันมากพอ จะสามารถ คลายเครียดโดยการเล่นเวปบอร์ดนี่แหละค่ะ ก็ไม่ได้ค่อยได้ออกไปเที่ยวเหมือนคนอื่น แต่สิ่งที่ได้มาก็ค่อนข้างจะคุ้มค่า เพราะเป็นอนาคตที่เราคิดว่าดี ยกตัวอย่างตอนเอนก็ได้ อยากเรียนอย่างนึง โดนป๊าบังคับให้เรียนอีกอย่าง แต่ก็ชิวๆ เพราะ เอาใจป๊า บวกกับ คิดว่าการเรียนรู้ ไม่จำเป็นต้องเรียนในห้อง ก็เลยมุ่งมั่นมาเรื่อยๆ ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ก็ไม่เห็นเจอทางตันซักที เมื่อเจอปัญหา อยากให้ จขกท.ลองปฏิบัติดังนี้ 1.คิดปัญหาที่เจออยู่เขียนเป็นข้อๆ 2.ให้น้ำหนัก ดูว่าปัญหาไหนควรแก้ไขก่อน 3.ลงมือจัดการปัญหานั้นก่อน 4.ถ้าแก้ไม่ได้ให้ หาคนช่วย 5.ถ้าคนช่วยไม่ได้ ให้ถือซะว่าเราทำไม่ได้ ไปทำปัญหาอื่น ถ้าเป็นทางเลือกให้ ใส่ข้อดีข้อเสียของแต่ละอย่าง เขียนในกระดาษ ใส่น้ำหนักลงไป แล้วดูว่า อันไหนให้เยอะกว่ากัน การเขียนควรคำนึงถึงพื้นฐานความเป็นจริง ปรึกษาคนรอบข้าง จะช่วยได้มาก  ถ้าไม่มี ให้มาระบายในเวปบอร์ด เด๋วก็มีคนมาตอบค่ะ ปล.คิดว่าจขกท.น่าจะมีทางเลือกอยู่ในใจแล้ว แต่ขาดแค่กำลังใจเท่านั้นเอง ดังนั้น กัมปั๊ดเตะเน๊ะ สู้ๆนะคะ  ^^ จากคุณ : หลานแว่น (mint_la) - [ 27 พ.ค. 52 00:03:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ติดตามงานคุณเจไดหนุ่มเป็นประจำนะครับ..มาเป็นกำลังใจให้จ้าา . . . . พูดไงดี..ผมงี้เป็นประจำเลยอ่ะช่วงนี้ แล้วก็เพิ่งผ่านการตัดสินใจแบบนี้ไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่รู้คุณเจไดหนุ่มอายุเท่าไรหรือสถานะเป็นยังไงนะครับแต่บางทีอาจจะอายุใกล้เคียงผมก็ได้เลยขอเป็นกำลังใจให้อีกรอบ ความจริงผมก็ยังไม่ผ่านพ้นช่วงเวลาซึมเศร้าเหล่านี้นะครับบางอามรมณ์มันอัดอั้นทำไม่ถูก อะไรๆมันก็มาขมวดเกลียวจุกแน่นในความคิด บางทีกลั่นออกมาเป็นน้ำตาหยดน้อยที่แอบไม่ให้ใครเห็น บางครั้งก็เหือดแห้งราวกับไม่มีที่เหลืออะไรให้ความหมายของชีวิต ที่รอดมาได้ทุกครั้งก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่าทำได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะบางสิ่งเหล่านี้กฌได้นะครับที่ดึงที่หลักผมให้เดินต้วมเตี้ยมไปข้างหน้า... - หลักธรรมครับ ไม่รู้ว่าเอามาพูดใหนห้องนี้ได้ไหมเท่าๆที่อ่านมาหลายปีสมาชิกห้องนี้บางท่านไม่ค่ิอยชอบแต่ผมเชื่อหมดใจเลยครับ ผมอาจโชคดีนิดนึงก็ได้ที่มีโอกาสศึกษาจากแหล่งที่ศึกษาแต่พุทธวัจนะแท้ๆเท่านั้น ท่ามกลางกระแสการศึกษาแต่จากอรรถถารุ่นหลัง - จากสมาชิกพันทิพย์ห้องสวนลุมท่านนึงครับ..เคยหลังไมค์คุยกันไม่กี่ฉบับเนื่องจากผมไป post ถามลักษณะแบบนี้ในนั้น ตอนอ่านครั้งแรกนี่อย่างกะพี่เขามาปลอบใจกันตรงๆเลยทีเดียว.."บางครั้งการเปลี่ยนไปเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่ง่าย ไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่เราคิดวางแผนไว้เสมอเพราะเหตุปัจจัยหลายๆอย่างแต่ไม่ว่าจะตัดสินใจอะไรลงไปก็ขอให้เชื่อมั่นว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วต้องเข้มแข็งทำไปให้ตลอดลอดฝั่งให้ได้ แต่อย่าลืมมองโลกในแง่ดี ร่าเริงอยู่เสมอด้วยจ๊ะ"....ขอบคุณพี่ Pui ณ ห้องสวนลุมด้วยครับ สิ่งที่พี่บอกผมยังจำจนวันนี้ . . . ไม่ว่ายังไงขอเชียร์ให้คุณเจไดหนุ่มผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านี้ไปจนได้นะครับ จะตัดสินใจอย่างไรก็ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีครับ บางทีมนุษย์อย่างเราก็อาจจะเกิดขึ้นมาจากอุบัติเหตุของจักรวาลจริงๆแต่ผมเชื่่อว่ามิตรภาพระหว่างกันนี้เป็นของที่เราตั้งใจทำกันขึ้นมาจริงๆครับ ด้วยจิตเคารพในมิตรภาพอันมีอยู่ในโลก cyber จากคุณ : darn - [ 27 พ.ค. 52 00:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อการเปลี่ยนแปลงมาถึง ผมพบเสมอว่า สิ่งที่กังวลกว่า 90% ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ถึงมันจะเกิดขึ้น มันก็เป็นสิ่งที่เราเลือกเอง แต่ถ้ามันควบคุมไม่ได้ ก็อดทนและยิ้มสู้สิ่งที่เกิดขึ้นมา แล้วทุกอย่างจะผ่านไปครับ ทุกข์หรือสุข อยู่ที่ความคิดของเราเองครับ จากคุณ : ขอบคุณครับ (oj_nui) - [ 27 พ.ค. 52 00:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สำหรับผมช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชิวิตมันเกิดขึ้นกับผมตลอดเวลาคับ แล้วแต่ว่าผมตระหนักถึงมันมากน้อยแค่ใหน และส่วนใหญ่ผมจะรู้ว่าเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตผมก็ต่อเมื่อผมผ่านมันมาได้แล้วกลับมานั่งทบทวนคับ จากคุณ : tunnie555 - [ 27 พ.ค. 52 00:37:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทางแยกน่ะเหรอ เชื่อไหม เราผ่านมาจน บางที เวลามองกระจก เห็นหน้าตัวเอง เรามองมันอะไรสักอย่างนึง ที่ไม่ใช่ตัวเอง เหมือนตัวเอง มอง ผู้หญิงคนนึงหน้ากระจก  จะเป็นอย่างนี้เกือบทุกครั้ง ตอบคำถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันทำทำไม ทำเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร รู้ว่าตัวเองไม่ชอบ ทำไมยังทำ ไม่กล้าที่จะลุก ไม่กล้าที่จะทำ  โดนกระทำ ทำร้ายจิตใจอย่างสัตว์ชั้นต่ำ ให้เขาด่า กลัวว่าตัวเอง จะทำไม่ได้ กลัวว่า ตัวเองจะไม่มีหน้าตาเหมือนเขา กลัวว่า ตัวเองจะทำให้พ่อแม่เสียใจ กลัวต่าง ๆ นานา เบื่อสิ่งรอบข้าง ตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน รู้ว่าตัวเองต้องเจออะไร ทำสิ่งซ้ำ  ๆ กันในแต่ละวัน จนบางครั้ง นั่งร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย อย่างกับคนบ้า เชื่อไหมคะ เราทำงานในห้าง ๆ นึง เขาเปิดเพลง set นึง ซึ่งเป็นเพลงรวม ๆ แต่เปิดซ้ำ ๆ กันทุกวัน วันละหลาย ๆ รอบ ทุกวันนี้ เรายังไม่สามารถ ฟังเพลง set นั้นได้อีกเลย เพราะว่าตัวเองจะอาเจียน ทุกที เมื่อได้ยินหรือฟัง  เพราะเหมือน ภาพเก่า ๆ มันออกมา เพราะทำอย่างเดิมซ้ำ ๆ กันมานาน ไม่กล้าที่จะเดินออกมาจากจุดนั้น ออกมาก็กลัวจะไม่มีทางไป กลัวไม่มีเงินมาเลี้ยงตัวเอง กลัวพ่อแม่อายเขา แต่เมื่อ ทนไปเรื่อย ๆ กลับกลายเป็นว่า ตัวเองจะเป็นบ้าเอา บางวันนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ นั่งเฉย ๆก็จะร้องไห้ออกมา เพราะ วัน ๆ เอาแต่คิดค่ะ จนเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เมื่อมันมาถึงทางเลือก จะก้าวซ้ายก็ไม่ได้ ก้าวขวาก็กลัว พูดกับใครไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก ไม่มีทางออก แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผ่านพ้นมาได้ อย่างเดียวจริง ๆค่ะ คือ พ่อกับแม่ค่ะ วันนั้นวันเดียว เข้าไปกอด พ่อกับแม่ ร้องไห้ ว่า หนูทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทนอีกสักนาทีไม่ได้ หนูทนชีวิตแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว  เราเล่าให้พ่อแม่ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อกับแม่ คนที่เราเคยคิดว่าเขาดุมาก ไม่เคยฟังเรา ไม่เคยเข้าใจเรา เคี่ยวเข็ญให้เรา อดทน ให้เราไม่ต้องสนใจ   กลับกลายเป็นคนที่ เอาเราออกมาจาก ขุมนรก แห่งนั้น ในทันที  แถมต่อว่า ทำไมไม่บอกเร็วกว่านี้ ประโยคนึง ที่จำไว้ทุกวันนี้คือ  ลูกรู้ไหม พ่อกับแม่ ไม่เคยรู้ว่าหนูเจ็บปวดขนาดนี้ ทำไมหนูต้องทน จำไว้นะลูก หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ  พ่อกับแม่ไม่มีหรอกที่จะทนยืนดูลูกตัวเอง ตายทั้งเป็น อย่ากลัวว่าพ่อแม่จะอาย แล้วตัวเองรับความเจ็บปวดไว้คนเดียว  หนูมีพ่อกับแม่ไว้ทำไม หนูไม่ใช่เครื่องหมายความสำเร็จของพ่อกับแม่นะลูก หนูคือลูกพ่อกับแม่นะลูก แล้ววันนึงหนูจะเข้าใจ แค่นี้ ทำให้เราเหมือนเกิดใหม่ค่ะ กลับมามีชีวิต ชีวา เหมือนเดิม แต่มีความสุขมากกว่าเดิม อยู่กับความสุข มากกว่า คำว่า หน้าตา เงินทอง ค่ะ ปล. เรื่องที่เล่าให้ฟังนี้ เกิดจากเราแต่งงานอยู่กับครอบครัวสามีในแบบที่ เล่าไปไม่มีใครเชื่อค่ะ  เพราะปัญหามันไม่ได้เกิดจากตัวเราและสามี แต่เกิดกับ บิดามารดาสามีค่ะ ปล.2 ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ กรรมมันตามทันเร็วจริง ๆ โบราณบอกไว้ว่า อย่าด่าหรือกระทำไม่ดีอะไรกับคนท้องค่ะ จากคุณ : ajh - [ 27 พ.ค. 52 00:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มีตลอดเวลาค่ะ ทางสามแพร่งสี่แพร่งซะด้วย หลักเศรษฐศาสตร์ของชีวิตก็คือ"ค่าเสียโอกาส" ยกตัวอย่างง่ายๆเลย การประกอบอาชีพ เพราะถ้าเราเลือกอย่างหนึ่ง เท่ากับเราต้องเสียโอกาสในการประกอบอาชีพอีกอย่างหนึ่ง แล้วเวลาย้อนกลับไม่ได้ด้วยสิ สำหรับเรา เหตุผลเดียวที่มีชีวิตอยู่คือ "ครอบครัว" เพราะความสุขของคนที่เรารักคือ "การที่เรามีชีวิตอยู่" ถ้าวันไหนที่ปราศจากครอบครัวแล้ว ชีวิตเราก็ไร้จุดหมาย ไร้เป้าหมาย และไม่จำเป็นต้องดำเนินอยู่ค่ะ... ทว่าคงไม่ฆ่าตัวตายหรอกนะ เพราะเราเชื่อว่า ที่เป็นแบบนี้ เพื่อให้เราได้เรียนรู้โลก บางทีถ้าไม่มีคนที่เรารักอยู่บนโลก อาจจะถึงเวลาที่เราต้องเรียนรู้ที่จะ "รักคนอื่น" ก็ได้... จขกท.ลองคิดแบบนี้สิคะ จะได้สบายใจ ลองหัดรักโลก รักสัตว์ รักต้นไม้ รักเด็กกำพร้า รักคนยากจน และทำอะไรให้พวกเขาบ้าง ชีวิตของคุณจะไม่ไร้จุดหมายค่ะ หรือถ้าไม่รู้จะทำอย่างไร โอนเงินทั้งหมดเข้าบัญชี "ลูกเป็ดขี้เกียจ" ก็ย่อมได้ค่ะ ยินดีรับ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 27 พ.ค. 52 01:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จบ  มอ.3 -  ไปสายอาชีพดีมั้ย - เอ๊ะหรือไปสายสามัญ หลังจากนั้น เส้นทางก็จะเริ่ม ๆ เผยออกมาครับ ให้ความรู้สึกเป็นตัวตัดสินใจ แล้วค่อยให้เหตุผล ควบคุมทิศทางครับ ขอพลังจงสถิตย์อยู่กับท่าน จากคุณ : Pixzz - [ 27 พ.ค. 52 01:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนนี้ผมเหมือนอยุ่โดดเดี่ยว (หรือว่าผมไม่เข้าหรือคนอื่นกันแน่) จากคุณ : 1812Overtureyoot - [ 27 พ.ค. 52 04:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรากำลังอยู่ในวัยทำงานนะคะ ถ้าเรามีอาการแบบที่คุณเจไดว่า ก็คงเพราะเราอาจมีปัญหาเกี่ยวกับการทำงานเกิดขึ้น เราอยากหมุนเวลาให้มันผ่านไปไวๆ เรายังไม่เคยเซ็งกับชีวิตแบบสุดๆน่ะค่ะ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 27 พ.ค. 52 10:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อในชีวิตคงเคยแหละครับ แต่เมื่อใช้ปัจจุบันมองไปหาอดีต ผมกลับมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ ที่สมัยที่ยังเป็นเด็กไม่เข้าใจมันซะมากกว่า แต่ถ้าถามถึงปัจจุบัน ผมยังไม่เคยเจอช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเลยแต่ผมคาดการณ์ ไว้แล้วว่า จะพบเจอมันอีกไม่นานจากนี้ เพียงแต่ผมยังไม่สามารถเดินทางไป ถึงจุดทางแยกนั่นได้ เพราะประสบการณ์ยังไม่มากพอ . . . ทำงานในแต่ละวัน อาจจะวนลูปครับ ตื่นเช้ามาทำเรื่องเดิมๆ จนจบวันแล้วก็ กลับบ้านไปนอน . . .แต่ในระหว่างที่พบเจอกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง หากเราคิด ที่จะเปลี่ยนมันเป็น ความสนุกในการดำเนินชีวิตได้ มันจะไม่น่าเบื่อเท่าไร^^ อีกอย่างผมก็ได้มองไว้แล้วว่าอนาคตหลังจากนี้ผมจะเจอทางแยกและผมก็ ได้เลือกไว้แล้วว่าทางใหนที่ผมจะเลือกไป ผมไม่รู้ว่าคุณเจไดหนุ่มมีปัญหา อะไรที่มันเป็นเรื่องที่หนักหนาขนาดไหน (ความใหญ่ของปัญหาแต่ละคนนั้น ไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของแต่ละท่าน) แต่สิ่งนึงที่อยากจะบอกไว้ คือ หัวใจของคุณอยู่ที่ใดล่ะ ผมอยากให้คุณเจไดหนุ่ม เดินไปตามที่หัวใจ คุณอยู่ ถึงแม้มันจะไม่ถึงจุดหมาย หรืออาจจะพลาดระหว่างทางแต่สุดท้าย คุณจะไม่มีวันเสียใจกับสิ่งที่คุณได้ทำลงไป เพราะคุณได้ทำในสิ่งที่ตัวเอง "รัก" ด้วยความเคารพครับ จากคุณ : รักสาว มธ. (NoahComeBack) - [ 27 พ.ค. 52 10:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณมีอะไรที่อยากทำไหมล่ะ ถ้าไม่อยากทำอะไรเลย ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ว่าไหม ล.ป.แต่คิดว่าคงมีที่อยากทำอยู่บ้างล่ะน่า หาเจอแล้ว ก็ทำให้สำเร็จซะ May the power be with you จากคุณ : อีคิวศูนย์ - [ 27 พ.ค. 52 14:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยังไม่เจอ ชีวิตคนเราก็เหมือนกับคนปีนเขา บางครั้งเราก็ต้องลงจากยอดเขาลูกหนึ่งเพื่อที่จะไปปีนเขาอีกลูกที่สูงกว่า ต้องดูว่าเราอยู่ที่ยอดเขาหรือยัง โอกาสก้าวหน้าเป็นอย่างไร เราได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆจากสิ่งที่เราทำหรือเปล่า เราชอบให้มันเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆหรือเปล่า จากคุณ : มังกรใจเย็น - [ 27 พ.ค. 52 15:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เคยเป็นตอนอกหักจากการเป็นตัวของคนรอบข้าง นอนมันวันละ 20 ชั่วโมงทุกวัน ท้ายสุดก็คิดได้ว่าความเป็นตัวของตัวเองเลยเลิกเป็น รู้สึกว่าตัวเองเลวขึ้นแต่มีความสุขขึ้น จากคุณ : DevilDoll - [ 27 พ.ค. 52 22:19:28 ]