ทำไมโลกต้องก้าวหน้าทุกวันนี้
มันคือปัญญาครับ ที่ทำให้เราตามความก้าวหน้า
ปัญญาที่รู้ว่าสัญชาตญาณของเราจะทนไม่ได้ถ้าเราไม่ทำตามผู้ที่มีความก้าวหน้า
เราใช้ความสามารถตอบสนองสัญชาติญาณ
เราดึงความสามารถของธรรมชาติมาใช้ ตอบสนองกิเลสที่ไม่อาจลบล้างได้
เราสร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้นมา คนที่เก่งจะก้าวนำ
ลองนึกถึงชาติพอเพียงบางชาติ ที่อยู่ชิวๆ กับธรรมชาติ(ที่พวกเขาไม่รู้จักเอาพลังมันมาใช้)
เมื่อวันนึง โลกภายนอกรอบกาย ทำให้คนบินได้ ทำให้คนประเสริฐ
กลุ่มคนที่ไม่ต้องกลัวโรคที่เคยกลัว ไม่ต้องกลัวสิ่งต่างๆที่บรรพบุรุษเรากลัว
เรามีความบันเทิงที่พวกล้าหลังยอมตายเพื่อให้ได้สัมผัส
เหมือนกับที่ชาวเกาหลีเหนือได้สัมผัสกับหนังของเกาหลีใต้
พวกเขารู้ว่าความฝันในใจลึกๆของเขาเป็นจริงได้
พวกเขามีความฝันในใจตลอด
เพียงแต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นจริงได้
เมื่อเขารู้
เขาย่อมตามหามัน
ในที่สุดคนที่พอเพียงจะ"ต้อง"ตามพวกที่ก้าวหน้า
เขาจะต้องทนไม่ได้ อีก100ปี 500ปี เขาจะตามพวกก้าวหน้า
พวกก้าวหน้าที่มีความกลัวน้อยลงจากภูมิปัญญาที่พวกเขาสร้างขึ้น
แต่แน่นอน มันต้องมีของแลกเปลี่ยน
เราต้องยอมเครียดกับงาน เพื่อเราจะสร้างสรรค์สิ่งที่ช่วยเราลดความกลัว
เราเครียดเพื่อที่ว่าวันนึงเราจะไม่ต้องกลัวแขนขาด ขาด้วน
เราเครียดอย่างซาบซึ้ง
เรามีความกดดันบ้าง เพื่อหาวิธีที่จะป้องกันคนจากการสูญเสียญาติที่รัก
เราแลกความก้าวหน้าเหล่านั้นด้วยหยาดเหงื่อ ที่ผมว่ามันไม่ได้เลวร้าย
เหมือนการรักษาสมดุลย์ของการใช้เงิน
หากเราพอเพียงใช้เงิน3000 ต่อเดือน
เราอาจพอใจในเงินที่ได้4000 ไม่ต้องเครียดที่จะทะเยอทะยาน
อยู่บายๆ
แต่รอบกายเรามีคนทะเยอทะยานหาเงิน10,000 เขายอมเครียดมากขึ้น เพื่อเงินมากขึ้น
เขาใช่เงินนั้นมากกว่าเรา
เขามีเงินเก็บมากกว่าเรา เขารวยกว่า
สมมุติว่าเมื่อวันนึงโลกมีวิทยาการ การรักษาโรคชนิดหนึ่ง แต่มันแพงมาก
คนรวย จะไม่ต้องน้ำตาตกจากการสูญเสียญาติ
แต่คนจนไม่มีเงินพอ ญาติเขาต้องตาย
คนจนที่เพิ่งประจักษ์ว่า เราควรก้าวหน้าเช่นเขา
แล้วความฝันในใจของเราลึกๆแล้ว มันจึงจะเป็นจริงได้
คนเราจะมีสุขกับอะไรก็ได้ ถ้าคนอื่นๆมีเหมือนกับเรา
คนยุคหิน มีชีวิตธรรมดา ส้วมไม่มี ยังอยู่ได้
แต่โลกนี้ เราต้องเปรียบเทียบเสมอครับ
เรามีคนที่มีมือเหมือนกัน มีขาเหมือนกัน
วันนึงเขาเหาะอย่างรวดเร็วข้ามหัวเรา
เราจะอยู่สุขได้ยังไง
เราย่อมริษยาและอยากทำตาม
เหมือนญี่ปุ่น ที่อยากมีเรือกลไฟแบบอเมริกา
เหมือน ชาวเกาหลีเหนือที่พอรู้จักเกาหลีใต้แล้วอยากอพยพ
เหมือนชาวคิวบา ที่หนีมาอยู่ไมอามี ในยุค70
เป้าหมายมหภาคของเราคือต้องก้าวหน้าทันโลกครับ
เรื่องจุลภาค เราจัดการกันได้ ถ้าภาพรวมของวิสัยทัศน์ใหญ่เราคงที่
สิ่งนี้เกิดขึ้นมานานนับ100ปีแล้วทั่วโลก
เสื้อที่คุณใส่ คอมที่คุณเล่น ทุกๆอย่างรอบกายคุณ
เราเหมือนลิงที่ถูกสอนให้เล่นกายกรรมได้ เราย่อมให้เขาสอน เพราะอยากก้าวหน้าอย่างนั้น
นั่นคือความเป็นมนุษย์ คือเป้าหมายของมนุษย์ คือความเจริญที่ต้องเป็นไป
และมนุษย์นั้นมีฝัน
ชาวฏูฏานตอนนี้คิดว่า ถ้าทารกเกือบทุกคนเกิดมารอดตายก็คงดี
ถ้าเรามีการสื่อสารแบบอยู่ห่างไกลจากคนรักแค่ไหนก็คุยกันได้ ก็คงดี
(จริงๆโลกเราก้าวหน้า เพราะว่ามนุษย์เราทำความฝันเป็นจริงมากขึ้นเรื่อยๆนี่แหละ)
คนที่นึกว่าสุขใจแล้ว มาวันนึงเขารู้จักคนชาติอื่นที่ตอบสนองความฝันเขาได้
เขาจะทุกข์ขึ้นมาทันที่ ...แล้วที่นี้จะตามให้ทันคงยาก
...........................
ตอนนี้ผมฝันโลกที่มีระบบประเสริฐ ผู้คนไม่ต้องทุกข์เพราะความหิว เพราะโรคภัย
เพราะความผิดปกติของมนุษย์
หากวันนึง ไทยเราบอก อยู่แบบนี้แหละ พอเพียงดี เรื่อยๆมาเรียงๆ ก็อยู่ได้นิ
แต่มาเลย์บอก กรูจะพัฒนา
200ปีผ่านไป ความฝันผมเป็นจริงได้(แต่ที่มาเลย์)
มีการทำการเกษตรแบบพิสดาร มีการพัฒนาที่จำเป็นต้องพึ่งพาทุนนิยม และความเครียดของคนงาน
แต่พี่ไทยยังเหมือนเดิม
นี่ไม่เรียกว่าความเจริญแน่ๆครับ ไม่พัฒนา
และเป็นหนทางของการเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไร้ค่าเพราะความไร้สมอง
แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 12:06:38
แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 12:04:13
แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 11:55:04