ความคิดเห็นที่ 1 คล้ายๆกับความเห็นข่างล่าครับ  อาการนี้เลย  อิอิ จากคุณ : Umiki - [ 25 มิ.ย. 52 14:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีพฤติกรรมผิดปกติจน... 1.ตัวเองเดือดร้อน และ/หรือ 2.ครอบครัวเดือดร้อน และ/หรือ 3.สังคมเดือดร้อน ทั้งนี้พฤติกรรมนั้นเกิดขึ้นโดยเจ้าตัวควบคุมไม่ได้ ถ้าพฤติกรรมที่เกิดขึ้นเจ้าตัวควบคุมได้ แต่ทำลงไปเพราะสาเหตุใดๆก็ตาม(เช่น วางแผนให้เป็นไปตามนั้นเพื่อผลประโยชน์อะไรบางอย่าง อย่างแกล้งแก้ผ้าเดินไปมาช่วงจะเกณฑ์ทหารเพื่อจะหนีอะไรทำนองนี้) ก็ไม่เรียกว่ามีอาการทางจิต หรือควบคุมไม่ได้แต่ไม่มีใครเดือดร้อน ก็ไม่ต้องหาหมอก็ได้ เช่น เป็นโรคกลัวจิงโจ้ถ้าเจอจิงโจ้จะกลัวจนหมดสติ  แต่อยู่เมืองไทย ก็ไม่เดือดร้อนเพราะไม่มีจิงโจ้กระโดดอยู่ทั่วไป เป็นต้น จากคุณ : Disorder - [ 25 มิ.ย. 52 14:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีนักสังคมสงเคราะห์คนหนึ่ง เคยให้นิยามมาดังนี้ครับ 1. ถ้าฟุ้งซ่าน นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย เขาเรียกว่า มีอาการ "เครียด" เป็นกันได้ทุกคน 2. ถ้าเจอตัวกระตุ้นทางจิตใจ แล้วเกิดอาการทางร่างกาย เช่น เหงื่อออก ใจสั่น ขาอ่อน ตัวร้อนเป็นไข้  เขาเรียกว่า "มีอาการทางประสาท" อันนี้ต้องได้รับคำปรึกษา 3. ถ้าเริ่ม ได้ยิน ได้เห็น สิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ได้ยินเสียงในหัวของตัวเอง อาจจะรู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง แต่ก็หยุดเสียงในหัวนั่นไม่ได้ อย่างนี้ เรียกว่า "บ้า" ครับ เมื่อมีเพื่อนคนหนึ่งถามว่า คนปกติอย่างเราควรไปตรวจกับจิตแพทย์ไหมว่าเราบ้าหรือเปล่า นักสังคมสงเคราะห์ตอบว่า ไม่ควรหรอก เพราะ ไม่ว่า ตรวจเจอหรือไม่เจอ มันก็จะเป็นเหมือนตราประทับไปบนสมองของเราแล้ว ไม่เกิดผลดีอะไร รังแต่จะทำให้การตรวจครั้งต่อๆ ไปมันบิดเบี้ยว แล้วนักสังคมสงเคราะห์คนนั้นก็หันมาหาผมแล้ว บอกว่า "แต่อย่างแก ชั้นว่าควรจะไปตรวจสักหน่อยนะ" จากคุณ : รวมพล คนธรรมดา - [ 25 มิ.ย. 52 14:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "หากไม่ฆ่าตัวตาย พวกเขาจะเลือกอีกทางหนึ่งเพื่อแก้ปัญหาเรื่องความวิตกจริตที่มากเกินไป วิธีนั้นก็คือ การแบ่งสติสัมปัชชญะของตนออกเป็นสองส่วน และเอาตัวเข้าอยู่ในส่วนที่ตนรู้สึกปลอดภัย หรือก็คือการแยกตัวออกจากตัวเอง อย่างพ่อที่พยายามลืมการตายของลูกที่ตนรัก ด้วยการตัดขาดจากทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับลูก ทำชีวิตให้มีแต่ความว่างเปล่า และเริ่มมีการของคนหลุดโลก หรือ Schizophrenia ซึ่งเกิดจากความเครียดจากการแยกตัวจากสังคม และอาการอ่อนล้าทางกายที่เป็นผลมาจากการใช้ความคิดฟุ้งซ่านมากเกินไป ส่งผลให้สารเคมีในสมองเสียความสมดุล" ------------------------------------------------------------------------------ ระดับเก้า "คนหลุดโลก" ในระดับนี้ "ไทป์ห้า" ยังคงอาศัยการแยกตัวที่เคยใช้เป็นทางสยบความกลัวอยู่แต่ไม่ได้ผลอะไรอีกต่อไป ความกลัวทำให้ "ไทป์ห้า" รู้สึกว่าไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยสำหรับตนหลงเหลืออยู่ แม้แต่ในใจ และตนก็ไม่มีความสามารถที่จะปกป้องตัวเองให้ปลอดภัยได้อีกแล้ว มีทางออกเหลืออยู่เพียงสองทาง หนึ่งคือฆ่าตัวตาย ("ไทป์สี่" ในระดับนี้ก็คิดฆ่าตัวตาย แต่เพราะเกลียดตัวเอง และเคียดแค้นคนที่ทำให้ตนต้องเจ็บอยู่ในใจ แต่ "ไทป์ห้า" ฆ่าตัวตายเพื่อหนีชีวิตที่ไร้ค่าและน่าสะพรึงกลัว "ไทป์ห้าปนสี่" และ "ไทป์สี่" with "ไทป์ห้า"-wing จะรู้สึกทั้งสองอย่าง) ในเมื่อทุกอย่างไม่น่าพิศมัย ก็จำต้องตัดขาดจากทุกสิ่ง หากไม่ฆ่าตัวตาย พวกเขาจะเลือกอีกทางหนึ่งเพื่อแก้ปัญหาเรื่องความวิตกจริตที่มากเกินไป วิธีนั้นก็คือ การแบ่งสติสัมปัชชญะของตนออกเป็นสองส่วน และเอาตัวเข้าอยู่ในส่วนที่ตนรู้สึกปลอดภัย หรือก็คือการแยกตัวออกจากตัวเอง อย่างพ่อที่พยายามลืมการตายของลูกที่ตนรัก ด้วยการตัดขาดจากทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับลูก ทำชีวิตให้มีแต่ความว่างเปล่า และเริ่มมีการของคนหลุดโลก หรือ Schizophrenia ซึ่งเกิดจากความเครียดจากการแยกตัวจากสังคม และอาการอ่อนล้าทางกายที่เป็นผลมาจากการใช้ความคิดฟุ้งซ่านมากเกินไป ส่งผลให้สารเคมีในสมองเสียความสมดุล "ไทป์ห้า" เป็นไทป์ที่เสี่ยงต่อการเป็น Schizophernia มากที่สุด (มีการตั้งสมมติฐานว่า ยีนที่ทำให้คนเป็น Schizophernia กับยีนที่ทำให้คนมีบุคลิกเป็น "ไทป์ห้า" อาจเป็นยีนตัวเดียวกัน นักวิทยาศาสตร์ยังคงทำการวิจัยเรื่องนี้อยู่) บางเวลา "ไทป์ห้า" ระดับนี้ก็เป็นแค่ "ไทป์ห้า" ที่มีสุขภาพจิตในระดับเสื่อม เมื่อถึงจุดที่ทนไม่ได้ในบางเวลา ก็กลายไปเป็น Schizophernia กลับไปมา ในระดับนี้พวกเขาสูญเสียความสามารถในการใช้สติปัญญาที่มีอย่างสิ้นเชิง แยกตัวจากสังคม จากตัวเอง และจากความคิดของตัวเอง พวกเขาไม่คิด ไม่รู้สึก และไม่ทำอะไรอีกต่อไป การที่พวกเขาแยกตัวจากสังคมไปตั้งหลัก เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัว ได้ทำให้พวกเขาสูญเสียความมั่นใจในตัวเองไปอย่างสมบูรณ์ในที่สุด กลายเป็นคนที่หมดทางช่วยเหลือ ไร้สามารถ พึ่งตัวเองไม่ได้ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่พวกเขากลัวมากทีสุด พวกเขาไม่มีใครเหลืออีกแล้ว ่ทั้งนี้ก็เพราะการแยกตัวของตนแท้ ๆ จากคุณ : สมาชิกบ้านหลังคาแดง - [ 25 มิ.ย. 52 14:27:39 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แถม ระดับแปด "ตัวประหลาด" การแยกตัวทำให้ "ไทป์ห้า" สูญเสียความมั่นใจในการอยู่ท่ามกลางสังคม กลายเป็นคนที่กลัวสังคมอย่างไม่มีเหตุผล พวกเขาละกิจกรรมต่าง ๆลงเสียจนไม่เหลืออะไรให้ละอีกแล้วในระดับนี้ อาจถึงขั้นอยู่แต่ในห้องคนเดียว ซ่อนตัวอยู่ชั้นใต้ดินบ้านเพื่อน การมองโลกของพวกเขาผิดไปจากความเป็นจริง พวกเขาคิดว่าโลกนี้มีแต่สิ่งน่าสะพรึงกลัว เพราะความกลัวในจิตใจที่คอยบิดเบือนความคิด ทุกสิ่งทุกอย่างดูยากไปหมด จนไม่ทำอะไรเลย คิดว่าเพดานอาจหล่นลงมาใส่ ทีวีอาจทำให้เกิดมะเร็ง เก้าอี้อาจกลืนพวกเขาเข้าไป มีอาการจิตหลอน ได้ยินเสียงหรือเห็นภาพประหลาด มองเห็นร่างกายของตัวเองว่าประหลาด ไม่ใช่ตัวเอง นอนไม่หลับ ตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลา หยุดคิดไม่ได้ ตลอดจนเหนื่อยโดยไม่รู้สาเหตุ "ไทป์ห้า" ทั่วไปอาจนอนไม่ค่อยหลับ แต่ในระดับนี้ พวกเขาไม่นอนเลย พวกเขากลัวว่าจะมีใครมาทำอันตรายขณะหลับ และยังกลัวฝันร้ายอีก ทำให้มีแนวโน้มที่จะพึ่งยาเสพติด เพื่อกดประสาท การนอนไม่หลับทำให้สมองใช้ความคิดอย่างหนัก และเป็นสาเหตุของการเห็นภาพหลอน อารมณ์แปรปรวน ที่แย่กว่านั้น ดูเหมือนว่า "ไทป์ห้า" ในระดับนี้ควบคุมการคิดของตนไม่ได้ เหมือนกับว่าความคิดของตนเป็นบุคคลอีกคนหนึ่ง ที่ควบคุมไม่ได้ แต่กลับย้อนตน ความกลัวที่ตนสร้างขึ้นกำลังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง ความคิดของพวกเขาเริ่มไม่มีเหตุผล เช่นอาจคิดว่าพฤติกรรมของนก ใช้ทำนายทิศทางทางการเมืองได้ ในหัวคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาแต่ล้วนแล้วแต่ไม่สร้างสรร และยิ่งทำให้รู้สึกกลัว แต่ก็หยุดไม่ได้ พวกเขาไม่ยอมรับความช่วยเหลือใด ๆ จากใคร เพราะนั้นคือการตอกย้ำถึงความไร้สมรรถภาพของตัว จากคุณ : สมาชิกบ้านหลังคาแดง - [ 25 มิ.ย. 52 14:31:22 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทสรุป โดยทั่วไปแล้ว "ไทป์ห้า" มีบุคลิกภาพที่มีความขัดแย้งหลายอย่าง การคิดกับการปฏิบัติ การหลงใหลสรรพสิ่งกับการหวาดกลัวความเป็นจริง การอยากเข้ากับคนและการปฏิเสธคน รวมทั้งความรักกับความเกลียด สิ่งเหล่านี้เกิดจากการที่ พวกเขาสองจิตสองใจกับพ่อแม่ตน โชคไม่ดีที่ "ไทป์ห้า" จดจ่ออยู่กับการป้องกันตัวจากอันตรายภายนอก มากเสียจนออกห่างจากสิ่งที่ดี ๆของโลกภายนอกด้วย ในที่สุดก็ขาดศรัทธาต่อสิ่งต่าง ๆและไม่สามารถมองหาเอกลักษณ์ให้กับตัวเองได้ สิ่งที่ "ไทป์ห้า" กลัวที่สุด คือการเป็นคนไร้สมรรถภาพ จึงหนีออกจากทุกสิ่ง และเข้าสู่โลกของความคิด ซึ่งทำให้ขาดความปลอดภัย และไม่มีพลังในการปกป้องตนให้ปลอดภัยเข้าจริง ๆ พวกเขาจะหลงโลกแห่งความคิดอันน่าสะพรึงกลัวอย่างไม่มีทางหวนกลับในที่สุด จากคุณ : สมาชิกบ้านหลังคาแดง - [ 25 มิ.ย. 52 14:32:44 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณDisorder โรคกลัวจิงโจ้ถ้าเจอจิงโจ้จะกลัวจนหมดสติ   ทำให้ผมคิดถึงผู้หญิง(น่ารัก)คนหนึ่งที่เรียนคณะเดียวกัน..... คนนี้ เขากลัว เสียงหักนิ้ว... ที่ดัง กร๊อบๆ... แค่เห็นคนอื่นทำท่าว่าจะหักนิ้ว ก็ไม่ได้แล้วครับ.... เธอจะกลัวมากๆ....เหมือนกับนิ้วของเธอจะหักไปด้วย... มีวันหนึ่ง อาจารย์ แกล้งหักนิ้วตัวเองให้เธอดู .... เธอกุมมือตัวเอง แล้วพูดว่า .... "อย่าๆ นิ้วหักหมดแล้ว".... T-T ถ้าแกล้ง มากๆ ร้องไห้เลยครับ -___-" เธอบอกว่า สมัยเด็กๆ พี่ชายชอบแกล้งหักนิ้วเธอ ทำให้กลัวมาจนทุกวันนี้... อาการแบบนี้ เรียกว่า อาการทางจิต  เหมือนคนกลัวนู้น กลัวนี่ กลัวแมลงสาบ หรือ....เรียกว่าบ้าอะครับ.... ปล. สาวน้อยน่ารักมากๆเลยครับ ถึงบ้า ก็รัก หุหุ...^^ จากคุณ : TonTon1977 - [ 25 มิ.ย. 52 14:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จนกว่าจะมีคนทัก จากคุณ : oat_jazz - [ 25 มิ.ย. 52 14:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ระดับเสื่อมที่สุดของคน Type 7 ----------------------------------------------------------------------------- ระดับแปด "คนวิปลาส" การต้องต่อสู้กับอาการซึมเศร้า ทำให้ "ไทป์เจ็ด" กลัวว่าตนคงไม่มีวันได้พบความสุขอีก ไม่แม้แต่โอกาสที่จะได้รับความสุข พวกเขาจึงเสียสติไป พวกเขายอมทำทุกอย่างเพื่อรู้สึกอะไรสักอย่าง พวกเขามีพฤติกรรมที่ประหลาดอย่างสุด ๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้ เดี๋ยวเป็นนักเลงโต เดี๋ยวรู้สึกผิด เดี๋ยวมีความสุข เอาใจลำบาก และมีพฤติกรรมที่อันตราย อาจพูดดัง ๆเร็ว ๆแบบคนติดยาม้า คิดไปว่าตัวเองทำได้ทุกอย่าง อาจใช้ยาเกินขนาดเพื่อความสุข เพราะไม่ค่อยคิดถึงผลที่จะตามมา พวกเขาอาจทำอะไรบ้าบิ่น ชอบปิ้งไม่หยุด เล่นพนันไม่หยุด กินเหล้า กินอาหาร หรือมีเพศสัมพันธ์ พฤติกรรมเหล่านี้มักก่อให้เกิดอุบัติเหตุทั้งต่อตัวเอง และคนรอบข้าง เช่นการขับรถทั้งที่เมา การใช้ยาเกินขนาด ถ้าพวกเขาไม่รู้ตัวว่าบ้าไปแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางหยุดตัวเองได้ ---------------------------------------- ระดับเก้า "ฮิททีเรีย" "ไทป์เจ็ด" มาถึงระดับที่ได้บริโภคทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว ความวิตกกังวลที่เคยกดเก็บไว้จึงเคลือบคลานเข้ามาได้ แต่ตอนนี้ไม่มีทางออกอีกแล้ว พวกเขาจึงมีอาการกลัวแบบ ฮิสทีเรีย ราวกับว่ากำลังถูกปีศาจร้ายตามล่าอยู่ เป็นอาการฮิสทีเรียชนิดที่เป็นที่รู้จักกันดี คือ ผวา สั่นเทา ช่วยตัวเองไม่ได้ และหวาดกลัว พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความวิตกกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มันมาจากจิตไร้สำนึกซึ่ง "ไทป์เจ็ด" ไม่เคยประสบมาก่อน พวกเขารู้สึกเหมือนเหยื่อที่กำลังถูกกลืน พวกเขาต้องเผชิญกับ ความเศร้า การรู้สึกผิด ความสับสน ความปวดร้าว แผลใจ ทุกความรู้สึกถาโถมเข้ามาในจิตรู้สึกนึก สิ่งเหล่านี้พวกเขาหนีมาตลอดจึงไม่รู้จักวิธีที่จะจัดการกับมัน พวกเขาไม่ทำอะไรไม่ถูกเพราะเกรงจะยิ่งทำให้ถล่ำลึกมากขึ้น ในยามตระหนกเช่นนี้ "ไทป์เจ็ด" กำลังรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่คนทั่วไปพบในฝันร้าย แต่พวกเขากำลังพบมันทั้งที่ตื่นอยู่ ถ้าเป็นคนอื่น เพียงแค่ตื่นขึ้นฝันร้ายก็หายไป แต่สำหรับ "ไทป์เจ็ด" พวกเขาไม่มีทางหนี ในระดับนี้ ความบ้าคลั่งที่ผ่านมาได้ทำให้ "ไทป์เจ็ด" รู้สึกว่าร่างกายของเขาโทรมเต็มที่ อาจเพราะประสบอุบัติเหตุ การติดกามโรค การทำร้ายตัวเอง หรืออาการติดยา พวกเขาจึงไม่สามารถทำกิจกรรมอะไรเพื่อหลีกหนีความวิตกกังวลได้อีก สิ่งที่ลำบากสำหรับ "ไทป์เจ็ด" คือ ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวสำหรับเขาเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจ จึงจัดการกับมันไม่ถูก พวกเขาต่อสู้กับจิตใจตัวเองไม่เป็น เพราะหันเข้าหาโลกภายนอกมาตลอดชีวิต ความพยายามซื้อเวลาที่จะหลีกหนีความรู้สึกปวดร้าวไม่ได้ผลอีกแต่ ต่อแต่นี้พวกเขาต้องรับผลของมัน ------------------------------------------------------------------------------ บทส่งท้าย ในที่สุดในระดับเสื่อม "ไทป์เจ็ด" ก็นำสิ่งที่ตนกลัวที่สุดมาหาตัวเอง นั่นคือ การขาดความสุข ไม่ใช่เพราะโลกทรยศพวกเขา แต่พวกเขาไม่ไว้ใจโลกต่างหาก พวกเขาลิ้มรสมันอย่างผิวเผิน และใช้มันเปลือง การไขว่คว้าหาความสุขกลับนำความทุกข์มาให้ แม้ว่า "ไทป์เจ็ด" จะเป็นไทป์ที่กลัวความขัดสน แต่เราแทบจะไม่พบ "ไทป์เจ็ด" ที่ขัดสนเลยจริง ๆ พวกเขาก้าวร้าวดังนั้นจึงมักได้รับสิ่งที่ต้องการ แต่ก็มักมากเกินไปจนทำลายความสุข ถ้า "ไทป์เจ็ด" ไม่รู้จักรับรู้ประสบการณ์บ้าง มีประสบการณ์มากเท่าไรก็ยังเป็นทุกข์อยู่ดี และหากพวกเขาตกเป็นทาสของอาการกลัวขัดสน พวกเขาจะบริโภคไม่สิ้นสุด แต่ก็ยังคงรู้สึกขัดสน พวกเขากำลังแลกพิมเสนกับเกลือ มองหาสิ่งที่ตัวเองมีอยู่แล้วไม่สิ้นสุด จากคุณ : Red Roof - [ 25 มิ.ย. 52 14:46:22 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ระดับเสื่อมที่สุดของคน Type 9 ------------------------------------------------------------------------------ ระดับแปด " หุ่นกระป๋องไร้ชีวิต" แรงกดดันจากความเป็นจริง และความขัดแย้งกับคนรอบข้าง อาจรุนแรงขึ้นจน "ไทป์เก้า" ต้องตัดขาดตัวเองจากโลกความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องรับรู้มัน พวกเขาหวาดกลัวความวิตกกังวลมาก จนมีพัฒนาการถอยกลับไปเป็นทารก หรือกลายเป็นคนความจำเสื่อม เพื่อตัดตัวเองออกจากโลกความจริงอย่างสมบูรณ์ เป็นเหมือนหุ่นกระป๋อง ไม่รู้สึก ไม่ตอบสนอง ราวกับว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว อาการปฏิเสธความจริงของ "ไทป์เก้า" ดูน่าตกใจมาก บางทีพวกเขาอาจสูญเสียแขนขาไป แต่ปฏิเสธว่าไม่ได้สูญเสีย หรือคิดว่ามันจะงอกขึ้นมาได้อีก พวกเขาอาจปฏิเสธว่าตนถูกไล่ออกจากงาน หรือได้หย่าขาดจากคู่สมรสไปแล้ว อาการเหล่านี้จะเริ่มกลายเป็นวิถีชีวิตโดยปกติของพวกเขาไปในที่สุด มันคือวิถึชีวิตแห่งการไม่มีวิถีชีวิต พวกเขาดำรงชีวิตอยู่ในสายหมอก รู้สึกราวกับว่าชีวิตจริงคือฝันร้าย พวกเขาต้องฝันเอาเพื่อหลีกหนีความเป็นจริงไม่ให้เข้าหาตัวเขาเอง แน่นอนในระดับต่ำ คนทุกไทป์หลีกหนีความเป็นจริงเพื่อจะได้ถอยมาตั้งหลักที่จะจัดการกับมันให้ได้ แต่ "ไทป์เก้า" หนีความเป็นจริงเพราะคิดว่าคงไม่มีทางกลับไปเผชิญกับมันได้อีกแล้ว ในระดับนี้ "ไทป์เก้า" เป็นเหมือนผู้เคราะห์ร้ายที่เพิ่งหายช็อคจากอุบัติเหตุ พวกเขาสับสนเกี่ยวกับตัวตน และสิ่งรอบข้าง ในระดับเจ็ด โรคซึมเศร้า ก่อตัวขึ้น แม้ว่าจะทำให้พวกเขาดูสร้อยซึม แต่บางเวลาพวกเขาอาจระเบิดความโกรธออกมาให้เห็นอย่างไม่คาดคิดแบบคนเป็นฮิสทีเรีย พวกเขาอาจดูเหม่อลอยพักหนึ่ง แล้วก็ร้องไห้เป็นวักเป็นเวรในอีกพักต่อมา พวกเขากำลังถอยหลังกับไปอยู่กับความทรงจำในอดีต เพื่อหลีกเลี่ยงฝันร้ายในปัจจุบัน "ไทป์เก้า" เต็มไปด้วยความโกรธแค้นคนรอบข้าง แต่พวกเขาไม่รู้ตัว เพราะการปล่อยให้ความโกรธพุ่งพล่านออกมาเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับ "ไทป์เก้า" มันทำร้ายความรู้สึกสงบของจิตใจที่พวกเขาปรารถนา แต่อาการโกรธพูมพายเป็นระยะ ๆก็มีให้เห็นเป็นระยะ ๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นอกเหนือจากอาการอิสทีเรียที่ "ไทป์เก้า" มีไว้หลีกหนีความเป็นจริงแล้ว พวกเขายังต้องหลีกหนีตัวเองอีกด้วย เพราะความกังวลใจที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวกำลังทำลายความสงบในใจเขา ชีวิตเป็นเหมือนฝันร้ายที่ "ไทป์เก้า" ได้แต่หวังว่าสักวันจะตื่น แต่ปัญหาสำหรับ "ไทป์เก้า" ณ ระดับนี้แล้วมักจะยากที่จะแก้ และส่งผลกระทบต่อชีวิตของ "ไทป์เก้า" มาก ทางเดียวที่จะหลีกหนีความเป็นจริงและความวิตกกังวลก็คือการหลีกหนีตัวเองให้ได้มากที่สุด ----------------------------------------- ระดับเก้า "ผี ผู้หลีกหนีตัวเอง" ถ้ามีสิ่งใดกดดัน "ไทป์เก้า" ในระดับนี้ พวกเขาจะทุกข์ทรมานกับความสับสนทางบุคลิกภาพ และการติดต่อกับโลกของความเป็นจริง ไม่รู้ไม่เห็นตัวเอง ถ้าหากเขาเคยได้รับความรุนแรงในวัยเด็กพวกเขาจะมีโอกาสเสี่ยงต่ออาการสับสนทางบุคลิกมาก พวกเขามีหลายบุคลิกในตัวเอง เพื่อต่อสู้กับความขัดแย้งในจิตใจ และพยายามสร้างตัวตนขึ้นจากความขัดแยังนั้น ความฝัน พวังค์ และอาการทางอารมณ์หลากหลาย ผ่านเข้ามาและผ่านไป ราวกับว่าตัวตนของเขาได้แตกสลายไปแล้ว เหลือแต่เศษเสียวของบุคลิกต่าง ๆที่มาแทนที่เพื่อมีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งรอบตัวต่อไป การหลีกหนีตัวเองไปอยู่กับกลุ่มบุคลิกภาพที่แตกสลายเป็นเพียงทางออกทางเดียวสำหรับ "ไทป์เก้า" คนที่เราเห็นนี้ไม่ใช่ "ไทป์เก้า" แต่เป็นคนอื่นที่ "ไทป์เก้า" อาศัยในการดำรงชีวิตแทน บุคลิกเหล่านี้คือร่องรอยในอดีตของ "ไทป์เก้า" ที่ฝากตัวตนไว้กับคนบางคนในชีวิต พวกเขามีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่เหมือนเป็นชีวิตคนตัวเอง ความที่ "ไทป์เก้า" ไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มองตัวเองเป็นบุคคลคนหนึ่งในสังคมได้ทำให้พวกเขากลายเป็นเช่นนี้ในระดับนี้ พวกเขาเป็นคนจำนวนมากในตัวเดียว แต่ก็ไม่ใช่ใครคนคนหนึ่งในจำนวนนั้น และความกลัวที่จะต้องแยกจากคนอื่นได้กลายเป็นจริงไปแล้ว ------------------------------------------------------------------------------ บทส่งท้าย ในระดับเสื่อม "ไทป์เก้า" มีสิ่งที่ตนเองกลัวที่สุด นั้นก็คือการสูญเสีย และการโดดเดี่ยว พวกเขามีบุคลิกภาพแตกสลาย โดดเดี่ยวจากคนอื่นและตัวเอง เป็นการยากมากที่จะรักษาบุคลิกภาพเดิมของเขาให้กลับมาได้ แต่โดยทั่วไปแล้ว "ไทป์เก้า" ไม่ค่อยก้าวมาถึงระดับเสื่อมขนาดนี้ โดยมากเมื่อพวกเขามาถีงก็มักเด่งกลับขึ้นไปได้ใหม่ เพราะรู้จักกดเก็บแผลใจและก้าวต่อไป แต่อย่างไรก็ดี พวกเขาก็มักสูญเสียความเป็นตัวเขาไปกับการกดเก็บเหล่านั้น ปัญหาที่แท้จริงสำหรับ "ไทป์เก้า" คือ ทำอย่างไรจะรู้ตัว และรักษาความเป็นตัวเองไว้ได้เมื่อยังมีมันอยู่ คำตอบก็คือ พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความทุกข์ทรมาน โดยเฉพาะความวิตกกังวล การยอมทนกับความทุกข์ทรมานช่วยให้ตาสว่างได้ และเป็นบทเรียนที่มีค่าสำหรับเขา เมื่อเรารับบทเรียน เรากำลังเติบโต คนที่รู้จักยอมรับความทุกข์ทรมานเท่านั้นที่จะรู้จักวิธีที่จะก้าวข้ามมันไป และในขณะนั้น พวกเขารู้ตัวเอง และมีเอกภาพในตัวตน ? จากคุณ : Red Roof - [ 25 มิ.ย. 52 14:48:47 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ระดับเสื่อมที่สุดของคน Type 9 ------------------------------------------------------------------------------ ระดับแปด " หุ่นกระป๋องไร้ชีวิต" แรงกดดันจากความเป็นจริง และความขัดแย้งกับคนรอบข้าง อาจรุนแรงขึ้นจน "ไทป์เก้า" ต้องตัดขาดตัวเองจากโลกความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องรับรู้มัน พวกเขาหวาดกลัวความวิตกกังวลมาก จนมีพัฒนาการถอยกลับไปเป็นทารก หรือกลายเป็นคนความจำเสื่อม เพื่อตัดตัวเองออกจากโลกความจริงอย่างสมบูรณ์ เป็นเหมือนหุ่นกระป๋อง ไม่รู้สึก ไม่ตอบสนอง ราวกับว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว อาการปฏิเสธความจริงของ "ไทป์เก้า" ดูน่าตกใจมาก บางทีพวกเขาอาจสูญเสียแขนขาไป แต่ปฏิเสธว่าไม่ได้สูญเสีย หรือคิดว่ามันจะงอกขึ้นมาได้อีก พวกเขาอาจปฏิเสธว่าตนถูกไล่ออกจากงาน หรือได้หย่าขาดจากคู่สมรสไปแล้ว อาการเหล่านี้จะเริ่มกลายเป็นวิถีชีวิตโดยปกติของพวกเขาไปในที่สุด มันคือวิถึชีวิตแห่งการไม่มีวิถีชีวิต พวกเขาดำรงชีวิตอยู่ในสายหมอก รู้สึกราวกับว่าชีวิตจริงคือฝันร้าย พวกเขาต้องฝันเอาเพื่อหลีกหนีความเป็นจริงไม่ให้เข้าหาตัวเขาเอง แน่นอนในระดับต่ำ คนทุกไทป์หลีกหนีความเป็นจริงเพื่อจะได้ถอยมาตั้งหลักที่จะจัดการกับมันให้ได้ แต่ "ไทป์เก้า" หนีความเป็นจริงเพราะคิดว่าคงไม่มีทางกลับไปเผชิญกับมันได้อีกแล้ว ในระดับนี้ "ไทป์เก้า" เป็นเหมือนผู้เคราะห์ร้ายที่เพิ่งหายช็อคจากอุบัติเหตุ พวกเขาสับสนเกี่ยวกับตัวตน และสิ่งรอบข้าง ในระดับเจ็ด โรคซึมเศร้า ก่อตัวขึ้น แม้ว่าจะทำให้พวกเขาดูสร้อยซึม แต่บางเวลาพวกเขาอาจระเบิดความโกรธออกมาให้เห็นอย่างไม่คาดคิดแบบคนเป็นฮิสทีเรีย พวกเขาอาจดูเหม่อลอยพักหนึ่ง แล้วก็ร้องไห้เป็นวักเป็นเวรในอีกพักต่อมา พวกเขากำลังถอยหลังกับไปอยู่กับความทรงจำในอดีต เพื่อหลีกเลี่ยงฝันร้ายในปัจจุบัน "ไทป์เก้า" เต็มไปด้วยความโกรธแค้นคนรอบข้าง แต่พวกเขาไม่รู้ตัว เพราะการปล่อยให้ความโกรธพุ่งพล่านออกมาเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับ "ไทป์เก้า" มันทำร้ายความรู้สึกสงบของจิตใจที่พวกเขาปรารถนา แต่อาการโกรธพูมพายเป็นระยะ ๆก็มีให้เห็นเป็นระยะ ๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นอกเหนือจากอาการอิสทีเรียที่ "ไทป์เก้า" มีไว้หลีกหนีความเป็นจริงแล้ว พวกเขายังต้องหลีกหนีตัวเองอีกด้วย เพราะความกังวลใจที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวกำลังทำลายความสงบในใจเขา ชีวิตเป็นเหมือนฝันร้ายที่ "ไทป์เก้า" ได้แต่หวังว่าสักวันจะตื่น แต่ปัญหาสำหรับ "ไทป์เก้า" ณ ระดับนี้แล้วมักจะยากที่จะแก้ และส่งผลกระทบต่อชีวิตของ "ไทป์เก้า" มาก ทางเดียวที่จะหลีกหนีความเป็นจริงและความวิตกกังวลก็คือการหลีกหนีตัวเองให้ได้มากที่สุด ----------------------------------------- ระดับเก้า "ผี ผู้หลีกหนีตัวเอง" ถ้ามีสิ่งใดกดดัน "ไทป์เก้า" ในระดับนี้ พวกเขาจะทุกข์ทรมานกับความสับสนทางบุคลิกภาพ และการติดต่อกับโลกของความเป็นจริง ไม่รู้ไม่เห็นตัวเอง ถ้าหากเขาเคยได้รับความรุนแรงในวัยเด็กพวกเขาจะมีโอกาสเสี่ยงต่ออาการสับสนทางบุคลิกมาก พวกเขามีหลายบุคลิกในตัวเอง เพื่อต่อสู้กับความขัดแย้งในจิตใจ และพยายามสร้างตัวตนขึ้นจากความขัดแยังนั้น ความฝัน พวังค์ และอาการทางอารมณ์หลากหลาย ผ่านเข้ามาและผ่านไป ราวกับว่าตัวตนของเขาได้แตกสลายไปแล้ว เหลือแต่เศษเสียวของบุคลิกต่าง ๆที่มาแทนที่เพื่อมีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งรอบตัวต่อไป การหลีกหนีตัวเองไปอยู่กับกลุ่มบุคลิกภาพที่แตกสลายเป็นเพียงทางออกทางเดียวสำหรับ "ไทป์เก้า" คนที่เราเห็นนี้ไม่ใช่ "ไทป์เก้า" แต่เป็นคนอื่นที่ "ไทป์เก้า" อาศัยในการดำรงชีวิตแทน บุคลิกเหล่านี้คือร่องรอยในอดีตของ "ไทป์เก้า" ที่ฝากตัวตนไว้กับคนบางคนในชีวิต พวกเขามีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่เหมือนเป็นชีวิตคนตัวเอง ความที่ "ไทป์เก้า" ไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มองตัวเองเป็นบุคคลคนหนึ่งในสังคมได้ทำให้พวกเขากลายเป็นเช่นนี้ในระดับนี้ พวกเขาเป็นคนจำนวนมากในตัวเดียว แต่ก็ไม่ใช่ใครคนคนหนึ่งในจำนวนนั้น และความกลัวที่จะต้องแยกจากคนอื่นได้กลายเป็นจริงไปแล้ว ------------------------------------------------------------------------------ บทส่งท้าย ในระดับเสื่อม "ไทป์เก้า" มีสิ่งที่ตนเองกลัวที่สุด นั้นก็คือการสูญเสีย และการโดดเดี่ยว พวกเขามีบุคลิกภาพแตกสลาย โดดเดี่ยวจากคนอื่นและตัวเอง เป็นการยากมากที่จะรักษาบุคลิกภาพเดิมของเขาให้กลับมาได้ แต่โดยทั่วไปแล้ว "ไทป์เก้า" ไม่ค่อยก้าวมาถึงระดับเสื่อมขนาดนี้ โดยมากเมื่อพวกเขามาถีงก็มักเด่งกลับขึ้นไปได้ใหม่ เพราะรู้จักกดเก็บแผลใจและก้าวต่อไป แต่อย่างไรก็ดี พวกเขาก็มักสูญเสียความเป็นตัวเขาไปกับการกดเก็บเหล่านั้น ปัญหาที่แท้จริงสำหรับ "ไทป์เก้า" คือ ทำอย่างไรจะรู้ตัว และรักษาความเป็นตัวเองไว้ได้เมื่อยังมีมันอยู่ คำตอบก็คือ พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความทุกข์ทรมาน โดยเฉพาะความวิตกกังวล การยอมทนกับความทุกข์ทรมานช่วยให้ตาสว่างได้ และเป็นบทเรียนที่มีค่าสำหรับเขา เมื่อเรารับบทเรียน เรากำลังเติบโต คนที่รู้จักยอมรับความทุกข์ทรมานเท่านั้นที่จะรู้จักวิธีที่จะก้าวข้ามมันไป และในขณะนั้น พวกเขารู้ตัวเอง และมีเอกภาพในตัวตน ? จากคุณ : Red Roof - [ 25 มิ.ย. 52 14:49:10 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบคุณ TonTon1977 ผมไม่ถนัดเรื่องพฤติกรรมผิดปกติครับ(พอดีเรียนสายพฤติกรรมปกติ) เลยจำแนกไม่ได้ เท่าที่ฟังไม่น่าจะถึงขั้นโรคจิตครับ มีอาการ Phobiaเฉพาะทาง ถ้าไม่มีสิ่งเร้าเค้าก็อยู่ได้ปกติดี โดยปกติคนที่มีอาการกลัว จะหลีกเลี่ยงสิ่งเร้าที่ไม่ชอบเป็นปกติอยู่แล้ว แต่พวกเพื่อนๆที่เอาของที่เค้าไม่ชอบไปแหย่นี่น่าจับมาตีจริงๆครับ(อุตส่าห์หนียังเอามาเสริฟถึงที่อีก) จากคุณ : Disorder - [ 25 มิ.ย. 52 14:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ที่คุณ TonTon1977 บอกเป็น specific phobia ครับ มีอาการกลัวสิ่งเร้าใดสิ่งเร้าหนึ่งมากเกินกว่าที่คนธรรมดาจะเป็น และกลัวในสิ่งเร้าที่คนธรรมดาไม่กลัวกัน ยังไม่เข้าขั้นเป็นโรคจิตเภทครับแค่เข้าข่ายเป็น phobia disorder แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 52 16:34:53 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 52 16:31:17 จากคุณ : MaoCom - [ 25 มิ.ย. 52 16:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โรคจิตเภท โรคจิตเภทเป็นโรคทางจิตเรื้อรังซึ่งจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของ ความคิด[thinking} ความรู้สึก{feeling} และพฤติกรรม[behavior] สาเหตุ เป็นโรคทางพันธุกรรมทำให้มีการพัฒนาของระบบประสาทผิดปกติ เมื่อมีสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมก็เกิดโรคนี้ ได้แก่ * การที่เกิดขาอออกซิเจนในระหว่างการคลอด * มารดาเป็นไข้ในตั้งครรภ์ไตรมาสที่2 * มารดาเป็นไข้หวัดใหญ่ในขณะตั้งครรภ์ อาการแสดง อาการแสดงจะแบ่งเป็นสองระยะได้แก่ 1. อาการนำก่อนป่วย[prodome] อาการนำก่อนป่วยในผู้ป่วยแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนอาการชัด บางคนอาการไม่ชัด อาการนำมักจะเกิดขณะวัยเรียน อาการนำอาจจะมีอาการเป็นเดือนก่อนเกิดปรากฏอาการทางจิต * แยกตัวเล่น ไม่ยุ่งกับใคร * แปลกประหลาด ไม่สามารถปฏิบัติตนให้สมบทบาทได้ เช่นบทบาทของการเป็นเพื่อน ลูก * ไม่ดูแลตัวเอง เช่นไม่อาบน้ำหรือหวีผม * บุคลิกเปลี่ยนจนเพื่อนสังเกตเห็น * มีความคิดแปลกๆ * ห่วงใยรูปร่างหน้าตา ชอบดูกระจก กลัวผิดปกติ * มีพฤติกรรมต่อต้านสังคม 2. อาการทางจิต ผู้ป่วยแต่ละรายจะมีอาการแตกต่างกันได้มาก แม้แต่ผู้ป่วยคนเดียวกัน ต่างเวลาอาการของเขาก็อาจจะแตกต่างกันอาการที่ทำให้ผู้ป่วยพบแพทย์ 1. อาการทางจิต ผู้ป่วยจะมีอาการ * ประสาทหลอน เช่น หูแว่ว ตาฝาด * ระแวง กลัวคนทำร้าย คิดว่ามีคนสะกดรอยตามปองร้าย แปลความหมายเหตุการณ์รอบตัวผิดจากความเป็นจริง เช่นเพื่อนลูปหน้าแปลว่าหน้าด้านไม่รู้จักอาย * อาละวาด ทำลายข้าวของ * พยายามฆ่าตัวตาย หรือทำร้ายผู้อื่น 2. ความสามารถในการดำเนินชีวิตเสื่อมลง * การเรียนเลวลง หรือเรียนไม่ได้ * การงานบกพร่อง ทำงานไม่ได้เท่าที่เคยทำ เกียจคร้าน * ความสัมพันธ์กับบุคลอื่นไม่ราบรื่น เข้ากับคนอื่นไม่ได้ ระแวง คิดแปลเจตนาของผู้อื่นในทางลบ หงุดหงิด * ไม่ใส่ใจดูแลตัวเอง ไม่อาบน้ำ ไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่หวีผม ห้องนอนสกปรก 3. ผู้ป่วยบางรายมาหลังจาก * ดื่มเหล้ามาก * ใช้สารเสพติด * การป่วยทางกาย ลักษณะทั่วไป ผู้ป่วยจะมีกริยาท่าทางประหลาด แต่งตัวไม่เรียบร้อย สกปรก มีกลิ่นเหมือนไม่อาบน้ำแปรงฟัน การเคลื่อนไหว บางคนหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว เคลื่อนไหวน้อย หรือไม่อยู่นิ่ง ลุกลน พฤติกรรมทางสังคม เก็บตัว แยกตัว หรือวุ่นวายเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ควร การพูดมีหลายแบบ พูดจาได้ความดี พูดไม่รู้เรื่อง พูดน้อย หรือไม่พูดเลย อารมณ์ บางคนสีหน้าราบเรียบ ไม่แสดงอารมณ์อะไร บางรายสีหน้าไม่สอดคล้องกับเรื่องราวที่พูด และบางรายสีหน้าปกติ ความคิด Though ผู้ป่วยบางรายไม่มีความคิดออกมาเลย บางรายมีความคิดหลั่งไหลออกมารวดเร็วและบางคนคิดเหมือนคนปกติ ความคิดมักจะไม่ต่อเนื่อง เปลี่ยนเรื่องก่อนที่เรื่องกำลังกล่าวจะจบ มีอาการหลงผิด เช่นหวาดระแวงว่าคนจะทำร้าย หูแว่ว ตาฝาด และประสาทหลอน และมักจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารทั้งการรับและการส่ง เช่นโกรธอย่างรุนแรงโดยไม่มีเหตุผลหรือเฉยไม่ตอบสนองเมื่อมีคนพูดด้วย การดำเนินของโรค ผู้ป่วยจะเริ่มด้วยอาการนำ แล้วตามมาด้วยอาการของโรคอาจจะเกิดแบบเฉียบพลัน หรือค่อยเป็นค่อยไป อาการสงบลงสลับกับกำเริบขึ้นอีกเป็นครั้งคราว ผ่านไปหลายปีอาจจะมีอาการหลงเหลืออยู่เช่นเดียวกับอาการนำ http://www.siamhealth.net/public_html/Disease/neuro/psy/schizophrenia/schizo.htm ------------------------------------------------------------------------------ จิตเภท สาระน่ารู้ ผู้ ป่วยที่ป่วยเป็นโรคจิตเภทนั้น จะมีความผิดปกติทางด้านความคิดเป็นหลัก ทำให้ ผู้ป่วยรับรู้และคิดไม่ตรงกับความเป็นจริง ซึ่งมีผลต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน รวมทั้งการดูแลตัวเอง และการใช้ชีวิตในสังคมตามมา อาการของผู้ป่วยโรคจิตเภทในเริ่ม แรกนั้นจะมีลักษณะแยกตัวเอง ไม่สนใจใคร ไม่สนใจการทำงาน หน้าที่การงานเริ่มถดถอยลง ซึ่งอาการเหล่านี้ คนใกล้ชิดจะยังสังเกต ไม่ออกเพราะคิดว่าเป็นการปรับตัวของผู้ป่วย เมื่อเวลาผ่านไปอาการเริ่มเด่นชัดขึ้น อาการที่พบได้บ่อยคืออาการหลงผิด คือ ผู้ป่วยจะมีความเชื่อหรือความคิดที่ไม่ตรงกับความเป็นจริง โดยไม่สามารถใช้เหตุผลใด ๆ มาเปลี่ยนความเชื่อนี้ได้ ในบางคนอาจมีอาการประสาทหลอน ซึม แยกตัวเอง ไม่สนใจอะไร มักอยู่เฉย ๆ หรือนอนทั้งวัน หรือมีความคิดผิดปกติ มีความจำระยะสั้นเสียไป การรับรู้มารยาททางสังคมเสียไป มีความผิดปกติด้านคำพูด คือมีการพูดเรื่อยเปื่อย จับใจความไม่ได้ เนื้อหาที่พูดไม่สัมพันธ์กัน หรืออาจจะใช้คำที่แปลก ๆ คำที่แต่งขึ้นเอง หรือพูดโต้ตอบไม่ตรงคำถาม นอกจากนั้นในบางรายอาจมีพฤติกรรมที่ผิดปกติ เช่น มีท่าทางแปลก ๆ ซ้ำ ๆ โดยไม่มีความหมาย เช่น ยกมือไหว้ไปเรื่อย หรือมีอาการกระสับกระส่ายอยู่ไม่ติดที่หรือนิ่งเฉยไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน ๆ โรคจิตเภทมีสาเหตุมาจากปัจจัยทางด้านร่างกายและจิตใจ ซึ่งทางร่างกายนั้นเกิดจากความผิดปกติในการทำงานของสมองในการสร้างสาร บางอย่างที่มีปริมาณมากหรือน้อยเกินไป ส่วนทางด้านจิตใจนั้น เกิดจากความเครียดในชีวิตประจำวันเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดความเจ็บป่วยขึ้น ดังนั้นหากสงสัยว่าท่านหรือผู้ใกล้ชิดมีอาการดังกล่าว ขอแนะนำให้รีบไปปรึกษาแพทย์ เพื่อจะได้ให้การบำบัดรักษาที่เหมาะสมตั้งแต่เริ่มแรก http://www.thaimental.com จากคุณ : Mad Man - [ 25 มิ.ย. 52 17:02:36 A:118.172.48.247 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณ คุณDisorder คุณMaoCom   มากครับ... ไม่รู้ว่า ป่านนี้ สาวน้อยน่ารักเลิกกลัวรึยัง หุหุ... จากคุณ : TonTon1977 - [ 25 มิ.ย. 52 17:35:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านจบ เป็นนักจิตวิทยาได้เลย หรือบ้ากันแน่น่ะเนี่ย จากคุณ : SAYPHON - [ 25 มิ.ย. 52 19:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนแรกอยากเรียนจิตวิทยานะ แต่อ่านไปเยอะๆแล้วรู้สึกว่าจะเป็นโรคจิตซะเอง เอาง่ายๆคือ เมื่อไหร่ก็ตามที่อาการไม่ปกติของคุณมันเริ่มส่งผลกระทบต่อชีวิตของคุณแล้ว นั่นล่ะค่ะ คือได้เวลาไปพบแพทย์แล้ว จากคุณ : เจ้าหญิงจากความมืด - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 00:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ส่วนตัวแล้ว จำกัดคำนิยามของคำว่าบ้าไว้แบบนี้ค่ะ คือ "ไม่รู้จักพอ" บางคนบ้าเรื่องเงินเรื่องทอง บางคนบ้าผู้หญิง บางคนบ้าหวย บางคนบ้าแฟชั่น บางคนบ้าผู้ชาย บางคนบ้าการ์ตูน และอย่างอื่นอีกมากมาย คนทุกคนบ้าได้หมดล่ะค่ะ แต่ไม่ค่อยจะรู้ตัว และมักจะมองคนอื่นที่ต่างไปจากตัวเองว่าบ้าเสมอ เคยดูเรื่องจริงผ่านจอ อยู่เรื่องนึง คนแถวนั้นเค้าเรียกชายคนนี้ว่าคนบ้า แต่สิ่งที่คนบ้าคนนี้ทำทุกๆวันคือ การไปโบกให้สัญญาณว่ารถไฟมาให้หยุดรอ....เพราะไม่อยากให้เกิดอุบัตติเหตุ ซึ้งใจจริงๆ คนดีดียังไม่คิดจะทำแม้แต่ครั้งเดียวเลยค่ะ แต่ชายคนนี้ทำทุกวันๆๆๆๆๆๆ เน้นนะคะเน้นนี่คือความเห็น  ส่วนตัว ไม่อ้างอิงหลักการใดใดให้ปวดหัวทั้งสิ้น จากคุณ : สวยไซเบอร์ - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 02:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 29 มิ.ย. 52 12:14:56 ]