ความคิดเห็นที่ 1 วั ที่ 12 ตุลาคม 1972 เครื่องบินของสายการบินอุรุกวัย แฟร์ไชด์ FH-227D ได้ออกเดินทางจากท่าอากาศยานคาร์ราสโก้ในอุรุกวัย มุ่งไปยังซานติเอโก้ ประเทศชิลี คนจำนวน 45 คนบนเครื่องบินนี้ส่วนมากเป็นนักกีฬารักบี้ทีม"โอลด์คริสเตียนส์"ของมหาวิ ทยาลัยสเตลล่ามาริสซึ่งกำลังจะเดินทางไปเข้าร่วมการแข่งขันที่ประเทศชิลี อีกหลายคนเป็นผู้โดยสารทั่วไปที่กำลังเดินทางไปเยี่ยมญาติที่ชิลี ลูกเรือ 3 คนและนักบินอีกสองนาย สภาพอากาศในวันออกเดินทางไม่ดีนัก แฟร์ไชด์จึงต้องหยุดพักคืนหนึ่งที่เมนโดซ่า ก่อนจะออกบินต่อในวันที่ 13 ตุลาคม และ ในเวลาบ่ายสามโมงครึ่งของวันเดียวกัน ขณะที่แฟร์ไชด์กำลังบินอยู่เหนือเทือกเขาแอนเดส พวกเขาประสบกับสภาพอากาศแปรปรวนอย่างหนักจนเครื่องบินไม่สามารถพยุงตัวอยู่ กลางอากาศได้ทำให้ต้องลงจอดฉุกเฉินที่ยอดเขาไร้ชื่อ*ซึ่งอยู่นอกเส้นทางการ บินเดิม ลำตัวเครื่องกระแทกกับผิวดินอย่างแรงจนปีกทั้งสองข้างและท้ายเครื่องบินหัก ผู้โดยสารสองคนกระเด็นออกไปทางท้ายเครื่องและอีกหลายคนเสียชีวิตจากการ กระแทกนี้แล้วผู้รอดชีวิตที่เหลือก็ถูกขังไว้ที่ความสูง 10,300 ฟุตในเทือกเขาแอนเดส * ภายหลังถูกตั้งชื่อว่า Cerro Seler หรืออีกชื่อคือ Glaciar de las Lágrimas (Glacier of Tears) จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:15:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คน จำนวน 12 คนซึ่งรวมทั้งนักบินหนึ่งนายเสียชีวิตจากการกระแทกดังกล่าว มาร์เซลโล่ เปเรส (25) ซึ่งเป็นกัปตันทีมรักบี้ เป็นผู้รวบรวมคนมาตั้งทีมช่วยเหลือนำผู้บาดเจ็บออกมาจากซากเครื่องบิน โรเบอร์โต้ คาเนสซ่า (19) กับกุสตาโว เซอร์บิโน่ (19) ซึ่งเป็นนักศึกษาแพทย์เป็นผู้ทำการรักษาคนเจ็บ ดันเต้ ลากูราร่า (41) ซึ่งเป็นผู้ช่วยนักบินยังมีชีวิตอยู่ หากเขาถูกหนีบอยู่ในซากห้องเครื่องจนไม่สามารถขยับตัวได้ในสภาพปางตาย ลากูราร่าทนพิษบาดแผลไม่ไหวและขอร้องกลุ่มชายหนุ่มนำปืนมาให้เขายิงตัวตาย หากทีมรักบี้ซึ่งประกอบไปด้วยคริสเตียนซึ่งถือว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปร้าย แรงก็ไม่อาจกระทำการคำขอของเขาได้ แล้วในเช้าวันถัดมา ลากูราร่าก็เสียชีวิตไป และยิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้น จำนวนผู้เสียชีวิตก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละน้อย หิมะ ในบริเวณที่เครื่องตกนั้นมีความหนาถึง 15 เมตร ไม่มีน้ำ ไม่มีอาหาร และไม่มีเครื่องมือรักษาพยาบาลหรือยาที่เพียงพอ ผู้ใหญ่ส่วนมากต่างเสียชีวิตไปแต่เนิ่นๆ คนที่เหลืออยู่ได้แต่นั่งเบียดกันในเครื่องบินที่เหลือแต่ลำตัว ประทังชีวิตด้วยช็อคโกแลตที่มีจำนวนจำกัดและน้ำที่ได้จากการละลายหิมะ เมื่อมีคนตาย พวกเขาก็ได้แต่ขนศพออกไปข้างนอกและฝังไว้ใต้กองหิมะ จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วัน ที่ 4 นับจากเครื่องตก ชาย 4 คนเดินไปยังส่วนท้ายเครื่องที่ตกอยู่ห่างออกไปประมาณ 2 ไมล์ หากก็ไม่พบอะไรนอกจากศพสองศพและอาหารจำนวนเล็กน้อย วันที่ 9 นับจากเครื่องตก ความหิวโหยทำให้พวกเขาอ่อนแอลงจนอยู่ในขั้นอันตราย คาเนสซ่าจึงตัดสินใจเสนอความคิดใหม่ขึ้นมา ซึ่งนั่นก็คือการนำศพของคนที่เสียชีวิตไปแล้วมาแทนเสบียงนั่นเอง คาเนสซ่ายืนกรานว่าพวกเขาต้องการอาหารที่มีโปรตีนในการจะมีชีวิตรอดไปได้ และโปรตีนเพียงอย่างเดียวที่หาได้ในที่นั้นก็คือศพของพวกพ้องที่ถูกฝังไว้ ข้างนอกนี่เอง คาเนสซ่ายังย้ำอีกด้วยว่าพวกเขาควรจะรีบตัดสินใจ เพราะหากปล่อยให้เวลาผ่านไป ทุกคนก็มีแต่จะอ่อนแรงลงจนไม่สามารถไปหั่นเนื้อออกมาจากศพได้ ในครั้งแรก ข้อเสนอนี้ถูกคัดค้านอย่างเด็ดขาด หากคาเนสซ่าก็พยายามเกลี้ยกล่อมทุกคนโดยกล่าวว่า"ผู้รอดชีวิตมีหน้าที่ซึ่ง จะต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดๆ" พวกเขาต่างพากันถกเถียงเกี่ยวกับข้อเสนอนี้กันอย่างจริงจัง อีกทาง ด้านหนึ่ง รัฐบาลของชิลี อุรุกวัยและอาร์เจนติน่า ได้จัดทีมช่วยเหลือออกตามหาพวกเขาด้วยเครื่องบิน หากเมื่อผ่านไป 2 อาทิตย์โดยที่ไม่มีความคืบหน้าใดๆ การค้นหานี้ก็ถูกระงับลงในที่สุด ผู้รอดชีวิตที่เครื่องแฟร์ไชด์ทราบความเป็นไปนี้จากวิทยุ พร้อมกับที่ทีมช่วยเหลือถูกเรียกกลับ พวกเขาก็รู้ได้ว่าไม่มีใครจะมาช่วยตนอีกแล้ว สิ่งเดียวที่พึ่งพาได้ก็คือตัวเองเท่านั้น แม้รัฐบาลจะล้มเลิกการค้นหาไปแล้ว หากครอบครัวของพวกเขาบางคนก็ยังคงดำเนินการค้นหาต่อด้วยตัวเอง ในจำนวนนี้มีกระทั่งผู้ที่ไปว่าจ้างไซโคเมทเลอร์ชาวฮอลันดา เจอร์ราด คลอเซ็ต (กล่าวกันว่าเป็นไซโคเมทเลอร์อันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์) มาช่วยในการค้นหา หากก็ไม่มีเบาะแสเพิ่มเติมแต่อย่างใด จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วพวกเขาก็ตัดสินใจ.... 2 อาทิตย์หลังจากเครื่องบินตก คนหนุ่มๆช่วยกันขุดศพขึ้นมา พวกเขาอธิษฐานเพื่อผู้ตายโดยมีคาเนสซ่าเป็นผู้นำและกลืนเนื้อที่เฉือนออกมา ลงคอไป แต่ใช่ว่าทุกคนที่จะทำเช่นนั้น มีหลายคนที่ยังคงปฏิเสธที่จะกินเนื้อคนจนวินาทีสุดท้ายคนที่ไม่กินเนื้อพา กันอ่อนแรงลงไปอย่างรวดเร็ว หากก็ไม่ยอมทานเนื้อลงไปไม่ว่าคนรอบข้างจะพากันเกลี้ยกล่อมอย่างไร พวกเขาพากันเสียชีวิตในไม่ช้า.. หลังจากการกินเนื้อคนครั้งแรกไปไม่กี่ วัน การเฉือนเนื้อจากศพกลายมาเป็นเรื่องธรรมดาอย่างรวดเร็ว มีกระทั่งคนที่พยายามจะขโมยกล่องสำหรับเก็บเนื้อไป หลายคนนำเนื้อมาย่างบนแผ่นฟอยล์ หากคาเนสซ่าก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้โดยให้เหตุผลว่าเนื้อที่ผ่านไฟแล้วจะมี คุณค่าทางอาหารน้อยกว่าเนื้อดิบ ในตอนนี้ ผู้รอดชีวิตมีจำนวนเหลือ27 คน วัน ที่ 17 หลังจากเครื่องบินตก พวกเขาพบกับพายุหิมะขนาดใหญ่ ทำให้คน 8 คนเสียชีวิตไป อีก 19 คนที่เหลืออยู่เริ่มมีอาการไม่ดี และหากพายุลูกถัดไปมาถึง ทั้งหมดก็อาจจะเสียชีวิตลงเมื่อใดก็ได้ พวกเขาช่วยกันคิดหาทางจนได้ข้อสรุปว่าควรจะส่งคนที่เหลือเรี่ยวแรงมากที่สุด ลงจากเขาไปขอความช่วยเหลือ หากยังไม่ทันจะได้ลงมือตามแผน ก็มีอีกคนเสียชีวิตไป ในตอนนี้ ผู้รอดชีวิตมีจำนวนเหลือ18 คน 1 เดือนหลังจากเครื่องบินตก ในวันที่ 17 พฤศจิกายน คาเนสซ่า, แอนโตนิโอ วิซินติน (19) และเฟอร์นันโด้ ปาร์ราโด้ (22) ออกเดินจากซากเครื่องไปเพื่อขอความช่วยเหลือ ทั้งสามสวมรองเท้ารักบี้ ใส่เสื้อผ้าให้หนาที่สุดเท่าที่จะใส่ได้แล้วเอาเนื้อยัดใส่กระเป๋าไปเป็น เสบียง หาก 2 วันหลังจากนั้น พวกเขาก็พบว่าตัวเองได้แต่เดินวนเวียนอยู่ในภูเขานั่นเอง จึงกลับไปยังซากเครื่องบินด้วยความสิ้นหวัง ซึ่งในถึงยามนั้นก็มีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งราย จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:21:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 1 เดือนกับอีก 3 อาทิตย์หลังจากเครื่องบินตก คาเนสซ่ากลายมาเป็นหัวหน้าของคนที่รอดชีวิตอยู่ เขาอธิบายกับทุกคนว่าสมองเป็นส่วนที่มีแร่ธาตุอยู่มากที่สุด และควรจะขุดศพขึ้นมาเพื่อเอาสมองมาเป็นอาหาร ปาร์ราโด้ให้การสนับสนุนความคิดนี้ เขาถึงกับกล่าวว่าเพื่อที่จะรอดชีวิตไปให้ได้ ต่อให้ต้องกินสมองของแม่และน้องที่ตายไปตอนที่เครื่องบินตก เขาก็จะทำ ในเวลานี้ มีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งราย 2 เดือนหลังจากเครื่องบินตก วันที่ 12 ธันวาคมคาเนสซ่า วิซินตินและปาร์ราโด้ ออกเดินไปเพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้ง ทั้งสามพากันเดินข้ามเขาไปหลายลูก หากก็ยังไม่เห็นวี่แววคน อีกทั้งเสบียงอาหารก็เริ่มร่อยเหรอ วิซินตินจึงมอบเสบียงส่วนของตัวเองให้กับอีกสองคนแล้วกลับไปยังซากเครื่อง บิน 16 ธันวาคม คาเนสซ่ากับปาร์ราโด้ข้ามเขาอีกลูก ขณะที่กำลังลงเขานั่นเอง พวกเขาก็เห็นพื้นที่ปศุสัตว์และวัวตัวหนึ่ง ทำให้พวกเขาทราบได้ว่าน่าจะมีบ้านคนอยู่ใกล้ๆ 21 ธันวาคม ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะล้มลงด้วยความอ่อนแรงนั่นเอง พวกเขาก็เห็นชาวนาคนหนึ่งนั่งอยู่ที่อีกฝั่งของแม่น้ำ ทั้งสองตะโกนให้อีกฝ่ายขว้างกระดาษกับปากกามาให้แล้วเขียนอธิบายว่าตนเป็น ผู้โดยสารของเครื่องบินที่ตกในภูเขา ชาวนาดังกล่าวซึ่งชื่อว่าเซอร์กิโอ คาตาลัน เมื่อทราบเรื่องแล้วก็โยนอาหารข้ามแม่น้ำมาให้ คาตาลันหายไปสามชั่วโมงก่อนจะกลับมาพร้อมกับม้าและพาทั้งคู่ไปยังหมู่บ้านใน ที่สุด ซึ่งนับเป็นเวลา 10 วันนับจากที่ทั้งสองเดินมาจากซากเครื่องบิน และ 72 วันนับจากเครื่องบินตกทีเดียว ไม่ว่าใครก็ยากจะเชื่อได้ว่าจะมีผู้รอดชีวิตอยู่บนภูเขาหิมะเป็นเวลานานถึง ขนาดนั้น พวกเขาส่งเฮลิคอปเตอร์ไปยังซากเครื่องบินโดยมีปาร์ราโด้เป็นผู้นำทาง... จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กีบหมดง่ะคุณไม้ไผ่  เอาในไปแทนนะคะ จากคุณ : ปลาหมึกรสเลม่อน - [ 30 มิ.ย. 52 16:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ มาไวจังครับคุณปลาหมึก.. ต่อๆครับ... และแล้ว ผู้รอดชีวิตจำนวน 16 รายก็ได้รับการช่วยเหลือและถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในซานดิเอโก้ในทันที การ ตรวจที่โรงพยาบาลทำให้ทราบว่าแต่ละคนต่างมีน้ำหนักลดลงฮวบฮาบและมีอาการขาด สารอาหารอย่างรุนแรง นักข่าวต่างพากันเข้ามาขอสัมภาษณ์ซึ่งพวกเขาต่างก็เตรียมใจว่าถึงเวลาที่พวก ตนต้องสารภาพสิ่งที่ได้กระทำลงไป (พวกเขาสารภาพกับคณะแพทย์และบาทหลวงไปเรียบร้อยแล้ว) แต่ ก่อนหน้านั้น ในวันที่ 26 ธันวาคม นักข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งในซานดิเอโก้ถ่ายภาพขาคนที่ถูกกินเหลือไว้ ได้และนำออกเผยแพร่ ทำให้สาธารณชนทราบถึงเบื้องหลังของการรอดตายนี้ ผู้รอดตายจึงเข้ารับการสัมภาษณ์และเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เกี่ยวกับเรื่องนี้อาร์คบิชอบ มองเตวิเดโอได้แสดงความเห็นว่า การกินเนื้อคนนี้ไม่น่าจะผิดศีลธรรมแต่อย่างใด เพราะพวกเขาจำเป็นต้องเอาชีวิตรอด แม้จะเป็นการกระทำที่ไม่ควร พวกเขาก็มีแต่ต้องทานทุกอย่างที่หามาได้เท่านั้นเอง ในขณะเดียวกันก็มี การวิจารณ์ว่าหากคิดเช่นนั้นแล้ว ฝ่ายคนที่ไม่ยอมทานเนื้อคนจนเสียชีวิตไปนั้น จะถือเป็นการฆ่าตัวตายหรือไม่ ซึ่งการถกเถียงนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้จนทุกวันนี้ 18 มกราคม 1973 กองทัพอากาศอุรุกวัยได้ส่งคนไปยังจุดที่เครื่องบินตกและรวบรวมศพผู้เสีย ชีวิตมาทำการฝังในที่นั้น พวกเขาตั้งกางเขนไว้เหนือหลุมศพแล้วจุดไฟเผาซากเครื่องบินที่เหลืออยู่ ภาพผู้รอดชีวิตทั้ง 16 คน จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กุมภาพันธ์ ปี 2005 นักปีนเขาชาวอเมริกาซึ่งเดินทางไปถึงจุดเครื่องบินตก ได้พบของส่วนตัวหลายชิ้นของผู้รอดตายเช่นกระเป๋าเงิน ฟิมล์กล้องถ่ายรูป เสื้อแจ็คเก็ตและอื่นๆ เขานำมันกลับไปส่งให้ผู้เป็นเจ้าของซึ่งนับเป็นเวลา 32 ปีหลังจากเหตุการณ์เครื่องบินตกที่เทือกเขาแอนเดส เมื่อปี 1993 ผู้กำกับแฟรงค์ มาแชลได้นำเรื่องนี้มาสร้างเป็นภาพยนตร์ในชื่อ Alive: The Miracle of the Andes (นำแสดงโดยอีธาน ฮอว์ค และจอห์น มัลโก้วิช).. จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 - อืม... คนที่รอด คงหลอนไปตลอดชีวิต (- -") จากคุณ : - License To Kill - - [ 30 มิ.ย. 52 16:29:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปาดได้ไหมครับ สงสัยจะไม่ทัน แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 16:29:52 จากคุณ : MaoCom - [ 30 มิ.ย. 52 16:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หมายเหตุ : เรื่องราวบางตอนจาก Alive ! บันทึกเรื่องจริงจากเหตุการณ์เครื่องบินตกบนยอดเขาแอนดีส โดย Piers Paul Read เครื่องบิน F-227 Fairchild หมายเลข 571 ของกองทัพอากาศอุรุกวัย กำลังเดินทางข้ามเทือกเขาแอนดีส เครื่องบินลำนี้ถูกเช่ามาโดยทีมรักบี้ของนักเรียนโรงเรียน Christian Brother เพื่อเดินทางจาก Montevideo ประเทศอุรุกวัย ไปสู่ Santiago ประเทศชิลี เพื่อร่วมการแข่งรักบี้เชื่อมสัมพันธ์ของสองประเทศ การเดินทางจากฝั่งหนึ่งของอเมริกาใต้ อุรุกวัยที่อยู่ติดมหาสมุทรแอตแลนติก ไปสู่ชิลีที่ติดมหาสมุทรแปซิฟิก หมายถึงการบินตัดข้ามทวีป แม้ระยะทางจะไม่ไกลมากมาย แต่อันตรายอยู่ที่ช่วงสุดท้ายของการเดินทาง เทือกเขาแคบ ๆ นามแอนดีส บางยอดสูงกว่าระดับเพดานบินที่ 22,500 ฟุต Nando Parrado หันไปคุยกับน้องสาว ถัดไปอีกนิดคือที่นั่งของแม่ ทั้งคู่ติดตามเขามาเพื่อถือโอกาสไปเที่ยวประเทศชิลีด้วยค่าใช้จ่ายประหยัด ในเครื่องยังมีผู้ปกครองและญาติ ๆ หลายคนทำเช่นนี้ เมื่อนับกัปตันและลูกเรือ ผู้คนบนเครื่องรวมทั้งสิ้น 45 ชีวิต นันโดถามน้องสาวว่าเธอกลัวไหม ? ซูแซนพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ก่อนบอกว่าเธอกลัวนิดหน่อย ทั้งที่ในใจเธอกลัวมากมาย เครื่องบินเผชิญกับพายุตั้งแต่ยังไม่เข้าเทือกเขาแอนดีส ต้องร่อนลงจอดที่อาร์เจนติน่าหนึ่งคืน ก่อนออกเดินทางต่อไปตามร่องเขา ตอนนี้นอกหน้าต่างมีแต่สีขาวของเมฆ ไม่เห็นวิวใด เครื่องกระแทกเป็นจังหวะเพราะอากาศแปรปรวน กัปตัน Lagurara เคยบินข้ามแอนดีสมาหลายครั้ง หนนี้เขารายงานต่อสนามบิน Santiago จุดหมายปลายทาง ว่ากำลังผ่านเทือกเขา คำสั่งที่ได้รับจากวิทยุการบินคือให้เขาลดระดับเพื่อเตรียมลงจอด ที่ระดับเพดานบินเกือบ 20,000 ฟุต แม้จะมีลมแรงกรรโชก แต่ทัศนวิสัยค่อนข้างดี ต่ำไปกว่านั้นคือเมฆหนาทึบดุจทะเลกว้าง Fairchild ลดระดับสู่ง 15,000 ฟุต ทะลุผ่านกำแพงสีขาวลงไปเบื้องล่าง และจากนั้น... ซูแซนแทบไม่เชื่อสายตา เธอมองเห็นยอดเขาหิมะห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร เธอบีบแขนพี่ชายแน่น พึมพำถามว่า เครื่องบินต่ำอย่างนี้เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยคะพี่ ? นันโดยังไม่ทันตอบ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มคล้ายกัปตันพยายามดึงเครื่องขึ้น Fairchild สั่นสะท้านก่อนหัวเชิดขึ้นนิดหน่อย...มากขึ้น และมากขึ้น เครื่องร่อนผ่านยอดเขาหิมะไปอย่างหวาดเสียว ก่อนตั้งลำเตรียมขึ้นสูง นันโดถอนหายใจยาว พลางตบหลังมือน้องสาวเบา ๆ คล้ายปลอบใจ แต่ยังไม่ทันมีคำพูดใด เครื่องกลับกระชากแรงพร้อมเสียงดังสนั่น.. ดูหนังalive ตอนที่หนึ่งกันครับ.. จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:32:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ด้วยความเร็วเกือบ 400 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ปีกขวาของเครื่องชนเข้ากับยอดเขาหิมะ หักกระจุยก่อนหมุนคว้างเข้ามากระแทกท้ายเครื่อง ตัดส่วนหางออกไปเหมือนใช้มีดตัดเนย สจ๊วตและนักเรียนหกคนอยู่ตรงนั้น พวกเขายังไม่ทันอุทานด้วยซ้ำ ก่อนหลุดหายไปจากสายตาของคนอื่น ท่ามกลางฝอยและลมหนาวที่หวีดหวิวเข้ามาแทน ปีกซ้ายเป็นลำดับต่อไป ใบพัดหมุนเฉียดลำตัวไปอย่างน่าหวาดเสียว เครื่องบินซึ่งบัดนี้เหลือเพียงส่วนของลำตัวพุ่งลงสู่เบื้องล่าง ลื่นไถลไปบนลานหิมะกว้าง ก่อนหัวทิ่มโครมเข้ากับเนินหิมะเตี้ย ๆ แล้วหยุดสงบนิ่งอยู่ตรงนั้น อาจเป็นความผิดพลาดของการติดต่อสื่อสาร ทำให้ Fairchild ลดระดับก่อนที่ควรจะเป็น แทนที่จะเป็นที่ราบชายฝั่งของประเทศชิลี เครื่องกลับร่อนต่ำในเทือกเขาแอนดีส ห่างจากปากปล่องภูเขาไฟ Tinguiririca ที่สูง 14,100 ฟุตเพียงไม่มาก เครื่องชนกับสันเขา ณ ความสูง 13,500 ฟุต ก่อนพุ่งลงมาสงบนิ่งกลางหุบอันกว้างใหญ่ที่ความสูง 11,500 ฟุตหรือเกือบ 4,000 เมตร รายล้อมด้วยสันเขาสูงตระหง่านรอบด้าน คล้ายตกลงมาในแอ่งที่ถูกปิดจากโลกภายนอกด้วยแนวกำแพงสีขาวกั้นครึ่งฟ้า ผลจากแรงกระแทกทำให้เก้าอี้บนเครื่องหลุดไปสุมกองรวมกันที่ด้านหน้าเครื่อง เลือดไหลปรี่เป็นสีแดงฉาน ผู้โดยสารบางคนเสียชีวิตทันที อีกหลายคนบาดเจ็บร้องครวญคราง นักเรียนหลายคนรอด แต่ตกใจจนช็อค ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ จนเวลาผ่านไปชั่วครู่ จึงเริ่มมีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงผู้คนตะโกนสอบถามกัน ก่อนบางคนเริ่มตะเกียกตะกายขึ้นมา นักเรียนวัยสิบเจ็ดสิบแปดที่เหลือรอด บ้างปีนป่ายออกไปข้างนอกเพื่อขอความช่วยเหลือ พวกเขาไม่พบอะไร ภายนอกเครื่องบินคือหิมะโปรยปรายจากฟากฟ้า แม้เป็นเวลาแค่บ่ายสามโมงครึ่ง แต่พายุหิมะพัดถล่มปกคลุมทั่วยอดเขา แสงจางลงจนเหมือนตอนค่ำ สุดท้ายคนกลุ่มนั้นต้องกลับเข้ามาอย่างผิดหวัง อีกความหวังคือนักบิน เมื่อนักเรียนบางคนปีนป่ายไปถึงหัวเครื่อง จึงพบว่าเหลือเพียงกัปตันที่รอด แต่อยู่ในอาการสาหัส มีเพียงคำพูด we passed Curico บอกถึงจุดเครื่องบินตกอย่างคร่าว ๆ พวกเขาพยายามเปิดวิทยุเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีอะไรทำงาน เพราะแบตเตอรี่อยู่ท้ายเครื่อง ซึ่งบัดนี้ปลิวหายไปไกลแล้ว นักเรียนพยายามลากกัปตันออกมา แต่เขาถูกหัวเครื่องที่บี้แบนทับไว้แน่น ท้ายสุด...กัปตันผู้ทนต่อความเจ็บไม่ไหว ร้องขอปืนพกเพื่อฆ่าตัวตาย แต่ไม่มีใครยอมให้ ตามความเชื่อของศาสนาที่ทุกคนนับถือสุดใจ พวกเขาไม่สามารถฆ่าตัวตายหรือมีส่วนร่วมในการกระทำดังกล่าว ... ดูหนังalive ตอนที่2 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คนจำนวนหนึ่ง... ต้องการมีชีวิตอยู่... แต่กลับมีชีวิตอยู่เหมือนคนที่ตายแล้ว ่คนอีกจำนวนหนึ่ง แม้จะมีชีวิตอยู่... แต่ก็อยู่อย่างคนไม่มีชีวิต ในขณะที่คนอีกจำนวนหนึ่ง แม้จะตายไปแล้ว แต่พวกเขาก็ตายด้วยใบหน้าของคนที่เคยมีชีวิต เพราะคนจำนวนนี้เคยมีชีวิตอยู่... อย่างคนที่มีชีวิต จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 30 มิ.ย. 52 16:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขียดๆ ปาดๆ จากคุณ : Cocopok - [ 30 มิ.ย. 52 16:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คืนแรกผ่านไปอย่างหนาวเหน็บ ที่หุ้มเบาะและเบาะถูกนำมาฉีกแบ่งกันพอเป็นเครื่องประทังหนาว พวกเขานำเก้าอี้หลายตัวไปสุมกันไว้ที่ท้ายเครื่อง เพื่อป้องหิมะปลิวเข้ามา Fairchild เป็นเครื่องบินลำตัวยาวแต่แคบ ตามพื้นส่วนใหญ่เต็มไปด้วยน๊อตและรอยฉีกขาด ไม่มีที่เหลือให้นอนราบ ทุกคนต้องนั่งหลับพิงกัน อาศัยไออุ่นของอีกฝ่าย เพื่อให้ค่ำคืนแรกบนเทือกเขาผ่านพ้นไป ท่ามกลางเสียงครวญครางของผู้ได้รับบาดเจ็บ โดยเฉพาะหญิงกลางคนผู้ถูกเก้าอี้พับลงมาทับขาทั้งสองข้าง ไม่สามารถดึงออกได้ เธอเสียสติร้องโหยหวนตลอดเวลายันเช้า ก่อนคอพับอ่อนไปด้วยฤทธิบาดแผล ภาพสุดท้ายที่ซูซานเห็น คือใบหน้าของพี่ชาย ก่อนทุกอย่างจะหมุนคว้าง เธอไม่ได้สติอีกเลย แม้จะรู้สึกตัว แต่บาดแผลแสนสาหัสจนอยู่ในภาวะช๊อค ทั้งหมดที่เธอพูดออกมาคือเสียงร่ำร้องไห้หาแม่ Mama Mama, it’s so cold, Let’s go away from here, Let’s go home ไม่มีใครตอบเธอ แม่เธอตายเสียแล้ว ตายตั้งแต่เครื่องพุ่งลงกระแทกกับพื้น พี่ชายของเธอ นันโด สลบหมดสติจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครบนเครื่องคิดว่าเขาจะรอดตาย ท้ายสุดซูแซนจึงตั้งต้นร้องเพลงที่แม่เธอเคยร้องกล่อมในสมัยเป็นเด็ก ทุกคนบนเครื่องแทบหัวใจสลาย เมื่อเห็นหญิงสาวผมทองนัยน์ตาสีดำเป็นประกาย เธอผู้สวยเหมือนนางฟ้า กำลังตายลงอย่างช้า ๆ โดยไม่มีใครในครอบครัวเหลือสักราย และตอนนั้นเองที่นันโดฟื้นขึ้นมา... ไม่มีใครตอบได้ ทำไมนันโดจึงฟื้น จากสภาพร่างกายที่เห็นภายนอก เขาไม่มีร่องรอยบาดแผลใด ยกเว้นรอยบวมใหญ่ที่หัว ทุกคนลงความเห็นว่ากะโหลกคงแตก จึงปล่อยเขานอนซุกในเครื่อง จนกว่าลมหายใจจะหมด แต่นันโดก็ฟื้น อาจเป็นความกรุณาของเบื้องบน พาให้นันโดกลับมาดูแลน้องสาวอีกครั้ง หลายวันต่อมา พี่ชายและน้องสาวต่างอยู่ในวงแขนของกันและกัน พูดคุยปลอบโยนด้วยเสียงกระซิบ ทุกคนต่างรอทีมช่วยเหลือ แต่ไม่มีแม้แต่เสียงแว่ว ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ใด ยกเว้นเสียงหวีดหวิวของพายุหิมะในกลางเดือนตุลาคม ช่วงแรกของฤดูหนาวที่โหดร้ายแห่งอเมริกาใต้ กลางดึกของคืนวันที่แปด หลังเครื่องบินตก ซูซานสิ้นใจอย่างสงบในวงแขนของนันโด... ดูหนังalive ตอนที่3 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "กัปตันผู้ทนต่อความเจ็บไม่ไหว ร้องขอปืนพกเพื่อฆ่าตัวตาย แต่ไม่มีใครยอมให้ ตามความเชื่อของศาสนาที่ทุกคนนับถือสุดใจ พวกเขาไม่สามารถฆ่าตัวตายหรือมีส่วนร่วมในการกระทำดังกล่าว ..." เป็นคริสเตียนเหมือนกัน แต่หลังๆเริ่มแปรสภาพไปแล้ว.. บางครั้งก็มีคำถามเกิดขึ้นว่า "พระเจ้าจะให้อภัยไหม หากการหยิบยื่นความตายให้ผู้อื่น เป็นการช่วยให้เขา(หรือเรา) พ้นทุกข์" จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 30 มิ.ย. 52 16:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สองสัปดาห์ผ่านไป ในบริเวณภูเขาไฟ Tinguiririca ที่ความสูง 11,500 ฟุต เครื่องบิน Fairchild จอดนิ่งสนิท ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาปกคลุมเกือบถึงหลังคา เครื่องบินลำนี้ถูกเช่ามาโดยทีมรักบี้ของนักเรียนโรงเรียน Christian Brother เพื่อเดินทางจาก Montevideo ประเทศอุรุกวัย ไปสู่ Santiago ประเทศชิลี เพื่อร่วมการแข่งรักบี้เชื่อมสัมพันธ์ของสองประเทศ แต่ประสบอุบัติเหตุระหว่างทาง จากสี่สิบห้าคน มีเพียงยี่สิบคนที่รอดชีวิตถึงตอนนี้ ความหวังที่จะได้รับการช่วยเหลือจากโลกภายนอกเริ่มริบหรี่ลง ตามกฏหมายระหว่างประเทศ เมื่อเกิดเหตุการณ์เครื่องบินตก ประเทศที่อยู่ในพื้นที่ต้องทำการหาติดต่อกันอย่างน้อย 10 วัน กองทัพอากาศชิลีทำเช่นนั้น แต่ด้วยพายุหิมะที่รุนแรง ทัศนวิสัยที่ย่ำแย่ ทำให้การค้นหาล่าช้าออกไปสี่ห้าวัน เมื่อเริ่มสำรวจทางอากาศอีกครั้ง หิมะตกทับถม Fairchild จนเกือบท่วมลำ เมื่อมองจากเบื้องบน เครื่องบินกลืนหายไปในโลกสีขาว การค้นหาจึงไม่ประสบความสำเร็จ ทั้งที่เครื่องบินตกอยู่ในพื้นที่ค้นหา เหล่าผู้รอดชีวิตเริ่มถกเถียงกัน ทุกคนอยากกลับบ้าน แต่จะกลับทางใด กลุ่มหนึ่งต้องการรออยู่ตรงนี้ จนกว่าจะมีความช่วยเหลือ อีกกลุ่มต้องการติดต่อกับโลกภายนอก โดยใช้วิทยุประจำเครื่องบิน แต่พวกเขาต้องหาแบตเตอรี่ให้เจอเสียก่อน แบตเตอรี่ดังกล่าวอยู่ในส่วนหางเครื่องที่หลุดออกไปในตอนแรก กลุ่มสุดท้ายมี Nando Parrado เป็นผู้นำ แม้เขาจะสูญเสียทั้งแม่และน้องสาว แต่นันโดยังมีพ่อรออยู่ในโลกเบื้องล่าง เขาคิดว่าจะเดินลงจากยอดเขาเพื่อไปขอความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะเป็นวิธีใดก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ทุกคนต้องเผชิญคืออาหาร เครื่องบินลำนี้แทบไม่มีเสบียง ยกเว้นขนมนิดหน่อยที่ติดมากับกระเป๋าเดินทาง พวกเขาไม่มีปัญหาเรื่องน้ำ ละลายหิมะกินได้ แต่กินหิมะอย่างเดียวไม่อิ่มแน่ ช็อคโกแล็ตที่พยายามแบ่งกันจนแต่ละวันได้กินแค่ชิ้นเท่าปลายนิ้ว กำลังจะหมดแล้ว ทุกคนอยู่ในสภาพขาดอาหาร แทบไม่มีแรงเหลือแม้จะขยับตัว ใครจะสามารถเดินฝ่าหิมะบนยอดเขาแอนดีสไปที่โน่นที่นี่ บนยอดเขาแห่งนี้ ไม่มีสีเขียว ไร้ต้นไม้หรือสรรพสัตว์ใด สองสิ่งที่มีคือหิมะกับก้อนหิน...กินไม่ได้ จนท้ายสุด เมื่อเสบียงกำลังจะหมด เด็กชายเหล่านั้นต่างหันไปดูสิ่งเดียวที่พอกิน สิ่งเดียวที่มีอยู่เกลื่อนรอบเครื่องบิน ที่พวกเขานำมารวมกันแล้วฝังไว้ = ศพ ! ยากแค่ไหนในการกินคน ยากแค่ไหนในการกินคนตาย และยากแค่ไหนในการกินคนตายดิบ ๆ เพราะพวกเขาไม่มีเชื้อเพลิงพอก่อไฟ อุปกรณ์ที่ใช้เป็นเพียงเศษกระจก แต่ในที่สุด เด็กชายคนแรกก็ตัดสินใจ นำเศษกระจกไปตัดชิ้นเนื้อออกมาเป็นเส้น ก่อนใส่ปาก อีกไม่นาน คนที่สองที่สามตามไป แม้ขัดกับทุกหลักความเชื่อ แต่พวกเขาจำเป็นต้องทำ หากอยากอยู่รอดกลับไปเห็นหน้าพ่อแม่อีกครั้ง มีบางคนทำไม่ได้ พยายามจะทน รอไว้โดยหวังว่าจะมีความช่วยเหลือ แต่หลายวันผ่านไป ไม่มีความช่วยเหลือใด ๆ อีกแล้ว ทุกคนจำเป็นต้องกิน พวกเขาเลือกศพของคนที่ไม่รู้จัก หั่นเนื้อเป็นชิ้นยาว นำมาตากแดดไว้บนหลังคาเครื่องบิน ด้วยอุณหภูมิที่เย็นจัด ทำให้ทุกศพอยู่ในสภาพแช่แข็ง ไม่เน่าเสียแม้แต่น้อย ดูหนังalive ตอนที่4 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มีอาหารย่อมมีแรง นันโดชักชวนเพื่อนอีกสองคน ออกเดินทางสำรวจเพื่อหาทางออก พวกเขายังไม่กล้าพอปีนขึ้นยอดเขาสูงชัน สิ่งที่ทำได้คือตระเวนไปในหุบหิมะ จนท้ายสุด พวกเขาเจอส่วนหางเครื่องบิน ตกอยู่ห่างออกไปหลายชั่วโมงเดินเท้า ศพผู้เสียชีวิตกองเรียงรายอยู่ตรงนั้น บ้างยังติดอยู่กับเก้าอี้ แต่ส่วนหางยังอยู่ในสภาพดี พร้อมแบตเตอรี่ที่ตามหามานาน แบตเตอรี่ขนาดใหญ่เกินไป ขนกลับไปเครื่องบินไม่ไหว พวกเขาจึงช่วยกันรื้อวิทยุ ลากมาที่ส่วนหาง ก่อนนำมาประกอบใหม่ พยายามทุกวิถีทางในการแก้ไขซ่อมแซม ท้ายสุด...ไร้หวัง วิทยุไม่ยอมทำงาน พวกเขาติดต่อกับโลกภายนอกไม่ได้ และมาถึงบ่ายวันหนึ่ง หิมะบนยอดเขาถล่ม ไหลลงมากระแทกเครื่องบิน ความตายสีขาวทะลักล้นกระแทกกระเป๋าที่ทำเป็นกำแพงกั้นขวางทางออก ทับถมจนเกือบเต็มลำ หลายคนรอดมาจากเหตุการณ์ครั้งนั้น แต่บางคนตาย ความหนาวเย็นที่เพิ่มขึ้นทุกที หิมะที่ตกหนักมากขึ้นและมากขึ้น ทำให้พวกเขารู้ว่ากำลังอยู่ในช่วงความเป็นความตาย เพิ่งถึงปีใหม่ ยังมีหน้าหนาวติดต่อกันไปอย่างน้อยเกือบสามเดือน พวกเขาไม่มีทางรอดบนยอดเขาในยามที่ความหนาวจัดมาเยือนแอนดีส ระหว่างนี้ พวกเขาเดินสำรวจจนเกือบรอบหุบเขาหิมะ พยายามมุ่งลงใต้ ตามทิศทางที่เชื่อว่าเป็นทางลงไปสู่พื้นล่าง แต่ทุกครั้งมีแต่ยอดเขาสูงชันกั้นขวางอยู่ ทุกครั้งต้องหันหลังกลับ แต่ครั้งนี้...ไม่ ดูหนังalive ตอนที่5 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นันโดรู้ดี เขาหันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว หากเขากลับ ย่อมไม่มีครั้งหน้า แม้จะโดนเพื่อนอีกสองรายที่ออกมาลุยร่วมกัน ทัดทานเพียงใด นันโดบอกไว้ เขาจะไม่กลับ แม้การเดินทางในสามวันแรก จะตะลุยผ่านหิมะขึ้นยอดเขาสูง เพื่อมองเห็นยอดเขาที่สูงกว่าอยู่เบื้องหน้าและต่อไป นันโดไม่สนใจแล้ว เขาขอให้เพื่อนรายหนึ่งเดินกลับไปเครื่องบิน เพื่อสงวนเสบียงไว้ให้มากขึ้น ก่อนพาเพื่อนอีกคนเดินตะลุยขึ้นสู่สันเขา พวกเขาค้างแรมบนยอดเขาสูงอีกสองคืน ก่อนพบธารหิมะที่ไหลเป็นร่อง นันโดตัดสินใจเดินตามเส้นทางสายนี้ พักแรมคืนที่ห้าและคืนที่หกระหว่างทาง ก่อนจะถึงวันนั้น วันที่เจ็ด วันที่เขาพบลำธารเป็นครั้งแรก พบน้ำจริง ๆ ที่ไม่ต้องละลายจากหิมะอีกแล้ว ... ลำธารคือความหวัง แม้เสบียงหมดแล้ว แต่นันโดกับเพื่อนถอยไม่ได้ ยิ่งลำธารขยายขนาดใหญ่เท่าใด ยิ่งหมายถึงเขาลงไปใกล้เชิงเขามากขึ้น ทั้งคู่ฝ่าอันตรายข้ามลำธารมาอีกฟาก ก่อนพบว่าพวกเขาตัดสินใจผิด ต้องข้ามกลับไปอีกครั้ง ด้วยอุณหภูมิน้ำเกือบเยือกแข็ง นันโดและเพื่อนลำบากแสนสาหัส คืนที่แปดและคืนที่เก้า คือการพักแรมข้ามลำธาร และความหวังก็เกิดขึ้น ยามเมื่อนันโดเจอวัวตัวหนึ่งอยู่ในทุ่งหญ้า มีวัวย่อมมีคน พวกเขาทำสำเร็จแล้ว หลังจากการเดินทางฝ่าอันตราย ทะลวงเทือกเขาแอนดีสในฤดูหนาว ด้วยเสื้อผ้าขาดวิ่นและเสบียงที่มีเพียงเศษเนื้อคน เด็กหนุ่มทั้งคู่ทำในสิ่งที่นักปีนเขาผู้เชี่ยวชาญพร้อมอุปกรณ์ครบชุดยังไม่กล้า พวกเขาชนะแอนดีส !!! วันที่สิบ นันโดเจอคน พวกเขามาถึงหมู่บ้าน Los Maitenes ทุกคนในหมู่บ้านตื่นเต้น ข่าวของเครื่องบินตกโด่งดังไปทั่วอเมริกาใต้ นอกจากทีมกู้ภัยของรัฐบาล พ่อแม่ของเด็ก ๆ ยังรวมกลุ่มกัน ผลัดกันมาตามค้นหาในเขตเทือกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช้ทุกวิธีการ ทั้งวิทยาศาสตร์จนถึงการปรึกษาคนทรงและผู้มีพลังจิตในยุโรป แม้คนอื่นจะบอกว่า ไม่มีทางที่จะมีใครรอดอยู่บนแอนดีสในฤดูหนาวได้เกินสี่ห้าวัน แต่พ่อคนแม่คนไม่ทิ้งความหวัง ห้าวันสิบวันหนึ่งเดือนสองเดือน หลายคนจัดงานศพให้ลูกโดยไม่มีแม้แต่กระดูก แต่บางคนไม่ พ่อคนหนึ่งลาออกจากงาน ออกมาเดินท่อม ๆ ตะลุยไปในทุกหมู่บ้านเชิงเขาแถวนั้น สืบเสาะเรื่องราวว่า มีใครพบหลักฐานใดบ้างไหม เขาไป ๆๆ และไป จนทุกหมู่บ้านร่ำลือถึง “ไอ้ผีบ้าที่ตามหาลูก!" ดูหนังalive ตอนที่6 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 16:44:59 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไอ้ผีบ้าคนนั้นกลับมาเป็นพ่อคนอีกครั้ง ยามเมื่อนันโดลงมาถึงหมู่บ้าน เขาไม่พักผ่อน แต่กลับขึ้นไปเฮลิคอปเตอร์ทันที เพื่อบินด่วนขึ้นไปบนยอดเขา เครื่องเอียงซ้ายขวาแทบตกกระแทกพื้น ด้วยความสูงทำให้อากาศเบาบางจนยากบังคับเครื่องได้ แต่นักบินไม่สนใจ หากเด็ก ๆ ทนได้และรอดได้ เขาต้องไปให้ถึง ภาพที่ประทับใจสุด และจะติดอยู่ในความทรงจำของเด็กทุกคนตลอดชีวิต คือภาพของนันโดโผล่ออกมาจากประตูเฮลิคอปเตอร์ มือหนึ่งชูรองเท้าไว้ รองเท้าที่แม่เขาจะซื้อไปฝากหลาน รองเท้าสีแดงคู่นั้นถูกจับแยกเป็นสองข้าง หนึ่งไปกับนันโด อีกหนึ่งถูกผูกห้อยไว้กับเครื่องบิน ด้วยคำมั่นสัญญา รองเท้าทั้งสองข้างจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง สิบสัปดาห์บนยอดเขาสูง สิบสัปดาห์ของการอยู่รอด ของการกระทำที่ไม่มีมนุษย์ผู้ใดกล้าคิด ของการยืดหยัดท่ามกลางสถานการณ์ที่หมดแล้วทุกสิ่ง ไม่มีที่ใดไร้ความหวัง นันโดบอกกับเพื่อนของเขาเช่นนั้น และนันโดบอกกับคนทั้งโลกเช่นนั้น ด้วยหวังเดียวที่เขามี นันโดทำให้ 16 ชีวิตรอดกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่ได้ .... ดูหนังalive ตอนที่7 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้าวลืม..โทษทีครับ จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดูหนังalive ตอนที่8 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ดูหนังalive ตอนที่9 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดูหนังalive ตอนที่10 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ดูหนังalive ตอนที่11 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ดูหนังalive ตอนที่12 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 16:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เอ่อ...หาตอนจบไม่เจอครับ.. ท้ายนี้  ..ขอให้เพื่อนๆที่กำลังท้อแท้กับชีวิต  เมื่อได้อ่านเรื่องราวนี้แล้ว  ขอให้มีกำลังใจต่อสู้ชีวิตต่อไป   ขอมีให้ความหวัง  แล้วปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นกับคุณ.... แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 17:36:41 จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง - [ 30 มิ.ย. 52 17:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เคยดูเมื่อตอนเด็กๆ ไม่ต่ำกว่า 5 รอบครับ สนุกมากเรื่องนี้ จากคุณ : Time & Trust - [ 30 มิ.ย. 52 17:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เคยเช่ามาดูแระก็หนุกดี จากคุณ : iamnid - [ 30 มิ.ย. 52 17:46:22 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เอ่อ...... นึกไปแล้ว กินข้าวมะลงเลยอ่า >< จากคุณ : handghost - [ 30 มิ.ย. 52 17:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ยังไม่เคยดูแฮะ มีผีมั้ย เค้ากลัวผี >,< จากคุณ : ฟินจัง - [ 30 มิ.ย. 52 22:34:31 ]