ผมเป็นอาจารย์ฝ่ายกิจการนักศึกษาครับ
ภาระงานอย่างหนึ่งก็คือสัมภาษณ์นักศึกษาที่มาขอทุนการศึกษาจากเงินรายได้ของคณะ เพื่อพิจารณาว่าสมควรได้รับทุนหรือไม่ ควรได้ทุนมากน้อยแค่ไหน
น่าตกใจที่นักศึกษาปีนี้มีความลำบากค่อนข้างมากที่มาขอทุนเมื่อเทียบกับปีที่แล้ว บางคนพ่อแม่ตกงาน บางคนที่บ้านติดหนี้เป็นล้าน บางคน พ่อแม่โดนฟ้องล้มละลาย บางคนต้องหาเงินส่งเสียตนเอง ทุกคนต่างมีปัญหาเป็นของตนเอง...
วันนี้ ผมได้สัมภาษณ์ทุนนศ.หญิงปีหนึ่งคนหนึ่ง เป็นเด็กที่ดูเรียบร้อย ผิวคล้ำ หน้าตาบ่งบอกว่าเป็นเด็กต่างจังหวัด เรื่องราวของเด็กคนนี้น่าสนใจมากจึงเอามาเล่าให้ฟังครับ
นักศึกษาคนนี้มีครอบครัวเล็กๆเพียงตัวเธอ แม่ และพี่ชาย ส่วนพ่อนั้นแยกทางไป ไม่มีการติดต่อ ไม่มีการส่งเสียเลี้ยงดู ผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดจึงเป็นพี่ชาย ซึ่งเป็นลูกจ้างของอู่ซ่อมรถเล็กๆและประกอบอาชีพวินมอเตอร์ไซด์เพื่อหารายได้เพิ่ม
พี่ชายผู้มีรายได้ 400 บาทต่อวันต้องหาเลี้ยงครอบครัว จ่ายค่าเช่าบ้านเดือนละสองพัน เลี้ยงดูแม่ที่เจ็บออดๆแอดๆไม่ได้ทำงานและอยู่บ้านเฉยๆ รวมถึงออกค่าใช้จ่ายส่งเสียให้น้องเรียนเภสัช คิดดูแล้วอย่างไรก็ไม่มีทางพอ
แล้วนักศึกษาทำอย่างไร? นักศึกษาคนนี้จึงต้องกู้เงินเรียน (กองทุนกยศ.) ทำงานพิเศษเพื่อหารายได้เพิ่ม หยิบยืมเงินจากญาติห่างๆเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งตอนแรกเข้า เรื่องการเป็นอยู่ในมหาวิทยาลัยนั้นโชคดีที่อยู่หอพักกับเพื่อนเก่าที่มีผู้ปกครองใจดีให้อยู่ด้วยกันโดยเด็กสาวไม่ต้องแชร์ค่าห้อง
จากข้อมูลการซักประวัติอย่างละเอียดก็เพียงพอที่จะทำให้ผมและอาจารย์ท่านอื่นประเมินถึงความยากลำบากของนักศึกษาได้มากเพียงพอ นักศึกษาคนนี้ตอบคำถามได้ดี ดูซื่อตรงและจริงใจ แต่เนื่องจากเราอยากได้ข้อมูลให้มากที่สุดจึงถามนักศึกษาไปว่า
"นอกจากเรื่องการศึกษาของเราแล้ว ที่บ้านยังมีค่าใช้จ่ายอะไรที่เป็นภาระอีกไหม"
นักศึกษานิ่งไปอึดใจ แล้วก็ตอบเสียงอ่อยๆออกมาว่า
"แมวค่ะ"
เป็นคำตอบที่ช่างเรียบง่ายและคาดไม่ถึง นศ.จึงขยายเพิ่มเติมว่า แม่ของเธอเป็นคนใจบุญ ชอบเก็บแมวมาเลี้ยง ตัวเธอเองก็เตือน ห้ามแม่บ่อยๆ อยากให้แม่เข้าใจว่าแค่นี้เราก็ลำบากกันมากพอแล้ว แม่ไม่น่าจะเพิ่มรายจ่ายอะไรอีก...
พอเล่าจบ นักศึกษาก็เริ่มต้นร้องไห้
ผมนึกภาพจินตนาการออกในทันที ผมนึกถึงแม่ของนักศึกษาที่เป็นผู้หญิงวัยกลางคน ไม่มีสามี อยู่บ้านคนเดียวและอยากหาสัตว์เลี้ยงแก้เหงา เด็กคนนี้เป็นเหมือนกองทรายที่กำลังถล่มลงมาด้วยเม็ดทรายเพียงเม็ดเดียว ปัญหาทุกอย่างที่สะสมมาตลอดนั้นมันแสนจะหนักหนาสากรรจ์ เรื่องเล็กๆน้อยๆเพียงเรื่องแมวเหมือนเม็ดทรายเล็กๆ จุดประเด็นให้ร้องไห้ได้ง่ายดาย...
--------------------------------------------------
ในชีวิตของเราก็ไม่ต่างกัน เราทุกคนต่างเป็นกองทรายที่พังทลายได้ง่ายดายด้วยเม็ดทรายหนึ่งเม็ด ปัญหาทุกอย่างที่สะสมมาในชีวิตมันมากมายเหลือเกิน เรื่องเล็กๆน้อยๆบางอย่างเข้ามาสะกิดใจ เราก็พร้อมจะเสียน้ำตา...
ยาวหน่อยนะครับ ขี้เกียจอ่านกันหรือเปล่าเนี่ย แค่อยากแชร์ประสบการณ์น่ะ
จากคุณ :
Cryptomnesia 
- [
2 ก.ค. 52 21:53:09
]
เรื่องเล็กๆที่ทำให้เสียน้ำตา
