PANTIP.COM : X8047554 ผมรู้สึกไปเองหรือป่าวตั้งแต่ 19/09/49 เมกาให้ความสำคัญเราน้อยลงทั้งด้านอาวุธ เศรษฐกิจ การทหาร การเมือง [วิทยาศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 10

"ในกรณีประเทศไทยซึ่งเป็นประเทศเล็ก เราก็ควรจะเข้าใจบทบาทของเรา ว่าเราไม่มีสิทธิที่จะเป็น "ตำรวจโลก" หรือแม้แต่จะผสมโรงเป็น "ตำรวจโลก" ไปกับสหรัฐอเมริกา เที่ยวไปกดดันประเทศอื่น เพราะเราไม่มีพลังอำนาจอะไรที่จะไปกระทำการเช่นนั้นได้ น่าจะเป็นเรื่องของมหาอำนาจที่ประกอบกันเป็นคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ"

-----------------------------------------------------------------------------

รัฐ-ปัจเจกชน-สิทธิมนุษยชน

คอลัมน์ คนเดินตรอก
โดย วีรพงษ์ รามางกูร
ประชาชาติธุรกิจ
วันที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2548
ปีที่ 29 ฉบับที่ 3708 (2908)

ความขัดแย้งทางความคิดในเรื่องรัฐกับปัจเจกชนมีนานแล้ว ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 เมื่อมีสงครามระหว่างรัฐต่างๆ ในยุโรป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเยอรมนี เมื่อรัฐต่างๆ ที่นับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก กับรัฐที่นับถือศาสนาคริสต์นิกายโปรเตสแตนต์ ทำสงครามกันไปกันมากว่า 30 ปี พวกสแกนดิเนเวียก็เข้าช่วยเหลือรัฐที่นับถือนิกายโปรเตสแตนต์ พวกสเปน โปรตุเกส และฝรั่งเศส ก็เข้าช่วยเหลือพวกที่นับถือนิกายคาทอลิก ไม่มีใครแพ้ ไม่มีใครชนะ ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมากหลายสิบล้านคน

สงครามสิ้นสุดลงในปี ค.ศ.1648 ด้วยการลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพแห่งเวสต์ฟาเลีย หรือ "Peace of Westphalia" ยอมรับอำนาจอธิปไตย และบูรณภาพแห่งดินแดนซึ่งกันและกันทั่วทั้งยุโรป ทุกรัฐมีอำนาจอธิปไตยเหนือดินแดนและประชาชนของตนอย่างสมบูรณ์ ผู้ใดจะละเมิดมิได้

รัฐอธิปไตยมีอำนาจเด็ดขาดในการปฏิบัติต่อประชาชนของตน ประชาชนทุกหมู่เหล่า ไม่ว่าเชื้อชาติใด ภาษาใด ต้องปฏิบัติตามคำสั่ง กฎหมาย ระเบียบแบบแผนที่ "รัฐ" หรือ องค์อธิปัตย์เป็นผู้กำหนด แม้กระทั่งการนับถือลัทธิศาสนา ดังภาษิตกฎหมายระหว่างประเทศสมัยนั้น ภาษาลาตินว่า "cyjus regio ejus religio" แปลเป็นภาษาไทยว่า "ศาสนาในรัฐใดก็เป็นของรัฐนั้น" ประชาชนที่อยู่ในรัฐที่ถือศาสนาใดต้องนับถือศาสนานั้น หรือผู้ปกครองถือศาสนาใด ประชาชนก็ต้องถือศาสนานั้น เพราะผู้ปกครองคือ "รัฐ" ดังที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 เคยตรัสว่า "รัฐนั้นคือฉัน" หรือ L"etat, c"est moi" ถ้าใครไม่ชอบใจก็อพยพไปอยู่เสียที่อื่น ความคับแค้นใจของประชาชนจึงมีมาก

การต่อสู้ระหว่าง "ประชาชน" กับ "รัฐ" จึงเกิดขึ้นด้วยความคิดเรื่อง "ปัจเจกชนนิยม" ความคิดต่อต้าน "รัฐ" ที่ว่า รัฐควรมีหน้าที่ให้การคุ้มครองจากการที่จะถูกข้าศึกรุกราน ปกครองให้การคุ้มครองในชีวิตและทรัพย์สินจากโจรผู้ร้าย ดูแลให้ทุกคนปฏิบัติตามสัญญาค้าขายระหว่างกันก็ควรจะเพียงพอ เพื่อให้กิจกรรมทางเศรษฐกิจ การทำมาค้าขายดำเนินไปได้เท่านั้น ส่วนใครจะเชื่ออย่างไร นับถือศาสนาใด ตราบใดที่ไม่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยของสังคมก็ควรมีสิทธิที่จะทำได้ เลือกได้ ซึ่งก็เป็นความคิดสุดโต่งไปอีกทางหนึ่ง

ในสังคมแองโก-แซกซอน หรือพวกเชื้อสายอังกฤษ การต่อสู้ระหว่างความคิดเรื่องขอบเขตของ "อำนาจรัฐ" และสิทธิเสรีภาพของปัจเจกชนเข้มข้นมาก จนมีภาษิตของพวกอังกฤษว่า "บ้านคือปราสาทของฉัน" ใครจะมารบกวนความเป็นส่วนตัวไม่ได้ แม้กระทั่ง "รัฐ"

การเกิดขึ้นของอเมริกาส่วนหนึ่งก็คือ การหนี "อำนาจรัฐ" จากอังกฤษและประเทศอื่นๆ มาตั้งรกรากอยู่ในที่แห่งใหม่เพื่อจะได้มีเสรีภาพในการถือศาสนา ความคิดเรื่อง "ปัจเจกชน" จึงเฟื่องฟูอย่างมากในสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นผู้รับมรดกตกทอดมาจากยุโรป โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากอังกฤษ

ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1 การละเมิดอำนาจระหว่างรัฐต่อรัฐเกิดขึ้นอีก แต่คราวนี้เป็นเรื่องการไม่เคารพต่อบูรณภาพของดินแดนระหว่างกันในยุโรป โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างรัฐใหญ่กับรัฐเล็ก

เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 1 สิ้นสุดลง ประธานาธิบดี วูดโรว์ วิลสัน แห่งสหรัฐอเมริกา ผู้ชนะสงครามก็ประกาศยืนยันหลักการที่ว่า "รัฐอธิปไตยทุกรัฐไม่ว่ารัฐใหญ่หรือรัฐเล็ก ย่อมได้รับการเคารพต่ออธิปไตย และบูรณภาพแห่งดินแดนเสมอกัน ผู้ใดจะละเมิดมิได้" ซึ่งเป็นหลักการของสันนิบาตประชาชาติ การก้าวก่ายแทรกแซงกิจการของรัฐอื่น ถือว่ากระทำผิดกฎหมายระหว่างประเทศ

หลักการดังกล่าวได้รับการยอมรับมาเรื่อย จนกระทั่งนาซีฉีกสนธิสัญญาแวร์ซายส์ และทำการรุกรานประเทศอื่น และที่สำคัญคือการเข่นฆ่าพลเมืองเยอรมนีเชื้อสายยิวเป็นจำนวนมากกว่า 6 ล้านคน

เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ฝ่ายพันธมิตรได้จัดตั้งศาลขึ้นพิจารณาความผิดของผู้นำนาซี ที่เมืองนูเรมเบอร์ก "Nueremberg" โดยระดมนักกฎหมายมือดีจากทั่วโลกมาพิจารณาเอาผิดนาซี

ผู้นำนาซีต่างก็ปฏิเสธความผิด โดยอ้างว่าทำตามคำสั่งอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ ซึ่งเป็นผู้ปกครองสูงสุดหรือ "องค์อธิปัตย์" ของ "รัฐอธิปไตย" การปฏิบัติต่อประชาชนของตนของ "รัฐ" ย่อมไม่ผิดตามหลักการของสนธิสัญญาสันติภาพแห่งเวสต์ฟาเลีย

ในที่สุดคณะผู้พิพากษาจึงตัดสินว่า แม้แต่องค์อธิปัตย์หรือผู้ปกครองของรัฐอธิปไตย ก็ไม่สามารถทำการเข่นฆ่า ทรมานหรือกระทำการอย่างอื่นอันเป็นการละเมิด "สิทธิมนุษยชน" ประชาชนของตนได้ และถือว่าการกระทำเช่นนั้นกับประชาชนของตนเองเป็นความผิดตามกฎหมายระหว่างประเทศ คำว่า "สิทธิมนุษยชน" จึงเกิดขึ้นตั้งแต่นั้นมา และเป็นหลักการสำคัญขององค์การสหประชาชาติด้วย นอกเหนือจากหลักการเคารพต่ออธิปไตยและบูรณภาพแห่งดินแดนของรัฐอธิปไตย ซึ่งเป็นหลักการที่ถูกต้องเป็นที่ยอมรับกันทั่วไป

เมื่อมีการจัดตั้งองค์การสหประชาชาติแล้ว ก็ควรจะถือเป็นหลักว่า ผู้ดูแลหรือ "ตำรวจโลก" ที่จะตรวจสอบและบังคับให้ประเทศต่างๆ เคารพต่อ "สิทธิมนุษยชน" ของประชาชนของตนเองก็คือองค์การสหประชาชาติ เหมือน กับดูแลมิให้ประเทศใดถูกละเมิดอธิปไตย หรือบูรณภาพแห่งดินแดนโดยประเทศอื่น

แต่ในทางปฏิบัติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคสงครามเย็น มติของคณะมนตรีความมั่นคงที่เกี่ยวกับสองเรื่องนี้ไม่ค่อยจะผ่านได้ เพราะมหาอำนาจที่แบ่งแยกเป็นสองขั้วต่างก็ใช้อำนาจยับยั้งอยู่เสมอ แล้วแต่ว่าผู้ถูกกล่าวหาเป็นพันธมิตรของใคร หลายครั้งอเมริกาจึงกลายเป็น "ตำรวจโลก" ไปโดยปริยาย โดยผ่านสหประชาชาติบ้าง ไม่ผ่านบ้าง

ในยุคหลังสงครามเย็น สหรัฐอเมริกาก็ยังเป็นผู้ยืนยันหลักการนี้อีก ดังสุนทรพจน์ของประธานาธิบดีบิลล์ คลินตัน ที่สหประชาชาติ เมื่อวันที่ 6 กันยายน ปี ค.ศ.2000 ว่า "ทุกวันนี้ แม้ว่าสงครามระหว่างชาติต่างๆ จะน้อยลง แต่สงครามระหว่างกันในชาติที่มีความแตกต่างทางเชื้อชาติ ศาสนามีมากขึ้น ในระหว่าง 10 ปีที่แล้วมามีผู้คนล้มตายถึง 5 ล้านคน เราจึงต้องช่วยกันปกป้องประชาชน นอกเหนือจากปกป้องดินแดนในทุกวิถีทางไม่ว่าทางการทูต การลงโทษ หรือแม้แต่การใช้กำลังร่วมกันเข้าบังคับ"

หลักการนี้แม้ว่าจะถูกต้อง แต่ความอ่อนแอของสหประชาชาติที่จะดำเนินการ รวมทั้งสิทธิยับยั้งของมหาอำนาจในคณะมนตรีความมั่นคง หากมีกรณีเกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกาเองดังเช่นกรณีที่เมืองเวคโก ที่ทางการสหรัฐเข้าปราบปรามผู้คนที่ท้าทายอำนาจรัฐ มีผู้คนล้มตายไปเกือบ 80 คน ก็ไม่มีใครกล้ายกเรื่องขึ้นว่ากล่าวว่าสหรัฐละเมิด "สิทธิมนุษยชน" ของตนหรือไม่

ในกรณีรัฐบาลยูโกสลาเวียโดยชาวเซิฟซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ที่นับถือศาสนาคริสต์ละเมิดสิทธิมนุษยชน โดยการเข่นฆ่าชาวบาสเนียและโครเอเชียอย่างแจ้งชัด สมาชิกถาวรในคณะมนตรีความมั่นคง ก็ไม่สู้เต็มใจจะรับผิดชอบค่าใช้จ่าย เมื่อมีการใช้กองกำลังสหประชาชาติ สหรัฐอเมริกาก็เลยต้องทำหน้าที่ "ตำรวจโลก" ในนามของสหประชาชาติต่อไปเหมือนยุคสงครามเย็น แทนที่สหประชาชาติจะเป็นหลัก

เมื่อสหรัฐอเมริกาต้องทำหน้าที่ "ตำรวจโลก" แม้บางครั้งจะทำในนามของสหประชาชาติก็ตาม ก็เป็นของธรรมดาที่สหรัฐเลือกทำตามผลประโยชน์ทางการเมืองและเศรษฐกิจของตนเอง และบางครั้งก็ทำตามกระแสความคิดของคนในอเมริกาเอง ทั้งที่การเข้าไปดำเนินการลงโทษหรือกำลังบังคับตามวาทะของประธานาธิบดี คลินตัน นั้น เป็นการละเมิดอธิปไตยและบูรณภาพของดินแดนประเทศอื่น ควรต้องทำอย่างถูกต้องตามกฎหมายระหว่างประเทศคือผ่านสหประชาชาติ

หลายครั้งสหรัฐอเมริกาก็เลือกปฏิบัติ เช่น กรณีเขมรแดงเข่นฆ่าประชาชนของตนเอง สหรัฐก็นิ่งเฉย แต่กลับสนับสนุนเขมรแดงผ่านประเทศพันธมิตรของตน เพราะเขมรแดงต่อต้านเวียดนาม แต่ในกรณีอิรัก มติเข้าแทรกแซงใช้กำลังบังคับรัฐบาลฮุสเซน ไม่ผ่านคณะมนตรีความมั่นคง สหรัฐก็เลือกเข้าไปแทรกแซงเอง

ในกรณีประเทศไทยซึ่งเป็นประเทศเล็ก เราก็ควรจะเข้าใจบทบาทของเรา ว่าเราไม่มีสิทธิที่จะเป็น "ตำรวจโลก" หรือแม้แต่จะผสมโรงเป็น "ตำรวจโลก" ไปกับสหรัฐอเมริกา เที่ยวไปกดดันประเทศอื่น เพราะเราไม่มีพลังอำนาจอะไรที่จะไปกระทำการเช่นนั้นได้ น่าจะเป็นเรื่องของมหาอำนาจที่ประกอบกันเป็นคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ

แม้แต่สหประชาชาติก็ทำอะไรไม่ได้ กลายเป็นเรื่องของ "ตำรวจโลก" ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามผลประโยชน์ทางการเมือง เศรษฐกิจ และกระแสความคิดของประชาชนของเขาเป็นหลัก ซึ่งไม่น่าจะสอดคล้องกับผลประโยชน์ทางการเมือง เศรษฐกิจ และกระแสความคิดอ่านของประชาชนในบ้านเรา เราจะผสมโรงก็ต่อเมื่อสอดคล้องกับผลประโยชน์ที่แท้จริงของเราเท่านั้น

เราต้องคอยระวังอย่าให้ต่างชาติรวมถึงสหประชาชาติใช้เหตุผลเรื่อง "สิทธิมนุษยชน" มาเป็นข้ออ้างที่จะเข้ามาแทรกแซงละเมิดอธิปไตยและบูรณภาพแห่งดินแดนของเรา

การผดุงไว้ซึ่ง "อำนาจรัฐ" ไม่ให้อ่อนแอหรือถูกท้าทายเป็นสิ่งที่จะต้องทำ เพื่อรักษาไว้ซึ่งอธิปไตยและดินแดน เพราะเป็นหน้าที่ที่สำคัญที่สุดของรัฐบาลในอันที่จะทำการคุ้มครองให้ราษฎรมีความมั่นคงในชีวิต ร่างกาย จิตใจ และทรัพย์สิน แต่ในขณะเดียวกันการปกปักษ์พิทักษ์ "สิทธิมนุษยชน" ก็ต้องทำ มิฉะนั้น ก็จะเป็นจุดอ่อนที่สหประชาชาติและต่างชาติใช้เป็นข้ออ้าง ที่จะเข้ามาแทรกแซงอธิปไตยของเรา ซึ่งก็เป็นเรื่องไม่ง่ายสำหรับประเทศเล็ก ที่อำนาจรัฐยังไม่เข้มแข็งพอ

การรักษาความสมดุลระหว่างสองเรื่องนี้ เป็นเรื่องค่อนข้างยาก และเปลี่ยนแปลงเสมอตามกาลเวลา ตามการเมืองระหว่างประเทศ และกระแสความคิดของประชาชนในประเทศและรัฐบาลประเทศมหาอำนาจ

เท่าที่ผ่านมาประเทศของเราทำได้ดีตลอดมา

http://www.nidambe11.net/ekonomiz/2005q3/article2005july25p1.htm

จากคุณ : แยงกี้ - [ 5 ก.ค. 52 14:01:18 A:118.172.23.121 X: TicketID:219728 ]

ความคิดเห็นที่ 11

ทำไมผมจึงอพยพจากสหรัฐอเมริกา

ข้อเขียนนี้สรุปจากหนังสือชื่อ “Why I Left America” เขียนโดยคุณจอห์น อาร์โนน ชาวอเมริกันผิวขาวซึ่งย้ายมาอาศัยอยู่ในประเทศไทยได้ 9 ปีแล้ว คุณจอห์น มีภรรยาชาวไทยและมีลูก 3 คน เมื่อยังอยู่ในสหรัฐฯ เขาเคยทำงานกับหนังสือพิมพ์ขนาดใหญ่ 2 บริษัท และเคยทำธุรกิจส่วนตัวด้วย

สหรัฐอเมริกา

1. ตำนานเรื่องความฉลาดเฉลียวของคนอเมริกัน : คน อเมริกันส่วนใหญ่คือชาวยุโรป แต่เมื่อพวกเขากลายเป็นคนอเมริกันพวกเขาชอบคุยโม้ว่าพวกเขาช่างเป็นกลุ่มคน ที่มีความเฉลียวฉลาดเป็นเลิศ โดยมักใช้ความสำเร็จทางเศรษฐกิจเป็นข้ออ้าง และยังอวดอ้างชัยชนะในสงครามโลกครั้งที่ 2 ด้วย ทั้งๆ ที่ความสำเร็จทั้งปวงของสหรัฐฯ เกิดจากผืนแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ที่กว้างใหญ่ และมีทรัพยากรที่เหลือเฟือ นอกจากนั้นสหรัฐฯ ยังได้สมองที่ปราชญ์เปรื่องของนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมันที่นำไปจากยุโรปยุค หลังสงครามโลกด้วย อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จเป็นบ่อเกิดของความยะโสโอหัง ในระยะ 50 ปีที่ผ่านมา พวกเขาทำตัวราวกับว่าความรุ่งเรืองทั้งหลายเป็นสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมาเอง ผมไม่สามารถอยู่ร่วมกับคนที่ไม่มีเหตุผลและไม่ตระหนักในความเป็นจริงได้

2. ชาวอเมริกันคือพวกที่กล้าประกาศว่าผู้คนในประเทศอื่นนั้น ถ้าไม่ล้าหลังก็ป่าเถื่อน : คนอเมริกันส่วนใหญ่ถูก “ครอบงำ” ให้เชื่อว่าพวกเขาคือกลุ่มชนเดียวที่มี “อารยธรรม” และ “เสรีภาพ” อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้คนที่ป่าเถื่อนและล้าหลังอพยพไปอยู่สหรัฐฯ พวกเขาต่างถูกคาดหวังว่าพวกเขาจะเปลี่ยนภาพลักษณ์ ประเพณี คุณค่า ความชอบและความไม่ชอบในทันทีที่เหยียบแผ่นดินสหรัฐฯ แต่ข้อเท็จจริงก็คือ สหรัฐฯ ไม่ใช่ “หม้อหลอม” (melting pot) หรือสวรรค์ของชนกลุ่มน้อยอย่างแน่นอน โรงเรียนและมหาวิทยาลัยต้องลดมาตรฐานการศึกษาลงเพื่อรองรับลูกหลานของผู้ อพยพต่างเชื้อชาติและผิวพรรณ ในที่สุด “เด็กเก่ง” ก็เกิดความเบื่อหน่ายและต้องเสียสละให้กับ “ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน” และเมื่อเด็กจากครอบครัวชั้นกลางถูกจัดให้อยู่ในชั้นเดียวกับเด็กจากสลัม เด็กกลุ่มแรกย่อมถูกข่มขู่คุกคามและต้องอยู่กับความกลัวในทุกวันที่ผ่านไป และเมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่พวกเขาก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกับเมื่อตอนเด็ก สำหรับ “คนดำ” ที่รักดี มีการศึกษาและมุ่งหาความสำเร็จ พวกเขาจะถูกกดดันโดยทั้งคนผิวขาวที่ไม่ชอบคนดำและคนดำที่ “ไม่มุ่งดี” สหรัฐฯ กำลังตกต่ำทั้งในด้านการกำหนดเป้าหมาย คุณค่าและการจัดลำดับความสำคัญ เนื่องจากคุณภาพของคนกลุ่มน้อยภายในประเทศและที่อพยพมาใหม่เรื่อยๆ

หมายเหตุ :ในปัจจุบัน สหรัฐฯ มีผู้หลบหนีเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมายถึง 11 ล้านคน

3. เงินเป็นใหญ่ : คนอเมริกันทุกคนตะเกียกตะกายอย่างหนักเพื่อ “เงิน” ผมมีปัญหากับพวกเขาเพราะพวกเขาไม่รู้จักคำว่า “พอ” และพวกเขาพยายามใช้บ้านของเขาเป็นที่แสดงฐานะรวมทั้งการให้ลูกๆ ของพวกเขาอยู่ในแฟชั่นที่ล่าสุด

สหรัฐฯ เปลี่ยนแปลงไปมากในระหว่าง 50 ปีที่ผ่านมา สิ่งที่แพร่ระบาดไปทั่วคือการที่ทุกคนต้องการเป็นเศรษฐีเงินล้านภายในเวลา เพียง 2-3 ปีหลังจากเรียนจบ และนั่นเป็นสิ่งที่น่าเศร้าสำหรับประเทศของผมเพราะไม่มีคำว่า “เกียรติยศ” อีกต่อไป บริษัทจำนวนมากต่างมุ่งกำไรระยะสั้นให้มากที่สุดและเลิก แล้วไปเปิดใหม่เพื่อหลอกลูกค้า “โง่” ใหม่ ระบบของสหรัฐฯ ซึ่งกระตุ้นให้เกิด “ความไม่ซื่อสัตย์” กำลังมุ่งไปสู่ความพินาศ ไม่ว่าจะเกิดจากการพังทลายทางเศรษฐกิจ สงครามทางเชื้อชาติหรือปัญหายาเสพติด มันต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ใน 10-20 ปีข้างหน้เ และผมเลือกที่จะไม่อยู่รอดูความพินาศที่จะเกิดขึ้นหรือรอเป็นเหยื่อใน เหตุการณ์นั้น

4. บริโภคนิยม : หลัง สงครามโลกครั้งที่ 2 ผู้หญิงอเมริกันเริ่มออกทำงานนอกบ้านและยังเป็นเช่นนั้นในปัจจุบัน ระบบบัตรเครดิตทำให้พวกเธอใช้จ่ายสูงกว่ารายได้ถึง 2 เท่า หนี้สินพอกพูนขึ้น การทะเลาะเบาะแว้งในครอบครัวกลายเป็นสิ่งปกติและตามมาด้วยการหย่าร้าง การโฆษณาสินค้าทุกหนทุกแห่งโดยเฉพาะทางโทรทัศน์พุ่งเป้าไปยังผู้ที่การวิจัย ระบุว่าเป็นผู้ที่ “ใจอ่อนที่สุด” คือผู้หญิงและเด็ก แม่คือผู้ที่ไม่สามารถปฏิเสธลูกได้ และเด็กคือเป้าหมายที่กระตุ้นได้ง่ายที่สุด แม้ผู้หญิงเองก็เป็นนักจับจ่ายโดยธรรมชาติอยู่แล้ว เมื่อภรรยาหรือลูกต้องการซื้อของ สิ่งที่บิดาทำได้คือ การหนีไปหมกตัวดูรายการกีฬาอยู่หน้าโทรทัศน์ ลัทธิบริโภคนิยมเป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับ ทั้งๆ ที่เป็นเหตุการณ์ที่เป็นจริง คนอเมริกันโดยทั่วไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยได้เพราะเขาเกิดมาในแผ่นดินที่มี ทรัพยากรมากมาย ผมกล้าพนันว่าถ้าเขาไปเกิดในอัฟกานิสถาน พวกเขาจะไม่มีแม้แต่รถจักรยานยนต์

หมายเหตุ : สหรัฐฯ มีประชากรเพียง 4.7% ของโลกแต่บริโภคทรัพยากรถึงร้อยละ 40 ของโลก (ในประเทศไม่พอก็ไปเอาจากที่อื่น) บริโภคพลังงานร้อยละ 30 เด็กอเมริกันบริโภค “ของเล่น” ร้อยละ 45 ของการผลิตทั้งหมดในโลก และในแต่ละปีเด็กอเมริกันแต่ละคนได้ “ของเล่น” เพิ่มเฉลี่ยคนละ 70 ชิ้น

สหรัฐฯ ใช้เงินโฆษณาสินค้ามากที่สุดในโลก โดยใช้เงินถึงปีละ 214,000 ล้านดอลลาร์หรือร้อยละ 50 ของการโฆษณาทั้งโลก และจากจำนวนเงินดังกล่าว 12,000 ล้านดอลลาร์เป็นการโฆษณาที่พุ่งเป้าไปยังเด็ก ด้วยเหตุนี้ เมื่อเด็กอเมริกันมีอายุ 12 ปี เขาก็เห็นโฆษณามาแล้ว 200,000 ครั้ง และกลายเป็นนักบริโภคเต็มตัวเมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่

5. วัฒนธรรมโกหก : คนส่วนใหญ่ไม่พูดในสิ่งที่เขาต้องการจะพูด และไม่พูดในสิ่งที่เป็นความจริงแต่จะพูดในสิ่งที่ทำให้เขาเป็นที่นิยม และนั่นทำให้คนจำนวนมากอึดอัดและถูกกดดันจนต้องหันไปหายาเสพติด เข้ารับการบำบัดทางจิตหรือฆ่าตัวตาย ผู้หญิง คนกลุ่มน้อยและพวกรักร่วมเพศต่างสนับสนุนผู้ที่พูดในสิ่งพวกเขาต้องการจะฟัง อดีตประธานาธิบดี บิลล์ คลินตัน เป็นตัวอย่างที่ดีของ “ยอดนักโกหก” เขาหนีทหารสูบกัญชา ล่าผู้หญิงแล้วก็โกหกหน้าตายจนได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดี

หมายเหตุ : อดีต ประธานาธิบดีอเมริกันอย่างน้อย 6 คนถูกจับได้ว่าโกหกประชาชน รวมทั้งนายริชาร์ด นิกสัน แต่นายจอร์จ บุช (ลูก) น่าจะได้ตำแหน่ง “จอมโกหก” เพราะเขาหลอกลวงชาวอเมริกันและชาวโลกว่าอิรักมีอาวุธทำลายร้ายแรงเพื่อใช้ เป็นข้ออ้างสำหรับการ “ปล้น” น้ำมันของอิรัก และทำให้ชาวอิรักเสียชีวิตนับแสนคน

6. คนอเมริกันไม่ชอบซึ่งกันและกัน : การ ที่เป็นเช่นนั้นถ้าไม่ใช่ความแตกต่างทางด้านเชื้อชาติซึ่งมีหลากหลายก็เป็น เพราะความแตกต่างด้านชนชั้น และถ้าไม่ใช่ทั้งสองเรื่องดังกล่าวก็เป็นเรื่องของความอิจฉาริษยา (เพราะลัทธิปัจเจกนิยมซึ่งส่งเสริมการเป็น “ตัวกู ของกู”??)

7. รัฐบาลอเมริกัน : รัฐบาล สหรัฐฯ เป็นรัฐบาลที่ต้องการออกกฎหมายครอบคลุมทุกจังหวะชีวิตของชาวอเมริกัน พวกเขาต้องการปกป้องประชาชนมากจนกลายเป็นการ “ปล้นเสรีภาพ” ไปอย่างน่าเสียดาย ทั้งวันคนอเมริกันต้องคอยหลีกเลี่ยงการจะทำผิดกฎหมายในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง และต้องจ่ายค่าปรับ เป้าหมายที่แท้จริงของรัฐบาลคือเงินและรายได้ ตัวอย่างภาษีที่คนอเมริกันต้องเสียมีดังนี้ :

*ภาษีรายได้ให้มลรัฐและรัฐบาลกลาง

* ภาษีทรัพย์สิน

* ภาษีมรดก

* ภาษีการค้า

* ภาษีสินค้าฟุ่มเฟือย

* ภาษีรถยนต์ เรือ เครื่องบิน จักรยานยนต์ สัตว์เลี้ยงและธุรกิจอื่นๆ

* ภาษีเทศบาล ภาษีสินค้าคงคลัง ภาษีเงินเดือน ภาษีรายได้ของบริษัท เงินสมทบโครงการเกษียณอายุ ฯลฯ

นอกจากนี้ เมื่อคนอเมริกันต้องการบริการจากหน่วยราชการก็ต้องเสียค่าธรรมเนียมด้วย ทุกอย่างต้องใช้เงินไม่ว่าจะเป็นรถพยาบาลฉุกเฉิน การตรวจสอบอาคาร ค่าปรับ ฯลฯ

8. ระบบราชการ : หน่วย ราชการทั่วโลกมีสิ่งที่เหมือนๆ กันคือมีกำลังคนมากเกินไปและมีประสิทธิภาพต่ำ ไม่ว่าเราจะมีปัญหาใดๆ เขามักไม่สามารถช่วยได้และเรื่องมักเงียบหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ เป้าหมายของเจ้าหน้าที่ของรัฐมักมีอย่างเดียวกันคือ “การเลื่อนตำแหน่ง” ไม่ใช่การให้บริการ เจ้าหน้าที่รัฐเป็นกลุ่มคนที่มีการสื่อสารทางเดียว พวกเขาชอบใช้อินเทอร์เน็ต แฟกซ์ และคอมพิวเตอร์เพราะพวกเขาสามารถปฏิเสธได้ว่าพวกเขาไม่ได้รับการขอบริการ หรือการร้องทุกข์ พวกเขาต่างแย่งชิงห้องทำงานและกระถางไม้ประดับเพื่อแสดงฐานะและความสำคัญของ ตนเอง

9. ธุรกิจและบริษัท : ครั้ง หนึ่งในสหรัฐฯ เด็กๆ เคยถูกสอนให้เป็นคนยุติธรรมในการแข่งขันกีฬา การทำธุรกิจและในการดำรงชีวิต แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปในระยะ 50 ปีที่แล้ว ในปัจจุบันศาลเต็มไปด้วยคดีความและการฟ้องร้อง ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา คนอเมริกันงุนงงกับระบบญี่ปุ่นซึ่งทำงานได้ดีกว่าระบบอเมริกัน คำอธิบายก็คือระบบญี่ปุ่นเป็นระบบที่ “ไร้เมตตา” เกือบจะเท่าของสหรัฐฯ แต่การดำเนินการของระบบญี่ปุ่นนั้นตั้งอยู่บนพื้นฐานของความ “ซื่อสัตย์และการให้เกียรติ” ผู้บริหารมีเกียรติยศในการปกป้องพนักงานและพนักงานก็มีเกียรติยศในการทำงาน ให้ดีที่สุด ในสหรัฐฯ ผู้บริหารและพนักงานต่างก็ไม่สนใจซึ่งกันและกัน ไม่มีการปกป้องและความจงรักภักดี ไม่มีการให้เกียรติซึ่งกันและกัน ความสัมพันธ์ที่มีคือการเอาเปรียบ การข่มขืนซึ่งกันและกันรวมทั้งการติดสินบน ผู้ที่เอาเปรียบได้คือผู้ชนะ สำหรับผู้บริหารที่ละโมบ การเล่นการเมือง การข่มขืนพนักงานและผู้ถือหุ้นต่างเป็นสิ่งปกติ

หมายเหตุ : กลุ่ม ธุรกิจได้เข้าควบคุมนักการเมืองรวมทั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ตั้งแต่หลังสงครามกลางเมือง กลุ่มธุรกิจให้เงินนักการเมืองใช้ในการหาเสียง เมื่อได้ตำแหน่งแล้วนักการเมืองก็ออกกฎหมายให้ประโยชน์ต่อกลุ่มธุรกิจและให้ เงินอุดหนุนทั้งบริษัทการเกษตรและอื่นๆ เป็นเงินปีละแสนๆ ล้านดอลลาร์

จากคุณ : แยงกี้ - [ 5 ก.ค. 52 14:04:41 A:118.172.23.121 X: TicketID:219728 ]