ความคิดเห็นที่ 1 หลักการให้กำลังใจ เเนวเดียวกับพวกหมอดูครับ เน้นเเง่บวก ต่อผู้รับฟัง จิตเเพทย์ รักษา จิตเรา เเต่หมอดู รักษา เงินของเรา... จากคุณ : palovema เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 52 23:24:18

ความคิดเห็นที่ 2 จากประสบการณ์ตรง จิตแพทย์ คือ คนจ่ายยาให้เราเฉยๆค่ะ เค้าพยายามพูดให้เราดีขึ้น แต่ลงท้ายก็เหมือนเดิม เราพบว่า Xanax ไม่ช่วยอะไร เราเเค่หายปวดหัว แล้วก็นอนหลับไป แต่พอตื่น ปัญหามันไม่จบ เหมือนกับเราพยายามเอาพลาสเตอร์ปิดแผล ทั้งที่ลืมบ่งหนองออกก่อน คนที่ช่วยเราจริงๆตอนนั้น คือ 1. เพื่อนสนิท ที่เีราระบายทุกอย่างให้ฟัง 2. คนในบ้านที่เราพูดให้ฟังในบางเรื่องที่เราต้องการความช่วยเหลือ 3. นิสิตที่สอน ที่เีรามองหน้าเค้า เเล้วฮึดต่อไป เอาเข้าจริง เราเลยไม่ได้ใช้ยาที่หมอสั่งให้เลยแฮะ หุหุหุหุ จากคุณ : คนภูธรGO ONนครบาล เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 52 23:42:58

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องเข้าใจรูปแบบงานที่เค้ากำหนดกรอบมาครับ ในโรงพยาบาลที่คนต่อคิวแน่นเอี๊ยดนี่ผมรู้สึกว่าจิตแพทย์จะคุยกับคนป่วยนานที่สุดแล้ว การรักษาปัญหาทางจิตหรือโรคจิตเวชมีหลายรูปแบบ บางรูปแบบก็เป็นปัญหาทางด้านจิตใจ สภาพแวดล้อม ที่ใช้ยาไม่หาย การทำจิตบำบัด พฤติกรรมบำบัด ก็จะตามมา แต่ว่าจะมีจิตแพทย์ที่ส่งเรามาถึงจุดนี้ได้มั้ย ก็แล้วแต่ที่ครับ แต่ การจ่ายยาก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องไม่มีประโยชน์ ในเมื่อโรคจิตเวชหลายกหลากเกิดจากปัจจัยทางกายภาพ พยาธิสภาพในสมอง ต้องดูด้วยว่าเราไปหาหมอเพราะสาเหตุอะไรครับ ผมไปเพราะผมป่วยด้วยโรคจิตเวช ได้ยามา ผมก็พอใจ เพราะผมซื้อยาเองไม่ได้  ยาสำคัญต่อโรคจิตเวชมากๆครับ แต่จากประสบการณ์ส่วนตัว ในยามที่ยังวินิจฉัยโรคอยู่ หรือยามมีปัญหามาก หมอก็ยังรักษาตามขั้นตอน ไม่เร่ง ไม่ลัด ให้คำปรึกษาทางจิตวิทยาพอสมควร จากคุณ : atheist เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 52 00:27:13

ความคิดเห็นที่ 4   การบำบัดจิตที่ดีที่สุดเกิดจากการทำเองภายในครับ มันก็คือการเจริญสตินั้นเองครับ เป็นสากลด้วย แต่ต้องไม่เอาความคิดเรื่องศาสนาแบบเทวนิยม หรืออะไรเทือกนั้นมาครอบนะครับ เอาคำว่าวิปัสสนาออก แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 52 00:33:09 จากคุณ : bhattee เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 52 00:30:16

ความคิดเห็นที่ 5 ตั้งใจมีกำแพง ไปพบก็เท่านั้น เอาเหอะ.... จากคุณ : ไฟแดงลิซึม เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 52 00:53:28

ความคิดเห็นที่ 6 ขอพูดแต่ในส่วนของนักจิตวิทยา และผู้ให้การปรึกษานะครับ ในส่วนของจิตแพทย์นี้ผมมีความรุ้ไม่พอที่จะกล่าวอะไรได้ คนเราต่างกันครับ ปัญหาแบบเดียวกันของแต่ละคนก็อาจมีที่มาไม่เหมือนกัน ดังนั้น วิธีการแก้ปัญหาที่เกิดกับแต่ละท่านย่อมไม่เหมือนกัน ผู้ใหญ่บางท่านเคยเจอปัญหาเดียวกันแล้วใช้วิธีแก้ปัญหาแบบหนึ่งแล้วได้ผล ส่วนผู้ใหญ่อีกท่าน เคยใช้วิธีการการอีกแบบแล้วได้ผล ถ้าเกิดผู้ที่ประสบปัญหาไปขอคำปรึกษาจากผู้ใหญ่ทั้งสองท่านก็จะได้รับคำแนะนำถึงวิธีการแก้ปัญหามา 2 แบบ แล้ววิธีการไหนที่เหมาะกับเขาครับ ? หรือมันอาจจะมีวิธีที่ 3 วิธ๊ที่ 4 หรือ 5 ที่น่าจะเหมาะกับเขามากกว่า เหมาะกับเขาในที่นี้คือ เหมาะกับสภาพแวดล้อมรอบตัวเขา (บุคคล เงื่อนไขสถานการณ์) และเหมาะกับบุคลิกภาพของเขา อีกทั้งบางทีปัญหานั้น Client เอง มีข้อเท็จจริงบางประการที่ต้องการปกปิดไม่ให้ผู้ใดทราบ เช่น ปัญหาทางเพศ ยาเสพติด เขาก็ไม่มีทางไหนที่เขาจะวิ่งไปหาได้ ไปปรึกษาได้ เพราะไม่มีข้อตกลงทางด้านวิชาชีพในการรักษาความลับ หรือปัญหาบางอย่างเป็นปัญหาซ้อนปัญหาที่เจ้าตัวเองยังไม่ทราบข้อเท็จจริงทั้งหมดด้วยซ้ำ เช่น พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ครอบครัว --> ลูกติดยา --> ขาดเรียน --> คุณแม่เครียด แล้วคุณแม่เลยไปขอคำปรึกษา หากผู้ที่ให้คำปรึกษาบอกว่าให้ดุด่าลูกซะบ้าง (ด้วยประสบการณ์ในอดีต) คุณแม่กลับไปดุลูก สถานการณ์อาจจะเลยเถิดไปกันใหญ่ บ่อยครั้งด้วยซ้ำครับ ที่ Client (เรียกรวมผู้รับการปรึกษา ผู้รับการบำบัด) ต้องการเพียงแค่คนที่จะมารับฟังความคับข้องใจของเขา หรือเพียงแค่อยากระบายความอึดอัดในใจเท่านั้น แต่หลาย ๆ ครั้งคนในกลุ่มนี้กลับเผชิญกับสถานการณ์ที่ผู้รับฟังเขาแสดงท่าทีประเมิน (ทั้งทางบวกและลบ จะนำไปสู่การประเมินปัญหาโดยมีอคติได้) หรือแทรกแซงการพูดด้วยการแนะนำต่าง ๆ นานา หรือแม้แต่การช่วยวิเคราะห์สาเหตุของปัญหา ซึ่งไม่เป็นที่ต้องการของเขา ผู้ที่มีความทุกข์บางคนก็ถึงกับยุติการพูดคุยไปเอง และความคับข้องใจนั้นก็ยังคงอยู่ ดังนั้นผู้ให้การปรึกษา จิตแพทย์ หรือนักจิตวิทยา -- 1 -- ถ้าหากมีการชี้นำถึงวิธีการแก้ไขปัญหาให้กับ Client แล้ว จะแน่ใจได้อย่างไรว่า วิธีการนั้นจะเป็นวิธีการแก้ไขที่เหมาะสมกับปัญหาที่เจ้าตัวเผชิญอยู่ หรือวิธีการนั้นจะนำไปสู่การแก้ไขที่ลุล่วงได้ หรือวิธีการนั้นจะปราศจากอคติ 100% หรือจะแน่ใจได้อย่างไรว่า วิธีการแก้ไขปัญหาที่แนะนำไปนั้นจะเข้าถึงรากเหง้าของปัญหาที่แท้จริง วิธีการแก้ปัญหานั้นไม่ยากครับ แต่การเข้าถึงต้นตอที่แท้จริงของปัญหานั้น รวมถึงการยอมรับปัญหา และความรับผิดชอบของตัวนั้น เป็นเรื่องที่ยากกว่ากันเยอะ ตามตัวอย่างเด็กติดยาที่ยกมาแล้ว ถ้ามองปัญหาเพียงเพาะหน้า อาจมีการโฟกัสไปที่ตัวเด็กเลยวิธีแก้อาจจะออกมาเป็นการส่งเด็กเข้าสถานบำบัดอย่างเดียว พอบำบัดเสร็จ เด็กกลับมาเผชิญปัญหา (ของเขา) แบบเดิม คือพ่อแม่ไม่ใส่ใจ ในไม่ช้าเขาก็จะหวนกลับไปหาปัญหาเดิมครับ แต่หากเรามีการพดคุยกับ Client เพื่อสาวลึกถึงข้อเท็จจริง (ปัญหายาเสพติดมักจะต้องถึงระดับ Family Therapy) อย่างกรณีนี้รากเหง้าเกิดจากการที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ลูก ส่งผลให้ลูกรู้สึกขาดความอบอุ่น ขาดคนที่จะมาคอยให้คำแนะนำเขา เขาเลยวิ่งเข้าหากลุ่มเพื่อน บังเอิญโชคร้าย เจอเพื่อนไม่ดี เลยถูกพาเข้าวงการ ถ้าเป็นเช่นนี้แล้ว พอจะทราบวิธีการแก้ปัญหาไหมครับ ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ครับ ... ไม่ยากเลย คือ พ่อแม่ก็ควรให้เวลากับลูกมากขึ้น เพื่อรับฟังในสิ่งที่เขาต้องการสื่อสาร เพื่อแสดงความรัก ให้ความอบอุ่น เป็นที่พึ่งให้เขา สำหรับคุณลูกก็ส่งตัวเข้ารับการรักษาในสถานบำบัด  พยายามตัดโอกาสที่เด็กจะได้ไปเผชิญกับสภาพแวดล้อมเดิม ๆ อีก  ท่านก็รู้ ผมก็รู้ ดังนั้นถ้า Client ตระหนักได้ถึงปัญหาข้อนี้แล้ว มันก็ไม่ยากเกินสติปัญญาของ Clint ท่านนั้นหรอกครับ แต่ยากตรงที่เราจะเข้าถึงรากเหง้าของปัญหานี้ได้อย่างไร และพอเห็นความยากอีกประการไหมครับ ความยากอีกประการคือ การยอมรับปัญหา !!! ลูกติดยาเพราะพ่อแม่ เป็นอะไรที่สะเทือนใจนะครับ และมันยอมรับได้ยาก ถ้าพ่อแม่ไม่ยอมรับ(ผิดชอบ) ก็จะไม่นำไปสู่การรับผิดชอบต่อการดำเนินการแก้ปัญหาทำนองว่า " ไม่ ชั้นไม่ผิด ลูกติดยา ลูกนั่นแหละที่ผิด " แล้วอะไรเล่าครับที่จะนำไปสู๋การรับผิดชอบ หรือ Commitment คำตอบคือ การที่ผู้ให้คำปรึกษา ไม่ทำอะไรที่เป็นการชี้นำ ไม่ว่าจะเป็นการระบุถึงต้นตอปัญหา หรือการระบุถึงวิธีการแก้ปัญหา ยิ่งอย่างกรณีนี้แล้ว คุณพ่อคุณแม่จะรู้สึกเหมือนถูกกล่าวหาเลยทีเดียวครับ ทำนองว่าโดนผู้ให้คำปรึกษาชี้หน้าแล้วพูดว่า "ลูกติดยาเพราะพวกคุณ" อะไรแบบนั้นเลยทีเดียว พอจะเห็นหรือยังครับ ว่าการไม่ชี้นำ ไม่แสดงท่าทีประเมินมีความสำคัญขนาดไหน -- 2 -- เหนื่อยแล้วแฮะครับ ข้อนี้ขอพิมพ์น้อย ๆ ละกัน  การไม่ชี้นำ การไม่เเสดงท่าทีประเมิน รวมทั้งมาตรฐานจรรยาบรรณวิชาชีพ จะนำไปสู่บรรยาการศที่เอื้อต่อการเปิดเผยข้อมูลให้มากที่สุด และการได้ข้อมูลมากที่สุด ก็จะเอื้อให้ Client เอง เกิดความเข้าใจต่อปัญหาได้มากขึ้น และเอื้อให้ผู้ให้บริการเองทำงานได้ง่ายขึ้นเยอะครับ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 52 03:07:31 จากคุณ : Capo เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 52 03:04:23

ความคิดเห็นที่ 7 เคยดูแลคนป่วยที่เป็นโรคซึมเศร้าไหมครับ ผมไม่ใช่หมอ ไม่ใช่นักจิตวิทยา แต่เพราะการศึุกษาเรื่องพวกนี้ ทำให้ผมดูแลคน ๆ นึงจนเกือบจะหายเป็นปกติได้ เหนื่อยมาก ๆ ต้องพยามยามเข้าใจจิตใจเขาให้ได้ รับรู้ปัญหา แล้วจัดการแก้ไข หาทางออก จากคุณ : division by zero เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 52 08:39:48

ความคิดเห็นที่ 8   ยามทุกข์ใจ เราต้องการแค่คนสักคน รับฟังได้ และช่วงผ่อนเราได้ แม้เค้าช่วยอะไรไม่มาก แต่แค่ให้ระบายความอัดอั้นตรงนั้น ออกไปได้ และพูดแนะแนวทางได้ แค่นี้เราพอใจ และปิติยินดีในใจมากแล้ว แต่คน ๆ นั้น กลับไม่ใช่จิตแพทย์อ่ะ สำหรับเรา เราว่า ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว ก็ ขอเป็นนักจิตวิทยาบำบัด ยา มันได้ระดับนึง แต่แก้ให้เราไม่หมด กินไป ก็ซึมกะทือ ไป "อยากจะบอกใครสักคน" จากคุณ : กุ๊กไก่ไม่ขันมาหาฉันจะกระต๊าก เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 52 11:09:12 A:114.128.49.245 X: TicketID:191399

ความคิดเห็นที่ 9 พูดตรง ๆ ว่าแทบไม่ช่วย ไปพบครั้งแรก ช่วยได้ ครั้งต่อ ๆ มา เริ่มจับทางหมอได้ คนเรารู้ว่าคนที่คุยอยู่ด้วยไม่จริงใจ เขาก็ไม่เปิดใจให้ เรื่องมันก็มีแค่นี้เอง... จากคุณ : คนสีฟ้า (Wadoiji) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 52 02:14:10