ความคิดเห็นที่ 1 ปฐมบทแห่งความขัดแย้ง ในปี 1881 นักวิทยาศาสตร์ชื่อ อัลเบิร์ต ไมเคิลสัน ได้ออกแบบการทดลองเพื่อ พิสูจน์ว่าอีเทอร์มีอยู่จริงหรือไม่ โดยใช้หลักการแทรกสอดของแสงจากแหล่ง กำเนิดอาพันธ์ เมื่อเคลื่อนที่ผ่านตัวกลางที่ชื่อว่าอีเทอร์ที่ความเร็วสัมพัทธ์ต่างๆกัน ผลการทดลองที่ได้เป็นที่น่าแปลกใจมาก เพราะไม่พบหลักฐานที่แสดงความ แปรปรวนของอัตราเร็วแสงกับทิศทางเลย อัตราเร็วแสงมีค่าเดียวกันในทุกทิศทาง และทุกฤดูกาล และในปี 1887ไมเคิลสันยังได้ปรับปรุงเครื่องมือทดลองร่วมกับ เอ็ดเวิร์ด มอร์ลีย์ ซึ่งผลการทดลองที่ได้ มีความแม่นยำขึ้นและตอกย้ำผลการทดลองในครั้งแรก จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:54:02

ความคิดเห็นที่ 2 ปฏิกิริยาของนักฟิสิกส์ส่วนใหญ่ต่อผลการทดลองของไมเคิลสันและมอร์ลีย์ ค่อนข้างไปทางไม่เชื่อถือ เนื่องจากการทดลองที่ละเอียดอ่อน ความผิดพลาด เล็กน้อยอาจส่งผลต่อผลการทดลองอย่างมาก หลังจากปี 1890 นักฟิสิกส์ชั้นนำหลายท่านได้ศึกษากระบวนการทดลองของไมเคิลสัน และมอร์ลีย์ สรุปว่าผลการทดลองที่ได้มีความน่าเชื่อถือสูงอย่างยิ่ง และ จอร์จ เอฟ ฟิตซ์เจอรัลด์ ให้แนวคิดเกี่ยวกับผลการทดลองว่า ความยาวตามทิศทางการเคลื่อนที่มีค่าลดลง อวกาศที่สัมบูรณ์ของนิวตันอาจมีปัญหา และเช่นกันเฮนดริค ลอเรนทซ์ สนับสนุน แนวคิดนี้ และยังร่วมกับอองรี ปวงกาเร, โจเซฟ ลาร์เมอร์ ทบทวนกฏแม้เหล็กไฟฟ้าใหม่ และจากการศึกษาอย่างลึกซึ้ง ลอเรนทซ์, ปวงกาเร และลาร์เมอร์ เชื่อว่า นอกจาก การหดตัวตามทิศทางการเคลื่อนที่แล้ว เวลาของผู้ที่เคลื่อนที่ยังจะถูกหน่วงอีกด้วย ซึ่งจะทำลายมโนทัศน์ของเวลาที่สัมบูรณ์ และอวกาศที่สัมบูรณ์ของนิวตัน แต่อุปสรรคของทั้งสามคือ ยังไม่มีเครื่องมือที่สามารถตรวจจับความเปลี่ยนแปลง เล็กน้อยเหล่านั้นได้ ทำให้ยังไม่มีนักฟิสิกส์คนใดปักใจเชื่อได้ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:56:10

ความคิดเห็นที่ 3 กำเนิดฟิสิกส์สมัยใหม่ วันที่ 30 มิถุนายน 1905 ได้มีการตีพิมพ์บทความหนึ่งในวารสาร แอนนาเลน แด ฟิสิก ในชื่อว่า พลศาสตร์ไฟฟ้าของวัตถุเคลื่อนที่ เขียนโดยผู้เชี่ยวชาญเทคนิคระดับสาม แห่งสำนักงานสิทธิบัตรสวิส "อัลเบิร์ต ไอนสไตน์" บทความที่มีชื่อเรื่องไม่น่าสนใจ เท่าใดนัก กลับเป็นการนำเสนอพื้นฐานใหม่ของวิชาฟิสิกส์ทั้งหมด และรู้จักกัน ในภายหลังในชื่อว่า "ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ" โดยตั้งอยู่บนพื้นฐานใหม่ 2 ข้อคือ -หลักความสัมบูรณ์ของแสง โดยความเร็วแสงมีค่าสัมบูรณ์เดียวกันในทุกทิศทาง และไม่ขึ้นกับทิศทางการเคลื่อนที่ของผู้วัดโดยสมบูรณ์ -หลักสัมพัทธภาพ โดยที่ทุกสถานะการเคลื่อนที่กฏฟิสิกส์จะครอบคลุมทุก สถานะด้วยรากฐานเดียวกัน จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:57:33

ความคิดเห็นที่ 4 จากการคำนวนโดยทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษนี้ อีเทอร์ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป กรอบอ้างอิงทุกๆจุด มีความเท่าเทียมกัน เมื่อความเร็วแสงเป็นสิ่งสัมบูรณ์ กรอบอ้างอิงที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่สัมพัทธ์กัน จะเกิดปรากฏการณ์แปลกประหลาดขึ้นโดย -เวลาของกรอบอ้างอิงหนึ่งจะยืดออก เมื่อเทียบกับอีกกรอบอ้างอิงหนึ่ง -ความยาวของกรอบอ้างอิงหนึ่งจะหดสั้นลงตามทิศทางการเคลื่อนที่ที่สัมพัทธ์กัน -มวลของวัตถุที่เคลื่อนที่ในกรอบอ้างอิงหนึ่ง จะเพิ่มขึ้นตามความเร็วที่เพิ่มขึ้น จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:58:37

ความคิดเห็นที่ 5 ผลงานของไอนสไตน์มีผู้ที่สนใจและโต้แย้งอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากวิทยาการในสมัยนั้น ยังไม่อาจตรวจวัดความแตกต่างเล็กน้อยเหล่านั้นได้ จนกระทั่งในปี 1922 เลขาธิการสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดนได้ส่งโทรเลขถึง ไอนสไตน์ว่าเขาได้รับรางวัลโนเบล แต่ได้จากหัวข้อ ปรากฏการณ์โฟโต้อิเลคทริค (เป็นปรากฏการณ์ที่แสดงให้เห็นว่าแสงประพฤติตัวเป็นอนุภาค เมื่อแสงตกกระทบ ลงบนแผ่นโลหะ จะสามารถชนให้อิเลคตรอนที่ผิวโลหะกระเด็นออกมาได้ โดยพลังงานของอิเลคตรอนที่ได้ไม่ขึ้นกับความเข้มแสง หากแต่ขึ้นกับความถี่) ความขัดแย้งต่อทฤษฎีสัมพัทธภาพสิ้นสุดลงเมื่อปี 1930 เมื่อวิทยาศาสตร์มีเครื่องมือ ที่แม่นยำพอที่จะวัดผลจากการทำนายโดยทฤษฎีได้และปัจจุบัน ผลจากการทำนายโ ดยทฤษฎีสัมพัทธภาพได้ถูกนำมาประยุกต์ใช้ในการสร้างประโยชน์นานับประการ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 52 00:00:22 จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:59:57

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อปี 1905หลังจากที่ ไอนสไตน์ได้ตีพิมพ์ผลงานลงในวารสารโดยแสดงให้เห็นว่า เวลา และอวกาศเป็นสิ่งที่สัมพัทธ์ แม้ว่างานของเขาจะประสพความสำเร็จอย่างสูงแต่ไอนสไตน์ มิได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น ฟิสิกส์ของนิวตันยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายความโน้มถ่วง ได้อย่างถูกต้องแม่นยำนัก เนื่องจาก "การเลื่อนเพอริฮีเลียนของดาวพุธ" ไม่สามารถ อธิบายได้ด้วยกฏของนิวตัน และทฤษฎีสัมพัทธภาพ(พิเศษ)ของเขา ก็สามารถใช้ได้ดี เมื่อตัดผลกระทบจากแรงโน้มถ่วงออกไป จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:01:42

ความคิดเห็นที่ 7 ในปี 1907 ไอนสไตน์เริ่มค้นหากฏแรงโน้มถ่วงที่ถูกต้อง โดยใช้แนวคิดเดียวกับ ทฤษฎีสัมพัทธภาพ(พิเศษ) โดยให้ทุกๆกรอบอ้างอิงที่กำลังตกอย่างอิสระ มีความสมมูลกับกรอบอ้างอิงเฉื่อยในเอกภพที่ไม่มีความโน้มถ่วง (หมายความว่าในขณะที่คุณกำลังตกอย่างอิสระภายใต้แรงโน้มถ่วง คุณจะรู้สึกถึงสภาพไร้แรงโน้มถ่วง : ตัวอย่างการจำลองสภาพไร้น้ำหนัก โดยปล่อยให้เครื่องบินตกอย่างอิสระภายใต้ความโน้มถ่วง) หลังจากที่ไอนสไตน์ค้นพบหลักความสมมูล ไอนสไตน์ก็ได้พยากรณ์ ถึงการยืดเวลาเพราะแรงโน้มถ่วง (แรงโน้มถ่วงสูง เวลาจะเดินช้ากว่าที่ๆแรงโน้ม ถ่วงต่ำกว่า) แต่หลังจากนั้น งานของไอนสไตน์เกี่ยวกับแรงโน้มถ่วง กลับไม่ก้าวหน้าขึ้น จึงได้พักงานเกี่ยวกับความโน้มถ่วง หันไปสนใจงานที่เล็กลงไปในอะตอมแทน จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:04:15

ความคิดเห็นที่ 8 กาลอวกาศรวมเป็นหนึ่ง หนึ่งปีถัดมา เดือนกันยายน 1908 เฮอร์มานน์ มินโกวสกี้ (เป็นอาจาร์ยสอนคณิตศาสตร์ที่สถาบัน ETH ซึ่งเคยด่าไอนสไตน์ว่าเป็นหมาจอมขี้เกียจ) ได้ค้นพบและแสดงให้เห็นว่า เวลาและอวกาศ หลอมรวมกันเข้าเป็น กาลอวกาศที่สัมบูรณ์ แต่เป็นที่น่าเสียดายมินโกวสกี้เสียชีวิตก่อนวัยอันควรด้วยโรคไส้ติ่งอักเสบเมื่อปี1909 แต่ผลงานของมินโกวสกี้ได้ถูกนำไปประยุกต์ใช้โดยไอนสไตน์ในการหลอมรวม แรงโน้มถ่วงเข้ากับสัมพัทธภาพพิเศษในภายหลัง จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:05:05

ความคิดเห็นที่ 9 ในปี 1911 ไอนสไตน์กลับมาสนใจงานด้านความโน้มถ่วงอีกครั้ง คราวนี้ไอนสไตน์เริ่มต้นจากการศึกษาแรงโน้มถ่วงกระแสน้ำ ทำไมน้ำถึงขึ้นลง2ครั้งในหนึ่งวัน ทั้งๆที่มีพระจันทร์เพียงดวงเดียว ถ้าหากเราเขียนแรงที่กระทำกับกระแสน้ำบนโลกด้วยกลศาสตร์ของนิวตัน จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:05:51

ความคิดเห็นที่ 10 แต่สำหรับไอนสไตน์ โลกที่ตกอยู่ภายใต้แรงโน้มถ่วงของดวงจันทร์อย่างอิสระ จะมีความสมมูลกันของกรอบอ้างอิงเฉื่อยที่ไม่มีความโน้มถ่วง สำหรับวัตถุขนาดเล็กๆ ความแตกต่างระหว่างความโน้มถ่วงแต่ละด้านจะมีค่าไม่มาก แต่สำหรับโลก ผลลัพท์นั้นแตกต่าง จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:06:29

ความคิดเห็นที่ 11 ภายใต้แนวคิดนี้ ไอนสไตน์ได้ประยุกต์ความรู้คณิตศาสตร์พื้นผิวเข้ามาอธิบาย โดยให้เหตุผลว่าอวกาศนั้นถูก "บิดงอ" ทำให้เส้นจีโอดีสิกของโลกบิดงอไปตามอวกาศ และรับแนวคิดของ มินโกวสกี้ ในการรวมเวลา และอวกาศเข้าด้วยกันเป็น กาลอวกาศที่สมบูรณ์ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:07:21

ความคิดเห็นที่ 12 หนึ่งปีถัดมา ไอนสไตน์ย้ายกลับไปทำงานที่ ETH และได้รับคำชี้แนะจากมาร์เซล กรอสส์มานน์ ศาสตราจารย์ด้านคณิตศาสตร์ที่ ETH และเป็นเพื่อร่วมชั้นเก่าของไอนสไตน์เอง กรอสส์มานน์แนะนำชุดสมการที่สามารถอธิบายการบิดงอของอวกาศจากมวลได้อย่างไร แต่การทำความเข้าใจชุดสมการเหล่านั้นสำหรับนักฟิสิกส์แล้ว มันน่าสยดสยอง "แคลคูลัส ดิฟเฟอเรนเชียลสัมบูรณ์" หรือในอีกชื่อหนึ่ง "เรขาคณิต ดิฟเฟอเรนเชียล" การศึกษาเป็นไปอย่างยากลำบากจนกระทั่ง จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:09:25

ความคิดเห็นที่ 13 สู่ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ ปี 1914 ไอนสไตน์ย้ายจาก ETH ไปเป็นศาสตราจารย์ที่ ม.เบอร์ลิน ที่นั่น ไอนสไตน์ ได้รับคำแนะนำจากนักคณิตศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่คนนึงแห่งยุค เดวิด ฮิลเบิร์ต ไอนสไตน์ทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้ชุดสมการทำสมบูรณ์ และครอบคลุมทุกๆ กรอบอ้างอิงอย่างเท่าเทียมกันจนกระทั่ง 25 พฤศจิกายน 1915 ไอนสไตน์ได้ เสนอสมการที่สมบูรณ์ต่อบัณฑิตยสมาคมปรัสเซีย แต่ไม่ใช่ไอนสไตน์ที่เป็นผู้ที่คนพบคำตอบเป็นคนแรก ฮิลเบิร์ต ได้ค้นพบและนำเสนอ ในการประชุมของราชบัณฑิตยสมาคมแห่งวิทยาศาสตร์ในเก็อตติงเกนก่อนไอนสไตน์เพียงห้าวัน แต่สมการสนามที่ค้นพบ ได้รับการยอมรับในนามของไอนสไตน์ เพราะไอนสไตน์ เป็นคนริเริ่ม และพัฒนาสาระสำคัญทั้งหมด โดยฮิลเบิร์ตเพียงแค่คำนวนทาง คณิตศาสตร์ในช่วงท้ายไม่กี่ขั้นตอนเท่านั้น จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:12:41

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นที่น่าสังเกตว่า สมการสนามที่ไอนสไตน์ค้นพบนั้น แม้จะได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง แต่กลับหาคนที่จะเข้าใจอย่างดีได้น้อยคนในยุคนั้น เนื่องจากผลงานส่วนใหญ่ของไอนสไตน์ ตีพิมพ์เป็นภาษาเยอรมัน กว่าจะมีการแปลเป็นภาษาอังกฤษ ก็เมื่อล่วงเลยเข้าปี 1993 จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:13:22

ความคิดเห็นที่ 15 ก่อนที่ผมจะพาคุณท่องไปในอวกาศอันไกลโพ้น ผมขอสลับฉากพาคุณไปพบกับ อณาจักรใหม่ที่อยู่ภายใน โดยมีนักฟิสิกส์ผู้บุกเบิกในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน อณาจักรของ "ควอนตัม" จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:14:01

ความคิดเห็นที่ 16 กว่าที่เราจะมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับอะตอมอย่างทุกวันนี้ สำหรับนักฟิสิกส์เมื่อ เกือบสองร้อยปีก่อนนั้น มันเต็มไปด้วยความพิศวง และเกินกว่าจะจินตนาการ ขอต้อนรับสู่อณาจักรที่ยากจะเข้าถึง ผมขอย้อนความไปที่ปี 1838 ไมเคิล ฟาราเดย์ ได้ทำการทดลองป้อนกระแสไฟฟ้า เข้าไปยังหลอดแก้วที่สูบอากาศออก ฟาราเดย์พบว่ามีลำแสงประหลาดพุ่งออกจาก ขั้วแคโทด ไปยังขั้วแอโนด แสงประหลาดนั้นถูกขนานนามว่า "รังสีแคโทด" แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 52 00:15:40 จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:15:25

ความคิดเห็นที่ 17 จากนั้นในปี 1859 กุสตาฟ เคอชอฟท์ (ผู้อ่านที่เรียนไฟฟ้ามาคงคุ้นชื่อเป็นอย่างดีของผู้ตั้ง เคอชอฟท์ ลอวว์) ได้ค้นพบปัญหาการแผ่รังสีของวัตถุดำที่มีการดูดกลืนหรือปลดปล่อยพลังงาน ได้เป็นเฉพาะบางค่าเท่านั้น ซึ่งในขณะนั้นเชื่อว่า อะตอมสามารถดูดกลืนหรือปลดปล่อย พลังงานได้ทุกค่าพลังงาน เนื่องจากกลศาสตร์ของนิวตันมิได้ห้ามไว้ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:16:34

ความคิดเห็นที่ 18 รู้จักกับอิเลคตรอน ในปี 1897 เจ.เจ. ทอมสัน (Joseph John Thomson) ได้ทำการทดลองเพื่อวัดมวล ของรังสีแคโทดพบว่า รังสีแคโทดนั้นเป็นอนุภาค และมีมวลน้อยกว่ามวลไฮโดรเจน 1800เท่า รังสีแคโทดนั้นรู้จักกันต่อมาในชื่อของ "อิเลคตรอน" ทอมสันได้ออกแบบจำลองของอะตอมไว้ว่า มีประจุบวกและลบอยู่ปะปนกันภายในอะตอม จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:17:44

ความคิดเห็นที่ 19 ตีแผ่ความลับของวัตถุดำ ต่อมาในปี 1900 แมกซ์ พลังค์ ได้ค้นพบและสามารถอธิบายการแผ่รังสีของวัตถุดำ ได้โดยพบว่า การแผ่รังสีวัตถุดำอะตอมที่ผิวด้านในของ cavity จะสั่นแบบฮาร์โมนิก และ ดูดกลืนหรือปลดปล่อยพลังงานได้เป็นเฉพาะบางค่าเท่านั้นโดยที่ค่าที่เป็นไปได้ ต้องเป็นจำนวนเต็มเท่าของค่าพลังงานมูลฐาน ซึ่งแปรตามความถี่ของการสั่นของอะตอม E=hv ; เมื่อ h คือค่าคงที่ของพลังค์ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:18:45

ความคิดเห็นที่ 20 ในปี 1908 เออร์เนส รัทเทอร์ฟอร์ดพบว่า การสลายตัวของธาตุกัมมันตรังสีที่ให้รังสี แอลฟา บีต้า และแกมมานั้น แท้จริงแล้วคือนิวเคลียสของฮีเลียม อิเลคตรอน และโฟตอนพลังงานสูงตามลำดับ จากผลงานนี้ รัทเทอร์ฟอร์ดได้รับรางวัลโนเบิลในสาขาเคมี นั่นทำให้รัทเทอร์ฟอร์ด รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ โดยในการกล่าวต้อนรับรางวัล รัทเทอร์ฟอร์ดกล่าวว่า เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงรูปแบบหลายครั้งในการศึกษาเรื่องกัมมันตภาพรังสี แต่ไม่มีครั้งใดที่มันเปลี่ยนได้รวดเร็วเหมือนอย่างที่เขาเปลี่ยนจากนักฟิสิกส์เป็นนักเคมี (555) แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 52 00:22:02 จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:21:38

ความคิดเห็นที่ 21 และในปี 1911 รัทเทอร์ฟอร์ดได้ทำการทดลองครั้งใหม่โดยการยิงอนุภาคแอลฟา ไปยังแผ่นทองคำที่บางมากผลการทดลองเป็นที่น่าประหลาดใจ อนุภาคแอลฟาส่วนใหญ่ทะลุผ่านไปโดยมีการเปลี่ยนทิศทางน้อยมาก แต่มีบางครั้ง ที่อนุภาคแอลฟา กระเจิงออกมาด้วยมุมที่โตมาก ซึ่งไม่สอดคล้องกับแบบจำลอง อะตอมแบบเก่าของทอมสัน รัทเทอร์ฟอร์ดจึงได้วาดแบบจำลองอะตอมขึ้นมาใหม่โดยให้โปรตรอนกับนิวตรอน กระจุกรวมกันอยู่ในบริเวณแคบๆใจกลางอะตอม และมีอิเลคตรอนโคจรอยู่โดยรอบ แบบจำลองอะตอมของรัทเทอร์ฟอร์ดคล้ายกับระบบสุริยะที่ย่อส่วนลงมา แต่แบบจำลองของรัทเทอร์ฟอร์ดใชัไม่ได้ในกลศาสตร์คลาสสิก เมื่ออิเลคตรอนเคลื่อนที่เป็นวงรอบนิวเคลียสที่มีโปรตรอน สำหรับกฏแม่เหล็กไฟฟ้าแล้ว ประจุที่เคลื่อนที่อย่างมีความเร่งภายใต้สนาม จะปลดปล่อยโฟตอนออกมา ซึ่งจะทำให้อิเลคตรอนสูญเสียพลังงาน และยุบรวมเข้ากับนิวเคลียสในที่สุด อะตอมจะไม่สามารถคงสภาพไว้ได้ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:23:44

ความคิดเห็นที่ 22 Rutherford Experiment จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:25:45

ความคิดเห็นที่ 23 ปี 1913 นักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค นีลส์ โบห์รได้ทำการศึกษาเส้นสเปกตรัม ของอะตอมไฮโดรเจนอย่างละเอียด และสามารถอธิบายการเกิดสเปกตรัมของ ไฮโดรเจนได้ อีกทั้งยังสามารถทำนายเส้นสเปกตรัมอื่นๆของไฮโดรเจนที่ยังไม่ถูก ค้นพบได้อีกด้วย ถึงแม้ว่า แบบจำลองอะตอมของโบห์รจะใช้ได้ดี ในการอธิบายการเกิดสเปกตรัม ของอะตอมไฮโดรเจน แต่กับอะตอมที่ซับซ้อนขึ้นอย่างอะตอมของฮีเลียม แบบจำ ลองของโบห์รนั้นยังไม่สามารถอธิบายได้ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:26:16

ความคิดเห็นที่ 24 จากผลงานโฟโตอิเลคทริคของ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ทำให้นักฟิสิกส์ตระหนักดีว่า โฟตอนสามารถแสดงสมบัติเป็นได้ทั้งคลื่น และอนุภาค ต่อมาในปี 1924 หลุยส์ เดอ บรอยล์ จึงได้เสนอว่า สสารทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่วัตถุ อย่างเช่นอิเลคตรอนควรจะแสดงคุณสมบัติของคลื่นได้ด้วย ซึ่งถูกพิสูจน์ว่าถูกต้องด้วยการทดลองในปี 1927 โดย เดวิดสันและเจอร์เมอร์ ในอเมริกา และ จี.พี.ทอมสัน ในสกอตแลนด์ (จี.พี.ทอมสัน บุตรชายของ เจ.เจ.ทอมสัน ผู้วัดมวลของอิเลคตรอนและทำให้ ทราบว่าอิเลคตรอนเป็นอนุภาค โดยคนคนทั่วไปกล่าวว่า ทอมสันผู้พ่อ ได้โนเบล จากการพิสูจน์ว่าอิเลคตรอนเป็นอนุภาค แต่ทอมสันลูกชายได้โนเบลจากการ พิสูจน์ว่าอิเลคตรอนเป็นคลื่น) จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:28:04

ความคิดเห็นที่ 25 กำเนิดควอนตัม เสาเอกต้นที่หนึ่ง ในปี 1925 เวอร์เนอร์ ไฮเซนเบิร์ก ทำงานอยู่กับโบห์รที่สถาบันของเขา และได้ พัฒนาชุดกลศาสตร์เมทริกซ์ขึ้นมา และได้พัฒนาต่อมาในปี 1926 จนได้ชุดสมการ ที่พลิกวงการฟิสกส์ และเป็นที่คับข้องใจแก่นักฟิสิกส์หลายๆคนในนามของ "หลักความไม่แน่นอน" โดยมีใจความสำคัญคือ คุณจะไม่สามารถวัดโมเมนตัมกับตำแหน่งอย่างแม่นยำได้พร้อมๆกัน ความคลาดเคลื่อนที่น้อยที่สุดจะมากกว่าค่าคงที่ของพลังค์เสมอ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:30:19

ความคิดเห็นที่ 26 เสาเอกต้นที่สอง และในปีเดียวกันนั้นเอง เออร์วิน ชเรอดิงเจอร์ ได้นำเอาแนวคิดการประพฤติตัวเป็น คลื่นของอนุภาคมาพัฒนาเป็นชุดสมการที่สามารถอธิบาย และทำนายการประพฤติ ตัวของอิเลคตรอนได้ด้วย "สมการคลื่นของชเรอดิงเจอร์" โดยการประพฤติตัวของอิเลคตรอน จะสามารถอธิบายได้ด้วยความน่าจะเป็นทางสถิติ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:35:22

ความคิดเห็นที่ 27 วางคาน ผูกเหล็ก เทพื้น ในปี 1927 การประชุมว่าด้วยการตีความ ที่โคเปนเฮเกน ได้เริ่มขึ้น ควอนตัมถือ กำเนิดอย่างเป็นทางการ... แต่ก่อนที่จะลงลึกไปกว่านี้ ผมจะขอสลับฉากพาคุณออกไปแก้เบื่อในอวกาศ พบกับ ดวงดาวประหลาด ที่เกินกว่าจะจินตนาการ "ดาวมืด"... จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:36:41

ความคิดเห็นที่ 28   ...รอไม่ไหวง่ะ...ไปนอนก่อนเดียวกลับมาอ่านต่อ จากคุณ : ง่วง (เดธซิทีนี้) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:54:47

ความคิดเห็นที่ 29 ตามอ่านอยู่ครับ ในฐานะนักศึกษาปรัชญา บิดาแห่งฟิสิกส์ ปล.แซวเล่น เดี๋ยวโดนจขกท.หยิบเถ้ายัดปาก จากคุณ : NeoBahamut เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 01:17:50

ความคิดเห็นที่ 30 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 02:27:57

ความคิดเห็นที่ 31 หือ ทฤษฎี สนามรวมสมบูรณ์แล้วเหรอคะ จากคุณ : หลานแว่น (mint_la) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 03:34:18

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณ จขกท มากครับ ที่เอาบทความดี ๆ มานำเสนอ ขออนุญาตออกความเห็นเล็กน้อยนะครับ เพื่อให้บทความสมบูรณ์ขึ้น คือคิดว่า สมการใน คห ที่ 25 และ 26 ยังไม่น่าถูกต้อง จากหนังสือฟิสิกส์ สมการใน คห ที่ 25 และ 26 ควรเขียนดังรูป จากคุณ : nonlocality เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 12:24:23

ความคิดเห็นที่ 33   ถ้าจะให้ถูกต้องก็ตาม คห 32 แหละครับ แต่บางครั้งนักฟิสิกส์ขี้เกียจครับ เค้าก็เรย ให้ 2pi มีค่าเท่ากับ 1ซะ ถือว่าเข้าใจกันในวงการ ซึ่งจะเห็นได้ตามหนังสือทั่วไป ว่าแต่ละเล่มบางทีเขียน อสมการความไม่แน่นอน นั้นไม่เหมือนกัน จากคุณ : !!! เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 14:18:56 A:58.64.87.219 X: TicketID:203053

ความคิดเห็นที่ 34   โคตรมั่ว ไม่มีใครให้ 2 Pi เท่ากับ 1 มีแต่ให้ hbar จากคุณ : natural unit เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 18:06:17 A:125.24.107.151 X: TicketID:038839

ความคิดเห็นที่ 35   โคตรมั่ว ไม่มีใครให้ 2 Pi เท่ากับ 1 มีแต่ให้ hbar=h/2Pi มีค่าเป็นหนึ่ง รวมถึงค่า c อันนี้เรียกว่า natural unit หรือหน่วยธรรมชาติ เพราะเป็นการมองว่าธรรมชาติควรเลือกหน่วยแบบนี้ ส่วนมนุษย์ใช้หน่วยที่สะดวกกับสเกลของมนุษย์มากกว่าเท่านั้นเอง จากคุณ : natural unit เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 18:06:57 A:125.24.107.151 X: TicketID:038839

ความคิดเห็นที่ 36 ตามอ่านอยู่ครับ เยี่ยมมาก จากคุณ : พิซซ่าหน้าปลาเค็ม เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 00:28:51

ความคิดเห็นที่ 37   รอนะครับ ตื่นเต้นมาก ได้ความรุ้สึกเหมือนตอนทีเ่รียนอยุ่เลย ูู^^ มี Time line แบบนี้สนุกดีครับ คิดตามไปด้วย ว่าช่วงไหนมีอะไรต่อบ้าง จากคุณ : อยากมาเมนท์ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 13:00:45

ความคิดเห็นที่ 38   34-35 ถ้าเคยอ่านหนังสือหลายเล่มจะไม่เขียนแบบนี้ จากคุณ : !!! เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 17:27:13 A:58.64.81.39 X: TicketID:203053