ความคิดเห็นที่ 1 และนี่คือเรื่องประหลาดของกบที่จะมานําเสนอแด่ชาวหว้ากอในวันนี้ครัีบ นิตยสาร"Animals" ฉบับเดือนเมษายน 1972 ลงจดหมายที่นาย อีริก แม็คลีย์ ช่างติดตั้งท่อแก๊สได้เขียนถึง เซอร์จูเลียน ฮักซลีย์ "เนื่องจากตอนนั้น มีการขยายถนนบาร์นสเตเปิล ซึ่งในการนี้ต้องรื้อถอนแนวรั้วคอนกรีต หน้าบ้านหลายหลัง และผมต้องเข้าไปวางท่อแก๊สใหม่ ขณะที่ผมกับคู่หูใช้ค้อนทุบกำแพง คู่หูของผมก็ร้องขึ้นว่า "แน่ะ ดูยังกับขากบ" เราทั้ง 2 ก้มไปดูอย่างใกล้ชิด แล้วก็พบว่ามันเป็นกบจริงๆ ตัวน้อยๆ ด้วยเหตุที่เราเป็นคนรักสัตว์ เราจึงค่อยๆทุบกำแพงอย่างระมัดระวัง ปรากฏว่ามีกบตัวจิ๋วอยู่ในกำแพงนั้นถึง 23 ตัว ในสภาพสมบูรณ์ พวกมันพากันกระโดดหยองแหยงเข้าไปในสวนดอกไม้ หน้าบ้าน..." เรื่องถัดมา ได้จากหนังสือพิมพ์ ดิ อีฟนิ่ง เจอร์นัล ของแคนาดา ฉบับวันที่ 21 ธันวาคม 1865 "...เมื่อเร็วๆนี้ (คงไม่เร็วแล้วล่ะครับ ร้อยกว่าปีแล้ว XD ) มิสเตอร์ แองกัส แม็กโดนัล ได้ตัดต้นแอชขาว พอเขาผ่าลำต้นออกก็เห็นกบตัวหนึ่งฝังอยู่ในลำต้น ซึ่งมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 15 นิ้ว และไม่มีรู หรือโพรงเลย หลุมภายในที่เจ้ากบจําศีลอยู่นั้นมีขนาดพอดีๆกับตัวมัน ราวกับทำไว้ให้มันเก็บตัวงั้นแหละ พอผ่าออกเจ้ากบก็กระโดดแผล็วลงดินไป..." เรื่องต่อมายิ่งน่าฉงนขึ้นไปอีก "วัน ที่ 9 ธันวาคม 1980 ชาวไร่นายหนึ่งแห่งเมืองโคแลค ทางตอนใต้ของนครเมลเบิร์น, รัฐนิวเซาท์เวลส์, ออสเตรเลีย ได้ทำการเก็บเกี่ยวฝักถั่วที่ปลูกไว้ พอเก็บได้จำนวนหนึ่งก็หยุดพัก ตรวจสอบถั่วที่เก็บมา แล้วก็ต้องตะลึงงัน เมื่อพบว่าภายในฝักถั่วที่มีความยาวราว 2 นิ้วนั้น มีลูกกบน้อยอยู่ภายใน และเมื่อแกะฝักอื่นต่อไป ก็พบว่ามีลูกกบอยู่ภายในอีก 4 ฝัก แต่ละตัวมีเม็ด ถั่วถูกคาบติดอยู่กับปาก ทั้ง 4 ตัวล้วนตายสนิท "ยังกับพวกมันถือกำเนิดขึ้นมาในฝักถั่ว แล้วก็พยายามจะหลุดหนีออกมา แต่เม็ดถั่วติดคอจนมันตายซะก่อน" ชาวไร่ผู้นั้นกล่าว เรื่องของกบที่ตกลงมาจากฟากฟ้าก็มีอยู่หลายกรณี เช่น ที่ปรากฏใน น.ส.พ.เดลี่ มิร์เรอร์ ฉบับ 24 ตุลาคม 1981 "..สุภาพสตรีสูงอายุท่านหนึ่งได้แจ้งต่อศูนย์อนุรักษ์ธรรมชาติแห่งเมืองกอสเตอร์ไชร์ ว่า ในขณะที่ฝนตกหนัก และเธอเดินกางร่มอยู่ริมถนนนั้น ได้มีลูกกบน้อยสีชมพูจำนวนนับร้อย หล่นจากฟ้าตกลงมาบนร่มของเธอ และบนถนนหนทางเกลื่อน จากนั้นมันก็กระโดดเชิ้บๆลงไปในคูนํ้าใกล้ๆ บางตัวก็หายไปในสวนหลังบ้านแถวนั้น แต่ละตัวมีขนาดแค่เล็บหัวแม่มือ เรื่องนี้ผู้สันทัดกรณีเรื่องกบกล่าวว่า มันเป็นกบที่ไม่มีอันตรายแต่อย่างใด และที่เป็นสีชมพูก็เพราะผิวหนังของมันบางจนเห็นเส้นเลือดฝอยภายในนั้นเอง..." อนึ่ง สําหรับเรื่องราวของสัตว์ที่ตกลงมาจากฟ้า นอกจากกบแล้วยังเคยมีปลา หมา แมว และแมงกะพรุน ถ้าชาวหว้ากอท่านใดสนใจสามารถอ่านเพิ่มเติมได้ที่ en.wikipedia.org/wiki/Raining_animals ฝนตกลงมาเป็นปลาที่สิงคโปร์ เมื่อปี 1861 ภาพจาก en.wikipedia.org/wiki/Raining_animals จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 18:40:22

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ผู้รู้บางทั่นกล่าวว่า กบน้อยเหล่านี้ถูก พัดมาตามแรงลมจากทะเลทรายซาฮารา ในแอฟริกาโน่น ลมนี้เรียกว่า "พายุฝุ่นซาฮารา" พอพัดข้ามทะเลก็เอานํ้าติดมาด้วย กลายเป็นพายุเฮอริเคนที่ มีความเร็วถึง 60 ไมล์ต่อชั่วโมง และหอบหิ้วกบมานานกว่า 20 ชั่วโมงจึงร่วงหล่นลง ทั้งนี้ สีชมพูของมันก็คือการพรางตัว ให้เข้ากับทะเลทราย ความเห็นนี้มีผู้เห็นพ้องด้วย เช่น น.ส.พ.ไทม์สได้เสริมว่า กบได้ฝังตัวของมันเองอยู่ในชั้นทรายเพื่อหลบความร้อน และเกล็ดทรายสีชมพูได้ย้อมผิวของมัน ซึ่งเมื่อมันผสมพันธุ์และออกไข่ ลูกกบน้อยก็จะมีสีตามปกติธรรมชาติของกบทั่วไป สำหรับกบสีธรรมชาติที่ว่านั้นก็มีร่วงหล่นโปรยปรายจากฟากฟ้าอยู่บ่อยๆ เช่นกันดังในรายงานของหนังสือพิมพ์เบคฟอร์ดไชร์ไทม์ส ซึ่งผู้สื่อข่าวได้ติดตามได้สัมภาษณ์ผู้ที่ได้พบเห็นกรณีในอีก 1 ปีต่อมา มิสซิสวิดา แม็ควิลเลี่ยม เล่าว่า "อาทิตย์นั้นอากาศชุ่มชื้นมาก มีฝนตกกระหน่ำฉันยืนอยู่ที่ระเบียงและมองไปยังกรงแมว ที่หลังคากรงนั้นฉันเห็นตัวอะไรเล็กๆดิ้นกระแด่วๆ อยู่หลายตัวคล้ายลูกกบ แล้วฉันก็ต้องตื่นเต้นเมื่อเหลียวมองเห็น เจ้าสิ่งนั้นปรากฏ อยู่เกลื่อนกลาดเต็มไปหมดทั่วทั้งพื้นดิน มันต้องมากับสายฝนอย่างแน่นอน วันรุ่งขึ้นเมื่อฝนหยุดตก ฉันได้ลงไปที่สวนเพื่อตัดหญ้า กลับพบว่าสนามหญ้ามีกบสีเขียวสีดำตัวเล็กๆ เต็มไปหมด รวมทั้งที่ห้อยติดอยู่บนกิ่งไม้พุ่มไม้ด้วย ขนาดของมันราวสามส่วนสี่นิ้ว ฉันกับหลานตัวน้อยๆช่วยกันเก็บเอามันไปปล่อยในสวนหลังบ้านอย่างสนุกสนาน ตลอดฤดูร้อนพวกเราเฝ้าดูแลและทําเพิงบังแดดให้พวกมันได้ อาศัย แต่น่าเสียดายที่ปลายปีก็มีเหลืออยู่แค่ 3 ตัว ซึ่งโตเต็มที่แล้ว" ภาพในคห.1ไม่ขึ้นซะงั้น ..เปลี่ยนนนภาพพพพ ... ชิ้ง จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 18:46:30

ความคิดเห็นที่ 3 รีบมาอยู่เป็นเพื่อน รอMr.Terranมานานละ จากคุณ : นั่นน่ะซิ เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 18:49:59

ความคิดเห็นที่ 4 ปาด จากคุณ : monixe เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 18:54:24

ความคิดเห็นที่ 5 แง้ เปิดกระทู้มาก็เจอเลยง่า กัวกบ จากคุณ : ยำยำรสหอยลายผัดฉ่า เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 18:58:08

ความคิดเห็นที่ 6 ปาดดดดดดดดดด จากคุณ : Krypton_Gunn เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:10:02

ความคิดเห็นที่ 7 ในข่าวของ นสพ.แคมเดน รัฐอาร์คันซอ ฉบับวันที่ 2 มกราคม 1973 "ฤดูร้อนปี 1926 ผมเป็นแคดดี้ประจำสนามกอล์ฟของเมือง ปีนั้นมันแห้งแล้งติดต่อกันยาวนาน หญ้าบนแฟร์เวย์แห้งกรอบเป็นสีนํ้าตาลเลยเชียว พอช่วงบ่ายก็เกิดพายุอย่างกะทันหัน มีทั้งฟ้าร้องและฟ้าผ่าน่ากลัวมาก ฝนซัดกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา ลืมปากลืมจมูก พวกเราเห็นกบตัวเล็กๆร่วงพรูลงมา ขนาดของมันเท่ากับเหรียญสลึง พวกมันยังมีชีวิตและกระโดดหย็อง แหย็ง นับเป็นพันๆตัว ผมกับนักกอล์ฟจ้องมองพวกมันอย่างตะลึงพรึงเพริดไม่เชื่อสายตา... ดับบลิว เอ.วอล์เกอร์ รายงาน" แต่กบบางตัวก็โชคไม่ดีพอ เช่นจากปากคำของนายเอฟ. เจ แม็คมานัส แห่งลากูนาบีช, แคลิฟอร์เนีย "ตอนเป็นเด็กผมอาศัยอยู่ในฟาร์มแห่งหนึ่งในรัฐมินเนโซตา ผมยังจำได้แม่นเมื่อบังเกิด พายุฝน ท่าทางมันดูรุนแรง เราจึงพากันวิ่งเข้าบ้าน หลังพายุสงบเราออกมา ก็เห็นฝูงไก่ของเรากำลังไล่จิกกินกบตัวน้อยๆ และปลาเยอะแยะที่ดิ้นกระเสือกกระสนอยู่กลางลาน" จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:11:49

ความคิดเห็นที่ 8 เมืองไทยไม่มี poison dart frog นะครับ จากคุณ : Due_n เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:18:28

ความคิดเห็นที่ 9 แพร่งที่ 2 เอ๊ย.. เรื่องที่ 2 คนไฟลุก มนุษย์เรารู้จักปรากฏการณ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1663 เมื่อ Thomas Bartholin ได้บรรยายถึงการที่สาวชาวฝรั่งเศสคนหนึ่ง กลายเป็นเถ้าและควันไปในขณะที่เธอหลับอยู่ ต่อมาในปี ค.ศ. 1673 ก็มีชายชาวฝรั่งเศสชื่อ Jonas Dupont ได้ตีพิมพ์ผลงานการรวบรวมกรณี spontaneous human combustion เป็นหนังสือชื่อ "De Incendiis Corporis Humani Spontaneis" ต่อมาปรากฏการณ์ไฟลุกทั่วตัวนี้ได้สังเกตและบันทึกโดย ไมเคิล แฮร์รินสัน เขาได้บันทึกและนำมาเขียนเป็นหนังสือที่ชื่อว่า ไฟจากสรวงสวรรค์ ( Fire From Heaven ) และ ท่านปลอดภัยเพียงใดจากไฟ ( Are You From Burning) ตีพิมพ์ในลอนดอน โดยซิดวิน แอนด์ แจ๊คสัน เมื่อปี 1976 งานเขียนชิ้นนี้ เป็นการค้นคว้าศึกษาปรากฏการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ที่จู่ๆคนบางคนถูกไฟไหม้ลุกทั่วร่าง ซึ่งเกิดขึ้นกว่าร้อยรายที่เกิดปรากฏการณ์นี้ จะมีรูปแบบคล้ายๆ กันคือ ร่างกายของผู้เคราะห์ร้ายจะถูกเผาไหม้ไปเกือบจะเป็นเถ้าถ่านหมดจด โดยที่ตัวผู้เคราะห์ร้ายมักจะอยู่ในเคหะสถาน และบางครั้งจะรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมๆ ของควันในห้องที่เกิดเหตุ ที่น่าประหลาดใจคือ บางครั้ง แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านชนิดจำไม่ได้ เช่น ส่วนหัว เป็นต้น แต่ว่าส่วนอื่นๆ ของร่างกายเช่น มือ เท้า หรือเสื้อผ้า กลับไม่มีร่องรอยการถูกเผาไหม้แต่อย่างใด และสภาพแวดล้อมที่เกิดเหตุหรือแม้แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ กลับเหมือนกับไม่มีอะไรไปแตะต้องเลย ไม่มีแม้แต่รอยไหม้ของไฟสักนิด บางกรณีที่เกิดขึ้น อวัยวะภายในของผู้เคราะห์ร้ายจะไม่มีร่องรอยการถูกไฟเผาเลย ในขณะที่ภายนอกถูกเผาเป็นเถ้าถ่านหมด จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:22:23

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณที่ทักท้วงครับคุณ Due_n เดี๋ยวแก้ให้ครับ เท่าที่ผมทราบคือในเมืองไทยไม่มีแต่มีการนําเข้าและอยู่ในหมวดใกล้สูญพันธ์ ไม่ทราบผิดถูกอย่างไรครับ เข้าเรื่องต่อ.. นักวิทยาศาสตร์ได้ตั้งชื่อปรากฏการณ์นี้ ว่า spontaneous human combustion (SHC) หรือแปลเป็นไทยๆ ก็ได้ประมาณว่า การสันดาปของมนุษย์อย่างฉับพลัน หลายคนเขามองเรื่องของ spontaneous human combustion เป็นเรื่องเล็กๆแต่ปัญหาก็คือ เรามีคดีที่เกิดขึ้นจริงๆ ที่ผู้เคราะห์ร้ายถูกเผากลายเป็นเถ้าอย่างไม่ทราบสาเหตุจริงๆ มันเกิดขึ้นได้ยังไง? มีอยู่ทฤษฎีหนึ่งที่พอจะอธิบายได้ นั่นก็คือทฤษฎีของการเผาไหม้ของเทียนไข หรือเราจะเรียกว่าทฤษฎีไส้เทียนก็ว่าได้ เราจะเห็นว่าเวลาที่เราจุดเทียนไขนั้น ไส้เทียนมันจะลุกไหม้ตลอดเวลา ไม่มีดับ ที่มันเป็นยังงี้ก็เพราะขี้ผึ้งที่อยู่รอบๆ ไส้เทียน ขี้ผึ้งนั้นทำมาจากไขมัน ซึ่งจะเป็นตัวช่วยให้ไส้เทียนเกิดการเผาไหม้อยู่ตลอดเวลา ในร่างกายคนเราก็มีไขมัน ที่ทำหน้าที่เป็นวัตถุที่ติดไฟได้ และมีคุณสมบัติคล้ายขี้ผึ้ง ในขณะที่บรรดาเสื้อผ้า และขน เส้นผม ก็เปรียบเสมือนไส้เทียน ตอนที่ร่างกายเผาไหม้ ไขมันในร่างกายก็จะละลายด้วยความร้อนซึมเข้าสู่เสื้อผ้า ทำให้กลายเป็นเหมือนขี้ผึ้งที่ซึมเข้าสู่ไส้เทียน ที่กันไม่ให้ไส้เทียนไหม้เป็นเถ้า และทำให้ไส้เทียนลุกไหม้ตลอดเวลา นักวิทยาศาสตร์ว่ากันว่า นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้รอบๆ ตัวของผู้เคราะห์ร้ายไม่มีร่องรอยความเสียหายจากไฟ ทีนี้ก็มีคำถามอีกว่า ในบางรายที่ศพของผู้เคราะห์ร้ายยังมีบางส่วนอยู่ในสภาพดี เช่น มือ หรือเท้าล่ะ? มีผู้ให้คำตอบว่าน่าจะเป็นเรื่องของการไล่ระดับของความร้อน โดยมีแนวคิดที่ว่าอุณหภูมิของร่างกายของคนที่นั่งนั้น ส่วนบนสุดจะร้อนกว่าส่วนล่าง แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 52 19:28:58 จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:27:32

ความคิดเห็นที่ 11 ปาด จากคุณ : pipek (yukraider) เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:27:53

ความคิดเห็นที่ 12 เฮเลน คอนเวย์ 8 พฤศจิกายน 1964 รัฐเพนซิลวาเนีย เมื่อหลานสาวกลับมาถึงบ้านก็พบกับเฮเลน คอนเวย์ถูกไฟไหม้เหลือเพียงขาตั้งแต่เข่าลงไปสองข้างเท่านั้น หลานของเธอออกจากบ้านไปเพียงช่วงสั้นๆ ซึ่งหมายความว่าเป็นคดีที่เกิดในระยะเวลาเพียง 6 - 20 นาทีเท่านั้นเอง คอนเวย์เป็นนักสูบบุหรี่จัดและไม่ค่อยระวังไฟ ในที่เกิดเหตุพบรอยไหม้ของบุหรี่ และหลานสาวได้ยืนยันว่าก่อนที่เธอจะออกไปซื้อของ ได้ส่งไม้ขีดไฟกล่องใหม่ให้กับเฮเลน จึงเป็นธรรมดาที่สาเหตุจะถูกเล็งไปยังไฟบุหรี่นั่นเอง เกี่ยวกับเรื่องนี้ ลารี่ อาร์โนลด์ ซึ่งเป็นผู้สนับสนุนทฤษฎี SHC ได้กล่าวว่ามีความเป็นไปได้หรือไม่ว่าที่จริงแล้วร่างของเฮเลนได้เกิดการระเบิดขึ้นมา สภาพศพของ เฮเลน คอนเวย์ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:36:48

ความคิดเห็นที่ 13 ดอกเตอร์จอห์น เออร์วิ่ง เบนทเลย์ J.Irving Bently วันที่ 5 ธันวาคม 1966 รัฐเพนซิลวาเนีย เมืองเคาวเดอร์สปอร์ท นายกอสเนลไปที่บ้านของอดีตหมอ จอห์น เออร์วิ่ง เบนทเลย์ (92) เพื่อดูมีเตอร์แก๊สแทนเจ้าของบ้านซึ่งเดินไม่สะดวก เขาพบว่าบันไดลงไปห้องใต้ดินมีควันดำสีออกน้ำเงินลอยคลุ้งและมีกลิ่นเหม็น ฉุนอบอวลไปหมด ด้วยความสงสัย เขาจึงเข้าไปยังห้องน้ำซึ่งเป็นที่มาของควัน ซึ่งที่นั่นเองที่เขาได้พบกับภาพที่เขาไม่สามารถลืมได้ชั่วชีวิต บนพื้นห้องน้ำมีรูขนาดกว้าง 75 เซนติเมตร ยาว 120 เซนติเมตร และที่ข้างรูนี้เองเขาก็พบขาของเบนทเลย์ซึ่งกลายเป็นสีคล้ำราวกับขาหุ่นตกอยู่ ส่วนอื่นๆของร่างกายนั้นกลายเป็นเถ้าถ่านตกอยู่ในห้องใต้ดินเบื้องล่าง กรณีของ จอห์น เออร์วิ่ง เบนทเลย์ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:40:38

ความคิดเห็นที่ 14 ปาดดดดดดดดดดดดดด เข้ามาปูเสื่อไว้ก่อน จบแล้วค่อยกลับมาอ่าน  อิอิ จากคุณ : NooMHooKang เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:42:43

ความคิดเห็นที่ 15 แมรี่ รีเซอร์หรือ The Mary Reeser Cinder Lady ตอนเช้าของวันที่ 2 กรกฎาคม 1951 รัฐฟลอริด้า เมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก (St. Betersburg) คุณนายคาร์เพนเตอร์ เจ้าของห้องที่ เช่ามา หาแมรี่ ฮาร์ดี้ รีเซอร์ (61) ที่ห้องของเธอ หากกดกริ่งเรียกแล้วก็ไม่มีเสียงตอบ และเมื่อจะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าลูกบิดประตูร้อนจัดจนลวกมือ คุณนายรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากคนงานเป็นเพื่อนบ้านหญิงอีก 2 คน ซึ่งทำงานกันอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อพวกเขาพังประตูเข้าไปในห้องได้ก็พบกับแมรี่ รีเซอร์ ที่เก้าอี้ พร้อมกับวงกลมสีดำรอบๆ ตัวเธอ หัวของเธอถูกเผาจนเหลือขนาดแค่ถ้วยกาแฟ ส่วนอื่นๆ ที่ยังเหลือก็มีแค่กระดูกสันหลัง และเท้าข้างซ้าย พบร่องรอยของไฟน้อยมาก แต่ในคดีนี้ตำรวจสันนิษฐานว่า มีความเป็นไปได้ที่สาเหตุจะเกิดจากบุหรี่ เนื่องจากพบบุหรี่ตกอยู่ และมันสามารถที่จะติดไฟไปยังชุดนอนของเธอ ที่ทำจากใยสังเคราะห์ acetate ได้ (เป็นใยสังเคราะห์ที่ติดไฟได้) สภาพที่เกิดเหตุ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:44:37

ความคิดเห็นที่ 16 โห!!!! คนไฟลุกนี่มีจริงๆหรอครับ แล้วในประเทศไทยหรือทางแถบเอเชียเรามีรายงานมั่งหรือป่าว น่ากลัวมากๆ - -" จากคุณ : แมลงภู่บนหูกระต่าย เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:45:30

ความคิดเห็นที่ 17 3กีปสุดท้ายยกให้คุณ......... จากคุณ : แม่หมาทั้ง4 เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:59:58

ความคิดเห็นที่ 18 ต่อไปเข้าเรื่องสุดท้ายครับ เป็นปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้องกับกาลเวลา ข้ามมิติ ชาวเมืองนอร์ฟอร์ค (Norfolk) แก่ๆ คนหนึ่งชื่อ สไควเรล (Mr. Squirel) งานอดิเรกของแก คือ การสะสมเหรียญเก่า และก็คล้ายๆ กับนักสะสมคนอื่นๆที่เก็บเหรียญเก่าไว้ในแฟ้มหรือซองพลาสติกที่ทำไว้สำหรับ เรื่องนี้โดยเฉพาะ ทำนองเดียวกับแฟ้มสำหรับนักสะสมแสตมป์ วันหนึ่งนายสไควเรลคนนี้เดินทางไปที่ เกรท ยาร์มัธ (Great Yarmouth) เพื่อหาซื้อแฟ้มหรือซองพลาสติกสะสมเหรียญ ซึ่งแกได้ยินมาว่ามีอยู่ร้านหนึ่งซึ่งขายสินค้าพวกนี้โดยเฉพาะ วันนั้นเป็นวันที่ 9 สิงหาคม ปี 2516 แกก็มาที่ร้านดังกล่าวนี้ ซึ่งไม่เคยมามาก่อนแต่ก็หาไม่ยากนัก เพราะเพื่อนฝูงสาธยายตำแหน่งแห่งหนให้รู้จนชัดแจ้งแล้ว สิ่งที่สะดุดตาอันแรกที่มาถึงร้านนี้ก็คือ หน้าร้านที่เป็นลานกว้างโรยด้วยก้อนกรวดขาวสะอาด เมื่อนายสไควเรลก้าวเข้าไปในร้าน แกรู้สึกว่าการตกแต่งร้านจะดูโบราณไปหน่อย แต่ก็ดูสง่างามน่าทึ่งไม่ว่าจะเป็นตู้โชว์หรือกรอบรูปข้างฝา รวมทั้งที่วางไม่เท้าทางประตูทางเข้า ซึ่งคนสมัยก่อนนิยมการถือไม้เท้าหรูๆ เมื่อหญิงสาวคนขายโผล่ออกมา แกก็ยิ่งแปลกใจใหญ่ เพราะผมเผ้าตลอดจนการแต่งเนื้อแต่งตัวดูเหมือนจะแกะออกมาจากแค็ตตาล็อคในยุคของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดแต่แกก็ไม่คิดอะไร เพราะแฟชั่นของสาวสมัยนี้แกเองก็แก่แล้วตามไม่ทัน ในระหว่างที่ถามหาสิ่งที่ต้องการ เฒ่าสไควเรลรู้สึกผิดสังเกตอย่างหนึ่งคือ ภายนอกร้านรู้สึกเงียบเชียบ ไม่มีเสียงรถราแล่นผ่านเหมือนกับมีการปิดกั้นการจราจร ทั้งๆ ที่ถนนหน้าร้านเป็นย่านจอแจแห่งหนึ่ง ในวันนั้นแกซื้อซองสะสมเหรียญเก่าถูกใจไปได้ใบหนึ่ง สัปดาห์ต่อมาพ่อเฒ่าสไควเรลแกชอบอกชอบใจย้อนไปซื้อใหม่อีก คราวนี้แกต้องแปลกใจมากๆ เมื่อไปถึงร้าน ไม่ใช่เพราะร้านย้ายหนีไปแล้ว แต่เป็นเพราะหน้าร้านนั้นเปลี่ยนไปอย่างผิดหูผิดตา ลานกว้างที่โดรยด้วยกรวดสีขาวหายไปกลายเป็นทางเท้าริมถนนธรรมดา ทีแรกแกก็นึกว่าแกแล้วเลยทำให้จำร้านผิด เมื่อทบทวนและทบทวนอีกก็มั่นใจว่าร้านนี้แน่ๆ เมื่อสไควเรลก้าวเข้าไปในร้าน คิ้วของแกก็ยิ่งขมวดหนักขึ้นเพราะร้านนี้กลายเป็นร้านขายนาฬิกาไปเสียแล้ว ไม่มีวี่แววของร้านเดิมให้แก่พบเห็นเลย สิ่งที่แกได้มาก็คือ ซองใส่เหรียญซึ่งยืนยันได้ว่า ซื้อมาจากร้านตรงนั้นเมื่ออาทิตย์ก่อน เมื่อนำซองใส่เหรียญนี้ไปให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบดู ก็ได้รับคำตอบว่าลักษณะของซองเป็นของที่นิยมใช้กันในทศวรรษของปี 2463 ปัจจุบันไม่มีขายในท้องตลาดแล้ว! แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 52 20:20:51 แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 52 20:10:31 จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:07:16

ความคิดเห็นที่ 19 เยี่ยมครับ จากคุณ : นายเบียร์ เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:09:20

ความคิดเห็นที่ 20 อีกรายหนึ่งเกิดขึ้นกับ นางเทอเรลล์ คลาร์ก ชาวเมืองไพร์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษ ในเย็นวันหนึ่งผู้หญิงคนนี้ได้เข้าร่วมร้องเพลงสวดในโบสถ์ไพรฟอร์ดซึ่งเป็นโบสถ์ประจำตำบล ในขณะที่เพลงสวดประสานเสียงดำเนินไปอย่างน่าฟังนั้น นางคลาร์กก็รู้สึกเหมือนมีการผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอ เธอรู้สึกเวียนศรีษะเล็กน้อย ภาพที่อยู่ข้างหน้าเปลี่ยนแปลงไป สภาพของโบสถ์รู้สึกผิดไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นพื้นหิน แท่นบูชาหรือรูปทรงของหน้าต่าง ข้อสำคัญเธอเห็นพระกลุ่มหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีน้ำตาลนั่งร้องเพลงสวดด้วยท่า ทางที่สุขุมเยือกเย็น นางคลาร์กมีความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์และเมื่อเธอขยับตัว สภาพแวดล้อมทั้งหมดก็กลับสู่สภาพเดิม นางคลาร์กแปลกใจกับภาพที่ได้เห็นในเย็นวันนั้นมาก เธอมั่นใจว่าสภาพของบริเวณที่เธอนั่งอยู่นั้นได้เปลี่ยนแปลงไป พระที่เธอเห็นมานั่งร่วมสวดอยู่ด้วยก็ดูแปลกตาเธอรู้ว่าพระในโบสถ์นี้ใส่ชุด คลุมสีดำ แต่เมื่อได้มีการศึกษาอย่างละเอียด พบว่าในปี พ.ศ.1836 เคยมีพระจากวิหารเวสท์มินสเตอร์ มาใช้โบสถ์นี้ในการประกอบพิธีกรรมอยู่ครั้งหนึ่ง และพระจากวิหารเวสต์มินสเตอร์เหล่านั้นใส่ชุดคลุมสีน้ำตาล อีกรายนึง รายนี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 26 พฤษภาคม 2516 นางแอน เมย์ และสามีซึ่งเป็นครูชาวเมืองนอร์วิช ได้ไปเที่ยวชมสุสานโบราณ คลาวา แคนส์ ในเมืองอินเวอร์เนส  ซึ่งเป็นหนึ่งในสามของสุสานศิลปโบราณที่มีอายุเก่าแก่สร้างขึ้นตั้งแต่ สัมฤทธิ์ ราว 1800-1500 ก่อนคริสตกาล เช้าวันที่ครูแอนไปที่นั่น เป็นเช้าวันที่อากาศแจ่มใสมาก สายลมเบาบาง เสียงนกร้องแผ่วๆ ถ้าเป็นฉากหนังก็คงโรแมนติกดี เธอเดินเที่ยวไปรอบๆ อย่างสบายใจ ในที่สุดเธอก็เดินมานั่งพักที่แท่งหินใหญ่ หลับตาลงในขณะที่สายลมแผ่วเบามาปะทะใบหน้า และเมื่อเธอเอนหลังลงสัมผัสกับแท่งหิน เธอรู้สึกวาบหวิวขึ้นมาอย่างผิดปกติ ทันทีที่หลังของเธอแตะแท่งหิน เหมือนกับ สวิตซ์ ของการเหลื่อมซ้อนแห่งเวลาถูกเปิด เมื่อเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่เธอเห็นก็คือ กลุ่มของผู้ชาย รูปร่างสูงใหญ่ ผมดำยาวสวมเสื้อผ้ารุงรังดูเหมือนจะทำด้วยหนังสัตว์ กลุ่มผู้ชายกำยำเหล่านั้นกำลังช่วยกันลากแท่งหินที่มีลักษณะเช่นเดียวกับ แท่งหินที่ปรากฏในสุสานแห่งนี้เพียงชั่วครู่เดียว ภาพเหล่านั้นก็เลือนหายไป เธอกลับคืนมาสู่ศตวรรษที่ 20 อีกครั้งหนึ่ง ภาพที่ครูแอนเห็นนี้ มันเป็นเสี้ยวหนึ่งของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกว่า 2,000 ปีล่วงมาแล้ว เธออธิบายได้อย่างถูกต้องโดยที่ไม่เคยศึกษาเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่ที่เธอเห็นเช่นนี้ก็เพราะปรากฏการณ์ลึกลับที่เวลาปัจจุบันไปซ้อนเหลื่อม เข้ากับเวลาในอดีตกระนั้นหรือ ? สุสานโบราณ คลาวา แคนส์ ในเมืองอินเวอร์เนส   จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:15:32

ความคิดเห็นที่ 21 สำหรับตัวโจน ฟอร์แมน ผู้เขียนสารคดีเรื่องนี้ก็เคยมีประสบการณ์เช่นกัน เมื่อครั้งที่ไปเที่ยวคฤหาสน์แฮดแดน (Hadden Hall) ที่เดอร์บีเชียร์ (Derbyshire) มันเป็นวันหยุดที่เธอเองไม่ได้ตั้งใจที่จะไปเพื่อจุดประสงค์ในงานที่กำลังค้นคว้าอยู่ แต่ตั้งใจที่จะไปชมคฤหาสน์มานานแล้ว ในขณะที่ฟอร์แมนยืนอยู่ที่ลานกว้างหน้าคฤหาสน์ พิสมัยเล็งแลถึงความงามแห่งโบราณวัตถุ จากลานหญ้าหน้าคฤหาสน์มีบันไดหินกว้างใหญ่ทอดขึ้นไปจนจรดลานหินหน้าประตูทางเข้า เมื่อเธอขยับตัวไปยืนอยู่ ณ. จุดหนึ่งของลานสนามหญ้า และขณะนั้นเองเธอก็สังเกตเห็นมีเด็กอยู่ 4 คน กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่บนลานหินนั้น เป็นเด็กผู้ชายเล็กๆ 2 คน และเด็กผู้หญิงอายุราว 9 ขวบคนหนึ่ง ส่วนเด็กผู้หญิงคนโตอีกคนหันหลังให้ แต่ที่สังเกตเห็นได้อย่างเด่นชัดว่าเธอมีผมสีบรอนด์ ไหล่กว้าง สวมหมวกทรงดัทช์ อยู่ในชุดไหมยาวสีเทา เขียว เธอหัวเราะอย่างร่าเริงและหันหน้าแวบหนึ่งมาทางลานหญ้า เพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่ฟอร์แมนก็จำได้อย่างติดตาว่า เด็กสาวคนนี้มีใบหน้าเรียบๆ จมูกเชิด คางสี่เหลี่ยม ฟอร์แมนเดินเข้าไปข้างหน้าด้วยความสนใจ แต่ทันทีที่เธอขยับตัว สิ่งที่เธอเห็นในลักษณะที่ค่อนข้างงุนงงเมื่อนาทีที่แล้วก็เลือนหายไป แต่ภาพเหล่านั้นเธอยังจดจำได้โดยเฉพาะเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของเด็กพวกนั้น เมื่อฟอร์แมนเดินเข้าไปเที่ยวในคฤหาสน์ เธอพยายามมองหาภาพวาดเก่าๆ ที่แขวนอยู่ตามฝาผนัง ด้วยความเชื่อมั่นว่าเด็กหญิงที่เธอเห็นนั้นจะต้องเป็นคนในคฤหาสน์นี้ ภาพวาดที่ยังถูกรักษาไว้อย่างดีถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ และนั่นไงฟอร์แมนรู้สึกขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ภาพของเด็กผู้หญิงผมสีบรอนด์สวมใส่ชุดผ้าไหมสีเทาเขียวพร้อมทั้งหมกทรงดัท ช์บนศรีษะ โดยเฉพาะใบหน้าที่มีคางกว้างจมูกเชิด ฟอร์แมนจำได้อย่างไม่ผิดเพี้ยนว่าเป็นคนเดียวกันกับคนั้เธอเห็นวิ่งเล่นอยู่ ที่หน้าคฤหาสน์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมานี้เอง และเมื่อสอบถามจากผู้ดูแลก็ได้รับคำตอบว่า เด็กหญิงในภาพนี้ก็คือ คุณผู้หญิงเกรซ แมนเนอร์ (Lady Grace Manner) แห่งคฤหาสน์แฮดดอน มีชีวิตอยู่เมื่อ 200 กว่าปีที่แล้ว ! คฤหาสน์แฮดแดน ที่เดอร์บีเชียร์ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:19:29

ความคิดเห็นที่ 22 สุภาพสตรีอีกรายหนึ่งขึ้นรถไฟใต้ดินจากสต๊อกเวล (Stoclwell) ในกรุงลอนดอนเพื่อที่จะไปทำงาน เช้าตรู่ของวันนั้นเธอฝันว่าขณะที่กำลังจะก้าวลงบันไดไปสู่สถานีรถไฟใต้ดิน เธอก็ต้องตกใจเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งล้มลงข้างๆ เธอ แล้วก็ชักเหง็กๆ ทำตาปะหลับปะเหลือกใส่เธอ ความฝันในเช้าตรู่วันนั้นทำให้ความฝันของเธออารมย์บ่จอยเหมือนกัน แต่เมื่อเวลา 7.25 น. ที่ถนนผ่านสถานีรถไฟสต๊อกเวล ได้เกิดอุบัติเหตุรถเก๋งชนผู้ชายคนหนึ่งอย่างแรงร่างของชายคนนั้นกระเด็น คว้างเขาแหมะอยู่ข้างสุภาพสตรีท่านนี้ซึ่งกำลังจะก้าวลงบันไดใต้ดิน และก็ชักปะแหง็บๆ เลียนแบบภาพที่เธอเห็นในความฝันตอนเช้ามืดไม่มีผิดเพี้ยน เรื่องที่น่าสนใจมากอีกเรื่องหนึ่งเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 20 เมษายน 2517 มีสุภาพสตรี 2 ท่านเป็นชาวเมืองเบอร์มิ่งแฮม ชื่อ อาร์.เฮซ. ฮอดก์สคิน (R.H. Hodgskin) และเทสซา จี. (Tessa G.) ทั้งสองคนนี้ได้มาเที่ยวลอนดอนและแวะไปที่หอศิลปกรรมของลอนดอนเพื่อชมศิลป วัตถุโบราณ ขณะที่ทั้งสองสาวเพลิดเพลินจำเริญใจอยู่กับการชมศิลปวัตถุอย่างในห้องใต้ดิน ก็เกิดความรู้สึกอึดอัดบรรยากาศชักไม่ค่อยน่ารื่นรมย์ จึงชวนกันกลับขึ้นมาชั้นบน ในขณะที่ก้าวบันไดขึ้นมาถึงกึ่งกลาง เทสซารู้สึกหน้ามืดขึ้นมาชั่ววูบหนึ่ง แต่ก็เพียงวูบเดียวเท่านั้น แต่พอเธอจะขยับขา เทสวซาก็ต้องชะงักอยู่กับที่เพราะเธอรู้สึกว่าได้ยินเสียงทั้งผู้ใหญ่และเด็กร้องครวญครางอยู่ข้างล่าง เสียงนั้นชัดเจนมากจนจับคำพูดได้ มันเป็นเสียงของคนบาดเจ็บ เสียงร้องขอความช่วยเหลือ เทสซาหันไปกระซิบถามเรื่องนี้กับเพื่อสาว แต่เพื่อนของเธอขมวดคิ้ว สั่นหัวพร้อมทั้งบอกว่าได้ยินแต่เสียงนักท่องเที่ยวกระซิบกันเบาๆ เป็นกลุ่มๆ อยู่ที่ห้องเก็บโบราณวัตถุข้างล่างซึ่งเมื่อเทสซามองลงไปมันก็มีลักษณะแบบเดียวกับที่เพื่อนเธอบอก 3 เดือนต่อมาผู้ก่อการร้ายได้ลอบวางระเบิดในห้องใต้ดินของหอศิลปกรรมแห่ง ลอนดอนแห่งนี้ เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม 2517 มีผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต รวม 33 คน ในจำนวนนี้ส่วนใหญ่เป็นเด็ก Tate Britain Art จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:24:36

ความคิดเห็นที่ 23   รออ่านๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : คนของอาร์ตี้ เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:36:14

ความคิดเห็นที่ 24 ในวันที่ 25 เมษายน ปี ค.ศ. 1885 นสพ.นิวยอร์ก ซัน ได้รายงานว่า ชาวนาหนุ่มคนหนึ่งชื่อ ไอแซค มาร์ติน ได้เดินทางออกไปยังทุ่งนา อันกว้างใหญ่ใกล้เมืองซาเลน รัฐเวอร์จิเนียร์ สหรัฐ แล้วก็หายสาปสูญไป ในเดือนกรกฎาคม และเดือนสิงหาคมปี ค.ศ. 1892 ปรากฏว่ามีคนหายสาปสูญไปจากเมืองมอนทรีลในแคนาดา เป็นจำนวนมาก หนังสือพิมพ์ได้พาดหัวเกี่ยวกับเรื่องคนหายอยู่เสมอจนถือเป็นเรื่องปกติ ในเดือนสิงหาคม และเดือนกันยายน ปี ค.ศ. 1893 นสพ.ไอริช นิวส์ ได้รายงานว่า มีเด็ก 5 คน ได้หายสาปสูญไปในกรุงเบลฟาสต์ ปรากฏว่า ไม่มีใครค้นพบเลย และไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร อะไรเป็นต้นเหตุ วันที่ 5 มกราคม ปี ค.ศ. 1900 นสพ.นิคาโก ตรีบูน ได้รายงานข่าวการค้นหาชายคนหนึ่งในโรงงานออกุสตา ที่เมือง แบตเติลครีก รัฐมิชิแกน ชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า เชอร์แมน เชิร์ช มีผู้พบเห็นเขาเดินเข้าไปในโรงงานแห่งนี้ แต่แล้วก็หายสาปสูญ เมื่อตำรวจ ชาวบ้าน ร่วมกันค้นหาแทบทุกตารางนิ้ว ภายในโรงงาน และบริเวณใกล้เคียงแล้ว ปรากฏว่าไม่พบร่องรอยการหายสาปสูญแต่อย่างใด ชาย 5 คน หายสาปสูญไปอย่างลึกลับจากเมืองบัฟฟาโล มลรัฐนิวยอร์กเป็นเวลานานถึง 1 สัปดาห์ นี่คือข่าวที่ นสพ.นิวยอร์ก ซัน ได้รายงานในฉบับวันที่ 14 สิงหาคม ค.ศ. 1902 ในตอนบ่ายที่เย็นยะเยือกของวันที่ 12 ธันวาคม ปี ค.ศ. 1910 หญิงสาวชาวนิวยอร์กวัย 25 ปี คนหนึ่งชื่อ โคโรซี อาร์โนลด์ ได้เดินออกจากบ้านเลขที่ 108 ถนนอีสต์ ไซต์ ออฟ แมนฮัตตัน เมื่อเวลา 11.00 น. เพื่ออกไปช้อปปิ้ง หาซื้อเสื้อผ้าเตรียมไปงานปาร์ตี้ของน้องสาวอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอได้เดินช้อปปิ้งอย่างมีความสุขจนถึง บ่าย 2 โมง ขณะที่เธอออกมาจากร้าน ได้พบเพื่อนเก่าคนหนึ่งชื่อ แกลดดี้ คิง หลังจากคุยกันเสร็จแล้ว แกลดดี้ ได้โบกมืออำลาเธอ นั่นเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย นับตั้งแต่นั้นมาเธอก็หายสาปสูญไปอย่างลึกลับ การหายไปในลักษณะนี้ ชาร์ลส์ ฟอร์ต ได้ให้ข้อสังเกตุว่า ในวันที่ 13 ธันวาคม หลังจากวันที่ โคโรซีหายไปหนึ่งวัน นสพ.นิวยอร์ก ซัน ได้รายงานข่าวว่า มีหงส์ตัวหนึ่งปรากฏขึ้นในทะเลสาบใกล้ๆทางเข้าเซ็นทรัล ปาร์ค ใน ปี ค.ศ. 1969 ตำรวจเมืองนอร์ฟอล์ค ได้เสนอเรื่องประหลาด เกี่ยวกับคนหาย 2 รายใหญ่ๆ ด้วยกัน รายแรกเกิดขึ้นที่เมืองเม็ตตอน เมื่อเช้าวันที่ 8 เมษายน เด็กนักเรียนหญิงอายุ 14 ปี คนหนึ่งชื่อ แอพริล แฟมบ์ ปั่นจักรยานจากบ้านเธอเพื่อจะนำของขวัญวันเกิดไปให้พี่สาวที่พักอยู่บ้านอีก หลังหนึ่งไม่ห่างไกลกันนัก ปรากฏว่า เธอหายสาปสูญไปโดยไม่มีร่องรอยถูกฆาตกรรมหรือถูกลักพาหนีแต่อย่างใด หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมา จักรยานของเธอมีคนพบอยู่กลางสนามข้างถนน จนบัดนี้เธอก็ยังหายสาปสูญอยู่อย่างลึกลับ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:36:40

ความคิดเห็นที่ 25 ในเดือนกุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 1975 แจ๊กสัน ไรท์ และมาร์ธา ภรรยาวัย 36 ได้นั่งรถเก๋งส่วนตัวมุ่งตรงไปยังนิวยอร์ก ท่ามกลางหิมะโปรยลงมาอย่างหนัก ขณะขับรถไปเกือบถึงปากทางเข้าไปยังอุโมงค์ลินคอล์น แจ๊กสันได้เบรครถเพื่อกวาดหิมะออกจากกระจกหน้าและกระจกหลังรถยนต์ ส่วนมาร์ธา ภรรยาของเขาก็ลงไปช่วยทำความสะอาดรถด้วย หลังจากที่แจ๊กสันทำความสะอาดด้านหลังรถเสร็จ เขาก็ชะโงกหน้าดูภรรยาของเขาซึ่งช่วยเช็ดกระจกหน้ารถ แต่ปรากฏว่า มาร์ธา หายไปอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่นาที โดยไม่ทราบสาเหต เขาได้ตะโกนเรียกหาในบริเวณใกล้เคียงก็ไม่พบร่องรอยและตลอดเส้นทางภายใน อุโมงค์ เขาได้ขับรถกลับไปกลับมาหลายเที่ยวก็ไม่มีวี่แววของมาร์ธา ภรรยาของเขาแต่อย่างใด ในวันที่ 5 มิถุนายน ค.ศ. 1975 โดแนลด์ เดนท์ ชายฉกรรจ์ วัย 40 ปี พนักงานเสื้อผ้า ของคอกม้า เรดเฮาส์ ชานเมืองเอ๊กซ์นิง ได้พักผ่อน อยู่ที่บ้านเนื่องจากลำคออักเสบ ในคืนนั้นขณะที่วาเลรี ภรรยาวัย 36 ปี ของเขา กลับจากทำงานที่หมู่บ้านก็พบโดแนลด์ สามีของเธอนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอได้ปรุงอาหารซึ่งมีเบคอน ไข่ เห็ดและถั่ว และได้นำไปเสริฟ์ เดวิด บุตรชายวัย 14 ปี ซึ่งกำลังนอนป่วยอยู่บนห้องชั้นบนบ้าน เธอได้ป้อนอาหารและพูดคุยอยู่กับลูกชายได้ประมาณ 45 นาที หลังจากนั้นจึงได้ลงบันไดไปชั้นล่าง เธอยังพบว่า โดแนลด์ ยังนั่งจ้องทีวีตามปกติ เธอได้บอกสามีว่า รู้สึกเพลียมากขอตัวไปนอนก่อน โดแนลด์พยักหน้ารับและตอบว่า หลังจากดูทีวีจบรายการแล้วจะตามขึ้นไป ปรากฏว่า เขาไม่ขึ้นไปข้างบนอีกเลย ครั้นเวลาล่วงเลยไปได้ประมาณเกือบ 3 ชั่วโมง จนถึงเวลา 5 ทุ่มครึ่ง ด้วยความแปลกใจวาเลรีจึงได้ลงไปข้างล่าง ปรากฏว่าไม่พบสามีอยู่ในห้องนั่งเล่น ซึ่งขณะนั้นทีวีก็ยังเปิดอยู่ แต่เธอสังเกตเห็นว่าประตูหน้าบ้านเปิดอ้าผิดปกติ ปรากฏว่าโดแนลด์หายสาปสูญไป เธอได้ค้นหาทั่วบริเวณบ้านทั้งภายในและนอกรวมทั้งบริเวณใกล้เคียงจนกระทั่ง บ้านญาติทุกแห่งร่วมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจและพนักงานคอกม้าเรดเฮ้าส์อีกเกือบ 50 คน ก็ไม่พบร่องรอยแต่อย่างใด เขาหายไปไหน เพราะเหตุใดเขาจึงหายไปทั้งๆที่ยังป่วยอยู่ เขาหายไปขณะสวมชุดนอนและไม่มีเงินติดตัวเลย รถยนต์ที่เขาใช้ก็จอดอยู่ตามปกติ กระเป๋าเงินซึ่งมีเงินอยู่ 30 ปอนด์ พร้อมทั้งกุญแจรถยนต์ฟอร์ด คอร์ติน่า ของวาเลรี ภรรยาของเขาซึ่งวางอยู่ใกล้ๆทีวีก็ยังวางอยู่ปกติ เขาไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่น้อย ครั้นจะคิดว่าถูกลักพาตัวไปก็ดูจะไม่มีเหตุผลเลย ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนว่าจะเป็นฝันร้ายมากกว่า วาเลรี กล่าวในที่สุด ภาพจาก tasboard.piesoft.net จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:44:22

ความคิดเห็นที่ 26 เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นด้วยเวลาชั่วพริบตาเดียวในยามบ่ายอันสว่างไสวเจิดจ้าของวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 1880 ณ บ้านไร่ของ เดวิด แลง ในเมืองกัลลาติน มลรัฐเทนเนสซี ตัวของเดวิด แลง เจ้าของไร่นั่นเอง ที่หายสาบสูญไปในครั้งนี้ บ้านของแลงเป็นตึกปกคลุมด้วยเถาไม้เลื้อยดูน่ารื่นรมย์ เบื้องหน้าเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ประมาณ 40 เอเคอร์ ใช้สำหรับเลี้ยงวัว แดดในฤดูร้อนแผดเผาหญ้าในท้องทุ่งจนกลายเป็นสีนํ้าตาลไปหมด กระนั้นทุกอย่างก็ดูแจ่มใสภายใต้ แดดสีทองนั้น บุตรทั้งสองของแลง คือ ยอร์ช อายุ 8 ขวบ และ ซาร่าห์ อายุ 11 ขวบ นำเอารถลากเทียมม้าไม้ ที่เดวิด แลง ซื้อมาให้จากเมืองแนชวิลล์เมื่อเช้านี้ ออกไปเล่นกันรอบสนามหน้าบ้าน ขณะนั้นเอง นายและนางแลง ผู้เป็นบิดามารดาก็เดินออกมาจากบ้านพอดี "กลับมาเร็วๆนะคะ เดฟ" มิสซิสแลงบอกสามี "ดิฉันอยากขอให้คุณขับรถพาเข้าเมืองก่อนที่ร้านจะปิดค่ะ" แลงพยักหน้า เดินไปยังรั้วเพื่อข้ามตัดทุ่งไปดูม้าตัวงามของเขา แล้วก็หยุดอยู่ที่รั้วนั้น มองดูนาฬิกาพลางหันมาบอกภริยาอย่างแจ่มใส "ฉันจะกลับมาภายใน 2-3 นาทีนี่แหละ" นั่นคือสัญญากรายๆของเขา แต่เดวิดไม่ได้ทำตามคำพูดนั้นเลย... เขาไม่ได้กลับมาอีกหลังจากกล่าวคำพูดนั้น เป็นประโยคสุดท้าย เพราะได้ประสบชะตากรรมอันยากจะบอกได้ถูก ภายในชั่วเวลา 30 วินาทีเท่านั้น ชะตากรรมที่ไม่มีใครล่วงรู้ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่านานก็ตาม จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:49:41

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณครับคุณแม่หมาทั้ง4 เด็กทั้งสองมองเห็นรถม้าคันหนึ่งแล่น มาตามทางแคบๆ มุ่งหน้ามายังบ้านของแก จึงหยุดเล่นและพากันมองดู ทั้งสองจำได้ว่า ผู้อยู่ในรถคือ  ผู้พิพากษาออกัสท์ เป็ค ผู้เคยมาเยี่ยมเยียน และเอาของฝากมาให้บ่อยๆ มิสซิสแลง ก็มองเห็นท่านผู้พิพากษาพร้อมๆ กับสามี ซึ่งเดินออกไปห่างแล้ว เดวิดโบกมือให้ผู้พิพากษาผู้คุ้นเคย แล้วเดินย้อนกลับมาทางเดิม เพื่อเตรียมต้อนรับเขา หนึ่ง-สอง-สามก้าวที่เขาย่างกลับมา แลงไม่รู้สึกตัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขาเลย ยังไม่ทันถึงก้าวที่ 12 นั่นเอง ร่างทั้งร่างของเดวิด แลง ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาบุคคลทั้งหมด หายวับราวกับสูญเข้าไปในมิติที่ไม่มีใครมองเห็นอย่างนั้นแหละ ! นางแลงร้องกรี๊ดสุดเสียง ในขณะที่บุตรของนางทั้งสองคนยืนตะลึงจังงังพูดไม่ออก แต่แล้วโดยสัญชาตญาณ ทุกคนออกวิ่งไปยังจุดที่เห็นแลงยืนอยู่เมื่อครู่นี้ ผู้พิพากษาเป็คและน้องเขยซึ่งมากับรถม้ารีบก้าวลงและวิ่งข้ามทุ่งนาไปเกือบ จะพร้อมๆกัน แต่ทว่าที่นั่นไม่มีอะไรเลย ไม่มีต้นไม้สักต้น หรือแม้แต่พุ่มไม้ หรือหลุมบ่อสักแห่งบนพื้นดินบริเวณนั้น และก็ไม่มีร่องรอยสักอย่างที่แสดงให้เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเดวิด แลง พวกผู้ใหญ่พากันออกเดินเที่ยวหาไปทั่วๆบริเวณทุ่งนานั้น แต่ไม่พบอะไร นางแลงเริ่มขวัญเสียจนต้องถูกพาตัวกลับเข้าไปในบ้าน นางร้องกรี๊ดๆไปตลอดทางอย่างน่าเวทนา ต่อมาเพื่อนบ้านที่รู้ข่าวจากระฆังบอกเหตุร้ายช่วยกันแพร่ข่าวต่อไปอีก เพียงชั่วเวลาเข้าไต้เข้าไฟเท่านั้นประชาชน หลายสิบคนก็แห่กันมายังที่เกิดเหตุ ทุกคนถือตะเกียงวอมแวมและช่วยกันออกค้นหาอย่างพลิก แผ่นดินเกือบทุกตารางนิ้วของบริเวณอาถรรพณ์นั้น ทุกคนช่วยกันกระทืบดูตามพื้นแข็งๆ ด้วยความหวังว่าจะได้พบโพรงหรือหลุมบ่อที่แลงอาจตกลงไป แต่ก็ไม่มีโพรงหรือหลุมบ่อใดๆอยู่ในบริเวณนั้นทั้งสิ้น เดวิด แลง หายตัวไปเสียแล้ว...สาบสูญไปอย่างประหลาดที่สุดต่อหน้าบุตร ภริยา และต่อหน้าต่อตาชายสองคนในรถม้า ชั่วพริบตาเดียวเขายังยืนอยู่บนพื้น และกำลังเดินตัดทุ่งนาอันสว่างไสวด้วยแสงแดด แต่อีกวิบต่อมา เขาก็ล่องหนไปเสียแล้ว ! เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ เจ้าหน้าที่บ้านเมือง ต่างก็มาช่วยกันต้อนผู้คน ผู้อยากรู้อยากเห็นออกไป จากไร่ของครอบครัวแลง ตัวมิสซิสแลงนั้นล้มป่วย ด้วยอาการช็อกจากครั้งเกิดเหตุ คนใช้ทุกคน ยกเว้นแต่คนครัวเก่าแก่พากันลาออกหมด จึงยังคงมีผู้พิพากษา เป็นผู้อารีเท่านั้น ที่คอยดูแลเอาใจใส่ ครอบครัวนี้ตลอดเวลา จากการสอบปากคำผู้เห็นเหตุการณ์ได้ความว่า ทุกคนได้เห็นเหตุการณ์ครั้งนั้น กับตาเหมือนๆ กัน ในขณะเดียวกัน และ ณ ที่เดียวกันอีกด้วย พนักงานสอบสวนของอำเภอ ไปตรวจสอบบริเวณอาถรรพณ์นั้น และพบว่า ภายใต้พื้นดินเป็นหินปูนแน่นหนา ปราศจากหลุมบ่อที่จะทำให้ใครตกลงไปได้ ทั้งๆที่หายสาบสูญไปหลายเดือนแล้ว แต่ก็ไม่มีการทำพิธีฝังศพ หรือทำบุญแผ่กุศลไปให้ ผู้ตาย ทั้งนี้ เพราะนางแลงเชื่อมั่นว่าสามีของนางจะต้องกลับมาหานางในสักวันหนึ่งแน่นอน และเขาก็ "กลับ" มาจริงๆเสียด้วย...แม้จะไม่ได้กลับมาด้วยร่างกายก็ตาม ! จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:58:45

ความคิดเห็นที่ 28 กดแค่ที่เดียว ขึ้นมา 2 คอมเมนท์ซะงั้น แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 52 21:06:10 จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 21:03:08

ความคิดเห็นที่ 29 เวลาผ่านไป 7 เดือน เหตุประหลาดก็เกิดขึ้น อีกครั้งในยามเย็นอันระอุอ้าวของเดือนเมษายน 1881 นั่นเอง ลูกชายหญิงทั้งสองของเดวิด แลง ออกไปเล่นยังจุดที่บิดาของแกหายตัวไป ณ ที่ซึ่งเคยเห็นเดวิด แลง ยืนอยู่เป็นครั้งสุดท้ายนั้นปรากฏว่ามีหญ้าสีเหลืองงอกขึ้นเป็นวงกลม มีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 15 ฟุต เห็นได้ถนัดชัดเจนอย่างประหลาด แล้วซาร่าห์อายุ 11 ขวบ จะนึกอย่างไรขึ้นมาก็ไม่ทราบ แกส่งเสียงเรียกชื่อบิดาขึ้นดังๆ "พ่อคะ พ่ออยู่ที่ไหน?" ทันใดนั้น เด็กทั้งสองก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริดยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ มีเสียงตอบอู้อี้ออกมาจริงๆ...เป็นเสียงซึ่งเด็กทั้งสองจำได้แม่นยำว่าไม่ ใช่ใครอื่น นอกจากคุณพ่อของแกคนเดียว...เสียงนั้นดังแผ่วเบาออกมาจากวงกลมหญ้าสีเหลือง นั้น ซํ้าแล้วซํ้าเล่า "ซาร่าห์...ยอร์ช ช่วยพ่อด้วย...ช่วยด้วย" เสียงเดวิดร้องเรียกให้ช่วยดังออกมาจากมิติที่ 4 อยู่เป็นนาน ในที่สุดก็จางหายไปและหายไปจากมิติธรรมดาที่มนุษย์รู้จักชั่วนิรันดร. ที่มา www.thairath.co.th en.wikipedia.org/wiki/Spontaneous_human_combustion www.dirjournal.com writer.dek-d.com/teeptan writer.dek-d.com/kodomo_qoo/story/viewlongc.php?id=219485&chapter=101 www.bloggang.com/viewdiary.php?id=designalert&group=4 forum.mthai.com www.vcharkarn.com/vcafe/11591 สําหรับวันนี้ก็นิทราราตรีสวัสดิ์ พี่น้องชาวไทย สวัสดีครับ.Terran จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 21:03:27

ความคิดเห็นที่ 30 คืนนี้มีเรื่องให้อ่านแล้ว ^ ^ จากคุณ : pipek (yukraider) เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 21:08:57

ความคิดเห็นที่ 31 ตอนอ่านไม่จบคิดว่าเดวิด แลงเดิเนก้กตกท่อ - - แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 52 21:45:06 จากคุณ : PaND@_BIG เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 21:44:25

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าเกิดหลงไปอยู่ที่อื่น ไม่ว่าจะอดีตหรืออนาคต ตัวเองคงแย่แน่ ๆ จากคุณ : Matriarchal Miaw เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 22:46:54

ความคิดเห็นที่ 33 ช่วยอธิบายรูปใน คห.ที่25 ให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ บังเอิญไม่เข้าใจ ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 52 01:36:06 แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 52 01:11:13 จากคุณ : Krypton_Gunn เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 00:39:14

ความคิดเห็นที่ 34 ฮืม....เข้ามาเพราะ Mission 4 Project ล้วนๆเลย ขออ่านเนื้อหาก่อน --------------------------------------- ฮ้า อ่านจบแล้ว เรื่องย้อนเวลาหรือข้ามมิติถ้ามีจริงนี่ เรื่องของคุณกุ๊กกี้กอมปะกีก็อาจเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยคะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 52 02:53:23 จากคุณ : SmallLittleTrifle เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 01:56:11

ความคิดเห็นที่ 35 แวะมาชม จากคุณ : Darkvider เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 02:28:42

ความคิดเห็นที่ 36 จัดไปเลยครับ สามกิฟท์สุดท้ายรับฮัลโลวีนพร้อมโหวต จากคุณ : knine2five เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 08:05:01

ความคิดเห็นที่ 37 ติดในห้วงมิติ นี่ฟังดูหลอนๆ ดีนะ จากคุณ : อาจจะแก่ เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 10:54:57

ความคิดเห็นที่ 38   เรื่องหลุดมิติpantipก็มีนะครับ หลงป่าด้วย จากคุณ : ลูกอมขาว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 13:03:22

ความคิดเห็นที่ 39   หลอนเหมือนกันนะ  มีแต่คนกลับอดีต ไม่มีใครไปอนาคตบ้างเหรอ อยากรู้โลกอนาคตบ้างจังเลย จากคุณ : aLoNe_cJ เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 13:34:42

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณครับ เอาเรื่องแปลกๆ มาให้อ่าน ชอบเลย จากคุณ : chipper เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 15:29:18

ความคิดเห็นที่ 41 SHC ทำไมเกิดแต่ในอดีตเยอะจัง ปัจจุบันปี 200X ยังมีปรากฎการณ์นี้เกิดขึ้นหรือไม่คะ ทำไมไม่มีข่าวบ้าง จากคุณ : Bongiovi เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 18:11:53

ความคิดเห็นที่ 42 คห 18 เค้ายังไม่เปลี่ยนรูปแบบ ของเงินตราหรืออย่างไร จึงยังสามารถ ซื้อ ขาย ได้ ระยะเวลาห่างกันร่วม 50 ปี น่าจะมีเปลี่ยนรุ่นบ้าง ใครมีข้อมูลช่วยแชร์ด้วยก็ดี แค่ตั้งข้อสังเกต ไม่มีเหตุผลอื่นจริงๆ จากคุณ : กุ้ยเหลียง เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 20:33:56

ความคิดเห็นที่ 43   อ่านซะหลับไม่ลงเลย อิ อิ สนุกมาก ชอบอ่านเรื่องแปลก ๆ เรื่องมิติเวลานี่ ชอบมากเป็นพิเศษ คิดว่ามันมีจริง ๆ นะ จากคุณ : มานีชูใจ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 52 23:31:46