แขกที่ไม่ได้รับเชิญ......(อยากให้อ่านกันอ่ะ...อย่าซีเรียส ขำๆ แต่น่ากลัวมากๆ)
|
|
แขกที่ไม่ได้รับเชิญ
ผมเป็นตัวหลักในการจัดงานศพญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งซึ่งเป็นที่เคารพรักของพวก เรา ไม่ใช่แม่ก็เหมือนแม่ครับ เพราะท่านมีบุญคุณกับพวกผมอย่างมากมาย จนสุดจะกล่าวได้หมดครับ ลูกๆ หลานๆ ท่านก็เพิ่งจะมารวมตัวกันครบในวันแรกของงานนั่นแหล่ะครับ พวกผมจึงเป็นธุระให้ทุกอย่าง
งานศพจัดขึ้นที่วัดบางเตย แถวๆ ตลาดปัฐวิกรณ์ กำหนดสวดทั้งหมด 7 คืน และทำพิธีเผาวันเสาร์กลางวัน งานนี้พวกผมขอกับญาติๆ ลูกหลานผู้ตายว่า ขอเลี้ยงอาหารเจละกัน เจ้าภาพก็ยินดี บอกจะทำอย่างไงก็ตามสะดวก ไฟเขียวครับ
พิธีกรรมจัด ทั้งสวดแบบจีนและแบบไทย ซึ่งผมก็ค่อนข้างจะถนัด งานวันแรกจึงเรียบร้อยผ่านไปด้วยดี แขกที่มาก็พอใจกับการต้อนรับของเจ้าภาพ และอาหารเจที่อร่อยมาก (เพราะผมเชิญอาซ้อแม่ครัวเจมือหนึ่งมานั่นเอง)
คืน ที่สามของการสวดพระอภิธรรม ช่วงพระสงฆ์ท่านลงมาที่ศาลาผมก็จะตรวจงานทั้งด้านนอก กับการรับแขก พอเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง น้ำท่าก็เตรียมเรียบร้อยดี ผมก็เดินเข้าไปด้านในครัวซึ่งอยู่ด้านหลังของศาลา กำลังจะสั่งงานแม่ครัวเอกว่าให้เตรียมอาหารเจช่วงไหน ของว่างช่วงไหน สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอายุราว 40 ต้นๆ นั่งนิ่งๆ แต่งตัวเรียบร้อย ผมนึกว่าเป็นคนที่อาซ้อพามาช่วยงานครัว จึงไม่ได้กล่าวทักทายอะไร เพราะผมก็เดินเข้าเดินออกยุ่งๆ อยู่
แต่ก็ ให้นึกสงสัยอยู่ในที เพราะไม่ว่าผมจะเดินเข้าไปในครัวกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมก็จะเห็นผู้หญิงคนเดิมนั่งนิ่งตัวตรงอยู่อย่างนั้น “เอ๊ะ! แปลก” ผมคิดในใจ พอพระท่านสวดเสร็จ เด็กๆ ก็เตรียมเสริฟของว่าง แล้วสวดต่อจนจบ จากนั้นพระท่านก็กลับขึ้นกุฏิไป พวกเราที่เหลือก็คอยส่งแขกกลับจนหมด หลังจากนั้นช่วยกันจัดเก็บโต๊ะเก้าอี้ให้เรียบร้อย แล้วแยกย้ายกลับบ้านเพราะพรุ่งนี้ยังมีงานต่ออีก จนผมลืมเรื่องผู้หญิงคนนั้นซะสนิท กลับถึงบ้านอาบน้ำเสร็จ ก็เข้าห้องนอนหลับเป็นตามเลยครับ เพราะเหนื่อยจริงๆ
คืนที่สี่ เหมือนเดิมครับ งานสวดดำเนินไปด้วยความเรียบร้อย ทุกคนเริ่มรู้ระบบงานมากขึ้น เพราะทำมาสี่คืนแล้ว ผมก็เลยว่างๆ เดินไปเดินมา เข้าไปดูในครัวดีกว่าวันนี้อาซ้อทำอาหารเจอะไรอร่อยๆ เลี้ยงแขก พอเดินเข้าไปถึงด้านในครัว ก็เห็นผู้หญิงคนเดิม นั่งอยู่ที่เดิม และใส่ชุดเดิม ไม่พูดไม่คุยกับใคร
ผมเลยถามอาซ้อว่า “ซ้อครับ คนนั้นใครหรอครับ มาช่วยครัว หรือเป็นแขก ผมเห็นเค้าเข้ามาในครัวทุกวันเลย"
อาซ้อ "ไหนคะ คนไหนหรอ"
ผม "นั้นไงอ่ะ ที่นั่งอยู่ตรงขอบโต๊ะหั่นผักอ่ะครับ"
อาซ้อ "ล้ออาซ้อเล่นหรอคะ ไม่เห็นมีใครเลยค่ะ"
ผม "อาซ้อไม่เห็นจริงๆ เหรอครับ"
อาซ้อ "!!!!!!!!!!!" (ซึ่งตอนนี้กำลังหน้าซีดมองหน้าผมเลิ่กลั่ก)
ผมกับอาซ้อมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ แล้วเงียบทั้งคู่...........
......... ผมดึงแขนอาซ้อออกมาด้านนอก เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่คนแน่นอน ด้วยความที่ผมเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ผมเลยบอกอาซ้อว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หลังจากถวายข้าวพระพุทธ และจัดอาหารคาวหวานไหว้หน้าศพเสร็จแล้ว ให้จัดอีกหนึ่งชุดเล็กๆ วางไว้ตรงจุดที่ผมเห็นเธอนั่ง อาซ้อหลังจากหายกลัวแล้วก็รับปากผมว่า จะจัดการให้
คืนที่ห้า ผมตื่นเต้นนิดหน่อย ผมมาถึงวัดบางเตยก่อนใครแต่ก็มีเจ้าภาพบางส่วนที่มาก่อนผม วันนี้ผมปล่อยหน้าที่ดูแลพิธีการต่างๆ ให้กับเพื่อนอีกคนรับผิดชอบไป ส่วนผมก็จะมาลุ้นด้านในครัว อยากรู้ว่าเธอผู้นั้นจะมาตอนไหน เรื่องนี้มีผมกับอาซ้อรู้กันแค่สองคน ถ้ารู้มากกว่านี้เดี๋ยวได้แตกตื่นกันทั้งศาลา หลังจากอาซ้อทำอาหารเจเสร็จแกก็ได้จัดทำเป็นชุดเล็กๆ ไปวางไว้ที่ที่ผมบอก ใครที่เดินเข้ามาในครัว มีแต่คนถามว่าจัดอาหารเจชุดเล็กๆ เอาไว้ให้ใคร ผมให้อาซ้อตอบว่า ผมเป็นคนสั่ง (เท่านั้นแหล่ะครับ ไม่มีใครกล้าถามต่อหรอก) มีเด็กมาตามผมออกไปต้อนรับแขกผู้ใหญ่ที่มาในงาน ผมคุยจนลืมไปเลยครับ จนจบงาน แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน
คืนที่หก เหมือนเดิมครับ เธอคนนั้นก็มาปรากฏตัวให้ผมเห็นอีกแล้วครับ ใส่เสื้อตัวเดิม นั่งท่าเดิม นิ่งเฉย ตัวตรง ไม่เห็นเธอจะกินอาหารที่ทางแม่ครัวจัดให้เลย ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันครับ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะถามหรือคุยกับเธอหรอกครับ....... บรื๊อออ!!! ได้แต่ดูอยู่ห่างๆ แล้วผมก็ออกไปช่วยงานด้านนอก เพราะวันนี้คนเยอะมากเป็นพิเศษเล่นเอาเหนื่อยสุดๆ กว่าแขกจะกลับหมด กว่าเราจะเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทางได้ก็เล่นเอาดึก จนลุงสัปเหร่อต้องมาปิดไฟที่ศาลา เพื่อเป็นการไล่ทางอ้อม เพื่อนผมอีกคนจึงรีบวิ่งไปที่รถแล้วขับมารับผมกับน้องผู้หญิงอีกคนที่ศาลา ครับ
เพื่อนผมเปิดประตูรถแล้วพูดขึ้นดังๆ ว่า "เอ้า... ใครจะไปก็รีบๆ ขึ้นมาเร็ว" ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไร จึงรีบขึ้นรถ แล้วปิดประตู ระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนออกจากวัด เพื่อนผมพูดขึ้นอีกว่า "ใครเหยียบขี้หมาหรือเหยียบหนูตายขึ้นมาฟระ เหม็นฉิบฯ" ผมกับน้องผู้หญิงเลยต้องก้มมองรองเท้าตัวเอง พลิกซ้ายพลิกขวาก็ไม่เห็นมีไร แต่ก็จริงอย่างที่มันพูดครับ กลิ่นเหม็นตลบอบอวลในรถจนเราต้องเปิดกระจกลงทุกบาน เพื่อระบายกลิ่น
จน มาถึงหน้าบ้านผม พอกำลังจะก้าวลงจากรถเพื่อนผมมันก็พูดขึ้นอีกว่า "เฮ้ย! เมิงเอากลิ่นเหม็นลงไปด้วย รถกรูจะได้โล่งๆ" แล้วมันก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ผมจึงยืนอยู่หน้าบ้านตอนห้าทุ่มกว่าๆ แต่ความรู้สึกผมบอกตัวเองว่าไอ้กลิ่นเหม็นๆ น่ะ มันอยู่รอบๆ ตัวผมนี่แหล่ะ! คิดแล้วขนก็ลุกทันทีอย่างกับนัดกันไว้ ผมเริ่มใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็แหงล่ะตอนนี้ผมอยู่คนเดียวนี่ครับ แต่รู้สึกว่าเหมือนมีอีกคนยืนอยู่ข้างๆ โอ้ย!!! อะไรกันนักกันหนา เลยตัดสินใจพูดโพล่งออกไปลอยๆ ว่า "ไม่ต้องตามเข้ามานะ อยู่ข้างนอกนี่แหล่ะ"
พูดเสร็จเปิดประตูได้ วิ่งด้วยความเร็ว พรวดเดียวก็เข้ามาอยู่ในบ้าน เปิดไฟทุกดวงใฟให้สว่างจ้า แต่เจ้ากลิ่นเหม็นๆ นั่น ก็ตามเข้ามาในบ้านจนได้ ผมจึงวิ่งขึ้นไปชั้นบนที่มีห้องพระ เปิดไฟแล้ว จุดธูปสวดมนต์แผ่เมตตาจิต บอกกับวิญญาณที่ตามมาว่า “ขอร้องเถอะ ช่วยงานศพมาหกคืนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว อย่าเพิ่งรบกวนกันเลยนะ”
เสร็จ แล้วผมก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อจะอาบน้ำ ล้างหน้า ปรากฏว่า กลิ่นเหม็นก็อบอวนอยู่แค่ชั้นล่างครับ (ชั้นบนเป็นห้องพระมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์เยอะครับ) ผมอาบน้ำเสร็จก็นอนไม่หลับครับ จิตไม่มีสมาธิ เหมือนเค้ากวนทั้งคืนรู้สึกแย่มากจนรุ่งเช้า เพื่อนต้องมาบีบแตรเรียกเสียงดังสนั่น เพราะผมหลับตอนใกล้รุ่งเช้าครับ เพลียสุดๆ เดินลงไปชั้นล่างเจอเพื่อน ผมตกใจเลยครับ เพราะเพื่อนผมก็เหมือนคนอดนอน ขอบตาคล้ำ มันบอกผมก็เหมือนกัน แต่เราก็เงียบจนไปถึงที่วัด หลายคนก็รุมถามว่าไปทำอะไรกันมาหน้าตาถึงได้อิดโรยแบบนี้ ผมจึงเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง เพื่อนบอกว่า มันก็เจอเหมือนผมทุกอย่าง
คืนที่เจ็ด วันนี้ผมยังไม่เห็นเธอเลยครับ พยายามมองหาแต่ก็ไม่เห็น งานก็ดำเนินไปตามปรกติ จนจบ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
......แล้วเธอผู้นั้นเป็นใครกัน?......
กลิ่นที่ตามไปที่บ้านคืออะไร?
หรือทั้งสองเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ.....
| จากคุณ |
:
นกชิด 
|
| เขียนเมื่อ |
:
7 ธ.ค. 52 14:43:54
|
|
|
| 
