ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ “ชมพู่ เรียนเสร็จกี่โมง มานั่งนานยัง” เสียงเขายังคงสม่ำเสมอในความรู้สึก นานเท่าไหร่แล้วนะ.. ที่ฉันไม่ได้ใส่ใจว่าน้ำเสียงแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยตั้งแต่เป็นเพื่อนจนกระทั่งเปลี่ยนมาคบกันแบบแฟน .นานเท่าไหร่แล้ว ที่ฉันต้องทรมานตัวเอง ทรมานเพื่อนที่ฉันรักถึงสองคน.. ริมอ่างเก็บน้ำของมหาวิทยาลัยในยามบ่ายคล้อยเป็นเวลาที่ฉันชอบมานั่งมากที่สุด แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนลงกระทบผิวน้ำเป็นประกายสีเหลืองนวล เป็นภาพที่ชินตาฉันมาตลอด สายลมที่พัดมาเพียงแผ่วเบาราวกับต้องการจะไล่ความกังวลในความคิดของฉันให้หมดไป..และกระตุ้นให้ความกล้าที่มีน้อยนิดเด่นชัดมากขึ้น “ปอนด์รักเราหรือเปล่า?” “ทำไมชมพู่ถามงี้ล่ะ” “ก็อยากรู้น่ะสิ ถึงได้ถาม” ฉันหัวเราะ เบา ๆ ทั้งที่รู้สึกใจหาย “รักสิ” ปอนด์ตอบกลับมาด้วยความเบาไม่แพ้กัน ใจฉันซึ่งกำลังหมิ่นเหม่อยู่บนปากเหว เริ่มไร้เรี่ยวแรงราวกับจะดิ่งวูบลงไป “ไม่น่าเชื่อว่าปอนด์จะโกหก” ฉันยังคงหัวเราะ เบา ๆ ทั้งที่ความรู้สึกข้างในเริ่มประท้วงขึ้นทุกทีว่ากำลังจะทนไม่ได้... เราสองคนเงียบไปพักใหญ่ “เราเลิกกันเถอะปอนด์” ใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะเอ่ย คำ ๆ นี้ออกมา ฉันอาจจะคิดผิดหรือคิดถูกที่ทำแบบนี้ แต่รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาดเมื่อได้พูดสิ่งที่อยากพูดมานาน ฉันคงชนะใจตัวเองได้จริง ๆ ... “คบกับเรา เหนื่อยมากใช่มั้ย ชมพู่” น้ำตาที่ฉันพยายามสะกดกลั้น รินไหลลงมาไม่ขาดสายในทันที “ใช่ .เราเหนื่อย..เหนื่อยเพราะว่าปอนด์ไม่รู้จักใจของตัวเอง แล้วเราก็ผิดที่คิดว่าเราจะสามารถชนะใจปอนด์ได้” “เราขอโทษนะ”  ปอนด์มองสบตาฉัน ตรง ๆ  ฉันยิ้มรับคำขอโทษนั้นอย่างเต็มใจ สัมผัสถึงแววตาจริงใจนี้ได้ “เพื่อน” สายตาของปอนด์ทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่า..ได้ตัดสินใจสิ่งที่ถูกต้องและควรทำมานานแล้ว “เราก็ต้องขอโทษเหมือนกัน” ฉันลุกขึ้นยืนและเดินออกมา เงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าปอนด์ยังคงอยากนั่งตรงนั้น "หน้าที่ของเพื่อน"..ของฉันหมดไปส่วนหนึ่งแล้วสินะ เหลืออีกสองสิ่งที่ต้องจัดการ  สิ่งแรก คือ “เพื่อนที่รักที่แสนดื้อ” เพื่อนที่ยอมเสียสละคนที่ตัวเองรักให้กับเพื่อนอีกคน และฉันก็คือคน ๆ นั้น.. และอีกสิ่งซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่ต้องจัดการ..คือ ใจของฉันเอง ... เงาอดีตนั้น..ยังคงติดค้างในใจ แล้วเมื่อไร จะเจือจาง ไม่ว่าจะหนีมาไกลแค่ไหน ก็หนีใจตัวเองไม่พ้นเลยสักที จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:24:38

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่หนึ่ง “พู่..เป็นอะไรไปเงียบเชียว” เสียง ใส ๆ ของป่านดึงฉันออกมาจากภวังค์ “กำลังนึกถึงเพื่อนนะป่าน..ตะกี้จำได้ป่าวที่เราเดินสวนกับผู้ชายไทยคนนั้นน่ะ..คล้ายเพื่อนพู่คนนึงมากเลยนะ” ใจฉันที่เคยสงบกำลังโดนป่วนเมื่อนึกถึง “ปอนด์” “จำได้สิ หน้าตาดีเนอะ แสดงว่าเพื่อนพู่ก็ต้องหน้าตาดีสิ แนะนำให้ป่านรู้จักบ้างสิจ๊ะ” “ไม่ได้หรอกจ้า เพื่อนคนนี้น่ะเค้ามีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว แหม๋..คุณป่านจ๋า แล้วเอาพี่พอลไปไว้ไหนล่ะจ๊ะ เจ้าชู้นะเนี่ย เดี๋ยวฟ้องพี่พอลซะเลย” ป่านหัวเราะจนแก้มเป็นสีชมพู “แหม๋ ป่านพูดเล่นน่า ชมพู่ก็..” ขณะนั้นเองชายหนุ่มที่ถูกเอ่ยถึงก็เดินตามมาสมทบพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อม “ป่านจ๊ะ เราต้องไปที่ terminal 1 นะ สายการบินฟินแอร์ (Finnair) อยู่ที่นั่น” พี่พอลพูดขณะที่เดินนำสองสาวไปยังที่หมาย ผู้คนในช่วงเช้าวันนี้ค่อนข้างบางตา ฉันอมยิ้มเมื่อนึกถึงเช้าตรู่ที่ฉันและป่านต้องรีบตื่นแล้วก็รีบจัดการตัวเองอย่างทุลักทุเลหลังจากที่พี่พอลโทรมาปลุกสองรอบ “จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนคร๊าบ..ใครจะไปเที่ยวกันแน่เนี่ย” สนามบิน Heathrow ตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันตกของเมืองลอนดอนเป็นระยะทางประมาณ 15 ไมล์ (24 กิโลเมตร) พี่พอลใช้เวลาขับรถประมาณ 40 นาที ในขณะที่ปากก็เอ่ยถามชมพู่และป่านมา เรื่อย ๆ ว่าลืมอะไรบ้างหรือเปล่า “พาสต์ปอร์ต?” “มีแล้วค่ะ” ป่านกับฉันตอบขึ้นพร้อม ๆ กัน “ตั๋วเครื่องบิน?” “มีแล้วค่ะ” เสียงประสานยังแจ๋วแหว๋วอยู่ “บัตรเครดิต?” “มีแล้วค่ะ” “เงินสด?” “ไม่มี๊ ไม่มี..” ยังประสานกันพร้อมเพรียงพร้อมกับป่านแบมือออกไปตรงหน้าพี่พอล ทำเอาคนขับรถหลุดยิ้มออกมาได้หลังจากบ่นอยู่นาน “ไม่มีน่ะ ดีแล้ว.. ยื่นมือมาเดี๋ยวก็งับซะหรอก” พร้อมกับก้มหน้าจะงับมือ “แน๊ .” ป่านหลบมืออย่างหวุดหวิด ก่อนจะโน้มตัวไปหาคนขับรถ กระซิบอะไรกัน ก่อนจะ ..อื๊ม ฉันอมยิ้มก่อนจะหันมองวิวภายนอกรถ อดเขินแทนไม่ได้ ที่ต้องมาเป็นพยายามความหวานของคู่นี้.. “เครื่อง AY836 M ค่ะ” ฉันยื่นตั๋วเครื่องบินให้พี่พอล ก่อนจะเงยหน้ามองตารางเวลา “โอเค.. เดี๋ยวก็เข้าไปได้แล้วนะ “ พี่พอลหันมาบอกเราทั้งคู่ ก่อนจะหยุดสายตาหวานจะหยดลงที่ป่าน “เอ่อ..ขอพู่ไปห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวมาค่ะ” เมื่อเดินมาได้ระยะหนึ่งแล้วก็หันกลับไปมอง โอ เห็นพี่พอลกับป่านกอดกันกลม ฉันเลยเดินมองดูผู้คนไป เรื่อย ๆ เดินเลยไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินวกกลับมา “พู่..ฝากป่านด้วยนะครับ” พี่พอลเอ่ยกับฉันขณะที่แขนอีกข้างยังคงโอบเอวป่านไว้แนบสนิท “ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะพี่พอล น้าพิมเป็นญาติของพู่เองค่ะ รับรองมีคนไปรับ มีที่พักพร้อมที่ฟินแลนด์” ฉันยิ้มกว้าง พี่พอลพยักหน้า ก่อนจะหันไปบอกกับป่าน “ถึงแล้วติดต่อพี่ด้วยนะ..แล้วพี่จะโทรไปหาจ่ะ” “พี่พอลนี่ยังกับคนแก่เลย น่าเบื่อจริง ๆ” ป่านบ่น เบา ๆ หลังจากที่เดินเข้าไปข้างใน gate แล้ว... “แน่ะ..ดีออกนะป่าน มีคนห่วงใยน่ะ” “ก็ดีหรอกนะ เอ..แล้วที่ฟินแลนด์เนี่ยจะมีหนุ่ม หล่อ ๆ บ้างหรือปล่าวน๊า” ป่านยิ้มหวาน ฉันได้แต่ส่ายหน้า ป่านจัดอยู่ในระดับคนสวย ผิวขาวอมชมพูเพราะมีเชื้อสายจีนจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเป็นที่หมายปองของ หนุ่ม ๆ ตั้งแต่เข้าเรียนวันแรก มีหลายคนที่โดนป่านหักอกจนกระทั่งถึงคนที่คบอยู่ปัจจุบัน พี่พอลซึ่งดูท่าจะมีภาษีมากกว่าใครเพื่อน แต่พี่พอลก็ค่อนข้างเป็นคนขี้หึง ก็สมควรอยู่หรอกก็มีแฟนสวย น่ารักขนาดนี้ ฉันเคยได้ยินพี่พอลพูดกับป่านครั้งหนึ่ง “อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครนะ นอกจากพี่” ซึ่งทำเอาป่านหงุดหงิดอยู่พักใหญ่ ป่านดูเป็นผู้หญิงเจ้าชู้ซึ่งแตกต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง ไม่น่าจะมาสนิทกันได้ แต่ถ้าไม่คิดถึงเรื่องนี้แล้ว ป่านก็เป็นเพื่อนที่ดี และมีน้ำใจคนหนึ่งเลยทีเดียว “ง่วงจังเลยจ่ะพู่ ป่านของีบก่อนนะ ตื่นกันตั้งแต่เช้ามืดแน่ะ” “จ่ะ”  ฉันตอบรับเบา ๆ ก่อนจะหันมาดึงสาย Head phone ตรงหน้า ในเครื่องบินจะมีภาพยนตร์และรายการวิทยุ หรือเพลง สำหรับผู้โดยสารที่สนใจก็สามารถดูได้และฟังเสียงโดยผ่านหูฟังโดยจะมีปุ่มซึ่งอยู่บริเวณพนักเก้าอี้ให้ปรับเสียง และเลือกว่าจะฟังรายการไหน ทำให้ไม่ต้องรบกวนผู้โดยสารที่ต้องการนอนพักผ่อน ฉันกดปุ่มหมายเลย 1 ซึ่งหมายถึง “ภาพยนตร์ “ ก่อนจะเงยหน้ามองภาพบนจอทีวีตรงหน้า (ภาพ สนามบิน Heathrow : nowpublic.com) แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 53 14:32:12 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:28:48

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ สอง/หนึ่ง น้าพิมและครอบครัวมารอรับฉันและป่าน ที่สนามบินเมืองเตอรกุ (Turku) ซึ่งเป็นเมืองชายฝั่งทะเลทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศฟินแลนด์ สนามบินที่นี่ค่อนข้างเล็กและดูเงียบสงบ ผู้คนก็ไม่วุ่นวาย แตกต่างจากสนามบิน Avantaa ที่เฮลซิงกิ (Helsinki) อย่างสิ้นเชิง สามีของน้าพิมชื่อมิกกะ (Mikka) เป็นคนฟินนิช น้าพิมมีลูกชายฝาแฝดสองคน ชื่อ ยานี่ (Jani) กับ ยารี่ (Jari) เด็กชายหน้าตาน่ารักวัยห้าขวบวัยกำลังซนกำลังวิ่งเล่นไปไล่จับกันไปรอบ ๆ ราวกับภาพซ้ำ ๆ สักพักน้ามิกกะ ร้องเรียกเด็กทั้งคู่ ต่างคนก็ต่างวิ่งแข่งกันมาเพื่อกระโดดเข้าใส่พ่อ ฉันกับป่านเลยทักทายเจ้าชายฝาแฝดตัวเล็กทั้งคู่คนละสองฟอด ให้สมกับความน่ารัก “เป็นไงเหนื่อยมั้ยจ๊ะ ? ชมพู่ ป่าน” “ก็ไม่เหนื่อยมากค่ะน้าพิม ป่านนอนซะอิ่มเลยบนเครื่องบิน ผิดกับพู่ค่ะ ขานี้ไม่ยอมนอนเลย” “พู่นอนไม่หลับค่ะ มันรู้สึก แปลก ๆ เวลาขึ้นเครื่อง” “งั้นคงเหนื่อยแย่สิ เดี๋ยวเราแวะไปทานอาหารที่ร้านก่อนนะจ๊ะ แล้วน้าจะพาไปที่พัก” ร้านอาหารไทยของน้าพิม ชื่อ “ร้านบ้านไทย” เป็นร้านที่ไม่ใหญ่มากแต่จัดตกแต่งบรรยากาศเป็นไทย ๆ น้าพิมเดินเข้าไปบอกแม่ครัวว่าให้ทำอาหารรสจัดหน่อย เนื่องจากคนต่างชาติมักจะทานรสจัดมากไม่ได้ แล้วอาหารไทยสี่ชนิดก็มาเสริฟอย่างรวดเร็ว แกงเขียวหวานไก่ ผัดผักรวมมิตร ปลาสามรส และยำวุ้นเส้น “อร่อยมากเลยค่ะ น้าพิม ถ้าป่านได้ทานทุกวันแบบนี้ คงอ้วนแน่นอน” “งั้นต้องทานเยอะ ๆ นะจ๊ะ ป่านน่ะตัวนิดเดียวเอง” “น่านสิ ถ้าป่านอ้วนแล้วพู่จะเป็นอะไรล่ะเนี่ย ตุ่มเดินได้แน่ ๆ” ฉันหัวเราะ แล้วก็ต้องอมยิ้มกับเด็กชายยานี่และยารี่ที่ดูจะเขินเวลามีสาว ๆ นั่งมองเวลาทานอาหาร “ยานี่กับยารี่พูดไทยได้มั้ยคะน้าพิม?” “ก็พูดได้บ้างจ่ะ ส่วนใหญ่เค้าจะพูดภาษาฟินนิช แต่ถ้าเราพูดไปเค้าก็จะเข้าใจนะจ๊ะ” น้าพิมยิ้มก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูเช็ดปากให้ยารี่  “เลี้ยงไม่ง่ายเลยนะจ๊ะ วัยกำลังซน” “ดีออกค่ะ พู่อยากจะมีลูกแฝดบ้าง น่ารักดีนะคะ” “ก็อย่าเอาแต่เรียนสิจ๊ะ มองหาคนรู้ใจบ้าง นี่พี่วรรณาก็โทรมาบ่นว่าพู่น่ะไม่ยอมมีแฟนเสียที” “คุณแม่มาบ่นให้น้าพิมฟังด้วยเหรอคะ คิดว่าจะโทรไปบ่นกับพู่คนเดียว” “จริง ๆ ค่ะ น้าพิม พู่น่ะไม่ยอมคบกับใครเลยนะคะ ป่านแนะนำให้ตั้งหลายคน แต่คุณหญิงชมพู่ก็ไม่สนใจ เล่นตัว จริง ๆ ค่ะคุณน้า” ป่านพูดเสริมแล้วหันมาหลิ่วตากับฉัน “ไม่ได้เล่นตัวค่ะ ก็อยากมีเหมือนกัน .” “แต่ .????!!!” ฉันยังพูดไม่ทันจบ ป่านก็พูดต่ออย่างกับรู้ใจ ฉันหันไปค้อนป่านก่อนจะหันมายิ้มกับน้าพิม “แต่ เนื้อคู่ของพู่คงยังไม่เกิดค่ะน้าพิม” “เห็นมั้ยคะน้าพิม..ต้องมี ‘แต่’ ทุกครั้งเล๊ย” ขณะนั้นเองประตูร้านก็เปิดเข้ามา ฉันรู้สึกได้ถึงลมหนาวที่พัดวูบเข้ามาพร้อมกับเสียงหนึ่งดังเข้ามาพร้อมกัน “โอ๊ยยยยยยยยย หิวไส้แทบแตก” ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว คิ้วเข้ม ผมหยักศก รูปร่างหน้าตาดีถ้าบอกว่าเป็นนายแบบก็คงเชื่อไปแล้ว (แหม๋..หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ หล่อ ๆ แบบนี้)เดินเข้ามาในร้าน พลางขมวดคิ้วเมื่อสายตาปะทะกับสองสาวแปลกหน้า เพียงครู่เดียวสายตานั้นก็ระยิบสดใสปิ๊งป๊างขึ้นมาทันทีเผยรอยยิ้มเก๋ ฉันต้องยอมรับว่าเวลาชายคนนี้ยิ้ม ช่างดูมีเสน่ห์ จริง ๆ รู้สึกว่าโลกสดใสขึ้นทันตา “สวัสดีครับ ทุก ๆ คน”   น้ำพิมส่งเสียงทัก “หวัดดีนายปอนด์ ไปหิวมาจากไหนวันนี้ ถึงมาที่นี่ได้” ฉันถึงกับสะดุด ชื่อปอนด์ (อีกแล้วเหรอ) ทำไมโลกมันช่างกลมแม้กระทั่งชื่อนะ แต่ท่าทาง "นายปอนด์" คนนี้จะเจ้าชู้ไม่ใช่เล่น “ก็อยากกินอะไรอร่อย ๆ ไงครับพี่พิม”  สายตาคนพูดกลับไม่ได้อยู่ที่น้าพิมเหมือนที่ตัวเองเอ่ย กลับมาจับอยู่ที่สองสาว น้าพิมเห็นถึงกับหัวเราะก่อนจะหันมาบอกฉันกับป่าน “นี่เจ้าปอนด์จ่ะ เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทน้าเอง แล้วนี่ชมพู่หลานน้า แล้วก็นี่ป่าน เพื่อนของชมพู่จ่ะ มาจากลอนดอนเพิ่งมาถึงเมื่อชั่วโมงที่แล้ว” ประโยคหลังน้าพิมหันไปบอกปอนด์ที่เพิ่งเดินเข้ามาใกล้ ปอนด์เลือกนั่งลงข้างน้ามิกกะ ทำให้หันหน้ามาเผชิญกับสาว ๆ “ผมขอร่วมวงด้วยคนนะครับ” ปอนด์ส่งรอยยิ้มชนิดบาดใจ สาว ๆ ให้เราทั้งคู่ และแล้วบ่ายวันนั้นการสนทนาจึงออกรสมากยิ่งขึ้นเพราะปอนด์คุยเก่งมาก ******** “ปอนด์น่ารักจังเลยนะพู่” ป่านแอบกระซิบบอกฉันตอนขอตัวเข้าห้องน้ำ “ใช่..พอยิ้มแล้วน่ารักมากเลย ตอนแรกก็ดูตี๋เข้ม เฉย ๆ” ฉันเออ-ออ ไปด้วย คิดอยู่ในใจว่ามาเที่ยวครั้งนี้คงมีเรื่องอะไรสนุก ๆ อีกเยอะ เย็นวันนั้นฉันสลบเป็นตายเนื่องจากเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ปอนด์ขับรถตามมาส่งที่บ้านน้าพิม ก่อนจะขอเข้ามานั่งคุยต่อ แต่งานนี้ฉันขอบายไปก่อน หลังจากเอาของฝากจากคุณแม่ให้น้าพิมก็อาบน้ำนอนเลย ก็เลยไม่รู้ว่าปอนด์คุยกับป่านถึงเมื่อไหร่ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 53 14:35:34 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:35:17

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ สอง/สอง ...... “ชมพู่จ๋าาาาาา ” ฉันได้ยินเสียงเรียกมาจากที่แสนไกล “ใครเรียกน่ะ ” ฉันเอ่ยถาม เบา ๆ มองไป รอบ ๆ ด้วยอารมณ์หวาดกลัว นิด ๆ รอบกายมีแต่ความมืด ฉันเพ่งมองฝ่าความมืดมองไปรอบ ๆ ตัว  สถานที่ที่ฉันยืนอยู่คล้ายกับสนามหญ้า.. “ปอนด์รักชมพู่นะ” เสียงของปอนด์..ปอนด์นั่นเอง ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย.. “ปอนด์อยู่ไหน ปอนด์อยู่ไหน เรารักปอนด์นะ..ได้ยินมั้ย..” ฉันเริ่มวิ่งตามหาต้นเสียงนั้น .. ขณะที่ฉันกำลังวิ่ง ก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียงผู้หญิง ใครนะมาร้องไห้แถวนี้..เสียงของปิ่นนี่ ปิ่นกำลังร้องไห้.. ฉันรีบออกวิ่งตามหาอีกครั้ง ปิ่นร้องไห้ทำไม คำถามนั้นกระทบใจฉันอย่างรุนแรง เพื่อนฉันร้องไห้ทำไม.. “ปิ่นอยู่ไหน ปิ่นอยู่ไหน” ทันใดนั้นฉันก็หยุดวิ่ง ฉันรู้แล้วว่าทำไมปิ่นร้องไห้ ฉันเริ่มร้องไห้ ร้องไห้จนหยุดไม่ได้ .. “ปิ่น ๆ ..ปอนด์รักปิ่นนะ ปอนด์ไม่ได้รักเรา ปอนด์อย่าโกหกสิ..ปอนด์ไปหาปิ่นนะ ไป ๆ ๆ” ฉันตะโกนดังลั่น ก่อนจะเริ่มวิ่งหนีปอนด์ จู่ ๆ ฉันเห็นปอนด์วิ่งไล่ตามฉันมาแต่ไกล “ชมพู่ ปอนด์รักชมพู่นะ ชมพู่หยุดก่อน” เสียงของปอนด์ก้องในความรู้สึก ฉันปาดน้ำตาก่อนจะรีบวิ่งแล้วก็วิ่ง “ไม่จริง!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนลั่น ก่อนจะผวาเฮือกจากที่นอนอย่างรวดเร็ว ****** “ฝัน เราฝันหรือนี่” ชมพู่เอามือลูบหน้า มือกลับสัมผัสกับน้ำตา น้ำตาที่ไหลในฝันยังอยู่ .ไม่จริงเลย..ปอนด์ไม่ได้รักฉัน ไม่มีใครรักฉันเลย ฉันชันเข่าขึ้นก่อนจะซุกหน้าลงไปปล่อยให้น้ำตารินไหลเงียบ ๆ ทำไมฉันต้องทรมานแบบนี้ใครช่วยฉันที..แม่จ๋าช่วยพู่ด้วย ฉันร้องไห้รู้สึกหัวใจบีบจนร้าว “ขอโทษนะปิ่น..ขอโทษ เราตัดใจจากปอนด์ไม่ได้ ขอโทษ” ฉันร้องไห้จนเหนื่อย..นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน.. หันไปมองที่นอนด้านข้างยังไม่มีร่องรอยของป่าน ฉันเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ป่านไปไหน . ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินไปห้องรับแขก ภาพที่เห็นทำเอาขาฉันแทบทรุด  ก่อนจะรีบเงยมองชั้นบนและรอบ ๆ หวังว่าน้าพิมคงหลับไปแล้ว ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง “ป่าน ป่าน ป่านอยู่ไหนจ๊ะ” ฉันแกล้งทำเสียงงัวเงีย เว้นระยะไว้พักหนึ่งก่อนจะเดินออกไปที่ห้องรับแขก ป่านกับปอนด์แยกจากกันไปนั่งคนละฟากของเก้าอี้รับแขก “อ้าว ปอนด์ยังไม่กลับเหรอ” ฉันทำสีหน้าตกใจ นี่ถ้าชิงรางวัลออสการ์คงได้ไปแล้ว “ยะ..ยังครับ..แต่กำลังจะกลับพอดี” ปอนด์เด้งตัวลุกขึ้น ก่อนที่ป่านจะลุกขึ้นตาม ช้า ๆ “งั้นผมกลับเลยนะครับ คุณป่าน คุณชมพู่ แล้วเจอกันใหม่นะครับ” ปอนด์สบตากับป่านแบบหวาดเยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไป เมื่อหันกลับมามอง สาวสวยตรงหน้า ก็พบสายตาเคลิ้มชวนฝันเลยทีเดียวเชียว “พู่ ” ป่านยิ้มหวานแบบที่พี่พอลเคยห้าม “ป่าน . นี่ป่านทำแบบนี้ได้ยังไง? .ไม่เกรงใจน้าพิมเลยนะ มันดึกแล้ว” ฉันส่งเสียงดุ “แค่ห้าทุ่มเองนะชมพู่จ๋า น้าพิมขึ้นไปนอนเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเอง” ป่านกางแขนออกแล้วเดินเข้ามาโอบกอดฉัน “ปอนด์น่ารักจังเลยล่ะพู่ ป่านคิดว่ามันเป็นรักแรกพบ” ป่านกระซิบฉัน เบา ๆ “รักแรกพบเนี่ยนะ แล้วพี่พอลล่ะป่าน” “พี่พอล อืม..ป่านก็รัก..แต่ไม่รู้สิป่านบอกไม่ถูก” “เจอกันวันแรกเองนะป่าน ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ปอนด์อะไรเนี่ยนิสัยยังไง แล้วเมื่อกี้ทำได้ยังไง??” ฉันเริ่มบ่นเป็นป้า เหมือนที่ป่านเคยล้อบ่อย ๆ “พู่เห็น??” “ใช่สิ ถ้าพู่ไม่มาขัดไว้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป พู่ไม่อยากคิดเลย” “ไม่เห็นมีอะไรนี่นา ก็แค่ Goodnight Kiss!” ป่านยิ้มหวานใส่ตาฉันอีกครั้ง ก่อนจะเดินแทบจะโบยบินกลับไปที่ห้อง .. ฉันทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้รับแขกอย่าง ช้า ๆ รักแรกพบ..อย่างนั้นเหรอ จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:38:05

ความคิดเห็นที่ 5 พี่กะไม่ให้ปาดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : pongpei เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:39:15

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ สาม “ค่ะ..พี่พอล ป่านสบายดีค่ะ คิดถึงสิคะ..” “บรรยากาศก็ดีค่ะ แต่อยากอยู่กับพี่พอลที่ลอนดอนมากกว่า” “หนาวจัง มาให้กอดหน่อยสิคะคนดี” .. “รักพี่พอลคนเดียว” “คิดถึงพี่พอลที่สุดเลยค่ะ อยากให้พี่พอลมาอยู่ใกล้ ๆ” . “รักสิคะ รัก ๆ ๆ ๆ “ เสียงใสแจ๋วของป่านปลุกฉันให้ตื่น ฉันพลิกตัวไปหาที่มาของเสียง ป่านนอนกลิ้งอยู่ในผ้าห่มใกล้ตัว สิบโมงแล้ว ฉันมองนาฬิกาก่อนจะอ้อยอิ่งลุกจากที่นอนอย่างแสนเสียดาย “สวัสดีค่ะพี่พอล แหม๋..สวีทกันตั้งแต่เช้าเลยคู่นี้” ฉันพูดเสียงดังนิดนึงเพื่อทักทายพี่พอลที่อยู่ปลายสาย จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เออ..สิบโมงแล้วนี่นะ เช้าจริง ๆ ฮะ ฮะ ฮะ.. เมื่อเดินเข้าไปในครัว ก็เห็นน้าพิมกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูเตาอบอยู่ “สวัสดีตอนสาย ๆ ค่ะน้าพิม” “สวัสดีจ้า เป็นไง? หลับสบายหรือเปล่า?” ฉันเข้าไปช่วยน้าพิมยกถาดอาหารออกจากเตา “ดีค่ะ ตื่นสายโด่งเลย” “นอนไปเถอะนะ เมื่อวานคงเหนื่อยมาก เดี๋ยวเราหาอะไรกินกันก่อน บ่าย ๆ จะพาไปเดินในเมือง” “เมื่อคืนน้าพิมนอนกี่โมงคะ? “ ฉันเริ่มถามสิ่งที่ยังคาใจอยู่ “ก็ประมาณสี่ทุ่มกว่า ๆ นะ..”   แสดงว่าที่ป่านบอกเป็นความจริง  “ค่ะ ปกติพู่นอนเที่ยงคืนเกือบทุกวันนะคะ ต้องอ่านหนังสือ” “แล้วเรียนหนักมั้ยลูก?” น้าพิมถามอย่างเอ็นดู “ก็ต้องพยายามหน่อยค่ะ ภาษาพู่ก็ไม่ค่อยดี ต้องป่านค่ะป่านเค้าภาษาดีมาก พู่ก็ได้ป่านช่วยติวให้เยอะเหมือนกัน”     “แหม๋ นินทาอะไรป่านคะ คุณหญิงชมพู่จ๋า .สวัสดีค่ะน้าพิม” ป่านเดินยิ้มเข้ามาในครัว ฉันมองป่านแล้วก็ต้องยิ้ม ถ้าสวยน่ารักได้แบบป่านก็คงดี ขนาดเพิ่งตื่นนอนยังสวย “ไม่ได้นินทาเจ้าค่ะ กำลังชมอยู่ คุยโทรศัพท์เสร็จละเหรอ?” “ใช่แล้ว..โทรมาปลุกจริง ๆ คนกำลังนอนสบาย” ป่านบ่นเบา ๆ น้าพิมหยิบชุดกาแฟมาวางให้บนโต๊ะ “แฟนโทรมาเหรอจ๊ะป่าน “ “อุ้ย..ปล่าวค่ะน้าพิม ..แค่เพื่อนรุ่นพี่เท่านั้นค่ะ” ป่านปฏิเสธเสียงแข็ง ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็ได้แต่นั่งอมยิ้ม..ถ้าพี่พอลได้ยิน สงสัยว่าโลกแตกเป็นแน่ ยายป่านเอ้ย.. ******* บ่ายวันนี้ ปอนด์รับอาสาเป็นโชเฟอร์และไกด์นำสาว ๆ ออกไปเที่ยวดูของในเมืองแทนน้าพิม “พรุ่งนี้.. จะรังเกียจผมมั้ยครับคุณป่าน คณชมพู่ ถ้าผมจะไปเที่ยวเรือด้วยคน” “เรียก ป่านกับพู่เฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” “ขอบคุณครับ ว่าไงครับ ป่านกับชมพู่ยังไม่ตอบคำถามผมเลย” “ถ้าปอนด์ไม่ไป งานก็กร่อยสิคะ” ป่านตอบเสียงหวานจ๋อย “ชมพู่ละครับ? ไม่เห็นจะตอบผมเลย” ปอนด์เงยหน้ามองกระจกส่องหลังเพื่อขอคำตอบจากฉัน ซึ่งเอาแต่นั่งเงียบมองทิวทัศในเมืองไปเงียบ ๆ “ดีสิคะ ไปกันเยอะ ๆ สนุกดี.. น้าพิมบอกว่าจะชวนน้องฟางไปด้วยนะคะ ปอนด์รู้จักน้องฟางป่าวคะ” “อ๋ออ รู้จักครับ” ปอนด์หยุดไปนิดนึงก่อนจะตอบ เขาขับรถเลี้ยวตัดเข้าซอยหนึ่งซึ่งเป็นที่จอดรถทำให้การสนทนาหยุดไป “ปอนด์ชอบเดินช้อปปิ้งหรือเปล่า?” คงไม่แปลกถ้าฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มการพูดคุยก่อนบ้าง “ชอบครับ แต่คุณแม่ผมเนี่ย..นักช้อปปิ้งตัวยงของวงการเลย ลูกไม้เลยหล่นไม่ไกลต้นครับ” “น่าแปลกนะคะ เพราะว่าผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบเดินช้อปปิ้ง” “ครับ..และก็มีผู้หญิงน้อยคนที่เบื่อการเดินช้อปปิ้งเหมือนกัน เมื่อมีส่วนใหญ่ก็ต้องมีส่วนน้อยครับ” คำตอบของปอนด์ทำเอาฉันยิ้มออกมา หวนกลับไปคิดถึงเพื่อน ๆ .......... “ยายปิ่น” เป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบการเดินช้อปปิ้งมากที่สุด คุณเธอจะชอบบ่นกระปอดกระแปดตลอดเวลา ฉันยังจำครั้งหนึ่งที่พวกเราเจ็ดคน ซึ่งพ่วงสองหนุ่มปอนด์กับเป้ไปด้วย วันนั้นพวกเราตั้งใจว่าจะซื้อของไปทำกับข้าวกินกัน ฉัน แก้ว ตาล แว่นก็เดินเลือกของอย่างเพลินใจ เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ไปเรื่อย ๆ จากหนึ่งชั่วโมง ก็เป็นสองชั่วโมง จากสองเป็นสามชั่วโมง เสียงพูดของ ปิ่น ปอนด์ แล้วก็เป้สามพี่น้อง(คนละ)ตระกูล ป. ก็เงียบเสียงลงเรื่อย ๆ จนเงียบสนิท แต่สาว ๆ ทั้งสี่ก็ลืมนึกถึงเรื่องนั้นไปสนิทเช่นเดียวกัน เพลินมาก จนกระทั่งแก้วหันมาถามความคิดเห็น “เอ..รู้สึกว่าของจะครบแล้วนะ คงมีแค่นี้ละมั้ง พวกเราอยากได้อะไรอีกมั้ย?” คำถามของแก้วราวกับไปจุดวิญญาณสามดวงที่ล่องลอยตามมาเงียบ ๆ ในทันทีทันใดให้ลุกฮือ “โอ้โฮ่!!!! นี่เล๊ยยยยยย คำพูดที่อยากได้ยินมาน๊าน แสนนานนนนน” เสียงยายปิ่นกับท่วงท่าน่าหมั่นไส้ เรียกรอยยิ้มของทุกคน “ไม่เสียแรงที่แรง 3 ป. ผนึกกำลังสะกดจิตขั้นสูง ฮะ ฮะ ฮะ”  แหม๋ วางมาดราวกับว่า การที่ทำให้สี่สาวหยุดเดินช้อปปิ้งเป็นฝีมือของกระแสจิตขั้นสูงผิดมนุษย์ของตัวเอง เป้หันไปพูดกับปอนด์ “ใครบอกว่าผู้หญิงอ่อนแอฟะ วันนี้เดินเกือบข้ามเขาสามลูก กุไม่เห็นจะบ่นกันซักแอะ” ปอนด์รับมุกทันที “นี่ดีนะเนี่ย.. ยังไม่ข้ามไปฝั่งพม่า” “ชั้นว่า..เราสามคนไปหาไรกินก่อนดีกว่า ปล่อยให้ผู้หญิงเค้าเดินต่อกัน” ยายปิ่นพยักเพยิดหงึก ๆ กอดคอ ปอนด์กับเป้ สี่สาวที่เหลืออุทานออกมาพร้อม ๆ กันยังกับซ้อมมาเป็นอย่างดี “ยายปิ่น!!!!!” ฮะ ฮะ ฮะ ........ จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:40:56

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ สี่ ภาพ: http://www.simplonpc.co.uk/Viking-Line/Viking_Saga04.jpg จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:42:51

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ สี่ สามทุ่มตรงเสียงหวูดดังขึ้นรอบบริเวณ เรือสำราญขนาดใหญ่ มีชื่อว่า วิกิ้งไลน์ (Viking Line) ออกเดินเรือจากฟินแลนด์เริ่มขยับแล่นออกจากท่า ไปสู่จุดหมายคือเมืองสตอล์คโฮม ประเทศสวีเดน ฉันออกไปชมวิวยามค่ำคืนภายนอกเรือท่ามกลางความมืดที่เรือกำลังมุ่งตรงไปข้างหน้าทิ้งแสงไฟจากตัวเมืองไว้เบื้องหลังห่างออกไปทุกที “เป็นไงบ้างครับ ชมพู่?” ปอนด์ยืนยิ้มให้หูตาแพรวพราว   “สวยดีค่ะ แสงไฟมันเล็กลงทุกทีทำให้รู้สึกใจหายเหมือนกันนะคะ” “หายมาอยู่ที่ผมหรือเปล่าครับ?” “ปอนด์!” “อ๊ะ ผมพูดเล่นน่า ทำหน้าตาเครียดเชียว” ปอนด์หัวเราะนัยน์ตาระยิบ “รู้ค่ะว่าพูดเล่น แต่ถ้าป่านมาได้ยินคงไม่ดีมั้งคะ” “มาอยู่กันที่นี่เอง” ป่านเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับน้องฟางซึ่งเป็นน้องคนไทยที่สนิทกับน้าพิม ฉันยิ้มให้กับคนทั้งคู่ ป่านทำหน้าตาไม่พอใจนักที่เห็นฉันยืนกับปอนด์ “ผมเห็นชมพู่ยืนอยู่คนเดียวครับ ก็เลยออกมายืนคุยเป็นเพื่อน” “ระวังพี่ปอนด์ให้ดีนะคะ พี่ชมพู่ ..พี่ปอนด์น่ะเจ้าชู้” น้องฟางหันมายิ้มกับฉัน แล้วก็หันไปยักคิ้วหลิ่วตากับปอนด์ ฉันได้แต่อมยิ้ม คนที่ควรจะรับรู้คงไม่ใช่ฉันกระมัง ซึ่งคน ๆ นั้นก็ทำหน้างออยู่ยิ่งง้ำเข้าไปอีก ส่งผลให้จำเลยที่ยืนข้าง ๆ ฉันร้อนตัวถึงขั้นอยู่ไม่ติด “เจ้าฟาง เดี๋ยวโดนเตะ..พูดอะไรดี ๆ หน่อย” “อืม ป่านขอไปดูทางโน้นหน่อยนะ”  ป่านไม่รอฟังคำตอบ รีบเดินออกไปอีกทางทันที “เอ่อ ป่านครับ เดี๋ยวผมไปเป็นด้วย” ปอนด์ไม่รอช้า รีบเดินแกมวิ่งตามป่านไปติด ๆ ทำให้น้องฟางยิ้มเก้อทำหน้าเหรอหรา “อุ๋ย..ท่าทางฟางจะทักผิดคนแล้วนะคะพี่ชมพู่” “ไม่มีอะไรมั้งจ๊ะ อย่าคิดมากเลยฟาง” “แต่..ฟางพูดจริง ๆ นะคะ..พี่ปอนด์เจ้าชู้จริง ๆ อย่าไปหลงเชียวค่ะพี่ชมพู่ แต่พี่ปอนด์ก็เล่นดนตรีเก่งนะคะ ถ้าพี่ได้ยินต้องชมเปาะว่าเหมือนนักร้องอาชีพ” น้องฟางชวนฉันคุยอย่างสนิทสนมเป็นกันเอง เหมือนกับรู้จักกันมานานมาก น้องฟางขอตัวไปโทรศัพท์หาคนพิเศษเมื่อเห็นท่าทางว่าฉันจะนั่งรับลมอยู่ตรงนั้นต่อ “ต้องโทรไปรายงานตัวค่ะพี่ชมพู่ แฟนฟางน่ะหวงสุด ๆ ดีนะที่ยอมให้มาเที่ยวได้” “โทษนะคะ แฟนน้องฟางเป็นคนไทยหรือเปล่า?” “โหย ฟางไม่ชอบคนไทยค่ะพี่ชมพู่” “นะ . คนเราสเป็คมันต่างกัน จริง ๆ” “พี่ชมพู่ก็ลองเปลี่ยนดูบ้างสิคะ อาจจะติดใจ” น้องฟางเดินไปแล้ว “ถ้ามีก็ดีสิ คนที่รักพี่ จริง ๆ นะฟาง” เสียดายจังน่าจะมีดาวสักดวง .รำพึงกับตัวเองเบา ๆ.. ฉันถอนหายใจขณะพาความคิดล่องลอยกลับไปยังอดีตอีกครั้ง .. . รู้แล้วว่าเราเลิกกัน . รู้แล้วว่าเป็นเพียงเพื่อน ฉันรู้และยังย้ำเตือน .อยู่ในใจ.. ไม่หวังจะให้เหมือนเดิม .ไม่คิดที่จะเริ่มใหม่ . ก็รู้ว่ามันสายไป..ไม่มีทาง... ที่ยังค้างในความรู้สึก.. ที่มันลึกจนมันเกินจะเลือน.. เพราะฉันมักจะเผลอใจ . และคิดไปจนเกินเพื่อน คล้าย ๆ ว่ายังเลอะเลือนอยู่ในฝัน ข้อตกลงที่เรามีอยู่ .ฉันก็รู้และยังเข้าใจ แต่มันลืมไป แต่มันเผลอไป.. ยั้งใจไว้ไม่ทัน ลืมไปว่าไม่รักกัน ไม่เหมือนวันที่ผ่านมา.. ฉันรู้ในคำสัญญา ฉันขอเพียงเวลาบ้าง ..และแล้วมันจะค่อยจาง และจะหาย ข้อตกลงที่เรามีอยู่ . ฉันก็รู้และยังเข้าใจ.. แต่มันลืมไป................ แต่มันเผลอไป.. ยั้งใจไว้ไม่ทัน ลืมไปว่าไม่รักกัน ไม่เหมือนวันที่ผ่านมา.. แต่มันลืมไป........แต่มันเผลอไป ยั้งใจไว้ไม่ทัน.. ลืมไป ว่าไม่รักกัน ไม่เหมือนวันที่ผ่านมา แต่มันลืมไป .. (เพลง ลืมไปไม่รักกัน : นูโว) .. “ยัยบ๊องเอ๊ย เลิกคิดได้แล้ว!!” ชมพู่เดินกลับห้องพักไม่ทันสังเกตเห็นใครคนหนึ่งเดินออกมาจากอีกมุมของเรือและยืนมองร่างผู้หญิง  เล็ก ๆ คนนั้นไปจนลับสายตา (เพลงลืมไปไม่รักกัน: youtube) แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 53 14:46:04 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:44:56

ความคิดเห็นที่ 9 ปาดไม่ทันง่ าาา จากคุณ : นายสีซอ เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:45:17

ความคิดเห็นที่ 10 จัดเพลงให้เข้ากับบรรยากาศ ... อ่านต่อๆ จากคุณ : Mine_Knight เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:46:32

ความคิดเห็นที่ 11 #5 น้องเซียนปาดทันง่ะ ส่วน #9 วอมคุง เสียจายโด้ย #10 วาว..ขอบคุณมากมาย สำหรับเพลงประกอบ เย๊ ๆ จบแล้วค่ะสำหรับวันนี้ ไปหลายตอนเลย.. นางเอกยังไม่เจอพระเอกเลยนะคะเนี่ย เอิ้กๆ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 53 14:50:05 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 14:48:20

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นหัวกระทู้แล้วนึกถึงเพลงนี้ ปลายฟ้า - ป้อม ออร์โต้บาร์น จากคุณ : Wolf_eel เขียนเมื่อ : วันเนา 53 15:34:16

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ถนัดอ่านนิยายรักเลยครับ อิอิ จากคุณ : Cryptomnesia เขียนเมื่อ : วันเนา 53 16:08:05

ความคิดเห็นที่ 14 จองที่ไว้ก่อน... จากคุณ : Cocopok เขียนเมื่อ : วันเนา 53 16:47:01

ความคิดเห็นที่ 15 . . แปะไว้ก่อนนะคะ ดึกดึกจะนั่งอ่านค่ะ...กอดๆๆๆ จากคุณ : primjang เขียนเมื่อ : วันเนา 53 17:24:12

ความคิดเห็นที่ 16 ปูเสื่อรอฟัง จากคุณ : wippygal25 เขียนเมื่อ : วันเนา 53 23:01:02

ความคิดเห็นที่ 17 //กอด ๆ รอบมู้ค่า อิอิ.. จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเนา 53 23:40:37

ความคิดเห็นที่ 18 แปะกีบไว้เดี๋ยวกลับมาอ่านนะครับนะ จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 09:11:34