ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ ห้า ในห้องพัก สาว ๆ เริ่มแต่งตัวกันเพื่อเตรียมออกไปเที่ยว อ้อ..ฉันลืมบอกไปค่ะ.. บนเรือสำราญจะมีทั้งผับ บาร์ ไนท์คลับ ดิสโก้เธค ร้านอาหารทั้งที่เป็นที่นั่งชมวิวและร้านอาหารที่เป็นคาราโอเกะ ลูกค้าสามารถออกไปร้องเพลงบนเวทีเล็ก ๆ ได้ และนั่นก็เป็นสถานที่แรกที่เรากำลังจะไปกัน น้าพิมสวมเสื้อสีดำแขนสั้นรัดรูป น้องฟางมาในชุดดำเกาะอก มีผ้าชีฟองบาง ๆ คลุมทับกันหนาว (จะกันได้ไหมเนี่ย ฉันยังสงสัย) ส่วนป่านสวมชุดเซ็กซี่มากเป็นพิเศษ ผ้าสีเงินคล้ายเกล็ดงูพันเป็นตะเบงมานด้านหน้าและเปิดโชว์แผ่นหลัง ส่วนฉันคงจะเซ็กซี่ที่สุด อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวเข้ารูปมิดชิด อย่าว่าแต่หนุ่ม ๆ เลย ขนาดยังเดินไม่ทันจะพ้นประตูห้องก็โดนสาว ๆ แซวเสียแล้ว “นี่จะไปบวชเหรอชุดนี้น่ะ” “ถ้า พู่ใส่เสื้อแขนกุด หรือเกาะอก ส่ายเดี่ยวเมื่อไหร่ จะให้พันนึงเลย” “ถ้าให้หนึ่งพันยูโรแล้วจะใส่” “ฝันไปเถอะย่ะ..” “คืนนี้พู่กะเป็นบอดี้การ์ดให้ สาว ๆ ทุกคนค่ะน้าพิม” “ติดหนวดซะหน่อยก็เหมือนแล้วจ่ะพู่” “พี่ชมพู่น่ะหุ่นดี๊ ดี ไม่ยอมโชว์ซะบ้าง” ฯลฯ บรรยากาศในร้านอาหารกึ่งคาราโอเกะแห่งนี้ดูอบอุ่นเป็นกันเอง ตอนที่พวกเราเดินเข้าไปก็พบว่ามีคู่รักคู่หนึ่งยืนร้องเพลงอยู่บนเวทีแล้ว น้องฟางหันมาพูดกับฉันขณะที่เดินตรงไปยังโต๊ะที่นั่งตรงมุมร้าน “ถ้าเล่นดนตรีเป็น ก็ไปยืมของวงดนตรีเค้ามาได้นะคะพี่ชมพู่” “พี่ถนัดตีขิมน่ะ มีหรือเปล่า?” “โฮ่ ไม่มีหรอกค่ะดนตรีไทย มุขหรือเปล่าเนี่ยพี่ชมพู่ เงียบ ๆ นี่มุขเยอะจริง ๆ แต่คืนนี้นะคะฟางจะยุให้พี่ปอนด์ออกไปร้องเพลง รับรองได้ยินแล้วจะตะลึง” คนที่กำลังถูกกล่าวถึงกำลังกุลีกุจอเลื่อนเก้าอี้ให้ป่านอย่างเอาใจ ฉันสบตากับน้าพิมซึ่งกำลังส่ายหน้ายิ้ม ๆ หลังจากสั่งอาหารและรับประทานไปสักพัก น้ามิกกะก็สะกิดน้าพิมออกไปร้องเพลง ยานี่และยารี่หัวเราะชอบใจวิ่งออกไปสมทบ แหม๋ เห็นแล้วฉันก็อยากมีครอบครัวอบอุ่นแบบนี้บ้าง เสียงโทรศัพท์มือถือของป่านก็ดังขึ้นหลังจากนั้นเพียงไม่นาน “ป่านจ๊ะ เสียงโทรศัพท์น่ะ” “โอ..ขอบใจจ่ะพู่” “ฮาโหล อุ้ย..พี่พอล”  ป่านมีสีหน้าตกใจก่อนจะหันไปมองปอนด์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ “อ๋ออ สักครู่นะคะ..สัญญาณไม่ดีเลย” ป่านลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกปอนด์มองตามจนเหลียวหลัง ป่านคุยโทรศัพท์ครู่ใหญ่ก่อนจะกลับเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ทำให้ความสวยลดลงแต่อย่างใด “พู่..ปิดมือถือเถอะนะ มันไม่มีสัญญาณเปิดไปก็ใช้ไม่ได้” “จ่ะ” “แฟนโทรมาเหรอคะพี่ป่าน?” “ปล่าวค่ะ พี่ชายน่ะ .. เค้าตามจีบชมพู่อยู่..แต่ชมพู่ไม่ยอมตกลงเสียที” ป่านพูดเสียงไม่เบานัก ฉันซึ่งเป็นผู้ถูกพาดพิงได้แต่นั่งอ้าปากค้างสบสายตาป่านที่ขยิบตาส่งมาให้อย่างขอความช่วยเหลือ เป็นประกาย SOS ฉันก็ใจอ่อนอีก เลยได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ “อ้าว พี่ชมพู่ก็ใจอ่อนหน่อยสิคะ พี่ป่านสวยขนาดนี้ แล้วพี่ชายจะหล่อขนาดไหนเนี่ย ฟางไม่อยากจะคิดเลย” “ไม่ต้องคิดก็ได้จ่ะน้องฟาง” ฉันตอบไปแบบยอมจำนนให้ยายป่าน “ชมพู่มีแฟนแล้วเหรอครับ..มิน่าผมเห็นเงียบ ๆ นี่ ที่แท้คิดถึงแฟนที่ลอนดอนใช่ไหมเอ่ย..” “ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ชายป่านก็เหมือนพี่ชายพู่นั่นแหละ” ฉันปฏิเสธไปเบา ๆ “แน่ะ..น้าพิมร้องเพลงจบแล้ว ถึงตาเฮียปอนด์ของเราโชว์พลังเสียงแล้วค่ะ” น้องฟางเปลี่ยนเรื่องได้ทันใจฉัน ก่อนที่จะรู้สึกอึดอัดใจมากกว่านี้ ปอนด์ลุกขึ้นอย่างไม่ลังเล หันมายิ้มเชื่อมกับป่าน “คอยฟังผมร้องนะครับป่าน..” “ค่ะ” ป่านสบตาหวานไม่แพ้กัน น้าพิม น้ามิกกะ และหลาน ๆ กับมานั่งที่โต๊ะอาหาร ทุก ๆ คนก็หันไปสนใจกับปอนด์ที่เดินไปหยิบกีตาร์มานั่งบนเก้าอี้สูงกลางเวที แสงไฟที่จับตรงหน้าเวที เสียงกีตาร์ และเสียงร้องที่นุ่มพริ้ว..สะกดให้แขกทุก ๆ โต๊ะเงียบกริบและหันไปสนใจกับหนุ่มคนนี้ .ไม่เว้นแม้กระทั่งฉัน.. ... If you’re not the one then why does my soul feel glad today? If you’re not the one then why does my hand fit yours this way? If you are not mine then why does your heart return my call If you are not mine would I have the strength to stand at all ถ้าเธอไม่ใช่..คน ๆ นั้น..ใยจิตวิญญาณของฉันจึงดีใจเช่นนี้.. หากเธอไม่ใช่..คนที่แสนดี .ใยมือฉันถึงเหมาะเจาะพอดี กับมือนุ่มของเธอ.. หากเธอไม่ใช่..ของฉัน..ใยใจเธอนั้นตอบรับคำเพรียกหา.. หากเธอไม่ใช่..ดวงแก้วตา..ฉันจะมีแรงต่อชีวาได้อย่างไร I never know what the future brings But I know you are here with me now.. We’ll make it through .. And I hope you are the one I share my life with ไม่อาจจะล่วงรู้อนาคต “เพียงมีเธอ” คือทุกสิ่งทุกอย่างของฉันนาทีนี้.. สองเราเดินคู่กันไป..ผ่านวันเวลา ดี ดี.. หวัง “เธอ” คือคนนี้ ที่จะอยู่คู่กัน..ชั่วชีวิต (ส่วนหนึ่งของเพลง If you’re not the one : Danial Beddingfield*) “เฮ๊ พี่เชนนี่คะ น้าพิม พี่เชน ๆ ๆ”  เสียงน้องฟางเอ่ยขึ้นทำลายอารมณ์อินกับเพลงของเราทุกคนในโต๊ะเสียสิ้น ฉันหันไปมองตามทิศที่น้องฟางโบกไม้โบกมือ ที่ตรงนั้น มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะเรามากนัก ฉันพยายามเพ่งมองฝ่าไปในแสงไฟสลัว ชายหนุ่มคนนั้นเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ ฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่านะว่า.. เขากำลังมองตรงมายังฉันแทนที่จะเป็นน้องฟางซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ..คงคิดไปเอง . (เพลง If you’re not the one : Danial Beddingfield) จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:30:42

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ หก สายตาเข้มที่มองมาทำให้รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล พี่เชนนับว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว (นี่ขนาดมองผ่านแสงสลัวนะคะ) เขาต้องมีเลือดผสม ไทย-ฟินนิช หรือชนชาติใดแถบยุโรปแน่นอน “เชน..นี่น้าไม่เจอเชนนานมากเลยนะ เป็นไงบ้าง? พี่ผาณิตสบายดีหรือเปล่า?” “คุณแม่สบายดีครับ” “พี่เชนมาคนเดียวเหรอคะ..ฟางเห็นพี่เชนเมื่อกี้ คิดว่าตัวเองตาฝาด” “ปล่าวครับ มากับเพื่อน ๆ นะ อืม..ที่เรียนด้วยกันนั่นแหละ ฟางโตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย พี่เกือบจำไม่ได้” “แหม๋..พี่เชนคะ จะให้ฟางร้องไห้ขี้แยตามพวก พี่ ๆ ไปเล่นเหมือนสมัยก่อนได้ยังไง เออ นี่พี่ชมพู่กับพี่ป่านค่ะ หลานน้าพิมค่ะ มาจากลอนดอนเหมือน..” “สวัสดีครับ คุณชมพู่ คุณป่าน” เสียงเข้มทุ้มนั้นรีบเอ่ยทักก่อนที่น้องฟางจะพูดจบ “สวัสดีค่ะ พี่เชน เรียกป่านเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ ขอเรียกพี่เลยนะคะ” “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ พี่เชนสุดหล่อ” ปอนด์เดินกลับมาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก คงเป็นเพราะทุกคนให้ความสนใจกับพี่เชนคนนี้จนลืมปอนด์ แม้กระทั่งป่าน.. “สวัสดีปอนด์ ยังเจ้าชู้เหมือนเดิมหรือเปล่าเรา..” “โห พี่เชนทักแบบนี้ ผมก็คะแนนตกเลยนะครับ” “แซวเล่น” “แซวเล่นครับป่าน อย่าไปเชื่อคนอื่นนะครับ” ประโยคนี้ปอนด์หันมาทำตาปรอยกับป่าน “เจ้าชู้หรือเปล่า ก็ไม่เกี่ยวกับป่านนี่คะ ..เอ่อ..แล้วพี่เชนเป็นลูกครึ่งไทย-ฟินนิช หรือเปล่าคะ?” “ใช่ครับ” “พี่เชนนี่ยังเสน่ห์แรงเหมือนเดิมนะ พอมาปุ๊บเรียกคะแนน สาว ๆ ได้ปั๊บ” “อย่าประชดน่านายปอนด์” “ปล่าวนี่ครับ ผมพูดความจริง  เห็นด้วยไหมครับป่าน?” ปอนด์หันไปมองป่านอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ฉันมองป่านแล้วก็ต้องรู้สึกหนักใจเพราะในใจของป่านนั้นพี่เชนดูท่าทางจะเข้ามาแทนที่ปอนด์เสียแล้ว  น้าพิมและน้องฟางรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี น้ามิกกะพาเด็ก ๆ กลับไปนอน อนุญาตให้น้าพิมออกไปสนุกกับสาว ๆ ได้เต็มที่ ความจริงฉันอยากกลับไปนอนพักมากกว่า รู้สึกตัวว่าจะเริ่มเมาคลื่นเพราะเรือเริ่มโคลงเคลงขณะที่เดินออกมาจากร้าน “ชมพู่.. ไม่อยากไปเธคเหรอปล่าว?” เขารู้ได้ยังไงนะ ราวกับอ่านความคิดฉันออก “ก็..อยากไปดูเหมือนกันค่ะ ยังไม่เคยเห็นดิสโก้เธคในเรือเลย” “ท่าทางตรงระเบียงรอบเรือคงเป็นที่ ๆ ชมพู่ชอบมากกว่า” “เอ๊ะ .!”  ฉันหันไปมองเขาเต็มตา คราวนี้เห็นหน้าตาเขาชัดเจนมาก นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมีแววอ่อนโยนแวบเดียวก่อนจะหายไป . ดิสโก้เธคแน่นขนัดไปด้วยหนุ่มสาวกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างสนุกสนาน สถานที่แห่งนี้ก็ดูไม่ใหญ่มากนัก ถ้าไม่มีคนก็คงเป็นลานโล่ง ๆ และมีโต๊ะและเก้าอี้สูงอยู่รอบ ๆ แค่นั้น  น้าพิมจูงมือฉันเดินเบียดแทรกผู้คนเข้าไปด้านใน โชคดีที่ด้านในมีที่โต๊ะว่าง ฉันก็ต้องแปลกใจทำไมคนต้องไปออกันอยู่บริเวณทางเข้า ฉันเลือกที่จะหาที่นั่งในขณะที่ปอนด์ ป่าน น้องฟางและน้าพิม ออกไปเต้น พี่เชนหายตัวไปไหนไม่รู้ คงไปหาเพื่อน ๆ เขากระมัง “มาค่ะ พี่ชมพู่นั่งมองเฉย ๆ จะสนุกอะไร?” แหม..ก็เลยต้องออกไปโชว์ลีลาอันไม่เร้าใจเสียหน่อย เรือทำท่าจะโคลงเคลงมากขึ้น ลมภายนอกคงแรงมาก คิดไปถึงภาพยนตร์เรื่องไททานิค “พี่ไม่ไหวแล้วจ่ะฟาง น้าพิมคะ พู่ขอไปนั่งพักก่อนนะคะ สงสัยจะเมาเรือ” จนเวลาล่วงมาจนตีหนึ่ง เพลงจังหวะเร็ว ๆ ช่วงแรก ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเพลงสโลว์ คงเป็นช่วงพักครึ่ง ฉันยิ้มกว้างพร้อมกับโบกมือตอบเมื่อเห็นน้าพิมจับคู่กับน้องฟางโอบเอวเต้นไปรอบ ๆ ฟลอร์และหันมาโบกมือให้ฉัน  ส่วนปอนด์กับป่านทั้งคู่โอบกอดกันเสียแน่น ถ้ามองเผิน ๆ ก็เหมือนคู่รักที่สวีทกันมาก “สวัสดีครับ” หนุ่มต่างชาติคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาฉัน ส่งเสียงทักเป็นภาษาฟินนิชท่าทางจะเมาครึ้มมาหน่อย ๆ “เต้นรำกับผมได้ไหม?” พอฉันส่ายหน้าไม่เข้าใจคนเมาที่ดูเหมือนเมาก็เปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษทันที   “เอ่อ ไม่ค่ะ ขอบคุณ” “มาเถอะครับ เต้นกับผมเถอะ ผมรักคุณนะ” “ไม่ค่ะ ขอบคุณ” ฉันเริ่มมองไปรอบ ๆ ท่าทางเมามากบอกมาได้ไงว่ารัก ตื้อไม่เบา ปกติหนุ่มต่างชาติมักจะหยิ่งไม่ตามตื้อผู้หญิงนานหรอก ถ้าปฏิเสธว่าไม่ ก็คือไม่.. ฉันมองหาน้าพิมกับน้องฟางก็พบว่าคนทั้งคู่เต้นรำหายกันไปทางไหนก็ไม่รู้ “ขอโทษครับ เธอเป็นคู่เต้นของผม” พี่เชนพยักหน้าส่งสัญญาณให้ฉันยืนขึ้น ฉันลุกขึ้นยืนอย่างงง ๆ และเท้าก็เดินตามพี่เชนออกไปกลางฟลอร์เสียแล้ว “ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยขอบคุณเพื่อทำลายความเงียบและความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวในใจฉันทีละน้อย “ถ้าพี่ไม่ไป..ชมพู่จะออกไปเต้นรำกับนายคนนั้นหรือเปล่า?” พี่เชนถามแปลก ฉันจะไปเต้นรำกับใครหรือไม่เต้นรำมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่ใช่หรือ.. “คงไม่หรอกค่ะ เค้าดูเมา ๆ ด้วย ไม่น่าไว้ใจ” “ดีครับ.. พี่ไม่เห็นชมพู่ออกไปเต้นเลย ไม่ชอบหรือ?” ดูอยู่หรือไง ถึงรู้ว่าไม่ได้ออกไปเต้น “ชอบดูมากกว่าค่ะ พี่เชนละคะ?” “พี่ก็เหมือนกัน” ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันค่อนข้างอึดอัดเต็มที ไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ เขาแบบนี้เลย เหมือนมีอะไรมากลั่นแกล้งเรือเริ่มโคลงเอียงไปด้านหนึ่งจนต้องพยายามเกร็งตัวนิ่งไม่ให้หลุดเข้าไปในวงแขนคนข้างหน้า แต่แล้วคนเมาคนหนึ่งกระแทกฉันทางด้านหลังอย่างแรงทำเอาหน้าฉันชนกับอกพี่เชนอย่างจัง “อุ๊ย .ขอโทษค่ะ” รีบผงะถอยออกมาอัตโนมัติ ได้ยินเสียงพี่เชนหัวเราะเบา ๆ ฉันได้แต่เส-มองไปทางอื่นด้วยใบหน้าแดงกล่ำ รู้สึกได้ว่าสายตาของหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ละไปจากใบหน้าเลย เขาสูดลมหายใจแรง ๆ อย่างที่ต้องการให้ได้ยิน “หอมจัง”  ฉันรู้สึกเหมือนเลือดจะสูบฉีดไปที่หน้าแล้วดิ่งกลับลงไปยังหัวใจอย่างรวดเร็ว คงไม่ต้องบอกว่าเขินแค่ไหน “คนบ้า!!!” ฉันค้อนในใจ พยายามระงับความรู้สึกใจเต้นแรงให้สงบลง .. “ปอนด์จ๊ะ ขอป่านเต้นกับพี่เชนหน่อยนะ” เสียงป่านดังขึ้นใกล้ตัว ฉันและพี่เชนหันหน้าไปทางนั้น เป็นไปได้ไงที่ฉันไม่รู้สึกตัวว่าปอนด์กับป่านเต้นเข้ามาใกล้ ปอนด์ทำหน้าไม่พอใจนัก “พู่ก็เมาเรือไม่ใช่หรือจ๊ะ นั่งพักก่อนมั้ยพู่ ดูสิ หน้าแดง ๆ” “เอ่อ . พู่ก็รู้สึกเวียนหัวค่ะ คงจะเมาเรือ..ขอพักก่อนนะคะ” ฉันรีบเอ่ยปากบอก อยากจะปล่อยมืออุ่นที่บีบมือของฉันไม่ยอมปล่อยอยู่นั้นออก ถ้ามันจะทำให้ความรู้สึกร้อน ๆ หนาวๆ นั้นลดลงไปได้ แต่..มันก็อบอุ่นดีนะ ป่านยิ้มหวานพร้อมกับเดินเข้าไปหาพี่เชน.. ฉันยิ้มกับพี่เชนและปอนด์ก่อนจะขอตัวออกมาพัก ได้ยินเสียงป่านพูดตอนหันหลังเดินจากมา.. “พู่เค้าไม่ชอบเต้นรำหรอกค่ะ” Pix: http://www.simply-ballroom.com/images/upload/thumb/istock_000008516969xsmall.jpg จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:37:28

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ เจ็ด เสียงนาฬิกาปลุกตอนเจ็ดโมงเช้าดังขึ้น ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนชั้นบนอย่างอ้อยอิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง “จะถึงสตอล์กโฮมหรือยังเนี่ย??!!” “ยังหรอกค่ะพี่ชมพู่..คงอีกสักพักนะคะ” น้องฟางตอบด้วยเสียงงัวเงีย ป่านซึ่งนอนอยู่เตียงล่างหลับสนิท ส่วนน้องฟางที่นอนเตียงล่างอีกฟาก “พี่อยากออกไปถ่ายรูปจังเลย ฟางจะออกไปมั้ย?” “ไม่ไหวค่ะพี่ชมพู่..ฟางขอนอนก่อนนะคะ เมื่อคืนพวกเรากลับตีสี่แล้ว” “งั้นนอนต่อนะจ๊ะ พี่ออกไปคนเดียวได้จ่ะ ไปถ่ายรูปแป๊บเดียว”  ฟางหลับไปอีกรอบ เมื่อคืนฉันและน้าพิมขอตัวกลับตั้งแต่ตีสอง มาถึงก็สลบหลับไปก่อนใครเพื่อน .......... บรรยากาศยามเช้าเป็นไปอย่างเงียบสงบ มีผู้โดยสารบางกลุ่มที่ซื้อตั๋วขาเดียวเพื่อมาลงที่สตอล์กโฮม เรือจอดเทียบท่าประมาณหนึ่งชั่วโมง ฉันเดินออกไปมองวิวที่ดาดฟ้าเรือผ่านเลนส์ของกล้องถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ เห็นภาพไหนสวยก็กดชัตเตอร์   “อากาศดีจัง”  สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “สวัสดี สวีเดน” รู้สึกสบายใจอย่างไม่รู้สาเหตุ หรืออาจจะเป็นเพราะเงาของอดีตเริ่มจางหาย เมื่อมีภาพของชายหนุ่มที่เต้นรำด้วยเมื่อคืนเข้ามาแทนที่.. อดใจให้เก็บภาพเด็กหญิงตัวเล็กที่ยังนอนหลับถูกจับพาดบนบ่าของผู้เป็นพ่อที่เดินลากกระเป๋าเดินทางอีกมือไม่ได้ แหม๋.. น่าหอมแกมซักฟอด “อรุณสวัสดิ์ครับ” หันไปมองต้นตอของเสียงขณะที่มือยังไม่ได้ลดกล้องฯ ลง เสียงกดชัตเตอร์ตามมาในเวลาไล่เลี่ย “แอบถ่ายรูปพี่เนี่ย ต้องคิดตังส์นะครับ”  รอยยิ้มของพี่เชนทำให้ฉันต้องกดชัตเตอร์ตามอีกภาพ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เคยมีใครบอกเขาไหมนะว่า ..เขายิ้มน่ารักมาก ทำให้โลกสดใสขึ้นอีกเยอะ “ชมพู่ตื่นเช้าจัง เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย?” “หลับสนิทเลยค่ะ พี่เชนละคะ?” “พี่หลับ ฝันดีครับ ”  พี่เชนยื่นแก้วกาแฟให้ฉันหนึ่งแก้ว ก่อนจะหันออกไปมองวิวรอบ ๆ เรือ “ขอบคุณค่ะ.....อืม..ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” “อยากให้เป็นแบบนี้ทุกคืน..” สายตาคนข้าง ๆ หันมามองคล้ายจะบอกความนัยอะไรบางอย่าง “พี่นึกอยู่แล้วว่าชมพู่ต้องตื่นเช้าแน่นอน” “แล้วยังไงคะ?” “ก็ .. พี่ก็จะได้มีเพื่อนเดินชมวิวทิวทัศน์ด้วยไงครับ” “แน่ะ เกี่ยวตรงไหน” “ก็ถ้ายืนคนเดียวก็อาจจะเศร้า..ถึงขั้นน้ำตาไหลได้นะสิ” “เอ๊ะ!!” “เอ๊ะ เอ๊ะ อะไรครับ ?” “ไม่มีอะไรค่ะ” ใครจะกล้ามีปัญหาอะไร ดูสายตาไหวระริกตรงหน้า ก็หมดแรงจะคิดแล้ว  ฉันพยายามทำลายความเขินที่พุ่งจี๊ดขึ้นมาที่หน้าโดยหันไปจิบกาแฟและใช้ความเงียบเป็นกันชน ... “หายเมาเรือหรือยัง?” น้ำเสียงของพี่เชนนั้นฟังดูเป็นห่วงเป็นใยเล่นเอาฉันใจแกว่ง “ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ ” “นี่ยาแก้เมาเรือนะ ชมพู่รับไปสิ” พี่เชนยื่นแผงยามาให้   “ขอบคุณค่ะ จริง ๆ พู่ก็มียามานะคะ ปอนด์กับน้า..” “รับไปเถอะน่า..หรืออยากได้จากเจ้าปอนด์มากกว่า ถ้าไม่รับคงต้องโกรธกันหน่อยแล้ว” น้ำเสียงของพี่เชนยังกับหึงปอนด์ แต่ใบหน้าเข้มนั้นยังคงเฉยแถมทำท่าจะจับมือฉันพลิกให้รับยาถ้ายังไม่ยอมตัดสินใจ “งั้น ..ขอบคุณมากค่ะพี่เชน” “เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวพี่ถ่ายรูปให้เอามั้ย?” ฉันพยักหน้ายิ้มรับ ชี้มุมที่ต้องการแล้วไปยืนเป็นนางแบบอยู่พักใหญ่ พี่เชนเดินตามไปรอบดาดฟ้าเรือ จนกระทั่งมีพนักงานในเรือคนหนึ่งเดินผ่านมา “ขอโทษครับ ช่วยถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยได้ไหม?” “อ๋อ..ได้ ได้ครับ” พนักงานหนุ่มคนนั้นยิ้มรับ ก่อนจะถ่ายรูปให้  เขาชี้ไปอีกด้านของเรือ.. “เอ..ผมว่ามามุมนี้ด้วยดีไหมครับ ?”   “ครับ” พี่เชนตอบรับทันทีฉันต้องหันไปมองพี่เชนว่าน่าจะพอแล้ว แต่ก็เดินตามไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้โต้แย้งใด ๆ พนักงานคนนั้นถ่ายรูปให้เราเสร็จก็ส่งกล้องคืนมาให้ ปากก็พร่ำบรรยายบรรยากาศเป็นภาษาอังกฤษปนฟินนิสเวลานึกไม่ออก พี่เชนยิ้มรับออกนอกหน้า “มุมนี้เป็นมุมที่สวยมากนะครับ ..” ฉันยังทำหน้างง ๆ “เค้าพูดว่าอะไรนะคะพี่เชน?”   “เค้าบอกว่า คู่รักส่วนใหญ่พลาดมุมนั้นแล้วจะเสียดาย” คำตอบของชายหนุ่มที่ยิ้มระรื่นตรงหน้าทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นอีกระรอก ร้ายจริง ๆ  ฉันหันไปเตรียมจะปฏิเสธเต็มที่  “เราไม่ได้ .” “เอ่อ.. เราสองคนต้องขอขอบคุณมากนะครับ” พี่เชนรีบดึงแขนฉันออกมา “เอ๊ะ..พี่เชนคะ..ก็เค้าเข้าใจผิดนะคะ” “พี่รู้ เอาเหอะน่า ยังไงก็ไม่ได้เจอเค้าอีกแล้วนี่นะ..นะ” พี่เชนเดินนำฉันเข้ามาภายในตัวเรือแถมยังฮัมเพลงผิวปากอย่างสบายอารมณ์ บทแบบนี้ก็ทำให้ฉันอึ้งไปได้เหมือนกัน “ร้านนี้จะเปิดประมาณบ่ายสามครับ” พี่เชนเริ่มทำลายความเงียบเมื่อเราเดินผ่านร้านค้าปลอดภาษี “คนส่วนใหญ่ชอบซื้อเหล้า ไวน์ เบียร์ น้ำหอม บุหรี่ กลับไปเพราะว่าราคาจะประมาณครึ่งหนึ่งของร้านค้าในตัวเมือง” “น้าพิมบอกเหมือนกันค่ะ ว่าอยากซื้อไวน์กลับไป” “แล้วชมพู่อยากได้อะไรบ้าง?” “ไม่ได้วางแผนไว้เลยค่ะ อาจจะดูพวกของฝากเพื่อน ๆ นิดหน่อย” “อุ๊ย ตุ๊กตานี่น่ารักจัง” ฉันชี้ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวเล็กที่วางในตู้โชว์ “หน้าตาบ้องแบ๊ว เหมือนเพื่อนพู่เลยค่ะ”  ฉันชื่นชมกับตุ๊กตาตัวนั้น นึกไปถึงแก้วที่มีตากลมโตใสแจ๋ว “ใช่ครับ น่ารักมาก” เสียงพี่เชนตอบรับว่าเห็นด้วย หากจะหันกลับไปมองสักนิดก็คงจะรู้ว่าสายตาพี่เชนไม่ได้จับที่เจ้าตุ๊กตาหมีขาวตัวนั้นเลย แต่กลับเป็นใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังสนใจมองตุ๊กตาในตู้กระจกนั้น “ท่าทางชมพู่คงรักเพื่อน ๆ มากนะ พอพูดถึงเพื่อนแล้วดูแฮปปี้ดี” “ใช่ค่ะ เพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแน่ะ พู่โชคดีมากที่ได้รู้จักกับเพื่อน ๆ กลุ่มนี้ พู่คิดถึงเพื่อนมากเลยค่ะ” “น่าอิจฉาจังเลย..” “อย่าอิจฉาเลยค่ะ ถ้ามีโอกาสแล้วพู่จะแนะนำให้รู้จักเพื่อนพู่ดีไหมคะ?” “ดีครับ” เชนได้แต่ยิ้มรับเฉย สิ่งที่เขาอิจฉาไม่ใช่แบบที่ชมพู่คิด หากเป็น “ความรู้สึกคิดถึง” นั่นต่างหาก แล้วอีกใจก็อยากจะถามใจจะขาดว่า เพื่อนที่พูดถึง..มีผู้ชายรวมอยู่ด้วยหรือเปล่า.. “เอ่อ พี่เชนคะ พู่คงต้องกลับไปห้องแล้วล่ะค่ะ” “ขอบคุณนะคะที่มาเดินเป็นเพื่อน แถมถ่ายรูปให้อีก” ฉันยิ้มอย่างขอบคุณ “ด้วยความยินดีครับ” พี่เชนยิ้มกว้างจ้องหน้าฉันเอาจริงเอาจัง “หน้าพู่มีอะไรผิดปกติหรือคะ?” พี่เชนไม่ยอมตอบฉันเลยรู้สึกว่าเลือดจะสูบฉีดแรงไปที่หน้าอีกหน (แหม๋..เลือดลมเดินคล่อง แค่นั้นเอง อิ๊อิ๊) มีผู้หญิงสองคนเดินผ่านแล้วหันมาส่งสายตาให้เขา เสน่ห์แรงจริง ๆ เขาขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นฉันอมยิ้ม “ พู่กำลังคิดว่าพี่เชนนี่เสน่ห์แรงเหมือนกับที่ปอนด์บอก” “ไม่จริงหรอกครับ พี่น่ะเสือยิ้มยากแต่ไหนแต่ไรแล้ว” “แต่วันนี้ พู่เห็นพี่เชนยิ้มตั้งหลายครั้งนะคะ ยิ้มบ่อย ๆ ก็ดีนะคะพี่” “ไม่มีใครทำให้พี่ยิ้มได้บ่อย ๆ หรอก นอกจาก คนพิเศษ ๆ“ ฉันต้องหลบสายตาเข้มเมื่อได้ยินคำตอบ ทำไมเขาต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วยนะ ทั้ง ๆ ที่คนที่เขาชอบ น่าจะเป็นป่านมากกว่า.. “เอ่อ . พู่กลับห้องก่อนดีกว่าค่ะ แล้วค่อยเจอกันใหม่นะคะ” พี่เชนพยักหน้าและยิ้มให้ฉันราวกับจะย้ำคำว่า “คนพิเศษ” จริง ๆ ทางสายตานั้น “หล่อจัง น่าเสียดายมีแฟนแล้ว” เสียงสองสาวพูดคุยกันเสียงดังหวังจะเรียกความสนใจของพี่เชน หรืออะไรก็ตามที กลับทำให้ฉันต้องเร่งฝีเท้าเดินจากมาอย่างรวดเร็ว ..เป็นไปได้ไง .ฉันกำลังยิ้ม pix: http://www.esiweb.org/rumeliobserver/wp-content/uploads/2008/10/stockholm.jpg จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:40:25

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ แปด “น้ำหอมกลิ่นนี้หอมมั้ยคะพี่เชน” ป่านยื่นข้อมือไปให้คนที่ยืนข้าง ๆ อย่างสนิทสนม ภาพนี้ทำเอาปอนด์ยืนแทบไม่ติด รีบเดินหนีไปอย่างหัวเสีย “หอมครับ” “พี่เชนช่วยเลือกให้หน่อยสิคะ กลิ่นแบบที่พี่เชนชอบ” ป่านเงยหน้าขึ้นมองเขาช้า ๆ ยิ้มหวานชนิดที่หนุ่มเห็นต้องใจแกว่ง แล้วเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยเชียวหรือ เขายืนเท้าสะเอวนิ่ง “พี่ไม่ถนัดเรื่องน้ำหอมผู้หญิง” “งั้น .พี่เชนชอบกลิ่นไหนละคะ พาป่านไปดูหน่อย” “เอ่อ ” “กลิ่นนี้หรือปล่าวคะ? หรือว่าอันนี้ อันนี้ก็หอมนะ” ขณะที่ป่านกำลังสนใจเลือกน้ำหอมกลิ่นโน้นกลิ่นนี้ เขาก้มลงมองแล้วก็พยักหน้าหงึก ๆ อยากรู้จริงว่าพี่เชนจะยิ้มให้ป่านอย่างที่ยิ้มให้ฉันเมื่อเช้าหรือเปล่า.. บางที.. เมื่อเช้าอาจจะเป็นแค่ “หมาหยอกไก่” เผอิญฉันยืนอยู่แถวนั้นให้เกี้ยวเล่นก็เป็นได้ ฉันต้องสะดุดเมื่อสายตาประสานกับชายหนุ่มที่กำลังคิดถึง พี่เชนส่งยิ้มให้อย่างดีใจ ฉันยิ้มตอบก่อนจะเดินเลี่ยงไปช่วยน้าพิมเลือกซื้อไวน์ “ไวน์ถูกมากเลยนะพู่” “น้าพิมกะจะเหมาหมดทั้งเรือป่าวคะเนี่ย นี่พู่เห็นน้ามิกกะยกลังเบียร์ไปตั้งสองลังแล้วนะคะ” “น้าจะเอาไปเสริฟที่ร้านด้วยจ่ะ แต่เห็นแบบนี้แล้วก็อยากซื้อไปหมด” “มีทั้งของฝรั่งเศส เยอรมัน สเปน เยอะไปหมด จะเลือกยังไงคะ เอแต่ขวดนี้สวยดีนะคะ” ฉันยกขวดไวน์สีขาวบริเวณฉลากชื่อไวน์ออกแบบไว้อย่างมีศิลปะเป็นรูปเนินเขาและบ้านที่มีปล่องควันอยู่บนนั้น ตกแต่งด้วยสีขาวครีม น้ำตาล และขลิบทอง “สวย ๆ .. หยิบให้น้าสองขวดเลยจ่ะ ลายแบบนั้นนะ” “ขวดนี้รสชาติดีนะครับน้าพิม” ปอนด์โผล่มาพร้อมกับไวน์ขวดใหญ่ “แต่ลายมันไม่ค่อยสวยเลยนะปอนด์” “เค้าสนใจกันที่รสชาติครับ..ธ๊ออ แต่บางขวดออกแบบสวย รสชาติก็ดีครับ แต่ขวดนี้ผมรับรองเลย ไม่เมาง่ายรสชาติกลมกล่อมกำลังดี” “งั้นก็ขวดนั้นล่ะ เอามาใส่รถเข็นมา” “ผมเข็นให้ครับชมพู่” ปอนด์เดินมายืนข้าง ๆ ฉันซึ่งกำลังจับรถเข็นยืนฟังอย่างตั้งใจ “ท่าทางปอนด์จะชำนาญเรื่องแอลกอฮอล์ดีนะ?!” “อืม ใช่ ๆ ตาคนนี้นะขี้เมา” น้าพิมรีบทับถม “นี่ผมโดนรุมนี่ อะไรดี ๆ ละเอาไปหมดเลย ที่แบบนี้ก็โยนมาให้ผม น่าน้อยใจจริง ๆ ฮือ..ฮือ” ปอนด์แกล้งทำหน้างอหน้าคว่ำ ทำให้ฉันกับน้าพิมหัวเราะอย่างถูกใจ น้าพิมเข้ามาลูบหลังปอนด์อย่างเอาอกเอาใจ “โอ่ เอ๊ ทำใจดี ๆ ไว้เจ้าปอนด์ แซวเล่นหน่อยทำเป็นน้อยใจ” “ฮือ ฮือ.. ผมไม่หายน้อยใจง่าย ๆ หรอกจะบอกให้.. นอกจากชมพู่จะมาลูบหลังผมอีกคน” “ลูบด้วยเท้าได้มั้ยจ๊ะ?!” “โอ๊ย โหดมาก ๆ ชมพู่ใจโหด” “ใครใจโหดเหรอ?” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลัง ความรู้สึกดีใจแล่นเข้ามาเกาะกุมใจอย่างช่วยไม่ได้ หันไปมองแวบนึงก่อนจะแกล้งก้มลงสนใจขวดไวน์ตรงหน้าเพื่อซ่อนยิ้มแห่งความยินดีนั้นไว้ คงไม่ได้ตามฉันมาหรอกนะ.. อะไรก็ได้ช่วยห้ามไม่ให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองที “อ้าว..พี่เชน เลือกน้ำหอมเสร็จแล้วหรือครับ?” “พี่ไม่ถนัดเรื่องน้ำหอมหรอก” “นี่ขนาดยังไม่ได้ใช้น้ำหอม เนื้อยังหอมขนาดนี้” “เฮ่ย พูดอะไรนายปอนด์” “ปล่าว นี่เรากำลังเลือกไวน์กันอยู่นะครับ..” “ถ้าเลือกเสร็จแล้ว ก็ไปหาป่านสิ.. เค้าถามถึงนาย” “ป่านน่ะเหรอ ถามถึงผม??!!” “เออ.. ไม่เชื่อก็ไปถามดูสิ” “งั้นเดี๋ยวผมมานะ..ชมพู่” “ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวพี่ช่วยเอง” น้ำเสียงเข้มนั้นแย้งขึ้น ปอนด์หันไปมองพี่เชนก่อนจะเดินออกจากร้าน เดินไปฝั่งตรงข้ามที่เป็นร้านน้ำหอมและเสื้อผ้า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ไม่ส่งเสียงพูดอะไรนอกจากยืนเฉย ๆ “ท่าจะบ้า” ฉันคิดในใจ ปล่อยให้ร่างสูงยืนเฝ้ารถเข็นใส่ไวน์ ส่วนฉันเดินแยกออกมาดูขวดไวน์ต่อไป “เลือกไปถึงไหนแล้ว?” ในที่สุดมนุษย์หินที่ยืนเงียบกริบ ก็เผยอปากพูดจนได้ “ก็ไม่ถึงไหนหรอกค่ะ ต้องถามน้าพิมว่าจะซื้อเยอะหรือเปล่า” “เมื่อกี้คุยอะไรกับนายปอนด์เหรอ?” “ไม่มีอะไรนี่คะ” “ก็เห็นบอกว่าใครใจโหด” “ปอนด์เค้าแซวพู่น่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก” “พี่ชักจะเห็นด้วย” “เห็นด้วยเรื่องอะไรคะ?” ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เงยมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ชมพู่ใจร้ายน่ะสิ” “เอ๊ะ! เรื่องอะไรคะนี่” “ก็ไม่เห็นชมพู่มองหน้าพี่เลย แล้วก็ไม่ยิ้มด้วย เหตุผลพอหรือยังครับ?” ฉันเงยหน้ามองคนที่ยืนตัดพ้ออยู่ข้าง ๆ ก่อนที่ต้องหลบสายตาเข้มนั้นอีกครั้งเขาต้องมองเห็นหน้าของฉันที่แดงเรื่อขึ้นไปแน่นอน ยิ่งหน้าหมั่นไส้เข้าไปอีกเมื่อได้ยินเสียงเขาหัวเราะอยู่ในลำคอ “ไม่สบายหรือเปล่าครับ.. หน้าแดง ๆ “ ฉันเลยหันไปค้อนคนที่พูดแซวไม่ยอมเลิก ก่อนจะแกล้งเดินวนดูของไปเรื่อย ๆ “ขวดนี้น่ารักจัง” พี่เชนทำเสียงระรื่นคล้ายสาว ๆ เจอของถูกใจก็ไม่ปาน “ไหนคะ? อุ้ย..” ฉันอุทานกับขวดไวน์สีเขียวเข้มที่ถูกประดิษฐ์ให้โค้งเป็นรูปร่างทรวดทรงผู้หญิง “ไม่นึกว่าพี่เชนจะเป็นคนแบบนี้” “แบบไหน?” “ทะลึ่ง” พี่เชนหัวเราะเต็มเสียงจนทำให้คนที่เดินดูของบริเวณใกล้ ๆ หันมามอง ......... อีกมุมหนึ่งไม่ไกลมากนัก ฟางซึ่งกำลังเลือกของอย่างเพลิดเพลินก็ต้องหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงหัวเราะ “น้าพิมดูนั่นสิคะ ฟางไม่เคยเห็นพี่เชนหัวเราะแบบนี้มานานมากแล้ว” “น่านสิ ตั้งแต่พี่ผาณิตหย่ากับสามี เจ้าเชนก็กลายเป็นคนเก็บตัว” น้าพิมกับฟางยืนยิ้มมองชายหนุ่มกับหญิงสาวที่ยืนหัวเราะราวกับเป็นภาพประทับใจ “ใครเป็นเด็กมีปัญหาเหรอคะ?” เสียงของป่านที่เดินมาหนีปอนด์มายืนฟังคนทั้งคู่ถามขึ้น ทำให้สองสาวต่างวัยที่ยืนยิ้มอยู่เหลียวหลังกลับไปมองอย่างตกใจ น้าพิมยืนยิ้มเฉย ขณะที่ฟางเริ่มพูดต่อ “เอ่อ พี่เชนนะคะ มีปัญหาตรงที่ กลายเป็นเงียบ ไม่สุงสิงกับใครมากกว่าค่ะพี่ป่าน” “พี่เชนไม่ชอบแม่เหรอจ๊ะ?” “จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ป้าผาณิตกลับไปอยู่ไทยแต่ก็ยังติดต่อกับคุณพ่อพี่เชนตลอดนะคะ มีแต่พี่เชนที่ไม่ยอมยกโทษให้คุณป้า" "..แต่วันนี้ดีจังเลยค่ะ ฟางเพิ่งเห็นพี่เชนหัวเราะแบบนี้ครั้งแรกในรอบหลาย ๆ ปี พี่เชนอาจจะชอบพี่ชมพู่ก็ได้ค่ะ สงสัยพี่ชายพี่ป่านจะต้องกินแห้วแล้วล่ะ เพราะฟางเชียร์พี่เชนเต็มที่” “อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้นะ” ป่านมองภาพของหนุ่มสาวตรงหน้าแล้วต้องยอมรับว่าเธอไม่เคยเห็นชมพู่ดูมีความสุขแบบนี้เช่นเดียวกัน   “คุยอะไรกันเหรอครับ สาว ๆ ?” ปอนด์เดินเข้าใกล้ “ปล๊าว” เสียงสามเสียงดังสอดประสานกันราวกับนัด Pix:http://www.rovinginsight.org/library/images/wining-dining/Variety-of-bottled-wines.jpg จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:45:05

ความคิดเห็นที่ 5 ปวาดดด จากคุณ : นายสีซอ เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:47:40

ความคิดเห็นที่ 6 ลำนี้เรียก Royal Viking line ..เป็นเรือเฟอร์รี่ขนาดใหญ่ค่ะ ภายในก็จะมีเคบิน หลาย ๆ ราคา แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 00:52:43 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:48:51

ความคิดเห็นที่ 7 แหม๋...วอมคุงปาดทันด้วยคราวนี้ คิดว่าไปนอนหมดแล้วเชียว จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:49:37

ความคิดเห็นที่ 8 อ๊บๆ จากคุณ : ฟินจัง เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 00:54:17

ความคิดเห็นที่ 9 ...วาววว ชมพู่ใจโหด(ร้าย)... - - จากคุณ : ทศ.. says รักนะ เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 01:02:01

ความคิดเห็นที่ 10 ปาด     ปล   ว่างๆก่อนค่อยอ่าน จากคุณ : oj_nui เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 08:14:52

ความคิดเห็นที่ 11 วาววววว  วาวๆๆๆ  ให้กีบไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่านนะครับนะ จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 09:03:07

ความคิดเห็นที่ 12 มาดู มาอ่าน จากคุณ : หนีตามกาลิเลโอ เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 12:11:09