ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ เก้า และแล้วการเดินทางไป-กลับ ฟินแลนด์-สวีเดนก็ใกล้สิ้นสุดลง เรือไวกิ้งไลน์กำลังมุ่งกลับเข้าสู่ฟินแลนด์ในช่วงเย็น ทุกคนต่างทะยอยกระเป๋าเดินทางและของปลอดภาษีที่ซื้อติดไม้ติดมือไปมากมาย ขณะที่รอให้เรือเข้าจอดเทียบท่า พวกเราก็เข้าไปนั่งรอบริเวณร้านอาหารที่เป็นจุดชมวิว เลยได้ถ่ายภาพหมู่กันเป็นที่ระลึกก่อนกลับ “น้ำหอมที่เพิ่งซื้อเปล่าจ๊ะป่าน หอมดีจัง” “ใช่แล้วจ่ะ พี่เชนเลือกให้” “จ่ะ ” ฉันยิ้มรับพร้อมกับตรวจกระเป๋าเดินทางไปด้วย “พี่เชนซื้อให้น่ะ ..ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อยู่ดี ๆ ก็ซื้อให้..” “จ่ะ ..หอมดี พู่ได้กลิ่นยังติดใจเลย” ฉันยังยิ้มเหมือนเดิม แต่รู้สึกข้างในใจมันเหี่ยวลงเรื่อย ๆ “เออนี่ พู่รู้เรื่องครอบครัวพี่เชนบ้างหรือเปล่า?” “ไม่รู้หรอกนะ.. พี่เชนเค้าจะมาเล่าให้พู่ฟังทำไม..” “อืม..งั้นก็แปลกนะ พี่เชนเค้าเล่าเรื่องครอบครัวเค้าให้ป่านฟังนะ พี่เชนเค้าไม่ชอบแม่หรอก เพราะว่าหย่ากับพ่อที่พี่เชนเค้ารักมากไปตั้งแต่พี่เค้ายังเด็ก ๆ ..” “งั้นเหรอจ๊ะ” “นี่ยังบอกเลยนะ ว่าจะแนะนำให้ป่านรู้จักกับคุณพ่อ.. พี่เชนน่ารักจังเลยนะพู่” “จ่ะ” ฉันยิ้มให้ป่าน รู้สึกคอแห้งผาก ความสุขทั้งวันที่เข้ามากลับลอยหายไปในพริบตา . ใครเคยบอกฉันนะ ว่า ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน ทำไมเขาต้องหลอกเราด้วย ..? แต่เขาหลอกอะไรเหรอ .ไม่มี.. ทำไมเค้าต้องมาพูด มาทำอะไรที่มีความหมายแบบนั้น ? แต่..เขาทำอะไรล่ะ ก็แค่พี่ชาย.. ทำไมเขาไม่ชอบเราจริง ๆ ? ก็เพราะเราไม่มีอะไรดีเลยน่ะสิ ไม่มีใครรักเราหรอก..ไม่มี.. เลิกคิด เลิกหวังได้แล้วล่ะชมพู่.. อย่าหลอกตัวเองอีกเลย นี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย . ท่ามกลางผู้โดยสารมากมาย ฉันเหลือบไปเห็นกลุ่มของพี่เชนและเพื่อนคนต่างชาติของเขาอีกสี่คน หลังจากวางสัมภาระเขาก็ทำท่าชะเง้อมองหาใครอยู่เช่นเดียวกัน ฉันก้มหน้างุดหันไปมองทางอื่น ขอทีเถอะ.. อย่าให้เขาเห็นกลุ่มพวกเราเลย “ชมพู่ไม่สบายหรือเปล่าครับ ยังเมาเรืออยู่หรือนี่?” เสียงปอนด์ถามขึ้น ฉันหันไปมองก็ต้องยิ้มให้ ปอนด์กำลังอุ้มยานี่ ส่วนยารี่กำลังพยายามที่จะป่ายปีน “น้าปอนด์ น้าปอนด์ อุ้ม ๆ” ฉันหัวเราะก่อนจะเดินตรงเข้าไปอุ้มยารี่ขึ้นมา “ให้น้าชมพู่อุ้มนะจ๊ะยารี่” “เอ..ชมพู่แยกออกแล้วเหรอครับ ว่าคนไหนเป็นยานี่หรือยารี่?” “ค่ะ.. มีข้อแตกต่างกันนิดเดียวเอง เวลายิ้มนะคะ สองคนนี้จะยิ้มไม่เหมือนกัน ถ้าลองสังเกตดี ๆ “ “จริงอ่ะครับ.. งั้นไหนยิ้ม ๆ ให้น้าปอนด์ดูหน่อยยานี่ ยารี่” ปอนด์เขยิบเข้ามาใกล้ฉัน โน้มตัวลงมาให้เด็กทั้งสองยิ้มให้ดูเทียบกัน ภาพตรงหน้าทำให้เชนชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินตรงเข้ามาในทันที หนุ่มสาวที่กำลังหัวเราะยิ้มกับเด็ก ๆ ทำให้เขารู้สึกปวดใจ ..ไม่ใช่สิ เขากำลังหวง..และหึงผู้หญิงคนนั้น “พี่เชนคะ ป่านคิดว่าจะไม่เจอพี่เชนก่อนกลับซะแล้วสิ” ป่านเดินตรงเข้ามาหาเขา ทำให้หนุ่มสาวที่กำลังหัวเราะอยู่หันมามองตามเสียงหวานนั้น ชมพู่หลบตามองไปทางอื่น ส่วนปอนด์จ้องเขม็ง “เจอสิครับ ยังไงพี่ก็ต้องมาเจอทุกคนก่อนลงจากเรือ ไม่งั้นคงไม่เห็นอะไรดี ๆ” “หมายถึงอะไรคะ?” ป่านถามอย่างสงสัย แต่พี่เชนกลับนิ่ง “เอ่อ . น้าพิมครับ ผมไปก่อนนะครับ เพื่อน ๆ รออยู่ ไว้วันหลังผมจะพยายามเพื่อน ๆ ไปทานอาหารที่ร้านนะครับ” “จ่ะ เชน ไปเถอะ.. แล้วอย่าลืมแวะไปที่ร้านนะลูก” “ครับ ทุก ๆ คนพี่ไปก่อนนะครับ แล้วค่อยเจอกันใหม่” เขาพูดจบก็หันไปจับมือลากับน้ามิกกะ แล้วหันหลังเดินกลับไปโดยไม่มองกลับมาอีก ฉันรู้สึกว่าหน่วยตาเริ่มชื้นจนอยากจะร้องไห้ คนใจร้าย จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:27:38

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ สิบ ฉันกับป่านช่วยน้าพิมที่ร้านอาหารสองวันโดยทำหน้าที่เป็นพนักงานเสริฟ เหตุเพราะว่าน้องฟางลาหยุดไปเที่ยวต่างเมืองกับแฟน เราทั้งคู่อยู่ในชุดไทยเสื้อแขนกระบอก ชุดของป่านเป็นสีชมพูหวาน ขณะที่ฉันอยู่ในชุดสีเขียวตองอ่อน หน้าที่ของเราก็คือ ยืนต้อนรับแขกที่ประตูเมื่อเดินเข้ามาในร้านด้วยการไหว้และเอ่ยทักทายลูกค้าด้วยคำว่า “สวัสดีค่ะ” โดยที่ฉันจะยืนในช่วงเช้า ส่วนป่านจะยืนในช่วงบ่าย นอกนั้นก็จะรับออร์เดอร์ (order) แล้วก็เสริฟอาหาร “ตั้งแต่มีสองสาวแสนสวยมาช่วย รู้สึกลูกค้าจะแน่นร้านทุกวันเลยนะ” น้าพิมพูดแซวจนชักจะเริ่มเขิน “เพราะฝีมือแม่ครัวมากกว่าค่ะน้าพิม” “แม่ครัวก็ต้องยกให้แน่นอนจ่ะ แต่งานนี้น้าได้พนักงานเสริฟและต้อนรับที่น่ารักมาก ๆ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้าพิม เราทั้งคู่ก็มารบกวนน้าพิมตั้งหลายวันนะคะ” ป่านเอ่ยขึ้นอย่างเต็มใจ “พรุ่งนี้น้าจะพาไปเที่ยวเกาะนะจ๊ะ พักสักคืน.. ตาเชนเค้ามีบ้านพักตากอากาศที่นั่น” “พี่เชนไปด้วยเหรอคะ น้าพิม?” “ใช่แล้ว เชนเค้าจะพาเพื่อน ๆ เค้าไปเที่ยวที่นั่น ก็เลยโทรมาชวนพวกเราด้วย บ้านพักของพ่อเค้า” ป่านยิ้มอย่างดีใจ ฉันกลับรู้สึกเจ็บแปลบในใจลึก ๆ เป็นไปได้อย่างไรที่ฉันสามารถลืมอดีตที่ผ่านมาได้เพราะคนเพียงคนเดียว.. . “วันนี้มีอะไรให้ผมทานบ้างครับชมพู่”  ปอนด์เดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่มีใครทันสังเกต เข้ามายืนเสียใกล้แต่สายตายังคงมองป่านที่เดินแยกออกไปหน้าร้านตาปรอย “ปอนด์เป็นไงบ้างวันนี้..?” “ก็ดีครับ น้าพิมมีอะไรอร่อย ๆ ให้กินบ้าง” “มีเยอะจ่ะ ดูสิ ทำยังกับคนอกหัก.. หน้าตาสดชื่นหน่อยสินายปอนด์” “ครับ .” ปากของปอนด์ก็รับคำ แต่ตายังมองไปทางหน้าร้าน ใจของปอนด์ก็คงไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่ “พรุ่งนี้ไปเกาะกันมั้ย? ที่รอฮาล่าน่ะ เชนโทรมาชวน” “ไปสิครับ.. ผมจะพลาดได้ยังไง ” “ก็บ้านพักตากอากาศเค้านั่นแหละ” “อ่อ .” ประตูร้านเปิดออกพร้อมกับชายต่างชาติประมาณสี่ห้าคนเดินเข้ามา ฉันหยิบเมนูและนับจำนวนคนเมื่อมองเห็นป่านเดินนำลูกค้าไปนั่งโต๊ะ ป่านรีบวิ่งมาที่ฉันพร้อมกับขอเมนู “พี่เชนพาเพื่อนมาทานอาหารจ่ะ..... ให้ป่านเสริฟนะ พู่ไปยืนหน้าร้านแทนหน่อยนะจ๊ะ” ชื่อของเขาทำให้ฉันอึ้ง ก็ดีฉันก็ไม่อยากจะเจอเขาสักเท่าไหร่หรอกนะ คนหลอกลวงแบบนั้น (นี่ฉันจะใส่ร้ายเขามากไปหรือเปล่าเนี่ย เอาเป็นว่าหลอกลวงละกัน ชิ) พลางยื่นเมนูให้ป่าน “ได้จ่ะ..” สายตาก็เหลือบไปเห็นเขากำลังเดินตรงมาที่เคาน์เตอร์ “งั้นพู่ไปเลยนะ” ชมพู่รีบเดินแยกไปยังประตูหน้าร้าน พยายามไม่มองไปทางโต๊ะมุมนั้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก.. ไม่อยากเห็น ไม่..อยากเห็น ไม่ .อยากเห็นเลย ให้ตายสิ เฮ้อ ชีวิตฉันมีเพียงการใช้เวลาเพื่อที่จะลืมใครบางคน .ก็เท่านั้นเอง เขาไปทักทายน้าพิมก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ (แน่ะ.. แอบมองจนได้) ลูกค้าเดินเข้ามาในร้านอีกสามคน ฉันเดินนำไปนั่งที่โต๊ะไม่อาจหลีกโต๊ะมุมนั้นได้ตามความตั้งใจในตอนแรก รู้สึกตัวว่ามีสายตาเข้มมองตามทุกอิริยาบท “พนักงานเสริฟครับ” เสียงเขานั่นเองเรียกมาเป็นภาษาอังกฤษ ฉันหันไปมองป่านกำลังวุ่นอยู่กับการจัดรายการอาหารที่เคาน์เตอร์โดยมีปอนด์พยายามช่วยอยู่ไม่ห่าง “คะ?” “เพื่อนผมอยากได้อะไรสักอย่างที่ไม่เผ็ดนะครับ.. คุณมีเมนูอะไรจะแนะนำหรือเปล่า?” เขายังพูดภาษาอังกฤษ ฉันหันไปยิ้มกับเพื่อน ๆ เขาในโต๊ะ พร้อมกับเสนอแกงจืดเต้าหู้หมูสับ “งั้นขอสั่งเพิ่มที่นึงครับ ที่คุณบอก” “รอสักครู่ค่ะ” ฉันจดลงสมุดโน๊ตเล็ก ๆ ก่อนจะเดินออกมา “เดี๋ยวครับ” พี่เชนเปลี่ยนไปพูดภาษาไทย ฉันหยุดยืนก่อนจะมองถามด้วยสายตา “พรุ่งนี้เจอกันนะพู่” “ค่ะ” ตาปรอย ๆ ที่เชนให้มองหญิงสาวในชุดสีเขียวตองอ่อนที่เดินหายไปในครัวของร้านอาหาร เรียกรอยยิ้มและเสียงแซวของเพื่อน  ๆ ทั้งสี่คนที่มาด้วยกัน “อ่ะแฮ่ม.. อ่ะแฮ่ม” “เฮ๊ย..เชนมันไม่ได้ยินว่ะ” “นี่ นี่ เชน อาหารเราก็เยอะแล้ว จะสั่งอีกทำไม?” “ไม่เห็นเป็นไรเลย อีกอย่างเพิ่มมาก็กินหมดอยู่แล้ว” เชนหันมาตอบอย่างเสียไม่ได้ “ท่าทางเชนมันจะชอบพนักงานเสริฟคนนี้ว่ะ เห็นมองตั้งแต่เข้าร้านมาแล้ว” “แต่เค้าน่ารักดีนะ เวลายิ้มก็น่ารัก” “เอ๊ะ . ใครให้วิจารณ์วะ ห้ามวิจารณ์คนนี้นะ ขอร้อง คนนี้ห้ามแตะเด็ดขาด เข้าใจมั้ย??” เชนหันไปบอกเพื่อนหน้าตาจริงจังราวกับเรื่องคอขาดบาดตาย ก่อนจะหันกลับไปมองตามหญิงสาวในชุดไทยสีเขียวตองอ่อนที่เดินไปยืนอยู่ใกล้ ๆ ประตูร้าน “ไม่ไปยืนที่ประตูเลยล่ะ..ไอ้เชน” “เออนี่ แต่คนที่ใส่ชุดสีชมพูดูทันสมัยดีนะ สวยแบบมั่นใจ” “ท่าทางจะมีคู่แข่งเยอะงานนี้ หนุ่ม ๆ เต็มร้าน แถมมีอีกหนึ่งที่เคาน์เตอร์” หนุ่มที่เหลือทั้งสี่หันไปมองที่เคาน์เตอร์ เชนถึงกับทำคิ้วขมวดเมื่อพบปอนด์ยืนอยู่ตรงนั้นกำลังคุยกับน้าพิมอยู่.. ทำไมเมื่อกี้เขาไม่เห็น.. มาเฝ้ากันถึงที่นี่เชียวหรือ.. เชนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นทันที นี่เขาบ้าไปแล้วหรือนี่.. “แต่ เราว่า..หน้าตาคนใส่เสื้อสีเขียวนี่คุ้น ๆ ว่ะ” หนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มตั้งข้อสงสัย เชนหันกลับไปมองอย่างตกใจแต่เขาจำต้องเงียบกริบ “อ๋ออออออออออ .” “เฮ่ย!!! เรายังนึกไม่ออก!!!” “ เราก็อุทานไปงั้นแหละ ถ้านายคิดออกสิแปลก” “เฮ๊ยย.. ดูถูกกันนี่หว่า” “ไหน ๆ คิดออกแล้วเหรอ” “ยัง!!!!” “เห็นมะ .ใช้มุขนี้จีบสาวไม่ติดหรอกนะเว่ย” “ไม่ได้จีบ.. ต้องโน่น ไอ้เชนโน่น เดินในเมืองสองวันเดินไปเดินมาก็วนกลับมาหน้าร้านนี้ ไอ้เราก็นึกว่าเชนมันหิว เวียนหน้าร้านซะถี่เลย” “ไม่เห็นจะถี่ อย่าใส่ร้ายนะเว่ย” เชนหันมาแย้งเมื่อทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงนกเสียงกาอยู่ได้ไม่นาน “วนกลับมาทุกครึ่งชั่วโมง นี่ไม่ถี่เร๊อะ ถ้าเป็นไปได้ เราว่าเชนมันต้องอยากวิ่งมาแปะหน้ากับประตูร้านทั้งวัน” “ไอ้บ้า!!” “เฮ่ย..สาวมาแล้ว ๆ” เสียงเฮฮาในระหว่างกลุ่มเพื่อนหยุดลงเมื่อป่านยกอาหารชุดแรกมาที่โต๊ะ . เชนเหลียวกลับไปมองชมพู่อีกครั้ง หญิงสาวเมินมองไปทางอื่นราวกับโกรธเคืองอะไรเขามาสักสิบชาติ .. “บอกพี่หน่อยได้ไหม ชมพู่โกรธอะไรพี่??” เขานึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างครุ่นคิด เขาทำอะไรผิด..?!  ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกไม่ออก เฮ๊อ.. อาหารร้านน้าพิมวันนี้ ทำไมรสมันกร่อย ๆ จริง ..ดูซิ..เพื่อนก็กินเอา..กินเอา.. “นี่ ไม่เคยกินอาหารไทยเหรอไงวะ??!” “น้อย ๆ หน่อย..ไอ้เชน..สาวไม่สนทำเป็นมีน้ำโห” .. “อืม.. แต่เราคุ้นหน้าคนเสื้อเขียวจริง ๆ น๊า” ชายหนุ่มคนเดิมในกลุ่ม ยังนั่งนึกไม่เลิก “เอออออออออออออ ! กินไป” จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:29:10

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ สิบเอ็ด บ้านพักตากอากาศ “เวียงไทย” ตั้งอยู่บนเกาะรอฮาล่า (Rauhala) เป็นบ้านไม้ที่ถูกปลูกสร้างแบบยุโรปทั่วไปแต่ที่แปลกคือบริเวณระเบียงจะถูกประดับด้วยกาแลซึ่งเป็นศิลปะทางภาคเหนือของไทย นับว่าเป็นการผสมกันอย่างกลมกลืนและทำให้บ้านพักดูเด่นและดึงดูดสายตามิใช่น้อย   เกาะรอฮาล่าเป็นเกาะทางด้านใต้ของฟินแลนด์* จึงไม่ไกลนักถ้าเดินทางมาจากเมืองตุรกุ น้าพิมเล่าว่า สามารถมาโดยเครื่องบินเล็กก็ได้ หรือนั่งเรือก็ได้ ช่วงหน้าหนาวขณะที่พื้นน้ำกลายเป็นน้ำแข็ง ก็มีคนฟินนิชหรือนักท่องเที่ยวมากมายที่เล่นสกีมาจากอีกฝั่งได้ น่าอัศจรรย์ใจจริง ๆ ธรรมชาติกับความเป็นอยู่ที่รื่นรมย์ของแต่ละพื้นที่ ฉัน ป่านและครอบครัวของน้าพิมมาถึงเกาะในตอนบ่าย พบปอนด์ พี่เชนและเพื่อน ๆ กำลังเดินออกไปหาฟืน น้ามิกกะตามไปสมทบในขณะที่กลุ่มผู้หญิงก็เข้าครัวตรียมอาหารเพื่อทำบาบิคิวและเครื่องดื่ม เมื่อเดินผ่านตัวบ้านออกมาอีกฟากหนึ่งจะพบว่ามีลานที่ไม่กว้างนักมีโต๊ะยาวและเก้าอี้สีขาววางเป็นระเบียบ ขณะที่เดินลงไปยังลานจะพบว่าแท้จริงแล้วบ้านพักหลังนี้ตั้งอยู่บนเนินเขาซึ่งถ้ามองจากหน้าบ้านที่มีลานจอดรถจะไม่สามารถรู้เลย เมื่อเดินจนสุดลานนั้นจะมีทางแยกสองทาง ทางแรกเดินลงตรงไปยังท่าน้ำมีสะพานไม้สีขาวสลับฟ้าทอดตัวยาวไปสู่ทะเล ทางที่สอง น้าพิมบอกฉันว่าเป็นทางไปสู่บ้านไม้วู๊ด (Wood) ซึ่งเป็นที่สำหรับซาวน่า (Sauna) โดยเฉพาะ ฉันมองไปยังสะพานไม้สีฟ้าขาวนั้นเมื่อเห็นยานี่กับยารี่วิ่งแข่งกันอย่างรวดเร็วเพื่อไปให้ถึงปลายสะพาน หนุ่มร่างสูงวิ่งตามไปติด ๆ ฉันยิ้มให้กับภาพระยะไกลนั้นเมื่อเห็นยานี่กับยารี่วิ่งไล่วนไปวนมารอบ ๆ ตัวพี่เชน ราวกับเขาจะมองเห็นฉันถึงได้หันมามองจ้องขึ้นมาบนเนินที่ยืนอยู่นี้ ฉันกำลังรู้สึกว่าเลือดกำลังแข่งกันสูบฉีดขึ้นมาที่หน้ารู้สึกเก้อเขินที่เขาจับได้มีคนมองอยู่ “ตื่นครับตื่นนนน” เสียงปอนด์ดังมาแต่ไกล ฉันเหลียวกลับไปมองตามเสียงนั้น ปอนด์และเพื่อนพี่เชนอีกสามคนกำลังเดินลงไปอีกทางเพื่อจะไปบ้านไม้ซาวน่า พร้อมกับถือใบของต้นเบิร์ช (Birch tree) ซึ่งน้าพิมเล่าให้ฟังว่า ชาวฟินนิชมักใช้ตีไปตามตัว หรืออาจจะทำให้ช้ำ ๆ หน่อย แล้วแตะ ๆ ตามตัวขณะนั่งอบซาวน่าจะช่วยรักษาโรค และหายหวัด คิด ๆ ดูก็คล้ายกับสมุนไพรไทย “จะไปซาวน่าแล้วเหรอคะ?” “ครับ..ไปด้วยกันไหมชมพู่?” “บ้า.. ไม่ไปหรอกนะ” ฉันยิ้มให้หน้าทะเล้นของปอนด์และเลยไปยังหนุ่มอีกสามคนที่ตั้งใจยิ้มให้ฉันเต็มที่ ก่อนจะเดินล่วงหน้าไปก่อน ปอนด์เดินมาหาฉัน “ชมพู่ เห็นป่านมั้ยครับ? ผมมองหาตั้งนานไม่เจอเลย” “เห็นค่ะ อยู่บนห้อง.. กำลังโทรศัพท์” “อ๋อ ครับ” “ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม.. ?” ปอนด์ทำสีหน้ากังวลและลังเลใจ ฉันยิ้มอย่างปลอบใจ “เรื่องป่านเหรอปล่าวคะ?” “ครับ” “ทำไมไม่ถามป่านเองละปอนด์.. พู่จะตอบแทนป่านได้ยังไง จริงมั้ย?” “นั่นสินะ.. ผมรู้สึกว่าผมกำลังอกหักจังเบ้อเร่อเลย” “ฮื๊ม “ ฉันไม่รู้จะปลอบใจปอนด์ยังไง เพราะเรื่องนี้แค่จะอธิบายก็ยังไม่ถูกเลย ขณะที่สมองกำลังคิดทำให้ฉันไม่ระวังเมื่อตั้งใจจะก้าวถอยหลังสะดุดหินก้อนใหญ่เข้าอย่างจัง รู้สึกว่าการทรงตัวไม่ได้เป็นปกติ สองมือรีบไขว่คว้าไปข้างหน้า “ว๊ายยย!!!” ปอนด์รีบฉวยมือทั้งสองข้างของฉันก่อนจะล้มก้นกระแทก รู้สึกว่าใจตกไปที่ตาตุ่มเมื่อกลับมาทรงตัวยืนได้อย่างเดิม “ขะ..ขอบคุณค่ะ โอย..รู้สึกวืด ๆ ไงไม่รู้” “นี่ละน๊า.. ใจลอยไปหาแฟนที่ลอนดอนเหรอไงครับ” “ปล่าววว ” ทันใดนั้นก็ฉุกคิดขึ้นได้รีบหันไปทางสะพานไม้ แต่เขาเดินหันหลังขวับไปอีกทางแล้วขณะที่ยารี่กับยานี่กำลังแข่งกันวิ่งอย่างสนุกสนาน “เด็ก ๆ ดูสนุกสนานไม่เหนื่อยกันเลยนะครับ” “นั่นสิคะ” ... “แหม๋.. สวีทกันจังน๊าคู่นี้” เสียงหวานใสดังมาจากทางด้านหลัง ฉันกับปอนด์หันกลับไปดูก็พบป่านยืนอยู่ตรงระเบียงชั้นสอง ฉันหันไปมองหน้าปอนด์เห็นปอนด์หน้าจ๋อยชั่วครู่ก่อนจะทำสีหน้าปกติ “ก็ชมพู่น่ารักนี่ครับ” “ปอนด์!” ฉันเรียกชื่อปอนด์ออกไปแต่พบว่าเสียงของป่านดังกว่า คงเพราะตกใจที่ปอนด์ตอบอย่างนั้น อย่าว่าแต่ป่านเลย ฉันก็เหมือนกัน “ผมไปซาวน่าก่อนนะครับชมพู่” ปอนด์หันมาบอกฉันก่อนจะส่งยิ้มมาให้อย่างจงใจให้คนข้างบนเห็น “ค่ะ” ฉันยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปยิ้มกับป่าน “พู่ไปดูน้าพิมก่อนนะ” คนเรานี่ มักชอบใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือ ในการทำร้ายจิตใจกันเสียจริง ... (ภาพร่างแผนที่เกาะรอฮาล่า) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 23:33:08 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:32:39

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพต้นเบิร์ชค่ะ เวลาอยู่ห้องซาวน่า แล้วขยำใบต้นเบิร์ชนิดนึง แตะๆ ตามตัว ก็ได้กินหอม คล้าย ๆ กับอบร้อนด้วยสมุนไพร รู้สึกได้ว่า หายใจโล่งและคล่องขึ้น เหงื่อออกมากมาย หลังจากอบซาวน่าแล้วก็กระโดดลงน้ำเย็น หรือทะเลสาบที่เย็น ร่างกายมันซู่ขึ้นมาเลย...จากร้อนแล้วมาเย็น รู้สึกว่าหัวใจสูบฉีดเลือดลมดีน้า จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:40:08

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ สิบสอง กองไฟที่ถูกจุดขึ้นช่วยทำให้พวกเราอุ่นขึ้นทันใจ อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงหัวค่ำ ฉันกับปอนด์รับหน้าที่ย่างบาบิคิว ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังนั่งคุยและดื่มไวน์ที่น้าพิมซื้อมาจากเรือ เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน น้ามิกกะเริ่มหน้าแดงหูแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์อของไวน์ “บ้านผมทำไวน์เองนะ ทำไวน์ขายด้วย” “เหรอครับ ผมอยากไปดูวิธีการทำมากเลยครับ” เพื่อนของพี่เชนคนหนึ่งซึ่งกำลังคุยกันถูกคอกับน้ามิกกะเพราะว่าสนใจด้านไวน์เหมือนกัน น้าพิมนั่งมองน้ามิกกะยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินมาหาฉัน “เดี๋ยวน้าจะพาเด็ก ๆ ขึ้นไปนอนละนะ” “ค่ะ น้าพิมเก่งจังเลยค่ะ พู่เห็นดื่มไวน์ไปตั้งเยอะ ยังไม่เมาเลย” “จากดื่มไม่เป็น มาตอนนี้ถือว่าคอแข็งมากเลย อากาศมันหนาว” “คนฟินฯ ชอบดื่มเหล้า ไวน์มากเหรอคะน้าพิม?” “ถามเจ้าปอนด์สิ หน้าเริ่มแดง ๆ แล้วเหมือนกัน ใกล้เมาแล้วดูท่าทาง” ฉันหันไปมองปอนด์ซึ่งกำลังนั่งจิบไวน์เรื่อย ๆ พร้อมตาก็มองดูป่านที่ไม่ห่างจากพี่เชน ไวน์ตระกูลไหน ๆ ถ้าหมักเองมักจะมีแอลกอฮอล์สูง เพราะเมืองหนาวกระมัง เลยต้องจิบไวน์ให้ร่างกายอุ่น แค่จิบไปนิดเดียว ฉันก็รู้สึกได้เลยว่าแรงมาก และอาจจะล้มคว่ำได้ในไม่กี่อึก “เดี๋ยวสักพัก พอบาบิคิวหมดถาดนี้ พู่ก็จะตามขึ้นไปนอนเหมือนกันค่ะ” “น้ามิกกะยังเพลินอยู่เลยนะคะ” “รายนั้นอีกแป๊บก็ฟุบแล้ว โม้ว่าตัวเองทำไวน์ขายแต่เมาก่อนเพื่อนทุกที” น้าพิมส่ายหน้าแต่ก็ยังจุดรอยยิ้มอย่างอบอุ่นไปยังสามีสุดที่รัก “งั้นพู่ช่วยอุ้มเด็ก ๆ ขึ้นไปก่อนดีกว่าค่ะ” “ขอบใจจ่ะ” ขณะที่ฉันเดินลงมาชั้นล่างก็เดินสวนกับน้ามิกกะซึ่งกำลังจะกลับขึ้นไปนอนพอดี ฉันเดินตรงไปยังเตาย่างบาบีคิวที่ไม่พร่องไปเลย ปอนด์นั่งมองไปที่ป่านและพี่เชนที่นั่งคุยกับเพื่อน ๆ อยู่บนเก้าอี้ยาวตรงข้าม พี่เชนหันมามองฉันแวบเดียวขณะเดินลงไปก่อนจะหันไปสนใจกับเพื่อน ๆ ตามเดิม “ปอนด์.. เมาหรือยัง?” “ยัง ..ใครบอกว่าเมา?” “พู่ไงบอกอยู่เนี่ย.. ถ้าไม่ไหวก็ขึ้นไปนอนนะ..” “ใครไม่หวายยย..” ฉันส่ายหน้าเมื่อเห็นปอนด์ทำท่าคุยไม่รู้เรื่องแล้ว หันไปสนใจย่างบาบิคิวที่เหลือต่อ . “แหม๋ ดูสิคะ ปอนด์กับพู่ดูท่าทางสวีทกันดี เห็นด้วยมั้ยคะพี่เชน?” “ครับ” “แต่ปอนด์เค้าคงเอาชนะใจชมพู่ยากหน่อย ชมพู่น่ะเค้ายังไม่ลืมแฟนเก่าเค้าหรอกค่ะ” “ .ครับ” แฟนเก่างั้นหรือ ..มิน่า..ตอนอยู่บนเรือถึงได้ร้องไห้คงคิดถึงแฟนเก่าสินะ เชนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ยิ่งมองเห็นหญิงสาวที่กำลังยืนย่างบาบีคิวหันไปยิ้มกับปอนด์ เขาก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว “พี่จะไปหยิบบาบีคิวซะหน่อย” เชนพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่ง ๆ “เฮ่ย..! เป็นอะไรวะ?” เพื่อนคนหนึ่งทักขึ้นเพราะรู้ว่าน้ำเสียงแบบนี้ใครขืนเข้าไปขวางถ้าไม่เจ็บสาหัสก็ปางตาย “หิว...จะไปหยิบบาบีคิว มีอะไรมั้ย?” “ก็ไปสิ.. ก็....เห็นกินมาตั้งสามสี่ชั่วโมงแล้ว...ยังจะมา...บอกว่าหิว” เสียงเพื่อนบ่นงึมงัมขณะที่เขาไม่สนใจอะไรแล้ว เดินตรงไปที่จุดหมายทันที “เดี๋ยวค่ะ พี่เชน.. ป่านไปด้วย” ชายร่างสูงหน้าตาเรียบเฉยเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ เตาย่างบาบีคิว โดยไม่พูดอะไร ทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้อง “ต้องรอหน่อยนะคะ ถาดสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวก็จะเสร็จแล้วค่ะ” ตอบเบา ๆ เพื่อให้บรรยากาศอึดอัดตอนนี้ผ่อนคลายขึ้น “ ” “ไหนคะ.. อ้าวพู่ยังย่างไม่เสร็จเหรอจ๊ะ? เหลืออีกเยอะมั้ย..มาป่านช่วยยย..” ป่านซึ่งวิ่งตามมาเดินอ้อมมาช่วยฉันอีกฟาก ปอนด์ลุกขึ้นทันที.. “ป่าน ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย?” “คุยอะไรหรือปอนด์ เมาแล้วใช่มั้ยแบบเน๊..  ไม่อยากคุยด้วยหรอก” เสียงของป่านก็ลาก ๆ ไม่แพ้กัน ฉันได้ยินก็ต้องส่ายหน้าก็เมาพอกันทั้งคู่นั่นแหละ “ทำไมป่าน.. ขอคุยด้วยแค่นี้ทำไมต้องปฏิเสธ ทำไมป่านลืมวันแรกที่เรา ” “ปอนด์! ป่านไม่อยากคุยก็คือไม่คุยสิ เรากลับไปรอที่เดิมดีกว่าค่ะพี่เชนนน” ป่านดึงแขนชายหนุ่มร่างสูงที่ไม่ยอมพูดอะไรตั้งแต่มาถึงให้กลับไปที่โต๊ะ “โอ๊ยยยย!! ..ว๊าย!” ปอนด์ตรงเข้าไปกระชากแขนป่านให้หลุดจากพี่เชน ก่อนจะส่งหมัดรุ่น ๆ ชกชายหนุ่มจนหงายหลัง พี่เชนล้มหงายหลังลงกับพื้นอย่างแรง “ปอนด์หยุดนะ!!!” ป่านวิ่งเข้าไปหมายจะทุบปอนด์แต่โดนแขนปอนด์ฟาดเข้าเต็มแรง ป่านล้มลงไปอีกทาง ฉันวิ่งตรงไปดูป่านในทันที “ป่านนน..ป่านน! โอย เป็นอะไรหรือเปล่า” “พู่! ห้ามทีๆ” ป่านดูตื่นเต้นตกใจจนลืมเจ็บ ... แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 53 11:51:00 จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:41:46

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ สิบสาม ปอนด์ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้นเขาก้มลงไปกระชากคอเสื้อพี่เชน ก่อนจะปล่อยหมัดที่สองตามไปติด ๆ แต่กลับผิดเป้าหมายเพราะชายหนุ่มเบี่ยงกลิ้งหลบไปอีกทาง ปอนด์ถลันตามไปหวังจะต่อยซ้ำ “ปอนด์ หยุดนะ.. หยุด ๆ ปอนด์” ฉันวิ่งเข้าไปดึงแขนปอนด์แต่ก็ต้องโดนผลักกระเด็นออกมาเพราะแรงสะบัด “โอ๊ย”   “ชมพู่!!!” เสียงพี่เชนดังขึ้น ผลั๊ก!!.... พี่เชนยันปอนด์หงายหลัง ลุกขึ้นไปคว้าคอเสื้อปอนด์ พุ่งหมัดขวาชกเข้าไปเต็มแรง ชายหนุ่มทั้งคู่ปล้ำชกกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ฝุ่นตลบ “ช่วยด้วย ๆ “ หนุ่มที่เหลือทั้งสี่ซึ่งหายจากอาการตกตะลึงมองภาพการต่อสู้ตรงหน้าวิ่งกรูเข้าไปแยกชายหนุ่มบ้าคลั่งทั้งคู่ออกจากกัน “เชน เฮ๊ยยยย.. หยุดโว๊ยหยุด อ๊อค!!! ..โอ๊ย แกต่อยช๊าน ” “โอ๊ยย .ไอ้..!!!!!!” “ปอนด์ หยุด ๆ ไอ้เชน หยุด ๆ แยก ๆ โว๊ย .เฮ่ยย .” ภาพคนทั้งสี่ที่วิ่งเข้าไปช่วยห้าม กลายเป็นโดนทั้งหมัดทั้งเท้ากระเด้งกระดอนออกมา กลิ้งหลุน ๆ ไปอีกทางทั้งกอด-ดึง-เตะ-ต่อย-ปล้ำ-ฟัดกันตรงหน้ายังกับเกิดจลาจล ฉันมือไม้สั่น ใจเต้นโครมคราม เข่าแทบทรุดเมื่อเห็นเลือดไหลจากมุมปากของคนทั้งคู่ “หยุดเดี๋ยวนี้นะ! พี่เชน! ปอนด์!” ในที่สุดปอนด์กับพี่เชนถูกแยกออกไปคนละทาง ป่านซึ่งทรงตัวนั่งได้รีบลุกขึ้นวิ่งไปกอดเอวพี่เชนไว้ พลางหันมาตะโกนใส่ปอนด์ “ปอนด์ หยุดเถอะ เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ! ทำไมต้องมาต่อยกันด้วย” “ไม่จริง ไม่จริง!!!” ปอนด์ตะโกนสุดเสียง พยายามดิ้นให้หลุดจากการมัดของชายหนุ่มสองคนที่ยืนขนาบข้างที่ดูสะบักสะบอมพอกันแต่ไม่เป็นผล “จริงสิปอนด์ อย่าทำอย่างนี้เพราะป่านอีกเลยนะ..ขอร้อง” “ป่าน ..” ปอนด์ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ฉันวิ่งเข้าไปดูปอนด์เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีป่านคอยดูแลแล้ว นึกสงสารปอนด์ขึ้นมาจับใจ คนเราทุกคนต่างก็ต่อสู้เพื่อให้ได้มายังสิ่งที่ตัวเองรัก ขนาดนี้เลยเชียวหรือ “เกิดอะไรขึ้น .???!” น้าพิมตะโกนลงมาจากระเบียงก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปหยิบกล่องยา และวิ่งลงมาที่ลานอย่างรวดเร็ว .. “พี่เชนเป็นไงบ้างคะ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ป่านใช้มือขาวบางแตะรอยช้ำและคราบเลือดที่ริมฝีปากเขาเบา ๆ “ไม่เป็นไร ” เชนตอบขณะที่มองตรงไปยังหญิงสาวที่กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบเลือดและฝุ่นให้คู่ต่อสู้ของเขา ผู้หญิงใจร้ายไม่สนใจเราสักนิด เราจะเป็นจะตายยังไงก็ได้ใช่มั้ย.... “พี่เชนไม่น่าเจ็บตัวเพราะป่านเลยนะคะ.. ป่านขอโทษ” “ ..“ เขาจะตอบได้ยังไงว่าสาเหตุที่เขาต้องต่อสู้ก็เพราะภาพของหญิงสาวอีกคนที่โดนผลักให้กระเด็นล้มลงนั่นต่างหาก ผู้หญิงที่อยู่ในความคิดคำนึงของเขาตลอดเวลา “โกรธป่านหรือเปล่าคะ? ป่านไม่ได้มีอะไรกับปอนด์จริง ๆ นะคะพี่เชน” “ ..” “เอ่อ..เราสองคนคงจะปล่อยเชนมันได้แล้วว่ะ.. ชักเมื่อยแล้ว” “โอ๊ย แขนจะหัก” “เออ  ตาแกเป็นไงบ้างวะ?!!” “หูยย.. เจ็บสิวะ อยู่ดีไม่ว่าดี ไปโดนศอกไอ้เชนได้” “ไอ้สองคนนี่ไปเอาแรงควายมาจากไหนกันวะ??!!!! ..อูยยย..” “คางเราจะแตกมั้ยวะนี่ กลับไปลอนดอนคราวนี้.. เกร็ทจำหน้าหล่อ ๆ ของเราไม่ได้แหง๋!” .. ป่านหยุดชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดที่เพิ่งผ่านไปไม่ถึงอึดใจ “อะไรนะคะ พวกคุณมาจากลอนดอน??!!” ... จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:43:02

ความคิดเห็นที่ 7 จบตอนที่สิบสามแล้วค่า... วันนี้เหนื่อยจัง...ชักเริ่มง่วงละน้าาาา....อิอิ good nite kaaa จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 23:49:17

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่าน ^^ จากคุณ : โกโก้ร้อนรสมะนาว เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 00:04:55

ความคิดเห็นที่ 9   มานั่งดู หลับฝันดีนะคะนะ  ^ ^ จากคุณ : i love my boss เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 00:30:58

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : หนีตามกาลิเลโอ เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 07:50:51

ความคิดเห็นที่ 11 //กอดๆ โกโก้ หนูแอม ilovemyboss ค่า อิอิ ดีใจจัง จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 09:31:59

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านค่ะ คุณคริม แต่งเก่งจัง จากคุณ : iamnid เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 10:53:40

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านครับผม จากคุณ : ไม้ไผ่โย่ง เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 15:36:14

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณคุณนิดและคุณไม้ไผ่ผู้ใจดีน้า.. //กอดๆ ปล. เขียนไม่เก่งหรอกค่า สมัยเรียนมีรุ่นพี่เค้าเขียนลงในห้องถนนนักเขียน จนดังกันไปหมดแล้วนะคะ ออกหนังสือกันว่าเล่น..อิอิ จากคุณ : CriM* เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 16:53:23