ความคิดเห็นที่ 1 |
ตอนที่ สิบสี่
หลังจากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา พวกเราทุกคนโดนน้าพิมอบรมอยู่เป็นนาน น้าพิมพูดไปก็ร้องไห้ไปถึงความสัมพันธ์ของคนไทยที่ต้องรักกันไม่ใช่มาชกต่อยกันเอง ภาพของปอนด์เดินตรงเข้าไปขอโทษพี่เชนก็ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาได้เหมือนกัน
พี่เชนครับ ผมขอโทษ
พี่เชนยิ้มให้ก่อนจะตบบ่าปอนด์เบา ๆ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด
ฉันบอกไม่ถูกเมื่อเห็นภาพของชายหนุ่มสองคน แม้ไม่ได้เกิดมาจากท้องพ่อแม่เดียวกันแต่กลับลึกซึ้งผูกพันกันเพราะอยู่ไกลบ้านนับถือกันดุจพี่น้อง
ป่านซึ่งร้องไห้จนตาแดงเดินเข้าไปขอโทษปอนด์และเดินออกไปคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อน ๆ พี่เชนทยอยกันไปนอน กลายเป็นว่าฉันซึ่งนั่งมองคนโน้นคนนี้กลับถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับชายหนุ่มตรงหน้า
เอ่อ
ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าคะ? ฉันหันไปมองสบตาเขาที่มองอยู่ก่อนแล้ว พลางถามแก้เก้อ
เจ็บ พี่เชนตอบเฉย ๆ ยังมองตรงมานิ่ง ๆ
ทานยาแก้ปวดก่อนนะคะ เดี๋ยวพู่ไปหยิบให้ ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปรื้อกล่องยาที่น้าพิมวางทิ้งไว้ เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เป็นห่วงพี่เหมือนกันเหรอ? เสียงคนถามเจือความน้อยใจอย่างปิดไม่มิด
คราวก่อนที่พู่เมาเรือ พี่เชนก็หายาให้พู่นี่คะ ฉันตอบทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่ ไม่อยากสบสายตาคนที่ยืนข้าง ๆ จริง ๆ
ถ้าเป็นไปตามหน้าที่.. หรือตอบแทนบุญคุณก็ไม่ต้อง คนตัวใหญ่แต่ใจนิดเดียวกำลังงอน ฉันหันไปมองเมื่อเขาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับหันไปมองทางอื่น ฉันเดินไปรินน้ำแล้วเดินกลับมาเขาก็ยังทำหน้าบอกบุญไม่รับ
นี่ค่ะยา
ไม่กินหรอก
แน่ใจนะคะ?
งั้นก็ตามใจ
ทำไมผู้หญิงถึงใจร้ายแบบนี้นะ....
อย่าเหมารวมสิคะ.. ฉันอมยิ้ม เพราะเริ่มรู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังทำท่าทางคล้ายงอแง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างขัดใจราวกับเป็นเด็กอายุสิบขวบ
ป้อนได้มั้ยครับ?
เอ...มือก็ไม่เจ็บนะคะพี่เชน
ไม่เจ็บที่ไหน
นี่จับดูสิ พูดไม่ทันขาดคำเขาก็จับมือฉันไปวางบนแขนเขาอย่างถือวิสาสะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงเรื่อขึ้น หันไปค้อนขวับก่อนจะก้มลงมองแขน
แขนช้ำเชียว
ใช่ ..เพื่อนมันรัดเสียแน่น
เจ็บ ๆ
เป็นผู้ชายต้องอดทนค่ะพี่
ใครบอก เจ็บ ๆ นะ..นะ อยากพยาบาลก็ต้องป้อนยาให้สินะ.. สายตาอ้อนวอนกับน้ำเสียงออดอ้อนของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาใจฉันแกว่ง แต่ต้องแกล้งทำหน้าขรึมไว้ทั้งที่ใจอ่อนเต็มที
ทีกับปอนด์ยังทำแผลให้เลยนะครับ น้ำเสียงตัดพ้อกับหน้างอที่ดูไม่น่าจะไปกันได้กับคนที่ชอบตีหน้าเคร่งขรึมทำให้ฉันหลุดเสียงหัวเราะออกมา
ก็ได้ค่ะ ฉันแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงตัวเองตอบกลับไป พี่เชนยิ้มนัยน์ตาระยับ ฉันรู้สึกว่าเลือดในกายสูบฉีดไปที่หน้าอีกระรอก ฉันยื่นยาให้เขาแต่คนที่ดูเหมือนไม่สบายกลับทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
วางในปากให้ด้วยสิ
ฉันหันไปค้อนขวับ แต่ไม่เลย..ยิ่งเรียกรอยยิ้มคนเจ้าเล่ห์ให้กว้างขึ้นอีก
ดุจัง..
ก็ไม่เห็นกลัวนะคะ..
ใครบอก..กลัวจนใจสั่นแล้ว
บ้า! พี่เชนพูดอะไรเนี่ย ฉันแทบโยนยาเข้าไปในปาก ถ้ามือเรียวใหญ่นั้นไม่คว้ามือฉันไว้ก่อนแล้วหยิบยาวางในปากเอง โดยที่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
ปล่อยค่ะ....ฉันส่งสายตาดุเพื่อเตือน แต่อีกฝ่ายดูท่าทางกำลังสนุกยิ่งนัก
ไม่ปล่อย..
พี่เชน.. ไม่ดื่มน้ำหรือไงคะ
เขายิ้มก่อนจะใช้อีกมือจับแก้วน้ำที่มีมือฉันถืออยู่ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้สองมือของฉันถูกเกาะกุมไว้อย่างแน่นหนา
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ...
ฉันพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ดูท่าทางทำไปก็เสียแรงเปล่า เลยเลือกที่ยืนอยู่เฉย ๆ แทน
ปล่อยได้แล้วค่ะ ทำแบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า โดยเฉพาะ...ป่าน
กลัวป่านหรือปอนด์กันแน่ครับ?!
ใครมาเห็นก็ไม่ดีทั้งนั้นละค่ะ
หรือกลัวแฟนเก่าจะรู้?
พี่เชน
ความโกรธชักจะเริ่มแล่นขึ้นมาอีกหน่อย ฉันพยายามสะบัดมือแต่คนตรงหน้ากลับไม่สะทกสะท้าน ดึงฉันเข้าไปหา ฉันพยายามเอามือยันไว้แต่สุดท้ายก็โดนคนตัวใหญ่กว่าดึงให้ล้มลงไปนั่งตักแถมยังตกไปในอ้อมกอดเขาจนได้
พี่เชน..ปล่อยพู่นะ.. ทำไมทำแบบนี้?!!
ชมพู่
.พี่..รัก
..
โคร่มมมมมม!! เสียงอะไรสักอย่างหล่นกระทบพื้นดังลั่นตามด้วยเสียงขลุกขลัก
โอ๊ยยยยยย
.ไอ้บ้า ผลักทำไมวะ
ชู่
ชู่วววววววว์
เงียบ ๆ สิโว๊ย
เสียงเพื่อน ๆ ของเขานั่นเอง ฉันหลุดจากพันธนาการในทันที อายแทบแทรกแผ่นดินหนี รีบวิ่งขึ้นบันไดกลับเข้าห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
.
บรรยากาศหยุดนิ่งอึดใจ...
ชายหนุ่มกัดกรามแน่น นั่งสงบจิตใจก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปยังที่มาของเสียงนั้น
อย่าอยู่เลย พวกแก
.!!
เฮ้ย ไอ้เชนมาแล้ว...อย่าผลักๆๆๆ
แต่ก็สายไปเสียแล้ว...
โอ๊ยยยยยยยย
.ช่วยด้วย ๆ ไอ้เชน อย่าบิดแขน โอ๊ยยย ช่วยหน่อยว๊อยยยยยย
++
| จากคุณ |
:
CriM*  
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 เม.ย. 53 23:39:44
|
|
|
|
