...ไม่อยากให้ใครตายกับมืออีกแล้ว..วันนี้ผมรู้สึกหดหู่ และโกรธสังคม
|
|
ชั่วชีวิตนี้มีคนตายกับมือผมมาแล้วคนนึง
ผมช่วยเขาไม่ทันครับ
คนที่ว่านี้เป็นคนที่พักอยู่ข้างห้องของผม ในหอพักข้าราชการ
สมัยที่ผมเริ่มทำงานเมื่อสิบสองปีก่อน เขากินยาฆ่าแมลง
ฆ่าตัวตาย แล้วคนช่วยกันพังประตูห้องเข้าไปช่วย
ผมเป็นคนนึงที่ช่วยเขาหามลงมา แต่ช่วยไว้ไม่ทัน
เขาตายคามือของคนที่ช่วยกันหามลงมา
นั่นเป็นเหคุการณ์เมื่อสิบสองปีก่อน
วันนี้(วันอังคาร) เป็นอีกวันหนึ่งที่มีเหตุการณ์ใหญ่สองเหตุการณ์เกิดขึ้น
เหตุการณ์แรก มีอาจารย์รุ่นพี่ท่านหนึ่งที่ผมนับถือ
และรู้สึกสนิทสนมผูกพันด้วยในฐานะสหายรุ่นพี่ ตายไป
ในตอนรุ่งสาง เนื่องจากมะเร็งลำไส้ ซึ่งผมคุยกับแฟนว่า
จะไปเยี่ยมแกก่อนแกเสีย อย่างน้อยได้เจอกันครั้งสุดท้าย
แต่ก็ไม่ทัน
แกตายแล้ว. วันนี้เอง..
ผมรู้สึกว่า ผมยังได้คุยกับแกน้อยไป เรียนรู้จากแกน้อยไป
ยังไม่ทันได้พูดคุึยกันอย่างออกรสเลย ..ใจหายมาทั้งวันครับ..
========================
อีกเหตุการณ์หนึ่ง เมื่อกี๊นี้เอง
มีผู้ชายคนหนึ่งอายุราวสี่สิบปลายๆ เดินขัดๆสั่นๆ
หายใจหอบเข้ามาในร้านเน็ตผม ซึ่งตอนแรกผมนึกว่ามาขาสตางค์
หรือเป็นคนร้ายหรือเปล่า แต่ไม่ใช่ครับ
แกมีอาการเบาหวานกำเริบ พร้อมกับอาการโรคหัวใจ
ซึ่งอาการนี้ถ้าหัวใจวาย คงมีโอกาสตายได้ง่ายๆ
แกมาขอเพียงให้ผมช่วยแกโทร 191 หรือเบอร์หน่วยกู้ภัย
หรือเบอร์โรงพยาบาล ให้มารับ แล้วให้ช่วยพูดให้หน่อย
เพราะแกมีบัตรประกันสังคม กับโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ปรากฏว่าแต่ละหน่วยที่โทรไป ไม่รับสายบ้าง
หรือบอกให้ผมโทรไปหน่วยอื่นบ้างตลอด
บอกว่าไม่ใช่หน้าที่ก็มี บอกว่าให้โทรไปที่ที่ใกล้ที่สุด
พอโทรไป รพ. ที่ที่ใกล้ที่สุด ก็ให้เบอร์ผมโทรไปยัง รพ. ที่แกมีบัตร
ในขณะที่แกจะหมดสติ หรือจะตายอยู่รอมร่อ
คนจะตายอยู่แล้วนะครับ ยังจะทำแบบนี้
ผมโมโหมากเลย กับระบบโครงสร้างสังคม/โครงสร้าง
การดูแลสุขภาพของพื้นที่แถวนี้ วินาทีนั้นผมเลย
ตัดสินใจขับรถผมพาแกไปโรงพยาบาล(ซึ่งอยู่ไกลมาก
จนกลัวว่าจะไปไม่ทัน)
ตลอดทางที่ขับรถไป แกโมโหจนร้องไห้
คุณเคยเห็นผู้ชายตัวใหญ่ๆ อายุราวสี่สิบเกือบห้าสิบร้องไห้ไหมครับ
คนอายุขนาดนั้นคงต้องโกรธมากจริงๆ จึงร้องไห้
แกบอกว่าแกจ่ายประกันสังคมทุกเดือน
ทำไมถึงทำกับแกอย่างนี้ ทำไมถึงทำกับแกอย่างนี้
ผมฟังแล้วก็อึ้งไป แล้วก็รู้สึกแย่กับระบบ
แต่ก็พยายามปลุกแกให้มีสติตื่นไว้ตลอดทางไม่ให้หลับ
แกบอกพึมพัมตลอดทางว่า
แกจะไม่ลืมบุญคุณที่ผมช่วยแกคืนนี้เลย
ผมก็บอกแกว่าตอนจะเป็นจะตาย ถึงคนไม่รู้จักกัน
ก็ต้องช่วยกันนี่แหละ ชีวิตคนคนหนึ่งนะครับ
แต่ที่ผมไม่ได้บอกแกอีกอย่างคือ
ผมไม่อยากเห็นใครตายกับมือผม ทั้งๆที่ผมพยายามช่วยอีกแล้ว
สุดท้ายผมก็ส่งแกถึงที่ ช่วยหิ้วปีกแกออกมา
แล้วตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ว่าเร่งด่วนครับ ฉุกเฉิน
บุรุษพยาบาลคนหนึ่งที่เฝ้าอยู่ค่อยๆลุกช้าๆ หาวหวอด
ส่วนอีกคนดีหน่อย ว่องไวเข็นรถมารับ
ก่อนลาแกผมจับต้นแขนแกไว้ ตบไหล่แกบอกว่า
ทำใจดีๆไว้นะครับอ้าย(พี่) เดี๋ยวเขาจะดูแลให้
แล้วผมก็ขับรถจากมา คืนนี้ก็จบลงพร้อมกับคำถามหลายคำถาม
เกี่ยวกับความเอาใจใส่ชีวิตคนคนอื่นในสังคม
กับระบบดูแลสุขภาพที่เราจ่ายเงินทุกเดือน และกับระบบที่มันเป็นอยู่
เพื่อนๆพยายามดูแลสุขภาพตัวเอง และเจริญสติไว้นะครับ
บางทีในวันเวลาที่ดำมืดที่สุด อาจจะมีแต่ตัวคุณเองที่พึ่งพาได้
เพียงเท่านั้นจริงๆ..
| จากคุณ |
:
DigiTaL-KRASH!!!   
|
| เขียนเมื่อ |
:
7 ก.ค. 53 01:08:13
|
|
|
| 
