หลักและแก่นแท้ๆ ของศาสนาพุทธจะไม่มีผี สาง เทวดา หรือทำพิธีอะไรทั้งนั้น
มีแต่ตั้งคำถาม และหาคำตอบของคำถาม เป็นเหตุ เป็นผล พระที่อยู่ที่นาลันทาส่วนใหญ่มักจะปุจฉา วิสัชนา กันประจำหรือแลกเปลี่ยนความคิด
ตามหลักของ หลักกาลามสูตร 10 คือ
อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการฟังตามกันมา (มา อนุสฺสเวน)
อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการถือสีบๆกันมา (มา ปรมฺปราย)
อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการเล่าลือ (มา อิติกิราย)
อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการอ้างตำรา หรือคัมภีร์ (มา ปิฏกสมฺปทาเนน)
อย่าปลงใจเชื่อ เพราะตรรก (มา ตกฺกเหตุ)
อย่าปลงใจเชื่อ เพราะอนุมาน (มา นยเหตุ)
อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล (มา อาการปริวิตกฺเกน)
อย่าปลงใจเชื่อ เพราะเข้าได้กับทฤษฎีที่พินิจไว้แล้ว (มา ทิฏฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา)
อย่าปลงใจเชื่อ เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้ (มา ภพฺพรูปตาย)
อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา (มา สมโณ โน ครูติ)
มันมีเหตุผลที่เอาเรื่องเทวดามาผสม เพราะ มีอยู่ยุคนึงศาสนาพุทธเริ่มถดถอยในอินเดีย พระทั้งหลายจึง สังคายนา เพื่อดึงความนิยมกลับมา