ความคิดเห็นที่ 1 ไปตั้งห้องสวนลุมน่าจะเหมาะกว่านะครับ เรียนเพื่อนสมาชิก PANTIP.COM ได้เปิดห้องหว้ากอ ที่เน้นการเสวนาแลกเปลี่ยนข้อมูลความเห็น ในเรื่องราวทางวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และสาระทางด้านต่างๆ ที่วิทยาศาสตร์เป็นแกนที่ใช้ในการถกเถียงกัน ได้แก่ ภูมิปัญญามนุษย์ เรื่องลึกลับ มานานพอสมควรแล้ว แต่เนื่องจากได้พบว่า มีกระทู้นอกเรื่อง ผิดกลุ่ม โดยบางครั้ง ถึงกับอ้างอย่างเอาสีข้างเข้าถูว่าเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ เพื่อจะได้ตั้งไว้ในห้องหว้ากอให้ได้ ทั้งที่เราได้เปิดคลับ ไว้ให้บริการอยู่แล้วหลายคลับ กระทู้เหล่านั้นยังมีอยู่เป็นจำนวนมาก บางครั้ง ถึงกับถูกเสนอขึ้นเป็นกระทู้แนะนำเลยก็มี จึงขอรบกวนให้ทำความเข้าใจกับเนื้อหาหลักของห้องหว้ากออีกครั้งครับ อีกประการหนึ่ง เวบบอร์ดทางด้านวิทยาศาสตร์ในประเทศไทยเรา ก็มีอยู่น้อยมากอยู่แล้ว จึงใครขอให้เห็นแก่ผู้ที่ต้องการใช้พื้นที่สาธารณะแห่งนี้ ในการแตกยอดความคิดทางวิทยาศาสตร์ ให้คุ้มค่าเต็มที่ที่สุด เท่าที่เราจะสนับสนุนได้ กระทู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง จึงควรถูกช่วยกันเสนอลบออกไป ผ่านระบบต่างๆ เช่น ระบบไฟเขียวไฟแดง, การแจ้งลบ หรืออื่นๆ ...ขอวิงวอนนะครับ จากคุณ : Prince Ganymedes เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:04:23

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อมูลที่ให้มาไม่ค่อยมีประโยชน์นัก กรณีแบบนี้ ข้อมูลที่สำคัญ คือ ข้อมูลทางจิตวิทยาของผู้ป่วย เช่น ลักษณะนิสัย พฤติกรรม สภาพจิตใจ ความสัมพันธ์ในครอบครัว ฯลฯ ดังนั้นให้ครอบครัวปรึกษาจิตแพทธ์ หรือให้แพทธ์เจ้าของไข้แนะนำให้น่าจะได้ จากคุณ : Tama2kun เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:07:13

ความคิดเห็นที่ 3 อาม้าเราเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย แต่บอกแกว่าเป็นโรคกระเพาะ หลังผ่าเสร็จแกอยู่ได้อีกสิบกว่าปี จากคุณ : lovenatural เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:08:28

ความคิดเห็นที่ 4 #1 สวนลุมตั้งไปแล้วครับ ประเด็นที่อยากถามมันคาบเกี่ยวกับเรื่องจิตวิทยาด้วย แต่คิดไปคิดมา เป็นอย่าง #2 ว่าครับ ตัวแปรสำคัญที่สุดน่าจะสภาพจิตใจนี่แหละ.... ข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องสภาพจิตใจ ผม "ประเมินเอง" ว่าไม่ดีนักครับ เพราะตอนแรกหมอบอก ว่ามีปัญหาเกี่ยวกับตับ ข้าวปลาไม่กินเพราะกลัวเป็นมะเร็งตับ พอหมอบอกว่าไม่ใช่ตับเท่านั้น แข็งแรงขึ้นมากะทันหัน ถ้าบอกว่าเป็นมะเร็งถุงน้ำดี "เดาว่า" มีโอกาสกลับไปแย่อีก.... ตอนนี้ทุกคนยังพยายามปิดอยู่ครับ มันก็อาจไม่ดีนักถ้ามารู้ทีหลัง หรืออาจต้องใช้เทคนิค ในการบอก (ผมก็ไม่มีประสบการณ์ด้วยแฮะ -__-") ตอนนี้น้องเค้าค่อนข้างแย่ครับ ร้องไห้จะกลับบ้านท่าเดียว ผมบอกไปว่ากลับบ้านสภาพนี้ ไม่ดีแน่ๆ แต่คนรอบข้างก็ไม่มีใครแล้ว -__-" จริงๆชีวิตผมก็ยุ่งพออยู่แล้วนะเนี่ย เฮ้อ.... จากคุณ : (oidutS skcarT eriT) (Tire Tracks Studio) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:18:49

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี แต่ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่ชอบอ่ะที่มารวมหัวกันปิดบังผม ถ้าหลอกแล้วรักษาหายก็สบายไป แต่ถ้ารักษาไม่หาย อาการทรุดหนัก แล้วไปบอกความจริงตอนหลังมันจะยิ่งแย่รึเปล่าหว่า - -a จากคุณ : Naruse_X เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:50:28

ความคิดเห็นที่ 7 ดูสิค่ะ สงสัยไหม๊ ถ้าเขาสงสัย บอกเขา ถ้าเขาไม่สงสัย ไม่มีอะไร ก็ไม่ต้องบอก แล้วก็ดูด้วยพื้นฐานเขาเป็นแบบไหน ถ้าท้อแท้ง่าย ก็ต้องค่อยๆ บอก กลัวทำใจไม่ได้ แต่ถ้าพื้นฐานคิดแต่แง่ดีตลอด และมีใจเข้มแข็ง อันนี้บอกไปเลย เพราะในที่สุดต้องทำใจได้ จากคุณ : ธารวรี เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:38:43

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนพ่อหนูป่วยหนักก่อนเสีย ก็ไม่บอกเค้านะว่าเค้าเป็นอะไร (มะเร็งลำไส้+วัณโรค) เค้าก็เข้าๆออกๆโรงพยาบาลเกือบปี แต่แยกข้าวของเครื่องใช้เค้าออกค่ะ เช่นจาน ชาม อะไรแบบนี้ ต้มฆ่าเชื้อให้เค้าด้วย จำได้ว่าตอนพ่อป่วยเราทำให้พ่อทุกอย่างเลย ทานข้าวไม่ได้ เราก็ต้มน้ำข้าวให้พ่อ บางทีสงสารกลัวพ่อเบื่อก็เอาปลาสลิดมาทอดกรอบๆแล้วตำให้ละเอียดผสมลงในน้ำข้าว ชอบเอานู่นนี่มาผสมน้ำข้าวให้พ่อทาน ทุกวันนี้ดีใจมากเลยที่วันนั้นได้ดูแลตอนท่านป่วย หลังๆผิวหนังเริ่มตกสะเก็ด ร่วงเป็นขุยๆ ผมร่วงแบบว่าแค่เดินผมก็หล่นแล้ว แต่หนูพยายามทาโลชั่นให้พ่อนะ เช้าเย็น ช่วยได้บ้าง ผมร่วง ผิวหนังที่หล่น หนูก็ตามกวาด ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลยที่ได้ดูแลพ่อตอนนั้น พ่อหนูเป็นคนจีนไม่แสดงออกกับลูกสาว ไม่จับเนื้อต้องตัว ไม่กอด ไม่หอม แต่ตอนพ่อไม่สบาย หนูแอบลวนลามพ่อไปหลายเดือนเลย ทั้งกอด ทั้งหอม ตัดเล็บมือ เล็บเท้าให้ ทาโลชั่น ทำอาหารให้ แค่นี้ก็มีความสุขแล้วอะ ผ่านมา 11 ปีแล้วยังจำช่วงเวลาตอนนั้นได้อยู่เลย ถึงจะดื้อกับพ่อไปบ้าง แต่ช่วงก่อนพ่อเสียที่ได้ดูแลเค้าประมาณเกือบ 2 ปีได้ รู้แค่ว่ามันมีความสุขที่สุดเลยอะ เลิกเรียนแล้วอยากรีบกลับบ้านไปดูแลพ่อ แต่หนูว่าเค้ารู้ว่าเค้าเป็นอะไรแหละ เพียงแต่ไม่มีใครไปพูดบั่นทอนจิตใจลงไปอีก ก็ยืดเวลาให้เค้าอีกเยอะนะ มีอยู่ครั้งหนึ่งอยู่ๆ พ่อก็ร้องไห้ที่โรงพยาบาล พูดทำนองสั่งเสีย พวกหนุก็ร้องไห้กันหมด หนู 14-15 เองตอนนั้นอะ แล้วอีกสองสามวัน ก็เรียกหาของกินที่ชอบ วันนั้นหนูดีใจมากคิดว่าพ่อจะกินอาหารปกติได้แล้ว แต่แม่หนูเดินร้องไห้ออกไปเลย หนูก็ถามแม่ทีหลัง แม่บอกว่าคนที่เค้าป่วยหนักแล้วเรียกหาของกินที่เค้าชอบ แปลว่าเค้าใกล้จะไปแล้ว หนูเข่าอ่อนเลย เรื่องที่แม่บอกจริงไม่จริงไม่รู้ แต่หลังจากวันนั้นพ่อก็อยู่ได้อีกประมาณ 6 เดือนแหน่ะ จากคุณ : คิดถึงฮีโร่ของหนูเสมอ (ynwtf) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:41:31

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบยาก มีอาเคยเป็น แต่เค้าดันจิตใจอ่อนแอ เลยหนักลงๆ จากคุณ : ผีฟรีคิก เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 09:22:32

ความคิดเห็นที่ 10 จำลองสถานการณ์ดู แล้วเลือกเอา จากคุณ : aLITTLEspaceAround7day เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 13:28:51

ความคิดเห็นที่ 11 บอกไปสิคะ  แต่อย่าแจ้งว่ามะเร็ง  แจ้งอ้อมๆ ว่าเนื้องอก ต้องผ่าแล้วมาพิสูจน์อีกทีว่าเนื้อร้ายหรือไม่ จากคุณ : พู่กันไร้สี เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 15:34:06

ความคิดเห็นที่ 12 คุณย่าเป็นมะเร็งค่ะ ที่บ้านไม่มีใครบอก(แต่ก็คิดว่าคุณย่าสงสัยนะ) ตอนคุณแม่ไปเฝ้าไข้ คุณบ่าเคยถามว่าผลเนื้อออกมารึยัง(ออกแล้วแต่บอกว่ายัง) แม่ก็บอกว่ายัง ย่าบอกว่าถ้าเป็นมะเร็งไม่ต้องรักษานะ ปล่อยให้ตายไปเถอะ (คือพูดแบบไม่ขอสู้แล้วละ อายุก็เยอะแล้ว ปล่อยไปตามยฐากรรมเถอะ) คุณแม่ก็น้ำตาจะไหล ก็พยายามอดทนบอกว่าอย่าคิดมาก นอนเถอะ ตอนนี้ก็ขออย่าเดียวคืออย่าเจ็บปวดก็พอ เรื่องให้หายคงไม่ได้ ขออย่าเจ็บปวดก็พอ(TTพูดทีไรน้ำตาจะไหล) นี่พ่อเพื่อนก็เพิ่งเป็นมะเร็งตายค่ะ ยังไงขอให้คุณพ่อน้องคนนั้นสุขภาพดีขึ้นนะคะ^^ +++++++ โดยส่วนตัวเราว่า แล้วแต่กำลังใจของคนนะคะ คนใกล้ชิดอยู่ด้วยกันมานานจะรู้นิสัยซึ่งกันและกันว่าเป็นคนอย่างไร บอกไปแล้วจะรับได้ไหม หรือบางคนมีความจำเป็นต้องรู้ก็ต้องรู้อะเนอะ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญจริงๆ จากคุณ : Piccalo_koz เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 17:42:44

ความคิดเห็นที่ 13 บอกได้ก็บอกเลยค่ะ ผู้ป่วยจะได้ทราบว่าตัวเองเป็นอะไร ต้องต่อสู้และจัดการกับความรู้สึกอย่างไร เราว่าดีกว่าช่วยกันปิดนะัคะ เราเพิ่งเสียคุณแม่ไปเพราะโรคมะเร็งค่ะ มันปุปปัปมาก อาการทรุดไวเพราะกระจายตัวค่ะ เราเห็นความทรมาณในช่วงสุดท้ายแล้วเราอยากเป็นแทนจริง ๆ ค่ะ ภาพลมหายใจสุดท้ายของแม่ยังติดตาเราจนทุกวันนี้ คุณหมอไม่บอกแม่เรา+บ้านเราสักคำว่าว่าแม่ไม่มีโอกาสหายแล้ว ไม่อย่างนั้นครอบครัวเราจะไม่ปล่อยให้แม่นอนรอการรักษาอยู่รพ. ทั้งที่ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว แต่อย่างน้อยแม่ก็ยังทันกลับมานอนพักที่บ้าน แต่มันก็แค่วันเดียว....แล้วแม่ก็จากไป นับจากวันนั้นมาจนวันนี้ก็ 20 วันพอดีเลยค่ะ... ตัวเราเองก็เป็นนะคะ ขั้นแรก กำลังใจสำคัญที่สุดค่ะ สำหรับคุณแม่เรา ท่านมีกำลังใจต่อส้มานาน และ ท่านก็อดทนจนไม่อาจฝืนได้... เราก็ได้แต่คิดว่า ท่านไม่เจ็บอีกแล้วค่ะ จากคุณ : kiknaka เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 00:10:13