PANTIP.COM : X10194218 คุณอยากบอก/แนะนำอะไรกับอาจารย์บ้างครับ?{แตกประเด็นจาก X10189152} []

ความคิดเห็นที่ 17

โดยส่วนตัว ผมไม่เคยเป็นครู แม้จะเคยสอนเพื่อนๆหลายครั้ง ทั้งสมัยเรียน ป ตรี ป โท และ เรียนภาษาญี่ปุ่นก็ตาม แต่เพราะเป็นคนที่ดิ้นรนเรียนด้วยตัวเองมาตลอด+สอนคนอื่นบ่อยๆ จึงมีเรื่องหลายอย่าง(ที่ขัดใจ) อยากบอกอาจารย์เหลือเกิน เลยอยากแชร์กับเพื่อนๆว่า "อยากบอกอะไรกับอาจารย์กันบ้างครับ" ส่วนตัวผมก็

ผมอยู่วงการศึกษามาตั้งแต่เกิด เพราะที่บ้านเป็นโรงเรียน โดยส่วนตัวก็ไม่ใช่คนขยันเรียนในห้อง (ถนัดอ่านเองมากกว่า) ประสบการณ์การสอน ส่วนตัวก็พอมีบ้าง แต่ประสบการณ์ที่ได้พบเห็นปัญหาด้วยตนเอง หรือได้ฟังจากคนรอบข้าง คิดว่าน่าจะมากอยู่

ก่อนอื่นคงต้องบอกว่า ผมไม่ทราบว่าครูแต่ละคน ที่ จขกท พบเจอมานั้นเป็นอย่างไร ดังนั้นจะขอวิเคราะห์ในภาพรวม และในหลายๆ มุม

ครูสอนภาษาอังกฤษ (ประสบการณ์ส่วนตัว : เรียนอังกฤษ 20 ปีจนจบ ป ตรี ก็ยังพูดไม่ได้สักนิด tense มีกี่ตัวยังจำไม่ได้เลย แต่อาศัยดิ้นรน+เรียนเอง 2 ปี ตอนนี้ ทำวิทยานิพนธ์ ภาษาอังกฤษ อยู่ ทักษะ ฟังพูดอ่านเขียนได้ในระดับ general conversation)

คงต้องบอกว่า ต่อให้คุณเรียนไปอีก 20 ปี ถ้าคุณเรียนอยู่แต่ในห้อง คุณก็เอามันมาใช้อะไรไม่ได้มากหรอก การเรียนรู้ใช้งานภาษา มันต้องฝึกฝนด้วยการใช้งานจริง ซึ่งภาระตรงนี้ครูผู้สอนช่วยอันใดมากไม่ได้ ฝึกในห้องแค่สัปดาห์ละชั่วโมง สองชั่วโมง ออกจากห้องมาก็หายไปหมดแล้ว อย่างดีครูก็แค่ให้การบ้าน อ่านเขียนยังพอได้ แต่ฟังพูดอย่าไปหวัง tense กี่ตัวจำไม่ได้ มันความผิดคุณเอง ที่ไม่รู้จักท่อง

อยู่เมืองไทย คนที่จะเก่งอังกฤษ(เอาแค่ระดับใช้งานได้) มันต้องมีความพยายามขวนขวายเองข้างนอก ครูช่วยได้แค่สอนแนะพวกกฎพื้นฐาน หลัก และการใช้งาน

ครูภาษาอังกฤษผมคนหนึ่ง (เป็นคนอังกฤษ) เขาบอกเองเลยว่า ภาษาอังกฤษนั้น มีกฎน้อย แต่ข้อยกเว้นเยอะ ดังนั้นมันต้องเรียนด้วยประสบการณ์

- ช่วย"พูด"ภาษาอังกฤษด้วยครับอาจารย์ อย่าอ่าน+แปลอย่างเดียว

อันนี้ค่อนข้างเห็นด้วยครับ แต่ตัวเด็กเองก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย ปัญหาหนึ่งในการเรียนภาษาอังกฤษของคนไทยคือ ขี้อาย ไม่ค่อยกล้าพูด กลัวผิด กลัวเพื่อนแซว หรือหากพยายามพูดสำเนียงอังกฤษ ดีไม่ดีโดนเพื่อนว่ากระแดะซะงั้น

- เวลาพูด อยากให้อาจารย์ใช้ accent ที่"ฝรั่งฟังรู้เรื่อง"ด้วยครับ อย่าใช้ accent "ไทยแท้ๆ ฝรั่งฟังไม่รู้เรื่อง"

ถ้าตัดเรื่องปัญหาโดนเด็กว่ากระแดะออกไป เกรงว่ามีครูไม่กี่คนที่ได้ฝึกฝนการออกเสียงอย่างจริงจัง แต่ขอบอกว่า อย่าไปคาดหวังเลยว่า เรียนในห้องเรียนที่เมืองไทย แล้วจะได้ accent ที่ฝรั่งมันฟังรู้เรื่อง ขนาดฝรั่งเองมันยังมีหลาย accent ขนาดที่ว่าบางทีมันยังฟังกันเองไม่ค่อยรู้เรื่อง สอนในห้อง อย่างมากก็ได้แค่หลักการออกเสียง แต่ถ้าไม่ได้ฝึกประจำ ลิ้นคุณมันไม่ไปตาม accent ที่คุณอยากจะได้หรอก ถ้าอยากได้ accent ครู(คนไทย)ที่เพื่อนผมเจอ สอนไว้ดีมาก คือเวลาที่ดูทีวี ดูหนังฝรั่ง เวลาได้ยินอะไร ให้พยายามพูดตามเขา บ่อยๆ เข้าลิ้นมันก็จะไปได้เอง ส่วนอีกวิธีหนึ่งที่ครูฝรั่งผมแนะ คือหัดร้องเพลงที่ฝรั่งเขาเอาไว้สอนเด็กเขา มันจะไล่ระดับช่วยการฝึกลิ้น

- ภาษาอังกฤษ ต้องเรียนจาก ฟัง>พูด>อ่าน>เขียน ไม่ใช่ อ่าน >เขียน > สอบ นะครับอาจารย์

อย่างที่บอก ฟังพูด มันสอนในห้องกันไม่ได้หรอก อย่างดีก็แนะพื้นฐาน แล้วเด็กต้องออกไปฝึกฝนเอง เพราะฉนั้นมันเลยเน้นอ่านเขียน และสำหรับคนไทยแล้ว เราใช้ภาษาอังกฤษในเชิงอ่านเขียน มากกว่าฟังพูด เยอะเลย

- อยากบอกครูสมัยประถม ก่อนสอนให้ผมท่องศัพท์ ช่วยสอนให้ผมอ่านตัวสะกดเป็นด้วยครับ กว่าผมจะรู้วิธีถอดเสียง (เช่น d = ด) ได้ ช่วง ม 2 โน่นแหน่ะ (แถมได้เพราะบังเอิญอ่านเจอในหนังสือที่ซื้อมา)

ภาษาอังกฤษสอนให้อ่านตัวสะกดไม่ได้ครับ เพราะมันไม่มีหลักการ ตัว d ไม่ได้ออกเสียง ด เสมอไป และตัวสะกดที่ออกเสียง ด มีเป็นสิบกว่ารูป เหตุเพราะภาษาอังกฤษมันรับคำมาจากหลายภาษา ตัวอย่างง่ายๆ สระรูป OU ถ้าเป็น yOU เป็นสระ อู cOUntry อ่านคันทรี เป็นสระอะ ตัดตัว r ออกไป cOUnty อ่านเคาตี้ เป็นสระเอาไปซะงั้น หรืออย่างสามคำนี้ สะกดเหมือนกันเลย ต่างแค่อักษรตัวแรก ROUGH COUGH DOUGH อ่าน รัฟ คอฟ โด เอากะมันสิ ยังไม่นับว่าคำเดียวกัน ต่างถิ่น ต่างสำเนียงกัน มันยังอาจออกไม่เหมือนกันได้อีกนะ

ดังนั้นการสอนถอดเสียงมันใช้ไม่ได้ครับ ต้องจำสถานเดียวเท่านั้น แต่ที่ควรสอนคือ phonetic หรือสัญลักษณ์การออกเสียง และวิธีการออกเสียงแต่ละแบบ เพื่อว่าเวลาเราเจอคำใหม่ๆ เอาไปเปิดดิคชันนารี(ที่ไม่ใช่ทอล์คกิ้งดิค)ดูเอาได้ว่ามันออกเสียงอย่างไร

- อยากบอกอาจารย์ให้ผมได้ฟังฝรั่งพูดแบบที่ไม่ใช่ทางการเหมือนในเทปบ้างครับ จะเอาหนัง การ์ตูน หรืออะไรมาเปิด(+ซับอิง)ก็ได้ เพราะ ผมจบมา ฟังฝรั่งพูดไม่รู้เรื่องสักคำเลยครับเพราะไม่มีใครพูดสำเนียงไทยช้าๆ เหมือนอาจารย์

กึ่งเห็นด้วย ขึ้นกับว่าเทปทางการที่คุณพูดถึงนั้นเป็นอย่างไร ที่ผมเคยเจอมา บางเทปมันก็ไม่ไหวจริงๆ แต่บางเทป มันก็ทำออกมาดี เหมือนเป็นหนังสั้น แต่ทำมาสำหรับสอนภาษาอังกฤษโดยตรง จัดแบ่งเนื้อหาการสอนได้ง่าย ส่วนพวกที่ไม่เป็นทางการเลยนั้น นั่นก็สมควรฟัง แต่ผู้เรียนไปหาฟังเอาเองนอกเวลาก็ได้ โรงเรียนส่วนใหญ่ น่าจะมีพวกเทป ให้เด็กยืมไปดูหรือฟังได้ และหากมีโต๊ะหรือห้องทีวี เสียบหูฟัง ให้เด็กใช้ด้วยยิ่งดี

- ช่วยสอนคำศัพท์ที่ รวบรวมเป็นหมวดหมู่และเป็นคำที่"ใช้จริง" ด้วยครับอาจารย์ (สอนทีไร ศัพท์ academic ทั้งนั้น ทั้งๆที่ศัพท์ทั่วไปยังไม่รู้เลย)

เท่าที่จำได้ ผมไม่ค่อยเจอครูที่เน้นศัพท์ academic นอกจากระดับมหาลัยที่เป็นวิชา English for science แต่ควรเน้นอันไหนมากกว่ากัน ขึ้นกับมุมมอง ว่าคาดหวังผู้เรียนจะจำเป็นต้องใช้อันไหนมากกว่ากัน ถ้าถามผม ผมว่า academic 70% ชีวิตประจำวัน 30% เพราะชีวิตประจำวันนั้น พื้นฐานสอนกันได้ แต่จะให้ครอบคลุม มันต้องพึ่งพาประสบการณ์ ส่วน academic นั้น ถ้าไม่สอน อาจจะเรียนรู้ได้ยากกว่า

- สอนวิธีใช้คำศัพท์ด้วยครับ อย่าสอนแต่ความหมาย

ค่อนข้างเห็นด้วย ผมเคยมีตำราเล่มหนึ่ง เน้นอธิบาย เรื่องการใช้งานศัพท์ที่มักจะใช้สับสนกับคำอื่นที่ใกล้เคียง แต่จะบอกว่า เอาเข้าจริงมันไม่ได้สอนกันง่ายๆ และเกรงว่าผู้สอนหลายๆ คน ก็คงจะมีประสบการณ์การใช้งานไม่เพียงพอที่จะสอนได้ จะโทษครูก็อาจจะไม่ได้ เพราะครูส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสกับเจ้าของภาษาโดยตรงสักเท่าไหร่

- แกรมม่า ลดจำนวนแต่เพิ่มการฝึกฝน การใช้งานบ้างก็ได้ครับ (ตอนเรียน จำเป็นสูตรเลย แต่ใช้ไม่เป็นสักอย่าง, Tense 12 ตัว ใช้งานกันจริงๆ ส่วนใหญ่แค่ 5-6 ตัวเอง)

การฝึกฝน มันเป็นหน้าที่ของผู้เรียน ไม่ใช่ผู้สอนนะ อย่างดีครูก็ทำได้แค่ให้การบ้าน รู้สูตรแต่ใช้ไม่เป็น มันอาจจะผิดที่ตัวผู้เรียนเองก็ได้ แต่อยากบอกว่า รู้สูตรเยอะๆ หนะดีแล้ว เพราะถ้าเราไม่ได้อยู่ในสังคมที่ต้องใช้อยู่ทุกวี่วัน ยากนักที่เราจะเรียนรู้ด้วยตัวเอง แต่จะบอกว่า สิ่งที่แทบจะเหมือนกันทุกชาติคือ คนต่างชาติมักจะรู้ และใช้งาน grammar ได้ถูกต้องมากกว่าเจ้าของภาษา

สุดท้าย

-ขอ English time ใน class ด้วยครับ เรียนทีไรมีแต่ภาษาไทย ไม่พูดภาษาอังกฤษกันเลย

บอกแต่ครูคงไม่พอ ต้องบอกเด็กด้วย เห็นครูหลายคนพยายามจะใช้วิธีนี้ แต่เด็กจำนวนไม่น้อยไม่ให้ความร่วมมือ (รวมทั้งผมด้วย แหะ แหะ)

ครูสอนคณิตศาสตร์

- ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยครับว่าเราเรียน แมทริก แคลคูลัส ไปเพื่ออะไร (ปัจจุบัน เข้าใจว่าใช้ในงานเฉพาะทางบางส่วน แต่กับงานส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยได้ใช้ ถามไปถามมาได้ความว่า "เราเรียนคณิตศาสตร์เพื่อให้รู้จักการคิดเป็น logical" )

เรียนเพื่อให้รู้จัก เพื่อให้ตัดสินใจได้ว่าจะไปเรียนสายที่มันต้องใช้พวกนี้หรือเปล่า เกิดเลือกสายไปก่อน รู้ตัวทีหลังว่าไม่ชอบ หรือเรียนไม่ได้ มันจะไม่ทันการ ดังนั้นช่วงต้นๆ ที่ยังพอมีเวลา เขาถึงเน้นสอนกว้างๆ ไว้ก่อน ถ้าไม่อยากเรียนกว้าง ก็เข้าสายตรงอย่างพวกสายอาชีพไปเลย

- ช่วยสอนผมด้วยว่า อะไรควรจำ(เอาไปใช้จริงได้) อะไรไม่จำเป็นต้องจำ(นอกจากเอาไปสอบ) เพราะผมจำทุกอย่างไม่ได้ครับ

แทบทุกอย่างมันได้ใช้จริงทั้งนั้น เพียงแต่ว่าแต่ละคนมันใช้ไม่เหมือนกัน ครูสอนได้แค่ว่า แต่ละอย่างมีอะไรบ้าง และเอาไว้ทำอะไร แต่ใครจะต้องเอาอันไหนไปใช้นั้น แต่ละคนต้องไปเลือกเดินกันเอาเอง ครูไม่ใช่หมอดู จึงไม่สามารถบอกได้ว่าเด็กแต่ละคนโตขึ้นไป จะไปทำอะไร

- แทนที่จะเขียนบนกระดานแล้วให้เด็กจดตาม อาจารย์ช่วยพิมพ์เอกสารแจกนักเรียนแล้วเอาเวลาในห้องไปอธิบายดีกว่ามั้ย ครับ? (ตอนเรียนถ้าลืมจดนี่ เป็นอันว่าไม่รู้จะเอาอะไรอ่านเลย)

ถ้าแจกเอกสารแล้วอธิบาย เด็กจำนวนไม่น้อย มันจะไม่อ่าน และไม่ฟัง เขียนให้จด เพื่อที่จะคาดหวังว่าเด็กได้เห็นผ่านตาไปบ้างแล้ว ถ้าผู้สอนรู้ว่าเด็กในห้องทุกคนขยัน และกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ ครูส่วนใหญ่ไม่ค่อยอยากเขียนกระดานให้เมื่อยหรอกครับ

- เรื่องลอกการบ้านจะหมดไป ถ้าอาจารย์ให้ทำแบบฝึกหัดในห้องเป็นกลุ่มแล้วอาจารย์นั่งตอบคำถามในห้องครับ ทำเองที่บ้าน มีปัญหาผมถามใครไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องส่ง นอกจากลอกเพื่อนตอนเช้าแล้วส่ง ผมไม่มีทางเลือกอื่นครับ (สมัยนั้น เลิกเรียนก็แยกย้ายกลับบ้านไม่มีรวมกลุ่มกันทำการบ้านเหมือน ตอน เรียนสูงๆ)

หากมัวแต่ให้ทำแบบฝึกหัดในห้อง แล้วจะเอาเวลาไหนไปสอนกันละครับ การบ้านไม่ได้มีไว้เพื่อให้เอาคำตอบที่ถูกมาส่ง แต่มีไว้เพื่อให้เด็กได้ฝึกฝนเพิ่มเติมนอกชั่วโมงเรียน ทำเองแล้วทำไม่ได้ ตอนไปลอกเพื่อนก็คิดทำความเข้าใจสักนิดว่าไอ้ที่เราทำไม่ได้นั้น เพื่อนมันทำยังไงถึงได้ แค่นั้นก็เป็นการฝึกฝนแล้ว หากดูของเพื่อนแล้วยังไม่เข้าใจ ก็หาเวลาว่างไปถามครูสิครับ แต่ที่ผมเห็นคือ ส่วนใหญ่มันไม่คิดจะทำเองตั้งแต่แรก แค่ไปรอลอกเพื่อนตอนเช้าๆ เอา

อาจารย์ ป โท บางท่าน

- เลิกตัดเกรดโดยอิงกลุ่มอย่างเดียวทีเถอะครับอาจารย์ ( ติวกันทั้งห้องจนดึงคะแนนเฉลี่ยขึ้นถึง 75-80 แต่ดันมี A แค่ 1-2 คนที่คะแนน outstanding แบบนี้มันแสดงว่าข้อสอบอาจารย์ไม่มี standard นะครับ ได้คะแนนเท่าไหร่ก็วัดอะไรไม่ได้ แถมการตัดเกรดแบบนี้ก็ไม่มี standard ด้วย เกิดผมดวงซวยอยู่แต่ในห้องที่มีคนเก่งก็ไม่มีวันได้ A เลยสิ)

ในฐานะผู้สอน ผมไม่นิยมตัดอิงกลุ่ม แต่ที่ได้ยินมา สถานศึกษาบางแห่งกำหนดให้ผู้สอนตัดคะแนนอิงกลุ่ม ซึ่งอันนี้จะโทษอาจารย์ก็อาจจะไม่ได้ แต่ว่าคะแนนระดับ 75-80 เป็นได้ว่านั่นเขาตัดอิงเกณฑ์แล้ว

แต่จะบอกว่า ผมเคยได้ยินมาน่าเกลียดกว่านี้เยอะ คือให้เกรดตามพัฒนาการ คนหนึ่งสอบมิดเทอมทำไม่ค่อยได้ แต่ทำปลายภาคได้ดี แสดงว่ามีพัฒนาการ เอาไป A อีกคนสอมมิดเทอมได้เกือบเต็ม ปลายภาคก็ได้เกือบเต็ม ไม่ได้แสดงพัฒนาการอันใด เอาไป C อันนี้ฟังมาจากคนใกล้ตัว ที่เรียนคณะชั้นนำ ของมหาวิทยาลัยชั้นนำ ของประเทศไทย ไม่อาจบอกได้ว่าจริงมากน้อยแค่ไหน แต่โดยส่วนตัวเชื่อมั่นว่าแหล่งข่าวไม่ได้มั่วมา

- เลิกข้อสอบ "เครื่องคิดเลข" ทีเถิดครับอาจารย์ (บางวิชา จะรู้กันเลยว่า ใครมีเครื่องคิดเลข ราคา 3600 = A เพราะมันมี spread sheet, คำนวน integrate, dif ได้ ถ้าไม่มี นี่คำนวนไปเถอะ ชมนึงก็ไม่เสร็จ)

ผมเห็นบางที่เขาใช้วิธีจำกัดรุ่นเครื่องคิดเลข ผมไม่มองในแง่ของความเท่าเทียม แต่ผมอยากมองในแง่ที่ว่า ต้องการวัดผลอะไรจากการสอบมากกว่า ถ้ายินดีให้ใช้พวก spread sheet หรือฟังก์ชั่นคำนวนต่างๆ ได้ ก็อาจต้องบอกว่าเป็นความผิดของผู้สอบที่ไม่หาอุปกรณ์ที่เหมาะสมเข้าไปใช้งาน ถ้าจะช่วยเหลือเด็กยากจนก็คงต้องหาเครื่องคิดเลขไว้ให้ยืมใช้ตอนสอบ

- เลิกข้อสอบแบบเน้น "ง่ายแต่เยอะ" (open book) ทีเถอะครับ มันวัดอะไรไม่ได้เลยนอกจากใคร speed ไวกว่ากัน (ทำเสร็จทุกข้อ = A , ทำไม่ทัน = B+,B เพราะทำยังไงก็ได้ไม่ต่ำกว่า 8/10 ในแต่ละข้อเนื่องจากข้อสอบมันตรงๆง่ายๆ)

ความไวในการหาคำตอบ มันขึ้นกับความเข้าใจในหนังสือ ถ้าคุณอ่านมาดี คุณจะรู้ว่าอะไรมันควรอยู่ตรงไหน เปิดหานำมาใช้ได้คล่องแคล่วแค่ไหน ในการทำงานจริง หลายๆ งาน เราสามารถเปิดตำราได้ ใครๆ ก็อาจจะทำได้ แต่จะวัดว่าใครเหนือกว่า ก็วัดกันที่ความเร็วในการเปิดตำรานี่แหละครับ คนที่เร็วกว่า ทำให้งานเดินไปได้เร็วกว่า

จากคุณ : คาเมะจัง

เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 22:41:07

ความคิดเห็นที่ 34

กลับมาอธิบายต่อนิดนึงครับ ต้องขอโทษที่อัดอั้นมากไปหน่อย เลยทำให้กระทู้ดูจะไม่เป็นปลายเปิดเท่าที่ควรเพราะมาถกกันเรื่องประเด็นที่ผมยกไว้

เรื่องส่วนมากที่อัดอั้นจะมาจากช่วง ม ปลาย - ปี 1 มหาลัย(ที่ต้องเรียนวิชาพื้นฐานก่อนเลือกสายวิชา) เสียมากกว่า เพราะ สิ่งที่ได้รับมา มันคือ "ทุกอย่างๆ" ยกเว้นอย่างเดียวคือ "จุดประสงค์ของการเรียน" (เรียนไปเพื่อใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง) ซึ่งหลังจากนั้น พอได้เรียนระดับสูงขึ้นไป ก็ไม่ค่อยเหมือนสมัยนั้นแล้วครับ คืออาจารย์จะอธิบายชัดเจนว่าเราเรียนไปเพื่อทำอะไรยังไง เช่นวิชา Operation research 2 ชม แรกก็เรียนกันเรื่องความเข้าใจในตัววิชากับ application นี่ล่ะ ซึ่งจนตอนนี้ผมก็ไม่ลืมวิชานี้เลย ตอนมาเรียน อีกครั้งใน ป โท ก็ได้ A มาแบบไม่ยากเย็น ตรงกันข้ามกับแคลคูลัสที่เรียนมากี่ครั้งๆ อาจารย์ก็ไม่เคยบอกผมเหมือนที่ #31 บอกเลย จนกว่าผมจะเจอเองก็โน่นล่ะครับ 4-5 ปีให้หลัง ซึ่งผมลืมไปหมดแล้วล่ะ

#17 ขอบคุณมากๆเลยครับสำหรับความคิดเห็น ขออธิบาย+แสดงความคิดเห็นดังนี้นะครับ

เรื่อง การสอนภาษาอังกฤษ ปัญหาในการเรียนตามหลักสูตร คืออาจารย์มักจะสอนให้นักเรียนจำแบบเป็นสูตร แต่กลับไม่ให้ฝึกวิธีใช้ครับ เช่น สอน เรื่อง simple perfect tense ก็จะอธิบายง่ายๆว่า ใช้กับเรื่องที่เริ่มต้นและจบไปแล้วแต่ยังส่งผลถึงปัจจุบัน (นักเรียนก็ทำหน้างงไป) พร้อมยกตัวอย่างประโยคง่ายๆ เช่น I've finished my homework already. แล้วก็ไปต่อเลย ในขณะที่จริงๆแล้ว เนื้อหาการใช้งานมันมากกว่านั้นมาก กว่าผมจะใช้ tense ได้อย่างถูกต้อง ต้องอ่านหนังสือเป็นเล่มๆเลย ซึ่งจริงๆ หลักการมันก็ไม่ได้มากมายหรอก แต่ต้องอาศัยตัวอย่างเยอะๆให้จำมากกว่า แต่ที่เคยเรียนมาไม่มีตรงนี้เลย เราไม่เคยหยุดเพื่อฝึกฝน มีแต่เดินหน้าลุยไปเรื่อยๆให้ครบหลักสูตร(และลืมเมื่อสอบเสร็จ) แล้วก็กลับมาเรียนเรื่องเดิมๆต่ออีกครั้งในอีกหลายปีให้หลังเพราะได้รับการประเมินว่า "ภาษาอังกฤษไม่ผ่านเกณฑ์" (เอาแค่เรื่อง basic grammar ผมเคยเรียน ตั้งแต่ ประถม มัธยม ปตรี ปี 1 , ปี 3 รวมทั้งหมด 4 รอบ แต่ก็ยังเหมือนๆเดิม คือเหมือนสอนให้ไปสอบมากกว่าจะสอนให้ไปใช้ แต่พอมาเรียนจำพวกเรียนพิเศษ เค้ากลับสอนให้ใช้เป็นมากกว่าซึ่งผมคิดว่า"การใช้งานเป็น" มันสำคัญกว่า "จำนวนที่จำได้"ครับ)

เรื่องภาษานี่เป็นอะไรที่เป็นปมในใจผมมาก ตั้งแต่เด็ก ผมเชื่อว่า ตัวเอง"เก่งคณิตศาสตร์ แต่โง่อังกฤษ"มาตลอด เพราะตอนเด็ก สอบคณิตทีไรก็ได้ 4 ตลอด เป็นตัวแทนแข่ง รร ก็เคย แต่อังกฤษนี่ให้ตายก็ไม่เกินเกรด 2 คณิตศาสตร์เรียนสูตรแค่ไม่กี่ร้อยสูตรก็เก่งได้แล้ว แต่อังกฤษต้องจำศัพท์เป็นพันเป็นหมื่นใครจะทำได้ คิดอย่างนี้จนกระทั่งมาเรียนภาษาญี่ปุ่นเอาตอนปี 4 กลายเป็นว่าเรียนได้ดีเพราะอาจารย์สอนอย่างมีระบบ(เรียนกับคนญี่ปุ่นสลับไทย)+ให้กำลังใจตลอด ทั้งๆที่มันยากกว่าอังกฤษตั้งเยอะ ผมเลยมีกำลังใจลองลุยอังกฤษดูอีกที ก็พบว่ามันไม่ได้ยากเลยสักนิด เพียงแต่ไม่เคยมีอาจารย์คนไหน(ที่ผมเจอ)สอนผมตามหลักที่มันควรจะเป็นเท่านั้นเอง (เช่น การ pronounciation ซึ่งผมต้องเรียนเป็นอันดับแรกตอนเรียนญี่ปุ่น และต้องออกเสียงให้ถูกต้องด้วย แต่ภาษาอังกฤษผมจำได้แต่เรียนท่อง A-Z ตอน อนุบาลแล้วก็ไม่เคยมีอีกเลย)

- เรื่องการฝึกฟังพูดไม่สามารถสอนได้ในห้อง

อันนี้ไม่เห็นด้วยครับ เพราะตอนเรียนข้างนอกหรือเรียนญี่ปุ่นอาจารย์ก็จะสอนในลักษณะนี้ตลอดซึ่งสนุกมาก เช่น สมมติสถานการณ์ให้พูดกัน แน่นอนมันไม่พอหรอกครับ ต้องไปฝึกเองด้วย แต่มันก็ช่วยให้เรารู้แนวทางและมีความกล้ามากขึ้นครับ (แต่ก็สังเกตได้ว่า เด็กๆสมัยนนี้จะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ซึ่งผมก็เข้าใจเพราะตอนเค้าเรียนมา นั่งฟังอย่างเดียวเหมือนผมสมัยก่อน คงไม่คุ้นกับการต้องมาแสดงออก) ส่วนเรื่องฟัง แค่อาจารย์พูดภาษาอังกฤษ(ไม่ใช่อ่านนะครับ) บ้างก็ช่วยได้แล้วล่ะครับ (ตอนเรียนญี่ปุ่น อาจารย์ญี่ปุ่นก็จะพูดญี่ปุ่นตลอดตั้งแต่เริ่มต้นเลยครับ แรกๆจะพูดเป็นคำๆ+ใช้อวจนะภาษากับภาพช่วยให้เข้าใจ พอเรียนสูงขึ้นภาษาที่อาจารย์พูดก็จะปรับระดับตามผู้เรียนไปเรื่อยๆ)

- เรื่องตัวสะกด

เข้าใจครับว่า มีข้อยกเว้นเยอะสำหรับภาษาอังกฤษ เช่น patient แทนที่จะอ่าน เพเชี่ยนท์ก็อ่านว่า เพเชิ่น แต่คำหลักๆมันก็อ่านตามเสียงไม่ใช่เหรอครับ เหมือนภาษาไทยนั่นล่ะครับ ตัวอักษรติดกันสองตัวไม่ได้แปลว่าต้องอ่านเป็นสระ โอะ เสมอไป เช่น กรรณ์ มันเป็นข้อยกเว้น แต่ปกติแล้วก็อ่านเป็นเสียงสระ โอะ ไม่ก็ สระ อะ ซึ่งเรื่องนี้ต้องอาศัยประสบการณ์ในการเรียน แต่ถ้าไม่มีหลักเลย มันก็มีแต่งงครับ เพราะไม่รู้ว่าจะออกเสียงอย่างไรดี และจะให้มานั่งท่องทีละตัวมันก็ไม่มีทางจำได้ถ้าไม่มีหลักเลย ผมมาเข้าใจเรื่องนี้ถ่องแท้เอาตอนสอนภาษาไทยอาจารย์ญี่ปุ่นนี่แหละครับ เพราะอาจารย์เองก็บอกคล้ายๆผมสมัยก่อนว่า ภาษาไทยยาก ไม่เข้าใจ กฎมาก จนผมสรุปเนื้อหา เน้นเฉพาะส่วนหลักๆ (ส่วนมากเป็นวิธีออกเสียง) แล้วค่อยอธิบายข้อยกเว้นต่างๆเพิ่มเติมทีหลัง อาจารย์ก็บอกว่าเข้าใจง่ายขึ้นมาก เพราะเข้าใจภาพรวมของหลักเกณฑ์การออกเสียงมากขึ้น

#31 ปลื้มใจมากๆเลยครับ ถ้าผมย้อนกลับไปได้ อยากได้ครูแบบนี้ล่ะครับ แต่ก็ขออธิบายเพิ่มเติมนิดนึงนะครับ (แต่อาจจะไม่ค่อยนิด)

-เรื่องจุดประสงค์การเรียน

นี่ล่ะครับที่ผมอยากจะทราบ สมัยนั้นผมเรียนทีไร จุดประสงค์ของการเรียนก็มีแค่ "เพื่อให้เข้าใจ..... เพื่อให้สามารถแยกแยะ......" ฯลฯ ซึ่งมันเขียนอยู่บนหนังสือแต่ไม่ช่วยให้ผม get เลยสักนิดว่า เรียนไปใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง ซึ่งถ้าผมรู้ตั้งแต่วันนั้น ผมอาจจะเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองได้ดีกว่าทุกวันนี้ก็ได้ (เชื่อมั้ยครับว่า บางคนสอบเข้าบางคณะเพียงเพราะว่า ตัวเองได้เกรดดีในวิชาที่เกี่ยวข้องทั้งๆที่ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เรียนไปทำอะไรบ้าง ตอนเรียน ป ตรี มีเด็กคนนึง เลือก วิศวะเคมีเพราะชอบวิชาเคมี ชอบผสมสารเคมี อาจารย์ก็บอกว่า รู้มั้ยว่า วิศวะเคมีน่ะ เค้าไม่ได้ผสมสารเคมี แต่เค้าทำบิ๊กเกอร์ที่ใส่สารเคมี... เด็กก็อึ้งเพราะคิดว่า วิศวะเคมี มันเหมือนกับ เคมี)

-เรื่องจด, ลอกการบ้าน

โดยส่วนตัวก็เป็นคนตามจด+ทำการบ้านเองมากกว่าครับ แต่ก็เหนื่อยโดยเฉพาะเวลาที่พลาดเนื้อหาบางส่วนไป เช่นป่วยไม่ได้มาเรียน ต้องมาตามลอกเนื้อหาจากเพื่อน (ซึ่งก็จดครบบ้างไม่ครบบ้าง) เพราะถ้าไม่ทำก็ไม่มีอะไรไว้อ่านสอบครับ

- เรื่องตัดเกรดอิงกลุ่มอย่างเดียว

ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ได้ A ครับ แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ชาวบ้านเค้าไม่ได้ A ด้วยนั่นแหละเพราะคะแนนกระโดดเกิน รวมทั้งเป็นคนที่ติวเพื่อนทั้งห้องด้วยครับ นักเรียนทั้งห้องมีไม่ถึง 10 คน จะไปบอกว่า คะแนนของทั้งกลุ่มจะต้องเป็น normal Distribution จะไม่มีเด็กเก่งทั้งห้อง หรือ ห่วยทั้งห้อง มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ยกตัวอย่างง่ายๆ รุ่นพี่ของผมปีหนึ่ง มีเด็กเก่ง(มากๆ) อยู่ประมาณ 3-4 คน (แต่ละคนนี่ระดับท็อปเลย) ในขณะที่ทั้งห้องมีประมาณ 9 คน ก็เป็นอันรู้กันว่า วิชาไหนเรียนแล้วตัดเกรดแบบนี้ นอกจาก 3-4 คนนี้แล้ว คนอื่นเลิกหวัง A ไปได้เลย อย่างเก่งก็ B+ (ซึ่งอย่างมากที่สุดใน 9 คนจะมี A ได้มากสุดแค่ 3 คนครับ) ถ้าจะยกตัวอย่างให้เห็นภาพขึ้นไปอีก สมมติว่า ข้อสอบมาตรฐานคล้ายๆกันทุกปี ผมสอบได้คะแนน 90 แต่ในห้องคนอื่นได้ 95+ ทุกคน เกรดที่ผมจะได้คือ B ครับ ตรงกันข้าม ถ้าผมสอบข้อสอบเดียวกันเปีะเลย ได้ 75 คะแนน แต่คนอื่นๆได้แค่ 70- ผมจะได้ A ครับ ซึ่งแบบนี้ผมไม่เรียกว่ามี standard ครับ (ส่วนเรื่องส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผมคงไม่ทราบ+จำไม่ได้แล้วครับ เพราะตอนนั้น อาจารย์บอกคะแนนเป็นรายคน ไม่ได้บอกคะแนนเฉลี่ย หรือ ค่า SD แต่ตอนผมฟัง ก็เออๆ ส่วนมากได้คะแนนเยอะนะ 80+ กันเกินครึ่งห้อง มีคนสองคนที่คะแนนหลุดไป 60 กว่าๆ)

ในขณะเดียวกัน อีกวิชาหนึ่งมีการตัดเกรดที่ผมว่าเป็น standard มากกว่าครับ คือ "อิงเกณฑ์และกลุ่ม" อาจารย์จะใช้วิธี ตัดพวก outstanding (ส่วนมากเป็น ป เอก) ออก และอิงทั้งเกณฑ์และกลุ่ม โดยมีเกณฑ์ เช่น ถ้าได้ 50% ขึ้นไงๆ ก็ได้ B (ขั้นต่ำ) เป็นต้น แล้วก็มีการคิดเกรดจากกลุ่มอีกทีหนึ่ง

-เรื่องข้อสอบเครื่องคิดเลข

มันไม่ใช่ข้อสอบที่ต้อง require เครื่องคิดเลขสูงๆครับ แต่มันเป็นข้อสอบที่ "ถ้าคุณมีเครื่องคิดเลขแพงๆคุณจะหาคำตอบได้โดยไม่ต้องคิดเลย" ต่างหาก พูดๆง่ายๆคือ กรอกค่าในโปรแกรมที่คนอื่นทำไว้ คำตอบก็จะออกมาทันที ประมาณนั้นเลย ตรงกันข้าม บางข้อ จะใช้การคำนวนแบบที่ต้องเอาคำตอบจากสมการก่อนมาใส่ในสมการใหม่ หลายๆครั้ง ซึ่งถ้าใช้เครื่องคิดเลขปกติจะเสียเวลามากๆ (เพราะต้อง mem คำตอบเยอะและยาว) แต่ถ้าเครื่องหรูๆจะกดทีเดียวได้เลย (เพราะใช้วิธีแทนค่าเอาได้ เหมือนเล่น excel นั่นแหละครับ) ซึ่งแน่นอนว่า นักเรียนส่วนมากก็จะต้องหาทางเอามาใช้ให้ได้กันคนละเครื่องเพราะถ้าหาไม่ได้ แทบจะเลิกหวัง A ไปได้เลย(เพราะคนมีได้เต็มข้อนั้นแน่นอน เว้นแต่ว่าจะเทพจริงขนาดกดสดทัน)

-เรื่องข้อสอบง่ายแต่เยอะ

อันนี้ผมอาจจะคิดผิดก็ได้(เพราะส่วนตัวชอบข้อสอบเน้นการวิเคราะห์มากกว่า) แต่ข้อสอบพวกนี้ส่วนมากจะทำให้นักเรียน "เตรียมตัวผิดวิธี" มาครับ คือ แทนที่จะเข้าใจเนื้อหาทั้งหมดก็มานั่งทำที่คั่นหนังสือ ทำสารบัญว่า ถ้าจะตอบคำถามแบบนี้จะต้องพลิกไปหน้าไหน แน่นอนว่า สอบเสร็จก็ลืมหมดแหละครับ (ส่วนตัวก็เคยทำครับตอนสอบ กว หนังสือเล่มปึ้ก 500 หน้าเรียน 2 วันสอบ ผมก็ทำสารบัญเลยครับ เรื่องอะไร หัวข้อไหนหน้าไหน เจอข้อสอบปุ๊ป ก็พลิกไปอ่านได้ทันที ผลก็ออกมาสอบผ่านฉลุยและแน่นอนว่า สอบได้แบบไม่ได้จำรายละเอียดอะไรได้เลยสักนิด คิดอยู่เหมือนกันว่า สอบแบบนี้มันวัดอะไรได้จริงหรือ? ถ้า close book ยังพอว่า แต่ open นี่ คิดไม่ตกจริงๆครับ แต่ก็ทำให้เข้าใจหลักการจัดการข้อมูลขึ้นเยอะเหมือนกัน แต่มันถูกวัตถุประสงค์รึเปล่านี่สิ?)

แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 54 20:00:35
แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 54 18:49:11
แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 54 18:47:07

จากคุณ : Greaty O-U!!

เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:46:35