ความคิดเห็นที่ 1 ... แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 54 18:37:48 จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:17:41

ความคิดเห็นที่ 2 กล่าวนำ ทำไมถึงเขียนบทความนี้        “ตั้งแต่จำความได้เราก็เฝ้ามองตนเองและคนรอบข้างตลอดมา และตั้งคำถามซ้ำ ๆ ว่าทำไมคนรอบข้างเราถึงเป็นอย่างที่เราเห็น สิ่งที่คนรอบข้างคิด และแสดงออก ทำไมถึงมีความรัก  ทำไมถึงมีความโกรธ เกลียดและทะเลาะกัน รวมถึงคำถามที่เกี่ยวกับตัวเราเองว่า ทำไมเราต้องรักใคร ทำไมเราต้องเกลียดใคร   ทั้งหมดติดอยู่ในความนึกคิดตลอดมาจนวันนึงเราจึงรู้สึกว่าเราคงคิดอะไรไม่เหมือนคนรอบข้างจนเราเองแทบจะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมแบบคนทั่วไปไม่ได้”                 การตั้งคำถามและหาคำตอบของเราก็ไม่เคยมีวันจบสิ้นเลย ไม่เว้นแม่แต่เรื่องทั่ว ๆ ไปตามธรรมชาติเราก็สงสัยไปหมด ทำไมนกถึงบินได้ นกรู้สภาพดินฟ้าอากาศได้อย่างไร ทำไมบนโลกถึงมีสิ่งมีชิวิตที่มีความต่างกันโดยสิ้นเชิงทั้งในน้ำบนบกและอากาศ และเราก็ไม่เคยเชื่อเลยว่ามนุษย์เราวิวัฒนาการมาจากลิง แล้วเรามาจากไหนกัน ???                 เราเป็นคนที่เฉยเมยในเรื่องความเชื่อมาก ถึงแม้เราจะนับถือพุทธศาสนามาตั้งแต่เกิด แต่เราก็คิดว่ามันเป็นเหมือนการประทับตราเพียงเท่านั้น เพราะเราไม่เคยศรัทธาอะไรเลย เราเชื่อแต่ในวิทยาศาสตร์และสิ่งที่พิสูจน์ได้ ชีวิตเรามากกว่าครึ่งชีวิตเฝ้าแต่ดูสารคดี ,ศึกษาประวัติศาสตร์,ต้นกำเนิดของสิ่งมีชีวิต ,วัตถุธาตุ ,อารยธรรมต่าง ๆ รวมไปถึงทฤษฎีต่าง ๆ และการกำเนิดจักรวาล จนวันหนึ่งเราก็ต้องย้อนกลับมาตั้งคำถามให้กับตัวเองอีกครั้งว่า “เราทำมันไปเพื่ออะไรกันนะ” แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 54 18:20:42 จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:19:38

ความคิดเห็นที่ 3 ความสงสัยในเรื่องต่าง ๆ ไม่เคยลดลงเลย นับวันมีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวันจวบจนเมื่อเราอายุได้สามสิบกว่าปีความรู้ในเรื่องต่าง ๆที่สะสมมาและแทบจะไม่เคยลืมมันเลยกลับกลายเป็นความฟุ้งซ่าน จิตเราคิดซับซ้อนตลอดมาจนรู้สึกเหมือนสมองจะล้าไปหมด เพราะแต่ละวันเราแทบไม่เคยได้นอนหลับสนิทเลยเนื่องจากความฟุ้งซ่านทางความคิดของสมองนั่นเอง                  ถึงแม้เราจะเป็นพุทธศาสนิกชน แต่เราก็ไม่เคยได้บวชเรียนเลยแม้แต่พรรษาเดียว ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่เรายอมรับเพราะเหตุผลข้างตนคือเราไม่ใช่คนไม่ดีอะไรแต่สิ่งที่หนึ่งที่เราขาดคือ “ศรัทธา” แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อเราได้พบกับพระรูปหนึ่งโดยบังเอิญและได้สนทนากันถึงเรื่องราวที่เราเป็น ท่านจึงชี้นำเราให้ฝึกจิต โดยการนั่งสมาธิ ซึ่งท่านได้ชี้นำว่าถ้าเราได้ลองนั่งไม่นานเราก็จะไขข้อข้องใจต่าง ๆ ของเราได้เองและไม่ต้องมานั่งสงสัยหรือหาคำตอบใด ๆ                  เราได้แต่ตั้งคำถามว่าการนั่งสมาธิหรือฝึกสมาธิจะช่วยอะไรได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ตามเราก็เป็นคนที่ชอบทดลองอยู่แล้วจึงเริ่มนั่งวันละ 10 นาที ไปจนถึง 30 นาทีและกลายเป็น 1 ชั่วโมง และจนวันนึงเราก็ได้พบเรื่องปาฏิหารย์ที่เกิดขึ้นจริงกับตนเองในเรื่องการข้ามเวลาโดยสมาธิ  นับแต่นั้นมาเราจึงหาข้อมูลประกอบตลอดมา เรากลายเป็นคนที่เข้าวัดเพื่อไปสนทนาเรื่องนี้แทบทุกวันและเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น ในเรื่องความรู้จริง การเข้าถึงแก่นแท้ของพุทธศาสนาและพุทธปัญญาที่มากกว่าการพิสูจน์ด้วยวิทยาศาสตร์ เราเริ่มทำความเข้าใจใหม่และคิดว่าวิทยาศาสตร์กลายเป็นสิ่งสมมุติไป การรู้จริงและเข้าถึงได้ด้วยจิตเป็นเรื่องจริง การรู้จริงเป็นการรู้ที่ไม่มีขอบเขตและมากเกินกว่าที่วิทยาศาสตร์จะเข้าถึงและสุดท้ายแล้วเราก็เข้าใจว่าชีวิตตนเองที่เป็นอย่างนี้เพราะถูกใช้อยู่ภายใต้ชตากรรมนั่นเอง จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:21:41

ความคิดเห็นที่ 4 จากใจผู้เขียน             “ตอนที่เขียนก็ยังนึก ๆ ว่า เราจะเขียนแนวไหนดีนะ ใจนึงก็คิดว่าจะเขียนแนวพุทธศาสนา แต่ถ้าเขียนแนวนั้นแล้วก็น่าจะไม่ต่างจากหนังสือพระทั่วไป และความถนัดของตนก็ไม่ใช่ด้านนี้โดยตรงเพราะเพิ่งศึกษาอย่างจริงจังมาไม่นาน เพียงขวบปีกว่า ภาษาที่ใช้จึงอาจจะไม่สละสลวยนัก  ซึ่งแนวที่ถนัดโดยตรงก็จะเป็นแนววิทยาศาสตร์มากกว่า              แต่ไม่ว่าจะเขียนแนวใดก็เกรงว่าจะใช้คำศัพท์ที่ผู้อ่านเมื่ออ่านแล้วไม่เข้าใจจนไม่อยากจะอ่านจนจบจึงขอใช้ลักษณะการเขียนแนวเรื่องเล่า ชวนคุยและทรอดแทรกความรู้ทางด้านพุทธปัญญาทั้งจากที่ได้จากการศึกษาและสนทนากับพระผู้ใหญ่และฆราวาสที่มีชื่อเสียงทางด้านนี้ตลอดมา              เนื่องจากเป็นคนชอบถ่ายภาพอยู่แล้ว ภาพในหนังสือเล่มนี้จึงเป็นภาพที่ตระเวณถ่ายเองประกอบเพื่อความเพลินตาในการอ่าน จึงได้แต่หวังว่าท่านผู้อ่านเมื่อได้อ่านแล้วจะเข้าใจในสิ่งที่ต้องการสื่อในหนังสือเล่มนี้ ซึ่งบางทีอาจจะเป็นความรู้ด้านหนึ่งซึ่งท่านยังไม่เคยรู้มาก่อนเพื่อเป็นผลดีผลเจริญแก่ตัวท่านต่อไป” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:24:09

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 1 เรื่อง ความสงสัย              -ต้นเหตุของความสงสัย และ ทำไมมนุษย์จึงสงสัย              -กล่าวถึงเรื่องการพิสูจน์ความจริงเพื่อไขข้อสงสัยต่าง ๆ และ การอ้างถึงทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ต่าง ๆ  ในการพิสูจน์ความจริง และไขข้อสงสัยต่าง ๆ จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:25:53

ความคิดเห็นที่ 6 “ในอดีตก่อนนับพันปี ชายผู้หนึ่งนั่งมองลูกแอปเปิ้ลล่วงหล่นจากต้นไม้ลงสู่พื้นและได้แต่สงสัยว่าทำไมลูกแอปเปิ้ลถึงหล่นลงพื้น ผลจากการสงสัยนั้นทำให้เกิดทฤษฎีต่าง ๆ นา ๆ ขึ้นและนำมาสู่การสรรค์สร้างสิ่งประดิษฐ์ต่าง ๆ ขึ้นมากมาย หลังจากนั้นมาก็เกิดชายผู้หนึ่งที่เฝ้ามองสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเราอย่างมากคือ “แสง” และตั้งคำถามว่ามันคืออะไรและก่อตั้งทฤษฎีสำคัญที่เกิดจากการเฝ้ามองแสงนั้นจนนำไปสู่สิ่งประดิษฐ์ที่พลิกโฉมโลกรวมไปถึงการทำลายล้างโลกได้ในพริบตา”                  ความสงสัยเป็นสิ่งที่ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิดแล้ว เนื่องจากมนุษย์ทุกคนมีขีดจำกัดของสมองและปัญญาที่เกิดจากการสัมผัสในการเรียนรู้จากประสบการณ์  ธรรมชาติของมนุษย์มักจะต้องหาคำตอบจากความสงสัย ยิ่งสงสัยเราก็ยิ่งต้องหาคำตอบ ยิ่งหาคำตอบก็เกิดปัญญา เมื่อเกิดปัญญาก็นำมาสรรสร้างทฤษฎีและสิ่งประดิษฐ์เพื่อตอบสนองความต้องการอย่างไม่จบสิ้น                  ทีนี้ขอให้ลองคิดดูว่าเราเองเคยสงสัยอะไรกันบ้างไหม เช่น ทำไมฝนถึงตก ทำไมนกถึงบินได้ ทำไมเราไม่เกิดมารวยเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ?? แล้วความสงสัยคืออะไร ? ยังไงก็ตามผมอยากให้เราลองมาฟังความหมายของคำว่า “ความสงสัย” ในด้านต่าง ๆ กันดู จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:26:40

ความคิดเห็นที่ 7 “ทางด้านวิทยาศาสตร์ ความสงสัย คือจุดเริ่มต้นและความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ เมื่อใดก็ตามที่เกิดความสงสัย และเมื่อใดก็ตามที่มีการหาคำตอบ เมื่อนั้นก็จะได้ความรู้เกิดขึ้น เมื่อมีความรู้เกิดขึ้นก็นำไปสู่ความก้าวหน้าในทุกแขนง ผู้ใดก็ตามที่ปราศจากความสงสัยผู้นั้นเปรียบเสมือนปราศจากความนึกคิดใด ๆ”                   “ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ความสงสัยเป็นนิวรณ์ข้อหนึ่งในนิวรณ์ 5 ประการ ที่ขัดขวางต่อความเข้าใจในสัจธรรม และขัดขวางต่อความก้าวหน้าทางจิตใจ หรือขัดขวางความก้าวหน้าใดๆทั้งสิ้น                   อย่างไรก็ตามความสงสัยมิใช่บาป เพราะไม่มีกฏเกณฑ์แห่งความเชื่อในพระพุทธศาสนา ตามที่จริงไม่มีบาปในพระพุทธศาสนาเลย เหมือนอย่างที่เข้าใจกันในศาสนาบางศาสนารากเหง้าแห่งความชั่วร้ายทั้งปวงคือ อวิชชาและมิฏจฉาทิฏฐิ เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ที่ว่าตราบใดที่ยังมีความลังเลสงสัยความคลางแคลงใจอยู่ ความก้าวหน้าก็จะไม่มีตราบนั้น                     ความสงสัยจะคงยังมีอยู่ตราบเท่าที่บุคคลยังไม่เข้าใจหรือเห็นอย่างแจ่มแจ้ง แต่ในการที่จะก้าวหน้าต่อไปได้นั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องกำจัดความสงสัยเสีย”                   เมื่อลองอ่าน ๆ ดูแล้วจะเห็นว่า ไฉนความหมายทั้งสองนั้นสวนทางกันอย่างยิ่ง โดยยังไม่รวมถึงความหมายของคำว่าสงสัยในศาสนาอื่น ๆ ที่อาจจะถือว่าเป็นบาปด้วยซ้ำ ไม่เพียงแต่เรื่องความสงสัยเท่านั้นเรื่องอื่น ๆ ก็ตามความหมายจากทั้งสองด้านก็ยังต่างกันออกไปอย่างยิ่งเช่น จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:28:59

ความคิดเห็นที่ 8 -การอธิบายถึงการกำเนิดสิ่งมีชีวิต ในเชิงวิทยาศาสตร์         “ทฤษฎีการกำเนิดเอกภพ ที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดในปัจจุบันคือ ทฤษฎีบิ๊กแบง (Big Bang Theory) ทฤษฎีนี้ เชื่อว่าเอกภพ กำเนิดขึ้นจากการระเบิดครั้งใหญ่ เมื่อราว 12,000 – 15,000 ล้านปีที่แล้ว โดยระเบิดมาจาก พลังงานจนกลายมาเป็นเอกภพที่ประกอบไปด้วย ดาวเคราะห์ ดาวฤกษ์ ต่าง ๆ รวมไปถึงโลก ดาวบริวาร ที่กำเนิดขึ้นมา จะมีสภาพแวดล้อมอย่างไร ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบหลายอย่าง เช่น ธาตุที่เป็นองค์ประกอบ ขนาด แรงโน้มถ่วง ระยะห่างจากดาวฤกษ์ เมื่อเวลาผ่านไปนานเพียงพอ หากสภาวะแวดล้อมบนดาวบริวาร มีความเหมาะสมในด้านต่างๆ เช่น อุณหภูมิ ความดัน เหมาะสม ธาตุ หรือสารประกอบต่างๆ อาจรวมตัวกัน เป็นโมเลกุล ที่ซับซ้อน และสามารถจำลองตัวเองขึ้นได้ หรือขยายพันธุ์ได้ จึงเป็นการ กำเนิดสิ่งมีชีวิต บนดาวบริวารดวงนั้น            ถ้าหากสิ่งมีชีวิต ที่กำเนิดขึ้นมาสามารถพัฒนาตัวเอง หรือกลายพันธุ์ได้ ก็จะทำให้สิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ กำเนิดขึ้นมามากมาย เมื่อสภาวะแวดล้อมของดาวบริวารเปลี่ยนไป อาจมีหลายสายพันธ์ ที่สูญพันธุ์ไป แต่สายพันธุ์ที่เหลือรอด ก็จะยังคงพัฒนา และกลายพันธุ์ต่อไป สายพันธุ์ที่ดี และสามารถปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงได้ ก็จะอยู่รอด โลกของเราเกิดการเปลี่ยนแปลง สายพันธุ์ มามากมาย ก่อนที่ มนุษย์เรา จะถือกำเนิดขึ้นมา” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:30:14

ความคิดเห็นที่ 9 ในเชิงพุทธปัญญา          “ทุกสรรพสิ่งเกิดจากความว่างเปล่า มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย มีตั้งอยู่และดับไปเสมอ เวียนว่ายตายเกิดเป็นวัฏจักร กงกรรม กงเกวียน สืบเนื่องไปตลอดเวลาตามหลัก ปฏิจจสมุปบาท 11**” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:30:43

ความคิดเห็นที่ 10 -การอธิบายถึงเรื่องชาติภพและการเวียนว่ายตายเกิด ในเชิงวิทยาศาสตร์          “ยังไม่พบข้อพิสูจน์ว่า เมื่อตายแล้วไปอยู่ที่ไหน หรือเรื่องชาติภพมีจริงหรือไม่ เรื่องการทำดีได้ดีการทำชั่วได้ชั่วหรือการกลับชาติมาเกิดเป็นเรื่องที่ยังไม่เคยพิสูจน์ตามหลักทางวิทยาศาสตร์จนเกิดเป็นทฤษฎีขึ้นมาและทดลองว่าเป็นจริง หรือแม้แต่วิชาทางโหรศาสตร์ที่ใช้ในทำนายดวงชตายังเป็นเรื่องเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกับวิทยาศาสตร์ตลอดมา” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:32:09

ความคิดเห็นที่ 11 ในเชิงพุทธปัญญา         “กฏแห่งกรรม ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เป็นเรื่องจริง มนุษย์ทุกคนอยู่ภายใต้กฏนี้ จิตสุดท้ายก่อนตายเราเป็นเช่นไรเมื่อเราสิ้นลมหายใจเราก็ไปเกิดเป็นสิ่งนั้น เวียนว่ายตายเกิดเป็นวัฏจักรไม่สิ้นสุด หนทางแห่งการหลุดพ้นคือการหยุดสร้างกรรม เดินทางสายกลาง รักษา ศีล สมาธิ ปัญญา บุญที่ได้และสะสมมาแต่ละชาติภพคือปัญญานั่นเอง ภพสุดท้ายของดวงจิตคือการหลุดพ้นจากกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง เข้าสู่นิพพานและการดับจิตหลุดพ้นจากกฏแห่งกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:32:42

ความคิดเห็นที่ 12 -การอธิบายถึง จิต และ วิญญาณ ในเชิงวิทยาศาสตร์           “วิทยาศาสตร์ ได้ตั้งสมมติฐานในเรื่องจิตและวิญญาณ พยายามพิสูจน์และค้นหาความมีอยู่จริงของจิตว่าอยู่ที่ใด แต่ก็ยังไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน เนื่องจากจิตเป็นเรื่องของนาม สิ่งที่วิทยาศาสตร์พยายามคือตั้งข้อสมมติฐานและพิสูจน์ว่าจิตมีคุณสมบัติอย่างไร เคลื่อนที่แบบใดและเคลื่อนผ่านตัวกลางใดรวมไปถึงการนำทฤษฎีควอนตัมมาช่วยใช้ในการอธิบาย กระนั้นแล้วรวมไปถึงในเรื่องของวิญญาณก็ดี เทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ก็ยังไม่มีข้อพิสูจน์ที่ชัดเจน เนื่องจากเทคโนโลยีปัจจุบันยังเป็นเทคโนโลยี่ที่พัฒนาภายใต้แสง ภายใต้สัมผัสอันมีขีดจำกัดของมนุษย์และภายใต้มิติที่มนุษย์อาศัยอยู่เท่านั้น” ในเชิงพุทธปัญญา            “จิต คือ ธาตุรู้ ธาตุจำ มีเจตสิกเป็นตัวปรุงแต่ง ในจิต มีการแบ่งออกเป็น ๔ ส่วนด้วยกัน คือ กองเวทนา กองสัญญา กองสังการ และกองวิญญาณ  จิตที่เกิดขึนมาเพื่อรับรู้อารมณ์ มีชื่อเรียกเฉพาะว่า วิญญาณ หรือ ชวนจิต วิญญาณจึงไม่ใช่จิต แต่เป็นการทำหน้าที่อย่างหนึ่งของจิต เมื่อจิตเกิดขึ้นมาเพื่อรับรู้อารมณ์ ก็คือ เกิดมาทางตาเพื่อเห็นรูป เกิดมาทางหูเพื่อได้ยินเสียง เกิดมาทางจมูกเพื่อได้กลิ่น เกิดมาทางลิ้นเพื่อรับรส เกิดมาทางกายเพื่อรับสัมผัส เกิดมาทางเพื่อรับรู้ความคิด คือ เกิดวิญญาณทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ การรับรู้ซ้าๆ ซากๆ ก็จะเก็บไว้เป็นกองความรู้ในจิต วิญญาณขันธ์ จึงเป็นเพียงส่วนหนึ่งของจิต แต่ถ้าจะกล่าวถึง ผี หรือ วิญญาณ ในเชิงภาษาที่เราเรียกกัน ซึ่งจริงๆ ก็คือ จิตดวงหนึ่ง ที่ตกภพภูมิเปรตอสูรกายนั่นเอง ” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:33:23

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วความหมายด้านไหนกันล่ะเป็นสิ่งที่เราควรเชื่อตามนะ ถ้าเรายึดถือตามหลักกาลามสูตร**ทั้ง 10 ประการของชาวพุทธศาสนิกชนที่กล่าวไว้ในเรื่องการเชื่อถือในสิ่งใดก็ตาม หรือ ตามเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ก็ดี เราควรต้องพิจารณาจากข้อมูลประกอบจากหลายด้าน และอย่างนี้แล้วถ้าเราเริ่มต้นจากความคิดที่ไม่โน้มเอียงไปทางด้านใดด้านหนึ่ง สิ่งที่จะบอกหรือใช้ในการตัดสินใจของเราคือ “ปัญญา” ของเรานั่นเอง เคยมีท่านผู้รู้ที่มีชื่อเสียงท่านหนึ่งเคยบอกผมว่าความสงสัยเป็นขยะในหัวสมองที่ต้องกำจัดมันทิ้งไป เปรียบสเหมือนไฟล์ที่ไม่ได้ใช้งานในคอมพิวเตอร์เช่นนั้น              สำหรับผมแล้วหลังจากที่ได้ศึกษาพุทธปัญญาอย่างจริงจัง จึงเข้าใจในเรื่อง “ความสงสัย” มากขึ้นและผมก็ถือว่าเป็น “กรรม” นั่นเอง ที่จะกล่าวถึงในตอนต่อ ๆ ไป ซึ่งตนเองก็ติดอยู่ในกรรมแห่งความสงสัยนี้มานานแล้ว และเมื่อเราได้ก้าวข้ามกรรมนี้ไป(หรือเรียกว่าชำระหนี้กรรมนี้หมด) ก็จะได้พบว่าไม่มีสิ่งใดถูก ไม่มีสิ่งใดผิด ไม่มีสิ่งปาฏิหารย์และความงมงาย ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งอยู่บนความรู้จริง และ การเชื่ออย่างมีสติและปัญญานั่นเอง จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:34:08

ความคิดเห็นที่ 14 สำหรับท่านล่ะ คิดว่าความสงสัยคืออะไรกัน และท่านเลือกที่จะเชื่อความหมายของคำว่าความสงสัยในด้านใดและวันนี้ท่านยังติดอยู่ในความสงสัยกันอยู่หรือไม่ ?? จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:34:48

ความคิดเห็นที่ 15 จบตอนนี้แล้วยังไงผมจะมา update ตอนต่อไปนะครับบ ในเรื่องตอน  "ความหมายของปัญญา" กัน จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 18:36:31

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบมากครับ อ่านได้สาระดี จากคุณ : uwws เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:14:13

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 2 ความหมายของปัญญา                               เช้าวันหนึ่งผมตื่นขึ้นมาด้วย ตารางการทำงานในหัวสมองว่าจะต้องทำไรบ้างดังนี้คือ ไปรับจ้างถ่ายภาพ เสร็จแล้วก็ต้องเข้าไปตรวจสอบงานด้านไอที ที่เป็นงานประจำที่ทำอยู่และในช่วงเย็นก็มีนัดประชุมเพื่อจัดการบริษัทที่จัดตั้งขึ้นมาเองเพื่อรับปรึกษาปัญหาในด้านต่าง ๆ เสร็จแล้วก็ไม่วายที่จะต้องกลับดูสารคดีรวมถึงค้นหาข้อมูลต่าง ๆที่อยากรู้ก่อนนอนจากเวบไซต์ทั่วไปเพื่อสะสมความรู้ต่อไป จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:44:41

ความคิดเห็นที่ 18 มาลงชื่ออ่านไว้ก่อนนะ เป็นคนเข้าใจอะไรยากครับ จากคุณ : FreeWing เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:44:53

ความคิดเห็นที่ 19 “ความจริงแล้วผมเป็นคนที่มีความรู้ในหลายด้านนะ ไม่ว่าจะเป็นด้านศิลปะ การถ่ายภาพ ด้านไอทีเทคโนโลยี และด้านอื่น ๆ งานเขียนหนังสือก็เคยมีหนังสือตีพิมพ์ของตนเองมาแล้ว รวมไปถึงการเปิดร้านขายของที่ระลึกต่าง ๆ แต่ทำไมชีวิตเรามันถึงเหมือนย่ำอยู่กับที่ ไม่ไปไหนซักที เหมือนกับว่าทำอะไรได้ไม่นานซักพักก็เลิกทำ และก็ต้องขวนขวายหาสิ่งใหม่ ๆ มาเริ่มต้นทำใหม่อยู่ตลอดมา เป็นเพราะเรามีความรู้มากมายในหลายด้านแต่ก็ยังค้นหาไม่เจอว่าตนเองชอบอะไรต้องการอะไร หรือเราไม่มี “ปัญญา” ที่จะใช้มันให้ชำนาญเป็นที่สุดในด้านใดด้านหนึ่งไปเลยกันแน่นะ”                 แล้วความหมายของ “ปัญญา” คืออะไรกันนะ ??                 ผมได้เคยสนทนากับชายผู้หนึ่งที่เคยมีอาชีพขับรถแทกซี่มาก่อน วันหนึ่งในวัยใกล้ 50 ปีชายผู้นั้นได้ส่วนแบ่งมรดกจากการขายที่ดินซึ่งเป็นสมบัติตกทอดของตระกูลร่วม 100 ล้านบาท แต่ชายผู้นั้นก็ใช้มันหมดไปภายในสองปีเท่านั้นโดยไม่เหลืออะไรเลย ต้องกลับมาขับแท็กซี่เหมือนดั่งเดิมแถมด้วยหนี้สินอีกร่วม สามแสนบาท เป็นเพราะอะไรกัน?? เพราะชายผู้นั้นไม่มี “ปัญญา” ในการที่จะรักษามันหรือใช้มันให้เกิดประโยชน์กับชีวิตใช่หรือไม่ จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:45:19

ความคิดเห็นที่ 20 ตัวอย่างนี้เป็นเรื่องจริงที่ผมประสบพบเจอมาด้วยตนเองเหมือนดั่งวลี “สามล้อถูกหวย” ที่หลายท่านเคยได้ยินมาก่อน ทำไมบางคนเริ่มต้นจากศูนย์ เสื่อผืนหมอนใบกลับกลายเป็นมหาเศรษฐีได้ บางคนมีทรัพย์สินมากมายก็ผลาญจนหมดได้ บางคนมีความรู้ท่วมหัวแต่ก็ยังเอาตัวไม่รอด บางคนมีความชำนาญเพียงด้านเดียวแต่ก็ประสบความสำเร็จมากมายในชีวิตกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงได้ สิ่งที่แตกต่างกันที่คนเหล่านั้นมีคือ “ปัญญา” ใช่หรือไม่                 สำหรับผมแล้วความหมายของปัญญาคือสิ่งที่เกิดจากสติและความนึกคิด เพราะธรรมชาติแล้วจิตเราจะฟุ้งซ่านสับสนคิดไปเรื่อยเปื่อยไปตามอารมณ์อยู่ตลอดเวลา ยิ่งผู้ที่มีจิตไวคิดไวก็จะยิ่งคิดซับซ้อนและฟุ้งซ่านมากขึ้นเท่านั้น สิ่งที่จะสามารถควบคุมจิตได้ก็คือสตินั่นเอง จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:48:44

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าเรามีสติก็จะเกิดสมาธิเมื่อมีสมาธิในเรื่องใด ๆ ที่จิตกำลังคิดอยู่ก็จะเกิดปัญญา สังเกตุได้จากเด็กเล็ก ๆ เวลาที่เด็กผู้นั้นล้มก็จะร้องไห้ เพราะเด็กยังไม่มีสติปัญญาดีพอที่จะคอยควบคุมจิตนั้น  แต่ถ้าผู้ใหญ่หกล้มแล้วจะไม่ร้องไห้เพราะมีสติปัญญาคอยควบคุมอยู่ แต่ถ้าผู้ใหญ่ร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ เราก็อาจจะคิดว่าเป็นคนปัญญาอ่อนไปเหมือนกันกับเด็ก เพราะไม่มีสติปัญญาไปควบคุมจิตไว้(ผมจะกล่าวถึงวิธีการสร้างปัญญาในตอนต่อ ๆไป)               ฉนั้นเวลาที่จะทำสิ่งใดก็ตามขอให้มีสติปัญญาไปควบคุมจิตอยู่เสมอเพื่อที่จะไม่คิดฟุ้งซ่านจนทำให้ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต ผู้ที่มีความฉลาดเรียนรู้ได้เร็วถ้าขาดสติที่เป็นบ่อเกิดแห่งปัญญาในช่วงใดช่วงหนึ่งก็อาจจะทำให้ชีวิตไม่ประสบความสำเร็จได้เช่นกัน จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:50:31

ความคิดเห็นที่ 22 ที่นี้ลองมาฟังความหมายของปัญญาจากทางด้านทางธรรมและผู้รู้จริงต่าง ๆ กันบ้าง ความหมายของปัญญาจากประไตรปิฏก ปัญญา ที่มีปรากฏในพระไตรปิฏก นั้นได้แก่ ความรู้ที่ดับทุกข์ได้ สิ่งที่ทำให้เกิดความรู้ ก็คือความจริง หรือ ข้อมูลข้อเท็จจริง หรือ สัจจะธรรม ความหมายของปัญญาในเชิงพุทธปัญญา ปัญญา คือ ธรรมะที่อบรมจิตให้สามารถทำลายกิเลสในชั้นลึกๆในจิตใจ ระดับอนุสัย(โลภะ โทสะ โมหะ)ให้หมดสิ้นไป ปัญญาอันนี้คือ สัมมาทิฏฐิ(เห็นชอบ) และ สัมมาสังกัปปะ (คิดชอบ/ดำริชอบ) ความหมายของปัญญาจากพระผู้รู้ ปัญญา หมายถึง ความฉลาด ความรอบรู้ ความเข้าใจชัดในสิ่งต่างๆ ผู้มีปัญญาย่อมรู้จัก ผิดชอบชั่วดี รู้จักบาปบุญคุณโทษ รู้จักเหตุผล คือ รู้จักสืบสวนจากผลไปหาเหตุ และท่านล่ะให้ความหมายของปัญญาว่าอย่างไรและท่านแน่ใจแล้วหรือยังว่าสิ่งที่ท่านมีอยู่เรียกว่า “ปัญญา” ที่แท้จริง ? จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:51:25

ความคิดเห็นที่ 23 “ วิธีการสร้างปัญญา ก็คือ เราต้องพิจารณาสิ่งที่เข้ามากระทบสัมผัสตัวเราทั้ง ๖ ทาง คือ รูปที่เห็นด้วยตา เสียงที่ได้ยินด้วยหู กลิ่นที่ได้รับทางจมูก รสที่ได้รับทางลิ้น กายที่สัมผัสเย็นร้อนอ่อนแข็งตึงใหว และความคิดที่เกิดในใจ ทันที่ที่มันเกิดว่า มันไม่เที่ยง ฯ การทำแบบนี้ คือ การเอาความรู้ที่ดับทุกข์ได้ หรือเป็นการนำปัญญาสัมมาทิฏฐิที่นับเนื่องเป็นองค์แห่งมรรคไปตั้งไว้ที่ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อเราพิจารณาสิ่งทั้งปวงเหล่านี้ตามความเป็นจริงได้ทัน ความทรงจำที่เกิดขึ้นตอนนั้นก็คือข้อมูลข้อเท็จจริง สัญญาในลักษณะนี้ (อนิจจสัญญา ทุกขสัญญา อนันตสัญญา) จะเป็นรากเหง้าของความรู้ ทำให้ปัญญาที่ดับทุกข์ได้ฝังแน่นอยู่ในตัวเรา จนเกิดเป็นความเห็นชอบ เกิดเป็นความคิดชอบ ฯ โดยปกติมั่นคงในที่สุดเมื่อปัญญามีมากดั่งแผ่นดิน เราก็จะรู้เห็นโลกทั้งโลก ฯ ตามความเป็นจริง ฯ ความจริงที่สะสมจะดับความเชื่อออกจากใจเรา (สักกายะทิฏฐิดับ) เมื่อการปฏิบัติทำให้เราข้ามความเห็นไปได้ ความสงสัยในพระธรรมคำสั่งสอนก็จะไม่มี เราก็จะหันมายึดถือความจริง ฯ ยึดถือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง (วิจิกิจฉาดับ) การดำเนินชีวิตของเราประจำัวันที่เกิดมาจากความเชื่อ ก็จะไม่มีเกิดขึ้นโดยปริยาย (ศีลพตปรามาสดับ)” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:55:56

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น  แล้วจะมา update ตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:56:41

ความคิดเห็นที่ 25 แล้วจะรออ่านนะครับ จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:14:54

ความคิดเห็นที่ 26 ...        ขออนุญาต discuss ด้วยคนนะครับ เพื่อนำไปพิจารณา อ่านแล้วรู้สึกไม่เข้าใจในหลายๆจุดเลยครับ ยกตัวอย่างสักเรื่องหนึ่งนะครับ อย่าง ความคิดเห็นที่ 11 นะครับ ตรงข้อความนี้ครับ     "บุญที่ได้และสะสมมาแต่ละชาติภพคือปัญญานั่นเอง"    แน่ใจหรือครับว่า ปัญญาเกิดมาจากผลบุญที่สร้างไว้  ต้องมาทำความเข้าใจ คำว่า บุญ กับ กุศล ก่อนครับ ถ้าไม่เข้าใจตรงนี้แล้ว ไม่สามารถนำไปปฏิบัติต่อได้ครับ     บุญ หมายถึง การกระทำให้กับสิ่งมีชีวิตอื่น เช่น บริจาคทาน ตักบาตร     กุศล หมายถึง การทำให้ตัวเอง เช่น นั่งสมาธิ สวดมนต์ เวียนเทียน ทำวิปัสสนา ทั้งสองการกระทำนี้ แตกต่างโดยสิ้นเชิงครับ บุญต่อให้ทำมากเท่าไร ก็ไม่เป็น ปัจจัยให้ไปสู่นิพพานครับ จะไปนิพพานได้ ต้องทำกุศลเท่านั้นครับ บุญบาปไม่ เกี่ยว(ยกเว้นบาปหนักเช่น มาตาปิตุฆาต)    ต่อให้บริจาคเงินเป็นพันๆล้าน แต่ถ้าไม่เคย เจริญวิปัสสนาเลย ก็ไม่มีทาง เข้าสู่กระแสพระนิพพานได้ครับ แต่ถ้าไม่เคยทำบุญ แถมทำแต่บาป ฆ่าแต่ คน แต่ถ้าเจริญวิปัสนา ก็สำเร็จมรรคผลนิพพานได้ครับ ตัวอย่าง องคุลีมาร แต่พอองคุลีมารจะฆ่าแม่ตัวเอง(มาตาปิตุฆาต) พระพุทธเจ้าทรงเห็นว่าเป็นกรรม ใหญ่ที่ขว้างพระนิพพานแน่นอน จึงรีบทรงมาห้ามไว้     ดังนั้น ปัญญา เกิดมาจากการสะสมกุศลครับ ไม่ใช่สะสมบุญ เอาอีกตัวอย่างหนึ่งครับ "ภพสุดท้ายของดวงจิตคือการหลุดพ้นจากกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง เข้าสู่ นิพพานและการดับจิตหลุดพ้นจากกฏแห่งกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด”       จิตดับไม่ได้ครับ ลองศึกษาเรื่อง อรูปฌาน ดูก่อนครับ การดับจิตทีว่านี้ ทำได้ที่ อรูปฌานที่ 3 ครับ อธิบายตามลำดับคร่าวๆนะครับ        อรูปฌานที่ 1 คือการละรูป ออกไป เช่น ละอุคหนิมิต        อรูปฌานที่ 2 คือการละสัญญา(ความจำ)ออกไป        อรูปฌานที่ 3 คือการละวิญญาน     การละวิญญานนั้น ก็คือการดับจิตครับ โดยเป็นการเข้าใจผิด คิดว่าจิตเป็น ทุกข์ก็เลยไปดับจิตที่อรูปฌานที่ 3 ซะ สุดท้ายร่างกายขาดอาหารเพราะไม่ได้ ออกจากฌานมากินอาหาร สุดท้ายตายในฌาน     พอร่างกายตาย จิตก็ออกจากสังขาร ถึงตอนนี้ จิตกลับมาเกิดดับ เกิดดับ เหมือนเดิมครับ ไม่ได้ดับจริงๆ ดับได้แค่ตอนทรงอรูปฌานที่ 3 เท่านั้น        ถึงนิพพานแล้ว จิตก็ไม่ได้ดับครับ ต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับนิพพานเพิ่ม เติมครับว่า หมายถึงอะไร         เปรียบจิตเป็นรถยนต์         กรรม คือคนขับรถ         กิเลส คือ น้ำมัน    หากรถยนต์ หมดน้ำมัน ก็เท่ากับจิตหมดกิเลส กรรมซึ่งเป็นคนขับรถ ก็ไม่ สามารถใช้รถคันนี้ได้ต่อไป ก็หยุดเวียนว่ายตายเกิดครับ เพราะกรรมไม่สามารถ ผลักดันจิตที่หมดกิเลสนั้นแล่นต่อไปได้      นิพพาน ไม่ได้วิเศษณ์ขนาดล้างกรรมได้ครับ กรรมยังอยู่ จิตยังอยู่ครับ เพียง แต่หยุดการเวียนว่ายเพราะหมดกิเลสนั่นเอง      ลองพิจารณาดูครับ หากจะให้ดี ลองศึกษาพระอภิธรรมดูก่อนครับ อย่าไป จำมาจากพระที่เขียนแต่งขึ้นมาเอง ไม่ถูกต้องเยอะเลยครับ                                                                                                           ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:17:09

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณสำหรับข้อ disscuss ครับ กระทู้นี้ยังเปิดกว้างอยู่สำหรับความคิดเห็น เพราะถ้าเราไม่ได้เข้าถึงนิพพานเองคงไม่ได้รู้เองว่า นิพพานแท้คืออะไร   ส่วนเรื่องบุญที่สะสมแต่ละภพชาติ บุญที่ได้นี้อาจจะได้มาจากการถือศีล นั่งกรรมฐาน สมาธิกำหนดลมหายใจ หยุดคิด หยุดสร้างกรรม หยุดกระทำใด ๆ ทำให้จิตละเอียด เมื่อจิตละเอียดก็เกิดสมาธิและปัญญา ซึ่งเวลาที่เราสิ้นลมไป แต่จิตเราไม่ได้ดับสูญไปด้วยถ้าเรายังอยู่ในวัฏสังสารอยู่ จิตที่ละเอียดนั้นก็จะถ่ายทอดมาสู่ภพใหม่สะสมมาในรูปแบบของต้นทุนการเกิดปัญญาได้สูงขึ้น (เขียนจากการทดลองปฏิบัติด้วยต้นเองหากมีข้อท้วงติงใด ๆ ยินดีรับเพื่อปรับปรุงครับ) จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:37:38

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนที่ 3  ศีล สมาธิ ปัญญา ขณะที่กำลังเดินเลือกซื้อเสื้อขาว และ กางเกงขาว อยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้านใจก็นึกอยู่ตลอดเวลา “พรุ่งนี้ต้องไปถือศีลแล้วเหรอ แล้วจะทำไงวะเนี่ย ต้องนั่งสมาธิอยู่เฉย ๆ วันละ 17 ชั่วโมงเป็นเวลาถึง 3 วันแล้วคนไฮเปอร์มาก ๆอย่างเราจะทำได้ไงหว่า”                      อันที่จริงแต่ไหนแต่ไรมา ผมเป็นคนที่วัน ๆ ก็เอาแต่ทำมาหากินและก็สนุกสนานกับงานประจำและงานอดิเรกส่วนตัวที่ทำอยู่ จนไม่เคยคิดว่าจะต้องมานั่งเฉย ๆ และทำสมาธิได้ถึงวันละ 17 ชั่วโมง !!! ซึ่งใจจริงก็คิดว่าไม่อยากไปเลย แต่ทว่าพระที่ผมนับถือเป็นอาจารย์ท่านแนะนำเชิงบังคับให้ผมต้องไปสงบ สติ อารมณ์ และไม่คิดฟุ้งซ่าน            เพื่อประโยชน์และเป็นผลดีแก่ตนเอง !!!                        ดังนั้นแล้วเมื่อถึงกำหนดผมจึงจัดแจงเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเพื่อไปยังวัดเชิงเลน ซึ่งเป็นสถานที่นั่งสมาธิ ถือศีลและปฏิบัติธรรม นับเป็นครั้งแรกของผมนะ ซึ่งก็พบเจอเพื่อนร่วมนั่งและปฏิบัติธรรมด้วยร่วมสามสิบคน ซึ่งถ้าถามว่าแต่ละคนมานุ่งขาว ห่มขาว ถือศีลทำไม ก็อาจจะได้คำตอบที่แตกต่างกัน            ใช้กรรม , สงบสติอารมณ์ ,  ต่อบุญ , สะสมบุญ , เข้าสู่นิพพาน .             สำหรับผมแล้ว อันที่จริงผมก็ไม่ได้หวังว่าจะมาต่อบุญ สะสมบุญ หรือเข้าสู่นิพพานใด ๆ แต่สิ่งที่ผมได้ และเห็นผลจริงอย่างทันตาคือ “ศีล สมาธิ ปัญญา” จากการถือศีล นั่งสมาธิเจริญสติครั้งนี้เอง จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:52:47

ความคิดเห็นที่ 29 ระหว่างนั่งสมาธิเจริญสติ ก็กำหนดสติไว้ที่ลมหายใจเข้าออกตลอดเวลา เพื่อไม่ให้จิต วอกแวก ไปคิดในเรื่องอื่นใด นั่งชั่วโมง เดินจงกรมชั่วโมงหนึ่ง สลับกันไปเพื่อให้สติรู้ทันลมหายใจ            บางคนนั่ง ๆ แล้วก็อ้วก นั่งไม่ได้เลย บางคนก็นั่งแล้วคอตก หลังค่อม แลดูทรมานสังขารเหลือทน คนเหล่านี้วิทยากรท่านบอกว่าเป็นผู้มีกรรม เจ้ากรรมนายเวรจึงไม่ยอมให้นั่ง คือ อาจจะเคยฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต หรือ ทำแท้งมาเป็นต้น จึงต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเริ่มนั่งได้ปรกติขึ้นกับกรรมของคนนั้น            เล่าถึงตัวผมเองดีกว่า เมื่อหมดคอร์สนั่งสามวัน สองคืนแล้ว ผู้ร่วมนั่งหลายคนก็เล่า ๆ กันฟัง บางคนก็บอกว่าเห็นดวงไฟลุกจ้า สีขาวบ้าง เหลืองบ้าง แดงบ้าง ในสมาธิ แต่ ผมไม่เห็นอะไรเลย !!!            ผมยังไม่พร้อมที่จะไปนั่งถือศีลและปฏิบัติธรรมเป็นเวลา 7 วัน 6 คืนซึ่งเป็นคอร์สยาว ผมจึงกลับมานั่งที่บ้านตนเองวันละ ชั่วโมง ตามแต่โอกาส แต่ก็ยังไม่เห็นดวงไฟลุกจ้าใด ๆ นะ แต่สิ่งที่ผมได้คือผมรู้จักลมหายใจตนเองว่าอยู่ตรงไหน รู้ว่าตนเองหายใจลึกเท่าไหร่ ยาวเท่าไหร่             การรู้จักลมหายใจตนเองเป็นเรื่องสำคัญมากนะ บางครั้งจิตเราก็จะอยู่ที่ลมหายใจเรานั่นล่ะไม่ได้อยู่ที่ตรงไหนหรอก ถ้าเรารู้ว่าจิตเราอยู่ตรงไหนเราก็จะรู้จิตของผู้อื่นได้ เรียกว่ารู้เท่า รู้ทันกัน การถือศีลนั่งสมาธิทำให้เกิดจิตละเอียด จิตที่ละเอียดทำให้เกิดสมาธิ และสมาธิก็ทำให้เกิดปัญญาต่อไป จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:53:47

ความคิดเห็นที่ 30 ระหว่างที่ถือศีลช่วงพักรับประทานอาหารเสร็จ เราก็ไปกรวดน้ำกัน ระหว่างกรวดน้ำก็กำหนดจิตอธิษฐานให้แก่เจ้ากรรมนายเวร และผู้ที่เราต้องการจะอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลและแผ่ไปให้              ทำไมถึงต้องกรวดน้ำ ?? อันที่จริงแล้วเราเพียงแค่ใช้น้ำเป็นสื่อไปยังทุกภพทุกภูมิทั้ง 31 ภพภูมิ ขณะที่จิตเรายังไม่ละเอียดพอที่จะได้ญาณขั้นสูงสุด เราก็ไม่สามารถแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลไปถึงทุกภพได้ด้วยจิต เราจึงต้องอาศัยแผ่ไปตามสายน้ำแทน เพราะน้ำนั้นเป็นตัวกลางที่จะเดินทางไปถึงทุกภพทุกภูมิได้             ถ้าถามว่าการถือศีลนั่งสมาธิแล้วทำให้จิตละเอียดขึ้นจริงไหม ผมก็มีคำตอบให้นะจากการที่ผมรู้ได้เอง เป็นเพราะมนุษย์เราทุกคนเกิดมาเพื่อใช้กรรม ทุกวันนี้เรามีความสุขมั้ย สุขคืออะไร ความจริงแล้วสุขก็คือเงาแห่งความทุกข์นะ คือมีทุกข์ก่อนสุขถึงจะเกิด มิใช่ว่าอยู่ดีดีจะเกิดสุขขึ้นมาเฉย ๆ ความรู้สึกดีดีที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกที่เป็นศูนย์เลยเรียกว่าความยินดี เช่นการถือศีล นั่งสมาธิเมื่อถึงจุดที่จิตใสไม่ขุ่นข้องหมองมัวแล้วเราก็จะเกิดความรู้สึกเย็นไปทั่วหลายคนอาจจะคิดว่าเป็นสุขหรือ “ติดสุข” แต่ที่จริงแล้วความรู้สึกนั้นเรียกว่าปีติหรือยินดีนั่นเอง จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:55:11

ความคิดเห็นที่ 31 ดังที่กล่าวไว้ว่าเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม การทำบุญการให้ทาน ก็ถือว่าเป็นกรรมนะ สุขเป็นเงาของทุกข์ฉันใด บุญจากการให้ยังไงก็ยังเป็นเงาของกรรมเช่นกัน ไม่ว่าจะคิดไรทำไรก็ถือว่าเป็นกรรมหมด กรรมที่มีผลต่อเนื่องต่อไปเรื่อย ๆ ทำให้จิตขุ่นข้องหมองมัวลงทุกทีหรือเราเรียกว่าจิตหยาบลงทุกวัน ๆ ฉนั้นการหยุดคิด หยุดสร้าง หยุดทำใด ๆ หันมาถือศีล นั่งสมาธิ กำหนดลมหายใจ ให้สติอยู่กับลมหายใจจึงถือว่าเป็นการหยุดสร้างกรรม            เมื่อหยุดคิด หยุดทำ หยุดสร้างกรรมใด ๆ แล้ว ก็จะยิ่งทำให้จิตละเอียดมากขึ้น ยิ่งจิตละเอียดมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งเข้าถึงแก่นแท้ของพุทธปัญญามากขึ้น จนถึงขั้นรู้จริงและเข้าสู่พระนิพพานซึ่งเป็นหนทางสุดท้ายแห่งการดับจิตถ้าเราเพียรสะสมมามากพอแล้ว            ที่ผมวัน ๆ เอาแต่สะสมความรู้ก็คงเป็นเพราะว่าผมก็เป็นคนที่แสวงหา คนหนึ่งนะ แล้วแสวงหาอะไร ?? แล้วท่านผู้อ่านล่ะทุกวันนี้ท่านแสวงหาอะไรกันอยู่รึเปล่า บ้าน รถ ทรัพย์สิน คนรัก หรือ ความรู้ สิ่งที่ผมแสวงหามันเป็นเพราะชตาที่ดลจิตผมเองให้แสวงหามัน สิ่งนั้นมันมากกว่าการรู้จริงนะ ซึ่งแต่ก่อนก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเราเองแสวงหามันจนได้มาศึกษาและเข้าถึงแก่นแท้ในเรื่องนี้ จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:56:37

ความคิดเห็นที่ 32 ในที่สุดแล้วผมจะเฉลยให้ท่านผู้อ่านฟังแล้วกันนะครับว่าผมแสวงหาอะไร แต่ก่อนที่จะหาพบคงต้องเข้าถึงขั้นที่เรียกว่า “รู้จริง” ก่อนซึ่งอาจจะได้กล่าวถึงในตอนต่อไป โดยถ้าเราได้รู้จริงแล้วเราก็จะพบคำตอบของเรื่องที่เราสงสัยใด ๆ เสมือนการก้าวผ่านเรื่องราวที่เป็นคำถามทั้งหมดไปเพื่อไปยังปลายทางแล้วค่อยวกกลับมาให้คำตอบกับมัน            เมื่อท่านได้อ่านแบบนี้แล้วท่านจะเริ่มสงสัยแล้วใช่ไหมว่าการ “รู้จริง” คืออะไรแล้วท่านจะรู้จริงได้อย่างไร ผมว่าก่อนอื่นท่านควรจะหาคำตอบให้ตนเองก่อนดีกว่าว่าทุกวันนี้ชีวิตท่านแสวงหาอะไรอยู่รึเปล่า แล้วท่านได้สิ่งนั้นแล้วหรือยัง ถ้าท่านแสวงหาความรัก ท่านรู้หรือไม่ว่า ความรักคืออะไร ถ้าแสวงหา ปัญญา แล้ว ปัญญาคืออะไร ถ้าแสวงหาทรัพย์ แล้วต้องแสวงหาซักเท่าไหร่ ??            สุดท้ายแล้วถ้าวันนี้ท่านแสวงหาอะไรก็ตาม ผมขอให้ท่านเชื่อในพุทธปัญญา ยึดมั่นในหลัก ศีล สมาธิ ปัญญา ถือศีล รักษาศีล ทำจิตใจให้ละเอียดไม่คิดฟุ้งซ่าน ซึ่งผมเชื่อว่าถ้าท่านเพียรพยายามและทำได้ ท่านก็จะได้สิ่งนั้น และรู้ความหมายของสิ่งที่ท่านแสวงหาอยู่เช่นกัน จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:57:24

ความคิดเห็นที่ 33 แล้วถ้ามีโอกาสจะมา update ตอนต่อไปครับยังไงก็ตามขอให้ท่านผู้อ่าน อ่านแล้วพิจารณาด้วยวิจารณญาณครับ จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 20:59:27

ความคิดเห็นที่ 34 มาต่ออีกตอนครับ “ความเชื่อ” และ “ชตากรรม”         “ผมเชื่อว่าคุณเป็นคนดี”         “ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณทำได้”         “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะรักฉันจริง”           ..           .                               ประโยคเหล่านี้หลายท่านคงเคยได้ยินกันนะ ไม่ว่าจะจากใครก็ตาม แล้วทำไมคนเหล่านั้นถึงเชื่อหรือไม่เชื่อคุณกัน ลึก ๆ แล้วคงเป็นเพราะเค้าศรัทธาและไม่ศรัทธาในตัวคุณนั่นเอง             แล้วเมื่อไหร่คนเค้าถึงจะเชื่อคุณกัน ถ้าในทางโลกแล้วคุณคงต้องทำผลงานให้เค้าเห็นประจักษ์แก่ตาว่าคุณทำได้ แล้วถ้าคุณอยากทำให้คนเค้าศรัทธาคุณล่ะ ถ้าเป็นทางธรรมแล้วคุณก็ออกบวชรักษาศีลอย่างเคร่งครัด เทศนาสั่งสอนสิ่งดีงามให้แก่ผู้คน แต่ถ้าเป็นทางโลกแล้วคุณต้องใช้เวลาแสนนานในการเพียรสะสมความดีสร้างบารมีเมื่อนั้นแล้วคุณก็จะได้รับความศรัทธาจากคนทั่วไปเอง            แล้วคุณเชื่อเรื่องโชคชตากันไหม เรื่องเวรกรรม ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว            เอาใหม่ ถ้าผมบอกว่าทุกวันนี้คุณใช้ชีวิตอยู่ภายใต้โชคชตาของคุณเอง คุณจะเชื่อไหม ไม่ว่าคุณจะทำอะไร คิดอะไร ใน ยุคสมัยไหน กาลสมัยไหน โชคชตาก็กำหนดชีวิตและจุดหมายปลายทางไว้แล้ว คุณจะเชื่อไหม ??              ยกตัวอย่าง  นาย อภิสิทธิ์  รักงาม ในวัย 25 ปี ตั้งเป้าไว้แล้วว่าต้องการจะเป็นนายกรัฐมนตรีตอนอายุ 45 ให้ได้ จากนั้นมา นาย อภิสิทธิ์ ก็เพียรพยายามสร้างบารมีและเดินเข้าสู่ทางสายนี้ คำถามก็คือท่านคิดว่าตอนอายุ 45 ปีแล้วนาย อภิสิทธิ์ รักงาม จะได้เป็นนายกหรือไม่ ??                      คำตอบก็คือ “อาจจะได้เป็นหรือไม่ได้เป็นก็ได้"                     แต่ถ้าผมบอกว่าชตากำหนดไว้แล้วว่าตอนอายุ 45 ปีนายอภิสิทธิ์จะได้เป็นนายก คำตอบก็คือ ยังไงตอนอายุ 45 ปีนายอภิสิทธิ์ก็จะต้องได้เป็นนายก           เพราะว่าอย่างไรก็ตาม ยังไงเราก็หนีชตากรรมตนเองไม่พ้นหรอก ชตาระบุชีวิตเราไว้แล้ว เราไม่มีทางรู้อนาคตและวันข้างหน้าหรอก แต่ชตารู้  ชตาเป็นเรื่องของนาม เราไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัส แต่เรารู้ว่ามันมีอยู่จริง จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:06:23

ความคิดเห็นที่ 35 หลังจากผมศึกษาในพุทธศาสนาอย่างจริงจังเรื่อยมาทำให้ผม “เชื่อ” ในเรื่องของชตากรรมนะ เราเชื่อในชตากรรมได้ แต่เราก็ไม่ควรปล่อยไปให้เป็นไปตามยถากรรม เพราะสิ่งที่ควบคุมชตาของเราอีกทีก็คือกรรมของเราเองนั่นแหล่ะ ไม่ว่าจะเป็นกรรมเก่า กรรมใหม่ กรรมชาตินี้หรือในอดีตชาติ ซึ่งผมจะเสนอเป็นแผนภูมิวงกลมอันหนึงให้ดูกันดีกว่า จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:10:06

ความคิดเห็นที่ 36 จากแผนภูมินี้จะเห็นว่า สิ่งที่เกิดให้เป็นชตาเราก็คือกรรมของเราเอง กรรมของเราเกิดจากจิตที่คิดสร้างมัน และ จิตที่คิดสร้างมันก็มาจากชตาที่ไปดลจิตอีกที วนเวียนอย่างนี้เรื่อยไปไม่สิ้นสุดในสารวัฏแห่งกรรม            เรื่องเนื้อคู่ที่แท้จริงในชาตินี้เป็นเรื่องที่พิสูจน์ให้เห็นได้เป็นอย่างดีเลย ทำไมชายหญิง คู่หนึ่งต้องรักกัน เพราะที่จริงแล้ว เค้าทั้งสองเคยสร้างบุญและกรรมร่วมกันมา ถ้าอยู่เป็นคู่ทุกข์ทะเลาะเบาะแว้งกันตลอดไม่มีความสุขแต่ก็หนีกันไม่ออก ก็เป็นเพราะทั้งคู่เคยทำกรรมไม่ดีร่วมกันมา ถ้าอยู่กันแล้วเป็นคู่สุข สร้างคุณงามความดี เป็นศรีแก่ทั้งคู่ก็เป็นเพราะทั้งคู่เคยทำบุญร่วมกันมา           ผมเป็นคนที่มีกรรมแห่งความสงสัยอยู่นานมากแล้ว ผมจึงสงสัยไปหมด สงสัยว่าทำไมคนต้องรักกัน แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องมารักเรา มันก็เป็นเพราะชตากรรมของผมนั้นเองที่ดลจิตใจผมให้คิดแบบนี้ ซึ่งจริง ๆ แล้วชตาจะดลจิตให้ผู้หญิงแสวงหาสิ่งที่เรียกว่า “รัก” อยู่แล้ว จนกระทั่งออกมาในรูปแบบของกายสัมผัสที่ไวต่อความรู้สึกและสิ่งเร้าได้ดีกว่าผู้ชาย เพียงแต่เพศหญิงใช้ความอดทนได้มากกว่า จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:11:47

ความคิดเห็นที่ 37 ถ้าจะบอกว่าความรู้สึก “รัก” เป็นกรรมอีกอย่างหนึ่งของผู้หญิงก็คงจะใช่นะ ฉนั้นผู้ชายเวลาที่ผู้หญิงคนไหนมารักเราก็จงอย่าสงสัยใด ๆ และพิจารณาดูอย่างรอบคอบ อย่างน้อยก็จงมองที่แววตาเค้าว่ารักจริงรึเปล่า และก็ตัดสินใจให้ดีโดยอย่าหลอกลวงกันเชียวซึ่งจะเป็นการสร้างกรรมกันเปล่า  ๆ เพราะอย่างไรคุณก็หนีไม่พ้นกรรมนั้นหรอกไม่ว่าจะเป็นทางใดก็ตาม            สุดท้ายแล้วผู้ที่เป็นเนื้อคู่กันจริงๆ ชตาก็จะดลจิตและกำหนดนิสัยเค้าทั้งคู่ไว้อยู่แล้วให้ลงล็อคกันพอดี และการที่ได้มาเจอกัน คบกัน รักกัน และก็แต่งงานกัน ก็เป็นเพราะชตากรรมของทั้งคู่อีกนั่นแหล่ะ เรื่องบังเอิญมาเจอกันมันไม่จริงหรอกครับ ถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริง ๆ และทำบุญร่วมกันมาก็จะได้พบกันและอยู่ร่วมกันได้จนต้องตายจากกันไปตามวัฏสังสาร แต่ถ้าคบกันแล้วก็แยกกันไป แล้วก็ไปคบกับคนใหม่อันนี้ก็ถือเป็นคู่แทรก ไม่ใช่คู่แท้นะครับ            ได้อ่านอย่างนี้แล้วคุณลองดูตัวคุณและแฟนคุณเองซิว่าเป็นแบบไหนกัน ถ้าสิ่งที่ผมเขียนมาทำให้คุณเชื่อ และทำให้คุณต้องกลับไปเลิกกับแฟนคุณเพราะคุณคิดว่าไม่ใช่ก็เป็นเพราะชตากรรมคุณเองนะครับ ที่มาอ่านบทความนี้แล้วดลจิตคุณให้คิดไปไม่ได้เกี่ยวกับผมใด ๆ จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:14:20

ความคิดเห็นที่ 38 เขียนดีคับ อ่านยาก แต่เข้าใจ รอตอนต่อไปนะคับ จากคุณ : Mankaset เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:15:24

ความคิดเห็นที่ 39 สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้บอกหรือโน้มน้าวให้คุณผู้อ่านเชื่อในสิ่งที่บอก เขียน หรือเล่ามา แต่สิ่งหนึ่งที่อยากขอให้ เชื่อ และศรัทธา คือ พุทธศาสนา และ พุทธปัญญา ผมเคยเป็นคนที่มีกรรมเพราะไม่เชื่อและไม่ศรัทธาใด ๆ ทั้ง ๆ ที่เป็นคนที่เรียนรู้อะไรได้รวดเร็วมากแต่ก็ยังไม่เคยได้พบหนทางสว่างที่แท้จริงซะที จนได้มาศึกษาในเรื่องนี้จึงเข้าใจและเปรียบเสมือนว่าได้ใช้กรรมแห่งความสงสัยนั้นหมดไป ซึ่งผมก็ เชื่อ ว่า พุทธศาสนาจะนำพาสิ่งดีงามมาสู่ชีวิต และ พุทธปัญญาจะนำผมไปสู่ความก้าวหน้าต่อไปไม่ว่าทางใดก็ตาม          แล้ววันนี้คุณ “เชื่อ” และ “ศรัทธา” ในพุทธศาสนากันแล้วหรือยัง ?? จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:15:49

ความคิดเห็นที่ 40 “ศรัทธาเปรียบเสมือนพลังความเชื่อและทำให้เรามีพลัง ศรัทธาอาจจะสร้างปาฏิหาริย์ อาจจะทำให้เราได้สัมผัส ในสิ่งที่เราอาจจะไม่เคยพบ ทำให้เรามีพลังลุกขึ้นมาใหม่ และที่สุดแล้วศรัทธาอาจจะหมายถึงการเชื่อในพลังความสร้างสรรค์ของตัวเองก็เป็นได้” จากคุณ : ข้าวโพดต้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:17:18

ความคิดเห็นที่ 41 ผมตั้งคำถามด้วยความสงสัยมาตลอดตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้เกี่ยวกับชีวิตหลังความตาย การเวียนว่ายตายเกิด กฎแห่งกรรม การระลึกชาติ ปล. จขกท. ถ่ายภาพสวยดี จากคุณ : ลาบเลือดน้ำตกซกเล็ก เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:16:05

ความคิดเห็นที่ 42 ขอแสดงความคิดเห็นด้วยครับ อยากขอเห็นแย้งเรื่องการกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลครับ เท่าที่ศึกษามาในพระไตรปิฎกแล้ว บุญนั้นใครทำใครได้ ไม่มีการทำแทนกันแล้วโอนให้โดยการอุทิศส่วนกุศลแน่นอน แต่ๆๆๆๆ ตามพระไตรปิฎกได้ว่าไว้ มีเพียงเปรต2จำพวกเท่านั้นที่สามารถรับรู้ถึงการอุทิศส่วนกุศลของเรา โดยบุญที่เค้าได้นั้นไม่ใช่เกิดจากบุญของเราที่แบ่งไปให้ เพราะอย่างที่กลาวไปว่าใครทำใครได้ หากแต่เกิดจากการที่เค้ารับรู้ว่าเราได้กระทำกุศลแล้วมีจิตยินดีเลื่อมใส หรือที่เรียกกันง่ายๆว่าการอนุโมทนาบุญนั่นเอง   หากรับรู้แล้วไม่เกิดความยินดีในบุญนั้นก็ไม่ได้บุญ ผู้ที่อยู่ในภพภูมิอื่นจะไม่สามารถรับรู้ถึงส่วนกุศลที่เราอุทิศให้ได้ ไม่ว่าจะอยู่ในภูมิสูงกว่าหรือต่ำกว่าก็ตาม โดยภูมิที่ต่ำกว่านี้จะจมอยู่ในกองทุกข์ทำให้ดวงจิตติดอยู่ในทุกข์นั้น จึงไม่มีจิตว่างให้กุศลก่อเกิดได้(จิตนั้นเกิดขึ้นเป็นดวงๆ ตั้องอยู่แล้วดับไป) ส่วนในภูมิที่สูงกว่านั้น เปรียบเสมือนเรานำอาหารตามร้านข้างทางไปให้คนที่กำลังนั่งกินอยู่ในภัตราคารห้าดาว เค้าก็รับไว้แต่ไม่กิน ยังคงกินอาหารเหลาของเค้าต่อไป เข้าใจผิดหรือถูกอย่างไรแย้งได้นะครับ อาจจะไม่ได้เวียนเข้ามาในนี้บ่อยนัก จากคุณ : mumakai เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:05:07

ความคิดเห็นที่ 43 ...      ทำสมาธิ หรือ มีประสบการณ์ สมาธิ ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนิพพานนะครับ      ท่านเจ้าของกระทู้ต้องแยกให้ออกก่อนครับว่า สิ่งใดทำแล้วให้เป็นอย่างไรนะครับ     1. บุญ ต่อให้ทำเท่าไร ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนิพพานนะครับ การถือศีลนั้นไม่ใช่               การทำบุญครับ แต่เป็นการทำกุศล     2. สมาธิ ต่อให้ทำจนได้ ฌานสมาบัติ 8 ก็ไม่นิพพานนะครับ เป็นได้แค่โยคีหรือ             ฤาษีเท่านั้น     3. วิปัสสนา เท่านั้นครับ ที่ทำแล้วเป็นผลให้เข้าสู่นิพพาน แต่ที่นิยมกันคือ ฝึกจิต         โดยการทำสมาธิก่อนเท่านั้น        ผมอาจจะอธิบายไม่ละเอียด นั้นจะลองอธิบายอีกทีครับ   บุญ หมายถึง การทำให้กับสิ่งมีชีวิตอื่น เช่น บริจาคทานให้ขอทาน ตักบาตรให้พระ สอนหนังสือให้เด็กนักเรียน ปล่อยปลาปล่อยนก บุญส่งผลให้ตนเองเกิดในภพต่อไป อย่างมีพร้อม      กุศล หมายถึง ทำให้ตัวเอง เช่น ถือศีล นั่งสมาธิ วิปัสสนา สวดมนต์ เวียนเทียน ทั้งหลายเรานี้ ไม่ได้ทำให้คนอื่นเลย ทำให้กับตัวเองทั้งสิ้น     ผลของบุญกับกุศล ต่างกันอย่างไร      บุญที่บริจาคหนังสือไว้ ก็ทำให้เรามีหนังสืออ่าน แต่ไม่หมายความว่า จะมีความรู้ นะครับ ต้องอ่านหนังสือครับ การอ่านหนังสือนั้นเรียกว่าเกิดเป็นกุศลครับ ต่อให้มี หนังสือเป็นพันๆเล่ม ถ้าไม่เคยอ่านเลย ก็ไม่มีความรู้ครับ อันนี้ต้องแยกกันก่อนครับ     และในกุศลทั้งหมด สิ่งที่จะไปนิพพานได้มีเพียงแค่ วิปัสสนา เท่านั้นครับ ผมแยก ให้ชัดๆดังนี้ครับ     ศีล เพียงแค่ เหมือนกับ เอาไม้ไปทับหญ้าไว้ คือกดกิเลสไว้เท่านั้น ไม่ได้ทำให้         กิเลสนั้นหมดไป เมื่อออกจากศีล กิเลส ก็กลับมาครอบงำจิตใจอีก ก็เท่ากับว่า       เอาไม้ที่ทับหญ้าไว้ออก หญ้าก็กลับมาเติบโตอีก     สมาธิ เพียงแค่ เหมือนกับ การตัดหญ้าเท่านั้น เมื่อทำสมาธิ ก็ระงับกิเลสได้แค่        ช่วงนี้เท่านั้น เมื่อออกจากสมาธิ ไม่นานกิเลสก็จะกลับมาเฟืองฟู่ในจิตใจอีก       เพราะการตัดหญ้า ไม่นานหญ้าก็จะเจริญเติบโตอีก     ปัญญา (วิปัสสนา) เปรียบได้กับว่า ถอนรากถอนโคนหญ้าออกไปเลย หมายถึง การพิจารณาให้เห็นต้นเหตุของทุกข์นั้น เช่น เมื่อติดใจในกาม ก็พิจารณาซากศพ เป็นอารมณ์ เมื่อพิจารณาแล้ว แรกๆเกิดความรังเกียจ ทำให้ไม่ติดใจในกาม แต่ว่า ความรังเกียจนั้น ก็เป็นกิเลสอีกเหมือนกัน ต้องทำ อนุโลม และ ปฏิโลม คือพิจารณา ให้ชินกับซากศพนั้น จนไม่เป็นอารมณ์ของความรักและความเกลียด สุดท้ายกลายเป็น อุเบกขาไป เมื่อเห็นความสวยก็เฉยๆ เมื่อซากศพก็เฉยๆ  อย่างนี้เรียกว่า ทำวิปัสสนา คือ ถอนรากถอนโคนต้นหญ้านั้นออกไป        กิเลส หลักๆที่เรารู้จักก็คือ รัก โกรธ หลง แต่คิคว่า ไม่เข้าใจ จะอธิบายดังนี้     รัก หมายถึง การดึงเข้าหาตัว เช่น รักพ่อรักแม่ ก็ไม่อยากให้เขาตายจากไป     โกรธ หมายถึง การผลักออกจากตัว เช่น เกลียดแมลงสาป ก็จะตีให้ตาย ไล่ออก              จากห้องนอนไป      หลง หมายถึง ไม่รู้ว่า จะดึงเข้า หรือ ดันออกดี ไม่รู้ว่าจะรักหรือเกลียด   ผมพยายามจะอธิบายแล้วนะครับว่า ต้องแยกแยะออกให้ได้ก่อน ถ้าจับไปรวมกัน แล้ว จะไม่เข้าใจครับ     สรุปสุดท้ายตรงนี้นะครับ อ่านแล้ว ลองพิจารณาดูนะครับ        นิพพาน ไม่มีจริงครับ  นิพพานเป็นเพียงแค่ กุสโลบาย (อุบายเพื่อให้ทำกุศล)  การจะนิพพานได้ ต้องเลิกยึดมั่นถือมั่นทั้งหมด นิพพานเป็นสิ่งสุดท้ายที่ต้องละ ด้วยครับ ถ้ายังยึดติดว่า นิพพานมีจริง ก็กลายเป็นยึดมั่นถือมั่นในนิพพานครับ        มีอรหันต์หลายๆองค์ ที่ก่อนจะเป็นอรหันต์ ก็ติดที่ตรงนี้ครับ จนต้องกลับ ไปถามพระพุทธเจ้าอีกครั้งว่า ไม่ว่าเพียรเท่าไร ก็ไม่สำเร็จ บางองค์ ทำความเพียร จนถึงทีสุด แต่แล้วก็ไม่สำเร็จ ก็เลยท้อแท้ บอกกับตัวเองว่า ไม่เอาแล้ว ไม่เชื่อแล้ว ว่า นิพพานมีจริง เพียงเท่านี้เอง ก็จะล้มตัวลงนอน ก็หลุดจากอาสวะทั้งปวงเข้าสู่ พระนิพพาน เพราะเลิกยึดมั่นถือมั่น แม้กระทั้งนิพพาน      อยากให้บทความออกมาดี ต้องศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้าให้เข้าใจก่อนครับ ธรรมะของพระพุทธเจ้าลึกซึ้งครับ แค่ปฏิบัติอย่างเดียวไม่พอครับกลายเป็นว่า      มีศรัทธรามาก ถือว่า งมงาย       มีสมาธิมาก จิตใจหดหู่         สติยิ่งมีมาก ยิ่งดี                                                                                                         ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 04:54:20

ความคิดเห็นที่ 44 คุณสองนิ้วชี้ ผมว่าลองไปอ่าน บุญกริยาวัตถุ 10 ก่อนดีกว่านะครับ บุญทำได้ 10 วิธี ไม่จำเป็นว่าต้องทำให้คนอื่น อย่างการฟังธรรม เนี่ย เป็นการทำให้คนอื่นตรงไหน กุศล ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเอง บุญ กับ กุศล มันเหมือนคนละด้านของเหรียญ เพียงแต่บุญ เน้นที่กริยา แต่กุศล เน้นที่ใจ อนุโมทนา คุณข้าวโพดต้มหวาน สาธุครับ จากคุณ : ผู้เฒ่าสายลม เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 07:47:14

ความคิดเห็นที่ 45 ยาวเกิ้น ใครช่วยสรุปให้ที ต้องลองดูล่ะค่ะ เพราะมีคนที่น่าเชื่อถือบอกว่าสมาธิฝึกได้ อธิบายอย่างเดียวไม่รู้หรอกเหมือนปั่นจักรยานหรือว่ายน้ำแหละดูอย่างเดียวแล้วทำตาม ทำไม่ได้หรอกต้องฝึกก่อน จากคุณ : จันทร์สุขสดใส เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 20:06:14

ความคิดเห็นที่ 46 ....      เรียนท่าน ผู้เฒ่าสายลม  ผมก็เคยเข้าใจผิดครับ เพราะบุญกริยาวัตถุ 10 นี้ ใครๆที่ได้ศึกษาธรรมแรกๆ รู้จักทั้งนั้นล่ะครับ เพราะเป็นข้อสอบของนักธรรมตรี สนามหลวงครับ ซึ่งถ้าศึกษาแต่เพียงผิวเผินก็จะเข้าใจตามนั้นครับ แต่ลองศึกษา ให้ลึกลงไปแล้ว ไม่ใช่อย่างที่เข้าใจครับ ถ้าตรรกะตรงนี้ผิด จะไม่สามารถ อธิบายบาปกับอกุศลได้ครับซึ่งเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับ บุญและกุศลครับ ในพระอภิธรรมอธิบายได้ละเอียดมากครับ แต่เข้าใจยาก นั้นลองอ่านของ ท่าน พุทธทาส ดูครับ ก็เข้าใจง่ายกว่า บุญกับกุศลแตกต่างกันอย่างไร โดย... พุทธทาสภิกขุ เมื่อใดมีการพิจารณากันให้ละเอียดถี่ถ้วน เมื่อนั้นจะพบความแตกต่างระหว่าง สิ่งที่เรียกกันว่า "บุญ" กับ สิ่งที่เรียกว่า "กุศล" บ้างไม่มากก็น้อย แล้วแต่ความสามารถ ในการพินิจพิจารณา แต่ว่า โดยเนื้อแท้แล้ว บุญ กับ กุศล ควรจะเป็น คนละอย่าง หรือ เรียกได้ว่า ตรงกันข้าม ตามความหมาย ของรูปศัพท์ แห่งคำสองคำ นี้ทีเดียว คำว่า บุญ มีความหมายว่า ทำให้ฟู หรือ พองขึ้น บวมขึ้น นูนขึ้น, ส่วนคำว่า กุศล นั้น แปลว่า แผ้วถาง ให้ราบเตียนไป โดยความหมาย เช่นนี้ เราย่อมเห็นได้ว่า เป็นของคนละอย่างหรือเดินคนละทาง บุญ เป็นสิ่งที่ทำให้ฟูใจพอใจชอบใจ เช่น ทำบุญให้ทานหรือรักษาศีลก็ตาม แล้วก็ฟูใจ อิ่มเอิบ หรือ แม้ที่สุดแต่รู้สึกว่า ตัวได้ทำสิ่งที่ทำยาก ในกรณีที่ ทำบุญเอาหน้า เอาเกียรติ อย่างนี้ ก็ได้ชื่อว่า ได้บุญ เหมือนกัน แม้จะเป็น บุญชนิดที่ไม่สู้จะแพ้ หรือแม้ในกรณีที่ทำบุญด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพื่อเอาบุญกันจริงๆ ก็ยังอดฟูใจไม่ได้ว่า ตนจะได้เกิดในสุคติโลกสวรรค์ มีความปรารถนาอย่างนั้น อย่างนี้ ในภพนั้น ภพนี้ อันเป็น ภวตัณหา นำไปสู่การเกิดในภพใหม่ เพื่อเป็น อย่างนั้น อย่างนี้ ตามแต่ ตนจะปรารถนา ไม่ออกไปจาก การเวียนว่ายตายเกิด ในวัฎสงสาร ได้ แม้จะไปเกิดในโลกที่เป็นสุคติ อย่างไรก็ตาม ฉะนั้น ความหมายของคำว่า บุญ จึงหมายถึง สิ่งที่ทำให้ฟูใจ และ เวียนไปเพื่อความเกิดอีก ไม่มีวันที่สิ้นสุดลงได้ ส่วนกุศลนั้น เป็นสิ่งที่ ทำหน้าที่ แผ้วถาง สิ่งกีดขวาง ผูกรัด หรือ รกรุงรัง ไม่ข้องแวะ กับความฟูใจ หรือ พอใจ เช่นนั้น แต่มีความมุ่งหมายจะกำจัดเสียซึ่งสิ่งต่างๆ อันเป็นเหตุ ให้พัวพัน อยู่ใน กิเลสตัณหา อันเป็น เครื่องนำให้ เกิดแล้วเกิดอีก และมีจุดมุ่งหมาย กวาดล้างสิ่งเหล่านั้นออกไปจากตัว ในเมื่อบุญต้องการโอบรัด เข้ามาหาตัว ให้มีเป็น ของของตัว มากขึ้น ในเมื่อฝ่ายที่ถือข้างบุญยึดถืออะไรเอาไว้มากๆ และพอใจ ดีใจนั้น ฝ่ายที่ถือข้างกุศล ก็เห็นว่า การทำอย่างนั้น เป็นความโง่เขลา ขนาดเข้าไป กอดรัดงูเห่า ทีเดียว ฝ่ายข้างกุศล หรือ ที่เรียกว่า ฉลาด นั้น ต้องการจะ ปล่อยวาง หรือ ผ่านพ้นไป ทั้งช่วยผู้อื่น ให้ปล่อยวาง หรือ ผ่านพ้นไปด้วยกัน ฝ่ายข้างกุศล จึงถือว่า ฝ่ายข้างบุญนั้น ยังเป็นความมืดบอดอยู่ แต่ว่า บุญ กับ กุศล สองอย่างนี้ ทั้งที่มี เจตนารมณ์ แตกต่างกัน ก็ยังมี การกระทำทางภายนอกอย่างเดียวกัน ซึ่งทำให้เราหลงใหลในคำสองนี้อย่างฟั่นเฝือ เพื่อจะให้เข้าใจกันง่ายๆ เราต้องพิจารณา ดูที่ตัวอย่างต่างๆ ที่เรา กระทำกัน อยู่จริงๆ คือในการให้ทาน ถ้าให้เพราะจะเอาหน้าเอาเกียรติ หรือ เอาของตอบแทน เป็นกำไร หรือ เพื่อผูกมิตร หาพวกพ้อง หรือ แม้ที่สุดแต่ เพื่อให้บังเกิดในสวรรค์ อย่างนี้ เรียกว่า ให้ทานเอาบุญหรือได้บุญ แต่ถ้าให้ทาน อย่างเดียวกันนั่นเอง แต่ต้องการเพื่อขูดความขี้เหนียว ของตัว ขูดความเห็นแก่ตัว หรือให้เพื่อค้ำจุนศาสนา เอาไว้ เพราะเห็นว่า ศาสนาเป็น เครื่องขูดทุกข์ ของโลก หรือ ให้เพราะ เมตตาล้วนๆ โดยบริสุทธิ์ใจ หรืออำนาจเหตุผล อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่ง ปัญญาเป็นผู้ชี้ขาดว่า ให้ไปเสีย มีประโยชน์มากกว่าเอาไว้อย่างนี้ เรียกว่า ให้ทานเอากุศล หรือได้กุศล ซึ่งมันแตกต่างๆ ไปคนละทิศ ละทางกับการให้ทานเอาบุญ เราจะเห็นได้กันสืบไปอีกว่า การให้ทานเอาบุญนั่นเอง ที่ทำให้เกิดการฟุ่มเฟือยขึ้นในสังคม ฝ่ายผู้รับทานจนกลายเป็นผลร้ายขึ้น ในวงพระศาสนาเอง หรือในวงสังคมรูปอื่นๆ เช่น มีคนขอทานในประเทศมากเกินไป เป็นต้น การให้ทาน ถูกนักคิดพากันวิพากษ์วิจารณ์ในแง่เสื่อมเสีย ก็ได้แก่ การให้ทานเอาบุญนี้เอง ส่วนการให้ทานเอากุศลนั้นอยู่สูงพ้นการที่ถูกเหยียดอย่างนี้ เพราะว่ามีปัญญาหรือเหตุผลเข้าควบคุม แม้ว่าอยากจะให้ทาน เพื่อขูดเกลา ความขี้เหนียว ในจิตใจ ของเขา ก็ยังมีปัญญา รู้จักเหตุผลว่าควรให้ ไปในรูปไหน มิใช่เป็นการให้ไปในรูปละโมบบุญหรือเมาบุญ เพราะว่ากุศลไม่ได้เป็นสิ่งที่หวานเหมือนกับบุญ จึงไม่มีใครเมา และไม่ทำให้เกิดการเหลือเฟือ ผิดความสมดุลขึ้นในวงสังคมได้เลย นี่เราพอจะเห็นได้ว่า ให้ทานเอาบุญ กับ ให้ทานเอากุศลนั่น ผิดกันเป็นคนละอันอย่างไร ในการรักษาศีล ก็เป็นทำนองเดียวกันอีก รักษาศีลเอาบุญ คือรักษาไปทั้งที่ไม่รู้จักความมุ่งหมายของศีล เป็นแต่ยึดถือในรูปร่างของการรักษาศีล แล้วรักษาเพื่ออวดเพื่อนฝูง หรือ เพื่อแลกเอาสวรรค์ ตามที่ นักพรรณนาอานิสงส์ เขาพรรณนากันไว้หรือ ทำอย่างละเมอไปตามความนิยมของคนที่มีอายุล่วงมาถึงวัยนั้นวัยนี้ เป็นต้น ยิ่งเคร่งเท่าใด ยิ่งส่อความเห็นแก่ตัว และความยกตัว มากขึ้น เท่านั้น ยิ่งมีความยุ่งยากในครอบครัว หรือวงสังคม เกิดขึ้นใหม่ๆ แปลกๆ เพราะ ความเคร่งครัดในศีลของบุคคลประเภทนี้อย่างนี้ เรียกว่ารักษาศีลเอาบุญ ส่วนบุคคลอีกประเภทหนึ่ง รักษาศีลเพียงเพื่อให้เกิดการบังคับตัวเอง สำหรับจะเป็นทางให้เกิดความบริสุทธิ์ และความสงบสุขแก่ตัวเองและเพื่อนมนุษย์เพื่อใจสงบ สำหรับเกิดปัญญาชั้นสูง นี้เรียกว่า รักษาศีลเอากุศล รักษามีจำนวน เท่ากัน ลักษณะเดียวกัน ในวัดเดียวกัน แต่กลับเดินไป คนละทิศละทาง อย่างนี้เป็นเครื่องชี้ ให้เห็นภาวะ แห่งความแตกต่าง ระหว่างคำว่า บุญ กับคำว่า กุศล คำว่า กุศลนั้น ทำอย่างไรเสีย ก็ไม่มีทางตกหล่ม จมปลักได้เลย ไม่เหมือนกับคำว่า บุญ และกินเข้าไป มากเท่าไร ก็ไม่มีเมา ไม่เกิดโทษ ไม่เป็นพิษ ในขณะที่ คำว่า บุญ แปลว่า เครื่องฟูใจนั้น คำว่ากุศล แปลว่า ความฉลาดหรือ เครื่องทำให้ฉลาด และ ปลอดภัย ร้อยเปอร์เซ็นต์ ในการเจริญสมาธิ ก็เป็นอย่างเดียวกันอีก คือ สมาธิเอาบุญ ก็ได้ เอากุศลก็ได้ สมาธิเพื่อดูนั่นดูนี่ ติดต่อกับ คนโน้นคนนี้ ที่โลกอื่น ตามที่ ตนกระหาย จะทำให้เก่งกว่าคนอื่น หรือ สมาธิ เพื่อการไปเกิด ในภพนั้น ภพนี้ อย่างนี้เรียกว่า สมาธิเอาบุญ หรือ ได้บุญ เพราะทำใจให้ฟู ให้พอง ตามความหมายของมันนั่นเอง ซึ่งเป็นของที่ปรากฏว่า ทำอันตราย แก่เจ้าของ ถึงกับต้อง รับการรักษาเป็นพิเศษ หรือ รักษาไม่หาย จนตลอดชีวิต ก็มีอยู่ไม่น้อย เพราะว่า สมาธิเช่นนี้มีตัณหาและทิฎฐิเป็นสมุฎฐาน แม้จะได้ผลอย่างดีที่สุดก็เพียงได้เกิดในวัฏสงสารตามที่ตนปรารถนาเท่านั้น ไม่เป็นไป เพื่อนิพพาน ส่วนสมาธิ ที่มีความมุ่งหมายเพื่อการบังคับใจตัวเอง ให้อยู่ในอำนาจ เพื่อกวาดล้าง กิเลส อันกลุ้มรุมจิตให้ราบเตียน ข่มขี่มิจฉาทิฎฐิ อันจรมา ในปริมณฑลของจิต ทำจิตให้ผ่องใส เป็นทางเกิดของวิปัสสนาปัญญา อันดิ่งไปยังนิพพาน เช่นนี้เรียกว่า สมาธิได้กุศลไม่ทำอันตรายใคร ไม่ต้องหาหมอรักษา ไม่หลงวนเวียน ในวัฎสงสาร จึงตรงกันข้าม จากสมาธิเอาบุญ ครั้นมาถึงปัญญา นี้ไม่มีแยกเป็นสองฝ่าย คือไม่มีปัญญาเอาบุญ เพราะตัวปัญญานั้น เป็นตัวกุศล เสียเองแล้ว เป็นกุศลฝ่ายเดียว นำออกจากทุกข์ อย่างเดียว แม้ยังจะต้อง เกิดในโลกอีก เพราะยังไม่แก่ถึงขนาด ก็มีความรู้สึกตัว เดินออกนอกวัฎสงสาร มีทิศทางดิ่งไปยังนิพพานเสมอ ไม่วนเวียน จนติดหล่ม จมเลน โดยความไม่รู้สึกตัว ถ้ายังไม่ถึงขนาดนี้ ก็ยังไม่เรียกว่าปัญญาในกองธรรม หรือ ธรรมขันธ์ ของพุทธศาสนา ดังเช่น ปัญญาในทาง อาชีพหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เป็นต้น ตามตัวอย่าง ที่เป็นอยู่ในเรื่องจริง ที่เกี่ยวกับ การกระทำ ของพวกเราเอง ดังที่กล่าวมาแล้วนี้ ทำให้เราเห็นได้ว่า การที่เราเผลอ หรือ ถึงกับหลงเอา บุญ กับ กุศล มาปนเป เป็นอันเดียวกันนั้น ได้ทำให้เกิด ความสับสนอลเวงเพียงไร และทำให้คว้าไม่ถูกตัวสิ่งที่เราต้องการ จนเกิดความยุ่งยากสับสน อลหม่าน ในวงพวกพุทธบริษัทเองเพียงไร ถ้าเรายังขืนทำสุ่มสี่สุ่มห้า เอาของสองอย่างนี้ เป็นของอันเดียวกัน อย่างที่ เรียกกัน พล่อยๆ ติดปากชาวบ้านว่า "บุญกุศลๆ" เช่นนี้อยู่สืบไปแล้ว เราก็จะไม่สามารถ แก้ปัญหา ต่างๆ อันเกี่ยวกับการทำบุญกุศล นี้ ให้ลุล่วงไป ด้วยความดี จนตลอดกัลปาวสาน ก็ได้ ถ้ากล่าวให้ชัดๆ สั้นๆ บุญเป็นเครื่องหุ้มห่อ กีดกั้นบาป ไม่ให้งอกงาม หรือปรากฏ หมดอำนาจบุญเมื่อใด บาปก็จะโผล่ออกมา และงอกงามสืบไปอีก ส่วนกุศลนั้น เป็นเครื่องตัด รากเหง้าของบาป อยู่เรื่อยไป จนมันเหี่ยวแห้ง สูญสิ้นไม่มีเหลือ ความต่างกัน อย่างยิ่ง ย่อมมีอยู่ ดังกล่าวนี้ คนปรารถนาบุญ จงได้บุญ คนปรารถนากุศล ก็จงได้กุศล และปลอดภัย ตามความปรารถนา แล้วแต่ใคร จะมองเห็น และจะสมัครใจ จะปรารถนาอย่างไร ได้เช่นนี้ เมื่อใดจึงจะชื่อว่า พวกเรารู้จัก บุญกุศล กันจริงๆ รู้ทิศทางแห่งการก้าวหน้า และทิศทางที่วกเวียน ว่าเป็นของที่ไม่อาจจะเอามาเป็นอันเดียวกัน ได้เลย แม้จะเรียกว่า "ทางๆ" เหมือนกัน ทั้งสองฝ่าย คัดจาก หนังสือ ชุมนุมข้อคิดอิสระ พุทธทาสภิกขุ พิมพ์ ครั้งที่ ๕ พ.ศ. ๒๕๓๘ โดย สำนักพิมพ์สุขภาพใจ จากบรรทัดที่ว่า "ถ้ากล่าวให้ชัดๆ สั้นๆ บุญเป็นเครื่องหุ้มห่อ กีดกั้นบาป ไม่ให้งอกงาม หรือปรากฏ หมดอำนาจบุญเมื่อใด บาปก็จะโผล่ออกมา และงอกงามสืบไปอีก ส่วนกุศลนั้น เป็นเครื่องตัด รากเหง้าของบาป อยู่เรื่อยไป จนมันเหี่ยวแห้ง สูญสิ้นไม่มีเหลือ ความต่างกัน อย่างยิ่ง ย่อมมีอยู่ ดังกล่าวนี้" นี่ล่ะครับ ที่ผมบอกว่า ทำบุญอย่างไรก็ไม่ได้ส่งผลให้ไปนิพพานครับ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 20:43:46 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 20:40:33 จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 20:28:12

ความคิดเห็นที่ 47 ก็เลยเอาคำว่า บุญ กับ กุศล มาต่อกันไง ได้ทั้งสองอย่างเลยยิ่งดี  บุญกุศล จากคุณ : Santa_Baby เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 11:36:51