ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ต้องกลัวครับ ผมวิดวะเหมือนกันตอนนี้ปี4แล้ว ยังเรียนของ ปี1-3 ไม่หมดเลย 6ปีไม่รู้จะพอรึปล่าว แต่ผมก็ได้แต่เรียนต่อไปอ่ะครับ เหอๆ เพราะผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร จากคุณ : hoheno3 เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:40:51

ความคิดเห็นที่ 2 เหมือนไม่ได้ช่วย จขกท. เลย - -" จากคุณ : hoheno3 เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:43:04

ความคิดเห็นที่ 3 ควรเรียนในสิ่งที่ตนเองรักและถนัด   ไม่มีคำว่า"สาย" ในการเรียน   ไม่ชอบไม่ไหวก็อย่าไปฝืนเลย   เริ่มต้นใหม่เถอะ!! จากคุณ : เสื้อเชิ้ต เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:47:48

ความคิดเห็นที่ 4 ผมก็เคยเอนติดคับ แต่ไม่ชอบก็ได้แต่ทนเรียน เพราะเป็นมหาลัยรัฐ ญาติที่บ้านเขาชอบ พอจะจบปี 2 รู้ตัวเองว่าไม่ไหว หักดิบซิ่วเลยคับ ย้ายมาอยู่มหาลัยเอกชน คณะที่ชอบ สาขาที่ชอบ ขยันขึ้นเยอะเลยคับ จบ ภายใน 3 ปีครึ่ง พ่วงด้วยเกียรตินิยม เท่ากับเสียเวลาไป 1 ปีครึ่ง เป็นโอกาสดีคับ ถือว่าได้แก้ตัว ตอนนี้ก็ได้งานดี ได้งานที่ชอบ นึกย้อนกลับไปก็ดีใจคับ ที่วันนั้นตัดสินใจซิ่วมาเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่กว่าจะซิ่วมาได้ผ่านมรสุมพอสมควรเลยละ จากคุณ : กระป๋องด๋อย เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:49:46

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ ผมปี 1 จะขึ้น ปี 2 เรียน นิติศาสตร์ มารู้สึกว่า มันไม่เข้ากับตัวผมเลย พ่อ นี้ให้ความหวังเหลือเกิน ส่งหนังสือมาให้ซะเยอะ สุดท้าย ต้อง ขอบอกพ่อแม่ว่า ลูกขอย้ายคณะ นะ เป็นการติดสินใจ ผิดพลาดไปนิด แต่ไม่เป็นไร เริ่มใหม่ๆ ส่วนตัวผม ได้ ยินรุ่นพี่เล่าให้ฟังบ้างนะครับว่า มี พี่ปี 3 พึ่งค้นพบตัวเองว่า น่าจะไปเรียนอีกอย่างหนึ่งเลยลาออกเลยครับ ไปเรียนตามสิ่งที่ตัวเองค้นพบ(ยอมเสียเวลา) ผมว่า อย่าฝืนใจตัวเองเลยครับ ทำตามสิ่งที่ตัวเองอยากจะให้เป็นดีกว่า สบายใจกว่า มีกำลังใจด้วย ด้านได้อายอด นะจ๊ะ จากคุณ : บ่าวลำพะเนียง (PhonphetPP) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:53:36

ความคิดเห็นที่ 6 ถามว่าจะซิ่ว จะซิ่วไปไหน อะไรที่ตัวเองชอบจริงๆคืออะไร ตอบให้ได้ก่อนดีกว่าครับ ถ้าตอบได้ ก็ทำตามความฝันไปเลยครับ ถ้าตอบไม่ได้ เพราะชีวิต ถ้าไม่ตามเพื่อน หรือถูกขีดให้เดินมาตลอด ไม่ว่าจะโดยค่านิยม หรือพ่อแม่สั่ง พักดรอปไว้สักเทอมดีไหมครับ เพื่อออกเดินทางเพื่อ ค้นหาตัวเองว่าจะชอบอะไร ที่แท้จริง อะไรคือตัวตนที่แท้จริงที่เราจะมี ความสุขกับมันไปตลอดชีวิต ถ้าคิดออกค่อยกลับมาเรียนต่อ หรือไปในเส้นทางใหม่ก็ได้ (แนะนำให้ดรอปเทอมสองเพราะจะได้มีเวลาคิดยาวๆจนถึงหมด ซัมเมอร์) จะบวชหรืออะไรก็ได้ ว่ากันไป จบช้านิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก ปีห้า ปีหก ปีเจ็ดทำงานดีๆก็เยอะ แต่ผมคงยอมไม่ได้ ถ้าจะมีวิศวกรที่จะมาทำงานในองค์กรของผม มารับผิดชอบงานของผม โดยที่ไอ้นั่นมันเกลียด คณิตศาสตร์ชั้นสูง จากคุณ : อิอิอิ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:54:18 A:223.205.100.219 X: TicketID:228785

ความคิดเห็นที่ 7 กล้าที่จะรัก ก็จงกล้าที่จะเลือก !!! จากคุณ : Living Extreme เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:55:41

ความคิดเห็นที่ 8 ทนเรียนต่อไป และสู้ๆ ครับผม จากคุณ : ผมไม่ได้เป็ด เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 23:56:39

ความคิดเห็นที่ 9 คุณชอบอะไรหรือครับ ถ้าไม่เรียนวิทวะ จากคุณ : Education เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:01:37 A:192.168.200.7 X:110.164.166.175 TicketID:305129

ความคิดเห็นที่ 10 ทนเรียนต่อ  และหาสอบคณะที่อยากเรียนเสริม  ถ้าสอบได้คณะที่อยากเรียนก็ซิ่วและก็ไปเทียบวิชาเอาค่ะ เพราะดูจากเกรด ปี 4 วิชาเฉพาะ มันจะยิ่งยาก แล้วต้องมีโปรเจคอีก  ถ้าใจไม่รักก็อยากจะไม่ไหวนะคะ หยุดถามตัวเองว่าอยากทำอะไร  อยากเรียนอะไร  ถ้ายังนึกไ่ม่ออกสถานการณ์ไม่ดีขึ้น  ก็ปรึกษา อ. ที่ปรึกษา และดรอปวิชาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ อย่าฝืนตัวเอง จากคุณ : พู่กันไร้สี เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:04:09

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าผมเป็นพ่อแม่คุณ ผมจะมีความสุขมากในวันที่ลูกได้รับปริญญา จากคุณ : aetoe เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:08:30

ความคิดเห็นที่ 12 หากคิดว่าไม่ใช่ ก็น่าจะแสดงออกไปตั้งแต่ก่อนปี 2 แล้วครับ... ปล่อยมานานจนจะปี 4 แล้วมาถอยตอนนี้มันช้าไปรึเปล่า ในความรู้สึกพ่อแม่นะ... จากคุณ : haman_zaa เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:09:53

ความคิดเห็นที่ 13 ลองไปหาสถานที่ดีๆ เช่นริมน้ำ ริมทะเลย อยู่คนเดียว แล้วนอนแผ่หรา หลับตานึกว่า อยากประกอบอาชีิพอะไร ทำมาหากิน อยากเป็นวิศวกร อยากเป็นหมอ อยากเป็นครู อยากเป็นนักธุรกิจ อยากเป็นจิตกร อยากค้าขาย อยากเป็นทหาร ตำรวจ อยากเป็นนักร้อง นักดนตรี หรืออยากบวช ถามใจตัวเองดู ตอนเด็กๆเคยปลื้มอาชีพอะไร ที่คิดว่าตัวเองเป็นแล้วจะมีความสุขมาก แล้วเลือกเดินทางนั้นเลย ชีวิตไม่มีคำว่าสาย บางคนทนเรียนจบมา ทนมาทำงานอีกเป็นสิบปี แล้วเบื่อมาก ออกไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบ แบบนี้ไม่เสียเวลากว่าเหรอครับ เอาใจช่วย อย่าลืมถามใจตัวเองดูก่อน เรื่องอื่นอย่าเอาไปคิดเป็นประเด็น จากคุณ : Peet Reloaded เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:11:39

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่อยากให้ทนเลย วัยหนุ่มที่มีพลังและความฝัน มีได้หนเดียว ย้อนกลับไม่ได้ ไม่ควรปล่อยให้ชีวิตอยู่ในสภาพที่อับเฉาแบบนี้ กล้าๆหน่อย จากคุณ : แมวบอส เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:14:23

ความคิดเห็นที่ 15 ดรอปไว้ก่อนไหมครับ พักสักเทอม ค้นหาตัวเองให้เจอก่อน หรือจะไปบวชสัก 3 เดือน แล้วมาสู้ใหม่ มาประเด็นที่ว่า จะเรียนวิศวะต่อไป หรือ ไปสอบคณะอื่น คงต้องถามตัวเองครับ มองไปข้างหน้าไกลๆ การศึกษาระดับมหาวิทยาลัย ส่วนใหญ่ เป็นทางที่เลือกแล้วต้องเดินไปเรื่อยๆ ยากที่จะเปลี่ยนไปเส้นทางอื่น หมายความว่า ถ้าคุณต้องสร้างอนาคตด้วยมือคุณเอง ไม่ได้มีธุรกิจทางบ้านรองรับ คุณต้องถามตัวเองให้หนัก ผมเชื่อว่า ถ้าคุณสู้จริงๆ คุณจบได้ แต่หลังจากนั้นละ คุณรักที่จะทำงานนี้ไหม ถ้าคุณชอบ สู้ต่อไป   ถ้าคุณไม่ชอบ ถอยกลับมา หาเส้นทางที่คุณรัก เวลาที่เรียนมา เพียง 3 ปี นับว่าน้อยมาก เมื่อเทียบกับช่วงชีวิตที่เหลือของคุณ มีเพื่อนผมคนหนึ่ง เรียนมาหลายปี แต่ด้วยความที่เขาไม่เหมาะกับคณะนี้ สุดท้ายโดนรีไทร์ไป ไปสอบเข้าคณะอื่นที่เหมาะกับเขา ปรากฏว่าเรียนได้ดีมาก เกรดสูง จบไปแล้วก็ได้ทำงานตามที่ถนัด จากคุณ : ช า ติ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:14:26

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อเรายังเด็ก ผู้ใหญ่มักจะถามเราว่า "หนูอยากเป็นอะไรเมื่อหนูโตขึ้น" คำตอบของพวกเรามักจะเป็น นักบินอวกาศ หรือประธานาธิปดี ส่วนฉันตอบว่า เจ้าหญิง โตขึ้นมาอีกหน่อย ผู้ใหญ่ก็ยังถามเราด้วยคำถามเดิม ...ตอนนั้นเรามีคำตอบที่เปลี่ยนไปบ้าง เช่น นักร้องเพลงร๊อค หรือ คาวบอย ตอนนั้นคำตอบของฉันเป็น นักกีฬาเหรียญทอง ตอนนี้ พวกเราเมื่อเราโตขึ้น ถึงคราวที่พวกเราจะเป็นผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่เหล่านั้นต้องการคำตอบที่จริงจังจากพวกเรา … นี่ไง คำตอบของพวกเรา "ใครมันจะไปรู้ละโว้ย" นี่ยังไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะตัดสินใจ "เลือก" ทางเดินชีวิต นี่เป็นเวลา ที่ให้เราลองผิดลองถูก ลองขึ้นรถผิด ไปในที่ที่ไม่เคยไป ท่องเที่ยวในโลกกว้าง ตกหลุมรัก --หลายๆครั้ง เรียนต่อสาขาปรัชญา เพื่อที่จะได้รู้ว่าเราไม่สามารถหาเงินจากมันได้ เปลี่ยนใจ แล้วเปลี่ยนใจอีกครั้ง เพราะไม่มีสิ่งใดแน่นอน ลองผิดลองถูกให้ได้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ทำแบบนั้น เพื่อที่ วันนึง เมื่อมีผู้ใหญ่ถามเราอีกครั้ง ว่าเราอยากเป็นอะไร เราจะไม่ต้องเดาอีกต่อไป...แต่เราจะรู้ว่าคำตอบของเรา คืออะไร เอามาจากหนังเรื่อง แวมไพร์ทไวไลท์ (อีคลิบมั้ง) จากคุณ : hoheno3 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:16:10

ความคิดเห็นที่ 17 น้องครับ พี่เองยังเคยทิ้ง 30 หน่วยเพื่อย้ายเลยครับ ก็คนมันไม่ชอบ ไม่ใช่เรียนไม่ไหวแต่ไม่เอา มาเรียนรามใหมละ โอนมาวิทคอมน่าจะได้เยอะ จากคุณ : -*- เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:16:11 A:192.168.200.7 X:110.164.166.175 TicketID:305129

ความคิดเห็นที่ 18 จะเรียนกี่ปีจบไม่สำคัญหรอกครับ สำคัญตรงจบแล้ว หางานง่าย (การหางานยากยิ่งกว่าแอดมิดชั่นที่ว่าอีก) ผมเรียนจบมาสองสามปีแล้ว ใช้เวลาเรียน 6 ปี สถาบันแห่งหนึ่ง คณะครุศาสตร์อุตฯ สาขาวิศวกรรมไฟฟ้า ท้อเหมือนกันตอนเรียนตก แต่ก็คิดว่า ยังไงต้องสำเร็จให้ได้ ต้องได้ปริญญามาสักใบ ถอยหลังก็ไม่ทันแล้ว กว่าจะจบก็ปาไปหกปี ปีสุดท้ายเหลือเก็บวิชาเดียว แถมอยู่เทอมสองอีก เสียเวลาไปเยอะ แต่ตอนหางาน เห็นเพื่อนๆหางานแล้ว ท้อแทน ส่ง จดหมายไปเป็นร้อยสองร้อยบริษัท ไปสัมภาษณ์ก็ใ่ช่ว่าจะได้เลย ท้อกันเป็นแถว ของผมดีหน่อย จบมาก็ได้มาทำงานแถวบ้าน ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องเงินและไม่ซีเรียสเรื่องใช้เวลาเรียนกี่ปี ก็หาทางที่คิดว่าใช่ ยังไม่สาย แต่ถ้าสู้ได้ก็สู้ให้สำเร็จมาสักอย่างก่อนเป็นหลักประกันไว้ แล้วเลือกเรียนเฉพาะด้านที่คิดว่าใช่ก็ยังทันครับ จากคุณ : LANCELOTton เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:18:20

ความคิดเห็นที่ 19 อย่าไปเครียดครับ สมัยนี้มหาวิทยาลัยเปิดเยอะแยะ ถ้าเรียนไม่ไหวจริงๆ ลาออกไปเข้าที่อื่น คณะอื่นที่ตนเองชอบก็ได้ จบตอนมีอายุซักหน่อยไม่ได้เป็นปัญหาอะไร อายุเป็นเพียงตัวเลข รุ่นพี่ผมคนนึงยังจบปริญญาตรีตอนอายุ 26 เลย (เค้าเรียนถึงปี 3 แล้วซิ่วครับ เคว้งคว้างไป 1 ปี ค่อยเข้าเรียนปี 1 ใหม่) จากคุณ : JeZeus เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:20:04

ความคิดเห็นที่ 20 อยากฝากเพลงนี้ให้ฟังครับ เพราะผมว่ามันตรงกับชีวิตจริงของหลายคน คนที่อยากเรียนในที่ดี ๆ อีกหลายคน แต่ขาดโอกาส ที่หนักกว่าบางคนไม่มี แม้กระทั่งโอกาสจะได้เรียน เพื่อนผมคนหนึ่งจบราชภัฏ มารับปริญญาในกรุงเทพ พ่อแม่พี่น้องแห่กันมาเยอะแยะ ดีใจที่ลูกได้รับปริญญา มันเป็นความสำเร็จ ของคนที่ต้นทุนต่ำกว่าคนที่มีพร้อม ผมเห็นแล้วยังอดน้ำตาซึมไม่ได้ หลาย ๆ คน ชีวิตคงสบายเกินไป เรียน ๆ อยู่ ก็อยากได้รถขับมาเรียน ไม่งั้นเพื่อนไม่รับเข้ากลุ่ม กลุ้มใจ คิดไม่ออกว่าเย็นนี้จะไปเที่ยวไหนดี รัชดา อตก. หรือ ทองหล่อ ในขณะที่ คนอีกกลุ่มนึง กลุ้มใจว่า จะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเทอม เอาเงินที่ไหนจ่ายค่าหอพัก เอาเงินที่ไหนมาซื้อกับข้าวถุงละ 10 บาทไปกินประทังชีวิตเย็นนี้ ผมคิดว่าไหน ๆ คุณมีโอกาสจนมาถึงจุดนี้แล้ว พยายามต่อไปเถอะครับ คุณจะย้ายเอก หรือลุยต่อก็ตามสบาย แต่ถ้าลาออกเพราะคิดว่าที่เรียนอยู่มันยาก ผมก็อยากจะบอกให้รู้ว่า เรียนจบมาทำงาน มีสิ่งจะเลวร้ายกว่านี้เยอะ เพราะชีวิตทำงานไม่เหมือนเรียน ทุกคนล้วนแต่ แก่งแย่งแข่งขันกัน หาเพื่อนที่จริงใจ ไว้ใจได้ ช่วยเหลือเราเหมือนสมัยเรียนยากเต็มที เพราะทุกคนต้องทำงานหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องกันทั้งนั้นครับ "ทางบ้านหวังพิง หวังพึ่ง ก็เลยคิดถึงแต่เรื่องการเรียน" จากคุณ : AW Milan เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:28:58

ความคิดเห็นที่ 21 จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ค่อนข้างแตกต่างจากผมนิดหน่อย ผมมีพื้นฐานมาจากพ่อและชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยค่อนข้างที่จะปรับตัวเข้ากบัคณะนี้ได้ ตอนนี้ผมกำลังจะจบแล้ว ผมอยู่ ปี 4 อยากให้ จขกท อ่านความเห็นของผมแล้วคิดตามสักนิดนะครับ มีรุ่นพี่ผม เขาจบ 7 ปี เขาบอกว่า เขาไม่เสียใจที่จบช้า แต่ขอให้เขาจบ เขาเรียน 240 กว่าหน่วยกิต กว่าเขาจะผ่านด้วย GPA 2.00 ปัจจุบันเป้น Project menager ญาติผมคนหนึ่ง เขาเรียนเพราะพ่อแม่อยากให้เป็นวิศวะไฟฟ้า เขาเรียนจนจบ และพอวันที่เขาจบ เขาพูดกับพ่อของเขาว่า " พ่อครับ ผมเรียนตามที่พ่อต้องการแล้ว จากนี้ผมขอเรียนในสิ่งที่ผมชอบ " และเขาก็ไปเรียนการบินพลเรือน ปัจจุบัน ทำงานอยู่การบินไทย ครับ เพื่อนผม หลายคน ที่จะไม่จบตามกำหนด(ในปีนี้) แต่ทุกคนพูดเหมือนกันว่า ถึงจะไม่จบพร้อมกัน จะไม่จบด้วยกัน แต่ก็ขอจบที่เดียวกันให้ได้ ที่ผมพูดมา อาจจะดูไร้สาระไปบ้าง แต่ที่ผมกำลังจะสื่อคือ ทุกคนมีทางเลือก ขึ้นอยู่กับว่า คุณกำลังปิดกั้นตัวเองหรือเปล่า เพราะเท่าที่อ่าน คุณกลัวที่จะจบช้ากว่าเพื่อน คุณไม่กล้าที่จะเรียนปีเดียวกับน้อง ผมว่า คุณลองถามตัวเองว่า คุณเข้ามาเพื่ออะไร และจะทำอะไรต่อไปจากนี้ แต่ผมอยากให้คำๆนี้กับคุณไว้คิด " คนเราถ้าเลือกจะเดินแล้ว ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม จะต้องเดินไปให้สุดทาง จะได้รู้ว่า ทางที่เดินมานั้น เป็นยังไง และเราควรจะเดินทางไหนต่อไป " ไม่มีการเลือกที่ถูกหรือผิดหรอกครับ มีแต่การเลือกที่ตัวคุณเองเลือก หรือไม่เลือก ก็เท่านั้นเอง ให้กำลังใจครับ สู้ๆ ในเมื่อคุณมาถึงขั้นนี้ได้ ก็ต้องไม่ธรรมดาแล้วครับ ลองมองไปรอบๆตัวคุณสิครับ ว่าเพื่อนที่เข้ามาพร้อมคุณ หายไปกี่คนแล้ว เขาหายไปเพราะอะไร พวกเขา  "ยอมแพ้  หรือ ค้นพบ " ในตัวเอง แล้วคุณล่ะครับ คุณคิดจะยอมแพ้ จะเดินต่อ หรือ จะเดินตามทางที่ตัวเองเลือก อ้อ ลืมบอกไปครับ เท่าที่ผมได้ฟังมา " ควรทำในสิ่งที่เราทำได้ดี ก่อนที่จะไปทำในสิ่งที่เราชอบนะครับ อย่างน้อย ก็จะเป็นพื้นฐานที่มั่นคง ในการที่จะก้าวออกไปทำในสิ่งที่เราชอบสิ่งที่เรารักได้ครับ " สู้ๆครับ ( อาจจะยาว และไร้สาระไปบ้าง แต่ก็หวังว่าคุณจะได้อะไรจากคำแนะนำของผม และทุกๆคนในบอร์ดนะครับ) จากคุณ : ซุปหางเต่า (ซุปหางเต่า) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:31:32

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเรียนวิทยาศาสตร์เครื่องมือแพทย์มา 2 ปี ผมรู้สึกไม่ชอบตั้งแต่ที่เรียน จึงได้พยายามสอบเพื่อเปลี่ยนคณะ ซึ่งต้องใช้เวลาถึง 2 ปีในการสอบใหม่ พ่อแม่ผมเสียค่าเทอมไปมายมาย เก็บหน่วยกิตได้เกือบครึ่งหลักสูตร แต่ผมก็ยังตัดสินใจที่จะเรียนในสิ่งที่ตนเองชอบใหม่ คือวิศวกรรมอิเล็กทรอนิกส์ จนตอนนี้เรียนจบแล้ว ไม่ว่าการเรียนหรือการทำงาน ถ้าคุณได้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ยังไงก็ไม่มีความสุขครับ อย่าไปยึดติดกับเวลาที่เสียไป เพราะไม่มีอะไรสายเกินไปสำหรับสิ่งที่เราต้องการ ทุกคนเคยลองผิดลองถูกและเสียเวลากันไปทั้งนั้น แม้แต่ตอนนี้ ผมก็พึ่งลาออกจากงานสาย Product ซึ่งจากการได้เข้าไปลองผิดลองถูกเป็นเวลาครึ่งปี ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ชอบงานสายนี้ จึงได้ลาออกเพื่อหางานใหม่ ทั้งๆที่เงินเดือนเขาก็ให้เยอะ สำหรับเด็กจบใหม่ เงินเดือน 18,000 บาทนี่ถือว่าเยอะมากๆ แต่ผมก็ยังลาออก เพื่อค้นหาสิ่งที่ตนเองชอบ แม้เงินเดือนจะน้อยกว่าก็ตาม ถ้าเราอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ ก็อยู่ไม่ได้นานหรอกครับ เพราะไม่นานก็ต้องลาออก บริษัทก็จะเสียเงิน เสียเวลาในการเทรนงาน บางทีการทำงานที่เราชอบนั้น แม้เงินเดือนจะน้อยกว่าหน่อย(แต่อยู่ในระดับที่รับได้) ผมก็ไม่ปฏิเสธงานนั้นหรอกครับ เพราะความสุขมันต่างกัน เหมือนกับการเรียนนั่นแหละครับ ถ้าได้เรียนในสิ่งที่ตนเองต้องการ ปัจจัยเรื่องเวลาก็ไม่สำคัญ ชีวิตคือการลองผิดลองถูกครับ เพื่อค้นหาสิ่งที่เราต้องการในชีวิต แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 00:38:32 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 00:33:44 จากคุณ : jubchay เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:32:48

ความคิดเห็นที่ 23 จขกท เหมือนผมเลยครับ ผมเลือกที่จะเรียนคณะนิติศาสตร์ เพราะสอบติด และคิดว่าเท่เนื่องจากเป็นมหาลัยที่มีชื่อ แต่จริงๆแล้วผมไม่ชอบคณะนี้เลยด้วยซ้ำ ในปีแรก ผ่านมาแบบถูๆไถๆ คิดว่าคงไปได้(ปีแรกเรียนกฎหมายแค่ 2 ตัว) แต่พอขึ้นปีสอง กลับไม่ใช่อย่างนั้น เรียนกฎหมายล้วน 7 ตัว เครียดมาก ไม่ชอบการเรียนแบบท่องจำเอามากๆ ช่วงนั้นถึงกลับเครียด ไปพบจิตแพทย์ตลอด จนในที่สุดตัดสินใจ ดรอปเรียนไว้ทั้งหมด เพื่อที่จะสอบแอดมิชชั่นใหม่ในปีนี้ จากคุณ : benbizkit เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:44:36

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้ามั่นใจนะครับ ผมว่าเลือกในสิ่งที่ชอบดีกว่า อย่างผม ไม่ถนัดคณิตศาสตร์มากๆ แต่สอบติดคณะวิศวะและพอดีว่าติดคณะแพทย์ด้วย ก็เลยเลือกเรียนแพทย์ แต่ก็ไม่พ้นครับ ต้องมาเรียนคณิต ฟิสิกส์ ตอนปี1 ตกกระจายครับ แต่พอจากนั้นมาเรียนแต่วิชาแพทย์อย่างเดียว ผมก็มีความสุขมากครับ เพราะว่าชอบ และย้อนกลับไปคิดว่าถ้าตอนนั้นเลือกเรียนวิศวะ คงต้องซิ่วแน่ๆ ลองคิดดูนะครับว่า นี้คือชีวิตของเรา อนาคตของเรา ความสุขของทั้งชีวิต เราควรเป็นคนที่กำหนดเองได้ อย่าให้คนอื่นมากำหนดชีวิตเรา เราเป็นทุกข์เพื่อนก็ไม่ได้มาทุกข์กับเรา เราเลือกทางที่ดีที่สุดของชีวิตเองได้ ถ้าอธิบายพ่อแม่ ท่านก็ต้องเข้าใจอยู่แล้ว เราไม่ได้จะเลิกเรียน แต่จะเรียนในสิ่งที่ชอบ และทำงานที่เราชอบต่างหาก อนาคตของคุณเอง ถึงแม้ว่ามันจะยาก แต่คุณก็กำหนดได้ครับ จากคุณ : Sir.ขงเบ้ง เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:46:21

ความคิดเห็นที่ 25 เป็น"นิสิต" วิศวะ เหมือนกัน เรียนแบบทรมานมาก มีตก มีD ตลอด เข้าใจความรู้สึกมากๆๆๆ(มากจริงๆ) มันไม่มีความสุข มันทรมานมาก มันอึดอัด มันยากจะอธิบาย ไม่มีความคิดเห็น แต่กำลังใจนะ จากคุณ : น้องหมูฟา เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:47:35

ความคิดเห็นที่ 26 ก็เลือกเอาละกันนะครับ ระหว่าง ดันทุรังทนเรียนในสิ่งที่คิดว่าไม่ใช่ตัวเอง ไม่ชอบ ไม่ถนัดให้จบ แล้วก็ต้องทนไปทำงานในงานที่ไม่ชอบ ไม่ถนัด ไปตลอดชีวิต หรือ หันไปเรียนในสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ถนัด คิดว่าใช่ตัวเอง แล้วก็จบไปทำในงานที่ตัวเองรัก อย่างมีความสุข เลือกเอาครับ มีเราเท่านั้นที่เลือกได้ จากคุณ : moonlightspirit เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:48:10

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าฐานะทางบ้านอำนวยก็ไปหาที่ใหม่ที่ตัวเองชอบ จะดีมาก จากประสบการณ์ของผม ผมจบวิศวกรรมเครื่องกล ตอนแรกไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไรกัน ก็เลือกตามสมัยนิยมนั่นแหละ ตอนเรียนก็ OK เพราะผมเก่งคณิตศาสตร์เก่งคำนวน แต่พอมาทำงานแล้วรู้สึกว่าไม่ชอบเอาซะเลย ซึ่งเป็นอะไรที่ทรมานมาก ดังนั้นหากมีโอกาส ชอบอะไรก็ศึกษาว่างานนั้นทำอะไร ต้องจบอะไรต้องเรียนอะไร เราชอบไหมเราเรียนไหวไหม แล้วเราก็เลือกสิ่งนั้น แล้วชีวิตน่าจะมีความสุข (ใช้คำว่า "น่า" นะเพราะอาจจะมีตัวแปรอื่นๆอีก) จากคุณ : psybuster เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 00:55:43

ความคิดเห็นที่ 28 สู้ๆครับปี3ละ ถ้าอยากเปลี่ยนสายงานก็ต่อ ป.โทเอา ผมก็เรียนวิศวะเหมือนกันเคยเจอช่วงเวลาตอนปี 3 แบบนี้ด้วย ทรมาร อึดอัด คุยกับพ่อแม่ แต่คิดถึงค่าเทอมที่จ่ายไปแล้วผมก็ต้องเรียนต่อให้จบครับ จนตอนนี้ชอบงานวิศวะไปแล้วครับ จากคุณ : giser เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:10:45

ความคิดเห็นที่ 29 ถ้าถึงกับต้องไปพบจิตแพทย์แล้ว .... จะทนต่อไป เพื่อ??? อยากเป็นหมอ ลองไปสมัครแพทย์นิวแทรก New track ที่ไหนก็ได้ น่าจะรับง่ายกว่าแบบเอนทรานซ์ (แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจระบบเหมือนกัน ลองหาข้อมูลดู) คือแพทย์นิวแทรกจะสูงวัยกว่ารุ่นเพื่อนๆ  เริ่มไปเรียนตอนปีสองได้เลย เรียนหมอไม่ต้องใช้คณิตศาสตร์ชั้นสูงหรอก แคลคูลัสเราได้ซีบวก อิอิ แต่เรียนหมออาจ depress อีกรอบก็ได้ เพราะยากสุดๆเหมือนกัน แต่คนละแนว จากคุณ : กิ๊ฟไม่ใช่ตุ๊กตา เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:17:10

ความคิดเห็นที่ 30 แนะนำอะไรดีฟะ แนะนำกลางๆ ก็คงต้อง ลาออก ไปสอบใหม่โลด ฝืนเรียนไอ้ที่ไม่ชอบ ไม่มีความสุข ชีวิตก็ดูจะมืดมนไปเปล่าๆ นะ ตอบแบบเอาจริงก็ ... รู้ป่าว คนเราชอบงานอดิเรกมากกว่างานหลัก มักจะมีความสุขกับงานอดิเรกได้มากกว่าเสมอๆ นะ และหลายคนก็ค้นพบตัวเองในงานอดิเรกนี่แหละ ไอ้งานหลักน่ะ บางทีก็ทำไปกันงั้นๆ แหละ เอาไว้หาเงินมาลงกะงานอดิเรกกันหมด และไอ้งานอดิเรกมันก็มักจะไม่ได้สอนกันในมหาวิทยาลัยหรือโรงเรียนซะด้วยสิ และ... ถามจริง... ใครบ้างไม่เบื่องานหลัก อย่างผม ตอนเรียน ก็ชอบนะ แต่ไม่ได้โคตรชอบสิ่งที่เรียนหรอก ก็ใช้ชีวิตหลั่นล๊าไปวันๆ เหมือนกันแหละ พอเรียนจบมาทำงาน ก็เหมือนจะแค่ทำไปเรื่อยๆ เพื่อหาเงินมากกว่า จนตอนนี้ ไอ้ที่เคยเป็นงานอดิเรก มันเจือกกลายมาเป็นงานหลักไปซะละ ทำไปทำมา ก็ชักเซ็งไอ้งานอดิเรกนี่เหมือนกันนะ ขอยกตัวอย่างอีกหน่อยนะ เห็นจขกท.บอกอยากเรียนหมอไจ้มะ แพทย์ประจำตระกูลผมบอกไว้ว่า ถ้ากลับไปเลือกได้ ก็ไม่เรียนหมอหรอก เหนื่อยจะตาย เรียนหมอ โง่ ... เรียนหมอศัลย์ โง่ยกกำลังสอง ... เรียนศัลยกรรมสมอง โง่ยกกำลังสาม คือมันเหนื่อยมาก ถึงมากขึ้นเรื่อยๆ ตามระดับการยกกำลังนั่นแหละ - -" จากคุณ : DoraeMew เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:31:24

ความคิดเห็นที่ 31 ลป. จขกท. ชอบทำอะไรบ้างละ????? มีงานอดิเรกอะไรบ้าง?? จากคุณ : DoraeMew เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:34:28

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนผมจบม.ปลาย ผมสอบ "เอ็น-สะท้าน" ได้วิศวะแถบนอกเมือง เรียนมา 2 ปี เกรดไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ โดดเรียนไปเล่นคอมบ่อย ชักสงสัยว่าชอบวิศวะแน่หรือเปล่า ลองออกไปสอบเอนท์ใหม่อีกรอบ ติดทันตแพทย์ คุณแม่ก็อยากให้เรียน เพราะสายตาผู้ใหญ่ หมอฟันได้เงินเดือนสูงๆทั้งนั้น ดีกว่าวิศวกรเป็นไหนๆ ไปอยู่ที่นั่นก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ถ้ามีเวลาว่างก็กลับมาหาเพื่อนๆวิศวะบ่อย หลังจากเรียนผ่าศพ จบปี 2 ก็ไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นสมัครเอนต์ไม่ทันละ ก็ไปลงรามเผื่อไว้ก่อน ทางบ้านก็เสียดาย ใครจะว่าไงก็ตาม สุดท้าย คนที่ต้องเลี้ยงตัวผมมันก็ผมนี่หว่า คุณพ่อ คุณแม่ หรือใครก็ตาม ไม่ได้คอยอยู่เลี้ยงเราไปตลอด ท่านเพียงแต่อยากเลือกสิ่งดีให้เรา แต่ท่านไม่ได้มาเรียน หรือ รู้สึกแบบเดียวกับเรานะ ปีถัดไปก็สอบเอนต์ใหม่ กลับมาอยู่วิศวะที่เดิม เสียเวลาไป 5 ปี กลับมาเรียนปี 1 ใหม่ รุ่นเดียวกัน คิดว่าคงไม่มีใครแก่กว่าผมแล้วล่ะ ชอบคอมมาก โดดเรียนไปห้องคอมบ่อยจนเป็นคนคุมเน็ตเวิร์คของอีกภาควิชา พอเรียนจบ อาจารย์ที่สนิทกันเห็นว่าน่าจะมีแววมั้ง เลยชวนมาทำงานเป็นอาจารย์ มีความสุขตามอัตภาพ อยู่มาสิบกว่าปี รับเงินเดือนแต่ละเดือนน้อยกว่าลูกศิษย์ที่เพิ่งจบ แต่เงินเดือนส่วนที่ไม่เปิดเผยก็มากกว่าลูกศิษย์ที่ทำงานมาหลายปีละกัน อิอิ หลายปีก่อน ลูกศิษย์ผมคนนึงเพิ่งรู้ตัวตอนอยู่ปี 3 ว่าอยากเรียนนิติศาสตร์มากกว่า พอเรียนจบวิศวะ ก็ไปเรียนต่อด้านกฏหมาย จนจบดอกเตอร์จากคอร์เนลเลยล่ะ ชีวิตเป็นของเรา อยากเลือกเดินทางไหนก็ได้ที่เราอยากจะเดิน ขอเพียงอย่าให้ชาวบ้านเดือดร้อน อย่าไปบอกว่า คนรอบข้างหวังดี ทำให้คุณต้องเดินทางนี้ ผมหรือคนอื่นๆก็ได้แต่ให้ข้อมูลคุณ ผิดหรือถูก สุดท้าย คุณเป็นคนตัดสินใจเลือกเองทั้งนั้น แต่ถ้าเลือกไปแล้ว จะสุขหรือทุกข์ก็ต้องยอมรับด้วยว่า เราเป็นคนเลือกทางนี้เองนะ และก็อย่าไปหวนเสียดายทางที่เราไม่ได้เลือก เพราะเวลาที่ผ่านไปมันไม่หวนกลับมาแล้ว มีแต่ต้องทำในเส้นทางที่เราเลือกเดินไปข้างหน้าให้ดีที่สุด ขอให้ประสพความสำเร็จ และมีความสุขกับเส้นทางที่คิดจะเลือกครับ จากคุณ : robocon เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:47:37

ความคิดเห็นที่ 33 ขอเล่าเรื่องส่วนตัวบ้างละกันนะครับ เผื่อไว้เป็นข้อมูล เรื่องเกิดในมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง ครั้งหนึ่งผมเคยยื่นใบลาออกให้กับคณะ ทั้งๆที่อยู่ปีสี่แล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่ามันไม่ชอบจริงๆ และถ้ามองการณ์ไกล กว่าจะจบก็คงปาเข้าไปแปดปีแน่ๆ เกรดก็เกินสองหน่อยๆใช่จะสวยหรู แต่มันมีตัวคำนวณที่เรียนไปยังไงก็ไม่เอาถ่าน ได้ F บ่อยๆกลัวพาลจะฉุดเกรดจนไม่เหลือแน่ๆ หลังจากตัดสินใจคว้าใบลาออก พร้อมลายเซ็นความเห็นชอบของพ่อแม่ที่เหลือก็แค่ให้ advisor เซ็น ก็จะสมบูรณ์ พอไปยื่นให้ advisor ปรากฎว่าทั้งภาค เรียกรวมอาจารย์เข้าประชุม แล้วเรียกผมไปคุยเป็นการส่วนตัว แต่ผมก็ยืนยันที่จะขอลาออกให้ได้ เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เราจริงๆ อยากหาหนทางใหม่บ้าง ว่างั้นเถอะ หัวหน้าภาคเอย advisor เอย ก็พูดโน้มน้าวต่างๆนาเพื่อขอให้อยู่ต่อ เพราะยังไงเราก็ฝ่าฟันมาถึงตรงนี้แล้ว และพร้อมจะช่วยเหลือทุกอย่างถ้ามีปัญหา (ซึ่งต้องยอมรับว่าเค้าก็ช่วยเหลือจริงๆครับ ทั้งหาทีมอาจารย์ที่สนิท ฝากเข้าชั้นเรียน และกำกับช่วยเหลือเต็มที่ แต่ไม่ได้หมายความว่าปั่นคะแนนให้ฟรีๆนะครับ แต่คือจะดูแลเป็นพิเศษจริงๆ ไม่เข้าใจก็สละเวลาสอนทุกอย่างให้เสมอจนเราทำได้ และจะติดตามเราตลอดว่าเป็นอย่างไรบ้างเป็นต้น) สิ่งที่หัวหน้าภาคบอกผมไว้คือ "สมัยที่เค้าอยู่เมืองนอก สังคมที่นั่นจบไฮสคูลก็ทำงานกันได้แล้ว เรียนหนังสือต่อมันเป็นเรื่องของคนมีเงิน แต่เมืองไทยนี้อยากให้เราคิดไว้ก่อนว่าที่นี่เค้ายึดใบปริญญา ไม่มีก็หางานลำบาก ถ้าเค้าเองมีอำนาจ ก็อยากเปลี่ยนแปลงกฎตรงนี้เหมือนกัน แต่เค้าทำไม่ได้หรอก สิ่งที่เค้าจะให้ได้ตอนนี้คือใบปริญญา แต่สัญญาได้ไหม ว่าจะอยู่ด้วยกันไปด้วยกัน แล้วช่วยเหลือไปด้วยกันไม่ทิ้งกัน" ผมฟังตอนนั้นก็รู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะเปรียบว่าเค้าให้ + กับเราแล้ว เหลือเพียงว่าเราจะ + ไปด้วยกันกับเค้าไหม แต่เค้าก็เสนอว่าถ้าคิดลำบาก ก็อย่าพึ่งตัดสินใจตอนนี้ก็ได้ พักการเรียนสักเทอมไปก่อนแล้วค่อยกลับมาบอกใหม่ก็ได้นะ ผมจึงเลือกตัดสินใจพักการเรียนไปคิดที่บ้านก่อนสักเทอม เทอมถัดมา ผมตัดสินใจกลับเข้าเรียนต่อ ด้วยความช่วยเหลือของอาจารย์ และการพยามเรียนวิชาอื่นๆบ้างเพื่อดึงเกรด ก็ทำให้เราได้เห็นว่าวิชาที่คิดว่ามันยากนั้น กลับไม่ยากเลยด้วยซ้ำ จากที่เอฟมาตลอด ก็กลายเป็น B+ ผู้สอนเค้าก็บอกกับเราเองเลยว่าหัวหน้าภาคนั้นติดต่อให้ช่วยดูแลผมให้หน่อย ซึ่งเค้าก็ช่วยเหลือด้วยการที่ทุกครั้งหลังเรียนผู้สอนเค้าก็จะเรียกผมไปคุยแล้วถามว่าวันนี้ได้ตรงไหน งงตรงไหน อยากให้อธิบายใหม่รึเปล่า ซึ่งเค้าก็สละเวลาให้ผมจริงๆ พอถึงเวลาสอบ ก็ได้ B+ มา ผมคิดว่าเค้าคงช่วยตุกติกคะแนนเรารึเปล่า แต่เค้าบอกว่านั่นเป็นผลที่เกิดจากความพยายามของเราเองพร้อมเอาข้อสอบและคะแนนดิบให้ดู นั่นหมายความว่ามันเป็น B+ ฝีมือเราจริงๆ ผมเห็นอย่างนั้นก็มีกำลังใจขึ้นมา จากตัวที่เรียนไม่ค่อยจะรอดก็ค่อยๆผ่านไปทีละตัวสองตัว ไม่ถึงกับ A แต่ก็ไม่ต่ำกว่า C นอกจากนั้นผมก็ลงวิชาเพิ่มเติมอื่นๆเพื่อจะฉุดเกรดขึ้น เรียนไปเรียนมา ก็ไปเจอกับตัววิชาต่างคณะที่เราชอบมากเสียด้วย และคิดว่านี่แหล่ะ คือสิ่งที่เราค้นหามานาน สุดท้าย ที่แน่ๆผมก็จบช้ากว่าเพื่อน แต่จากสิ่งที่ผมค้นพบในมหาวิทยาลัย ทำให้ผมได้เลือกเรียนโทต่อกับสิ่งที่ชอบครับ และเรื่องของผมมันทำให้รู้ว่า ถึงแม้ว่าเราจะเสียเวลาไปสักหน่อย แต่ในเวลาที่ผ่านไปนั้น มันย่อมมีสิ่งดีๆแฝงเข้ามาเสมอครับ ที่สำคัญที่อยากแนะนำคือ จขกท ลองนำปัญหาไปปรึกษา advisor ของตัวเองดูสิครับ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นและปัญหาที่พบ เผื่อเค้าจะมีทางออกให้กับเรา advisor ย่อมไม่ทิ้งลูกศิษย์หรอกครับ เค้าอยากจะเห็นเราได้ดิบได้ดีอยู่แล้วครับ จากคุณ : CaminoReal เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:48:24

ความคิดเห็นที่ 34 ถ้าคิดว่าเรียนจบอยู่ก็เรียนให้จบๆไปเลย ผ่านมา3ปีแล้ว พอจบออกมา งานที่ทำจะทำอะไรค่อยว่ากันครับ จากคุณ : figure09 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:50:00

ความคิดเห็นที่ 35 อารมณ์คล้ายๆกัน ขอระบายบ้าง ตอนนี้ผมอยู่ปี 4 (คณะผมเรียน 6 ปี) ตอนสอบตรง ผมเลือกคณะที่คิดว่าน่าจะติดยากๆ เพราะไม่กะจะเรียนมหาลัยนั้นอยู่แล้ว แต่เผอิญสอบติดจริงๆ บอกตามตรงผมไม่เคยคิดอยากเรียนที่กำลังเรียนอยู่เลย แต่เรียนเพราะพ่อแม่อยากให้เรียนครับ ผมก็คิด(ตามที่คนอื่นบอก)ว่าลองดูก่อน เรียนไปคงชอบเอง ถ้าไม่ค่อยค่อยเปลี่ยนคณะ ผมคิดเรื่องเปลี่ยนคณะตั้งแต่อยู่ปี 1 เทอม 2 แล้วเพราะเริ่มได้เรียนวิชาที่เกี่ยวข้องกับสายวิชาชีพ แล้วก็คิดว่าตัวเองไม่ชอบทางนี้จริงๆ แต่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง ผมก็เลยลองทนเรียนต่อไปอีก ยิ่งเรียนมันก็เหมือนยิ่งไม่ใช่ แต่ก็ทนมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน จะออกก็รับกับค่าปรับไม่ไหว พ่อแม่กับอาจารย์ก็แนะนำว่าให้ทนต่อไป พอจบแล้วค่อยไปเรียนหรือทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ แต่พอจบไปก็ต้องทำงานใช้ทุนอีก 3 ปี ซึ่งถึงตอนนั้นก็อายุก็ปาเข้าไป 27 แล้ว สรุปคือ ตอนนี้แทบไม่มีแรงบันดาลใจในการเรียนเลยครับ มีแต่ความกดดันที่ต้องเรียนต่อไปเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 01:55:13 จากคุณ : wachira2k เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:54:49

ความคิดเห็นที่ 36 คนอื่นเข้ามาตอบกันหมดละแฮะ ก็คงพูดเหมือนคนอื่นอะครับ หาตัวเองให้เจอก่อนว่าชอบอะไร 3 ปีที่อยู่ในมหาลัย คิดออกไหมว่าชอบอะไร ชอบแบบ ชอบจริงๆ เรายอมเหนื่อยกับมันได้ ถ้าไม่มี ต้องค้นหาด่วนเลย แล้วก็อย่าลืมดูข้อจำกัดตัวเองด้วยครับ เราไม่ชอบวิชาแบบไหน (แน่ใจนะว่า ชอบหมอ แล้วจะเรียน หมอได้น่ะ ไม่ใช่ง่ายนะ) พ่อแม่จะส่งต่อเราได้อีกกี่ปี ค่าเทอมทุกวันนี้เท่าไร เราจะเรียนได้ถึงไหน ควรเปลี่ยน ม.หรือไม่ ผมเป็นคนที่เรียนสายวิทยาศาสตร์ แล้วเบน มาเรียนสายคอม แทน จากเมื่อก่อนที่ตัวเองตั้งใจเรียนทุกวิชา แต่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร พอเรียนไปสูงๆละก็เครียด ยอมเรียนช้าแต่ก็มีความสุขครับ ได้เรียน ได้ทำ ได้ตั้งใจในสิ่งที่ชอบ คะแนนก็ออกมาดี ก็คงจะเหมือนเจ้าของกระทู้ล่ะมั้ง กดคลิ๊กที่ อมยิ้ม แล้วแอดเมล์มาคุยกับผมก็ได้ครับ จากคุณ : Firion เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:56:16

ความคิดเห็นที่ 37 คนอื่นเขาจบได้เราก็ต้องจบได้ครับ จากคุณ : Mr.Feynman เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 02:02:15

ความคิดเห็นที่ 38 เรียนกับรุ่นน้องแล้วยังไงหรือครับ คุณอุตส่าห์ขวนขวายเพื่อที่จะเรียน อย่าไปยึดติดกับภาพพจน์ครับ สมัยก่อนผมก็คิดอย่างคุณ แต่คิดไปคิดมา  มันไร้สาระมากที่จะต้องแคร์สายตาใคร อย่าไปใส่ใจคำว่าอีโก้ครับ เอาใจช่วย จากคุณ : fdX3S เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 02:12:33

ความคิดเห็นที่ 39 ลาออกมาเลยค่ะ ไม่ต้องรอให้โดนรีไทร ไปเรียนที่ในสิ่งที่ชอบดีกว่า ทนเรียนไปทั้งที่ใจไม่รัก มันไม่มีความสุขหรอกค่ะ จากคุณ : รัชรัช เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 02:12:52 A:118.174.68.185 X: TicketID:306020

ความคิดเห็นที่ 40 ผมมองว่าสมควรที่จะตอบแทนเงินที่พ่อแม่ส่งเสียมา ตั้งใจเรียนไปให้จบครับ แล้วหลังจากนั้น อยากทำงานอะไร เรียนต่ออะไร หรือเรียนอะไรใหม่ๆ เลือกเองครับ เพราะถ้าพ่อแม่ไม่ยอมที่จะเข้าใจคุณ คุณก็ควรที่จะยอมเข้าใจเขา อย่าไปดันทุรังที่จะไปเลยครับ ผมมีเพื่อนที่เป็นเคสเดียวกับคุณอยู่ ปี1 รู้ตัวแล้วว่าไม่ใช่ บอกแม่ แม่เป็นคนมีหน้าตาในสังคม พูดกับเพื่อนๆไปแล้วว่าลูกเรียนวิศวะ มหาลัยดัง อย่างนู้นอย่างนี้ ปี2 ก็ยังดันทุรัง บอกว่า ไม่ไหวแล้วนะ มันไม่ใช่ แต่แม่ก็บอกว่า ทำไมทำไม่ได้คนอื่นเค้าเรียนกันได้ ปี3 ก็บอกแม่ว่าจะรีทายแล้วนะแม่ แม่ก็ด่าว่า เรียนไม่ไหวทำไมไม่บอก จะได้ไปเรียนที่อื่น ทำไมไม่ไหว คนอื่นเค้าก็ไหว ปี4 รอดมาได้ แม่ก็ชมและออกรถให้1คัน แต่พอเกรดปี4 ออกก็ลงโปรไปอีกรอบ โดนด่าอีก สุดท้ายก็จบภายใน5ปีครับ ถ้าตั้งใจจริงทำได้อยู่แล้ว ก็แค่ตั้งใจหนะครับ จากคุณ : abc เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 02:17:49 A:183.89.244.31 X: TicketID:297585

ความคิดเห็นที่ 41 เป็นกำลังใจให้ครับ  ท่านยังดีกว่าคนหลายๆคน ที่ไม่ครบ 32 แต่พวกเขากัดฟันสู้ชีวิตเหมือนเชื้อไวรัสที่ดื้อยาบนโลกนี้  หลายคนไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิด หรือคิดแค่จะหาโอกาสเรียนก็คงได้แค่คิด เพราะต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอีกหลายชีวิต ท่านโชคดีกว่าคนในหลายๆประเทศหรือบางท้องที่ ที่เรียนไปหลบลูกระเบิดไป หนีภัยธรรมชาติ   แต่เขาก็จบมาช่วยสร้างประเทศได้มากมาย  ท่านท้อได้ครับ แต่ถ้าไม่สู้ก็หาทางหนีทีไล่  ชีวิตเราเหมือนภาพยนตร์เรื่องยาว ที่ท่านต้องหัดเขียนและกำกับชีวิตตัวเองได้บ้าง เมื่อชอบและถนัดอะไรก็ออกมาพิจารณาครู่นึง  ก่อนหลับเข้าไปใหม่ คนไม่ได้เรียนหรือเรียนไม่จบมีมากมายในประเทศ เขาก็ออกมาค้าขาย ทำธุรกิจ หาเงินได้มากมายมหาศาล ถ้าเราเรียนไปเพื่อเงิน เพื่อหารายได้มาเลี้ยงประทังชีวิต ก็ออกมาค้าขายหรือทำสิ่งที่ตัวเองชอบดีกว่า ถ้ายังกังวลก็ให้ออกมาเที่ยววัดปฏิบัติธรรมดู เวลาว่างในวันๆนึงจะมีมากกว่าคนอื่นในการไตร่ตรองดำเนินชีวิตแล้วเริ่มวางแผนกันใหม่ เดือนเดียวก็คงมากพอจะทำให้ท่านเริ่มวางแผนอะไรในชีวิตแล้ว จากคุณ : harvardวิทยาคม เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 02:35:47

ความคิดเห็นที่ 42 "เฮ็ดในสิ่งที่เซื่อ เซื่อในสิ่งที่เฮ็ด" จริงอยู่ว่าอยากให้พ่อแม่ดีใจ แต่ชีวิตเรา เราเลือกเองโลดครับ คุณ จขกท. ยังเด็กอยู่มาก (ผมไม่ได้ว่านะ) ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเรียนหรือเริ่มต้นใหม่ ถ้าเปลี่ยนแล้วกลัวพ่อแม่ไม่สบายใจ แต่วันที่คุณเรียนจบ มีชีวิตที่มั่นคง และมีความสุข วันนั้นพ่อแม่จะดีใจกว่าที่จะเห็นลูกเรียนจบ แต่ดูไม่ค่อยสนุกกับชีวิตน่ะ อ๊ะ...อีกอย่าง จะอายทำไม ถ้าต้องเรียนกับน้อง ดีซะอีก เผื่อน้องมีเพื่อนสาว ๆ แนะนำให้น่ะ จากคุณ : ช เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 02:40:12

ความคิดเห็นที่ 43 ต่อจากความคิดเห็นที่ 6 ถ้าอยู่ปีสามเทอมสอง เทอมซัมเมอร์น่าจะฝึกงานแล้ว ผมคิดว่าการฝึกงานน่าจะเป็นตัวบอกอะไรหลายๆอย่างนะ ว่าเราเหมาะกับงานแบบนี้หรือไม่ ถ้ายังคิดไม่ตกอีกการดรอปตอนปีสี่เทอมหนึ่งก็ยังไม่สาย(ในเคสที่เกรดไม่ถึง) แล้วโดยปรกติแล้ว สำหรับวิศวะ เพื่อนๆจะเริ่มหายหน้าไปก็เทอมนี้แหละ ผมคิดว่าปัญหาที่เกิดกับคุณมันเป้นปัญหาของคนเคยบินสูงมากกว่า เพราะอย่างไรก็เคยไป แตะกับขอบเขตของเกรดสามมาอยู่บ้าง ก็ถือว่าโอเค แต่สำหรับผมหรือหลายๆคน การติดเอฟมันเรื่องขำๆครับ การได้คะแนนต่ำๆยี่สิบเก้าส่วน ร้อยนี่มันก็เรื่องขำๆ สำหรับคนที่รักในเส้นทางสายวิศวกรจริง แม้จะเกรดตก ติดเอฟ โปรเจคไม่จบ หรืออะไรก็ ตาม เขาก็จะดั้นด้นจนจบได้ครับ ไม่คิดถอย ไม่คิดหนีครับ ขอแต่ไม่ไทล์เป้นใช้ได้ จบก็คือจบ อย่างเลวก็เรียนซ้ำอีกรอบครับ ถ้าชอบในวิชาทางวิศวะจริง เรียนกี่รอบก็ไม่เบื่อครับ เพราะ ถึงจะติดเอฟ เราอยากเอาชนะมัน แต่ส่วนใหญ่คนถ้ามีทัศนคติแบบนี้จริง จะไม่ถึงขั้นติด เอฟหรอกครับ ไอ้ที่เอฟๆกันนี่มันเพราะปล่อยปละละเลยเสียมากกว่า วิชาทางวิศวะมันไม่ได้ ยากบ้ายากบอขนาดนั้นหรอก ต้องถามตัวคุณเองอีกว่า ไอ้ที่เอฟ นี่มันเพราะไม่รักตั้งแต่ แรก เลยงอแงไม่อยากเรียนต่อ หรือเอฟเพราะปล่อยปละละเลยเลยพาโลโฉเกจะหนีไป เรียนอันที่ง่ายๆที่ตัวเองทำได้ดีกันแน่ ถ้าเป็นเพราะเหตุผลแรก ผมก็คิดว่า ไปเรียนอันใหม่เถอะครับ แบบนีเขาเรียกว่าเคมีไม่เข้ากัน แต่ถ้าเป็นเพราะเหตุผลที่สอง ที่ว่าอะไรที่ตัวเองทำได้ไม่ดีแล้วคุณจะไม่ชอบ สมมุติว่าคุณ หนีไปเรียนอันอื่น ตอนแรกๆอาจจะทำได้ดี แต่สักพักคุณทำได้ไม่ดี คุณจะพาลหนีไปเรียน อันอื่นๆๆๆๆไปอีกหรือเปล่า แบบนี้เรียกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อครับ ตอนผมเรียนผมมักถามตัวเองเสมอว่าตอนติดเอฟ ติดด็อก ไอ้ที่เราทำอยู่ทุกวันนี้ มันสุด กำลังสุดความสามารถเราหรือยัง และทุกครั้งก็จะตอบได้ว่า"ยัง" ครับ และพอลองฮึดอีกที เรียนซ้ำอีกไม้ ผมเรียนผ่านได้ด้วยเอ บี ซี หรืออะไรก็ตามแต่ แล้วก็มาถามตัวเองอีกครั้งว่า สุดกำลังหรือยัง ผมก็ยังตอบว่า"ยัง"อยู่ดีแหละครับ ผมไม่เคยคิดเรื่องชอบไม่ชอบ เพราะผมอยู่ในจุดทีเลือกไม่ได้ ถอยไม่ได้ เลยไม่คิดเรื่องนี้ ครับ อีกอย่างปัญหาคุณแค่เอฟสองตัว วิชาภาคตกมีนนิดๆหน่อยๆ แล้วมาโอดนี่ หรือแค่เรื่องอาย น้องอายอะไร งี่เง่าครับ ไม่สมควรเก็บมาคิด แน่ะ ยังจะมาลังเลกับเพื่อนรั้งไว้อีก ชีวิตเคย ตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองบ้างไหมครับ หรือต้องรอให้ชาวบ้านมากดดันตามใจชาวบ้านตลอด ภาวะผู้นำต่ำนะครับแบบนี้ เวลาทำงานจริงเขามีคุณสมบัติหลักที่ต้องการอย่างยิ่งตัวหนึ่งคือ ""work under pressure" ครับ ซึ่งเป็นคุณสมบัติปรกติของการทำงาน ซึ่งก็หมายความว่าตอนคุณไปทำงานจริง คุณจะเจอการ ติดเอฟวันละสองสามครั้ง ได้คะแนนต่ำกว่ามีนวันละห้าหกครั้งเลยล่ะครับ ยัง ไม่นับการปกครองลูกน้องในอาณัติคุณ และแผนกอื่นๆที่เป็นทั้งต้นน้ำและปลายน้ำของคุณที่ จะมากดดันคุณอีก เรียกว่าอยู่กับความกลัวจนขี้เกียจกลัว เลยทีเดียว ไมู่้รู้ว่าจะกลัวไปทำไม เอาเวลามาแก้ ปัญหาดีกว่า แก้ไม่ได้อย่างดีก็เปลี่ยนโรงงาน ไม่ใช่มากดดันกันเทอมละครั้งๆแบบตอนเรียนนี่สบายเกินเหตุครับ ถ้ารับตรงนี้ไม่ไหวไปทำ อันอื่นดีกว่าครับ คนสองคนเจอปัญหา คนแรกโอดครวญและหาทางหลบเลี่ยง คนที่สองเลือกที่จะค้นหาปัญหาและกำจัดมันซะ คุณเป็นใครครับ จากคุณ : กินแสงโสมไปกลมนึง เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 03:08:39 A:223.205.100.219 X: TicketID:228785

ความคิดเห็นที่ 44 ถ้าออกตอนนี้ เสียเวลา มากครับ อดทนฝืนให้จบ ไปเถอะครับ ผมเชื่อว่าต้องพยายามได้อีก เทอมหน้าก็ลงใ้ห้น้อยๆหน่อย เรียน 5-6ปี ไม่ใชเรื่องใหญ่ แต่ลาออกเรื่องใหญ่แน่ครับ ไม่งั้นก็ซิ่วไปราม โอนหน่วยกิตโลด จากคุณ : ปีศาจตาเดียว เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 03:11:55

ความคิดเห็นที่ 45 เรียน 3 ปียังเครียดขนาดนี้ จบไป ต้องทำงานนานกว่า 3 ปีอีกครับ ลองคิดดูละกันนะ จากคุณ : Akexorcist เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 03:33:47

ความคิดเห็นที่ 46 ถ้าจากประสบการณ์ผม เรียนคณะวิศวะที่ตัวเองไม่ชอบ เลือกเพราะมันเท่ห์ดดี แต่จริงๆชอบอะรไทางอาร์ตๆ เจอปัญหาวิกฤติช่วงปีสามเช่นกัน แต่ก็เรียนจบมาได้ เพราะต้องการวัดศักยภาพตัวเองครับ ว่าจะทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบได้มากแค่ไหน แบบเป็นคนชอบเอาชนะน่ะครับ พอผ่านมาได้ ก็ค่อนข้างภูมิใจตัวเองพอสมควรเหมือนกัน ว่าเอ้อ กุนี่ก็เจ๋งว่ะ ตอนนี้จบแล้ว ทำงานทั้งเกี่ยวและไม่เกี่ยวกับคณะที่ตัวเองจบมา ที่จบมาถึงจะไม่ชอบ แต่ก็ไม่เกลียด และยังมีความรู้ติดตัวมา ถึงจะจบช้าหน่อยก็เถอะ แต่มันก็ทำให้ผมเอาไปคุยทับใครต่อใครได้ว่า ขนาดสิ่งทีกุไม่ชอบกุยังเอาชนะมันได้ และกุถ้าทำสิ่งที่ชอบล่ะ มันจะขนาดไหน ส่วนงานที่ไม่เกี่ยวกับที่จบมา สนุกกับมันมากครับ แต่ไม่ได้เงิน 555555 แม้จะเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบแต่ผมก็สนุกกับมันได้ เพราะการทำสิ่งทีเราไม่ชอบมันก้ท้าทายดีครับ ผลจะออกมาอย่างไรก็ช่างครับ ขึ้ปากคนจะอย่างไรก็ช่าง ทำอะไรๆที่ตัวเองชอบแล้วราบรื่นประสบความสำเร็จไปหมดมันน่าเบื่อครับ ต้องมีเรื่องปวดหัวเสียบ้าง จากคุณ : กินแสงโสมไปกลมนึง เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 03:40:19 A:223.205.100.219 X: TicketID:228785

ความคิดเห็นที่ 47 ความรู้สึก จขกท. ผม ย่อม เข้าใจดีเป็นที่ สุด ผมสอบเข้าติด เทคนิคคอมพิวเตอร์ ราชมงคล ทั้งรับน้อง โหดมาง ที่โคราช น่ะ โหดสุดๆ เลืออาบหลังเกือบทุกวัน หลับไม่ได้หลับ นอน ไม่ได้นอน ผมก็จะโทรแจ้ง ITV บ้างล่ะ ตำรวจบ้างล่ะ และ วิชาที่เรียน ก็ยากแสนเข็น ทำยังไงก็ไม่เข้าหัวเอาซะเลย ดร็อบกัน บานหทัย ทั้งห้อง ปานนั้นเกรด ผมก็ได้ แค่ 1.45 น้อยที่สุดในห้อง ผมทนเรียนจนจบปี 1 ขึ้นปี 2 เห็นที จะไม่ไหว เลยเลือกที่จะ ย้ายไปเรียน เทคนิค ธรรมดาก็พอแล้ว เลือกเข้าเอกเดิม ตอน ปวช. ช่างอิเล็กทรอนิกส์อุตสาหกรรม ไม่ได้ชอบน่ะครับ แต่เลือกได้แค่นี้ ก็ทนครับ เพราะ มาตรฐานการสอนมันไม่เท่าราชมงคล และสอบก็ไม่เคี่ยว ไม่ยาก เท่าไหร่ ลอกๆ ทำๆ ส่งก็ไถจนจบ ทีนี้มีโอกาสตอน ป.ตรี เลย ได้เลือก สื่งที่ชอบมาหน่อย เลย เลือก การจัดการอุตสาหกรรม ครับ จบด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 ครับ อิอิ ไม่ได้เก่งไรหรอกครับ เอาไรมาก กับ ราชภัฎ แต่ก็น่ะ มัน มีความรู้สึก ว่า เช้านี้ เราอยากเข้าห้องเรียน เพราะ มันเรียนรู้เรื่อง จากคุณ : jiks2006 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 03:51:07

ความคิดเห็นที่ 48 เข้าใจความรู้สึกนี้ที่สุดเลยค่ะ เราว่าระบบการเลี้ยงดูของไทยทำให้เด็กหลายคนเจอปัญหานี้ เด็กฝรั่งเวลาจบไฮสกูลเค้าจะออกไปแบ็กแพ็คค้นหาตัวเองกันก่อน แล้วถึงตัดสินใจเลือกเรียนมหาวิทยาลัย แต่ไทยเราจบม.6ก็เอนท์ตามเพื่อนตามกระแสตามพ่อแม่ไป แล้วมาค้นพบตัวเองทีหลังว่าทางที่เลือกมันไม่ใช่ ไม่ชอบ บางคนหัวพอได้ก็เรียนไปเรื่อยๆ กว่าจะมารู้ตัวก็จบทำงานไปหลายปีแล้ว บางคนไปไม่ไหวก็จะเป็นเหมือนจขกท. น้องจขกท.คะ อ่านจากที่น้องพิมพ์มาคงพยายามถึงที่สุดแล้วแล้วไม่ไหวจริงๆ คห.ที่บอกว่าน่าจะออกตั้งแต่ปีต้นๆเนี่ย เชื่อว่าตอนนั้นน้องเค้าก็ทราบแล้วว่าไม่ชอบ แต่พยายามอดทนเรียนเพื่อครอบครัวหรือเพื่ออะไรหลายๆอย่าง แต่มาวันนี้คงไม่ไหวแล้ว บางอย่างเราไม่รู้ตัวหรอกว่าไม่ชอบ จนกระทั่งมาเจอด้านที่เลวร้ายที่สุดของมัน สนับสนุนให้ลาออกแล้วเริ่มต้นใหม่นะคะ ปรึกษา/อธิบายกับครอบครัวให้ดี ถ้ายังไม่แน่ใจว่าชอบอะไรจริงๆ ลองหยุดพักก่อนซักครึ่งปี ถ้าสนใจคณะแพทย์ก็มีหลายที่ลองหาข้อมูลเพิ่มดูค่ะ น้องน่าจะอายุประมาณยี่สิบ ยังไม่สายสำหรับการเริ่มต้นใหม่หรอกค่ะ ขอเตือนไว้นิดนึง(จากประสบการณ์ตัวเอง) พอเราตัดสินใจเริ่มใหม่แล้ว ให้ตั้งใจให้ดีนะคะ ผู้ใหญ่ส่วนมากในสังคมไม่ได้ยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ จะมีเสียงลอยมาว่าอยู่ทางนี้ก็ดีอยู่แล้ว ทำไมไม่อดทนต่อไป เป็นกำลังใจให้น้องจขกท.นะคะ จากคุณ : กระต่ายซากุระ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 04:47:38

ความคิดเห็นที่ 49 ถ้าตอนนี้ค้นพบแล้วว่าตัวเองชอบอะไรอยากเรียนอะไรอยากที่จะทำงานอะไร เริ่มต้นใหม่ไม่สายหรอกครับ กรณีนี้สนับสนุนให้ย้ายครับ แต่ถ้ายังไม่รู้ตัวเองว่าอยากที่จะเรียนอะไร ผมว่าทนต่อไปดีกว่าครับ จบมาให้ได้แล้วไปทำอย่างอื่นก็ได้ครับ อ่านดูแล้ว จขกท น่าจะขยันเรียน ผมว่าจบได้แน่ๆครับ ของผมน่าจะเลวร้ายไม่แพ้กันหรือจะมากกว่าด้วยเพราะผมไม่ขยันนัก แต่ก็เอาตัวรอดจนจบมาได้ ผมยังไม่เคยได้เทอมไหนถึง 3.0 เลย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : วาดฟ้า เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 05:32:21

ความคิดเห็นที่ 50 ผมคนนึงเชียร์ให้ออกครับ จากคุณ : Fatalbringer เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:11:08

ความคิดเห็นที่ 51 iแยากรู้ว่าระบบเอ็นทรานซ์สมัยนี้ เด็กซิ่วเอ็นท์ใหม่ได้ไหม เหมือนเคยมีคนบอกมาว่าไม่ได้ จากคุณ : Dequardo เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:26:13

ความคิดเห็นที่ 52 อย่าพึ่งออกครับ อย่าพึ่งหุนหันพลันแล่น สําคัญคือตามหาตัวเองให้เจอครับ ข้อนี้ยากสุดๆ บางคนเจอในหนึ่งปีบางคนสิบปียังไม่เจอ จะดรอปก็ได้จะพักก็ได้แต่ตามหาให้เจอก่อนตัดสินใจทําอะไรต่อ ชีวิตเป็นเรื่องยาก อย่างน้อยบางคนอาจไม่ได้ทําตามความฝันหรือความต้องการของตัวเอง 100% ชีวิตก็มีความสุขได้ ฉะนั้นค่อยๆ ใจเย็นๆ ครับ ระหว่างที่ยังค้นหาตัวเองไม่พบก็อดทนกับพยายามในสิ่งตรงหน้าไปก่อน แล้วค่อยตามหาไปเรื่อยๆ แต่ถ้า"มั่นใจ"ว่าค้นพบแล้ว"มั่นใจ"ว่าใช่ อย่ารอช้ารีบพุ่งไปทําเลยครับ จะลาออกก็เอาเลย จะทําอะไรต่อไปคุณจะรับรู้ได้ด้วยตัวเอง จากคุณ : Aha301 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:29:25

ความคิดเห็นที่ 53 ผมก็เคยเป็นเหมือนคุณ ดรอปเรียนไปหนึ่งเทอม แล้วกลับมาเรียนต่อ จากคุณ : ใหญ่_พระนครเหนือ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 07:13:43

ความคิดเห็นที่ 54 ....    ดูคนนี้ครับ เขาบอกว่า เขาล้มลง และก็พยายามจะลุกขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า หาก เขายอมแพ้ เขาก็จะหยุดอยู่ตรงนั้น มันไม่ใช่จุดจบ มันสำคัญนะครับว่าคุณจะสิ้นสุดลง อย่างไร     ไปดูกันครับ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 07:35:24

ความคิดเห็นที่ 55 ผมก็เหมือนคุณแฮะ ตรงที่อยากเรียนหมอสุดๆ แต่ที่บ้านวางแผนเส้นทาง มาทางสายช่างให้ตั้งแต่เด็ก แต่ผมโชคดีกว่าคุณตรงที่เรียนๆ ไปก็ไม่ได้เกลียดอะไร เกรดก็พอถูไถ จบปริญญาออกมาได้ที่ 2.98 พอมาทำงาน ก็ได้งานที่พอใจด้านรายได้ ไม่เคยต้องตกงาน เงินเดือนอยู่ในขั้นปานกลาง-สูง สำหรับลูกจ้าง ก็ซื้อบ้าน ซื้อรถได้สบายๆ แต่ตอนนี้ก็ยังอยากจะเรียนหมออยู่ แต่คงกลับตัวไม่ทันแล้ว เพราะชีวิตมันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ของคุณเอง ถ้ามีกำลังทรัพย์ และพ่อแม่สนับสนุน ก็อาจจะเปลี่ยนสายได้ แต่ก็ไม่แน่ว่าความสามารถของคุณจะเรียนหมอได้หรือเปล่า เพราะมันก็เรียนหนักไม่ต่างกับวิศวะ แถมอาจจะหนักกว่าในด้านภาระหน้าที่ และการท่องหนังสือด้วย (วิศวะ ใช้ความเข้าใจ และประยุกต์ เสียมากกว่า) ทั้งนี้ ถ้าไม่ชอบ มั่นใจจริงๆ ว่ามันไม่ใช่ ยอมเจ็บเปลี่ยนสายเสียตอนนี้เถอะครับ เพราะหากคุณทนจนเรียนจบมา คุณก็ต้อง "ทน" ทำงานสายนี้ไปอีกนาน จะเหมือนคุณอยู่ในนรกทั้งเป็นเลย เจ็บใจเสียตอนนี้ ดีกว่ามานั่งทนทุกข์ทั้งชีวิตครับ ทนไป เมื่อใจไม่อยู่แล้ว ก็ยากที่คุณจะประสบความสำเร็จนะครับ จากคุณ : [STYX] บัตรผ่านยังโดนแบน เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 07:40:57 A:58.10.231.221 X: TicketID:267882

ความคิดเห็นที่ 56 ในชีวิตจริงแล้ว ปัญหามันไม่ได้อยู่แค่เรียนจบหรอกครับ เมื่อจบออกไปก็ต้องไปทำงาน ก็คงจะต้องหางานในสายที่เรียนจบนั่นแหละครับ ทีนี้เมื่อต้องทำงานกับสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ผลที่ตามมาคือ จะพยายามหาข้อแก้ตัวในการเเลี่ยงงานด้วยวิธีต่างๆ ซึ่งถ้าเป็นพวกรอบจัด ก็จะใช้วิธีประจบเจ้านายด้วยวิธีการต่างๆ เช่น ไปตีกอล์ฟกับเจ้านาย เพื่อย้ายไปทำงานที่ไม่ต้องใช้ความรู้ความสามารถที่ตัวเองไม่ชอบ บางคนถ้ามีลูกน้อง ก็โยนภาระให้ลูกน้องโดยอ้างว่า ไม่มีเวลาและหัวหน้ารู้แค่โฟลว์งานก็พอแล้ว ดังนั้น พอมีปัญหา ก็โยนความผิดให้ลูกน้องรับไป  หรือไม่ก็พยายามหาลูกน้องที่เก่งๆ แล้วเลี้ยงไว้เป็นคนของตัวเอง ถ้าได้ลูกน้องที่ดีจริง ก็ถือว่าโชคดี แต่โดยมากไอ้ลูกน้องคนนี้ก็จะกร่างว่าเป็นเด็กนาย แล้วก่อปัญหาให้ผู้ร่วมงานคนอื่นๆ คนที่ทำงานแล้วจะรู้ดีครับ จากคุณ : เฒ่าอ่ำ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:03:38

ความคิดเห็นที่ 57 ผมชอบบอกเพื่อนที่พ่อแม่บอกให้เรียนไอ้นั่นไอ้นี่ว่า "เฮ้ย พ่อแม่คุณ เวลาเรียนนี่มานั่งเรียนกับคุณเปล่าวะ เวลาทำงานนี่มาทำงานด้วยกันเปล่าวะ แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต แล้วถ้าเวลาพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว เราอยากทำอะไรที่เราชอบก็คงอาจจะสายไป แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณมีแฟน แฟนคุณคนนั้นน่าจะชอบในสิ่งที่คุณเป็นมากกว่า" ตัวเราเองเท่านั้น ที่จะต้องอยู่ต่อไปจนเราจบชีวิตลง ชีวิตเป็นของเรา เราเลือกเอง บังคับกายได้ แต่บังคับใจเราไม่ได้หรอกครับ จากคุณ : Pikaboy เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:05:47

ความคิดเห็นที่ 58 ผมเองเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว บอกตรงๆ "ต่อให้ตั้งใจยังไง อ่านหนังสือแค่ไหน ถ้าใจมันไม่รัก ยังไงมันก็ไม่เข้าหัวครับ" เรียนในสิ่งที่ตัวเองรัก ชอบน่ะดีที่สุดแล้วครับ ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ลองดูในแต่ละวันของคุณครับ ว่ามักจะสนใจอะไร อะไรดึงความสนใจคุณได้ ปล. ความเท่ ต้องแลกมาด้วยความรับผิดชอบที่หนักอึ้งเสมอ จากคุณ : row3625 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:18:43

ความคิดเห็นที่ 59 ผมคนนึงอ่ะที่ยอมรับว่าเลือกเดินทางสายผิด  ผิดมากๆ  ซึ่งก็เครียดเหมือนกันว่าควรจะทำยังไงต่อ ผมน่ะไม่รู้หรอกนะว่าผมมีความฝันอะไร ความต้องการอะไร กระทั่งตอน ม.ปลาย ที่ไม่รู้นึกบ้าอะไรขึ้นมา ผมอยากเรียนเข้าต่อในสายกฎหมาย  อาจเป็นเพราะผมด้วยความที่ผมไม่รู้อยากจะเรียนอะไร    เเต่เห็นว่าคณะนี้มันดูเป็นอะไรที่เท่ห์ดี   เรียนเเล้วคล้ายๆกบดูมีภูมิฐาน  อีกอย่างทั้งอาจารย์เเละคนทางบ้านรวมถึงเพื่อนผมชอบเชียร์ให้ผมเข้าสายนี้ตลอดอ่ะ OK... ผมคิดว่าผมลองเข้าก็ได้  อีกอย่างการที่เราเคยเรียนอยู่สาย ศิลปฺ-ภาษา เเต่ไม่ได้เรื่องซักอย่าง อังกฤษได้เกรด 2 มาสามปีซ้อน  ภาษาจีนได้เกรด 1.5 มาตลอด   คงต่อสายภาษาตามที่เคยเรียนไม่พ้น  เเต่อย่างน้อยก็คงต่อสายนิติศาสตร์ได้เเหละน่า เรื่องมันก็น่าจะเป็นไปได้ด้วยดี หากว่าไม่มาอยู่ดีๆผมดันเพิ่งรู้ตัวอีกทีว่าใจตัวเองใฝ่ฝันอยากเรียนเกี่ยวกับการกักับภาพยนตร์หรือออกเเบบผลิตสื่อ ... ใช่คับ ผมเพิ่งมารู้ตัวเอาตอน ม.6 เทอมสอง ตอนเกือบสุดท้ายว่าความฝันเเละความถนัดตัวเองอย่างเเท้จริงโดยไม่มีหลอกมันคืออะไร    เเต่ทำไมมันเพิ่งมารู้ตัวตอนสายเกินไป...... T__T ช่วง ม.6 เทอมสองตอนจะปิดเทอม  เด็ก ม.6 หลายคนมันมีที่เรียนกันเกือบยกหมดทั้งห้องเเล้ว  ผมเองก็หวั่นๆเพราะเป็นส่วนน้อยที่ยังไม่ได้ที่เรียนที  เริ่มมีเสียหน้านิดหน่อย   ทั้งๆที่กะไว้เเล้วว่าจะรอเอ็นท์เข้าสาขากำกับภาพยนตร์ประจำ ม.เเห่งหนึ่ง  เเต่จังหวะที่รออยู่นั้น  ผมก็ดันติดโคว์ต้านิติศาสตร์รอบสุดท้ายที่มีมาให้ (สมัครโคต้าร์สายนี้ก่อน เพราะกลัวไม่มีที่เรียน  รวมถึงเป้นคณะที่รับค่อนข้างเยอะ  มั่นใจเปราะหนึ่งว่ายังไงก็คงติดเเหละนะ) ผมใจหนึ่งคิดจะไม่อยากเอา เพราะตอนนี้ผมไม่อยากเป็นนักกฎหมายอีกต่อไปเเล้ว  เเต่ถ้าไม่เอาตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะต่อ ม. ไหน  เพราะนี่เป้นโคว์ต้าร์รอบสุดท้ายที่ผมมี  ครั้งจะไปยื่นคะเเนน ยื่นสอบในคณะกำกับภาพยนตร์ที่ ม.เเห่งหนึ่ง ซึ่งเป้นเวลาอีกหลายวัน ผมก็เริ่มชักไม่กล้าทำ  เพราะกลัว+ไม่มั่นใจว่ามันจะไม่ได้  หรือถ้าได้เราต้องสละคณะนิติที่เราได้มาอยู่ก่อนนี้ .... เเต่ผมชักไม่มั่นใจเเล้วว่ามันจะได้หรือไม่นี่สิ เครียดเลย คนอย่างผมบางทีเสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ยอม  กว่าจะฟลุคได้มหาลัยรัฐชื่อดังในคณะที่มีชื่อเสียงมันไม่ใช่เเค่ส้มหล่นเรื่องง่ายๆ    คราวนี้คนทางบ้านก็เฮกันยกใหญ่  ผมเองก็รู้สึกเเอบเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกอ่ะ  ผมไม่อยากเรียนนิติศาสตร์หรอก เเต่ไหนมันได้มาเเล้ว ได้เรียนใน ม.ชื่อดัง  มีใครหลายคนชื่นชมก็จริงมันเหมือนกับได้หน้า   ส่วนความฝันที่ผมอยากเป็นผู้กำกับภาพยนตร์นั่นก็อยากมีอยู่  ... จนสุดท้ายผมก็เลือกต่อสายนี้(นิติ)  เพราะไม่อยากเสี่ยงไปต่อกำกับภาพยนตร์ทั้งๆที่นั่น มันคือความฝันขั้นสูงสุดของผมเลย ผมเรียนนิติศาสตร์  เเต่ไม่ได้มีเเรงบันดาลใจอยากเป็นนักกฎหมาย ที่เข้ามาเรียนได้เพราะกลัวไม่มีที่เรียน   อยากได้มา หรือมีใครมาสนับสนุน   ทั้งๆที่รู้ว่าตนไม่ชอบมันเลยซักนิด   ใช่ ...มันได้หน้า  มันทำให้ผมกลายเป้นที่รู้จักของเพื่อนเก่าหลากหลาย  เเต่สิ่งที่เเลกมาด้วยหน้าตาเเละศักดิ์ศรีนั้น  มันคือความทรมาน  ทุรนทุราย ดุจตายในนรกทั้งเป็น ผมเหมือนตายทั้งเป็น  สิ่งที่เเลกไปเเล้วได้มันมาถือว่าการฆ่าตัวตายทางอ้อม..... ผมไม่อยากเรียนมันเเล้ว     ผมไม่อยากเรียนมันเเล้ว   ผมไม่เอามันเเล้ว  มันไม่ใช่ตัวผม  ให้มาจำบ้าอะไรไม่รู้  มาตรายึกยือเข้าใจยาก เเถมให้มาวิเคาะห์ปัญหาวินิจฉัยมั่วอิตาย คร้านอิจำ   คนอย่างผมถนัดการใช้สมองซีกขวามากกว่าซีกซ้าย  เรื่องความจำ ความรู้อะไรนั่นคงอาจสู้ใครไม่ได้  เเต่เรื่องจินตนาการความเพ้อฝันผมอาจมั่นใจว่าผมเด่นไม่เเพ้ใคร เอาเถอะ...อย่านับความฝัน จงยืนหยัดอยู่กับความเป็นจริง  การที่ผมมาอยู่สายที่ไม่ใช่  เเม้จะได้เเลกกับอะไรมาที่ดูคุ้ม   เเต่ใจที่ทนฝืนเรียนมันเหมือนกับตายทั้งเป็น  นรกที่เเท้จริงเป็นยังไงผมได้พิสูจญ์ก็คราวนี้  เรื่องนี้ไม่มีใครผิด นอกจากตัวผมเองที่ไม่ยอมตัดสินใจให้ดีๆเวลาเลือกคณะ   เเต่ครั้งจะลาออกเเล้วไปต่อสายที่ชอบ เหมือนกับที่ใครหฃายคนเค้าเเหลงกัน  ผมก็คงไม่คิดทำ  เพระผมกลัวเสียหน้า  ไม่อยากเสียศักดิ์ศรี   ไม่อยากเสียเวลา   บลาๆๆๆๆๆๆ  ................................  เพราะความคิดบ้าๆนี่เองของผมล่ะมั้ง  ที่ไม่ต่างอะไรกับพาตัวเองไปตายเลย   เฮ้อ... ชดใช้กรรมกันต่อไป..... แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 08:29:18 จากคุณ : NON@AT1 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:27:46

ความคิดเห็นที่ 60 ถ้าเครียดถึงขนาดนั้นจะทนทำไมอะครับ ซิ่วไปเถอะครับ แต่ซิ่วไปก็ระวังหนีเสือปะจรเข้นะ ที่สำคัญสุดคือคุณชอบอะไรกันแน่ มันยากตรงที่ว่าแท้จริงแล้วตัวเองชอบอะไร       เคยอ่านในพันทิป ผู้หญิงคนหนึ่ง จบบัญชี และ MBA ที่จุฬา ทำงานได้เงินเดือนสูงมาก แต่ยอมลาออกมาเรียนป.ตรี สาขาวิทยาศาสตร์ เคมี ที่ม.ราม ท่ามกลางเสียงคัดค้านจากคนรอบข้าง  ตอนนี้เรียน PhD. ด้านเคมี ที่อเมริกา     ไม่มีคำว่าสายไปหรอกครับ ถ้าคิดว่าไม่ไหวแล้วก็ซิ่วเลยครับ จากคุณ : คุณหลอกดาว เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:32:54

ความคิดเห็นที่ 61 ดรอปเรียนหนึ่งเทอม แล้วถ้าตัดสินใจว่าจะออกมาหางานทำ ให้ไปดูว่าเอาวุฒิ(สะกดถูกไหมหว่า) ม.6 ไปสมัครงาน ทำงานอะไรได้บ้าง อาจจะอยากทนเรียนให้จบมากกว่าออกมาทำงานนะ อีกอย่าง ถ้าจะคิดเรียนราม ก็สมัครไปเลยได้ ไม่ต้องรอลาออกจากที่เรียนอยู่ก่อน จากคุณ : elvish346 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:35:07

ความคิดเห็นที่ 62 ...หลานชายผม .... ...เขาสอบ เข้าเรียน วิศวะ ของ ม.รัฐ แห่งหนึ่งได้ ...เขาเรียน ปีแรก เกรด ก็ใช้ได้ 2ปลายๆ ... ปี2เทอมแรก ได้ 3 ต้นๆ ...ปี2 เทอม2 ก็เห็นเขาไปเรียนทุกวัน แต่ อยู่ๆมีใบแจ้งมาบอกว่า เขาไม่มีสิทธิสอบ เพราะไม่ลงทะเบียน ทั้ง แม่ ยาย น้าๆ รุมสอบถาม เจ้าตัว เจ้าตัวบอกไม่ชอบ ไม่อยากเรียนแล้ว เงินที่ให้ไปลงทะเบียนก็ยังอยู่ครบ เขาบอกเขาอยากเรียน ดนตรี ญาติทุกๆคน รวมทั้งน้าชายอย่างผมด้วย มีแต่ บอกว่า เรียน ดนตรี จะไปทำมาหากินอะไร บังเอิญว่า น้องสาวผม 2 คนเป็น อาจารย์ อยู่ใน ม.แห่งนั้น ก็บอกว่าจะลองขอผ่อนผันให้ แต่เจ้าตัวไมยอม ท่าเดียว จนในที่สุด ต้องตามใจเจ้าตัว ...ผ่านมาวันนี้ ...ผมยอมรับเลยว่าเราแก่เกินไป เกินที่จะคิดตามทันความคิดของเด็กสมัยนี้ เพราะเขาก็หาความก้าวหน้าในชีวิตของเขาด้วยวิชาชีพของเขาที่เขารักเขาถนัดได้ดี รายได้ก็หาได้น้อยหน้าใครแถม ดูเขามีความสุขกับการทำงาน ดี ............แต่ก่อนที่คุณ จะคิด ออกจากมหาวิทยาลัย ออกจากคณะวิศวะ คุณคิดได้หรือยังว่าคุณชอบอะไร รักอะไร จากคุณ : บุรุษแห่งเสียงสาน เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:43:18

ความคิดเห็นที่ 63 ไม่รู้ว่าจขกท.จะได้อ่านรึเปล่า แต่ผมอยากแชร์ประสบการณ์ให้ฟังซักเล็กน้อย และหวังว่ามันจะเป็นประโยชน์กับจขกท.นะครับ ผมเคยเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ไม่ชอบคณิตศาสตร์เอามากๆ Cal1 รอบแรก W รอบสอง D รอบสาม(รีเกรด) W - -" แถมภาคที่ผมเรียนคือภาคไฟฟ้า ซึ่งเป็นภาคที่ใช้ Math มากที่สุดด้วย แต่ผมอยากจะบอกว่า ในการทำงานจริงๆmathทั้งหลายแหล่ที่เรียนมา แทบจะไม่ได้ใช้อะไรมากไปกว่า บวก ลบ คูณ หาร แต่สิ่งสำคัญที่ผมใช้บ่อยที่สุดในการทำงานเป็นวิศวกรไฟฟ้าคือ การคิดอย่างมีเหตุผล เป็นขั้นเป็นตอน การสื่อสารกับผู้อื่น และความอดทนอดกลั้น ดังนั้นจขกท.ต้องตอบตัวเองให้ได้จริงๆก่อน ว่าเราไม่ชอบmath หรือว่าไม่อยากเป็นวิศวกร ถ้าจขกท.แค่ไม่ชอบmath แต่อยากเป็นวิศวกร ผมแนะนำว่าอดทนเรียนต่อไปครับ สำหรับอาชีพนี้ การเรียนกับการทำงานต่างกันเยอะมากกกกกกกกกก แต่ถ้าจขกท.มีอาชีพอื่นในดวงใจอยู่แล้ว ผมแนะนำว่าลาออกแล้วไปเริ่มต้นใหม่เลยดีกว่า(แต่ต้องแน่ใจว่าเราชอบสิ่งนั้นจริงๆ) ชีวิตคนเราไม่ได้เป็นเส้นตรงตลอด บางครั้งมันต้องมีอ้อมบ้าง ล้มบ้าง จะเดินช้ากว่าคนอื่นก็ไม่เป็นไร ขอแค่ไปให้ถึงเป้าหมายที่เราตั้งเอาไว้ให้ได้ก็พอ ปล. แต่ถ้าจขกท.ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ผมจะบอกว่าอาชีพวิศวกรเป็นอาชีพหนึ่งที่มีรายได้ค่อนข้างดี อย่างน้อยก็พอที่จะหาเลี้ยงปากท้องตัวเองได้แน่ๆ ขอให้รับเอาไว้พิจารณาละกันนะครับ จากคุณ : โค้วเต๊กซิม เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 08:51:54

ความคิดเห็นที่ 64 ผมว่าน้ะ ชีวิต มันต้องทน น้ะ เกิดต้องเป็นทหารรับใช้ชาติไม่ชอบอีกทำไงหนีอีก หรือเดี๋ยวเวลาจบไปทำงาน แล้วเจอ เจ้านายที่ไม่ชอบ ก็ต้องออก อีก ต้องหนีอีก เข้าใจน้ะว่า ทำอะไรที่ไม่ชอบจะทำได้ไม่ดี แต่บางทีต้องทนอ่ะ จากคุณ : โยงไปได้ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:10:19 A:85.214.73.63 X: TicketID:272004

ความคิดเห็นที่ 65 สำหรับผม ที่เคยแนะนำรุ่นน้องจาก 1.4 กว่า จบได้ คือ 1. เลือกสายที่ไม่แข็งมาก วิศวะมีหลายสาย บางสายรวมแต่คนเก่ง บางสายมีเก่งบ้างอ่อนบ้าง เกือบทุกสายมีสาขาที่ใกล้เคียงกัน เกรดไม่ดีก็ไม่ต้องเลือกสายแข็ง ย้ายได้เป็นย้าย มันจะทำให้คุณไทร์ หรือ จบได้ เช่น สายเก่งเครื่องกล อ่อนอุตหสา 2. วางแผนการลงทะเบียน สำคัญมากๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าคุณไม่เก่งแล้วยังลงพร้อมกับคนเก่ง คุณตายอย่างเดียว รอลงไม้ 2 ครับ จบช้าดีกว่าไม่จบนะ รุ่นน้องผม สามารถจบได้ใน 4 ปีกว่าๆ เอง ต้องวางแผนดีๆ ลงตัวนี้ แล้วมีตัวต่อตัวไหนบ้าง ตัวไหนเปิด ทุกเทอม ตัวไหนเปิดปีละครั้ง -ตัวไหนเปิด ทุกเทอม  เลือกลงเทอมรีครับ -ตัวไหนเปิดปีละครั้ง ต้องลงแต่ต้องดูว่ามีตัวต่อยาวใหม ถ้ายาวลง ถ้าไม่ยาว หรือไม่มี ต้องดูว่าเราลงหนักหรือเปล่า ถ้าลงหนักไม่ลว -รู้จักการถอนรายวิชา อย่าโง่ สอบถึงแม้จะรู้ว่าได้ F แต่เข้าเรียน เพื่อเตรียมความพร้อมที่จะลงใหม่ คณิตศาตร์ต้องลองทำบ่อยจะู้รู้ว่ามีขั้นตอนที่ค่อนข้างแน่นอน ลูกเล่นน้อย แต่ส่วนมากเครียดเกินไปดังนั้น ทำกิจกรรมบ้างไปออกค่าย หรือหาอะไรทำบ้างจะผ่อนคลาย จากคุณ : hoon_vi เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:31:09

ความคิดเห็นที่ 66 ถ้าคิดว่าไม่ชอบก็ออกเถอะ แต่ปัญหาคือ คุณมั่นใจแล้วจริงๆรึยังว่าคุณชอบอะไร ไม่ใช่ว่าออกไปแล้วไปลองอีกอย่าง วันดีคืนดีก็ไม่ชอบ แล้วก็ลาออก วนๆเวียนๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ ชีวิตมันจะลำบากนะครับ ผมไม่คิดว่าการออกจากตรงนี้เป็นเรื่องที่แย่ แต่ที่มันแย่คือออกไปโดยไร้จุดหมายจริงๆต่างหาก ผมว่าลองดรอปแล้วลองใช้ชีวิตดูซักพักมั้ยครับ เผื่อจะได้พบตัวตนมากกว่านี้ จากคุณ : Sleeper MoNKeY 2nd เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:33:13

ความคิดเห็นที่ 67 เพื่อนผมคนหนึ่ง เรียนเข้าวิศวะเพราะค่านิยม สุดท้ายปี 1 เรียนไม่ไหว ได้เกรด 1 กว่า Retire ซิ่วไปเรียนนิติจุฬา สุดท้่ายจบมาได้เกียรติ์นิยมอันดับ 2 เพราะใจรัก เพื่อนอีกคน เรียนหมอจนปี 5 สภาพเดียวกับคุณเลย จำใจเรียนเพราะที่บ้านอยากให้เรียน แต่ในใจลึก ๆ ไม่อยากเป็นหมอ ด้วยภาระงานที่ทำให้ไม่มีเวลาว่างเลย ไม่ใช่ style ของเพื่อนคนนั้น ที่อยากเที่ยว อยากกินเหล้า เล่นกีฬา สุดท้ายย้ายไปเรียนเภสัช กลายเป็นเทพไปเลย เพราะมีพื้นทางแพทย์มาเยอะแล้ว อีกคนหนึ่ง อยากเรียนหมอ แต่คะแนนไม่ถึง ได้แต่ทันตะ จบออกมา มันก็บอกว่า ดีแล้วที่ไม่ติดแพทย์ อีกคนหนึ่งเรียนวิศวะแบบถู ๆ ไถ ๆ ไปจบจบ สุดท้ายออกมาทำงาน ไม่ได้เกี่ยวกับงานวิศวะเลย แต่ก็ทำได้ดี เพราะวิศวะสอนให้คุณมีแนวคิด ทำอะไร ต้องมีหลัก มีกระบวนการ เพื่อนอีกคนเรียนวิศวะแบบถู ๆ ไถ ๆ เพราะไม่ชอบ เลยเรียนนานกว่าชาวบ้านเค้า เกรดก็ไม่ดี สุดได้ ได้งานดี ๆ โอกาสดี ๆ งานที่ทำก็ใช้ความรู้ความชำนาญ เงินดี ไม่ต้องมาคอยคำนวณอะไร ใ้ช้แต่วุฒิวิศวะและประสบการณ์ สุดท้ายก็ทำงานได้อย่าง Happy เพื่อนอีกคน เรียนจบมาสาขาหนึ่ง ทำงานไป ก็ไปเรียน ป.ตรี เพิ่มมาได้อีก 2 ใบ ตอนนี้ก็นั่งเป็นระดับบริหาร : : ชีวิตมันมีทางเลือกครับ คิดให้ดี ๆ แล้วเลือกเลย คิดถึงเหตุผลหลาย ๆ อย่าง เลือกทางที่คิดว่าถ้าเลือกทางนี้แล้วเราจะไม่กลับมาเสียใจทีหลัง คิดถึงทั้งตัวเองและคนรอบข้างให้พอดีพอดี แ้ล้วเลือกสิ่งที่ดีที่สุดครับ ยังไม่สายครับที่จะทำอะไรให้มันดีขึ้น จากคุณ : แตงโมสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:34:54

ความคิดเห็นที่ 68 ยังมีเวลาค้นหาสิ่งที่ตัวเองชอบครับ ผมเรียนจบมาสิบปี ยังนึกเสียดายอยู่เลย ถ้าตอนปีสองกล้าที่จะย้ายคณะ คงได้ทำงานในสิ่งที่ตัวเองชอบ การเรียนก็ดีขึ้น จบเกรดเฉลี่ยสูงๆ ไม่ต้องทนเรียนถึงห้าปี ซึ่งยังถือว่าน้อย ถ้ามาเทียบกับที่ต้องทำงานในสาขาที่เราไม่ชอบ บอกคุณพ่อคุณแม่ไปเลยครับ ถ้าท่านไม่เข้าใจก็ฝืนไปเลย บอกเกินทนไม่ไหว ไม่งั้นคุณต้องมานั่งเสียใจไปตลอดชีวิตนะครับ เป็นปมเลยล่ะ จากคุณ : หลวงน้า เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:46:39

ความคิดเห็นที่ 69 ทำในสิ่งที่ัรัก รักในสิ่งที่ทำครับ ง่ายๆ ชีวิตถ้าเราไม่เลือกเอง ให้คนอื่นเลือก มันจะเป็นชีวิตของเราได้ยังไงครับ โตแล้วนะครับ ไม่ใช่เด็กที่พ่อแม่ หรือคนอื่นๆต้องมาชี้แนะ บอกตลอด พ่อแม่อาจเสียใจ แต่ก็แค่ชั่วคราวครับ กับชีวิตที่ต้องอยู่กับสิ่งที่ทรมาน(เรียน+งาน) มันตลอดชีิวิตนะครับ คิดดีๆ จากคุณ : @Lfa7D เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:56:38

ความคิดเห็นที่ 70 อยากได้คำแนะนำแบบชาวต่างชาติมั๊ยครับ แม่ผมบอกว่า คุณจะเรียนอะไรไม่สำคัญ จะกี่ปีไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าคุณจบมาแล้วทำงานได้ ถ้าคุณจบมาแล้วทำงานไม่ได้ แสดงว่าคุณเอาเงินปลอมไปเรียน คุณเรียนต่อแล้วมั่นใจว่า ทำงานได้หรือเปล่า เรียนยังไม่รอด แล้วจะเอาอะไรมาทำงาน ทำงานบางครั้ง ในตำราก็ไม่มีสอน ผมคิดว่าคุณมันผลิตผล แบบสังคมไทยๆ ที่เอาเรื่องหน้าตามาเป็นหลัก ความพอใจของตัวเองมาเป็นเรื่องรอง คุณเลือกคณะว่า มันดูดี มันดูเก่ง แต่ไม่ดูตัวเอง แครืชาวบ้านว่าจะมองอย่างไร คุณฝืนที่จะเรียนจนมาถึงปีสาม ทั้งๆที่ไม่ชอบ เพียงเพราะอายที่จะต้องไปเรียนกับรุ่นน้อง แคร์ชาวบ้านว่าจะมองอย่างไร ก้มลงมาดูที่ตัวเองครับ นี่มันระดับมหาลัยแล้ว คุณต้องรับผิดชอบตัวเองได้ เลือกเองให้ได้ ตัดสินใจให้ได้ ประเมิณตัวเองให้ได้ คุณไม่ไหวตอนนี้ ฝืนจบไป ในอนาคตคุณจะหางานยังไง สายนี้หางานง่าย แต่ทำงานไม่ได้ มันก็ไม่ต่างกับหางานยาก คุณจะหลอกกินเงินเดือนคนจ้างไปวันๆเหรอ ใครจะโง่จ่ายเงินฟรีๆน้อง คิดให้ดีๆ มีสองทางเลือกอะนะน้อง กลับไปตั้งใจใหม่ถ้าไม่อยากลงทุนเพิ่ม ทำให้ชอบซะ หรือไม่ก็ ลงทุนใหม่อีกรอบ ยอมเสียเงิน เวลา หน้าตา(ต้นทุนบ้าๆ แบบสังคมไทยๆ)หาที่ตัวเองถนัด แต่ผมว่าอย่างหลังมันจะคุ้มกว่าในระยะยาว เพราะถ้าคุณไม่ชอบจริงๆ มีสิทธ์ที่คุณจะได้งานไม่ตรงสาย ที่นี้เจริญยากกว่าอีก จากคุณ : ผักกาด เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:01:33 A:202.176.132.224 X: TicketID:302558

ความคิดเห็นที่ 71 drop ไปสักเทอมก่อนครับ แล้วถามใจตัวเองว่าอยากเรียนแพทย์จริงมั้ย ไม่ไหวเพราะอะไร สภาพสังคม หลักสูตร หรือตัวเราเอง หรือเรามีปัญหาด้านอารมณ์ เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เกาให้ถูกที่คันก่อน เพราะถ้าไปเรียนแำพทย์ยิ่งใช้ความพยายาม และอยู่กับความเครียดมากกว่าเรียนวิศวะอีก จากคุณ : jaycee เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:27:20

ความคิดเห็นที่ 72 เสียเงินเสียเวลาเท่ากัน ไม่ว่าจะไปทางเก่า หรือเลือกเริ่มต้นใหม่ ว่าแต่ ทางที่จะเริ่มต้นใหม่ มันใช่ทางที่ชอบหรือเปล่า และทางเดินชีวิตที่คุณชอบ มันเป็นทางวิบากหรือเปล่า มันรอได้หรือเปล่า ถ้ามีสิ่งที่ชอบจริง ๆ ลงเรียนหลังจากจบวิศวะก็ยังทัน ส่วนปัจจุบัน ถือซะว่าเป็นการเผชิญอุปสรรคทางใจที่หนักครั้งแรกในชีวิต ขึ้นอยู่กับคุณละ จากคุณ : ป้าหนูดา เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:37:59

ความคิดเห็นที่ 73 รีบตัดสินใจ รีบหาทางออก จะได้รีบมีเวลาพอ ที่จะแสวงหาหนทางที่เหมาะกับตัวเองครับ บางคนบอกว่า ไหน ๆ ก็จ่ายไปกับมันแล้ว ก็ต้องเอามันมาใช้งานให้ได้ แม้จะต้องปรับกระบวนการทำงาน ซึ่งกลายเป็นว่าจะมีค่าใช้จ่ายมากกว่าที่จะจ่ายของใหม่ก็เถอะ นี่คือการตัดสินใจแบบ ผู้หลัก ผู้ใหญ่บ้านเรา เราต้องกล้าคิด กล้าตัด กล้าเริ่มครับ พ่อแม่มีความสุขในวันที่เรารับปริญญาเร็ว... ก็จริง แต่พ่อแม่จะมีความสุขมากกว่าที่รู้ว่า เรารับปริญญาที่เรามีความสุขกับมัน ไม่ได้ต้องการให้คุณลาออกแล้วหาคณะใหม่เรียนนะครับ แต่ให้รีบตัดสินใจ หาช้าไป.. ถ้าเป็นการเริ่มต้นใหม่ จะลำบากครับ เลือกที่เราชอบ ไม่ใช่ที่เพื่อนชอบ บางครั้งความเด็ดเดี่ยว อาจจะต้องอยู่คนเดียวบ้าง แต่หลังจากสำเร็จ..... มันจะยิ่งโคตร ๆ ภูมิใจไทยรักไทยเพื่อชาติไทยพัฒนาเลยจริง ๆ จากคุณ : SuperTee (itCrazy) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:39:24

ความคิดเห็นที่ 74 ญาติผมเอง เรียน ติด คณะ มหาลัยมีชื่อ แห่งหนึ่งเมื่อนานมาละมันติด สาขา บัญชีอะไรนีแหละครับ ไปเรียน เครียด มาก เรียนก็แย่ ใจจริงมันไม่ชอบเอามากๆเลย สาขานี้ เรียนเพราะ พ่อแม่ อยากให้เรียน จน มันทนไม่ไหว โทร มาบอก ว่า ตอนนี้ ผูก ผ้าขาวม้า ไว้กับ ขื่อ เตรียมจะผูกคอตายละ ถาม พ่ออีกคน จะให้ลูกเรียน ต่อที่นี่ไหม ถ้าใช่ลูกจะผูกคอละ พ่อมันจึงยอม เรื่องจริงนะครับไม่ได้แต่ง หลังจากนั้น มันเลือกทางที่มันชอบ คือ เข้า Abac ผลการเรียนคือออกมาดีมากๆ หลังจากจบ  ตอนนี้ทำงานเมืองนอก ต่อ ป.โทอยู่ ที่ เมกา เงินเดือน เกือบๆ แปดหมื่น  (เป็นเหมือน คน รับ Oder ลูกค้าหรืออะไรสักอย่างแต่ไม่ต้องเสริฟ) จะบอก ถ้าชอบ ก็ จงทำละครับ ไม่ชอบอย่าไปฝืนเลยครับ เสียเวลาเปล่าๆ สี่ปี แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 10:43:15 จากคุณ : lazarn เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:42:09

ความคิดเห็นที่ 75 ผมว่าตัดความอายออกไปเถอะครับ แล้วเรียนไปให้มันความสุข มันจะดีเองครับ จากคุณ : นายชอล เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:54:33

ความคิดเห็นที่ 76 ลักษณะคุณ จขกท. ดูจะเป็นคนเหลาะแหละ(เหมือนผม) จึงคิดว่าหากเลิกเรียนวิศวะแล้วไปเรียนแพทย์ คุณอาจจะว่ามันไม่ใช่-ไม่ชอบ อีกก็ได้ เพราะฉนั้นจึงควรทนเอาใบปริญญาวิศวะกลวงๆกลับไปก่อน เพราะมันยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง และที่ควรค้นหาไม่ใช่ค้นว่าอยากเรียนอะไร แต่อยากจะเป็นอะไร ทำอาชีพอะไร ทนอะไรได้บ้าง เอาแน่ๆชัดๆ ก่อน ซึ่งผมก็ยังทำไม่ได้ และใช้ปริญญาบัตรกลวงๆของผมประทังชีวิตไปวันๆอยู่ 555 เศร้า จากคุณ : ... เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 11:23:23 A:58.137.175.82 X: TicketID:208572

ความคิดเห็นที่ 77 เคยนั่งคิดจริงจังไหมว่า ตัวเองชอบงานแบบไหน นี่ดูเหมือนคุณยังไม่รู้ตัวเองเลย ว่าชอบงานลักษณะไหน ชอบ life style แบบไหน งานน่ะ เราต้องอยู่กับมันทั้งชีวิต ควรจะคิดไตร่ตรองให้ดี ว่าอยากมี life style แบบไหน ชอบวิถีชีวิตในการทำงานลักษณะไหน ถึงมีความถนัดในการเรียน แต่ถ้าไม่ชอบลักษณะงาน มันก็เสียเวลาพอๆ กัน คุณอาจจะชอบงานและ life style ของวิศวกรก็ได้ เพียงแต่ไม่ชอบคณิตศาสตร์ ถ้ามันเหนื่อย มันเครียดอย่างนั้น ก็ดร็อปสักเทอม ไปทบทวนตัวเอง ถ้าชอบลักษณะงานของวิศวกร แต่ไม่ชอบคณิตศาสตร์ ก็ดร็อปไปทบทวนคณิตศาสตร์ หาคนติว ทำความเข้าใจ แล้วค่อยกลับมาเรียนให้จบ ถ้าตัดใจเสียว่า ยังไงก็ต้องเรียนให้จบ ผมว่าคุณเรียนจบได้แน่นอน ถ้ารู้ตัวแล้วว่าไม่ชอบงานวิศวกร แน่ใจแล้วว่าชอบหรือรักที่จะเรียนหรืออยากทำงานอะไร ก็ออกมาเลยก็ได้ แต่ถ้ายังไม่รู้ ยังไม่แน่ใจ ยังไม่รู้จักตัวเองเลย ขอแนะนำว่าให้อยู่ที่เดิมก่อน ที่บอกว่าอยากเรียนแพทย์ ผมก็ว่าคุณก็ไม่ได้ชอบหรอก แต่คุณอยากเรียนเพราะมันเป็นคณะที่คนเขายอมรับยกย่องว่าเก่ง ก็ทำนองเดียวกับที่คุณอยากเรียนวิศวะ เพราะคิดว่าเท่นั่นแหละ มีเพื่อนอยู่คน เรียนวิศวะก็ไม่ชอบ เรียนแพทย์ก็ไม่ชอบ ก็กลับมาเรียนวิศวะจนจบทั้งที่ไม่ชอบนั่นแหละ พอจบวิศวะ จบมาแบบได้เกียรตินิยม แต่ก็ไม่ชอบงานวิศวกร ก็ไปเรียนโทต่ออีกสองใบ ถึงได้รู้ว่าตัวเองชอบงานแบบไหน แบบนี้คุณคิดว่าเสียเวลาไหม เพื่อนอีกคน ชอบงานศิลปะ ก็ไปเรียนสถาปัตย์ ก็ไปเรียนได้หนึ่งปี ก็ทำได้ดี แต่ไม่ชอบสิ่งที่เรียน ลาออกมาสอบใหม่ ก็ไปเรียนบริหาร ก็ไม่ชอบอีก ก็ลาออกไปเรียนด้านการ design อะ อันนี้ชอบ เรียนจนจบ สุดท้ายก็มาทำงานที่ไม่เกี่ยวกับที่เรียนมาเลย แบบนี้ล่ะ คุณคิดว่าเสียเวลาไหม จากคุณ : lnl เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 11:28:19 A:223.206.132.54 X: TicketID:300933

ความคิดเห็นที่ 78 ไอ้น้อง เสียใจที่ไม่ได้ทำ กับทำแล้วมาเสียใจ อยากเสียใจแบบไหน? เรียนมาถึงปี 3 แล้ว จะปิดเทอม ฝึกงานแล้วด้วย เรียนไปเหอะ อีก "ปี" เดียว ไม่เสียเวลาหรอก ไปหาเรื่อง "Patch Adams" มาดูแก้เครียดไป อยากเป็นหมอนี่ อ้ออีกเรื่อง เพื่อนผมมีลูกอายุ 3 ขวบ กว่ามันจะเลี้ยงให้โตถึง 20 นี่คงใช้เงินไม่น้อย เทียบเอาแล้วกันกับอีก 1 ปีที่เหลือ ได้งานได้เงินเก็บ อยากหักดิบกับพ่อ-แม่ ก็ค่อยว่ากันไป ได้เงินมาก็อย่าลืมคืนหละ ไม่ใช่คืนค่าของบุญคุณ แต่เป็นค่าความกตัญญู ของเราเอง ขอให้ไอ้น้องโชคดี จากคุณ : SPN เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 12:21:34 A:203.146.51.129 X: TicketID:294437

ความคิดเห็นที่ 79 อีกปีเดียวครับ อยากให้เรียน แล้วไปเรียนเพิ่มอันที่เราชอบเอา ผมเคยเหยาะแหยะ เรียนวิทคอม เรียนมาสองปี เอ็นอีกครั้ง ติดม.รัฐ คณะที่ชอบ แต่ทางบ้านไม่ชอบเอามากๆถึงขนาดไม่ให้เงินไปลงทะเบียนเรียน สุดท้าย ทำใจ ต้องมาเรียนใหม่ สาขานิเทศ ซึ่งไม่ชอบเลย เพราะเอ็นติดแล้ว ลาออกมาแล้ว เสียเวลาไป 2 ปี ทุกวันนี้ยังเซ็งๆอยู่ 555 แต่เฉยๆแล้วครับ ทุกวันนี้ยังทำในสิ่งที่ชอบอยู่ ถึงแม้ไม่ได้เรียนในสาขานั้น แต่มีปริญญาหลอกตัวเอง หลอกคนทางบ้านแขวนอยู่ผนัง จากคุณ : paparapa เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 12:36:08

ความคิดเห็นที่ 80 มีคนรู้จักจบวิศวะ (อะไรซักอย่าง) จากพระจอมฯ kmit'nb ปัจจุบันอาชีพ ตากล้อง - -! จากคุณ : MarMan เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 12:44:34

ความคิดเห็นที่ 81 ลองดรอปไว้ก่อน แล้วไปเรียนในสิ่งที่เราสนใจ ถ้าผลมันออกมาดีมาก ครอบครัวอาจจะเข้าครับ จากคุณ : I'am stillwater เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 13:03:34

ความคิดเห็นที่ 82 จากที่เคยประสบปัญหาอย่างเดียวกันมาเลยค่ะ ความเครียดมาจาก เราพบว่าตัวเองไม่ได้เก่งอย่างที่คิด ทำให้เครียดกับความคาดหวังของคนรอบข้าง และความคาดหวังของตัวเองด้วย เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า เริ่มพาลไม่อยากจะทำอะไรซักอย่าง หงุดหงิดง่าย กินไม่ได้นอนไม่หลับ เริ่มมีอาการอยากตาย คิดฟุ้งซ่าน คิดมากมาย ไม่รู้จะเลือกทางไหน คิดยังไงก็คิดไม่ออกหรอกค่ะ ต้องรอให้จิตใจเป็นปกติก่อน วิธีแก้ไขคือ พึ่งยาหมอค่ะ ได้ผลจริง ๆ (เทสกับตัวเองมาแล้ว) ไปหาจิตแพทย์ที่สามารถจ่ายยาได้ เค้าจะให้ยาที่ทำให้เราสงบสติอารมณ์ จะมีอาการลอย ๆ เบลอ ๆ ความคิดฟุ้งซ่านจะค่อย ๆ ลดลง (ไม่ต้องไปทำสมาธินะคะ จิตใจแบบนี้ ยิ่งทำสมาธิจะยิ่งคิดสั้น) กินยาไปซักพัก พอจิตเราสงบลง หนทางที่เราอยากเลือกเดินมันจะสว่างวาบขึ้นมาเองค่ะ จากคุณ : Black-White&Gray เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 13:09:44

ความคิดเห็นที่ 83 หลัง 2012 ค่อยเรียนก็ได้ 555555 จากคุณ : imanust_261204 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 13:10:31

ความคิดเห็นที่ 84 เรียนหนังสือโครตสบายเลยจะบอกให้ จบมาทำงานสิครับ แล้วจะรู้ว่า การเรียนมันง่ายกว่าการทำงานเยอะ จากคุณ : ป๊าม้าออนเซน เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 13:39:43

ความคิดเห็นที่ 85 ตัดสินใจด้วยตัวเองเลยคับ จากคุณ : tunnie555 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 13:49:45

ความคิดเห็นที่ 86 อ่านเม้นท์ไม่หมด ส่วนใหญ่เป็นมุมมองของน้องๆ ที่เข้ามาเรียนแต่พบว่าไม่ชอบ อ่านแล้วกลุ้มขึ้นขมับเหมือนกัน แต่กลุ้มในฐานะแม่  ที่ลูกอาจต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เป็นกำลังใจให้ จขกท. นะคะ ไม่รู้จะแนะนำอย่างไร แต่ขอให้พบทางที่เหมาะที่ควรโดยเร็ว... จากคุณ : ZERO_IDEA เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 13:59:14

ความคิดเห็นที่ 87 . ถ้าคุณเลือกเรียน คุณจะประสบความสำเร็จ ถ้าคุณไม่ได้เลือก คุณจะล้มเหลว ถ้าคุณละเลยการเรียนของคุณ แปลว่าคุณไม่ชอบมัน ถ้าคุณมีความสุขกับมัน คุณก็จะทำมันได้ดี ถ้าคุณร่วมกลุ่มสมัครพรรคพวกกลุ่มเล็กๆ คุณก็จะพอใจกับตัวเอง ถ้าคุณมีเพื่อนฝูงมากหน้าหลายตา คุณน่าสนใจ ถ้าคุณเหยียบย่ำภูมิปัญญาคนอื่น  ผู้คนก็จะเหยียบย่ำคุณเช่นกัน ถ้าคุณแสวงหาภูมิปัญญา ผู้คนก็จะเสาะแสวงหาคุณ ถ้าคุณมีท่าทางเบื่อหน่าย คุณก็จะน่าเบื่อ ถ้าคุณสำแดงความมีชีวิตชีวา คุณก็จะเป็นคนกระฉับกระเฉง ถ้าคุณใช้เวลากับการอ่าน การพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและ คิดพิจารณา สรรพสิ่งที่สำคัญ คุณก็จะเป็นคนที่มีความรู้มาก ถ้าคุณต้องการประสบความสำเร็จในโลกนี้ ในขณะที่ก้าวเดินไปในชีวิต คุณต้องสร้างโอกาสของตัวเองขึ้นมา อย่าเป็นคนที่รอให้มีคลื่นลูกที่ 7 พัดพา ตัวเองเข้าไปหาฝั่งที่แห้งสนิท เต็มไปด้วยโอกาสงาม จะพบว่า เขาจะต้องรอนานทีเดียว กว่าจะเจอคลื่นลูกที่ 7 นั่น ค้นหาตัวเองให้เจอ ไอ้น้องชาย - * - โอกาสจะไม่เดินมาหาคนที่รอคอยโอกาส แต่โอกาสอยู่ที่เราแสวงหามัน ที่สุดแล้วเราต้องเลือกว่าเราจะมีชีวิตเรียนอะไร ให้เหมาะสมกับตัวเรา . จากคุณ : กลุ่มต่อต้านสงคราม (Thai_DeSeRT) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 14:06:06

ความคิดเห็นที่ 88 ลาออก แล้วเลือกคณะใหม่ครับ จบช้าจบเร็วไม่สำคัญ เท่ากับได้ทำในสิ่งที่เราชอบ อย่าลืมว่าเราจะต้องอยู่กับมันทั้งชีวิต จากคุณ : X-Sy เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 14:10:29

ความคิดเห็นที่ 89 ลองขยันกว่านี้หน่อย ผมว่าเกรดน่าจะดีขึ้น ความคิดเห็นส่วนตัวจะเรียนให้จบก่อน แล้วค่อยหาอะไรทำต่อตามความฝัน ไม่ยากหรอกเรียนหนังสือ ทำงานยากกว่าเยอะ จากคุณ : กินข้าวดูหนังฟังเพลง เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 14:17:55

ความคิดเห็นที่ 90 เรียนไปเหอะ จบแล้วค่อยหนีไปทำงานสายไฟแนนซ์ สงสัยงานสายวิดวะไม่เวิร์ค ย้ายมากันเพียบ ถ้าไม่งั้นก็เข้า BBA เรียนแพงหน่อยแต่คุ้มชัวร์ จากคุณ : ceteris เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 14:21:43

ความคิดเห็นที่ 91 ซิ่วไม่แปลกครับ แต่รู้ตัวเองหรือยัง ว่าชอบอะไร ถ้าคิดว่าไอ้ที่เรียนอยู่เนี่ยมันฝืนใจเรียน ผมก็เคยมีลูกศิษย์ที่มีปัญหาแบบคุณเนี่ยแหละ ปัญหาแบบนี้ ต้องผู้ปกครองมาคุยด้วยครับเรื่องลูกไม่อยากเรียนแล้ว ลูกอยากเรียนสัตวแพทย์ แต่พ่อแม่อยากให้เรียนวิศวะ ผมมีประโยคหนึ่งที่บอกพ่อแม่เด็กนะ "วิศวกร เป็นวิชาชีพแขนงหนึ่ง คุณก็รู้(พ่อเด็กเป็นโยธาฯ)  เมื่อมีความรู้ในวิชาชีพแล้ว จึงใช้ทำงาน  ถ้าทำงานเพราะว่ากลัวอดตาย มีแต่ความรู้ในวิชาชีพนี้  คนที่ทำงานด้วยความจำใจกลัวอดตายตลอดไป  ไม่มีความรู้ในด้านอื่น จะมีความสุขหรือเปล่า" ผมพูดกับพ่อเด็กว่า ลูกน้องของคุณคนหนึ่งพูดถึงการงานที่ตัวเองทำอยู่ว่า "ก็ไม่ได้อยากจะทำหรอก แต่ไม่รู้จะทำอะไรกิน วุฒิก็มีแค่นี้" คุณรู้สึกยังไง ที่ลูกน้องทำงานแลกเงินไปวันๆ จากคุณ : โลหการ4 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 15:05:20

ความคิดเห็นที่ 92 เราก็เป็นค่ะ ตอนจะจบม.6ก็คุยกับแม่ว่าเข้ามหาวิทยาลัยจะเรียนคณะอะไรดี (เราไม่ได้ยื่นคะแนนเอนท์นะคะ เข้าม.เอกชนเลย) ส่วนตัวเราอยากเรียนนิเทศน์ค่ะ แต่แม่อยากให้เรียนนิติฯมากกว่า คุยไปคุยมา ก็ตกลงว่าเราเรียนตามที่แม่อยากให้เรียนก็ได้ ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ตอนปี1 ยังไม่เท่าไหร่ค่ะ ยังโอเคกับทุกๆอย่าง พอขึ้นปี2 เริ่มไม่ไหวค่ะ ไม่ใช่ว่าเรียนไม่ไหวนะคะ แต่ไม่ชอบจริงๆ นึกภาพตัวเองจบไปทำงานทางสายนี้ไม่ออกเลย เวลาเรียนก็เบื่อ ไม่ได้อยากจะรู้เรื่องทางสายนี้เลย จนเครียดหนัก ป่วยไปเลยค่ะ สุดท้ายพ่อก็พาไปพบจิตแพทย์ แล้วก็ได้ข้อสรุปว่าเราไม่ไหวแล้ว อยากซิ่วไปเรียนในสิ่งที่อยากเรียน เสียเวลา 2 ปีก็ไม่เป็นไร ดีกว่าดันทุรังเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบ ตอนนี้มีความสุขกับสิ่งที่ตัดสินใจดีค่ะ บางทีมันอาจจะยาก เราอาจจะเหนื่อย แต่เมื่อเป็นสิ่งที่เราชอบแล้วเราจะไม่ท้อที่จะสู้กับมันค่ะ เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ^^ แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 15:30:27 จากคุณ : jmusic เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 15:28:44

ความคิดเห็นที่ 93 ปี3 ล่ะทางเลือกมีไม่มาก 1. ฝืนให้จบ แปลว่าทำไงก็ได้ให้มันจบ เกรดเท่าไหร่ช่างมัน อะไรยังไงช่างมัน กว.ไม่ได้ก็ช่างมัน วิธีนี้เพื่อให้ไม่เสียเวลา 2 ปีทีผ่านมา ถ้ามีทางดันให้จบก็ทนๆหน่อย ยังไงมันก็ผิดทางมาแล้ว แต่ผิดทางแล้วมีอะไรติดมือกลับไปบ้างก็ยังดี วิธีง่ายที่สุดคือไปลงวิชาเลือกต่าง(หรือวิชาอะไรก็ได้ที่ได้เกรดง่ายหน่อย/ชอบเรียน แล้วอ.เค้ายอมให้ลง) เพื่อเอาวิชาพวกนี้มาดึงเกรดให้พอผ่านไม่โดนรีไทน์ 2. โอนย้ายภาควิชา ไปปรึกษาอ.ดู ทุกมหาลัยมีวิธีโอนย้ายได้อยู่แล้ว แต่ไม่ง่าย ถ้าโชคดีอยู่มหาลัยที่มีภาควิชาหลากหลายก็รอดไป แต่ต้องทำใจว่าสังคมอาจจะไม่ยอมรับนะ เช่นปี3 แต่ย้ายแล้วอาจจะลงไปเรียนกะปี 1 อะไรงี้ ต้องปรับตัวและรอให้สังคมใหม่ยอมรับสักพัก(คือย้ายไปแรกๆ อาจจะไม่มีเพื่อนน่ะ) 3. ย้ายมหาลัย ไปเรียนตามที่ทางที่ต้องการเลย แล้วทำเรื่องขอโอนหน่วยกิตไป (ระวังเรื่องม.เก่าด้วย ไปถามดูว่าต้องทำไงถึงจะรักษาสถานภาพนักศึกษาและเก็บหน่วยกิตไว้โอนไปที่อื่นได้) วิธีนี้ก็คล้ายๆกับข้อ 2 แต่จะดีกว่าตรงที่เป็นสังคมใหม่ การเทียบโอนหน่วยกิตก็จะช่วยให้ประหยัดเวลาเรียนไปได้(ถ้าเกรดเดิมๆ พอมีดีบ้างนะ พวกวิชาพื้นฐานทั่วไปน่ะ ถ้าเกรดไม่ดีก็ไม่ต้องโอน เริ่มใหม่เลย) จากคุณ : oatcpe เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 15:33:31

ความคิดเห็นที่ 94 อารมณ์เดียวกับ  จขกท เลยอะ แต่ของเรา ผ่านช่วงชีวิตนั้นมาแล้ว ของเราจะคล้าย คห 4 มาก แต่ ไม่ happy ending ... ขอรื้อฟื้นสักนิด... เราเอ็นติด มหาวิทยาลัย ท๊อปทรี ของ กทม โอ้ว ดูเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระกูลมาก แก่ โรงเรียนด้วย เพราะทั้งห้อง มีเอ็นฯติดแค่ 2 คน แต่..เราไม่ได้อยากเข้า มหาวิทยาลัยนี้และคณะนี้ เลือกไว้เป็นอันดับท้ายๆเท่านั้น เป้าหมายอยากได้ ที่ดีกว่านี้(หวังสูง)แต่ คะแนนเราไม่ถึง สุดท้าย เรียนไปแล้วมันไม่ใช่อะ เกรด 3 กว่านะ แต่ในใจมันคิดอยู่เสมอ ที่ๆเรายืนอยู่ นี่มันไม่ใช่ที่ของเรา ไม่ใช่ที่ๆที่เราอยากเดิน หรือยืนเลย.. เรียนแล้วเครียด มากถึงมากที่สุด  ฟุ้งซ่าน ต่างๆนาๆ โทรบอกแม่ ไม่เรียนแล้ว แม่ก็มาปลอบเหมือนแม่จะร้องไห้ด้วย และบอกให้เรียนๆไปเถอะ แต่เราเป็นมากจริงๆ ถึงขนาดช่วงนั้นนอนไม่หลับ ต้องตื่นมาตักบาตรทุกวัน ติดกันเป็นเดือนๆ ก็นะ ใจมันไม่มีให้แล้ว ฝืนไปก็เหมือนผีตายซาก  เหมือนตัวเองปรับตัวไมไ่ด้ด้วย สุดท้ายก็ ดร๊อป ค่ะ และก็ไมไ่ด้ไปเรียนต่อที่นั่นอีกเลย เศร้ามาก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะอดทนให้มากกว่านี้ ปล ลืมไป จะบอก จขกท ว่า ตอนนี้อยู่ปี3 แล้ว อยากให้อดทนอีกนิดก็จบแล้ว อย่างน้อยก็ได้ ป.ตรีใบแรก หลังจากนี้ก็ไปลงเรียนในคณะที่ชอบ เรียนอีก 2 ปี ก็ได้ ป.โท ละ หรือจะลง ป.ตรี ใบที่ 2 ก็ยังไม่สายค่ะ เป็นการทดสอบความอดทนของตัวเองไปในตัวด้วย ช่วงนี้ลองหางานอดิเรกทำ หรือดร๊อปไว้ก่อนก็ได้ และอย่าพยามอยู่คนเีดียวจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่อย่าถึงกับต้องลาออกเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 16:18:26 จากคุณ : Choco-Mix เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 16:00:56

ความคิดเห็นที่ 95 ผมจบวิศวะคอม มหาลัยเอกชนแห่งนึง ได้เกียตรินิยมอันดับสองด้วยนะ สามปีครึ่ง เพื่อนในรุ่นที่จบพร้อมผมเงินเดือน 20K+ แล้ว (มีแค่ 5 คนมั้ง) ผมหลังจากทำงานมาได้ 1 ปีเต็ม อีกไม่กี่เดือนนี้จะกลับไปเรียนตรีใหม่ครับ ทุกอย่างที่ทำไม่ใช่ตัวผมเลยไม่มีความสุขเลยสักนิดครับ ในขณะที่เพื่อนผมอีกหลายๆคนเพิ่งจบและทำงานได้ 1-2 เดือน ผมกลับจะเริ่มชีวิตเรียนใหม่ ประหลาดกว่าคุณอีกครับ ^^ ตอนแรกผมเรียนเพราะ แม่อยากให้ลูกเป็นวิศวะ ซึ่งผมก็ทำเต็มที่แล้ว ตอนนี้ ขอทำตามที่ตัวเองชอบบ้างละครับ จากคุณ : Kyo3 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 16:02:53

ความคิดเห็นที่ 96 ไม่ได้อ่านความเห็นข้างบนนะครับมันเยอะ แต่ในฐานะวิศวกรขอถามหน่อยว่าถ้าจบมาคิดจะทำงานเป็นวิศวกรไหม รู้จักไหมว่าวิศวกรทำอะไรบ้าง ถ้ารู้แล้วและไม่คิดจะเป็นวิศวกรก็ลาออกครับ ยกเว้นจะไปต่อโท MBA อันนี้ยังมีประโยชน์ที่จะทนเรียนต่อไปให้จบ จากคุณ : I love Alpha เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 16:36:40

ความคิดเห็นที่ 97 ไม่รู้ว่าเจ้าของกระทู้ยังอยู่หรือเปล่า หายไปเลย พี่ขอแนะนำในฐานะคนที่เรียนจบมาจากคณะที่น้องอยากเรียนนะคะ ถ้าตอนนี้อยู่วิศวะ ปี 3 แล้ว (ซึ่งก็ใกล้จะจบเทอมในอีกไม่นาน) คิดว่าน่าจะอดทนอีกสักหน่อยเรียนให้จบค่ะ อย่างน้อยก็มีปริญญามานอนกอดไว้ให้อุ่นใจ และให้พ่อแม่ภูมิใจก่อน หลังจากนั้นถ้ายังอยากเป็นหมอ ลองไปสอบพวก new tract ก็ได้ ก็จะประหยัดเวลาเรียนปี 1 ไป เหลือแค่ 5 ปี แล้วน้องก็ไม่ต้องไปเจอพวกคณิตศาสตร์อีกรอบด้วย พี่เชื่อว่าน้องมีความสามารถขนาดสอบติดวิศวะ มหาวิทยาลัยดัง น้องก็น่าจะสอบหมอได้ค่ะ ถ้าไม่มั่นใจคะแนนก็อาจจะเลือกรร.แพทย์ต่างจังหวัด อาจจะเข้าง่ายกว่าหน่อย เป็นหมอได้เหมือนกัน แต่ถ้าคิดว่าตัวเองไม่ไหวจริงๆ ก็ลาออกเถอะค่ะ การอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่รักไปตลอดชีวิตน่ะ ไม่มีความสุขหรอก เสียอย่างเดียวถ้าลาออกตอนนี้ แล้วไปสอบหมอ ก็ต้องเรียนอีก 6 ปี สู้ไปสมัคร new tract ก็อีก 6 ปีเหมือนกัน (เรียนปีสุดท้าย 1 ปี+เรียนหมอ 5 ปี) แต่ได้ปริญญา 2 ใบ พ่อแม่ก็จะภูมิใจกว่าด้วย ไม่งั้นก็เหมือนลูกได้ชื่อว่าเรียนไม่จบ สุดท้าย ก็ขอให้กำลังใจ และขอให้ตัดสินใจดีๆนะคะ พี่เคยผ่านช่วงเวลาที่คิดว่าตัวเองไม่ชอบสิ่งที่กำลังทำอยู่มาแล้ว ทุกข์มากเหมือนกัน แต่พอผ่านมาได้ก็รู้ว่าจริงๆแล้วเราแค่เหนื่อยเกินไป ก็เลยท้อ เท่านั้นเอง จากคุณ : tachycardia เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 18:14:37

ความคิดเห็นที่ 98 คนเราตัดสินใจผิดพลาดกันได้ แค่3 ปีในชีวิตที่เสียไปนะเรื่องเล็กน้อยมาก ชีวิตยังอีกยาวไกล คนเรามือเท้าไม่เท่ากัน เต็มที่แล้วแต่มันไม่ได้ก็คือไม่ได้ สำคัญต้องหาตัวเองให้เจอ ทำชีวิตให้เต็มที่ ทำในสิ่งที่รัก แล้วชีวิตจะไปได้สวย ทนทำ กับ อดทน สองคำนี้ทำให้ชีวิตในอนาคตมี่ความสุขแตกต่างกันมากเลยนะ และสำคัญที่สุด ไม่มีใครช่วยตัวเราได้นอกจากตัวเราเอง ... จากคุณ : internetsmile เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 18:56:46

ความคิดเห็นที่ 99 ง่ายๆ แค่หา"ตัวเอง" ให้เจอก่อน ชอบสาขาวิชาอะไร ?   แล้วไอ้ สาขาวิชานั้น มันประกอบด้วยวิชาอะไรบ้างละ   เรียนไหวไม๊ ถ้าชอบ และประเมินดูแล้ว เรียนไหว  ก็  ลุย  ไปเลย อย่าทนฝืนกับสิ่งที่ไม่ชอบไปตลอดชีวิต อย่างไรก็ไม่ประสพความสำเร็จ พ่อ-แม่ ก็แค่หวังว่าลูกควรจะเป็นนั่น เป็นนี่ ตามความต้องการของท่านเอง   โดยคิดจากประสบการณ์ของท่่านเอง ว่ามันน่าจะดีสำหรับลูก แต่อาจจะลืมถามลูกว่า จริงแล้วลูกต้องการอะไร อย่างที่บอกแต่แรกว่า   คุณรู้หรือยังว่า  ตัวตนของคุณเอง คืออะไร ชอบอะไรตอบให้ได้   เวลาที่เสียไป ๓ ปี ไม่เสียเปล่าหรอก คุณน่าจะได้อะไรจากการเรียนวิศวะเยอะแยะ ถ้าจะให้แนะนำ จริงๆละก็   ... แนะนำให้ ดร๊อปซะ ๑ เทอม และไปบวชซะ  จะช่วยทำให้จิตใจสงบ มีเวลาคิดถึง ตัวเอง  แล้วค่อยตัดสินใจ  เริ่มใหม่ ก็ยังไม่สาย จากคุณ : อาหนวด เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 19:45:11

ความคิดเห็นที่ 100 เปลี่ยนคณะครับ....คนเราถ้าทำในสิ่งที่ชอบแล้วจะทำได้ดี(ผมเป็นแบบนี้) เสียเวลาอีก1หรือ2 ปีไม่สายหรอกครับ ดีกว่าทนอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบไปอีกหลายสิบปี ว่าแต่เจอคณะที่ชอบหรือยังครับ จากคุณ : Sam7 (sambayman) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 19:50:56

ความคิดเห็นที่ 101 เรียนต่อไปถ้าทนไม่ไหวไปทำงานก็ไม่มีความสุข เหมือนผมนะปีสามแล้วเรียนไม่ไหวยิ่งเรียนเกรดยิ่งตก ไม่อบากเอาเงินที่พ่อแม่อาบเหงื่อมาผลาญเปล่าๆ ตอนนี้ดรอปออกมาทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนอยู่ครับ พอจะเรียนปวส.ได้แล้ว โดนด่าทุกวันครับ โง่ๆอย่างมรึงเนี่ยไม่ต้องเรียนหรอก ทุกวันนี้ทำงานโรงงานอุตสาหกรรมครับ  พยายามค้นหาตัวเองให้เจอครับ ว่าใจชอบอะไร แล้วเดินไปตามทางที่ชอบครับ จากคุณ : ความรู้น้อยแต่ขอแจม เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 20:07:33

ความคิดเห็นที่ 102 ไม่รู้จะแนะนำอะไรจขกท.ดี  เพราะไอ้เราก็อยู่แค่ม.3(แถมข้างบนยังแนะนำเรียบร้อยแล้ว) สู้ๆแล้วกันครับ  ชีวิตมันเป็นอะไรที่โหดร้ายครับT^T จากคุณ : น้องตีปสุดหล่อข้ามทางช้างเผือก เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 20:39:21

ความคิดเห็นที่ 103 ....ซ้ำครับ... แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 21:10:10 จากคุณ : Devamorana เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 21:08:55

ความคิดเห็นที่ 104 มาแจ้งให้ทราบว่่าโครงการแพทย์ new track ที่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าสอบได้คือ จุฬากับธรรมศาสตร์ ปิดโครงการไปได้ 4 ปีแล้วครับ (ผมเป็นรุ่นรองสุดท้าย) วิชาที่สอบคือความรู้แพทย์ปีหนึ่ง เรียน 5 ปี ส่วนโครงการของ มข มน ต้องเคยทำงานสังกัดกระทรวงสาธารณสุข เรียน 6 ปี วิชาที่สอบคือระดับเอนทรานซ์ ของ มอ นี่ไม่แน่ใจว่ายังมีอยู่หรือไม่ ถ้าที่บ้านไม่มีปัญหาค่าใช้จ่ายก็ขอแนะนำ ม.รังสิต หรือไปเรียนที่ฟิลิปปินส์ดีกว่า (ค่าใช้จ่ายพอๆกัน) ผมเองจบกายภาพบำบัดมาโดยไม่ถึงกับไม่ชอบแต่รู้สึกว่ายังไงก็อยากเป็นหมอมากกว่า ก็อดทนเรียนจนจบ ทำงาน+อ่านหนังสืออยู่สองปีจึงไปสอบได้สำเร็จ ทุกวันนี้ก็ถือว่ามาตามความฝันได้สำเร็จไปหลายส่วน แต่ก็ยังมีเหลืออีกหลายส่วนที่ต้องเหนื่อยต้องหนักต่อไปเพียงแต่"การได้ทำงานที่ตนรักมันช่างมีความสุขจรีงๆ" เมื่อวานนี้ผมเข้าผ่าตัด 9 เคส ใน 17 ชั่วโมง (ถ้าไม่โดนแย่งห้องผ่าตัดจากเคสฉุกเฉินจะมีเพิ่มอีกสอง) เหนื่อยสลบแต่ก็สนุกและแฮปปี้ที่ได้ทำ แต่จากที่อ่านมาผมว่าปัญหาหลักของคุณ จขกท คือ "ยังไม่รู้เลยว่าอยากทำอะไร" ถ้าให้ตัดสินใจทำอะไรลงไปตอนนี้ไม่น่าจะ work ผมว่า drop ไปซักเทอมใช้เวลาค่อยๆคิดหรือไปลองทำอะไรเพื่อพิสูจน์ความชอบของตัวเองดีกว่า อาจจะไม่ใช้คำตอบ 100 เปอร์เซนต์ แต่ก็น่าจะพอได้แนวทางในการตัดสินใจครับ แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 22:15:30 จากคุณ : Doctor-K (Devamorana) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 21:09:34

ความคิดเห็นที่ 105 ถ้าไม่ชอบ ไม่ไหวจริงๆก็ออกมา อย่าไปทน คนเรา เกิดมาครั้งเดียว ตายครั้งเดียวอยากทำอะไร ก็รีบๆทำไปเถอะ อันที่จริงผมอยากแนะนำให้คุณดรอปไปหางานทำหรือบวชสักเทอมนะ คุณแน่ใจนะว่าอยากเป็นหมอ อยากเป็นเพราะอะไร เพราะรายได้ดี หรืออยากช่วยเหลือคน ถ้าเพราะรายได้ ผมว่าคุณเรียนต่อไปดีกว่า เหลืออีก2 ปีก็จบแล้ว อย่าคิดว่าวุฒิการศึกษาไม่สำคัญ ถ้าคุณยังอยู่ในประเทศไทย ประเทศที่ยึดถือวุฒิมากกว่าความสามารถ จบแล้วไปทำธุรกิจรวยกว่าหมอมาก เรียนหมอเอาไว้ให้คนอยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์จริงๆได้มีโอกาสเรียนดีกว่า ตอนสัมภาษณ์ก็บอกอยากช่วยเหลือคน เอาเข้าจริงก็......... ก็นะ หมอส่วนมากก็คนเมืองตอนไปใช้ทุนเจอความลำบาก เจอชีวิตจริงๆของสังคมไทย เจอความเหลื่อมล้ำความกันดาร ก็อยู่ไม่ได้กัน ลาออก ย้ายกันเป็นแถว เห็นมามากต่อมาก จบหมอไปก็ยังเอาเงินเป็นที่ตั้ง ลืมคำของพระบิดากันไปหมด บางคนขนาดจบนิวแทรกมายังไปเป็นหมอรักษาสิว คิดดูเอาเถอะ แต่ถ้าอยากเรียนจริงๆ อยากช่วยเหลือคนจริงๆ คิดว่าจบแล้วจะไม่ลืมอุดมการณ์ ก็เข้ามาเลย ประเทศเราต้องการแพทย์ที่ดี ที่เก่งเสมอ แต่......... ปัญหาคือคุณจะสอบเข้าได้หรือ??????????? ไม่ได้อยากดูถูก แต่อยากให้คุณมาองให้ลึก คนที่สอบแพทย์ได้นั้น หากไม่ใช่รับตรง ของมหาลัยก็ถือว่าไม่ง่ายเลย คุณมั่นใจในระดับสติปัญญาของตัวเองมากแค่ใหน แล้วคนที่คุณจะไปแข่งขันด้วยล่ะ อยู่ระดับใหน คุณต้องตีโจทย์นี้ให้แตก เลือกเส้นทางได้แล้ว ก็ต้องลงมือทำอย่างฉลาด และเด็ดขาด อย่าถอยเด็ดขาด ตั้งใจให้ดีที่สุด อย่าฟุ้งซ่าน ขอให้โชคดี จากคุณ : xxx เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 21:44:58 A:110.49.193.112 X: TicketID:299928

ความคิดเห็นที่ 106 ก่อนอื่น ใช้เวลากับตัวเองให้เยอะๆครับ ถามใจตัวเองให้ดี ถ้ามั่นใจแล้ว ลุย! ครับ ข้างบนตอบไปหมดแล้ว ขอสั้นๆแค่นี้ล่ะ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 23:36:40

ความคิดเห็นที่ 107 ใจเย็นๆ ทำให้ตัวเองมีสติก่อน แล้วหาคำตอบให้ตัวเองให้ได้ มั่นใจแล้วก็ลุยเลยครับ ผมมีปัญหาต่างไปหน่อย คือยังอยากเรียนเพิ่ม หลายสายเลยครับ แต่เวลาไม่ว่างเลย -__-" จากคุณ : หวาก เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 00:52:45

ความคิดเห็นที่ 108 ผมก็วิศวกรรมศาสตร์ ปีสามครับ ตอนมัธยมผมก็ อันดับต้นๆของห้อง เคยสอบติดเตรียมทหาร เหล่า ทบ. ตอนม.6 ก็ได้โควต้า หลายคณะ หลายมหาวิทยาลัยครับ แต่ เลือกวิศวกรรมศาสตร์ มข. บอกกับแม่ว่าจะเอาเกียรตินิยมให้ได้ แต่จริงๆแล้วแม่อยากให้เรียน ธรณีวิทยา อยากให้ไปขุดน้ำมัน และที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ เทอมแรก เรียนเรื่อยๆ ง่ายบ้าง ยากบ้าง เขียนโปรแกรม แมท1 ฟิสิกส์ แลปฟิสิกส์ ไทย อังกฤษ ฝึกปฏิบัติงานวิศวกรรม ฯลฯ เกรดก็พอดูได้ครับ สามกว่าๆ แต่เทอมที่สอง กิจกรรมและหลายๆอย่างทำให้ผมไม่ค่อยใส่ใจการเรียน เจอเมคคานิคส์ ดรออิ้ง ฟิสิกส์2 แมท2 เคมี แลปเคมี เกรดตก เฉพาะเทอมนั้น ได้ 1.7 มี F เมคคานิคส์ หนึ่งตัว เนื่องจากคิดว่า มันไม่เกียวกับสาขาของที่ผมเรียน เพราะผมเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ก็เลยทำให้ไม่ต้องใจเรียน ขาดเรียนบ่อย ตอนนี้ มีเกรดครบทุกตัวแล้วครับ ตั้งแต่ A-F มีทุกประจุด้วย ปีสามเทอมสองของผม ไม่ต่างอะไรกับการลงทะเบียนสอบ ไม่ใช่ลงทะเบียนเรียน ชีวิตผมเจอมรสุมมาเยอะมากครับ แม่เสีย ตอนอยุ่ปีสอง ชีวิตผมเสียหลักมาตั้งแต่วันนั้นเลยครับ แต่ยังดี ที่ผมมีเพื่อนดี อาจารย์ดี คอยประคับประคองไว้ครับ สังคมผมอบอุ่นดี และผมก็จะทนต่อไป อดทน ทนอด พยายามฝืนที่จะเรียนต่อไปให้จบให้ได้ภายในปีหน้า จบสี่ปีเต็ม ตามเกณฑ์ ผมอยากให้สู้ต่อไปครับ หลังจากนั้นแล้วค่อยว่ากันใหม่อีกที จะเรียนบริหาร หรือ อย่างอื่น ก็ยังไม่สาย(มั้ง) ถ้าคิดที่จะเรียนวิศวะ เพราะ คิดว่าเท่ ผมบอกเลยครับว่าคิดผิด แค่เข้ามาเรียนอาทิตย์แรกก็รู้แล้วครับว่า บรรยากาศของ ความรับผิดชอบ ทั้งต่อตนเองและสังคม มันเข้มข้นแค่ไหน ถ้ามีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ผมก็จะเรียนวิศวกรรมศาสตร์เหมือนเดิม แต่ จะทำให้ดีกว่านี้ เพราะผมรู้แล้ว ว่า เป็นเพราะอะไร ผมถึงเป็นแบบนี้ ลองคิดทบทวนดูนะครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง กับ สามปีที่ผ่านมา และมีอีกวิธีนึงที่จะทำให้คลายเครียดได้ คือ ไปลงเรียนกับ คณะอื่นบ้าง ในหมวด ศึกษาทั่วไป หรือที่เรียกว่าวิชาเลือก เจอ สาวๆคณะอื่นเรียนด้วยอกัน อาจจะดีขึ้นครับ ได้ทำงานกลุ่มร่วมกับคณะอื่น จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เพราะ ความเป็นวิศว จะทำให้เรารู้สึกดี ^^ จากคุณ : Top Coe KKU เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 01:50:18 A:202.12.97.115 X: TicketID:306191

ความคิดเห็นที่ 109 เพื่อนคนนึงเรียนคณะนี้แหละ เรียนแบบไม่เข้าหัวเหมือนกัน สมองตัน วิชาของคณะวิชาหนึ่งแค่ตัวแรก ก็ตกแตก ตกแตก...รู้สึกว่า4หนมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ก็ได้ไปออกกำลังกายบ่อยๆ แล้วก็คงมีผลต่อการกำจัดของที่ตันในสมองออกไปได้บ้าง วิชานั้นเลยได้พยัญชนะภาษาอังกฤษตัวแรกมาแทน  เขาว่าไม่ได้เก่งขึ้นอะไร ข้อสอบไม่ได้ยากมากมาย เพียงแต่ตอนนั้นมันเรียนรู้เรื่องเข้าใจ มันเข้าหัว ก็เลยทำข้อสอบได้ผ่าน เขาก็เรียนแย่ๆ มาเรื่อยๆ อย่างที่ก็คิดไม่อยากเรียนเหมือนกัน แต่ก็เรียนจบด้วยเวลาที่เกินปกติ   ก็เลยอยากแนะนำว่า ถ้าเป็นคนไม่ออกกำลังกาย น่าจะต้องออกกำลังกาย แต่ถ้าทำอยู่แล้ว ก็หาวิธีคลายเครียดด้วย อย่าให้สะสมมาก มันอันตราย จะได้ไม่ต้องมีเพื่อนเป็นจิตแพทย์ ต้องไปมาหาสู่กันเป็นประจำ มีอะไรก็ต้องเล่าสู่กันฟังอยู่เรื่อยเลย  พยายาม ทำความเข้าใจชีวิตให้มากๆ  เพื่อนๆมีเรื่องของแต่ละชีวิตให้รับรู้ เข้าใจ มาแนะนำ เป็นกำลังใจให้ตั้งมากมาย อย่าท้อนะ! ถ้าไตร่ตรองแล้ว จะเรียนต่อก็ขว้างๆ เหวี่ยงๆ ความวุ่นวาย สับสน ความเครียด ความฟุ้งซ่าน ออกไปเยอะๆ เว้นที่ว่างในสมองให้กับวิชาความรู้ ที่มันจะเป็นประโยชน์ต่อเราในภายหน้าหรือไม่ก็ตามดีกว่า  ถ้าจิตสงบมากขึ้นก็จะส่งผลดีเอง แต่ถ้าไม่เรียนต่อ  ข้อมูลประกอบในการบอกพ่อแม่ ก็น่าจะมีกระทู้ถาม-ตอบชุดใหญ่นี้ด้วย ดีมั่กมากเลย! ว่าจะไม่เรียนวิชาเรียงความออนไลน์แล้วเชียว อดไม่ได้ อยากให้กำลังใจน่ะ ถ้าชี้แนะอะไรไม่เข้าท่า ขึ้นฝั่งไม่ได้ ก็ขอโทษที อย่าถือเลย...แอ๊ะ! เดี๋ยวเครียดนะ! จากคุณ : เป็นเล็ก เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 03:03:01