ความคิดเห็นที่ 1 เปิดไปเห็นก็หัวปวดแล้ว       ตามในพุทธประวัติว่าพระพุทธองค์เสวยสุกรมัทวะที่มีพิษไม่ใช่เหรอ จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 17:22:09

ความคิดเห็นที่ 2 mesenteric infarction caused by an occlusion of the superior mesenteric artery mesentery เป็นศัพท์กว้างๆที่ใช้เรียกลำไส้  mesenteric - เป็นรูป adj. ของ mesentery infarction คือการตายจากการขาดเลือดไปเลี้ยง occlusion - การอุดตัน superior mesenteric artery - คือหลอดเลือดแดงที่ไปเลี้ยงลำไส้ส่วนบน สรุปคือเป็นการตายของลำไส้บางส่วนจากการอุดตันของหลอดเลือดที่ไปเลี้ยง เมื่อเกิดการตายของลำไส้ส่วนนั้น  เยื่อบุด้านในก็จะเริ่มหลุดลอกออก และก็เป็นจุดที่เลือดจะออกด้วย (some of the mucosal lining of his intestine sloughed off, amid this site became the origin of the bleeding.) Arteriosclerosis - คือภาวะการหนาของผนังเส้นเืลือดที่เกิดจากอายุที่มากขึ้น มักจะเกิดจาก chelesterol ที่มาเกาะและสะสมอยู่ตามผนังหลอดเลือด และทำให้หลอดเลือดเกิดการตีบตัน   คาดว่าน่าจะเป็นสาเหตุของการตายของลำไส้ในกรณีนี้ (ไม่ใช่เกิดจากอาหารเป็นพิษ  หรือโดนวางยาพิษ) การอุดตันในช่วงแรกๆ ยังไม่มีการหลุดลอกของผนังลำไส้  เพราะงั้น อาการจะมีแค่การปวดท้องเป็นพักๆ (abdominal angina) ยังไม่มีอาการถ่ายเป็นเลือด  ซึ่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า รู้ว่าอาการที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดการอาหารที่เสวย  เพราะเคยมีอาหารแบบนี้มาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง (ลำไส้เริ่มขาดเลือดไปเลี้ยง  แต่ยังไม่ตาย) เมื่ออาการหนักขึ้นเรื่อยๆ ลำไส้มีการตาย ก็จะมีถ่ายเป็นเลือดออกมาจำนวนมาก  และเกิดภาวะ shock  จากการขาดเลือด  สุดท้ายก็เสียชีวิต แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 54 17:45:27 จากคุณ : CLK BRABUS เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 17:38:09

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านดูเฉพาะบทความแรกที่คุณชิวให้มาเห็นด้วยกับคห.2ค่ะ สันนิษฐานว่าพระพุทธเจ้าประชวรด้วยโรคทางเดินอาหารขาดเลือดจากเส้นเลือดแดง superior mesenteric อุดตัน (mesenteric infarction caused by an occlusion of the supeior mesenteric artery) อาการนี้เกิดจากหลอดเลือดมีการแข็งตัว (artherosclerosis)ตามอายุที่มากขึ้น ทำให้เลือดไม่ไปเลี้ยงลำไส้ เกิดอาการเนื้อเยื่อลำไส้ขาดเลือด ซึ่งอาการประชวรนี้ทำให้พระองค์มีอาการปวดท้องมาก ถ่ายเป็นเลือดเนื่องจากว่าเยื่อบุลำไส้ตายและหลุดลอกออกค่ะ หลักฐานที่บ่งบอกว่าระองค์มีการช็อคจากการเสียเลือดมากคือ ทรงให้พระอานนท์ตักน้ำมาให้เสวย จากนั้นอาการก็ทรงดีขึ้นชั่วคราว อ่านคร่าวๆพระองค์มีอาการอื่นๆของการช็อคจากการเสียเลือดอีก เช่น ซีด หนาวสั่น และมีการทำแคร่หามพระองค์ข้ามแม่น้ำไปจนถึงเมืองกุสินาราเพื่อรักษากับแพทย์ และปรินิพพานที่นั่น ซึ่งใช้เวลาประมาณ 15-18 ชั่วโมงก่อนพระองค์จะปรินิพพานค่ะ (ปกติโรคนี้ผู้ป่วยจะมีชีวิตได้ 10-20 ชั่วโมงถ้าอาการรุนแรง) คร่าวๆแค่นี่ก่อนนะคะ ไว้ว่างจะมาเพิ่มในรายละเอียดค่ะ รูปลำไส้ที่เกิดอาการขาดเลือด สีจะเป็นสีแดงปนม่วงช้ำๆ ต่างจากลำไส้ปกติสีชมพู แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 54 20:09:55 จากคุณ : หมูเหมียว เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 17:48:24

ความคิดเห็นที่ 4 อยากทราบสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคนี้ครับ  อาหารมีส่วนไหม? จากคุณ : zenzen เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 18:01:45

ความคิดเห็นที่ 5 สาเหตุ อะไร ทำไมคนเรา ถึงเป็นโรคนี้ได้ครับหมอ? ช่วยตอบเพื่อจะได้ระวังตัวด้วยครับ ผมเองก็มีความฝันว่า อยากบวชเป็นพระภิกาษุในพระบวรศาสนา ตราบจนชั่วชีวิต มีทางไหนจะป้องกันโรคแบบนี้ได้มั่งไหมครับ แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 54 00:47:41 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 54 19:17:36 จากคุณ : แล้วแต่ทางท่านจะเรียกแล้วกันนะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 19:17:06

ความคิดเห็นที่ 6 สาเหตุหลักน่าจะมาตั้งแต่สมัยที่ค้นหาธรรมะ คือการทรมานร่างกายจนเกินขีดจำกัดมนุษย์  ตอนนั้นร่างกายพระองค์เรียกได้ว่าตายทั้งเป็น กว่าจะปรับสภาพมามีร่างกายดังเดิมได้ ต้องอาศัยเวลานานเหมือนกัน  ผมว่าน่าจะทานอาหารที่ไม่ค่อยถูกสุขลักษณะ จากชาวบ้านที่บิณฑบาตรด้วย ไม่ใช่ว่าชาวบ้านจะตั้งใจให้นะแต่คิดภาพถึงสมัยสองพันปี ก่อนเอาอาหารที่ถวาย หยิบจับด้วยมือ แถมใช้วัตถุดิบปนเปื้อนอะไรหรือเปล่าไม่รู็ และพระสมัยนั้นจะไม่เลือกฉันอาหารที่ชอบแต่คนรวมๆกันแล้วกิน   ร่างกายคนอายุ 80ปีนี่ก็ชราภาพมากแล้วด้วย อวัยวะจะเสียหายเป้นเรื่องปกติ ท่านเองก็นับว่าอดทนถึงขีดสุดจริงๆ กว่าจะเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทาง จากคุณ : harvardวิทยาคม เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 20:18:58

ความคิดเห็นที่ 7 สาเหตุเกิดจากปัจจัยต่างๆที่ทำให้เส้นเลือดตีบหรือแข็งตัว( atherosclerosis) เช่น เบาหวาน ความดันโลหิตสูง บุหรี่ การเสื่อมสภาพของหลอดเลือดเองตามอายุค่ะ ซึ่งบางทีถ้าเป็นมาก่อนเรื้อรัง คนไข้อาจจะมีอาการน้ำหนักลด ปวดหลังกินอาหาร กลัวการกินอาหาร [postprandial pain, and phagophobia (fear of eating)] อาการเป็นมากขึ้นเรื่อยๆตามความรุนแรงของการอุดตัน ส่วนถ้าเป็นแบเฉียบพลันอาจเกิดจากมีลิ่มเลือด (emboli) จากที่อื่นมาอุดตันเส้นเลือดเฉียบพลัน มักเกิดในคนไข้ที่มีภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวัด มีลิ่มเลือดในหัวใจ การฉีกเซาะของเส้นเลือดแดงใหญ่ aorta ,คนไข้จะมาด้วยอาการปวดท้องทันทีทันใด ถ่ายเป็นเลือดสดๆ การระวังป้องกันก็คงต้องลดปัจจัยในการเสื่อมของหลอดเลือดดังที่กล่าวมาแล้ว รวมทั้งหมั่นตรวจเช็คสุขภาพประจำปีสม่ำเสมอค่ะ รูปลำไส้ที่เน่าตาย (gangreen) จากภาวะนี้ ต้องตัดทิ้งสถานเดียว คนไข้มีอัตราตายที่สูงมากๆค่ะ จากคุณ : หมูเหมียว เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 20:27:27

ความคิดเห็นที่ 8 หูย น่ากลัว จากคุณ : ลาบเลือดน้ำตกซกเล็ก เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:04:54

ความคิดเห็นที่ 9 ใช่ค่ะ พระองค์ทรงประชวรจนถึงแก่ปรินิพพานหลังจากเสวยสุกรมัทวะ ซึ่งเป็นอาหารมื้อสุด ท้ายของพระพุทธองค์ ซึ่งบางคนคาดว่าเป็นเห็ดมีพิษ และอาจจะรู้ด้วยว่านั่นเป็นอาหารที่มี พิษจึงห้ามภิกษุรูปอื่นฉัน และตรัสว่า ไม่มีใครที่สามารถย่อยอาหารนี้ได้เลย จากคุณ : ศิวพร เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:13:44 A:125.27.39.70 X: TicketID:305441

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องสูกรมัทวะ ผมว่าน่าจะตัดทิ้งได้ครับ เพราะพระพุทธองค์สั่งพระอานนท์ไว้ว่าให้ไปบอกนายจุนทะ เพราะอาจร้อนใจภายหลังว่าพระองค์เสวยอาหารของเขาจึงปรินิพพาน โดยตรัสว่า อาหารสองครั้งที่มีผลบุญกุศลมากคืออาหารที่เสวยก่อนตรัสรู้และอาหารมื้อสุดท้ายก่อนปรินิพพาน จากคุณ : เพ็ด ตะบกโพรง เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 22:53:04

ความคิดเห็นที่ 11 จาก มหาปรินิพพานสูตร [๑๒๖] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกท่านพระอานนท์มารับสั่งว่า ดูกรอานนท์ บางทีใครๆ จะทำความร้อนใจให้เกิดแก่นายจุนทกัมมารบุตรว่า ดูกรนายจุนทะ มิใช่ลาภของท่าน ท่านได้ไม่ดีแล้ว ที่พระตถาคตเสวยบิณฑบาตของ ท่านเป็นครั้งสุดท้ายเสด็จปรินิพพานแล้ว ดังนี้ เธอพึงช่วยบรรเทาความร้อนใจ ของนายจุนทกัมมารบุตรเสียอย่างนี้ว่า ดูกร นายจุนทะ เป็นลาภของท่าน ท่าน ได้ดีแล้ว ที่พระตถาคตเสวยบิณฑบาตของท่านเป็นครั้งสุดท้าย เสด็จปรินิพพาน แล้ว เรื่องนี้เราได้ฟังมา ได้รับมาเฉพาะพระพักตร์พระผู้มีพระภาคว่า บิณฑบาต สองคราวนี้ มีผลเสมอๆ กัน มีวิบากเสมอๆ กัน มีผลใหญ่กว่า มีอานิสงส์ ใหญ่กว่าบิณฑบาตอื่นๆ ยิ่งนัก บิณฑบาตสองคราวเป็นไฉน คือ ตถาคตเสวย บิณฑบาตใดแล้ว ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ อย่างหนึ่ง ตถาคตเสวย บิณฑบาตใดแล้ว เสด็จปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุอย่างหนึ่ง บิณฑบาต สองคราวนี้ มีผลเสมอๆ กัน มีวิบากเสมอๆ กัน มีผลใหญ่กว่า มีอานิสงส์ ใหญ่กว่าบิณฑบาตอื่นๆ ยิ่งนัก กรรมที่นายจุนทกัมมารบุตรก่อสร้างแล้ว เป็น ไปเพื่ออายุ ... เป็นไปเพื่อวรรณะ ... เป็นไปเพื่อความสุข ... เป็นไปเพื่อยศ ... เป็นไปเพื่อสวรรค์ ... เป็นไปเพื่อความเป็นใหญ่ยิ่ง ดูกรอานนท์ เธอพึงช่วยบรรเทา ความร้อนใจของนายจุนทกัมมารบุตร เสียด้วยประการฉะนี้ ฯ จากคุณ : เพ็ด ตะบกโพรง เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 23:07:52

ความคิดเห็นที่ 12 ในใจลึก ๆ ผมสงสัยนะ ว่าพระพุทธองค์ทรงมีฤทธิ์ทำไมไม่รักษาพระวรกายด้วยฤทธิ์ของพระองค์ล่ะครับ หรือว่า ไม่ใช่วิสัยของพระอรหันต์ (รู้สึกว่าผมจะถามแบบไม่ใช่วิทยาศาสตร์แฮะ) จากคุณ : อิฐมอญ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 00:13:43

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ ^^ ^^ เพราะท่านต้องการบอกว่า  ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นไปตามกฏไตรลักษณ์  "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"  ไงครับ  ไม่เว้นแม้แต่ท่านเอง ที่จริงแล้วก่อนที่ท่านจะปรินิพพาน พระอานนท์ก็เคยทูลขอให้ท่านมีชีวิตต่อไปอีก  แต่ร่างกายท่าน  ณ  ตอนนั้นสำหรับคนอายุขนาดนั้น ในยุคสมัยนั้น ถือได้ว่ามาได้ไกลมากแล้ว จากคุณ : Dreammaker_Toon เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 00:44:47

ความคิดเห็นที่ 14 หาที่มาของบทความในข้างต้น ปรากฎว่าเป็นบทความที่ลงในหนังสือพิมพ์ Bankok Post ของไทยนี่เองค่ะ โดย Dr Mettanando Bhikkhu ตีพิมพ์ใน Bangkok Post, May 15, 2001 ซึ่งเป็นการประมวลและสันนิษฐานจากอาการของพระพุทธเจ้าที่มีบันทึกไว้http://www.buddhanet.net/budsas/ebud/ebdha192.htm ในบทความนี้กล่าวด้วยว่าพระพุทธเจ้าท่านเคยมีอาการประชวรก่อนหน้าในลักษณะนี้มาแล้ว คือ ปวดท้องหลังมื้ออาหาร (ตามคห.7)พระองค์จึงทรงทราบว่าอาการในคราวนี้ไม่ได้เกิดจากอาหาร "สุกรมัททวะ" ที่นายจุนทะใส่บาตรให้ และพระองค์ได้ตรัสบอกกับพระอานนท์ก่อนที่จะปรินิพพานด้วยว่าอาหารจากนายจุนทะนี้ไม่ได้เป็นสาเหตุของอาการป่วยค่ะ ซึ่งบทความนี้คงเป็นแค่เป็นการคาดเดาค่ะ หลักฐานคงยังไม่เพียงพอที่จะสรุป ต้องไม่ลืมว่าพระพุทธองค์ได้ตรากตรำพระวรกายมานานถึง 45 ปี เดินทั่วชมภูทวีปจนมีอายุ 80 ปี สังขารย่อมเสื่อมไปเป็นธรรมดา ดังนั้นถึงแม้สุกรมัททะวะไม่ว่าจะเป็นอาหารชนิดใดก็คงเป็นแค่ปัจจัยที่กระตุ้นให้เกิดอาการ "สูกรมัททวะ"คืออะไรกันแน่..........ในแง่วิทยาศาสตร์ http://topicstock.pantip.com/wahkor/topicstock/2007/01/X5019120/X5019120.html จากคุณ : หมูเหมียว เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 08:27:41

ความคิดเห็นที่ 15 แต่ผมมีอีกความเห็นเกี่ยวกับสุกรมัทวะ ผมว่ามันเหมือน ไก่กะทินะครับ คือวิธีการทำมันโหดเกินไป และมันก็อร่อยมาก จึงทำให้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านตรัสว่ามีแต่ พระองค์กับสาวกเท่านั้นที่ย่อยได้(กินแล้วไม่ติดใจอยากกินอีก) จากคุณ : ..... เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 12:22:39 A:182.52.120.255 X: TicketID:278153

ความคิดเห็นที่ 16 ขอตอบโดยสังเขป ตามกำลังสติปัญญา รบกวนวิญญูชนชี้แนะด้วย พระโคตมะพุทธเจ้า ท่านป่วยเรื้อรังมานานแล้ว เพียงแต่ท่านไม่ได้แสดงอาการให้เห็น น่าแปลกที่หมอชีวก ไม่ได้กล่าวถึงในช่วงมหาปรินิพพานสูตร กลับหายไปเฉยๆ พระสูตรนี้เป็นพระสูตรพิเศษ ต่างจากสูตรอื่นๆที่ท่านพระอานนท์เถระกล่าวเนื้อหาแบบเนื้อๆ  ถ้าไม่อ่านอรรถกถา (อ่านว่า อัดถะกะถา คือคัมภีร์ที่รวบรวมคำอธิบายความในพระไตรปิฎกของโบราณจารย์ที่ได้ไขความในพระไตรปิฎกไว้ เกิดราวพ.ศ.300 ลงมา) ถึงขั้นอ่านไม่รู้เรื่อง ตีความไม่ได้ เช่น ครั้งเมื่อตรัสรู้ใหม่ ได้กล่าวถึงเครื่องร้อยรัดของกิเลสเปรียบกับ เรือนและเครื่องผูก แต่มหาปรินิพพานสูตร เล่าเรื่องแบบเพชรพระอุมา บางช่วงเล่าเป็นช็อตต่อช็อค เช่น คืนสุดท้ายที่กุสินารา เรื่องการปรุงอาหารถวายของพราหมณ์ แด่เทพเจ้าจะไม่มีการชิม เพื่อไม่ให้อาหารมีมลทิน กรณีนี้น่าจะเหมือนกันคือนายจุนทะ ปรุงโดยไม่ได้ชิมเพื่อแสดงความเคารพสูงสุด และไม่ได้มีส่วนในการทำให้โรคอาการหนักขึ้นแน่นอน มิฉะนั้นคงไม่ฝากพระกระแสไว้กับท่านพระอานนท์เถระ ธรรมดาของพระอริยะย่อมไม่มุสาวาสฉันใด สุกรมัทวะย่อมไม่กระทำอันตรายแก่พระวรกายของตถาคตฉันนั้น สาเหตุหนึ่งที่เสด็จปรินิพาน เพราะพระองค์ปลงสังขารแล้ว และกล่าวแก่ท่านพระอานนท์เถระว่าไม่ต้องโทษตนเองว่าบกพร่องในฐานะพุทธอุปฐาก และให้"พระธรรมเป็นศาสดา" ซึ่งภายหลังงานประชุมเพลิงหมู่ ได้แจ้งอาบัติแก่ท่านพระอานนท์เถระ และท่านได้ชี้แจงและปลงอาบัติแล้ว โดยมีพระมหากัสสปะประธาน จึงลุล่วงการสังคัยนาพระวินัย และพระสูตร(คำว่าพระไตรปิฎกและพระอภิธรรม ไม่มีในสมัยพุทธกาล เกิดหลังจากนั้นประมาณ พ.ศ.300-500) โดยมี ท่านพระอุบาลีเถระ เป็นประธานฝ่ายพระวินัย ท่านพระอานนท์เถระ ประธานฝ่ายพระสูตร ในหมู่พระอรหันต์ 500รูป สวดขึ้นพร้อมกัน จากการสอบทานระหว่างนิกาย มีความใกล้เคียงในเนื้อหาพระสูตรมากกว่า90% จึงได้รับการรับรองในระดับนานาชาติ อีกทั้งยังมีการขุดพบสังเวนียสถาน โดย เซอร์ อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม บิดาแห่งโบราณคดีอินเดีย เป็นการพยานวัตถุที่สำคัญ ถึงการมีอยู่จึงของพระโคตมะ(ผู้มีรัศมีอันสูงสุด)พุทธเจ้าและศากยวงศ์ งานเขียนที่สำคัญและจุดประกายไปทั้งโลกตะวันตก คือ ประทีปแห่งเอเชีย (อังกฤษ: The Light of Asia) แต่งโดยเซอร์ เอดวินด์ อาโนลด์ เยาวหราล เนห์รู (Jawaharal Nehru) นายกรัฐมนตรีคนแรกของอินเดีย จึงให้นำสัญลักษณ์ของพุทธศาสนา คือ กงล้อธรรมจักร เพื่อเป็นการยืนยันว่าชาวอินเดียจะไม่ลืมพุทธศาสนา เพราะเมื่อเคารพธงชาติก็ย่อมเห็นสัญลักษณ์ทางพุทธศาสนาเมื่อนั้น ธรรมจักรนี้นำมาจากเสาหินพระเจ้าอโศกมหาราชที่สารนาถ เสาหินนี้เป็นมันเงาวับ แม้จนปัจจุบันก็ยังไม่ทราบว่า ใช้น้ำยาชนิดใดขัดจึงมันวับอยู่เสมอ ในที่สุดทุกฝ่ายยอมรับหลักการนี้ เนห์รู กับ พระพุทธศาสนา    "พระพุทธเจ้า คือ ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของอินเดีย พอๆ กับ พระราม และ พระกฤษณะ ดังนั้น ข้าพเจ้าจะมิขอนับถือศาสนาใดเลย หากมีการบังคับให้เลือกนับถือ ข้าพเจ้าขอเลือกนับถือพระพุทธศาสนา"                                                                                           ชวาหระลาล เนห์รู จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 13:05:13

ความคิดเห็นที่ 17 #15 ผมว่าไม่น่าจะใช่ พิจารณาข้อความจาก #11 นะครับ "ดูกร นายจุนทะ เป็นลาภของท่าน ท่านได้ดีแล้ว ที่พระตถาคตเสวยบิณฑบาตของท่านเป็นครั้งสุดท้าย เสด็จปรินิพพาน แล้ว" และ "กรรมที่นายจุนทกัมมารบุตรก่อสร้างแล้ว เป็น ไปเพื่ออายุ ... เป็นไปเพื่อวรรณะ ... เป็นไปเพื่อความสุข ... เป็นไปเพื่อยศ ... เป็นไปเพื่อสวรรค์ ... เป็นไปเพื่อความเป็นใหญ่ยิ่ง" ถ้ามันเป็นอาหารโหดแบบไก่กะทิ พระพุทธเจ้าคงไม่บอกว่าเป็นลาภครั้งใหญ่ที่วิบากหนักยิ่งกว่าบิณฑบาตครั้งไหนๆ หรอกครับ จากคุณ : ชิวตัวเป็นขน เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 16:29:26

ความคิดเห็นที่ 18 พระไตรปิฏก ฉบับไทย(บาลีสยามรัฐ) เล่มที่ ๑๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค หน้าที่ ๑๐๔/๒๖๑ เฝ้าแล้ว ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค นั่ง ณ ที่ควรส่วน ข้างหนึ่ง ครั้นนายจุนทกัมมารบุตรนั่ง เรียบร้อยแล้ว พระผู้มีพระภาคทรงให้เห็นแจ้ง ให้สมาทาน ให้อาจหาญ ให้รื่นเริงด้วยธรรมีกถา ลำดับนั้น นายจุนทกัมมารบุตร อันพระผู้มีพระภาคให้เห็นแจ้ง ให้สมาทาน ให้อาจหาญ ให้ รื่นเริงด้วยธรรมีกถาแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอพระผู้มีพระภาค พร้อม ด้วยภิกษุสงฆ์ จงทรงรับภัตของข้าพระองค์ เพื่อเสวยในวันพรุ่งนี้ พระผู้มีพระภาค ทรงรับ ด้วยดุษณีภาพ ฯ ลำดับนั้น นายจุนทกัมมารบุตรทราบว่า พระผู้มีพระภาคทรงรับแล้ว ลุกจากอาสนะ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค กระทำประทักษิณ หลีกไปแล้ว นายจุนท กัมมารบุตรให้ตระเตรียม ของเคี้ยวของฉันอันประณีต และสุกรมัททวะ เป็นอันมาก ในนิเวศน์ของตน โดยล่วงราตรีนั้น ไป ให้กราบทูลกาลแด่พระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ได้เวลาแล้ว ภัตตาหารสำเร็จ แล้ว ฯ ครั้งนั้น เวลาเช้า พระผู้มีพระภาคทรงนุ่งแล้ว ทรงถือบาตรและจีวร พร้อมด้วยภิกษุ สงฆ์เสด็จเข้าไปยังนิเวศน์ของนายจุนทกัมมารบุตร ประทับนั่ง บนอาสนะที่เขาจัดถวาย ครั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งแล้วรับสั่งกะนายจุนท กัมมารบุตรว่า ดูกรนายจุนทะ ท่านจงอังคาสเรา ด้วยสุกรมัททวะที่ท่านตระเตรียมไว้ จงอังคาสภิกษุสงฆ์ด้วยของเคี้ยวของฉัน อย่างอื่นที่ท่าน ตระเตรียมไว้ นายจุนท กัมมารบุตรทูลรับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคแล้ว จึงอังคาสพระผู้มี พระภาค ด้วยสุกรมัททวะที่ตนตระเตรียมไว้ อังคาสภิกษุสงฆ์ด้วยของเคี้ยวของฉันอย่างอื่น ที่ตน ตระเตรียมไว้ ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งกะนายจุนทกัมมารบุตรว่า ดูกร นายจุนทะ ท่าน จงฝังสุกรมัททวะที่ยังเหลือเสียในหลุม เรายังไม่เห็นบุคคลในโลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ในหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์ เทวดาและ มนุษย์ซึ่งบริโภคสุกรมัททวะนั้นแล้ว จะพึงให้ย่อยไปด้วยดีได้นอกจากตถาคต นาย จุนทกัมมารบุตรทูลรับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาค แล้ว จึงฝังสุกรมัททวะที่ยังเหลือ เสียในหลุม แล้วเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ครั้นเข้าไปเฝ้าแล้ว ถวายบังคมนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง พระผู้มีพระภาคยังนายจุนทกัมมารบุตรผู้นั่งเรียบร้อยแล้ว ให้เห็น แจ้ง ให้สมาทาน ให้อาจหาญ ให้รื่นเริงด้วยธรรมีกถา แล้วเสด็จลุกจากอาสนะ เสด็จ หลีกไป ฯ จากคุณ : ฉันมันตัวเปล่า เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 22:27:52