ความคิดเห็นที่ 1 จริงๆ มันคือ การใช้สมอง ที่ไม่ขึ้นกับ ภาษา น่ะครับ ปัสสนา แปลว่า เห็น,ดู วิปัสสนา แปลว่า ดูอย่างเจาะจง(พิเศษ) อาการดู นี่ มันต้อง คิด ว้เคราะห์ ตัดสิน อะไรไหมครับ คือ ดู ก็คือดู แล้วดูอะไร คือ ท่านว่า มี3อย่าง ดูกาย ดูจิต ดูธรรมชาติ ที่นี้ มัน ไปตรงกับ วิทยาศาสตร์ ตรงเรื่องไหน ตรงเรื่อง การสังเกต ครับ แต่ทางศาสนา วิปัสสนา จะให้สังเกต 3 อย่างข้างต้น โดยไม่เอา อคติใดๆ เข้าไปตัดสินเลย พอ วิปัสสนา เสร็จ ขั้นตอนต่อไป ก็คือ สติปัฏฐาน แปลว่า สร้างสมมุติฐาน- รู้(สติ)ตั้งอยู่(ปัฏฐาน) ไม่มีใคร วิปัสสนา แล้ว รู้เรื่องหรอกครับ ต้อง ตามมาทีหลังทั้งนั้น ส่วน ตรรกะ คือการ ใช้ กรอบของ ภาษา และ เลขาคณิต ซึ่ง ไม่ค่อยเอื้อ ในการตอบคำถามได้ในทุกระดับ จากคุณ : แล้วแต่ทางท่านจะเรียกแล้วกันนะ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 16:14:31

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าให้บอกแบบเข้าใจง่ายๆนะครับ ไม่ต่างกันเลยครับ เพราะทั้งหมดต้องอาศัย ศรัทธา เป็นพื้นฐาน จากคุณ : จับกัง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 16:40:55 A:223.206.103.137 X: TicketID:288503

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ ^ให้กีบไม่ได้ (^^ ) จากคุณ : Humandroy เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 16:44:06

ความคิดเห็นที่ 4 ใช้มหาสติปัฏฐานสี่ ในการปฏิบัติ โดยมีอินทรีย์ห้าเป็นตัวควบคุม พิจารณาสภาวะความเป็นจริงสี่ชนิด กายใกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม พิจารณามองอย่างในอย่างหนึ่ง หรือพร้อมกันหมดก็ได้ เป็นการฝึกขั้นสูง เหมือนเคล็ดวิชามวยคือไม่มีกระบวนท่า เป็นเพียงแนวคิด เพราะท่าพื้นฐานฝึกหมดแล้ว แต่สภาวะของจิตใจ หรือกระบวนการทางจิต ยังปิดกั้นในการเข้าถึงความจริงที่ยากจะยอมรับ หรือไม่คิดว่าจะมีสาเหตุจากสิ่งต่างๆ ใช้หลักตรรกะแบบฝรั่ง ไม่ค่อยสอดคล้องกันเท่าไหร่ เป็นปรมัตถ์หรือนามธรรมล้วนๆ อุปมาง่ายๆ จากฤทธิ์หมัดดาวเหนือตอนที่ ราโอถามริวเค็นว่าเคล็ดวิชา"ก่อเกิดไร้ใจ"คืออะไร ริวเค็นตอบว่า ราโอเจ้ามันทะเยอทะยานเกินไป ฝึกไม่ได้ เพราะใจเจ้าไม่รู้จัก"ความเศร้า" จนราโอจะฆ่ายูเรียจึงเข้าใจทั้งหมดว่า ที่แท้ชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดราโอต้องการอะไร จึงเข้าถึงก่อเกิดไร้ใจได้ เพราะได้รู้แจ้งในใจตน ถึงสถาปนาตัวเป็นจ้าวแห่งหมัด พิชิตไปทั่ว แต่ก็ยิ่งโดดเดี่ยว จากการที่ไม่ได้รับเลือกให้เป็น"ผู้สืบทอดอุดรเทวะ" จึงถืออัตตาเรื่อยมา จนถึงวันดวลกับเคนชิโร่ ราโอบรรลุในเคล็ดวิชาอุระเทวะจึงปล่อยวางได้ และยอมรับเคนชิโร่ในฐานะผู้สืบทอด ดังคำที่ว่าสรรพสิ่งทั้งหลาย ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา ขอยกเรื่องท่านพระอหิงสกะมาอธิบาย เพราะการบรรลุของท่านเป็นแบบขั้นสูงยิ่งกว่าที่กล่าวข้างต้น คือเมื่อแก้ปม หรือกระบวนการความคิดที่ติดขัดได้บางจุด ก็จะบรรลุมองเห็นสภาวะที่แท้จริงของจิตเราได้ทันที ถึงอรหันต์ผล ครั้งนั้น องคุลิมาลโจรได้มีความดำริว่า น่าอัศจรรย์จริงหนอ ไม่เคยมีเลยด้วยว่าเมื่อก่อน แม้ช้างกำลังวิ่ง ม้ากำลังวิ่ง รถกำลังแล่น เนื้อกำลังวิ่ง เราก็ยังวิ่งตามจับได้ แต่ว่าเราวิ่งจน สุดกำลัง ยังไม่อาจทันสมณะนี้ซึ่งเดินไปตามปกติ ดังนี้ จึงหยุดยืนกล่าวกะพระผู้มีพระภาคว่า จงหยุดก่อนสมณะ จงหยุดก่อนสมณะพระผู้มีพระภาคตรัสว่า เราหยุดแล้ว องคุลิมาล ท่านเล่าจงหยุดเถิด.             [๕๒๕] ครั้งนั้น องคุลิมาลโจรดำริว่า สมณศากยบุตรเหล่านั้นมักเป็นคนพูดจริง มีปฏิญญาจริง แต่สมณะรูปนี้เดินไปอยู่เทียว กลับพูดว่า เราหยุดแล้ว องคุลิมาล ท่านเล่าจงหยุดเถิด ถ้ากระไร เราพึงถามสมณะรูปนี้เถิด.             ครั้งนั้น องคุลิมาลโจรได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคด้วยคาถา ความว่า                          ดูกรสมณะ ท่านกำลังเดินไป ยังกล่าวว่า เราหยุดแล้ว และ                          ท่านยังไม่หยุด ยังกล่าวกะข้าพเจ้าผู้หยุดแล้วว่าไม่หยุด ดูกร                          สมณะ ข้าพเจ้าขอถามเนื้อความนี้กะท่าน ท่านหยุดแล้วเป็น                          อย่างไร ข้าพเจ้ายังไม่หยุดแล้วเป็นอย่างไร?             พระผู้มีพระภาคตรัสว่า                          ดูกรองคุลิมาล เราวางอาชญาในสรรพสัตว์ได้แล้ว จึงชื่อว่า                          หยุดแล้วในกาลทุกเมื่อ ส่วนท่านไม่สำรวมในสัตว์ทั้งหลาย                          เพราะฉะนั้นเราจึงหยุดแล้ว ท่านยังไม่หยุด. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=13&A=8237&Z=8451&pagebreak=0 ปนแรกของสหิงสกะ คือในตอนที่อาจารย์ที่สอน ณ ตักศิลา บอกให้ไปฆ่าคนพันคน อสิงสกะก็ถามอาจารย์ว่าการฆ่าคนเป็นบาป ไม่ควรทำ แต่อาจารย์ตอบทำนองว่า การฆ่าคือการแทรกศาสตราวุธผ่านไปในความว่างเปล่าสิ่งมีชีวิต และชีวิตหาได้มีอยู่จริงไม่ เหมือนกับที่กฤษณะกล่าวแก่ อรชุนให้ฆ่าล้างพี่น้องตนเอง ถ้าสติปัญญาเป็นแบบปุถุชนคนธรรมดา ต้องฝึกฝนแต่พื้นฐานคือ ทาน สิ่งที่ให้แล้วไม่คิดทวงคืน ศีล ความปรกติที่มนุษย์มีอย่างน้อยห้าข้อ ภาวนา การพิจารณาในสภาวะความเป็นจริงด้วยการเจริญวิปัสสนา หรือไม่ทำชั่ว ทำแต่ความดี ทำใจให้ผ่องแผ้ว จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 17:00:21

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นหลายคนนั่งจนเพื้ยนมาเยอะแล้ว จากคุณ : -*- เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 17:29:36 A:119.42.119.18 X: TicketID:210955

ความคิดเห็นที่ 6 #5 จริงครับ เพราะ มันควบคุมยาก การวิปัสสนา นี่ คนที่ทำถูก คือ ดู เฉยๆ (ตามที่พระพุทธเจ้าสอน) กับ คนที่ทำผิด คือ ฟุ้งซ่าน ทั้งสองคน มองยังไง ต่าง นั่งสมาธิ เฉยๆ ทั้งคู่ แหละครับ เราจะไปรู้ได้ยังไงว่า คนไหน วิปัสสนา คนไหน ฟุ้งซ่าน ปัจจุบัน เลย มีการ เดินจงกรม กวาดลานวัด ฯ แทนนั่งเฉยๆ แล้วครับ อย่างน้อยใครฟุ้งซ่าน ก็ยังดูออก ง่ายกว่า จากคุณ : แล้วแต่ทางท่านจะเรียกแล้วกันนะ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 17:38:18

ความคิดเห็นที่ 7 ความคิดเห็นที่ 5   เห็นหลายคนนั่งจนเพื้ยนมาเยอะแล้ว น่าจะเป็นเพราะเขาเพี้ยนตั้งแต่ก่อนไปนั่ง ซะมากกว่า พอทำแล้วก็เลยมีอะไรแปลกๆ  ให้เราเห็นว่าเพี้ยนไง จากคุณ : sb*star เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 17:48:39

ความคิดเห็นที่ 8 "ใช้การเจริญวิปัสสนา ไม่ได้ใช้การขบคิดด้วยสมอง" วิปัสสนา กับการใช้ตรรกะ แตกต่างกันอย่างไร ขอตอบว่า การใช้ตรรกะ+คิดวิเคราะห์ = จินตามยปัญญา หมายถึง ปัญญาที่เกิดจากการใช้ความคิด หรือการคิด การเจริญวิปัสสนา = ภาวนามยปัญญา หมายถึง ปัญญาที่เกิดจากการลงมือทำ หรือประสบการณ์ ยกตัวอย่างเช่น จินตามยปัญญา - อ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังคนเขาเล่า ศึกษาด้วยวิธีต่างๆ ว่าการถึงจุดออกัสซั่มเป็นยังไง ภาวนามยปัญญา - ถึงจุดออกัสซั่มด้วยตนเอง --------- สติปัฐฐาน4 = ที่ตั้งของสติ4แห่ง ได้แก่ กาย (มาย บอดี้ ตลอดจนลมหายใจ ความร้อน ค.แข็ง ฯลฯ ภาวะต่างๆของกาย) เวทนา(ค.รู้สึกสุข-ทุกข์ หรือเฉยๆไม่สุขไม่ทุกข์) จิต(ภาวะต่างๆของจิตทั้งหมด โกรธ เศร้า เหงา ดีใจ ร่าเริง กลัว ฟุ้งซ่าน ครุ่นคิด ฯลฯ) ธรรม (สภาวะตามธรรมดา ตามธรรมชาติ ของทุกสิ่งทุกอย่าง) การเจริญ(ทำให้มาก ทำให้เกิด)สติปัฐฐาน4 เพื่อที่จะให้ได้รู้ กาย - เวทนา - จิต - ธรรม ตามภาวะที่มันเป็นจริงในปัจจุบันขณะ มีสติเฝ้าดูอย่างแจ่มชัด โดยไม่เข้าไปแทรกแซง ไม่เข้าไปบังคับ ควบคุม เพื่อให้เกิดภาวนามยปัญญา (ปัญญาที่เกิดจากการลงมือทำ หรือประสบการณ์) ว่าสิ่งเหล่านี้(กาย-ใจ-สิ่งทั้งปวง) เป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่น่ายึดติดยึดถือ เพื่อปล่อยวางอุปาทาน(ความยึดถือว่าสิ่งนี้ๆเป็นตัวตนของตน) เมื่อกำจัดกำจัดอุปาทานได้แล้ว ความทุกข์ก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีก เพราะกำจัดเหตุแห่งการเกิดทุกข์ไปแล้ว -------------------------นี่คือที่ข้าพเจ้าเข้าใจ ปล. สติ = ความระลึกรู้ในปัจจุบันขณะ เช่นมีสติรู้ลมหายใจ ก็รู้ว่าปัจจุบันกำลังหายใจเข้า ลมหายใจหยาบไม่ละเอียด ลมหายใจค่อนข้างยาว  ฯลฯ สมาธิ = ความรวมเป็นหนึ่งเดียวของใจ จิตรวมเป็นหนึ่งไม่ซัดส่าย ไม่วอกแวก จิตทั้งหมดอยู่กับสิ่งที่กำลังทำอยู่ จากคุณ : tanakeme เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 17:59:53

ความคิดเห็นที่ 9 คนที่นั่งแล้วเพี้ยนจะเป็นพวกที่นั่งแล้วชอบตามอารมณ์ครับ เพราะนึกว่าสิ่งที่เห็นขณะวิปัสสนานั้นคือตัวปัญญาก็เลยตามไป จะให้ปลอดภัยก็ต้องดูเฉยๆ ครับ อย่าตาม สุขก็ปล่อยทุกข์ก็ปล่อยเฉยๆ ก็ปล่อย หากปัญญาจะมามันจะเกิดเอง ...รู้แต่ทฤษฎีแค่นี้ล่ะ ยังไม่เคยเห็นอะไรกับเขาหรอก -_-'' จากคุณ : นาย X-MAN เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 18:50:30

ความคิดเห็นที่ 10 เหมือนกันครับ  คุณจะใช้ทำงานก็ได้ ผมเคยใช้ ได้ผลดีอย่างไม่น่าเชื่อ และมหัศจรรย์ สมองคุณจะมี Memory และ Processing Power เพิ่มขึ้นมากกว่าสิบเท่า เรื่องจริงนะครับ  แต่ยากมากกว่าจะได้จิตนิ่งขนาดนั้น ผมทำได้แค่สองครั้งเอง จากคุณ : NaCl เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 18:55:00

ความคิดเห็นที่ 11 พระสูตรที่จะแสดงต่อไปนี้ เป็นการแสดงให้เห็นถึง การใช้ตรรกกะในการเจริญวิปัสสนา ================================================= อนัตตลักขณสูตร [๒๐] ...ดูกรภิกษุทั้งหลาย "ถ้า" รูปนี้จักได้เป็นอัตตา "แล้ว" รูปนี้ไม่พึงเป็นเพื่ออาพาธ และบุคคล พึงได้ในรูปว่า รูปของเราจงเป็นอย่างนี้เถิด รูปของเราอย่าได้เป็นอย่างนั้นเลย. ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย ก็เพราะรูปเป็นอนัตตา ฉะนั้นรูปจึงเป็นไปเพื่ออาพาธ และบุคคลย่อมไม่ได้ในรูปว่ารูปของเราจงเป็นอย่างนี้เถิด รูปของเราอย่าได้เป็นอย่างนั้นเลย. ...ฯลฯ... อ่านเพิ่มเติมที่ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=4&A=479&Z=575&pagebreak=0 ============================================== เจริญวิปัสสนา ปฏิบัติวิปัสสนา, บำเพ็ญวิปัสสนา หมายถึง การฝึกอบรมปัญญาโดยพิจารณาสังขาร คือ รูปธรรมและนามธรรมทั้งหมดแยกออกเป็นขันธ์ๆ กำหนดด้วยไตรลักษณ์ว่า ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา http://www.84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=วิปัสสนา จากคุณ : asdf เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 19:08:56 A:202.28.24.74 X: TicketID:252772

ความคิดเห็นที่ 12 พระสูตรต่อไปนี้เป็น การแสวงหาความรู้โดยการเฝ้าสังเกตโดยปราศจากการใช้ตรรกะ ================================================ มหาสติปัฏฐานสูตร [๒๗๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โคนไม้ก็ดี ไปสู่เรือนว่างก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า เธอมีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า เมื่อ หายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เรา หายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น เมื่อหายใจเข้า สั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น ...ฯลฯ..ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายใน กายภายในบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายทั้ง ภายในทั้งภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็น ธรรมคือความเสื่อมในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อม ในกายบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียง สักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัย อยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่า พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ ฯ อ่านเพิ่มเติมได้ที่ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=10&A=6257&Z=6764&pagebreak=0 จากคุณ : asdf เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 19:19:54 A:202.28.24.74 X: TicketID:252772

ความคิดเห็นที่ 13 ข้อสังเกตนะครับ พระพุทธเจ้าแสดงหลักการที่ว่า "สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง(หลักอนิจจัง)" โดยการให้สาวกของพระองค์ เฝ้าสังเกตสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยปราศจากการการใช้ตรรกะ สาวกของพระองค์ก็จะรับรู้ข้อเท็จจริงนี้จากประสบการณ์ตรงด้วยตัวเอง แต่สำหรับการแสดงหลักการเรื่อง "ธรรมทั้งหลายทั้งปวงเป็นอนัตตา" นั้น บางครั้งพระพุทธเจ้าก็ใช้ตรรกะเป็นเครื่องมือ เพราะว่าหลักการเรื่องอนัตตารู้ได้ยากมาก ไม่เคยมีลัทธิไหนสอนมาก่อน (รู้จริง ๆ ไม่ใช่รู้แบบท่องจำเหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่) จากคุณ : asdf เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 19:35:48 A:202.28.24.74 X: TicketID:252772

ความคิดเห็นที่ 14 วิปัสสนา > พิจารณาตามความเป็นจริง จริง ในที่นี้คืออะไร หนอ ปฏิบัติเอาเองถึงจะรู้ จากคุณ : F:A:B:R:E เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 19:38:31

ความคิดเห็นที่ 15 เพิ่มเติมอีกอันหนึ่งนะครับ ลองพิจารณา ======================== แสงจากดวงดาว ผ่านกล้องโทรทัศน์ เข้าสู่ตาซึ่งจะเปลี่ยนแสงให้เป็นกระแสประสาทเข้าสู่สมอง เพื่อทำการประมวลผล ในที่นี้ กล้องโทรทัศน์ คืออุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ ที่ทำหน้าที่เป็นตัวขยายความเข้มแสง ซึ่งจัดเป็น aplifier ในลักษณะหนึ่ง ในบางกรณีกล้องอาจมีการติดตั้ง ตัวตัดแสงรบกวน ในที่นี้ตัวตัดแสงรบกวนก็คือ filter ชนิดหนึ่ง สังเกตไหมครับ เวลาเรามีสมาธิ เราจะทำสิ่งต่าง ๆ ได้ดี สมาธิก็อาจจะเปรียบเทียบได้กับ filter ภายใน หรือ amplifier ภายใน ================================ พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เรา ปรับปรุง filter หรือ amplifierภายใน โดยการให้จิตมีสมาธิขั้นสูงหรือที่เรียกว่า ฌาน เพื่อการรับรู้ที่ชัดเจนขึ้น ในขอบเขตที่กว้างขวางขึ้น(อาจตรงกับสำนวนทางด้าน signal processing ว่า การเพิ่ม bandwidth ให้กับอุปกรณ์) เมื่อความสามารถในการรับรู้ดีขึ้น ความรู้ใหม่ก็จะเกิดขึ้นซึ่งมีประโยชน์ในการดับทุกข์ ================================ พระสูตรที่จะนำมาแสดงต่อไปนี้ แสดงขั้นตอนการพัฒนาขีดความสามารถในการรับรู้ สามัญญผลสูตร อ่านได้ที่ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=9&A=1072&Z=1919&pagebreak=0 ผมหยิบมาเสนอในส่วนที่เป็นประเด็นสนธนาดังนี้ ขั้นตอนการพัฒนา - ได้ฟังธรรมเกิดศรัทธาออกบวช - สำรวมระวังในพระปาติโมกข์ - สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบท - ถึงพร้อมด้วยศีล - คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย - ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ - เป็นผู้สันโดษ - ชำระจิตใจให้ปราศจากนิวรณ์ เมื่อทำตามขั้นตอนที่ว่านี้ได้แล้วอย่างบริสุทธิบริบูรณ์ ฌาน หรือสมาธิในระดับสูงก็จะเกิดขึ้น ทิพยโสตญาณ (หูทิพย์) -------------------------- [๑๓๔] ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อทิพยโสตธาตุ เธอย่อม ได้ยินเสียง ๒ ชนิด คือเสียงทิพย์และเสียงมนุษย์ ทั้งที่อยู่ไกลและใกล้ด้วยทิพยโสตธาตุ อัน บริสุทธิ์ล่วงโสตของมนุษย์ เจโตปริยญาณ (อ่านความคิดคนอื่น) ------------------------------------- [๑๓๕] ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อเจโตปริยญาณ เธอย่อมกำหนดรู้ใจของสัตว์อื่น ของบุคคลอื่นด้วยใจ คือจิตมีราคะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ หรือจิต ปราศจากราคะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากราคะ จิตมีโทสะ ก็รู้ว่าจิตมีโทสะ หรือจิตปราศจากโทสะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโทสะ จิตมีโมหะ ก็รู้ว่าจิตมีโมหะ ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (ระลึกชาติ) -------------------------------------- [๑๓๖] ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อบุพเพนิวาสานุสสติญาณ เธอย่อมระลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก ในภพโน้นเรามีชื่ออย่างนั้นมีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนด อายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพโน้น แม้ในภพนั้น เราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนด อายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพนี้ เธอย่อมระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมาก พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ด้วยประการฉะนี้ จุตูปปาตญาณ(ตาทิพย์) ------------------------- [๑๓๗] ภิกษุนั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้จุติและอุปบัติของ สัตว์ทั้งหลาย เธอเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณ ทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วง จักษุของมนุษย์ ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ ผู้เป็นไปตามกรรมว่า สัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต เบื้องหน้าแต่ตาย เขาย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนสัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต เบื้องหน้าแต่ตายเขาย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ อาสวักขยญาณ (ญาณในการดับทุกข์ เป็นญาณขั้นสูงสุด) ------------------------------------------------------------ [๑๓๘] ภิกษุนั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่ออาสวักขยญาณ ย่อมรู้ชัดตามเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา เมื่อเธอรู้เห็นอย่างนี้ จิตย่อมหลุดพ้น ====================================== หมายเหตุ ยกมาให้อ่านเฉย ๆ นะครับสำหรับผู้สนใจ ไม่มีเจตนายกตนข่มท่าน ไม่มีเจตนาโน้มน้าวให้มานับถือศาสนาพุทธ นะครับ จากคุณ : asdf เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 20:23:21 A:202.28.24.74 X: TicketID:252772

ความคิดเห็นที่ 16 ทุกสิ่งย่อมมีเหตุผลครับ มีเหตุจึงเกิดผลเพราะมีผลนั้นแหละเหตุจึงต้องมีตามด้วยเป็นไปตามหลักวิทย์ของโลกปัจจุบันแต่มันเริ่มมาตั้งแต่2500ปีก่อนแล้ว สำหรับความคิดผมน่ะที่ว่าไม่ใช้ความคิดนั้นคือออกมาจากสัญชาตญาณหรือสันดานออกมาเลยล่ะครับ เป็นปัญญาที่เกิดจากรู้ด้วยตัวเองน่ะครับ เช่นเราจะโดนรถชนแล้วเราหลบตามสัญชาตญาณอย่างเงี้ย จากคุณ : WorldEnd เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 20:43:43

ความคิดเห็นที่ 17 การใช้สมองคิดนั้น คุณคงเข้าใจอยู่แล้ว แต่ผมจะยกตัวอย่างเฉพาะวิปัสนา มันคือการสังเกตุ อย่างหนึ่ง เช่น ถ้าคุณไม่มีความรู้อยู่เลย และคุณนั่งดูดดวงจันทร์ขึ้นลง ทุก ๆ วัน วันหนึ่งคุณอาจ "รู้" ว่าเมื่อไรดวงจันทร์ จะเป็นครึ่งซีก เมื่อไหร่จะแหว่ง การวิปัสนาก็เหมือนกัน คือ ให้ "ดู" สังเกตุ แต่เป็นการสังเกต เข้าไปในจิตของตัวเอง ว่าความรู้สึกนั้น นี้ มันเป็นอย่างไร รู้ว่า อ้อ นี่คือ สุขนะ นี่คือ ทุกข์นะ อ้อ มันหายไปแล้วนะ นาน ๆ เข้า มันจะเกิด "ความรู้" ที่ช่วยให้กิเลสลดลงได้ เพียงแต่ความรู้ประเภทนี้ มันนำมาบอกคนอื่นไม่ได้ เพราะมันไม่เหมือนกับดวงจันทร์ ที่เราทำนายให้คนอื่นเห็นได้ เพราะเราไม่สามารถเอา "ใจ" ของเรามาให้คนอื่นเห็นได้ จากคุณ : ผู้เฒ่าสายลม เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 20:48:58

ความคิดเห็นที่ 18 .. #17 ชัดเจนครับ .. เอาเป็นว่า เรา "ไม่รู้" อะไรสักอย่าง แล้ว  "รู้"  สิ่งนั้นขึ้นมา มันจะรู้ได้อย่างไรล่ะ กินข้าวอิ่ม บางคน  อิ่มเฉยๆ บางคน  รู้ว่าอิ่ม คนที่ รู้ว่าอิ่ม  กับ  คนที่ อิ่มเฉยๆ แต่ไม่รู้   ต่างกันยังไง คนที่ รู้ว่าอิ่ม  ผ่านการ "วิปัสสนา" คนที่ อิ่มเฉยๆ ไม่ได้ดู "ความอิ่ม" ไม่ต้องใช้สมองครับ .. แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 54 23:21:40 จากคุณ : ไม่เป็นดั่งใจ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 23:21:20

ความคิดเห็นที่ 19 มันคือการเห็นตามความเป้นพิจารณาตามความเป็นจริง คนละอย่างกับสมาธิแบบสมถะ ที่ให้จิตนิ่งๆอย่างเดียว แต่กว่าจะไปถึงวิปัสสนาได้ก็ต้องมีสมถะควบคู่ไปด้วย แต่ตรรกะ บางครั้งก็แอบคิดเหตุผลเอาเอง ตั้งความเป้นไปได้ขึ้นมา บางทีก็ผิ้ดเพิ้ยนไปเป็นการคิดเอาเองได้เหมือนกันค่ะ จากคุณ : scarlett เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 06:09:54

ความคิดเห็นที่ 20 ลองตัด "เสียง" หรือคำพูดต่างๆในหัวออกดูครับ  ^__^ จากคุณ : ฟาฬ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 10:14:44

ความคิดเห็นที่ 21 #20 ทำไม่ได้ครับ แล้วก็ห้ามทำอย่างนั้นด้วย เสียงในหัว หรือ ความคิด มันหยุดไม่ได้ มันเป็นไปตามธรรมชาติ ท่านว่า ให้ดูมันเฉยๆ รู้(สติ) ว่ามันคิด มันพูด เดี๋ยวมันดับเอง (แล้วจะ โล่ง สุดๆเลย ตอนมันเลิกพูดเนี้ย) ความคิด ไม่ได้ เป็นตัวเราครับ มันมีประโยชน์ แต่จะมีโทษ เมื่อไม่รู้ว่า มัน ปล่อยได้ คนส่วนใหญ่ เข้าใจว่า ความคิด คือ ตัวตนของเขาด้วยซ้ำ จากคุณ : แล้วแต่ทางท่านจะเรียกแล้วกันนะ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 14:13:51

ความคิดเห็นที่ 22 ที่ว่าบางคนเพี้ยนไปหลังจากการทำสมถะและวิปัสสนากรรมฐาน มีเยอะครับ เคยฟังพระเทศน์ ท่าบอกว่าถ้าไม่ได้รับการ guide หรือชี้แนะไปในทางที่ถูก มันจะหลงเข้าไปอยู่ในนั้นได้ง่ายมาก (ถูกโมหะครอบงำหมด) เพราะทางไปจุดสุดท้ายหรือนิพพานมีทางเดียว แต่ทีนี้ระหว่างทางมันมีทางแยกที่เป็นเขาวงกตมากมายครับ จากคุณ : Paokun เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 14:42:26

ความคิดเห็นที่ 23 วิปัสสนา อาจคล้ายตรรกกะ สำหรับคนธรรมดาหลายจุดครับ แต่วิปัสสนานั้น ที่จริงไม่ใช่การคิด แต่เป็นพิจารณา ตามดู สังเกตจนเกิดความเข้าใจสาเหตุของปัญหา ของสิ่งที่เรานึกไปว่ารู้ว่าใช่ สมมุติบัญญัติ รู้ทันอารมณ์ คือ เน้นไปที่สมุทัย เห็นเหตุจริงๆของปัญหา หรือที่เรียกว่าทุกข์ เช่น เห็นความโกรธ เห็นอาการของความโกรธ เห็นความขาดสติ เห็นเหตุที่คนหลงไปกับความโกรธ เห็นการควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เห็นผลเสียเห็นผลลัพธ์ ต่างๆที่เกิดขึ้นจากความโกรธ การเห็นสาเหตุนั้นจริงๆเรียกว่า สมุทัย จึงนำไปสู่วิธีการควบคุมความโกรธ ตั้งแต่อย่างธรรมดา คือระงับความโกรธ ไปจนอย่างสูงคือ ละความโกรธได้ ก็เป็นวิธีการที่กำจัดต้นตอของปัญหาได้ เรียกว่า มรรค นำไปสูผลลัพธ์สุดท้าย คือการมีสติอย่างยิ่ง ของผู้ที่รู้จักโทษของความโกรธ และละ วางความโกรธ อันเป็นสาเหตุของทุกข์ที่ขาดสติ และมองไม่เห็นโทษของความโกรธได้  เรียกว่า นิโรธ สรุปว่าขบวนการของการพิจารณานั้น อยู่ในกระบวนการค้นหาคำตอบที่ชัดเจนของปัญหาไปจนถึงการขจัดปัญหา ไม่ใช่แค่ใช้ตรรกะ แต่ยังรวมไปถึงการปฎิบัติเพื่อนำไปสู่การสิ้นสุดของปัญหานั้นๆอย่างแท้จริง นั่นคือหัวใจของ วิปัสสนาครับ สติปัฎฐานก็คือการตั้งด้วยสติ มีสติจริง รู้ทันเอาอยู่กับเหตุของทุกข์ จนไม่เกิดทุกข์อีก อธิบายคร่าวๆตามนี้ครับ จากคุณ : granun เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 06:25:21