PANTIP.COM : X10621208 เมืองเบียร์ประกาศหยุดใช้ “พลังงานนิวเคลียร์” ภายในปี 2022 [ข่าววิทยาศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 19

ไฟฟ้านิวเคลียร์รัฐแขยงเอกชนเอา

หลังแผ่นดินไหวขนาด 9 ริกเตอร์ และคลื่นยักษ์สึนามิถล่มชายฝั่งทะเลด้านตะวันออกของญี่ปุ่นที่เมืองเซนได ปลิดชีวิตคนไปหลายหมื่นศพ โรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ฟูกูชิมะ ไดอิจิ ในพื้นที่เกิดเหตุซึ่งได้รับความเสียหายอย่างหนัก ยังซ้ำเติมสถานการณ์ด้วยการแพร่กัมมันตรังสีสู่สาธารณะ
ภายใต้บรรยากาศแห่งความเศร้าและสูญเสีย ดูเหมือนโลกทั้งใบแทบไม่มีใครอยากเอ่ยถึงคำว่า “โรงไฟฟ้านิวเคลียร์” กันอีกแต่ก็นั่นแหละ คำถามแทงใจผู้มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบจัดหาพลังงานของแต่ละประเทศ ก็คือ หากวันนี้ทั้งโลกพากันต่อต้านหรือปฏิเสธโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ เอาเข้าจริงถึงเวลาจนมุมขึ้นมา ยังไม่สามารถหาพลังงานอย่างอื่นที่เหมาะกว่ามาใช้ผลิตไฟฟ้าทดแทนนิวเคลียร์ได้ ชาวโลกจะหาทางออกกันอย่างไร
เพราะเมื่อพิจารณาจากสัดส่วนการใช้เชื้อเพลิงในการผลิตกระแสไฟฟ้าทั่วโลก เปรียบเทียบแต่ละเชื้อเพลิง ระหว่างถ่านหิน ก๊าซธรรมชาติ นิวเคลียร์ พลังน้ำ น้ำมัน และอื่นๆ (เช่น พลังลม แสงแดด ชีวภาพ ชีวมวล)
ปัจจุบันทั่วโลกใช้ ถ่านหิน ผลิตกระแสไฟฟ้าคิดเป็นสัดส่วนมากที่สุดถึง 41% ตามด้วย ก๊าซธรรมชาติ 20% พลังงานจากน้ำ ตามเขื่อน 16% พลังงานนิวเคลียร์ 15% น้ำมันเชื้อเพลิง 6% ที่เหลือเป็น พลังงานอื่น อีก 2%
เปรียบเทียบกับสัดส่วนการใช้เชื้อเพลิง หรือพลังงานในการผลิตไฟฟ้าของไทย เชื้อเพลิงที่ไทยต้องพึ่งพิงมากที่สุดในการผลิตไฟฟ้าถึง 70% คือ ก๊าซธรรมชาติ รองลงมา 21% คือ ถ่านหิน อีก 5% เป็น พลังน้ำ 3.8% คือ พลังงานทดแทนต่าง ที่เหลืออีก 0.2% คือ น้ำมัน
แต่ในสภาพเป็นจริง สัดส่วนการพึ่งพาเชื้อเพลิงแต่ละชนิด เพื่อนำมาเป็นพลังงานในการผลิตไฟฟ้าป้อนให้แก่ภาคครัวเรือนและอุตสาหกรรมของแต่ละประเทศ ควรต้องมีการกระจายสัดส่วนการพึ่งพาเชื้อเพลิงแต่ละชนิดอย่างสมดุล หรือไม่ฝากผีฝากไข้ชะตากรรมด้านพลังงานเอาไว้กับเชื้อเพลิงชนิดใดมากไปเป็นพิเศษ
เพราะถ้านำอนาคตด้านพลังงานไปฝากไว้กับเชื้อเพลิงชนิดใดมากเกินไป ย่อมเกิดความเสี่ยงต่อเสถียรภาพ หรือปราศจากความมั่นคงทางพลังงานของประเทศนั้นตัวอย่างที่ใกล้ตัวที่สุด ก็คือ ประเทศไทย ขณะนี้เข้าข่ายเป็นหนึ่งในประเทศที่ไร้เสถียรภาพด้านพลังงานไปแล้วเรียบร้อย เพราะเล่นฝากผีฝากไข้เอาไว้กับก๊าซธรรมชาติ คิดเป็นสัดส่วนสูงถึง 70%
ในเมื่อเหลียวซ้ายแลขวานาทีนี้โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ในไทย ดูจากบทเรียนหมาดๆที่ญี่ปุ่น คงไม่มีสิทธิได้แจ้งเกิดกันง่ายๆ ครั้นจะก้มหน้าพึ่งก๊าซธรรมชาติไปเรื่อยๆ ก็คงไม่เหลือปริมาณให้พึ่งพาได้อีกนานนักตัวเลือกที่เหลือระหว่างโรงไฟฟ้าถ่านหิน กับพลังน้ำจากเขื่อนล่ะ ทุกวันนี้แค่ใครอ้าปากพูดถึงหรือแค่คิดจะสร้าง ก็ถูกรุมยำเละด้วยข้อหาไม่รักสิ่งแวดล้อม เมื่อเป็นเช่นนี้ในที่สุดแล้วเมืองไทยจะเดินไปทางใด

เมื่อวันก่อนกระทรวงพลังงาน สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย และสภาหอการค้าแห่งประเทศไทย จึงได้
ร่วมกันจัดให้มีการถกถึงปัญหาดังกล่าวขึ้น ที่โรงแรมสยามซิตี้ โดยเชิญ สมภพ พัฒนอริยางกูล นักวิเคราะห์นโยบายและแผนฯ กระทรวงพลังงาน รุ่งเรือง สายพวรรณ์ ผู้อำนวยการสถาบันพลังงานเพื่ออุตสาหกรรม และ กอบกาญจน์ วัฒนวรางกูร รองประธานคณะกรรมการพลังงาน หอการค้าไทย มาร่วมแสดงความคิดเห็น กอบกาญจน์เปิดประเด็นว่า สินค้าทุกชิ้นในโลกนี้ที่ผลิตออกมา ล้วนมีต้นทุนทางพลังงานทั้งสิ้น ในอนาคต 2 อย่างที่จะเกิดขึ้นบนโลกใบนี้แน่ๆ ก็คือ วิกฤติด้านอาหาร กับวิกฤติด้านพลังงาน ดังนั้น ถ้าเราวางแผนรับมือกับวิกฤติพลังงานได้ไม่ดีพอ จะเกิดปัญหาใหญ่ในอนาคต
กอบกาญจน์เปรียบเทียบว่า แค่คนจีนกับคนอินเดียมีไฟฟ้าใช้กันครบทุกคน เพียงเท่านี้พลังงานทั้งโลกก็ช็อตหรือขาดแคลนแล้ว ดีว่าทุกวันนี้คนจีนกับอินเดียส่วนหนึ่ง ยังต้องใช้ตะเกียง“เวลานีี้จีนพยายามตีสนิทกับพม่า ก็เพื่อหวังจะเอาก๊าซธรรมชาติจากพม่า เข้าไปลงทุนและสร้างถนนให้ลาว ก็หวังจะจีบเอาทรัพยากรจากลาว ไม่แน่อีกหน่อยลาวอาจเปลี่ยนใจไปขายไฟฟ้าให้จีนแทนไทยก็ได้ จีนยังไปช่วยสร้างสนามฟุตบอลให้แอฟริกาใต้ ก็เพื่อหวังจะเปิดประตูไปสู่เหมืองถ่านหินที่แอฟริกา”
กอบกาญจน์มองว่า ความยั่งยืนทั้งหลายล้วนเกิดจากวิสัยทัศน์ หรือทำอะไรต้องมองไกลมองยาว แผนด้านพลังงานก็เช่นกัน ก่อนอื่นต้องยอมรับว่าทุกพลังงานไม่มีที่อะไรสมบูรณ์แบบ หรืออย่างใดดีกว่าอีกอย่าง แต่ควรมีหลายๆอย่างเอาไว้เป็นทางเลือก เพื่อให้เกิดความสมดุล หรือพึ่งพาได้ในยามที่ตัวใดตัวหนึ่งเกิดปัญหาฉุกเฉิน“ทุกพลังงานดีหมด จึงต้องหาไว้ กรณีโรงไฟฟ้านิวเคลียร์นั้น เมืองไทยมัวแต่นั่งวิจารณ์กัน แต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง วันนี้แม้แต่เวียดนามซึ่งเคยตามหลังไทย ก็มีโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ใช้แล้ว อีกไม่นานลาวก็คงจะมีแซงหน้าเราอีก”

“ถ้าบอกว่าโรงไฟฟ้านิวเคลียร์เป็นอะไรที่เสี่ยง ก็ต้องบอกว่าในความเป็นจริง ทุกอย่างในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่ไม่เสี่ยง นอกจากนี้ โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ทุกแห่งในโลก ยังต้องอยู่ภายใต้มาตรฐานเดียวกัน คือ ตามมาตรฐานโลกที่กำหนดโดยไอเออีเอ ไม่ใช่มาตรฐานแบบสุกเอาเผากินของประเทศใดประเทศหนึ่ง” กอบกาญจน์บอกว่า กรณีโศกนาฏกรรมที่เกิดกับโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ที่ญี่ปุ่น ซึ่งเป็นโรงไฟฟ้าที่สร้างมานานแล้วนั้น เป็นเพราะถูกออกแบบไว้ป้องกันแผ่นดินไหวเพียง 8 ริกเตอร์ เนื่องจากเมื่อสมัยที่ก่อสร้างโรงไฟฟ้า ไม่มีใครคาดคิดว่าญี่ปุ่นจะเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงถึง 9 ริกเตอร์ ถือเป็นบทเรียน
ดังนั้น ประเด็นสำคัญจึงอยู่ที่ภาครัฐต้องกล้าตัดสินใจ ทำความเข้าใจกับประชาชน และร่วมผลักดันให้เกิดขึ้น โดยไม่ควรเสียเวลากลับไปทบทวนนโยบายซ้ำแล้วซ้ำอีก ซึ่งถ้าจะเดินหน้าทำ ก็ต้องทำให้ดี ให้ประชาชนมั่นใจ รุ่งเรือง สายพวรรณ์ มองว่า ไทยเป็นประเทศที่ต้องพึ่งพาหรือนำเข้าพลังงานจากต่างประเทศมาใช้เป็นหลัก แม้จะมีก๊าซธรรมชาติให้ใช้ ก็คงใช้ได้เต็มที่ไปอีกไม่เกิน 20 ปี

“ในแผนพลังงาน หรือพีดีพี 2010 มีการบรรจุเรื่องพลังงานทดแทนไว้ในแผนเยอะก็จริง แต่ก็ยังไม่เพียงพอ เพราะพลังงานทดแทนยังมีข้อจำกัดอยู่หลายอย่าง ขณะที่การใช้พลังงานไฟฟ้ามีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามการพัฒนาประเทศ ดูอย่างเมื่อปีที่แล้วเราใช้ไฟฟ้าเพิ่มขึ้นจากปี 2552 ราว 10 เปอร์เซ็นต์” รุ่งเรืองบอกว่า เวลานี้เมืองไทยจะขยับสร้างโรงไฟฟ้าอะไร ก็เจอตอไปหมด แม้แต่โรงไฟฟ้าที่ใช้ก๊าซธรรมชาติ ซึ่งเป็นพลังงานสะอาดที่ใช้เติมในรถยนต์ ก็ยังโดนต่อต้าน
“ผมอยากเปรียบเทียบว่า การก่อสร้างโรงไฟฟ้าก็คล้ายกับการเวนคืนที่ดินเพื่อสร้างถนน การที่เจ้าของที่ดินเขายอมเสียสละเพื่อให้ประเทศเดินหน้าต่อไปได้ ภาครัฐก็ควรต้องหามาตรการชดเชยที่เหมาะสมให้แก่เขา ทำอย่างไรก็ได้ให้เขารู้สึกว่าได้มีส่วนร่วม หรือได้รับประโยชน์จากการมีโรงไฟฟ้า”
“อีกอย่าง การที่เรามีเชื้อเพลิงหรือพลังงานหลายอย่างไว้เป็นทางเลือกในการผลิตไฟฟ้า มันก็เหมือนกับการที่เรามีเครื่องมือหลายอย่างเอาไว้แข่งขันกับเพื่อนบ้าน เช่น มีทั้งจักรยาน มอเตอร์ไซค์ รถไฟ และเครื่องบิน”
“สมมติว่า เปรียบเทียบโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ เป็นรถไฟหรือเครื่องบิน หากต้องแข่งขันกันในเมืองใช้จักรยานเป็นหลัก เราก็มีเขาก็มี ถือว่าโอเค แต่ถ้าให้ส่งของไกลออกไปนอกเมือง 800 กม. ต้องพึ่งรถไฟกับเครื่องบิน จะให้เรามัวแต่ปั่นจักรยานไปส่งของแข่งกับเพื่อนบ้านอย่างเวียดนาม ซึ่งมีโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ใช้ อย่างนี้ก็คงไม่ไหว”
“สรุปแล้วเราต้องยอมรับก่อนว่าทุกอย่างมีความเสี่ยง ถีบจักรยานไปส่งของก็มีความเสี่ยง นั่งเครื่องบินไปส่งก็มีโอกาสเสี่ยงเครื่องบินตกเหมือนกัน แต่จะตกบ่อยแค่ไหนนั้นมันอีกเรื่อง โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ก็เหมือนกับเครื่องบินนั่นแหละ มันไม่ได้ตกบ่อยให้เห็นทุกวัน แต่ถ้าเรามีเพียงจักรยานเพื่อนบ้านมีเครื่องบิน มันก็จบ อยู่ที่ว่าถ้าเราอยากจะบินอย่างสบายใจ ก็ต้องใส่ปัจจัยเพื่อความปลอดภัยเผื่อเข้าไปเยอะๆ”

ปิดท้ายกันด้วยมุมมองของ สมภพ พัฒนอริยางกูล จากกระทรวงพลังงาน “ในมุมมองของภาครัฐ คงต้องมองให้ครอบคลุมประชาชนทุกภาคส่วน โดยคำนึงถึงแผนกระจายความเสี่ยงระยะยาว และทิศทางของโลกด้วย เช่น เวลานี้ทั่วโลกกำลังมุ่งสู่อุตสาหกรรมสีเขียว หรืออุตสาหกรรมที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม กำหนดให้มีการกำจัดคาร์บอนไดออกไซด์ 450 ส่วนใน 1 ล้านส่วน ที่ภาคอุตสาหกรรมปลดปล่อยออกมา เราก็ต้องคำนึงด้วย เป็นต้น”
สมภพบอกว่า ต้องยอมรับความจริงเช่นกันว่า ภาพลักษณ์ของการใช้พลังงานแต่ละชนิดนั้น มักเป็นภาพสีดำที่ปลดปล่อยมลภาวะให้แก่สิ่งแวดล้อม ทุกโครงการถึงแม้จะบอกว่าดี หรือมีความปลอดภัยแค่ไหน แต่ถ้าคนเขาไม่ยอมรับ กระทรวงพลังงานก็ต้องคำนึงถึงในแง่การมีส่วนร่วมของประชาชนด้วย
“สิ่งที่เราคำนึงถึงเป็นหลัก ก็คือ การยอมรับของประชาชน เราเชื่อว่าอะไรที่มันยั่งยืน ต้องเป็นพวกเดียวกันหรืออยู่ด้วยกันได้ เราจึงคำนึงถึงยุทธศาสตร์หลายๆด้านไปพร้อมกัน ทั้งด้านความมั่นคงของพลังงาน มาตรฐานความปลอดภัย และเสริมความเข้มแข็งให้แก่ผู้ประกอบการ” สมภพทิ้งท้าย.

จาก http://www.thairath.co.th/today/view/174960

ลองดูครับถ้าไม่เอานิวเคลียร์เป็นพลังงานรูปแบบอื่นโดยเฉพาะพวกพลังงานทดแทนค่าไฟเราจะเพิ่มขึ้น 5-7 เท่าจากปัจจุบันครับ ถ้าคนไทยยอมรับได้ก็ OK ครับ ความปลอดภัยที่เราต้องการไม่ได้จะได้มาฟรี ๆ ครับ แลกมาด้วยค่าใช้จ่ายราคาแพงซึ่งเราต้องจ่ายกันทุกคนครับ

จากคุณ : LogiEng

เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:03:00