ความคิดเห็นที่ 1 เข้าเรื่องกันดีกว่า เรื่องของเรื่องคือที่เห็นเขาวัดว่ากาแลกซี่นู้น กาแลกซี่นี้อยู่ห่างจากเราเป็นร้อย เป็นพันล้านปีแสง เขาวัดกันอย่างไรหว่า ผู้ที่เคยอ่านมาบ้างก็คงจะรู้ว่า ก็ต้องเทียบกับวัตถุที่เรารู้ แล้วก็บัญญัติไตรยางศ์เอาสิ ปัญหาคือเทียบอะไร และเทียบยังไงล่ะ บางคนคงเคยผ่านหู ผ่านตามาบ้างว่าจักรวาลของเรากำลังขยายตัวอยู่ กาแลกซี่และดวงดาวต่าง ๆ กำลังหนีห่างจากเรา ยิ่งไกลยิ่งหนีเร็ว เหมือนวงไพ่ที่กำลังหนีตำรวจที่วิ่งเข้าจับ ทุกคนวิ่งออกแตกกระจายไปคนละทิศคนละทาง ซึ่งหลักการวัดก็ง่าย ๆ เหมือนกับเสียงไซเรนรถหวอที่ทุ้มต่ำขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อวิ่งห่างเราไป ความถี่ของแสงที่ปล่อยจากแหล่งกำเนิดบนอวกาศก็เช่นกัน ถ้ามันกำลังหนีห่างจากเรามันก็จะเปลี่ยนไป นักวิทย์ทั้งหลายศึกษาความถี่ของแสงจาก H He O ที่เป็นส่วนประกอบของดาวฤกษ์ต่าง ๆ มานาน ทำให้สามารถเทียบได้ว่าความถี่แตกต่างจากในห้องทดลองเท่าไหร่ จึงคำนวณความเร็วในการถอยห่างของวัตถุได้ รูป 2 ภาพการขยายตัวของจักรวาลตั้งแต่ bigbang ซึ่งเป็นทฤษฎีกำเนิดจักรวาลที่น่าเชื่อถือที่สุดในตอนนี้ นักวิทย์เชื่อว่าอัตราการขยายกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ หมายความว่าในอนาคตอันไกลโพ้น จักรวาลอาจจะมีแต่ความมืดมิดเนื่องจากทุกวัตถุอยู่ไกลเกินกว่าที่แสงจะส่องมาถึง จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:38:49

ความคิดเห็นที่ 2 การวัดความไกลก็คล้ายกัน กล่าวคือ เรารู้ว่าวัตถุที่ยิ่งอยู่ไกล ความสว่างก็ยิ่งน้อยลง ๆ ๆ เช่น เดียวกับการเปิดไฟฉายใส่หน้าในระยะประชิดจะแสบตาเห้ ๆ แต่ถ้าถอยห่างไปซักครึ่งกิโลจะเห็นเป็นเพียงแสงวับ ๆ  ลาง ๆ การวัดความไกลจึงวัดจากความสว่างของวัตถุได้ แต่การตีให้เป็นตัวเลขนั้นเป็นเรื่องยาก เนื่องจากเราต้องทราบความสว่างที่แท้จริง พูดง่าย ๆ คือ ถ้าทั้งกาแลกซี่มาอยู่ตรงหน้าคุณเนี่ยมันจะมีความสว่างเท่าไหร่ และการวัดความสว่างที่แท้จริงของวัตถุที่อยู่ห่างเป็นพัน ๆ ล้านปีแสงนั้นเป็นเรื่องยาก อภิมหายาก ถ้าอวกาศประกอบด้วยหลอดไฟ 100 วัตต์ทั้งหมด ก็คงจะเป็นเรื่องง่าย เพราะเราทราบความสว่างที่แท้จริงเมื่อเปิดหลอดไฟในห้องนั่งเล่นเราให้แสบตากันเล่น ๆ จากนั้นเราเทียบกับความสว่างของหลอดไฟที่อยู่ห่างออกไป จับมาคำนวณ และวาลล่าห์!!! ได้ระยะทางระหว่างบ้านเรากับ บ้านเมียน้อยห้าหลังถัดไป (เก็บไว้ใกล้ตัว ไปหาสะดวกดี) นักวิทย์จึงตามหาวัตถุที่สามารถเอามาเป็น แหล่งกำเนิดแสงมาตรฐานซึ่งเรารู้ความสว่างที่แท้จริง และต้องมีอยู่ทั่วไปในกาแลกซี่ เพื่อให้สามารถตรวจสอบได้ หรือที่เรียกกันว่าเทียนไขมาตรฐาน (standard candles) แน่นอน Supernova ชนิด 1a ก็เป็นหนึ่งในนั้น (ต่อไปนี้จะเรียกว่าพี่ซุปเอ เพื่อความกระชับ) รูป 3 เทียนมาตรฐานชนิดต่าง ๆ แนวนอนบ่งบอกถึงระยะทางที่ใช้วัดได้ จะให้ได้ว่าพี่ซุปเอของเรานั้นเก่งมา ระยะที่ใช้วัดได้กว้างไกลจริง ๆ จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:39:10

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วพี่ซุปเอของเราเกิดมาได้อย่างไรล่ะ? ต้องกล่าวถึงครอบครัวซุปก่อน เมื่อดาวใช้เชื้อเพลิงของตัวเองจนหมด ความดันจากปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชันก็จะหมดไปด้วย ทำให้ดาวยุบตัวลงด้วยแรงโน้มถ่วงจากมวลมหาศาลของมันเอง นึกถึงเวลาคุณต้องเป่าลูกโป่งให้มันพองตลอดเวลาโดยไม่ต้องมัด เป่าจนหมดแรงลูกโป่งก็ฟีบลง ในขณะที่มันยุบตัว ความดันเพิ่ม ความร้อนก็เพิ่มสูงด้วย บางครั้งมวลของดาวฤกษ์น้อยทำให้ยุบตัวกลายเป็นดาวแคระขาว และในบางครั้งการยุบตัวของวัตถุมวลมากทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง จนทำให้รอบนอกของดาวระเบิดกระจายออก เหมือนดอกไม้ไฟในอวกาศ ใช่แล้วการระเบิดนี้เรียกกันว่า Supernova นั่นเอง ว่ากันว่าการระเบิดทำให้เกิดแสงสว่างกว่าดวงอาทิตย์เป็นพันล้านเท่า และสามารถสว่างได้นานนับสัปดาห์ (ลองคิดดูว่าอยู่ดี ๆ ก็มีดวงอาทิตย์โผล่มาพันล้านดวงรอบ ๆ ตัวคุณดูซิ สว่างกว่ากาแลกซี่ทั้งหมดอีก) ทำให้สามารถตรวจสอบได้ง่ายว่ากาแลกซี่ใดเกิด Supernova บ้าง ดาวชนิดต่างกันก็จะมีการระเบิดแตกต่างกันไป แต่นักวิทย์พบว่าจะมีการระเบิดชนิดหนึ่ง จะเกิดแสงสว่างที่แท้จริงเท่ากันทุกครั้ง และให้ชื่อกับการระเบิดชนิดนี้ว่าพี่ซุปเอนี่เอง รูป 4 เศษซากของ Supernova N 63A ห่างจากเรา 1.6 แสนปีแสง แสดงถึงความรุนแรงทำให้ฝุ่นและแก๊ส ฟุ้งกระจายไปในอวกาศ ซึ่งคำนวณคร่าว ๆ ว่ามีมวลมากกว่าดวงอาทิตย์ของเรากว่า 50 เท่า จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:39:36

ความคิดเห็นที่ 4 มีเงื่อนไขอะไรบ้างที่ทำให้เกิดพี่ซุปเอขึ้นมา? ซุปเอเกิดกับระบบดาวคู่ คือระบบที่มีดาวฤกษ์สองดวงโคจรรอบกัน (นึกถึงว่าถ้าโลกเรามีดวงอาทิตย์สองดวงแข่งกันส่องสว่าง) เมื่อดาวเพื่อนที่มีมวลมากกว่าหรือแก่กว่าเผาผลาญเชื้อเพลิงจนหมดจะยุบตัวลงกลายเป็นดาวแคระขาว ส่วนอีกดวงก็ขยายใหญ่ขึ้น ๆ เพราะเชื้อเพลิงใกล้จะหมด เจ้าดาวแคระขาวก็จะดูดมวลสารจากดาวเพื่อบ้าน เข้ามารวมกับมวลของตัวเองจนถึงค่าจำกัดค่าหนึ่งคือประมาณ 1.4 เท่าของดวงอาทิตย์ เหมือนอัดลมเข้าไปในลูกโป่งจนผิวไม่สามารถทนแรงดันได้อีกแล้ว มันจะระเบิดออกกำเนิดพี่ซุปเอนั้นเอง (คำอธิบายการกำเนิดซุปเอนี้ยังมีข้อโต้แย้งกันอยู่ แต่ค่าจำกัดของมันสามารถคำนวณได้ในปัจจุบัน) และเนื่องจากการเกิดพี่ซุปเอ เกิดเมื่อดาวแคระมีมวลถึงค่า ๆ นึง ทำให้ลักษณะการระเบิด และความสว่างมีค่าไม่แตกต่างกันมากระหว่างการระเบิดแต่ละดวง อีกทั้งความสว่างของพี่ซุปเอยังสว่างมากกว่าดวงอาทิตย์ถึงห้าพันล้านเท่า! ฉะนั้นพี่ซุปของเราจึงเป็นวัตถุที่ใช้เป็นเทียนไขมาตรฐานได้นั่นเอง วาลล่าห์!!! ค่าจำกัดนี้มีศัพท์เรียกว่า จันทราสิขาลิมิต (Chandrasekhar limit) ตั้งชื่อตามนักวิทยาศาสตร์ชาวอินเดีย ดร.สุบามายันต์ จันทราสิขา นักฟิสิกข์รางวัลโนเบล ลิมิตนี้เกิดขึ้นจากการคำนวณว่าถ้าดาวเท่ายุบตัวลงเป็นดาวแคระขาว ทำให้เจ้าอิเล็กตรอนในดาวอยู่ใกล้กันมากเกินไป ซึ่งตามหลักแล้วมันไม่ชอบ ยิ่งใกล้ยิ่งอยากห่าง ยิ่งรักยิ่งห่วง เอ้ยไม่เกี่ยว ทำให้เกิดแรงดันหนีระหว่างอิเล็กตรอนที่เรียกว่า Electron degeneracy pressure เมื่อดาวมีมวลมากประมาณกว่า 1.4 เท่าของดวงอาทิตย์ เจ้าแรงนี้จะชนะแรงโน้มถ่วงและความดันของดาว ทำให้ดาวระเบิดออกมา รูป 5 ภาพของ ดร.สุบามายันต์ จันทราสิขา ตอนขึ้นรับรางวัลโนเบลในปี 1983 จากการใช้หลักกลศาสตร์ควอนตัมในการอธิบายการจุดจบของดาวฤกษ์และได้ตัวเลข จันทรสิกขาลิมิต ขึ้นมา จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:40:01

ความคิดเห็นที่ 5 รูป 6 รูปจริง ๆ ของพี่ซุปเอ ที่มีชื่อว่า 2005ke ค้นพบในปี 2005 ถ่ายด้วยความยาวคลื่นสามย่านคือย่านแสงที่ตาเห็น ย่าน Ultraviolet และย่าน X-ray ตามลำดับ เจ้าวงแสงใหญ่ ๆ นั้นไม่ใช่พี่ซุปเอนะ แต่เป็นกาแลกซี่ที่ชื่อว่า NGC1371 เป็นกาแลกซี่รูปก้นหอยที่อยู่ห่างจากเราประมาณ 60 ล้านปีแสง (แปลว่าภาพที่เราเห็นเป็นภาพเมื่อ 60 ล้านปีที่แล้วด้วย) ส่วนพี่ซุปเอคือที่ผมวงสีแดงใกล้ ๆ ใจกลางกาแลกซี่ จะเห็นได้ว่าความสว่างจากเจ้าซุปเอ ถึงจะเป็นจุดเล็ก ๆ แต่สว่างได้เทียบเท่ากับใจกลางกาแลกซี่เลยทีเดียว จากรูปจะเห็นว่าการค้นหาพี่ซุปเอก็เป็นเรื่องยากอยู่เนื่องจากเราต้องเฝ้าสังเกต ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในแต่ละกาแลกซี่ ซึ่งเล็กมาก ๆ ๆ ๆ ๆ เมื่อมองจากโลกของเรา สำหรับกาแลกซี่ทั่วไปร้อยปีจะมีพี่ซุปเอเกิดขึ้นมาซักครั้งหนึ่ง แต่ด้วยเครื่องมือของเรา ในช่วงปี 90 นักวิทย์ได้ค้นพบพี่ซุปเอกว่า 50 ซุป และนำมาซึ่งการค้นพบครั้งสำคัญ เดี๋ยวจะบรรยายต่อไป จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:40:22

ความคิดเห็นที่ 6 รูป 7 ภาพจำลองการดึงดูดดาวเพื่อน โดยดาวแคระขาว a: วันก่อนครับ b: ทำไมครับ a: ผมไปเที่ยวผับมาหิ้วสาวสวยกลับมาคนนึง b: โหยเพลบอยนี่ a: พาเข้าห้อง เพียงแค่จูบแรกเท่านั้นแหละ ผมเสียวซื้ดเลยครับ b: ว้าว ละเลงลิ้น ลีลาเด็ด เขินแทนนะเนี่ย a: ระหว่างจูบเธออ้วกพุ่งเป็นน้ำพุครับ ผมหลบแทบไม่ทัน b: อี๋... a: b: a: ทำให้ผมนึกถึง Supernova type Ia ที่ดูดมวลจนเกินลิมิตเลยครับ b: ยังจะโยงมาได้อีกเว้ย จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:41:10

ความคิดเห็นที่ 7 พี่ซุปเอมีดีอะไรกว่าการเป็นเทียนไขมาตรฐานอีกปะ? ก็การเป็นเทียนมาตรฐานเนี่ยแหละเป็นประโยชน์สุด ๆ ของสุด ๆ ในการสำรวจจักรวาลของมนุษย์แล้ว การค้นพบซุปเอทำให้สามารถตรวจสอบระยะห่างของกาแลกซี่ไกลโพ้นจากเรา รวมถึงสามารถวิเคราะห์อัตราเร็วในการเคลื่อนที่ของพี่ซุปแต่ละอัน มีนักดาราศาสตร์สองกลุ่ม ทำการวิจัยในช่วงปี 90 กลุ่มแรกนำโดยซาลว์ เพิร์ลมันเตอร์จากห้องปฏิบัติการแห่งชาติลอว์เรนซ์ เบิร์กเลย์ อีกกลุ่มนำโดยไบรอัน ชมิดท์ จากมหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลีย ได้ผลที่น่าตกตะลึงว่า ตั้งแต่เอกภพของเรามีอายุ 7 พันล้านปี อัตราการขยายตัวมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนรถที่พึ่งวิ่งผ่านด่านเก็บเงินทางด่วน ดูได้จากรูป 2 ที่ปลายด้านขวาจะเห็นว่าวงขยายใหญ่ขึ้น และเมื่อนำมารวมกับทฤษฎีเอกภพแบบอินเฟลชั่นทำให้สามารถอธิบายวิวัฒนาการของเอกภพแบบคร่าว ๆ ได้ ซึ่งเรื่องมันยาวจนต้องตั้งอีกหลายกระทู้เพื่ออธิบายให้ครอบคลุมทั้งหมด นอกจากนี้การค้นพบนี้ยังนำไปสู่การค้นหา Dark Energy กับ Dark Matter ซึ่งเชื่อว่า เป็นสสารและพลังงานลึกลับที่ยังตรวจจับไม่ได้ แต่มีผลอย่างใหญ่ยิ่งต่อการคงตัวของกาแลกซี่และเอกภพของเรา อีกประมาณ 1 แสนล้านปี ด้วยอัตราการขยายตัวจะทำให้ กาแลกซี่หนีห่างจากกันด้วยอัตราเร็วกว่าความเร็วแสง แม้แต่กาแลกซี่ที่อยู่ใกล้เรามากที่สุดก็ตาม เป็นเอกภพที่ออกจะเงียบเหงาและเวิ้งว้างน่าดู คลิปจำลองการดูด และระเบิดของซุปเอ แนะนำดูเป็น HD แล้วร้องอู้ว้าว ๆ ๆ ตามไปด้วย จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:41:38

ความคิดเห็นที่ 8 จบละครับบรรยายแบบคร่าว ๆ ไม่ลงลึกมาก (เพราะลงลึกเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน 555) ผลตอบรับดี จะเขียนมาให้อ่านกันอีก ขอบคุณที่อ่านครับ Ref The Fabric of The Cosmos by Brian Greene http://www.pbs.org/wgbh/nova/universe/supernova1a_nf_02.html http://en.wikipedia.org/wiki/Type_Ia_supernova http://www.vcharkarn.com/magazine/issue1/issue001_blackhole02.php http://jcconwell.wordpress.com/2009/10/20/subrahmanyan-chandrasekhar/ http://www.cosmosportal.org/articles/view/138777/?topic=9661 http://cmarchesin.** ไม่ใช่ลิควิด **/2011/01/best-way-to-measure-dark-energy-just.html http://science.kqed.org/quest/2011/09/09/supernova-super-hero/ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 54 12:51:06 จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:42:18

ความคิดเห็นที่ 9 รูป 8 พี่ซุปอีกอันหนึ่งชื่อว่า SN2011fe ซึ่งเกิดในกาแลกซี่ M-101 ในกลุ่มดาวหมีใหญ่ เป็นกาแลกซี่ที่ถือว่าใกล้เราพอสมควร โดยมีระยะห่างประมาณ 21 ล้านปีแสง (ก็ยังไกลมาก ๆ ๆ เมื่อเทียบกับสเกลของมนุษย์) เจ้าซุปเอนี้เป็นหนึ่งในครอบครัวซุปที่ค้นพบเป็นลำดับที่ 136 ในปีนี้ ในวันที่ 24 สิงหา 2011 ขณะนี้มันก็ยังส่องสวางอยู่ ทำให้นักวิทย์ได้ข้อมูลการจากพี่ซุปเออันนี้เยอะทีเดียว ในคห. 8 แก้ไม่ใช่ลิควิดเป็นเว็บที่คุณก็รู้ว่าใครเอานะครับ จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 12:52:18

ความคิดเห็นที่ 10 แล้วรู้ได้อย่างไรครับว่า ซุปที่เห็น เป็น ซุปเอ ไม่ใช่ ซุปอื่น จากคุณ : Humandroy เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 16:34:33

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านสนุกดีครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ไก่gosobig เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 18:00:01 A:203.156.87.30 X: TicketID:252022

ความคิดเห็นที่ 12 #10 รู้ได้จากสเปกตรัมครับ เนื่องจากตัวดาวที่ระเบิดเป็นดาวแคระขาว สเปกตรัมของแสงจึงมีย่านของไฮโดนเจนน้อย กว่าปกติทั่วไปครับ จากคุณ : เถ้าลอย เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 18:03:25

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบมากครับ รออ่านตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : firetailed_sunbird เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 18:59:03

ความคิดเห็นที่ 14 "ยิ่งไกลยิ่งหนีเร็ว เหมือนวงไพ่ที่กำลังหนีตำรวจที่วิ่งเข้าจับ ทุกคนวิ่งออกแตกกระจายไปคนละทิศคนละทาง" เห็นภาพเอามากๆ จากคุณ : Dare More เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 19:06:13

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณที่โหวตขึ้นกระทู้แนะนำกันนะครับ ได้กำลังใจในการเขียนอีก #10 รูปนี้น่าจะเป็นคำอธิบายที่ดีครับ เป็นกราฟที่วัดได้จาก Supernova ประเภทต่าง ๆ โดยวัดจากแสงที่ซุปแต่ละอันแปล่งออกมาว่ามีความยาวคลื่นใดมากน้อยแค่ไหน เขาทำเป็นสีเพื่อให้รู้ว่าเป็นแสงจากการเผาไหม้ของธาตุอะไร จะเห็นว่าพี่ซุปเอ มีจะเป็นโลหะซะเยอะ และมีแก๊ซน้อยกว่าชาวบ้าน เนื่องจากส่วนใหญ่ธาตุเบา หรือพวก H He จะโดนเผาไหม้ซะเกลี้ยงแล้ว คนที่เคยเล่นกล้องคงพอคุ้นกับ Histogram ที่ใช้ดูสี ดูความสว่างของภาพ อันนี้ก็คล้าย ๆ แต่เปลี่ยนจากความสว่างเป็นความยาวคลื่นต่าง ๆ ว่ามีความยาวคลื่นแบบไหนมากน้อยกว่ากัน จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 22:30:04

ความคิดเห็นที่ 16 กระทู้ดีครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนมีกระทู้เกี่ยวกับระยะทางในอวกาศ แล้วก็มีคนมากอยู่ที่ยังไม่รู้ว่าเค้าวัดระยะทางในอวกาศกันยังไง(บางคนยังหาว่ามั่วอีกแน่ะ) ปล.กล้องฮับเบิลเป็นปู่เลยรึ อายุมันน้อยกว่าผมอีกนะ ฮ่าๆ จากคุณ : ECOS (thelegendofm) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 03:59:35

ความคิดเห็นที่ 17 บรรทัดที่ 3 จากข้างล่าง ใน คคห 7 อีกประมาณ 1 แสนล้านปี ด้วยอัตราการขยายตัวจะทำให้ กาแลกซี่หนีห่างจากกันด้วยอัตราเร็วกว่าความเร็วแสง ขอคำอธิบายเพิ่มเติมด้วยครับ จากคุณ : ksk เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 09:20:53

ความคิดเห็นที่ 18 งั้นคุณ ECOS (thelegendofm) ก็เป็นทวดสิครับ อิอิ ผมล้อเล่นครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ อ่านเพลินดี จากคุณ : ^oio^ เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 10:15:30

ความคิดเห็นที่ 19 สงสัยเหมือนกัน อัตราการขยายตัวที่ให้ กาแลกซี่หนีห่างจากกันด้วยอัตราเร็วกว่าความเร็วแสง มันจะเร็วขึ้นได้ขนาดนั้นเลยหรือ? จากคุณ : wrought เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 11:16:16

ความคิดเห็นที่ 20 มันจะเร็วขึ้นได้ขนาดนั้นเลยหรือ? ได้ ซึ่งเราจะมองไม่เห็น  ตรวจจับไม่ได้ จากคุณ : sb*star เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 13:19:53

ความคิดเห็นที่ 21 ต้องแยกกันครับ ระหว่างความเร็วของวัตถุที่เคลื่อนที่ในเอกภพ กับการขยายตัวของเอกภพ ความเร็วของวัตถุที่มีมวลแน่นอนครับว่าเร็วได้มากสุดก็เท่ากับแสงตามทฤษฎีในปัจจุบัน แต่ความเร็วของการขยายตัวของเอกภพให้นึกถึงว่าเราแปะเหรียญบาทไว้บนผิวของลูกโป่ง ถ้าเราเป่าลูกโป่งผิวของมันก็จะขยายออกไปเรื่อย ๆ ถ้าลูกโป่งยืดได้ไม่จำกัดเหรียญก็จะห่างกันออกไปเรื่อย ๆ โดยที่ตัวเหรียญเองไม่ได้เคลื่อนที่ หรือขยายตัวเลยแม้แต่น้อย และลูกโป่งยังยืดเร็วขึ้นอีกด้วย ส่วนเรื่องกลไกของการขยายตัวยังเป็นเรื่องที่ถกเถียงกัน แต่มีทฤษฎีหลัก ๆ ที่เขายึดกันอยู่ ว่าง ๆ จะรวม ๆ เป็นกระทู้ให้ฟังครับ จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 13:37:36

ความคิดเห็นที่ 22 ขอโทษนะครับผม พอดีสงสัยนิดหน่อย แล้วไอ้เครื่องที่ว่าวัดความยาวคลื่น นู้นนี้นั้น จะรู้ได้ไงครับว่า อวกาศที่เริ่มไกลจากโลกมาก   อาจจะมีปัจจัย ที่ทำให้คลื่นพวกนี้เปลื่ยนไปก็ได้ ยาวมากกว่าเดิม สั้นมากกว่าเดิม  เดินเร็วมากกว่าเดิม  โดนในอวกาศ อันไกลโพน ไอ้พวกคุณสมบัติของแสงหรือคลื่น มันก็น่าจะเปลื่ยนไป คล้ายๆ กับแสงผ่าน น้ำ ผ่านน้ำมัน ผ่านตัวกลางคนละชนิด   หรืออย่างเช่น ผ่านกาเล็กซี่หนึ่งอาจจะเป็นตัวกลางที่คุณสมบัติไม่เหมือนกันก้"ได้ ทำให้สิ่งที่คำนวณได้ ผิดจากความเป็นจริงที่แสดงข้อมูลอยู่ในวันนี้ แค่สงสัยนะครับผม  ขอบคุณครับ จากคุณ : tycoon-coonty เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 14:40:34

ความคิดเห็นที่ 23 การผ่านตัวกลางคนละชนิดไม่ทำให้ความยาวคลื่นเปลี่ยนครับ แต่ความเร็วเปลี่ยน แสงสีแดงส่องผ่านน้ำ มันก็ยังเป็นสีแดง อีกอย่างผมคิดว่ากาเล็กซี่ไม่น่าถือเป็นตัวกลางได้เพราะ ที่ว่างเยอะเหลือเกิน และอีกอย่าง แสงเดินทางเป็นเส้นตรง ถ้ามันผ่านกาเล็กซี่มา เราคงมองไม่เห็นมันเพราะแสงจากกาเล็กซี่นั่นบังไปหมด จากคุณ : ช่างบ้านนอก เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 16:04:30

ความคิดเห็นที่ 24 #22 เป็นคำถามที่น่าสนใจดีครับ ผมกำลังนึกถึงภาพเวลาดำน้ำแล้วมองแสงอาทิตย์ด้านบน ทั้งก้อนเมฆ ดวงอาทิตย์ ท้องฟ้าทุกอย่างดูบิดเบี้ยว ในอวกาศจะมีอย่างนั้นรึเปล่า เรื่องแรก เจ้าเครื่องวัดเนี่ยหน้าที่หลักก็เหมือนกล้องแหละครับ แค่เก็บข้อมูลจากความยาวคลื่นย่านต่าง ๆ เหมือนกล้องที่เก็บภาพ แสงมาอย่างไรก็ได้ภาพมาอย่างนั้น แยกแยะไม่ออกหรอก ที่แยกแยะกันคือคนหลังกล้อง หรือนักวิทย์ที่เอาข้อมูลมาดูและวิเคราะห์เป็นเดือน ๆ แหละครับ ส่วนอีกเรื่อง เท่าที่รู้มาไม่น่าจะมีของเหลวอย่างน้ำสามารถคงอยู่ในอวกาศได้ เนื่องจากความเป็นสุญญากาศทำให้ทุกอย่างระเหยแทบจะทันที เช่นฉี่ของนักบินอวกาศที่ปล่อยออกมาจากสถานี จะกลายเป็นไอน้ำแทบจะทันที ที่ปล่อยออกมานอกอวกาศ ส่วนถ้ามีกาแลกซี่ที่อยู่หลังกาแลกซี่อีกที จะโดนแสงจากกาแลกซี่ที่อยู่ด้านหน้าบังครับ เนื่องจากมีความสว่างมากกว่า เหมือนเวลาคุณมองท้องฟ้าเวลาอยู่ในเมือง จะโดนแสงในเมืองบังหมด รูปด้านล่างเป็นการ Map กาแลกซี่ที่เราสังเกตได้ ตรงกลางคือโลก ที่อยากให้เห็นคือแถบดำด้านซ้ายขวา ที่ดำไว้เนื่องจากกาแลกซี่ในแถบนี้โดนฝุ่น หรือแสงดาวของกาแลกซี่ทางช้างเผือกที่เราอาศัยอยู่บังอยู่ครับ Credit: M. Blanton and the Sloan Digital Sky Survey จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 18:25:42

ความคิดเห็นที่ 25 แต่ยังไงก็ตาม แสงสามารถถูกหักแหได้จากแรงโน้มถ่วง น่าจะเคยได้ยินเรื่องหลุมดำที่แรงโน้มถ่วงรุนแรงขนาดที่แสงยังไม่สามารถหนีออกไปได้ โดยการหักเหก็จะเกิดจากเมือแสงผ่านย่านที่มีสนามความโน้มถ่วงขนาดใหญ่ ลอง search เรื่อง cosmic lens ดูครับ เป็นการที่แสงถูกหักเหจากกาแลกซี่มายังโลก ทำให้เห็นวัตถุที่อยู่หลังกาแลกซี่นั้น ๆ รูปด้านล่างเป็น model ของ cosmic lens โดยแสงจากควอซาร์ที่อยู่หลังกาแลกซี่โดนหักแห ทำให้เราเห็นเหมือนมีควอซาร์อยู่สองที่ ทั้งที่จริงมีอันเดียวหลังกาแลกซี่นั่นเอง จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 18:34:30

ความคิดเห็นที่ 26 ผมเป็นคนที่(เคย)ศึกษาด้านดาราศาสตร์อย่างจริงจัง รู้สึกทึ่งกับกระทู้นี้มากๆเลย เป็นแหล่งความรู้ที่ดีมากๆครับ จากคุณ : YanwalyunTh เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 02:23:19

ความคิดเห็นที่ 27 ผมสนใจเรื่องของดาราศาสตร์มากๆ ชอบฟัง ชองดู ชองอ่าน โลกของเราเท่าเม็ดทรายจริงๆ จากคุณ : LILBAZZO เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 14:58:49

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณครับผม ผมขอตามอ่านครับผม ความรู้ไม่ถึง จากคุณ : tycoon-coonty เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 21:27:58

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณข้อมูลดี ๆ ครับ เป็นไปได้ขออีกครับ จาก #25 เป็นสิ่งที่เรารู้และเกิดขึ้นได้แต่เราไม่เคยเอะใจกันเลย เพราะเราเชื่อแค่ที่ตาเราเห็น ฮ่า ๆ ๆ จากคุณ : jmax เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 10:02:16