เธอจ๋าเธอ เธอจำเราได้มั๊ย
กว่า 15 ปีแล้วสินะ ที่เราไม่ได้เจอกัน
วันนี้เป็นอะไรไม่รู้ จู่ ๆ เราก็คิดถึงเธอ
คิดถึงวันที่เรานั่งเรือข้ามฟากกลับจากเสม็ด
เราสองคนนั่งพิงกันมองดูดาวอยู่บนหัวเรือ
เธอกอดเราไว้ในอ้อมแขน ลูบผม แล้วชี้ให้เราดูดวงดาวดวงหนึ่ง
เธอบอกเราว่า ให้มองดูดาวดวงนี้ไว้นะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
ถ้าคิดถึงให้มองดาวดวงนี้ไว้ เธอก็จะมองมันอยู่เหมือนกัน
เธอยังมองมันอยู่ไหมนะคนดี...
เมื่อวานเราคุยกับเพื่อนใน FB
พูดกันถึงเรื่องสาวน้อยที่เดินเลือกดอกไม้ในสวน โดยไม่มีสิทธิย้อนกลับมาเลือกใหม่
บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้วันนี้เรานึกถึงเธอขึ้นมา
ตอนนี้เราเดินมาถึงสุดปลายสวนดอกไม้แล้วละ
มีดอกไม้มากมายในสวนนี้ เรามัวแต่ชมความงามของดอกไม้นานาพันธุ์อย่างเพลิดเพลิน
บางดอกก็มีคนติดป้ายจองไว้ ทำได้แค่เพียงสูดกลิ่นความหอมหวาน แล้วก็เดินจากมา
บางดอกก็อยู่บนยอดสูงเกินเอื้อมถึง บางดอกก็ดูไร้ค่าในสายตาเรา
บางดอกเราถึงกับขยี้มันทิ้งด้วยมือเราเสียด้วยซ้ำ
ด้วยคิดว่าหนทางข้างหน้ายังมีดอกไม้อีกมากมายให้เราเลือกชม
กว่าจะรู้ตัวอีกทีเราก็มายืนอยู่ที่ประตูทางออกเสียแล้ว
กับหัวใจที่อ่อนล้าจากการเดินทางอันยาวนาน
ณ ที่ประตูทางออกแห่งนี้ เราอยากบอกเธอว่า
วันนี้... ที่ตรงนี้...
" เ ร า คิ ด ถึ ง เ ธ อ "
เฮฮาฯ ศาลาคนเศร้า
