PANTIP.COM : X11798566 ขอทราบวิธีลดน้ำหนักแบบถูกวิธีตามหลักวิทยาศาสตร์หน่อยค่ะ [วิทยาศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 18

ถาม เทคนิคของผู้หญิงที่อยากลดความอ้วน

ตอบ สำหรับคำตอบนี้ ผมคัดมาจากนิตยสารเล่มหนึ่ง อ่านแล้วให้ประโยชน์มากครับ

ลดความอ้วนด้วยวิธีการของผู้ชาย

ขั้นที่ 1 - ไดเอ็ทแบบผู้ชาย

ไดเอ็ทแบบผู้ชาย คือ เลิกคิดถึงคำว่าไดเอ็ทไปเลย ผู้ชายน้อยคนมากที่จะคิดถึงคำนี้เวลากินอาหาร แล้วคุณก็ลืมคำสั่งสอนแบบเก่าๆไปได้เลยว่าต้องกินอาหารแบบอดๆอยากๆ ต้องไม่กินอาหารพวกแป้ง ที่ให้พลังงาน เช่นงดขนมปัง งดพาสต้า (อาหารเส้นของอิตาลี เช่น มักกะโรนี สปาเกตตี้) แทนที่จะงดกินอาหารพวกนี้ พวกผู้ชายจะงดกินขนมหวานแทน แล้วก็กินอาหารพวกนี้ตามสบาย แต่จะกินอาหารที่ชอบในปริมาณที่น้อยลง ซึ่งการกินอาหารที่ชอบได้ตามใจ จะทำให้ผู้ชายไม่กินเข้าไปมากในครั้งเดียว โดยต่างจากผู้หญิงที่ห้ามใจตัวเองมานาน พอไปเจอของถูกใจในงานเลี้ยง เลยฟาดเข้าไปมาก

นักโภชนาการคนไหนๆ ก็มักจะบอกให้เรากินอาหารให้ครบห้าหมู่ เริ่มจากพวกแป้งหรือคาร์โบไฮเดรต ตามมาด้วย ผัก ผลไม้ แล้วก็เนื้อ นม ไข่ ในปริมาณพอควร รั้งท้ายด้วยไขมันและน้ำตาลในปริมาณน้อยๆ แต่พวกผู้หญิงจะไม่คิดอะไรง่ายๆแบบนี้ พวกเธอจะต้องไปสรรหาแผนการไดเอ็ทที่ต้องกินอะไร และไม่กินอะไรให้ลำบากตัวเอง แล้วก็ทุกข์ทรมานใจอยู่กับแผนการกินอาหารแบบลำบากนั้น
ดังนั้น ถ้าจะเอาอย่างผู้ชาย ขั้นที่ 1 นี้ จงกินอาหารให้ครบห้าหมู่ ตามใจที่ร่างกายต้องการ คืออยากกินเท่านั้นเป็นพอ

ขั้นที่ 2 - ตัดตอนวงจรแห่งความรู้สึกผิดออกไป

พวกผู้ชายไม่ค่อยมีหรอกความรู้สึกผิดอะไรเนี่ย ไม่รู้สึกกับอะไรสักอย่าง รวมทั้งเรื่องอาหารนี่ด้วย ไม่เคยมี....... ไม่เคยรู้สึก แม้จะทานเค้กช็อคโกแลตชิ้นโต กับไอศกรีมอีกครึ่งถังอยู่แหม็บๆ ส่วนพวกผู้หญิงมักจะต้องต่อสู้และหักห้ามใจตัวเองไม่ให้กินโน่นกินนี่ แล้วพอเผลอกินเข้าไป ก็มารู้สึกผิดและลงโทษตัวเองอยู่ร่ำไป ทั้งๆที่มันอาจจะไม่ถูกต้องเลย
ผู้ชายอาจจะเสียใจถ้าบังเอิญกินพิซซ่ามากไปกว่าที่ตั้งใจสัก 2 เสี้ยว แต่ก็ไม่ได้เก็บเอาความเสียใจนั้นมาลงโทษตัวเอง จบมื้อแล้วก็จบไป กฏข้อนี้คือ อย่าไปเอาอารมณ์กับมันนักถ้าบังเอิญกินอาหารแบบผิดพลาดไป ผู้ชายมองอาหารว่า กินไปเพื่อให้พลังงาน หรือกินเพื่ออยู่ ไม่ใช่กินเพราะมันน่ากิน

ขั้นที่ 3 - เลิกคิดคำนวณปริมาณไขมันที่กินเข้าไป

ผู้ชายส่วนใหญ่จะคิดถึงไขมันในเรื่องคุณสมบัติทั่วๆไปของมัน โดยคิดถึงความสัมพันธ์ของไขมันกับสุขภาพโดยรวม ตามทฤษฏีง่ายๆแบบนี้
1) ไขมันหนัก เช่น เนย หรือไขมันสัตว์ มีแนวโน้มจะทำให้เราเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจอุดตัน ดังนั้น เราควรทดแทนด้วยการกินไขมันน้ำแทน เช่น น้ำมันมะกอก
2) ถ้าอาหารชนิดใดมีไขมันเป็นส่วนประกอบ เราก็คิดถึงมันและกินมันในสภาพนั้นๆ ไม่ต้องไปคิดหาวิธีดัดแปลงสภาพมัน เลิกคิดถึงอาหารที่แปะป้าย "โนแฟ็ต No Fat" ไม่มีไขมัน หรือ "โลว์แฟ็ต Low Fat" ไขมันต่ำ มันเป็นเรื่องตลก เพราะถ้ามันเอาไปทำแบบนั้นแล้วมันก็ไม่อร่อย ไม่น่ากินเลย ครอบครัวหนึ่งฝ่ายภรรยาคอยเฝ้าระวังไขมันแบบเอาเป็นเอาตาย จะกินโยเกิร์ตก็ต้องซื้อแบบโลว์แฟ็ต ส่วนสามีก็กินโยเกิร์ตแบบธรรมดา แต่ลองไปอ่านข้างกระปุกดูสิจะพบว่า โยเกิร์ตแบบธรรมดานั้น ให้พลังงานหรือมีแคลอรี่น้อยกว่า เพราะโยเกิร์ตแบบไขมันต่ำนั้นกลัวไม่อร่อย ก็เลยต้องทดแทนด้วยคาร์โบไฮเดรตหรือน้ำตาลเข้าไปมากกว่าปกติ แล้วด้านวิชาการก็สามารถอธิบายได้ง่ายๆว่า น้ำหนักตัวของคนเราที่เพิ่มมากขึ้นนั้น มันมาจากการกินอาหารที่มีแคลอรี่สูง ไม่ว่าแคลอรี่นั้นจะมาจาก ไขมัน น้ำตาล หรือว่าแป้งก็ตาม ที่ส่วนมากของอาหารโลว์แฟ็ตก็มักจะทุ่มใส่แป้งหรือน้ำตาลเข้าไปทดแทนไขมันที่น้อยกว่าปกติไปแทบทั้งสิ้น
มันคือเหตุผลที่ว่าทำไมผู้หญิงที่อุตส่าห์กินอาหารโลว์แฟ็ตและโนแฟ็ตแล้วยังมีน้ำหนักตัวมากกว่าผู้ชายที่กินอาหารตามปกติของมัน แล้วยังกินแบบอร่อยๆ สบายๆ ไม่ได้คำนวณแคลอรี่เลย

ขั้นที่สี่ - กินอาหารไปตามที่ใจปรารถนา

ผู้ชายคนหนึ่งเล่าว่า เมื่ออาทิตย์ก่อน เขาออกไปกินอาหารนอกบ้านแบบว่าให้รางวัลกับชีวิตของตัวเอง เป็นอาหารชุดใหญ่ นอกจากอร่อยกับมื้ออาหารนี้ที่เต็มไปด้วยโคเลสเตอรอล และไขมันแล้ว ยังมีอาการแบบเมาอาหารค้างอีกด้วย เพราะเช้าต่อๆมา เขาไม่สามารถกินอาหารที่มันๆได้ แถมยังรู้สึกอยากจะไปออกกำลังที่ยิมให้เบาเนื้อเบาตัวอีกด้วย ซึ่งอันนี้จะเป็นความรู้สึกทั่วไปของผู้ชายทุกคน
ผู้ชายสุขภาพดีทุกคนจะเป็นแบบนี้ อยากกินกินเข้าไปตามใจปรารถนา แล้วก็ไปรีดออกง่ายๆที่โรงยิม
แต่ผู้หญิงนั้น มักจะตรงกันข้าม คือมัวแต่ไประมัดระวังการกิน อดๆอยากๆ กินอาหารไขมันต่ำที่ไม่อร่อย จำกัดตัวเองเข้าไว้ บางครั้งพอเผลอกิน ก็ลงโทษตัวเองอยู่นั่นแล้ว พวกผู้หญิงไม่เคยคิดถึงการกินแบบเป็นสุขและการออกกำลังกายแบบเป็นสุข ถ้าผู้หญิงจะออกกำลังกายก็เป็นเพราะดูทีวี เห็นใครสักคนที่สวยๆ เชฟดีๆ แล้วอยากจะเอาอย่าง
แต่ผู้ชายออกกำลังแบบเป็นสุข เพราะสนุกและมีความสุขกับมัน

ขั้นที่ห้า - ยกน้ำหนักและออกเหงื่อ

พวกผู้หญิงแอบกลัวอยู่เงียบๆว่า ถ้าเล่นกีฬาแบบยกน้ำหนักแล้ว กล้ามมันจะขึ้นเป็นมัดๆ เช่น ถ้ายกดัมเบลล์ ต้นแขนก็จะเป็นมัดกล้ามแบบนักยกน้ำหนักที่เห็นในทีวี น่าเกลียดตายเลย
แต่โปรดจำไว้เลยว่า ร่างกายของหญิงกับชายนั้น มีโครงสร้างและการสะสมไขมันที่ต่างกัน สาเหตุก็มาจากฮอร์โมนเพศสองตัวที่ชื่อ เอสโตรเจน และ เทสทอสเตอโรน นั่นแหละ ฉะนั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่ผู้หญิงจะมีกล้ามแขนที่คุณคิดว่าน่าเกลียด
การยกน้ำหนักเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับแผนการลดน้ำหนัก ผู้หญิงที่มายกน้ำหนักนั้นจะผอมลง และกล้ามเนื้อกระชับเร็วกว่าการเต้นแอโรบิคเพียงอย่างเดียว ดาราฮอลลีวู้ดทั้งหลายที่เห็นรูปร่างดีๆนั้น ล้วนแล้วแต่มาจากการยกน้ำหนักทั้งนั้นแหละ
ถ้าคุณยังไม่ค่อยเชื่อ ต้องอ้างวิทยาศาสตร์ประกอบอีกหน่อยว่า นักวิทยาศาสตร์บอกว่า ไม่ว่าคุณจะเป็นหญิงหรือชายก็ตาม ร่างกายของคุณจะทำงานหนักในการรักษากล้ามเนื้อมากกว่ารักษาไขมัน ดังนั้นถ้าคุณมีกล้ามเนื้อมากเท่าใด ร่างกายคุณก็จะเผาผลาญแคลอรี่ออกไปได้มากเท่านั้น ไม่ว่าคุณจะนั่งดูทีวีหรือกำลังออกกำลังกายก็ตาม ดังนั้นถ้าอยากลดความอ้วนแบบชาย จงตั้งเป้าที่จะไปยกน้ำหนักอย่างน้อยสามครั้งต่อสัปดาห์ ยกครั้งละสองสามท่า ท่าละ 10 ครั้ง (การถือตุ้มน้ำหนักข้างละ 2 ปอนด์เดินไปเดินมา ไม่ถือว่าเป็นการออกกำลัง)

ขั้นที่หก - ระวังการเข้าชั้นเรียนฟิตเนส

ผู้หญิงต่างจากผู้ชายตรงที่ชอบไปเข้าชั้นเรียนออกกำลังกาย บางครั้งไปติดใจครูผู้สอนเข้า ก็ติดแหง็กอยู่กับชั้นเรียนนั้นเป็นปีๆ แต่ผู้เชี่ยวชาญบอกว่าเราจะไม่บรรลุวัตถุประสงค์ถ้าเราเรียนออกกำลังกายอยู่ชั้นเดิมและชั้นเดียวนั้น เพราะโดยทั่วไปหนึ่งชั้นเรียนก็มีเป้าหมายจุดเดียวหรืออย่างเดียว ซึ่งการออกกำลังกายที่สมดุลดี ต้องรวมทั้งออกกำลังหัวใจและน้ำหนักกาย และครอบคลุมกล้ามเนื้อทุกกลุ่มด้วย
เมื่อผู้ชายออกกำลังกล้ามเนื้อ เขาจะเริ่มต้นจากกล้ามเนื้อมัดใหญ่ๆ เช่น หลัง หน้าท้อง ขาสองข้าง ตามมาด้วยส่วนบนที่ต้องโชว์ ได้แก่หน้าอก ต้นแขน ไหล่ ดังนั้นถ้าจะลอกเลียนประสบการณ์ของผู้ชาย ผู้หญิงก็จงเลิกกังวลกับส่วนหรือจุดที่เป็นปัญหา ลอกแบบผู้ชายไปก่อน แล้วลองมาดูว่าร่างกายทุกส่วนได้ผลเป็นอย่างไรบ้าง ถึงแม้ผู้ชายทุกคนจะไม่ได้มีรูปร่างสมบูรณ์แบบไปทุกส่วนอย่างคุณคิด แต่ถ้าคุณลองตามวิธีการของเขาแล้ว รับรองว่าคุณจะรู้สึกตัวเองเซ็กซี่มากขึ้นกว่าเดิม เร้าใจกว่าเดิมอย่างแน่นอน

ขั้นที่เจ็ด - เมินเฉยที่ชั่งน้ำหนักไปเลย

ขั้นนี้เป็นขั้นสุดท้ายแล้ว มองข้ามตาชั่งน้ำหนักไปได้เลย ในโรงยิมที่พวกผู้ชายไปออกกำลังกันนั้น เครื่องชั่งน้ำหนักเป็นสนิมไปเลยเพราะไม่มีใครใช้ แต่ในส่วนของพวกผู้หญิง พวกเธอยืนเข้าคิวรอตาชั่งน้ำหนักกันทุกวันในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ขนาดจำกัดตัวเองในการกินแทบตาย มาออกกำลังก็แล้ว ก็ยังต้องคอยระวังน้ำหนักกันทุกนาทีแบบนี้
ถ้าคุณยอมรับที่จะใช้วิธีการแบบชายโดยการยกน้ำหนักด้วย คุณอาจจะพบว่าคุณมีน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นจากเดิมเล็กน้อย แต่อย่าเพิ่งตกอกตกใจ อธิบายง่ายๆได้ดังนี้ ขนาดกล้ามเนื้อครึ่งกิโลนั้น มีขนาดเท่ากับหนึ่งในสาม ของขนาดไขมันหนักครึ่งกิโล ดังนั้นหมายความว่า ถ้าคุณหนัก 50 กิโลกรัม แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแล้ว คุณสามารถใส่กางเกงยีนส์คาลวิน ไคลน์ ขนาดเบอร์ 10 ได้สบายๆ ในขณะที่คนที่เต็มไปด้วยไขมัน และหนักเพียง 45 กิโลกรัมเท่านั้น จะไม่สามารถยัดตัวเองเข้าไปในกางเกงยีนส์ตัวเดียวกันนี้ได้เลย

http://www.tuvayanon.net/7fatwomanf.html
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 55 10:35:02

จากคุณ : เคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยการโผ

เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 10:33:42

ความคิดเห็นที่ 19

ความแตกต่างระหว่าง ฟิตเนส กับ เพาะกาย

"แอโรบิค (ฟิตเนส) v.s. อะเนโรบิค (การเพาะกาย)

ขณะที่แอโรบิคเน้นการออกกำลังกายอย่างต่อเนื่อง อะเนโรบิคกลับเป็นการออกกำลังกายที่เน้นเพียงจังหวะเดียว แต่กระทำจนสุดแรงเกิด และยุติลงอย่างฉับพลัน ดังการแข่งขันยกน้ำหนัก ที่ต้องการกำลังสูงสุดในชั่วหนึ่งอึดใจเท่านั้น ผลของการทำอะเนโรบิคก็คือ เลือดไม่สามารถส่งออกซิเจนไปเลี้ยงที่กล้ามเนื้อได้เพียงพอ ทำให้เกิดปฏิกิริยาที่เรียกว่า "Anaerobic" ซึ่งเป็นปฏิกิริยาที่กล้ามเนื้อทำขึ้น เพื่อสร้างพละกำลังอย่างที่ร่างกายต้องการ

ผลของปฏิกิริยานี้ ร่างกายต้องหลั่งกรดแล็กติกสะสมไว้ที่กล้ามเนื้อเป็นอันมาก กรดแล็กติกนี้เองคือ ต้นเหตุของความเมื่อยล้า เจ็บปวด และเป็นตะคริว นี่จึงเป็นเหตุผลสำคัญว่า ทำไมกีฬาบางชนิด (ไม่พูดตรงๆ แต่ก็รู้ว่าหมายถึงการเพาะกาย - webmaster) ไม่อาจจัดเป็นการออกกำลัง หรือสร้างความแข็งแรงให้กับร่างกายได้

ดังนั้น การออกกำลังกายชนิดใดที่ส่อไปยังการใช้กำลังสูงสุดในชั่วระยะเวลาสั้นๆ จึงไม่ควรนำมาไว้เป็นส่วนหนึ่งของการออกกำลังกาย เพราะมันไม่ช่วยอะไรเลย มีแต่จะทำให้ร่างกายเดือดร้อน เกิดความเมื่อยล้า เจ็บปวดเพียงอย่างเดียว"

คราวนี้เห็นหรือยังครับว่า ตัวหนังสือสีแดงนั้น บอกให้เรารู้เลยว่าเขามีทัศนคติไม่ดีกับกีฬาเพาะกายของเราขนาดไหน เหมือนกับพูดว่า คนที่สะสมแสตมป์ หรือพวกเล่นไม้แคระ (บอนไซ) เป็นพวกปัญญาอ่อน (เพียงเพราะว่าคนพูด ไม่ได้เล่นแสตมป์ หรือไม้แคระ) แล้วก็อ้างเหตุผลอย่างนั้นอย่างนี้ ผมคิดว่ามันไม่แฟร์ และหวังว่าน่าจะมีสักวันหนึ่ง ที่วงการเพาะกายเราจับมือกัน แล้วเถียงเขาบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้โดนว่าแต่เพียงฝ่ายเดียวเช่นนี้

ถ้าที่พูดมายังมองไม่เห็นภาพละก็ คุณลองดูรายการอาหารของพวกฟิตเนสกันเลยดีกว่า

อาหารที่ควรงด

ข้าวขัดขาว ขนมปังขาว
อาหารหรือขนมทุกชนิดที่ทำจากแป้งฟอกสี
น้ำตาลทรายขาว
เครื่องดื่มเจือสี เจือน้ำตาลทุกชนิด
เนื้อแดงของสัตว์ใหญ่ เช่นเนื้อวัว เนื้อหมู
เนื้อสัตว์ที่ผ่านการหมัก หรือขบวนการเคมี เช่น แฮม เบคอน ไส้กรอก กุนเชียง

อาหารที่ควรกิน

ข้าวกล้อง ข้าวซ้อมมือ ข้าวทุกชนิดที่ไม่ผ่านการขัดสี บะหมี่
ผลไม้สดตามฤดูกาล แต่ต้องระวังผลไม้ที่มีรสหวานจัด เพราะมีน้ำตาลสูง
ให้กินปลาแทนเนื้อ โดยเฉพาะปลาเนื้อขาว
ให้กินถั่วต่างๆ โดยเฉพาะถั่วแดง หรือถั่วอัลมอนด์ ที่มีสารอาหารสูง

นี่ผมยังไม่ได้พูดถึงอัตราการเต้นของหัวใจ ที่กำหนดไว้ว่าอายุ 30 ปี ต้องมีการเต้นของหัวใจหลังออกกำลังกาย 133 ครั้งต่อนาที ,อายุ 45 ปี ต้องมี 120 ครั้งต่อนาที อายุ 60 ปี ต้องมี 110 ครั้งต่อนาที ผมจะไม่วิจารณ์ความรู้เหล่านี้ของพวกเขา เพราะนั่นเป็นศาสตร์ของเขา และก็มีผลการทดลองทางวิทยาศาสตร์รองรับ

แต่การเพาะกายของเราก็เป็นศาสตร์ของตัวเราเอง ซึ่งได้ที่ผ่านการลองผิดลองถูกมา 300 กว่าปี และมีผลการวิจัยและผลการทดลองทางวิทยาศาสตร์ รองรับเช่นกัน อยากให้พวกเขาเหล่านั้นเปิดใจให้กว้าง เหมือนอย่างที่เราเปิดใจกว้างกับเขาบ้าง มีเวบบอร์ดของเวบฟิสเนสหลายที่ ที่ฟันเรา (การเล่นกล้าม) เสียเละ ยกตัวอย่างเช่น มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมไป Post ข้อความไว้ว่า ถ้าหากการบริหารร่างกายแบบต่อเนื่อง (Fitness) ยิ่งทำมากๆยิ่งดีแล้วละก็ นักวิ่งมาราธอน ก็ควรจะมีสมรรถภาพต่างๆของร่างกาย รวมทั้งมัดกล้ามเนื้อ แข็งแรงกว่านักวิ่งระยะสั้นมิใช่หรือ แต่ทำไมเท่าที่เห็นถึงได้ตรงข้ามกัน ปรากฏว่า ไม่มีใครตอบกระทู้นี้ อีกทั้งข้อความนี้ปรากฏในเวบบอร์ดได้ไม่นาน ก็ถูกลบไปทั้งหมดโดยไม่ทราบสาเหตุ หรืออีกข้อหนึ่งที่ผมไปอ่าน เขาถามว่า "พี่ชายเล่นกล้าม มีคนแนะนำให้ทานไข่วันละ 4 ฟอง เป็นอันตรายไหม" มีคนมาตอบว่าการทานไข่อันตรายมาก บางคนก็มา Post ต่อว่าทำให้ท้องร่วง ฯลฯ ผมก็ไปตอบว่า นักเพาะกายทานไข่วันละ 60 ใบ ไม่เห็นเป็นไร แล้วผมก็ทำลิงค์ไปที่เวบผม ที่อธิบายรายการอาหารของนักเพาะกาย ปรากฏว่าโดนลบในภายหลังอีกตามเคย

สรุปว่า คุณควรถามตัวเองก่อนเลยว่า ต้องการไปแนวไหน แนวฟิตเนส หรือเพาะกาย เพราะมันคนละศาสตร์กัน สำหรับตัวผม เลือกแนวเพาะกายเพราะว่า

- เบื่อที่ต้องทำอะไรตามหลัก ตามตัวเลขมากๆ

- ผมไม่รู้ว่า ถ้าผมไม่กินเนื้อหมู เนื้อวัว ขนมปังขาว ของหวานทุกชนิด แฮม เบคอน ไส้กรอก ตามที่ถูกห้ามไว้ แล้วผมจะกินอะไรได้บ้าง ผมเหนื่อยมาจากการทำงานมาทั้งวัน ก็อยากทำอะไรที่มันตามใจปากบ้าง เพราะสำหรับการเพาะกายแล้ว มันจะแบ่งช่วงให้คุณเลย เช่นถ้าเป็นช่วงนอกฤดูการแข่งขัน คุณจะกินอะไร จะมากมายขนาดไหนก็ได้ ขนาดที่ว่านักเพาะกายหลายท่านของฝรั่ง กินไข่ถึงวันละ 60 ใบทุกวัน โดยไม่มีอันตราย แถมมีกล้ามเนื้อ และพละกำลังมหาศาลด้วย ประสาอะไรกับพวกเนื้อวัว เนื้อหมู ของหวาน แฮม เบคอน ไส้กรอก ทำไมจะทานไม่ได้ (ใน 1 ปี คุณควรหาเวลาไดเอท Diet เหมือนนักเพาะกายที่เข้าแข่งขันให้ได้สัก 2 - 3 เดือน)

- แม้เวลาจะผ่านไป 15 ปี แต่ผมก็รักการยกน้ำหนัก เวลาที่ผมยกน้ำหนักมากๆ ทั้งอะดรีนารีน ทั้งเอ็นดอร์ฟิน (endorphins) จะพากันหลั่งออกมาในร่างกาย มันทำให้ผมสดชื่น และล้างความเครียดที่เกิดจากทำงานมาทั้งวัน (ในขณะที่การทำอย่างนี้ กลายเป็นเรื่องที่ผิดสำหรับฟิตเนสไป ตามที่ผมทำตัวหนังสือสีแดงไว้อันบนสุด)

- ฟิสเนสเน้นที่ความแข็งแรงภายใน ส่วนการเพาะกาย เน้นที่รูปลักษณ์ภายนอก จริงอยู่ที่ว่าถ้าพูดถึงความคมชัดละก็ คนที่เล่นฟิตเนสจะมีกล้ามเนื้อชัดกว่านักกล้าม (เพราะนักกล้ามจะเน้นความชัดเฉพาะช่วงแข่งเท่านั้น) แต่จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเราเดินถอดเสื้อไปดูหนัง ไปเดินห้างสรรพสินค้าไม่ได้ ในขณะที่ถ้าเป็นนักกล้าม แค่ใส่เสื้อยืดแขนสั้นโชว์กล้ามแขน แค่นี้ใครเห็นก็รู้แล้วว่าเราไม่ธรรมดา

- ข้อเปรียบเทียบอันนี้เหมาะกับการอธิบายให้นักธุรกิจฟัง ตรงที่ว่าการเพาะกายเหมือนกับมุมมองของ "เจ้าของธุรกิจ" คือมองอะไรไปในทางบวก เช่นมองถึงการเติบโต มองถึงเป้าหมายที่ดีขึ้น และ เป็นไปได้ ไม่ลองไม่รู้ เช่นมองว่าธุรกิจตัวเองมีความเป็นไปได้ ที่จะกลายเป็นธุรกิจใหญ่โตระดับประเทศได้ คงจะดีนะถ้าบริษัทเราใหญ่โตขึ้นจะได้ผลิตสินค้าได้ทีละมากๆเพื่อลดต้นทุน ทำให้ขายได้ถูกและขายได้มาก แล้วเจ้าของธุรกิจก็จะคิดวิธีว่าทำอย่างไรจะไปให้ถึงตรงนั้น (เพราะตัวเองมีทัศนคติว่ามันเป็นไปได้) เหมือนกับที่การเพาะกายมองว่าคงจะดีนะถ้าเรามีแขนขนาดใหญ่ขึ้นถึง 18 นิ้ว และเราน่าจะสามารถทำได้ถ้าตั้งใจ แล้วจึงเริ่มมองว่าทำอย่างไรจะได้ให้ได้ขนาดแขนตามที่ต้องการ (เพราะตัวเองมีทัศนคติว่ามันเป็นไปได้) ในขณะที่มุมมองของพวกฟิสเนส เป็นมุมมองของ "ลูกจ้าง" คือมองว่าทุกอย่างจะต้องอยู่ภายในการควบคุม , ต้องไม่เกิน ,ต้องห้ามมี ,เป็นไปไม่ได้ที่ธุรกิจของเราจะเติบโตไปมากกว่านี้ และหากมันใหญ่ขึ้น มันจะเพิ่มความยุ่งยากและภาระให้เราอีก (คือมีทัศนคติที่ปิดกั้น ,ควบคุมเสียก่อนแล้ว) เหมือนกับในทางศาสตร์ของเขาที่ต้องควบคุมเรื่องอาหาร ,ต้องควบคุมเรื่องชีพจรขณะบริหาร ,ต้องควบคุมจำนวนการเต้นของหัวใจโดยเทียบตามลำดับอายุ คงจะดีถ้าผมเกิดเป็นลูกมหาเศรษฐีที่จะได้มีเวลาทำอย่างนั้น แต่ผมยังต้องใช้เวลาในแต่ละวันเพื่อทำงานหาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง คงจะลำบาก (และเครียด) ถ้าต้องมัวแต่ใช้หัวสมองมาคิดแต่เรื่องแบบนี้

ถ้าเพื่อนๆไม่เลือกแนวทางให้แน่ชัดก่อน ว่าจะไปทางเล่นกล้ามหรือฟิตเนส ผลที่ได้รับจะน้อยมาก เพราะมีหลายอย่างที่ขัดกันอย่างชัดเจน ยกตัวอย่างเช่น ถ้าทานแบบฟิตเนส คุณก็ไม่มีแรงพอที่จะเล่นกล้ามให้โตแบบนักกล้ามได้ ,ถ้าทานแบบนักกล้าม แต่ไปออกกำลังแบบฟิตเนส คุณก็อาจอ้วนได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเพื่อนเลือกที่จะมาแนวเพาะกายแล้ว แต่ไม่อยากมีร่างกายใหญ่โตเป็นยักษ์ แบบที่เห็นขึ้นประกวดกันนั้น ก็อยากจะทำความเข้าใจว่า จริงๆแล้ว การเพาะกายจะแบ่งได้เป็นสองแนวคือ แนว Soft - core และแนว Hard - core ถ้าเปรียบเป็นเรทติ้งหนัง แนว Soft - core ก็เหมือนกับหนังอาร์ ส่วนแนว Hard - core ก็เหมือนหนังเอ๊กซ์ (แปลตามตัวคือ "สุดขั้ว") การเล่นกล้ามแบบ Soft - core ก็คือมีมัดกล้ามตามหลักเพาะกาย แต่ไม่ใหญ่โตมโหฬารเกินไป ยกตัวอย่างขนาดต้นแขน ถ้าเป็น Soft - core จะมีขนาดระหว่าง 14 - 18 นิ้ว ถ้าเริ่มเข้า Hard - core ก็จะมีขนาด 19 - 21 นิ้วขึ้นไป

สำหรับการออกแบบตารางฝึก หรือการตอบปัญหาของผมเกือบทั้งหมด จะเป็นแนว Soft - core เกือบทั้งสิ้น เพราะมีความเชื่อว่า ท่านผู้อ่านต้องมีภาระอย่างอื่นด้วย ไม่มีเวลาเล่นกล้ามได้ทั้งวัน ดังนั้นขอให้เพื่อนสมาชิกสบายใจได้ว่า เมื่อปฏิบัติตามผมแล้ว ร่างกายคุณจะไม่ใหญ่เกินไป เหมือนนักเพาะกายระดับแข่งขัน และก็ไม่เล็กเหมือนนักกีฬาฟิสเนสหรอกครับ

http://www.tuvayanon.net/7fitnessf.html

จากคุณ : เคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยการโผ

เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 10:55:45