ความคิดเห็นที่ 1 ปรากฏการณ์โฟโตอิเลคทริก (Photoelectric Effect) เป็นทฤษฎีที่ใช้อธิบายคุณสมบัติของแสงในรูปแบบของอนุภาค ที่เรียกว่า "โฟตอน" (Photon) จากเดิม (Classical Physics) ที่อธิบายคุณสมบัติของแสงในรูปคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ (Albert Einstein) เป็นผู้ค้นคว้าและตั้งทฤษฎีนี้ขึ้น และได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์จากทฤษฎีนี้ ในปี 1905 ไอสไตน์ได้อธิบายปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริกโดยใช้แนวความคิดของพลังค์ คือ คลื่นแม่เหล็กไปฟ้าความถี่ f ที่ตกกระทบผิวโลหะจะมีลักษณะคล้ายอนุภาคประกอบด้วยพลังงานเล็กๆ E เรียกว่า ควอนตัมของพลังงานหรือ โฟตอน (photon) โดย E = hf ถ้าพลังงานนี้มีค่ามากกว่าเวิร์กฟังก์ชัน อิเล็กตรอนจะหลุดออกจากโลหะด้วยพลังงานจลน์มากสุด Ek(max) ปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริกนี้คล้ายกับปรากฏการณ์ปล่อยประจุไฟฟ้าเนื่องจากความร้อน (thermionic enission) ซึ่ง เอดิสัน (Edison) เป็นผู้ค้นพบในปี 1883 ในขณะประดิษฐ์หลอดไฟคือ เมื่อโลหะได้รับความร้อนอิเล็กตรอนในโลหะบางตัวจะได้รับพลังงานสูงกว่าเวิร์กฟังก์ชันในโลหะและหลุดออกจากโหะได้ จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 14:41:55

ความคิดเห็นที่ 2 ทฤษฎีสัมพัทธภาพ ของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เป็นกลุ่มของทฤษฎีทางฟิสิกส์ 2 ทฤษฎี คือ ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษและทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป ทฤษฎีทั้งสองนี้ถือกำเนิดขึ้นเพื่อใช้อธิบายข้อเท็จจริงที่ว่าคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้านั้นไม่ได้ประพฤติตนตามกฎการเคลื่อนที่ของนิวตัน คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วคงที่โดยไม่ขึ้นกับการเคลื่อนที่ของผู้สังเกต แนวคิดหลักของทั้ง 2 ทฤษฎีนี้ คือ แม้ผู้สังเกตสองคนที่กำลังเคลื่อนที่สัมพัทธ์กันนั้นอาจจะตรวจวัดการเปลี่ยนแปลงของเวลาและตำแหน่งได้ต่างกันสำหรับเหตุการณ์หนึ่งๆ แต่ทั้งสองจะยังคงสังเกตเห็นเนื้อหาของกฎทางฟิสิกส์ที่เหมือนกัน จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 14:43:49

ความคิดเห็นที่ 3 หนึ่งในผู้ให้กำเนิดทฤษฎีสัมพัทธภาพ ร่วมกับอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ .......... ดาฟิด ฮิลแบร์ท (23 ม.ค., ค.ศ. 1862 (พ.ศ. 2405) - 14 ก.พ., ค.ศ. 1943 (พ.ศ. 2486); อายุ 81 ปี) เป็นนักคณิตศาสตร์, นักปรัชญาและนักฟิสิกส์ ชาวเยอรมัน เกิดที่เมืองเวลู ใกล้ ๆ กับเมืองโคนิสเบิร์ก แคว้นปรัสเซีย (ปัจจุบันนี้คือเมืองซนาเมนสค์ ใกล้กับคาลินินกราด, ประเทศรัสเซีย) ฮิลแบร์ทได้รับการยอมรับว่าเป็นนักคณิตศาสตร์ที่มีอิทธิพลอย่างสูงในคริสต์ศตวรรษที่ 19 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 แม้ว่าผลงานของเขาเองก็มากพอที่จะทำให้เขาได้รับการยกย่องนี้ แต่ความเป็นผู้นำทางด้านคณิตศาสตร์ของเขาในช่วงบั้นปลายชีวิตต่างหาก ที่ทำให้เขาโดดเด่นจากผู้อื่น เขาเป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยเกิตติงเงนแทบจะทั้งชีวิตของเขา นอกจากงานคณิตศาสตร์แล้ว เขายังมีอิทธิพลในด้านฟิสิกส์ด้วย กล่าวคือ เขาเป็นหนึ่งในผู้ให้กำเนิดทฤษฎีสัมพัทธภาพ ร่วมกับอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ แต่ไม่ได้หมายความว่าไอน์สไตน์ลอกงานของฮิลแบร์ท เพียงแต่ทฤษฎีของทั้งคู่มีความคล้ายคลึงกัน จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 14:46:23

ความคิดเห็นที่ 4 สัมพัทธภาพทั่วไป หรือ ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป (General relativity หรือ General Theory of Relativity) คือทฤษฎีเชิงเรขาคณิตของความโน้มถ่วงและเอกภพวิทยา เสนอโดยอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ใน พ.ศ. 2458 ใจความสำคัญในทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปคือการตกเสรี (freefall) นั้นที่จริงแล้วคือกิริยาการเฉื่อยแบบหนึ่ง ซึ่งหมายความว่าความโน้มถ่วงนั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับแรงที่กระทำ เช่นโดยแทนที่การที่คนยืนอยู่บนพื้นโลกนั้นคือการ ที่พื้นโลกรองรับ "แรงโน้มถ่วง" เอาไว้ซึ่งก่อให้เกิดการเร่งทางฟิสิกส์อย่างต่อเนื่องซึ่งแทนที่จะรอบรับแรงโน้มถ่วงธรรมดา ๆ มันจะก่อให้เกิดค่าความต้านเชิงกลศาสตร์บนพื้นที่ที่คนกำลังยืนอยู่ รูป 2 มิติแสดงการบิดเบี้ยวของปริภูมิเวลา ซึ่งสสารเป็นตัวทำให้ปริภูมิเวลาโค้งงอ ความโค้งนี้จะถูกตีความเป็นความโน้มถ่วง ............ จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 14:48:45

ความคิดเห็นที่ 5 ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ (Special Relativity) ถูกเสนอขึ้นในปี ค.ศ. 1905 โดยอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ในบทความของเขา "เกี่ยวกับพลศาสตร์ไฟฟ้าของวัตถุซึ่งเคลื่อนที่ (On the Electrodynamics of Moving Bodies)" สามศตวรรษก่อนหน้านั้น หลักสัมพัทธภาพของกาลิเลโอกล่าวไว้ว่า การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วคงที่ทั้งหมดเป็นการสัมพัทธ์ และไม่มีสถานะของการหยุดนิ่งสัมบูรณ์และนิยามได้ คนที่อยู่บนดาดฟ้าเรือคิดว่าตนอยู่นิ่ง แต่คนที่สังเกตบนชายฝั่งกลับบอกว่า ชายบนเรือกำลังเคลื่อนที่ ทฤษฏีของไอน์สไตน์รวมหลักสัมพัทธภาพของกาลิเลโอเข้ากับสมมติฐานที่ว่า ผู้สังเกตทุกคนจะวัดอัตราเร็วของแสงได้เท่ากันเสมอ ไม่ว่าสภาวะการเคลื่อนที่เชิงเส้นด้วยความเร็วคงที่ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ทฤษฏีนี้มีข้อสรุปอันน่าประหลาดใจหลายอย่างซึ่งขัดกับสามัญสำนึก แต่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยการทดลอง ทฤษฏีสัมพัทธภาพพิเศษล้มล้างแนวคิดของสเปซสัมบูรณ์และเวลาสัมบูรณ์ของนิวตันโดยการยืนยันว่า ระยะทางและเวลาขึ้นอยู่กับผู้สังเกต และเวลากับสเปซนั้นถูกรับรู้ต่างกันไปขึ้นอยู่กับผู้สังเกต มันนำมาซึ่งหลักการสมมูลของสสารและพลังงาน ซึ่งสามารถแสดงเป็นสมการชื่อดัง E=mc2 เมื่อ c คืออัตราเร็วของแสง ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษสอดคล้องกับกลศาสตร์นิวตันในสำนึกทั่วไปและในการทดลองเมื่อความเร็วของสิ่งต่าง ๆ น้อยมากเมื่อเทียบกับอัตราเร็วแสง ทฤษฎีนี้เรียกว่า "พิเศษ" เนื่องจากมันประยุกต์หลักสัมพัทธภาพกับกรอบอ้างอิงเฉื่อยเท่านั้น ไอน์สไตน์พัฒนาทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปโดยประยุกต์หลักสัมพัทธภาพให้ใช้ทั่วไป กล่าวคือ ใช้ได้กับทุกกรอบอ้างอิง และทฤษฎีดังกล่าวยังรวมผลของความโน้มถ่วง ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษไม่ได้รวมผลของความโน้มถ่วง แต่มันสามารถจัดการกับความเร่งได้ ถึงแม้ว่าทฤษฎีสัมพัทธภาพจะทำให้เกิดการสัมพัทธ์กันของปริมาณบางอย่าง เช่น เวลาซึ่งเรามักคิดว่าเป็นปริมาณสัมบูรณ์เนื่องจากประสบการณ์ในชีวิตประจำวัน ถึงกระนั้นมันก็มีปริมาณบางอย่างที่เป็นปริมาณสัมบูรณ์ทั้ง ๆ ที่เราคิดว่ามันน่าจะเป็นปริมาณสัมพัทธ์ กล่าวให้ชัดคือว่า อัตราเร็วของแสงจะเท่ากันสำหรับทุกผู้สังเกต แม้ว่าพวกเขาจะเคลื่อนที่สัมพัทธ์กันก็ตาม ทฤษฎีสัมพัทธภาพแสดงให้เห็นว่า c ไม่ใช่แค่ความเร็วของปรากฏการณ์ที่เรียกว่า -- แสง -- เท่านั้น แต่ยังเป็นค่าพื้นฐานที่เชื่อมสเปซกับเวลาเข้าด้วยกัน กล่าวโดยเจาะจงคือว่า ทฤษฎีสัมพัทธภาพยืนยันว่าไม่มีวัตถุใดเคลื่อนที่เร็วเท่ากับแสงได้ จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 14:52:14

ความคิดเห็นที่ 6 ปาดครับ ชอบอ่านกระทู้ของคุณ Kaokrabi มาก จากคุณ : ArngrimC เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 15:12:04

ความคิดเห็นที่ 7 เลนส์ความโน้มถ่วง (gravitational lens) เป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับแสงอันเดินทางมาจากแหล่งกำเนิดส่องสว่างไกลโพ้น (เช่น เควซาร์) แล้วเกิดการ "บิดโค้ง" เนื่องจากแรงดึงดูดของวัตถุมวลมาก (เช่น กระจุกดาราจักร) ที่อยู่ระหว่างแหล่งกำเนิดแสงกับผู้สังเกต เป็นปรากฏการณ์ที่หนึ่งที่ไอน์สไตน์ทำนายเอาไว้จากทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของเขา แรงโน้มถ่วงที่เกิดจากวัตถุมวลมาก (เช่น กระจุกดาราจักร หรือหลุมดำ) สามารถดึงดูดกาล-อวกาศ หรือทุกสิ่งที่อยู่ภายในได้ รวมถึงเส้นทางเดินของแสงที่มาจากแหล่งกำเนิดพื้นหลัง ทำให้เวลาที่แสงเดินทางมาถึงผู้สังเกตการณ์ผิดเพี้ยนไป ทั้งยังสามารถขยายหรือย่อภาพปรากฏของแหล่งกำเนิดพื้นหลังนั้นได้อีกด้วย ลักษณะการย่อขยายจะแตกต่างจากเลนส์แสงตามปกติ กล่าวคือการบิดโค้งจะมีมากที่สุดเมื่อวัตถุเข้าใกล้ศูนย์กลางเลนส์ความโน้มถ่วง และบิดโค้งน้อยที่สุดเมื่ออยู่ห่างจากศูนย์กลางเลนส์ความโน้มถ่วง ผลสืบเนื่องจากคุณลักษณะนี้ ทำให้เลนส์ความโน้มถ่วงไม่มีจุดโฟกัสที่แน่ชัด แต่จะมีเส้นโฟกัสแทนที่ ถ้าหากว่าแหล่งกำเนิด วัตถุมวลมากที่ทำตัวเป็นเลนส์ กับผู้สังเกตการณ์ เรียงตัวกันอยู่เป็นเส้นตรง ผู้สังเกตจะมองเห็นแหล่งกำเนิดนั้นปรากฏเป็นภาพวงแหวนอยู่ด้านหลังวัตถุมวลมาก ปรากฏการณ์นี้มีการเอ่ยถึงเป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1924 โดยนักฟิสิกส์ชาวเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ชื่อ โอเรสต์ ควอลสัน ต่อมาได้รับการขยายความเพิ่มเติมโดยอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ในปี ค.ศ. 1936 ในการอ้างอิงวิชาการมักเรียกลักษณะปรากฏของภาพวงแหวนนี้ว่า "วงแหวนไอน์สไตน์" (Einstein ring) เพราะควอลสันไม่ได้คาดการณ์ถึงผลลัพธ์จากการเกิดภาพรัศมีวงแหวน สำหรับแนวสังเกตการณ์อื่นที่ไม่เป็นเส้นตรง แหล่งกำเนิดแสงอาจกลายเป็นภาพเส้นโค้งอยู่รอบๆ เลนส์ ผู้สังเกตอาจมองเห็นภาพแหล่งกำเนิดแห่งเดียวนั้นกลายเป็นหลายๆ ภาพ จำนวนและรูปร่างของภาพที่ปรากฏขึ้นอยู่กับตำแหน่งระหว่างแหล่งกำเนิด เลนส์ และผู้สังเกต การบิดโค้งของแสงเมื่อเคลื่อนที่จากแหล่งกำเนิดที่ไกลมากๆ ผ่านวัตถุมวลมาก ลูกศรสีส้มแสดงถึงตำแหน่งปรากฏของแหล่งกำเนิดในสายตาของผู้สังเกต เส้นสีขาวแสดงทิศทางการเดินทางของแสงจากแหล่งกำเนิดมายังผู้สังเกต ............ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 55 15:40:52 จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 15:39:39

ความคิดเห็นที่ 8 เควซาร์ หรือ ควาซาร์ (quasar) เป็นคำย่อของคำว่า Quasistellar Radio Sources หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า แหล่งกำเนิดของคลื่นวิทยุคล้ายกับดวงดาว ถูกค้นพบเมื่อทศวรรษที่ 1960 ด้วยกล้องโทรทรรศน์วิทยุ เริ่มแรกเควซาร์ไม่มีหลักฐานระบุแน่นอนว่าคืออะไร แต่จากที่นักดาราศาสตร์ได้สำรวจและค้นพบ เควซาร์คือวัตถุที่มีแสงสว่างเจิดจ้าเป็นอย่างมาก อยู่ห่างไกลจากโลกด้วยระยะทาง 100,000,000 ปีแสง เคลื่อนที่ในอวกาศด้วยความเร็วสูงประมาณ 177,000 ไมล์ต่อวินาที ซึ่งเป็นความเร็วเกือบเท่ากับแสง เควซาร์อยู่ห่างไกลจากโลกเป็นอย่างมาก จึงมีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นวัตถุที่ก่อกำเนิดขึ้นในห้วงอวกาศ ในยุคของการเริ่มแรกแห่งยุคประวัติศาสตร์ของเอกภพ ซึ่งแสงเจิดจ้าที่ได้รับจากเควซาร์นี้ ได้เดินทางมาในห้วงอวกาศด้วยระยะเวลาหลายสิบล้านปี ซึ่งเป็นระยะเวลาที่ยาวนานมาก เควซาร์อาจจะเดินทางในห้วงอวกาศมายาวนานก่อนที่โลกจะถือกำเนิดขึ้น จากการศึกษาล่าสุดของนักดาราศาสตร์ได้ระบุว่า เควซาร์คือวัตถุมวลขนาดใหญ่ที่มีลักษณะคล้ายกับดาวฤกษ์ คือมีแสงสว่างในตัวเอง แต่เควซาร์แตกต่างจากดาวฤกษ์ตรงที่มีแสงสว่างมากกว่าถึง 1,000 เท่า และไม่สามารถระบุตำแหน่งในห้วงอวกาศได้อย่างแน่นอน เควซาร์อาจจะมีขนาดใหญ่โตมโหฬารใกล้เคียงกับระบบสุริยะของโลกหรือใหญกว่าเป็นหลายร้อยเท่า และหมุนด้วยความเร็วราว 153,000 ไมล์/วินาที (250,000 กิโลเมตร/วินาที) เควซาร์ อาจจะเป็นแกนของดาราจักรใหม่ที่กำลังก่อตัวอยู่ หรืออาจจะเป็นศูนย์กลางของหลุมดำก็ได้ จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 15:45:48

ความคิดเห็นที่ 9 ค่าคงที่จักรวาล .............. ในการศึกษาจักรวาลวิทยา ค่าคงที่จักรวาล (Cosmological constant; มักเขียนย่อด้วยอักษรกรีกตัวใหญ่ แลมบ์ดา: Λ) คือค่าคงที่ที่นำเสนอโดย อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เพื่อปรับปรุงทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของเขาเองให้สามารถได้ผลสอดคล้องกับแบบจำลองเอกภพสถิตที่ไอน์สไตน์เชื่อ ในภายหลังไอน์สไตน์ก็ละทิ้งแนวคิดนี้ไปหลังจากมีผลสังเกตการณ์การเคลื่อนไปทางแดง ของ เอ็ดวิน ฮับเบิล ซึ่งบ่งชี้ว่าเอกภพไม่ได้มีสภาวะสถิตหรือหยุดนิ่งกับที่ แต่เอกภพกำลังขยายตัว อย่างไรก็ดี การค้นพบ ความเร่งของจักรวาล (cosmic acceleration) ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1990 ได้รื้อฟื้นความสนใจเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลขึ้นมาใหม่ จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 15:47:22

ความคิดเห็นที่ 10 แบบจำลองเอกภพสถิต .............. แนวคิดเกี่ยวกับ เอกภพสถิต หรือ เอกภพของไอน์สไตน์ เป็นหนึ่งในแนวคิดที่สนับสนุนว่า อวกาศไม่มีการขยายตัวหรือหดตัว แต่มีลักษณะที่คงที่อยู่เสมอ ครั้งหนึ่ง อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เคยเสนอให้เพิ่มค่าคงที่จักรวาลเข้าไปในสมการในทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของเขาเพื่อให้ได้แบบจำลองในลักษณะนี้ เป็นการชดเชยกับผลกระทบเชิงพลศาสตร์ที่เกิดจากแรงโน้มถ่วง อันจะทำให้เอกภพของสสารสามารถแตกสลายได้ แนวคิดนี้ถูกล้มล้างไปหลังจากที่ เอ็ดวิน ฮับเบิล ค้นพบว่าเอกภพมิได้มีลักษณะคงที่ แต่กำลังขยายตัว เนื่องจากฮับเบิลได้ค้นพบความสัมพันธ์ระหว่างการเคลื่อนไปทางแดงกับระยะห่างระหว่างดาว ซึ่งเป็นรากฐานในการพิจารณาการขยายตัวของอวกาศในวิทยาศาสตร์ยุคใหม่ จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 15:51:21

ความคิดเห็นที่ 11 เอ็ดวิน พาเวลล์ ฮับเบิล (Edwin Powell Hubble; 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 1889 - 28 กันยายน ค.ศ. 1953) นักดาราศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งในศตวรรษที่ 20 ศึกษารายละเอียดของดาวฤกษ์แต่ละดวงในกาแล็กซี เอ็ม 33 ซึ่งเป็นกาแล็กซีเพื่อนบ้าน พบว่าดาวฤกษ์เหล่านี้อยู่นอกกาแล็กซี่ของเราออกไป หลังจากที่ฮับเบิลได้พิสูจน์ว่ามีกาแล็กซีอื่นอีกจำนวนมาก เขายังได้พิสูจน์อีกว่า กาแล็กซีเหล่านี้ กำลังเคลื่อนที่ห่างออกไป เมื่อกาแล็กซีอื่นเคลื่อนที่ห่างออกไปหรือเคลื่อนที่เข้าหากาแล็กซีของเรา แสงที่สังเกตเห็นจากกาแล็กซีเหล่านี้ จะเป็นสีอื่นที่แตกต่างไปจากตอนที่ยังไม่ได้เคลื่อนที่ ถ้ากาแล็กซีเคลื่อนที่ห่างออกไปจะปรากฏมีสีแดงขึ้น เรียกว่า กาแล็กซีมีการเขยื้อนไปทางสีแดงหรือ "เรดชิฟต์" (redshift) ถ้าเคลื่อนที่เข้าหาเรา กาแล็กซีจะปรากฏมีสีน้ำเงินขึ้น เรียกว่า เขยื้อนไปทางสีน้ำเงินหรือ "บลูชิฟต์" (blueshift) ปรากฏการณ์เปลี่ยนสีนี้ เรียกว่า ปรากฏการณ์ดอปเปลอร์ ฮับเบิลใช้ปรากฏการณ์ดอปเปลอร์วัดความเร็วของกาแล็กซีต่างๆ และค้นพบความสัมพันธ์เหลือเชื่อที่ว่า กาแล็กซียิ่งอยู่ไกลยิ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงขึ้น นั่นคือเขาค้นพบว่า อัตราเร็วของกาแล็กซีเป็นปฏิภาคโดยตรงกับระยะห่าง ปัจจุบันเรียกว่า กฎของฮับเบิล กฎนี้แสดงว่าเอกภพทั้งหมดกำลังมีขนาดโตขึ้น จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 15:57:03

ความคิดเห็นที่ 12 กฎของฮับเบิล ......... เป็นสมการในวิชาฟิสิกส์จักรวาลวิทยาที่อธิบายปรากฏการณ์การเคลื่อนไปทางแดงของแสงที่ได้รับจากดาราจักรอันห่างไกลซึ่งมีค่าแปรผันไปตามระยะห่าง กฎนี้คิดค้นขึ้นครั้งแรกโดย เอ็ดวิน ฮับเบิล ในปี ค.ศ. 1929 หลังจากเขาได้เฝ้าสังเกตการณ์ทางดาราศาสตร์มานับสิบปี นับได้ว่าการเฝ้าสังเกตการณ์ของฮับเบิลเป็นหลักฐานชิ้นแรกของแนวคิดการขยายตัวของจักรวาล ซึ่งเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญของแนวคิดบิกแบง ข้อมูลในการคำนวณล่าสุดใช้ข้อมูลในปี 2003 ซึ่งได้จากดาวเทียม WMAP ร่วมกับข้อมูลทางดาราศาสตร์อื่นๆ ได้ค่าคงที่ของฮับเบิลเท่ากับ 70.1 +/- 1.3 (กม./วินาที)/เมกะพาร์เซก ซึ่งสอดคล้องกับค่าที่คำนวณได้จากกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิลเมื่อปี 2001 คือ 72 +/- 8 (กม./วินาที)/เมกะพาร์เซก ก่อนหน้าที่ฮับเบิลจะทำการสังเกตการณ์ของเขานับสิบปี มีนักฟิสิกส์และนักคณิตศาสตร์มากมายริเริ่มคิดค้นทฤษฎีที่สอดคล้องกับความสัมพันธ์ระหว่างอวกาศ-กาล โดยใช้สมการสนามในทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของไอน์สไตน์ การพยายามใช้หลักการพื้นฐานที่ง่ายที่สุดเพื่ออธิบายธรรมชาติของเอกภพทำให้พบข้อเท็จจริงที่ผิดจากความเข้าใจเดิมว่าเอกภพนั้นหยุดนิ่ง ตรงกันข้าม เอกภพกำลังมีความเคลื่อนไหวอยู่อย่างต่อเนื่อง ปี ค.ศ. 1922 อเล็กซานเดอร์ ฟรีดแมน พัฒนาสมการฟรีดแมนของเขาขึ้นจากสมการของไอน์สไตน์ ทำให้เห็นว่าเอกภพอาจจะขยายตัวอยู่ในอัตราที่สามารถคำนวณจากสมการได้ ค่าพารามิเตอร์ที่ฟรีดแมนใช้ ปัจจุบันเป็นที่รู้จักกันในฐานะ ตัวประกอบขนาด (scale factor) ซึ่งสามารถพิจารณาเป็นรูปแบบขนาดที่แปรผันตามค่าคงที่ในกฎของฮับเบิลได้ จอร์จ เลอแมตร์ ก็ได้ทำการศึกษาและพบผลลัพธ์ที่คล้ายคลึงกันในปี 1927 แนวคิดของพวกเขาเกี่ยวกับการขยายตัวของกาล-อวกาศ เป็นจุดเริ่มต้นที่นำไปสู่ทฤษฎีบิกแบง และทฤษฎีสภาวะสมดุลในจักรวาลวิทยา ภาพแสดงแถบการดูดกลืนแสงในสเปกตรัมของแสงที่ได้จากกระจุกดาราจักรอันห่างไกล (ด้านขวา) เปรียบเทียบกับแถบการดูดกลืนแสงในสเปกตรัมของแสงดวงอาทิตย์ (ด้านซ้าย) ลูกศรชี้แสดงถึงการเคลื่อนไปทางแดง ความยาวคลื่นจะเพิ่มขึ้นและความถี่ลดลง ........ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 55 16:05:43 จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 16:04:32

ความคิดเห็นที่ 13 บิกแบง .......... บิกแบง (Big Bang หรือ the Big Bang หมายถึง การระเบิดครั้งใหญ่) คือแบบจำลองของการกำเนิดและการวิวัฒนาการของเอกภพในวิชาจักรวาลวิทยาซึ่งได้รับการสนับสนุนจากหลักฐานทางวิทยาศาสตร์และจากการสังเกตการณ์ที่แตกต่างกันจำนวนมาก นักวิทยาศาสตร์โดยทั่วไปใช้คำนี้สำหรับกล่าวถึงแนวคิดการขยายตัวของเอกภพหลังจากสภาวะแรกเริ่มที่ทั้งร้อนและหนาแน่นอย่างมากในช่วงเวลาจำกัดระยะหนึ่งในอดีต และยังคงดำเนินการขยายตัวอยู่จนถึงในปัจจุบัน จอร์จ เลอแมตร์ นักวิทยาศาสตร์และพระโรมันคาทอลิก เป็นผู้เสนอแนวคิดการกำเนิดของเอกภพ ซึ่งต่อมารู้จักกันในชื่อ ทฤษฎีบิกแบง ในเบื้องแรกเขาเรียกทฤษฎีนี้ว่า สมมติฐานเกี่ยวกับอะตอมแรกเริ่ม (hypothesis of the primeval atom) อเล็กซานเดอร์ ฟรีดแมน ทำการคำนวณแบบจำลองโดยมีกรอบการพิจารณาอยู่บนพื้นฐานของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ต่อมาในปี ค.ศ. 1929 เอ็ดวิน ฮับเบิลค้นพบว่า ระยะห่างของดาราจักรมีสัดส่วนที่เปลี่ยนแปลงสัมพันธ์กับการเคลื่อนไปทางแดง การสังเกตการณ์นี้บ่งชี้ว่า ดาราจักรและกระจุกดาวอันห่างไกลกำลังเคลื่อนที่ออกจากจุดสังเกต ซึ่งหมายความว่าเอกภพกำลังขยายตัว ยิ่งตำแหน่งดาราจักรไกลยิ่งขึ้น ความเร็วปรากฏก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น หากเอกภพในปัจจุบันกำลังขยายตัว แสดงว่าก่อนหน้านี้ เอกภพย่อมมีขนาดเล็กกว่า หนาแน่นกว่า และร้อนกว่าที่เป็นอยู่ แนวคิดนี้มีการพิจารณาอย่างละเอียดย้อนไปจนถึงระดับความหนาแน่นและอุณหภูมิที่จุดสูงสุด และผลสรุปที่ได้ก็สอดคล้องอย่างยิ่งกับผลจากการสังเกตการณ์ ทว่าการเพิ่มของอัตราเร่งมีข้อจำกัดในการตรวจสอบสภาวะพลังงานที่สูงขนาดนั้น หากไม่มีข้อมูลอื่นที่ช่วยยืนยันสภาวะเริ่มต้นชั่วขณะก่อนการระเบิด ลำพังทฤษฎีบิกแบงก็ยังไม่สามารถใช้อธิบายสภาวะเริ่มต้นได้ มันเพียงอธิบายกระบวนการเปลี่ยนแปลงของเอกภพที่เกิดขึ้นหลังจากสภาวะเริ่มต้นเท่านั้น การค้นพบรังสีไมโครเวฟพื้นหลังของจักรวาลเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1965 ที่ว่ากันว่าเป็นรังสีที่แผ่ปกคลุมทั้งเอกภพ มีสเปกตรัมคล้ายกับวัตถุดำที่มีอุณหภูมิ 2.725 เคลวินในช่วงความถี่160.2 กิโลเฮิร์ตซ์ หรือคำนวณเป็นความยาวคลื่นประมาณ 1.9 มิลลิเมตรนักจักรวาลวิทยาส่วนใหญ่เชื่อว่าไมโครเวฟพื้นหลังนี้เป็นหลักฐานที่ดีที่สุดสำหรับการสนับสนุนทฤษฎีบิ๊กแบง อันเป็นทฤษฎีการกำเนิดเอกภพที่ได้รับความเชื่อถือมากที่สุดในปัจจุบัน จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 16:11:59

ความคิดเห็นที่ 14 กาแล็กซียิ่งอยู่ไกลยิ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงขึ้น นั่นคือเขาค้นพบว่า อัตราเร็วของกาแล็กซีเป็นปฏิภาคโดยตรงกับระยะห่าง ---------------------------------------------------------------------------------------------- ประเด็นนี้ อ้างอิงจาก ไหน? หมายถึงว่า อ้างอิงจากโลกเป็นหลัก หรือจุดศูนย์กลางของ เอกภพ คำถามคือ บริเวณไหนที่เรียกว่า จุดศูนย์กลางของเอกภพ ถ้ามีดาราจักร ที่ยิ่งอยู่ไกลยิ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงขึ้น แล้ว มีดาราจักร ที่ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วน้อยลงหรือไม่ จากคุณ : WindMaster เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 16:25:49

ความคิดเห็นที่ 15 # 14 กาแล็กซียิ่งไกล ยิ่งเคลื่อนที่เร็ว อ้างอิงจากโลกหรือจุดศูนย์กลางเอกภพ อ้างอิงจากโลก ฮับเบิ้ลพบ redshifts มาพล๊อตกราฟได้เส้นตรง แกนตั้ง-ความเร็วหนีห่างโลก แกนนอน-ระยะห่างจากโลก v = HD เมื่อ vความเร็วหนีโลก Hค่าคงที่ฮับเบิ้ล Dระยะห่างโลก จากคุณ : ชื่อนี้ได้มั้ยฮะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 17:55:23

ความคิดเห็นที่ 16 ผ่าน แบะๆๆๆ ตกฟิสิกส์ จากคุณ : mangpongja เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 17:59:30

ความคิดเห็นที่ 17 # 11 กาแล็กซีเคลื่อนที่ห่างจะปรากฏสีแดง เรียก redshift เคลื่อนที่เข้าหาจะปรากฏสีน้ำเงินขึ้น เรียก blueshift 1842 Christian Doppler ว่าผู้สังเกตรับรู้ความถี่คลื่นเปลี่ยนไป ถ้าแหล่งคลื่นเคลื่อนที่ แหล่งคลื่นวิ่งหาผู้สังเ้กต-รับรู้ว่าความยาวคลื่นสั้นลง(blueshift) และตรงข้าม http://en.wikipedia.org/wiki/Doppler_shift ความหมายของ blue/red ดูความยาวคลื่น แสงสีน้ำเงินความยาวคลื่นสั้นกว่าแสงสีแดง รูปรถ-แหล่งเสียงวิ่งหาผู้สังเกต-เสียงแหลม และตรงข้าม  แสงก็ทำนองเดียวกับเสียง จากคุณ : ชื่อนี้ได้มั้ยฮะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 18:26:01

ความคิดเห็นที่ 18 ฮับเบิ้ลพบ redshift คือดาราจักรไกลโพ้นที่ส่องแสงมา ความยาวคลื่นยาวกว่าเดิม-ไม่ใช่แดงขึ้น แสดงว่า ดาราจักรนั้นกำลังวิ่งหนีจากโลก จากคุณ : ชื่อนี้ได้มั้ยฮะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 18:37:37

ความคิดเห็นที่ 19 จักรวาลขยายตัวคล้ายลูกโป่งโป่งขึ้น ดาราจักรคล้ายจุดบนลูกโป่ง จุดบนลูกโป่งห่างออก-คล้ายดาราจักรห่างออก จากคุณ : ชื่อนี้ได้มั้ยฮะ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 18:50:47

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบดาราศาสตร์นะ แต่......... จากคุณ : กระป๋องด๋อย เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 19:54:26

ความคิดเห็นที่ 21 # 20 ชอบดาราศาสตร์นะ แต่... นักวิทยาศาสตร์ก็มีมุกตลกนะ แต่ไม่รู้คนอื่นจะขำด้วยหรือเปล่า สมัยฮับเบิ้ล-ไอน์สไตน์ ยุคสงครามเย็น ต่อสู้ระหว่างโลกเสรี-คอมมูนิสม์ สีแดง(เช่นจีนแดง-จีนคอมมูนิสม์)แทนคอมมูนิสม์ สีน้ำเงินแทนศักดินา ดาราจักรไกลๆมี redshift นักวิทยาศาสตร์เลยเล่นมุกว่า จักรวาลเอียงซ้าย optical disk(CD,DVD,Blu-ray) ใช้เลเซอร์ความยาวคลื่นจากยาวไปสั้น พวกเล่น Blu-ray จึงเป็นพวกเอียงขวา เอ่อ...ไม่ตลกใช่มั้ย ว่าแล้วเชียว สงสัยนักวิทยาศาสตร์จะเส้นตื้น จากคุณ : ชื่อนี้ได้มั้ยฮะ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 08:57:44

ความคิดเห็นที่ 22 ความคิดเห็นที่ 3 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน หนึ่งในผู้ให้กำเนิดทฤษฎีสัมพัทธภาพ ร่วมกับอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ .......... ดาฟิด ฮิลแบร์ท (23 ม.ค., ค.ศ. 1862 (พ.ศ. 2405) - 14 ก.พ., ค.ศ. 1943 (พ.ศ. 2486); อายุ 81 ปี) นอกจากงานคณิตศาสตร์แล้ว เขายังมีอิทธิพลในด้านฟิสิกส์ด้วย กล่าวคือ เขาเป็นหนึ่งในผู้ให้กำเนิดทฤษฎีสัมพัทธภาพ ร่วมกับอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ แต่ไม่ได้หมายความว่าไอน์สไตน์ลอกงานของฮิลแบร์ท เพียงแต่ทฤษฎีของทั้งคู่มีความคล้ายคลึงกัน ------------------------------------ คือผมไม่เคยได้ยินว่าฮิลแบร์ตทำอะไรพวกนี้ ถ้าเป็นลอเรนทซ์หรือ minkowski ก็พอคุ้นๆ อยู่ ช่วยขยายความตรงนี้หน่อยครับ ว่ายังไง จากคุณ : Naibruda เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 12:10:51

ความคิดเห็นที่ 23 #22 .............. ลองขยายความดูนะครับ ไอน์สไตน์เริ่มต้นจากการคิดเรื่องแรงโน้มถ่วงแปรผกผันกับระยะทางกำลังสองตามทฤษฎีของนิวตันแล้วพบว่า น่าจะมีปัญหา เพราะตามทฤษฎี สัมพัทธภาพ ระยะทางมีได้หลายค่าแล้วแต่ว่าใครเป็นผู้สังเกต เขาเลยต้องพัฒนาทฤษฎีเกี่ยวกับแรงโน้มถ่วงขึ้นมาใหม่ จนได้ข้อสรุปว่า นอกจากเวลาจะบิดเบี้ยวแล้ว อวกาศก็ยังบิดเบี้ยวด้วย แล้วเขาก็รวมทั้งเวลากับอวกาศเข้าด้วยกันเป็นกาลอวกาศแบบสี่มิติ ความพยายามรวมความโน้มถ่วงเข้าไปในทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปใช้เวลาถึงแปดปี ยิ่งไปกว่านั้น คนที่คิดสมการสุดท้ายของทฤษฎีนี้ได้สำเร็จเป็นคนแรกกลับไม่ใช่ไอน์สไตน์แต่เป็นนักคณิตศาสตร์เยอรมันที่ชื่อ ดาฟิด ฮิลแบร์ท (David Hilbert) แต่เนื่องจากไอน์สไตน์เป็นผู้ที่คิดเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก และมองเห็นความหมายทางกายภาพของทฤษฎีนี้ ทำให้สมการสุดท้ายยังคงตั้งตามชื่อของไอน์สไตน์ว่า สมการสนามของไอน์สไตน์ (Eienstein Field Equation) แต่สุดท้ายแล้ว ไอน์สไตน์ก็คิดสมการนี้ได้ในที่สุด เพียงแต่คิดได้หลังจากที่ฮิลแบร์ทเสนอสมการไปแล้วห้าวัน ความหมายของสมการหรือของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปก็คือ มวลสารทำให้กาลอวกาศโค้ง โดยสมการสนามนี้จะบอกเราได้ว่า กาลอวกาศโค้งอย่างไร และมากน้อยแค่ไหน ภายใต้เงื่อนไขต่างๆ ซึ่งทำให้เราสามารถนำไปใช้ทำนายเรื่องของหลุมดำ เรื่องแสงโค้ง เรื่องแบบจำลองของเอกภพ ได้อีกมากมาย อ้างอิง : http://www.vcharkarn.com/vcafe/9152 จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 12:39:01

ความคิดเห็นที่ 24 เอกภพขยายตัวด้วยความเร่งจะค่อยๆช้าลงและหยุดนิ่ง ก่อนที่จะถูกแรงดึงดูดทำให้กลับมารวมกันอีกครั้งนึง อัดกันจนมวลมหาศาลถึงจุดวิกฤแล้ว บูมมมมมมมม บิ้กแบงค์อีกครั้ง วนลูปไปเรื่อยๆไม่มีวันจบสิ้น มั่วอ่ะ 555 จากคุณ : Kloster60D เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 12:49:46

ความคิดเห็นที่ 25 ในปี ค.ศ.1905 เมื่อไอน์สไตน์อายุ 26 ปี เขาได้ตีพิมพ์การค้นพบสมการ E = mc2 (E คือพลังงาน  m คือมวล  c คือความเร็วของแสง) ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามวลขนาดเล็ก สามารถเปลี่ยนเป็นพลังงานมหาศาลได้ สมการนี้นำไปสู่การสร้างระเบิดอะตอม ไอน์สไตน์เสนอไว้ในทฤษฎีสัมพัทธภาพว่า มวลและพลังงานสามารถเปลี่ยนสภาพ ซึ่งกันและกันได้ โดยสรุปเป็นสมการทางคณิคศาสตร์ว่า E = mc 2 การค้นพบของไอน์สไตน์ นำไปสู่การสร้างระเบิดอะตอม รวมทั้งไขปริศนาว่าดวงอาทิตย์ส่องแสงอย่างไร ทั้งสองเรื่องนี้ต่างก็ต้องอาศัยเวลา กระบวนการของปฏิกิริยานิวเคลียร์ ซึ่งจะทำให้มวลของนิวเคลียร์ เพียงน้อยนิดสามารถปลดปล่อยพลังงานแสง และความร้อนออกมาได้มหาศาล ใน ค.ศ.1921 ไอน์สไตน์ได้รับรางวัลโนเบล สาขาฟิสิกส์จากผลงาน ปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก (photoelectric effect) ซึ่งพิสูจน์ว่าแสงมิได้เดินทางเป็นสายต่อเนื่อง แต่เป็น " กลุ่มก้อนคลื่น " เล็กๆ ที่แยกจากกันเรียกว่า โฟตอน (photon) ไอน์สไตน์ถึงแก่กรรมที่พรินซ์ตัน นิวเจอร์ซีย์ ในเดือนเมษายน ค.ศ.1955 จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต เขายังคงชิงชังวิธีการทำลายล้าง อันน่าสะพึงกลัว ของระเบิดนิวเคลียร์ ที่นักฟิสิกส์มีส่วนสร้างให้กับโลก เขาเคยกล่าวไว้ครั้งหนึ่งว่า " หากข้าพเจ้ารู้ล่วงหน้าว่าทฤษฎีของข้าพเจ้า จะนำไปสู่การทำลายล้างอย่างมหันต์เช่นนี้ ข้าพเจ้าขอเป็นช่างทำนาฬิกาเสียดีกว่า " จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 13:05:23

ความคิดเห็นที่ 26 กระทู้ดีมีสาระ แต่อ่านแล้วมึนไปเลย T T จากคุณ : อิฐมอญ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 14:17:17

ความคิดเห็นที่ 27 ความลับของมันสมองอัจฉริยะ "ไอน์สไตน์" .................. ไอน์สไตน์เสียชีวิตในวันที่ 18 เมษายน 1955 ขณะมีอายุได้ 76 ปี ร่างของเขาถูกเผาตามพิธีการทางศาสนาโดยที่ไม่มีคนในครอบครัวตระหนักเลยว่า มันสมองอัจฉริยะได้สูญหายไป ! โทมัส เอส ฮาร์วี แพทย์ผู้ทำการชันสูตรศพได้ลักลอบผ่าสมองของนักฟิสิกส์ผู้ยิ่งใหญ่เก็บไว้เพื่อการศึกษา หลังจากแยกสมองออกจากศพแล้ว หมอฮาร์วีได้ทำการแบ่งสมองของไอน์สไตน์ออกเป็น 240 ชิ้น ดองด้วยตัวยาพิเศษและเก็บรักษาไว้ในขวดแก้ว 2 ขวด บางชิ้นส่วนของสมองถูกส่งไปให้นักวิจัยหรือผู้เชี่ยวชาญตามสาขาต่างๆ แต่ส่วนใหญ่นั้นหมอฮาร์วีเก็บเอาไว้เอง สิ่งที่หมอฮาร์วีปฏิบัติต่อศพของไอน์สไตน์นั้นก่อให้เกิดการวิจารณ์กันอย่างอื้อฉาว จนทำให้หมอฮาร์วีต้องอพยพโยกย้ายไปตามที่ต่างๆ และหอบหิ้วมันสมองของไอน์สไตน์ติดตัวตามไปด้วย จนกระทั้งปี 1996 หมอฮาร์วีได้ย้ายกลับมาที่พรินสตันอีกครั้งหนึ่ง และตัดสินใจมอบชิ้นส่วนสมองที่เขารวบรวมไว้แก่ น.พ.เอเลียต คลอส หัวหน้าภาควิชาพยาธิวิทยา ที่โรงพยาบาลพรินสตัน จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 15:42:37

ความคิดเห็นที่ 28 การวิจัยค้นคว้าศึกษาความเป็นอัจฉริยะของไอน์สไตน์จึงเกิดขึ้นอีกครั้ง ! โดยนำชิ้นส่วนสมองทั้งหมดที่ถูกเก็บ ณ โรงพยาบาลพรินสตัน มาถ่ายภาพและประกอบขึ้นเป็นรูปสามมิติ จำลองรูปแบบเหมือนจริงดังกับว่ามันเพิ่งถูกผ่าแยกออกมาจากศพ สิ่งที่ค้นพบก็คือ สมองของไอน์สไตน์มีน้ำหนักเพียง 1,230 กรัมเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าน้ำหนักสมองของมนุษย์โดยเฉลี่ยที่หนักถึง 1,400 กรัม แต่สิ่งที่ไอน์สไตน์ต่างจากมนุษย์ทั่วไปอย่างเราๆ ท่านๆ ก็คือ "ความหนาแน่นของเซลส์ประสาทในสมอง" ที่มีมากกว่าปกติหลายเท่า จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 15:45:12

ความคิดเห็นที่ 29 ยิ่งไปกว่านั้น "สมองของไอน์สไตน์มีเพียงเส้นแบ่งตื้นๆ ระหว่างสมองข้างซ้ายและข้างขวา" ในขณะที่คนธรรมดาจะมีรอยแยกชัดเจนระหว่างสมองทั้งสองข้าง เผยให้เห็นถึงการรวมกันอย่างกลมกลืนของสมองทั้งสองซีก นักวิจัยชี้ว่าลักษณะที่พิเศษของสมองแบบนี้อาจอธิบายได้ว่า ทำไมไอน์สไตน์ถึงคิดอย่างที่เขาคิด บางทีวิธีคิดของไอน์สไตน์อาจไม่ผ่านกระบวนการที่ใช้คำบรรยาย แต่อาจผ่านจินตนาการต่างๆ ที่เขานึกถึง เสมือนว่ามองเห็นมันด้วยตาเปล่าก็ได้ ทำให้นึกถึงคำพูดของไอน์สไตน์ เมื่อครั้งที่เขายังมีชีวิตอยู่ที่ว่า "จินตนาการสำคัญกว่าความรู้" และ "ความรู้มีขอบเขตจำกัด แต่จินตนาการไร้ขีดจำกัด" นั่นเอง จากคุณ : Kaokrabi Deawdaay เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 15:46:48

ความคิดเห็นที่ 30 ได้ความรู้อีกแล้ว ขอบคุณ จขกท น่ะคะ จากคุณ : ต้นหญ้าปล้อง (ต้นหญ้าปล้อง) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 16:33:21

ความคิดเห็นที่ 31 แต้งกริ้ววววววววว จากคุณ : jiks2006 เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 17:47:07

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่น่าเชื่อว่าห้องแห่งกาลเวลาของวิหารพระเจ้า ที่โงกุนเข้าไปฝึกนั้นมีที่มาจากทฤษฎีของไอสไตน์นี่เอง (แรงดึงดูดมาก เวลา 1 วันเท่ากับ 1 ปี) แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 55 21:13:31 จากคุณ : N52 เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 21:10:07

ความคิดเห็นที่ 33 ผมไม่มีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ แต่อีกคนที่ไม่น่าลืม Sir Arthur Stanley Eddington จากคุณ : Retrojazz60s เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 21:17:07

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง (โง่ฟิสิกส์) แต่ก็ขอบคุณนะคะ แหะๆ จากคุณ : ปฏิจจสมุปบาท (ปฏิจจสมุปบาท) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 21:52:21

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณ จขกท ครับ รูปที่ #4 ผมเห็นจุดสีน้ำเงินระยิบระยับตรงจุดตัดของเส้นอ่ะ ใครเห็นเหมือนผมบ้าง จากคุณ : ชายหลอน เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 02:39:20

ความคิดเห็นที่ 36 รบกวน จขกท ทำประวัติของ นิโกลา เทสล่า หน่อยครับ ผมว่าเขาเป็นบุคคลสำคัญคนนึงของโลกเลยนะ เพราะเป็นคนคิดไฟฟ้ากระแสสลับ AC ถ้าจำไม่ผิดน่ะครับ จากคุณ : ชายหลอน เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 02:41:25

ความคิดเห็นที่ 37 มึนแต่เช้าเลยค่ะ ขอบคุณจขกท.นะค่ะ จากคุณ : H. sapiens เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 06:49:21

ความคิดเห็นที่ 38 อือ จากคุณ : tanakeme เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 17:09:35

ความคิดเห็นที่ 39 ความรู้หนักไปหน่อย งง แต่ขอบคุณมากครับ จากคุณ : sriwit เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 18:51:53

ความคิดเห็นที่ 40 " แต่สิ่งที่ไอน์สไตน์ต่างจากมนุษย์ทั่วไปอย่างเราๆ ท่านๆ ก็คือ "ความหนาแน่นของเซลส์ประสาทในสมอง" ที่มีมากกว่าปกติหลายเท่า" คิดว่าเป็นผลมาจากการใช้สมองคิดวิเคราะห์ทฤษฎียากๆ มากมายมาตลอดชีวิต ทำให้สมองเป็นอย่างว่า ไม่ใช่สมองต่างจากเราๆ ท่านๆ ตั้งแต่เกิดหรอก แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 55 09:54:25 จากคุณ : Edna Mode เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 09:51:03

ความคิดเห็นที่ 41 ขอแจมด้วยคลิป http://www.youtube.com/watch?v=8AwvgrT5wzU จากคุณ : Edna Mode เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 09:52:28

ความคิดเห็นที่ 42 http://www.youtube.com/watch?v=H5Ls766b850 จากคุณ : Edna Mode เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 09:52:55

ความคิดเห็นที่ 43 แล้วมีนักวิทยาศาสตร์บางคนบอกว่าสมองของไอน์สไตน์ นั้น ส่วนที่คิดคำนวนนั้น ใหญ่กว่าคนทั่วไป 15 % อีกด้วย แต่เป็นเพียงข้อสันนิฐาน จากคุณ : เมกุมิ เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 12:28:51 A:183.88.249.14 X: TicketID:334590

ความคิดเห็นที่ 44 คห 25 ใน ค.ศ.1921 ไอน์สไตน์ได้รับรางวัลโนเบล สาขาฟิสิกส์จากผลงาน ปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก (photoelectric effect) ซึ่งพิสูจน์ว่าแสงมิได้เดินทางเป็นสายต่อเนื่อง แต่เป็น " กลุ่มก้อนคลื่น " เล็กๆ ที่แยกจากกันเรียกว่า โฟตอน (photon) ______________________________ แต่เท่าที่เรารู้จักคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า มันเดินทางต่อเนื่องกัน สงสัยว่า ธรรมชาติ คงจะมีอะไรสักอย่าง   มาตัดคลื่นเป็นห้วงๆ จากคุณ : sb*star เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 14:27:03

ความคิดเห็นที่ 45 .. มาแบบเต็มๆ ลองเวอร์ชั่น จากคุณ : DashSanFranCisco เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 14:20:24