เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อสมัยยังเป็นนักเรียนอยู่ วันหนึ่งน้องสาวเราก็ได้ให้เราไปเล่นเรียกจิตกัน (ใช้กระดาษเขียนตัวอักษร เหมือนเล่นผีถ้วยแก้ว แต่ใช้เหรียญแทนแก้ว) ก็เล่นเรียกจิตโน้นคนนี้มาเล่นกัน ที่บ้านมีเด็กเยอะ (ลูกพี่ลูกน้องกันทั้งนั้น) ตอนหลังพัฒนามาเล่นผีถ้วยแก้วกัน ด้วยความที่ว่าเรียกจิดมันเหมือนเป็นการหลอกๆ ลองเล่นผีถ้วยแก้วกันเลยก็แล้วกัน ตอนแรกก็ใช้แก้วเล็กๆเบาๆ แต่คนเล่นมันเยอะ ก็คิดว่าต่างคนต่างดันกัน เนี่ยเลย แก้วแยมแล้วกัน หนักดี แรกๆก็ไม่ค่อยขยับหรอก (ตอนนั้นเรานั่งดู) จนน้องๆมันบอกให้เราไปช่วยหน่อย มันว่าเราจิตแรงดี เพราะถ้าเราไปแตะ ถ้วยหรือเหรียญจะไปได้เร็วมาก แต่ทุกคนก็ยังไม่เชื่อสนิท จนมาลองกับแก้วแยม พอเราไปแตะเท่านั้นนะ วิ่งเร็วเลย (ไม่ได้ดัน ยืนยัน) แล้วก็มีเหตุการณ์ว่าแก้ววิ่งเร็วจนล้มคว่ำลง ทุกคนแตกฮือ ส่วนเรารีบจับแก้วคว่ำไว้เหมือนเดิม แล้วดูว่าผียังอยู่หรือเปล่า ปรากฎว่าผียังอยู่ ก็เลยต้องรีบเชิญออก จากนั้นมาก็ไม่มีใครกล้าเล่นอีก
คงมีแต่เล่นเรียกจิตกันบ้างเป็นบางครั้ง แต่สำหรับเราแล้ว คำตอบที่เขาจะตอบ เราจะได้ยินมันดังอยู่ในจิตเราเอง หลังๆนี่เราแทบไม่ต้องใช้อุปกรณ์เลย อยากจะถามก็ถาม เขาก็ตอบมา แล้วเหมือนเราคุมตัวเองไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้า เราสลัดไอ้เสียงที่ได้ยินไม่ได้ แทบจะบ้าตายอยู่พักนึง จนหลังๆมา เราก็รู้วิธีที่จะไม่ต้องได้ยินเสียงทั้งหลาย ถ้าเราไม่เปิดจิตไปรับ มันก็ไม่ได้ยิน เราเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว
แล้วเราก็ลืมๆมันไป แต่ก็มีเหตุการณ์ทำให้เราต้องได้ใช้มันอีก แต่เราก็ไม่ได้งมงายนะ ก็พยายามใช้สมองตรองดูเหมือนกัน แต่บางอย่างก็ได้ประโยชน์นะ เราจะยกตัวอย่างให้ฟัง
พี่เราเขาจะไปทำบุญที่เขาค้อช่วงวันหยุด เขาบอกเราไว้ พอช่วงวันหยุด เราก็เรียกจิตเขามาถามว่า เขาอยู่ที่ไหน เขาบอกว่า กำลังไปนครสวรรค์ เราก็ว่า อ้าว ไหนว่าจะไปเขาค้อ เขาบอกว่า เปลี่ยนแผน ไปนครสวรรค์ด้วย
พอพี่เรากลับมา เราก็ถามว่า ไปไหนมาบ้าง เขาก็บอกว่า เขาไปนครสวรรค์มา เราก็ เออ..แล้วมันเป็นจริงได้ไง
พอดีจะกลับบ้านแล้ว...เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าต่อนะ ยังไม่ได้ถามคำถามที่อยากรู้เลย
จากคุณ :
แม่ลูกตาล
- [
8 ก.ย. 46 17:22:48
]