ความคิดเห็นที่ 1 "มหิดล" รู้ลึกถึงโครงสร้าง ดร.ธนากร เล่าให้ฟังว่าเริ่มฟอร์มทีมทำงานด้านนาโนเทคโนโลยีเมื่อ 3 ปีที่แล้ว โดยวาดฝันไปที่อุปกรณ์โมเลกุล แต่กว่าจะไปปลายทางได้ พวกเขาต้องหางานที่ประยุกต์ใช้เจ้าโมเลกุลในทางอิเล็กทรอนิกส์ให้ได้ก่อน และ "โอแอลอีดี" หรือ อุปกรณ์เปล่งแสงอินทรีย์ ก็เป็นงานวิจัยชิ้นแรกที่ถูกเลือก ?เรารู้ว่าผลิตภัณฑ์ทางอิเล็กทรอนิกส์ที่เป็นผลึกซิลิคอน สมัยหน้ามันจะใช้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเป้าหมายของเราไกลๆ ไม่ได้อยู่แค่จอแสดงผลแบบโอแอลอีดี เรายังไปอย่างอื่นอีก แต่นี่เป็นด่านผลิตภัณฑ์แรกที่เราจะเริ่ม? ดร.หนุ่มจากมหิดล กล่าว และว่า ?ตอนนี้ทีมงานของเรามีเทคนิคที่สามารถวิศวกรรมโมเลกุลได้แล้ว มีเทคนิคที่ว่าถ้าเราต้องการโมเลกุลนี้เราจะไปสังเคราะห์สารได้อย่างไร พอเราสังเคราะห์สารได้แล้ว เราจะไปทำเป็นอุปกรณ์ได้อย่างไร เรามีกระบวนการการตรวจสอบอย่างไร ต่อไปถ้าเรามีไอเดีย ซึ่งอาจไม่ใช่อุปกรณ์แสดงผล อาจเป็นตัวอื่น อย่าง อุปกรณ์ตรวจโรค มันก็ต้องผ่านกระบวนการนี้เหมือนกัน? ดร.เติมศักดิ์ ศรีคิรินทร์ หนึ่งในคณะทำงานของทีมมหิดล เชื่อว่าการเลือกผลิตจอโอแอลอีดีออกมาก่อน เป็นแนวทางที่ถูกต้อง เพราะศักยภาพของสารอินทรีย์เหมาะสมกับการผลิตจอแสดงผลขนาดเล็ก ?เราต้องมีจอแสดงผลไม่งั้นเราไม่สามารถเชื่อมต่อกับโลกอิเล็กทรอนิกส์ได้ เจ้าพวกนี้จะเป็นอินเทอร์เฟสให้กับเรา แม้เทคโนโลยีนี้จะขายไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจบนะ เวลาเรามองปัญหาเรามองแค่วันนี้ไม่ได้ เราต้องมองวันพรุ่งนี้ด้วย ถ้าเราไม่ทำเราก็จะไม่มีคอร์เทคโนโลยีของเรา ก็จะต้องซื้อเขาตลอด? ?อาจถามว่าหลายๆ อย่าง ทำไปทำไม อาจมองไม่เห็นผลเชิงพาณิชย์ แต่หน้าที่ของพวกผมคือการแสดงให้เห็นศักยภาพว่าทำได้นะ ไม่ใช่เรื่องแปลก ดังนั้นอย่ามองว่าเป็นปัญหา มองว่าใครที่เห็นศักยภาพที่จะมาลงทุน และมาใช้ประโยชน์จากเรา ถ้ามองแต่เรื่องทำแล้วขายได้ไหม เมืองไทยจะไม่มีใครกล้าทำอะไรขึ้นมา อย่างบริษัทยาเขาลงทุนไปตั้งเท่าไร แล้วยาที่ใช้ได้มีกี่ตัว ตรงนี้เหมือนกัน เราเห็นอยู่ว่าเทคโนโลยีมา เห็นว่ามันมีอยู่ ผมว่ามาถึงแน่ แต่ว่าถึงเวลานั้นใครจะเล่นบทไหนแค่นั้นเอง? ได้ยินอย่างนี้ จึงเข้าใจว่าทำไมทีมงานชุดนี้จึงต้องเสียเวลามากมายไปกับขั้นตอนเตรียมสาร เพราะนี่ถือเป็น ?จุดแข็ง? ที่ไม่ใช่จะทำกันได้ง่ายๆ ?ตอนแรกคิดจะซื้อสารมาใช้เลย แต่พอติดต่อขอซื้อไป เขาก็บอกว่าจะขายให้เฉพาะคนที่สนใจจะไปทำเชิงอุตสาหกรรมเท่านั้น หากเราจะซื้อต้องสั่งซื้อเป็นล็อตใหญ่ ก็เลยหันมาทำกันเอง ตอนนี้มาคิดดู ก็ดีด้วยซ้ำนะ เพราะมันเป็นคอร์เทคโนโลยีอีกอันที่เราต้องมี เพราะฉะนั้นหากโครงการนี้เราล้มเหลว แต่เรามีทีมวัสดุที่แข็งแรง เราก็สามารถไปทำวิจัยเรื่องอื่นได้มากมาย? ดร. เติมศักดิ์ เผย เทคโนโลยีเริ่มต้นที่ทีมงานชุดนี้กำลังปลุกปั้นกันอยู่ คือเทคโนโลยีฟิล์มบาง โดยมีอุปกรณ์โมเลกุลเป็นก้าวต่อไปที่ต้องไปให้ถึง พร้อมทั้งองค์ความรู้ด้านทฤษฎีและการคำนวณ (simulation) เพื่อเสริมฐานความเข้าใจในเทคโนโลยีให้ลึกซึ้ง "เทคโนโลยีที่เราช่วยกันสร้างขึ้นมา เรามองแล้วว่ามันมีอนาคต เฉพาะในแง่บุคลากรก็ถือว่าคุ้มแล้ว เพราะสิ่งที่เด็กเรียนรู้สามารถไปผลิตใช้ได้ หัวใจลึกๆ ก็คือปัญหาวิจัยมันจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะเทคโนโลยีมันเปลี่ยน สิ่งหนึ่งที่เราทำ คือสร้างคนที่คิดเป็น มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ที่แน่น เห็นเลยว่าเทคโนโลยีอะไรมาใหม่ เมืองนอกเขาตามทันหมด เนื่องจากเขามีพื้นฐานที่ดี ถ้าเราฝึกให้คนของเราคิดเป็น ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีใหม่แค่ไหน เขาก็ปรับตัวได้ทัน" "ลาดกระบัง" เน้นถ่ายทอดเทคโน มองกลับมาที่ทีมลาดกระบัง ดูเหมือนว่าถนนเส้นนี้จะเต็มไปได้ผู้สันทัดด้านฟิสิกส์เป็นหลัก พวกเขาบอกว่าสิ่งถนัดที่สุดคือการผลิตอุปกรณ์ทางด้านแสง และขอเน้นไปที่การดึงศักยภาพของเครื่องมือที่มีอยู่ภายในประเทศขึ้นมาสร้างสรรค์เทคโนโลยีด้วยตัวเอง ?ถามว่าสารตั้งต้นที่เราใช้มาปลูกฟิล์มบางนั้น ต้องสังเคราะห์เองไหม ผมว่าไม่จำเป็นนะ อย่างเจ้า Alq3 ที่ให้ย่านสีเขียว เราซื้อมา 300 มิลลิกรัม ตอนนี้ใช้เกือบ 2 ปีแล้วยังไม่หมด ต้นทุนมันถูกมาก เลยไม่รู้จะสังเคราะห์ทำไม? ดร.จิติ เชื่อว่าเครื่องไม้เครื่องมือที่ใช้น่าจะเป็นเรื่องสำคัญกว่า ?อย่างเครื่องมือที่เราปลูกฟิล์มบางโมเลกุลสารอินทรีย์ ก็เป็น Electron Beam Evaporator System ถามว่าเมืองไทยทำได้ไหม เมืองไทยทำได้ แทนที่จะไปเอาจากต่างประเทศแพงๆ มา แต่ทำขึ้นมาในประเทศก็มีบริษัทไทยทำได้ เพียงแต่ไม่มีการถ่ายทอดเทคโนโลยีในการปลูกให้เขาเท่านั้น? ดร.จิติ ยังมองว่าสาเหตุที่งานวิจัยทั้งหลายล้มหายตายจาก เพราะมันขายไม่ได้..!! ?ผมว่าทางออกที่ดีคือจัดอบรมเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้อุตสาหกรรมว่า เมืองไทยไม่ได้ไม่มีใครไม่ทำเรื่องนี้ และพวกเขาสามารถนำไปผลิตได้เอง ถ้าช่องว่างระหว่างนักวิจัย กับอุตสาหกรรมห่างกัน ตรงนี้เสร็จเลย มันต้องมีใครสักคนมาเชื่อม ต้องคิดเสมอว่าเมื่อทำงานวิจัยออกมาแล้ว ทำอย่างไรจะเชื่อมต่อกับอุตสาหกรรมได้? ?จุดสำคัญที่ผมพยายามจะพูดถึง ก็คือเราต้องดูว่าเครื่องมือในไทยมีอะไรบ้างที่พอทำได้ อย่าง พวก Sputtering System ถามว่าโรงงานมีไหม มหาวิทยาลัยมีไหม...ทุกคนมีหมด ผมจึงอยากจัดถ่ายทอดเทคโนโลยี เราเอาไอ้ที่ทำได้แล้วเจ๋งๆ เป็นการอบรมเชิงปฏิบัติการทั้งการปลูกฟิล์มบางสารอินทรีย์ ทำขั้วไฟฟ้า และการวัดสมบัติการตอบสนองต่อความยาวคลื่นแสง เราต้องยอมเสียเวลาเพื่อให้พวกเขารู้ว่าทำกันเองก็ได้? งานวิจัยของทีมลาดกระบัง ส่วนใหญ่จะเน้นเรื่องอุปกรณ์ด้านแสงเป็นหลัก ไม่ว่าจะเป็น ตัวตรวจวัดแสงชนิดฟิล์มบางสารอินทรีย์ (Organic Photodetector) ที่ใช้ต้นทุนการผลิตไม่กี่สิบบาท แต่หากนำเข้าต้องเสียเงินมากถึง 7,000-15,000 บาท นอกจากนี้ พวกเขากำลังระดมทีมสร้างฟิล์มบางเปล่งแสงสารอินทรีย์ ทรานซิสเตอร์สารอินทรีย์ และเซลล์สุริยะชนิดสารอินทรีย์อยู่ ไม่แปลกเพราะ ดร.จิติ บอกว่าเป้าหมายของทีมมองไปที่อุปกรณ์ทางด้านแสงโดยเฉพาะ ทั้งเปล่งแสง และรับแสง รวมทั้งอะไรก็ได้ที่เป็นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ บนฐานของแนวคิดที่เน้นค้นหาสิ่งใหม่มาทดแทน สิ่งเก่าที่ต้นทุนสูงกว่า ?อุปกรณ์ทางด้านแสงเป็นโรดแมพที่เราพยายามจะมอง โดยเราต้องทำให้ดีกว่าที่มีอยู่ ตอนนี้อยู่ในขั้นวิจัยและพัฒนา เราต้องมีการพัฒนาให้มากขึ้นไปอีก อย่างตัวต้นแบบนี่ได้แน่ๆ ไม่ต้องห่วง? จากคุณ : sss - [ 5 เม.ย. 47 04:14:51 A:203.113.38.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 "จุฬา" ขอทำเองใช้เอง ขณะที่ ผศ.ดร.พิชญ์ ศุภผล วิทยาลัยปิโตรเลียมและปิโตรเคมี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผู้เชี่ยวชาญด้านเส้นใยนาโน กลับเห็นว่าการพัฒนาผลิตภัณฑ์เชิงอิเล็กทรอนิกส์เพื่อให้นำไปใช้ได้จริงๆ และให้ภาคเอกชนไทยเข้ามาลงทุนนั้น เป็นเรื่องยาก ?ผมมองในมุมมองที่เป็นจริง อย่างอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์มันถูกครองตลาดด้วยต่างชาติทั้งนั้น เราไม่มีทางที่จะทำขึ้นมาเองแล้วขายได้ ถึงทำขึ้นมาเอง คุณก็ขายไม่ได้ เพราะคนไทยไม่ซื้อ เช่นที่เราพยายามลงทุนไปที่เซลล์พลังงาน (fuel cell) มันคงจะเกิดไปไม่ได้ เพราะอะไร คนที่กำหนดตรงนี้จริงๆ คือผู้ผลิตต่างชาติ เขามีเทคโนโลยีของเขาอยู่แล้ว เขามีนักวิจัยเป็นร้อยๆ คน เขาไม่มาเอาของเราหรอก ผมมองว่าเทคโนโลยีที่จะพัฒนาแล้วเกิดเป็นจริงเป็นจังได้ น่าจะเป็นเทคโนโลยีที่ไปช่วยเสริมผลิตภัณฑ์ในประเทศ? และอุตสาหกรรมทางการแพทย์ ถือเป็นหนึ่งช่องทางที่ ดร.พิชญ์เห็นว่ามีโอกาสแจ้งเกิดสูง ?ผมมองว่าในจุฬามีโรงพยาบาลที่มีลูกค้าอยู่แล้ว ถ้าเราสามารถสร้างผลิตภัณฑ์ที่ทดแทนการนำเข้า และทำให้โรงพยาบาลใช้สินค้าเราได้ คุณไม่ต้องวิ่งหาคนมาผลิตเลย บริษัทจะวิ่งมาหาเอง นี่คือธรรมชาติของนักธุรกิจ ถ้าเขาไม่เห็นเงินเขาไม่วิ่งมาหาหรอก เสียเวลาสู้วิ่งหาโครงการอื่นดีกว่า? ปัจจุบัน ดร.พิชญ์ กำลังประสานความร่วมมือกับผู้เชี่ยวชาญจากหลายสาขาภายในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้แก่ สถาบันวิจัยโลหะและวัสดุ คณะวิศวกรรมศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ และคณะสัตวแพทย์ พัฒนาโครงสร้างเนื้อเยื่อเทียมด้วยกระบวนการอิเล็กโตรสปินนิ่งที่ใช้กระแสไฟฟ้าเป็นตัวผลักดันให้เกิดเส้นใยที่มีขนาดเล็กระดับหลายสิบนาโนเมตร จนถึงต่ำกว่า 10 ไมโครเมตรขึ้นมา ภายใต้แนวคิดที่ว่าต้องการให้คนไทยได้ใช้ของดีราคาถูก "จริงๆ แล้วเนื้อเยื่อเทียมมีบริษัทต่างชาติหลายแห่งทำอยู่แล้ว แต่มีราคาแพงมาก ขนาดเท่าแผ่นฝ่ามือประมาณ 600 ดอลลาร์ คนไทยเราไม่มีโอกาสได้ใช้แน่ๆ" ดร.หนุ่มวัย 34 ปี กล่าว และว่า "งานวิจัยชิ้นนี้กำลังอยู่ในขั้นต้นของการก่อตั้งทีมขึ้นมา โดยเริ่มดำเนินการมาได้ระยะหนึ่งแล้ว คาดว่าน่าจะใช้งบประมาณราว 20 ล้านบาท ภายในระยะเวลา 4 ปี ขณะนี้กำลังยื่นของบประมาณสนับสนุนอยู่" ขณะที่ผลิตภัณฑ์เป้าหมายที่เขาสนใจ ยังมีอีกหลายรายการ อาทิ ตัวกรองเลือด ตัวกรองโปรตีนที่ทั้งหมดล้วนนำเข้าจากต่างประเทศ จะเห็นได้ว่าเฉพาะตัวกรองอย่างเดียวโรงพยาบาลแต่ละแห่งต้องเสียเงินต่อปีนับพันล้านบาท ?ต้นทุนวัสดุจริงๆ ไม่แพงนะ มันแพงที่โนว์ฮาว ถ้าเราทำตรงนั้นได้ โรงพยาบาลอื่นก็ต้องใช้ด้วย พอมีคนไข้มาเกี่ยวข้องปุ๊บมันมีลูกค้า มันมีธุรกิจเกิดขึ้น มันก็จะมีคนอยากจะผลิต? ดร.พิชญ์ ย้ำ ฝันให้ไกลไปให้ถึง แม้จะต่างเป้าหมาย แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาไม่อาจปฏิเสธได้ ก็คือ ทุกอย่างที่ทำ...ล้วนเกิดบนฐานของความต้องการบางอย่างลึกๆ ในใจ ?ผมกำลังคิดถึงอุปกรณ์ทางนาโนอย่างหนึ่งนะ ที่มันไกลมาก อาจใช้เวลามากถึง 30 ปีด้วยซ้ำ อย่างเราบอกว่าโมเลกุลตัวนี้จะมาต่อกับโมเลกุลตัวนี้เสมอเหรอ มันก็เป็นไปไม่ได้ แนวความคิดอิเล็กทรอนิกส์ใหม่ มันคือถ้าวงจรตัวนี้มาต่อวงจรตัวนี้ มันไม่จำเป็นต้องต่อตรงนี้ไปตรงนี้ แนวความคิดของนาโนเทคโนโลยี ถ้าเรามองคร่าวๆ มันจะเหมือนกับว่าคนจะเริ่มกลับมามองที่ทางระบบทางชีวภาพ อาจกลับมามองที่ตัวเราเอง? ดร.ธนาการ เอ่ย และเล่าต่อว่า ?อาจเรียกได้ว่าเป็นระบบเครือข่ายประสาท แทนที่จะไปจมกับวิธีเดิมๆ ที่ว่ามีไฟล์มาเป็นหนึ่ง มีไฟล์มาเป็นสอง และต้องกลายเป็นสาม หากเราให้มันต่อสายให้มั่วซั่วเลยแล้วจะให้ผลลัพธ์เหมือนกันไหม สมมติวันหนึ่งเราเกิดอุบัติเหตุ เราต้องผ่าตัดบางส่วนไป สักพักสมองจะสามารถจัดเอาส่วนที่พอใช้ได้มาใช้แทนส่วนที่หายไป อิเล็กทรอนิกส์ก็เช่นเดียวกันเหมือนกัน จริงหรือเปล่ายังไม่รู้ แต่ทุกคนก็ฝัน มันเป็นระบบอิเล็กทรอนิกส์ที่ซ่อมตัวเองได้ (self-repair) สมมติแมโมรี่ส่วนนี้มันเสีย ระบบจะบอกเลยว่าตรงนี้เป็นแบดแมโมรี่แล้วนะ ไปใช้ตรงอื่นแทนสิ อันนี้เป็นหนึ่งในไอเดียที่เราอยากจะทำ? ไม่ต่างจากฝันที่ ดร.เติมศักดิ์ วาดไว้ ?ผมมองเรื่องนำมาประกอบตัวกัน (self assemble) มองเหมือนสิ่งมีชีวิต ถ้าทำงานเหมือนสิ่งมีชีวิตเมื่อไร ถือว่าสุดยอดแล้ว มันเป็นระบบที่ฉลาดที่สุด เป็นเซ็นเซอร์ที่ดีที่สุด เหมือนคนเรา แต่เรายังไปไม่ถึงขั้นนั้น แค่ง่ายๆ นิดเดียวเรายังทำไม่ได้ แต่มันก็ไปเรื่อยๆ นะ ต้องช่วยกันฝัน ช่วยกันทำหลายๆ คน? "ในส่วนตัวผมนะ ผมอยากสร้างคอมพิวเตอร์ในฝัน ทั้งในส่วนของวงจรภายใน และจอแสดงผลที่ทำจากสารอินทรีย์ เพราะสิ่งแรกที่ได้เลยคือความเร็วจะสูง ต้นทุนต่ำ จริงๆ เรื่องนี้ไม่อยากพูด ผมไม่ชอบจินตนาการไปก่อน ผมอยากเดินอย่างมั่นคง กว่าจะถึงวันนั้นได้ต้องใช้เวลา ส่วนใหญ่พวกเราจะมองในเรื่องโลกความจริง ความฝันเราจะค่อยๆ เดิน ผมฝันอย่างเดียว อยากสร้างคนเยอะๆ การจะทำอะไรสักอย่างต้องมีทีมงานที่แข็งก่อน? ดร.จิติ เล่าฝันให้ฟังบ้าง ขณะที่ฝันของดร.พิชญ์ ดูจะไม่ไกลนัก ยังคงคอนเซปต์อยู่ในสาขาเส้นใยนาโนที่เจ้าตัวสันทัด ?ผมมีโอกาสได้คุยกับศาสตราจารย์ญี่ปุ่นท่านหนึ่งที่กำลังทำเรื่องโพลิเมอร์นำไฟฟ้า เราก็คุยกันและได้ไอเดียว่าน่าจะลองทำเทคนิคนาโนไฟเบอร์ ก็เลยคิดว่าน่าจะทำเส้นใยที่สามารถผลิตกระแสไฟฟ้าได้ ไอเดียเบื้องต้นจะทำโครงสร้างที่มีคาร์บอนไฟเบอร์เป็นแกน และมีโพลิเมอร์ที่สามารถผลิตประจุไฟฟ้าได้เมื่อผ่านแสงเข้าไป และก็มีอิเล็กโทรด ซึ่งเป็นฟิล์มโลหะบางเคลือบชั้นนอกอีกชั้นหนึ่ง พอผ่านแสงไปปุ๊บ โพลิเมอร์จะผลิตอิเล็กตรอนออกมา อิเล็กตรอนก็จะวิ่งผ่านอิเล็กโทรดที่เป็นคาร์บอนไฟเบอร์ ทำให้เกิดกระแสไฟฟ้าขึ้น? ?อาจประยุกต์ใช้เป็นจอภาพที่ทำจากวัสดุสารอินทรีย์ และสามารถนำมาใช้เป็นวัสดุที่ผลิตกระแสไฟฟ้าได้ อีกหน่อยก็อาจจะทำเป็นเส้นใยใส่เสื้อผ้า พอโดนแสงปุ๊บ มันก็สามารถเก็บพลังงานไฟฟ้าไว้ในตัว อาจจะมีเซลล์ไฟฟ้าอยู่ พอเวลามืดปุ๊บก็นำกระแสไฟฟ้ามาใช้ได้ ผมว่าน่าจะสักสิบปี คงไม่เร็วนัก? เส้นทางสู่ฝันจะไปได้ไกลเพียงใด...ยังไม่อาจชี้ชัด แต่ ดร.เติมศักดิ์ เชื่อว่า ?สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับนักวิทยาศาสตร์ ก็คือความฝัน ถ้าคนไม่ฝันอยากบิน เราก็คงไม่มีเครื่องบินใช้ แต่ถ้าเราหยุดฝันเมื่อไร เรา (วิทยาศาสตร์) ก็ตายเมื่อนั้น? จากคุณ : sss - [ 5 เม.ย. 47 04:15:21 A:203.113.38.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 http://www.bangkokbiznews.com/scitech/2004/0401/news.php?news=column_12145411.html OLED เดิมพันด่านแรกบนเส้นทางนาโน หยาดพิรุณ นุตสถาปนา พูดถึง ?โอแอลอีดี? ผู้ที่เกาะติดกระแสเทคโนโลยีคงนึกถึงภาพของจอแสดงผลเรืองแสงขนาดเล็กบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือต่างสัญชาติ แต่เชื่อหรือไม่...เทคโนโลยีนี้กำลังกลายเป็น เดิมพัน ครั้งสำคัญที่นักวิจัยไทยประกาศทุ่มจนสุดตัว ข้อมูลพื้นฐานที่มีบอกให้รู้ว่าจอภาพโอแอลอีดี (Organic Light Emitting Diode) หรืออุปกรณ์เปล่งแสงอินทรีย์ มีคุณสมบัติพิเศษทางเทคนิค คือ สามารถเรืองแสงได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องใช้ไฟส่องหลัง แต่จะอาศัยสารอินทรีย์เลียนแบบการให้แสงตามธรรมชาติแทน ทำให้แสงที่ได้มีสีสันสดใสมากขึ้น ขณะที่ใช้พลังงานน้อยลง จอภาพชนิดนี้ยังใช้กระบวนการแสดงภาพแบบ อิเล็กโทรลูมิเนสเซนซ์ (electroluminescence) ซึ่งหมายความว่า ภาพในจอจะมีคุณภาพเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ผศ.ดร.ธนากร โอสถจันทร์ หน่วยสร้างเสริมศักยภาพทางนาโนศาสตร์และนาโนเทคโนโลยี คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล บอกเล่าถึงที่มาของงานวิจัยด้านโอแอลอีดีให้ฟังว่า เริ่มจากการฟอร์มทีมกับเพื่อนนักวิจัย 4-5 คน ที่สนใจจะทำงานด้านนาโนเทคโนโลยีด้วยกันเมื่อ 3 ปีที่แล้ว จนกระทั่งจัดตั้งหน่วยวิจัยที่มีอายุราวปีครึ่งขึ้นมา เรามองงานประยุกต์เชิงอิเล็กทรอนิกส์ของนาโนว่า ต่อไปคงไม่ได้อยู่บนผลึกซิลิคอนแล้ว มันน่าจะต้องขยับไปเป็นอุปกรณ์โมเลกุล และก่อนที่เราจะไปถึงอุปกรณ์โมเลกุล เราก็อยากหางานที่ประยุกต์ใช้เจ้าโมเลกุลในทางอิเล็กทรอนิกส์ และเจ้าโอแอลอีดี นี่แหละ น่าจะมีศักยภาพที่สุด งานวิจัยชิ้นนี้ได้รับทุนสนับสนุนจากศูนย์เทคโนโลยีโลหะและวัสดุแห่งชาติ (เอ็มเทค) เป็นเงิน 7 ล้านบาท ระยะเวลา 3 ปี ขณะนี้ผ่านไปได้หนึ่งปีครึ่งแล้ว ดร.ธนากร บอกว่า โอแอลอีดีจัดว่าเป็นเทคโนโลยีที่ไม่ค่อยสูงนัก สามารถผลิตออกสู่ตลาดได้ในเวลาที่ค่อนข้างรวดเร็ว ?ส่วนประกอบของโอแอลอีดีจะเริ่มด้วยฐานชั้นล่างเป็นแก้ว ชั้นต่อไปเรียกว่าไอทีโอ ซึ่งเป็นชั้นนำไฟฟ้าที่ยอมให้แสงผ่านได้ ชั้นถัดไปเป็นชั้นที่ช่วยให้เจ้าโฮล (hole) หรือประจุบวกวิ่งได้ดีขึ้น หรือจะเรียกว่าชั้นขนส่งโฮลก็ได้ ตามด้วยชั้นสำหรับปล่อยแสง และชั้นที่ช่วยให้อิเล็กตรอนวิ่งได้ดีเชื่อมด้านบน โดยมีขั้วโลหะวางอยู่ข้างบนอีกชั้น โดยบางชั้นมีความหนาแค่ 60 นาโนเมตรเท่านั้น? ดร.หนุ่มผู้ชำนาญศาสตร์ด้านฟิสิกส์บอกว่าข้อดีของโอแอลอีดี คือ ราคาถูก สามารถทำบนแผ่นวัสดุที่โค้งงอได้ อย่าง พลาสติก ที่สำคัญโอแอลอีดีไม่มีสารพิษเป็นส่วนประกอบ เป็นสารอินทรีย์ที่ย่อยสลายง่าย แม้อายุใช้งานขณะนี้จะไม่ยาวนานเท่าซิลิคอน แต่ถ้ามองว่าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สมัยใหม่มีอายุสั้น เพราะเทคโนโลยีเปลี่ยนเร็ว ก็ถือว่าน่าสนใจ แต่กว่าจะออกมาเป็นชิ้นงานต้นแบบได้นั้น ทีมงานต้องเริ่มต้นกันตั้งแต่ขั้นตอนการคำนวณโมเลกุล เพื่อหาสมบัติตามต้องการ ตามด้วยขั้นตอนสังเคราะห์สาร และเอาสารไปขึ้นรูป หรือเอาไปเตรียมฟิล์ม เพื่อผลิตเป็นฟิล์มบางออกมา และเอาโลหะมาต่อ เสร็จแล้วจึงเอาไปวัดค่า และให้มันปล่อยแสงออกมา ?โครงการที่เราทำ เป็นการรวมตัวของคนที่มีพื้นฐานต่างกัน อย่าง ผศ.ดร.ธีรเกียรติ เกิดเจริญ จะชำนาญด้านการเอาคอมพิวเตอร์มาคำนวณโมเลกุลว่าโมเลกุลมันอยู่ยังไง เราต้องวิศวกรรมมันที่ระดับโมเลกุลเลย หมายความว่าเราอยากให้มันเปล่งแสงสีฟ้า เราก็ต้องดูว่าแขนของโมเลกุลที่มาต่อๆ กันจะต้องยาวแค่ไหน คอมพิวเตอร์ก็จะคำนวณให้และออกมาว่าโมเลกุลมันต้องเป็นประมาณนี้นะ หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของ ดร.เติมศักดิ์ ศรีคิรินทร์ ที่ต้องเอาเจ้าโพลิเมอร์มาสังเคราะห์ เราเริ่มจากการสังเคราะห์สารพีพีวี (Poly paraphenylene vinylene : PPV) ที่ให้แสงสีแดงออกมาก่อน? ดร.เติมศักดิ์ บอกว่าสาเหตุที่เตรียมสารตั้งต้นเอง เพราะอยากมีความสามารถในการควบคุมโครงสร้าง แค่โครงสร้างที่มีสมบัติเปลี่ยนไปก็ให้สีที่แตกต่างกันได้ และความสำเร็จครั้งนี้ได้รับความร่วมมืออย่างดีจาก ดร.สมบุญ สหสิทธิวัฒน์ จากเอ็มเทค และ ผศ.ดร.สุภา หารหนองบัว ภาควิชาเคมี คณะวิทยาศาสตร์ ม.เกษตรศาสตร์ การเปลี่ยนโครงสร้างโมเลกุล เป็นการเข้าไปเปลี่ยนสมบัติ อย่างโครงสร้างนี้จะให้สีไปสีหนึ่ง พอมีค่าพลังงานต่างกัน หรือโครงสร้างเดียวกันแต่ปรับเปลี่ยนนิดหน่อยก็สามารถเปลี่ยนสีได้ สมัยก่อนถ้าเราจะใช้สีแดงเราก็ใช้ฟิลเตอร์ ซึ่งจะมีพลังงานส่วนหนึ่งที่สูญเสียไปไม่ได้ใช้ประโยชน์ แต่การเปลี่ยนโครงสร้างของเรา ถ้าจะให้เป็นสีแดงก็ให้ออกมาสีเดียว ทำให้ได้ประสิทธิภาพมากกว่า แต่ละขั้นตอนล้วนมีความยากแตกต่างกัน อาทิ ความยากในการสังเคราะห์สาร จะเห็นได้ว่าสารพวกนี้ไม่ชอบออกซิเจน จึงต้องพยายามทำในระบบที่ไม่มีออกซิเจนเข้าไป และโดนความชื้นไม่ได้ ขณะที่ความยากของการเตรียมฟิล์ม จะต้องควบคุมความหนา ความสม่ำเสมอของฟิล์มให้ได้ ?เรากำลังพูดถึงฟิล์มที่หนาขนาด 100-500 นาโนเมตร กว่าจะได้ความหนาขนาดนี้ แล้วต้องเรียบมาก ถ้าเกิดมีบริเวณที่ขรุขระมากกว่า 100 นาโนเมตร มันก็จะเกิดการช็อตได้ มันมีเทคนิคหลายๆ อย่างที่เราเรียนรู้ระหว่างการทำ ผ่านไป 1 ปี เรายังทำอะไรไม่ค่อยได้ แต่มาถึงตอนนี้ เราเกิดการพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ และก็ประสบผลในระดับหนึ่ง? ดร.ธนากร เผย และว่า ?ตอนนี้เสร็จในระดับที่ว่า ถ้าปล่อยกระแสเข้าไปมันก็สว่าง เราอยากทำให้ได้หลายสี และเป็นรูปแบบที่ซับซ้อนมากขึ้นได้ หรือให้มันสว่างมากขึ้น ที่ผ่านมาเราเริ่มรู้แล้วว่าเราเตรียมพีพีวีให้แสงสีส้มกับแดงได้ เราก็กระโดดมาทำพีเอฟ (Polyfluorene : PF) ที่ให้แสงสีฟ้า และตอนนี้เราเริ่มขยับไปเป็นสีเขียวแล้ว? ทั้งสามสีถูกสร้างขึ้นตามคอนเซปต์แม่สีของจอแสดงผล เพราะถ้าต้องการให้ได้ครบทุกสีเหมือนจอคอมพิวเตอร์ หรือโทรศัพท์เคลื่อนที่ ก็จะต้องมีอย่างน้อย 3 สีนี้ ปัจจุบันคณะทำงานเริ่มพัฒนาการทำลวดลายวงจรด้วย โดยทำเป็นตัวหนังสือ ตัวแสดงผล ตัวเลข หรือทำให้เป็นรูปการ์ตูนได้ แต่ใช่ว่าจะมีมหิดลเพียงสถาบันเดียวที่สนใจเทคโนโลยีโอแแอลอีดี เพราะห้องปฏิบัติการวิจัยควอนตัมและสารกึ่งตัวนำทางแสง คณะวิทยาศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง ก็กำลังรุกเทคโนโลยีแขนงนี้เต็มสูบ รศ.ดร.จิติ หนูแก้ว หัวหน้าห้องปฏิบัติการ บอกว่า ขณะนี้ทีมงานสามารถเตรียมฟิล์มบางชนิดโมเลกุลขนาดเล็กจากสารอินทรีย์ Alq3 บนสารกึ่งตัวนำผลึกขนาดนาโนเมตรซิงค์ซีลีไนด์ (ZnSe) ได้ และสามารถยืดอายุการใช้งานของฟิล์มบาง โดยทำการสร้างโครงสร้างเป็นแบบบ่อควอนตัม (Quantum well) เมื่อใช้หลอดซีนอนที่มีพลังงานโฟตอนที่สูงกว่ากระตุ้น ก็จะทำให้ฟิล์มบางชนิดโมเลกุลเปล่งแสงจากช่วงความยาวคลื่นแสงสีแดงไปถึงความยาวคลื่นแสงสีฟ้าได้ ?ตอนนี้เราเริ่มทำจากสีเขียวก่อน โดยโอแอลอีดีของเราทำบนแก้ว มีขั้วบวก-ลบ แต่ยังไม่ได้แพ็คเกจจิ้ง อายุการใช้งานอยู่ได้ที่หลักหมื่นชั่วโมง โครงการต่อไปของเราจะทำบนพลาสติก จริงๆ เราทำงานร่วมกับศูนย์เทคโนโลยีไมโครอิเล็กทรอนิกส์อยู่ และในเรื่องของจอแสดงผลแบบบาง (Organic Flexible Flat Panel Display) กำลังขอทุนศูนย์เทคโนโลยีและอิเล็กทรอนิกส์แห่งชาติอยู่ คาดว่าภายใน 1-2 ปีนี้ น่าจะเห็นต้นแบบออกมาได้? ได้ยินอย่างนี้แล้ว...ความหวังที่ไทยเราจะยืนบนขาตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาต่างชาติ คงใกล้ถึงฝั่งฝันได้ในไม่ช้า จากคุณ : sss - [ 5 เม.ย. 47 04:17:22 A:203.113.38.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 A2731996 มีใครรู้เรื่องนาโนแมชชีน นาโนเทคโนโลยีบ้างไหม {แตกประเด็นจาก A2713865} [Sci-Fi & Fantasy] Motif (11 - 2 เม.ย. 47 20:43) http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A2731996/A2731996.html จากคุณ : o__O - [ 5 เม.ย. 47 05:53:25 A:134.225.254.250 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมว่าถ้างบประมาณประเทศไม่ได้โดนนักการเมืองทั้งหลายสูบไปมหาศาลอย่างปัจจุบัน บ้านเราก็เทียบกับญี่ปุ่นได้สบาย จากคุณ : kk - [ วันจักรี 08:31:21 A:68.13.182.149 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 saveไว้แล้ว จากคุณ : prasitstar - [ 9 เม.ย. 47 01:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นที่จุฬาทำไว้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว เป็น LED บนกระจกบางๆ ไม่แน่ใจว่า OLED รึป่าว แล้ววันนึง ผมก็ได้อ่านข่าว OLED ครั้งแรก เมื่อปีที่แล้ว ... ฝรั่งตามเรา หรือ เราตามฝรั่ง หรือ เราต้องทำให้ฝรั่งมันตามก่อน ถึงจะน่าตื่นเต้นที่จะทำวิจัยตามตูดฝรั่งมันอีกที ? (รอ 10 ปีแหนะ) จากคุณ : NaCl - [ 9 เม.ย. 47 19:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 " LED บนกระจกบางๆ ไม่แน่ใจว่า OLED รึป่าว " จากคุณ : มันคนละเทคโนโลยี่เลย....... - [ 9 เม.ย. 47 22:40:33 A:203.113.38.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ศูนย์นาโนเทคโนโลยีแห่งชาติ http://www.nanotec.or.th/ Nanotechnology สถาบันเทคโนโลยีแห่งเอเชีย http://www.nano.ait.ac.th/ Center of Nanoscience and Nanotechnology มหาวิทยาลัยมหิดล http://einstein.sc.mahidol.ac.th/nanotech/ http://th.wikipedia.org/wiki/นาโนเทคโนโลยี จากคุณ : bact' (Bacteria!) - [ 30 เม.ย. 47 06:33:59 ]