ความคิดเห็นที่ 1 -๑-          รายงานหนา ๑๒๗ หน้า นำเสนอสถานการณ์การข่มขืน ที่เกิดขึ้นได้ทุกเวลาทุกสถานที่ในรัฐเล็ก ๆ ซึ่งถูกรุกรานจากรัฐบาลทหารพม่า โดยผู้กระทำไม่เคยต้องได้รับโทษทัณฑ์ของความผิดนั้นเลย หญิงสาวไทยใหญ่สองคนที่ทำหน้าที่เก็บข้อมูล และนำเสนอสู่สาธารณชนบอกว่า ทหารเหล่านั้น กระทำการราวกับพวกเขามีใบอนุญาต ให้สามารถก่อความรุนแรงทางเพศ ได้อย่างอิสระ ในรัฐฉาน - บ้านเกิดของพวกเธอ          "ฉันทำงานกับ SHRF กลุ่มสิทธิมนุษยชนของไทยใหญ่ เราจะมีรายงานออกมาเป็นรายเดือน ก็จะมีเรื่องการข่มขืนบ้างแต่ก็จะรวมกับข่าวอื่น ๆ อีกอย่างหนึ่งในองค์กรเราจะเก็บข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ถูกผลักดันหรือว่าย้ายหมู่บ้าน ตอนนั้นฉันก็เป็นคนที่ไปช่วยเก็บข้อมูลที่เกี่ยวกับการย้ายหมู่บ้าน ก็จะมีเรื่องที่ผู้หญิงถูกข่มขืนบ้าง และฉันก็เป็นสมาชิกกลุ่มผู้หญิง SWAN ด้วย ในกลุ่มของเราเองก็มีเก็บข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่ถูกทำร้าย ถูกทารุณ ก็เลยมีความคิดว่า น่าจะมาทำเรื่องที่เกี่ยวกับผู้หญิงโดยเฉพาะ" โม หอม หนึ่งในผู้เก็บข้อมูล กล่าว          งานของเธอเริ่มต้นเมื่อปี ๒๕๓๙ โดยมีเป้าหมายสำคัญคือ การตีแผ่ให้คนทั่วโลก ได้รู้ถึงสถานการณ์อันเลวร้ายในรัฐฉาน ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อ 'เด็ก' และ 'ผู้หญิง' ผู้ซึ่งตกเหยื่อตลอดกาล          "สำหรับผู้หญิงมันไม่แฟร์ คนอื่นไม่ได้ยินเสียงของผู้หญิง เราน่าจะทำ และปี ๑๙๙๙ ดิฉันก็เคยทำเรื่องข่มขืนเป็นภาษาพม่า คืออยากจะให้ทหารรับรู้ว่า สิ่งที่เขาทำในป่า หรือว่าบ้านนอก ที่คิดว่าคนอื่นไม่รู้ จริง ๆ รู้" แสง น้อง กล่าวแทนผู้หญิงชาวไทยใหญ่ ที่ยังต้องเผชิญกับสถานการณ์อันโหดร้าย          "สิ่งที่เราคิดจะทำ คือติดตามเกี่ยวกับจิตใจของผู้หญิงว่า ถูกข่มขืนแล้วจิตใจผู้หญิงเป็นอย่างไร สุขภาพของผู้หญิงเป็นอย่างไร ครอบครัวเป็นอย่างไรบ้าง ดูแลผู้หญิงไหม เข้าใจผู้หญิงไหมและสังคมมองอย่างไรบ้าง"          โม หอม บอกว่านอกจากข้อมูลที่เคยได้รับรายงานไว้แล้ว ยังได้อาศัยข้อมูลจากกลุ่มคนที่อยู่ตามแนวชายแดน และจากการสัมภาษณ์ชาวไทยใหญ่ที่อพยพเข้ามาอยู่ในเมืองไทย โดยเฉพาะที่อำเภอฝาง          จากข้อมูลที่กระจัดกระจาย เริ่มถูกรวบรวมและแยกแยะ เพื่อนำเสนอตามลักษณะความรุนแรงที่เกิดขึ้น ๑๗๓ ครั้ง กับเหยื่อ ๖๒๕ คน ใน ๖ ปี มีทั้งการข่มขืนขณะย้ายหมู่บ้าน การข่มขืนที่เกิดขึ้นหลังจากอพยพไปอยู่ที่แห่งใหม่ หรือระหว่างหลบอยู่ในป่า บางครั้งการข่มขืนก็เกิดขึ้นในแคมป์ของทหารเอง          "จะมีทั้งที่ถูกข่มขืนเป็นหมู่ หรือว่าทีละคน มีหลายแบบ บางทีหัวหน้าของเขาข่มขืนก่อน และยกให้ลูกน้องต่อ จากที่ไปสัมภาษณ์เอง มีผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุ ๑๗-๑๘ ถูกย้ายหมู่บ้าน แต่ว่าไม่อยากย้ายก็เลยไปอยู่ที่ใกล้ ๆ หมู่บ้านเก่า ทำไร่ทำนา เขาตั้งท้องประมาณ ๗ เดือน วันหนึ่งมีทหารพม่ามา จับสามีไปมัดและก็ข่มขืน สามีถูกปิดตาแต่ยังได้ยินเสียงการข่มขืนที่รุนแรงมาก เหมือนสัตว์เลย หลังจากนั้นทหารก็พาสามีไป โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นตายอย่างไร"          ชะตากรรมเช่นนี้ไม่ได้เกิดกับหญิงสาวเท่านั้น แม้แต่เด็กหญิงไร้เดียงสา ก็ต้องเผชิญกับความป่าเถื่อนแบบเดียวกัน          โม หอม เล่าเรื่องของเด็กหญิงวัยห้าขวบคนหนึ่ง ที่เธอได้รับรู้จากการเก็บข้อมูลครั้งนี้ว่า เด็กคนนี้อยู่ด้วยกันกับพี่สาวอายุ ๑๒ ปี ทุกวันพ่อแม่จะไปทำไร่ และกลับมาในตอนเย็น หรือไม่ก็ค้างที่ไร่ วันหนึ่งพี่สาวของเด็กน้อยไม่อยู่บ้าน ทิ้งน้องสาวที่กำลังนอนหลับไว้คนเดียว และกลับมาตอน ๙ โมงเช้า          ภาพที่ปรากฏต่อหน้าเด็กวัย ๑๒ ในวันนั้น ก็คือ น้องสาวตัวเล็กถูกมัดติดกับต้นเสา ที่อวัยวะเพศมีเลือดไหล เธอกรีดร้องและเรียกคนมาช่วย หลังจากที่หมอทำแผลให้เรียบร้อย เด็กหญิงบอกว่าทหารพม่าข่มขืนเธอ หมอจึงถามพ่อแม่ของเด็กว่า จะฟ้องศาลไหม แต่พ่อแม่กลัวว่าจะไม่ปลอดภัยจึงไม่ฟ้อง          นี่เป็นกรณีที่ทั่ว ๆ ไปที่ 'เหยื่อ' ไม่สามารถจะเอาผิด หรือเรียกร้องอะไรจากผู้กระทำผิดได้ เนื่องจากคนเหล่านั้นเป็นผู้มีอำนาจเหนือกว่า การลุกขึ้นมาต่อสู้เรียกร้องความยุติธรรม หมายถึงการตัดสินใจพาตัวเองและครอบครัวไปสู่หายนะ ผู้เคราะห์ร้ายเกือบทั้งหมดจึงไม่มีทางเลือกอย่างอื่น นอกจากซ่อนเร้นความเจ็บปวดทั้งทางร่ายกาย และจิตใจไว้กับตัวเองตลอดไป จากคุณ : C.KURT - [ 15 ก.ย. 48 15:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 -๒-          'การข่มขืน' นอกจากจะเป็นความรุนแรงที่เด็กและผู้หญิงทั่วโลกต้องเผชิญ โดยเฉพาะในสถานการณ์การสู้รบ รายงานฉบับนี้ยังให้หลักฐานที่ชัดเจนว่า การข่มขืนถูกใช้เป็น 'อาวุธในสงคราม' ต่อพลเรือนชาวรัฐฉาน          "ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนมักถูกกล่าวหาว่า เป็นภรรยาของกลุ่มคนที่ต่อต้านเขา เป็นกลุ่มกบฏ ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ใช่ ฉันคิดว่าเพราะเราเป็นชนเผ่าก็เลยเป็นเป้า ก็อาจจะมีที่ทหารหรือว่าคนพม่าข่มขืนกันเอง แต่ว่ามันไม่ใช่เป็นเป้าหมายอย่างที่ทหารพม่าทำกับเรา มันมีนัยอย่างอื่นด้วย ในเรื่องอำนาจ และความรู้สึกว่าไทยใหญ่เป็นชนกลุ่มน้อยที่อยู่ใต้ปกครอง" โม หอม ให้ข้อมูล และตั้งข้อสังเกตว่า การที่ทหารพม่าข่มขืนผู้หญิงไทยใหญ่ เหมือนเป็นชัยชนะ เพราะไม่ใช่ผู้หญิงเจ็บคนเดียว ครอบครัว ชุมชน ก็ได้รับผลกระทบด้วย          เช่นเดียวกับคำให้การของผู้หญิงที่ผู้ข่มขืนหลายคน ทหารพม่ามักกล่าวถึงสิ่งที่เขาทำลงไปว่า เป็นการลงโทษที่พวกเธอให้การสนับสนุนขบวนการต่อต้านรัฐบาลทหารพม่า          เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากน้ำมือของทหารจาก ๕๒ กองพัน ๘๓% จึงเกิดจากฝีมือของระดับนายทหาร และบ่อยครั้งที่เกิดขึ้นต่อหน้าทหารทั้งกองพัน การข่มขืนมีทั้งการทรมาน การทารุณกรรม การทุบตี การทำให้ขาดอากาศ และในจำนวนนี้ ๒๕% ของการข่มขืนที่เกิดขึ้นทำให้ถึงแก่ความตาย ในบางกรณีมีการนำศพมาประจานในที่สาธารณะอย่างจงใจ          "เด็กหญิงวัย ๑๒ คนหนึ่งถูกข่มขืนและฆ่า เมื่อญาติของเธอขออนุญาตนำศพฝัง ทหารพม่าบอกให้ปล่อยเธอไว้อย่างนั้นจะได้เป็นตัวอย่างให้กับชาวรัฐฉาน ถ้าอยากได้ศพ ก็ต้องตายไปกับเธอด้วย" รายละเอียดจากรายงาน          นอกจากนี้จำนวนถึง ๖๑% เหยื่อจะถูกรุมข่มขืนในค่ายทหาร และในบางกรณี ผู้หญิงจะถูกกักตัวไว้ และข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลามากกว่า ๔ เดือน          อย่างไรก็ดีรายงานฉบับนี้ระบุว่า ตัวเลขการข่มขืนอาจจะต่ำกว่าความเป็นจริงมาก เนื่องจากผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีก          ทั้งนี้เหตุผลสำคัญ ก็คือสภาพแวดล้อมทางสังคมวัฒนธรรมของชาวไทยใหญ่ ซึ่งผู้หญิงมีสถานภาพที่ต่ำกว่า และพรหมจรรย์ยังถือเป็นสิ่งสำคัญ ดังปรากฏในสุภาษิตของชาวไทยใหญ่ที่ว่า "ผู้หญิงควรให้การเคารพสามี ดุจเดียวกับสัตว์ให้การเคารพจ่าฝูง" ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนส่วนใหญ่จะถูกปฏิเสธจากคนรัก ครอบครัว ชุมชน หรือแม้แต่ลูกของเธอเอง          ...การเปิดเผยให้คนอื่นรู้ จึงเท่ากับเปิดประตูให้คนอื่นเข้ามาทำร้ายเธออีกไม่รู้จบ และพวกเขาจะฝังเธอทั้งเป็น          "มีผู้หญิงคนหนึ่งเขาไปไร่กับสามีและลูก พอสามีและลูกไปที่อื่น ทหารพม่าก็มาข่มขืน หลังจากนั้นเขาก็เล่าให้สามีกับลูกฟัง ทั้งสองคนรับไม่ได้ บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ขายตัว เธอน่าจะมาอยู่ตรงนี้แล้วก็ขายตัว เรารับไม่ได้ ต้องเลิกกัน เเล้วก็มีอีกกรณีหนึ่ง ที่หมั้นกันจะแต่งงานแล้ว ผู้หญิงถูกข่มขืน หลังจากนั้นผู้ชายก็ไม่แต่งแล้ว เพราะมองว่าเธอเป็นของเหลือเดนจากพวกพม่า"          ในที่สุดผู้หญิงส่วนมากจึงต้องย้ายออกมาจากหมู่บ้าน และอาศัยอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ตามชายแดนไทย-พม่า          "สำหรับผู้หญิงไม่ใช่ว่าถูกกระทำแล้วมันจบ ต้องมาเจอแรงกดดันจากครอบครัว ชุมชนอีก เรารู้อยู่แล้วว่าเราไม่มีอำนาจที่จะบอกว่าอย่าทำ เขามีอาวุธ มีอำนาจ ทั้ง ๆ ที่รู้ แต่ส่วนใหญ่ก็จะโทษผู้หญิง" โม หอม ตัดพ้อ          ด้วยเหตุนี้ผู้หญิงที่ตกเป็นเหยื่อไม่เพียงต้องเผชิญกับฝันร้าย แต่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นเธอต้องต่อสู้กับความยากลำบากเพียงลำพัง          แสง น้อง เล่าถึงผู้หญิงไทยใหญ่ที่ถูกข่มขืนขณะที่เธอตั้งครรภ์ได้ ๗ เดือนว่า          "จากนั้น ๒-๓ วันเขาก็คลอดลูกเองอยู่ในป่า สุขภาพก็ไม่ดี ญาติของสามีก็พามาที่เมืองไทย ตอนที่มาเมืองไทยยังทำงานไม่ได้ เพาะว่ายังไม่มีแรง และก็ไม่มีนมให้ลูก ลูกก็ไม่สบาย เมื่อกลุ่มเราจะไปพูดคุยเรื่องการดูแลตัวเอง เขาก็ไม่อยู่แล้ว มีทหารหรือตำรวจเข้าไปค้น เขาก็เลยหนีออกไป"          โรคภัยไข้เจ็บอันเป็นผลพวงจากการข่มขืน ไม่เคยได้รับการเยียวยา จิตใจที่แตกร้าว ถูกปล่อยตามยถากรรม นี่คือผลพวงของความรุนแรงจากสงคราม และความเกลียดชังคนต่างชาติพันธุ์ ที่รายงานฉบับนี้ ต้องการเรียกร้องให้สังคมเหลียวมอง และให้การช่วยเหลือ โดยเฉพาะเพื่อนบ้านอย่างประเทศไทย          "การที่ไทยไม่ใส่ใจ ไม่รับรู้เรื่องผู้อพยพจากรัฐฉานทำให้คนพวกนี้ไม่ได้รับการปกป้อง และขาดหนทางที่จะได้รับความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม หรือการได้รับคำปรึกษา ทำให้คนเหล่านี้เสี่ยงต่อการที่จะถูกใช้เป็นเครื่องมือในขบวนการค้ามนุษย์" รายงานระบุและแน่นอนว่า อาชญากรรมต่าง ๆ ที่ตามมาย่อมเป็นผลลัพธ์ที่ย้อนกลับมาสู่สังคมไทย          ปัจจุบัน แม้ว่าค่ายผู้ลี้ภัยในประเทศไทย จะได้รองรับผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก จากประเทศเพื่อนบ้าน หลายเผ่าพันธุ์ แต่สำหรับคนไทยใหญ่ รัฐบาลกลับไม่ยอมรับคนเหล่านี้ในฐานะผู้ลี้ภัย แต่ให้ถือว่า เป็นแรงงานต่างด้าวที่เข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย ชาวไทยใหญ่ผู้หลบหนีภัยจากการสู้รบ และการคุกคามของรัฐบาลทหารพม่า จึงต้องมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ขณะที่รัฐบาลไทยก็ไม่สามารถแก้ปัญหาสารพัดที่เกี่ยวเนื่องได้ Two of 11 Shan girls who stole across the border to Mae Hong Son, talk about their ordeal at the hands of Burmese soldiers. SUBIN KHUENKAEW/ Bangkok Post จากคุณ : C.KURT - [ 15 ก.ย. 48 16:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 -๓-          แม้ว่าการข่มขืนจะเป็นด้านมืดของทุกสังคม แต่เงื่อนไขที่แตกต่างสำหรับผู้หญิงไทยใหญ่ก็คือ 'อคติทางชาติพันธุ์' ซึ่งแสง น้อง ยืนยันว่า ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ชาวรัฐฉานจะสยบยอมแก่รัฐบาลทหารพม่าหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรพวกเขา (ซึ่งไม่ได้หมายถึงชาวพม่าทุกคน) ก็ปฏิบัติกับชาวไทยใหญ่ รวมทั้งกลุ่มชาติพันธุ์อื่นในฐานะพลเมืองชั้นสองอยู่ดี          "ถึงแม้ว่าข้างบนจะไม่ต่อต้านแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่า สถานการณ์จะดีขึ้น มันไม่ใช่อย่างนั้น เขาก็ยังปฏิบัติกับเราอย่างไม่เคารพศักดิ์ศรี" แสง น้อง กล่าว          รายงานฉบับนี้ จึงเป็นการเก็บรวบรวมความรุนแรงทางเพศ ที่ทหารพม่าเป็นผู้กระทำทั้งหมด โดยระบุว่า สิ่งที่ทำให้สถานการณ์เช่นนี้รุนแรงขึ้นทุกขณะ เกิดจากการที่รัฐบาลทหารพม่าจงใจส่งกำลังของตนเอง เข้าไปในพื้นที่ของชนกลุ่มน้อยหลายพื้นที่ และปล่อยข่าวเรื่องการใช้ความรุนแรงต่าง ๆ รวมทั้งการใช้ความรุนแรงทางเพศว่า เป็นฝีมือของพวกชนกลุ่มน้อยเอง          ตลอดทศวรรษที่ผ่านมา ความรุนแรงทางเพศจึงเพิ่มมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่ารัฐบาลพม่าจะได้ลงนามในสนธิสัญญาเจนีวา เมื่อปี ค.ศ. ๑๙๔๙ ว่าจะไม่นำกฎหมายของตนเองไปบังคับใช้กับชนกลุ่มน้อย แต่ดูเหมือนว่าในทางปฏิบัติกลับไม่ได้เป็นไปตามนั้น          "ทหารก็เป็นเหมือนผู้ปกครองอยู่แล้ว ไม่น่าจะทำแบบนี้ เป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก เพราะฉะนั้นต้องให้คนอื่นเขารู้ ให้ทั่วโลกรู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร ทุกวันนี้ก็คงได้ยินบ้างว่า อย่าออกไปนอกบ้านนะ เดี๋ยวถูกทำร้าย มันไม่จำเป็นว่าต้องเป็นทหาร ผู้ชายทั่ว ๆ ไปก็ยังก่อความรุนแรงชนิดนี้อยู่ เราต้องต่อต้าน แต่ว่าอันนี้เขาเป็นทั้งรัฐบาล เป็นทั้งผู้ปกครอง ทำลายประชาชนอย่างนี้มันนานเกินไปแล้ว ตั้งหลายสิบปี มันไม่ใช่ว่าเป็นแค่เริ่มต้นปี ๑๙๙๖ เพราะตั้งแต่ฉันยังเล็กก็เคยได้ยินอยู่เลย ยังไม่หยุด มันแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ" แสง น้อง กล่าวทั้งในฐานะที่เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่ถูกรุกราน และเป็น 'ผู้หญิง'          "ไมใช่ว่าเมืองไทยสะดวกสบายแล้วก็อยากจะมา คือเราลำบากจริง ๆ อยากให้คนไทยเข้าใจอย่างนั้น ถึงแม้ว่ารัฐบาลชุดนี้จะมีความใกล้ชิดกับรัฐบาลทหารพม่า ก็น่าจะคิดว่าคนพวกนี้คือคน ๆ หนึ่ง น่าจะได้รับความเห็นใจ มันมีปัญหาจริง ๆ เลยต้องมาพึ่งตรงนี้ เหมือนคนไทยเอง ถ้าหากผู้หญิง ภรรยา หรือแม่ของเราถูกข่มขืนแบบนี้ เราก็รับไม่ได้ใช่มั้ย อยากจะให้เห็นใจบ้าง" โม หอม เรียกร้อง          ตัวแทนผู้หญิงไทยใหญ่ยังกล่าวอีกว่า อยากให้ผู้หญิงที่ถูกทำร้ายกลุ่มนี้ได้รับความยุติธรรม ขณะเดียวกันคนที่กระทำผิดก็ควรได้รับการลงโทษ          แม้ว่าทันทีที่รายงานฉบับนี้ถูกนำเสนอสู่สาธารณชน และปรากฏเป็นข่าวทั้งในและต่างประเทศ ข้อมูลที่ปรากฏจะถูกตั้งคำถามมากมาย เนื่องจากเป็นการยากที่จะเข้าไปตรวจสอบในสถานที่เกิดเหตุ ยากที่จะหาพยานหลักฐาน หรือแม้แต่จะอ้างอิงจากบันทึกของเจ้าหน้าที่บ้านเมือง อย่างที่เกิดขึ้นในสังคมประชาธิปไตยทั่วไป ซ้ำยังได้รับการตอบโต้จากรัฐบาลทหารพม่าว่า กองกำลังรัฐฉานอยู่เบื้องหลัง และมีเจตนาใส่ร้ายป้ายสีทำลายความชอบธรรมของรัฐบาลทหารพม่า          แต่สำหรับประชาคมโลก เรื่องแบบนี้คงไม่ยากเกินไป ที่จะคาดคะเนถึงความเลวร้ายของการสู้รบที่เกิดกับเด็กและผู้หญิง          เพราะไม่ว่าจะเป็นสมรภูมิไหน 'การข่มขืน' จัดเป็นเครื่องมืออย่างเป็นทางการทั้งในฐานะ 'อาวุธ' และ 'รางวัล' สำหรับนักรบผู้หื่นกระหายในคราวเดียว. ที่มา:"กรุงเทพธุรกิจ -- จุดประกาย" ฉบับวันที่ ๒๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ รายละเอียดเพิ่มเติม : LICENSE TO RAPE The Burmese military regime's use of sexual violence in the ongoing war in Shan State By The Shan Human Rights Foundation (SHRF) &The Shan Women's Action Network (SWAN) May 2002 http://www.shanland.org/shrf/License_to_Rape/license_to_rape.htm http://www.bangkokpost.com/290702_News/29Jul2002_news02.html จากคุณ : C.KURT - [ 15 ก.ย. 48 16:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วหดหู่จริงๆ เคยดูหนังเรื่องเกี่ยวกับการทำทารุณทางเพศแล้ว กลัวและไม่กล้าดูอีกเลย พวกหนังจีนซาดิสม์พวกนี้ เมื่อ 20 ปีที่ผ่านมาฮิตมาก...ไม่ชอบอ่านเกี่ยวกับพวกนี้เลยอ่ะ --' จากคุณ : หนอนสายตายาว - [ 15 ก.ย. 48 16:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อหลายชาติก่อน จำได้ว่า เคยรบกะพวกมัน แล้วเสียบประจานไว้ สุดท้ายเราก็ตายในสนามรบ แล้วเกิดมาโพสตอบกระทู้นี้แหละ จากคุณ : zenzen - [ 15 ก.ย. 48 19:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วเครียดจังค่ะ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว - [ 16 ก.ย. 48 10:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รู้ว่าเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่อยากอ่าน เป็นเหมือนสัตว์ในคราบมนุษย์มากกว่า ข่มขืนได้ไง เด็กผู้หญิงอายุ 5 ขวบ เธอน่ารักเกินกว่าที่จะน่าข่มขืน อยากร้องไห้ให้กับความป่าเถื่อนของมนุษย์ จากคุณ : Pete Chakky - [ 18 ก.ย. 48 20:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไปอ่านมาเหมือนกันที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯ  หน้าเซ็งไปหลายวันเลย    อ่านแล้วสลดใจเนอะ  อ่านไปมีบางรายโดนข่มขืนซำแล้วซ้ำอีก  สามีแทนที่จะช่วย  กลับรังเกียจหาว่าอยาก........อะไรกันเนี้ย ไล่ออกจากบ้านมั่ง   บางรายโดนข่มขืนต่อหน้าสามี  พี่น้อง  พ่อแม่  แล้วฆ่าทิ้ง   พวกนี้ตายก็ไม่คุ้มค่ากับที่ทำไว้  ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือ  มันยังมีอยู่จนถึงปัจจุบันนี้เลย  ยังไม่ได้หมดไปหรอกเราว่าน่ะ...........................เป็นอีกเล่มที่อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ปล.เพิ่งไปพักใจมาที่ปราณบุรีมาช่วยได้เยอะเลย   ช่วงนี้เศร้าจังเลย......  เนอะ จากคุณ : spy_mini - [ 19 ก.ย. 48 09:20:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ได้เรียนมาจากวิชา Thai Soc ที่มหาลัยเหมือนกันค่ะ หดหู่มากๆ T___T จากคุณ : สาวแว่นเลี้ยวซ้าย - [ 27 ก.ย. 48 15:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีฉบับแปลไทยไหมครับ  คุณ spy_mini จากคุณ : s l a v e - [ 28 ก.ย. 48 22:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตเซฟครับ มีอีกบทไหมครับ... ข้อมูลสำคัญมากเลยครับ จากคุณ : คุณเอจครับ - [ 2 ต.ค. 48 09:55:51 ]