ความคิดเห็นที่ 1 ....ในยุคแห่งความเจริญก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยี นักธุรกิจเป็นจำนวนมาก ต่างก็แข่งขันกันหาผลประโยชน์ ทั้งที่ถูกต้องตามกฎหมาย และผิดกฎหมาย โดยไม่เคยคำนึงถึงความมีจริยธรรม.... เพราะไม่เชื่อในกฎแห่งกรรม เห็นเป็นเรื่องไร้สาระ พิสูจน์ไม่ได้ ไม่คำนึงถึงบาป บุญ คุณ โทษ.... เรื่องที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ เป็นเรื่องจริง....มีตัวตนอ้างถึงได้.... รอการพิสูจน์จากท่าน.... อย่าได้ปรามาส ว่า ทำบุญ....ไม่มีผล / ทำบาป....ไม่มีผล กันต่อไปอีกเลย. ลองติดตามดู นะครับ.... เมื่อวันอังคารที่ 20 พฤศจิกายน 2544 เป็นวันที่ผมจะต้องไปสอนหนังสือแก่นักศึกษาภาค กศ.บป. ที่สถาบันราชภัฎ บ้านสมเด็จเจ้าพระยา วิชาจริยธรรมทางธุรกิจ (Business Ethics) ซึ่งเป็นวิชาใหม่ที่จะสอนให้นักศึกษาภาควิชา บริหารธุรกิจ คณะวิทยาการจัดการ ได้เรียนรู้ถึงหลักการประกอบธุรกิจอย่างมีคุณธรรม เพื่อความสุขของสังคมที่อยู่ร่วมกัน นักศึกษาเหล่านี้เป็นผู้อยู่ในวัยที่ทำงานหาเลี้ยงชีพด้วยตนเอง และมาเรียนภาคค่ำเพื่อปรับวุฒิของตนให้สูงขึ้น จะได้รับความรู้ใหม่ๆ เพื่อใช้ในการประกอบอาชีพของตนอย่างมีหลักเกณฑ์ต่อไป และในวันนี้ ผมก็มีความจำเป็นที่จะต้องไปงานฌาปนกิจศพของ.... คุณเสียง โหสกุล บิดาของไลออนเสรี โหสกุล อดีตผู้ว่าการไลออนส์สากล ภาค 310 E ซึ่งในระยะนั้น ผมดำรงตำแหน่ง นายกสโมสรไลออนส์อิสระภาพ กรุงเพทฯ ซึ่งผมและไลออนเสรี โหสกุส จำเป็นที่จะต้องติดต่อกันเป็นประจำ ทั้งนี้เพราะสโมสรไลออนส์ เป็นสโมสรของผู้บำเพ็ญประโยชน์ มีสำนักงานใหญ่ ตั้งอยู่ในสหรัฐอเมริกา ดำเนินงานเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้ที่ด้อยโอกาส และไม่สามารถ ที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ เนื่องจากขาด แคลนทุนทรัพย์ สมาชิกของสโมสรไลออนส์จะช่วยสโมสรฯ ในการแข่งขันกันทำความดี ตามนโยบายของสโมสรไลออนส์สากล เช่น ช่วยกันจัดกิจกรรมหาทุน นำเงินที่ได้มาเป็นค่าใช้จ่ายในการบริหาร และบำเพ็ญประโยชน์ ไม่มีการแสวงหากำไร ช่วยผู้ยากไร้ด้วยความสมัครใจ นายกสโมสร และคณะกรรมการบริหารตำแหน่งต่างๆ ดำรงตำแหน่งอยู่ได้เพียง 1 ปี ก็จะต้องครบวาระ ผลัดให้สมาชิกคนอื่น ที่มีความรู้ความสามารถ ขึ้นมา บริหารงานแทน ทุกสโมสรฯ จะเริ่มดำเนินงานจากเงินทุนบริจาคของสมาชิกเพียงเล็กน้อย แต่ด้วยความรู้ความสามารถของนายกสโมสร และเพื่อนสมาชิก ที่ได้ช่วยกันจัดกิจกรรมหาทุนเพียงปีละ 2 ครั้ง ก็มีเงินทุนเพียงพอที่จะใช้บริหารงาน และดำเนินกิจกรรมช่วยเหลือผู้อื่นที่ยากไร้ และด้อยโอกาสกว่าตน จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผลจากการแข่งขันกันกระทำความดี จะต้องทำเป็นรายงานกิจกรรม เสนอไปยังผู้ว่าการภาค และสโมสรไลออนส์สากล ที่เมืองโอ๊คปรู๊ค สหรัฐอเมริกา เป็นประจำทุกเดือน และผลของการกระทำความดีหากเข้าตากรรมการ ก็จะได้รับรางวัลเกียรติยศ และจัดพิธีมอบให้อย่างเป็นทางการ ซึ่งผู้ได้รับโล่รางวัลเหล่านี้ ถือเป็นความภาคภูมิในใจผลสำเร็จของงาน ภายใต้การบริหารของตนตลอดระยะเวลา 1 ปี งานฌาปนกิจศพคุณพ่อของไลออนเสรี โหสกุล ครั้งนี้ ได้สร้างความแปลกใจให้แก่ผมเป็นอย่างมาก เพราะเป็นการฌาปนกิจศพ พร้อมกัน 2 ศพ ศพหนึ่งคือ คุณเสียง โหสกุล ผู้เป็นบิดาของไลออนเสรีฯ ส่วนอีกศพหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใกล้ชิดกันเป็นศพเด็กผู้หญิง อายุประมาณ 9 ปี ซึ่งเป็นบุตรสาวของคุณเสียงฯ และเป็นน้องสาวของไลออนเสรี โหสกุล เธอชื่อ....พิมพวดี จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อเวลาประมาณ 5-6 ปีที่ผ่านมา ผมได้เคยไปร่วมงานฌาปนกิจศพที่วัดมกุฎกษัตริยาราม หลายครั้ง และเมื่อเดินผ่านประตูทางเข้าวัดไปสู่เมรุ ศาลาตั้งศพศาลาแรกด้านขวามือ จะเห็นเป็นศาลาที่ค่อนข้างแปลกเพราะภายในที่บรรจุรูปของผู้บริจาคสร้างศาลา ได้ทำเป็นเสมือนวิมานบนสรวงสวรรค์ มีรูปของเด็กหญิงหน้าตาหน้ารักประดิษฐานอยู่ในวิมานนั้นศาลานี้ชื่อว่า พลับเพลาพิมพวดี จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ศาลาตั้งศพนี้ สร้างความแปลกในให้แก่ผมก็คือ รูปผู้สร้างศาลาแทนที่จะเป็นผู้สูงอายุ ซึ่งบรรดาลูกหลานได้สร้างให้แก่บรรพบุรุษที่ได้ล่วงลับไปแล้วเพื่อเป็นอนุสรณ์ กลับกลายเป็นรูปของเด็กหญิงที่หน้าตาน่ารักสถิตอยู่ในวิมาน.... แสดงว่าเธอเป็นที่รักของครอบครัว และผู้สร้างศาลาแห่งนี้จะต้องเป็นผู้มีฐานะดี.... มีความรู้ความเข้าในในศิลปวัฒนธรรมไทยเป็นอย่างดีเยี่ยม.... จึงสร้างศาลาได้อย่างสวยงานมีคุณค่ามาก พลับพลาพิมพวดีแห่งนี้ .... ได้อยู่ในความทรงจำของผมตลอดมา .... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง ผมได้มีโอกาสอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นหนังสือที่ได้รวบรวมเหตุการณ์เกี่ยวกับจิตวิญญาณ สิ่งลี้ลับ กฎแห่งกรรม....ตายแล้วมาเกิดใหม่ และมีอยู่เรื่องหนึ่ง คือ พิมพวดี สื่อวิญญาณ โดยมีสาระสำคัญว่า วิญญาณของเด็กหญิงพิมพวดีที่ล่วงลับไปแล้วในชาตินี้ ไม่ไปเกิดใหม่ แต่ยังคงวนเวียนอยู่ในโลกทิพย์ และได้มาช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยทางสมองของนายแพทย์ผู้อำนวยการโรงพยาบาลวชิระ จังหวัดภูเก็ต ซึ่งในชาติก่อนนั้นเป็นบิดาของเธอเคยรับราชการในรัชกาลที่ 3 ทำหน้าที่เป็นผู้คุมนักโทษ ที่เรียกว่า “ราชมัล” เป็นคนลงโทษนักโทษ ทรมานนักโทษ และประหารชีวิตนักโทษ แม้จะอ้างว่า เป็นการกระทำตามหน้าที่ หาได้รับการยกเว้นจากกฎแห่งกรรม.... และแรงอาฆาตจองเวรจากผู้ที่ต้องเสียชีวิตจากการกระทำนั้นไม่.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในชาตินี้ คุณหนูพิมพวดี ได้มาเกิดในครอบครัวของตระกูลโหสกุลบิดา คือ.... นายเสียง โหสกุล และมารดา คือ นางสมพร พัฒนวิบูลย์ โดยมีพี่น้องรวมกัน 5 คน คือ 1. นายเสรี โหสกุล สมรสกับ นางสาวธนิดา โกมลารชุน มีบุตร 2 คน คือ นายพีระศักดิ์ โหสกุล และนายสุทธิศักดิ์ โหสกุล 2. นายวัฒนา โหสกุล สมรสกับ นางสาวลินดา สเวนเช่น มีบุตร และบุตรตรี 2 คน คือ นายแอนดรู โหสกุล และนางสาวเจสสิก้า โหสกุล 3. นายถาวร โหสกุล สมรสกับ นางสาวคัทลียา ขันธทัต มีบุตร 3 คน คือ นายคธาวุฒิ โหสกุล นายโอฬาริก โหสกุล และนายปองพล โหสกุล 4. นายวันชัย โหสกุล สมรสกับ นางสาวประวิสสร บัวจรูญ มีบุตรีและบุตร 3 คน คือ นางสาวปริญดา โหสกุล นางสาวรสวรรณ โหสกุล และนายศิขัณฑ์ โหสกุล 5. เด็กหญิงพิมพวดี โหสกุล (ถึงแก่กรรมตั้งแต่เยาว์วัย อายุได้ 9 ปี 9 เดือน) จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณเสียง โหสกุล บิดาในชาตินี้ของ เด็กหญิงพิมพวดีฯ ได้เริ่มต้นชีวิตโดยเป็นครูสอนภาษาจีนที่โรงเรียน มีนประสาท มีนบุรี และได้รู้จักกับคุณครูสมพร พัฒนวิบูลย์ ซึ่งเป็นครูสอนภาษาไทย หลังจากที่ได้รู้จักชอบพอกันระยะหนึ่ง จึงได้ประกอบพิธีมงคลสมรสกันในปี พ.ศ. 2482 ทั้งสองจึงได้ลาออกจากเป็นครูเพื่อไปช่วยงานที่บ้านคุณปู่ ซึ่งประกอบกิจการค้าเป็นครอบครัวใหญ่ที่คุณเสียงและภรรยาต้องทำงานหนัก เนื่องจากมีญาติพี่น้องและคนงานที่จะต้องดูแลไม่น้อยกว่า 30 คน ทั้งสองนึกถึงอนาคตที่จะต้องเลี้ยงดูลูกๆ จึงขอแยกครอบครัวออกมาจากบ้านคุณปู่เพื่อทำการค้าขายตามลำพัง เพื่อสร้างฐานะให้มั่นคง โดยมีเงินสดติดตัวมาเพียง 500 บาท ไปอาศัยอยู่กับน้าชายประกอบกิจการขายน้ำมันหล่อลื่น บริเวณตึกแถวข้างวัดสระเกศ ถนนบำรุงเมือง โดยนำเครื่องทองของหมั้นของภรรยาออกขายเป็นทุน กิจการเริ่มดีขึ้น จึงได้ย้ายกิจการมาอยู่ที่ตึกแถว 2 ชั้นแห่งใหม่ บริเวณรมคลองโอ่งอ่าง หลังภูเขาทอง วัดสระเกศ ในช่วงที่ย้ายไปใหม่ๆ ร้านของคุณเสียงฯ ยังไม่มีชื่อ แต่เนื่องจากที่ตั้งของร้านอยู่ตรงข้ามกับทางเข้ากุฎีของท่านเจ้าคุณ เจ้าอาวาสวัดสระเกศ (ภายหลังได้รับโปรดเกล้าฯ สถาปนาสมณศักดิ์ที่ สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (อยู่ ญาโณทัย) และเป็นสมเด็จ พระอริยวงศาคตญาณฯ สมเด็จพระสังฆราชญาโณทัยมหาเถระในที่สุด) คุณเสียง และภรรยา จึงได้มีโอกาสเข้าไปกราบนมัสการท่านอยู่บ่อยๆ และท่านเจ้าประคุณสมเด็จฯ ก็ได้ให้ความเอ็นดูแก่ครอบครัวโหสกุลเป็นอย่างมาก ทั้งยังกรุณาตั้งชื่อร้านให้ว่า “เสรีวัฒนา” ซึ่งเป็นการนำชื่อของบุตรชายสองคนแรก มาตั้งเป็นนามมงคล แก่กิจการของครอบครัวตลอดมา จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:45:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในปี พ.ศ. 2489 ภายหลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้สงบลงแล้ว ประมาณ 1 ปี ครอบครัวโหสกุล ได้ย้ายมาเซ้งตึกแถวสี่ชั้น ที่หัวมุมถนนหลวงกับถนนมิตรพันธ์ ฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียนวัดเทพศิรินทร์ ซึ่งแต่เดิมเป็นที่ตั้งของห้างฝรั่งชาติเยอรมัน โดยยังคงนำชื่อ “เสรีวัฒนา” มาเป็นชื่อร้านใหม่นี้ด้วย ในปี พ.ศ. 2493 จึงได้กำเนิดบุตรสาวคนสุดท้อง โดยตั้งชื่อให้เธอว่า พิมพวดี จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในปี พ.ศ. 2503 ความเศร้าโศกครั้งยิ่งใหญ่ได้มาเยี่ยมเยียนตระกูลโหสกุล โดยบุตรสาวคนเล็กที่ชื่อ พิมพวดี ซึ่งเป็นที่รักของทุกคนในครอบครัวได้เสียชีวิต เพราะเป็นไข้เลือดออก ที่โรงพยาบาลศิริราช ด้วยวัยเพียง 9 ปี 9 เดือน ซึ่งก่อให้เกิดความโศกเศร้าเสียใจให้แก่คุณเสียง และคุณสมพร โหสกุล เป็นอย่างมาก เพราะเป็นบุตรีคนเดียวและจากไปตั้งแต่อายุยังน้อย คุณเสียงฯมีความเสียใจมากถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ เห็นรูปของลูกสาวสุดที่รักคราวใดเป็นต้องร้องไห้โฮ หรือถ้าหากใครเผลอเอ่ยถึงบุตรสาวคนนี้ทีไร คุณเสียงฯ เป็นต้องปล่อยโฮทุกครั้งไป จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพื่อลดความอาลัยอาวรณ์ คุณเสียงฯถึงกับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้เวลาว่าง จากที่เคยออกไปฟังเพลง เต้นรำ หรือดูโทรทัศน์ที่บ้าน กลับไปเรียนภาษาอังกฤษแทน นับตั้งแต่การเรียนขั้นพื้นฐานด้วยตนเอง ต่อมาจึงไปเรียนกับอาจารย์เสนาะ ตันบุญยืน และภรรยา คือแหม่มไอรีน และเรียนการอ่าน – เขียน ภาษาอังกฤษกับครูชาวอเมริกัน (Mr. Vance M. Buamgartner) ที่ได้มอบหมายงานการบ้านให้คุณเสียงทำครั้งละมาก ๆ เพื่อให้ลืมความโศกเศร้า จนกระทั่งสามารถสนทนากับชาวต่างประเทศได้ และเขียนจดหมายภาษาอังกฤษ โต้ตอบกับบรรดาตัวแทนในต่างประเทศได้เป็นอย่างดี จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ในช่วงแห่งความเศร้าโศกเสียใจ ด้วยการจากไปอย่างไม่มีวันกลับขอบบุตรีเพียงคนเดียว ทำให้คุณเสียงฯ เกิดความคิดที่จะต้องสร้างถาวรวัตถุขึ้นเป็นอนุสรณ์ จึงได้ไปเข้าเฝ้าเจ้าประคุณสมเด็จพระสังฆราช (จวน อุฏฐายี) เจ้าอาวาสวัดมกุฎกษัตริยาราม (ในขณะนั้น) กราบทูลว่า มีความประสงค์จะหาที่ในบริเวณวัดที่เหมาะๆ สร้างศาลาสักหลักหนึ่ง เพื่อเป็นอนุสรณ์ให้ลูกสาว และถวายวัด ไว้สำหรับตั้งศพของบรรดาญาติโยมทั่วไป ซึ่งท่านได้ให้การสนับสนุน โดยทรงอนุญาตให้รื้อกุฎีหลังหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ข้างอาคารสำนักงานผลประโยชน์ของวัดเป็นสถานที่ก่อสร้างศาลา โดยใช้ขื่อว่า “พลับพลาพิมพวดี” ดังที่ปรากฏอยู่จนทุกวันนี้ (เจ้าประคุณสมเด็จฯ เมตตามาในงานพิธี) จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:47:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ด้วยความตั้งใจที่จะสร้างอนุสรณ์สถานของบุตรสาวให้สวยที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ จึงได้มอบหมายให้ อาจารย์ น.ต. สมภพ ภิรมย์ สถาปนิกชื่อดังในขณะนั้น เป็นผู้ออกแบบศาลาทรงไทยประยุกต์ ซึ่งท่านก็ได้กรุณาออกแบบและควบคุมตรวจงานด้วยตนเองอย่างใกล้ชิด งานก่อสร้างได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีตามที่คุณเสียงฯคาดหวังไว้ ในส่วนของการตกแต่งภายในนั้น ด้านผนังทึบกรุด้วยหินอ่อน ตรงกลางผนังประดับด้วยวิมานทรงไทย ทำด้วยไม้สักแกะสลักลงรักปิดทองคำเปลว ตั้งอยู่เหนือแท่นหินอ่อนภายในวิมานได้ตั้งรูปถ่ายของบุตรสาวสุดที่รัก พร้อมพานพุ่ม และเครื่องบูชา สำหรับงานแกะสลักตัววิมานนั้น ทั้งคุณเสียง และคุณสมพรฯ ได้ใช้ความเพียรพยายามสืบเสาะหาช่างแกะสลักที่มีฝีมือเป็นเลิศมาสร้าง และช่างที่ได้ชื่อว่ามีฝีมือเป็นเลิศที่ได้เลือกสรรมานั้น กว่าจะทำงานได้เสร็จสมบูรณ์เป็นที่ถูกใจ ต้องลงมือทำงานถึง 3 ครั้ง 3 ครา การก่อสร้าง “พลับพลาพิมพวดี” จึงได้เสร็จสิ้นลงในราวปลายปี พ.ศ. 2504 นับตั้งแต่นั้นมาบรรดาญาติ ๆ พี่น้องของตระกูล “โหสกุล” จะร่วมกันไปทำบุญให้น้องสาวคนสุดท้องเป็นประจำปีละ 2 ครั้ง คือ ทุกวันที่ 25 ตุลาคม ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิด และทุกวันที่ 2 กรกฎาคม ซึ่งเป็นวันคล้ายวันที่เด็กหญิงพิมพวดีเสียชีวิต และคุณเสียงฯ จะส่งคนไปทำความสะอาดใหญ่ล่วงหน้าหนึ่งวันก่อนวันทำบุญทุกครั้งไม่เคยขาด จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กิจการค้าของคุณเสียงฯ เจริญก้าวหน้าขึ้นมาตามลำดับ นับตั้งแต่กิจการค้าน้ำมันเครื่องยนต์ มาเป็นบริษัทตัวแทนจำหน่ายอะไหล่เครื่องยนต์ และร่วมลงทุนกับหุ้นส่วนชาวญี่ปุ่นทำการผลิตชิ้นส่วนเครื่องยนต์ เพื่อป้อนโรงงานประกอบเครื่องยนต์ในประเทศ เมื่อได้รับการส่งเสริมการลงทุนเรียบร้อยแล้ว กิจการในเครือ เสรีวัฒนา ได้ทยอยเปิดดำเนินกิจการติดต่อกันมา คือ บริษัท ไดน่าเมททอล จำกัด เปิดดำเนินกิจการเมื่อวันที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2517 บริษัท อ๊าร์ท – เสรีนา ปิสตัน บริษัท เชอร์รี่ เสรีนา จำกัด (เดิมชื่อ ชีน่า แก๊สเก็ต) บริษัท เอ็น ที อาร์ จำกัด บริษัท T.R.W. FUJI Co. Ltd โดยมี บริษัท เสรีวัฒนาอุตสาหกรรม จำกัด ซึ่งคุณเสียง โหสกุลเป็นประธาน เป็นบริษัทแม่ฝ่ายไทย และบุตรชายทั้งสี่คน ได้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงที่สำคัญ ในการบริหารงานร่วมกับหุ้นส่วนจากต่างประเทศ ด้วยวิสัยทัศน์อันกว้างไกล และด้วยประณิธานอันแรงกล้าที่จะสร้างรากฐานของครอบครัวให้มั่นคงไว้ให้แก่ลูกหลาน ตลอดระยะเวลาอันยาวนาน คุณเสียงไม่เคยหยุดคิด หยุดทำ จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต คุณเสียงฯ บิดาในชาตินี้ของ ดญ.พิมพวดี โหสกุล ก็ได้ถึงแก่กรรมด้วยโรคชรา เมื่อวันจันทร์ที่ 6 สิงหาคม พ.ศ. 2544 รวมอายุได้ 84 ปี 11 เดือน 6 วัน จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ข้อความต่อจากนี้ เป็นคำบอกเล่าของ.... นายแพทย์อาจินต์ บุณยเกตุ อดีตแพทย์ผู้อำนวยการ โรงพยาบาลวชิระ จังหวัดภูเก็ต บิดาของ ด.ญ.พิมพวดี ในอดีตชาติ (สมัยรัชการที่ 3 ) และได้กลับมาเกิดใหม่ในชาตินี้ ทั้งสองคน แต่ ด.ญ.พิมพวดี ได้กลับมาเกิดใหม่เป็นบุตรสาวของคุณเสียงฯ และได้เสียชีวิตตั้งแต่เยาว์ แต่วิญญาณของเธอยังไม่ได้ไปเกิดในภพใหม่ ยังคงวนเวียนอยู่ในโลกทิพย์ และวิญญาณของเธอได้มาช่วยนายแพทย์อาจินต์ บุณยเกตุ เมื่อครั้งต้องผ่าตัดประสาทสมอง ซึ่งต้องทนทุกข์ทรมานมานานกว่า 10 ปี เป็นอุทาหรณ์ให้คนสมัยใหม่ ที่ไม่มีความเชื่อในบาป บุญ คุณโทษ กระทำผิดไร้จริยธรรมก็ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครลงโทษได้ ตายแล้วสุญ ไม่ต้องชดใช้กรรมที่เกิดขึ้น สิ่งที่ท่านคิด อาจไม่ถูกต้อง ยากที่จะแก้ไขถ้ายังมีมิจาฉาทิฐิ เห็นผิดเป็นชอบ.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เหตุที่ผมจะนำเรื่องนี้มาเขียนเล่าให้ท่านอ่านเพราะ ในปลายปี 2529 ตรงกับวันขึ้นปีใหม่ พ.ศ. 2530 คณะพรรคสูงอายุหลายท่าน ซึ่งผมขออนุญาตเอ่ยนามของท่านไว้ ณ ที่นี้ คือ คุณหญิงวัลลีย์ วีระปีย์, พล.ร.ต.ประจวบ และ แพทย์หญิงอำภิกา พลกล้า, คุณสมบัติ คงจำเนียร และ ม.ร.ว.ทอศรี ภรรยา ศาสตราจารย์ น.พ.สมบัติ สุคนธพันธ์ แห่ง ร.พ.ศิริราช, น.พ.สมพงษ์ บุรุษรัตนพันธ์ ผู้อำนวยการสำนักการแพทย์ กทม. พล.ต.กรมพิจิตร คดีพล, คุณเสนาะ นิลกำแหง อดีตเสรีไทยสายอังกฤษ ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สองและอีกหลายท่าน รวมทั้งผมด้วย ได้จัดคณะท่องเที่ยวสูงอายุไปพักผ่อนทางเหนือพร้อมกันก็แวะเล่นกอล์ฟกันทุกสนามที่ผ่านได้แก่ จ.นครสวรรค์ จ.พิษณุโลก แม่เมาะ จ.ลำปาง และสุดท้ายที่ จ.เชียงใหม่ สมาชิกที่ได้ไปเที่ยวกันคราวนี้ ร่วมสามสิบคน อายุรวมกันเห็นจะกว่า 1,640 เราออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืดวันที่ 9 ธ.ค. และกลับกรุงเทพตอนค่ำวันที่ 2 ม.ค. เลยปีใหม่หนึ่งวัน และในปี 30 – 31 ก็ประพฤติกันแบบนี้อีก ไม่รู้จักเบื่อหน่ายกันบ้าง หรืออย่างไรก็ไม่ทราบ.... ในระหว่างเดินทางทั้งไปและกลับ ในรถทัวร์ที่เช่าเขาไปเพื่อบรรเทาง่วงเราก็เฮฮากันไป สนุกสนานกันไป ซึ่งหนุ่มสาวคงหาว่าเราเชยเต็มที เพราะมีนิทานเก่าๆ เอาออกมาเล่ากัน เพลงที่ร้องกันในรถก็โน่น เอาเพลงของพรานบูรณ์ ของจำรัก สุวคนธ์ ของท่าน ม.ล.พวงร้อย นานๆ ทีจึงจะมีเพลงปัจจุบันสักเพลงสอง อย่างดีก็จะมีของครูเอื้อ นานๆ ก็มีของดนุพล แก้วกาญจน์ สุชาติ ชวางกูร สักเพลงสองเพลง ซึ่งถ้าหากเจ้าตัวมานั่งฟังอยู่ด้วย คงจะพูดว่า อนิจจัง เพลงของเราเป็นอย่างนี้ไปแล้วหรือนี่? เป็นอันว่าการท่องเที่ยวเล่นกอล์ฟก็ได้สิ้นสุดลงที่สนามเชียงใหม่ พอวันที่ 2 ม.ค. เราก็เดินทางกลับออกจากเชียงใหม่ ราวๆ 8 นาฬิกา พอรถออกไปได้หน่อย ก็ประพฤติอย่างขาไปอีก ทีนี้พอถึงนครสวรรค์หลังอาหารกลางวัน ซึ่งเป็นก๋วยเตี๋ยวไก่เจ้าเก่านั่นแหละ เราก็ออกเดินทางต่อ พรรคพวกในคณะต้องการเปลี่ยนบรรยากาศ จึงขอให้คุณหญิงวัลลีย์บอกผมว่า ขอฟังเรื่องวิญญาณที่ผมพบในรูปของเด็กหญิงพิมพวดี ที่ยังติดอยู่ในใจหลาย ๆ คน หลายคนที่ได้อ่านเรื่องของผมทีท่านศาสตราจารย์เอียน สตีเว่นสัน นักวิญญาณศาสตร์สัมภาษณ์ผม แล้วนำไปตีพิมพ์เป็นเรื่องหนึ่งในหนังสือของท่านเผยแพร่ในอเมริกา เมื่อราวๆ พ.ศ. 2506 หรือ 2507 ก็สนใจ และรวมทั้งบางท่านที่เคยอ่านหนังสือรายสัปดาห์ฉบับนั้นด้วยว่าเป็นจริงอย่างไร.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทุกคนในรถเงียบสงบ อย่างฟังปาฐกถาที่น่าฟัง.... ในเมื่อผมได้พูดว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่ได้เกิดกับตัวผม.... ไม่ว่าจะพูดที่ไหนกี่สิบกี่ร้อยครั้งก็อย่างนี้ ผมจะเริ่มเล่าเรื่องว่า.... ผม(นายแพทย์อาจินต์ บุณยเกตุ)ได้ป่วยด้วยโรคปวดประสาทสมองเส้นที่ห้า (ประสาทสมองมี 12 คู่) เริ่มเป็นมาตั้งแต่วัยรุ่นอายุราว ๆ 16-17 ปี ตอนนั้นพอดีเกิดสงครามอินโดจีนและก็เป็นเรื่อยมาระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นๆ หายๆ โดยมีอาการปวดประสาทด้านขวาตั้งแต่เบ้าตาขึ้นไปถึงกลางกระหม่อม ปวดอยู่ซีกเดียว ตอนนั้นยังเป็นหนุ่มแน่นอายุยังน้อย อาการก็ไม่ค่อยทรมานรุนแรงมากนัก กินยาแก้ปวดแรงๆ ก็พอบรรเทาไปได้ เคยขอให้อาจารย์ที่ศิริราชตรวจ ท่านก็บอกว่า สายตามีส่วนช่วยทำให้ปวดได้ เพราะสายตาไม่ดี ผมก็เลยสวมแว่นตามาตั้งแต่อายุ 20 ปี จนถึงบัดนี้ สรุปว่า ผมป่วยด้วยโรคนี้มานานเป็นสิบๆ ปี.... ตอนที่เป็นนายแพทย์ ผู้อำนวยการที่จังหวัดภูเก็ต ก็ยังเป็น ตอนไปศึกษาต่อที่อเมริกาก็เป็นทั้งสามปี แพทย์ที่อเมริกาชวนผ่าตัด ผมก็ยอม แต่พอจะผ่ามันก็เกิดหายปวด เพราะมันเป็นๆ หายๆ หมอที่นั่นก็เลยไม่กล้าผ่า พอศึกษาจนจบก็กลับมารับราชการต่อตามโรงพยาบาลอีกหลายแห่ง ตอนปี พ.ศ. 2504 ผมเป็นรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลสงฆ์ ฝ่ายวิชาการ เกิดปวดมากจนทนไม่ไหว ต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลศิริราช ตอนนี้เอง โรคนี้ไม่รู้สาเหตุ แต่เดี๋ยวนี้ (พ.ศ.2508) คุณหมอสิริ บุณยะรัตเวช หัวหน้าศัลยกรรม ร.พ.รามาธิบดี ผู้เชี่ยวชาญทางศัลยกรรมสมองและประสาท ท่านผู้นี้เอง ที่รักษาผมหายขาด ด้วยการฉีดยาเข้าในสมอง ไปทำลายต้นตอของประสาทเส้นนี้ ให้หมดสภาพไปเลย ท่านบอกว่า หนึ่งในสาเหตุของโรคนี้ คือเส้นโลหิตในสมองเส้นหนึ่งไปเบียดสมองเส้นที่ห้านี้ เมื่อเส้นโลหิตขยายตัวตามจังหวะการเต้นของหัวใจ มันก็จะเบียดกระตุ้นเส้นประสาทนี้ทุกทีคนโบราณเรียกว่า “ลมตะกัง” หมอปัจจุบันเรียกว่า “ไมเกรน” หรือ "ติ๊ดเตอลารูไทรเจมินัลนิวราลเจีย" เป็นชื่อเดียวกัน การรักษา ยากมาก ตอนปี พ.ศ. 2504 นั้น คุณหมอสิระยังไม่กลับจากการเดินทางต่อจากอังกฤษ ท่านเรียนจนสำเร็จเป็นราชบัณฑิตในวิชาศัลยศาสตร์ แห่งประเทศอังกฤษ ท่านกลับมาตอน พ.ศ. 2507 หรือราวๆ นั้น ท่านศาสตราจารย์ น.พ.อุดม โปษกฤษณะ เป็นผู้รักษาผม มีศาสตราจารย์ น.พ.วิชัย บำรุงผล แห่งภาควิชา ศัลยกรรม และ ศาสตราจารย์ น.พ.สมบัติ สุคนธพันธ์ ฝ่ายโรคทางยามาร่วมด้วย ทั้งสองท่านเหล่านี้ เป็นเพื่อนกัน ก็เลยตั้งใจมากเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่หาย.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมได้ถูกรับตัวไว้เพื่อตรวจละเอียด และรักษาที่ตึกวิบูลลักษณ์ ชั้นล่าง ห้องที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้เสียแล้ว ได้รับการดูแลเยียวยารักษาอย่างดีจากครูบาอาจารย์ และเพื่อนฝูง แต่อาการปวดประสาทก็รุนแรงมาก แทบจะผูกคอตายไปหลายหน.... คืนหนึ่งเวลาประมาณสองทุ่มเศษ ๆ โรคปวดประสาทมาเอาผมอีก ทีนี้ปวดดิ้นเลย พยาบาลจะให้กินยาฉีดยาตามแพทย์สั่งไว้ ก็ไม่สงบ เมื่อเป็นเช่นนั้นผมก็นอนหลับตาเอามือกุมขมับข้างที่ปวด แล้วก็ภาวนาบริกรรม พุทโธๆ ๆ ๆ ทำอาปานุสสติ ไปเรื่อยๆ ที่ผมทำแบบนี้ได้เพราะเมื่อปี พ.ศ. 2500 ผมบวชพระที่วัดราชาธิวาส หนึ่งพรรษา วัดนี้เป็นวัดวิปัสสนากรรมฐาน ผมก็ได้รับการอบรมเรื่องนี้มาด้วย พอทำสมาธิวิปัสสนาสักครู่อาการปวดก็สงบลง มันก็เป็นเช่นนี้ คือ ปวดสักพัก แล้วก็บรรเทา พอสงบ ผมก็สงบจิตทำสมาธิต่อไป.... ประมาณสามทุ่มเศษๆ ผมก็หลับตาเห็น....เด็กหญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างเตียง.... ก็ลืมตาถามภรรยาและพยาบาลพิเศษที่เฝ้าอยู่สองคนนี้ว่า.... "ใครมา?" ได้รับคำตอบว่า “ดึกแล้ว....ไม่มีใครมาหรอก....” ผมก็หลับตาเข้าสมาธิต่อ พอสักครู่ ก็เห็นชัดว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่างอ้วนเหลือกำลัง อ้วนยังกับเป็นโรคชนิดหนึ่ง แต่หน้าตายังเด็ก มายืนอยู่ข้างเตียง เธอแต่งตัวด้วยชุดของโรงพยาบาล เมื่อเห็นเช่นนั้น ผมก็เอ่ยปากออกถามว่า....“หนูเป็นใครมาทำไมที่นี่....” ผมพูดออกมาดังๆ เพื่อให้สองคนนั้นได้ยิน รวมทั้ง คุณใบ กล้าหาญ ซึ่งรับราชการอยู่ที่โรงพยาบาลสงฆ์ จนทุกวันนี้ และไปเฝ้าผมอยู่ด้วย.... ภรรยาผม มาเขย่าแขนแล้วพูดว่า “เธอ นี่อยู่นี่ๆ” ก็คงคิดว่าผมป่วยมากจนเพ้อ.... ผมก็บอกว่า “ไม่ได้เพ้อ หรือเสียสติอะไรหรอก....” แต่ว่า....มีใครเห็นไหม? หนูอ้วนมานั่งอยู่ข้างเตียงนี่.... สองคนนั้นตอบว่า.... "ไม่มีใครอีกแล้ว...." ผมสังเกตเห็นว่าทั้งสองคนนั้นขยับตัวเข้ามาชิดกัน ภรรยาทำท่าจะสวดมนต์ หรือพนมมือไหว้พระปลกๆ แต่ผมก็ยังข้องใจ.... เพราะหนูคนนั้นยังนั่งอยู่อย่างสงบเสงี่ยม! ผมก็เลยพูดออกมาดัง ๆ กับภรรยา และพยาบาลในห้องว่า.... “จะคุยกับหนูคนนี้นะ ช่วยจดๆ จำๆ ไว้ด้วย” แล้วผมก็ถามด้วยเสียงดังๆ ว่า “หนูเป็นใคร....มาทำไมในห้องนี้?” แม่หนูตอบว่า “หนูเคยป่วยในห้องนี้ และตายในห้องนี้เมื่อประมาณสองปีมาแล้ว” โดยผมจะคอยทวนคำตอบ ดัง ๆ ....ภรรยาผมคอยฟังและคอยจด.... “เอ้อ! หนูเคยมาป่วยที่ห้องนี้....หนูเป็นอะไรตาย?” “ป่วยด้วยโรคอ้วนตายค่ะ” ภรรยา และพยาบาลช่วยกันจดใหญ่.... “หนูเป็นลูกหลานใครกันจ๊ะ?” “ตาหนูเป็นพระยาค่ะ” ชื่อของท่านขึ้นต้นด้วยตัว.. “อ”.. ลงท้ายด้วย ..“สิริ” ผมทวนคำพูดของเธอดังๆ ให้ได้ยินกันทุกคน.... “งั้นหนูก็เป็นหลาน....” ผมพยายามนึก สักครู่ก็นึกออก แล้วพูดออกมาว่า.... “หลานเจ้าคุณอัชราชทรงสิริ ใช่ไหมล่ะ?” หนูคนนั้นก็ตอบว่า “ใช่ค่ะ! คุณอาเก่งมาก” “แล้วพ่อของหนูล่ะ?” “คุณอาไม่รู้จักหรอกค่ะ” ผมถามต่อไปว่า “หนูมีพี่น้องกี่คน?” “มีสามคนค่ะ หนูเป็นผู้หญิงคนเดียว” ผมทบทวนคำพูดดังๆ ทุกคำ เพื่อให้ผู้ที่กำลังฟังได้ยินด้วย.... “หนูมานี่มีความประสงค์อะไรจ๊ะ” “หนูมีเพื่อนคนหนึ่ง เขาเสียชีวิตเมื่อปีหลายที่ตึกเด็ก.... เขาบอกว่าเขาเป็นลูกคุณอาเมื่อชาติที่แล้ว เขาอยากจะมาหา .... และมาช่วยคุณอาให้หายป่วยจากโรคนี้ เขาให้หนูมาบอกคุณอาก่อนค่ะ” จากนั้น คุณแม่หนูอ้วนก็หายไป.... หายวับไปเลย.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมก็ลุกขึ้นนั่ง เล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้ภรรยา กับพยาบาลฟัง.... พยาบาลคนนั้น ตื่นเต้นมาก พลางบอกกับผมว่า.... ที่ตึกนี้และห้องนี้ เมื่อประมาณปี 2502 มีเด็กผู้หญิงถึงแก่กรรมที่ตึกนี้ .... ห้องนี้หรือเปล่า? เพราะเธอแปลกใจและสนใจมาก ที่ผมพูดกับแม่หนูคนนั้นเป็นเรื่องเป็นราวตั้งนาน.... จากนั้นผมก็เข้านอน โดยไม่ลืมภาวนาบริกรรม พุทโธๆ ๆ ไปด้วย ประมาณห้าทุ่มคืนเดียวกันนั้นเอง ด้วยอาการปวดประสาทอย่างรุนแรง.... ทำให้ผมตื่นขึ้นมาอีก.... แต่สองคนที่อยู่ในห้องหลับไปแล้ว.... ตอนนี้ เงียบสงัด แต่ผมนอนกุมขมับ กุมศีรษะด้านขวาอยู่คนเดียว ด้วยความปวด ที่ออกจะรุนแรงเอาการอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆ ที่หู ว่า.... “เธอ! พ่อเธอนอนอยู่นี่ยังไง....เข้ามาซิ” ผมลืมตาขึ้นมองก็ไม่เห็นมีอะไร....แต่พอหลับตาก็ได้ยินเสียงขึ้นมาอีกว่า.... “เข้ามาซิ เข้ามาเถอะ!” ผมลืมตาขึ้นอีกที ทีนี้เห็นเด็กสองคนเข้ามายืนข้างเตียงผม คนหนึ่งอ้วน ก็คนเก่า อีกคนหนึ่งอยู่ในวัย 12 ขวบ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เธอเดินมาข้างเตียงผม .... แล้วพูดว่า ....“พ่อ! หนูมาช่วยพ่อ” ผมจึงเรียกภรรยาและนางพยาบาลให้ตื่น แล้วถามว่า .... "เห็นเด็กผู้หญิงสองคนตรงนี้ไหม?....เด็ก ๆ มายืนอยู่ที่นี่แนะ!" พยาบาลเปิดไฟในห้องสว่างพรึ่บ แล้วบอกว่า.... "ไม่เห็นมีใครมาซักคนนี่คะ?" “มีซิ มีแม่หนูสองคนมาเยี่ยม แล้วก็ยืนอยู่ตรงนี้ นี่ไงล่ะ....” พลางผมก็ยื่นมือออกชี้ไปที่ตัวเด็ก.... คุณใบยกเก้าอี้มาสองตัว ให้แขกที่มองไม่เห็นตัวนั่งข้างเตียงทันที.... ภรรยาผม กับพยาบาลตื่นขึ้นนั่ง ขยับตัวเข้ามาชิดกัน.... แล้วทั้งสองก็พนมมือทำท่าสวดมนต์อีกรอบ.... หนูอ้วนยืนอยู่สักครู่แล้วก็ลาไป “คุณอาคะ หนูไปก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็หายวับไปทันที เหลือแต่แม่หนูตัวเล็กคนเดียว.... ตอนนี้เธอนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงนอนผม ข้อศอกสองข้างเท้าที่นอนยันคางไว้.... แล้วถามว่า...."คุณพ่อปวดศรีษะมากหรือคะ?" ผมตอบว่า.... "ตอนนี้ปวดมากจ้ะ!" เธอยื่นมือข้างหนึ่งมากุมหรือกดศีรษะ ด้านที่ปวดของผมไว้แล้วบอกว่า “สักครู่จะทุเลา” ต่อจากนั้นสักพัก อาการปวดก็สงบ.... ผมจึงถามเธอว่า.... "หนูเป็นใคร? แล้วทำไม มาเรียกว่า พ่อ?" ตอนนี้สองคนนั้นเริ่มจดอีก.... “ชาติที่แล้วหนูเป็นลูกของพ่อ....” ผมก็ทวนคำพูดของแม่หนูว่า.... “อ้อ ชาติที่แล้วเป็นลูกของพ่อ” ต่อไปนี้ เป็นคำสนทนาของผมกับเด็กผู้หญิงคนนั้น.... โดยผมถามดังๆ และทวนคำตอบดังๆ เช่นเคย.... “ชาติก่อนนี้ หนูเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิง” “เป็นผู้หญิงค่ะ” “หนูเป็นอะไรตายในชาติก่อน?” “หนูไปเล่นน้ำแล้วไถลลื่น และตกน้ำตาย” “หนูตายที่ไหน?” “ตกน้ำตาลที่โรงโม่” ผมไม่รู้จักท่าโรงโม่ จึงถามเธอว่า “โรงโม่อยู่ที่ไหน?” “ก็แถวๆ ท่าเตียนนี่แหละ ไม่ไกลเท่าไหร่” “ตอนที่ตกน้ำตายหนูอายุเท่าไหร่?” “ก็สิบกว่าขวบค่ะ” “ชาติก่อนนี้ พ่อเป็นอะไร” “ชาติก่อนนี้พ่อรับราชการในรัชกาลที่ 3 เป็นผู้คุมนักโทษและราชมัล” “....ราชมัล เป็นอย่างไร พ่อไม่รู้จัก?” “ราชมัล เป็นผู้คุม เป็นคนลงโทษนักโทษ ทรมานนักโทษ รวมทั้งประหารชีวิตนักโทษด้วย” ผมได้ฟังแล้วตกใจมาก เพราะชาตินี้ผมไม่เคยเบียดเบียนใคร ไม่ชอบการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตอย่างใดทั้งสิ้น แล้วจึงถามแม่หนูนั้นว่า “ที่พ่อป่วยนี้ ป่วยมานานเป็นเพราะอะไร แล้วเมื่อไหร่จะหาย?” เธอตอบว่า “ป่วยเพราะกรรมเก่าที่ทำไว้แต่ชาติก่อน พ่อมีหน้าที่เกี่ยวกับนักโทษ ควบคุมลงโทษ ทรมานเขา กรรมก็ตามมาสนองในชาตินี้” ผมแย้งว่า “ก็ทำตามหน้าที่ หน้าที่ คือ ควบคุมทรมานเขา เราไม่ทำ เราก็ผิด....” แม่หนูก็ตอบว่า....“ครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่งรูปร่างอ้วนใหญ่ สูงดำ ถูกคดีฆ่าชาวบ้านตาย ทำทารุณต่างๆ แก่ราษฎร....ความจริงนั้น เขาไม่ได้ทำ แต่ชาวบ้านมารวมหัวกันใส่ความเขา พระอัยการก็คุมตัวมาลงโทษ สอบถามเขา เขาไม่ได้ทำ ก็ไม่รับ ราชมัลก็คือ พ่อ ได้ลงโทษเขา จับเขาเข้าขื่อเข้าคาตอกเล็บ แล้วเอาเครื่องมือมาบีบขมับเขา บีบขมับจนเขาสลบ เพราะความเจ็บปวด เขาก็ไม่รับว่าเป็นผู้ร้าย พ่อก็ลงโทษบีบขมับเขาอีก เพื่อให้เขารับสัตย์ว่าเป็น เขาก็ไม่รับ ในที่สุดก็ทนทรมานไม่ไหว ก็ขาดใจตาย! ก่อนตาย... เขาผูกใจอาฆาตพยาบาทไว้ว่า จะจองเวรไปทุกชาติจนกว่าจะหมดเวร.... ....ตอนนี้กรรมมาตามทันอย่างเต็มที่แล้ว.... จึงได้ป่วยเช่นนี้” จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ผมทวนทำพูดของแม่หนูน้อยทุกอย่าง ภรรยาผมและพยาบาลนั่งจำและจดไว้ทุกคำพูด ผมจึงถามต่อไปว่า "เมื่อไหร่จะชดใช้กรรมนี้หมดเสียที?" แม่หนูตอบว่า “พ่อทำไว้มาก ทั้งกรรมดี และกรรมชั่ว กรรมก็สลับกันไป กรรมดีทำให้พ่อเกิดมาอย่างนี้ กรรมชั่วก็ตามมาสนองอย่างนี้ " ภรรยาผมนั่งฟังอยู่ตลอด ก็ขอให้ผมถามว่าเมื่อชาติก่อนเธอเป็นอะไร? แม่หนูตอบว่า “คุณแม่ เมื่อชาติก่อนนี้เป็นแม่ชี บวชเป็นแม่ชีถือศีลกินเพล อยู่วัดใต้” ผมก็ไม่ทราบว่า วัดใต้ ไหน แม่หนูบอกว่า “เวลาผมปวดประสาทมาก ๆ ให้นึกถึงเธอ เธอจะมาช่วยให้บรรเทาเบาบางลง” แล้วก็เอามือมากุมศีรษะข้างที่ปวด พลางก็พูดว่า.... “พรุ่งนี้แปดนาฬิกา หมอจะเอาพ่อไปผ่ากระโหลกศีรษะ” ผมย้ำว่า "พรุ่งนี้เช้าหรือ จะผ่ากระโหลกศีรษะพ่อหรือ?" เธอก็พยักหน้ารับคำ แล้วก็บอกว่า ....“หนูจะไปก่อนล่ะ” ภรรยาผมนั่งสงบอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็ม่อยหลับกันไปทั้งหมด... รุ่งขึ้นเวลา 8 นาฬิกา.... อาจารย์หมออุดม มาตรวจเยี่ยม ได้รับรายงานว่า เมื่อคืนนี้ปวดประสาทมาก ปวดจน ดิ้นถึงสองครั้ง ท่านยืนคิดสักครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดว่า.... “แปดโมงเช้านี้ จะเอาตัวไปผ่าตัด ผ่าเอาปมประสาทที่ปวดออก” แล้วหันมาสั่งพยาบาลให้ไปบอกหัวหน้าตึกให้เตรียมนำคนไข้รายนี้ไปผ่าตัด.... ภรรยาและพยาบาลมองหน้ากันด้วยความงุนงงเต็มที่.... เพราะไม่มีใครเชื่อว่าจะนำผมไปผ่าตัด ที่งงเพราะเมื่อคืนนี้ได้ยินผมพูดคนเดียว คือทวนคำพูดของแม่หนูว่า พรุ่งนี้ 8 นาฬิกา หมอจะเอาไปผ่าตัด ตอนนั้นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง.... มาตอนนี้เชื่อแล้ว เชื่อไม่มีความสงสัย ! สักครู่พยาบาลก็เข้ามาในห้องผม จัดแจงโกนหัวโกนคิ้วด้านขวา ขึ้นไปถึงกลางศีรษะ แล้วทำความสะอาด ต่อจากนั้นก็ฉีดยาให้สะลืมสะลือก็ประเภทมอร์ฟีน จวนๆ 8 นาฬิกา รถเข็นคนไข้ ก็เข้ามาเทียบเอาตัวผมนอนเปลเข็นไปในห้องผ่าตัด โดยมีภรรยาผมตามไปดูด้วย ผมเองตอนนั้นเปลเข็นไปในห้องผ่าตัด โดยมีภรรยาผมตามไปดูด้วย ผมเองตอนนั้นก็จะหลับมิหลับแหล่อยู่แล้ว และแล้วผมก็สิ้นสติไปเมื่อได้รับยาสลบที่ห้องผ่าตัด . ผมมาทราบตอนหลังว่า ในวันรุ่งขึ้น คือวันที่ผมได้รับการผ่าตัดนั้น.... พยาบาลในห้องได้ไปคุยกับหัวหน้าตึกแล้วคุยกันต่อๆ กันไป ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้น ทุกคนก็อาการเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็แปลกใจทุกคน ที่ประหลาดใจมากก็คือ ในเมื่อผมเรียนจบจากศิริราชไปตั้งกว่าสิบปี จบแล้วออกไปเลยไม่ทำงานอยู่ในนั้น เหตุไฉนจึงทราบเรื่องเด็กผู้หญิงที่เป็นโรคอ้วน และเด็กผู้นั้น ก็ถึงแก่กรรมที่เตียงผมป่วยในตึกวิบูลลักษณ์นั้น และเธอตายในปีนั้น ด้วยความสนใจพยาบาลหัวหน้าตึกได้ไปค้นประวัติ และสืบประวัติของผู้ป่วยในตึกนี้ ในปี พ.ศ. 2502 –2503 ค้นอยู่นาน เพราะไม่ทราบชื่อผู้ป่วย และในที่สุดก็ค้นพบว่า....ได้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งป่วย และถึงแก่กรรมด้วยโรคอ้วน ในห้องนี้จริง! จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ความประหลาดใจในหมู่คนที่รู้เรื่อง ก็ชักจะกลายเป็นความเชื่อขึ้นมาทีละน้อย ๆ แต่พอพยาบาลที่เฝ้าเธอบอกว่า เด็กที่มาหาคุณหมอที่บอกว่าเป็นลูกในชาติก่อน เมื่อคืนนี้มาบอกว่าจะถูกผ่าตัดเช้าวันนนี้ พอรุ่งขึ้นเช้าอาจารย์อุดมก็มาเอาตัวไปจริงๆ ....แปลกนะเธอ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ.... พยาบาลสาวพึมพำกันทั้งตึก และจากตึกนี้ไปตึกโน้น ไปจนทั่วโรงพยาบาลภายในไม่กี่วัน.... อาจารย์หมออุดม ท่านเคยรักษาโรคนี้ผมมาสองสามครั้งแล้ว.... โดยฉีดยาเข้าไปในกะโหลกศีรษะ หมายจะให้ยาไปทำลายประสาทส่วนที่ปวด แต่ไม่ได้ผล มันเหมือนกับตีงูให้หลังหัก โรคก็อาละวาดใหญ่ ที่ฉีดยาเข้าไปในศีรษะนี้ประมาณ 4 ครั้งในสองปี เมื่อฉีดยาไม่ได้ผล ท่านก็เลยผ่าลงไปในสมองตัดปมประสาทเสียเลย.... โดยเจาะกระโหลกศีรษะด้านขวาเหนือหูขึ้นมาหน่อย.... คงจะเหมือนกับชาติก่อนที่ไปบีบขมับเขา ตามที่แม่หนูเธอบอก.... เจาะแล้วเอากระดูกกะโหลกออกมา ขนาด ราวๆ เหรียญสองสลึง ทำให้มีรูเกิดขึ้น จากนั้นก็เอามีดเอากรรไกรเข้าไปตัดเส้นประสาทที่ห้า แต่อาจารย์ท่านว่าการผ่าตัดทำได้ด้วยความยากลำบาก เพราะรื้อรังมานาน.... ประกอบกับได้รับการฉีดแอลกอฮอล์เข้าไปหลายหน มันก็เกิดพังผืดขึ้น .... ผลการผ่าตัดไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ แต่เชื่อว่าคงได้ผลไม่น้อย.... การผ่าตัดประสาทสมองนี้กินเวลาราวๆ สี่ชั่วโมง เพราะความยากลำบากดังกล่าว พอราวๆ เที่ยงเขาก็เข็นรถกลับมาที่เดิม ที่ในห้องมีแม่ผม ภรรยา พ่อตา แม่ยาย ซึ่งทั้งสองท่านนี้มีศักดิ์ เป็นลุง เป็นป้าผมด้วย ทุกคนคิดว่าผมคงตายไปแล้ว เพราะนานเหลือเกิน ระหว่างที่คอยรอรับผมในห้องภรรยา และพยาบาลได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกท่านฟัง ต่างก็รับฟังโดยไม่มีข้อสงสัยใด ๆ ค่ำวันนั้นก็เกิดอาการปวดขึ้นมาอีก.... ทีนี้ปวดสองอย่างคือ ปวดเจ็บในสมองที่ผ่า ปวดแผล มิหนำซ้ำโรคปวดเดิมก็ไม่ทุเลา ทำให้เกิดทุกข์ทรมานมากกว่าเก่า มือทั้งสองก็กุมที่แผล กุมศีรษะ ร้องปวดดิ้นไป และแล้วก็นึกขึ้นได้... “หนู! ช่วยพ่อด้วย” ผมตะโกนออกมาดัง ๆ ในห้องนั้นมีญาติพี่น้องมาเยี่ยมกันมากมาย ต่างก็ได้รับฟังเรื่องราวโดยละเอียด.... ต่างก็สงบ มีแต่ผมผู้เดียว ทุรนทุรายอยู่บนเตียง.... ชั่วอึดใจเดียว.... ก็ปรากฏร่างของเด็กหญิงที่เคยบอกว่าเคยเป็นลูกผมเมื่อชาติก่อนมานั่งอยู่ข้างเตียง ผมจึงถามว่า.... “มาแล้วหรือลูก ช่วยพ่อที ตอนนี้ปวดเหลือจะทนแล้ว!” แม่หนูก็เอามือมาวางที่ศีรษะ แล้วพูดว่า “เดี๋ยวจะทุเลา” ก็เป็นจริงดังว่า อาการปวดก็ทุเลา พยาบาลซึ่งถือเข็มฉีดยามาก็เลยไม่ต้องฉีด คุณใบ ก็ช่วยยกเก้าอี้มาให้แขกที่แลไม่เห็นตัวนั่งอย่างเคย.... แม่หนูก็นั่งข้างเตียง เอามือเท้าคางตามเดิม ผมก็ถามว่า.... “หนูอ้วนไปไหนล่ะ!” เธอตอบว่า.... “วันนี้ไม่ได้มา” จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทุกคนในห้องฟังผมคุยกับแม่หนู ผมถามต่อไปว่า.... “หนูชื่ออะไรจ๊ะ?” เธอตอบว่า “ก่อนที่จะตายนี้หนูชื่อ.... พิมพวดี” “หนูเป็นอะไรตาย?” “หนูเป็นไข้เลือดออกตายค่ะ” "ตายที่นี่หรือ?" “ตายที่ตึกเด็กค่ะ” “ตายเมื่อไหร่จ๊ะ?” “เมื่อปี 2502 ค่ะ” “หนูมีพี่น้องกี่คนจ๊ะ” “มีสามคนค่ะ” “ผู้หญิง ผู้ชาย กี่คน” “หนูเป็นผู้หญิงคนเดียว” “พ่อแม่คงจะเสียใจมากที่หนูตายไป” “พ่อแม่เสียใจมาก เพราะหนูเป็นลูกผู้หญิงคนเดียว พ่อสร้างศาลาอุทิศส่วนกุศลให้หนูที่วัดมกุฎฯ เอาชื่อหนูไปตั้งศาลานี้ มีรูปหนูและมีคำจารึก มีกระดูกที่เผาแล้วของหนู ฝังอยู่ในนี้ด้วยค่ะ.... พ่อดีขึ้นแล้ว หนูลาไปก่อน แล้ว จะมาหาพ่ออีกค่ะ” คำพูดทุกคำระหว่างแม่หนูพิมพวดีกับผม ทุกคนในห้องได้ยินได้ฟัง และฟังอย่างตั้งอกตั้งใจจริงๆ พยาบาลฉีดยาให้ผมอีก แล้วผมก็หลับไปจนเช้า โดยไม่มีอาการปวดรุนแรง มารบกวนอีกเลยในคืนนั้น.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:57:37 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เหมือนกับยังไม่สิ้นเวรกรรม อาการของโรคที่สงบไปคืนหนึ่งนั้น.... พอรุ่งขึ้นเช้ามันก็เอาอีก ปวดอีก ทุรนทุรายร้องครวญครางอีก อาจารย์ท่านมาดูอาการทุกเช้า ทุกวัน สั่งการรักษาทุกวัน เช้าสบาย สายปวด กลางวันสบาย บ่ายปวดดิ้น หรือพอตอนเย็นสบายชื่นฉ่ำ พอค่ำก็ร้องครวญคราง เป็นอยู่อย่างนี้ อีกสามหรือสี่วัน ทุกครั้งที่ปวดผมก็จะนึกถึงหนูพิมพวดีทันที ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน ถ้าเป็นกลางวัน ก็จะได้ยินเสียงพูดว่า “พ่อ หนูมาแล้ว....” แล้วเธอก็เอามือมาช่วยกุมที่ปวดจนผมทุเลา คำพูดที่ผมพูดก็คือ.... “มาแล้วหรือลูก ” ทุก ๆ คนที่มาเยี่ยมผม หรือมาอยู่ในห้องจะเงียบสงบ.... คอยฟังคำพูดของผมที่พูดกับวิญญาณในเรือนร่างของหนูพิมพ์ อย่างใจจดใจจ่อ เหมือนนัดกันไว้.... ในเย็นวันนั้น เย็นมากแล้ว.... ฯพณฯ ทวี บุณยเกตุ ซึ่งเป็นพี่ชายของผม ท่านได้ไปเยี่ยมพร้อมบุตรของท่านชื่อ คุณวีระวัฒน์ บุณยเกตุ หรือที่ญาติเรียกชื่อเล่นว่า “บู๊” เป็นคนขับรถพี่ชายผมไปที่ศิริราช และ(ตอนนี้)พี่ชายผมท่านถึงแก่อนิจจกรรมไปแล้ว จะเหลือก็คุณวีระวัฒน์ ซึ่งเดี๋ยวนี้ดำรงตำแหน่งเป็นรองอธิบดีกรมส่งเสริมอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม คุณทวีฯเป็นประจักษ์พยานอีกท่านหนึ่ง โดยในขณะนั้นอาการปวดของผมกำเริบปวดขึ้นมาก ๆ ผมนอนร้องเรียกหนูพิมพ์ให้มาช่วย คุณทวี ก็ทราบเรื่องอยู่บ้างแล้วจากคำบอกเล่าของญาติ ๆ ท่านก็เลยนั่งอยู่ ซึ่งปกติท่านไปเยี่ยมบ่อยมาก แต่ไปนั่งไม่นาน เพราะท่านทนความสงสารในความทุกข์ทรมานของผมไม่ไหว เย็นนั้นท่านนั่งอยู่นานหน่อย พอดีผมปวดมาก และร้องเรียกหนูพิมพ์ ว่า “ลูก มาช่วยพ่อที” คุณทวีทราบเรื่องนั้นจากญาติพี่น้องหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ ท่านมาเห็นพอดี คือ พอผมเรียก หนูพิมพ์ หนูพิมพ์ ก็มา ผมก็ถามว่า.... “ผ่าตัดแล้วทำไมยังไม่หายอีก” หนูพิมพ์ตอบว่า.... “ยังไม่หาย ยังไม่หมดเวรหมดกรรมที่ทำไว้....” “แล้วเมื่อไหร่จะหาย?” เธอตอบว่า.... “ก็ราว ๆ อีกสี่ปี พ.ศ. 2508 นั่นแหละ” ผมก็ถามดังๆ ต่อไปว่า “แล้วจะทำอย่างไรต่อไป” เธอตอบว่า “พรุ่งนี้แปดโมงเช้า หมอจะเอาตัวไปผ่าตัดอีก จะต้องผ่าอีกสองครั้ง รวมเป็นสี่ครั้งในคราวนี้....” ผมก็ทวนคำพูดของเธอแล้วร้องว่า.... "ต้องผ่าถึงสี่ครั้งเชียวหรือ?" คุณทวีนั่งฟังอย่างสงบ ทุกคนเงียบคอยฟังครู่ใหญ่ๆ อาการปวดก็บรรเทา.... หนูพิมพ์จึงบอกกับผมว่า “หนูจะลาไปก่อน วันนี้รีบหน่อย เพราะจะไปรับส่วนกุศลที่เขาอุทิศให้ที่ศาลาพิมพวดี....” ทุกคนได้ยินคำพูดที่ผมทวนคำพูดของหนูพิมพ์.... ผมจึงถามเธอว่า ...."เขาอุทิศกุศลให้เรื่องอะไร?" เธอตอบว่า “เขาบำเพ็ญกุศลศพใครก็ไม่รู้ที่ศาลา คนตายมีเหรียญตรา มีสายสะพาย..” ผมก็ทวนคำพูด ออกมาดัง ๆ คุณทวีก็อยากจะพิสูจน์ จึงให้คุณวีระวัฒน์บุตรชายขับรถยนต์ออกไปเดี๋ยวนั้น ไปดูซิว่าที่ศาลาพิมพวดี วัดมกุฎฯ มีการบำเพ็ญกุศลศพใคร ศพมีเหรียญตรา น่าจะรับพระราชทานเพลิงศพ ที่สุสานหลวงวัดเทพศิรินทร์ฯ เพราะหนูพิมพ์บอกว่ามีสายสะพาย.... คุณวีระวัฒน์ บุณยเกตุ จึงรีบขับรถออกจากศิริราชไปที่วัดมกุฎฯ ทันที.... ปรากฏว่าเป็นความจริง.... คืนนั้น มีการนำศพออกมาจากสุสาน นำมาบำเพ็ญกุศล.... พรุ่งนี้จะรับพระราชทานเพลิงศพ .... เป็นศพของรองอธิบดีกรมเจ้าท่า ผมได้ลืมชื่อของท่านไปเสียแล้ว.... รูปถ่ายหน้าโกศเป็นรูปเต็มยศ .... มีเหรียญตรา มีสายสะพายจริงๆ คุณวีระวัฒน์ฯ จึงรีบขับรถมาเรียนคุณทวีฯ ว่า.... เป็นจริงอย่างที่ผมทวนคำพูดทุกประการ.... คุณทวีฯ นั่งสงบนิ่ง กล่าวออกมาคำเดียว ว่า.... "แปลก แต่จริง!" จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมต้องเล่าย้อนไปนิดหน่อย.... คือตอนที่หนูพิมพ์นั่งอยู่ข้างเตียงผม เอามือเท้าคางยันขอบเตียงอย่างเคย.... เธอพูดว่า “เสียดาย” ผมถามว่า "เสียดายอะไร?" เธอตอบว่า “แก้วระย้าที่โคมไฟในศาลา คนที่ยกขาหยั่งวางพวงหรีดทำขาหยั่งไปโดนแก้วช่อระย้าตกลงมาแตกหลายช่อ ทำให้ไม่สวย พ่อแม่ก็ไม่ทราบ อีกสองสามวัน คุณพ่อหนูชาตินี้ จะมาเยี่ยมพ่อ พ่อช่วยบอกคุณพ่อหนูให้ช่วยเปลี่ยนช่อระย้าที่ตกลงมาแตกให้ที หนูไม่สบายใจ....” ผมทวนคำพูดนี้ให้ทุกคนได้ยิน รวมทั้งคุณทวีฯด้วย ก่อนที่คุณวีระวัฒน์ฯจะกลับมาจากวัดฯมารายงานเรื่องศาลา นั้น.... คุณทวี และบุตรชาย กลับไป ด้วยความประหลาดใจว่า.... ผมนอนเจ็บอยู่ตั้งสิบกว่าวันแล้ว ทำไมรู้เรื่องที่จะเผาศพรองอธิบดีกรมเจ้าท่า.... และศพตั้งบำเพ็ญกุศลที่ศาลาพิมพวดี.... วิญญาณคงมาบอกจริง ๆ วิญญาณมีจริงหรือ? คนตายแล้วยังวนเวียนอยู่หรือ.... ....อะไรที่มาพูดกับน้องชาย.... ผมว่า ท่านคงนอนคิดไปนาน.... คืนนั้น ผมปวดอีกครั้งหนึ่ง.... พอเช้า อาจารย์อุดมฯก็มาเยี่ยมอย่างเช่นเคย พอทราบว่ายังปวดอีก ท่านก็ยืนครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ แล้วหันมาสั่งพยาบาลว่าไปบอกหัวหน้าตึกให้เตรียมคนไข้นี้ไปห้องผ่าตัดอีกที เช้าวันนี้ก่อนแปดนาฬิกา.... ผมตะลึง ภรรยา และพยาบาล งง ทุกคนในตึกนั้น เมื่อได้ทราบคำสั่งก็ประหลาดใจ เพราะพยาบาลที่เฝ้าเธอเล่าให้เพื่อน ๆ เธอฟังตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่า เช้านี้ผมจะต้องถูกผ่าตัดอีก เพราะหนูพิมพ์บอกไว้.... แล้วผมก็ถูกนำไปห้องผ่าตัด ผ่าตัดดึงเอารากประสาทเส้นนี้ออกมา โดยพยายามดึงเอาออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ราวๆ ตอนเที่ยงก็กลับมาห้องนอนที่ตึกพัก โดยสลบมาบนรถเปลตามเคย.... พอฟื้นขึ้นมา อาการปวดเจ็บแผลก็มาแทน แต่อันนี้ระงับได้ด้วยการฉีดยา พยาบาลฉีดยาระงับปวดให้เป็นระยะๆ พอค่ำลงก็สงบ ญาติพี่น้องเพื่อนๆ เข้ามาเยี่ยมกันมากมายตามเคย ที่มาเยี่ยมจริงๆ ก็มีที่อยากจะรู้เรื่องวิญญาณของเด็กที่มาช่วยผมก็มี.... พอสักสามทุ่มคืนนั้น หนูพิมพ์ก็มาอีกตามเคย.... เธอเอามือมาวางที่ขมับข้างที่ผมปวดทั้งแผลผ่าตัด และที่ปวดอยู่เดิม.... ทำอย่างไรก็ไม่หาย ผมนอนทนเอา ภาวนาบริกรรมจนหลับไปในที่สุด.... แล้วเธอก็จากไป.... ข่าวลือ ข่าวจากปากต่อปาก ไปไกลกว่าประชาสัมพันธ์ทางสื่อมวลชน และก็แน่นอน ข่าวนั้นก็ต้องการมากกว่าความจริง จนวันหนึ่ง....คุณชิต สุวรรณปัทม์ เคยเป็นพยาบาลอาวุโส ที่สายนัดดาคลินิก ของ นายแพทย์ ม.ล.เต่อ สนิทวงศ์ ซึ่งผมเคยทำงานกับท่าน เมื่อ พ.ศ. 2493-2495 ก็สามสิบแปดปีมาแล้ว เป็นคนที่ชอบพอกันในสมัยที่ทำงานอยู่ด้วยกัน เธอมาเพื่อมาเยี่ยมแล้วมาบอกกับผมว่าจ ะมีคนมาพบมาหา และคุยเรื่องหนูพิมพวดี ผมก็บอกเธอว่า ก็มีอย่างที่พยาบาล และภรรายาผมได้ยินได้ฟังเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปหกว่านั้น (คุณชิต นี่ ถึงแก่กรรมไป เมื่ออายุราวๆ 70 ปี) จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 11:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ถัดต่อมา อีกวันหรือสองวัน เย็นๆ ก็มีชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งผมไม่รู้จักมาก่อนมาขอเยี่ยม ดูเหมือนจะเป็นเวลา 18-19 น. ขณะนั้นอาการผมดีขึ้นนิดหน่อย ไม่ปวดประสาท สองท่านนี้เอาพวงมาลัยพวงใหญ่มาแขวนให้ผมที่หัวเตียงนอน ในห้องเผอิญจุดธูปหอมบูชาพระ กลิ่นผสมกันหอมพิกล ทำท่าจะเหมือนศาลเจ้าไหหลำไปโน่น.... สักครู่ใหญ่ คุณผู้ชายที่มาด้วยก็ขออนุญาตเอารูปถ่ายเด็กผู้หญิงราวๆ สามสิบใบคงได้ มาวางเรียงบนที่นอนผม ผมชักสงสัยว่าท่านจะมาทำพิธีปัดรังควาน หรือทำพิธีแขก ที่เรียกว่า “อิศวระกุมารี” คือเอาเด็กพรหมจรรย์ มาบุชาพระอิศวร บนบานศาลกล่าวให้ผมหายป่วยไข้ หรืออย่างไร แต่ไม่ใช่ . พอท่านค่อยๆ เอารูปถ่ายมีขนาดสักสองนิ้วบ้าง สามนิ้วบ้าง มาวางเรียงเต็มหน้าเตียง ที่ผมนอนอยู่ เรียบร้อยแล้ว ท่านก็ถามว่า “คุณหมอ ช่วยชี้ซิครับว่า คนที่มาหาคุณหมอ มาคุยกับคุณหมอ แล้วบอกว่าชาติก่อนเป็นลูกสาวคุณหมอ และชาตินี้เกิดมาเป็นลูกสาวผมน่ะ คนไหนในรูปถ่ายที่นำมาเรียงอยู่นี่ ? ผมลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบแว่นตามาสวมดูไปที่ละรูป ดูไม่นานนัก โดยวิธีหยิบรูปที่ไม่ใช่รูปหนูพิมพ์ออกมากอง ทีละใบๆ จนเหลือใบสุดท้ายทิ้งไว้บนเตียงหนึ่งใบ และก็หยิบรูปนี้ขึ้นมาชูพลางบอกว่า “หนูคนนี้แหละครับ ที่มาหาผมทุกวัน” ทั้งสองท่านที่มาเยี่ยม หุบรอยยิ้มที่มุมปาก คุณผู้หญิงร้องไห้โฮใหญ่ คุณผู้ชายก็เช็ดน้ำตา แล้วกล่าวว่า.... “ใช่แล้วครับ รูปนี้คือรูปถ่ายหนูพิมพวดีลูกสาวผม ถ่ายในเครื่องแบบนักเรียน ส่วนนอกนั้นเป็นรูปเพื่อนๆ ของหนูพิมพ์” ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น เงียบหมด แทบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ ต่างคนต่างขยับเข้ามา ดูรูปหนูพิมพพ์ที่อยู่ในมือผม.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:00:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พอบรรยากาศค่อยคลี่คลายไปในทางปกติขึ้นแล้ว.... ท่านที่มาเยี่ยมก็บอกว่า “ผมทราบดีจากคุณชิต ก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยม และสอบถามถึงลูกสาวผม เพราะทุกวันนี้ ก็ยังระลึกถึงหนูพิมพ์อยู่เสมอ แกเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูมาก ท่านั่งประจำของแก ก็คือ ท่านั่งเท้าคาง เอาข้อศอกยันพื้นไว้ อย่างที่คุณหมอพูดจริงๆ ผมชื่อ เสียง โหสกุล ครับ ผมมีกิจการส่วนตัว ค้าขายเครื่องอะไหล่รถยนต์ทุกชนิด ที่เป็นตึกสามชั้นอยู่ตรงสามแยกสะพานนนพวงค์ ทิศใต้ของโรงเรียนวันเทพ ศิรินทร์ฯ นี่เองครับ.... ผมก็ถามคุณเสียงว่า “คุณเสียงมีบุตรธิดากี่คน” “คุณเสียง ก็ตอบมาผมจำได้ไม่ชัดเจนว่า 3 หรือ 4 คน แต่ที่แน่ๆ มีธิดาคนเดียวคือ หนูพิมพ์ เธอป่วยด้วยไข้เลือดออก เสียชีวิตที่ตึกเด็กโรงพยาบาลศิริราช ประมาณปี พ.ศ. 2502 จริง .... ส่วนเรื่องเด็กอ้วนๆ ที่ตายด้วยโรงอ้วนนั้น ไม่ทราบเรื่อง....” ผมก็ถามคุณเสียง ว่า มีอะไรเกี่ยวกับหนูพิมพ์อีกไหม ผมอยากทราบ.... คุณเสียง ก็พูดว่า “เช้าวันหนึ่ง มีพระภิกษุห้ารูปจากวัดเทพศิรินทร์นี้เอง ได้เดินไปที่ร้านเสรียนต์ มีตาลปัตรทุกอง ค์และมีลูกศิษย์ตามไปด้วยสองสามคน พอพระมาถึงก็ก้าวเข้าไปในร้าน ลูกศิษย์ก็ร้องบอกว่า...."พระมาแล้วครับ" คุณเสียงจึงถามว่า.... "มาเรื่องอะไร?" พระรูปหนึ่งท่านก็พูดว่า “ที่เมื่อวานนี้ ให้เด็กผู้หญิงไปนิมนต์พระมารับสังฆทานห้ารูป นิมนต์ให้มาที่นี้” คุณเสียง ก็พูดว่า ไม่เคยให้เด็กคนไหนไปนิมนต์.... พอดีพระเหลือบไปเห็นรูปถ่ายของหนูพิมพวดีที่ติดไว้ข้างฝา ท่านก็ชี้ว่า “หนูคนนี้แหละที่ไปนิมนต์ อาตมานั่งอยู่ด้วยกันสามองค์ได้ยินชัดทั้งสามองค์ ส่วนอีกสององค์นั้น อาตมานิมนต์มาให้ครบห้าองค์ ตามที่แม่หนูบอก” คุณเสียง ตกตะลึง และงงเป็นที่สุด จะไม่เชื่อ ก็ไม่ได้ และวันนี้เป็นวันที่ถึงแก่กรรมของหนูพิมพ์ด้วย.... พ่อแม่จะทำบุญใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลไปให้อยู่แล้ว.... ฉะนั้นก็เลยเปลี่ยนเป็นถวายสังฆทาน ตามที่หนูพิมพ์ปรากฏร่าง .... ไปนิมนต์พระมา ให้เสียเลย.... ก็แปลก....วิญญาณในร่างของหนูพิมพ์ไปนิมนต์พระมาทำสังฆทานให้กับตน.... ในวันตายของตน.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณเสียง ถามต่อไปว่า ตอนนี้หนูพิมพ์อยู่ที่ไหน ผมก็บอกว่า “หนูพิมพ์ยังอยู่แถวๆ นี้ และมาเยี่ยมผมเกือบทุกคืน โดยมากก็ไม่เว้น แต่บางที่ก็มาตอนกลางวัน หนูพิมพ์บ่นว่าคนถือขาหยั่งที่วางพวงหรีด เอาขาหยั่งไปเกี่ยวกับระย้าโคมไฟกลางศาลาพิมพวดี ตกลงมาแตกหลายอัน พ่อเธอไม่รู้เลยไม่มีใครไปทำให้ดีเหมือนเก่า เธอเสียตายมาก” ผมก็นอนอยู่ที่เตียงนี้มากว่าสิบวันแล้วไม่เคยไปนั่งในศาลาที่ว่านี้ หากจะไปงานศพที่วัดใด ผมก็มักจะนั่งข้างนอกศาลา เพราะข้างนอกเย็นดี แล้วผมจะรู้ว่าที่กลางศาลาพิมพวดี มีโคมไฟระย้าห้อยอยู่ ได้อย่างไร แล้วเดี๋ยวนี้ตกลงมาแตกหลายอัน.... คุณเสียง จึงไห้คนขับรถบึ่งไปดูโคมไฟ ว่า เป็นจริงตามที่ผมพูด หรือไม่ คนขับรถกลับมา ตอนหลังก็มาเรียนว่า “ระย้าที่ห้อยโคมไฟขาดไปหลายอัน สงสัยว่าจะตกลงมาแตก” ท่านจึงสั่งว่า “พรุ่งนี้ให้ช่างไฟไปดู แล้วไปจัดการเปลี่ยนใหม่ให้เรียบร้อย” คุณเสียง และภรรยา นั่งอยู่อีกสักพักก็กลับ ก่อนกลับได้ถามผมว่า หนูพิมพ์พูดหรือเปล่าว่า วิญญาณของเธอจะไปไหนต่อ.... ผมก็ตอบว่า “อีกไม่ช้าหนูพิมพ์จะไปเกิด และทีนี้จะไปเกิดเป็นผู้ชาย.... เธอคุยกับผมว่าอย่างนั้น” พอได้ยินคำนี้ ภรรยาคุณเสียงก็ยกมือไหว้พึมพำว่า “เกิดชาติใดฉันใดขอให้มาเป็นแม่ลูกกันอีก” ก่อนจากกัน ทั้งสองท่านได้ออกปากเชิญผมว่า ถ้าผมหายป่วยเมื่อไหร่จะเชิญผมและภรรยาไปรับประทานอาหารที่บ้านสักครั้ง บ้านท่านอยู่ถนนสุขุมวิท จะเป็นซอยนานาใต้ หรือไร ผมก็จำไม่ได้เสียแล้ว และเมื่อผมหายป่วยในคราวนั้นกลับบ้านแล้ว ผมก็ได้ไปตามคำเชิญ โดยมีญาติมิตรท่านมาฟัง และดูหน้าตาผม.... เมื่อตอนที่จะจากกันที่ศิริราชในคืนนั้น ผมออกปากขอรูปถ่ายของหนูพิมพ์ไว้.... เพื่อจะได้ดู และอุทิศกุศลให้เธอ เวลาสวดมนต์และทำบุญกุศล.... ซึ่งผมได้ปฏิบัติดังนี้มากว่า 27 ปีแล้ว.... ซึ่งท่านก็กรุณามอบในใหญ่ขนาดโปสการ์ดให้ผมมาหนึ่งใบ.... จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นจะเป็นเพราะว่าวันนั้นไม่ได้พักผ่อน และสนทนาพาทีกันมาก.... พอค่ำอาการปวดก็มาเยือน คราวนี้ปวดบริเวณเหนือคิ้วข้างขวามากที่สุด แล้วเลยลามไปปวดตั้งแต่ขมับไปกึ่งกลางกระหม่อม มันทั้งแสบทั้งปวดเหมือนเอาไฟมาอัง ปวดอยู่นาน ผมนึกไปถึงหนูพิมพ์พยายามเข้าสมาธิไปมันก็ไม่ทุเลา หนูพิมพ์มาเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ พอรู้ว่าเธอมาผมก็พูดว่า “มาแล้วหรือลูก” สองคนนั่งเฝ้าฟังอย่างเคย แต่คราวนี้พยาบาลที่ตึกมาฟังด้วย ผมถามว่า “เมื่อไหร่จะหาย หรือหมดเวรกรรมเสียทีมันทรมานจริงๆ ” หนูพิมพ์ก็ตอบว่า “อีกสี่ปีถึงจะพบหมอที่จะรักษาให้หายขาดได้ เมื่อนั้นก็หมดเวร แล้วก็จะมีความสุขตลอดไป ผมก็ถามต่อไปว่า “แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ไนตอนนี้ เพราะตอนนี้ปวดมาก” เธอตอบว่า “พรุ่งนี้ พ่อจะต้องถูกผ่าตัดอีก คราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับงวดนี้ และจะเป็นการผ่าตัดที่ทารุณที่สุดในชีวิตพ่อ!" ผมก็ทวนคำพูดของเธออีกว่า “พรุ่งนี้พ่อจะต้องถูกผ่าตัดอีกหรือ แล้วจะทารุณที่สุดด้วยหรือ” ทุกคนในห้องเงียบ มีแต่ความเวทนาและสงสาร ภรรยาผมเชื่อสนิท จนถึงกับน้ำตาไหล ด้วยความรันทด ผมนั่งเอาศีรษะกดไว้ที่ขอบเตียง บางทีก็อยากจะเอากระแทกลงในที่เหล็กหัวเตียง เพราะความเจ็บปวด จิตใจตอนนี้แทบจะอดทนไม่ได้.... พยาบาลฉีดยาให้หลับตามที่หมอเวรสั่งก็หลับไป พอตื่นขึ้นก็ปวดอีกแทบตลอดคืน ผมนึกเบื่อตัวเอง แทนอาจารย์ที่ท่านตั้งใจรักษา อยากจะตายๆ เสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไป จะได้ไม่ทรมาน แต่มันยังไม่หมดกรรมก็ต้องทนอยู่ต่อไป.... รุ่งเข้า 7 นาฬิกา อาจารย์ท่านก็มาเยี่ยมตามเคย พอได้รับรายงานจากพยาบาล ท่านก็ยืนนิ่งครู่หนึ่ง แล้วก็หันมาพูดกับผมว่า.... “เดี๋ยวแปดโมงเช้าเอาไปผ่าอีกที ทีนี้จะเลาะประสาทฝอยออกหมดทั้งแถบ มันคงจะไม่มีอะไรมาปวดอีกแล้ว” ทุกคนนิ่ง นิ่งด้วยความเวทนา นิ่งด้วยความประหลาดใจ.... และเชื่อว่าทุกครั้งที่หนูพิมพวดีมาบอกเป็นต้องไม่ผิด จะไม่เชื่อก็ไม่ได้.... ข่าวก็ออกจากปากนี้ไปปากโน้น ไปปากนั้น ว่าวิญญาณของหนูพิมพ์มาบอกล่วงหน้า ทุกที ที่จะมีการผ่าตัด ....แล้วก็จริงทุกทีไป.... พอราว ๆ 8 นาฬิกา รถเข็นคันนั้นก็มาอีก คราวนี้พยาบาลไม่ฉีดยาให้ก่อนผ่าตัด.... ผมจึงถามพยาบาลว่าทำไมไม่ฉีดยาสลบ.... ก็ได้รับคำตอบว่า คราวนี้อาจารย์จะผ่าสด ๆ ไม่ใช้ยาฉีด ไม่ใช้ยาชาใดๆ ทั้งสิ้น ผมก็ขึ้นนอนเปลไปกับเขา .... พอถึงห้องผ่าตัด อาจารย์ท่านก็บอกว่า “ไม่รู้ประสาทฝอยเส้นไหนมันเสีย มันถึงปวด ถ้าให้ยาสลบยาชาแล้วมันก็เหมือนถอนฟันเลยไม่รู้ว่าซี่ไหนปวด.... ....เพราะฉะนั้นคราวนาจึงจะผ่าตัดโดยไม่ต้องใช้ยาชาเลย ขอให้ทนเอาหน่อย” จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมก็นึกว่ากรรม กรรมแน่แท้ เพราะแม้แต่สัตวแพทย์เขาจะทำการผ่าตัด เขายังใช้ยาระงับความรู้สึก ระงับความปวด นี่ผมเป็นคนแท้ๆ ยังโดนแบบนี้ ว่าแล้วท่านก็เอามีดกรีดลงบนคิ้วขวาเรื่อยไป ผมสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บปวด ร้อนครวญครางออกมา.... ท่านอาจารย์ก็บอกว่า “เจ็บก็ร้องไป ตำรวจไม่จับหรอก” แล้วท่านก็ผ่าไป.... เอาคีมจับเส้นประสาททีละเส้น พอเส้นประสาทถูกคีมคีบมันก็ปวดถึงหัวใจ ผมร้องออกมาดังกว่าวัว กว่าควาย ที่กำลังถูกเชือด.... เพราะการผ่าตัดแบบนี้ เวลาดึงเส้นประสาททีไรก็สะดุ้งจนตัวลอย พยาบาลห้องผ่าตัดก็กดหัวไว้ ทั้ง ๆ ที่พันธนาการไว้อย่างเหนียวแน่น .... ผมถูกผ่าไป ดึงประสาทไป ร้องจนสุดเสียง เพราะความเจ็บ และความปวด ทนทุกข์ทรมาน อยู่อย่างนั้น กว่าชั่วโมง อาจารย์ท่านพยายามดึงประสาทออกให้มากที่สุด แต่ทำได้ยากเพราะมันติดกันนุงนัง เหมือนกับวุ้นเส้นที่เราเอามายำกิน ผมร้องโอดโอย ดังที่สุดในชีวิต เจ็บที่สุดในชีวิตปวดที่สุดในชีวิต และทารุณที่สุดในชีวิต เหมือนกับที่หนูพิมพ์บอกไว้ไม่มีผิด และสุดท้ายผกก็สลบไปเอง เพราะความเจ็บปวด มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อพบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องนอนที่สายน้ำเกลือรุงรัง มีสายยางอยู่ที่จมูกที่ปาก ความปวดนั้น ยังไม่หายแม้จะหยุดผ่าตัดแล้ว แต่ความเจ็บปวดก็ยังมีอยู่ มันสุดที่จะทนทานจนต้องร้องและครางออกมาดัง ๆ . ค่ำนั้น ก็ยิ่งปวดแผล ปวดระบบประสาท ปวดระบบสมอง เมื่อยไปทั้งตัวอย่างที่ไม่เคยได้เป็นมาก่อน ผมถูกฉีดยาระงับปวด ยานอนหลับ และหลับไปทั้งสายยางต่างๆ จนมาตื่นอีกทีก็ดึกโข เห็นจะราว ๆ สองยาม หรือกว่า จำได้ว่า วันที่ถูกผ่าตัดชดใช้วิบากกรรมนั้นเป็นวันพุธ ที่จำได้เพราะท่านอาจารย์ได้บอกว่า วันพฤหัสพรุ่งนี้ ไม่ว่าง ท่านติดประชุมเช้า ผ่าเสียวันพุธนี้แหละ . พอตื่นขึ้นมาดังกล่าว ก็พบภรรยา และพยาบาลที่นั่งเฝ้าอยู่ ผมถามทั้งสองคนว่า ผมยังไม่ตายอีกหรือ มันทารุณที่สุดแล้ว. ” สองคนนั้น น้ำตาไหลเพราะความสงสาร แล้วผมก็หลับตาภาวนา พุทโธ ๆ ระงับเวทนา พอหลับตาสักครู่ หนูพิมพ์ก็เอามือมากุมตรงที่แผลผ่าตัด และที่ปวดอยู่ ผมก็ถามเธอว่า “พ่อหมดเวร หรือยัง” เธอตอบว่า “พ่อชดใช้กรรมตามที่เขาอาฆาตไว้มากแล้ว ต่อไปนี้จะดีขึ้น ๆ” ผมถามต่ออีกว่า “พ่อจะถูกผ่าตัดอีกไหม” เธอตอบว่า “ไม่มีอีกแล้ว” “แล้วจะปวดโรคประสาทนี้อีกไหม” เธอตอบว่า “ยังมี แต่ไม่ทารุณมากนัก จะมีอีกสี่ปี” “แล้วจะให้พ่อทำอย่างไรต่อไป” “ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาไปเรื่อย ๆ ขออโหสิเขาเสียภาวนา แล้วส่งในไปแผ่ส่วนกุศลให้เขาเสมอๆ นะพ่อนะ” หนูพิมพ์ตอบ “ พ่อจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่” “วันอาทิตย์นี้แหละจ้ะ พ่อ” ผมก็ถามอีกว่า “ถ้ามันยังไม่หาย จะกลับไปได้อย่างไร ” เธอตอบว่า “ก็ยังมีกรรมเบา ๆ หลงเหลืออยู่อีก ถึงจะเป็นก็ไม่รุนแรงเท่าคราวนี้จ้ะ” “เวลาพ่อกลับบ้านแล้ว พ่อจะเรียกให้ลูกไปหาจะได้ไหม” “หนูจำต้องลาไปเกิดแล้ว และเป็นผู้ชายจ้ะ..แล้วลูกเข้าบ้านพ่อไม่ได้ เจ้าที่ เจ้าทาง เขาห้ามจ้ะ” เธอตอบ ภรรยาผม และนางพยาบาลนั่งฟัง และจด ตามอย่างเคย “หนูลาพ่อเลยนะ และทีนี้จะไม่มาอีกแล้วจ้ะพ่อ พ่ออย่าลืมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขา และเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย นะพ่อนะ” เสียงหนูพิมพ์แว่วๆ แต่ชัดเจนติดมาจนบัดนี้ . จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ก่อนที่หนูพิมพ์จะจากไปนั้น ผมได้ถามแกว่ามีอะไรขาดเหลือบ้างไหม ผมจะทำบุญอุทิศไปให้.... หนูพิมพ์บอกว่า แกไม่มีอะไรขาดเหลือ พร้อมบริบูรณ์หมด.... แต่เสียดายอยู่อย่างหนึ่งคือ แกยังทำการฝีมือไม่เสร็จ ขอให้ผมนำผ้าขาว กว้างศอกเศษ ยาวศอกเศษ ด้ายมันสีน้ำเงิน กับเข็มโครเชต์ไปวางไว้หน้ารูปแกที่ศาลาพิมพวดี ด้วย เพราะคุณพ่อของแกเอาไปทิ้งเสียแล้ว ทั้งๆ ที่แกยังปักรูปดอกไม้ไม่เสร็จ ก็มาตายเสียก่อน . ผมก็ให้ภรรยาผมจัดการนำผ้าขาว ด้ายมันสีน้ำเงินกับ เข็มโครเชต์ไปวางไว้ที่หน้ารูปแก . ต่อมาไม่กี่วัน คุณเสียง โหสกุล คุณพ่อของหนูพิมพ์ ก็มาเล่าให้ผมฟังว่า มีใครก็ไม่ทราบ เอาผ้าข้าว ด้ายมัน กับเข็มโครเชต์ไปว่าไว้ที่หน้ารูปหนูพิมพ์ ผมก็บอกความจริงให้ฟัง . คุณพ่อของหนูพิมพ์ ก็ยอมรับว่า ได้เอาผ้าขาวที่หนูพิมพ์ทำการฝีมือค้างอยู่ไปทิ้งจริงๆ เพราะเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ว่า หนูพิมพ์ไม่ปรากฏกายให้เห็นอีกเลยอาการปวดผมก็บรรเทาเบาบางลงๆ แม้จะไม่หายขาด ก็ยังดีกว่าเก่า ผมนอนอยู่อีกสามวัน พอถึงวันเสาร์ตอนเช้า อาจารย์อุดมมาเยี่ยม ท่านไม่เคยหยุดงานเลย แม้วันหยุดราชการ ผมรายงานว่า “อาการปวดเบาไปแยะ แต่ก็ยังมีอยู่อีกไม่หายขาด” ท่านก็บอกว่า “พรุ่งนี้วันอาทิตย์ จะกลับบ้านก่อนก็ได้พักฟื้นต่อไป เผื่อมีอะไรค่อยว่ากันใหม่” ผมลุกขึ้นนั่งกราบในความกรุณา แล้วท่านก็ไป ผมดีในที่จะได้กลับบ้านในวันพรุ่งนี้เช้า ทั้งๆ ที่แผลผ่าตัดต่างๆ ยังไม่หาย ท่านบอกว่า “ทำแผลเอง เอาไหมออกเองก็แล้วกัน เป็นหมอนี่ ” คืนนั้น ผมนอนหลับได้ดีมาก อาการปวดประสาทมีรบกวนนิดหน่อย ตอนที่หลับก็หลับสนิท ไม่มีอะไรมาแผ้วพานในใจ ผมก็เข้าสมาธิต่อไปเรื่อย ๆ เมื่อรู้สึกตัว . เช้าวันอาทิตย์ ผมถวายบังคมลาสมเด็จพระราชบิดา ลาพยาบาล ลาแพทย์ที่ช่วยเหลือ . ก่อนกลับบ้านผมถือรูปหนูพิมพวดีไว้ในมือ แล้วสั่งให้รถแวะไปที่วัดมกุฏกษัตริยารามก่อน เพื่อไปดูศาลาพิมพวดี ไปดูรูปหนูพิมพ์ผู้มีพระคุณ . ผมยกมือขึ้นอุทิศส่วนกุศลให้เธอ และบอกเธอว่า จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ เมื่อสวดมนต์ก็จะอุทิศส่วนกุศลให้เธอทุกวัน จนกว่าผมจะตายไป และขอให้ได้พบกันเป็นพ่อลูกทุก ๆ ชาติ . ผมขอจบเรื่องนี้ ด้วยความเชื่อว่า .... จิต และวิญญาณ นั้น มีจริง เพราะผมได้ประสบกับตัวเองมาแล้ว ดังที่เล่าให้ท่านฟังนี้ . ทุกคน ในรถทัวร์นั้น ต่างเงียบกริบ เมื่อผมเล่าเรื่องจบลง.... คุณเสนาะ นิลกำแหง สมาชิกผู้หนึ่งในคณะที่เราไปเที่ยวเล่นกอล์ฟกัน ได้ยินขึ้นพูดว่า . “ผม..เสนาะ นิลกำแหง....คุณหมออาจินต์ อาจจะยังไม่รู้จักผมละเอียดนัก เพราะเพิ่งเดินทางมาเที่ยวกันเป็นครั้งแรก ผมขอเรียนว่า เด็กหญิงที่เป็นโรคอ้วนแล้วเสียชีวิต ที่ตึกวิบูลลักษณ์นั้น เป็นเรื่องจริง เพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของผม เธอเสียชีวิตที่โรงพยาบาลศิริราช ด้วยโรคอ้วน เนื่องจากฮอร์โมนผิดปกติ ไม่มีทางรักษาให้หายได้ เมื่อ พ.ศ. 2502 และจำนวนพี่น้องที่เธอบอกกับหมอเป็นความจริงทุกประการครับ ผมขอยืนยัน และไม่ต้องไปถามที่ไหนอีกแล้ว” ผมก็ยกมือไหว้ท่าน เพราะท่านแก่กว่าผม แล้วเรียนท่านว่า.... “ผมเพิ่งรู้ว่า คุณเสนาะเป็นบิดาของหนูที่เป็นโรคอ้วนตายวันนี้และเดี๋ยวนี้เอง” จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เรื่องนี้ อาจจะมีคติอยู่บ้างพอสมควร.... ขอท่านผู้อ่านทุกคน จงได้รับกุศลผลบุญนี้ทุกท่าน และหากข้อเขียนนี้เกิดประโยชน์ในทางการบุญการกุศลแก่ท่านแม้แต่น้อยนิดก็ตาม ขอให้ได้รับกุศลนี้โดยทั่วกัน และหวังว่าท่านผู้อ่านทุกคน คงมีใจเมตตา อุทิศส่วนกุศลของท่านที่บำเพ็ญกุศลแล้ว แก่หนูพิมพวดี โหสกุล เพื่อที่เธอจะได้ประสบสุขต่อไปทุกชาติทุกภพ....ในฐานะที่เธอเป็นผู้ให้ความสว่าง ว่า ....“บาปบุญมีจริง กรรมและผลแห่งกรรมมีจริง” แก่ผม และทุกท่าน พอผมเล่าเรื่องจบลง ทุกคนในรถทัวร์คันนั้น เงียบสนิททุกคน หันหน้ามามองหน้าผม และคุณเสนาะ นิลกำแหง ซึ่งท่านเดินมาที่ผมตรงที่ผมยืนพูดแล้วพูดว่า “แม้ผมจะเชื่ออะไรยาก แต่เรื่องนี้ทำให้ได้คิด และได้อะไรอีกแยะ” “คุณหมอน่าจะพิมพ์เรื่องนี้ไว้ไห้ได้อ่านกันหลายๆ คน เพราะประจักษ์พยานหลายๆ คนยังมีชีวิตอยู่ รวมทั้งคุณหมอด้วย ที่จากไปก็มีเพียงสองท่าน คือคุณทวี บุณยเกตุ และคุณชิตสุวรรณปัทม์ แต่ผู้อื่นยังมีชีวิตอยู่ แม้แต่คุณเสียง โหสกุล กับภรรยา ท่านศาสตราจารย์หมออุดม และตัวผมเอง (คุณเสนาะ นิลกำแหง) ถ้าทิ้งไว้ไม่เผยแพร่ให้ทราบทั่วๆ กันไว้ อีกหน่อยเรื่องก็จะเงียบหายไป แล้วจะเกิดเรื่องใหม่ที่คลาดเคลื่อนต่อความเป็นจริงมาแทน แบบเรื่องนางนาค พระโขนง ก็เป็นได้” จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:04:12 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ต่อคำถามที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้.... ผมขอตอบว่า ผมนะเชื่อเรื่องวิญญาณมีจริง จิตมีจริง และกรรมดี กรรมชั่วมีจริง และผลแห่งกรรมดี กรรมชั่ว ก็ตอบสนองกับเราจริง ด้วยครับ “เพียงแต่ว่า จะช้าหรือจะเร็วเท่านั้นครับ” ------------------------------------------------------ จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ผู้ร่วมสมทบทุนในการจัดพิมพ์หนังสือ(เล่ม 2 เล่มที่ มหาหิน ได้นำมาเผยแพร่ นี้) หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา วัดพระพุทธบาทห้วยต้น อ.ลี้ จ.ลำพูน 2,000 บาท พระสมพงษ์ สุภาจาโร วัดพระพุทธบาทห้วยต้น อ.ลี้ จ.ลำพูน 4,000 บาท คุณดุสิต จตุรงค์โชค (สำนักพิมพ์จามจุรีโปรดักท์) 3,000 บาท พ.ต.อ.สุข-นางราตรี พุกกะพันธุ์ 1,000 บาท นายจำรัส – นางสนิท นุตสาระ 1,000 บาท น.ส.แน่งน้อย ธีระชาติ 1,000 บาท พล.ต.ต.สมชาย สุทธินนท์ 500 บาท คุณกาญจนา ตั้งวงศ์ศิริ 2,000 บาท ครอบครัวสกุล พุกกะพันธุ์ 5,000 บาท ผู้สนใจหนังสือเล่มนี้ เพื่อเผยแพร่ หรือแจกเป็นธรรมทาน ในงานต่าง ๆ สามารถติดต่อได้ที่.... ดร.พรนพ พุกกะพันธ์ 1154 / 63 ซอยขุนนาม ถนนสามเสน เขตดุสิต กรุงเทพฯ 10300 โทรศัพท์ 01-7322129 หรือ 02-2437319 พิมพ์ที่ จามจุรีโปรดักค์ เลขที่ 78 / 145-146 ถนนพระราม 2 แขวงแสมดำ เขตบางขุนเทียน กทม. 10150 โทร.02-4515517 (ไม่ทราบว่า มีการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว บ้างหรือไม่) ขอกราบโมทนาในบุญกุศลที่ท่าน ดร.พรนพ พุกกะพันธ์ ได้บำเพ็ญไว้ดีแล้ว.... กระผมได้ขอกราบอนุญาตเผยแพร่ เพื่อหวังในอานิสงส์แห่งธรรมทาน สืบเนื่องไป.... บุญใดที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญไว้แล้ว ตั้งแต่อดีตชาติ จวบจน ณ บัดนี้ อานิสงส์ใดที่จะพึงมี พึงปรากฏ ขอท่าน ดร.พรนพ พุกกะพันธ์, คุณหมออาจินต์ บุณยเกตุและย่อมรวมไปถึงคุณพิมพวดี หนูอ้วนและผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด และมิตรธรรมทุกท่าน ขอทุกท่านจงโมทนา.... พึงได้รับประโยชน์ และความสุข ยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเถิด.... กราบโมทนาในบุญ คุณ ความดี ของทุก ๆ ท่าน เป็นอย่างสูง . นายมหาหิน มีเนตร์ขำ ขอฝากบุญไว้ ณ ที่นี้.... ท่านที่อ่านจบแล้ว อย่าเก็บความรู้นี้ไว้ โดยเปล่าประโยชน์.... พึงเผยแพร่ ให้ผู้อื่นได้อ่าน ได้รับทราบ ต่อ ๆ กันไป.... อันจะเป็นประโยชน์แก่ท่านเอง ด้วยเป็นธรรมทาน..... ดัง พุทธดำรัส คำตรัสสอนของสมเด็จพระประทีปแก้ว ที่ว่า.... สัพพะทานัง ธัมมะ ทานัง ชินาติ....การให้ธรรมะเป็นทาน ย่อมชนะทานทั้งปวง.... อันจะเป็นเหตุให้ ความสำนึกในคุณธรรม ของสังคมส่วนรวม ก็จะดีขึ้น สูงขึ้น . ขอโมทนา คุณ ความดี กับทุก ๆ ท่านที่ตั้งใจเผยแพร่ธรรม.... -------------------------------------------------- จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 33 บทอุทิศส่วนกุศล 1.อิทัง ปุญญะ ผะลัง ผลบุญใดที่ข้าพเจ้า(ทั้งหลาย)ได้บำเพ็ญมาแล้วตั้งแต่ต้น จวบจน ณ บัดนี้ ข้าพเจ้า(ทั้งหลาย) ขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย ที่เคยล่วงเกินมาแล้ว ตั้งแต่ชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ ก็ดี ขอเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ และขอจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า นับตั้งแต่วันนี้ ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน 2. และ ข้าพเจ้า(ทั้งหลาย) ขออุทิศส่วนกุศล นี้ ให้แก่เทพเจ้าทั้งหลาย ที่ปกปักรักษาข้าพเจ้า และ เทพเจ้าทั้งหลาย ทั่วสากลพิภพ และพระยายมราช ขอเทพเจ้าทั้งหลาย และพระยายมราช จงโมทนาส่วนกุศลนี้ และขอจงเป็นสักขีพยานในการบำเพ็ญกุศล ของข้าพเจ้า ในครั้งนี้ ด้วยเถิด 3. และ ข้าพเจ้า(ทั้งหลาย) ขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่ท่านทั้งหลายที่ล่วงลับไปแล้ว ที่เสวยความสุขอยู่ก็ดี เสวยความทุกข์อยู่ก็ดี เป็นญาติก็ดี ไม่ใช่ญาติก็ดี ขอท่านทั้งหลายจงโมทนาส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับข้าพเจ้า จะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด 4. ผลบุญใด ที่ข้าพเจ้า(ทั้งหลาย) ได้บำเพ็ญมาแล้ว ณ โอกาสนี้ ขอผลบุญนี้ จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้า(ทั้งหลาย) ได้เข้าถึงซึ่งพระนิพพาน ในชาติปัจจุบันนี้ ด้วยเถิด. อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา พุทธัง ภะคะวันตัง อภิวาเทมิ (กราบ) สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม ธัมมัง นมัสสามิ (กราบ) สุปฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ สังฆัง นะมามิ (กราบ) พระเดชพระคุณองค์หลวงพ่อพระราชพรหมยาน(องค์หลวงพ่อฤาษีฯ) แห่งวัดท่าซุง อุทัยธานี ได้อธิบายไว้ว่า.... ข้อที่ 1 ในขณะที่ท่านเข้ากรรมฐานอยู่นั้น “สมเด็จโตฯ” ได้มาบอกว่า.... “คุณ คนที่เกิดมาในโลกนี้นะ ที่จะไม่ทำความชั่วเลย นั้น ไม่มี ในเวลาขณะที่ใกล้จะตาย กรรมนิมิตทั้งที่เป็นบุญ และเป็นบาป ก็จะมาคอยให้ผล จะเป็นเสียงบ้าง เป็นภาพบ้าง นับว่าเป็นอันตรายมากสำหรับคนที่ทำบาปมาแล้ว.... ฉะนั้น.... การทำบุญทุกครั้ง จึงสมควรแนะนำเขา ให้อุทิศส่วนกุศล ให้แก่เจ้ากรรม นายเวร ของเขาด้วย บาปกรรมจะได้เบาลง ฝ่ายบุญก็จะชนะ นำเขาไปสู่สุขคติได้. ข้อที่ 2 ท่าน “พญายมราช” มาบอกกับท่านว่า.... “ลูกหลานของท่าน ก็เหมือนลูกหลานของผม ผมก็รัก เป็นห่วงทุกคน แต่ในเมืองผีนี้ ไม่มีการเล่นพรรค เล่นพวก หรือเล่นเงิน เหมือนในเมืองมนุษย์ ผิดก็ว่ากันไปตามผิด ถูกก็ว่ากันไปตามถูก ตรงไปตรงมา.... ถ้าพวกเขาตายไป และมาถึงที่นี่แล้ว ผมจะถามถึงความดีที่ทำไว้ 3 ครั้ง ถ้านึกไม่ออก บอกไม่ได้ ก็จำเป็นต้องเอาไปลงนรกทั้งหมด.... ฉะนั้น.... ขอให้แนะนำพวกเขาว่า เมื่อทำบุญแล้ว ให้ตั้งใจอุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศล ให้แก่ เทพเจ้าที่รักษาตัวของเขา และเทพเจ้าทุก ๆ พระองค์ ทั่วสากลพิภพ และพญายมราช ด้วย แล้วก็ขอให้พญายมราชเป็นสักขีพยาน เท่านี้แหละ ถ้าเขาตายมาแล้ว หากถามเขา เขานึกไม่ได้ ก็จะได้บอกให้ เขาก็จะได้ไปสู่ที่ดีก่อน.... องค์หลวงพ่อฯ ถามว่า คำอุทิศแบบนี้ ใช้ได้เฉพาะญาติของเราเท่านั้นหรือ ? พญายมราชบอกว่า ใช้ได้ทั้งหมด ใครจะใช้ก็ได้. ข้อที่ 3 การอุทิศส่วนกุศลให้คนที่ตายไปแล้ว เป็นญาติก็ดี ไม่ใช่ญาติก็ดี นั้น องค์หลวงพ่อฯ เห็นเองว่า.... คนส่วนมากทำบุญไปแล้ว ก็เจาะจงให้แต่ญาติ พวกที่ไม่ใช่ญาติ ตั้งใจมารับบุญ มาแล้วก็ไม่ได้ เขาไม่เจาะจงให้ ก็ต้องเศร้ากลับไป “บุญ”เป็นของไม่หมด ฉะนั้น.... เราควรอุทิศส่วนกุศลให้ทั้งที่เป็นญาติ และไม่ใช่ญาติ วิญญาณทั้งปวงที่มา จะได้มีความสุขถ้วนหน้า ข้อที่ 4 บทสุดท้าย ที่ขอให้ถึงซึ่งพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ ด้วยเถิด นั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านได้เสด็จมาบอกแก่องค์หลวงพ่อฯ ว่า.... คนที่ไปสอนให้แก่พวกเขาทั้งหลาย ที่ให้อธิษฐานว่า ขอให้ถึงซึ่งพระนิพพานในอนาคตกาล โน้นเทอญ นั้น มันจะไปถึงได้อย่างไรสักทีละ เกิดมาแต่ละชาติ ๆ ก็อธิษฐานอย่างนี้ มันก็คดมา คดไป จนหาไม่เจอ.... ฉะนั้น.... ให้คุณไปแนะนำชาวพุทธของเราใหม่ว่า ผลบุญใดที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญแล้ว ณ โอกาสนี้ ขอผลบุญนี้ จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าได้เข้าถึงพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ ด้วยเทอญ ถ้าผู้ใดฉลาดก็จะเข้าพระนิพพานในชาตินี้ได้ ถ้าไม่ฉลาด ก็จะได้รวดเร็วกว่า ขอให้ถึงในอนาคตกาลข้างหน้า นั้น แล. -------------------------------------------------------- คำอธิบายบทอุทิศส่วนกุศล เพิ่มเติมในข้อที่ 2. (ตามความเข้าใจของผมเอง (คุณมหาหิน)) คำอุทิศส่วนกุศล มีด้วยกัน ๔ ท่อน แต่ละท่อนมีความหมายที่เป็นที่เข้าใจอยู่แล้ว ที่จะขอ “อธิบาย” เพิ่มเติม ก็มีเพียงหัวข้อที่ ๒ เท่านั้น เหตุผล และความเป็นมาของบทอุทิศส่วนกุศลนี้ องค์หลวงพ่อฯท่านได้มีเมตตาบอกไว้ว่า “ท่านพญายมราช” ได้มาบอกไว้ เพื่อให้ลูกหลานขององค์หลวงพ่อฯ ไว้ใช้ และได้อธิบายความสำคัญในท่อนที่ ๒ ให้ทราบว่า คนเราทุกคนในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ นั้น ย่อมทำทั้งความดี และชั่ว(ผิดศีล) ในเมื่อตายไป ก็ต้องผ่านการสอบสวนที่ “สำนักพระยายม” ซึ่งวิธีการสอบสวนก็คือ ท่านพระยายมราชจะสอบถามว่า ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นได้ทำความดีอะไรไว้บ้าง ถ้านึกได้ตอบได้ว่าเคยทำความดีอะไรไว้ ท่านจะให้ไปรับผลของกรรมดีไปสู่ “สุขคติ“ แต่บางคนอาจจะทำความเลว(ผิดศีล)ไว้มาก เมื่อท่านถามว่าเคยทำความดีอะไรไว้ ตัวอกุศลกรรมที่เป็นกรรมเลวก็จะปิดบัง ทำให้นึกไม่ออก จำไม่ได้ ว่าเคยทำกรรมดีอะไรไว้บ้าง ซึ่งหากเป็นเช่นนี้ ท่านจะสอบถามเพียง ๓ ครั้ง ถ้ายังตอบไม่ได้ ท่านผู้นั้นต้องไปรับผลของกรรมเลวในนรก เสียก่อน ซึ่งต้องทุกข์ทรมานมาก เมื่อหมดโทษจากนรกแล้ว จึงค่อยไปรับผลของกรรมที่เป็นความดีบนสวรรค์ หรือพรหมในภายหลัง แต่ ถ้าคนผู้นั้นเคยใช้บทอุทิศส่วนกุศลนี้ ซึ่งในท่อนที่ ๒ ได้ขอให้เทพเจ้าและท่านพระยายมราช เป็น“สักขีพยาน” ในการบำเพ็ญกุศลในครั้งนั้น ๆ และเมื่อพระยายมราชสอบสวนถึง ๓ วาระ แล้ว หากยังนึกไม่ออก ตอบไม่ได้ ท่านพระยายมราช ก็จะบอกว่า คนผู้นั้น ได้เคยขอให้ท่านเป็น“สักขีพยาน” ว่า คนผู้นั้นได้ทำบุญอะไรไว้บ้าง ท่านก็จะบอกเรื่องบุญที่เคยทำไว้ จะทำให้คนผู้นั้น นึกถึงกรรมดีได้ แล้วผลบุญทั้งหมด ก็จะรวมตัวกัน ท่านพระยายมราช ก็จะส่งให้คนผู้นั้นไปรับผลของ “กรรมดี”ในสุขคติเสียก่อน แล้วจะเตือนคนผู้นั้น ให้บำเพ็ญความดีต่อ บนสวรรค์ เพราะว่าหากไม่ทำความดีต่อ ถ้าหมดบุญบารมีแล้ว ก็ต้องมารับผลของกรรมชั่ว คือต้องดิ่งลงสู่ มหานรก ต่อไป .... ผลของการอุทิศส่วนกุศล อย่างน้อยก็หนีนรกไปได้ 1 ชาติ และจากนี้ไปอีกประมาณ 1 ล้านปีมนุษย์ “พระศรีอาริยเมตไตรย” จะทรงลงมาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถ้าคนผู้นั้น อยู่บนสุขคติ เป็นเทวดา นางฟ้า ซึ่งมีความเป็นทิพย์ ได้ฟังเทศน์ จากพระพุทธองค์ท่านเพียงจบเดียว ก็มีโอกาสเป็น “พระอริยะเจ้า” ได้ อันมีพระโสดาบัน เป็นต้น พระอรหันต์ เป็นที่สุด ก็จะสามารถหนีกรรม(เลว)ได้สิ้นสุด อย่างแน่นอน เห็นประโยชน์ไหมครับ.... เหมือนกับว่าเราต้องคดีอาญา แต่เรามีผู้พิพากษาเป็นพยานความดี เราก็ย่อมชนะคดี ไม่ต้องโทษทัณฑ์ แน่นอน ฉะนั้น วิธีนี้ก็เป็นวิธีการลดความเสี่ยงจากนรกได้เป็นอย่างดี อีกวิธีหนึ่ง สมควรอย่างมาก ที่จะแนะนำให้คนที่เรารัก คนที่เราเคารพ หรือญาติๆ ให้ใช้บทอุทิศส่วนกุศลนี้ กันเข้าไว้ เพื่อที่จะได้มี ท่าน”พระยายมราช” เป็น “สักขีพยาน” ตัวเราเอง ก็จะมีส่วนช่วย คนเหล่านั้น “ไม่ให้ตกนรก” ก็จะเป็น บุญกุศล ที่สูงอย่างยิ่ง มีกรรมหนัก ที่ไม่สามารถหนีนรกได้ ถ้าบุคคลผู้นั้นกระทำความผิด ที่ต้องโทษด้วย อนันตริยกรรม 5 อันเป็นกรรมที่หนักมาก ก็จะไม่สามารถช่วยให้รอดนรกไปได้ เช่นกัน โทษของอนันตริยกรรม ๕ มีดังนี้ 1. ฆ่าแม่ 2. ฆ่าพ่อ 3. ฆ่าพระอรหันต์ 4. เจตนาทำร้ายพระพุทธเจ้า ให้เพียงแค่ห้อพระโลหิต 5. ยุยงให้สงฆ์แตกแยก ทั้ง ๔ ข้อแรก คงผิดกันยาก.... แต่ข้อที่ ๕ อาจจะผิดกันได้ง่าย เช่น สอนธรรมะค้านคำสอนพระพุทธเจ้า ยุยงให้พระ และคณะสงฆ์ ให้มีความไม่พึงพอใจซึ่งกันและกัน ถ้าใครกระทำความผิด ที่ต้องโทษด้วย อนันตริยกรรม ๕ แล้ว ความดีต่าง ๆ ที่กระทำไว้ ไม่ว่าบุญนั้นจะยิ่งใหญ่มากมาย เพียงใดก็ตาม ต้องยกไปรอไว้ก่อน จนกว่าที่จะชดใช้กรรมที่ต้องโทษด้วย อนันตริยกรรม ๕ ในนรก “อเวจี” ให้หมดเสียก่อน จึงค่อยไปรับผลของกรรมดีที่ได้สร้างไว้ ลักษณะการตาย และการอุทิศบุญ ให้แก่ผู้ที่ “ตายโหง” องค์หลวงพ่อฯ ได้มีความเมตตาบอกไว้ว่า คนที่ตายจะมี 2 สาเหตุ คือ .... สาเหตุที่ 1. เพราะ “สิ้นอายุไข” เช่น แก่ตาย ป่วยตาย อันนี้ เป็นไปตามกฎไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่ว่าใคร ก็จะไม่อยู่เหนือกฎเกณฑ์นี้ไปได้เลย หลวงปู่ หลวงพ่อ ครูบาอาจารย์ ที่มีฤทธิ์ มีเดช มีภูมิธรรมสุดยอดอย่างไร ท่านต่างก็พากันละสังขารไปทั้งนั้น องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้เป็นเอกของโลก ท่านก็ละสู่พระปรินิพพาน.... หากใครตายด้วยเหตุนี้ แล้ว หลังจากการตายก็ไปเสวยผล ตามบุญ และกรรม ที่สร้างไว้ก่อนตาย สาเหตุที่ 2. เพราะ สาเหตุที่เกิดจาก “อุปฆาตกรรม” เช่น อุบัติเหตุ, ถูกฆ่า ฆ่าตัวตาย หรือที่เรียกว่า “ตายโหง” อันนี้ เป็นเพราะว่า กรรมเก่า ที่เนื่องด้วยปาณาติบาตในอดีตชาติของพวกเขาเหล่านั้น เขามาริดลอน ทำให้ต้องตายก่อนที่จะสิ้นอายุไขของพวกเขา เมื่อพวกเขาตายไปด้วยเหตุนี้ จะเป็น “สัมภเวสี” จึงยังไม่สามารถเสวยผลบุญ และบาป ที่สร้างไว้ก่อนตาย จะเป็นวิญญาณที่เร่ร่อน อดอยาก ต้องทนทุกข์เวทนาจากการหิว จนกว่า จะถึงเกณฑ์อายุไขของตน.... แต่ทว่า หากญาติมีความรู้ มีความฉลาด ก็จะทำบุญอย่างน้อยที่สุด ควรเป็น “สังฆทาน” แล้วอุทิศส่วนกุศล แบบเจาะจง ให้แก่เขาผู้นั้น เขาก็จะสามารถโมทนาบุญ และสามารถเสวยผลในสุคติ ได้ทันที.... การอุทิศส่วนกุศล(เจาะจง) ให้แก่ผู้ที่ถึงแก่ชีวิตด้วยเหตุของ อุปฆาตกรรม(ตายโหง อุบัติเหตุ, ถูกฆ่า หรือฆ่าตัวตาย) อิทัง ปุญญะ ผะลัง ผลบุญที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญมาแล้วตั้งแต่ต้น จวบจน ณ บัดนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข แก่ข้าพเจ้าเพียงใดก็ตาม ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่ นาย / นาง........................... ขอให้ นาย / นาง.......................... จงโมทนาส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับข้าพเจ้า จะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้ เถิด. (หากไม่รู้จักชื่อ ก็เพียงคิดถึงเขา หรือนึกถึงภาพ หรือปรากฏการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้น อันที่เรารู้ได้ ก็ได้เช่นกัน) ----------------------------------------------------- นำภาพและข้อมูลทั้งหมดมาจากเวปพลังจิต โพสโดย  คุณมหาหิน ขออนุโมทนาในธรรมทาน จากคุณ : Dr.slump - [ 8 พ.ย. 48 12:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณมากๆเลยคะ  อนุโมทนา สาธุ ด้วยคนคะ จากคุณ : สาวขี้แยกับชายขี้อ้อน - [ 8 พ.ย. 48 15:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ยาวมากครับต้องพิมพ์มาอ่าน แต่ขอบคุณครับ จากคุณ : บัวสีม่วง (บัวสีม่วง) - [ 8 พ.ย. 48 19:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เรื่องนี้แม้ไม่ได้ประสบด้วยตนเอง แต่ก็เชื่อว่าเป็นเรื่องจริงๆ เรื่องต่างภพต่างชาติ นรก สวรรค์ต่างๆ ที่มีกล่าวในพระพุทธศาสนา นั้นเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น อย่างผมก็มีประสบการณ์ทั้งเรื่องเทพ ที่ท่านสามารถรู้อนาคตและอดีตได้ สามารถรู้ลักษณะคนที่ตายไปแล้วว่าอยู่ที่ไหน รูปร่างเป็นอย่างไร เรื่องเด็กที่ตายไปแล้วแต่งตัวคล้ายๆ กุมารคือผมจุก มีโจงกระเบน มีสายสังวาลย์ห้อย สามารถบอกเรื่องราวสิ่งต่างๆ ได้ ไปไหนไปกับเพื่อน แล้วก็มาลงร่าง คุยกับผมและเพื่อนๆ เรื่องลี้ลับต่างๆ มีอีกมากมาย เรื่องเหลือเชื่อน่ะ แต่มันเป็นจริงๆ ได้ อย่างไม่ยากเย็นเลย ที่โบราณท่านว่าไว้ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ นั่นแหล่ะครับ จำไว้ให้ขึ้นใจเลยครับ อย่าได้ดูถูกสิ่งเหล่านี้เด็ดขาด (ผมมาจากห้องซอฟท์แวร์ครับ) มีอะไรก็หลังไมค์ไว้ได้ครับ มีเรื่องราวเรื่องนี้คุยได้ทั้งวันแหล่ะครับ จากคุณ : ลิงกินผัก - [ 8 พ.ย. 48 21:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณ Dr. Slump มากๆ นะจ๊ะ ขออนุโมทนาสาธุจ้ะ เรื่องนี้ อ่านแล้วอ่านอีก ก็ยังชอบอ่านอยู่นั่นแหละ เพราะอย่างที่บอกไว้ในเรื่องว่า ต้องบันทึกไว้เป็นเหตุการณ์ที่สามารถยืนยันตัวบุคคล และสถานที่ได้จริง แล้วยังเป็นเรื่องของกฏแห่งกรรมอย่างแท้จริง เราคนหนึ่งละ ไม่กล้าทำชั่วก็เพราะหนังสือกฏแห่งกรรมนี่แหละ จากคุณ : หนอนสายตายาว - [ 9 พ.ย. 48 13:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอร่วมสนับสนุนและโมทนาสาธุในความกรุณาของ จขกท ผมได้อ่านเรื่องนี้เมื่อหลายปีก่อน ส่งต่อให้เพื่อนอ่าน เพื่อนผมอ่านแล้วบอกว่ามีผู้ถูกกล่าวอ้างในเรื่องนี้เป็นญาติเขา และเขาได้สอบถามไปยังญาติผู้นั้นแล้ว ยืนยันว่าเป็นจริงตามที่ได้บันทึกไว้ จึงขอร่วมยืนยันว่า ชีวิตหลังความตายมีจริง กรรมมีจริง สิ่งที่คนในโลกปัจจุบันพยายามปฏิเสธด้วยข้ออ้างว่าพิสูจน์ไม่ได้ แต่เป็นจริงยังมีอีเยอะ จากคุณ : ขุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) - [ 10 พ.ย. 48 16:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 39 .... มนุษย์ย่อมเป็นไปตามกรรม .... ขอบคุณ จขกท ที่โพสต์มาให้อ่าน ขออนุโมทนาสาธุด้วย ค่ะ จากคุณ : faisara - [ 11 พ.ย. 48 00:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขออนุโมทนา ด้วยครับ เป็นเรื่องราวที่ดี ได้เตือนใจพวกเราไม่ให้ทำชั่ว  ให้ทำแต่ความดีเข้าไว้ เพราะบาปบุญ มีจริง จากคุณ : หมาร่าหมาหรอด - [ 11 พ.ย. 48 07:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขออนุโมทนครับ พูดไงดีอ่ะ พูดไม่ออกอ่ะ จากคุณ : หลานยายจุล - [ 11 พ.ย. 48 16:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขออนุโมทนา ด้วยค่ะ เป็นเรื่องราวที่ดีจริงๆ จากคุณ : i.d. - [ 13 พ.ย. 48 10:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อนุโมทนา จากคุณ : วารี (anable) - [ 14 พ.ย. 48 23:56:46 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อนุโมทนา also ka' จากคุณ : ` FLuFFybY~ KeLLy ^ - [ 20 พ.ย. 48 13:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เคยอ่านเมื่อเป็นเด็กน้อย จะเป็นหนังสือที่ได้มาจากวัดหลวงพ่อโสธร ถ้าจำไม่ผิด เรื่องนี้คุณ สรพงษ์ ชาตรี เคยกำกับ ให้กับ ชมรมขนหัวลุก จากคุณ : รุกฆาต - [ 29 พ.ย. 48 01:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อนุโมทนาด้วยครับ จากคุณ : เจ้าสัวกิมเบ๊ - [ 13 ธ.ค. 48 04:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สาธุ ขออนุโมทนาบุญในคร้งนี้และอีกหลายๆคร้งด้วย จากคุณ : แชซ้ง - [ 15 ธ.ค. 48 15:04:09 A:172.16.2.209 X:202.28.82.22 TicketID:113317 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อนุโมธนา สธุด้วยนะคะ จะหมั่นทำความดี สวดมนต์ใหว้พระ และมีพระอยู่ในใจเสมอ จากคุณ : แกะดำ jitradae16@hotmail.com (จาราดิด007) - [ 15 ธ.ค. 48 18:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สาธุ อนุโมธนา  ด้วยนะคะ  อ่านไปก็ปลงไปด้วย  เรื่อง เวรกรรม บาปบุญคุณโทษนะ มันเป็นเรื่องใกล้ตัวมาก  คนเราทุกวันนี้ ก็ทำบาป ทำกรรม กันโดยไม่รู้ตัว ก็มาก       ขอบคุณนะคะ ที่มาเล่า เรื่องประสบการณ์ดีๆ ให้อ่าน  ขอให้ Dr.slump   จงมีแต่ความสุข ไร้ทุกข์ ไร้โศก นะคะ จากคุณ : เจฉ่าย (เจฉ่าย) - [ 21 ธ.ค. 48 13:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณมากที่โพสต์มาให้อ่าน      ขอออนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ จากคุณ : kimwong - [ 4 ม.ค. 49 16:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ขอโมทนากับทุกท่านด้วยครับ ขอให้ทุกท่านพ้นจากภัยพิบัติวัฏฏะสงสารโดยสิ้นเชิงครับ จากคุณ : Dr.slump - [ 9 ม.ค. 49 18:05:44 ]