วันนี้เรานัดกับพี่สาวว่าจะเอาอาหารเช้าไปให้พี่สาวทาน เพราะว่าพี่สาวไปเฝ้าลูกสาวซึ่งไม่สบายที่โรงพยาบาลเวชธานี (บ้านเราอยู่ลาดพร้าว 101)ซึ่งใช้
เวลาเดินทางไม่มากนักนั่งรถแท็กซี่ประมาณ 10 นาทีก็ถึง หลังจากเราส่งลูก ๆ ไปฝากเลี้ยงแล้วก็ซื้ออาหารเช้าก็ข้ามถนนมารอแท็กซึ่ รอไม่นาน
ประมาณ 3 นาทีรถก็จอด
จริง ๆ เราไม่ค่อยได้อยู่กรุงเทพฯ แต่ก็ได้อ่านข่าวเกี่ยวกับแท็กซี่มามากก็อาศัยอ่านตามกระทู้เตือนภัยในพันทิป นี่แหละ ทำให้เราค่อนข้างไม่สบายใจ
เท่าไหร่เมื่อไปไหนมาไหนคนเดียว คือความรู้สึกค่อนข้างระแวง และระวังตัวเป็นพิเศษ ก่อนขึ้นรถก็มองทะเบียนรถ แต่ก็ไม่ได้จำเพราะรีบขี้นรถ และคิดว่าขึ้นบนรถค่อยดู แต่เข้ามาในรถก็สังเกตว่าไม่มีป้ายทะเบียนให้เห็นตรงข้างหน้าต่าง แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร และก็ไม่ได้สังเกตหน้าคนขับที่ติดไว้หน้ารถ เหตุผลก็คือคิดว่าไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้น และเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นเร็วมาก ๆ
เรา: ไปโรงพยาบาลเวชธานีค่ะ
คนขับรถแท็กซี่ พยักหน้าพร้อมเริ่มชวนเราคุย
คนขับแท็กซี่: ผมแปลกใจว่าทำไมแท็กซี่เข้ามาในซอยน้อยจังทั้ง ๆ มีผู้โดยสารเยอะเพราะเป็นซอยใหญ่ทะลุได้หลายทาง
เราเฉย เพราะเราไม่ชอบคุยอยู่แล้ว
ไม่กี่อึดใจคนขับแท็กซี่ก็ถามเราว่า :แอร์เย็นหรือเปล่าครับพร้อมปรับแอร์มาทางเรา
ตอนนั้นในใจเราคิดแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะช่วงนี้อากาศตอนเช้าไม่ร้อนเลย หลังจากเราคิดสักพัก เรารู้สึกอึดอัดและรู้สึกจากข้างในเหมือน
แขนขาเริ่มชา (เรานึกถึงตอนเราคลอดลูกเลยเพราะเรารู้สึกทุกอยากแต่กระดิกตัวไม่ได้) แต่ตอนนั้นเหมือนอาการเริ่มต้น เรารู้สึกตัวกระดุกกระดิกได้แต่ เหมือนรู้สึกค่อนข้างล้า หลังจากนั้นเราก็เอามือปลดล็อคประตู เพื่อจะเปิดประตู แล้วบอกคนขับแท็กซี่ว่า
เรา: เปิด เปิด ประตู จะลง
คนขับแท็กซี่:มีอะไรเหรอครับ
เรา:ไม่เอาแล้ว ไม่นั่งปวดหัว จะอ้วก เปิดได้แล้ว ถ้าไม่เข้าซ้ายจะเปิดประตูแล้วนะ
คนขับแท็กซี่:ปวดหัวก็เปิดหน้าต่างสิครับ
เรา: ไม่เอาจะลง
สุดท้ายก็ยอมจอดรถให้เราลง เราก็รีบลงมาเพราะกลัวแต่ก็ไม่กล้าจะมองไปที่รถเพราะกลัวเค้าจะลงตามมาทำร้ายเราก็เลยเดินย้อนกลับไปรอรถสองแถว
จากคุณ :
pingu.pingi 
- [
22 ม.ค. 52 21:04:13
]
ประสบการณ์ตรง...แท็กซี่
